Iquique, Chili, Vrijdag 7 Maart 2008
Beste Vrienden en Vriendinnen,
Laat ik --na mijn escapade naar 'eten'-- terugkeren naar de waterfront van Iquique, want daar wordt nu het geld verdiend. Iquique dankte zijn rijkdom aan de salpetermijnen in het achterland vanaf het eind van de 19e, met een hoogtepunt aan het begin van de 20e eeuw. Het was een uitzonderlijke rijkdom. Die werd niet zozeer beëindigd door uitputting van die mijnen --de gebruikelijke neergang van een mijnstreek-- maar doordat in Duitsland de ammoniak-synthese werd uitgevonden. Toen kon de bekende "Chili-salpeter" [=kaliumnitraat] opdoeken voor zijn belangrijkste toepassing: de bemesting. Iquique bleef achter met wat chemische industrie: 'Interessant' maar klein, en óók met een veel te grote haven.
Vergetelheid en verpaupering dreigde, maar dank zij de creatieve fantasie --en vooral het doorzettingsvermogen-- van enkele lokale politici, weet de halve wereld nu van de bijzondere eigenschappen en ligging van "Iquique als doorvoerhaven" aan de Stille Zuidzee. De haven is 'van nature' diep, en kan sinds 2005 de allergrootste constainerschepen [9000 containers] met een diepgang van 18 meter en meer verwerken. Die komen van China, Taiwan en Japan, en hoeven zodoende niet door het Panamakanaal of door de Straat van Magelhean. Dat kúnnen ze ook niet.
De bereikbaarheid van het achterland met trein- en autoverbindingen had nogal wat [diplomatieke] voeten in aarde, en is ook nog lang niet compleet, maar het is nu al 'economisch' om via Iquique containers tot zelfs Brazilië en de Atlantische kust te brengen. Op die manier wordt Iquique een soort Rotterdam-Antwerpen-Hamburg van Zuid-Amerika.
Natuurlijk gesproken, is de haven een rots ongeveer een kilometer uit de kust. Vandaar die 'natuurlijke diepte'. De modernisering van de haven hield in dat een brede autoweg moest worden gelegd tussen het vasteland en de havenrots.
Dat is goed zichtbaar op bovenstaande foto's.
Aan de haven grenst een vrijhandelszone, waar ik nog wel eens een aparte brief aan zal wijden, die eveneens heeft bijgedragen aan de 'wederopbloei'. Het eerste bewijs daarvoor is de snel groeiende bevolking, het aantrekken van allerlei industrie, en de hoogste groeicijfers van Chile zijn die van Iquique en de regio.
Het 'jongste' bewijs is de 'boom' in de bouwnijverheid die zich nu aftekent.
De oude pier, die hier Muelle de Pasageros heet, is gereduceerd tot toeristische attractie. De zeewolven komen er tegen de avond om uit te rusten, en de pelicanen zitten er de hele dag. De nieuwste attractie is dat je met een bootje een haventochtje kunt maken.
Dan bezoek je ook de boei --La histórica Boya-- die de "Zeeslag van Iquique" herdenkt. Die was 21 Mei 1879 en doet de nationalische harten in Chili sneller kloppen. Het was het keerpunt in de Guerra del Pacífico [Zuidzeeoorlog] waarbij Chili een stuk van Peru en Bolivia afpakte; Het stuk dat nu de Noordelijkste 600 km van Chili vormt, met Iquique en Arica. De dapperheid van de comandant, en van de matrozen wordt nog steeds als voorbeeld gesteld. De zeeslag is heel instructief geanalyseerd in het lokale Marine Museum, dat daarom ook veel nationale bezoekers aantrekt. Minder duidelijk wordt gemaakt dat het ging om de rijke salpetervelden, en dat de winsten daarvan vooral in Londen terecht zijn gekomen.
Dat ik bij deze brief een paar foto's kan voegen die vanuit het omringende gebergte zijn genomen, dank ik aan mijn verbeterende conditie. De eerste keer, bovenste foto, haalde ik maar 300 meter, maar later kwam ik op 500. Oók uitgeput, maar
niet zó dat ik niet een tweede foto kon maken. Bovendien met de ochtendzon in de rug. Die eerste maakte ik 's middags. Toen was het ook te heet geworden.
Ik oefen verder voor top van 700 meter. Met Pasen is daar een Paasdienst. Daar wil ik bij zijn, net als in 2005. Toen liep ik dat zonder speciale oefening. Dàt is de uitdaging. Ieder keer gaat het beter. Ik ben vol goede moed.
Hartelijke groeten, Gérard van Eyk
____________________
Meer foto's van de haven staan op http://www.fototime.com/inv/DB0106F365C1D71