Ik begin de stad al wat te kennen. De lucht is er zuiverder dan ik dacht. Ik woon hoog boven de uitlaatgassen en een frisse zeewind houdt de stad schoon. Intussen heb ik besloten om tot April in Perth te blijven, eventueel wat dagtochtjes te maken en alleen maar voor een paar dagen naar het Noorden te trekken voor een terreinverkenning. Ik schrijf veel. Vooral voor mijn web-dagboek.

Perth is een moderne stad met hier en daar heel londens-engelse details. Er zijn prachtig verzorgde parken met grote bomen en met uitzicht op de zeer brede Swan River. Een koele zeewind houdt de stad schoon hoewel het zo'n 15 km van de zee ligt.

Een curieus detail vond ik op een bronzen gedenkplaat uit 1929 waarin de stichting van de stad --in 1829-- wordt herdacht. Blijkens afbeelding en de tekst op de bronzen plaat was dat gebeurd met het omhakken(!) van een grote opvallende boom. Wat betekent dat? Wij leven in een cultuur die meestal een boom plant om een feit te herdenken. Moest hier natuur worden vernietigd om ruimte te maken voor cultuur? Of was het omhakken en vernietigen deel van de kolonistencultuur? Ik moest denken aan de zeer christelijke traditie van angst voor grote bomen zoals ik 20 jaar geleden in de kathedraal van Vézélay heb gezien op een van de ornamenten; In aanwezigheid van een bisschop werd een grote boom vol met duiveltjes gekapt om plaats te maken voor het christendom. Dat was de manier waarop onze Bonifacius, Wilibrordus, Karel de Grote en anderen in onze contreien het christendom vestigden. Het was dezelfde vorm van koloniseren. Zo werden wij gekerstend. Geen wonder dat ze Bonifacius probeerden te vermoorden. Misschien voelen de Aborigines zich net zo.

Perth gonst van backpackers faciliteiten en -winkels. Nòg meer dan Zuid-Afrika of Chili. Dat zijn goede klanten voor internetcafé's. Die zijn er dan ook heel wat. Het viel mij het op dat internet wordt geassocieerd met seks en porno. Dat zegt alles over de fase van seksuele emancipatie waarin dit land zich bevindt. Toentertijd in Bali, toen video net in opkomst was, werd video ook geassocieerd met seks en porno.

Het drong pas tot mij door toen ik in de reklame voor sekswinkels --die hier heel verhullend Adultshop heten-- de aanwezigheid van Internet werd genoemd naast peep show en video show. Ik sprak er met de manager van mijn café over. Hij wilde een serieus internetcafé blijven. Hij had bewust in zijn inrichting stille hoekjes vermeden. Hij wilde het zijn klanten niet verbieden maar hoopte dat het door de inrichting duidelijk werd.

Hij kent de stad heel goed. Hij is een goede observer. Hij wees mij op allerlei dingetjes die ik over het hoofd had gezien. We waren ook in de chique Anzac-club. Heel British, alleen voor leden, en voor buitenlanders als je je beleefd voorstelt aan de dagvoorzitter. En ... met een goede, goedkope lunch.

Ken II is precies zes jaar jonger. Een heel aardige, gemoedelijke, Engelsman uit Devon die ook komt om de koude maanden te ontvluchten. Ik heb hem enkele keren vergezeld op zijn wandeling door het reusachtige King's Park. Hij kent de bomen en planten met allerlei wetenswaardigheden erbij. Ook over de ecologie van het park weet hij veel. Hij heeft òòk een Australisch paspoort, want hij was jarenlang bouwvakker in Perth. Laatst was hij jarig, 66. Hij had mij en enkele anderen uitgenodigd voor een biertje in de kale lounge. Ik had bloemen gekocht en het was gezellig. Ken I en Peter, een Schot, ook een zestiger die het 's winters thuis ook te koud vindt, waren er ook. Ze hadden wat knabbeltjes meegenomen. Dat is dus een heel ander sociaal leven dan in Yzerfontein.

In de krant en op TV waren de laatste dagen documentaires over de japanse bombardementen aan de noordkust precies 59 jaar geleden, in 1942, waarbij officiëel 445 doden vielen maar de on-officiële getallen liggen dichter bij de duizend. Voor mij een heel nieuw stuk Australische geschiedenis. Men vreesde een japanse invasie en het schijnt nog niet precies duidelijk te zijn waarom die niet doorging. Deze herinnering en angst staat haaks op het politieke inzicht dat Australië zich als de donder moet integreren in deze hoek van de wereld en alle schijn moet vermijden een westerse vreemde eend in de bijt te willen blijven. Vandaar de felle reakties op een suggestie van George Bush II om Australië een soort toezichthoudersrol in deze regio te geven. Dat viel heel slecht. Zowel hier als in Indonesië; "Géén Deputy Sheriff van de US!! Dat zou geo-politieke zelfmoord betekenen!!".

Lang vervlogen zijn de dagen dat de illusie leefde dat het machtige Engeland Australië; kon beschermen tegen het gele gevaar. Nostalgische gedachten ... Het blanke kolonialisme lijkt meer op een zweer die over zijn hoogtepunt heen is. Het aangetaste orgaan, verziekt en verzwakt, zoekt weer zijn oerkrachten. En die oerkrachten zijn in deze regio niet-blank, geel wellicht. Maar op kortere termijn is de man in the street bang voor de expansiedrift van Indonesië. Dat is het onuitgesproken woord als het over defensie-budgetten gaat.

Daar laat ik het maar bij. Australië zoekt nog zijn identiteit. Eenzaam, en zich ver verheven voelend boven de nabije aziatische cultuur waar ze geo-politiek deel van uitmaken.

Hartelijke Groet,    Gérard