Deze tekst kun je beschouwen als een voortzetting van mijn biografisch artikel "De laatste jaren" waarin ik een overzicht presenteer --en ontdek!-- van mijn laatste tien jaar die soms zo turbulent waren dat ik de rode draad dreigde te verliezen. Dat artikel was een bezwering van dat gevaar. Dit artikel kun je beschouwen als een documentatie of een detail daarvan. Het zijn de letterlijke teksten van toen.
De nieuwjaarskaart -in het langwerpige bankpostformaat- had aan de ene kant een van de tien mooiste foto's die ik in mijn tuin of in Parijs had gemaakt. Aan de andere kant stond de tekst zoals hieronder. In de jaren daarvóór was ik al met die foto's begonnen, maar de tekst was beperkt tot een enkele spreuk of wijsheid, zoals ik in 1994 schreef, maar dat zou ik in mijn toenmalige dagboek moeten nakijken. Dat dagboek eindigt in juni 1994, het jaar dat ik, terugblikkend, "de zomer van het herhaald rechtsomkeer maken" heb genoemd.

Perth, (West-Australië), dinsdag 20 februari 2001.
Gérard van Eyk

[Nieuwjaar 1994]
Ik heb met de gedachte gelopen om bij deze Kerst- & Nieuwjaarswens een verslag van mijn wederwaardigheden gedurende 1993 te maken: Dan zou je wat meer van mij horen dan een enkele spreuk of wijsheid die mij op een bepaald moment bezighoudt. Zoals de tekst van dit jaar:

Random kindness and senseless acts of beauty

[Nieuwjaar 1995]
1994 was turbulent en begon met een dieptepunt toen ik naar Spanje moest vluchten. De weg voor 1994 kende één vast punt: de afscheidsrede in Delft. Veel van jullie waren er erbij en genoten van dit prachtige slotaccoord van mijn tweede leeftijd!
'En dan veel Parijs', dacht ik; het werd Spanje. En in plaats van steeds perfecter frans, brabbel ik nu spaans. Het kan verkeren.
Maar ik geniet er van mijn gezonde lijf. Toch blijken mijn banden in het Noorden te liggen. Die waardeer ik steeds meer. Is dat mijn weg voor 1995? De tijd zal het leren........
De spaanse dichter Machado schreef tijdens zijn verbanning:

caminante, no hay camino, se hace camino al ander ...

Deze gelukkige en ontspannen kijk op je eigen weg wens ik je voor 1995.
..... de weg komt pas als je gaat .....

Apartado 404, 03590 ALTEA (Alicante). tel/fax ++34 6584 0967
(3-21 Jan, 4 Feb-7 Mrt & 25 Apr-7 Mei)
Internet: ivacec@urc.tue.nl CompuServe 100102,3340 (Altijd, ook in Parijs)

[Nieuwjaar 1996]
1995 is het derde jaar dat ik bij mijn nieuwjaarswens een jaarverslagje doe. Zo hoor je meer van mij dan een enkele spreuk of wens. In 1993 werd ik grootvader en bereidde mij voor op mijn pensioen. In 1994 nam ik feestelijk en definitief afscheid van Delft. Spanje zag er uit als een noodzakelijke wintervakantie. Parijs en Eindhoven zouden mijn zwaartepunt blijven. In 1995 werd ik weer grootvader, weer van een kleindochter; dochter van Martine!. Die groeit inmiddels als kool.
Mijn zwaartepunt moest worden verplaatst. Noord-Europa en het stadse leven blijken ongezond. Ook in de zomer. Dat had ik niet gehoopt. Op zoek naar zuivere lucht en warmte heb ik mijn eerste bruggehoofd in 'El Mundo Español' gevestigd. In een flatje*, aan de rand van Alicante, met de neus op de waterlijn: Een compromis tussen mijn 'stadse' verlangens en de realiteit dat iedere stad uitlaatgassen heeft. Ik zoek verder. Desnoods word ik plattelander. Na dit verlies is de wereld weer groot.... Heel groot.
Het vorig jaar citeerde ik Machado: ... de weg komt als je gaat ...
De dichter vervolgde: ... en terugkijkend, zie je een pad dat nooit meer wordt betreden ... alleen kielzog ...**
Dat was mijn weg: kielzog. En 1996? En mijn vrienden in het Noorden? De tijd zal het leren. Ik wens dat jullie, net als ik, met kielzog achter je, en de hele wereld vòòr je, genieten van het NU daartussenin. Sta er maar even bij stil. Gérard

[Nieuwjaar 1997]
1996 is het vierde jaar dat ik bij mijn nieuwjaarswensen een verslagje doe. In 1993 bereidde ik mij voor op mijn pensioen en dacht de rest van mijn leven in Parijs en Eindhoven door te brengen, Ik schreef: "Ik ga nog steeds met groot genoegen op foto-safari in mijn tuin of in 'mon quartier'.. en: "Mijn 'non-ziekte' schijnt naadloos over te gaan in een sterk vervroegde, maar zeer gezonde, ouderdom". Nu, precies drie jaar later, heb ik Eindhoven verkocht en Parijs opgegeven. Mijn bruggehoofd in El Mundo Español, in Alicante, waar ik het vorig jaar nog aan hechtte, heb ik opgegeven en mijn bezit is samengebald in acht koffers die in mijn oude Renault passen. Mijn ziel treurt nog, maar mijn zwervershart wordt wakker. Ik woon op een dorp op een van de kleine Canarische Eilanden. Ik ben de plattelander geworden waar ik het vorig jaar nog 'desnoods' bij schreef. De zône met het mediterrane klimaat in Chili en Argentinië staan op het programma voor een verkenningsreis in Januari. "Het kan verkeren..", zei Bredero. Gérard

[Nieuwjaar 1998]
Mijn nieuwjaarsbericht kwam daarna in een andere vorm. De overstap naar het zwervend leven verstoorde kennelijk typisch sedentaire traditie. Er kwamen "reisbrieven". Eerst spaanse, toen franse en per slot ook nederlandse. De eerste NL-reisbrief was de --vertraagde-- nieuwjaarswens voor 1998. Hier volgen de inleidende alinea's van deze reisbrief uit Arica (Chili), 4 April 1998

Bijna vijf jaar geleden besloot ik om bij mijn nieuwjaarswensen een verslagje te maken van mijn wederwaardigheden in het afgelopen jaar zodat jullie wat meer van mij zouden horen dan een enkele spreuk of wens. Dat was Nieuwjaar 1994. Ik bereidde mij voor op mijn pensioen en mijn afscheidsrede. In 1997 onderbrak ik die reeks. Omdat ik permanent op reis was, verbeterde mijn vermoeidheidsziekte, maar de wintermaanden bleven energieloos en moeizaam, zodat nieuwjaarswensen er niet van kwamen. Maar nu, op reis in Zuid-Amerika om de winter op het noordelijk halfrond te ontvluchten, is dat anders. Het is natuurlijk nog wat vreemd, zo met twee koffertjes van samen minder dan 30 kg, maar de energie is er weer. Vandaar mijn plan om de afgebroken draad weer op te nemen.

Behalve veel persoonlijke brieven, schrijf ik een spaanse en een franse reisbrief. Hiervan heb ik er elf afgeleverd: "Mi Carta de Viaje Nº .." en "Ma Lettre de Voyage Nº ..". Vandaar mijn idee om de hervatting van mijn reeks "Mijn Reisbrief Nº 1" te noemen en die ook 'op onregelmatige tijdstippen als ik er zin in heb' te laten verschijnen; in dezelfde stijl en formaat: twee kantjes A4. Het zijn geen vertalingen van elkaar. Vandaar ook mijn idee om de eerste toe te sturen aan de adressen van de nieuwjaarskaarten; die met de mooiste bloemenfoto's van mijn tuin, met de citaten van Machado: "Er is geen weg, de weg komt als je gaat" en zo.

Deze eerste Reisbrief is daarmee tevens de verklaring --en de vraag om verontschuldiging-- voor het onderbreken van de reeks. Ik stuur de volgende Reisbrief alleen als je op deze reageert. Over het hervatten van de nieuwjaarswensen denk ik nog na.