Mijn Reisbrief Nº 22
Tevens Nieuwjaarsbrief
San Sebastián de La Gomera, 25 december 2006

Beste Vrienden en Vriendinnen,

Het is Kerstdag. Mooi stralend zonnig weer. Windstil en 24 graden. Uitzicht op een rustige zee. Ik ben ver weg van Het Noorden waar de meesten van jullie wonen. In mijn T-shirtje zit ik op het balkon haal ik mij jullie stuk voor stuk voor de geest. De verzendlijst ligt voor mij.

Ik wens jullie een Goed en Gelukkig 2007
Fysiek mag de afstand dan groot en vervreemdend zijn, in mijn hart zijn jullie dichtbij.

Het wèrkelijke doel van deze nieuwjaarsbrief is --zoals ik het vorig jaar ook schreef-- om de laten merken dat jij èn ik er nog zijn. Dat lijkt vanzelfsprekend, maar van deze jaren-oude verzendlijst heb ik zojuist weer twee namen moeten doorstrepen. Ik sta daarbij stil, maar ik hoop dat jij en ik nog vaak kunnen laten weten dat we er nog zijn. Maak er alvast een mooi 2007 van, dan hebben we weer wat leuks te melden het volgend jaar.

Mijn 2007 zal beginnen als Ghislaine en ik de van gemeentewege verstrekte 'bubbeltjes' nuttigen op de Plaza de Las Americas, de traditionele twaalf witte druiven nuttigen --één per klokslag-- en het nieuwe jaar inroetsjen. Overmorgen komt ze hier.

Mijn 2006 begon precies zo, maar dan met mijn dochter Martine. Daarna vertrok ik voor drie maanden naar Venezuela dat ik had gekozen omdat ik eens wat anders wilde meemaken van Zuid-Amerika dan het a-typische Chili waar ik in totaal bijna een jaar heb rondsgezworven, én omdat ik het fenomeen Chavez van nabij wilde bekijken zonder de CIA-gestuurde berichtgeving die zelfs binnen Venezuela nog moet worden uitgefilterd. Ik kwam goed aan mijn trekken want ik zag de gewraakte misiones en cooperativas die als 'Marxistisch' worden gedoodverfd waardoor De Kerk er zelfs tegen is. Zij moesten beter weten. Begon De Kerk niet precies zo kleinschalig als die misiones en cooperativas?

En ik had het geluk dat op het laatste moment een boek verscheen van een "verlichte" tegenstander die --in een heldere analyse voor eigen [rechts!] publiek-- duidelijk maakte dat monkelen en kwaadspreken over Chavez contra-produktief was: Het zette hem nòg vaster in het zadel. Beter ware het dat 'wij' de goede kanten van die misiones en cooperativas zouden erkennen, en in de verkiezingen instappen met de belofte dat 'wij' dat béter zouden doen. [Wellicht nog wáár ook!!] Maar rechts blééf verdeeld, en verloor deze ronde. Maar een goede analyse was het.

Het tropische klimaat was een punt van zorg vóór mijn vertrek, beter bekomt mij een woestijnklimaat. Maar het viel mee. Ik werd echter genekt door de ongelofelijke luchtvervuiling van diesel-dampende auto's. Vluchten naar de bergen, naar Mérida, hielp niet, zodat ik tenslotte op Isla Margarita, het meest a-Venezolaanse gebied, weer op adem kwam. Intussen hadden de NxOx verbindingen mijn geheugen aangetast, en ik kreeg moeite met gewone Spaanse woordjes, en de namen van gehuchten rondom Cessenon. Ik heb die er op de ouderwetse manier weer ingestampt. Het hielp. Maar verder heeft mijn gezondheid er niet onder geleden; ik marcheer-wandel er nog steeds lustig op los, en het geheugenverlies zie ik als deel van de het optimistische lemma dat "Geluk bestaat uit een goede gezondheid, en een slecht geheugen".

De zomer bracht ik weer door in Cessenon, en volbracht enkele malen de 5-urige wandeling naar mijn broer in Olargues. [Dat is het ijkpunt van mijn fysieke conditie.] en Ghislaine kwam een hele maand. Diverse samenlopen verhinderden dat ik 'op tijd' door kon reizen zodat ik in Oktober merkte dat Cessenon ook 'verrekte koud' kan zijn.

Intussen ben ik hier in San Sebastián al weer bijna uitgeburgerd. Mijn volgende winterreis staat voor de deur: Australië met Perth als beginpunt. Ik was er ook in 2001, maar nu wil ik meer de kust naar het Noorden verkennen. En ik maak een escapade naar Melbourne om een oude Venlo'se vriend op te zoeken. Begin Mei ben ik --met NL en Cessenon als tussenstations-- hier terug. Voor even maar, want de zomer ben ik weer in La Douce France. Mijn verhaal gaat echter ononderbroken door.

Dat was de reis van het lichaam. De ziel gaat haar eigen gang. Ik houd mijn pas in bij de schoonheid van bloemen, sterren of stilte. Nog steeds erger ik mij aan onrecht, en ik probeer hypocriete adepten van de 'onzichtbare hand' te ontmaskeren. Hilarisch zo mogelijk. Het 'geloofspunt' van het neo-kapitalisme dat het nastreven van eigenbelang 'vanzelf' leidt tot 'welvaart-voor-allen', doet niet onder andere fundamentalistische kretologie: Owee, als je dat tegen het licht probeert te houden.

Aan de andere kant fascineert mij de controversiële zoektocht van paus-professor Ratzinger en al die anderen die deze grondvragen wèl stellen. De cultuur van het niet-weten, van het zoeken. Wat ik er over schrijf zijn de echo's van mijn eigen zoeken, van mijn eigen niet-weten. Het zijn de spetters --en eventueel de weerlichten-- maar het onnoembare is onnoembaar. Daarover moet je zwijgen. Was het niet Augustinus die zei: "Als je denkt dat je God hebt gevonden, dan heb je hem niet gevonden"?

Dat is mijn invulling van het zinnetje dat ik een jaar geleden voor 2006 suggereerde: It's the road, not the pub. Homo mobilis zijn we.

Hopelijk is de pub nog ver weg. Want als we er zijn is het afgelopen.


© 2006 G. H. A. van Eyk, escritor itinerante.
Reageer (eventueel) per e-mail naar zjraar apestaart van streepje eyk punt net want ik ben nog maar even op dit adres: Camino al Faro 10 /app 3, 38800 San Sebastián de La Gomera, Canarias, Spanje. Gewone post vind ik pas begin Mei als ik terug ben van mijn winterreis.
Webdagboek: http://www.van-eyk.net/gerard/dagboek of:
http://perso.wanadoo.es/ghavaneyk/dagboek