|
MIJN EIGEN TUIN Ik zit voor het raam en kijk in de tuin. Het is herfst, al bijna winter. Moeder heeft zojuist de kachel wat opgepord, want vader komt dadelijk terug van zijn werk. Langzaam begint het te sneeuwen. Met hele grote vlokken. De tuin krijgt sproeten, maar de eerste vlokken smelten weg op de grond. De sneeuw blijft doorgaan. Hier en daar blijft de sneeuw al liggen. Sommige lijnen gaan meer opvallen. Op andere plekken waar geen contouren zichtbaar waren, ontstaan donkere en lichte partijen. Het patroon van de tuin wordt overlapt door een nieuw fantastisch patroon. Een patroon van een andere wereld. Het blijft sneeuwen. De tuin wordt helemaal wit. Het nieuwe fantastische patroon verdwijnt geleidelijk. Het oude patroon, met zijn grens tussen het groen van het gras en het zwart van de border is al lang verdwenen. Geleidelijk verdwijnt nu ook het hoogteverschil van de scheiding. Het patroon wordt nu heel eenvoudig en overzichtelijk. De appelboom, die met zijn donkere takken bijna onzichtbaar was, komt nu op de voorgrond omdat de struiken op de achtergrond wit zijn geworden. Het lijkt wel of die ook op een andere plaats staat nu de paden niet meer zichtbaar zijn. Met de bessenstruiken en de contouren van de aardbeienstruiken vormt de appelboom een heel nieuwe driehoek die ik nog nooit eerder heb gezien. Toch, als het sneeuwen is opgehouden, alles wit is, zie ik vaag aan een glooiing in de sneeuw. Dat moet de rand van het pad zijn. Met enige moeite herken ik mijn vertrouwde tuin. Het is niet belangrijk. Dan wordt het echt donker. Moeder doet het buitenlicht aan want vader zal zo wel komen. Het licht maakt weer alles anders. Een jaar later, in de herfst, zie ik opnieuw de driehoek van de appelboom, de bessenstruiken en de aardbeien. Ook al heeft het nog niet gesneeuwd. Mijn eenvoudige driehoek is er weer. Mijn tuin is er weer.
Dit was een dagboeknotitie van 24 December 1986 in El Bloque, Altea, Spanje over een beeld dat tijdens een meditatie opkwam. |