Iquique, Chili, Vrijdag 28 Maart 2008
Beste Vrienden en Vriendinnen,
De voorbereidingen om de Cerro Esmeralda te beklimmen, waarover ik de vorige keer schreef, zijn inderdaad uitgemond in een succesvolle klim. Ik wilde niet deelnemen aan de massale klim op Goede Vrijdag omdat Woensdag mijn laatste trainingsdag was geweest. Ik wilde mij nog een paar dagen extra rust gunnen voor de 'grote sprong'. Het werd Zondag, en het was nog steeds druk.
Wèl ben ik Goede Vrijdag naar de voet van de berg gegaan om foto's te nemen van de Grote Uittocht. De eerste foto is een gedeelte van de 700 meter hoge 'muur' die de baai van Iquique --of het 'strand' zo je wil-- afsluit aan de achterkant. Dit gedeelte heet Cerro Esmeralda, de Smaragden Berg. Helaas kun je op de foto niet goed zien dat ik de hoogtes van 500 resp. 700 meter erbij heb geschreven.
Op de eerste foto zie je ook niet zo goed de reusachtige processie die de berg op trekt. Dat is beter op de tweede. Dat is alleen het bovenste gedeelte; genomen met de telelens. Eerlijkheidshalve moet ik erbij zeggen dat het niet allemaal religieuze motieven zijn. Het is een 'sportieve gelegenheidsdaad', een zekere 'must' zelfs onder jongeren. Toch zie je ook groepjes die biddend of mediterend stilstaan bij de kruiswegstaties.
Gedurende het hele jaar is dat pad afgebakend met 14 witte kruisen, zoals op de foto's enigszins zichtbaar is, maar voor de gelegenheid waren deze kruiswegstaties bevlagd met witte vlaggen, en waren óók de reusachtige palmtakken ververst.
Je ziet ook goed dat de paden op het bovenste stuk steiler zijn. Dat kan omdat het daar rotsachter is. In het benedentraject kan dat eenvoudig niet. Het zand is daar aangewaaid en vormt een helling in zijn --zgn-- 'natuurlijke talud'. Volgens diezelfde natuurwetten kun je zo'n helling niet 'haaks' beklimmen. Je moet zo'n helling op zijn diagonaal 'aanvallen', èn ... met goede 'rul-zandklimtechniek'. Dat heb ik wel geleerd tijdens mijn tien oefentochten op dit traject. De andere kant van de medaille is dat rul zand ideaal voor afdalen. Ik had 40 pittige minuten nodig voor dat traject, maar ik was telkens in 10 minuten beneden!!
Dat effect is nòg sterker vlak bij de top; op die licht-gekleurde windsleuf die je op de foto's goed kunt zien. Daar is het zand veel fijner, bijna stoffig. Dat kun je verklaren met wetten uit de aerodynamica. Alleen de allerfijnste deeltjes worden zo hoog door de wind meegenomen. De grove korreltjes vallen eerder uit de luchtstroom. Hoe grover, hoe eerder. Logisch! Net als duinen, noemen geologen dit 'een eolische formatie': door de wind gevormd.
De tweede en de derde foto laten nogal wat mensen zien in dat lichtgekleurde gebied. Dat zijn dus allemaal afdalers. Klimmen is daar onmogelijk! Aan het eind van de brief kom ik terug op die fascinerende helling, maar eerst nog wat aandacht voor de andere geneugten van deze klim.
Van beneden-af gezien, lijkt het alsof dat grote kruis op de top staat. Dat is niet zo. De eerste en de tweede foto geven echter wèl die indruk. Vanaf het grote kruis tot aan de werkelijke top is een korte maar steile helling die je op de vijfde foto ziet. Het loont wèrkelijk de moeite. Méér nog dan vanaf het
'terras' van het grote kruis --waar ook de nachtwake is, en het altaar-- heb je prachtige vergezichten. Het was moeilijk de mooiste foto's te kiezen voor deze brief. Gelukkig staan ze allemaal, samen met de niet-verkozenen, en bovendien in mooier formaat, op mijn fototime.com. Zie voetnoot.
Voor mij was er nog een héél onverwachte verrassing. Ik was vroeg uit mijn hostal vertrokken om niet onderweg te verbranden. Iquique lag nog grotendeels in de ochtendschaduw van de berg. Toen ik boven kwam --daar waar de hoogvlakte begint-- zag ik niet alleen de zon, maar ik zag opeens óók een zonsopgang boven een 'normale' horizon, 'gewoon' horizontaal. Ik realiseerde mij met een schok dat ik de laatste weken achter een donkere muur van 700 meter had gewoond, met de zon al betrekkelijk hoog als je die eindelijk ziet. Ik was daar al bijna aan gewend geraakt! Dat was een heel andere beleving dan La Gomera, waar ik de zon uit de zee zie opkomen. De zonopkomst boven de hoogvlakte was helaas niet fotografeerbaar met zoveel tegenlicht. Ik heb alleen de lange slagschaduw van mezelf op de onderstaande foto; als sentimentele herinnering.
En nu zijn we toe aan het laatste avontuur van de Cerro Esmeralda: De Afdaling!!
Zoals ik hierboven uiteenzette --en je ziet het ook goed op de foto's-- ligt er tussen de twee 'bulten' van de cerro een windsleuf met heel fijn, haast stoffig, zand. Omhoog kun je er niet, maar afdalen is een genot! Iedere stap telt voor twee of drie, zeker als je dat 'rennend' doet. Ik kende het nog van de vorige keer, in 2005. Nu zette ik mij midden op de helling neer om 'voorbijgangers' te fotograferen. Technisch zijn niet alle foto's 'moeder's mooiste', maar de collage die ik ervan maakte, ondanks het kleine formaat, geeft een goede indruk. Wellicht nodigt het je uit om de originele foto's op fototime.com te bekijken, of, beter nog, daar het volgend jaar te gaan zitten, in de Semana Santa, met een video-camera.
Tot slot ging ik zelf naar beneden op diezelfde manier tot het 500-meterniveau. Daar waar Ricardo woont, de onderhoudstechnicus van de reuze-klok van Iquique van de vorige brief. Hij maakte voor mij een heerlijke kop thee, en ik genoot nog eens van zíjn uitzicht op 500 meter.
Nu nog even een woordje voor de lieve lezers die mij bezorgd waarschuwden toch maar vooral voorzichtig te zijn met knie- en heupgewrichten die 'protesteren', zoals ik schreef. "Wees verstandig", schreven ze.
Ik had ook de nodige twijfels; vandaar mijn 'Geduldige Onderbrekingen' van mijn oefeningen in de na-griepse tijd. Afgelopen Maandag kon ik een fysio consulteren. Een broer van mijn gastvrouw Gabriela is zo'n vakman, en die had ik ook sociaal al eens ontmoet. Dat scheelde, want ik het altijd aarzelingen bij het betreden van het (para-)medische circuit. Hij trok en boog aan de gewrichten dat het een lieve lust was, maar toen ik daarbij helemaal geen extra pijn voelde concludeerde hij dat het pure spierpijnen waren geweest: Je hebt knieën van een 20-jarige.
--"Spierpijnen zijn 'gezonde' pijnen", lachte hij: "Die moet je behandelen met een beetje warmte, een beetje massage, een beetje geduld, en een beetje liefde. En boven alles: Dóórgaan met bewegen!"
Dat stelde mij niet alleen gerust, het maakte mij ook gelukkig. Ik had geleidelijk toch méér-en-méér twijfels gekregen over die pijnen die mij zo vaak van mijn hersteloefeningen hadden afgehouden.
Hartelijke groeten, Gérard van Eyk
_________
De bovenstaande foto's en alle andere van dit evenement staan op
http://www.fototime.com/inv/A7C8A68E0FDAE72