Gedichten van Jeroen van Eijk


HAIKU

Hij zoekt vrijheid
Hij vindt vrijheid
Je kent jezelf
Er is een grens

januari 1996


REIS

De dagen ze verspringen,
de nacht lijkt verzilverd.
Niets blijft sprinten.
Gedachten stapelen zich op.
De energie wil blijven stromen.
Dolend voor een ogenblik,
onzichtbaar is de handreiking.

Een zoektocht is begonnen.
De wind ze drijft voort
het water en de golven.
Het vuur het bruist,
het wezen is net een vlam.
Een moment is vervuld.

Jeroen van Eijk.

februari 1999


EVEN RUST

Een kopje thee
Een kopje koffie
Een koek
Een schepje suiker
Een fijne stoel
Een gezellig gesprek
Voordat het leven voortraast

GRIJS

Hoge gebouwen van gewapend beton rijzen op
Ramen en steen wisselen elkaar af
Het ritme is nog monotoon
Vierkante ruiten en grijs beton
vullen ruimtes op
Daar beneden rennen mensen
Het lijken wel gekleurde stippen

LENTE

De lente begint
De kou verdwijnt uit de grond
De volgende dag
Het zonlicht daalt eerder neer
Een warmtegloed stijgt omhoog

maart 2000


GEDICHTEN

Je bent gekomen
Niet enkel om te dromen
Maar om te nemen
En te geven
Misschien voor even
Hopelijk met veel geluk in een stuk

Ha, de zon...

Het ogenblik is gekomen
Het zijn geen dromen
Wie had dat gedacht,
Het geluk lacht

De wolken verdwijnen
In de lucht tekenen zich lijnen
De klok die bonkt
De zon die lonkt

Het moment is daar
Wij zijn een paar
De wind en de rust
Het is geen must

Dagen gaan
Herinneringen blijven bestaan
Nu brandt er licht
Het geeft leven een gezicht.

Jeroen

Pasen 2000


VOGEL VLIEG JE VRIJ

Een moment kleven
Geeft je tijd van leven
Geef de strijd niet op
Al zie je de wereld op zijn kop

Sla je vleugels uit
Omarm het licht door de ruit
Sta niet te dralen vlieg weg
Over de brandende heg

Kijk niet om
paden zijn krom
De aarde blijkt rond
Waar je landt is wat je bond

Mocht je niets meer vinden
De wereld blijft je binden
De natuur is een gezel
Voel je eigen vel.

november 2000


ZOEKEN

De dagen zullen zijn Zwoegen
Wat zij vroegen
Blijft verborgen
Wat rest zijn zorgen

Het kan mij niet schelen
De pijnen zullen helen
De ogen zullen zich richten
Ik zal niet zwichten.

Het blijft een moment van hoop
De nieuwe doop
Het klinkt vanzelf te gaan
Ik zie het veld vol goud graan

Het is de vraag
Wat maak alles zo traag. Daar ontspruit water gelijk een bron

Jeroen van Eijk.

maart 2001


DE TIJDREIZIGER

In gedachte gekomen
Op een punt aangekomen
Een verwachting geschapen
Een verademing als wapen

Lucht stroomt langs vele wegen
soms een zegen
Vaak niet te bevatten
dan weer afmatten

Een droom wordt bezongen
door kronkelende tongen.
Een weerzien van ogenblikken
van indikken en afwikken

De stroom is ongebroken
verscholen achter spoken
Een draad een tijd.
overwint een strijd.

Jeroen

september 2001


DE STROOM

De dagen komen
De zon komt op
Het gezicht gericht op de zon
De wind waait alle kanten op
We lopen naar vele plaatsen
De nacht laat stilte ervaren
in een wereld vol beweging
De aarde tolt om haar as
Wat was is enkel nog de pas

oktober 2001


REIS SAMEN MET DE ZON

Een gedachte
ze kruipt over het gordijn
Ze wil maar niet los laten
Het zoekt een uitweg

Buiten is alles mooier
Niets blijft daar hetzelfde
Niets blijft wachten
De zon brandt op de huid
De huid is het huis

Niets blijft daar hetzelfde
Gisteren blijkt jaren geleden
Vandaag schijnt de zon
Ze straalt op de aarde
ogen turen in de verte
Daar waar geen horizon is

Jeroen van Eijk.

oktober 2002


Leef

Het moment is gekomen
Een vlinder vliegt uit
Vrij in de lucht
De ander blijven zoeken
Op een draad
Verlangend naar balans
Je blijft een koordanser
Dansend op de wind

mei 2003


Verloren

Niets is verloren
Niemand is weg
Je bent altijd iets.
Nietig wordt alles

Gekomen om te gaan
Begin klein
Aan de reis
Het einde is groots

Versta de taal
Ze spreekt in woorden
Je wandelt langs ijle poorten
Hun slot is van staal

Kom
Alles vervaagt
Ga
Droom blijf komen

6 oktober 2003


Nabij

In de verte zijn mensen
Ze hebben hun wensen
Ze dralen
Ze dalen

Je ziet ze nergens
Je voelt ze ergens
Waar je ook kijkt, niets
Je weet er is iets

Je ligt te wachten
Het zijn lange nachten
De kracht dooft
Het is leeg in je hoofd

Zijn dat schimmen?
Ogen glimmen
Je staat op
Daar ligt een pop

(1-4-2007)



Dit zijn gedichten die ik van mijn zoon Jeroen op heb gekregen en bewaard op mijn harde schijf . . . tot die het eens begaf.

HAIKU, het is de oudste en de enige haiku die ik heb overgehouden van mijn harde-schijframpen. Gedateerd januari 1996

REIS, De dagen ze verspringen . . .
Ik kreeg dit gedicht naar aanleiding van een reisbrief. Ik had het op mijn werktafel geprikt. Ik had het ook in mijn virtuele archief opgeborgen, onaantastbaar voor de calamiteiten van mijn computer & bagage. De andere, meest haiku's, zijn op verloren geraakt door dergelijke ongein. Jeroen is een sfinx die zich in raadsels & haiku's uit. Zo weet ik nog steeds niet wiens handreiking hij bedoelt: de zijne of de mijne. Ik denk: 'Allebei. Het was gedateerd 1 februari 1999. Ik heb het 14 februari 2000 op mijn site gezet omdat het Valentijn was.

EVEN RUST, een kopje thee, een kopje koffie . . .
Dit kreeg ik van een vriendin uit Eindhoven die ook het Tongelrese blaadje, Tongel Tingel Tangel, leest waarin deze gedichten zijn verschenen. Vermoedelijk maart 2000

GEDICHTEN, je bent gekomen . . .
Van dezelfde vriendin, nu uit het Paasnummer van Tongel Tingel Tangel.

VOGEL VLIEG JE VRIJ, een moment kleven . . .
Dit gedicht heeft Jeroen mij rechtstreeks toegestuurd. Ontvangen 28 november 2000

ZOEKEN, de dagen zullen zijn Zwoegen . . .
Rechtstreeks van Jeroen na mijn ongeval in Australië. Het refereert kennelijk ook aan de verhuizing waar hij erg tegenop zag. Ontvangen 27 maart 2001

DE TIJDREIZIGER, in gedachte gekomen . . .
Ontvangen per e-mail kort na mijn bezoek aan zijn nieuwe huis op 4 september 2001

DE STROOM, de dagen gekomen . . .
Ontvangen bij zijn reaktie op mijn reisbrief 16; oktober 2001

REIS SAMEN MET DE ZON, Een gedachte . . .
Ontvangen per e-mail van 16 oktober 2002 samen met het antwoord op mijn vraag of hij ook op de lijst wilde komen van dagboek-per-e_mail: 'Ja'.
Hij schrijft vaak over reizen. Ik vraag mij af of het een hommage is aan mijn reislust --die hij van-buiten-af bekijkt-- of dat het zijn eigen reisnostalgie is, contrasterend met zijn ernorme honkvastheid. De regel die mij het meest bezighoudt is De huid is het huis. Dat had de titel kunnen zijn: bloter kan niet.

LEEF, Het moment is gekomen . . .
Ik heb het al een tijd in portefeuille. Weer opnieuw gaat het over het moment van vertrekken . . . of niet

VERLOREN, Niets is verloren . . .
Gekregen als attach bij een e-mail opgemaakt in 20punts Tahoma. Ik denk als verjaardagskado. Hij kon er op 29 september niet bij zijn. Ik schreef er op 3 november over in Mijn Dagboek: "Gekomen om te gaan", een levensvisie die je rillingen bezorgd in vier woorden.

NABIJ, In de verte zijn mensen . . .
Gekregen Pasen 2007. Ik schreef er 9 April 2007 over "Dichter bij de leegte kun je niet komen".

San Sebastián de La Gomera, 4 december 2001, nieuwe aanwinsten toegevoegd en deze pagina een ander aanzien gegeven.
zondag 27 oktober 2002, laatste aanwinst toegevoegd.
vrijdag 28 november 2003, 'Leef' en 'Verloren' toegevoegd