In dit gedicht is de stervende Keizer Hadrianus (76-138) in gesprek met zijn ziel, zijn genius.
Hij neemt afscheid.
Het is moeilijk vertaalbaar, maar er zijn verschillende interessante pogingen gedaan die --tesamen genomen-- een goede indruk geven van dit ontroerende gedicht. Sommige vertalingen beperken zich tot de eerste twee regels. Yourcenar voegde er prachtig-pathetische regels aan toe:

Het waren deze regels die ik mij herinnerde toen ik in de Engelenburcht, het ronde kasteel, gebouwd over de vierkante mausoleum-pyramide, de tekst opeens zag staan. Ze bleken echter een toevoeging. Niettemin perfect aansluitend bij de sfeer.

Er is ook een heel curieuze NLse vertaling. Daarbij heb ik wel de preciese herkomst vermeld. Voor de overige vertalingen vond ik bronvermelding wat overdone. Toen ik de eerste vier woorden van het gedicht in Google had gestopt had ik minder dan 60 sites over. Bijna allemaal in de roos! Dus, als je de juiste bronnen wil weten . . . Of andere wetenswaardigheden over dit gedicht . . .

Spaans:

Italiaans (alleen de eerste twee regels)

Engels 1

Engels 2

Engels 3

Engels 4 (alleen de eerste twee regels)

Engels 5

Marguerite Yourcenar:

Zij voegt er de volgende regels aan toe:

Duits

Nederlands.
Geïnspireerd door zoveel vertalingen maakte Martine de volgende:

Aldert, door Martine's vertaling geïnspireerd, zette het in de verleden tijd en wilde het op die manier wel in zijn grafsteen gebeiteld zien:

Dit is een heel speciale. Die neem ik onveranderd op.
De tekst komt uit het tijdschrift van Johannes Kinker dat hij in 1788 uitgaf:

De Post van den Helicon is het tijdschrift dat Johannes Kinker uitgaf in 1788. Het tijdschrift hoort bij de literatuur van de Nederlandse Verlichting. Het is deze Kinker waarnaar de Kinkerstraat en de Kinkerbuurt in Amsterdam zijn genoemd.
(De volledige inhoud van het tijdschrift staat op http://www.dbnl.org/tekst/kink001post01)

Biografie van Johannes Kinker

Johannes Kinker leefde van 1765 tot en met 1845. Hij vestigde zich in 1788 als advocaat te 's-Gravenhage, waar hij bevriend werd met Bilderdijk. Vijf jaar later verhuisde hij naar Amsterdam, waar hij zich vooral met de letteren en wijsbegeerte bezighield en omgang had met vooruitstrevende patriotten als Van Hemert en Van Hall. In deze tijd schreef hij scherpe kritieken, meestal in komische vorm, op de letterkunde van zijn tijd in zijn tijdschrift De post van den Helikon. In zijn gedichten, die onder invloed staan van Schiller, Klopstock en Herder, overheerst de Kantiaanse wijsgeer, zodat zijn betekenis als dichter voornamelijk uitkomt in zijn breed opgezette filosofische gedichten uit zijn latere periode (God en de Vrijheid; Het alleven of de Wereldziel)

In 1817 werd hij hoogleraar in de Nederlandse taal en letterkunde te Luik, waar hij, ofschoon met wantrouwen ontvangen, zich spoedig populair wist te maken. De opstand van 1830 deed hem naar Amsterdam terugkeren, waar hij tot zijn dood ambteloos leefde. Belangrijker dan als dichter is hij als wijsgeer en volgeling van Kant. In het Magazijn voor de critische wijbegeerte van Van Hemert schreef hij (1799-1801) een Proeve eener opheldering van de kritiek der zuivere rede, die ook in het Frans vertaald werd. In zijn verdediging van Kant was hij heftig bestrijder van Rhijnvis Feith. Later was hij meer aanhanger van Schelling. Ook op taalkundig gebied schreef hij een merkwaardige, bekroonde studie over versbouw en een scherpzinnige kritiek op Bilderdijk's Spraakkunst (uit: Winkler Prins encyclopedie, zesde druk, 1956)
(Deze biografie vond ik op: http://www.xs4all.nl/~kinker/jkinker.htm)