Mijn Dagboek
[Sinds 1999]
San Sebastián de La Gomera, Kerstmis, Woensdag, 25 December 2019

Mijn Dagboek

Apuntes
Españoles

Brouillons
Français


English
Notes


Deutsche
Notizen



• Dagboek 194, juli 2016
• Dagboek 193, juni 2016
• Dagboek 192, mei 2016
• Dagboek 191, april 2016
• Dagboek 190, maart 2016
• Dagboek 189, februari 2016
• Dagboek 188, januari 2016
• Dagboek 187, december 2015
• Dagboek 186, november 2015
• oudere dagboeken
• bibliografie Nederlands
• de hele html-bibliotheek
• Nieuwjaarsbrief 2012
Nieuwjaarsbrief 2014
• Mijn Reisbrief [NLse blog]
• Apuntes [Spaanse blog]
• Mijn favoriete stukje
• Mijn nieuwste vertelling
• Mijn andere sites

Curriculum Vitae
NLEFGBD
LINKS

Mijn Dagboek:

San Sebastián de La Gomera, Kerstmis, Woensdag, 25 December 2019
De 'derde ronde van de chemokuur', waarvan sprake was in Mijn Dagboek van November, is daarna nòg een week uitgesteld om dezelfde reden: Dat ik niet voldoende was aangesterkt.
Inmiddels is die 'kuur-week' (11t/m17dec) precies een week achter de rug, zodat ik nu kan berichten over de eerste herstelweek. De kuur-week was heel pittig, zwaarder dan de voorgaande. Deze eerste herstelweek begon ik meteen beter te slapen. Het lijkt ook dat deze week mijn eetlust wat is verbeterd: Van bijna negatief-afwijzend tot ietsje-pietsje trek en smaak. Dat zijn goed tekens. Afwachten verder.
Het vooruitzicht is nog twee herstelweken en aansluitend waarschijnlijk de vierde 'kuur-week' van 8 t/m 14 januari. Het bloedonderzoek van 30 december zal daarover uitsluitsel geven.
Wat doe ik overdag? Weinig of niets behalve een beetje 'koppensnellen' van krantenkoppen. Fut cq energie voor een kruiswoordpuzzel, zoals eerder, heb ik haast niet meer. Wandelen en staren naar de zee, zijn mijn verdere hoofdbezigheden. Deze eerste herstelweek had ik ook meer energie om te wandelen en probeerde met enig succes mijn (minder dan) 3000 stapjes per dag weer wat op te voeren tot 5000 gemiddeld. Afwachten!
Aan het schromelijk proteïne-tekort wordt ook gewerkt. Met 'krachtvoer' op huisartsrecept, met diverse aanvullingen en met voortdurende waakzaamheid kom ik aan mijn trekken. Dènk ik, want eenduidige feedback ontbreekt vooralsnog. Ik kan alleen de input in de gaten houden, niet wat er in mijn spieren terecht komt.
Wat is het goede nieuws?
Over een paar dagen krijg ik bezoek van mijn zoon Peter met Rinske. Ze blijven tot Driekoningen. Heerlijk. Precies tot vóór de volgende kuurweek.
Ik kijk er naar uit.
Intussen is het ook 'einde jaar' met al zijn feestelijkheden. Die ontgaan me wat. Ik krijg veel goede wensen, maar ik kan ze niet allemaal beantwoorden.
"Next year better!" Vertrouw daar maar op.

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 28 november 2019
Gisteren zou de derde ronde van de chemokuur zijn begonnen, maar na het bloedonderzoek van afgelopen Maandag besloot de hematologe de behandeling een week uit te stellen. Reden? Uit de analyse bleek dat ik nog niet voldoende was aangesterkt. Ik had alleen gemerkt dat ik niet meer goed sliep, dat ik na het ontbijt geen 'energie' meer had en dat ik om zes uur uitgeput in bed rolde. In een soort stille roes bracht ik de nacht door. Urenlang. Tien uur of meer, maar écht slapen was het niet. Dat heeft zeker twee weken geduurd. Juist afgelopen weekend had ik een vreemde lijfelijke ervaring alsof mijn lijf het slapen herontdekte. Langzaam begon mijn "nachtrust" weer meer op slapen te lijken. Idem-dito mijn siësta. Vanmiddag voor het eerst voelde ik mij daarna enigszins uitgerust. Ik maak er 'nu-metéén' gebruik van!!
De volgende 'chemo' begint nu gisteren-over-een-week met twee dagen langdurige infusen die ik de vorige maand beschreef. Dat wordt a.s. Maandag definitief beslist.
Intussen heb ik mijn relaties schromelijk verwaarloosd. Mijn onbeantwoorde mail is tot 500 opgelopen. (tot die Ischias, deze zomer, hield ik dat keurig onder de vijftig!). Onbenullige mail en (pseudo-)reclame zeef ik er nog wel uit, en ook een enkele urgent geval, maar zelfs de verjaardagen blijven liggen. Het zij zo. Als mijn conditie blijvend verbetert, zoals na deze super-siësta van vandaag, zie ik wel verder.
Ondertussen ontdekte ik ook een schromelijk proteïne-tekort. Écht érg. Ik begrijp niet hoe het zover is kunnen komen want ik ben steeds heel gevarieerd blijven eten. Ongemerkt ben ik kennelijk veel minder gaan eten. Alleen voor het ontbijt had ik altijd wel voldoende 'energie' en appetijt. Van de noodzakelijke 80 gram per dag (voor mijn gewicht+leeftijd) haalde ik ternauwernood de veertig! Mogelijk heeft dat ook bijgedragen aan dat toenemende malaise-gevoel van de laatste maand.
Proteïne-supplementen zijn alom bekend voor sporters, maar ik moest ontdekken dat de verteerbaarheid en de soepele opname voor een pittige jonge sporter heel verschillend zijn van die van een nonagenaire!! De huisarts heeft mij tenslotte verder geholpen met speciale proteïne-mengsels voor ouderen en (tijdelijk) ander 'krachtvoer' (voor ouderen!). Zo nodig wordt er een diëtist(e) bij gehaald.
Met de stappenteller op zak houd ik in de gaten hoeveel stapjes ik maak. Door zorgvuldig gebruik te maken van de 'betere' ochtenduren heb ik het gemiddelde van 3000 per dag meestal kunnen volhouden. Zodoende heb ik maar zelden mijn 'gezellig' kopje koffie op de markt hoeven te missen.
Dat was het voor deze maand. Dank zij de super-siësta van vanmiddag!!

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 31 oktober 2019
Ik anti-dateer dit stukje opzettelijk om mijn voornemen om op het eind van de maand één keer een verslagje voor mijn familie en vrienden maken, die datum te respecteren en het verslag vindbaar te houden.
Het is intussen Vrijdag 1 November. Eergisteren en gisteren waren de drukke startdagen van de tweede — zevendaagse — ronde chemotherapie. Beide dagen was ik van negen uur 's morgens tot 's middags half vier in het dag-hospitaal voor diverse langdurige infusen met RITUXIMAB IV (Zie Wiki) als hoogtepunt; de rest waren ondersteunende infusen. Dat alles om het effect van 'de chemo-pil' CLORAMBUCIL — dat nog steeds een ruw paardenmiddel is — iets te verfijnen. (Zie Wiki: Chlorambucil Plus Rituximab As Front-Line Therapy For Elderly).
Ik was er moe en uitgeput van, maar na een goede nachtrust heb ik de draad weer wat kunnen opnemen, en tijd kunnen maken voor dit stukje.
Ik voel mij redelijk goed op dit moment. Ik hoop niet dat ik zo moe en uitgeput raak als tijdens de eerste ronde. Pas tegen het eind van de maand, de vorige week, ging ik mij wat fitter voelen en kreeg toen juist heel plezierig bezoek van mijn ('grote') kleinkinderen Lisa en Dorien. Heerlijk!! We konden vier dagen het koffie-uurtje en de lunch besteden aan bijkletsen. Zij gingen daarvóór en daarná wandelen in de bergen of zonnen op het strand. Ik ging 'plat' om zoveel mogelijk te rusten.
Het herstel van de ischias-pijnen vordert ook. Ik moet mij nog streng beperken tot minder dan 3000 stapjes per dag. Binnen dat raam heb ik de vorige week twee keer mijn tocht naar de benedenstad te voet gedaan. Dat lukte goed. Voorzichtig verder!!
Dat was het voor deze maand.

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 28 september 2019
Ook in September is weer veel gebeurd op diverse fronten. Het blijft in beweging. Het stormde zelfs bij tijd en wijle.
Allereerst de aflopende ischias. Ik ben intussen zover dat ik weer normaal kan staan en lopen. Ik beperk mij voorlopig tot 3000 stapjes per dag. Mijn gebruikelijke gym-oefeningen kan ik weer bijna volledig uitvoeren. Het grondige onderzoek, dat door de traumatologe is gestart, loopt nog. Daar kunnen nog lange-termijnverbeteringen uit voortkomen.
Lekker rustig dus.
Onderwijl begon een langdurige diarree en een snelle vochtophoping zodat ik in een week bijna tien kilo zwaarder werd. Met heel dikke benen en zo. Brrrr
Samen met de toegenomen moeheid bleek daar een versnelde opkomst van de leukemie achter te steken. In plaats van medio of eind Oktober moest die metéén worden aangepakt. De voorbereidingen — o.a. om die vochtophoping aan te pakken — zijn vandaag achter de rug. Morgenvroeg/Zondag begint de chemokuur. De pillen daarvoor staan al een paar dagen klaar in mijn ijskast. Ik moet zeven dagen veertien mg Chlorambucil per dag innemen (kijk maar op Google/Wiki). Maandag op controle bij de hematologe en wellicht nog een paar keer de komende week.
De leuke gebeurtenissen van deze maand zijn gelukkig niet helemaal verdrongen.
Dat was vooral mijn 90ste verjaardag vorige Zaterdag. Ghislaine kwam een hele week op bezoek. Ze is gisteren vertrokken. Ik kreeg veel schriftelijke felicitaties (die ik helaas even moet laten liggen).
Alles bij elkaar heel gezellig.

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 31 augustus 2019
Ook deze maand is weer veel gebeurd op diverse fronten. Allereerst de bloedanalyse van 29 juli. Helaas zette de verbetering, die 12 juli nog werd bevestigd, zich niet door. Het uitstel van de chemotherapie tot Oktober kon worden gehandhaafd, maar de (stille) hoop op verder uitstel — of afstel — kreeg een paar grote vraagtekens. Het wachten is op de bloedanalyse van 9 september zodra de hematologe terug is van vakantie.
Een verklaring voor de opeens achterblijvende verbetering is er niet, maar volgens de hematologe is het niet onmogelijk dat de zware stress van de ischias-pijnen, en de 'pittige injecties' die ik toen kreeg, daaraan schuld zijn. In dat geval is (stille) hoop op verder uitstel niet onredelijk. Afwachten dus!!
Op het front van de ischias is er beter nieuws. Sinds twee weken zijn de pijnlijke scheuten nagenoeg verdwenen. Ik maak weer stapjes tot ver buiten de woonkamer en sinds gisteren slaap ik ook weer op de bovenétage omdat ik nu de wenteltrap aankan. De 'donkere tijden' van het huisarrest (acht weken 'plat'!!) zijn voorbij. Ik ben nog lang niet terug op mijn 10 duizend stapjes per dag, maar met een goede spreiding over de hele dag haal ik tegen de 3000!
Nu de pijnlijke scheuten wat onder controle zijn, ben ik ook begonnen met mijn gebruikelijke dagelijkse gym-oefeningen. Het pittige programma van bijna een half uur iedere ochtend dat ik de laatste jaren heel gedisciplineerd bijhield ben ik weer aan het opbouwen. Niet alle oefeningen waren meteen uitvoerbaar na die 'acht weken plat'. Zónder ischias zou mijn bewegelijkheid ook achteruit zijn gegaan. Ik deed er vanmorgen ruim een uur over. Daarbij moest ik verschillende oefeningen héél voorzichtig in een beknopte versie uitvoeren. Ook dat wordt beter.
Verder 'goed nieuws' is de lang verwachte afspraak met de traumatologe die afgelopen Donderdag plaatsvond. Daar werden spijkers met koppen geslagen. Eindelijk!!
Allereerst een afspraak voor revalidatie die 23 september begint. Tweedens een aanvraag voor een MRI (een 'resonantie') omdat het nog niet voldoende helder is wat er rondom die pijnlijke heup — samen met mijn klassieke lage-rugpijn — aan de hand is. Daarvoor moet ik naar Tenerife. Het kan op één dag heen-en-weer. Ik word begeleid door iemand van de Asistencia Social.
Ik reis dus niet alleen.
Mijn plannen om mijn verjaardag in Eindhoven te vieren heb ik een paar weken gelegen helemaal losgelaten. Wegens de ischias, maar ook wegens de stress. Nu komt Ghislaine een week naar hier om samen mijn negentigste verjaardag te vieren.

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 27 juli 2019
Mijn vorige bericht is bijna een maand geleden. Er is weer veel gebeurd.
De verbetering van de bloedanalyse zette zich door. De analyse van 12 juli was daarvoor het bewijs. Het uitstel van de chemotherapie kan worden gehandhaafd.
Dat gaf rust en zekerheid.
De onrust van de laatste weken kwam echter van wat ik die vorige maand "roet in het eten" noemde, en 'oude rugpijn'. Bij nader inzien bleek het ischias te zijn, en een nogal pijnlijke versie bovendien. De afspraak met de fysiotherapeut, die ik toen noemde, was 'over-optimistisch'. Het is mijn benedenbuurman en ik was zeker dat die binnen handbereik was. Helaas was hij nèt voor een dikke maand met vakantie. Ook mijn eigen huisarts was met vakantie zodat ik op diverse invallers was aangewezen.
Pijnstillers en injecties losten het probleem niet op. Ondanks mijn huisarrest kon toch een röntgen worden gemaakt waaruit bleek dat er niets was gebroken. Het gaat om een beknelde heupzenuw, met pijnlijke uitstralingen over het hele lijf.
Onderwijl ontstond een pittige neusholte-ontsteking waar antibiotica aan te pas moesten komen. Met succes wat betreft die neusholte-ontsteking. Maar het bleven donkere tijden: Alleen, in mijn bed de hele dag, en mijn vrienden met vakantie. Gelukkig kon mijn poetsdame de noodzakelijke boodschappen voor mij doen.
Deze week had ik het eerste gesprek met mijn huisarts, terug van vakantie. Zij probeert nu een afspraak met de traumatoloog te maken. Daar wacht ik nu op. Dat kan leiden tot een betere diagnose en maakt de weg vrij voor fysiotherapie.
Eindelijk!! Maar het huisarrest duurt voort. In bed is de pijn dragelijk, en ook de eerste vijf, tien of twintig stapjes naar de woonkamer. Maar dan beginnen de 'scheuten' waarvan de pijn maar langzaam wegtrekt. Pijnstillers werken maar een beetje. Het meeste komt van mijn toenemende handigheid pijnlijke houdingen en bewegingen de vermijden. Een leerproces dus.
Het huisarrest duurt voort. Blijf maar voor mij duimen.

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 29 juni 2019
Het eind van de maand is in zicht en het is weer tijd voor een bericht over mijn wederwaardigheden.
Allereerst de chemotherapie. Die is uitgesteld tot Oktober want de bloedanalyse direct na mijn terugkomst uit Cessenon vertoonde een kleine verbetering. Niet genoeg om de chemo af te gelasten, wèl voor uitstel om die gunstige ontwikkeling nauwgezet te volgen. Zodoende heb ik in plaats van iedere vier weken een 'chemo' iedere vier weken een bloedanalyse.
Mooi toch?
Het uitzicht op de bijeenkomst op mijn verjaardag werd opeens concreter en Ghislaine en zetten ons enthousiast aan het werk voor de aanloopdetails.
Toch kan er "roet in het eten" worden gegooid want opeens — sinds begin deze week — is een zeer oude pijn in mijn lage rug, heel pijnlijk, uit de lucht komen vallen. Ik ben niet gestruikeld of zo. Vol goede moed ben ik aan het herstel begonnen. Ik heb al een afspraak met een fysiotherapeut die mijn rugprobleem kent. Het is een probleem van 50+ jaar geleden (een hernia) dat soms terugkwam. Dat kostte mij dan enkele dagen (of enkele weken!!) van minimaal, héél voorzichtig/aandachtig, of niét bewegen. In elk geval veel rusten, plat op mijn rug. Hopelijk gaat het nu weer zo.
Zodoende heb ik huisarrest, en word ik geconfronteerd met de realiteit van "beperkte bewegelijkheid". Dat is het laatste waar ik op zit te wachten.
Blijf maar voor mij duimen.

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 27 mei 2019
Er is voor chemotherapie gekozen. Om nog vóór mijn vertrek naar Cessenon te beginnen, is er echter niet van gekomen. Dat werd te krap. Morgen ga ik voor twee weken naar Cessenon, en direct daarna gaat 'het' beginnen. Hopelijk past mijn geplande bezoek aan Eindhoven op Zaterdag 21 September (mijn 90ste verjaardag!!) in het behandelschema. Afwachten.
Met de allergrootste zorg en oplettendheid (dat is óók een leerproces!!) pas ik er op dat het niet op mijn zenuwen werkt. Dat lukt redelijk, maar niet steeds. Ik leer al.
Mijn fysieke conditie is uitstekend ("Voor uw leeftijd", voegde de arts er aan toe) en dat is bijzonder welkom bij de chemotherapie die nogal wat van het gestel eist.
Blijf maar voor mij duimen.

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 28 april 2019
De scanning vond weliswaar geen uitzaaiingen, maar de toename van de gezwollen lymfeklieren leidde wel tot het inzicht dat de chronische lymfatische leukemie (CLL) dringend behandeld moet worden. Een paar weken uitstel is OK, maar tot na September, wat ik voorstelde, is dat niet.
Na het laatste gesprek met de hematologe zou ik 'binnen enkele dagen' bericht krijgen over de aanpak. Intussen wacht ik bijna drie weken. Heel spannend!!
Aandachtig zorg ik er intussen voor dat het niet op mijn zenuwen werkt, en dat ik — met name — goed blijf slapen. Dáár ligt niet alleen de sleutel voor verdere genezing, maar ook voor mijn gemoedsrust in deze spannende tijden.
En het lukt!!! Zij het met vallen-en-opstaan waaruit ik weer inzicht put hoe ik het 'beter' kan proberen. Het gaat namelijk om een totale omwenteling in mijn aloude (in)slaapgewoonten. Werkte ik vroeger tot ik een punt van uitputting bereikte — en dan sliep ik meteen goed en diep — nu moet ik geduldig wachten tot de lijfelijke behoefte aan slaap de overhand krijgt. Dat vereist veel geduld, en andere vaardigheden die nooit tot mijn arsenaal behoorden. Dat is heel tijdrovend, maar zelfs dat woord 'tijdrovend' moet ik uit mijn vocabulaire en mijn levensgevoel schrappen.
'Tijd' krijgt een heel andere dimensie.
Dat is het leerproces.
De keuze waarvoor de hematologe staat is betrekkelijk nieuw. Lange tijd was een-of-andere vorm van chemotherapie de standaardbehandeling, nu is er voor CLL een geheel nieuw middel op de markt. (Zie voetnoot.) Dat is echter heel duur, en het vergt speciaal overleg met de sociale verzekering. Dat veroorzaakt wellicht de vertraging.
Geduld, geduld, geduld. Duim maar voor mij.
_____________________
Voetnoot Over dat nieuwe middel verscheen in de NRC een heel informatief artikel:
Wim Köhler, Verbluffend goede therapie, maar èrg duur, NRC 6 April 2018
https://www.nrc.nl/nieuws/2018/04/06/verbluffend-goede-therapie-maar-erg-duur-a1598484

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 29 maart 2019
Het onderzoek naar eventuele uitzaaiingen is gedaan; het rapport van de radiologe heb ik inmiddels uitgespeld met hulp van de huisarts. De afspraak met de hematologe — om de (eventuele) behandeling te beginnen — is pas de volgende week. Er moeten nog enkele details worden onderzocht.
Het was aanvankelijk nogal paniekerig omdat het rapport 'overal' uitzaaiingen vermoedde. Inderdaad, het is zorgwekkend dat het aantal gezwollen lymfeklieren enorm is toegenomen, en dat veel van de eerder vastgestelde aanmerkelijk groter zijn geworden.
Dat wijst er op dat allerlei organen onder druk van besmetting staan, maar dat — gelukkig — nog géén nieuw gezwel of tumor is geconstateerd. Dat is het beeld van een 'organisme-dat-zich-verdedigt'.
Haaks op dit slechte nieuws staat dat ik mij de laatste week daarvóór juist heel stevig en gezond voelde. Alsof ik een impasse achter de rug liet. Ook na het verwerken van die 'paniek' — die mij bijna 24 uur in een 'deuk' bracht — kwam dat stevig/gezonde gevoel weer terug.
Rustig afwachten dus wat de hematologe voorstelt. Het blijft spannend.

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 27 februari 2019
—"Het onderzoek naar eventuele uitzaaiingen laat nog op zich wachten", schreef ik een maand geleden. Nog steeds. Heel vervelend. De afspraak met de hematologe is 7 Maart. Dat is mijn lichtpuntje.
—"De dagen vliegen nog steeds voorbij", noteerde ik toen ook. De Belgische TV-pionierster Paula Sémer, nu 94, beschreef dezer dagen in een Radio-interview háár ervaring met 'leven op deze leeftijd'.
Zij verwoordt het aldus:
"Oud zijn is een fulltime job. Voor je het weet is de dag voorbij. En dan denk ik, wat heb ik nu eigenlijk gedaan?"
Helemaal akkoord! Dat is het ultieme Nieuwe Nietsdoen (of Zorgvuldig Nietsdoen) waar ik mij ruim een jaar geleden voor heb ingezet. Ik begin het te leren!!
Vanmorgen zag ik de afgaande maan op één lijn staan met Jupiter, Saturnus en Venus. In de komende dagen zal hij deze planeten passeren. Daarna zal hij zelf verdwijnen, want 4 maart is het Nieuwe Maan. Foetsie!!
's Avonds, als ik in de schemering op het balkon ga zitten om beter in te slapen, verschijnen Sirius, Orion 'and all that' naarmate het donkerder wordt. Daar houd ik mij mee bezig. Lekker rustig!!

San Sebastiián de La Gomera, Maandag, 28 januari 2019
De dagen vliegen nog steeds voorbij. Het wordt een routine, met hier-en-daar een plekje om 'iets' de doen. Een mailtje of een telefoontje. Zorgvuldig gekozen. Aandachtige zelfverzorging heeft de hoogste prioriteit. Het beantwoorden van de Nieuwjaarswensen is pas de laatste dagen aan de beurt gekomen.
Terugkijkend was ik de hele maand 'vaker moe', zoals ik schreef over December. Dat bleek voorbijgaand. Interessant!! Gelukkig!! Kennelijk is dat het effect van het losmaken van de dieper gelegen stress. Ik merk het aan verschillende details, zoals o.a. de gebruikelijke rug-stijfheid 's morgens. Dáár houd ik mij mee bezig. Ik verveel mij niet. Ik loop weer vaker tienduizend stapjes, en de laatste week ben ik ook weer te voet naar boven gelopen. Géén taxi! Althans niet meer iedere dag.
Het onderzoek naar eventuele uitzaaiingen laat nog op zich wachten. Het ongeduld en de onzekerheid — die daarover die soms opduiken — pak ik aan met meditatie.
Dat helpt. Magisch!!
Even magisch als rustig in de schemering kijken naar de sterren die doorkomen. Ik zei het al vaker: "Sterren zijn mijn enige vaste punten op aarde".

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 30 December 2018
Deze maand is omgevlògen! Omdat de dàgen voorbijvliegen, denk ik.

Ik zie het iedere dag gebeuren. Ik slaap tien tot twaalf uur. Om half zeven sta ik op. Na de gym en het douchen eerst een halfuurtje stappen. Na het ontbijt rust ik wat uit, en ga dan naar de benedenstad voor een kopje koffie, voor wat gezichten, en wat boodschappen. Dat is een uurtje effectief stappen; met pauzes. Met de taxi terug. Dan een goede maaltijd en siësta van ruim een uur. Daarna heb ik hooguit energie voor een mailtje, een wandelingetje of een telefoontje. Om zes uur begint de schemering. De dag is voorbij. In pyjama zet ik mij rustig op het balkon om de zien hoe de sterren doorkomen. Langzaam komen ook diepere rust en slaperigheid door. Om zeven uur ga ik plat. En half uur later slaap ik.
Da capo al fine! Iedere dag!!
Dat alles wordt regelmatig onderbroken voor zorgvuldig gekozen meditatie- en ontspanningsoefeningen. Op die manier hoop ik de dieper gelegen stress los te maken zodat bij het volgende (drie-maandelijkse) onderzoek naar de leukemie, de besmette witte bloedlichaampjes niet teveel uit de pan rijzen. Ook heeft de hematologe voor de volgende 'inspectie' — over twee maanden — een lichaam-scan bevolen om eventuele uitzaaiingen op te sporen.
Dat is de magie. De einde-jaarmagie. Spannend!!
Verder gaat het goed met mij. Ik ben wat vaker moe. Mijn dagelijkse "tienduizend stapjes" heb ik daarom wat gereduceerd. Het werkt.
Ik wens mezelf en iedereen, vooral degenen die dit lezen, een goed 2019!!

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 30 November 2018
Eens per maand schrijf ik over mijn weg naar 'ouderdom'. Dat is het minimum dat ik mij heb voorgenomen na de burn out van precies twee jaar geleden.
Dit wordt een terugblik.
Die burn out stortte mij allereerst in een diepe diarree met bijna tien kilo gewichtsverlies in een paar weken. Tenslotte was de diagnose stress. Stress die maakte dat mijn darmen zich als een soort schrik/vluchtreactie onmiddellijk paniekerig leegstortten zodra er voeding in de mond of maag kwam. Mijn dagelijkse stukje — dat ik eerder al gereduceerd had tot '100 woorden' — moest er allereerst aan geloven. En nog veel meer.
Maar het 'niet-schrijven' loste het probleem niet op.
Mijn ideeën-machine, die jarenlang was bevredigd door daadwerkelijk iedere dag een goed geformuleerd stukje 'àf' te maken, bleef doordraven en veroorzaakte — zo mogelijk — nog meer onrust (=stress).
Iets àfmaken gaf rust. Dààr zat het genot. Dààr zat de drive.
Wilde ik geen slachtoffer worden van mijn eigen creatieve invallen dan moest ik die drive stoppen. Hoe?
Ik leerde technieken uit de aloude meditatie kennen, maar ontdaan van 'versieringen' die de toegang voor de moderne gestresste mens barricaderen. Mijn diepere zelfkennis groeide. Ik ontdekte dat ik 'eigenlijk' altijd al een hyper-actief knulletje was, maar ook dat ik dat altijd redelijk wist te kanaliseren.
Inderdaad, door steeds iets 'àf' te maken.
Dat werkte niet meer!!
Mediteren kende ik al veel langer, maar dat bestond uit meditatieve teksten lezen (Krishnamurti), aanhoren (Edel Maex), geleide fantasieën (Rêves Guidés van de Sophrologie), of bodyscan van Annelies Spek en Martijn Mulder.
Een Frans-Canadese publicatie opende mijn ogen een voor nieuwe benadering van het èchte mediteren. Ook toegankelijk "pour les stressés très pressés". Dat is anderhalf jaar geleden. Langzaam begon de victorie.
Het laatste nieuws is dat die diarree de laatste maanden (beetje-bij-beetje) kalmeerde en nu ècht is verdwenen. Hoera!
De nieuwste ontwikkeling is dat ik door die technieken intensief toe te passen — naast andere ingrijpende veranderingen — meer en meer slaap. De laatste weken kom ik soms op tien uur of meer nachtrust. Het begint dus te lukken! Kassa!!
Dit was een terugblik bij gelegenheid van de tweede verjaardag!!

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 24 November 2018
Gedichten als het onderstaande — The Dew and the Bird van Alexander Posey (1873-1908) — tref ik vaker aan. Ik lees ze met aandacht. Ze moedigen mij aan "Grote Dingen" achter mij te laten; er afscheid van te nemen, en te genieten van het kleine.

There is more glory in a drop of dew,
   That shineth only for an hour,
Than there is in the pomp of earth's great Kings
   Within the noonday of their power.

There is more sweetness in a single strain
   That falleth from a wild bird's throat,
At random in the lonely forest's depths,
   Than there's in all the songs that bards e'er wrote.

Yet men, for aye, rememb'ring Caesar's name,
   Forget the glory in the dew,
And, praising Homer's epic, let the lark's
   Song fall unheeded from the blue.
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/dew-and-bird
for aye = voor eeuwig
Binnenkort schrijf ik nog over mijn andere wederwaardigheden.

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 28 Oktober 2018
Ik ben bijna twee weken hier. Dinsdag 16 ben ik aangekomen. Ik moest rustig de tijd nemen om te wennen: Waar ligt dit? Hoe zit dat ook weer? Enzovoorts.
Het vertrek leek een narrow escape. Maandagochtend bleek er een grote overstroming te zijn vlakbij onze regio; in de richting van Carcassonne. De Aude was onverwacht zeven meter gestegen in een paar uur; er werden doden gemeld.
Op het station van Béziers waren nogal wat treinen "annulé". Mijn trein naar Barcelona was daar — gelukkig — niet bij en vertrok twintig minuten te laat. Kassa!!
Verder verliep de reis volgens plan: Hotel op het vliegveld, met Vueling naar Tenerife Noord, en met Binter naar La Gomera. Dat laatste was nieuw voor mij, maar omdat ik op Tenerife Noord was geland, was dat handiger dan de ferry.
Hier aangekomen moest ik veel uitrusten; de reis was vermoeiender dan ik dacht.
De ontwikkeling van de leukemie is spannend. Aanstaande Vrijdag krijg ik uitslag van de bloedprik van eerder deze week. Om de stress te beheersen ben ik voortdurend bezig met ontspannings- en concentratieoefeningen. De hele zomer al. De diarree, die rechtstreeks met de stress samenhangt, is de laatste weken duidelijk minder.
Bij de stressbeheersing gaat het om twee dingen. Het vermijden van stress-situaties(1) en uit het gat komen als ik toch in ben getuimeld(2). Op beide fronten groeit mijn vaardigheid. Mooi zo!!
De STILTE, waar ik vier- en twintig uur per dag naar streef, komt inmiddels ook wel eens vanzelf. Hoera!!
Het is een wonderlijk gevoel waar ik intens van geniet. Er is dus nog een derde vaardigheid nodig: Het behouden van de STILTE, als die mij overkomt.

Cessenon sur Orb (Frankrijk), Zaterdag, 29 September 2018
Ik zit middenin de drukte van de jaarlijkse verhuizing. Het wachten is nog op één klus: de loodgieter voor het plaatsen van een nieuwe WC. Daarover ben ik begin Juni al begonnen.
— "Mañana, mañana", kennen ze hier ook zoals je ziet.
Als dat klaar is moet ik even afkicken om — zonder stress — detailplannen te maken, reisdata vast te stellen en tickets te kopen.
Het snoeien van de platane-mûrier door de tuinman — in andere jaren de kritieke klus — is afgelopen Donderdag voor elkaar gekomen. De timmerman, die de verrotte WC-vloer moest vervangen zodat de loodgieter aan de slag kon gaan, heeft Woensdag zijn klus geklaard.
Ik breng mijn dagen nog steeds door met Zorgvuldig Nietsdoen. Mijn vaardigheid om stress te vermijden — of om mij ervan te ontdoen als ik er toch weer ingetuimeld ben — is geleidelijk toegenomen. Mooi zo!
De vorige week heb ik mijn verjaardag gevierd. Ik ben nu begonnen aan mijn negentigste jaar. Ik ben benieuwd. :"Age c'est apprentissage", noem ik dit avontuur.
De dagen blijven zonnig en warm. De hittegolven zijn voorbij. Nu worden de ochtenden veel kouder. Vooral bij onbewolkte hemel. Gistermorgen was het zelfs vijf graden Celsius om zes uur, maar om tien uur was het alweer twintig!
's Middags komt het nog steeds tot boven de dertig.
Je ziet, ik ben er nog. Daarom schrijf ik dit.

Cessenon sur Orb (Frankrijk), Dinsdag, 28 Augustus 2018
Dezer dagen hoorde ik een gedicht*) dat perfect het ideaal weergeeft van The Eternal Now (Paul Tillich) of The Power of Now (Eckhart Tolle):

To see a World in a Grain of Sand
And a Heaven in a Wild Flower
Hold Infinity in the palm of your hand
And Eternity in an hour

Jammer dat ze over de weg erheen geen praktische aanwijzingen geven als — on the road — moeilijkheden opdoemen.
Dat is anders in de publicaties**) van David O'Hare die als gedragstherapeut begrepen heeft dat het bij velen om een verslaving gaat waaruit je niet zomaar loskomt. Dat is de kern van wat ik de vorige maand vermoedde toen ik schreef dat "Het hoe-en-wat van dat 'ontembare malen' begint zich ook af te tekenen".
Bij een verslaving gaat het erom iets wat 'heerlijk' vindt, en wat je 'gelukkig' maakt — soms al een leven lang — voorgoed los te laten. Op straffe van (ernstige) vormen van ongezondheid.
Mijn oude vertrouwde leefstijl loslaten is daar in hoge mate mee vergelijkbaar; mijn leefstijl die mij plezier, geluk en bevrediging heeft geschonken. De vorige maand schreef ik al: "Het lijkt wel een verslaving". Dat wordt steeds duidelijker. Gelukkig heb ik veel hulp aan de boeken van David O'Hare die met behulp van gedragsanalyse je confronteert met de behapbare onderdelen van je gedrag.
Behalve de boeken die ik al in Mijn Dagboek van een jaar geleden noemde — toen ik die pas had leren kennen — geldt voor mij ook zijn (gedrags-)analyse van eetzucht in zijn desbetreffende boek***). Ik heb ternauwernood een probleem met eetzucht, maar de raadsels die een eetverslaafde ontmoet, komen mij heel bekend/vertrouwd voor.
Ik schreef toen:
Denk aan de suikerverslaafde die op de goede weg is en duidelijk 'nee' heeft gezegd tegen het suikerklontje dat voor hem ligt.
En . . . . drie minuten later . . . . heeft hij het verorberd.
"How come?". Welk complot van stress-duiveltjes heeft 'm dat gelapt?
Intussen kabbelt mijn leven voort met Zorgvuldig Nietsdoen. Hier en daar kan ik een klein klusje voor mijn rekening nemen, maar verder is de hele dag één concentratie- en ontspanningsoefening. Het helpt. Het werkt. Dat is de beloning. Het gaat niet om de prachtige visoenen: Het gaat om de weg erheen: "It's the road, not the pub". O'Hare heeft dat begrepen.
Ik zoek nog naar andere schrijvers/denkers die dat ook hebben begrepen. Ik heb al een paar namen opgepikt****). Ik ga er achteraan als Mijn Zorgvuldig Nietsdoen daar ruimte voor heeft.
Intussen ben ik drie maanden hier. De volgende week komt Ghislaine. En dan is het nog drie weken. De jaarlijkse verhuizing komt weer in zicht. Ik bereid me er al mentaal op voor.
_____________________
*) WILLIAM BLAKE, Auguries of Innocence, William Blake (1757 -- 1827)
https://www.poetryfoundation.org/poems/43650/auguries-of-innocence
**) Zie Mijn Dagboek Zaterdag, 19 Augustus 2017. O'Hare werkt vanuit een didactische benadering als gedragstherapeut met uitdrukkelijk begrip voor de moderne gestresste mens.
***) David O'Hare, Maigrir par la cohérence cardiaque,Thierry Souccar, ISBN-13: 978-2365491082
****) Hardcore Zen (Brad Warner), Meet the Real Dragon (Gudo Nishijima), Pratique de la méditation à chaque instant : Petit guide pour nos vies trop occupées (Thich Nhat Hanh).

Cessenon sur Orb (Frankrijk), Zondag, 29 Juli 2018
De maand is al weer bijna voorbij. Ik ben nu twee maanden hier, halfweg, eind September wil ik vertrekken. Het viel tegen om de reisdrukte achter mij te laten en me in te leven in 'Cessenon'. Maar het lukt. Het 'grove werk' in de tuin — gazon en haag — kon al langer niet meer doen. Ik beperkte mij tot afwerking, "puntjes op i's" en verfraaiing met wat gezellige bloemen. Na 2015 — het jaar van de heupoperatie — bracht ik dat niet meer op. De burn-out van November 2016 — met de hevige diaree die nog voortduurt — verzwakte mij nog meer zodat de tuin nu 'nogal verwaarloosd' is. Gelukkig heb ik iemand gevonden die mij enkele hele dagen per week helpt. De achterstand wordt ingehaald.
Ik voel dat ik geleidelijk meer grip krijg op mijn omgeving. Ik had het gevoel dat ik het allemaal 'nèt niet' aankon. Ik pak nu weer zèlf sommige mini-tuinklusjes op.
Het hoe-en-wat van dat 'ontembare malen' begint zich ook af te tekenen. Als ik wat leuks, moois of interessants zie, loop ik vast in het formuleren van heldere zinnen, beschrijvingen en uitleg. Ik zit in mijn hoofd ontembaar te redigeren. Ik lig er van wakker, en kan het niet stoppen. Zo ongeveer is het. Het is kennelijk de echo van mijn oude beroep, en de '100-woorden' stukjes van de laatste jaren. Het lijkt wel een verslaving.
Daar steekt ook stress achter. Denk aan de suikerverslaafde die op de goede weg is en duidelijk 'nee' heeft gezegd tegen het suikerklontje dat voor hem ligt.
En . . . . drie minuten later . . . . heeft hij het verorberd.
"How come?". Welk complot van stress-duiveltjes heeft 'm dat gelapt?
Of de rookverslaafde die nèt 'nee' zei . . . .
Vijf minuten erna betrapt hij zich dat hij rookt . . . .
Zoals ik de vorige maand schreef, probeer ik mijn stress te beheersen met meditatie-achtige concentratie- en ontspanningsoefeningen. Dat vordert, zij het langzaam. Het korte-termijndoel blijft: De Stilte bereiken en behouden.
Praktisch gesproken: dat ik me nergens aan verslinger.
Ik vraag mij wel af welk leven ik ga leiden als ik eenmaal afscheid heb genomen van die oude-vertrouwde stress-verwekkende leefwijze. Ik kreeg een bundel haiku's via de vrouw van een goede kennis, twee jaar jonger dan ik, die rond Nieuwjaar is overleden.
Daar trof ik deze:

noem dit ons geluk
opstaan eten wandelen
kijken naar de zee

En zo wandel ik door de wijnvelden, met bloeiende Malva's [Ned: Kaasjeskruid] en blauwe vlasbloemen in de wegbermen, het overblijfsel van een bloeiende cultuur voor die door de wijnstok werd verdrongen.
Je ziet, ik krijg ook weer oog voor de omgeving . . . .

Cessenon sur Orb (Frankrijk), Maandag, 25 Juni 2018
Het eind van de maand nadert alweer. Ik heb mij voorgenomen minstens één keer per maand iets van mij te laten horen. Ik ben alweer bijna een maand geleden in Cessenon aangekomen. De reisdrukte achter me laten viel tegen; het kostte meer energie dan ik dacht. Maar ik begin op slag te komen.
Alles in blakende gezondheid! Gelukkig!
Om de stress de beheersen maak ik o.a. lange rustige wandelingen en doe veel (tijdrovende) meditatie-achtige concentratie- en ontspanningsoefeningen om de aangeboren "lebhafte Interesse" — die mij mijn hele leven heeft gediend — in toom te houden, maar die nu fataal dreigt te worden. Dat verandert mijn leven grondig. Ik weet nog niet waar het op uitdraait.
Mogelijk kom ik ook in rustiger vaarwater omdat gewoontevorming optreedt. Daar hoop ik op. Nu moet ik mij nog heel alert concentreren op 'afleren' en 'ontwennen'.
Héél verraderlijk.
Op dit moment 'wandel' ik zo'n tien duizend stapjes per dag met een podometer op zak. Dat lukt het beste als ik dat over de hele dag verdeel in kleine brokken. Een paar keer per week oefen ik niettemin om één uur non-stop te lopen. Dat is nu mijn grens. Dat zijn zes duizend stapjes; dat is ruim vier kilometer. Kassa!!

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 24 Mei 2018
Ik was vanmorgen bij de hematoge voor de uitslag van het bloedonderzoek.
Goed Nieuws!
Het bevestigde dat de leukemie van de rustige soort is. De kritische kengetallen waren uiterst weinig gestegen. In Oktober/November volgende test, want het moet wèl in de gaten worden gehouden.
Verder zit ik middenin de reis- en inpakdrukte. Zondagmorgen met de boot naar Tenerife om Ignacio te treffen waarmee ik Maandagmorgen naar Barcelona vlieg. Daar huren we een auto voor Cessenon sur Orb. Ghislaine is er dan al.
Dat is nog ongeveer 250km. We komen laat in de avond aan. Ignacio chauffeert.
Ik ben er dus nog!

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 25 April 2018
Ik ben er nog!
Èn met goed nieuws: De leukemie die kort voor Kerst werd vastgesteld is van de rustige soort. Dat leerde een bloedonderzoek twee weken geleden. Dat was opluchtend. Dat begrijp je. Het advies / devies is nu: "In de gaten houden!!"
Intussen bereid ik mij voor op de reis naar Cessenon eind van de volgende maand direkt na de volgende afspraak met de hematologe. Eerst wilde ik alleen reizen. ('Ik kan dat weer', redeneerde ik.)
Na ampel beraad met Martine besloot ik alsnog Ignacio te vragen mij te begeleiden. Dat scheelt een stuk stress, en het geeft de stressduiveltjes — die nog steeds op de loer liggen — minder kansen.
Zodoende kom is steeds dichter bij das Glück eines ruhigen Landmannes, zoals ik het in Februari formuleerde.

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 25 Maart 2018
Ik schreef 21 Februari: "Vóór het eind van de maand wil ik nog even laten horen dat ik er nog ben. De stressduiveltjes tolereren nog steeds geen enkele 'inspanning'".
Dat geldt nu wéér, nu de maand Maart bijna voorbij is. Toch ga ik er even voor zitten op deze eerste ochtend van De Zomertijd. Ik moet nog wennen. Het is pas 11:36 (zomertijd), dus ik heb tijd.
Met zorgvuldig en precies beschrijven van waarnemingen moet ik nog steeds oppassen — zoals ik toen schreef. Ik moet dat automatische mechaniek in mijn hoofd — dat mij daartoe dwingt — stopzetten.
En . . . het begint te lukken. Mooi toch?
Ook lezen moet ik op een afstand houden. Zorgvuldig met een wekker ernaast die mij — eventueel — uit mijn trance haalt na twintig minuten.
Oh ja! Vrijdag ben ik 'door mijn rug gegaan', zoals dat heet, stom, maar met mijn jarenlange ervaring had ik het snel onder controle. Ik loop alweer. Korte stukjes; héél voorzichtig. Het zal nog wel een weekje duren. Duim maar voor mij.
Ik kom geleidelijk in een gevoelssituatie die ik nooit heb gekend; althans niet duurzaam, althans niet in mijn herinnering. Dat is iets nieuws. Misschien is het wel das Glück des ruhigen Landmannes, zoals ik in Maart schreef.
Ook duikt steeds vaker een rustig gevoel van Tevredenheid op, terwijl daar — objectief gezien — weinig aanleiding voor is. Ouderdomskwaaltjes, noch de recente diagnose van leukemie, met al zijn verwarrende en tegenstrijdige opinies over (on)behandelbaarheid, en al-of-niet-chemotherapie, tasten die Tevredenheid aan.
Zo ongeveer start ik mijn zomermaanden van 2018.

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 21 Februari 2018
Vóór het eind van de maand wil ik nog even laten horen dat ik er nog ben. De stressduiveltjes tolereren nog steeds geen enkele 'inspanning'. En wat de stressduiveltjes 'inspanning' noemen gaat mijn — vroegere — fantasie te boven. Dus moet ik Het (Nieuwe) Nietsdoen blijven beoefenen. Als ik mij maar even laat verleiden om bij een 'interessante' krantenkop verder te lezen is het al raak!
Ook een 'stukje' schrijven kan fataal zijn. Maar is er vooruitgang!!
Ik ga die 'vooruitgang' niet proberen te beschrijven. Juist het zorgvuldige en precieze beschrijven van mijn waarnemingen — iets wat de trots van mijn (professionele) leven was — is een schot-voor-open-doel voor die stressduiveltjes.
Als ik een prachtige zonsopgang zie, dan moet ik daarvan genieten als een kind, en het daarbij laten. De 'intellectuele' verminking(?), verslaving(?) of wat(?) om het "onder woorden" te brengen moet ik afleren. Bye, bye Plato.
Ik benijd das Glück des ruhigen Landmannes.
Ik ga er achteraan. Ik zal het vinden.

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 24 Januari 2018
Ik kijk iedere morgen naar de zonsopgang. Ik geniet ervan.
Ik geniet van de verschillende manieren waarop zij verschijnt.
Als de zon scherp boven zee opkomt kan ik met nauwkeurigheid van een paar seconden dat moment vaststellen. Dat doet mijn oude ingenieurshart kloppen.
Dat is ook leuk.
Dat schrijf ik dan op in mijn Moleskine.
Hier is het lijstje:
  Vrijdag 5 Januari 07u 59' 10"
  Zondag 7 Januari 07u 59' 20"
  Maandag 8 Januari 07u 59' 35"
  Vrijdag 12 Januari 07u 59' 50"
  Maandag 15 Januari 07u 59' 30" Het keerpunt is gepasseerd!!
  Donderdag 18 Januari 07u 59' 15"
  Dinsdag 23 Januari 07u 57' 55"
  Woensdag 24 Januari 07u 57' 30"
Op de niet genoemde data verscheen de zon niet scherp boven zee en was precieze meting niet mogelijk.
Met dat soort zaken houd ik mij bezig.
Het ordelijk opschrijven is nog het meest enerverende. Als is niet oppas slaan de stressduiveltjes dan toe. Die tolereren geen enkele inspanning.
Lastig, maar het went . . . hoop ik.

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 30 December 2017
Vanaf het begin van dit jaar probeer ik met Het Nieuwe Nietsdoen mijn oude (té actieve/ fatale) levenswijze achter mij te laten. Ik had geen idee wat aan te treffen. Mijn oude levenswijze was heel compleet. Ik zou niet weten wat er aan ontbrak.
Geleidelijk kwam er inzicht. Geleidelijk kwamen er — kortstondige — ervaringen, zoals een 'nieuwe kalmte' die ik vier November aanstipte naar aanleiding van een gedicht van Alexander Posey.
Nu vond ik een gedicht van Sara Teasdale (1884-1933), Barter, dat wijst op het zelfde onzichtbare// zichtbare waar ik weliswaar niet blind voor was, maar die geen vanzelfsprekend deel van mijn dagelijkse leven zijn.

Life has loveliness to sell,
   All beautiful and splendid things,
Blue waves whitened on a cliff,
   Soaring fire that sways and sings,
And children's faces looking up
Holding wonder in a cup.

Life has loveliness to sell,
   Music like a curve of gold,
Scent of pine trees in the rain,
   Eyes that love you, arms that hold,
And for your spirit's still delight,
Holy thoughts that star the night.

Spend all you have for loveliness,
   Buy it and never count the cost;
For one white singing hour of peace
   Count many a year of strife well lost,
And for a breath of ecstacy
Give all you have been, or could be.
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/barter
Ik heb mij eerder door gedichten van Teasdale laten inspireren. Zie:13 Juni 2013, 2 November 2014, 4 April 2016
Hier vond ik een hele collectie gedichten van Teasdale https://www.poets.org/poetsorg/poems/45883

San Sebastián de La Gomera, Zondag 24 December t/m Vrijdag 29 December 2017
Geen column wegens Het Nieuwe Nietsdoen

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 23 December 2017
Dit schreef ik vanmorgen in mijn Moleskine.
Iedere dag praat ik daar even met mezelf:
Zon op 07:55. Met heel spectaculaire & feestelijke aankondiging! Wel 'klein' want er waren heel weinig wolken. Eerder deze week wist ik tot het laatste moment niet waar zij boven de zee zou piepen — en òf zij boven zee zou piepen. Zij kwam dan vanachter een dichte wolkenlaag op de horizon.
Iedereen die dit leest wens ik een Zalige Kerst en een Goed Nieuw. Ik zal geen 'groet-aan-de-lange-lijst' sturen zoals andere jaren; of een jaarverslag. Ik moet mij inperken — om gezond te blijven. Daar heb ik het druk mee.
Maar wie mij schrijft, schrijf ik terug.

San Sebastián de La Gomera, Maandag 11 December t/m Vrijdag 22 December 2017
Geen column wegens Het Nieuwe Nietsdoen

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 10 December 2017
Ik ben er nog, voorgeval dat je daaraan mocht twijfelen, maar ik hou mij met heel andere zaken bezig dan vroeger. Ik hou mij ook héél stilletjes.
Toch blijf ik gedichten lezen. En zo-af-en-toe ook wat krantenkoppen om niet helemaal te vervreemden van deze (mijn !) wereld.
In het onderstaande gedicht herkende ik de ontdekkingstocht in mijn diepste binnenste. Op zoek naar de wortels van hèt stressduiveltje — of dè stressduiveltjes — die mijn ingewanden teisteren. Het onmiskenbare succes van die zoektocht stimuleert mij om verder-en-verder te gaan. De laatste weken is die heel wilde diarree onder controle. Feliciteer mij maar !! De kunst is nu om het (ten minste !) zo te houden. Duim er maar voor !!
Mijn ervaringen tijdens deze zoektocht in de diepte — dit leerproces over mijn aller-eigenste ik — lijken er op wat Emily Dickinson (1830-1886) aantipt in haar gedicht The Soul unto itself (683). Wat kom ik daar tegen? Daar in die diepe kronkelgangetjes van mijn onbekende ik?
— 'In diepste wezen', vindt de dichteres, 'is het je beste vriend, ook al lijkt het soms niet'.

The Soul unto itself
Is an imperial friend —
Or the most agonizing Spy —
An Enemy — could send —

Secure against its own —
No treason it can fear —
Itself — its Sovereign — of itself
The Soul should stand in Awe —
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/soul-unto-itself-683
Emily Dickinson was born on December 10, 1830, in Amherst, Massachusetts. During her lifetime, she authored nearly 1,800 poems and is considered to be one of America’s most important poets. She died in Amherst in 1886.

San Sebastián de La Gomera, Zondag 5 November t/m Zaterdag 9 December 2017
Geen column wegens Het Nieuwe Nietsdoen

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 4 November 2017
Dit gedicht — A Vision of Rest van Alexander Posey (1873-1908) — sprak mij aan omdat het mijn eigen toestand-van-nu beschrijft. Ik voel dat het hoort bij mijn ouder worden — This heart shall rest in peace — maar de dichter heeft de 31 jaar ternauwernood gehaald. Daar kan het dus niet aan liggen.
Misschien schrijf ik er nog wel eens wat meer over, maar wat mij op het ogenblik vooral bezighoudt is een soort kalmte die over mij heen komt; een soort diepere (aangeboren?) gejaagdheid begint te verdwijnen. De oude wapenspreuk van mijn geboortestad raakt geactiveerd. Die luidt Festina lente. Fac omnia mente, wat je kunt vertalen als Haast U langzaam. Doe alles met aandacht.

  Some day this quest
    Shall cease;
     Some day,
     For aye,
  This heart shall rest
   In peace.

Sometimes—ofttimes—I almost feel
The calm upon my senses steal,
So soft, and all but hear
The dead leaves rustle near
And sign to be
At rest with me.
Though I behold
  The ashen branches tossing to and fro,
  Somehow I only vaguely know
The wind is rude and cold.
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/vision-rest-0
For aye = voor immer

San Sebastián de La Gomera, Zondag 29 Oktober t/m Vrijdag 3 November 2017
Geen column wegens Het Nieuwe Nietsdoen

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 28 Oktober 2017
Mijn internet-abonnement op de Süddeutsche Zeitung — net als de andere abonnementen — honoreer ik mini-minimaal. Zelfs de uittreksels lees ik diagonaal. Helaas, want al die interessante beschouwingen — zoals nu met Trump en Catalonië — verleiden het stress-duiveltje om mij op te zadelen met een diarree.
Liever niet!!
Maar vanmorgen zag ik een onschuldig/leuk onderwerp, en ik waagde het er op.
Het gaat over het verzetten van de klok naar wintertijd:
Hoe was het ook weer? Vooruit of achteruit?
Die Süddeutsche wijdt een heel artikel aan mogelijke ezelsbruggetjes. Ze beginnen met een onvertaalbaar Engels ezelsbruggetje:

Spring forward, fall back

(Dat is het aardige van schrijven voor een Nederlands publiek: ik hoef niet ieder 'buitenlands' woord te vertalen. Daar maak ik nu dankbaar gebruik van.)
Een leuke is ook de Straatcafé-Ezelsbrug. Op La Gomera is dat niet zo sprekend als bij jullie, want daar is het terrasjes-gedoe afgelopen in de herfst. Hier gelukkig niet.
Im Frühjahr kommen die Stühle vor das Café,
im Herbst stellt man sie wieder
zurück.
Digitale freaks voor wie RS-232 gefundenes Fressen ist, zijn hiermee geholpen:
Im Frühling wird die Uhrzeit von 2 Uhr auf 3 Uhr gestellt.
Im Herbst von 3 Uhr auf 2 Uhr.
De goede observator heeft wellicht opgemerkt dat:
der Zeiger immer Richtung Sommer gedreht wird
— im Frühling also nach vorne, im Herbst nach hinten.
Op deze observatie kun je doorborduren en bondiger beschrijven:
Vorne im Jahr werden die Uhren nach vorne gestellt,
hinten im Jahr nach hinten.
Nog ietsje verder doorborduren en kunt gebruikt maken van de letters O en I
Im Sommer nach vorne
im Winter geht's hinter
(Bovendien rijmt Winter en hinter. Rijm is heel handig bij ezelsbruggetjes.)
Succes ermee, en slaap morgen maar lekker een uur uit.
_____________________
Eselsbrücken für die Zeitumstellung, Süddeutsche Zeitung, 28. Oktober 2017
http://www.sueddeutsche.de/panorama/zeit-eselsbruecken-fuer-die-zeitumstellung-1.2916673

San Sebastián de La Gomera, Zondag 22 t/m Vrijdag 27 Oktober 2017
Geen column wegens Het Nieuwe Nietsdoen

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 21 Oktober 2017
Mijn vader zou vandaag 119 jaar zijn geworden; maar daar gaat het niet over. Het is slechts een gedachte die bij mij opkomt nu ik deze 'bekende datum' opschrijf.
En ik mijmerde even — nostalgisch — over die herinneringen.
Het gaat wel over een gedicht dat ik vandaag op A-Poem-A-Day aantrof van Yone Noguchi, (1875-1947), een Japans-Amerikaanse dichter. Wat mij bevalt in dit gedicht is de rustige beschrijving van zijn beleving bij een zonsondergang die ik helemaal herken. Het heeft geen verdere uitleg nodig zoals zoveel moderne gedichten op A-Poem-A-Day. Ik heb meteen een recente (her)uitgave van zijn gedichten gekocht.

Upon the Heights

And victor of life and silence,
I stood upon the Heights; triumphant,
With upturned eyes, I stood,
And smiled unto the sun, and sang
A beautifully sad farewell unto the dying day.

And my thoughts and the eve gathered
Their serpentine mysteries around me,
My thoughts like alien breezes,
The eve like a fragrant legend.

My feeling was that I stood as one
Serenely poised for flight, as a muse
Of golden melody and lofty grace.

Yea, I stood as one scorning the swords
And wanton menace of the cities.

The sun had heavily sunk into the seas beyond,
And left me a tempting sweet and twilight.

The eve with trailing shadows westward
Swept on, and the lengthened shadows of trees
Disappeared: how silently the songs of silence
Steal into my soul! And still I stood
Among the crickets, in the beauteous profundity
Sung by stars; and I saw me
Softly melted into the eve. The moon
Slowly rose: my shadow on the ground
Dreamily began a dreamy roam,
And I upward smiled silent welcome.
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/upon-heights

Cessenon sur Orb, Zondag 8 Oktober t/m
San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 20 Oktober 2017
Geen column wegens Het Nieuwe Nietsdoen

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 7 Oktober 2017
Het einde van mijn Franse seizoen naderde al langer. Vanaf Augustus zag ik al de Winterzeshoek boven de horizon komen. Iedere dag een stukje hoger. Het laatste hoekpunt, Sirius, is ook al twee weken zichtbaar. Ik heb er niet over geschreven, maar, net als andere jaren veroorzaakte het nostalgische gevoelens van vertrek en afscheid.
Ook als ieder jaar was er onzekerheid over de tuinman die — vóór mijn vertrek, anders komt er niets van — de Mûrier Platane winterklaar moet maken. Maandag komt hij zijn klus afmaken. Zodoende Woensdag overnachten op het vliegveld van Barcelona. Donderdagmorgen vliegen naar Tenerife. Eerder lukte niet. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Zondag 17 September t/m Vrijdag 6 Oktober 2017
Geen column wegens Het Nieuwe Nietsdoen

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 16 September 2017
Als ik 's morgens mijn thee heb gezet is er niemand in huis.
Ik ben alleen, ik droom nog; ik ben nog niet wakker.
Wat heerlijk als de theepot opeens begint te praten en zegt:
—"Kom op man! Word wakker. Inschenken!!"

Het gedicht Kettle van Phillis Levin beschrijft die verrassende genotssituatie.

Flame under the bubbling water.
Blue flame. Water ready for tea.

Amber infusion soon to be seeping,

Leaves about to uncurl. Here
Is a tin, a spoon, a cup, an open

Teapot saying, Nobody else but me

To nobody else but you: awaken,
Pour. What are you waiting for?
(100 woorden)
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/kettle

Cessenon sur Orb, Zaterdag 2 tot Vrijdag 15 September 2017
Geen column wegens Het Nieuwe Nietsdoen

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 1 September 2017
Ik heb vanmorgen Sirius gezien. Ik keek er al een tijd naar uit. Ik zag de Winterzeshoek [zie Wikipedia] de laatste weken stapje voor stapje boven de horizon komen. Het laatste daarvan is Sirius. Maar juist de laatste weken was de horizon 's morgens bewolkt. Vanmorgen voor het eerst niet.
Al jaren geeft het verschijnen van Sirius mij een nostalgisch gevoel. Het einde van van mijn "Franse Zomer" is in aantocht. Ik ben over de helft. Ik moet weer afscheid nemen. Zonder wolken op de horizon heb ik Sirius wel eens half Augustus gezien.
Hoe dan ook, het afscheid nadert. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Zondag 20 tot Donderdag 31 Augustus 2017
Geen column wegens Het Nieuwe Nietsdoen

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 19 Augustus 2017
Het is jammer dat ik niet een beetje meer energie heb, dan kon ik de wonderlijke avonturen beschrijven die ik meemaak. Mijn vingers jeuken, maar als ik daar aan toegeef springt het Stress-Duiveltje meteen uit het doosje. Met een stiekeme darmkramp of zo. In elk geval met diarree, verwarring en verzwakking.
Toch boek ik vooruitgang met Het Nieuwe Nietsdoen. Naast klassieke meditatie heb ik Cohérance Cardiaque ontdekt, een effectieve stress-dover door driemaal per dag vijf minuten heel langzaam ademen. Het werkt!
Misschien komt het avontuurlijke van deze fase van mijn 'oud' worden nog ooit op papier. Dan kun je meegenieten. (100 woorden)
_____________________
David O'Hare, 5 minutes le matin : Exercices simples de méditation pour les stressés très pressés
https://www.amazon.fr/minutes-matin-Exercices-méditation-stressés/dp/2365490344
Video om te oefenen en enige uitleg: https://www.youtube.com/watch?v=bM3mWlq4M8E
David O'Hare, Cohérence cardiaque 365 : Guide de cohérence cardiaque jour après jour,
https://www.amazon.fr/Cohérence-cardiaque-365-Guide-cohérence/dp/2365490026

Cessenon sur Orb, Donderdag, 27 Juli tot Vrijdag 18 Augustus 2017
Geen column wegens Het Nieuwe Nietsdoen

Cessenon sur Orb, Woensdag, 26 Juli 2017
Wat ik 28 Mei en 14 Juni schreef over Het Nieuwe Nietsdoen is nog steeds geldig: Het heeft onmiskenbaar succes voor de rust in mijn darmen. Het leidt inderdaad — héél langzaam — tot Innerlijke Rust. Die glipt mij telkens ongemerkt door de vingers, zodat ik opnieuw naar Innerlijke Rust moet zoeken.
Die Innerlijke Rust zorgt vervolgens dat mijn spieren en hersens weer voeding krijgen. [Het ontbreken daarvan is het eerste signaal in de vorm van verwarring, geheugenverlies en spiermoeheid]
Maar ik vorder. Méér dan dat. Langzaam krijg ik vertrouwen dat er inderdaad een blijvende oplossing is. In de verte. Dát wel. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Woensdag, 22 Juni tot Dinsdag 25 Juli 2017
Geen column wegens Het Nieuwe Nietsdoen

Cessenon sur Orb, Woensdag, 21 Juni 2017
Ik blijf gedichten lezen, maar mijn gedachten en inspiraties op schrift stellen moet ik inperken. Per slot oefen ik om aartsluiaard te worden, zoals ik vorige week schreef.
De dichteres van dit gedicht Cellular, Lizzie Harris, schrijft in haar toelichting:
This is part of a collection of poems that examine the emergence of the Internet as an apocalyptic event: a permanent shift in how we connect with the world around us.
De sleutelzin van het gedicht vind ik:
Humanity has always been improbable,
but occurred when two single cells floated ( . . . ) into one.

Ik laat het hierbij en laat je achter met de vraag:
—'Is het internet inderdaad een 'apocalyptic event'?

There's no law that says
life needs to get more complicated.
In fact, it's difficult to grow big.
Humanity has always been improbable,

but occurred when two single cells
floated—perhaps they wanted
each other?
—into one. Even a host
can learn to love a leech. This is molecular:

One thing cares for another, in a way
it could never care for itself. Everything
you know was born from this sacrifice. Red-
woods stretched, shellfish bristled the floor.

Life, in even the simplest form, has always
been a matter of finding the energy.
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/cellular

Cessenon sur Orb, Woensdag, 14 Juni 2017
Iedereen kent wel de anekdote van die aartsluiaard die zegt:
'Als ik ooit de aandrang voel opkomen om iets te gaan doen, ga ik in een stil hoekje zitten wachten tot het voorbij is'.
Mijn vroegere 'ik' vond dat verwerpelijk, en velen met mij, maar nu is het de vorm die Het Nieuwe Nietsdoen heeft aangenomen. Ik moet — ten diepste — alle neiging en aandrang onderdrukken.
Toch is er vooruitgang. Heel voorzichtig kan ik er af-en-toe een ideetje doorheen laten glippen. Zoals dit van vandaag; om er over te schrijven. Om van mij te laten horen.
Dat is toch ook belangrijk? (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Woensdag, 29 Mei tot 13 Juni 2017
Geen column wegens Het Nieuwe Nietsdoen

Cessenon sur Orb, Zondag, 28 Mei 2017
De vorige week Zaterdag ben ik hier aangekomen. Met Ignacio als begeleider en chauffeur, want er waren twee lange autoritten in onze expresse-reis. Vertrokken om 07:00 met de ferry vanaf La Gomera, waren we 19:00 hier. Dat was dus elf uur. Ons vliegtuig vertrok van Tenerife Noord, en omdat de bus er te lang over zou doen, namen we een huurauto die we op het vliegveld achterlieten. Vanaf Barcelona namen we ook een huurauto, want voor een trein was het te laat. Maandagmorgen is Ignacio langs dezelfde weg teruggereisd, maar pas nadat we Zondag Ghislaine van het station in Béziers hadden afgehaald.
En Ghislaine is gisteren vertrokken. Ik ben dus weer alleen.
Hier ga ik gewoon verder met Het Nieuwe Nietsdoen — zoals ik dat 18 April noemde. Het heeft onmiskenbaar succes voor de rust in mijn darmen. [Hoewel ik nog steeds geen raad weet met het wegstrepen van bijna alle 'leuke dingen' in mijn leven.] Maar intussen is sinds een dag of tien mijn diarree mooi verdwenen! En de laatste weken heb ik zelfs vijf van de acht kilo gewichtsverlies ingehaald. Kassa!! Kassa!!
Het prijskaartje vind ik nog steeds moeilijk te verteren want — zoals ik 30 April schreef — eist mijn zelfverzorging plus rusten alle tijd op. Zodoende blijft er ". . . weinig tijd over om mijn gedachten over wat ik lees-of-zie-of-meemaak ordelijk op te schrijven".
Met andere woorden De Nieuwe Draai heb ik nog niet gevonden.
Deze zomer — hier in Cessenon — ga ik verder met zoeken, proberen, experimenteren en . . . met afscheid nemen. Dat is de pijnlijkste factor. Definitief afscheid nemen van mijn vorige leven. Maar ook dat zal een oplossing krijgen.
Ik bedoel een oplossing vóór de alom bekende Endlösung. Ha-ha!

San Sebastián de La Gomera // Cessenon sur Orb, 1 - 27 Mei 2017
Geen column

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 30 April 2017
Mijn toestand beperkt mijn energie. Die wisselt bovendien van dag-tot-dag zodat ik pas op het laatste moment een beslissing kan nemen waar ik die aan besteed. Na aftrek van de noodzakelijke uren voor eten, slapen, mediteren om mijn geest kalm te houden — en niet te vergeten een portie lichaamsbeweging — blijft er weinig tijd over om mijn gedachten over wat ik lees-of-zie-of-meemaak ordelijk op te schrijven.
Ik vermaak mij daarmee in stilte. Mediterend soms.
Het onderstaande gedicht — Afternoon on a Hill van Edna St. Vincent Millay, 1892-1950 — kreeg ik vandaag van A-Poem-A-Day.
Het beschrijft zo'n achternamiddag van 'stil vermaak'. Geniet maar met mij mee.

I will be the gladdest thing
    Under the sun!
I will touch a hundred flowers
    And not pick one.

I will look at cliffs and clouds
    With quiet eyes,
Watch the wind bow down the grass,
    And the grass rise.

And when lights begin to show
    Up from the town,
I will mark which must be mine,
    And then start down!
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/afternoon-hill-0

San Sebastián de La Gomera, 24 - 29 April 2017
Geen column

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 23 April 2017
'Met de deur in huis vallen' is een kleurrijke Nederlandse uitdrukking die zich niet gemakkelijk laat vertalen. Alleen in het Duits kun je zeggen 'mit der Tür ins Haus fallen'. Ik vroeg aan mijn Duitse buurvrouw Ingrid of ze alternatieven kende. 'Nee', zei ze na enig nadenken, 'het is een zeer gebruikelijke uitdrukking'.
In de andere talen bleek het niet zo gemakkelijk. In het Frans vond ik: 'aller droit au but' en 'ne pas aller par quatre chemins (=omwegen)', maar dat is meer Cartesiaans beschrijvend. 'Recht, en zonder omwegen, op het doel af', mist dat beeldende van de onderliggende Nederlandse metafoor. Ik heb hier geen Franse vrienden waarbij ik het kan navragen. Ik zal het aan Gery en Paul voorleggen. Die doen juist Franse conversatie in Cessenon. Wie weet?
Het Spaans is net als het Frans: 'ir directamente al grano (=graankorrel/kern)' en 'no andarse con redeos (=omwegen)'. Mijn Spaanse vrienden konden ook niets kleurrijkers ophoesten.
Het Engels leek aanvankelijk precies zo 'beschrijvend' met 'come straight to the point' of 'come straight out with it' of 'not beat about the bush', maar toen ik het navroeg bij Peter en Janine — vanmorgen aan hun Zondagochtend-wijntje op de Plaza — kwamen ze met 'Jumping in with both feet'.
Ja, dat zie ik voor mij, net als dat binnenvallen-met-de-deur.

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 22 April 2017
In deze tijd waar 'alternatieve feiten' zó hevig opbloeien dat het lijkt of De Waarheid gekooid moet worden als een onwelgevallig beest — of eentje dat uitsluitend naar onze pijpen danst — is het goed te weten dat de waarheid — mèt of zonder hoofdletter — altijd al bedreigd werd. De dichter, William Carlos Williams, laat het ons weten in zijn gedicht uit 1913. A-Poem-A-Day stuurde het vandaag rond.

The Fool's Song

I tried to put a bird in a cage.
         O fool that I am!
   For the bird was Truth.
Sing merrily, Truth: I tried to put
      Truth in a cage!

And when I had the bird in the cage,
      O fool that I am!
      Why, it broke my pretty cage.
Sing merrily, Truth: I tried to put
      Truth in a cage!

And when the bird was flown from the cage,
      O fool that I am!
   Why, I had nor bird nor cage.
Sing merrily, Truth: I tried to put
      Truth in a cage!
   Heigh-ho! Truth in a cage.
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/fools-song

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 21 April 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 20 April 2017, nicht Tini jarig!
Het is geen toeval dat vandaag mijn nicht Tini jarig is, en verleden Zaterdag mijn zus Tini. Ze heten namelijk allebei naar mijn grootmoeder van vader's kant. Indertijd werd de tweede dochter vernoemd naar de moeder van de vader. De Tini van vandaag is een nicht van vader's kant. Mijn vader had drie broers met twee dochters. Dus heb ik drie nichten genaamd Tini.
De eerste zoon werd vernoemd naar de vader-van-de-vader, de tweede zoon naar de vader-van-de-moeder. Ik ben tweede zoon. Daarom heb ik enkele neven met mijn voornaam. Die heten niet Van Eyk; die hebben hun vader's-kant achternamen. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 19 April 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 18 April 2017
Ik ben nog steeds aanwezig, maar ik mis de energie voor een regelmatige column.
Maar het komt eraan! De uitslag van het onderzoek op 4 April — waarover ik 23 Maart schreef — gaf geen uitsluitsel over de oorzaak, behalve dat het 'hoogstwaarschijnlijk' géén 'enge ziekte' is. Ook werd duidelijk dat acupressuur bijzonder effectief is. Zodanig zelfs dat de vertering in rustiger vaarwater komt, en de nutriënten mijn spieren en mijn brein weer bereiken. Duidelijk merkbaar!! Zelfs enige gewichtstoename de laatste dagen. Ik kan méér gevarieerd — en méér volume — eten.
Het Nieuwe Nietsdoen is definitief begonnen. Onontkoombaar! Heel ingrijpend in mijn levensgevoel en -waarden. Ik weet er nog geen raad mee.

San Sebastián de La Gomera, 16 en 17 April 2017, Paaszondag en -maandag
Geen column

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 15 April 2017, zus Tini jarig!
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, 14 April 2017
Geen column

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 13 April 2017, Michaël jarig1
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, 29 Maart - 12 April 2017
Geen column

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 28 Maart 2017
Volgens de Dikke Van Dale komt hommeles van het werkwoord hommelen uit 1653. Dat betekende toen donderen of razen.
We hebben daarvan de uitdrukking: 't is hommeles overgehouden.
Het Engels heeft geen woord voor hommeles maar ze kennen het zowel beschrijvend: have a row with of they are at each other's throats alsook als waarschuwing: that'll cause ructions of brouhaha.
De Fransen zeggen in zo'n geval: y a du grabuge of le torchon brûle. Als waarschuwing heet het: ça va barder.
Es gibt Stunk is zoiets als 'poep aan de knikker'. Maar da raucht's is ook duidelijk.
Het Spaans beschrijft niet wat het is — zoals in de andere talen — maar wat het NIET is. No está el horno para bollos betekent letterlijk 'dat is NIET de oven voor verfijnde luxe broodjes'.
Je moet alleen opletten met bollos. Behalve 'fijne luxe broodjes' heeft het ook enkele vulgaire betekenissen. Mijn native speakers [un hablante nativo en una hablante nativa] die ik deze uitdrukking voorlegde wezen daar metéén op.

San Sebastián de La Gomera, 24 t/m 27 Maart 2017
Geen column

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 23 Maart 2017, Charlotte jarig!
Over de darmstoornis van medische zijde geen nieuws. Het onderzoek duurt voort. Volgende afspraak 4 April.
Intussen werk ik met de 'theorie' die ik twee weken geleden opperde dat het om een diepliggende stress zou gaan. Er blijven kleine succesjes komen. Naast nòg meer mediteren en ontspannen, werk ik nu ook met herontdekte acupressuur voor het kalmeren van de ingewanden en mijn hele lijf. Dat werkt!
Op die manier is Het Nieuwe Nietsdoen begonnen. Ik heb alle tijd nodig voor zelfverzorging. Ik probeer af en toe een glimpje van mijn (ziels-)wederwaardigheden te laten horen.
Zoals dit.

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 22 Maart 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 21 Maart 2017, Kim jarig!
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, 16 t/m 20 Maart 2017
Geen column

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 15 Maart 2017
Vandaag kan een keerpunt worden in de geschiedenis van Europa zoals ik die — als oorlogskind — beleef. Voor mij lijkt het op 1989, toen Het Volk opeens De Berlijnse Muur begon af te breken. Ik hoorde over de radio de berichten van het 'argeloze' begin waartegen — tot veler verrassing — de politie slechts toekeek. Ik lag ziek in bed. Het was kort voor mijn 60ste verjaardag. Ik keek terug op De Wederopbouw, De Eenwording en De Koude Oorlog. Dat was mijn Europa.
Nu staan we opnieuw voor een belangrijk keerpunt in de geschiedenis van Europa. Mogelijk valt vandaag al het startschot met de verkiezingen in Nederland.
Zal het De Populisten — die her en der in Europa in de startblokken staan — definitief aanzetten 'argeloos' Europa af te breken?
Als oorlogskind beleefde ik die omwenteling in 1989 tegelijkertijd als de grote veranderingen die in mijn eigen leven in aantocht waren.
Ik ging een levensfase afsluiten.
Mijn dromen vannacht waren duidelijk afscheidsdromen. Dat hing al een paar weken in de lucht. Nu werd het duidelijk. Kennelijk beging ik aan een nieuwe levenfase.
Net als Europa. Net als in 1989.
Afwachten! Het is nog vroeg in de morgen. De stemlokalen zijn nog niet open.

San Sebastián de La Gomera, 14 Maart 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, 13 Maart 2017, Gery jarig!
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, 12 Maart 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 11 Maart 2017
Behalve van A-Poem-A-Day krijg ik ook van Merriam-Webster iedere dag een mail. Op die manier ligt er 's morgens tussen de junk-mail tenminste nog iets dat houvast geeft. Het zijn leuke 'intellectuele' kietelingetjes. Wakkermakertjes en thuiskomertjes na een warrige nacht.
Een paar dagen geleden was de herkomst van tattoo aan de beurt. (Niet de body adornment, dat komt via het Frans uit Tahiti). Dit komt van het Nederlandse 'tap toe' which can be translated as 'turn off the tap', though it was most often used to mean something like 'Shut up! Cease!'.
Leuk zo'n Engelse kijk op een Nederlandse uitdrukking. (100 woorden)
_____________________
https://www.merriam-webster.com/word-of-the-day

San Sebastián de La Gomera, 7 t/m 10 Maart 2017
Geen column

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 8 Maart 2017
Het wordt tijd dat ik schrijf over de herhaalde afwezigheid van mijn dagelijkse column. Allereerst dit: het is tijdelijk; ik reken op terugkeer van de oude — bijna dagelijkse — regelmaat.
Al meer dan drie maanden worstel ik met een uitputtende maag-/ darmstoornis. Daar komt nu gelukkig verbetering in. Zie verderop. Mijn spieren zijn inmiddels ondervoed geraakt, en dat is heel vermoeiend . . . to say the least.
Werkelijk blokkerend was het onverwachte overlijden van mijn zus Truce (85) op 27 Februari. Terwijl in het hoge Noorden mijn hele familie en kennissenkring bijeenkwam om het verdriet te delen, en haar te begraven, moest ik een toeschouwer-op-afstand blijven. Gelukkig waren mijn dochter Martine, met kleindochter Charlotte — toevallig — op bezoek. Zij weten wie Truce is, en wat ze voor mij betekent.
Dat hielp.
En nu de allergrootste tijdvreter. Het medisch onderzoek naar die gekke maag-/darm heeft nog niets opgeleverd. Ik experimenteerde/ observeerde verder en kwam op het idee dat het een dieperliggende stress zou zijn. Dat bracht bij op een spoor dat inmiddels door kleine succesjes bewezen heeft de kern te raken. Veel rusten en slapen deed ik al. Mijn aangeboren stress dacht ik goed te beheersen. Ik slaap uitstekend en diep, en ik rolde al maanden 's avonds vóór acht uur uitgeput in bed. Waar haalde ik de tijd vandaan om nòg meer de mediteren en te ontspannen? Na het ontbijt ga ik meteen mediteren en rusten, en de normale siësta van één uur breidde ik uit met drie uur zodat er nog nèt tijd overschoot voor eten en minimale sociale relaties. En wat minimale lichaamsbeweging natuurlijk.
Maar . . . het werkt. Althans . . . er is een hoopvol begin.
Hoe dat verder moet weet ik niet. Mijn levensvisie zit in een omwenteling die per definitie onbeschrijfbaar is zolang je er midden-in zit. Mogelijk moet ik voorgoed naar de stilte van een Boeddhistisch klooster, en De Wereld achter me laten.
Maar laat ik het nu etiketteren als Voorjaarsmoeheid. Daar laat ik het voorlopig bij.

San Sebastián de La Gomera, 27 Februari t/m 7 Maart 2017
Geen column

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 26 Februari 2017
Al heel vroeg in mijn jeugd hoorde ik van mijn moeder dit rijmtje:
   Wenn Männer auseinander gehn, so sagen sie auf Wiedersehn.
   Wenn Weiber auseinander gehn, dann bleiben sie noch ein bisschen stehn.

Mijn vader knikte dan instemmend. Het zit dus diep in mij.
Tot de dag van vandaag is het een street observation die telkens opnieuw wordt bevestigd: mannen en vrouwen gaan 'anders' met elkaar om.
Een prof in Oxford heeft er onderzoek naar gedaan. Vrouwen, concludeert hij, 'hadden overduidelijk meer intense en dichte vriendschappen'. Bij mannen is het 'uit het oog, uit het hart'. Vrouwen zien hun vriendinnen als 'iets tussen zussen en soulmates' en houden die relatie in stand door veel praten. Voor jongens heeft praten geen invloed op de relatie: 'Wat hun vriendschap in stand houdt, is samen dingen doen'.
Het onderzoek van die prof was gericht op de verandering die vriendschappen van de middelbare school ondergaan als de jongelui overstappen naar de universiteit. De 'conclusie' — dat het ook geldt voor De Mannen en De Vrouwen — vind ik wat kort-door-de-bocht — nogal zwart-wit — maar helemaal herkenbaar. Vandaar dat rijmtje. Ik ben kennelijk niet de enige.
Als ik alleen aan een tafeltje op een terrasje zit, dan kijk ik vaak naar zo'n vrienden- of vriendinnentafeltje. Ik versta natuurlijk geen letter. En daar gaat het ook niet om. Het non-verbale gedrag straalt dat verschil nog veel duidelijker uit.
_____________________
Waarom langdurige vriendschap tussen vrouwen en mannen moeilijk kan zijn, De Standaard, 22/02/2017. Het onderzoek waarnaar verwezen wordt is van professor Robin Dunbar van de universiteit van Oxford .
http://www.standaard.be/cnt/dmf20170222_02745390
In Marie Claire van 24 Februari 2017 wordt hetzelfde onderzoek aangehaald:
https://www.marieclaire.nl/lifestyle/science-says-waarom-een-langdurige-vriendschap-tussen-mannen-en-vrouwen-zelden-werkt

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 25 Februari 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 24 Februari 2017, Lucretia jarig!!
Toen ik vanmorgen op het balkon mijn ochtendgymnastiek begon, lag er op de horizon een egale grijs-lichte nevel. Je weet dan nooit of de zon al boven de horizon is, of dat die nog moet verschijnen. Ik elk geval komt er dan geen verblindende flits, maar een zachtgekleurde schijf. Meestal héél stilletjes.
Daarom hield ik de horizon nauwlettend in de gaten terwijl ik mijn oefeningen deed om mijn stijf-pijnlijke spieren los en bruikbaar te maken.
Tenslotte verscheen de zon. Niet boven de horizon. Veel hoger in die egale grijs-lichte nevel tekende zich langzaam een zacht-oranje schijf af. Ook heel mooi!
(100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 23 Februari 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 22 Februari 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 21 Februari 2017
Dit gedicht — Protest van Ella Wheeler Wilcox (1850-1919) — is van 1914, maar het had nu geschreven kunnen zijn. We beleven weer dezelfde tijden. We zijn wel 'tegen', maar we protesteren niet duidelijk. We cultiveren oppervlakkige onlustgevoelens — met moderne massamedia — en gaan daar vrijblijvend mee om.
Denk bijvoorbeeld eens aan deze zin:
. . . The lawlessness of wealth-protecting laws/ That let the children and childbearers toil/ To purchase ease for idle millionaires.
Of:
. . . until God's soil is rescued from the clutch of greed and given back to labor
Of de aanhef:
. . . To sin by silence . . .
Daarom viel het mij op. Uit 1914 en helemaal up-to-date!

To sin by silence, when we should protest,
Makes cowards out of men. The human race
Has climbed on protest. Had no voice been raised
Against injustice, ignorance, and lust,
The inquisition yet would serve the law,
And guillotines decide our least disputes.
The few who dare, must speak and speak again
To right the wrongs of many. Speech, thank God,
No vested power in this great day and land
Can gag or throttle. Press and voice may cry
Loud disapproval of existing ills;
May criticise oppression and condemn
The lawlessness of wealth-protecting laws
That let the children and childbearers toil
To purchase ease for idle millionaires.

Therefore I do protest against the boast
Of independence in this mighty land.
Call no chain strong, which holds one rusted link.
Call no land free, that holds one fettered slave.
Until the manacled slim wrists of babes
Are loosed to toss in childish sport and glee,
Until the mother bears no burden, save
The precious one beneath her heart, until
God's soil is rescued from the clutch of greed
And given back to labor, let no man
Call this the land of freedom.
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/protest

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 20 Februari 2017, Ghislaine jarig!!
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 19 Februari 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 18 Februari 2017
Ik blijf gedichten lezen, maar meestal ontbreekt mij de energie om er over te schrijven. Ik blijf ook om mij heen kijken. Ook boeeiend, maar ook hier ontbreekt mij de energie om er over te schrijven.
Ik vond vanmorgen een gedicht dat mij inspireerde. Good Hours van Robert Frost (1874-1963). Over een eenzame wandeling op een winteravond in de knerpende sneeuw. Ik denk dat de nostalgie naar zo'n sneeuwlandschap mij aansprak. Ook zo'n eenzame solo-wandeling zou ik wel weer eens willen maken.

I had for my winter evening walk—
No one at all with whom to talk,
But I had the cottages in a row
Up to their shining eyes in snow.

And I thought I had the folk within:
I had the sound of a violin;
I had a glimpse through curtain laces
Of youthful forms and youthful faces.

I had such company outward bound.
I went till there were no cottages found.
I turned and repented, but coming back
I saw no window but that was black.

Over the snow my creaking feet
Disturbed the slumbering village street
Like profanation, by your leave,
At ten o'clock of a winter eve.
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/good-hours

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 17 Februari 2017
Het gewichtsverlies is weer verder gegaan, maar de vertering is kennelijk ietsje beter. Ik ben nog steeds moe . . . moe . . . moe . . . Permanent uitgeput met kleine ups and downs.

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 16 Februari 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 15 Februari 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 14 Februari 2017, Leny jarig! Valentijn!
Vandaag geen column. Bezoek huisarts

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 13 Februari 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 12 Februari 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 11 Februari 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 10 Februari 2017, Dries jarig!
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 9 Februari 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 8 Februari 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 7 Februari 2017
Vandaag geen column. Bezoek Hematologe

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 6 Februari 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 5 Februari 2017
Het was me het weekje wel; uitgeput tot op het bot, maar het gewichtsverlies is tot stilstand gekomen. Gisteravond ben ik zelfs naar het laatste concert geweest van Festival Internacional de Música de Canarias waarvan ik 15 Januari het eerste meemaken. De overige uitvoeringen heb ik moeten laten schieten. Te moe. Te slap.
Er zijn méér goede tekens aan de wand. De vertering is kennelijk gewijzigd, en er komen weer nutriënten in mijn spieren. Dat is duidelijk te merken, en het voelt goed. En zo kon ik ingaan op de uitnodiging van Margarita om haar te vergezellen.
Deze laatste uitvoering was van een duo piano-viool. Heel sober dus. Ze speelden werk van Claude Debussy, Maurice Ravel en tot slot Suite Popular Española van Manuel de Falla. Dat laatste was prachtig. Wegens het uitbundige applaus kregen we nog twee toegiften. Dat heet hier propina, fooi. Niet de opdrachtgever geeft de fooi, maar de artiest. Ik heb die uitdrukking dan ook altijd curieus gevonden. Voor het uitbundig handenklappen krijgt het publiek een fooi. Even een omkering van de gezagsverhoudingen van de economische relatie. Moet ik het zo zien?

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 4 Februari 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 3 Februari 2017
Vandaag geen column. Bezoek Internist.

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 2 Februari 2017, Désirée jarig!!
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 1 Februari 2017
Vandaag geen column. Bezoek huisarts.

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 31 Januari 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 30 Januari 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 29 Januari 2017
Ik ben eens gaan uitzoeken hoe de vork in de steel zit. Ik bedoel die Nederlandse uitdrukking in andere talen. In het Engels is het nogal onprozaïsch know the ins and outs of the matter en know how the matter stands. Het Frans is bijna net zo met savoir ce qu'il en est. Iets leuker is savoir de quoi il retourne want hier heeft de Franse logika zijn werk gedaan door het probleem te reduceren tot 'waar het op neerkomt'.
Een verrassende vertaling vond ik connaître la musique. Die metafoor maakt het ietsje rijker dan de vork-en-de-steel. Het is vertrouwd zijn met het probleem, ook gevoelsmatig.
Duits heeft enkele verrassingen. Allereerst hebben ze er een speciaal woord voor dat vrijwel alleen in deze uitdrukking voorkomt wissen welche Bewandtnis es damit hat. Bewandtnis gaat dus over een verband tussen twee dingen, zoals tussen de vork en de steel, dat niet onmiddellijk en vanzelfsprekend duidelijk is.
Maar het Duits heeft daarnaast nog enkele beeldende uitdrukkingen: wissen wie der Hase läuft en wissen woher der Wind weht. Daar steekt onze vork-en-steel povertjes bij af.
Het Spaans is maar armoedig met: saber de qué va la cosa; weten hoe de zaak draait. Ik heb al Spaanse kennissen gevraagd of dat alles is. Maar dat leverde niets op.
Zo zit de vork dus in de steel.

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 28 Januari 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 27 Januari 2017, Ghislaine vertrekt.
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 26 Januari 2017, Michel jarig!
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 25 Januari 2017
Er zijn altijd mensen die het einde van de wereld binnen afzienbare tijd verwachten, maar nu neemt het reusachtige vormen aan. Niet om een of andere religie zoals in het verleden, maar wegens de verkiezing van Trump. Vooral de super-rijken treffen uitbundige voorbereidingen aldus The New Yorker in een artikel van meer dan 8000 woorden onder de titel Doomsday prep for the super-rich.
In die kringen is men worried that America is heading toward something like the Russian Revolution. Maar ook een andere crackup of civilization wekt angsten.
In de eerste zeven dagen na de verkiezing van Trump schreven 13.401 Amerikanen zich in voor emigratie naar Nieuw-Zeeland; dat is zeventien keer meer dan normaal.
Toch is er ook een stem(metje) dat zegt:
    If we had a more equal distribution of income, and much more money and energy
    going into public school systems, parks and recreation, the arts, and health care,
    it could take an awful lot of sting out of society. We've largely dismantled those things.

Interessant zijn ook de zeer gevarieerde oplossing die de super-rijken vinden. Niet alleen vluchten naar Nieuw Zeeland, maar ook van het bouwen van afgelegen forten met gewapende verdediging valt binnen hun bereik. Heel boeiend.
_____________________
Evan Osnos, DOOMSDAY PREP FOR THE SUPER-RICH, Some of the wealthiest people in America — in Silicon Valley, New York, and beyond — are getting ready for the crackup of civilization.
http://www.newyorker.com/magazine/2017/01/30/doomsday-prep-for-the-super-rich

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 24 Januari 2017
Het wijze woord kwam gisteren van Jan Kuitenbrouwer, columnist bij de NRC.
Zijn analyse:
Een politiek waarin falen of succes wordt bepaald door 'hoe je het doet in de media', rekruteert op dat soort vaardigden en zo versterkt het proces zichzelf: steeds meer mediagenieke mooipraters, steeds meer spin, steeds minder substantie.
De media hebben de gewone pers vervangen. Zijn advies is dat jounalisten niet meer moeten schrijven wat politici zeggen, maar wat ze doen. De titel van zijn column is dan ook: Dank je wel Trump, voor het verhelderen van de taak van een journalist.
—"Mediagenieke Mooipraters" maken nu "politiek". (100 woorden)
_____________________
https://www.nrc.nl/nieuws/2017/01/23/gooi-een-doek-over-vogelkooi-washington-6358003-a1542551

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 23 Januari 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 22 Januari 2017
Er is voorlopig geen oplossing in het zicht voor mijn maagzuurprobleem, daarom heb ik het gevoel in een diep-en-donker bos binnen te stappen. Mogelijk eindigt het pad daar, mogelijk is er licht aan het eind. Ik heb dat eerder meegemaakt. Toen ontdekte ik een gedicht van Antonio Machado.
Caminante, no hay camino, se hace camino al ander: De weg komt als je gaat.
Dat was zo op mijn levenspad tot nu toe. Het zal nu niet anders gaan.
Op advies van Gandhi zal ik blijven leren:
Vis comme si tu devais mourir demain. Apprends comme si tu devais vivre toujours.
(100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 21 Januari 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 20 Januari 2017
Vandaag geen column.

Los Cristianos, Tenerife, Donderdag, 19 Januari 2017
Gisteravond heb ik Ghislaine van het vliegveld afgehaald. Omdat het te laat was voor de laatste boot naar La Gomera, hebben we vannacht in Los Cristianos overnacht. Pas vanmiddag om half twee gaat de boot. We hebben alle tijd om bij te praten.

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 18 Januari 2017, Ghislaine komt!!
Vandaag geen column. Ik ga nu Ghislaine afhalen in Tenerife. Er zal wel vaker 'geen column' zijn de komende dagen.

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 17 Januari 2017
Nu met de komst van Trump de zwarte gemeenschap een nieuwe golf van afwijzing — of erger — vreest, is het goed nog eens terug te kijken naar de vorige emancipatiegolf waaruit dit gedicht I, Too van Langston Hughes (1902-1967) voortkomt.
—"Ik ben ook Amerika", is de kern van die trots, van dat onvernietigbare zelfrespect. Dat moet vóór alles bewaard blijven.

I, too, sing America.

I am the darker brother.
They send me to eat in the kitchen
When company comes,
But I laugh,
And eat well,
And grow strong.

Tomorrow,
I'll be at the table
When company comes.
Nobody'll dare
Say to me,
"Eat in the kitchen,"
Then.

Besides,
They'll see how beautiful I am
And be ashamed—

I, too, am America.
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/i-too
https://en.wikipedia.org/wiki/Langston_Hughes

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 16 Januari 2017, Pieter jarig!
Gisteravond belde Margarita mij op dat er een concert was. Of ik meeging? Het was onderdeel van het Festival Internacional de Música de Canarias. Ik had er al naar uitgekeken, maar ik had geen nog berichten gezien. Dat Festival speelt zich hoofdzakelijk af op de grote eilanden, maar wij — de kleintjes — profiteren mee.
De berichtgeving is altijd buitengewoon slecht: op het allerlaatste moment of later. Dat is met alle culturele evenementen zo. Heel slordig.
Hoe dan ook, Margarita en ik togen naar het Cuarteto de Cuerdas de la Habana. Uit Zuid-Amerika; dat was het thema van dit (33ste) Festival. Een kwartet viel mij speciaal op. En niet alleen door de Nederlands klinkende naam van de componist, Leo Brouwer (1939- ) — hij is geboren en getogen Cubaan — maar door de klankrijkdom. Heel warm.
Het was een mooi — en onverwacht — begin van het muziekseizoen. Er komen nog enkele concerten de komende weken. Ik weet nu de data. Ik kijk er naar uit.

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 15 Januari 2017
Ik ben de laatste dagen druk geweest met een bezoek aan de internist. De diarree put mij uit, maar er zijn signaaltjes dat het beter gaat: een ommekeer.

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 14 Januari 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 13 Januari 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 12 Januari 2017, Dorien jarig!
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 11 Januari 2017
Vannacht, nadat ik weer helemaal was leeggelopen van de aanhoudende diarree, lag ik wakker, verveelde mij, en bladerde in oude e-mails. Ik kwam terecht bij een korte correspondentie met een zekere Peter J. J. Bakker. We waren elkaar uit het oog verloren — nu trouwens weer — en haalden herinneringen op van dertig jaar eerder, uit de pionier-tijd van de kleinschaligheid. Uit Eindhoven, en over onze ontmoetingen op de Volkshogeschool Overcinge, over de workshops Kleinschalig Ondernemen. In een van zijn brieven citeert hij een gedicht uit Mijn Dagboek van een paar dagen eerder. Daar had ik een kort gedicht van de Spaanse dichter Francisco Brines (1932- ) vertaald. Brines had kort daarvóór — in 2010 — een belangrijke poëzieprijs gekregen, zodoende.

Es ardiente el pasado, e imposible:
breve noche de amor conmigo mismo.


(Herinneringen zijn hartstochtelijk, en onmogelijk:
een korte liefdesnacht met mezelf alleen.)

Dat bracht mij ertoe, in de stilte van de nacht — want de lawaaiige storm was gaan liggen — op het internet gedichten van Brines te gaan lezen.
Dit gedicht trof mij. Het kon mijn eigen grafschrift zijn als alles voorbij is.

MI RESUMEN
"Como si nada hubiera sucedido."
Es ese mi resumen
y está en él mi epitafio.
Habla mi nada al vivo
Y él se asoma a un espejo
que no refleja a nadie.


(Mijn CV
"Alsof er niets is gebeurd"
Dit is mijn CV
en tevens mijn grafschrift.
Het is niet bepaald sprekend.
Het lijkt op een spiegel
die niets reflecteert.)

_____________________
Zie Mijn Dagboek 7 en 8 November 2010 voor verdere verwijzingen.

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 10 Januari 2017
Ruim een maand geleden — 7/8 December — waren er slechte berichten over mijn gezondheid. Hoe is het daarmee afgelopen? Ik schreef toen dat ik voor de vijfde keer in twee weken heftig moest overgeven gevolgd door diarree, en dat ik al twee keer — tevergeefs — bij de huisarts was geweest. Dat overgeven is er niet meer, maar de steeds terugkerende diarree heeft mij geleidelijk ernstig verzwakt. Het ligt vrijwel zeker aan de — complexe — gevolgen van het vrijwel verdwenen maagzuur. [Ouderdom! Mind you!]
Ook moet ik weer per taxi naar de benedenstad, want mijn spieren zijn sterk verzwakt door gebrek aan nutriënten. In November liep ik die trappen vrolijk heen-en-weer, en dacht er zelfs over om met de Kerstloop mee te doen.
Maar nu is er licht aan de horizon. Ik neem nu — onder de tong — supplementen vitamine B12, en dat was meteen merkbaar. B12 is een sleutelvitamine dat bij sterk verminderd maagzuur niet kan worden opgenomen langs de normale weg.
Ik sta op de wachtlijst voor verder onderzoek, maar ik heb meer behoefte aan steun bij mijn — gelukkig verhelderende — eet-experimenten.

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 9 Januari 2017
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 8 Januari 2017
Ik ben eens op zoek gegaan naar 'buitenlands' voor in je piepzak zitten: in (lichte) angst zitten voor wat je gaat overkomen. Ik dacht altijd dat het met piepen te maken had, en ik stelde mij daarbij een nest piepende, angstige vogeltjes voor. Nee dus.
Ik ontdekte ook dat een vergelijkbare uitdrukking — in de rats zitten — oude Franse roots heeft via ratjetoe en ratatouille, maar de huidige Fransen hadden daar geen boodschap aan in verband met piepzak.
In het Frans is het serrer les fesses. Dat herkennen we, want hier kun je ook zeggen mijn billen samenknijpen als je in je piepzak zit. In het Frans moet je wel oppassen met fesses, want het heeft nogal wat vulgaire bij-betekenissen.
In het Engels is schrik of angst funk. Daar ben je in a funk als je in je piepzak zit.
In het Duits bestaat het woord Bammel, dat bibber of schrik betekent. Bammel haben is zoiets als de biberatie hebben. Dat komt heel dicht bij in je piepzak zitten.
Het Spaans is iets ingewikkelder. Pasarlas canutas, is daar de populaire uitdrukking. Hoe ik het kan vertalen is niet duidelijk. Canuto is een buis of een koker. Als je daar doorheen moet, kan het inderdaad wel benauwd of angstig zijn, maar dat beeld sprak mijn Spaanse vrienden niet aan.
Ik zit er niet over in mijn piepzak. Ik lig er ook niet van wakker.

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 7 Januari 2017
Ik ben hevig geïnteresseerd in de sociale media, maar ik heb een rekensommetje gemaakt omtrent mijn afgenomen — en afnemende — energie. Daarom beperk ik mij tot het uiterste minimum dat voor mijn overleving nodig is.
Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en vanmorgen viel ik voor een hoogst interessant artikel over bepaalde maatschappelijke consequenties daarvan. De titel zegt eigenlijk alles: The Unspoken Rules Kids Create for Instagram.
Hoe gaan the kids ermee om? Hoe vinden ze de weg in deze nieuwigheid waar zelfs hun ouders niets van weten?
Het boeiende is dat ze hun eigen normen vinden. (100 woorden)
_____________________
DEVORAH HEITNER, The Unspoken Rules Kids Create for Instagram, NYT, Well, Family, Jan 5, 2017.
http://www.nytimes.com/2017/01/05/well/family/the-unspoken-rules-kids-create-for-instagram.html
Blijkens de voetnoot heeft Devorah Heitner een boek geschreven met de al even nieuwsgierigmakende titel: 'Screenwise: Helping Kids Thrive (and Survive) in Their Digital World', maar dat laat ik liggen. Njet!

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 6 Januari 2017, Boris 25!!
Ik heb deze winter nog niet over de zonnewende geschreven. Het vorig jaar had ik daar een belangrijk thema van gemaakt, net name dat de kortste dag niet op de "theoretische" 21 December valt, maar later. Toen kwam ik ook op het spoor van de onderliggende theorie: analemma, en raadde lezers aan te google-n op analemma pictures om prachtige foto's van dat verschijnsel te vinden.
Dit jaar maak ik geen precieze notities, maar ik hou het wel in de gaten. Zoals vanmorgen bijvoorbeeld. Na enkele bewolkte dagen was de horizon weer kraakhelder. Om precies 08:00 verscheen de zon. Ik genoot. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 5 Januari 2017, zus Ria jarig!!
In de NRC las ik een verukkelukke toekomstspeculatie. (Het woord verukkeluk dank ik aan Remco Campert, ook van 1929, ook 87 dus). Volgens die — lekker leesbare — speculatie zal de geo-politiek door drie mannen — Trump. Poetin, Xi — worden bepaald. Trump is al begonnen met China te verketteren, en met Poetin heeft zich al een 'virtuele Männerfreundschaft' ontwikkeld volgens dat artikel van Michel Kerres.
Dit macho-drietal denkt hardop: "Ikke eerst!!" [Ikke, ikke, ikke, de rest kan stikken!]
Drie vrouwen — May, Merkel, Le Pen — bepalen de toekomst van Europa. May gaat de Brexit dóórdouwen, Le Pen wordt president, en wil een Frexit-referendum en terugkeer naar de Franse Franc, en Merkel zal proberen alles bij elkaar te houden. Maar doorvoor moet ze wèl herkozen worden. Dat speelt binnenkort al.
Wie had dat kunnen bedenken, een macho-theater en een vrouwen-theater inéén?
Je hoeft in 2017 niet meer naar toneel. De nieuwsberichten bezorgen het thuis.
        De wereld is een schouwtoneel, eenieder lurkt er aan en krijgt zijn deel.
(vrij naar Vondel)
_____________________
Michel Kerres, In 2017 zoekt de wereld een nieuw evenwicht, NRC, 4 januari 2017
https://www.nrc.nl/nieuws/2017/01/04/in-2017-zoekt-de-wereld-een-nieuw-evenwicht-6025157-a1539737

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 4 Januari 2017
Bij het koppensnellen van Le Monde vanmorgen zag ik een raadselachtige titel:
    En 2017, les premiers bébés et les premiers marronniers.
Dat van die eerste baby's begreep ik, maar wat hadden kastanjebomen ermee te maken? Ook de eerste alineas van het artikel losten het raadsel niet op. Van Dale bracht de oplossing: Marronniers is Frans journalisten jargon voor gelegenheidsartikelen. En de eerste baby van het jaar is in vele steden en landen een prachtig thema voor een gelegenheidsartikel.
Zo weet ik nu van diverse Franse steden wie de eerstgeborene van 2017 is. Telkens met enkele — soms verrassende — wetenswaardigheden. Ook in het buitenland zoals in Arizona in de VS waar een tweeling wordt geboren. Een net vóór middernacht, de ander nèt daarna. Voor de statistiek verschillen ze dus een heel jaar!
Maar IJsland spant de kroon. De moeder van de eerste boreling van 2017, Katrín Guđjónsdóttir, was zelf in 1980 de eerste IJslandse baby. In hetzelfde ziekenhuis.
_____________________
Luc Vinogradoff, En 2017, les premiers bébés et les premiers marronniers, LE MONDE, 03.01.2017, Blog de la Redaction,
http://www.lemonde.fr/big-browser/article/2017/01/03/des-histoires-de-premiers-bebes-nes-en-2017_5057188_4832693.html

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 3 Januari 2017
Als je in een gesprek opeens roept: Dat is te kort door de bocht!, dan bedoel je dat de laatste spreker weinig doordacht was, niet goed argumenteert, of teveel generaliseert. Het is vooral een waarschuwing om de kwaliteit van de discussie te bewaren. Het is de metafoor van gevaarlijk autorijden of gevaarlijk fietsen.
—'Hoe zeg je dat in andere talen?', vroeg ik mij af.
In het Engels ga je regelrecht af op de kwaliteit van de gewraakte opmerking:
—'That's jumping to conclusions!'
In het Frans geef je een waarschuwende veroordeling van de laatste spreker:
—'Ça va trop vite!' (dat gaat te snel, dat gaat niet goed).
Of een veroordeling van de bijdrage:
—'Ça c'est trop facile!' Het is een verwijt van gemakzucht.
In het Duits haal je het woordje 'vorschnell' erbij, dat voorbarig en overhaast betekent. Das ist ein vorschnelles Urteil/ das ist ein vorschneller Schluss/ das sind vorschnelle Verallgemeinerungen.
Ook hier richt de interruptie zich op de (gewenste) kwaliteit van het gesprek.
In het Spaans gebeurt in principe hetzelfde. Logisch, want het is een algemeen menselijk probleem. Net als in het Engelse jumping to conclusions, kun je hier zeggen saltar al conclusiones. Ook kun je zeggen no sacar conclusiones apresurades (trek geen overhaast conclusies).
Maar hier hoorde ik een leuke interruptie in de wij-vorm. Niet met het vingertje wijzen naar de laatste spreker, maar heel diplomatiek:
—'No precipitemos las cosas, démosle tiempo al tiempo'.
(Laten we de zaak niet overhaasten, laten we geduld hebben/ rustig afwachten/ komt tijd komt raad).

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 2 Januari 2017
Gisteravond, net na zonsondergang zag ik het prille maansikkeltje. Venus, daar vlak boven zou dat sikkeltje vast overstraald hebben, maar er was nog genoeg schemering om dat te verhinderen.
Vanmorgen, in Le Monde, vond ik een artikel precies met die [gemonteerde!] foto. Alleen iets gedraaid, want die foto betreft La France Métropolitaine, zoals de toelichting preciseert. Wij zitten een stuk zuidelijker.
Het artikel beschrijft les plus beaux rendez-vous astronomiques van deze maand die je met het blote oog kunt zien. Precies de dingen waarvan ik geniet.
Op die manier ben ik un homme averti. Ik kijk er al naar uit! (100 woorden)
_____________________
Guillaume Cannat, Les plus beaux rendez-vous astronomiques en janvier, 1 janvier 2017
http://autourduciel.blog.lemonde.fr/2017/01/01/les-plus-beaux-rendez-vous-astronomiques-en-janvier-2/
Le Ciel à l'oeil nu en 2017, is een boek [ook digitaal, voor op je tablet!] van dezelfde auteur.
Zie http://amds-edition.com/editions/index.php

San Sebastián de La Gomera, Zondag, Nieuwjaar 2017
Toen ik de uitdrukking door schade en schande wordt men wijs in mijn andere talen probeerde te vinden, werd het mij duidelijk dat de onderliggende levenservaring wel algemeen bekend was, maar dat die op heel verschillende manier werd uitgedrukt. Alleen in het Duits vond ik rechttoe-rechtaan durch Schaden wird man klug.
De andere uitdrukkingen benadrukten wel allemaal aan het woordloos leren — het ervaringsleren — dat raakte mijn leraars-ziel.
In het Engels zijn er vier uitdrukkingen die dat letterlijk formuleren: Experience is the best teacher(1), experience is the mother of wisdom(2), experience is the mistress of the fools(3) en learn by bitter experience(4).
Dan is er nog a burnt child fears the fire. De leukste is once bitten, twice shy.
In het Frans wordt benadrukt dat je ervoor moet betalen: apprendre quelque chose à ses dépens en être payé pour le savoir que. Dat lijkt dus meer op het Nederlandse leergeld voor iets betalen.
Het Spaans is wat ingewikkelder. Allereerst is er de uitdrukking dolorosa experiencia es la mejor sciencia (pijnlijke ervaring is de beste wetenschap). Dat lijkt op het Engelse learn by bitter experience.
De andere uitdrukkingen zijn gebaseerd op de moeilijk vertaalbare woorden escarmentar en escarmentado. Het kan betekenen streng straffen, maar ook escasez (schaarste), en escanir (iemand belachelijk maken) is er aan verwant. In dat escanir herkennen we het Nederlandse schande.
Een escarmentado is aldus iemand die streng is gestraft, schaarste heeft meegemaakt en/of belachelijk is gemaakt. Daarmee kunnen de volgende uitdrukkingen begrepen worden:
(1) El escarmentado bien conoce el vado (vado is doorwaadbare plaats, uitweg, uitrit)
(2) De los escarmentados se hacen los avisados: uit de escarmentados komen de avisados voort. Avisados zijn de voorzichtigen, de verstandigen, de bedachtzamen.
De populaire uitdrukking is echter kortweg quedar escarmentado, waarin het werkwoord quedar worden betekent zoals in uitdrukkingen als quedar campeón (kampioen worden) en quedar contento (blij van worden).
Quedar escarmentado — met zijn achtergrond van straffen, belachelijk maken en bedachtzaam worden — kunnen we dus gewoon vertalen als door schade en schande wijs worden.
Daarmee zijn we terug bij mijn vraag in de aanhef.

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, Oudejaarsdag, 2016
Een advertentie in Succesboeken bracht mij het volgende nadenkertje onder ogen:

Het succes van het terrorisme is niet het terrorisme,
het succes van het terrorisme is de angst voor het terrorisme.

Het spoor leidde naar een TED-lezing uit 2015 waarvan nu een boekje verschijnt. Die TED-lezing overtuigde mij. Niet alleen wegens haar rhetoric value.
[Prachtig overigens!]
Het overtuigde mij van de creërende en bevestigende rol van de media, en niet alleen van nep-media met hun nep-nieuws. De technologie van de "sociale media" maakt het alleen maar erger. Zij màken die angstcultuur.
Laat je overtuigen, en geniet van deze persuasive rhetorics. (100 woorden)
_____________________
What is the Relationship Between Angst and Freedom?, Damiaan Denys, TEDxAmsterdam [In het Nederlands]
https://www.youtube.com/watch?v=2ipRQCw4I_M
Damiaan Denys, Een kleine inkijk in onze angsten - TEDx lezing, 80 pagina's, ISBN: 9789047009962, € 7,99
http://www.succesboeken.nl/?ISBN=9789047009962&PC=wk1653

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 30 December 2016
Gisteravond was ik met mijn Zwitserse buren naar het Concierto de Navidad y Año Nuevo in de parochiekerk. Het was weer een heel gevarieerd programma zoals ik van de dirigent, Roberto Tubaro, en zijn kamerorkest gewend ben. Hij kiest naast klassiek altijd bewerkingen uit het volkse repertoire. Veelal, nu ook, uit Zuid Amerika. Hij is Argentijn, vandaar.
Nu was er een trompet solist bij. Vooral het laatste nummer was boeiend. Het was van de Nederlandse componist Kees Schoonebeek (1947- ) en was een bewerking van Joodse
volksliedjes. Thuisgekomen vond ik het op YouTube in een uitvoering met piano en fluit. (100 woorden)
_____________________
Jewish Folk Songs by K. Schoonenbeek - Alessandro Crosta, flute in C/G/Picc - Nadia Testa, piano
https://www.youtube.com/watch?v=nFPH1YGaYQI

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 29 December 2016
Met de Trump-campagne zijn we ons bewust geworden van het bestaan van — bewust gecreëerd — nep-nieuws. Er wordt goed aan verdiend. Het levert veel 'clicks'.
We hebben dus nog veel op te ruimen in de komende jaren. Om enig idee te krijgen van de omvang van dat opruimen — en van de 'wederopbouw' van de waarheid — moet je het artikel Who Will Debunk The Debunkers? van Daniel Engber lezen. De spinazie van Popeye en de sprookjes over Semmelweiss zijn al lang geleden ontmaskerd. Maar uit het boek van Samuel Arbesman blijkt dat ook de ontmaskering van de ontmaskeraars nieuwe sprookjes [nep-nieuws] genereerde.
Wat blijkt?
Dat de 'onderzoekers' die het sprookje in eerste instantie ontmaskerden, zelf een nieuw sprookje hebben gecreëerd. Soms onbewust, soms bewust getuige de uitspraak van Arbesman, because it's a lot easier to spread the first thing you find, or the fact that sounds correct, than to delve deeply into the literature in search of the correct fact.
Kort gezegd: Welgevallige waarheden hebben de voorkeur. Dat levert clicks op. Dat zou het motto kunnen zijn van de huidige makers van nep-nieuws. Dat betekent ook dat de maatschappij nog jarenlang bezig zal zijn met het ontmaskeren van de 'fouten' in het nep-nieuws.
_____________________
Daniel Engber, Debunking Popey and Semmelweiss, Who Will Debunk The Debunkers?, FiveThirtyEight, Apr 28, 2016
http://fivethirtyeight.com/features/who-will-debunk-the-debunkers/
Het artikel is een bespreking van enkele boeken van 'debunkers' met name
Samuel Arbesman, The Half-Life of Facts: Why Everything We Know Has an Expiration Date,
https://www.amazon.com/Half-Life-Facts-Everything-Know-Expiration/dp/159184651X

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 28 December 2016
Ik weet nog niet of een storm in een glas water is, maar in Marokko, waar een duidelijke trend was naar een Islam tolérant, is de vernieuwing van de schoolboeken opeens in handen gevallen van stroming die zich beroept op de 13de eeuwse salafist Ibnou As-Salah Ach Chahrazouri waarvan geciteerd wordt dat filosofie le summum de la démence et de la dépravation, provoquant l'angoisse et l'errance, l'hérésie et la mécréance is. [het toppunt van waanzin en verdorvenheid die angst, dolen, ketterij en ongodsdienstigheid veroorzaakt]
Filosofie en geloof kunnen niet altijd samen door één deur. Ook niet bij Christenen. Vanaf de start van het vroege christendom was Stoïcisme echter populair. Er waren veel Stoïcijnen onder de eerste christenen, bijvoorbeeld de keizer Marcus Aurelius. Maar in 529 werden de 'heidense' filosofie-scholen door keizer Justinianus I gesloten die ze in strijd vond met het Christelijk geloof.
Pas in de 16de eeuw — met als voorman de Vlaamse filosoof Joost Lips, (Justus Lipsius, 1547-1606) — kwam er verandering toen hij als hoogleraar geschiedenis aan de pas opgerichte Leidse Universiteit het werk van Seneca en Tacitus naar voren bracht. In Nederland woedde op dat moment ook nog eens de Reformatie met de felle strijd tussen verschillende Christelijke groeperingen.
Zoiets gaat inderdaad niet van een leien dakje. We zien die strijd nu in Marokko.
Terugkijkend op de invloed van Joost Lips (Justus Lipsius) erkennen historici dat hij een grote invloed had op de ideeënvorming rond onze Republiek waar begrippen als 'godsdienstvrijheid' tot bloei konden komen en zich over de wereld verspreiden.
_____________________
Ghalia Kadiri, Au Maroc, un manuel scolaire affirme que la philosophie est "contraire à l'islam", LE MONDE, 27.12.2016
http://www.lemonde.fr/afrique/article/2016/12/27/au-maroc-un-manuel-scolaire-affirme-que-la-philosophie-est-contraire-a-l-islam_5054493_3212.html
Joost Lips (Justus Lipsius): https://en.wikipedia.org/wiki/Justus_Lipsius
Ik schreef eerder over De Republiek als oorsprong van godsdienstvrijheid naar aanleiding van de boeken van Shorto:
19+20okt10, 10dec8, 15jul16 (andere bevrijdingen van de Islam)
Russell Shorto, THE ISLAND AT THE CENTER OF THE WORLD, First Vintage Books Edition, April 2005, ISBN: 1-4000-7867-9
RUSSELL SHORTO, NYT, SEPT. 7, 2014, The Source of New York's Greatness http://www.nytimes.com/2014/09/08/opinion/the-source-of-new-yorks-greatness.html

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 27 December 2016
Ik was benieuwd of 'iets met de Franse slag doen' ook in andere talen met Frankrijk of Fransen wordt geassocieerd. Nee dus.
De Fransen zelf gebruiken bâcler (afraffelen) of à la va comme je te pousse (ongeveer: zoals het mij uitkomt).
In het Engels is het do something in a slapdash way. De uitdrukking give something a lick and a promise vind ik heel beeldend. Die zal ik niet makkelijk vergeten.
In het Spaans wordt het woord chapuza gebruikt dat van zichzelf prutswerk of beunhazerij betekent: hacer una cosa chapuceramente of hacer una chapuza.
Het Duits is leuker. Het heeft er één uitdrukking voor: etwas larifari machen, en nu maar raden wat larifari betekent. Terugvertaald rolt er gewoon 'met de Franse slag' uit. Dat is kennelijk de enige toepassing.
Maar de Dikke Van Dale noemt het Nederlandse larie als 'vermoedelijk afkomstig' van het Duitse larifari dat op zijn beurt ontleend is aan la re fa re [het zingen van noten zonder betekenis]. Dat kun je dus vergelijken met het Nederlandse tralala.
Conclusie: Alleen Nederlanders kennen "De Franse Slag". Tralala, tralala, tralala!

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 26 December 2016
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Kerstmis 2016
Het is een heel donkere ochtend. Zware regenachtige bewolking. Net als Vrijdag toen 'de donkere dagen voor Kerstmis' mij te binnen schoot. Gisteren brak de zon door de wolken. Vandaag is het weer prijs: donker en zwaarbewolkt.
Een oud refrein schiet mij nu te binnen:

Es geht alles vorüber,
Es geht alles vorbei;
Auf jeden Dezember
Folgt wieder ein Mai.
Ja, daar kan ik in komen. Het is een mooie Kerstgedachte. Ook de donkerste dagen gaan voorbij. Intussen geniet ik van de stilte en de rust. Meer dan ooit kan ik mij daar aan overgeven. Dat is nu mijn genot. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 24 December 2016
Onder de intrigerende titel 'Bescherm lage IQ's tegen de slimmeriken' ondersteunt de emeritus hoogleraar voedingsleer in een helder betoog deze uitdagende titel/opdracht.
Citaat 1:
Goed onderwijs verhoogt het IQ maar maakt de verschillen tussen de klassen niet kleiner. De enige oplossing daarvoor is de minder bevoorrechten te beschermen, door de slimmeriken aan banden te leggen.
De slimsten onder ons moeten daarom minder kans krijgen om arme mensen sigaretten, snoep en ander tuig te verkopen, en om parken, speelplaatsen en schone lucht te verkwanselen voor kantoren en asfalt.
Kortom citaat 2:
Geef arm en rijk niet dezelfde kansen, want hoe gelijker de kansen, hoe groter de ongelijkheid.
Ik voeg er nog aan toe: En vlug aan de slag!! De slimmeriken zijn binnenkort zo rijk dat ze de hele maatschappelijke besluitvorming naar hun hand kunnen zetten.
_____________________
Martijn Katan, Bescherm lage IQ's tegen de slimmeriken, NRC, 23 December 2016
https://www.nrc.nl/nieuws/2016/12/23/bescherm-lage-iqs-tegen-de-slimmeriken-5880291-a1538246

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 23 December 2016
Toen ik vanmorgen om zeven uur wakker werd, was het nog stikke-donker. Ik dacht even dat ik verkeerd op mijn horloge had gekeken. Maar zelfs om vijf uur is het niet meer zo donker.
—'Dit zijn de donkere dagen voor Kerstmis', schoot mij te binnen. Ik werd er heel nostalgisch van. Alsmaar volle zon en heldere dagen — zoals hier gewoon is — hoort nog steeds niet bij 'mijn' Kerstmis.
Het was zwaar bewolkt. Vrijwel windstil. Het had iets-of-wat geregend.
De horizon, waar de zon moest opkomen, was nog even donker als de rest.
Zo begonnen mijn Kerstdagen. Helemaal in stijl. Romantisch. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 22 December 2016
Ik dacht lange tijd dat avoir un grain à moudre betekende een appeltje te schillen hebben. Maar dat is niet zo. Het betekent iets hebben om over (na) te denken.
Donner quelqu'un un grain à moudre
kan — als het scherp wordt gesteld — eventueel betekenen iemand iets onder de neus wrijven.
Nee, in het Frans is een appeltje te schillen hebben — gewoon rechttoe rechtaan — avoir un compte à régler.
In het Engels komt er een botje aan te pas: have a bone to pick with somebody.
In het Duits komen er ook botjes aan te pas: mit jemandem ein Hühnchen zu rupfen haben. Rupfen is plukken, maar kan ook de betekenis van afzetten kan hebben:
Tel uit je winst!
In het Spaans is het bijna zo rechttoe rechtaan als in het Frans: tener que arreglar cuentas [rekeningen te vereffenen] of tener cuentas pendientes [uitstaande rekeningen hebben].
Niks appeltjes of kippetjes.
Ziezo, ik heb mijn lezers weer eens quelques grains à moudre gegeven.

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 21 December 2016
Maan was vannacht precies een halve Goudse kaas met de vlakke kant naar boven. Vrijwel horizontaal. Een bootje leek het wel. Dat verrast mij keer op keer. Ik ben veel verder naar het Noorden opgegroeid. Daar is die lijn nooit horizontaal. Maan blijft daar dichter bij de horizon. Die scheve stand blijft kennelijk de 'norm' gedurende mijn verdere leven.
Blijvende verrassing.
Dat wordt nòg duidelijker als Maan geleidelijk een sikkeltje wordt. Dan wordt hij een dobberend bootje, of een kommetje. Daar horen andere fantasieën bij.
Als ik aan Zie de maan schijnt door de bomen denk, staat hij natuurlijk scheef.
(100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 20 December 2016
Een kort persbericht in Die Süddeutsche Zeitung zette mij op het spoor van Jedisme — of Jediisme — en er ging een wereld voor mij open. Ze meldde dat de Charity Commission for England and Wales op 19 December 2016 het besluit heeft genomen dat Jedisme géén religie is.(1) Wat is Jedisme? Ik had er nog nooit van gehoord.
Het blijkt voort te komen uit Star Wars waar Jedi Knights een soort orde vormen, met 16 leerstellingen en 21 leefregels (2). Verder draag je kleding met een capuchon die je nooit mag afzetten. Dat laatste heb ik als alternatieve mode wel op straat gezien de laatste jaren, en ik betwijfel of dat allemaal Jedi-aanhangers zijn.
Ook blijken er nogal wat 'religieuze systemen' voort te komen uit science fiction(3). Het bijzondere van Jedisme is echter dat het nogal aan de weg heeft getimmerd voor erkenning als religie en daarbij bestaande religies hekelde of relativeerde. Of privileges van 'godsdiensten' — zoals Scientology — aan de kaak stelde die geen belasting betalen. ("more Jedi than Scientologists in Britain"(4).)
Een interessant voorval speelt zich in 2015 af in Turkije. Er zou een moskee komen op de campus van Istanbul Technical University, maar de petitie haalde niet het vereiste aantal stemmen. De rector — die kennelijk achter dit plan stond — beloofde dat hij niettemin voor een landmark mosque zou zorgen. Helemaal in stijl met Erdogan's Islam-politiek. Als uitdaging dienden studenten vervolgens petities in om Jedi en Boeddhistische tempels op de campus te zetten(5). Die wilden ook wel een landmark tempel zonder het vereiste aantal stemmen te halen. Zo hekelden ze Erdogan's beleid.
_____________________
(1)https://www.gov.uk/government/news/commission-publishes-decision-on-jedi-registration-application
(2)https://en.wikipedia.org/wiki/Jediism
(3)https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_religious_ideas_in_science_fiction
(4)Scientology is erkend als religie en betaalt géén belasting. https://en.wikipedia.org/wiki/Jediism voetnoot 8
(5)https://en.wikipedia.org/wiki/Jediism voetnoot 17 en 18

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 19 December 2016
Het weer is intussen definitief omgeslagen. De hele herfst was buitengewoon warm, windstil en zonnig. De forse regenbuien, waarvoor November bekend staat waarbij in een paar dagen de hele watervoorraad voor het komende half jaar wordt aangevuld, ontbreken tot nu toe helemaal.
Het lijkt ook een stuk kouder te zijn, maar daarin schuilt enig bedrog. Hier aan de kust blijft de zeewind zeventien graden; eenvoudigweg omdat het zeewater die temperatuur heeft. Maar nu het hard waait met weinig zon, kan die wind niet verwarmd worden. Ook je huid niet. Vandaar die dikke truien en windjacks.
Dat was weer het weerpraatje. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 18 December 2016
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 17 December 2016
Je kent vast wel het het pico-bello gebaar: Met de duim en wijsvinger vorm je een gesloten ring, en de overige vingers hou je recht. Als je het met je linkerhand doet, dan zie je zelf een zes, maar voor degene op wie je je richt is het een 10, uitstekend!! uitstekend gedaan!!
Toen ik mij ooit klaarmaakte voor een langdurige uitzending naar Japan [nooit doorgegaan] kreeg ik bij de culturele voorbereiding te horen dat het aldaar 'geld' betekent; wat bij ons wordt vertegenwoordigd door duim en wijsvinger over elkaar te schuiven. Als dat pico-bello teken in Japan door een vrouw op straat wordt gemaakt weet je dat het om een 'publieke vrouw' gaat. Oppassen dus.
Deze oude anekdote schoot mij te binnen toen ik in Le Monde een paar artikelen las over de huidige rage met emoji's. Mijn online Dikke Van Dale zegt daarvan: "emo-ji, meervoud emoji's, spreek uit emodzji, met accent op de o. Japans, van e [beeld] + moji [letterteken]. Toegevoegd in 2014."
Talloze ontwerpers storten zich er op, en sommigen geloven dat aldus een nieuwe taal ontstaat. Met dat laatste rekenen die artikelen in Le Monde af. Allereerst gonst het van de misverstanden die ik in mijn pico-bello anekdote aanhaalde. Bovendien — en juist daarom — zijn ze slechts geschikt voor heel kleine groepen. Een van de genoemde voorbeelden betreft een hand de lichtjes heen-en-weer zwaait. Wij herkennen dat als adieu!, als vriendelijke afscheidsgroet. In China betekent het echter 'Jij ben mijn vriend niet meer!'
Een ander voorbeeld is een mooi gestileerde drol, une crotte. In Japan kun je die emoji naar naar een vriend sturen die voor een examen staat, of voor een sollicitatiegesprek. Het heeft de betekenis van bonne chance! Succes!
Nou ja, hier betekent een hoop stront aan iemand sturen heel iets anders.
De emoji-rage is verder wel boeiend. Leuke ontwerpen en verrassende metaforen.
Maar een taal? Nee!
_____________________
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pico_bello
Big Browser, Au Japon, des emojis ‘lost in translation’, LE MONDE, 07.12.2016
http://www.lemonde.fr/big-browser/article/2016/12/07/au-japon-des-emoji-lost-in-translation_5044969_4832693.html
Big Browser, Entreprise cherche traducteur parlant couramment l’emoji, LE MONDE, 14.12.2016
http://www.lemonde.fr/big-browser/article/2016/12/14/entreprise-cherche-traducteur-parlant-couramment-l-emoji_5049037_4832693.html

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 16 December 2016
De gedichten van Jeroen zijn niet altijd super-kort. Hij heeft ook wel eens meer woorden nodig. Ik dit gedicht beschrijft hij — op een heel rustige manier, dat is het bijzondere — zelfs de paniek die kan ontstaan, hoe die weer weg-ebt, en hoe het hem tenslotte niets meer kan schelen: 'Het komt wel terecht'.

Waar ligt dat ding ?

Het is almaar zoeken naar dingen
Hoe meer je hebt, hoe meer je kunt zoekraken
Heb je alle tijd, kun je blijven zoeken

In gedachte ben ik overal geweest
Maar als ik me concentreer zie ik vijf plekken
Deze bezoek ik stuk voor stuk

De tijd dringt, want ik heb zoveel te doen
herinneringen vervagen
Het aantal plekken mindert.

Er komt een oplossing
Het zal ergens liggen
Misschien vind ik het
Het zinnetje: 'De tijd dringt, want ik heb zoveel te doen' is het keerpunt. Hij zit zich blind te staren op die 'vijf plekken'. Hij blijft ze — stuk voor stuk — bezoeken. Dat zinnetje relativeert die — alweer rustig beschreven — fascinatie.
Hij is niet meer aangetast. De fascinatie is verbroken.
Zijn zelfvertrouwen kan terugkomen:
—'Het zal wel ergens liggen'.

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 15 December 2016
Ik dacht vroeger dat de uitdrukking 'van leer trekken' kwam van je [leren] broekriem losmaken en daarmee om je heen slaan. Zojuist kwam ik de Duitse versie tegen: gegen jemanden etwas vom Leder ziehen. Dat klopte niet helemaal met mijn voorstelling, en ik heb die zegswijze meteen in andere talen opgezocht. Alleen het Frans heeft dezelfde metafoor: mettre flaubeuge [zwaard] au vent. Dat aldaar vertaald werd als het zwaard uit de schede trekken, dus gevechtsklaar te zijn. Aan het Engels en Spaans komt geen zwaardmetafoor te pas: resp inveigh strongly [uitvaren, schelden, tieren] en arremeter contra [tekeergaan]. Zo zit dat. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 14 December 2016
Michel Deneken, de kandidaat-president president van de Universiteit van Straatsburg, waarover ik gisteren berichtte dat er ruzie over werd gemaakt omdat hij priester is, is gisteren met 26 tegen 9 stemmen gekozen. De polemiek gaat verder. De beste opmerking vond ik 'Laïcité n'est pas athéisme'.
Dààr zit namelijk de kneep. De Fransen hebben door het weglaten cq verdringen van academische studies over religie het keiharde vooroordeel kunnen ontwikkelen dat Laïcité wèl Athéisme is. Zelfs móet zijn!
Ze hebben helemaal de boot gemist naar een bredere kijk op spiritualiteit. Ze hebben daardoor gelovigen èn atheïsten in een isolement gebracht. Óf-óf dus. (100 woorden)
_____________________
Camille Stromboni, Michel Deneken, professeur et prêtre, élu à la tête de l'université de Strasbourg, LE MONDE 13.12.2016
http://www.lemonde.fr/campus/article/2016/12/13/michel-deneken-professeur-et-pretre-elu-a-la-tete-de-l-universite-de-strasbourg_5048415_4401467.html
Voor een bredere kijk op spiritualiteit zie bijvoorbeeld:
Robert C. Solomon, Spirituality for the sceptic: the thoughtful love of life, Oxford University Press, 2006, ISBN 978-0195312133

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 13 December 2016, Hans jarig!
In Frankrijk maken ze ruzie over de kandidaat-president van de Universiteit van Straatsburg omdat hij priester is.
—"Onderhorig aan het Vaticaan èn aan de Franse staat is onmogelijk", zo luidt het argument.
Wegens de laïcité hebben de Franse universiteiten geen theologische faculteiten. Die van Straatsburg wel omdat die in 1919 deel van Frankrijk is geworden. Volgens de Duitse tradities is een theologische faculteit geen probleem aan een universiteit.
Ik kende die situatie, en ik heb al vaker geventileerd dat het een zwakte is van de Franse universiteiten dat 'theologie' niet neutraal-wetenschappelijk kan/mag worden bestudeerd. Dat argument vind ik niet terug. (100 woorden)
_____________________
Camille Stromboni (Strasbourg, envoyée spéciale), A Strasbourg, un prêtre à la tête de l'université ? LE MONDE,12.12.2016.
La probable élection, mardi 13 décembre, du professeur de théologie Michel Deneken fait polémique
http://www.lemonde.fr/campus/article/2016/12/12/a-strasbourg-un-pretre-a-la-tete-de-l-universite_5047224_4401467.html

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 12 December 2016
In mijn Zuid-Afrikaanse krant, Die Burger, stond vanmorgen een opmerkelijk bericht: Plaaswerkers se kind word mediese dokter.
Een plaas is een (grote) boerderij; een plaaswerker een vaste arbeider. Tot het einde van de Apartheid werden de arbeiders altijd samen met de boerderij verkocht. Het was nèt geen slavernij; lijfeigene is juister geformuleerd, want ze mochten wel gezinnen vormen. Ze leefden geïsoleerd in een uithoek van het terrein. Van scholing, zelfs tot lang na de Apartheid, was ternauwernood sprake.
Want dàt is het hoopvolle nieuws: zoveel jaren na de Apartheid slaagt een meisje uit dat milieu van minder-dan-geschoolden voor haar artsexamen. (100 woorden)
_____________________
Abrie Burger, Plaaswerkers se kind word mediese dokter, Die Burger, 11 December 2016
http://www.netwerk24.com/Nuus/Gesondheid/my-ma-kon-dit-nie-glo-nie-20161210
Noot: My ma kon dit nie glo nie = mijn moeder kon het niet geloven

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 11 December 2016
Vanmorgen was de hemel weer wolkeloos, en, net als gisteren, géén wolken op de horizon. Anders dan gisteren liep de blauwe hemel niet door tot op de zee maar werd daar blauwgrijs en grijs. Toch bleef de horizon als duidelijke afscheiding zichtbaar.
Die situatie herkende ik. De zon komt dan als een donkerrode schijf langzaam boven de horizon; zonder verblindende flits.
En zo was het. Precies om 07:48 verscheen het eerste donkerrode streepje. Het duurde meer dan twee minuten voor de onderrand losraakte van de horizon. De bovenrand was al lichtrood, maar niet verblindend.
Dat was een heerlijk rustgevend tafereel. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 10 December 2016
Ik heb vanmorgen de zon weer eens uit zee zien opkomen. Dat is altijd een apart genoegen. Ik kijk vrijwel iedere morgen uitgebreid naar het opkomen van de zon. Meestal ligt er een laag wolken op de horizon. De zon verschijnt dan met heel gevarieerd spektakel, want de wolkenformaties zijn nooit hetzelfde.
Eigenlijk is dat mooier dan vanmorgen. De horizon was helemaal helder. Er was dus helemaal geen kleurig kleurig spektakel.
En toch bleef ik gespannen kijken. Ik bleef wachten op die flits. Die verblindende flits die maakt dat je onmiddellijk je ogen moet dichtknijpen.
Dat is het speciale ervan. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 9 December 2016
Ik lees verder in een boeiend boek waar ik vijf jaar geleden aan begon. Ik weet dat zo precies omdat ik er 26 September 2011 in Mijn Dagboek enthousiast over schreef. Maar ik liet het in Nederland achter omdat het te zwaar was.
Het komt heel gelegen, want het past mooi bij de gedetailleerde dromen die ik over mijn (heel) prille jeugd heb sinds mijn slaaprevolutie goed twee maanden geleden. Het is geschreven door een iets jongere buurtgenoot van mijn jeugd met talloze precieze details die mijn herinneringen stimuleren. Ik neem er de tijd voor.
Het is een waar genot. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 8 December 2016
Ik heb heel goed geslapen, en kijk terug op gisteren. Het was al de zoveelste keer. Het begint met misselijk worden en overgeven, gevolgd door leeglopen van het onderlijf. Na drie of vier uur ben ik weer rustig. Ik ben al twee keer bij de huisarts geweest. Ik eet heel zorgvuldig kleine beetjes. In een verhelderend gesprek wees Martine mij er op dat de provocatie mogelijk niet ligt in wàt ik eet, maar elders. Vandaar dat ik gisteren 'vermoeidheid' ervan verdacht.
Ik ben zó blij dat mijn spieren weer goed genoeg zijn voor zo'n wandeling.
En nu dit. Balen dus! (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 7 December 2016
Vanmorgen, na het ontbijt, voelde ik mij lekker. Na een rustpauze besloot ik naar de benedenstad te gaan en de column tot vanmiddag te laten liggen. Toen ik tegen twaalven thuiskwam, maakte ik mijn maaltijd klaar, maar ik had geen eetlust. Misschien toch te moe van de voettocht. Ik ging rusten.
Inplaats dat mijn lijf tot rust kwam, werd ik geleidelijk steeds misselijker. Het mondde uit in overgeven. Verdomme!! De vijfde keer in twee weken!! Ik was nog wel zó precies geweest met eten.
Het inmiddels acht uur. De hele cyclus is voorbij. Mijn buik is rustig.
Hup, naar bed! (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 6 December 2016, Hettie jarig!!
Als ik een typische uitdrukking nodig heb die ik niet zomaar kan vertalen — in het Spaans bijvoorbeeld — dan zoek ik die ook altijd op voor mijn andere talen. Handig, als ik die in een gesprek nodig heb. Ik doe dat al langer, maar pas 17 Juni heb ik er voor het eerst een column aan gewijd. Ik wilde toen de typisch Nederlandse uitdrukking 'balen' vertalen dat is ontstaan uit 'er tabak van hebben'. Voor mijn eigen documentatie, en voor de geïnteresseerde lezer, zal ik de vijf-talencolumns eens op een rijtje zetten. Allemaal leuke lijfelijke uitdrukkingen. Bijvoorbeeld: die Nase voll haben en I got a belly ful.
Op 12 Juli had ik het werkwoord 'schrijden' nodig, omdat ik daarmee het beste kon beschrijven hoe ik moest lopen om langere wandeling vol te houden zonder heup- en rugpijn.
16 Juli wilde ik 'er op los [leven, slaan, praten]' vertalen. Geen verrassingen, alleen Duits was wel leuk: drauflosquatschen.
'Van top tot teen' was 21 Juli aan de beurt. Alleen het Spaans had een lekker in de mond liggende uitdrukking: de rabo a cabo.
'Te hooi en de gras', dat voortkomt uit de tijdrekening van de boeren, was 25 Juli aan de beurt. Het blijkt — natuurlijk — wel vertaalbaar te zijn, maar nergens met een verrassende uitdrukking.
'Driemaal is scheepsrecht', op 30 Juli, had enige leuke verrassingen. Een zekere magie van het getal drie komt vaak naar voren. In het Frans bijvoorbeeld: jamais deux sans trois.
Naar aanleiding van een filosofisch-leerzaam gedichtje op 4 Augustus, dat goed gekarakteriseerd kon worden door de uitdrukking: 'Het hebben van de zaak, is het einde van het vermaak' waagde ik mij aan dit spreekwoord. Overal bestaat er wel een bondige uitdrukking voor. De Duitse vond ik de leukste: Erworben, verdorben.
De Nederlandse uitroep met zijn krachtige stafrijm — d'rop of d'ronder! — bestaat overal wel, alleen in het Frans vond ik: ça passe ou ça casse: rijm èn stafrijm!! (Vier September).
Op 6 September had ik 'het kan me niets schelen' nodig. In het Frans herinnerde ik mij vanaf mijn schooltijd: Je m'en moque comme de l'an quarante, kennelijk wegens dat curieuze l'an quarante. Geen grote verrassingen, behalve in het Duits: das ist mir Wurscht, waarbij Wurscht opzettelijk /noodzakelijk met een 'erkende spelfout' moet worden geschreven. In het Spaans bestaan veel uitdrukkingen, maar je moet oppassen want veel daarvan hebben vulgaire bijbetekenissen. In net gezelschap zeg toch ook niet: 'het kan mij geen reet schelen'?
Op 2 Oktober, heel praktisch, ga ik op zoek naar het handige stopzinnetje 'Hoe dan ook' en 'hoe het ook zij'. Je kunt er — bijvoorbeeld — in een verwarrende discussie een nuchtere samenvatting mee aankondigen. Geen verrassingen, maar wel handig om bij te hand te hebben. Ik zal vast nog vaker van dit soort vijf-talencolumns schrijven.
Kijk er maar naar uit!

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 5 December 2016, Mineke en Paul jarig!!
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 4 December 2016
Voor vandaag — het is bovendien Zondag — laat ik het bij het gedicht The Idler, (lanterfanter, slampamper volgens Van Dale) van Alice Dunbar-Nelson (1875-1935).

An idle lingerer on the wayside's road,
He gathers up his work and yawns away;
A little longer, ere the tiresome load
Shall be reduced to ashes or to clay.

No matter if the world has marched along,
And scorned his slowness as it quickly passed;
No matter, if amid the busy throng,
He greets some face, infantile at the last.

His mission? Well, there is but one,
And if it is a mission he knows it, nay,
To be a happy idler, to lounge and sun,
And dreaming, pass his long-drawn days away.

So dreams he on, his happy life to pass
Content, without ambitions painful sighs,
Until the sands run down into the glass;
He smiles — content — unmoved and dies

And yet, with all the pity that you feel
For this poor mothling of that flame, the world;
Are you the better for your desperate deal,
When you, like him, into infinitude are hurled?
Het is een 'happy life . . . without ambitions painful sighs' en de slotvraag van de dichteres is of jij beter af bent met je opgejaagde carrière-leven. Goede vraag!!
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/idler

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 3 December 2016
Ik bleef nog lang plakken bij het korte gedichtje van gisteren en zijn rijke inhoud.
—"Wat moet ik hier eigenlijk op aarde?"
Ik ben er maar zo kort, en ik begrijp er eerlijk gezegd niets van.
Het antwoord legt dat geneuzel terzijde en wijst simpelweg op 'beminnen en bemind worden'. Impliciet zegt het: Je hoeft ook niet verder de kijken.
Dat is eigenlijk heel dierlijk, drong tot mij door. Dieren — zelfs de hoogst ontwikkelde apen — worden ook niet afgeleid door wat er verder in en met de wereld gebeurd. Zij stellen Eros centraal. Zij kijken niet verder en genieten daarvan. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 2 December 2016
Dit korte gedicht — Eros van Waldo Emerson (1803-1882) — kan niet pregnanter.
In de eerste twee regels staat het probleem: We ervaren de wereld maar kort en de zin ervan is niet duidelijk.
Dan komt de dichter met iets belangrijks, het allerbelangrijkste: To love an be beloved. De mensen noch de goden hebben het afgeleerd, en hebben het vaak overdacht: It is not be improved.

The sense of the world is short,—
Long and various the report,—
   To love and be beloved;
Men and gods have not outlearned it;
And, how oft soe'er they've turned it,
   'Tis not to be improved.
(100 woorden)
_____________________
http://manlypoemsnotformenonly.blogspot.com.es/2014/07/eros-by-ralph-waldo-emerson.html

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 1 December 2016
Het is gemakkelijk om Fidel Castro te verheerlijken. Even gemakkelijk als om hem de verafschuwen. Een genuanceerder beeld ontstaat als je de toestand in die hoek van de wereld bekijkt ten tijde van de Cubaanse revolutie. Cuba was indertijd inderdaad de vierde economische macht in Latijns Amerika [als wereldsuikerproducent].
De prijs was een reusachtige slavernij die de toenmalige dictator, Fulgencio Batista, gesteund door de VS, in stand hield.
De gevluchte kapitalisten op Miami bleven hopen dat de oude toestand 'gewoon' zou worden hersteld. Het is te hopen dat Cuba nu voldoende politieke ruggengraat heeft om een eigen plaats te vinden. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 30 November 2016
Je heb wellicht wel gelezen van de 'politieke overval' op Zuma in het voorbije weekend. Dan weet je ook dat hij het vege lijf heeft gered. NYT zegt dat de ANC helemaal achter hem staat.
Maar de tegenkrachten blijven groot. Zwart en blank werken samen! Alom verbazing. Het lijkt wel de Wereldvoetbalbeker van 2010, herinnert de hoofdredacteur van Die Burger zich:

"Is dit nie wonderlik hoe die landwye afkeer van Jacob Zuma
wit en swart Suid-Afrikaners weer bymekaargebring het nie?
Amper soos die 2010 Wêreldbekersokker!"

Je moet eens kijken hoeveel blanken geestdriftig met de zwarte critici op Zuma samenwerken. Ze ondertekenen (mede) petities en nemen deel aan demonstraties!!
Maar Max du Preez, de (blanke) politiek commentator die veel met zwarte lezers contact heeft in de sociale media, waarschuwt voor een valse verwachting: Er is helemaal geen sprake van een 'nieuwe saamhorigheid'. Integendeel. Daarvoor verwijst hij naar een recente verklaring van Julius Malema, de leider van een felle oppositie-partij, een van de kopstukken van de aanval op Zuma:
"Julle wit mense moenie vir my hande klap omdat ek Zuma se bloed soek nie.
Hy is my vyand juis omdat hy jul wit bevoorregting beskerm."

[Jullie blanken moeten niet voor mij in de handen klappen omdat ik zijn bloed wel kan drinken. Hij is mijn vijand omdat hij jullie bevoorrechting beschermd.]
Dus, als Malema de opvolger van Zuma wordt, raken de blanken van de regen in de drup. Dat stond niet in NYT.
_____________________
NORIMITSU ONISHINOV, President Jacob Zuma of South Africa Faces Leadership Challenge, NYT, 28 November, 2016
http://www.nytimes.com/2016/11/28/world/africa/jacob-zuma-south-africa-anc.html
NORIMITSU ONISHINOV, A.N.C. Rejects Calls for Jacob Zuma to Quit South African Presidency, NYT, 29 November, 2016
http://www.nytimes.com/2016/11/29/world/africa/jacob-zuma-south-africa-african-national-congress.html

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 29 November 2016, Kurt jarig!!
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 28 November 2016, Rinske jarig!!
Als een Spanjaard je iets belooft voor mañana, moet je goed opletten dat hij niet Sint-Juttemis bedoelt. Als hij dat echt bedoelt staan er andere uitdrukkingen klaar zoals: aplazar hasta el día del juicio final (uitstellen tot het Laatste Oordeel), of een van die kalender-onmogelijkheden die ook in andere talen worden gebruikt: una semana con dos jueves (een week met twee Donderdagen), una semana que no tiene viernes (een week zonder Vrijdag ) e.d.
In het Engels zijn kalender-onmogelijkheden ook favoriet. Bijvoorbeeld at the Greek calends (de Grieken hadden geen kalender, bovendien is calendae de eerste dag van de Romeinse maand) en never in a month of Sundays.
Ook in het Frans worden kalender-absurditeiten gebruikt om iets op de lange baan te schuiven: à la semaine de quatre jeudis en renvoyer aux calandes grecques. Daarnaast kennen ze ook een fictieve heilige voor die taak, Saint Glingin, die geen plaats op de kerkelijke kalender heeft. Een boze schuldeiser, die te horen kreeg dat hij met Saint Glingin betaald zou worden, stapte naar de rechter die vaststelde dat dergelijke 'onbekende' heiligen thuishoorden bij Allerheiligen en dat de debiteur per 1 November moest betalen.
Wat het Nederlands betreft, meldt geeft Onze Taal in een uitgebreid commentaar dat het misschien niet om een fictieve heilige gaat. Een zekere Judith, zou aan de wortel van onze uitdrukking liggen. Haar feestdag is op 17 augustus. Dat zou de gebruikelijke toevoeging — als de kalveren op het ijs dansen — mooi verklaren: dat kalveren op het ijs dansen is nogal onwaarschijnlijk, in augustus al helemaal.
_____________________
https://onzetaal.nl/taaladvies/met-sint-juttemis
https://fr.wikipedia.org/wiki/Saint-Glinglin

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 27 November 2016
Ik trof een hoogst interessant artikel over hoe technische uitvindingen de sociale structuur ingrijpend wijzigen, zo niet vernietigen. Daarom moet de gemeenschap telkens zijn eigen coherentie herstellen. De schrijfster, Sarah Perry, noemt dat proces de-condensation: Almost every technological advance is a de-condensation: it abstracts a particular function away from an object, a person, or an institution . . .
Het artikel, A Bad Carver, verscheen in een blog die is devoted to unusual takes on familiar themes.
Het artikel is te lang om er hier adequaat op in te gaan. Ik beperk mij tot één illustratie die Perry op Facebook aantrof en die — enigszins hilarisch zelfs — laat zien hoe 'leuke, interessante, tijdbesparende' uitvindingen ons menselijk contact overbodig maken. Maar dat menselijke contact bevat juist elementen die onze maatschappelijke coherentie in stand houden, al weten we niet altijd precies hoe. Dat is precies wat dit interessante artikel op tafel probeert te brengen.
Geniet intussen maar van deze ontboezeming op Facebook:

Amazon is great,
you can buy things without having to talk to anyone!

Google Maps is great,
you can get directions when lost without having to talk to anyone!

Grubhub is great,
you can get food delivered without having to talk to anyone!

IMDb is great,
you can remenber who was in that one movie without having to talk to anyone!

Shazam is great,
you can find out what song is playing without having to talk to anyone!

Facebook is great,
you can keep up with your friends without having to talk to anyone!

Twitter is great,
you can harass and be harassed without having to talk to anyone!

Self-driving cars will be great,
you'll get driven around without having to talk to anyone!

Texting is great,
you can talk to anyone without having to talk to anyone!

_____________________
Sarah Perry, A Bad Carver, ribbonfarm, experiments in refactored perception, November 3, 2016
http://www.ribbonfarm.com/2016/11/03/a-bad-carver/

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 26 November 2016
Ik weet nog precies waar-en-hoe ik met de Franse filosoof Henry Louis Bergson kennismaakte. Het was in het najaar van 1948 toen ik als MTS-er stage liep bij Philips, en toegang had tot de Philips' Bibliotheek en leeszaal. Allereerst had ik er 'Opstand der horden' van Ortega y Gasset gelezen. Toen nog in de gekuiste versie. Veel later heb ik in het Spaans de originele versie gelezen ontdaan van de Franco-taboe's zoals El País die in 2002 boven water haalde.
Zodoende was ik in aanraking gekomen met enkele kleine discussie-groepjes over filosofie van Philips academici. Dat was deel van de leeszaal activiteiten. Bij een daarvan werd ik uitgenodigd. Dat bleek te gaan over Bergson. We lazen wat gestencilde teksten in het Frans en het Nederlands. Ik herinner mij nog slechts gezichten van deelnemers, en hoe we daar bij elkaar zaten, maar de inhoud herinner ik mij ternauwernood. Althans niet gedetailleerd of letterlijk.
Nu kom ik opeens uitgebreid in aanraking met Bergson. Ik lees al enkele weken Stil de Tijd van Joke Hermsen grondig en voor de tweede keer in verband met mijn eigen 'omwenteling'. Zij wijdt een heel hoofdstuk aan Bergson.
22 Oktober schreef ik van haar:

Hermsen gaat met filosofen en kunstenaars regelrecht het tijdsbegrip te lijf dat
door de klok, de natuurkunde en het neo-kapitalisme diep in ons is vastgeroest.

En nu lees ik haar hoofdstuk nog eens grondig.
Intussen heb ik ook een essay van Simon Vestdijk gelezen dat hij schreef bij gelegenheid van het overlijden van Bergson in 1941. Ik voel mij thuis in die begrippen; ik herken er iets in.
Mogelijk is er — diep in mij — toch nog iets overgebleven van dat gespreksgroepje in de herfst van 1948 in Eindhoven.
_____________________
Over Ortega y Gasset van toen, mijn kennismaking in de Philips Leeszaal, en de ongekuiste versie van La rebelión de las masas schreef ik 14 en 15 Oktober 2002 in Mijn Dagboek.
Het essay van Simon Vestdijk: De beeldende filosoof (1941). Het staat in De Poolse Ruiter (1946), een bundel essays van hem.
De hele bundel: http://www.dbnl.org/tekst/vest002pool01_01/index.php en
De beeldende filosoof: http://www.dbnl.org/tekst/vest002pool01_01/vest002pool01_01_0010.php

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 25 November 2016
Maan is in zijn laatste dagen. Hij speelt spelletjes met Jupiter — de morgenster van dienst. Gistermorgen stond hij boven Jupiter, met zijn bolle kant op hem gericht alsof hij een boog was, die een pijl wilde afschieten. Vanmorgen was hij weer verder afgezakt en had Jupiter gepasseerd. Nu stond hij met zijn holle kant als een schoteltje onder Jupiter. Hij suggereerde dat hij Jupiter wel kon opvangen.
Na de dichte wolken en zware regens eerder deze week, is de hemel nu onbewolkt en kraakhelder. Ik geniet dan van de sterrenhemel.
Jammer dat de opkomende zon Jupiter èn Maan heeft verdreven. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 24 November 2016
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 23 November 2016
Ik kijk de laatste dagen vaak terug op de plotselinge verandering in mijn leven. Die was bruusk. Ik verbaas mij er nòg over. Eergisteren probeerde ik het te beschrijven. Ik probeer het nog eens.
Ik stelde het enthousiast bevredigen van mijn nieuwsgierigheid centraal. Dààrvoor zorgde ik dat ik gezond leefde; goed eten en goed slapen. Ook schrijven hoorde daarbij, want dat gaf ordening; dat scheidde het kaf van het koren.
"Eten, slapen, werken", noemde ik dat.
Nu stel ik slapen centraal. En rusten! Wat er dan overblijft gebruik ik voor 'eten' en 'werken'. De gevolgen overzie ik nog niet helemaal. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 22 November 2016, Margarita jarig!!
Toen ik dit gedicht — The Garden van Helen Hoyt (1887-1972) — de eerste keren las, dacht ik aan de beslotenheid van een volkstuintje, hoewel je bij een volkstuintje eerder denkt aan sperzieboontjes, aardbeien of bloemkool dan aan uitbundige bloemenpracht. Ik stuurde het naar Gery, een enthousiaste volkstuinierster. Ze herkende het helemaal. Ze had juist haar laatste klusjes voor de winter gedaan, en had per slot de boerenkool geoogst. De winterstilte is daar nu aangebroken.

No feet shall pass/ Through all the days until your return.

Ze schreef: ' . . . elk jaar kan ik me in januari niet meer voorstellen hoe dicht het in augustus weer is begroeid'. De tuin zal haar wel op tijd terugroepen, zoals de slotregels van het gedicht.
O Master of the Garden ( . . . ) Come quickly.
Do not fear.
The garden is yours
And it is yours to gather the fruits
And every flower of every kind,
And to set the high wall about it
And the closed gates.
The gates of your wall no hand shall open,
No feet shall pass,
Through all the days until your return.
Do not fear.

But soon,
Soon let it be, your coming!
For the pathways will grow desolate waiting,
The flowers say, "Our loveliness has no eyes to behold it!"
The leaves murmur all day with longing,
All night the boughs of the trees sway themselves with longing . . .

O Master of the Garden,
O my sun and rain and dew,
Come quickly.
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/garden-2

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 21 November 2016
Ik zit midden in een verandering. Vroeger werkte ik tot ik baalde. Dan deed ik er nog een klein schepje bovenop, en ik sliep daarna uitstekend. Goed uitgerust ging ik de volgende dag vrolijk verder. 'Werken' was enthousiast mijn nieuwsgierigheid bevredigen, en daarover schrijven. Dat ging opeens niet meer.
Nu geef ik de voorrang aan slapen, en ik luier er lustig op los. Misschien kom ik zo tot iets nuttigs, dacht ik. Ik baal kennelijk nog onvoldoende van het luieren. In afwachting worstel ik mij door diverse schuldgevoelens, ergernissen en twijfels.
Intussen mompel ik in mezelf: 'Is luieren ook nuttig?' (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 20 November 2016
Gisteravond was ik bij een liefdadigheidsconcert voor de Asociación Española Contra el Cáncer. Zo gaat dat hier: maandenlang niks en dan twee concerten en één week.
Het begon met twee folkloristische groepen in Gomera-se klederdracht die vergezeld waren van enkele dansparen — natuurlijk ook in klederdracht — die traditionele volksdansen ten beste gaven. Prachtig!! Zo te zien allemaal 50-plussers met slechts enkele jongeren daartussen.
Toen was er muziek voor-en-door jongeren met op het laatst een spectaculaire rock-band. Tussendoor was er nog een virtuoze goochelaar geweest met — inderdaad — verbazingwekkende trucs.
Jammer dat er halfweg zo nodig een aantal langdradige bedanktoespraken moesten worden gehouden. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 19 November 2016
Gisteravond was ik bij een van de schaarse concerten. Het was ter gelegenheid van Santa Cecilia. Het was nogal huiselijk en rommelig. Het begon met een kleuterkoor. Daarna een uitvoering door iets oudere leerlingen van de muziekschool met Negro Spirituals. Tenslotte was er La Banda, een grote fanfare-groep die begon met muziek die je beter in de openlucht kan horen. Zij speelden echter ook Carribean Concerto van Kees Vlak, een Nederlandse componist. Dat concert bestond uit drie delen: St Eustatius, Saba en St Maarten op basis van motieven die Vlak hoorde op die eilanden.
Tenslotte heb ik nog echt genoten. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 18 November 2016
Sinds ik verveling omarm — op suggestie van Joke Hermsen — en al langer — op instigatie van Arianna Huffington — het leven-op-de-klok achter mij heb gelaten, heb ik verwarrende gevoelens over Tijd. OK, ik slaap veel beter, en ik ben veel fitter, maar ik ontdek — bijvoorbeeld — schuldgevoelens over mijn 'wanordelijke' tijdsbesteding.
Ben ik nu een luiwammes? Of is dit ordinaire luiheid?, zoals een lezeres schreef?
Nou en?, vraag ik daar metéén achteraan, en ga bij Miriam van Reien en haar Stoïcijnse Levenskunst te rade om filosofisch mijn levensvreugde terug te vinden.
Je ziet, het gist in mezelf en roep mij toe: Geduld! Geduld! (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 17 November 2016
Vandaag geen column. Ik ben naar de tandarts in Tenerife.

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 16 November 2016, Wim 85!!
In De Standaard trof ik een interessante wereldranglijst over de kennis van het Engels. Buiten Engeland en Amerika natuurlijk. Nederland staat bovenaan, gevolgd door de vier Scandinavische landen, Denemarken, Zweden, Noorwegen, en Finland; in die volgorde. België komt pas op plaats elf.
—"Dat ligt aan de Walen", constateert De Standaard spijtig. Als ze apart waren gerangschikt zouden de Vlamingen direct na Nederland komen. De Walen zouden dalen naar plaats 30, pas na de Fransen.
Het is voor mij geen verrassing; maar het was veel erger dan ik dacht. Je moet eens kijken wie er boven Frankrijk staan op die wereldranglijst!! (100 woorden)
_____________________
Het persbericht in De Standaard: http://www.standaard.be/cnt/dmf20161115_02572303
Interessanter is de hele wereldranglijst waar je diverse detailanalyses zichtbaar kunt maken:
The world's largest ranking of countries by English skills, http://www.ef.be/nl/epi/

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 15 November 2016
Verveling? Wat is dat eigenlijk?
Dat ben ik mij gaan afvragen sinds ik ermee werd geconfronteerd. Ik verveelde mij nooit, want er lagen altijd talloze ideeën klaar om tijd-en-energie aan te besteden. Maar geleidelijk moest ik veel ideeën afkeuren omdat ze mij te moe maakten, en teveel uitputten. Zodoende kwam er een moment dat ik niets kon vinden dat zinvol en/of leuk was. Verveling sloeg toe.
Nu ik — op advies van Hermsen — die verveling over mij heen laat komen, merk ik dat het op meditatie lijkt. Maar wel met een héél andere instelling.
Dat verschil moet ik eens goed bekijken. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 14 November 2016
Verleden Donderdag schreef ik dat verveling had toegeslagen. Met mijn lebhafte Interesse had ik daar nooit problemen mee. Ik schreef dat ik het hoofdstuk over verveling in het boek van Joke Hermsen opnieuw zou lezen.
Dat herlezen drukte mij — althans in eerste instantie — nòg dieper in de verveling. Haar advies is namelijk niet een nieuwe truc om verveling te ontlopen. Ze schrijft: 'Als de verveling je bezoekt, ga er dan in onder. Verdrink er in, ga tot de bodem ...'
Intussen heb ik mij urenlang aan verveling overgegeven.
Waar het op uitdraait weet ik nog niet. Dat moet nog blijken. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 13 November 2016
Onder de nabeschouwingen die ik gisteren noemde zijn veel 'mea culpa's': We hadden het kunnen weten! Heel uitdrukkelijk is het commentaar van Peter Vandermeersch, hoofdredacteur van de NRC in zijn compliment aan de twee speciale verslaggevers over dit onderwerp:
   [begin citaat] Maartje Somers en Washington-correspondent Guus Valk (...)
   schreven maandenlang uitstekende analyses, reportages en verhalen over wat
   er in de VS aan de hand is. Als je die steengoede stukken nu herleest, denk je:
   waarom waren we dinsdagnacht eigenlijk verrast?[einde citaat]
Het was (dus) ónze dieper-gelegen fout? Waarneming? Beoordeling? Vóóroordelen?
Zijn wij inderdaad zó blind voor anderman's [ons onwelgevallige!] meningen?
(100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 12 November 2016
Ik lees mij rot aan de nabeschouwingen over deze verrassende verkiezingsuitslag. De enorme perfectie waarmee de campagnes waren voorbereid zijn een voortzetting van de 'wetenschappelijke' reclame zoals die begon toen ik er nog beroepsmatig mee te maken had. Dat betekende een duidelijk doel stellen en met een eenduidige — eenvoudige — boodschap inhameren, inhameren, inhameren.
Dat leidde tot perfectionistisch — foutloos — gedrag van beroepspolitici. Dat begint mensen de keel uit te hangen om verschillende reden. Met name het on-menselijke daarvan. In die zin was Trump verrassend door de botheid waarmee hij die foutloosheid soms aan de kant schoof.
Of is het Nieuw Perfectionisme? (100 woorden)
_____________________
Het bovenstaande grondidee wordt uitgewerkt in Tom-Jan Meeus, Het 11 september van de Haagse beroepspolitiek.
Ofwel: maak een einde aan alle ingestudeerde foutloosheid van ministers en Kamerleden. NRC 11 November 2016
https://www.nrc.nl/nieuws/2016/11/11/het-11-september-van-de-haagse-beroepspolitiek-a1531504

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 11 November 2016, Sintermèrte
Het is al laat in de middag. Ik heb een paar uur doorgebracht met songs van Leonard Cohen, een heel oude liefde. Gisteren al, toen het bericht van zijn overlijden doorkwam, heb ik meteen enkele video's beluisterd.
Vandaag had De Standaard een bladzijde met 'de bekendste nummers'.
Ik heb ze allemaal — heel nostalgisch — afgeluisterd, mijmerend over de tijd dat ik die leerde kennen. Ik was er vroeg bij. Ik herinner mij Suzanne, en Famous blue raincoat, en Bird on the wire. En zoveel meer . . . .
Het is allemaal zo lang geleden, zo héél lang geleden.
Maar de herinneringen zijn gebleven. (100 woorden)
_____________________
Die pagina van De Standaard kun je vinden op: http://www.standaard.be/cnt/dmf20161111_02566011

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 10 November 2016
Vanmorgen werd ik wakker en had weer goed geslapen.
Ik had geen zin om uit bed te komen. Waarom?
Omdat ik de zin daarvan niet inzag. Waarvoor zou ik uit bed komen?
Het Nieuwe Luieren heeft alles zò gerelativeerd dat ik de vraag niet meer kan beantwoorden. Ik had niets 'interessants' in het verschiet.
Kortom: Verveling heeft toegeslagen. Vroeger kende ik dat begrip niet eens.
Joke Hermsen noemt verveling 'windstilte van de ziel'.
Zij wijdt er een heel hoofdstuk aan. Het zou een bron van creativiteit zijn.
Ik denk dat ik dat maar eens opnieuw ga lezen. Misschien helpt dat. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 9 November 2016
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 8 November 2016
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 7 November 2016
Ik lees vanmorgen in Die Burger over Kurt Minnaar, een jonge wiskundeleraar. 'Minnaar het 'n passie vir hip hop en is deeltyds 'n hip hop-danser wat Suid-Afrika al in verskeie kompetisies verteenwoordig het'.
Hij gebruikt hip-hop om de tafeltjes-van-tien [Afrikaans: maaltafels] er in te stampen. Donderdag heeft hij een video op Facebook gezet die Vrijdag al meer dan 17.000 keer was bekeken.
In die video zeggen leerlingen de tafeltjes op terwijl hij — hip-hoppend — de klas aanmoedigt om mee te hip-hoppen om hul maaltafels lag-lag onder die knie te kry.
—"Hip-hop kry die tafels in jou kop!!"
Zoiets vergeet je nooit. (100 woorden)
_____________________
http://www.netwerk24.com/Nuus/Algemeen/hip-hop-hip-hop-kry-die-tafels-in-jou-kop-20161104

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 6 November 2016
Het 'beter slapen' van de laatste weken houdt ook in dat ik midden in de nacht een heel uur wakker lig. Of beter, sta, want ik ga dan meestal op het balkon de sterrenhemel bewonderen. Ik heb daar geen problemen mee. Als ik rond een uur wakker word, heb ik bijna vier uur diep en ononderbroken geslapen.
Dat is een feestelijk genot.
Vannacht stonden Orion en Sirius hoog boven mijn hoofd en om twee uur verscheen Canopus. Toen was het tijd om in bed te stappen voor de volgende ronde van vier uur.
Zo ongeveer passeer ik tegenwoordig de nacht. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 5 November 2016
Gery stuurde mij een column waarin Thomas Erdbrink vertelt van zijn ervaringen met leven in een heel ander tijdsgevoel. Gery heeft — net als ik — het boek van Arianna Huffington gelezen dat op mij zo'n indruk maakte, en dat weet zij.
Erdbrink woont in Teheran en schrijft over het dagelijkse leven. Ook over het 'andere' tijdsgevoel. Hij doet er één dag aan mee. De volgende dag is zijn mailbox twee keer zo vol, en heeft hij dertien gesprekken gemist.
Dat is de micro-versie van wat ik meemaak nu ik aan 'slapen' alle prioriteit geef.
Helemaal OK! Maar nu de brokken opruimen. (100 woorden)
_____________________
Thomas Erdbrink, Ik wil de tijd laten verstrijken in plaats van bestrijden, Column, De Volkskrant, 5 November 2016
http://www.volkskrant.nl/voorpagina/ik-wil-de-tijd-laten-verstrijken-in-plaats-van-bestrijden~a4407363/
Ik noem het boek van Arianna Huffington 24/09/16 en 22/10/16. Sindsdien enkele malen over mijn veranderend tijdsbewustzijn.
Dat niet iedereen Erdbrink's 'gladde' verhaaltjes over de cultuur van Teheran waardeert:
Elise Steilberg, Thomas Erdbrink en zijn geslepen Iran-promotie, Opiniez, 26.05.16
https://opiniez.com/2016/05/26/de-geslepen-iran-promotie-van-thomas-erdbrink/

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 4 November 2016
Ik kan aan dit gedicht van Jeroen niets toevoegen.
Herfst van heel nabij bekeken.

Een blad beweegt

Daar
Was
Daar
Is

Het rollend blad
Het krult
Het tolt
Waar de wind raast

Plat op de grond
Hangend in loofbomen
Rood en geel
Daar het was groen

Daar
Was
Daar
Is
(50 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 3 November 2016
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 2 November 2016, Allerzielen
Toen ik eergisteren de beschrijving Bas van Bavel van de welvaartscyclus las [snel ontwikkelt zich een kleine elite die meer profiteert dan de rest en die ook politieke macht verwerft] moest ik denken aan een beeld dat ik al heel lang heb — vermoedelijk al vanaf de middelbare school — over het Grote Jubeljaar van de Joden. Na zeven Sabbatsjaren was er iedere vijftigste jaar een Groot Jubeljaar waarin alle schulden werden terugbetaald. Ik friste mijn geheugen op en vond:

Na verloop van in totaal 49 jaar, wanneer jullie het sabbatsjaar zeven maal achter elkaar hebben gevierd, moeten jullie op de tiende dag van de zevende maand op de Grote verzoendag de ramshoorn laten schallen. Dat vijftigste jaar moet een heilig jaar voor jullie zijn, gewijd aan de Heer. Dan zullen jullie voor alle bewoners van het land vrijheid afkondigen. Het is het jubeljaar, het jaar, waarin ieder van jullie zijn vroegere bezit terug krijgt en terugkeert binnen de kring van zijn familie.
En:
Alle schuld moest worden kwijtgescholden. Was een Israëliet gedwongen geweest zijn bezittingen te verkopen, omdat hij vanwege armoede niet in staat was zijn schulden te betalen, dan kwam hij in dat vijftigste jaar weer in het bezit van die eigendommen.
De schrijver citeert Leviticus 25:8-10.
Van Bavel wijst op revolutie-achtige onrust en oorlogen als de 'elite' tenslotte tot de orde wordt geroepen. Het was dus een 'lofwaardige regel' die Leviticus geeft om die 'onrust' te vermijden. Ik weet niet wat ervan terecht is gekomen. Maar de onderliggende waarnemingen stemmen overeen.
Intussen lees ik bij Miriam van Reijen een dergelijk verschijnsel als zij schrijft dat na Socrates, Plato en Aristoteles 'de tijd op de onze gaat lijken'. Het is de tijd van de veldtochten van Alexander de Grote. De algemeen erkende en gewaardeerde levensbeschouwing van de Atheners wordt overhoop gegooid, en er ontstaan filosofische scholen die zich meer richten op het alledaagse leven: hedonisme, cynisme, scepticisme en stoïcisme. 'De grote verhalen van de klassieken verliezen hun geloofwaardigheid en mensen gaan op zoek naar hun eigen kleine verhalen', schrijft ze (pag19).
Van Reijen gaat niet in op de 'economische-en-politieke' gevolgen, maar het is duidelijk dat het hier óók om een zich isolerende elite gaat die 'vergeten' is naar de 'kleine en gewone' dingen van het leven te kijken. Die wordt tot de orde geroepen of uit de macht gestoten. In dit geval door nieuwe filosofische scholen.
Nu maar kijken hoe Trump, Wilders of Le Pen in deze traditie zitten.
_____________________
Mijn bron: http://www.startpagina.nl/v/maatschappij/religie/vraag/206139/joodse-jubeljaar-gevierd

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 1 November 2016, Allerheiligen
Allerheiligen is hier een bloemenfeest. Speciaal op het kerkhof, maar daaromheen ook, want het aandragen van bloemen gaat de hele dag door. Het begon al in het weekend. Ook werd de laatste weken de kerkhofmuur opgeschilderd: Hoog nodig.
De hele buurt kreeg een opkikker want in de laatste maanden was een beschermd trottoir voor voetgangers aangelegd [ook hoognodig, want het was ronduit gevaarlijk geworden]. De beschermende reling werd juist de laatste weken — eindelijk — geschilderd. Ik kom er elke dag langs als ik naar de benedenstad ga. Ik heb het goed kunnen volgen.
En nu al die bloemen erbij: Een feest!! (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 31 Oktober 2016, Lambert jarig!
Bas van Bavel, hoogleraar economische geschiedenis aan de Universiteit Utrecht, in een interview door de NRC, onderzoekt De Onzichtbare Hand die de economie 'vanzelf' in goede banen zou leiden.
Zijn boek daarover zet daar een vraagteken bij: The Invisible Hand?
Hij sluit aan bij de studies van Piketty en Sotelo maar hij heeft met zijn team een veel langere periode periode onderzocht: vanaf de zesde eeuw!
Zijn voorspelling is somber:
—'Binnen enkele decennia zal een groot deel van de bevolking haar politieke en economische vrijheid kwijtraken.'
Het werkelijke proces van De Onzichtbare Hand beschrijft hij aldus:
—'Door de vrijemarkteconomie stijgt in eerste instantie de welvaart verder, maar al snel ontwikkelt zich een kleine elite die meer profiteert dan de rest en die ook politieke macht verwerft.'
Onze generatie begrijpt maar half hoe uitzonderlijk de tweede helft van de twintigste eeuw is geweest. Piketty en Sotelo wezen daar ook op.
_____________________
Bas van Bavel, 'Vrije markt eindigt in de ondergang', interview, NRC, 28 okt 2016
http://www.nrc.nl/nieuws/2016/10/28/vrije-markt-eindigt-in-de-ondergang-5032183-a1529012
Bas van Bavel, The Invisible Hand?, How Market Economies have Emerged and Declined Since AD 500
Oxford University Press, 07 September 2016, ISBN: 9780199608133
https://global.oup.com/academic/product/the-invisible-hand-9780199608133
Ik schreef over Piketty 1 en 2 Februari 2014 en over Sotelo 26 en 27 Maart 2017. Voor bronnen zie aldaar.

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 30 Oktober 2016, klok een uur teruggezet!!
Naar aanleiding van het gedicht van Jeroen, gisteren, schreef ik dat ik wellicht mijn 'bezig zijn' moest herdefiniëren. Mijn relatie met de tijd verandert zo snel dat ik blij ben dat ik daar filosofische hulp bij krijg, zoals ik 20 Oktober schreef naar aanleiding van het boek van Joke Hermsen. Ik heb het boek bijna uit, en ik denk dat ik het — voorlopig althans — niet beter kan karakteriseren dan door enkele citaten:
Uit de Inleiding:
Begin citaat: Van wie is de tijd? Op zich lijkt dat een eenvoudige vraag. De tijd is van ons, zou je zeggen, want iedereen mag een poosje meedoen met de tijd. Hoe lang dat is, hangt af van de hoeveelheid tijd die je gegund is; voor de een dertig, voor de ander vijftig of tachtig jaar. De tijd tikt als het ware met elke seconde een partje van je leven weg, maar brengt ook datgene wat er nog in het verschiet ligt, van minuut tot minuut dichterbij. Het zal aan je karakter, leeftijd en omstandigheden liggen of je de nadruk legt op het wegtikken van de beschikbare hoeveelheid tijd naar een almaar uitdijend verleden of op de aankondiging van een toekomst die steeds dichter onder handbereik komt. Kijk je weemoedig terug op wat al geweest is, of zie je reikhalzend uit naar wat er nog komen gaat. Is de tijd iets als 'hoop' (Bloch), of 'de grootste vernieuwer' (Bacon), of opent de tijd meer 'een verhouding tot het oneindige' (Levinas)? Deze drie filosofische typeringen zeggen weliswaar veel over de wijze waarop we tegenover de tijd kunnen staan, maar vertellen ons nog weinig over de concrete ervaring van tijd in ons dagelijks leven. Einde citaat.
Daarnaar is zij op zoek, de concrete ervaring van tijd in ons dagelijks leven.
Het doel van dit boek vat ze samen als volgt: . . . voor dit boek heb ik geprobeerd om een andere dan de gebruikelijke tijdervaring op het spoor te komen en vooral om de reikwijdte en rijkdom van die andere onder woorden te brengen.
Zij doet dat door een reeks essays te wijden aan diverse filosofen, kunstenaars en schrijvers die ook op zoek waren naar een ander tijdsbegrip.
Dit zegt ze er over als terugblik: Achter vrijwel elk daarvan, zo merkte ik bij het herlezen, ligt de stelling verborgen dat wij sinds de invoering van de internationale Greenwichtijd aan het einde van de negentiende eeuw steeds meer naar de kloktijd zijn gaan leven en daardoor die andere, meer persoonlijke of innerlijke ervaring van tijd naar de achtergrond hebben verdreven.
Ik heb het boek bijna uit, en ik kan bevestigen dat ieder essay mij confronteerde met andere opvattingen van Tijd. Niet allemaal nieuw voor mij, maar de context en de diepgang verrasten mij telkens opnieuw. Ik zet mijn ontdekkingsreis voort, alleen al omdat ik een nieuwe kijk op tijd nodig heb om verder te leven.
Ik moet wellicht mijn 'bezig zijn' herdefiniëren.

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 29 Oktober 2016
Jeroen heeft mijn probleem met Het Nieuwe Luieren uitstekend begrepen. Mijn vertrouwde dagschema is overhoop gehaald. Nu moet ik piekeren over een heel nieuwe aanpak voor 'bezig zijn'. Ik moet het wellicht herdefiniëren. Daar heeft hij verstand van. Hij worstelt namelijk al tijdenlang met opruim-problemen: om zijn huis geroutineerd mooi ordelijk te houden.

Waarheen?

Denken
Doen
Denken
Doen

Stap voor stap
Met een doel
Stap voor stap
Met een doel

Rusten
Actie
Rusten
Actie

Voor een reis
Voor orde
Voor mensen
Voor een keus
Bovendien heeft hij ervaring met haiku's. Hij kan moeilijke dingen in weinig woorden zeggen. Bedankt Jeroen! (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 28 Oktober 2016
De laatste dagen waren er veel wolken. Ook 's nachts, zodat ik de sterrenhemel niet in zijn volle glorie kon zien als ik even op het balkon stapte. Dat miste ik, want dat was al wekenlang een rustgevend genot.
Vannacht was het eigenlijk niet veel beter al piepten Orion, Sirius en Canopus opeens door de wolken toen ik om vier uur keek. Even in volle glorie!
Vanmorgen — de hemel was al heel licht — zag ik niet alleen Zeer Oude Maan als mini-sikkeltje, maar vlak daarnaast stond Jupiter, de ochtendster-van-dienst.
Die had ik ook al ochtenden-lang gemist. Dat maakte alles goed. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 27 Oktober 2016
Wat mij in Homo Deus — het boek dat ik gisteren aanhaalde — in het bijzonder trof was een nieuwe definitie van religie. Het is onze menselijke vaardigheid om een abstracte mythe tot dominant richtsnoer van ons gedrag te maken. Harari haalt dit uit een nieuwe interpretatie van de geschiedenis van de Neandertaler. Homo Sapiens was zowel verstandelijk als qua lichaamskracht de mindere (volgens de oude opvatting) en ook de klimaatverandering was niet de oorzaak. Maar Sapiens kon mythes genereren, en geruchten en roddels fantaseren en verspreiden. Dat maakte dat Sapiens met veel grotere groepen van mensen kon optrekken dan de Neandertaler, die beperkt was tot een kring van mensen die elkaar van gezicht kenden.
De definitie van religie van Harari luidt vervolgens aldus: Het pakket normen voor menselijk gedrag dat gebaseerd is op een bovenmenselijke autoriteit of op natuurwetten. De kwantum-fysica mag dan zo'n natuurwet zijn, het geeft geen regels voor menselijk gedrag of samenleven. De moderne economie, daarentegen, wel!! Het Griekse paganisme hoort daarbij, en onze drie monotheïstische godsdiensten, maar ook het Stalinisme, het Nazisme en het Humanisme. Farao's hebben de toenmalige wereld drie duizend jaar gedomineerd met hun mythen, de Pausen meer dan duizend jaar. Met deze definitie kan de menselijke geschiedenis opnieuw gelezen worden — dat is precies wat Harari doet.
Kortom, de Neandertalers zijn niet verdwenen wegens zwakte of klimaatverandering, maar om hun onmogelijkheid leugens de vertellen.
Ik ben pas begonnen in dit boek. Je begrijpt dat ik met spanning verder lees.

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 26 Oktober 2016
In Maart 2015 signaleerde ik Sapiens, een boek van Yuval Noah Harari, de Israëlische hoogleraar geschiedenis die de mensheid beschreef vanuit een kosmisch perspectief. Heel verrassend. Het werd een bestseller.
Nu heeft hij Homo Deus geschreven, over de toekomst, ook met zo'n 'kosmisch perspectief'. The Guardian noemt het a chilling prospect, dataïsm zal de nieuwe religie zijn; religie zonder God: The individual will not be crushed by Big Brother; it will disintegrate from within.
Zaterdag ontdekte ik de (Spaanse) recensie, vanmorgen kocht ik de (Spaanse) vertaling. De Nederlandse zal pas in Januari verschijnen.
Behelp je alvast met de Engelse versie-plus-recensies. (100 woorden)
_____________________
Spaanse recensie: JORGE WAGENSBERG, ¿Se puede vivir sin religión?, El País, Babelia, 24 OCT 2016 - 13:01
http://cultura.elpais.com/cultura/2016/10/19/babelia/1476869722_225744.html
Yuval Noah Harari, Homo Deus: A Brief History of Tomorrow, Penguin Books, 8 September 2016, Vertaald uit het Hebreeuws
Twee Engelse recensies: David Runciman, Homo Deus by Yuval Noah Harari review — how data will destroy human freedom, The Guardian, 24 August 2016
https://www.theguardian.com/books/2016/aug/24/homo-deus-by-yuval-noah-harari-review
Tim Adams, Homo Deus: A Brief History of Tomorrow by Yuval Noah Harari review — chilling, The Guardian, 11 September 2016
https://www.theguardian.com/books/2016/sep/11/homo-deus-brief-history-tomorrow-yuval-noah-harari-review

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 25 Oktober 2016
Dat ik 's morgens om vijf uur klaar wakker was — en minder dan een half uur later aan de slag was met mijn column — is al een paar jaar geleden. Dat is met schokken veranderd, allereerst door de burnout indertijd. Maar het idee, de gewoonte, dat ik 's morgens meteen als eerste taak aan de slag ging met mijn column is pas kortgeleden gesneuveld. Het lange uitslapen maakte dat de tweede belangrijke ochtendbezigheid in het gedrang kwam. Dat is het dagelijkse bezoek aan het dorpsplein om bekenden te ontmoeten. Sociale contacten vragen om onderhoud.
Daar moest de ochtendcolumn voor wijken. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 24 Oktober 2016
Deze Song van T. S. Eliot (1888-1965) lees ik als een herfstgedicht. Maar dan nog niet de herfst zelf, maar de stilte die vooraf kan heersen; die we ook wel nazomer noemen.

When we came home across the hill
    No leaves were fallen from the trees;
    The gentle fingers of the breeze
Had torn no quivering cobweb down.

The hedgerow bloomed with flowers still,
    No withered petals lay beneath;
    But the wild roses in your wreath
Were faded, and the leaves were brown.
Als moraal-van-de-song kun je dit onthouden:
—"Gebruik bloemen niet voor kransen; geniet ervan als ze nog leven". (100 woorden)
_____________________
http://world.std.com/~raparker/exploring/tseliot/works/poems/eliot-harvard-poems.html
Verschenen in The Harvard Advocate: Volume 83, no. 6, p. 93, May 24, 1907

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 23 Oktober 2016
Het is al laat in de middag. Vanmorgen was ik ook laat met het ontbijt. Dat begint 'normaal' te worden met Het Nieuwe Luieren [HNL], mijn column schiet er zelfs bij in, want ik ga toch op tijd naar de benedenstad voor mijn sociale contacten.
HNL maakt intussen wel dat ik mij verrassend fit voel. Zodoende had ik na de siësta het snode plan om een 'grote' wandeling te maken; een afstand die ik in Cessenon nog niet aandurfde.
En het is gelukt!! Vier km héén, een kwartier pauze, en terug. Géén trappen.
Ik ben benieuwd naar mijn spierpijn morgenvroeg. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 22 Oktober 2016, Joep jarig!
Het boek van Joke Hermsen helpt mij op een andere manier dan dat van Miriam van Reijen om de impact die het boek van Arianna Huffington op mij maakte te verwerken. Dat laatste prikte diep in vooroordelen die ik te boven dacht te zijn. Het ging om het begrip tijd. Van Reijen heelt de wonden — onlustgevoelens noemde ik die — met Stoïcijnse Levenskunst. Tijd als bron van die ellende komt daar slechts zijdelings aan de orde.
Hermsen gaat met filosofen en kunstenaars regelrecht het tijdsbegrip te lijf dat door de klok, de natuurkunde en het neo-kapitalisme diep in ons is vastgeroest. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 21 Oktober 2016, Mijn vader!
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 20 Oktober 2016
Mijn verwarde — en verwarrende — kennismaking met Het Nieuwe Luieren duurt nog voort. Behalve gisteren — toen ik schreef over mijn 'gemengde gevoelens' die ik met behulp van Stoïcijnse Levenskunst onder controle kreeg — is er ook het praktische probleem dat lang in bed liggen, de dag korter maakt. Zo kom ik nu pas toe aan mijn column, en het is al zeven uur ['s avonds!] geweest.
Maar ook hier krijg ik filosofische hulp van Joke Hermsen, met Stil De Tijd. Vooral haar hoofdstuk over verveling — een nieuw fenomeen voor mij — ondersteunt haar pleidooi voor een langzame toekomst. Dat is de veelzeggende ondertitel. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 19 Oktober 2016, Bruno 87!
Ik geniet van Het Nieuwe Luieren, maar ik zal — voorlopig — geen Lof der Luiheid schrijven. Ik heb nog teveel gemengde gevoelens. Restjes van schuldgevoelens wellicht, maar ook zakelijker zoals het conflict met mijn stelregel Keep Your Synapses Snapping, zowel geestelijk als lichamelijk.
Gelukkig lees ik tevens Stoïcijnse Levenskunst van Miriam van Reijen die mij — filosofisch — laat zien dat onlustgevoelens ontstaan uit de botsing van twee [vastgeroeste] gedachten waarvan er minstens één onwaar is. Het is dus zaak die [filosofisch] te ontmaskeren, en wèg zijn de onlustgevoelens. Klaar is Kees!!
—"Will my synapses stay snapping this way?"
Dat zou mooi zijn. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 18 Oktober 2016, Yvonne jarig!
Het was gisteren niet de bedoeling, maar het werd een Totale Luierdag. Wegens problemen met een rugspier besloot ik om niet naar de benedenstad te lopen maar alleen naar de buurtwinkel. Die ligt ongeveer halfweg.
Toen ik — nogal vroeg — de deur uitstapte bood een buurvrouw mij een lift aan naar de benedenstad. Ik calculeerde snel dat ik mijn voorgenomen aantal stapjes niet zou overschrijden, en zei enthousiast OK!!
Op de terrasjes ontmoette ik heel andere kennissen dan op mijn gebruikelijke koffie-uurtje. Het werd gezellig-laat; kreeg nog een lift, en bleef de rest van de dag luieren.
Een Totale Luierdag dus. (100 woorden)
PS: die rugspier heb ik weer onder controle.

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 17 Oktober 2016, Theo 83!
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 16 Oktober 2016, mijn naamdag
Met mijn verjaardag kreeg ik van Michaël een boek met de titel Het verborgen leven van bomen dat hij zelf aanprees als spiritueel en mythisch. De schrijver, Peter Wohlleben, is boswachter op een terrein van twaalf duizend hectare.
In ruim 35 korte hoofdstukken beschrijft hij zijn persoonlijke waarnemingen over de 'bomensociologie'. Hoe de bomen met elkaar communiceren, en met de omgeving. Hij baseert zijn kennis op grondig-wetenschappelijke plant- en dierkunde, maar met zoveel gevoel voor het 'bomenleven' dat het mij ontroerde. Ik leerde kijken naar de (planten)wereld door de ogen van bomen. Dat is de verrassende aanwinst.
Ik heb genoten. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 15 Oktober 2016
Vannacht hadden we volle maan. Ik was vroeg naar bed gegaan, en had al vier uur heel diep geslapen. Ik moest bijkomen op het balkon voor de volgende slaapronde. Want zo gaat het met Het Nieuwe Slapen waarover ik 24 en 29 September schreef: Niet langer in 'brokjes' van 1 à 2 uur, maar vier uur ononderbroken diep, en na een uurtje wakker nòg zo'n brok.
Er waren vrijwel geen wolken. De sterrenhemel was beperkt tot de helderste sterren, want de maan overstraalde (bijna) alles. Orion en de Winterzeshoek bleven zichtbaar, en zeker Sirius en Canopus, de twee helderste sterren. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 14 Oktober 2016
Ik blijf nog even bij de afstanden die ik moet afleggen om boodschappen te doen — of naar de huisarts te gaan — zonder taxi.
Het slechte nieuws is dat ik daarmee gisteren ietsje over mijn limiet zat.
Het goede nieuws is dat het om spierpijn gaat, en dat is toegankelijk voor oefenen. In die zeven kilometer van gisteren zat ook nog 1,5km voor een extra tochtje naar de buurtwinkel.
Vandaag heb ik gemeten hoeveel ik minimaal lopen moet voor boodschappen en een kopje koffie. Dat blijkt 3,1km te zijn. De 'omweg' naar de huisarts was dus 2,4km.
Just for the record. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 13 Oktober 2016
Ik heb vandaag precies zeven kilometer gelopen. Ik weet het zeker want ik heb een stappenteller in mijn iPhone. Niet super-nauwkeurig, maar als indicatie OK. Ik moest vanmorgen naar de huisarts. Vóór de zomer ging ik daar nog per taxi heen. Nu te voet: 2,3km; daar zitten alle trappen in voor de honderd meter hoogteverschil. Het ligt buiten het centrum. Om daarna in het centrum te komen liep ik 2,1km; zonder trappen. Tenslotte weer naar huis 1,1km; mèt alle trappen. Nu omhoog.
Vanavond liep ik naar de buurtwinkel. Zonder trappen. Dat was 1,5km. Totaal 7km.
Ik ben goed moe. Wat-dachtje-wat!! (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 12 Oktober 2016, Ad jarig!!
Ik heb een zorgwekkende analyse gelezen over Trumpism zoals dat gedefinieerd door Roger Cohen in zijn NYT artikel: Trumpism after Trump.
Trumpism is de verwarring in de maatschappij door o.a. de snelle technologische veranderingen, en het ontstaan van de superrijken. De meeste mensen begrijpen dat maar half, worden onzeker en grijpen terug op 'nativism, nationalism and ethnocentrism — in a word, to Trumpism'.
Dan is de tijd rijp voor de man de alles belooft, de dictator.
Cohen eindigt aldus:
His rise is a warning sign. If the warning is not heeded Trump may fail next month but another Trump will arise.
_____________________
Roger Cohen, Trumpism After Trump, NYT, OCT. 11, 2016
http://www.nytimes.com/2016/10/12/opinion/trumpism-after-trump.html

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 11 Oktober 2016
Dit gedicht in sonnetvorm — Before a Painting van James Weldon Johnson (1871-1938) — verraste mij omdat het zo treffend de — onbeschrijfbare — gevoelens beschrijft van wat je overkomt als je — als aan de grond genageld — met een indrukwekkend schilderij wordt geconfronteerd, en je niet kunt uitleggen wàt je precies overkomt.

I knew not who had wrought with skill so fine
    What I beheld; nor by what laws of art
    He had created life and love and heart
On canvas, from mere color, curve and line.
Silent I stood and made no move or sign;
    Not with the crowd, but reverently apart;
    Nor felt the power my rooted limbs to start,
But mutely gazed upon that face divine.

And over me the sense of beauty fell,
    As music over a raptured listener to
        The deep-voiced organ breathing out a hymn;
Or as on one who kneels, his beads to tell,
    There falls the aureate glory filtered through
        The windows in some old cathedral dim.
Je kunt er alleen bij stilstaan. Heel stil.
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/painting-0

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 10 Oktober 2016
Ziezo, de siësta heb ik achter de rug en ik kijk terug op een drukke, productieve en succesvolle ochtend. Ik sliep matig. Ik klopte vroeg aan bij de tandarts voor verdere behandeling van de kaakontsteking die mij opeens — vlak voor mijn vertrek — had geteisterd. Resultaat: op korte termijn wortelkanaalbehandeling in Tenerife afspreken.
Toen de Spaanse SIM geschikt maken voor mijn iPhone en Prepaid veranderen in data-abonnement. Dat kon metéén — met wat wachten en zo.
Toen de garantie op de iPhone waarvan het telefoongedeelte niet werkt.
Daarvoor moet ik tóch naar Tenerife. Helaas.
Tenslotte wat gewone boodschappen — en een kopje koffie! (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 9 Oktober 2016
Ik ben gisteren van de boot afgehaald door Ignacio; allereerst gezellig bijpraten. Later ben ik naar de benedenstad gelopen — en terug na een beetje rusten — om te zien of ik mijn peil van vóór mijn vertrek nog had. Tegen mijn verwachting is die deze zomermaanden niet substantieel toegenomen. Daar had ik op gehoopt.
Gisteravond vroeg naar bed. Uitgeput!
Vanmorgen vroeg stond ik op het balkon, en zag de Winterzeshoek hoog aan de hemel staan. Ook zag ik in het Zuiden de Canopus; ook zo'n oude bekende.
Ik heb nog een paar dagen 'gewenning' nodig om mij lekker thuis te voelen.
(100 woorden)

Los Cristianos, Tenerife, Zaterdag, 8 Oktober 2016, laatste reisdag, Albert jarig!
Ik wacht in de haven op de boot van twee uur. Het vliegtuig landde perfect op de geplande tijd, 12:20 (Canarische Tijd). Het liep vanmorgen lekker soepel: goed geslapen, en om zes uur begonnen met ochtendgym. Dat begint tegenwoordig met minstens een half uur 'stappen'. Aanvankelijk voorzichtig, maar geleidelijk verdwijnt de stijfheid+pijn. Dan kan ik aan mijn gewone ochtendgym beginnen die bestaat uit zorgvuldig gekozen rek- en strekoefeningen. Dat kost mij twintig minuten, mits ik goed 'gestapt' heb. Goed zeven uur stond ik aan de balie om te betalen, en toen met de shuttle naar Terminal1.
Zo begon de dag. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 7 Oktober 2016, vertrekdag
Bij het opruimen vond ik een kladblaadje met de volgende aantekening:
    Les noms-du-père
    Les nons du père
    Les non-dupères

Dat was overgebleven een woordspelerig gesprek met Kurt toen hij deze zomer hier op bezoek was. Het eerste is de titel van een boek van Jacques Lacan. Het ging om gelijkklinkende uitspraken met totaal verschillende betekenissen die je — sprekend — niet kunt uitdrukken. Het gesprek begon met veel huiselijke — en humoristische — uitspraken die ook wel kunt klasseren als pun.
Ik heb die andere — leuke — uitspraken niet onthouden. Balen!! Stom!!
Als ze me weer te binnen schieten schrijf ik ze op. Zeker weten!! (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Donderdag, 6 Oktober 2016, laatste dag!!
Dit wordt de laatste volle dag. Alles is 'voorlopig' ingepakt en gesorteerd. Nu 'definitief' en her-en-der de puntjes op de i's. Dat is de taak voor vandaag.
De laatste dagen had ik enkele gezellige afscheidsetentjes. Wéérzien over acht maanden. Dat is een lange tijd, maar warme herinneringen maken veel goed. (50 woorden)

Cessenon sur Orb, Woensdag, 5 Oktober 2016
Het is 'frisjes'. Het is al negen uur. De temperatuur is nog acht graden. De hemel is helder. Dat is zowel de oorzaak als de hoop voor de volgende uren, want het is windstil. De zon zal alles goedmaken. Nog even geduld.
Zojuist is de tuinman met knecht aangekomen voor de belangrijkste herfstbezigheid: het snoeien van de platanes-mûriers. Bovendien worden twee vruchtbomen — Poire William en Reine Claude — geplant. Een Cytise (goudenregen) komt op de plaats van de berken.
—"Boomtje groot, plantertje dood", luidt het gezegde.
OK, maar wie weet hoeveel seizoenen ik nog van die peren en pruimen zal genieten?
(100 woorden)

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 4 Oktober 2016
Ik zit op een café-terrasje. Alleen. Op de straat voor mij komt een man langs. Als hij goed en wel voorbij is, staat hij opeens stil en kijkt nadenkend op zijn horloge. Aarzelend draait hij zich om, en loopt in gezwinde pas terug. Nog vóór hij aan mijn rechterzijde uit het beeld is, stopt hij plotseling wéér, kijkt haastig op zijn horloge, en gaat — bijna in looppas — terug in zijn oorspronkelijke richting.
Wat gebeurde hier?
Ik verzon allerlei scenario's.
Iets vergeten? Teruglopen? Schiet hem dan iets belangrijkers te binnen?
Het leek mij een leuke opdracht in een cursus Creatief Schrijven. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Maandag, 3 Oktober 2016, Ontzet van Leiden
Het is even spannend, zo op de vroege Maandagmorgen. Ik werd in het weekend opeens geteisterd door pittige kiespijn met kaakontsteking. Met forse porties Aspirine kon ik die onderdrukken, maar hoe verder? Vrijdag moet ik afreizen. Op z'n vroegst zie ik Maandag mijn Spaanse tandarts. Hier in Cessenon is geen tandarts . . .
Althans dat dacht ik.
Gisteravond kreeg ik een tip van Paul dat er kortgeleden een gekomen is.
Zoeken! Zoeken!
Zojuist heb ik hem aan de telefoon gehad. Hij bestaat dus. Over een uur moet ik terugbellen. En nu duimen dat mijn reis van Vrijdag kan doorgaan. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Zondag, 2 Oktober 2016
Een bekend [en handig!] stopwoordje [stopzinnetje] in een discussie is: hoe dan ook of hoe het ook zij. Je kunt er vaak in een verwarde discussie de belangrijkste kernpunten mee aankondigen — bijvoorbeeld — als aanzet voor een overeenstemming. Van Dale schrijft dat hoe het ook zij een leenvertaling is van het Franse quoi qu'il en soit. In het Frans kun je ook eenvoudiger zeggen: de toute façon.
In het Engels wordt het whatever the case may be of in any event. Veel kleurrijker is by hook or by crook of heel simpel anyway.
In het Duits moet je zeggen wie dem auch sei of wie auch immer.
In het Spaans zeg je sea como sea, of nog korter como sea, maar dat is zo populair dat je beter wat preciezer kunt zeggen waar je heen wil met de cualquier modo. Dat leunt weer aan bij het Engelse by hook or by crook.
Kortom, [in short, bref, kurzum, en una palabra] het zijn handige zinnetjes.

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 1 Oktober 2016
Het is gelukt! Ik heb mijn koffer-nieuwe-stijl weliswaar niet klaar, maar ik kreeg snel voldoende vat op het koffer-probleem dat aanvankelijk zo ingewikkeld, onoverzichtelijk en emotioneel leek. En zelfvertrouwen!
Ik heb toen allereerst mijn reisdatum vastgelegd. A.s. Vrijdag vertrek ik.
Het koffer-probleem was dat mijn reiskoffer eigenlijk een apart mini-huishouden was waarmee ik maandenlang de wereld kon rondreizen. Daar zaten [handige en nuttige] spullen in die ik noch in Cessenon, noch op La Gomera had. Waarom zou ik er drie zakmessen op na houden? Of hulpkabeltjes voor onvoorziene situaties?
Het was mijn vertrouwde reisgezelschap van twintig-plus jaren. Dàt was het. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 30 September 2016
Na zeven 'glorieuze' slaapnachten — waarover ik gisteren over schreef — was er vannacht een totale breuk. Ik lag urenlang wakker, en wat erger is, ik kon het met mijn vertrouwde meditatiemethoden ook niet redden. Ik werd geteisterd door diepe kiespijn en door zorgen over een aanhoudende constipatie.
Toch raakte ik niet in paniek. Uiteindelijk kwam er rust; ik weet niet hoe. Ik sliep tenslotte een paar uurtjes en werd wakker met een 'heel gedecideerd voornemen'.
Ik ga vanaf nu regelrecht — en langs de kortste weg — mijn koffer-nieuwe-stijl inpakken. Niet langer twijfelen-en-weifelen over details.
Mijn reis(zelf)vertrouwen is opeens terug. Pak 'm beet! (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Donderdag, 29 September 2016
Zaterdag schreef ik over een boek:
—'Fascinerend hoe het mijn beeld van slapen-in-het-algemeen heeft veranderd'.
En meteen ook mijn gedrag. Al vóór ik het uit had begon ik met 'langslapen'. Niet meer 'zeven of acht uur slapen moet genoeg zijn' maar om half negen naar bed en uitslapen tot acht uur als ik daar behoefte aan heb. Pas de problème!!
En het gaat fantastisch. Ik slaap veel dieper en beter. Ook overdag voel ik mij energieker. Ik hoop dat het doorzet, want hoewel ik 'niet-slecht' sliep, had ik al langer het idee dat het veel-en-veel beter kon. Dat blijkt nu. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Woensdag, 28 September 2016
Dit gedicht — To Joseph Lee van Angelina Weld Grimké (1880-1958) — beschrijft het vreemde gevoel dat af-en-toe opkomt omdat jij er niet meer bent.
—Jij bent dood-en-begraven.
—Jij bent ergens ver weg in de stilte . . .
De dichteres exploreert haar gevoel vier coupletten lang, en dan komt:
. . it must be sweet to slip from out the tears, the pain, the losing fight below

How strange, how passing strange, when we awake
     And lift our faces to the light
To know that you are lying shut away
     Within the night.

How strange, how passing strange, when we lie down
     To sleep, to know that you are quite
Alone beneath the moon, the stars, the little leaves,
     Within the night.

How strange, how passing strange to know—our eyes
     Will gladden at the fine sweet sight
Of you no more, for now your face is hid
     Within the night.

Strange, strange indeed, these things to us appear
     And yet we know they must be right;
And though your body sleeps, your soul has passed
     Beyond the night.

Ah! friend, it must be sweet to slip from out
     The tears, the pain, the losing fight
Below, and rest, just rest eternally
     Beyond the night.

And sweet it must be too, to know the kiss
     Of Peace, of Peace, the pure, the white
And step beside her hand in hand quite close
     Beyond the night.
Dat gevoel ken ik als ik aan leeftijdgenoten denk die mij zijn voorgegaan.
Ik mompel dan stil voor mezelf:

     Egidius, waer bestu bleven?
     Mi lanct na di, gheselle mijn:
     Du coors die doot, du liets mi tleven.


_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/joseph-lee

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 27 September 2016
Vandaag geen column.

Cessenon sur Orb, Maandag, 26 September 2016
In Frankrijk is de uitdrukking Les Trente Glorieuses bekend om de 'welvaart' tussen 1945 [Marshall plan] en 1975 [Oliecrisis] te beschrijven. Alsof het toen voorbij was, wordt er door sommigen met nostalgie op teruggekeken.
Nu komt de geschiedenis-filosoof Michel Serres met een opwekkende waarschuwing. We kunnen beter van Les Soixante-dix Glorieuses spreken, want we hebben al zeventig(!!!) jaar vrede in Europa.
Dat is inderdaad opwekkend, met Trump, Erdogan, Wilders e.d. die wel weer een 'revolutie' willen, en niet bang zijn om daar ook geweld bij te suggereren. En de 'massa' die 'oorlog' niet van nabij kent. Serres is van 1930!! (100 woorden)
_____________________
Het gaat om zijn recente boek:
Michel Serres, Darwin, Bonaparte et le Samaritain, une philosophie de l'histoire, Éditions Le Pommier.
Bespreking van dat boek: http://www.philomag.com/les-livres/lessai-du-mois/darwin-bonaparte-et-le-samaritain-une-philosophie-de-lhistoire-17984
Interviews met Michel Serres:
Michel Serres: C'est l'époque des soixante-dix paisibles, La Dépêche, 18 sept 2016
http://www.ladepeche.fr/article/2016/09/18/2421145-michel-serres-c-est-l-epoque-des-soixante-dix-paisibles.html
Le grand entretien : "Nous sommes en paix", Michel Serres, Midi-Libre 21 sep 2016
http://www.midilibre.fr/2016/09/21/bio-express,1397155.php

Cessenon sur Orb, Zondag, 25 September 2016, Jeroen jarig!
Ik heb gisteren 'gastronomisch' gegeten. Albert en Annelies zijn vegetariërs. Ze nodigen mij regelmatig uit voor een — uiteraard vegetarische — maaltijd. Daar ga ik met genoegen op in. Het probleem is om ze terug te nodigen bij mij thuis. Ik heb in het verleden wel eens rauwkostmaaltijden gemaakt — gevarieerde rauwkost is mijn specialiteit — maar nu pakte ik het anders aan. Ik vroeg of zij een goed vegetarisch restaurant kenden. En ja!
Zodoende kwamen we terecht in Restaurant Gastronomique l'Auberge de la Croisade, waarvan insiders — vegetariërs dus — weten dat het (ook) overheerlijke en prachtig gepresenteerde vegetarische menu's maakt.
En zo was het. Heerlijk!! (100 woorden)
_____________________
www.auberge-de-la-croisade.com

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 24 September 2016
Ik ben nooit een echte slechte slaper geweest, maar geleidelijk drong wel tot mij door dat er belangrijke verbeteringen mogelijk waren. Sinds die burn out van een paar jaar geleden was het 'behelpen' op dit gebied. Daarom kocht ik een veelbelovend boek.
Dat heb ik bijna uit. Fascinerend hoe het mijn beeld van slapen-in-het-algemeen heeft veranderd door de analyse van de slaapcultuur. Edison, bijvoorbeeld, dacht dat met de uitvinding van het kunstlicht het slapen overbodig zou worden. Dat paste mooi bij de opjaagcultuur van de industriële revolutie.
Die zat er diep in; ook in mij. Dat heb ik nu ontdekt. (100 woorden)
_____________________
Arianna Huffington, De Slaaprevolutie, Het belang van slaap, rust & herstel, 2016, Bruna, Amsterdam. ISBN 978 94 005 0778 4

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 23 September 2016
Gisteren begon als een lekker-rustige reisdag. Even na half negen liet Ghislaine mij achter op Antwerpen-Berchem. Ik had meteen een trein naar Brussel-Zuid.
Ruim op tijd. Alles OK.
Maar toen we Parijs waren gepasseerd, kwam er een mededeling dat we met twee uur vertraging in Lyon zouden aankomen. De trein kon niet over het TGV-spoor, maar moest over de oude lijnen. De SNCF deelde onmiddellijk lunchpakketten uit. De vertraging was kennelijk 'programma'.
In Lyon moest ik nog een uur wachten, en zonder reservering bereikte ik Béziers ruim drie uur later dan voorzien. Albert wachtte mij op, en bracht mij thuis. (100 woorden)

Cadzand-Dorp, Donderdag, 22 September 2016, Reisdag
Vandaag geen column.

Cadzand-Dorp, Woensdag, 21 September 2016, Ikke jarig!
Vandaag is mijn verjaar-DAG. Het feest is achter de rug; ik mijmer er nog over. Intussen kijk ik vooruit. Morgen is vertrekdag. Ghislaine zal mij naar de trein in Antwerpen-Berchem brengen.
Nu kijk ik naar hier-en-nu. Het gezelschap van Ghislaine, de zuivere zeelucht, de afscheidsgevoelens. Daar laat ik het bij. (50 woorden)

Eindhoven, Lakerstraat, Dinsdag, 20 September 2016
Ik blijf genieten van het samenzijn met Ghislaine. Gisteravond samen naar de bioscoop geweest. We hebben l'Avenir gezien, een film over een filosofie-lerares (Isabelle Huppert) die haar goed doordachte leven opeens ineen ziet storten met een echtscheiding en een moeder die haar psychisch chanteert. Maar ze blijft trouw aan haar weloverwogen levensstijl en -opvattingen. Kortom ze blijft trouw aan zichzelf. Dan ontstaat een heel nieuw leven. Ontroerend en boeiend.

Eindhoven, Lakerstraat, Maandag, 19 September 2016
Ik ga lekker rustig door Eindhoven rondlopen en mij verwonderen over de zaken die ik nog herken van vroeger. Ik neem er de tijd voor.

Eindhoven, Lakerstraat, Zondag, 18 September 2016
Ik kijk terug op gisteren, op de Zoete Inval. Lekker uitgerust van de gezellig-drukke dag. Wie was er allemaal? Het begon met buurvrouw Maria. Toen Yvonne. Toen mijn zus Ria die twee schalen met 87 minihapjes meebracht voorzien van een prikker en een genummerd vlaggetje. Van 1 tot 87. 'Ik wilde die 87 jaren van jou grijpbaar maken', zei ze erbij. Ze is zelf dit jaar 78 geworden.
En toen begon het binnenstromen. Ik kijk op de foto's van Erik om mijn geheugen op te frissen: Renier en Truike, Piet en Willy, Paul en Hetty met Theo, jaar- en kamergenoten uit Delft 1952. Martine, Peter en Rinske, Jeroen, de kleindochters Lisa, Lizette (met Nicolas), Dorien en Charlotte (met Koen). Patrick, Erik, Michaël, Pieter, Jo, Kurt. Ben ik iemand vergeten??
En natuurlijk veel bloemen! Daarvan geniet Ghislaine nog dagenlang na mijn vertrek. Het begon met een prachtig boeket van Anna die verhinderd was, maar toch aan de bloemenpracht wilde bijdragen.

Eindhoven, Lakerstraat, Zaterdag, 17 September 2016
11:00: Vol verwachting kijken we uit naar de gasten die dra zullen komen.
Daar laat ik het bij voor vandaag.

Eindhoven, Lakerstraat, Vrijdag, 16 September 2016
Het onderstaande schreef ik onderweg op mijn iPhone, maar ik was te moe om het gisteravond nog op te laden.
Wat-dacht-je-wat? Het genot om Ghislaine weer te ontmoeten overstraalde alles.

Ik ben op het perron van Lyon Part-Dieu en wacht op de aansluiting naar Brussel-Zuid. Vanaf de taxi — om half zeven vanmorgen — liep alles op rolletjes. Kort voor Lyon begon opeens het langzame rijden en het lange wachten. Dat leverde een dik half uur vertraging-bij-aankomst. Gelukkig was er een heel uur gereserveerd voor overstappen. Dat zat dus ook snor. Nu is de aansluiting naar Brussel al tien minuten overtijd.
Straks verder.
— — — —
Ik had zenuwachtig-makende vertragingen, maar miste geenéén aansluiting. Nu zit ik in de trein Breda-Eindhoven — de laatste van het traject. Die vertrok met ruim een uur vertraging. Balen, balen!! (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Donderdag, 15 September 2016
Reisdag (for-the-record).

Cessenon sur Orb, Woensdag, 14 September 2016, Laatste inpakdag
Al vanaf gistermiddag kwamen er alarmmeldingen voor onweer. Pittig onweer niet alleen, maar vooral ook hagel; fataal voor de wijnoogst. Het ging om de hele Hérault; het zwaartepunt lag iets ten Noorden van ons. Het zou vannacht om twee uur beginnen, maar hier bleef het beperkt tot zware bewolking, heftig weerlichten en weinig regen.
Nu — vroeg in de ochtend — is het rustig, maar om tien uur zou het verder gaan. Na de middag zal de zon weer schijnen.
Ik ga definitief inpakken. Ik weet nu wat ik wil met mijn nieuwe reisstijl.
Morgenvroeg om half zeven staat de taxi klaar. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 13 September 2016
Zo vlak voor mijn vertrek, met al z'n 'zenuwen', is het heerlijk om dit optimistische gedicht — Song of the Open Road, I van Walt Whitman (1819-1892) — te lezen. Alleen die eerste regels al! Light-hearted . . . the world before me . . . leading wherever I choose.
Na vier coupletten in deze lichtvoetige stijl, komt in het laatst couplet enige bezinning. Wat zeggen die optimistische coupletten niet? De burdens worden verstopt. Nou en? Het zijn old delicious burdens. Nou en?
Ik lees het om mijn reisvoorbereiding wat op te vrolijken. Het lukt.

Afoot and light-hearted I take to the open road,
Healthy, free, the world before me,
The long brown path before me leading wherever I choose.

Henceforth I ask not good-fortune, I myself am good-fortune,
Henceforth I whimper no more, postpone no more, need nothing,
Done with indoor complaints, libraries, querulous criticisms,
Strong and content I travel the open road.

The earth, that is sufficient,
I do not want the constellations any nearer,
I know they are very well where they are,
I know they suffice for those who belong to them.

(Still here I carry my old delicious burdens,
I carry them, men and women, I carry them with me wherever I go,
I swear it is impossible for me to get rid of them,
I am fill'd with them, and I will fill them in return.)
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/song-open-road-i

Cessenon sur Orb, Maandag, 12 September 2016
Het reorganiseren van mijn reisbagage ging aanvankelijk nogal lukraak. Op de bonnefooi zogezegd, of 'in het wilde weg'. Ik wilde wel eens weten hoe vertaalbaar die uitdrukkingen waren.
In het Frans kwam ik op inconsidérément, à la légère en à tort et à travers.
In het Duits ging ik wild drauflos of ins Blaue hinein.
Het Spaans is de keurige uitdrukking sin orden alguno (ordeloos), maar eentje met een onduidelijke voorgeschiedenis wordt het meest gebruikt: a salto de mata, (als een vluchtende haas over struiken springend?). Heel anders dus dan het rechtlijnige ins Blaue hinein. Nu ordelijk aan de slag! (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Zondag, 11 September 2016
Gisteren heb ik mij een volledige vakantiedag gegund. Er moet diep worden nagedacht, want het gaat om heel diepgewortelde gewoonten waarmee ik opeens moet breken. Nu reis ik altijd met vijftien kilo koffer en vier kilo zijtas. Mijn bagage is namelijk mijn mini reis-huishouden. Ook tijdens mijn verblijf in Cessenon en La Gomera pakte ik dat nooit uit. Op langdurige reizen kon ik er helemaal uit leven, maar die maak ik niet meer.
Nu kan ik mijn reis-bagage — in principe!! — reduceren tot paspoort(1), creditcard(2), tandenborstel(3) en schone onderbroek(4).
Eens kijken hoever ik kom. Daarover denkt ik diep na, en 'probeer'. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 10 September 2016
Vandaag geen column. Reisvoorbereiding; nog steeds.

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 9 September 2016
Vandaag geen column. Vertrekklaar maken eist alle tijd en aandacht.

Cessenon sur Orb, Donderdag, 8 September 2016, Elvire jarig!
Ik ben benieuwd wat er van de burkini terechtkomt. Eigenlijk is het een mode die 'aan de beurt' is. Na die jarenlange ontbloting — ieder jaar een tikkeltje meer — lopen we tegen een muur. Bij 100% bloot botsen we op veel hardere culturele waarden. Onder andere ook omdat 'kleding', hoe minimaal ook, een rol blijft spelen bij body adornment.
Hoe extremer een trend is geworden, hoe radicaler de omslag. Dat is de enige 'regel' van dat gebeuren. Ik herinner mij de jaren van de mini-rokjes die steeds 'meer mini' werden, en de hotpants die steeds 'hotter'. Jarenlang bleek er 'toch nog' een stukje af te kunnen. 'Kennelijk speelt het een rol in diepgewortelde bevrijdingen', zeiden de experts van toen.
Eindelijk, in de zomer van 1979, kwam de omslag. Eerst nog een mislukte schuiver naar 'Aubergine', hoewel die op zijn manier precies het tegendeel was van 'mini' en 'hot' namelijk ruim-geplooide grove textiel.
Maar in September kozen de Europese vrouwen definitief voor jeans. Ook zo'n extreem! De fabrikanten konden het niet aangedragen krijgen! Ze bleven zitten met Aubergine, en met de meer elegante lange broeken waar ze op hadden gerekend. De pas opgerichte Parijse parkeerpolitie had Aubergine omarmd, compleet met die zwarte laarzen tot aan de knie, en de ruim geplooide rok tot er over. Dat klikte niet; alleen de naam hebben ze er aan overgehouden. De parkeerwacht(st)ers heten daar nu nog Aubergines.
Zo kijk ik naar de burkini. Die heeft bovendien ruimere mogelijkheden voor body adornment. Maar ja, in Europa/Frankrijk is deze kleding politically incorrect. Vooral door die Franse drammers. Misschien op het zuidelijk halfrond? Met name Australië kijk ik er op aan. Ze hebben niet die gestoorde Franse islamofobie, en ze zijn er al veel langer gevoelig voor huidbescherming tegen te fel zonlicht. Wie weet?
Let er maar eens op als Australië binnenkort weer zomer heeft.
De volgende zomer iedereen in burkini?

Cessenon sur Orb, Woensdag, 7 September 2016
Geïnspireerd door een column van Enno Nuy heb ik een gruwelijk artikel gelezen over de vooruitzichten in het Midden-Oosten. Israël maakt een duidelijke zwaai naar rechts en naar orthodoxie. Speciaal het leger maakt die omslag: "In 1990 was nog maar 2,5 procent van de officieren orthodox-joods, nu wordt hun aandeel; geschat op 30 tot 40 procent".
Nuy citeert: "theocratisering van het leger (. . .) betekent dat de oorlog tegen de niet-joden pas kan worden gewonnen als de niet-joden verdwijnen".
Dat gaat lijken op een Joodse jihad.
Als Trump nu de Christenen weet te mobiliseren tot een Kruistocht, is de cirkel rond.
(100 woorden)
_____________________
Het 'gruwelijke artikel': Derk Walters, De onwennige nieuwe elite van Israël, NRC, 5 september 2016
https://www.nrc.nl/nieuws/2016/09/05/de-onwennige-nieuwe-elite-van-israel-4135348-a1519661
De betrokken column van Enno Nuy in diens blog: Aan het roer die avond stond het hart
http://enno-nuy.blogspot.fr/2016/09/israel-wordt-rechtser-en-religieuzer.html
[het [anonieme] commentaar op die blog onderstreept nog eens die theocratisering]

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 6 September 2016
Hoe zeg je 'het kan mij niets schelen' elders in Europa? Van het Frans heb ik uit de schooltijd onthouden 'je m'en moque comme de l'an quarante'. Kennelijk wegens het curieuze 'l'an quarante'. Om welk jaar gaat het?
Een stuk gewoner is 'je m'en fous' of 'ça m'est égal'. Als het je geen barst kan schelen zeg je: 'je m'en fous et je m'en contrefous'.
In het Engels ken ik alleen 'I couldn't care less', 'I don't care twopence' of 'I don't give a damm'. Heel keurig allemaal.
In Duitsland is het 'das ist mir Wurscht' waarbij de foute spelling van Wurst essentieel is in deze uitdrukking. Mijn Duitse leraar noemde het een 'erkende' schrijffout, want zelfs Rechtschreibung is je worst.
Tenslotte Spaans. Heel eenvoudig 'no me importa', maar om het kracht bij te zetten voeg je er iets onbenulligs aan toe 'no me importa un comino', een (komijne-)zaadje. Maar ook rábano (radijsje), pepino (komkommer), pito (fluit), bledo (amarant), of pimiento (paprika) worden gebruikt. Helaas voor de buitenstaander hebben deze 'vruchten' vaak dubbelzinnige en vulgaire bijbetekenissen die je niet zomaar overal kunt gebruiken.
Zoals te onzent met 'het kan mij geen reet schelen'.

Cessenon sur Orb, Maandag, 5 September 2016
Dit gedicht van mijn zoon Jeroen staat — naar zijn eigen toelichting — in het teken van de herfst. Maar — schrijft hij erbij — het kan ook voor winter, zomer en lente gelden. Voor mij beschrijft het wat mij de laatste weken overkomt. Het is een vorm van afscheid nemen, en ik weet niet waarvan. Iets is niet meer/ de rest gaat door.

Verliezen

Het is kiezen
De dag gaat voort

De nacht komt
De dagen blijven komen

Iets is niet meer
De rest gaat door


(1-9-2016)
Nu is het kiezen uit wat er overblijft.
En daaruit weer iets compleets, iets overzichtelijks, bouwen. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Zondag, 4 September 2016
Vanmorgen was ik vroeg op de Vide Grenier hier in Cessenon. Dat is een soort privé zomeropruiming. Iedereen stalt zijn overtollige spullen uit, en wacht op kopers. Maar het systeem is nogal vercommercialiseerd. Wat je vooral ziet zijn goed georganiseerde tweedehands-handelaren die Vide Grenier's afreizen.
Maar de spullen verraden de sfeer van privé-opruiming. Kinderfietsjes en kinderspeelgoed. Oud servies en oude schoenen. Gereedschap van nieuw tot oud. Enzovoorts.
Ik was vroeg gegaan omdat ik had gehoord dat professionele opkopers al 's morgens bij het uitpakken aanwezig zijn, en de mooiste stukken meteen wegslepen.
Voor mij was het vooral een nostalgische ervaring. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 3 September 2016
Vanmorgen om 05:10 keek ik naar buiten herinnerde mij dat Sirius gisteren precies om 05:16 was verschenen. Ik wachtte tot 05:12 om te zien of Sirius inderdaad vier minuten eerder zou verschijnen.
Dat klopte, en ik voelde mij gelukkig.
Later zat ik op het dorpsterras voor een koffie-tje, en vroeg mij af wàt mij zo gelukkig had gemaakt. Wat was dat geluksgevoel precies? De beweging van de sterren is een perfect voorspelbare gebeurtenis.
Wat is daaraan zo bijzonder als het klopt?
—"Het zijn de kleine dingen die het doen", speelde mij tenslotte door het hoofd.
Ook dàt maakte mij gelukkig. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 2 September 2016
Ik kreeg de volgende uitdrukking van Mark Twain onder ogen:

What gets us into trouble is not what we don't know;
it's what we know for sure that just ain't so
Daar moest ik even over nadenken. Dat wat wij 'zeker' weten komt niet gemakkelijk onder de loep. Deze uitspraak van Twain benadrukt terecht onze onwil om onze eigen zekerheden nader te onderzoeken. Gewone onwetendheid blijft de belangrijkste factor waardoor we 'into trouble' komen.
Rumsfeld gaf mij een pittiger nadenkertje:
There are known knowns.
There are known unknowns.
But there are also unknown unknowns.
Sta daar maar eens bij stil. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Donderdag, 1 September 2016
Vandaag is de vendange begonnen. Héél pril. Gisteren zag ik ze nog bezig met het schoonspoelen van de Cave Coöperative. Ik kom er iedere dag langs als ik mijn boodschappen doe. Het kan niet missen.
Als de vendange eenmaal op gang is, ruikt het hele dorp naar die enigszins weeë lucht van geperste druiven. Dan ronken de tractoren door de straten, en de oogstmachines in het veld.
Nu was alles nog stil. Wel zag ik stilstaande oogstmachines waaraan hard werd gewerkt om ze gereed te maken.
Zojuist, bij de Cave, rook ik opeens de bekende vendange-lucht.
De vendange is begonnen!! (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Woensdag, 31 Augustus 2016
De Winterzeshoek bestaat uit zes heldere sterren die in de loop van Augustus boven de horizon komen. Ze horen ieder bij aparte sterrenbeelden. Het gebeurt allemaal recht voor mijn slaapkamerraam. De laatste ster die boven de horizon verscheen was Sirius. Dat meldde ik verleden Dinsdag.
Dit hele proces wekt nostalgische gevoelens in mij op. Het einde van de zomer nadert. Ik moet weer vertrekken. Iedere morgen word ik er — als het ware — met de neus op gedrukt als ik uit het raam kijk. Onwillig kijk ik er naar.
—"Opruimen, inpakken en wegwezen", zeggen de sterren.
Maar ik heb geen zin. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 30 Augustus 2016
Vanmorgen was de laatste WIC-zomerwandeling; het 'sociale hoogtepunt' dat ik de vorige week node had moeten misen. Het was weer gezellig, en ook een beetje nostalgisch. Het was in een buurt waar ik in het verleden zelf ook mijn pittige (solo-)wandelingen maakte, maar nu slenterend en babbelend waardoor het landschap er anders uitzag.
Ik had gedurende de voorgaande wandelingen aan — Engelssprekende — medewandelaars mijn vertaling van Reisontmoetingen beloofd. Maar het pakket was schromelijk vertraagd. Ik vreesde het ergste. Maar verleden Vrijdag kwam het aan waardoor ik vanmorgen — bij de nazit — mijn belofte op-het-nippertje kon nakomen.
Zo werd het een happy ending! (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Maandag, 29 Augustus 2016
Intussen heeft mijn 'zomergriepje-of-wat-is-het?' steeds minder Aspirine nodig zodat de 'gewone' spierpijn weer voelbaar wordt. Daar ben ik blij om, want de rug en lenden zijn nog steeds bezig een nieuw evenwicht te vinden. Juist in deze fase moet ik heel goed op mijn houding letten want alle houdingsspieren zijn zogezegd 'in de revisie'. Daar heb ik veel ervaring mee. De dagelijkse 'pijn' bij het opstaan is daarvoor de belangrijkste indicator. De ochtend na een pittige wandeling moet ik aan mijn spieren kunnen voelen of ik ver genoeg ben gegaan. Of misschien tè ver.
Dat gevoel is weer terug. Hoera! (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Zondag, 28 Augustus 2016
Gisteravond was ik helemaal verdwaald en energieloos, schreef ik. Wat toen?
Ook radeloos: Wat kan ik doen?
Ik wilde eten. Het was intussen etenstijd. Maar ik miste de energie — en alle andere noodzakelijke 'lusten' — om een maaltijd klaar te maken.
Gewoon zonder eten naar bed dan?
Dat is mij ook wel eens gelukt . . . niet zo moeilijk als je toch geen eetlust hebt.
Toen herinnerde ik mij een verhaal van Rudyard Kipling die van zijn eenzaamheid genoot en zich dan lekker liet verwennen in een restaurant op z'n eentje aan een eenpersoonstafel.
Dat deed ik ook. Met succes! (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 27 Augustus 2016
De gedicht — Experience, van Carl Sandburg (1878-1967) — heb ik al bijna twee maanden in huis, en ik lees het regelmatig als waarschuwing. Maar vandaag gebeurde precies waar ik mezelf steeds voor waarschuwde: Ik verdwaalde en raakte uitgeput, terwijl ik het 's morgens toch zo helder voor de geest had.
Ik was vol energie. Ik was twee ochtenden koortsvrij wakker geworden. Ik zou eindelijk een paar 'leuke' artikelen gaan lezen. Ik zou een flink stuk 'achterstand' gaan inhalen.
Ik zou . . . ik zou . . . ik zou . . .
Enthousiast ging ik aan de slag. Pas laat in de middag ontdekte ik dat ik verdwaald was en doorgedraaid. Ik had zelfs geen energie meer om een behoorlijke avondmaal klaar te maken, of zelfs te nuttigen als die klaar zou staan. Balen! Het enige wat mij lukte was dit gedicht nog eens voor de dag halen. Mediterend.

This morning I looked at the map of the day
And said to myself, "This is the way! This is the way I will go;
Thus shall I range on the roads of achievement,
The way is so clear—it shall all be a joy on the lines marked out."
And then as I went came a place that was strange,—
'Twas a place not down on the map!
And I stumbled and fell and lay in the weeds,
And looked on the day with rue.

I am learning a little—never to be sure—
To be positive only with what is past,
And to peer sometimes at the things to come
As a wanderer treading the night
When the mazy stars neither point nor beckon,
And of all the roads, no road is sure.

I see those men with maps and talk
Who tell how to go and where and why;
I hear with my ears the words of their mouths,
As they finger with ease the marks on the maps;
And only as one looks robust, lonely, and querulous,
As if he had gone to a country far
And made for himself a map,
Do I cry to him, "I would see your map!
I would heed that map you have!"
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/experience

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 26 Augustus 2016
Raymond McDaniel (1969-) lijkt in dit gedicht, Hothouse, op de scholier die pas in de natuurkundeles heeft geleerd dat een kleur — 'eigenlijk' — niet is wat het lijkt en nog vol is van verbazing en verwondering.
Nog sterker, het ding is precies het tegendeel van wat je ziet. Hij zit helemaal bij Plato die namen met dingen verbond, en ook bleef twijfelen: Is de naam het ding? . . . of . . . misschien toch wat anders? We noemen de kleur, en zelfs het ding, naar wat we zien: Though what we see isn't the thing seen.
Ik vind het een leuke 'vingeroefening' om bij vanzelfsprekende zaken dat vanzelfsprekende eens weg te laten. Als is het maar voor even. Heel verfrissend!

A rose, rose. A violet, violet. A jade, jade.
No. The architecture of each, a refusal.

Rose is not rose nor violet violet nor jade jade.
But each is what it is, not what it seems.

What each seems is what of each gets seen.
Though what we see isn't the thing seen.

The petals of the rose are violet and jade.
Thus the petals of the rose look, to us, rose.

The shape of the violet absorbs all but violet.
The violet we see is the violet a violet rejects.

A rose is a rose is a rose, but not as a rose.
Jade is the name of jade, not the jade named.
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/hothouse

Cessenon sur Orb, Donderdag, 25 Augustus 2016
Annelies WhatsAppte: 'Hoe is het nu met jou?', nadat ze eerder deze week had gehoord dat ik 'knap verkouden' was. Ik kon niet terugWhatsAppen [mijn mobieltje weigerde opeens dienst] en ik belde haar. Ook al omdat ik zin had in een praatje.
Ik kon haar vertellen dat ik gisteren de werkster nog had moeten vragen om mijn voorraad aspirine aan te vullen, maar dat ik vandaag zelf naar het dorp was gelopen voor mijn traditionele kopje-koffie.
—'Ja, ja', zei ze, 'reken maar op een dag of tien bij dat soort verkoudheid'.
—'Amai', dacht ik, 'ik ben pas bij dag vijf!' (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Woensdag, 24 Augustus 2016, Gijs zes jaar!!
Het schiet niet erg op met het 'zomergriepje', of neus-keelontsteking, of wat is het? Pijnlijk en koortsig is het wel, vooral 's nachts. Ik vreet mij rot aan aspirine. Ik heb alle remmingen — om dat minimaal te gebruiken; bijvoorbeeld — afgelegd.
Het ongeremd luieren, waar het de vorige week tot mijn verrassing mee begon, vindt hier zijn voortzetting. Mijn lijf dacht kennelijk: Als zorg om tijdverlies er niet meer toe doet, kan deze schoonmaakbeurt ook wel meteen. Ghislaine noemde mijn lijf 'onbewust bekwaam', en Martine citeert: 'Pure unjudgemental observation is the gate to all wisdom'.
Mijn zelfkennis neemt sprongsgewijze toe. 'Dus'. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 23 Augustus 2016
Ik heb vanmorgen mijn 'sociaal hoogtepunt' — zoals ik dat een week geleden beschreef — moeten laten schieten. Gisteravond zag het ernaar uit dat ik vanmorgen wel voldoende conditie zou hebben voor die wandeling. Nee dus!
Het hele ontsteking van neus- en keelholte leek opnieuw te beginnen. Mijn ogen puilden er uit: zo leek het wel. Ik heb me afgemeld. Jammer.
Maar voor het zover was, keek ik naar de sterren. Orion was er helemaal. Het wachten was op Sirius. En ja! Om zes uur piepte die boven de horizon.
Dat is het jaarlijkse vertreksignaal. Mijn Franse tijd is weer voorbij. Jammer.
(100 woorden)

Cessenon sur Orb, Maandag, 22 Augustus 2016
Ik ben opeens ziek. Het mekkerde Zaterdagavond al, maar met een aspirientje leek de bui over te drijven. Ik had een gezellige ochtend met vrienden. Tot aan de siësta! Toen sloeg de koorts en de verstopte/gezwollen neus keihard toe.
Een zomergriepje, dacht ik.
Maar ik werd geleidelijk-aan zó ziek — zó intens ziek — dat ik in mijn arm moest knijpen om bij de realiteit te komen. Ik verzorgde mij zo goed en zo kwaad als het kon en stelde mij in op 'afwachten'. Afwachten tot de bui over is.
De piek was vannacht. Nu is er nog koorts en intense moeheid. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Zondag, 21 Augustus 2016
Dit gedicht, Lost Illusions van Georgia Douglas Johnson (1880-1966), ligt al een tijd in mijn inbox. Geleidelijk ontdekte ik dat het mij aanspreekt. Niet zozeer omdat ik naar mijn naïeve — onwetende/ argeloze — jeugd terugverlang [wat zou ik ook, met al die oorlogservaringen zo dicht op de huid], maar doordat ik door het ouder worden een heel andere kijk op het leven ga krijgen. Meer een kijk-van-de-buitenstaander. Ik voel mij al jarenlang geen deelnemer — geen 'speler' — meer. Geleidelijk laat ik het 'spelen' over aan de volgende generatie.
Dat proces heeft verwarrende verschijningsvormen, en mijn pogingen lijken op de tweede regel van het tweede couplet: Threading the tumult of hazardous ways. Ik kan dat vertalen als "moeizaam mijn weg vindend door een hachelijke wirwar".
Die weg wordt ook gekenmerkt door afscheid nemen: is het niet van het één, dan is het van het ánder. Dat sluit perfect aan bij de titel Lost Illusions, want je weet pas dat het Illusions zijn als je — nee omdát je — afscheid neemt. Je neemt dus geen afscheid van een illusie [dat is gemakkelijk]. Nee, je neemt afscheid van iets reëels, iets goeds.

Oh, for the veils of my far away youth,
Shielding my heart from the blaze of the truth,
Why did I stray from their shelter and grow
Into the sadness that follows—to know!

Impotent atom with desolate gaze
Threading the tumult of hazardous ways—
Oh, for the veils, for the veils of my youth
Veils that hung low o'er the blaze of the truth!
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/lost-illusions

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 20 Augustus 2016
Ik dacht nog eens goed na over mijn observaties van gistermorgen: Helemaal haaks op mijn leefstijl in het verleden, bleef ik liever luieren dan een klus aanpakken.
Tenslotte besloot ik de rest van de dag ongebreideld — zonder schuldgevoelens, want die zaten er ook bij — te blijven luieren. Misschien zou ik dan extra goed slapen en weer vol — ouderwetse — energie zijn.
Dat luieren was heerlijk, maar vannacht sliep ik slechter dan ooit. Ik lag uren wakker. Niks piekeren of zo, gewoon klaar-klaar wakker. Mediterend bij een muziekje waarbij ik normaal inslaap. Nu ben ik doodmoe.
Wat moet ik dáár nou mee? (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 19 Augustus 2016
Ik herken mezelf niet meer. Tot voor kort moest ik mezelf telkens afremmen, en — nogal dwangmatig — pauzes inlassen. Vroeger was dat geen probleem. Ik stoomde door tot ik uitgeput was, en sliep dan voortreffelijk. Dat werkte opeens niet meer. Ik sliep slechter, en zelfs raakte ik in een fatale spiraal naar beneden: Burn Out!!!
Geleidelijk-aan wende ik aan dat telkens afremmen. Met succes. Ik slaap nu goed. Als vanzelfsprekend neem ik pauzes, en haak af.
Maar nu ben ik zo succesvol dat ik de grootste moeite heb een klus aan te pakken. Ik blijf liever luieren. Wat moet/kan ik daarmee? (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Donderdag, 18 Augustus 2016
Van de Eucalyptus heb ik alleen de stam laten staan. Als 'tuinobject'. De stam is 2.60m hoog en 1.40m omtrek. Er hangt nog die bladderende schors aan, zo typisch voor de Eucalyptus.
En ja, hij hangt 15 graden scheef in de richting van de straat. Dat was het belangrijkste argument om hem te vellen. Vakmensen hadden mij al langer verzekerd dat de ondergrond — te rotsig — niet geschikt was voor veilig vastwortelen.
Op het laatste moment heb ik besloten de stam te laten staan. Het is een mooi object, Misschien ziet een beeldhouwer er ooit wat in. Komt tijd, komt raad. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Woensdag, 17 Augustus 2016
Vanmorgen is de tuinman met zijn zoon gekomen om de afgesproken klussen uit te voeren. Het meest spectaculaire is het verwijderen van de Eucalyptus, maar op dit moment is het nog niet zover. Eerst moest de Yucca worden getemd. Die had zich drie of vier jaar ongebreideld kunnen uitbreiden op een — voor hem — super-gezond plekje.
Het werk werd onverwacht onderbroken omdat een groot wespennest bloot kwam. Gelukkig had ik genoeg bestrijdingsmiddelen in huis. We hoefden de brandweer niet op te bellen.
Intussen vordert het werk aan de Eucalyptus. De grootste takken liggen al op de grond. Een goed begin 'dus'. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 16 Augustus 2016
Vanmorgen heb ik weer — als gast — deelgenomen aan de wekelijkse wandeling van de WIC (Women's International Club) in onze regio. Voor mij is dat een sociaal hoogtepunt. Mijn vrienden Albert en Annelies zijn lid, en Albert is bovendien de organisator van de wandelingen. Vandaar die uitnodiging.
Het zijn welgekozen natuurwandelingen in de omgeving van ongeveer anderhalf uur in een rustig tempo: Precies was ik nú aankan. Die van vanmorgen was dicht bij St Chinian, met prachtige uitzichten en capitelles, dat zijn bijenkorf-vormige hutten in het grijze verleden uit rotsblokken gestapeld door herders als beschutting.
Een natuurwandeling door heel oude 'cultuur'-objecten. (100 woorden)
_____________________
WOMEN-INTERNATIONAL-CLUB-WIC-LANGUEDOC-ROUSSILLON: http://wic-lr.com/about-usqui-sommes-nous/4581459829

Cessenon sur Orb, Maandag, 15 Augustus 2016, l'Assomption de Marie
Vandaag geen column

Cessenon sur Orb, Zondag, 14 Augustus 2016, Piet jarig!!
Ik heb mij de laatste weken niets aangetrokken van de publiciteit rondom de 'vallende sterren' die dezer dagen een hoogtepunt zouden bereiken. Ik ga mijn nachtrust daar niet aan opofferen. Bovendien bewaar ik nostalgische herinneringen aan een massale sterrenregen die ik samen met mijn vader zag ergens in de oorlogsjaren. Het hoort bij de beste herinneringen aan mijn vader.
Maar vanmorgen, even na vijven, was ik wakker en zag vanuit mijn slaapkamer Orion langzaam boven de horizon te komen. Terwijl ik spinsde op het verschijnen van de laatste ster, zag ik vallende sterren.
Enkele kleintjes, en één hele grote. Prachtig! (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 13 Augustus 2016
Ik dacht dat het NLse 'mankement' in het Frans wel manquement zou zijn. Per slot bestaat daar het werkwoord manquer, nietwaar?
Toch checkte is het even: mispoes!!
Mankement vertaal je als défaut of vice. Als het je auto betreft dan is het panne. Als het over je lijf gaat is het infirmité of malformation.
Ik zocht ook mandement — officieel schrijven van een bisschop — dat is in het Frans ook mandement.
Maar . . . manquement blijkt toch te bestaan. Dat moet je vertalen als niet-nakomen, nalatigheid: manquement à la loi = wetsovetreding; manquement au devoir = plichtsverzuim. Mandement blijft mandement. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 12 Augustus 2016
Mijn zoon Jeroen stuurt mij met enige (on)regelmaat een gedicht. Meestal met een verborgen of impliciet levensadvies. Soms met een expliciet levensadvies, zoals de regel die hij schreef in de begeleidende mail:

Vier het leven als een gegeven
Het zou de titel van zijn volgende dichtbundel kunnen zijn. Zijn eerste (2010, ISBN 978-90-814569-2-0) had als titel:
Gekomen om te gaan
Ook al zo'n bondig-uitnodigende nadenker.
Nu kreeg ik dit gedicht van hem. Ik kan mij voorstellen dat je na een paar hete zomerdagen wel wil leven als een waternimf
Waternimf

Gedragen op de golven
Springend van golf naar golf
Ze vervolgt haar weg

Ze komt
Ze gaat
Ze blijft
De golven volgen haar

Geen nood
Geen haast
Geen gevaar
Gewoon reizen

Zichtbaar als de zon
Onzichtbaar als in de nacht
Een vuurtoren spot
(10-8-2016 Eindhoven)

Cessenon sur Orb, Donderdag, 11 Augustus 2016
Vanmorgen stond opeens Jacques, de tuinman, voor mij. We maakten plannen voor het onderhoud; met name de bomen. De Eucalyptus is weer topzwaar geworden. Gevaarlijk! Zeven jaar geleden hebben we die nog getopt. Na gaat die helemaal weg.
Van mijn appelbomen draagt er een geweldig, de lekkerste. Ik heb zelf vijftien kilo valappelen als appelmoes ingevroren en nog zo'n portie aan de buurvrouw gegeven. Nu hangt er nog ruim een dozijn. Die kunnen nu lekker doorrijpen.
Een appelboom draagt matig en een helemaal niets. Die boom is door-en-door ziek en afgetakeld. Die gaat er ook uit.
Ziezo, opgeruimd staat netjes. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Woensdag, 10 Augustus 2016, Lorenzo jarig!
Vanmorgen kwam de hele Orion boven de horizon. Op het nippertje! De horizon was kraakhelder maar het begon al lichter te worden. De gordel — die in Zuid-Amerika Las Tres Marías wordt genoemd — was nog zichtbaar. De twee helderste sterren van Orion, Betelgeuze en Rigel — evenals de niet-zo-heldere Bellatrix — waren er natuurlijk ook nog. De laatste dagen was het wachten op Saiph, de zwakste van de vierhoek.
Vanmorgen kon ik hem 'ontwaren'. Vijf minuten later was hij niet meer zichtbaar en snel verdween ook de rest van Orion.
Het wachten is nu op Sirius. Dat is sinds jaren mijn nostalgische vertreksignaal.
(100 woorden)

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 9 Augustus 2016
Ik wilde vandaag schrijven over de 'onveiligheid' van Android tegenover Apple omdat daarover weer berichten losbarsten. Google beheert het systeem weliswaar goed, maar de andere toepassers voegen er om commerciële reden 'bloatware' aan toe die de veiligheid schaadt. Ze zijn ook niet gedisciplineerd als het gaat om veiligheidsupdates. Het gaat om 24 duizend modellen van 1300 fabrikanten, staat in een eerder artikel over dat onderwerp. Het blijkt dat Apple producten daarvoor minder gevoelig zijn.
Apple bietet weniger Freiheit, dafür aber deutlich mehr Sicherheit.
Lees beide artikelen maar zelf: 1) en 2).
In het tweede artikel werd ik afgeleid door een citaat van Umberto Eco (1931-2016) uit 1994 waarin hij de toenmalige Dos met Mac vergeleek, een vergelijking die zonder aarzelen op de huidige Android en Apple van toepassing is.
In het Engels luidt dat citaat:
     The fact is that the world is divided between users of the Macintosh computer
     and users of MS-DOS compatible computers. I am firmly of the opinion that
     the Macintosh is Catholic and that DOS is Protestant. Indeed, the Macintosh
      (. . .) tells the faithful how they must proceed step by step (. . .) It is catechistic:
     The essence of revelation is dealt with via simple formulae and sumptuous icons. (. . .)
     DOS is Protestant, or even Calvinistic. It allows free interpretation of scripture (. . .)
     To make the system work you need to interpret the program yourself (. . .)
     the user is closed within the loneliness of his own inner torment.

Ik kende de oorsprong van het Protestantisme in de genetische grens die dwars door Europa loopt, een grens die de Romeinen niet konden overschrijden. Ik heb daar vaker over geschreven. Ik was heel verrast die in de moderne technologie te herkennen.
_____________________
1) Simon Hurtz, Quadrooter, Sicherheitslücke bedroht 900 Millionen Android-Geräte Süddeutsche Zeitung, 8. August 2016
http://www.sueddeutsche.de/digital/quadrooter-sicherheitsluecke-bedroht-millionen-android-geraete-1.3112790
2) Simon Hurtz, Warum Android-Nutzer neidisch auf Apple-Kunden sein sollten, Süddeutsche Zeitung, 2. Dezember 2015
http://www.sueddeutsche.de/digital/sicherheit-bei-smartphones-warum-android-nutzer-neidisch-auf-apple-kunden-sein-sollten-1.2763408
3) Ik vond de Engelse vertaling van het complete Eco-artikel in: Re-echoing that Mac/DOS piece, Oct 29, 2007
http://www.preoccupations.org/2007/10/re-echoing-that.html
4) Franse vertaling: Comment reconnaître la religion d'un logiciel
http://web.archive.org/web/20071014125353/http://php.pasteur.net/modules.php
5) Origineel Italiaans artikel: The Holy War: Mac vs. DOS, by Umberto Eco in zijn column La bustina di Minerva, Espresso, September 30, 1994.

Cessenon sur Orb, Maandag, 8 Augustus 2016
Ik heb zojuist een lang artikel gelezen over de onderliggende 'organisatie' van de IS-terreur. De meeste gegevens komen van een interview met een (ex-)lid van de 'geheime dienst' die systematisch op zoek is naar potentiële zelfmoord-terroristen. Dat klopt grotendeels met wat ik er 27/28 Juli over vermoedde: niet de IS-strijders zèlf plegen zelfmoord, ze 'helpen' potentiële zelfmoord-terroristen met een minimale training, wapens en advies.
En natuurlijk ook met het aanwakkeren van zelfmoord-neigingen. Eventueel nog een video-tje vooraf waardoor de terreur duidelijk door IS kan worden geclaimd.
Het is een perfecte organisatie, die bovendien geholpen wordt door onze vooroordelen over terroristen. (100 woorden)
_____________________
Het gaat om twee artikelen.
Een (lang) in NYT, en een korter in Le Monde met de highlights van het NYT-artikel en enkele gegevens uit Franse bron.
Rukmini Callimachi, How a Secretive Branch of ISIS Built a Global Network of Killers, NYT, August 3, 2016
http://mobile.nytimes.com/2016/08/04/world/middleeast/isis-german-recruit-interview.html
Enquête du New York Times sur la branche de l'Etat islamique chargée d'exporter la terreur, LE MONDE,06.08.2016
http://www.lemonde.fr/big-browser/article/2016/08/06/enquete-du-new-york-times-sur-la-branche-de-l-etat-islamique-chargee-d-exporter-la-terreur_4979165_4832693.html

Cessenon sur Orb, Zondag, 7 Augustus 2016
In huis is het stil en leeg omdat Ghislaine gisteren is vertrokken. Ik moet nog wennen. Buiten is het stil omdat het Zondag is en de bedrijvige wijnboeren hun tractoren hebben laten staan. Precies op dit moment kreeg ik dit gedicht van Yone Noguchi (1875-1947). In alle stilte kon ik luisteren naar het fluisteren van de bomen.

I hear you call, pine tree,
I hear you upon the hill, by the silent pond
where the lotus flowers bloom, I hear you call, pine tree.

What is it you call, pine tree,
when the rain falls, when the winds blow,
and when the stars appear, what is it you call, pine tree?

I hear you call, pine tree,
but I am blind, and do not know how to
reach you, pine tree. Who will take me to you, pine tree?
Ik kan alleen maar zeggen, doe dat ook eens, luisteren naar dat fluisteren. En zeg ook tegen de bomen dat je blind bent, blind voor wat zij zien, en jij niet kùnt zien. Je zou anders vastlopen in de pretentie van 'Kweetal'. Doen!
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/i-hear-you-call-pine-tree

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 6 Augustus 2016
De bekende Nederlandse uitroep 'd'rop of d'ronder!' — met zijn krachtige stafrijm — staat als zodanig niet in Van Dale, wel het minder krachtige 'erop of eronder!'
Stafrijm doet het goed bij dat soort kreten. Kijk maar.
Engels: It is . . make or break, . . all or nothing, . . sink or swim, . . kill or cure, . . a matter of life and death.
Frans: eentje met rijm èn stafrijm: Vaincre ou périr en ça passe ou ça casse.
Duits: Es geht auf Biegen oder Brechen en es ist alles oder nichts.
Spaans, heel krachteloos: Vencer o morir. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 5 Augustus 2016
De regionale verkiezingen in Zuid-Afrika tonen grote verliezen voor de grootste partij, de ANC. Die waande zich de enige bezitter van het erfgoed van Nelson Mandela, maar de persistente corruptie met de president Zuma als centrale figuur, heeft eindelijk negatieve gevolgen. Andere partijen, die terecht claimden in het voetspoor van Mandela te handelen, kregen meer-en-meer aanhang.
Het hoofdartikel van Die Burger van vanmorgen, onder de kop Verkiesing: Goliat struikel begint aldus:
     Ná 'n geskiedkundige kiesersklap vir die ANC het politieke partye
     Donderdagaand agter die skerms begin onderhandel oor koalisies.

In het machtsdenken van ANC paste — tot-nu-toe — het begrip 'coalitie' niet.
(100 woorden)
_____________________
http://www.netwerk24.com/Nuus/Verkiesing/goliat-struikel-20160805

Cessenon sur Orb, Donderdag, 4 Augustus 2016
Gisteren kreeg ik van A-Poem-A-Day een heel filosofisch-leerzaam gedichtje van Noah Eli Gordon.

Cake

Look, you
want it
you devour it
and then, then
good as it was
you realize
it wasn't
what you
exactly
wanted
what you
wanted
exactly was
wanting
Ghislaine gebruikte meteen lekker-klinkende Nederlandse uitdrukking:
"Het hebben van de zaak, is het eind van het vermaak"
Dat komt mooi in de buurt, maar het gedichtje gaat subtiel een stapje verder en wijst er op dat 'verlangen (werkwoord) naar verlangen (zelfstandig naamwoord)' de kern van het 'probleem' is.
Als je verslaafd bent aan alcohol, is het niet voldoende alcoholgebruik af te leren, maar je zou de verslaving zèlf moeten aanpakken. Een interessante tussenoplossing — die je inderdaad vaak ziet, en die de pointe van dit gedicht ondersteunt — is overschakelen naar een verslaving aan iets onschuldigs; iets waar je lijf-en-leven niet door wordt verziekt. Maar het (ongebreidelde) verlangen blijft.
Ik heb onze Europese talen er eens op nageslagen. Het verschijnsel is bekend; er bestaat zelfs een vaste uitdrukking voor:
     Prospect is often better than possession.
     La possession flétrit toutes choses.
     Der Bezitz zieht alle Dinge in den Staub.
Ook: Erworben, verdorben.
     El caso es el final de la animación.

Maar — behalve het Duitse Erworben, verdorben — géén taalverrassingen.
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/cake
Op deze link wordt het gedicht voorgelezen: https://soundcloud.com/poets-org/noah-eli-gordon-cake/s-MLTUt

Cessenon sur Orb, Woensdag, 3 Augustus 2016
Vandaag geen column.

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 2 Augustus 2016
Mijn column van gisteren — met de ontmoeting van Oude Maan met Zon — deed Ghislaine denken aan het refrein van La Soleil et la Lune, een chanson van Charles Trenet:

Le soleil a rendez-vous avec la lune
Mais la lune n'est pas là et le soleil l'attend
Ici-bas souvent chacun pour sa chacune
Chacun doit en faire autant

La lune est là, la lune est là
La lune est là, mais le soleil ne la voit pas
Pour la trouver il faut la nuit
Il faut la nuit mais le soleil ne le sait pas et toujours luit

Le soleil a rendez-vous avec la lune
Mais la lune n'est pas là et le soleil l'attend
Papa dit qu'il a vu ça lui . . .

Het tevergeefse wachten van Zon en Maan komt volgens de tekst ook op aarde voor tussen chacun en chacune, maar de aansluiting bij mijn column van gisteren gaat — volgens Ghislaine — verder. Zon — toujours luit — kàn Maan niet eens zien, hij ziet alleen zijn eigen ego. Van een ontmoeting is dus geen sprake.
Ook dàt komt op aarde voor. Pour la trouver il faut la nuit.
_____________________
zang + woorden, https://www.youtube.com/watch?v=AEUZVu2jzrg

Cessenon sur Orb, Maandag, 1 Augustus 2016
Vanmorgen om zes uur zag ik Oude Maan als een mini-sikkeltje een eindje boven de wolkenloze horizon. Ik schatte een uurtje. De zon zou pas op zeven uur komen, zodat ik snel uitrekende dat Nieuwe Maan overmorgen zou worden geboren: Een uurtje afstand tussen maan en horizon plus idem tussen horizon en zon.
Intussen genoot ik van het sikkeltje. De hemel werd lichter en lichter, en door de regen van gisteren was de lucht bijzonder schoon en helder. Zo'n mini-sikkeltje had ik nog nooit gezien.
Ik raadpleegde de maankalender. Nieuwe Maan komt morgen precies om 22.45.
Toch niet gek geschat. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Zondag, 31 Juli 2016, Ignacio jarig!!
Vanmorgen, tegen vijven, zag ik weer het lieve sikkeltje van Oude Maan. Gisteren had ik hem gemist wegens wolken op de horizon. Maar ook nu kwam uit de verte een grote wolk met weerlichten en gerommel die Oude Maan verstopten.
Mogelijk wijzen die wolken — en dat weerlichten — op een weersverandering die gewoonlijk aan Nieuwe Maan wordt toegeschreven. Als de weersverandering doorzet, dan is het dus een cadeautje van Oude Maan. Dat zou heel welkom zijn want dat zou het einde zijn van de bijna-hittegolf waar ik Vrijdag over schreef.
Eindelijk weer wat regen — bijvoorbeeld. Dat zou toch heel mooi zijn? (100 woorden)
In het Duits staat unregelmäßig voor de variant ongeregelde tijdstippen. Haastig/slordig wordt wahllos. Daarnaast is er nog wie Kraut und Rüben, dat vooral slordig betekent, en door elkaar gehusseld. Voor de herkomst wordt verwezen naar het oogsten van bieten die op een bepaald moment door elkaar liggen op het veld liggen. Maar ook een bekend Eintopfgericht van kool met biet zou die uitdrukking hebben kunnen aandragen.
Het is duidelijk dat je de vertaling van 'te hooi en te gras' niet zomaar aan Google kunt overlaten.

Cessenon sur Orb, Zondag, 24 Juli 2016, Lizette jarig!!
Mijn veronderstelling van gisteren dat suïcide aanstekelijk werkt bracht Henk ertoe om daarvoor het volgende citaat aan te dragen.
     Tussen 1984 en 1987 berichtten journalisten in Wenen uitgebreid over
     zelfdodingen van mensen die voor de metro sprongen. De verhalen hierover
     waren behoorlijk sensationeel en dramatisch. Het aantal zelfmoorden nam toe.
     Op een gegeven moment maakte de lokale media de afspraak niet meer over de
     metrozelfmoorden te berichten. Vanaf dat moment daalde het aantal
     metrozelfdodingen.

De dood van iemand op een gedetailleerde, geromantiseerde of dramatische manier belichten werkt heel stimulerend, blijkt ook uit Duitse ervaringen met een bepaald televisie-programma waarna het aantal zelfdodingen van pubers sterk steeg.
Als je deze — en dergelijke — feiten overziet kun je begrijpen waaruit een belangrijk deel van de IS-strategie bestaat: Het stimuleren van sluimerende suïcidale gevoelens en daar een IS-kleurtje aan geven. Kassa!! Kassa!!
Het gaat om een proces dat reeds in onze maatschappij aanwezig is. De amok-makende studenten — in de VS bijvoorbeeld — die een mitrailleur in handen krijgen zijn als verschijnsel ouder dan IS.
Oorlog verklaren aan IS, en troepen sturen naar het Midden-Oosten, of het verbannen van Islam-gelovigen — zoals Wilders, Le Pen en Trump willen — is dus zinloos en speelt de IS alleen maar in de kaart.
We moeten nog eens goed/beter nadenken over terreurbestrijding.
_____________________
Henk gaf als bronvermelding had 'suïcide werkt aanstekelijk' in Google gezet en vond: http://www.ivonnevandevenstichting.nl/docs/richtlijn.pdf [het citaat komt uit dit artikel]
http://blog.psychologenpraktijkmarcodevries.nl/zelfmoord-onder-tieners-besmettelijk-kinderpsycholoog-nijmegen-zelfmoord/

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 23 Juli 2016, Martine jarig!!
Het is inmiddels duidelijk dat de terreur-schutters in München en Nice weinig met IS te maken hebben. Wat domineert is een pathologisch verlangen om spectaculair dood te gaan; dat is een bepaalde vorm van suïcidaal verlangen en gedrag. De bijdrage van IS is beperkt tot het scheppen van een terreurklimaat m.b.v. 'gelovigen' en 'public relations'.
Van zelfmoord weten we dat het aanstekelijk werkt op de omgeving. Al jaar-en-dag wordt daarom in de persberichten héél voorzichtig omgegaan met zulk 'nieuws'. Ook door de sensatiepers. Niet zo met terreur-berichten.
We moeten dus concluderen dat onze vrije pers bijdraagt aan terreur en terreurklimaat.
(100 woorden)

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 22 Juli 2016
Het regent en het dondert er flink op los! Gisteravond kwam wat bewolking, maar de hele nacht viel er geen druppel. Vanmorgen, toen het licht werd, begon het wat de druilen, maar een kwartier geleden zette het door. Lichtflitsen en donderslagen!!
Ik ben benieuwd of het doorzet. We kunnen wel wat regen gebruiken. Behalve een flitsende stortbui de vorige week — waarbij binnen een half uur bijna tien millimeter water viel — is dit de eerste bui sinds ik hier ben.
Het onweer schijnt over te trekken; het is in elk geval verder weg dan vijf minuten geleden. Dat was mijn weerpraatje. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Donderdag, 21 Juli 2016
Marlene Dietrich zong in 1930 voor de eerste keer:
     Ich bin von Kopf bis Fuß
     auf Liebe eingestellt
     Denn das ist meine Welt
     und sonst gar nichts.

Ik wilde die uitdrukking 'van top tot teen' in het Engels vertalen, maar de Engelse versie van deze prachtige song vertaalt die niet letterlijk. In Van Dale vind ik alleen: she looked at him up and down en taking stock of someone [klinkt een beetje wantrouwig]. Maar from top to toe en from head to foot bestaat ook. Het zij zo.
Ik werd nieuwsgierig en kwam bij Frans terecht. Daar vond ik elle l'a toisé des pieds à la tête, dat werkwoord toiser roept uitdrukkelijk wantrouwen, of minachting op. Des pieds en cap bestaat ook. Cap is een verouderd woord voor hoofd dat alleen in deze uitdrukking voortleeft. Erg vriendelijk is die uitdrukking niet want hij wordt vooral gebruikt als armé de pied en cap dat hetzelfde is als armé jusqu'aux dents, tot de tanden gewapend. De fond en comble is neutraler.
In het Duits is die relatie tussen tanden en wapens ook bekend: bis an die Zähne bewaffnet. Behalve von Kopf bis Fuß — zoals Die Dietrich zong — kun je daar zeggen: von oben bis unten, von Schedel bis zur Sohle, of — zoals mijn fysiotherapeut zegt over mijn spieren — geschmeidig vom Hacken bis zum Nacken.
In het Spaans is er een verrassing. Naast de vrijwel letterlijke vertaling: examinar a una persona de pies a cabeza, (iemand onderzoeken van voeten tot hoofd), bestaat daar de lekker-in-de-mond-liggende — veel gebruikte — uitdrukking, de rabo a cabo, waarbij rabo staart betekent en cabo een verouderd woord voor hoofd is. Het wordt aardrijkskundig gebruikt in Cabo Verde [Kaapverdië] en Ciudad del Cabo [Kaapstad]
In irse con el rabo entre las piernas herkennen we met minimale twijfel 'met de staart tussen de benen afdruipen'.
Dat klopt: de fond en comble, from top to toe, de rabo a cabo, von Kopf bis Fuß.

Cessenon sur Orb, Woensdag, 20 Juli 2016
Ik heb vanmorgen de volle maan zien ondergaan, en twintig minuten later kwam de zon boven de bosrand in de verte — vrijwel recht daartegenover. Niet zo toevallig met volle maan — zoals de gemiddelde hemelkenner weet.
Toch was ik verrast. Ik kijk namelijk nooit naar de westelijke horizon; mijn aandacht is 's morgens bij het geleidelijk oplichtende oosten. Altijd boeiend. Maar toevallig zie ik de bleekgele maan — want de hemel was al vrij licht — achter de bomen in het Westen verdwijnen. Een grote Goudse kaas.
—"Zie de maan schijnt door de bomen", schiet mij te binnen.
Alleen, pepernoten zie ik niet. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 19 Juli 2016
Vandaag geen column. Vrienden uit Gent — op doorreis — twee nachten te logeren.
Dààr maak ik natuurlijk alle tijd voor vrij.

Cessenon sur Orb, Maandag, 18 Juli 2016
De 'terrorist' die op de Promenade des Anglais in Nice dood-en-verderf zaaide, houdt de gemoederen bezig. Die Burger (Zuid Afrika) formuleert de kernvraag aldus:
     Die kernvraag wat rasioneel beantwoord moet word, is:
     Wat is die oorsake van terrorisme?
     Ja, Islamitiese fundamentalisme sit daaragter,
     maar waarom kry dit so maklik 'n houvas op mense?

Vooraf maakte Die Burger duidelijk dat oorlog verklaren, moskee's sluiten, en Moslims deporteren geen oplossing is.
Dààr gaat het dus om: 'Wààrom krijgt IS zo gemakkelijk vat op mensen?'
Een interessante analyse van dat probleem stond kortgeleden in de NRC, in een artikel van Herman Vuijsje. Hij wijt de hypergevoeligheid voor 'racisme' aan de fase waarin zo'n minderheidsgroep zich bevindt. Uit zijn onderzoek blijkt dat juist als zo'n minderheidsgroep bezig is met zijn eigen emancipatie, die gevoeligheid extreem toeneemt. In de fase voelen de leden zich meer-dan-ooit onderdrukt.
Van de vrachtautochauffeur weten we dat hij zeker geen langdurige relatie met IS en terrorisme had. Hij was een gewelddadig type, en vermoedelijk suïcidaal. Een perfectie situatie om door de IS-ideologie gevangen te worden.
Ook uit een recente Franse analyse — die ik helaas niet meer kan vinden — wordt de relatie gelegd tussen terrorisme en dat gevoel een 'onderdrukte minderheid' te zijn. Dat zou betekenen dat een beleid om 'vreemdelingen' uitdrukkelijk welkom te heten een deel van de oplossing is. Dat is het tegendeel van waar de Trumps, de Wildersen, en de Le Pens mee bezig zijn.
Het antwoord op de vraag van Die Burger is dus dat Trump, Wilders en Le Pen, de werkelijke daders/terroristen zijn, [en wij allemaal voorzover we zo denken en handelen].
_____________________
Herman Vuijsje, Het is onzin dat Nederland in de ban is van wijdverbreid racisme, NRC 15 juli 2016
http://www.nrc.nl/nieuws/2016/07/15/racisme-welnee-emancipatiekramp-3243858-a1511912
Hoofdartikel Die Burger:
http://www.netwerk24.com/Stemme/Kommentaar/kommentaar-terrorisme-moet-nou-by-sy-wortel-bestry-word-20160718

Cessenon sur Orb, Zondag, 17 Juli 2016, Alexander jarig!
Sinds ik hier ben heb ik nog niet geschreven over de zonsopgang — een vast thema toen ik op La Gomera was. Daar was altijd een haarscherpe horizon, hetzij de zee, hetzij de bergkam van het buureiland Tenerife.
Maar niet erover schrijven betekent niet dat ik er niet op let. [Hé, drie keer 'niet' in één zin! Kan dat niet anders?]
Ik geniet er iedere morgen van. De eerste dagen kwam de zon op achter een dichtbebladerde boom, met slechts een paar kiertjes die de opkomst meldden. Nu vanachter een bosrand een eindje verderop.
De eerste stralen zijn — als altijd — feestelijk. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 16 Juli 2016
Ik moest dezer dagen de Nederlandse zegswijze 'er op los [slaan, praten, leven]' vertalen. Maar eenvoudig 'er op los' voor een werkwoord zetten, gaat het in het buitenlands niet. In het Spaans is 'er op los leven': vivir a rienda suelta, dat is zoiets als 'leven met losse teugel'. 'Er op los praten' daarentegen is hablar por hablar [praten om te praten] of hablar por no callar [praten om niet te (hoeven) zwijgen].
In het Frans moet je je behelpen met het werkwoord se déchaîner, letterlijk, zich van zijn ketens [chaînes] ontdoen. Daarom betekent het ook 'razen' of 'uitvallen tegen iemand': se déchaîner contre quelqu'un. 'Er op los', is kennelijk een on-Frans begrip.
Het Engels biedt geen verrassingen: 'Er op los leven' heet daar living from one day to the next of leading a carefree life.
In het Duits wordt het leuker. 'Er op los slaan' wordt tüchtig darauf losschlagen. Het werkwoord is drauflosschlagen. Ook drauflosschwatzen en drauflosquatschen bestaan. 'Er op los leven' wordt echter: in den Tag hineinleben. Niet drauflosleben.
Maar het leukste is 'er op los liegen': das Blaue vom Himmel herunterlügen.

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 15 Juli 2016
Ik trof in NYT een lang artikel met in de kop 'moderate Islam'. Dáár wil ik meer van weten, dacht ik, en ik legde het apart om het grondig te lezen. Ik werd bepaald niet teleurgesteld. Ik kreeg in a nutshell [nou ja, in zes duizend woorden] een helder beeld van de krachtige behoudzuchtige — zeg maar 'puristische' — trends in de Islam en hoe interne pogingen om tot een 'moderate Islam' te komen nog steeds vastlopen. Het gaat om een Amerikaanse journalist die er in slaagde om diverse sleutelfiguren te interviewen rondom een prille poging tot innovatie.
Het 'purisme' wordt gehandhaafd door een religieuze politie die heel ver gaat in het afdwingen van 'juist' gedrag. Toch worden sommige gebieden van het sociale leven daarvan gevrijwaard, met name het koninklijk huis en de samenwerking met Aramco, de (olie)maatschappij waar het geld wordt verdient. Ook is er nu een koninklijke universiteit gesticht waarin jongens en meisjes vrijelijk met elkaar kunnen omgaan.
De kernfiguur van de geïnterviewden is een voormalig lid van de religieuze politie — een 'morals enforcer' dus — die de religieuze kretologie die ze aldaar hanteerden eens aan de Koran toetste. Het klopt van geen kanten, ontdekt hij, maar als hij daarmee in de openbaarheid treedt, moet hij snel in zijn schulp kruipen om zijn leven te behouden. Verschillende intellectuelen geven hem gelijk, maar waarschuwen na het gesprek hun naam niet verder de noemen in dit verband.
Kortom het is een 'innovatie' in een zeer prille fase. Ik de tijd dat ik daar professioneel mee bezig was schertsten wij daarover met: 'Innovatie? Ja graag! Als er maar niets verandert'.
De interviewer, Ben Hubbard, geeft op deze manier een helder beeld van de tegenstellingen die in het 'Mekka' van de Islam spelen. Zelf vergelijken ze zich wel met het Vaticaan als ze 'eenzijdigheid' van hun staat willen verdedigen. De titel wordt daarmee ook begrijpelijker: A Saudi Morals Enforcer Called for a More Liberal Islam. Then the Death Threats Began.
Hubbard slaagt er tenslotte ook in enkele intellectuele, goed opgeleide, vrouwen te interviewen. Zij vinden helemaal niet dat ze worden onderdrukt. Ik stond paf, en had metéén al de gebruikelijke verklaring, namelijk dat in die vrouwen het mannelijk denken heel diep is geïmpregneerd. En toch, toen ik hun verdere betoog las, kreeg ik er meer begrip voor; zelfs enige kritiek op ons westerse denken over vrijheid van vrouwen, die ook heel mannelijk is.
De IS, de Islamitische Staat, die het internationale terrorisme aanvuurt, komt maar heel even [lacherig en afwijzend, en daarom veelzeggend] ter sprake.
Door deze analyse van Saudi-Arabië met zijn onvolwassen, on-complete en gewrongen relatie met de niet-religieuze maatschappij, begrijp ik ook beter dergelijke spanningen in de IS. Ook de spanningen binnen de Islam-gemeenschap in West-Europa, met name in Frankrijk, die wij toch als behoorlijk geëmancipeerd mogen beschouwen. Innovators worden hier niet meteen bedreigd zoals de ex-morals enforcer in Saudi-Arabië, maar zo werkt het wel.
Heel leesbaar en heel belangrijk.
_____________________
Ben Hubbard, A Saudi Morals Enforcer Called for a More Liberal Islam. Then the Death Threats Began. NYT, 10 July 2016
http://www.nytimes.com/2016/07/11/world/middleeast/saudi-arabia-islam-wahhabism-religious-police.html
Ik heb er een PDF van gemaakt. Stuur maar een mailtje, dan krijg je het.

Cessenon sur Orb, Donderdag, Quatorze Juillet 2016, Willy jarig!
Die Burger — het Zuid-Afrikaanse dagblad waarvan ik dagelijks de highlights krijg — waarschuwt vandaag voor een 'industrie' die uit de hand dreigt te lopen. Het gaat om 'canned lion hunting', in het Afrikaans 'geblikte leeujag'. Voor deze 'leeuwenjacht-in-blik' bevinden zich meer dan achtduizend leeuwen op twee honderd 'plaas' (Afrikaans voor boerderijen).
Deze 'halfmak leeus', zoals Die Burger ze noemt, worden op afgebakende jachtterreinen uitgezet waarna jagers — tegen hoge betaling —- een èchte leeuw kunnen schieten. Een heel lucratieve business!
Het probleem is echter dat de bewaking te kort schiet zodat er binnenkort ongelukken dreigen te gebeuren. Het blijven namelijk bloeddorstige leeuwen!! (100 woorden)
_____________________
National Georgraphic wijdde er een documentaire aan: Katarzyna Nowak, Inside the Grim Lives of Africa's Captive Lions, National Geographic, 22 July, 2015. A new documentary exposes the dark side of a growing South African wildlife business.
http://news.nationalgeographic.com/2015/07/150722-lions-canned-hunting-lion-bone-trade-south-africa-blood-lions-ian-michler/
Een kritische, tevens informatieve, YouTube over deze 'industrie' https://www.youtube.com/watch?v=-T86GCjCpus

Cessenon sur Orb, Woensdag, 13 Juli 2016
Zondag schreef ik haastig over een belangrijk artikel in The Guardian over Brexit. 'Ik kom er op terug', schreef ik. Het artikel is belangrijk omdat het leest als een 'vertelling' waarin gedetailleerd de stappen en tegenslagen op een rij worden gezet. Geen dominante ideologische stellingnamen zoals in de meeste commentaren.
Het artikel begint met de vijf topmannen die de actie voor Remain in handen hebben. Gedesillusioneerd zitten ze twee weken voor de stemming bij elkaar en laten de laatste weken de revue passeren. De opiniepeilingen wijzen er op dat moment definitief op dat de volks-keuze op Exit zal vallen.
Aanvankelijk hadden ze gedacht dat de 'onzin' die voorstanders van Exit uitkraamden niet zouden beklijven. Maar een serieus gesprek over de werkelijke economie was er niet van gekomen. 'Immigration was snuffing out our opportunity to talk about the economy,' moeten ze vaststellen als ze alle gebeurtenissen, acties en onverwachte tegenslagen op een rijtje zetten.
Wat mij bijzonder raakte was de realistische nuancering van het politieke gevecht zoals zich dat had afgespeeld. Het is een beschrijving van de cultuur waarin zich dat afspeelde. In diezelfde cultuur gaat nu ook de discussie voort over de volgende stappen. Die zal ik daarom beter kunnen begrijpen als daar de komende tijd berichten over komen. Die berichten zijn meestal 'oppervlakkig & flitsend' zoals het gewoon is geworden. Een goed beeld van de achterliggende cultuur is dan heel belangrijk.
Dit artikel, deze 'vertelling', draagt daarvoor het nodige aan.
_____________________
Rafael Behr, The long read, The Guardian, 5 july 2016, How remain failed: the inside story of a doomed campaign. They promised it would be an easy victory. But they had no idea what was about to hit them.
http://www.theguardian.com/politics/2016/jul/05/how-remain-failed-inside-story-doomed-campaign
Ik kan het je ook toesturen als PDF, stuur maar een mailtje. Ruim 6000 woorden.

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 12 Juli 2016
Vanmorgen heb ik weer een 'grote' wandeling gemaakt. Mijn 'normale' is ongeveer een half uur, maar sinds de vorige week maak ik 'grote' van ruim een uur.
En dat gaat lekker.
Maar dat zijn niet meer mijn oude marcheer-wandelingen, in mijn oude vertrouwde gezwinde pas: Ik moet nu schrijden. Dan houd ik het langer vol. Ghislaine noemt het 'zoals Afrikaanse vrouwen lopen'.
Ik heb het eens opgezocht in mijn Grote Van Dale's on-line.
De Nederlandse noemt het: met grote waardige stappen gaan.
De Engelse noemt het: stride, stalk.
De Franse heeft geen woord, maar een omschrijving: marcher à pas comptés
De Duitse: schreiten, würdevoll schreiten.
De Spaanse heeft ook een omschrijving: andar con paso solemne.
Zo heb ik vanmorgen geschreden. Lekker!!
Wat mij vooral plezier doet is de vooruitgang. Ik word weer wandelaar.

Cessenon sur Orb, Maandag, 11 Juli 2016
Gisteravond heb ik natuurlijk naar Frankrijk Portugal gekeken. Samen met Ghislaine was dat natuurlijk een bijzonder genot. Maar 's morgens hadden we een ander evenement gezien, namelijk de zeepkisten-race van Cessenon. Dit jaar voor de tweede keer. Van de eerste — het vorig jaar — bestaat een prachtige YouTube, waarin je kunt zien hoe die 'zeepkisten' van de berg af komen rijden en op het dorpsplein worden opgevangen.
Dit jaar was de route hetzelfde. Nu deden een paar grotere 'zeepkisten', o.a. een nagemaakte brandweerauto en een hemelbed. Het is een carnavalesk festijn.
Ik was vooral verrukt van de speelse constructies. Heel vindingrijk. (100 woorden)
_____________________
Premiere Edition Caisse a Savon Cessenon sur orb (2015), https://www.youtube.com/watch?v=LS6Q4m-9_W8
Foto's 2016
http://images.midilibre.fr/images/2016/06/30/des-droles-d-engins-vont-devaler-les-rues-pentues-du-village_1997771_667x333.JPG
https://fr-fr.facebook.com/clubmontadynoisdecaisseasavon/photos/a.235563976620018.1073741828.190327061143710/474677186042028
http://www.cessenon.fr/medias/images/2016-07-10-caisse-a-savon.png

Cessenon sur Orb, Zondag, 10 Juli 2016
Gisteren is Ghislaine aangekomen. Ik wist het pas toen ze mij belde welke trein ze zou halen. Het was voorzien op vandaag, maar ze kon tot op het laatste moment geen praktisch vliegticket kopen. Zodoende.
Ze vloog van Charleroi naar Montpellier, en ik haalde haar in Béziers af. Toen kwam er van een bezadigde column dus helemaal niets meer. Ik had voorbereid om over een lang artikel over Brexit in The Guardian te schrijven. Niet dat gewone spul, maar een rustig vertelde geschiedenis van het groepje toppolitici dat wilde blijven. Het leest als een roman. Ik kom er op terug. (100 woorden)
_____________________
Hier alvast de link: Rafael Behr, The long read, The Guardian, 5 july 2016, How remain failed: the inside story of a doomed campaign. They promised it would be an easy victory. But they had no idea what was about to hit them.
http://www.theguardian.com/politics/2016/jul/05/how-remain-failed-inside-story-doomed-campaign
Ik kan het je ook toesturen als PDF, stuur maar een mailtje. Ruim 6000 woorden.

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 9 Juli 2016
Vandaag geen column.

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 8 Juli 2016
Gisteren was het balen. Het loopt lekker mijn nieuwe iPhone. Maar één ding lukte niet: het deblokkeren van de nieuwe SIM. Dat moest kunnen per Internet, maar het lukte niet. Zodoende ging ik gistermorgen naar Bouygues in Béziers voor hulp. De balie-dame ontdekte met enig proberen dat niet mijn SIM maar het hele telefoongedeelte geblokkeerd was.
Fabrieksfout! Garantie! Terug naar de dealer!
Gistermiddag wéér naar Béziers. Naar de Apple dealer. Maar die deed alleen Mac en iPad en hield zich verre van iPhone. Toen baalde ik wéér.
Nu moet het apparaat terug naar de fabriek. Het was een heuse baaldag. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Donderdag, 7 Juli 2016
Vandaag geen column.

Cessenon sur Orb, Woensdag, 6 Juli 2016
Dit gedichtje —The Unexplorer van Edna St. Vincent Millay (1892-1950) — is boeiend omdat het raadselachtig is en ook helder. Het kind vindt de straat voor haar huis 'too lovely', en wil in die verwondering blijven. Voor de moeder — totaal onromantisch — is het 'gewoon' de weg naar de melkman. Punt-uit!

There was a road ran past our house
Too lovely to explore.
I asked my mother once—she said
That if you followed where it led
It brought you to the milk-man's door.
(That's why I have not traveled more.)
Die tegenstelling is duidelijk. Maar dan?
Is het kind voor eeuwig ontmoedigd om verwondering nader te onderzoeken?
De levensloop van de dichteres wijst op het tegendeel; zij was een van de eerste feministen. Als dat niet avontuurlijk is, wat dan?
Of moeten we het lezen als een waarschuwing aan moeders die hun kinderen zoveel 'uitleggen' dat ze Unexplorers worden? [Dat zou meer een waarschuwing aan vaders zijn.]
Mij boeit het om verwarde gevoel van het kind — de dichteres — zelf. Als ik iets boeiend, romantisch of wonderlijk vind — en een ander vindt het 'heel gewoon' — wat doe ik dan?
Maar het echt leuke van dit gedichtje is dat je het ook heel anders kunt lezen.
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/unexplorer
Een voorbeeld van een interpretatie: http://www.unexplorer.com/about/
Wiki: https://en.wikipedia.org/wiki/Edna_St._Vincent_Millay

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 5 Juli 2016
Vandaag kon ik wéér een mijlpaal noteren. Afgelopen Donderdag kon ik melden dat ik mijn 'leuke omweg' naar het dorpsplein weer had gemaakt. Dat is een bergpad met een pittig stukje klimmen.
Vanmorgen was het ook een oude bekende. Als ik vroeger naar mijn broer in Olargues [30km] liep, kwam ik hier langs. Het gaat om een tamelijk vlak bospad, van zo'n zes kilometer. Daarbij was het extra gezellig. Albert — die regelmatig wandelingen organiseert — had mij speciaal uitgenodigd bij zijn wandelgroep. De afstand was binnen mijn bereik. Ik genoot extra wegens het royale dozijn wandelgenoten. Heel anders dan solo wandelen. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Maandag, 4 Juli 2016
Jane Brody (1941) is een terecht gevierde 'Personal Health' columnist van NYT. Zij aarzelt ook niet om over oud worden te schrijven. Ze begint een insider te worden. Dat is een pluspunt, want veel 'geriaters' zijn zelf niet-eens zestig en missen daarom de noodzakelijke inside feelings.
Nu tref ik van haar een artikel over de relatie tussen ouder worden en vriendschap. Ze verwijst naar een recent boek over vriendschap tussen vrouwen en wijst er op dat het voor mannen heel anders ligt. Die maken minder vrienden, deels door concentratie op het werk, en omdat ze de sociale relaties van het huwelijk vaak aan hun vrouw (moeten) overlaten. Kortom, ze landt in mijn probleemgebied: Hoe maak je als oudere man vrienden. Het artikel heet dan ook 'The Challenges of Male Friendships'
Het aangehaalde boek heeft als titel The Friendship Crisis: Finding, Making, and Keeping Friends When You're Not a Kid Anymore. Het gaat alléén over vriendschap tussen vrouwen. Geen wonder dat de schrijfster bedolven werd onder commentaar, kritiek en vragen naar een dergelijke benadering voor mannenvriendschap.
Brody gaat in op dat probleem met een speculatieve analyse van de oorzaken, en met een — natuurlijk even speculatieve — poging om remedies daarvoor aan te dragen. Allemaal goede starters om er over na te denken. Zij komt onder andere met aanwijzingen dat 'Differences between male and female friendships start at an early age'.
Dat laatste is ook mijn persoonlijke ervaring. Al heel jong zag ik dat gebeuren. En nu, als ik alleen aan een café-tafeltje zit, is het mijn 'sport' om van een tafeltje verderop het non-verbale gedrag te bekijken. Wat een verschil tussen een mannentafeltje en een vrouwentafeltje!! En hoe dat plotseling verandert als een man zich bij een vrouwentafeltje aansluit!
Mijn eigen leven als soloreiziger/klimaatvluchteling is wat vriendschappen betreft problematischer. Al vroeg heb ik dat probleem bewust aangepakt, en het zelfs een titel gegeven: EEM, Effectief Eenzaamheidsmanagement. Ik denk dat ik daarom extra oog had voor De Ontmoeting: het magische moment. Ontmoetingen heb ik vaak beschreven. Geen wonder dat mijn laatste boek Reisontmoetingen heet en dat ik daarin dat 'Magische Moment' probeer te vangen.
—'Een goede buur is beter dan een verre vriend', is ook een oplossing.
_____________________
Jane E. Brody, The Challenges of Male Friendships, NYT, JUNE 27, 2016
http://well.blogs.nytimes.com/2016/06/27/the-challenges-of-male-friendships/
Marla Paul, The Friendship Crisis, Paperback Februari 2005,
https://www.amazon.com/Friendship-Crisis-Finding-Keeping-Friends/dp/1594861579
http://www.goodreads.com/book/show/166614.Friendship_Crisis
Over EEM schreef ik: 19nov02, 31jan03, 15nov03 (zeer uitgebreid), 17dec03 en 22feb15.

Cessenon sur Orb, Zondag, 3 Juli 2016
Afgelopen Dinsdag schreef ik over een lang interview met Michel Rocard, een bekende Franse politicus, o.a. minister-president onder Mitterrand. Ik noteerde:
—'Ik genoot van de herkenningen in dit interview met een leeftijdgenoot.'
Ik had hetzelfde kunnen schrijven over het interview met Henk Hofland — alias Montag — dat ik eerder in de vorige maand had gelezen onder de titel: 'Ik ben zo nieuwsgierig als de pest'. Van Rocard (85) kreeg ik gisteren het doodsbericht, van Hofland (88) een week eerder. Zo gaat het met generatiegenoten. Deze hebben zich keurig afgemeld, al had ik niet meteen door dat het hun laatste signaal was.
(100 woorden)
_____________________
Voor Rocard zie Mijn Dagboek 28 Juni 2016
Interview Hofland: Hans Steketee, Ik ben zo nieuwsgierig als de pest, Trump, Brexit, de vluchtelingencrisis. De wereld zit in een stroomversnelling, zegt journalist H.J.A. Hofland, alias S. Montag. NRC, 11 juni 2016
http://www.nrc.nl/handelsblad/2016/06/11/ik-ben-zo-nieuwsgierig-als-de-pest-1626530
Wiki: https://nl.wikipedia.org/wiki/Henk_Hofland

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 2 Juli 2016, Marc jarig!!
"Als iedereen voor zichzelf zorgt, dan zorgt een onzichtbare hand voor de coördinatie, zodat alles goed komt".
Zo wordt Adam Smith geciteerd. Zijn verdere toelichting kent niemand meer. Na het wereldwijde loslaten van traditionele religies is die van de God van de onzichtbare hand overgebleven.
Niet alleen in de nieuwe economie wordt hij kritiekloos aangeroepen. Sinds Brexit is het duidelijk dat ook ambitieuze politici dit geloof aanhangen. Daarom zien we nu Cameron en Corbyn — en heel Engeland — hopeloos uitkijken naar die God.
Intussen doen 'onze' Wilders en Thierry hetzelfde.
Wat is hun plan? Net als UK? Planloos in Brexit stappen? (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 1 Juli 2016
Ik zag geleidelijk-aan erg op tegen autorijden. Per slot had ik vanaf Oktober 2014 niet meer gereden. Maar ik voelde ook dat het fake was: dat het vooral tussen mijn oren zat. Als ik op een rustige plek maar rustig achter het stuur ging zitten zouden alle 'vaardigheden' vanzelf terugkomen.
Zo voelde ik het. En zo was het!
Een paar dagen na mijn aankomst, nu drie weken geleden, ging ik ontspannen — maar toch een beetje nieuwsgierig — achter het stuur van mijn huurauto zitten. Vrij snel voelde het weer 'gewoon-als-vroeger'.
Intussen heb ik alle standaardritjes in de omgeving weer gemaakt. Heerlijk!
(100 woorden)

Cessenon sur Orb, Donderdag, 30 Juni 2016
Gisteren heb ik een mijlpaal bereikt. Het uithoudingsvermogen van mijn spieren stuitte op een grens die mij ernstige rugpijn bezorgde. Naar het dorp lopen voor een kopje koffie — of voor boodschappen — was gelukkig ruim binnen die grens.
In de zomer van 2014 — toen de pijn begon die later leidde tot de heupprothese — kon ik grotere wandelingen niet meer aan. Maar ik maakte altijd nog een 'leuke' omweg van een uurtje over een bergpad om naar het dorpsplein te gaan. Dat is gisteren voor het eerst weer gelukt. 'Gelukt' omdat ik vanmorgen geen verontrustende extra spierpijn had. Die mijlpaal is gepasseerd!! (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Woensdag, 29 Juni 2016, Els jarig!!
In het interview met Michel Rocard — waarover ik gisteren schreef — kon het niet missen dat gespannen relatie met vluchtelingen en immigranten ter sprake kwam. Wederzijds respect zou de sleutel zijn tot de oplossing.
Nee, zegt Rocard, respect eist teveel, en daar draait het in wezen niet om. Empathie structureert de samenleving veel meer dan respect. Hij verwijst daarvoor naar een voor mij oude bekende, Jeremy Rifkin, die daarover een boek heeft geschreven: Vers une civilisation de l'emphatie.
Ik trek dat na en kom bij een prachtige TED-presentatie van Rifkin waarin het diep-menselijke daarvan helder uit de doeken komt. Een aanrader!! (100 woorden)
_____________________
Empathie [Van Dale]: het zich inleven in de belevingswereld van anderen, het zich kunnen verplaatsen in de gevoelens en de gedachtengang van een ander.
Engelse versie van het boek:Jeremy Rifkin, The Empathic Civilisation, Zie: http://www.empathiccivilization.com
PDF met samenvatting van het boek: https://www.coe.int/t/dg4/cultureheritage/CWE/EmpathcCIV_EN.pdf
De TED-presentatie: https://www.ted.com/talks/jeremy_rifkin_on_the_empathic_civilization
Mijn Dagboek van 23 November 2001 is naar aanleiding van diens artikel in El País / The Guardian:
Jeremy Rifkin, Dialogue is a necessity. Only by honestly addressing the cultural schism with Islam can we reach accommodation. https://www.theguardian.com/world/2001/nov/13/september11.afghanistan

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 28 Juni 2016
De laatste dagen heb ik een lang interview met Michel Rocard (1930) uitgespeld dat ik aantrof in Le Point, Hebdomadaire d'information, van 23 Juni. Rocard was op vele fronten actief in de politiek, o.a. als minister-president onder Mitterrand. Hij hoorde tot de generatie studenten — die ik aantrof toen ik in 1954 drie maanden op de Cité Universitaire woonde — die brak met de traditie om 'krom Engels' [franglais] te spreken en daarom minstens enkele maanden naar Engeland of de VS gingen om écht Engels te leren. Chirac hoorde daar ook bij, en studeerde in Harvard. Rocard zat twee lange zomers in Engeland als stagiaire.
Hij hoorde ook bij de initiatiefnemers die braken met de traditionele politiek — al vanaf Philip le Bel! — van centralisatie, in stand gehouden door de angst voor terugvallen in een feodale staat. Juist dezer dagen zien we daarvan de laatste stappen. De nieuwste samenklontering van onze regio gaat Occitanie heten.
Ik genoot van de herkenningen in dit interview met een leeftijdgenoot.
Een enkele observatie over de toekomst zette mij aan het denken. Hij is bezorgd over de 'digitalisatie' van de taal. Met SMS — en dergelijke — is er geen orthografie meer, geen nuances, en vooral geen twijfel. De twijfel is echter de onvermoeibare begeleider van vooruitgang: Le doute est l'accompagnateur infatigable du progrès.
Dat is mij uit het hart gegrepen!! In dit beperkte systeem van harde feiten — un système limité à la transmission de fait brutaux — is geen plaats voor l'éthique, la générosité, la noblesse, l'intégrité. Rocard gelooft dan ook niet aan de baratin (mooie verhalen) dat de wereld democratischer zal worden door het Internet.
_____________________
Michel Rocard : son testament politique , Le Point, 23 Juin 2106, "Notre gauche est la plus rétrograde"
http://www.lepoint.fr/chroniques/michel-rocard-son-testament-politique-23-06-2016-2048991_2.php
Wikipedia: https://fr.wikipedia.org/wiki/Michel_Rocard

Cessenon sur Orb, Maandag, 27 Juni 2016, Renier jarig!!
Vannacht om twee uur was ik zo klaar wakker dat ik dreigde te gaan malen over een onbenullig onderwerp. In zo'n situatie is er maar één oplossing: een krachtige afleiding zoeken. Ik stapte 'dus' uit bed om naar de sterren te kijken.
En wat zie ik? De maan komt juist op. De reflectie op de zeer lichte bewolking had mij al nieuwsgierig gemaakt.
[Nieuwsgierigheid is — voor mij — een 'krachtige afleiding'.]
Maan bleek precies in zijn Laatste Kwartier te zijn: Een Halve Goudse Kaas.
De eerste lichtflits van een zonsopgang doet al pijn.
Nu kon ik rustig genieten tot het einde. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Zondag, 26 Juni 2016, Anna jarig!!
Tachtig-plussers schrijven niet vaak, zeker niet over hun ervaringen als tachtig-plusser. Maar in NYT vond ik een uitzondering. Een vitale 85-er ergerde zich dat hij op zijn treadmill in zijn fittness centre alleen vergelijkende gegevens aantrof tot zeventig jaar. Tachtig-plussers komen daar toch niet?
Een gesprek daarover aanknopen met leeftijdgenoten mislukte: met 'grappige opmerkingen' werd een serieus gesprek afgewezen. 'Such things are just not done'.
Tenslotte ontmoet hij jongeren — slechts tien jaar jonger! — die er geen probleem mee hebben om over hun veranderingen in lijf en geest openlijk te praten.
Verbazing! Hoe kan tien jaar verschil zoveel uitmaken?
Hij komt op een verklaring die ik helemaal herken — al zie ik ook andere.
Hij is zelf gevormd in de jaren vijftig; 'zij' in de jaren zestig. Hij in een autoritaire cultuur, 'zij' in een cultuur die daar een punt achter zette. Kortom 'sixty-eight and all that' vormen het breekpunt.
Dat herken ik volkomen. Niet zozeer in het heden, maar 'toen' speelde het voor mij een belangrijke rol. Ik was bijna veertig en ik hoorde [volgens mijn leeftijdgenoten en collega's op kantoor] 'sixty-eight and all that' af te wijzen. Dat was een gril van jeugdigen/jongeren. Maar ik koos bewust voor het tegendeel. [Mogelijk omdat mijn uiterlijk en mijn jaren toen — net als nu — nogal uiteenliepen/ -lopen ;-)]
Het kwam mij op een breuk met mijn beroeps-omgeving te staan. Ik hoorde er niet meer bij en moest mijn referentiekader elders zoeken. Dat lukte zonder al te veel problemen.
De schrijver noemt 'sixty-eight and all that' niet met zoveel woorden. Ook niet de Vietnam-protesten van Berkeley van Maart 1968. [Vóór Parijs '68; daar denken ze nog dat ze de eersten waren]. Hij illustreert de breuklijn met Frank Sinatra's 'September Song', George Shearing's 'I'll Remember April' en Margaret Whiting's 'Moonlight in Vermont.' En niet te vergeten met 'Woodstock' en de komst van rock 'n' roll.
De 'babyboom-generatie' weet helemaal nergens van. Die vonden het bedje gespreid door 'sixty-eight and all that'. En vergeet niet, wat Nederland betreft, 'Provo' en de happenings rondom 't Lieverdje vanaf '64 die weer het bedje spreidden voor 'sixty-eight and all that'.
Kortom de breuk die in Talking to Younger Men About Growing Old door Robert W Goldfarb wordt beschreven zou wel eens de oorzaak kunnen zijn in grote veranderingen in het 'ouder worden' de komende jaren. Veranderingen waar het probleem-vermijdende Zwitserlevengevoel* niets bij is.
_____________________
Robert W Goldfarb, Talking to Younger Men About Growing Old, Well, NYT, 22 June 2016
http://well.blogs.nytimes.com/2016/06/22/talking-to-younger-men-about-growing-old/
't Lieverdje: http://www.isgeschiedenis.nl/nieuws/het-lieverdje-beroemd-standbeeld-sinds-de-provo-happenings/
*Van Dale: zwitserlevengevoel, genoemd naar de Nederlandse verzekeringsmaatschappij Zwitserleven, onbekommerd gevoel, m.n. t.a.v. de postactieve levensfase, gebaseerd op het vertrouwen dat men een in financieel opzicht onbezorgde oude dag tegemoet gaat. Elders wordt dit ideaal bekritiseerd als verouderd, onrealistisch en armoedig: https://www.doorneweerd.nl/ongecategoriseerd/de-armoede-van-het-zwitserlevengevoel. Ook: F. de Lange, Pleidooi voor beter ouder worden, (voorheen: De armoede van het Zwitserlevengevoel),ISBN: 9789021142746

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 25 Juni 2016
Vandaag kwam Ina* met de persconferentie van De Gaulle van 14 Januari 1963 waarin hij zich tegen het toetreden van 'Engeland' tot de Europese Unie [Toen 'De Zes' genaamd]. De Gaulle's argumentatie is vooral politiek-cultureel. Engeland is "insulaire, maritime, et lié par ses échanges, ses marchés, son ravitaillement aux pays les plus divers et souvent les plus lointains" en "la nature, la structure, la conjoncture qui sont propres à l'Angleterre diffèrent profondément de celles des continentaux".
Drie-en-vijftig jaar zijn sindsdien verlopen. Deze karakterisering is nog geldig. We moeten samenwerken met Engeland-als-buitenstaander, als handelspartner, als concurrent, maar niet als politiek-economische partner. (100 woorden)
_____________________
*Ina is een publieke onderneming die de zorg heeft voor het 'Franse patrimoine audio-visuel'.
De persconferentie is op verschillende manieren gedocumenteerd op het internet:
Als korte YouTube van 3'54' ':
http://www.ina.fr/video/I16172201/charles-de-gaulle-et-la-candidature-de-l-angleterre-video.html
En: http://fresques.ina.fr/de-gaulle/fiche-media/Gaulle00085/conference-de-presse-du-14-janvier-1963-sur-l-entree-de-la-grande-bretagne-dans-la-cee.html
Als complete transcriptie: http://www.cvce.eu/obj/conference_de_presse_de_charles_de_gaulle_14_janvier_1963-fr-5b5d0d35-4266-49bc-b770-b24826858e1f.html

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 24 Juni 2016
De kogel is door de kerk! 'Brexit' heeft gewonnen. Het zal nog wel een heel gezeik zijn voor de 'scheiding-als-vrienden' rond is, maar de eerste stap is gezet.
De Britten weten waar ze aan toe zijn: Ze moeten nu op eigen poten gaan staan. Dat hebben ze altijd al gewild, maar de 'verleiding' om daarbij door 'Europa' gesteund te worden was groot. En — bovendien — het lukte lange tijd om van de voordelen de profiteren en de lasten te ontlopen.
De Standaard kopt met: 'Brexit dompelt Europa in ongeziene crisis'.
OK, maar die 'permanente chantage' van de Britten was 'permanente crisis'.
(100 woorden)

Cessenon sur Orb, Donderdag, 23 Juni 2016
In mijn Nieuwjaarsbrief schreef ik:
—'Ik vind de wereld chaotisch. Ligt dat aan mij, of is dat zo?
Ik bleek niet de enige te zijn, maar dezer dagen kreeg ik een recensie onder ogen van een boek dat die 'chaos' niet alleen bevestigt, maar op een tijdperk in de geschiedenis (±1450-±1550) wijst waarin grote technologische veranderingen de wereld ook op z'n kop zetten.
De impact van de uitvinding van de boekdrukkunst, die het isolement van kennis binnen de muren van schrijvende monniken openbrak en 'eenvoudige-toegankelijkheid-voor-iedereen' mogelijk maakte wordt door de schrijvers naast 'onze' communicatiesprong van gedrukte pers naar 'digitaal' gezet. (100 woorden)
_____________________
Beschrijvende recensie in NYT: Thomas L. Friedman, Another Age of Discovery, NYT, JUNE 22, 2016
http://www.nytimes.com/2016/06/22/opinion/another-age-of-discovery.html
Het boek: Ian Goldin, Chris Kutarna, Age Of Discovery, Navigating the Risks and Rewards of Our New Renaissance, 2016
http://us.macmillan.com/books/9781250085108

Cessenon sur Orb, Woensdag, 22 Juni 2016, Julie jarig!!
Le Monde gaat een serie van vier artikelen wijden aan 'Brexit'. Gisteren was het eerste. Het is een 'Bataille de générations' zegt de titel. De ouderen willen er uit, de jongeren willen blijven. De schrijver constateert ook dat de kranten massaal en indringend — hij geeft interessante details hoe de journalisten gemanipuleerd worden — de jongeren ondersteunen. Hij geeft geen verklaringen, maar in het artikel van Joris Luyendijk — dat ik gisteren aanhaalde — is verhelderend:
        "Besef ook dat de eurofobische kranten in handen zijn van een handjevol
        miljardairs. De belangrijkste is Rupert Murdoch. Hij werd laatst aldus
        geciteerd: 'Als ik naar Downing Street ga, doen ze wat ik zeg.
        Als ik naar Brussel ga, negeert iedereen me.
'"
Luyendijk schrijft dat in de UK de publieke opinie is 'gegijzeld door eurofobe miljardairs'. Murdoch moet dan dus naar 'Brussel' om zijn opvattingen door de drukken en hij weet, naar zijn eigen woorden, dat ze hem daar niet zien staan.
Het spannende is nu of de (welke precies?) jongeren — die uit andere informatie die Le Monde aandraagt — wel degelijk verlangen dat de UK in de EU blijft (voor studie en carrière, bv.) aan de manipulatie door de eurofobische kranten weten te ontsnappen.
_____________________
Philippe Bernard (Birmingham - envoyé spécial.) Bataille de générations autour du Brexit, LE MONDE, 20.06.2016
http://www.lemonde.fr/referendum-sur-le-brexit/article/2016/06/20/bataille-de-generations-autour-du-brexit_4953761_4872498.html

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 21 Juni 2016
Overmorgen zullen we weten of de Engelsen in de Europese Unie blijven of er uit willen stappen. Veel publiciteit hier in Europa is gericht op 'blijven', maar Joris Luyendijk vindt dat het tijd is om afscheid te nemen. Het wordt toch geen echte positieve relatie, want de meningen daarover in UK staan keihard tegenover elkaar.
        Jaren heeft Londen dubbelspel gespeeld: het profiteerde
        van het lidmaatschap van een club om deze tegelijkertijd
        van binnen uit te ondermijnen en zelfs te chanteren.

Met dat dubbelspel zullen ze doorgaan, is zijn voorspelling.
Engeland is op zijn best in zijn 'splendid isolation'. Houe zo!! (100 woorden)
_____________________
Joris Luyendijk: het is tijd om afscheid te nemen van de Britten. NRC 20 Juni 2016
Dit is een boeiende analyse van de huidige Britse mentaliteit door een kenner. Lezenswaard!!
http://www.nrc.nl/handelsblad/2016/06/20/ja-de-tijd-is-daar-om-afscheid-te-nemen-van-2830095

Cessenon sur Orb, Maandag, 20 Juni 2016
Gisteren vond ik een Vaderdag-gedicht, Father's Song van Gregory Orr (1947-), dat — heel uitzonderlijk — door een vader was gemaakt. Meestal zijn het loftuitingen gericht aan een vader, of aan vaders in het algemeen.
Hier beschrijft de vader een 'opvoedingsmoment'. Hij laat zien dat niet alleen zijn dochtertje wordt opgevoed, maar hijzelf ook. Hij laat zien dat 'opvoeding' wederzijds is: I try to teach her caution / she tries to teach me risk.

Yesterday, against admonishment,
my daughter balanced on the couch back,
fell and cut her mouth.

Because I saw it happen I knew
she was not hurt, and yet
a child's blood so red
it stops a father's heart.

My daughter cried her tears;
I held some ice
against her lip.
That was the end of it.

Round and round: bow and kiss.
I try to teach her caution;
she tries to teach me risk.
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/fathers-song
Ook 16 Mei 2014 gebruikte ik een gedicht van Gregory Orr: The World Seems . . .

Cessenon sur Orb, Zondag, 19 Juni 2016
Deze week ben ik langzaam tot mijn zinnen gekomen. De eerste dagen na mijn aankomst was hier alles 'vreemd'. Ik schreef er Zondag over, en noemde het 'vat krijgen op mijn omgeving'.
Natuurlijk, als ik in een nieuwe — vreemde — stad aankom, is dat gevoel van 'vat krijgen' heel natuurlijk en vanzelfsprekend. Ook is het 'gewoon' dat je — thuiskomend na een afwezigheid van enkele weken of maanden — even tijd nodig hebt voor dat 'thuisvoelen' of 'vat krijgen'.
Deze week zag ik de afstand afnemen tussen wat ik kon 'zien-en-aanraken' en wat ik mij — zwakjes — herinnerde. Een dikke wolk werd langzaam transparant.
(100 woorden)

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 18 Juni 2016
Gisteravond was ik au théâtre. Het was de eerste dag, en het was tjokvol. Er komen nog drie voorstellingen van dit 'betere-amateurtoneel' dat het resultaat is van een gericht opleidingssysteem hier in de regio voor amateurs, van jong tot oud.
Het was een hilarisch stuk met op de achtergrond de [her]verkiezing van een burgemeester. Er was een prachtige — sexy — meid in de campagne voorzien, maar de vrouwen werden jaloers — en de mannen bronstig — al vóór de campagne begon.
Het werd met verve gespeeld zodat ik ook zonder alle details van het rappe regionale Frans te verstaan, mij kostelijk heb geamuseerd. (100 woorden)
_____________________
Opleiding amateurtoneel: http://www.stimuli-theatre.fr en http://www.grand-rond.org/index.php/grandrond/ateliers
Tekstboekje: http://www.librairie-theatrale.com/pieces/3016-operation-cousine-ou-ma-cousine-est-un-chic-type-9782844226426.html
Aankondiging van de voorstellingen in de regionale pers:
http://www.midilibre.fr/2016/06/09/cesssenon-operation-cousine-pour-la-troupe-theatrale,1346548.php

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 17 Juni 2016
Volgens Van Dale is 'balen' in 1979 ontstaan uit 'ik heb er tabak van' waaruit het 'superlatief' 'ik heb er balen tabak van' ontstond. Ik weet dat nog precies. Ik heb naar vertalingen gezocht.
Frans: en avoir ras-de-bol en en avoir plein de bottes. [ras-de-bol, boordevol.]
Engels: I got a belly ful of en be fed up to the back teeth.
Spaans: estar hasta el gorro, las narices, of la coronilla: vol tot mijn pet, mijn neusgaten of mijn kruin.
Duits: die Nase (gestrichen) voll haben.
Heel lijfelijke metaforen zoals je ziet.
Mijn neus is er ook hartstikke vol van. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Donderdag, 16 Juni 2016
Vanmorgen, terwijl ik mijn ochtend-koffietje genoot op het dorpsplein, lag opeens een oudere vrouw op haar rug aan de overkant. Vermoedelijk gestruikeld. Omstanders probeerden haar overeind te helpen. Noppes! Kennelijk een ernstig verstuikte enkel.
Een vrouw kwam met een kussen en een plaid. Een andere vrouw kwam met haar zoontje voorbij, stopte, voelde de pols van het slachtoffer, en haalde tenslotte een stethoscoop tevoorschijn. Geruststellend knikkend nam ze daarna afscheid, en liep haastig door met haar zoontje. Met loeiende sirene kwam tenslotte de Urgence. Vakkundig werd het slachtoffer op een brancard bevestigd.
Het slachtoffer bleef glimlachen en praten. Einde voorstelling. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Woensdag, 15 Juni 2016
Vandaag geen column.

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 14 Juni 2016
Dit gedicht van Stephen Crane (1871-1900) — A Man Said to the Universe — wordt in filosofische analyses beschouwd als een van de eerste verwoordingen van het Existentialisme, het idee dat de mens niets te verwachten heeft van het universum of van een God. Alleen met zijn eigen wil en bewustzijn kan hij zich een weg banen in deze onkenbare werkelijkheid. De man in dit zeer korte gedicht verwacht kennelijk enige steun of hulp, of tenminste erkenning:

A man said to the universe:
"Sir, I exist!"
"However," replied the universe,
"The fact has not created in me
A sense of obligation."
Het universum antwoordt met een omstandige volzin, maar 'Nou én?' zou voldoende zijn geweest. Het gedicht kan dus veel korter:
A man said to the universe:
"Sir, I exist!"
"So what?" replied the universe.
Maar misschien was de wereld daar niet aan toe in die jaren, en was die omstandige volzin al 'revolutionair genoeg'.
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/man-said-universe
"A Man Said to the Universe." http://www.123HelpMe.com/view.asp?id=3820

Cessenon sur Orb, Maandag, 13 Juni 2016
Toen Ghislaine hier een paar weken geleden logeerde, stuurde ze mij foto's van mijn rozen in volle bloei. Prachtig! Toen ik hier de vorige week aankwam, waren ze natuurlijk helemaal uitgebloeid.
Wel werd ik bij mijn aankomst verrast door mijn kersenboom, vol met gave donkerrode vruchten. Precies op tijd! De foto prijkt vandaag op deze pagina. Linksboven. Vanmiddag komt de buurvrouw met haar koters mij helpen met plukken.
Maar de grootste verrassing kreeg ik vanmorgen. De 'uitgebloeide' rozen beginnen aan een nieuwe ronde. Eentje is al helemaal open, en ik telde meer dan een dozijn knoppen die op springen staan. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Zondag, 12 Juni 2016
Ik begin vat de krijgen op de omgeving. Dat is een vorm van thuisvoelen. Ik zie in dat mijn verlangen om mij hier 'ouderwets thuis te voelen' sowieso niet realiseerbaar is, want ik ben zelf veranderd. Het vorig jaar was ik hier alleen in September; heel kort en weinig omgevings-bewust.
Nu zie ik het zo: Ik woon in het huis van iemand die ik heel goed ken. Ik kijk weer — net als vroeger — naar de veranderende wolken: Veranderlijker dan op La Gomera.
Gisteren hadden we een buitje, en daarna weer volle zon.
Ik vind mijn draai wel hier. (100 woorden)

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 11 Juni 2016
Dat de moderne — agressieve — publiciteit een groot deel van onze attentie opslorpt is bekend. Hoe moet dat?, vragen filosofen, sociologen en practici zich af. Ik schreef er eerder over.
Nu las ik op het internet een interessant citaat van een scherpe waarnemer:
"Lorsque l'on se retrouve bombardé par le marketing, la réaction consiste à ouvrir une tablette, un roman, un téléphone portable. Ce que nous perdons c'est l'espace public, dans lequel on peut rencontrer des gens par hasard."
Met andere woorden: 'Gebombardeerd door de marketing trekken we ons terug in ons eigen wereldje en verliezen daarbij het vanzelfsprekende contact met andere mensen; met gezelligheid'.
De eigenaresse van een koffie-terrasje in San Sebastián — een Cubaanse — had dat door en sloot haar terras-WiFi definitief af. Ze zei tegen mij: Ze moeten hier komen voor de gezelligheid en niet om te navelstaren.
De publiciteit wekt de indruk dat we wat krijgen, maar we worden beroofd. We moeten ons verdedigen, ons terugtrekken en afzien van 'gezelligheid'. Dat is de prijs.
_____________________
Caroline Broué, Notre attention est-elle une ressource limitée ?
http://www.franceculture.fr/emissions/la-grande-table-2eme-partie/notre-attention-est-elle-une-ressource-limitee
Ik schreef er 17 Februari 2016 over n.a.v. een artikel: 'What if we don't need advertising at all?' Diverse bronnen.

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 10 Juni 2016, Erik, Truce en Lisa jarig!!!
Mijn tweede dag is al begonnen, maar het 'thuisvoelen' is er nog niet. Ik loop nog als een vreemde door mijn huis, en de herkenningen dringen maar langzaam tot mij door. Waar ligt dit? Waar ligt dat? Waar staat mijn theepot?
Gelukkig gaat het 'sociaal' veel sneller. Gistermorgen kwam Gery langs. Dat werd 'even-lekker-lang' bijpraten. Ze nodigde mij uit om 's avonds mee te eten, Albert en Annelies waren ook uitgenodigd. Het werd een heel sociale avond.
Vanmorgen ging het meteen verder. Ik babbelde met twee buurvrouwen.
Waar mijn theepot staat kan mij op het moment geen barst meer schelen.
(100 woorden)

Cessenon sur Orb, Donderdag, 9 Juni 2016, Zoon Peter jarig!!
Het was gisteravond laat toen ik mijn huis binnenstapte. Maar de zon scheen nog volop. In San Sebastián verdwijnt de zon achter een rotswand, betrekkelijk dichtbij. Hier achter een verre horizon. Dat was het eerste wat mij opviel.
Albert had mij afgehaald, en mij uitgenodigd bij hem thuis 'even' mee te eten voor hij mij naar huis bracht. De 'zorg-voor-het-eten' kon ik tot vanmorgen uitstellen. Ik verkende daarna rustig het huis en de tuin na acht maanden afwezigheid.
De kersen zijn rijp en de boom hangt lekker vol!
Daarna heb ik goed geslapen, en vanmorgen heb ik mijn verkenningen voortgezet.
(100 woorden)

Barcelona, Estación Sants, Woensdag, 8 Juni 2016 13:40 MET, tweede reisdag.
Ik zit te wachten op de trein van 16:20 naar Béziers. Met Ryanair liep het gisteren lekker, alleen na aankomst was de hotel-shuttle onvindbaar. Ik moest het hotel een paar keer bellen. Laat, moe en hongerig stapte ik de ontvangsthal binnen.
Vanmorgen — bij het ontbijt — zat ik aan tafel met een interessante Nederlander. Hij vertelde dat hij ooit een solo-fietstocht door Nederland had gemaakt in de winter. Bewust 'anders-dan-anders'. Om even af te zijn van 'dat toeristische'. Het was hem opgevallen dat de mensen veel opener stonden. Ik vond zijn verhaal heel 'ontmoetingsgevoelig' en bood hem mijn boekje 'Reisontmoetingen' aan.
(100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 7 Juni 2016, eerste reisdag
Vandaag is het weer 'reisdag'. Na lange tijd. Het lijkt wel of ik het reizen was ontwend, zo zenuwachtig was ik. Maar sinds gisteren, toen het koffer voor 99% klaar stond, werd ik rustiger. Straks de boot naar Tenerife en daarna met Ryanair naar Barcelona. Morgen verder naar Béziers waar Albert me afhaalt.
Hier laat ik het bij. Misschien vul ik dit nog aan met aantekeningen van overdag.

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 6 Juni 2016
Afgelopen Woensdag schreef ik over mijn jarenlange nieuwsgierigheid naar het uiterste opkomstpunt van de zon. Met het naderen van de langste dag verschuift dat punt steeds langzamer. Vandaar mijn twijfel of hij de top zou halen.
Maar vanmorgen was het zover!! Haarscherp verscheen hij een tikkeltje links van de top van El Teide. Ik maakte er een foto van. Gisteren moest ik nog twijfelen wegens een wolkje dat het licht extra verstrooide.
Hoe dan ook, leuk dat ik dat nog nèt voor mijn vertrek meemaak. Ik heb dit voorjaar meer zonsopkomstfoto's gemaakt. Die ga ik op Flickr zetten als slide-show.
(100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 5 Juni 2016
Gisteravond kon ik onverwacht naar een muziekuitvoering. Met Margarita. Aankondigingen voor 'cultuur' zijn altijd heel laat hier, maar dit spande de kroon. Pas gistermorgen werd het aangeplakt bij de supermarkt.
Maar het was — hoe dan ook — een prachtig concert van de Franse fluitist Jean-François Doumerc met als gelegenheidsbegeleider Sigfredo Rosales.
Het was een heel gevarieerd programma waarin de virtuositeit van de fluitist goed uit de verf kwam. Ik was bijzonder getroffen door een fantasie met thema's uit de opera Carmen van Bizet. Ook speelde Doumerc variaties op een thema van Rossini door Chopin. Het was een mooi afscheidsconcert. Ik genoot. (100 woorden)
_____________________
El concierto del flautista francés JEAN-FRANÇOIS CLAUDE DOUMERC y del pianista canario SIGFREDO S. ROSALES
El Auditorio Insular acoge este sábado el espectáculo pinceladas musicales, GomeraVerde.com, 5 de junio de 2016
http://gomeraverde.es/not/56837/el-auditorio-insular-acoge-este-sabado-el-espectaculo-pinceladas-musicales/
Ik heb weinig kunnen vinden op het internet over de muzikanten.
Rosales treedt veelal op als begeleider. Doumerc (Toulouse 1970) is muziekdocent -pedagoog op Gran Canaria.
http://www.ofgrancanaria.com/index.php/es/orquesta/musicos/item/402

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 4 Juni 2016
Nu de reisdatum vastligt, is Het Grote Opruimen En Inpakken begonnen. Gisteren was het vooral opruimen, of beter, het vóórsorteren van de chaos die het laatste jaar is ontstaan. Toen ik in Oktober terugkwam, was ik nog heel slap van de 'deuk van September'. Om het leven toch zin te geven, moest ik mij tot het allernoodzakelijkste beperken. Ik had gewoon de energie niet.
Dat is veranderd toen ik vanaf Kerstmis een bekwame werkster had die ook verder keek. Maar allerlei 'ongesorteerde' papieren en spullen bleven onaangeraakt. Met genoegen wroet ik daar nu in. Dat is een heel opluchtende bezigheid!! (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 3 Juni 2016
De kogel is door de kerk! Ik heb mijn reis vastgelegd en reisbiljetten gekocht. Dinsdag vlieg ik naar Barcelona. De volgende dag met de sneltrein naar Béziers. Daar komt Albert mij afhalen.
Die beslissing is een 'pak-van-mijn-hart'. Het probleem is dat ik mij de laatste tijd vaak zenuwachtig maak en het overzicht verlies. De beste remedie daartegen is 'alles' heel rustig doen, meditatieve pauzes nemen, géén tijdslimieten stellen, zoals een vastgelegde reisdatum.
Dat lukte redelijk, en ik genoot van de opluchting toen Dinsdag de laatste klus klaar was. Gisteravond had ik weer overzicht. Toen ging de kogel door de kerk!
(100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 2 Juni 2016
Ik trof 'baby roof' om politieke reden allereerst in Argentinië; later ook in Spanje. Nu lees ik in La Provincia de Tenerife — een regionale krant — een interview met de sociale wetenschapper/onderzoeker Francisco Gonzáles de Tena waarin hij zegt dat de georganiseerde kinderroof door kindertehuizen in de Canarias waanzinnig [aberrante] was, waarbij wat op het vasteland gebeurde slechts 'amateurisme' was.
Dat interview was naar aanleiding van de aanname van een wet in het parlement van Canarias om deze gevallen te onderzoeken als misdaden tegen de mensheid.
Mogelijk komt er nu beweging waar tot nu toe een soort zwijgplicht leek te heersen. (100 woorden)
_____________________
Flora Marimón, Entrevista a Francisco González de Tena, El robo de niños organizado por las casas cuna fue aberrante en Canarias, La Provincia 27/05/2016
http://www.laprovincia.es/canarias/2016/05/27/robo-ninos-organizado-casas-cuna/826255.html
In 2011 werd Gonzáles ook over zijn historische studies geïnterviewd
Entrevista-chat con Francisco González de Tena
http://comunidad.laprovincia.es/entrevista-chat/3045/encuentro-digital/francisco-gonzalez-tena/entrevista.html
La Provincia, Diario de La Palmas, Jueves, 30 de junio de 2011
Ik schreef er eerder over [+documentatie] in Mijn Dagboek: 26 Maart 2011 [Argentinië], 11+13 Maart 2011 [Spanje]

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 1 Juni 2016, Simon 5 jaar!
Misschien dat ik dezer dagen een jarenlange nieuwsgierigheid kan bevredigen naar het uiterste opkomstpunt van de zon. Dat verschuift in de voorjaarsmaanden steeds verder naar de top van El Teide. Maar of het de top bereikt, heb ik nooit kunnen waarnemen. Meestal ben ik dan al naar Frankrijk, of de top is in wolken gehuld.
Maar vanmorgen kon ik een foto nemen met de zon juist rechts van de top.
Misschien over twee of drie dagen? Wie weet?
Ik heb — vanaf mijn balkon — de zon nog nooit links van de top zien opkomen.
Misschien lukt het dit jaar. Duimen dus! (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 31 Mei 2016
Ik heb nog steeds geen vertrekdatum vastgelegd. Er zijn telkens 'noodzakelijke haastklussen' bijgekomen. Gelukkig maar dat ik de vorige week — toen ik te optimistisch was — mij heb weerhouden om de reisdatum op a.s. Donderdag vast te leggen. Ik besterf het nu al van de zenuwen, laat staan als dat vliegbiljet op de plank had gelegen.
En wat is er niet allemaal tussendoor gekomen? Alleen al dat haastige bezoek aan de tandarts afgelopen Vrijdag.....
Intussen heb ik de illustraties af. Straks gaan ze op de post. Ik verheug mij al op de opluchting. Mogelijk koop ik vandaag nog reisbiljetten. Wie weet? (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 30 Mei 2016, Día de Canarias
Vandaag is het feest. We vieren de eerste zitting van ons parlement. 'Ons' is in dit geval de Canarische Eilanden met de provincies Tenerife — waar La Gomera bij hoort — en Gran Canaria.
Het plan om Spanje op te delen in autonome provincies stamde al van de Tweede Republiek, maar door de Burgeroorlog en het Franco-tijdperk werd het vertraagd. Er kwam een nieuwe grondwet, en de Canarische Eilanden werden autonoom op 10 Augustus 1982. De eerste parlementaire zitting vond plaats op 30 Mei 1983. Dat is wat we nu vieren. Iedere streek of stad of dorp doet het op zijn manier. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 29 Mei 2016
Dit gedicht van Robert Frost (1874-1963), The Pasture, kun je lezen als een To Do lijstje 'eens gerusten landmans' als de winter voorbij is. Hij somt begrijpelijke voorjaarstaken op: blaren wegharken en naar het pasgeboren kalf kijken.
I sha'n't be gone long, 'Ik zal niet lang wegblijven', mompelt hij kennelijk in zichzelf, maar dan klopt het niet meer. Wie is die 'you' die kennelijk meeluistert? Is het zijn kind dat hij uitnodigt mee te komen? You come too.
Of is het een kind dat alleen moet achterblijven, dat hij op die manier bij voorbaat probeert te troosten? Of om zichzelf bij voorbaat te troosten dat hij niet lang alleen zal zijn?
Probeer het zelf maar eens te lezen.

I'm going out to clean the pasture spring;
I'll only stop to rake the leaves away
(And wait to watch the water clear, I may):
I sha'n't be gone long.—You come too.

I'm going out to fetch the little calf
That's standing by the mother. It's so young,
It totters when she licks it with her tongue.
I sha'n't be gone long.—You come too.
Toen ik het zelf een paar maal had gelezen waren mijn vragen niet beantwoord, maar ik had genoten. En ik geniet nog als ik de beelden die ik voor ogen kreeg nog eens de revue laat passeren. Een afgelegen boerderij waar iedere ochtend 'het werk' op die manier begint. Het leven eens gerusten landmans. Ook concrete herinneringsbeelden aan het laatste oorlogsmaanden dat we met ons gezin op het platteland moesten doorbrengen. De boze buitenwereld en de bombardementen waaraan we waren ontsnapt — toen we gedwongen werden de frontlijn te verlaten — waren ver weg, en we wachtten op de bevrijding.
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/pasture
Die 'frontlijn+bombardementen' was in Venlo vanaf September '44. Vanaf Januari '45 verbleven bij een gastvrije boer op het platteland van Harfsen, zo'n 10 kilometer ten Oosten van Zutphen-Deventer.

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 28 Mei 2016
Het is spannend de komende dagen. Ik ben er helemaal nerveus van, en dat is — helaas — precies waar ik geen behoefte aan heb. Ik 'moet' heel rustig en gestaag werken aan mijn reisvoorbereiding. Ik had al bijna een biljet voor a.s. Donderdag gekocht, maar nee!! Éérst wat meer overzicht. Hier wreekt zich het mañana-systeem waar ik 26 April over schreef.
Met name de tekeningen voor de Engelse uitgave van Reisontmoetingen 'moeten' àf zijn voor mijn vertrek. Verder heeft het 'ongeregelde reizen' van het laatste jaar er voor gezorgd dat mijn koffer ook 'ontregeld' is.
Dat veroorzaakt weer heel nieuwe hoofdbrekens. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 27 Mei 2016
Vandaag moest ik plotseling naar Tenerife om de implantaten van drie maanden geleden te 'bekronen'. Gelukt!! Ik heb weer een 'bright smile'.
Ik had onderweg mooi tijd om de literaire bijlage van El País uit te spellen. Naar aanleiding van de Madrileense boekenbeurs — die dit jaar Frankrijk als thema had — waren er nogal wat nostalgische beschouwingen van [bijna] leeftijdgenoten over 'hun' Parijs-van-toen. Allemaal héél anders geworden.
Thuisgekomen vind ik in een mail van een vriend die precies 35 jaar geleden in Parijs nogal wat straten en huizen fotografeerde. Nu, anno 2016, fotografeert hij die opnieuw.
Héél anders. Wéér heel nostalgisch. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 26 Mei 2016
De Standaard kwam gisteren met een wetenschappelijk onderzoek waaruit blijkt dat leerlingen zonder schoeisel beter presteren in de klas. In Scandinavië schijnt het vast gebruik te zijn. Ik moest denken aan de Flower-Power-tijd toen opeens 'blote voeten' herontdekt werden
Het gaat om een onderzoek van meer dan tien jaar in vijf-en-twintig landen van de Universiteit van Birmingham. Ik trok dat na, en ontdekte dat de kleurrijke wetenschapper Stephen Heppell daar achter zit. Een bevlogen onderwijzer. Zijn motto is: "eyes on the horizon, feet on the ground".
Mogelijk liggen zijn wortels ook in de Flower-Power tijd. Hij heeft de juiste leeftijd. (100 woorden)
_____________________
Myrte De Decker, Leerlingen presteren in de klas beter op blote voeten, De Standaard 25 mei 2016, http://www.standaard.be/cnt/dmf20160524_02306290
Professor Stephen Heppell, shoeless learning spaces, http://rubble.heppell.net/places/shoeless/default.html

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 25 Mei 2016
Voor vandaag is regen voorspeld, maar het ziet er nu — om negen uur 's morgens — niet naar uit. Het zal hooguit zo'n 'overschot-buitje' worden.
Met de Noordoost-passaat komen altijd wolken die min of meer regen bevatten. Als ze het eiland bereiken moeten ze omhoog, want ons eiland is een kegelvormige — dode — vulkaan van bijna 1500 meter hoog. Door dat gedwongen stijgen koelen de wolken af, en laten hun regen los. Ik woon aan de luw-zijde. Hier zijn de wolken daarom [meestal] leeg. Zo niet, dan krijgen we een 'overschot-buitje'.
Nee, voor echte regen moet de wind uit het Zuiden komen. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 24 Mei 2016
Dit is een stukje uit een veel langer gedicht van Percy Bysshe Shelley (1792-1822). Het is een vraag aan de Maan, die aangesproken wordt op zijn eenzaamheid. Het is natuurlijk de dichter zelf, die zijn eigen eenzaamheid onderzoekt. Hij ziet de maan starend naar de aarde, zonder gezelschap, tussen sterren van andere herkomst.

Art thou pale for weariness
Of climbing Heaven, and gazing on the earth,
Wandering companionless
Among the stars that have a different birth, —
And ever changing, like a joyless eye
That finds no object worth its constancy?

Eenzaamheid niet alleen, ook verveling:
Niets is blijvende aandacht waard. (100 woorden)
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/moon-fragment

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 23 Mei 2016
Vanmorgen ben ik in het ziekenhuis geweest voor een afspraak die bijna drie maanden geleden was gemaakt. [Zo lang zijn de wachttijden hier.] Het was voor een puistje op mijn wang dat almaar niet definitief wil genezen. Het blijft opnieuw beginnen als je denkt dat het 'morgen of overmorgen' wel helemaal over zal zijn.
Niet pijnlijk; alleen vervelend.
Maar nu? Er is een operatie mogelijk, maar de minimale wachttijd is vier weken.
— "Daar blijf ik niet op wachten", zei ik meteen.
Toen bleek dat het anders kon. Meteen toegepast!! Nu nog vier weken met een speciaal zalfje behandelen.
Mooi toch? (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 22 Mei 2016
Dit gedicht — The Dreams of the Dreamer, van Georgia Douglas Johnson (±1877-1966) — viel mij op door de troost die van eenvoudige gevoelswaarnemingen kan uitgaan.

The dreams of the dreamer
Are life-drops that pass
The break in the heart
To the soul's hour-glass.

The songs of the singer
Are tones that repeat
The cry of the heart
'Till it ceases to beat.

Ik heb haar levensloop bekeken. Zij is een van de eerste African Amerikan women poets. Zij speelde een belangrijke rol in de Harlem Renaissance — ook genaamd New Negro Movement — het bewustwordingsproces van de zwarte bevolking in jaren twintig. Diezelfde eenvoud van gevoelswaarnemingen vond ik in een quote van haar:

Against the day of sorrow
Lay by some trifling thing
A smile, a kiss, a flower,
For sweet remembering

Zowel het gedicht als de quote zijn de moeite waard om in je geheugen te prenten.
_____________________
Bron: https://www.poets.org/poetsorg/poem/dreams-dreamer
Quote: https://www.goodreads.com/author/quotes/12108662.Georgia_Douglas_Johnson
Biografie: http://www.georgiaencyclopedia.org/articles/arts-culture/georgia-douglas-johnson-ca-1877-1966
Harlem Renaissance: https://en.wikipedia.org/wiki/Harlem_Renaissance

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 21 Mei 2016
Straks ga ik Peter en Rinske uitzwaaien. Ze vertrekken met de boot van twaalf uur. Vooraf hebben we een 'gezellige koffie' afgesproken. Het was de eerste keer dat Peter mij hier op La Gomera bezocht: hij kwam altijd naar Cessenon in de zomer. Toen zijn kinderen nog klein waren kampeerden ze in de tuin. Die kleine koters hebben niet meer nodig dan 'zand, zon en water'.
Toen ze groter werden, en meer-en-meer 'culturele bezichtigingen' bij het vakantieprogramma hoorden, stond een paar dagen logeren — met kamperen in mijn tuin — nog heel lang op het programma.
Dat zijn zo mijn nostalgische herinneringen. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 20 Mei 2016
Ziezo, de 'paniek' van Dinsdag is voorbij en opgeruimd. Het kwijtgeraakte archiefdeel was gelukkig bewaard op mijn 'harde back up' zoals ik hoopte. Mijn zoon Peter heeft mij geholpen. Hij is een professional op dat gebied, maar hij was eerder deze week op een driedaagse wandeling dwars over het eiland.
Gisteren is het allemaal op z'n pootjes gekomen. Bovendien kreeg ik van Peter een pittige cursus internet-veiligheid — per slot is dát zijn specialiteit. We hebben de beveiliging van mijn computers gereorganiseerd. Met name leerde ik een paar goede technieken om dozijnen wachtwoorden overzichtelijk te beheren.
Het was een vermoeiende dag. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 19 Mei 2016, Sophie 8 jaar!
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Woendag, 18 Mei 2016
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 17 Mei 2016
Paniek! Mijn hele archief van Mijn Dagboek — en nog een-en-ander — is 'verdwenen'. Ook op Dropbox. Virus??
Ik overzie de schade nog niet helemaal, maar ik zie dat op de websites nog een-en-ander staat. Niet alles is verloren.
Ik ben dus danig zenuwachtig. Het zal vast helpen als ik mijn gevoelens in 'honderd woorden' pers. [Het werkt al]. Het doet mij goed dat deze improvisatie lijkt te lukken. Dan kan ik mijn misère delen.
Ik heb ook nog zoiets als een 'harde back-up' waarmee ik 'alles' kan terugvinden. Maar daar weet ik de weg niet.
Ik voel mij al iets beter. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 16 Mei 2016
Binnenkort hebben we nieuwe verkiezingen. Die van een half jaar geleden veranderden de politieke verhouding grondig. Naast de twee partijen die sinds de na-Franco Grondwet in een keiharde 'nietes-welles' relatie leefden, namen twee 'genuanceerde nieuwelingen' deel. De een wat meer links, de ander nogal rechts. Sindsdien kon de regeringspartij, nog slechts een mini-meerderheid had, niet tot een besluit komen: Totale onervarenheid in het politieke geven-en-nemen.
Vandaar de nieuwe verkiezingen.
Ik ben benieuwd hoe het afloopt. Niet alleen die twee 'genuanceerde nieuwelingen' hebben de politiek aan het denken gezet, er is nu ook een wetenschappelijke studie verschenen die de geschiedenis van het franquisme wat genuanceerder analyseert. Tot nu toe waren het voornamelijk buitenlandse wetenschappers die zich over die geschiedenis bogen. Voor Spanjaarden rustte daarop lange tijd een taboe.
In dit geval is het een Catalaanse historicus die het congres van Mei 1962 in München onder de loep neemt. Daar verzamelden zich Spanjaarden voor een poging om het franquisme wat meer democratisch te maken. Met name ook om Spanje te laten inhaken op de Europese gedachten die toen tot bloei kwamen.
Franco noemde dit Congreso por la Libertad de Cultura van meet af aan 'contubernio de Múnich', samenzwering van München. In Spanje werden anti-demonstraties gehouden. De Spaanse deelnemers — er waren in München niet enkel geëxileerde Spanjaarden; nòg zo'n Franco-mythe — werden na terugkomst verbannen, met name naar Fuerteventura hier op de Canarias.
Uit de deelnemerslijst en uit de discussie die Jordi Amat in zijn studie La Primavera de Múnich [Het voorjaar van München] blijkt de gevarieerdheid van de deelnemers. Oud-strijders die in de burgeroorlog tegenover elkaar hadden gestaan zochten nu samen naar wegen om Spanje democratisch te maken. Bijvoorbeeld.
Het congres was een mislukking. Het duurde nog tot de dood van Franco in 1975 voor de eerste prille schreden in die richting werden genomen. Toch heeft dat congres in München geholpen. De deelnemers waren niet de 'vaders van de democratie', maar de 'profeten'. Ze lieten zien dat tussen het zwart-wit dat Franco en de Katholieke kerk handhaafden tegenover 'het communisme', dwz alle niet-Franco aanhangers, veel interessante grijstinten waren. Het is dát proces dat de politieke partijen van nu opnieuw moeten doormaken. Dat ongenuanceerde zwart-wit, dat stomme nietes-welles, staat samenwerking in de weg. De verschijning van deze historische studie zal daaraan bijdragen.
Nu maar afwachten of de nieuwe generatie die bal oppakt.
_____________________
Jordi Amat, La primavera de Múnich, Tuquets, Barcelona, 2016. ISBN: 9788490662427
Recensies:
http://www.elcultural.com/revista/letras/La-primavera-de-Munich/37777
http://www.elperiodico.com/es/noticias/ocio-y-cultura/primavera-munich-jordi-amat-gana-premio-comillas-historia-4845955
http://www.elmundo.es/cultura/2016/01/26/56a754dc46163f26758b4589.html

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 15 Mei 2016
'Count your blessings', moest ik vanmorgen tegen mezelf zeggen. Waarom?
In het langzame proces van herstel en heroriëntering van mijn heupspieren verscheen gisteren een 'protestspier'. Beter gezegd en preciezer, twee protestspieren namelijk de gluteus medium met daartegenover de ilii-psoas. Balen dus.
Gelukkig maar even, want ik zag in dat het eigenlijk een luxe-probleem was. Ik was namelijk steeds pittiger gaan lopen nu het herstel en de heroriëntering zoveel vooruitgang had geboekt. Te hard van stapel gelopen.
Ik keek nog eens om. Sinds Februari leerde ik weer vrijstaand mijn sokken en (onder)broek aantrekken. Mooi toch?
'Count your blessings', zei ik daarom. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 14 Mei 2016
Vandaag komen mijn zoon Peter met schoondochter Rinske op bezoek. Dadelijk haal ik ze af van de boot. Ze hebben al meer dan een jaar een 'empty nest' — beide dochters studeren buitenshuis — ze gaan nu weer getweeën op vakantie. Het reisdoel is een wandeltocht dwars over het eiland in drie dagen.
De paden die ze gaan ken ik goed, maar helaas ben ik nog(!) niet zover dat ik mee kan lopen. Een half uur bergpaden zit er wel in. Dat is op het moment mijn 'actieradius'. Ze blijven een volle week.
We hebben dus alle tijd voor 'bijpraten en ontmoeten'. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 13 Mei 2016
In Duitsland demonstreren rolstoelbezitters want er is een wet op op komst met de naam Behindertengleichstellungsgesetz. Die bevalt hun kennelijk niet helemaal. Dat stond in Die Sueddeutsche van eergisteren.
Ik moest lachen om dat superlange woord van 32 letters. Op de HBS — heel lang geleden dus — maakten we grappen met lange Duitse woorden. Dat vonden we 'gek'. Ik herinner mij één daarvan: Reichsbahnhofhinundherschickmeister, een wisselwachter. Dat woord bestond niet, dat hadden we bedacht om de leraar te plagen. Het haalde 35 letters.
Toevallig, gisteren op de boot naar Tenerife voor de tandarts, krijg ik een Duitse krant in handen en daar vind ik Bundesausbildungsförderungsgesetz, en Arbeiterunfallversicherungsgesetz, allebei 33 letters. Heel gewoon, zonder ophef of extra aandacht.
Thuisgekomen kijk ik Duden — de Duitse Van Dale — er op na. Die houdt een lijst bij van de langste woorden. Behindertengleichstellungsgesetz komt pas op de zevende plaats! Maar ik vond ook een blog die zich met de laatste ontwikkelingen bezighoudt.
Die had nog veel langere:
Grundstücksverkehrsgenehmigungszuständigkeitsübertragungsverordnung
Rindfleischetikettierungsüberwachungsaufgabenübertragungsgesetz
Verkehrsinfrastrukturfinanzierungsgesellschaftsgesetz
Speciaal de juridische sector is de generator van deze lange woorden.
Kortom, mijn toenmalige leraar Duits, Henk Pröpper, had gelijk.
Lange woorden zijn in het Duits 'gewoon', maar ik blijf lachen.
_____________________
http://www.duden.de/sprachwissen/sprachratgeber/die-laengsten-woerter-im-duden
http://www.sprachlog.de/2013/06/05/das-neue-laengste-wort-des-deutschen/

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 12 Mei 2016
Zuid-Afrika vierde een paar dagen geleden het twintigjarig bestaan van zijn Grondwet waarmee een einde werd gemaakt aan de Apartheid. Die Burger gebruikt die viering in een hoofdartikel om nog eens te wijzen op de corruptie van president Zuma. Het is tevens een voorbeeld van wat ik Maandag noemde 'de vrijmoedigheid waarmee o.a. de corrupties van Zuma en zijn kliek gedetailleerd uit de doeken wordt gedaan'.
De president, schrijft Die Burger, getuigt niet van veel respect voor die document waarvoor zoveel bloed is vergoten. De uitdrukkelijke minachting blijkt uit uitlatingen als: 'de Grondwet is God niet', 'de ANC — de grootste partij waarvan Zuma tevens voorzitter is — is belangrijker dan de Grondwet', en 'de rechtbank kan de regering niets voorschrijven.' Het blijft niet bij dergelijke uitspraken. Ook in zijn gedrag negeert hij uitspraken van het Constitutionele Hof. Wat moet je dan?
Die Burger blijft roepen, helaas als een roepende in de woestijn.
Probeer zelf maar de aanhef van dat artikel te lezen:

'n Grondwet die beste gevier as 'n skild teen mag
    Die viering van ons Grondwet wat twee dekades gelede, op 8 Mei 1996, aanvaar is, is 'n bittersoet een.
    Enersyds het ons 'n president wie se optrede allermins getuig van 'n diepe respek vir dié dokument waarvoor soveel bloed vergiet is. Trouens, in woord en in daad minag pres. Jacob Zuma sowel die letter as die gees van die Grondwet.
    Sy uitlatings waarmee hy dié minagting wêreldkundig maak, sluit allerlei dwalinge in soos "die Grondwet is nie God nie", "die ANC is belangriker as die Grondwet" en "die regbank kan nie vir die regering voorskryf nie".
    Helaas is dié minagting nie beperk tot woorde wat in 'n onbewaakte oomblik gespreek word nie. Dit het part en deel geword van Zuma se dade, soos ook by implikasie bevestig is deur die konstitusionele hof se Nkandla-uitspraak dat Zuma nie sy grondwetlike plig nagekom het nie. Dieselfde geld Zuma en sy regering se besluit om doelbewus 'n hofbevel oor die uitlewering van pres. Omar al-Basjir van die Soedan te ignoreer. Die lys met sulke voorbeelde is lánk.
Lukte het een beetje?

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 11 Mei 2016
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 10 Mei 2016
Toen ik in 1949 een lifttocht maakte tot de Zuidpunt van Italië, bezocht ik [natuurlijk] ook Rome en de St Pieter. Wat ik daarvan onthouden heb is o.a. dat er op het middenpad koperen stroken waren ingemetseld die — triomfantelijk — de grootte van de St Paul's in Londen aangeven: 'Wij zijn de grootste!!!!' sprak daar uit. Dat soort 'kinderlijkheid' had ik van 'Rome' niet verwacht. [Ik was 19].
Ik herinner mij deze ervaring nu ik Belgische persberichten lees over de nieuwe Moskee in Sint-Niklaas. In persberichten wordt benadrukt dat dit 'de grootste' Moskee van België wordt.
Gétver!! Wéér die kinderlijke rivaliteit. (100 woorden)
_____________________
Benefiet voor grootste moskee in Vlaanderen levert nu al 600.000 euro op, De Standaard, 8 Mei 2016
http://www.standaard.be/cnt/dmf20160508_02278893
Zie voor deze 'religieuze macho-rivaliteit' ook:
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_largest_church_buildings_in_the_world
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_highest_church_naves

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 9 Mei 2016
Ik heb al eens vaker het idee gehad om een stukje Afrikaans in Mijn Dagboek op te nemen, want ik ben geabonneerd op de nieuwsbrief van Die Burger.
Wat mij aantrekt in Die Burger is namelijk de vrijmoedigheid waarmee o.a. de corrupties van Zuma en zijn kliek gedetailleerd uit de doeken wordt gedaan. Meestal vergt dat teveel achtergrondinformatie. Dat gaat te ver voor Mijn Dagboek.
Nu was er commentaar op de mogelijke verkiezing van Trump. Je moet het maar eens proberen te lezen. Het valt best mee. De achtergrondkennis heb je.
Het kernpunt van dit hoofdredactioneel commentaar is de unieke situatie die ontstaat waarbij de leiders van de Republikeinse partij 'eigenlijk niets van die kandidaat willen weten': eintlik niks van hom wil weet nie.
Hier is het artikel uit Die Burger van gisteren:

Donald Trump lei Republikeine tot in 'n ramp
    Vanjaar se Amerikaanse presidentsverkiesing gaan lank onthou word.
    Die hoofrede daarvoor is die onortodokse en dikwels belaglike optrede van die man wat binnekort as die Republikeinse kandidaat aangewys gaan word, Donald Trump.
    Die wyse waarop hy soos 'n olifant in 'n porseleinkas te kere gaan en alle moontlike groepe kiesers (met uitsondering van wit mans) links en regs beledig en optree asof hy nooit maniere geleer het nie, het aanleiding gegee tot 'n merkwaardige verskynsel wat selde in Amerikaanse verkiesings voorkom.
    Dit is dat die leiers van die party namens wie Trump die verkiesing gaan pak eintlik niks van hom wil weet nie.
    Hy word deur baie lede van die Republikeinse establishment beskou as 'n ongepoetste parvenu wat die party skeur en na 'n ongeëwenaarde nederlaag gaan lei teen die Demokratiese Hillary Clinton, 'n vrou wat marginaal minder verag word.
Lukte het een beetje?

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 8 Mei 2016
Dit gedicht heb ik al een paar jaar 'in portefeuille'. Ik heb het vertaald, want ik wilde het gebruiken aan het slot van mijn boek met als werktitel 'pensioengedachten'. Dat boek ligt sinds bijna vier jaar 'op ijs' zoals ik verleden Zondag nog schreef.
Dezer dagen troffen mij nog eens de regel: 'Niemand had mij een eindeloze Meimaand beloofd': ¡mas tú no me dijiste que mayo fuese eterno!
Ik koos het omdat ik — in deze Meimaand — weer met dat soort gevoelens rondloop, en om het motto Artifex vitae artifex sui: 'Je bent de architect van je eigen leven'.
De dichter, Amado Nervo (1870-1919) was een Mexicaans diplomaat. Hij schreef meer gedichten die zijn zoektocht naar innerlijke rust en zelfkennis in een turbulente wereld als thema hebben. Dit gedicht, En Paz, is overbekend in Zuid Amerika.

In Vrede
Artifex vitae artifex sui

Dichtbij mijn levensavond, mijn leven, ben ik je dankbaar
want nooit gaf je mij valse verwachting
of moest ik werken zonder beloning of hoop.

Aan het einde van mijn lange reis zie ik
dat ik zelf de architect ben van mijn lot
Als ik honing of ijsklompen oogstte
was dat omdat ik die er zelf had ingestopt.
Van de rozenstruiken die ik plantte, kreeg ik altijd rozen.

. . . Natuurlijk kwam na mijn jeugd de winter:
Niemand had mij een eindeloze Meimaand beloofd.

En ja, er waren lange nachten met pijn en verdriet
Maar jij beloofde ook niet uitsluitend goede
en toch, er waren veel rustige en helende nachten.

Ik beminde, en werd bemind, en de zon streelde mijn gezicht
Mijn leven, je bent mij niets schuldig! We zijn quitte!
_____________________
Originele Spaanse versie: En Paz, http://www.poemas-del-alma.com/en-paz.htm

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 7 Mei 2016
De ene oorlogsherinnering roept de andere op. Zo bleef ik met mijn gedachten een tijd bij de 'nooit-meer-oorlog' gevoelens van mijn generatie. 'Iedereen' had het meegemaakt, dus 'iedereen' dacht er zo over. Logisch toch?
OK, er waren nog wat restproblemen die moesten worden opgelost, zoals 'ons' Indonesië. Maar met 'Vietnam' — en dergelijke — moest ons ideaal tenslotte geherformuleerd worden. Het werd: "Nooit-meer-Europese-oorlogen".
We werden tolerant voor 'ver-weg-oorlogen'.
Maar ook dat ideaal wordt niet meer breeduit gedragen nu de generatie die oorlogsellende aan-den-lijve heeft meegemaakt uitsterft. De Pen's en de Wilders-en prediken haat en verklaren de oorlog aan de Islam — en aan alle vreemdelingen.
De jonge generatie moet het kennelijk zelf meemaken. En pas als dàt weer voorbij is, kunnen de overlevenden weer zeggen 'nooit-meer-oorlog!!'
— "Ceux qui ne peuvent se rappeler le passè sont condamnès à le rèpèter".

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 6 Mei 2016
Gisteren schreef ik dat ik aan 'de evacuatie' een Displaced Person Card had overgehouden waarvan ik later dankbaar gebruik maakte bij mijn lifttochten langs de Rijn. Dat maakte onvermijdelijk andere herinneringen los.
Tijdens een van die lifttochten raakte ik bevriend met een andere 'zwerver'. Een jonge tandarts die aan het einde van de oorlog was afgestudeerd en meteen naar Rusland was gestuurd waar hij 'Stalingrad' meemaakte als militair tandarts.
Na de oorlog kwam hij terug bij zijn ouders in Duisburg. Zijn vader, ook tandarts, bood hem zijn — intact gebleven — praktijk aan, maar hij bleef liever zwerven. Hij kon zijn draai niet vinden.
Hij was niet de enige 'part-time zwerver'. Ik heb hem later nog enkele keren ontmoet; op bezoek in Duisburg waar hij tenslotte toch de praktijk van zijn vader had overgenomen. We correspondeerden nog lang, met name over hoe je je na-oorlogse draai kon vinden; hoe je je draai móest vinden. Ik heb er veel van geleerd.
We hebben elkaar tenslotte uit het oog verloren.

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 5 Mei 2016
In Nederland is het 'Bevrijdingsdag'. Mooi moment om mijn eigen herinneringen daaraan eens af te stoffen. De NRC van gisteren had een artikel onder te titel "Herdenken wat niemand zich herinnert". Dat trok mijn herinneringenklep open.
Mijn geboortestad Venlo werd op 2 Maart door Amerikanen bevrijdt, maar ik was er toen al niet meer. Na de bombardementen en het artillerievuur van het najaar '44 werden we in Januari, in de sneeuw, 'geëvacueerd' uit het frontgebied. Eerst een dagmars te voet tot waar de treinen nog konden komen [Geldern om precies te zijn]. Tenslotte strandden we op een onderduikadres in de buurt van Zutphen, [Harfsen om precies te zijn]. We waren toen dus 'vluchtelingen'. Anders dan vele andere stadgenoten werden wij met open armen ontvangen. ['Just for the record'!]. We waren namelijk ontsnapt van de grote groep, en hadden onze eigen weg gezocht.
Ergens eind April werden we door Canadezen bevrijdt, maar naar Venlo terugreizen was taboe. Om de na-oorlogse 'vluchtelingenstroom' te beperken was er bij Nijmegen een streep getrokken. Daar mochten wij niet over. Pas begin Juni waren we compleet met ons gezin terug in Venlo. Mijn broer, die we bij het begin van de 'evacuatie' al kwijtgeraakt waren, was er ook. Hij had niet kunnen ontsnappen van de grote groep en was in Friesland terechtgekomen. Ook hartelijk ontvangen. In het uniform van een Canadese soldaat had hij zich over de 'Nijmeegse streep' gesmokkeld.
Samen met mijn vader smokkelden we ons in Nijmegen over die 'streep'. Hij had een zgn DP-Card voor ons allebei weten te bemachtigen, een Displaced Person Card waarmee toen de vluchtelingenstromen werden beteugeld. Nog jaren later maakte ik daar dankbaar gebruik van bij mijn na-oorlogse lifttochten langs de Rijn [ik was inmiddels 16] want de DP-Card gaf bij de zgn Rotkreuzheime recht op een maaltijd, of een overnachting, of een bad, of meer. [Ik heb die kaart nog.]
Eenmaal terug in Venlo kon mijn vader de terugreis van mijn moeder met mijn drie zusjes 'legaal' regelen. Hij was toen geen 'smekende vluchteling' meer.
In Venlo heb ik mijn draai nooit meer gevonden. In 1947 deed ik er eindexamen HBS-B en vertrok voor verdere studie. Alleen weekends was ik er, en verloor geleidelijk mijn vrienden. Zo werd 'Venlo' en 'De Bevrijding' bestofte 'herinnering' voor mij.
Mogelijk heb ik mijn moeilijk tembare reis- en zwerflust in de rest van mijn leven daar aan te danken. Met de leeftijd moet dat eindelijk ook eens afgelopen zijn.
Hoe word ik daarvan 'bevrijd'? De tijd zal het leren.
_____________________
Bas Blokker, Herdenken wat niemand zich herinnert, NRC 4 mei 2016 De Tweede Wereldoorlog ligt een mensenleven achter ons. Het duurt niet lang meer of alle ooggetuigen zijn overleden.
http://www.nrc.nl/next/2016/05/04/herdenken-wat-niemand-zich-herinnert-1615258

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 4 Mei 2016
De zon komt steeds eerder op. Vanmorgen was het precies 07:40, maar ik heb het moment niet afgewacht. Ik weet dat het pijn doet aan mijn ogen. Ik word er steeds gevoeliger voor. Vanmorgen waren er namelijk helemaal géén wolken. De zon komt dan haarscherp op boven de rotsen van Tenerife. De hemel op de achtergrond is dan wolkenloos, bijna diepblauw. Alleen rond de plek waar de zon moet opkomen wordt het lichter. Op een klein plekje maar, zeker geen wijde 'fanfare' van zonnig-roodgekleurde wolken die mijn ogen alvast laten wennen.
Nee, ik zag die lichtflits aankomen. Ik dacht wegwezen!! (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 3 Mei 2016
Vandaag geen comlumn.

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 2 Mei 2016
Oud worden, zoals ik gisteren schreef, leidt tot onvermijdelijke verliezen. Henry Wadsworth Longfellow (1807-1882), in zijn sonnet Nature, vergelijkt dat proces met een kind waarvoor 'bedtijd' nadert. 'Half willing, half reluctant' laat het zich door zijn 'fond mother' wegleiden. Het kijkt nog eens om naar de speeltjes, niet 'wholly reassured and comforted'. Zo vertellen de twee kwatrijnen het.
De twee terzinen laten zien hoe Nature — als een 'fond mother' — onze 'speeltjes' opzij legt, en wij, evenmin als het kind, 'scarce knowing if we wish to go or stay.'
Zo ongeveer voel ik mij nu ook.

As a fond mother, when the day is o'er,
Leads by the hand her little child to bed,
Half willing, half reluctant to be led,
And leave his broken playthings on the floor,

Still gazing at them through the open door,
Nor wholly reassured and comforted
By promises of others in their stead,
Which, though more splendid, may not please him more;

So Nature deals with us, and takes away
Our playthings one by one, and by the hand
Leads us to rest so gently, that we go

Scarce knowing if we wish to go or stay,
Being too full of sleep to understand
How far the unknown transcends the what we know.
Overigens laat Longfellow ons niet de christelijke kijk op de dood zien, met hemel-óf-hel: heil-óf-verdoemenis. Zijn kijk op 'het volgende leven' is niet-oordelend, humanistisch. Dat is nieuw in zijn dagen.
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/nature

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 1 Mei 2016
In het voorjaar van 2012 schreef ik een boek met als werktitel 'pensioengedachten': 'Wat doe je als voorbereiding op ouder worden?' Het was voor tachtig procent klaar toen ik in een diepe burn out stortte. Het boek ligt nu 'op ijs'.
Dezer dagen trof een artikel dat ik zeker zal betrekken bij dat boek — als het nog ooit zover komt. Het is een betoog dat je bij het ouder worden juist moet kiezen om 'iets nieuws' te leren. De centrale gedachte daarvan staat in deze aanhaling:
— "You counter the narrative of diminishment and loss with one of progress and bettering."
De schrijver heeft bij het naderen van zijn pensioenleeftijd gekozen om (alsnog) te leren tennissen. Hij neemt dat heel serieus met intensieve lessen, oefenen en coaches. Hij beschrijft niet alleen het genot wat hij daaraan ontleent, maar ook de vooroordelen — van hemzelf en van de omgeving — die dat dreigen te verhinderen.
Slechts terloops noemt hij enkele alternatieven voor 'tennis'; daarentegen hij gaat heel gedetailleerd — en overtuigend — in op zijn eigen optie. Deze tennis-detaillering stelt de lezer echter in staat om grondig en positief-kritisch zijn eigen opties te beoordelen.
Als ik mijn boek 'pensioengedachten' ooit uit de ijskast kan halen, ga ik dat zeker met verschillende opties aanvullen. Niet alleen uit mijn omgeving, maar ook uit eigen ervaring, want zonder het bewust te hebben gekozen geniet ik van de positieve leerervaringen met mijn andere (pensioen-)bezigheden. Die compenseren inderdaad grotelijks de onvermijdelijke verliezen. Inderdaad: (You) I counter the narrative of diminishment and loss with one of progress and bettering.
Dat kan ik bevestigen: Ik leer nog steeds. En ik geniet daarvan.
_____________________
Gerald Marzorati, Better Aging, Through Practice, Practice, Practice, NYT, Opinion, APRIL 29, 2016.
Uit dit artikel komt de aangehaalde quote.
http://www.nytimes.com/2016/05/01/opinion/better-aging-through-practice-practice-practice.html
Gerald Marzorati, Learning to Play Tennis Late in Life, NYT, Tennis, AUG 24, 2012
http://www.nytimes.com/2012/08/27/sports/tennis/learning-to-play-tennis-late-in-life.html
Mijn dagboeken van Januari, Februari en Maart 2012 bevatten veel 'verslag' van dat schrijf- en leerproces

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 30 April 2016
De zon kwam vanmorgen niet haarscherp op vanachter de rotsen van ons buureiland. Dat is — overigens — prachtig, maar de lichtflits is helaas oogverblindend.
Ook on-fotografeerbaar.
Meestal ligt er 's morgens op de horizon een smalle strook passaatwolken terwijl de hemel verder wolkenloos en diep-blauw is. Als die strook dikker is, zien we meestal een prachtig voorspel met roodgekleurde wolken dat ik 'fanfare' noem.
Maar vanmorgen — met de Cirrus die regelmatig op bezoek komt — was de hemel gevuld met de weelderige rijkdom van de Cirrus: vederwolken, mini-schapenwolkjes en wat al niet meer.
Daarmee was vanmorgen de hele hemel één rode 'fanfare'. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 29 April 2016
Henk schreef mij enthousiast over het gedicht van afgelopen Woensdag, met name over de toelichting van de dichter dat het gaat over 'refusal of the present'. Ik vroeg mij daarbij af waarom we zonodig de zonsopgang — of welk 'prachtig moment' dan ook — moeten fotograferen. Henk verwijst naar recent onderzoek over Facebook-gebruikers. Ook daar speelt zich iets dergelijks af. Je zoekt — en vindt — contacten maar de blijvende bevrediging blijft uit. Je vindt de fascinatie van de ontmoeting, dat is opwindend, maar de rustgevende bevrediging van een menselijk contact komt niet. Facebook-en is in die zin een vorm van 'refusal of the present'.
Als gevolg daarvan mis je iets wezenlijks.
De 'chemische' verklaring daarvoor is dat de fascinatie van het eerste moment bepaald soort opwindende hormonen oproept. Die worden dan niet gevolgd andere — rustgevende — hormonen die de complete menselijke ervaring afronden.
Het betrokken onderzoek onder scholieren stelde vast dat intensieve Facebook-gebruikers minder 'bevredigd' zijn en more likely to be anxious, hostile, or depressed. Ook hier blijkt dus: There is no substitute for the real thing.
Bedankt Henk, het stimuleert mij om nog meer van het moment zelf te genieten en het daarbij te laten. Niks vastklampen, niks fotograferen, niks Facebook-en om er 'later' van te genieten, of om het te 'delen'.
_____________________
http://nicholasboothman.com/no-substitute-for-the-real-thing/
Quote: When we bond face-to-face, the "seeking" emotions trigger the release of a feel-good chemical inside us called dopamine: and we feel energy and pleasure. If we like and trust the person, the calming and "satisfaction" rewards of oxytocin and serotonin are triggered to balance the highly addictive effects of the dopamine.

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 28 April 2016
— "Zo'n mañana-lijstje van gisteren kan je behoorlijk storen. Ik bekijk 's avonds welke prioriteiten ik wèl heb ingevuld. Dat lijstje is interessanter!"
Zo reageerde Ghislaine op mijn mañana-column van eergisteren waar ik beschreef hoe ik die ochtend baalde toen ik zag wat ik allemaal op de Spaanse mañana-manier had uitgesteld.
Inderdaad, Ghislaine heeft gelijk: Geniet van wat je wèl hebt bereikt: 'Count your blessings!' Ik zal het in mijn oren knopen. Ik heb al langer de gewoonte om bij het inslapen de hele dag de revue te laten passeren.
Dat ga ik in het vervolg aanvullen met 'Count your blessings!' (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 27 April 2016
Dit gedicht — A Sunset van Ari Banias — gaat over het fotograferen van zonsondergang. Mijn ervaring ligt bij zonsopgang. Dat is vergelijkbaar. Ik geniet er telkens opnieuw van. Ik had — 'had', want ik heb het afgeleerd — vaak aanvechtingen om het te fotograferen: om het te vereeuwigen, of om het te 'delen'. Zinloos. Dit gedicht gaat er over, en ik herken het helemaal.
—"I was thinking about our insistence on capturing and memorializing the present as a refusal of the present", zegt de dichter in zijn toelichting.
—"There is no substitute for the real thing", mompel ik dan.
(Bijgedachte: Misschien kan in de toekomst de digitale-neuropsychologie gevoelens zodanig digitaliseren dat we die per e-mail of WhatsApp kunnen 'delen'. Met mijn oude marketing ervaring denk ik dat er vast wel een 'markt' voor is gezien het aantal mensen dat 'heerlijke gevoelens' met een spuitje probeert na te apen.)
Geniet van de dingen zoals ze zich voordoen, maar maak er geen foto van:
— ' . . . (a) picture can only be as interesting as a word repeated until emptied'.

I watch a woman take a photo
of a flowering tree with her phone.
A future where no one will look at it,
perpetual trembling which wasn't
and isn't. I have taken photos of a sunset.
In person, "wow" "beautiful"
but the picture can only be
as interesting as a word repeated until emptied.
I think I believe this.
Sunset the word holds more than a photo could.
Since it announces the sun then puts it away.
We went to the poppy preserve
where the poppies were few but generous clumps
of them grew right outside the fence
like a slightly cruel lesson.
I watched your face, just out of reach.
The flowers are diminished by the lens.
The woman tries and tries to make it right
bending her knees, tilting back.
I take a photo of a sunset, with flash.
I who think I have something
to learn from anything learned nothing from the streetlight
that shines obnoxiously into my bedroom.
This is my photo of a tree in bloom.
A thought unfolding
across somebody's face.
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/sunset

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 26 April 2016
Mañana heeft in het Spaans twee betekenissen. Zoals het Nederlandse 'morgen' betekent het 'ochtend' en 'de volgende dag'. 'Morgenochtend' in het Spaans is mañana por la mañana.
Maar mañana heeft ook nog een andere betekenis. Als iemand je iets voor 'mañana' belooft dat betekent het meestal 'met Sint-Juttemis'. Dat ergert mij.
Om mijn hyperactiviteit te beteugelen stel ik vaak dingen uit tot morgen die ik 'eigenlijk' vandaag wil doen. Dan mompel ik mañana in mezelf.
Maar ja, nu is het mañana (ochtend) en ik bekijk alle mañanas van gisteren.
Balen!
Of moet ik worden als de Spanjaarden? Mañana=Sint-Juttemis. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 25 April 2016
Precies tien dagen geleden schreef ik over het verschijnen van Cirrus wolken. Ik weet niet of het lente seizoen er mee te maken heeft. Mogelijk valt het mij op omdat ik meer-dan-vroeger mediterend naar de wolken kijk om mijn hyper-activiteit te beteugelen.
Hoe dan ook, die Cirrus is een nieuw element waarbij onze klassieke passaatwolken nogal saai afsteken. Ze verschijnen niet iedere dag, en — zoals ik de eerste keer al zag — bewegen ze in tegengestelde richting. Kennelijk is het daarboven niet alleen veel kouder, maar waait de wind daar tegengesteld.
Ze zijn — hoe dan ook — heerlijk om naar te kijken. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 24 April 2016
Mogelijk wegens de herdenking van het overlijden van William Shakespeare kwam A-Poem-A-Day met diens Sonnet 104. Het gaat over vriendschap en ouder worden. Het kon niet missen. Zeker ook niet wegens de treffende beginregels. Bij 'gebruikelijke ellende' van het ouder worden is er ook de onveranderlijke schoonheid die het dóórleven waardevol maakt.

To me, fair friend, you never can be old,
For as you were when first your eye I ey'd,
Such seems your beauty still. Three winters cold,
Have from the forests shook three summers' pride,
Three beauteous springs to yellow autumn turn'd,
In process of the seasons have I seen,
Three April perfumes in three hot Junes burn'd,
Since first I saw you fresh, which yet are green.
Ah! yet doth beauty like a dial-hand,
Steal from his figure, and no pace perceivd;
So your sweet hue, which methinks still doth stand,
Hath motion, and mine eye may be deceiv'd:
    For fear of which, hear this thou age unbred:
    Ere you were born was beauty's summer dead.
Ik snuffelde daarna op het internet naar commentaar op dit gedicht en ik kwam terecht bij de blog Shakespeare Geek. Prachtig! Een aanrader! Niet alleen het commentaar op dit gedicht, maar op de andere sonnetten.
Ik bleef veel te lang plakken maar ik zal er zeker nog terug gaan.
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/me-fair-friend-you-never-can-be-old-sonnet-104-0
http://blog.shakespearegeek.com/2009/07/to-me-fair-friend-you-never-can-be-old.html

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 23 April 2016, St George's Day
Vandaag precies 400 jaar geleden zijn Shakespeare èn Cervantes overleden. Shakespeare was 52, Cervantes 69. Allebei beroemd als vernieuwer van de literatuur, maar hoe verschillend. Babelia wijdt er een hele aflevering aan.
Cervantes leefde in een Spanje dat juist alle Joden, Arabieren en tenslotte zelfs bekeerlingen had uitgewezen en zijn toppunt van 'pure katholiekheid' had bereikt. Shakespeare maakte Elizabeth I mee, die 44 jaar regeerde, en Jacobus II, de laatste katholieke vorst. Cervantes zette in de literatuur de moderne roman op poten, Shakespeare deed dat met het theater.
In de loop van de eeuwen is het werk van beiden over en weer vertaald. Babelia wijst echter op een klassieke vertaalmoeilijkheid van Engels naar Spaans die hier ook een rol speelt. Het meest extreme voorbeeld is het zinnetje uit Hamlet: 'To be or not to be'. Dat is onvertaalbaar want in het Spaans heeft 'zijn' twee betekenissen namelijk 'ser' en 'estar' die ook in het Nederlands 'moeilijk' vertaalbaar zijn. Babelia wijst op Calderón die deze zes lettergrepen inderdaad vertaalde, maar daarvoor dertig versregels nodig had om hetzelfde te zeggen.
Ik beperk mij daarom tot deze enkelvoudige observatie.
Bij het vergelijken van Shakespeare en Cervantes vind je allerlei tegenstellingen, overeenkomsten en complementariteiten. Ontzettend veel dus. Of, zoals ze in het daartussen gelegen land zo treffend zeggen 'c'est la mer à boire', dat mijn Van Dale vertaalt als: 'het is onbegonnen werk'. Speur zelf maar in de culturele bijlagen van de kranten die je leest.
Veel leesplezier!
_____________________
Het inleidende artikel in Babelia van 16 April 2016
Alberto Manguel, Shakespeare no es Cervantes, http://cultura.elpais.com/cultura/2016/04/14/babelia/1460640879_175928.html

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 22 April 2016
In Die Burger — het beste Zuid-Afrikaanse dagblad; ik lees dat af en toe — trof ik een column waarin het terrorisme in Zuid-Afrika vergeleken werd met de IS-aanslagen in Europa. De schrijver geeft getallen. In Zuid-Afrika zijn in de 22 jaar na de Apartheid 370.000 mensen doodgeschoten of -gestoken. Nu nog steeds 18.000 per jaar.
De overheid doet niets. Vermindert zelfs het politie-budget. Er is geen preventie of heropvoeding. Integendeel "We cultiveren moord- en doodslag", schrijft Charles Smith is zijn column: "We hebben geen Islamitische djihadisten nodig. Ons is in 'n politieke drukkoker wat terrorisme kweek".
En Zuma blijft de president. (100 woorden)
_____________________
Charles Smith: SA onder beleg deur terroriste, dis net ons eie, Die Burger, 24 Maart 2016
http://www.netwerk24.com/Stemme/Charles-Smith/charles-smith-sa-onder-beleg-deur-terroriste-dis-net-ons-eie-20160324

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 21 April 2016
Ik heb vannacht opeens heel slecht geslapen en lang wakker gelegen. Ik was er de laatste week juist in geslaagd mijn 'over-actieve geest' zodanig te temmen dat ik een paar nachten voortreffelijk sliep. En nu opeens dit. Een nare verrassing!
Ik vraag mij natuurlijk af: "How come?" Misschien dat ik gisteren — of de laatste dagen al — een of meer 'fouten' maakte. Dat zou mij verder helpen.
Vroeger sliep ik — als vanzelfsprekend — de volgende nacht uitstekend. Dat is niet meer zo. Nu moet ik rustig waarnemen, het probleem herkennen en met experimenten oplossen. Als een objectieve wetenschapper.
En vooral rustig blijven. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 20 April 2016, nicht Tini jarig!
Het is gemakkelijk de moord op García Lorca te wijten aan zijn homoseksualiteit of aan zijn 'socialisme', maar nader onderzoek — dat laatste jaren bekend werd — leert dat zijn familie óók erbij was betrokken. Voor zijn falangistische familie was hij meer dan het 'zwarte schaap'. Met het toneelstuk dat ik Zaterdag zag, had hij positie genomen in een oude familievete. De tyrannieke moeder verwees naar een concreet familielid, al was de werkelijkheid wellicht iets milder.
Als het aanstaande Augustus precies tachtig jaar geleden is, zal het wel ruime publiciteit krijgen. Lees alvast de reeds verschenen artikelen.
Dat geeft je een idee. (100 woorden)
_____________________
Het gaat vooral om het onderzoek van Miguel Caballero Pérez en anderen
Giles Tremlett, Final hours of Spanish poet Federico García Lorca revealed The Guardian, 25 june 2011
http://www.theguardian.com/culture/2011/jun/25/spain-franco-federico-garcia-lorca
Laura Ventura, La muerte del poeta: nuevas hipótesis tras los restos de García Lorca, LA NACION, 05 DE ABRIL DE 2015
http://www.lanacion.com.ar/1781791-la-muerte-del-poeta-nuevas-hipotesis-tras-los-restos-de-garcia-lorca

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 19 April 2016
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 18 April 2016
Zoals je misschien hebt begrepen ben ik 'nogal' actief als ik 'rustiger' zou moeten zijn. Hoewel ik al grote veranderingen op dit punt heb bereikt, is iedere hulp welkom. Zo dit gedicht Park Going to Sleep van Helen Hoyt (1887-1972).
Ik zie het helemaal voor me. Het is een rustgevende fantasie. Ik zit in de schemering op een bank in een stadsparkje. De overige bezoekers zijn al naar huis. De parkwachter loopt nog rond voor hij het sluit. Ik zie het langzaam donker worden.

The shadows under the trees
And in the vines by the boat-house
Grow dark,
And the lamps gleam softly.

On the street, far off,
The sound of the cars, rumbling,
Moves drowsily.
The rocks grow dim on the edges of the shore.

The boats with tired prows against the landing
Have fallen asleep heavily:
The monuments sleep
And the trees
And the smooth slow-winding empty paths sleep.
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/park-going-sleep

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 17 April 2016
Gisteravond zag ik een beroemd stuk van García Lorca, de poëet die in 1936 door de franquistas werd vermoord. Het heet La casa de Bernarda Alba en wordt uitsluitend door vrouwen gespeeld. De onderdrukking door man is er niet minder aanwezig. Het is de geest van afgedwongen discipline die met harde hand wordt gehandhaafd.
In dit geval door Bernarda, de weduwe met vier volwassen dochters die eist dat het hele huishouden acht jaar rouwt voor het overlijden van haar man. De spanning, ook de seksuele, is te snijden. Een dochter pleegt tenslotte zelfmoord.
Ik werd er geleidelijk heel verdrietig van. (100 woorden)
_____________________
Deze korte/prachtige YouTube geeft — ook als je geen letter Spaans verstaat — een goed beeld van de spanningen:
BERNARDA ALBA 2015 Delirium Teatro, https://www.youtube.com/watch?v=1XafHUwXqiQ
Engelse Wikipedia over het stuk: https://en.wikipedia.org/wiki/The_House_of_Bernarda_Alba
De moord op Lorca werd van officiële franquistische zijde verwezen naar 'enkele dissidenten'. Pas een jaar geleden blijkt uit vrijgekomen documenten dat het wel degelijk van hogerhand was opgedragen:
Ashifa Kassam, Federico García Lorca was killed on official orders, say 1960s police files, The Guardian, 23 April 2015
http://www.theguardian.com/culture/2015/apr/23/federico-garcia-lorca-spanish-poet-killed-orders-spanish-civil-war

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 16 April 2016
Juist deze week — twee weken na de Panama Papers — heeft het Europese parlement een 'richtlijn' goedgekeurd die de Europese landen verplicht die binnen twee jaar in hun landswetten op te nemen. Die richtlijn houdt in dat 'zakelijke belangen' onder [wettelijk beschermde] geheimhouding vallen. Multinationals lobby-den daar al lang voor. Als dit wet wordt, zijn Panama Papers niet meer mogelijk. Zo ook niet het publiceren van het bedrog van Volkswagen — en andere merken — met de uitlaatgassen. Ook het farma-bedrog van Mediapart, dat in Frankrijk honderden doden kostte, zou 'onaanraakbaar' worden voor publiciteit.
Le Monde publiceerde er gisteren een alarmerend artikel over. (100 woorden)
_____________________
Anne-Aël Durand et Mathilde Damgé: Les 'Panama papers' auraient-ils été possibles avec la directive sur le secret des affaires?, LE MONDE, 15.04.2016
http://www.lemonde.fr/panama-papers/article/2016/04/15/les-panama-papers-auraient-ils-ete-possibles-avec-la-directive-sur-le-secret-des-affaires_4903235_4890278.html
Over Mediapart schreef ik gedetailleerd: 24 en 27 November 2010, 30 September en 15 Oktober 2011

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 15 April 2016, zus Tini jarig!!
Hoewel de passaatwolken vrij vaste vormen hebben, kan ik niet klagen over de fraaiheid. Zeker niet nu ik die vooral gebruik om daar rustig naar te kijken als meditatie.
Gisteren was er opeens een verrassing. Hoog boven de passaatwolken — die heel keurig op precies elfhonderd meter zweven — verschenen de hele middag prachtige vederwolken. Cirrus in allerlei vormen: Lange strepen, grillige turbulenties, allerlei andere krullen en natuurlijk de echte 'veren' waaraan ze hun naam danken.
Wat me opviel was dat ze in tegengestelde richting bewogen. Kennelijk heersen daar boven andere windrichtingen en vooral stormen.
Hier beneden was het intussen lekker rustig. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 14 April 2016
De zonsopkomst gaat met sprongen achteruit. Op 25 Maart noteerde ik dertien over acht; vanmorgen zeven vóór acht. Dat hoort bij het begin van de lente. Later, tegen de tijd van de kortste nacht, gaat het veel langzamer.
Wat ik ieder jaar boeiend vind is het punt van opkomst. Op het moment schuift dat punt op de rechterflank van El Teide omhoog. Het ziet er naar uit dat midzomer de top wordt bereikt, maar dat heb ik nog nooit met eigen ogen gezien.
Bovendien is de top vaak in wolken gehuld. 'Haarscherp verschijnen' is nogal zeldzaam. Daarom niet minder spannend. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 13 April 2016, Michaël jarig!
—'How our politicians — and media — are helping terrorists win', is de titel van een voortreffelijke analyse in The Spectator. Terrorisme is generen van macht waar die niet is; door 'bangmakerij'. Daaruit halen ze de politieke dimensie van hun ordinaire [massa]moorden.
De pers 'verdient' daaraan door 24/7 'boeiend nieuws' te brengen. Politici zien kans om massa-populariteit te krijgen. Na 9/11 begonnen Bush en Blair begonnen een waanzinnige oorlog waaraan alleen het militair-industriële complex verdiende. Op die manier worden ze 'luidspreker' van terroristen. Thatcher — indertijd met de IRA — behandelde IRA-strijders als 'gewone misdadigers'.
Géén overreactie dus, maar investeren in intelligente — vooral brede!! — preventie. (100 woorden)
_____________________
Simon Jenkins, How our politicians — and media — are helping terrorists win
http://www.spectator.co.uk/2016/04/how-our-politicans-and-media-are-helping-terrorists-win/
Citaat: 'These two responses — from the media and politics — are like whirling dervishes, dancing to terrorism's beat, with Isis gleefully orchestrating them from afar'.

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 12 April 2016
In Babelia trof ik een bespreking van interview met de Syrische dichter Adonisnom de plume van Alí Ahmad Saíd Esber (1930) — over zijn boek Violence et Islam en daarin de opmerking dat de Islam de jongste monotheïstische religie en dat die de Arabische staat nog helemaal in de klauwen heeft. Vergeleken met het Jodendom en het Christendom is de Islam veel minder 'bevrijd'. Uit het verdere betoog blijkt dat dat 'in de klauw hebben' wederzijds is. Een dictatoriale staat heeft een dictatoriale religie nodig. Hij, Adonis, probeert de Islam met betrekking tot die situatie uit te leggen zonder in 'islamofobie' te vervallen.
Eerder schreef ik over her loskoppelen van de Joodse Staat en de Joodse Religie naar aanleiding van het overlijden van Hajo Meijer, een van de drijvende krachten achter 'Een Ander Joods Geluid' dat internationaal het koketteren met de Holocaust door de Staat Israël aan de kaak stelde. Daar speelde ook det verwijt anti-semitisme in de richting van Hajo Meijer c.s.
Vervolgens kwam ik op 'onze' Ayaan Hirsi Ali die een jaar geleden 'vijf thesen' aandroeg om de Islam los te koppelen van de Staat. Zij vergeleek dit met de 'thesen' van Luther die indertijd een begin maakten met het loskoppelen van de religie en de staat.
Heel boeiend! Ik las Spaanse, Franse en Engelse analyses van dat boek, maar een Nederlandse kon ik niet vinden. Wat is er aan de hand. Is 'onze' Ayaan Hirsi zover in de hoek van de islamofobie gedrukt dat je in Nederland niet meer over haar mag praten?
_____________________
Adonis (Auteur), Houria Abdelouahed (Interviewer), Violence et Islam, 5 novembre 2015,
https://www.amazon.fr/Violence-islam-Adonis/dp/2021288587
Een interessant interview met Adonis staat in Le Monde:
Catherine Simon, Adonis : Nous, Arabes, n'avons pas rompu avec la tradition autoritaire, LE MONDE DES LIVRES, 29.01.2014
http://www.lemonde.fr/livres/article/2014/01/29/adonis-nous-arabes-n-avons-pas-rompu-avec-la-tradition-autoritaire_4356441_3260.html
In het Spaans las ik: AYAAN HIRSI ALI, Cinco tesis de Ayaan Hirsi Ali, El País Internacional, 12 ABR 2015 http://internacional.elpais.com/internacional/2015/04/10/actualidad/1428699981_762750.html
In het Engels vond ik: The Uncomfortable Read: Heretic by Ayaan Hirsi Ali, APRIL 13, 2015 | THE PAPERBACK PRINCESS
https://thepaperbprincess.wordpress.com/2015/04/13/the-uncomfortable-read-heretic-by-ayaan-hirsi-ali/
Over de 'klauw' tussen de Israëlische Staat en het Joodse Geloof schreef ik 3 4 5 25 en 25 Augustus 2014. Aldaar ook de betreffende bronvermeldingen.

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 11 April 2016
Vandaag moest ik naar de tandarts op Tenerife. Het leek een eenvoudige vulling, maar mijn tandarts alhier zag dat er eerst een zenuwbehandeling nodig was. Dat kon hij niet. Vandaar.
Het ging vlot en het was pijnloos. Maar met de reis ben ik driekwart dag kwijt. Om kwart voor zeven van huis, lekker lopen naar de haven. Dan 'een uurtje' met de boot, en tenslotte 'een uurtje' met de bus. Alles liep gesmeerd. Kwart voor tien was ik bij de tandarts. Sneller kon het niet. Voor de terugweg hetzelfde. Half vier thuis.
Terug op ons lieve mini-eiland in de oceaan. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 10 April 2016
Vandaag geen column.

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 9 April 2016
Ik was gisteren blij-verrast weer eens over Eva Joly te kunnen schrijven. Zij is als 20-jarige Noorse naar Parijs gekomen als au pair. Later was ze (gevreesde) onderzoeksrechter voor financiële zaken die indertijd Lagarde en Tapie het vuur na aan de schenen wist te leggen. Ze wordt 'racistisch' bekritiseerd met xenofobe opmerkingen die Marine Le Pen niet zouden misstaan. Op 16 Juli 2011 schrijf ik over minister-president François Fillon die ik met duidelijk dédain en gespeelde aarzeling op TV hoorde zeggen:
—"Cette dame n'a pas une culture très ancienne des traditions françaises . . ., des valeurs françaises . . ., de l'histoire française . . ." Dat ging over Eva Joly.
Een jaartje later, als Marine Le Pen 'alle buitenlanders eruit' wil hebben en noch Hollande, noch Sarkozy haar uitdrukkelijk tegen durven spreken uit vrees hun eigen 'xenofobe klantjes' te verliezen, komt Eva Joly — die inmiddels politiek behoorlijk in tel is — voor de dag met haar prachtige tekst waaruit blijkt dat ze meer van de 'traditions françaises' begrijpt dan Fillon suggereert:
—". . . Nous sommes chez nous, nous les Bretons, les Corses, les Occitans, nous les Polaks, les Portos, les Ritals et les Espingouins, nous les Youpins, les Nègres, les Bougnoules. Et nous, les Norvégiennes ménopausées . . . " (Mijn Dagboek 22 April 2012) Daar moest Marine het mee doen.
Ook Sarkozy — per slot is hij tweede generatie Hongaar — laat na de verkiezing van Hollande weten dat hij de politiek niet zal verlaten, maar wel:
—". . . Mon engagement sera désormais différent. Je m'apprête à redevenir un Français parmi les Français." (Mijn Dagboek 7 Mei 2012)
Kortom als Norvégiennes ménopausées 'Françaises' kunnen zijn, dan kan ook een tweede generatie Hongaar Français parmi les Français zijn.
Ik hou van haar, deze Norvégienne ménopausée. Ik hoop dat ze met haar nieuwe initiatief succes heeft: de corruption française in de wortel aanpakken.
_____________________
De genoemde verwijzingen naar Mijn Dagboek zijn op deze site gemakkelijk te vinden door in de derde kolom 'oudere dagboeken' aan te klikken. Het gaat om de dagboeken 134, 143 en 144

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 8 April 2016
Ik volg de 'Panama papers' met aandacht. Misschien dat die uiteindelijk helpen om de publieke ergernis over de (ongeschreven) privileges van de rijken in te tomen.
Eva Joly wees — met haar ervaring in het financiële wereldje — op de rol van lokale banken. Ik weet van een kennis — die opeens een 'ietsje groter vermogen' op zijn bank had staan — dat de lokale bank hem meteen verwees naar de afdeling 'Private Banking'. Het eerste wat ze daar voorstelden was om dat vermogen 'veilig' in het buitenland te verstoppen. Dáár wil Joly het probleem aanpakken.
Precies dát bankgeheim maakt die corruptie zo massaal. (100 woorden)
_____________________
'Panama papers ' : 170 000 signatures pour poursuivre les responsables d'évasion fiscale, LE MONDE, 07.04.2016
http://www.lemonde.fr/evasion-fiscale/article/2016/04/07/panama-papers-100-000-signatures-pour-poursuivre-les-responsables-d-evasion-fiscale_4898266_4862750.htm

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 7 April 2016
Gisternacht sliep ik abominabel slecht. Dat komt — gelukkig — zelden voor. Anders-dan-anders was ik gisteren overdag niet alleen moe, maar ik leek wel in een gat van moedeloosheid te vallen. Depressief haast. Ik moest alle zeilen bijzetten — en alle trucs uit de kast halen — om positief te blijven. Ik hield mij extra strikt aan mijn gedisciplineerde rustpauzes. Niets hielp.
Het lawaai van de storm door de palmen vlak voor mijn balkon, maakte mij bijna gek. Ik ontvluchtte het huis. Op een stille plek heb ik mediterend de zon zien ondergaan. Dat hielp.
Vannacht sliep ik beter. Ik kon mij weer ontspannen. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 6 April 2016
Ik heb gisteren de samenvatting gemaakt van Februari. Vandaag gaat die in de mail, maar op de website kun je die al lezen. Daarbij werd ik nog eens herinnerd aan de "bulderende NO-passaat" die toen bijna een hele week woedde. Om simpel van te worden.
Het bijzondere van die [al of niet bulderende] NO-passaat is dat de hemel dan kraakhelder is. De Nederlandse herfststormen — die qua kracht daar wel mee te vergelijken zijn — gaan altijd gepaard met zware bewolking. De laatste weken hadden we rustige wind met bewolking.
Nu stormt het opeens weer pittig. De hemel is dus kraakhelder blauw. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 5 April 2016
Ik heb verschillende dichtbundels liggen die soms maandenlang onaangeroerd blijven. Dan, opeens, valt mijn oog er weer op.
Zo ben ik de laatste dagen weer eens druk met Antjie Krog (1952), de Zuid-Afrikaanse dichteres waarvan ik al een paar jaar geleden de dichtbundel Wat De Sterren Zeggen cadeau kreeg van mijn neef Marc.
Overmorgen is het weer nieuwe maan. Ik zag vanmorgen zijn oerdunne sikkeltje nog. Een mooie gelegenheid dit gedicht — gebed — te beluisteren van de meegeleverde CD. Helaas kan ik die bijzondere stem en voordracht van Antjie Krog niet op mijn blog zetten. Fantaseer dat er maar bij als je naar de Nieuwe Maan kijkt.

Gebed vir die nuwe maan

O nuwe maan daar bo
neem my gesig en ruil dit met joune daarbo
hou my gesig daar bo
en alles wat mij ontstel
en gee my jou gesig
wat altyd nuut terugkom
nadat jy gesterf het
want die vreugde daar bo
omdat jy nuut is
is altyd sigbaar van hier
Vertaling:
Gebed voor de nieuwe maan
O nieuwe maan daarboven/ neem mijn gezicht en verruil het met het jouwe daarboven/ houd mijn gezicht daarboven/ en alles wat mij overstuur maakt/ en geef mij jouw gezicht/ dat altijd als nieuw terugkomt/ nadat je bent gestorven/ want de vreugde daarboven/ is vanhier af altijd zichtbaar/ omdat je nieuw bent.

_____________________
Uit Antjie Krog, Wat De Sterren Zeggen, Tweetalig, met CD, Uitgeverij Podium, Amsterdam, vierde druk februari 2009, ISBN 978 90 5739 278 2, pagina 78/79
http://www.uitgeverijpodium.nl/Auteurs/book/158/Wat-de-sterren-zeggen

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 4 April 2016
Ik voel mij deze dagen niet erg energievol. Is het voorjaarsmoeheid? Of ben ik nog niet helemaal klaar met mijn griep? Of is het nòg wat anders?
Hoe dan ook, toen ik dit gedicht — To E van Sara Teasdale — las, was het opeens voorbij. Opeens kreeg ik weer 'zin'. Zin in wat? Dat doet er niet toe. Er was opeens een golf van levenslust.
Toen ik goed keek, zag ik niet alleen de perfecte beschrijving van verliefdheid-op-het-eerste-gezicht, maar ook hoe dat geluksmoment zich jaren later herhaalt: How many times since then have I not seen/ Your great eyes widen when you talk of love,

The door was opened and I saw you there
And for the first time heard you speak my name.
Then like the sun your sweetness overcame
My shy and shadowy mood; I was aware
That joy was hidden in your happy hair,
And that for you love held no hint of shame;
My eyes caught light from yours, within whose flame
Humor and passion have an equal share.

How many times since then have I not seen
Your great eyes widen when you talk of love,
And darken slowly with a fair desire;
How many time since then your soul has been
Clear to my gaze as curving skies above,
Wearing like them a raiment made of fire.
_____________________
https://www.poets.org/poetsorg/poem/e
Sara Teasdale, (1884-1933) https://en.wikipedia.org/wiki/Sara_Teasdale

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 3 April 2016
Kort voor ik dit gedicht zag, had ik in de NRC een artikel gelezen — een interessant artikel overigens! — over Virtual Reality, VR, over hoe je met een high-tech bril voor veel geld kunt 'verdwijnen in de virtuele wereld', en het genot daarvan.
In dit gedicht las ik dat het veel eenvoudiger kan. Je kunt het leren van de appel uit dit gedicht, Garden Abstract, van Hart Crane (1889-1932).
De appel hangt aan de tak, maar hij voelt zich beklemd als gevangene van de boom en 'its green fingers'. Maar dan droomt hij dat hij zelf de boom is en hij voelt zich helemaal lekker.
Met andere woorden, VR — oftewel 'ik ben even weg' — kun je van een appel leren. Niks high-tech. Geniet maar van dit gedicht.

The apple on its bough is her desire,—
Shining suspension, mimic of the sun.
The bough has caught her breath up, and her voice,
Dumbly articulate in the slant and rise
Of branch on branch above her, blurs her eyes.
She is prisoner of the tree and its green fingers.

And so she comes to dream herself the tree,
The wind possessing her, weaving her young veins,
Holding her to the sky and its quick blue,
Drowning the fever of her hands in sunlight.
She has no memory, nor fear, nor hope
Beyond the grass and shadows at her feet.
_____________________
Marc Hijink, Ik ben even weg: verdwijnen in een virtuele wereld, NRC 28 Maart 2016
http://www.nrc.nl/nieuws/2016/03/28/verdwijnen-in-een-andere-wereld
https://www.poets.org/poetsorg/poem/garden-abstract
PS: volgens http://taaladvies.net/taal/advies/tekst/101/woordgeslacht_algemeen/ is appel mannelijk.
In dit gedicht, in het Engels kennelijk, is appel vrouwelijk

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 2 April 2016
Geïnspireerd door twee onaffe klussen die ik gisteren opeens enthousiast wist af te maken, heb ik zojuist een lijstje gemaakt van wat 'eindelijk' ook maar eens afgemaakt kan worden. Het zijn soms kleinigheden waar het 'afmaakgenot' op wacht; toch moet ik er moed voor verzamelen. Vooral ook niet over mezelf heenlopen; 'even' forceren, zogezegd. Dat was een favoriete methode uit mijn 'vorige leeftijd'.
— "Even een tussen-sprintje", zei ik dan tegen mezelf. En hup! Klaar was Kees.
Dat is nu fataal.
Sinds Nieuwjaar bleef ik top-prioriteit geven aan dit dagboek. Ondanks griep en dergelijke ongein. Tsja, dan weet je het wel. (100 woorden)

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 1 April 2016
Gisteravond was het lang verwachte Russisch Ballet hier, en wel met het beroemde ballet Giselle. Ik had het nooit gezien, maar ik had mij er goed op voorbereid. Dat moet je wel, anders kun je de draad van het verhaal helemáál niet volgen. 'Ballet' is wat dat betreft een volledige pantomime.
Ik genoot. Van het prachtige dansen, maar ook van de tragiek van Giselle, het dorpse meisje dat in de liefde bedrogen wordt, en van verdriet dood gaat. Dat was deel een. Deel twee speelt een gedroomde herrijzenis.
Ik werd echt geraakt, en genoot daarom wellicht extra van de dansers. (100 woorden)
_____________________
http://www.eltambor.es/2016/03/el-ballet-de-moscu-representa-hoy-giselle-en-el-auditorio-de-san-sebastian-de-la-gomera/ en https://en.wikipedia.org/wiki/Giselle

Lees verder in Dagboek 192. Het loopt van 1 tot 31 Mei 2016.. en begint ... enzovoort

Lees verder in Dagboek 191. Het loopt van 1 tot 30 April 2016.. en begint ... enzovoort

Lees verder in Dagboek 190. Het loopt van 1 tot 31 Maart 2016 en begint — argeloos over wat er komen gaat — met een gedicht dat Gery en Paul voor mij meebrachten uit een gespecialiseerd museum in Antwerpen. Het thema — volksverhuizers naar Amerika — heet nu 'vluchtelingen'. Hun dubbelleven raakte mijn ziel (1). 'Ik ben geveld', schrijf ik de tweede dag, en dan begint een fikse keelontsteking, griep, en bijna-bronchitis waarbij ik de vinger aan de pols houd (2 3 4 5 9). Het nazieken begint (11), en dat is het echt voorbij (15 18). Zeven keer kies ik voor een gedicht (1 6 20 21 23 24 28), en er blijkt enige overlapping (*) te zijn met de golf van intense jeugdherinneringen (6* 7 8 10 12 23* 24*). Ik probeer mijn intellectuele en emotionele verbazing daarover te duiden (8). Twee keer schrijf ik 'géén column vandaag'. Ik mediteer veel en vaak om mijn 'hyperactiviteit' in te tomen tot op een gezond niveau. Wolken zijn daarbij favoriet. Ik ontdekte een boeiende website met wolkenfoto's die mijn kijken naar — mijn mediteren met — wolken verfristen (30 31). De resterende thema's zijn: (16) een mooie zonsopkomst met Calima, (17) de zelflerende auto, (19) waarom Spaanse mannen die José heten ook wel Pépé worden genoemd, (25) overzicht van zonsopkomsten sinds Kerstmis, (26) Bas Heijne ziet een politieke klasse opkomen die 'onbeschaafdheid' op haar verlanglijstje heeft staan. Tenslotte een bericht over de zich voltooiende revalidatie (27).

Lees verder in Dagboek 189. Het loopt van 1 tot 29 Februari 2016 en begint met de leuke reacties op mijn columns over zonsopkomst. Ook deze maand weer 'hemelse' observaties (1 3 13) waarbij een planetendans (24). Hierbij mag ik ook wel mijn schrikkeldag-'filosofietje' rekenen (29). Twee keer sla ik over (8 23), en slechts één keer kies ik een gedicht (10). Andere (niet-zo-hemelse) observaties betreffen de dagenlang aanhoudende bulderende NO-passaat (15 16 19 20) waarna ik tenslotte genoot van de onverwachte stilte (22). Het bleek een weeromslag in te luiden na drie maanden buitengewoon zomer-achtige wintermaanden (19 27). Het andere dominante gebeuren betreft mijn 'reis' naar de tandarts waar ik als 'bereisde Roel' toch tegenop blijk te zien. Het gaat per slot op implantaten en een dreigende kaakontsteking. Het loopt allemaal goed af (4 5 12 16 18 28). De komst van een echte werkster onderstreept nogmaals dat het echt om een nieuwe levensfase gaat (2 4 5). De vorderingen met de vertaling van Reisontmoetingen komt twee keer aan de orde (6 28). Dan zijn er nog enkele 'losse' gebeurtenissen. Een cultureel bezoek aan Valle Gran Rey zet mij op het spoor van de commercieel-nonsensicale verhalen over de hippie-cultuur aldaar (7). Om beter te kunnen slapen wordt mij aangeraden overdag een 'pieker-halfuurtje' in te stellen (9). Gedurende de bovengenoemde reizen onderga ik een onbeschrijfbare ervaring die ik gelukkig met een gedicht kan benoemen (14). Mijn oude beroep kietelt even als ik een interessant artikel ontmoet over het einde van ons 'advertentietijdperk' (17). Het overlijden van Umberto Eco is reden voor enige mijmeringen terwijl de NO-passaat blijft bulderen (20). Ik ontdek, en koop, een boek over een jong-verongelukte Spaanse stewardess, niet alleen omdat haar grafschrift mij trof, maar ook omdat het boek micro-geschiedenis schrijft over een tijdperk waar nog een taboe op rust (21). Tenslotte kan ik niet nalaten mijn Zuid-Amerikaanse ervaring met 'eclectisch socialisme' te koppelen aan nieuwsberichten over de Boliviaanse verkiezingen (26).

Lees verder in Dagboek 188. Het loopt van 1 tot 31 januari 2016. Het was vooral een maand van veranderingen en keerpunten. Allereerst de zonnewende [die 'theoretisch' op 21 december plaatsvindt] waarvan ik het naadje-van-de-kous wilde weten. Behalve op de 'feestelijke fanfares' van de opkomst (27 29), lette ik ook op het juiste tijdstip (8 17 18 19). Tenslotte maak ik de balans op (31). Het andere 'keerpunt' was mijn sterk verbeterende conditie. Ik voel mij onmiskenbaar beter, maar er zijn complicaties, zoals de confrontatie met de achterstallige mail (12), of het opduiken van mijn aloude hyperactiviteit, met de niet-onredelijke angst voor burnout (22 24). Ik ben mijn eigen zielenknijper (26), en noem mezelf IST, 'in stilte turbulent' waardoor ik mij 'verstandige zelfbeperkingen' moet opleggen (30). Twee keer schrijf ik 'geen column vandaag' (7 11). Twee keer kies ik voor een gedicht (6 26). Het familiebezoek van een neef en een kleindochter die haar vriend komt voorstellen (1 14 15) doorbreken mijn solitaire bestaan. Het buitengebeuren drong ook deze maand tot hier door. Le Monde wijst op het ontstaan van la génération Bataclan naar aanleiding van het terrorisme (2). Het aloude conflict tussen de Bourbons en Habsburgers blijkt volgens Ian Buruma in het huidige conflict met Islam door te spelen (16). Ook 'cultuur' komt tot hier met klassieke muziek van een Noors strijkkwartet en vuurwerk voor onze patroonheilige (20 21), of TED-talks die mij confronteren met mijn eigen sociale situatie (9 10). Gelukkig is er iedere dag 'een brokje ochtendrealiteit' (13).

Lees verder in Dagboek 187. Het loopt van 1 tot 31 December 2015 en begint met een nieuw rijbewijs en de 'verrassing' dat ik over vier jaar negentig ben. Drie keer laat ik het afweten(10 14 29). Drie keer kies ik voor een gedicht(13 22 27). De sterrenhemel komt vier keer aan de beurt; wat wil je? We hadden wekenlang kraakheldere hemel en Jupiter, Maan en Venus zorgden voor verrassende figuren. Een waar genot!(7 8 9). Tenslotte kon ik een heuse reconstructie, gemaakt met een professioneel planetarium-programma, als foto in mijn blog opnemen(16). De kraakheldere hemel, en de haarscherpe horizon, stelden mij in staat om ook het juiste moment van de zonsopkomst te bepalen om te zien of de zonnewende inderdaad op 21 december plaatsvond. Nee dus(17 21 31). Van mijn vorderingen met de revalidatie kon ik twee keer een mijlpaal melden namelijk te voet [vroeger dagelijkse kost] de benedenstad bereiken(2 20). De vragen die ik heb over mijn algemene levensmotivatie kwamen allereerst terloops aan de orde met energieloosheid(28), maar door de reactie van verschillende lezers moest ik daarop dieper doorgraven(30). Mijn afscheid als doe-'t-zelf schoonmaker van mijn huis betekent een grote mentale verandering in mijn leven(23). Tot slot zijn er deze maand veel 'diversen'. Mijn 'spelen' met Windows 10(12 15). Sneeuw op de Teide als 'storing'(3). Mijn nieuwe kooklust(4). Dierbare herinneringen aan Jan Buijs, die ik als student kende en later als collega-hoogleraar toen ik vernam van zijn onverwacht overlijden(5). Natuurlijk ook 'politiek', in dit geval een analyse van het populisme(6), en een speculatie over het verdere verloop van de politieke breuk in Spanje (24). Over een actueel artikel dat de plotseling opgekomen angst voor terrorisme enigszins relativeert. Terrorisme is al veel langer deel van onze maatschappij, zegt het(11). Ik deel het negatieve oordeel van de NRC over het Groot Dictee(18). Andere jaren rapporteerde ik meer uitgebreid over Ocean Rowing, nu slechts een keer(19). Natuurlijk een verslag van mijn Kerstavond(25). Tot slot een interessant bericht over een gemeenschappelijk godshuis voor onze drie monotheïstische geloven(26).

Lees verder in Dagboek 186. Het loopt van 1 tot 30 November 2015 en begint met heksenvervolging als toeristische trekpleister (1) en eindigt met een aanwinst voor mijn nieuwe kruidentuintje. Het is een maand waarin het pril begonnen herstel van de vorige maand zich geleidelijk doorzet. De revalidatie na de heupoperatie vordert gestadig, ik kan weer een kilometer lopen, maar trappen beklimmen of afdalen nog niet (2 17 29). Op het diarree-front zijn de vorderingen schaars. Ik beschrijf wel de aanleg van een kruidentuintje (7 9 20 30) en mijn vorderingen in de kookkunst (7 28). Vijf keer kies ik voor een gedicht waarvan de laatste twee gaan over lekker, smakelijk, sappig eten (8 12 22 26 27). Dat is ook mijn ideaal. Deze maand is ook de tijd van introspectie en terugblik op wat er 'eigenlijk' gebeurde in de super-slappe maand September; ik lijk weer 'normaal' te worden. Of niet? (3 6). Ook dacht ik na over thema's als werklust, verveling, en zinloosheid van mijn nieuwe bestaan (24 25). De aanslagen in Parijs komen een keer aan de orde (18), maar het zet mij aan het nadenken over mijn angsten tijdens 'mijn' oorlog (21) als ik maandenlang bombardementen en artillerie-beschietingen meemaak. De zon, maan en sterren blijven mij inspireren als 'de enige vaste punten op aarde' (4 10 13 19 23). De (politieke) gevolgen van de dood van Franco, veertig jaar geleden, blijft interessant, want de taboes er omheen trekken maar langzaam weg (15). Onder 'diversen' valt mijn nostalgische herinnering aan Sintermèrte in Venlo (11), en het boven water komen van het handgeschreven, originele, dagboek van mijn schoonvader, beroepsofficier, in de Meidagen van 1940 in gevecht op de Grebbeberg, en tenslotte krijgsgevangene tot het eind van de oorlog. Dat is de micro-geschiedenis van 'zijn' oorlog (14).

Lees verder in Dagboek 185. Het loopt van 1 tot 31 Oktober 2015 en begint in Cessenon sur Orb met vier keer 'geen column vandaag', [1 2 3 4] want de tekens van herstel laten nog op zich wachten. Toch moet ik nog veertien keer overslaan wegens energiegebrek. De maand eindigt in San Sebastián de La Gomera als het herstel zich aftekent met o.a. de groeiende appetijt [30 31]. Daartussen meld ik 'goed' buiknieuws met de vorderingen op het buikfront [5 9 16] en 'minder goed' heupnieuws, want het lopen vordert 'niet zo', integendeel, ik moet mij extra huisarrest opleggen [18 20]. Ik moet ook heel zuinig zijn met mijn algemene energie, want 'uitputting' ligt blijvend op de loer [25 26]. Toch kan ik vorm geven aan mijn groeiende belangstelling voor het buitengebeuren: maan en planeten [10 27], 80ste verjaardag van Albert [11], en een gedicht [29]. Ook over de reis rapporteer ik [12 13 14]. Ik kom deze maand dus 'door-de-bocht'. Houden zo!!

Lees verder in Dagboek 184. Het loopt van 1 tot 30 September 2015 en begint in Eindhoven met een gedicht. 'Mijn heup is perfect genezen en de revalidatie vordert prachtig', schrijf ik, maar tevens dat ik onverwacht zes kilo ben afgevallen [5]. Dat is het begin van een diepe inzinking. De maand eindigt in Cessenon sur Orb als de inzinking en het gewichtsverlies hun keerpunt nog niet hebben bereikt, met andere woorden, het is een crisismaand. In het begin [1 6 7] probeer ik nog dapper een gedicht te becommentariëren. Bij mijn aankomst in Cessenon [10] veeg ik alle energie bijeen om mij 'ordelijk' in '100 woorden' uit te drukken. Een keer [15] geef ik een korte uitleg over de 'radiostilte'. De 'columns' [21 26 30] zijn mini-mededelingen. De overige 21[!] dagen beperk ik mij tot 'Vandaag geen column'. Mijn buik is hoogst nerveus, en weigert alle voedsel. Het onderzoek in het ziekenhuis in Béziers laat echter geen 'objectieve obstakels' zien, dus het is 'psycho-somatisch'. Pas tegen het eind van de maand wordt het eerste voedsel geaccepteerd. Ik ben dan 10 à 12 kilo kwijt. Ik verklap alvast dat op 5 Oktober het eerste 'goed nieuws' kan worden gemeld.

En nòg verder in: de oudere dagboeken

Let op!
De dagboeken staan in de 'historische' volgorde, niet in de 'omgekeerde' zoals hierboven.
naar de top
terug eerste dagboekregel

Apuntes Españoles:
Notificación:
Las últimos actualizaciones de mis 'Apuntes Españoles' se llaman Cartas desde ... y forman parte normal de los Apuntes.
A partir de 2 de Octubre 2005, mis Apuntes Españoles se encuentran solamente
en mi blog http://apuntesespanoles.blogspot.com/.
El blog contiene también los archivos desde Febrero 2005.
Para los archivos anteriores pulsa Apuntes Españoles Completos

arriba

Brouillons Français:
Avis
Les Brouillons Français ont changé de place. Avec le sous-titre "Afin que mes amis francophones sachent où je me trouve, et quoi absorbe ma curiosité à cette époque", ils ont la même mission que j'ai formulé déjà plusieurs fois:
--"Cela permets mes amis de suivre mes démarches, et mes rencontres fortuites ne devont plus se demander: "Qui est ce type?" et "D'où vient-il?""

Notez bien: http://brouillonsdegerard.blog.lemonde.fr
Cela inclut les archives après 31 Mars 2005. Les archives antérieures --depuis le début des 'brouillons' en 2001-- restent à mon site à Brouillons Français Complets

retour à Mijn Dagboek
English Notes:
The latest entry: Iquique (Chili), Hostal Obispo Labbe, Sunday March 20th, 2005
Before the year is over --if not, shame upon me!-- I must write you what happened during last summer in France, last autumn on the Canarias, and now --during European wintertime-- in Chile.
To start with the latter, I am since January 18th in Iquique, a desert- and coast town in the most northern region, close to the borders of Peru and Bolivia. Like last year, in Upington (South Africa), when I stayed in the Kalahari Desert, I'm again in a desert: The Atacama Desert this time, considered to be the driest of the world.
As far as I have visited the desert around here, I can confim that there is nothing of the shrub vegetation I saw around Upington, nor are there any sheep. Moreover, as far as you can look, the surface has been ravaged by the mining industry in search for salitre (potassium-nitrate) which was accumulated on the surface during thousands of years when the underground water evaporated.
Like guano --also a product of the past of this region-- it was used as fertilizer. Since centuries before, it was known as a component of . . . . further reading
to the Complete English Notes
to 'Mijn Dagboek'
Deutsche Notizen
Die letzte Zufügung: Iquique, Chili, Dienstag 12. April 2005
Die Deutsche Notizen sind die einzige die ich noch nicht auf den neuesten Stand gebracht habe. Dafür waren die aber noch mit Weihnachten vergangenes Jahr --in Spanien, kurz vor meine Abreise-- ergänzt, weil die Übrigen noch vernachlässigt blieben bis ich in Chili war.
Die Chili-Erfahrung läuft inzwischen zu Ende. Nächstem Sonntag, den 17. April, fliege ich zurück nach La Gomera. Dort wird meine Frau Ghislaine mich bald besuchen.
Es war nicht zum ersten Mal das ich Chili besuchte. In 1997 und 1998 machte ich zwei Reise. Die zweite dauerte sechs Monate und ich besuchte viele Regionen. Mijn Dagboek, weder die Deutsche Notizen, gab es derzeit. Ich schrieb Spanische, Französische und Holländische Reisebriefe die jetzt auch in meinem Web-archiv sind.
. . . . . . . weiter lesen

Zu die Gesamte Deutsche Notizen
Zu 'Mijn Dagboek'

Mijn andere sites
DAGBOEK
1 http://perso.wanadoo.es/ghavaneyk/dagboek/
2 http://www.van-eyk.net/gerard/dagboek
WORKSHOP/TALLER 1 & 2:
1 http://perso.wanadoo.es/ghavaneyk/taller
2 http://perso.wanadoo.fr/gerard.van-eyk/taller
MIJN BLOGS
Mijn Reisbrief NLse blog
Apuntes Españoles Spaanse blog
Brouillons Français Franse blog
terug naar bovenkant pagina
LINKS
Familie:
Mijn zus Ria
Mijn zoon Peter
Mijn zoon Jeroen
Mijn dochter Martine

LIBER AMICORUM bij mijn 80ste verjaardag
De eerste [complete] versie

Recente albums op Fototime.com:
El Reloj del Cerro, 20 Maart 2008
Subir al Cerro Esmeralda en la Semana Santa, 27 Maart 2008
Tiviliche en Pisagua, 19 April 2008
Keukenhof 2008, Yvonne was daar 20 April 2008.
Familie-reunie Cadzand 2008.
Boom weg!!19 juni 2008.
Nostalgische wandeling in Platja d'Aro
El Teide met Ghislaine, Nov 2008.
Martine, Lizette en Charlotte op La Gomera.
Gouden Bruiloft Tini en Piet.
Alle foto's van "Gérard 80" op 19 sep 2009.

Interessante foto's op Flickr
De Sol Estar, het huis waar ik woonde in Yerba Buena, Argentinië, feb-mrt 2010 188 foto's
Wandelingen door het subtropisch regenwoud Yerba Buena, feb-mrt 2010 133 foto's
Nostalgie uit Venlo, 1 foto
Cessenon sur Orb, 2008, 34 foto's
Cessenon sur Orb, 12 sept 2008, 11 foto's
Capitelles en Cessenon sur Orb, 26 foto's
Woonhuis in België, 15 foto's
Familie-reunie Cadzand April 2008, 79 foto's
Cadzand 2008, 14 foto's
Lustrales 2008 102 foto's
Wandelen naar Playa de Santiago in vier uur, 27 foto's
Flitsbezoek aan NL en geboortestad Venlo
El Teide November 2008
Rebellion Gomeros, 29 Nov 2008, Agulo, 8 foto's
Yzerfontein 2009
Motorrijders 'Dwars door Afrika', 2009
Bloemige voortuinen in Yzerfontein, 2009

Interessante 'downloaders'
[Hier zet ik 'leuke dingen' die mij te zwaar zijn om mee te zeulen. Publiek toegangelijk]
Religion.swf, 'Film' met de geografische verbreiding van de wereldgodsdiensten [651Kb]
RobGonsalves.pps, Schilderijen in de sfeer van Magritte en Escher [2.62 Mb]
Verwondering.pps Kris Verburg over 'Schitterend' en 'Fantastisch'. Zie Mijn Dagboek 15/08/2008 [2.4 Mb]
Oude foto's van Marken? Volendam?
Schilderijen die wel foto's lijken. Eerder curieus dan ontroerend
Wim Sonneveld - Het dorp.pps
Jean Ferrat - La Montagne.pps
Vervoersproblemen opgelost.pps
'Award Winning' cartoons over het milieu.pps

De video's van het optreden van StillCrazY op 'Gérard 80!'
20090919 MVI_9517.AVI 274Mb [2min 30 sec]
20090919 100_0762.MOV 47Mb
20090919 100_0763.MOV 32Mb
20090919 100_0764.MOV 17Mb
20090919 100_0765.MOV 60Mb
20090919 100_0766.MOV 46Mb
20090919 100_0767.MOV 14Mb
20090919 100_0769.MOV 7Mb
20090919 100_0770.MOV 20Mb
20090919 100_0771.MOV 2Mb

terug naar bovenkant pagina
Einde dagboekpagina