Lieve zus,

Ik ben trots op je, en op jouw resultaat dat we vandaag vieren. Ik ben er trots op, los van de bijdrage die ik daar misschien aan heb geleverd. Je hebt het boekje afgemaakt, ondanks het geploeter dat je mij, en later Lambert hebt zien doen toen wij met onze proefschriften bezig waren. Het is daarom jouw resultaat.

Aan het einde van je boekje schrijf je: "Please enjoy my unfinished thoughts." Geniet van mijn onafgemaakte gedachten. Dat heb ik gedaan.

De inhoud van het boekje spreekt me zeer aan, maar dat ligt natuurlijk ook aan mijn eigen belangstelling. In eerste instantie gaat het over het gebruik van informatietechnologie om voorschrijfgedrag van artsen te beïnvloeden.

Maar het verhaal gaat ook over communicatie: massacommunicatie via databases naar beleidsmakers. Massacommunicatie via groepsbijeenkomsten naar artsen, individuele communicatie naar en tussen artsen, individuele communicatie tussen arts en patiënt, en zelfs patiënten onderling. De moderne informatie en communicatietechnologie (Internet) maken heel veel nieuwe vormen van communicatie mogelijk. Dat schept ook veel verwarring, want vaststaande wereldbeelden en traditionele manieren van werk komen op losse schroeven te staan. Het is die omgeving van verschuivende betekenissen waarin wij ons thuis voelen.

Ons gaat het er niet om het bestaande te continueren, maar om het nieuwe te verkennen. Onze bijdrage is niet om het veld te egaliseren, onze bijdrage is om een nieuw pad door dit onbekende terrein te laten zien, en geen genoegen te nemen met een antwoord als "dat is nu eenmaal zo", om door te blijven gaan met proberen, al lijkt het doel nog zo ver weg. Of het nu over een wetenschappelijk probleem gaat, je persoonlijke ontwikkeling of een probleem van je kind.

Dit is een onderdeel van de bijdrage van onze familie aan de maatschappij. Dit is wat onze familie probeert te bereiken, ook al gaat dat soms gepaard met grote persoonlijke offers. En hoe verdeeld we nu ook zijn, daarin zijn we samen en herkennen we elkaar. Wij hebben vaders en moeders van wie wij deze capaciteiten hebben gekregen. Het is niet altijd makkelijk om deze capaciteiten in onze maatschappij te hanteren, maar wij accepteren ze zoals ze zijn, en het is onze verantwoordelijkheid er mee te leren leven. Vandaag zien wij daarvan een resultaat.

Ik begon met het citeren van de laatste regel van je boekje.

Ik eindig met het citeren van de eerste regel.

Luister maar naar de muziek.