te wensen vanuit mijn winderig-zonnige eilandje in de Oceaan. Zo weten jullie metéén dat ik er nog ben, en, omdat je dit leest, óók dat je er zelf nog bent. Allemaal zaken die niet zo vanzelfsprekend zijn. Ik moest twee namen van mijn nieuwjaarsverzendlijst doorstrepen.

Ik had een goed jaar. Ik vierde mijn 79ste verjaardag in Eindhoven en legde meteen de datum-en-plaats vast voor mijn 80ste, want het wordt een 'iets groter' feest. Noteer maar vast: Zaterdag 19 September, de hele dag in het Academisch Genootschap. Ik ben al bezig met de muzikale omlijsting.

Het geheugenverlies dat ik in 2006 in Venezuela opliep van de dieseldampen herstelde weer een beetje meer, maar de pittige griep, waar ik mee zat toen ik de vorige Nieuwjaarsbrief schreef, is mij het hele jaar blijven achtervolgen. In Iquique (Chili) kreeg ik mijn spieren weer zover dat ik vrolijk de lokale paasberg kon beklimmen, maar in Frankrijk miste ik het uithoudingsvermogen voor de traditionele 30 km 'te voet over de berg' om mijn broer Jan in Olargues te bezoeken. Toen heb ik hard gewerkt aan die zogenaamde 'onderliggende conditie'. En met succes. Ik liep totaal 1000 km in die vier Franse zomermaanden, en maakte aan het eind weer wandelingen van meer dan drie uur. En gisteren eindigde ik als derde bij de 'veteranen' in de Cross Popular, de stadloop alhier. Niet gek dus.

Op mijn verjaardag in September, in Eindhoven, zag ik mijn broer --gezond en wel. Drie weken later, terug op La Gomera, kreeg ik het bericht dat hij een fatale hersentumor had. Haastig heb ik een afscheidsbezoek gebracht. Nostalgisch wandelde ik nog eens door mijn mistige geboortstad, en we hadden onze laatste gesprekken. Terwijl ik aan deze brief werkte, is hij overleden. Mijn grote sterke broer van vroeger is er niet meer.

In November kwam Ghislaine naar hier, en samen gingen we een paar dagen naar Tenerife, ons buureiland, om de hoogste berg van Spanje te 'beklimmen' [per kabelbaan!]. Ik zie El Teide dagelijks vanaf mijn balkon. In vogelvlucht is het 45 km waarvan 30 km zee. Maar hem zien van de andere kant, en hem aanraken, zijn intieme sensaties waar ik nu dagelijks aan wordt herinnerd als ik hem zie. Mijn horizon is warmer geworden.

Natuurlijk volgde ik het hele jaar Obama, Hillary en Sarko. Hoopgevend soms. Mijn scepsis over maatschappij-veranderingen is een paar tandjes richting 'misschien-toch-mogelijk' geschoven. De financiële instorting was niet zo verrassend. De omvang wèl. Welke maatschappij krijgen we na dit 'woest consumptiefeest'? Super Sober? Met SS-dwang en zo? Of gaat het door in kleine kring? Zoals een feest tot in de kleine uurtjes doorgaat voor verslaafden en eenzamen? Of weer slavenmaatschappij?

Tot zover het buitengebeuren. De reis van de ziel kent andere wetten en avonturen, zoals ik het vorig jaar schreef. Door die 'pittige griep' van een jaar geleden kwam ik in aanraking met de 'grenzen van mijn eigen groei'. Is de terugslag tijdelijk? Is De Grote Afdaling begonnen? Of is het de Eindeloze Hoogvlakte die voor mij ligt? Ik loop gewoon door, en ik zie wel.

Mijn verwachting dat ik genoeg zou krijgen van mijn 'street observations' is niet uitgekomen. Zeker, ik ben méér op zoek naar wortels, en ik ben selectiever met mijn nieuwsgierigheid. Maar de avonturen van de 'straat', dat wat 'iedereen' ziet, blijven mij inspireren. Tenenkrommend, hilarisch of tevreden-gelukkig, blijf ik de wandelaar-toeschouwer die ik altijd was.

Het verdwijnen van de grote religies inspireerde mij tot het bestuderen van Nietzsche, en wat hij precies bedoelde toen hij 'god is dood' schreef, en de [hele?] Verlichting in de grond boorde. De zwanenzang van de religies, en vooral hun achterhoedegevechten, houd ik goed in de gaten. Met name ben ik geïnteresseerd in herkomst van de menselijke moraal vóór de religies daar beslag op legden. Waar komt de moraal vandaan nu de grote religies zich daarvoor hebben gediskwalificeerd? Misschien kom ik er opnieuw toe Nietzsche origineel te lezen. Wie weet?

Even 'filosofisch' was het spoor dat ik volgde toen ik mij ging interesseren voor politieke 'storytelling' op de grenzen tussen fantasie, illusie en werkelijkheid. "Weapons for Mass Destruction", bijvoorbeeld, en de fameuze 'story' van de "Onzichtbare Hand". Waar ligt de grens tussen goede en slechte 'storytelling'? Herkennen we de boom aan zijn vruchten? Als jongelui 'alleen maar' de dood in worden gejaagd? Als de 'lagere volksklassen' verpauperen? Heeft de 'moraal', die de grote religies hebben aangedragen, dat onderscheid kunnen maken? Nee! Dus wat nu?

2009 wordt vast een boeiend jaar. Hou het maar in de gaten. Ik doe het ook. Iedere dag zal ik een brokje 'werkelijkheid' op de snijtafel leggen. Hou mij daarom ook maar in de gaten.