Cessenon sur Orb, Woensdag, 1 Oktober 2008, laatste dag alhier
Ondanks de opruimdrukte heb ik telkens even tijd om 'Obama' te lezen waarover ik Maandag schreef. Ik ga nu beginnen aan het derde deel waarin hij een bezoek gaat brengen aan Kenia, het land van zijn 'roots'. Net als de meeste zwarte Amerikanen heeft hij alleen maar gedroomd over het land van zijn roots; hij is er zèlf nooit geweest.
Maar bij hem ligt het anders. Hij heeft er een èchte vader die hij als tien-jarige heeft ontmoet. Zijn zoeken naar zijn identiteit als 'zwarte-in-een-blanke-gemeenschap' is daardoor anders dan bij de meeste zwarte Amerikanen. Bovendien, door zijn werk als 'community organizer' in de achterstandswijken van Chicago, leert hij ook het identiteitsconflict van alledag kennen. Hoe door de welvaart, 'Luther King and all that' de segregatie haar hardheid wat verloor, en nu, door de toenemende armoede, met nieuwe tegenstellingen tevoorschijn komt. Of omgekeerd, de toenemende armoede gecompliceerd door blank-zwart tegenstellingen. In die kontekst zoekt hij zijn eigen identiteit. Dat deel van het boek is een stuk actuele sociale geschiedenis.
En opnieuw, zoals ik schreef, prachtig geschreven. Als hij president wordt, aldus commentatoren, dat zal hij behoren tot de selecte groep van toppolitici die ook meesters-van-de-taal waren. Zoals Abraham Lincoln, bijvoorbeeld. [Obama is nu senator vanuit dezelfde staat als Lincoln: Illinois.]
Ik kijk uit naar het laatste deel --Obama's reis naar Kenia-- waar hij zijn [half]broers en zussen zal ontmoeten, en de plaatsen waar zijn vader als kind en jongeman opgroeide vóór hij naar Amerika trok, ambitieus en met een prestigieuze studiebeurs. Ik zal er onderweg naar La Gomera van genieten. De 'Vatersuche', waarover al bibliotheken zijn volgeschreven, in concreto. Ik heb al voorpret.
Maar nu eerst "inpakken en wegwezen"!!!
_________________________
Voor noten zie 29 september. Die vergelijking met Lincoln staat in de Guardian-recensie.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 2 Oktober 2008, eerste reisdag
Ik vertrek zo vroeg dat er geen tijd is om een bezonnen stukje te schrijven. Dadelijk loop ik naar de bushalte. In Béziers heb ik dan de TALGO van 0806 naar Barcelona. Daar overnacht ik, en morgen vlieg ik naar Tenerife. Gelukkig is het vannacht wat bewolkt geweest zodat ik niet met die superlage temperaturen van de laatste week hoef rekenen.
Onderweg houd ik notitie van het gebeurde. Tot straks.
Nčt voorbij Figueres
Het is allemaal goed gegaan vanmorgen. De bus was op tijd en het probleem met mijn verlopen Senior-pas van de SNCF is ook opgelost. Gisteravond zag ik opeens dat die pas een paar dagen geleden was verlopen. De 'oplossing' is dat ik die niet nodig heb voor de TALGO. Daar heerst het Spaanse regiem. Daar is gewoon 60-plusser zijn voldoende voor reduktie.
Op het station van Figueres, toen we bijna wegreden, sprong een man op die zich naar de uitgang haastte. Ik moest met enige schrik denken aan zo'n zelfde situatie op het station van Lille toen mijn tas werd gestolen. Maar nu stond die tas veilig naast mijn voeten, en de treindeuren waren dicht. Dat man was te lang afscheid blijven nemen van zijn familie. Nu moet hij mee tot de volgende stop, Girona, om daar een trein terug te nemen.
In Hotel Condal, Barcelona
Na Girona ontmoette ik een Australiër die naast mij kwam zitten. Hij reisde de wereld rond. Hij schreef, dichtte wat, en stuurde dat allemaal in brieven aan zijn vrienden. Hij had geen computer, maar wel een electrische schrijfmachine in zijn bagage. De resultaten liet hij faxen of hij stuurde ze per gewone post. Zo kan het ook. Waarom niet? Hij kende Geraldton goed van een paar jaar eerder dan ik er was. Hij ging nu bij kennissen in Valencia logeren. Hij hoopte er tot na Kerstmis te kunnen blijven.
De trein was ruim een half uur te laat toen we in Estación Sants aankwamen. Ik ben te voet naar het hotel gelopen. Ruim een half uur stevig doorstappen. Ik moet toch črgens mijn calorieën laten? Onderweg at ik bij de salad bar Lactua en na een 'diepe' siësta in het hotel [ik slaap vaak slecht de laatste nacht voor een reis] heb ik mijn nostalgische plekjes van Barcelona bezocht. Eerst liep ik een rondje rondom Plaça de Catalunya en keek meteen hoe laat de eerste bussen naar het vliegveld vertrekken [vanaf 0530 ;-)]. Daarna een eind terug over de Ramblas om de nieuwste levende standbeelden te bekijken. Ik hing daarna wat rond op Plaça Reial maar besloot tenslotte toch om richting hotel te lopen en beef hangen bij Café Schiller, een klassieker, en een oude liefde waar ik lang niet meer was geweest. Ze noemen zich "Art-Café" tegenwoordig. Het is in Carrer de Ferran op de hoek met Carrer d'En Rauric. Lekker rustig las ik daar wat krantjes.
Intussen heb ik met een tweede siësta mijn slaap wat ingehaald. Dat moest wel, want ik kan niet vroeg naar bed, en voor vanavond kocht ik een kaartje voor een guitaarconcert in Basílica Santa María Del Pi om negen uur. Het is hier vlakbij. Ik heb Manuel González daar al een keer gehoord, en ik heb toen een CD van hem gekocht. Mocht het programma hetzelfde zijn ... So what?.
_________________________
Het programma van deze doorlopende serie concerten staat op www.poemasl.es: Obras maestras de la guitarra española.
terug eerste dagboekregel

Barcelona, Hotel Condal, Vrijdag, 3 Oktober 2008, tweede reisdag
Het is wéér zo vroeg dat ik geen stukje kan schrijven voor mijn vertrek. En er is zoveel te vertellen ... Ik laat het bij het concert van Manuel Gonzáles van gisteravond. Dat was precies hetzelfde als op mijn dóórreis vorig jaar. Ik schreef er 17 oktober 2007 over. Het was nostalgisch weerzien. Géén herhaling
Los Cristianos. Haven. 1345 Lokale tijd [GMT]
Het liep allemaal op rolletjes vanmorgen. Ruim op tijd op het vliegveld. Daar heb ik alle winkels twee keer "afgemarcheeerd" als voorbereiding op de lange dag van 'verplicht zitten'. Ik zou beweging tekort komen. Stel je voor!!
In het vliegtuig zat ik naast een zwijgend stel. Ik sliep, of ik las Obama's boek. Ook in Tenerife ging het vlot. Zó vlot dat ik mij pas in de bus realiseerde dat ik de boot van 1330 had kunnen halen als ik een taxi had genomen. Stom!!
Maar nu, met wat geluk en 'hollen' haalde ik hem op het nippertje. Dat kan 'eigenlijk' niet, en ik rekende kennelijk onbewust alléén met de volgende, die van 1730.
Nu moet ik Ignacio en Margareta nog verwittigen van dit geluk. Zij denken ook dat ik pas met die van 1730 kom.
San Sebastián de La Gomera, 1700.
Ignacio haalde mij af. In de benedenstad deed ik mijn inkoopjes, en hij bracht mij thuis. Ik zit nu te 'wennen' aan mijn huissie, en aan mijn uitzicht op de Teide.
De internetverbinding is een stuk minder comfortabel. Niet alleen is het een telefoonmodem; er komt ook 'geen bitje door'. Dat herinner ik mij opeens weer van dit uur van de dag. Dat lot is --min-of-meer-- de breedbandbezitters óók beschoren. Dat is een schrale troost. Vannacht in de kleine uurtjes nog maar eens proberen. Het bewijst dat de providers méér 'verbinding' hebben verkocht dat ze in huis hebben.
Ach, niet overal heerst de comfortabele luxe van de sedentaire breedbandbezitter. Daar moet ik óók weer aan 'wennen'.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 4 Oktober 2008
Het is al laat op de dag. Vanmorgen moest ik metéén aan de slag met boodschappen in de benedenstad, want daarna was het fiesta. Daarna moest ik weer terug voor de finish van de 10-kilometerloop vanaf Puntallana naar het centrum. Ignacio en Margareta deden mee. Dat mocht ik niet missen. De finish zou om 12 uur zijn, maar het werd later. De folkloristische optocht --die hier Romería heet-- werd ook veel later, zodat ik tussendoor even naar boven liep voor een noodzakelijke siesta.
Toen ik weer in de benedenstad kwam, was de optocht in volle gang.
De 'story' van de Romería is dat de mensen van de dorpen van het eiland naar San Sebastián komen --net als vroeger in hun dorps-eigen feestkleding-- met hun lekkere hapjes en hun oma's recepten voor een reuze picnic. En, heel belangrijk, met hun muziek en dansen.
Omdat het nu een feest is dat maar eens in de vijf jaar wordt gevierd, waren er ook groepen van de andere eilanden. Deze 'gasten' kwamen met nóg andere dansen, en nóg andere klederdrachten. Helaas miste ik hun grote show gisteravond, maar in de optocht deden ze bijna allemaal mee.
Het bekijken van de optocht betekent 'hapjes' nuttigen. Van iedereen die je maar enigszins kent, of die je herkent, 'moet' je de allerlekkerste hapjes proeven. De sfeer lijkt een beetje op wat ik ken als carnavalsoptocht, maar zónder dag gewild-absurde dat voor 'lol' doorgaat. Integendeel, sommige dansen zijn heel ingetogen.
Aan een historisch-stylistische analyse van de verkleedpartij waag ik mij niet. Deels is het echte feestkleding uit de 19e eeuw, maar vooral zijn het persiflages en overdrijvingen daarvan. La Gomera had toen een scherp gescheiden klassemaatschappij van rijke plantagebezitters die hun feesten in societeitsgebouwen hielden, en hun 'mode' rechtsstreeks uit Parijse modebladen kopiëerden, of lieten leveren. Aan de andere kant was er de volkse versie die bestond uit functionele 'sjieke' herderskleding, maar ook persiflages op de 'rijken' zijn overduidelijk.
De vrouwen dragen allemaal degelijke lange baaien rokken waarvan de bovenste is opgehaald om de onderrok zichtbaar te maken. Hooguit een koket schoentje of een enkel is zichtbaar. De oudere --en ook jongere-- mannen dragen zwarte pakken met vest en hoed maar met talloze details die ze 'anders' maken. Veel jonge mannen dragen een halflange broek met daaronderuit piepend de kanten rand van een paar 'bloomers', de vrouwelijke 'knickerbocker'. Heel curieus, dit vrouwelijke element. En je ziet het veel. Bij die van El Hierro lijkt het 'standaard' te zijn. Volgens de oude eilanders is de Romería een gestereotypiseerde versie van de vroegere feesten. Nu niet meer met de èchte kleding uit grootmoeder's kleerkast, maar Made in Honkong.
__________________________
Voor foto's zie: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157607872947356/
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 5 Oktober 2008
Het is wéér laat op de dag voor ik aan schrijven toekom. Nu was er niets dat mij verhinderde, zoals gisteren en eergisteren. Ik was lusteloos, of moe, of allebei. Een halfuurtje extra uitslapen hielp niet. Integendeel; aan slaaptekort lag het dus niet. De trage internetverbinding nodigde ook niet uit tot activiteit. Integendeel, het nodigde uit tot 'ergeren', maar ik beheerste mij. Ik probeerde het te 'bekijken':
--"Wat je niet kunt bestrijden, moet je beschrijven" . . .
Ik zag dat het niet aan dat trage internet lag. 'Iets' zat verkeerd op een andere laag, op een andere golflengte. Speelde de luchtverontreiniging van het vliegveld en de stad een rol? Of had ik iets verkeerds gegeten?
Ik zag nu ook dat het er gisteren ook al een beetje was, die lusteloosheid. Ik kon mijn gebruikelijke optimisme --dat ik zelf 'vitaliteit' noem-- niet terugvinden. Het is er altijd 'vanzelf' iedere morgen. Vól energie ben ik dan. Nu niet. Gisteren ook al niet zo denderend.
Waarom ga ik niet gewoon lui liggen lezen?, stelde ik me voor. Dat boek van Obama dat ik in het vliegtuig nog geïnteresseerd had gelezen, maar wat ik daarna niet meer had aangeraakt. En toen voelde ik de weerstand. En weer kwam die donkere wolk over mij die tijdens het lezen onverwacht en onverklaarbaar over mij was gekomen, en waarom ik het boek opzij had gelegd. Bijna was ik het vergeten.
Ik was in het derde deel. Als hij naar Kenia gaat, verder zoekend naar zijn 'afwezige vader'. Maar het verhaal verandert van 'Vatersuche' in 'Heimatsuche'. Altijd had hij gedroomd van 'zijn' land, van Kenia, al was hij er nooit geweest. Het eerste kontakt brengt inderdaad vredegevoelens. Eindelijk in een land waar de zwarten zèlf thuis zijn, en niet in een eeuwig conflict met 'blanken'. De droom van de 'roots'-gevoelens.
Maar al vlug komt de bekoeling. Het is zijn land niet. Hij is er even vreemd als waar dan ook. Die illusie, die kinderdroom van 'het land van herkomst', waar alles goed is, implodeert. Pijnlijk. Hij ziet het scherp. Hij gaat er over door. Hij stopt het niet weg. Hij wil ermee in het reine komen. Het was bij die bladzijden dat die donkere wolk over mij kwam. Waar ik het van mij afduwde door het boek opzij te leggen.
Maar het kwam terug. Gelukkig, maar pijnlijk. Nu kan ik die vragen aan mezelf stellen. Het gebeurde midden tussen Barcelona en Tenerife. Die reis van 'nergens' naar 'nergens', van 'niemand' naar 'niemand'. Had er één plek juister kunnen zijn? Obama had zich iets wijsgemaakt. Wat maak ik mij wijs? Op welke kurk drijft mijn 'vitaliteit' eigenlijk?
OK, dat is de vraag, dat is de juiste vraag. Het werkt al.
Ik heb mijn vitaliteit nog niet helemaal terug, maar ik trek al wèl aan het juiste touwtje. Dat voelt goed. De volgende stappen maak ik nu ook wel.
Ik ben weer 'OK' en 'onderweg': "It's the road, not the pub".
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 6 Oktober 2008, Bajada de La Virgen
--"In de nood leert men zijn vrienden kennen", is een bekende zegswijze. Terugkijkend op de 'gehandicapte' reis- en aankomstdagen, heb ik mij daarover een vraag gesteld.
--"Wat waren de 'lichflitsen in de duisternis' die oriëntatie en opluchting gaven, toen mijn steunpilaren, Margareta en Ignaco, onbereikbaar waren, en e-mail niet werkte? Wat maakte dat er tòch momenten waren van 'orde in de chaos'?"
Dat waren 'de dichters'. Ik schreef al dat "It's the road, not the pub", op het juiste moment binnenflitste, en vanmorgen werd ik wakker met een liedje van Marlène Dietrich:
--"Ich muß weiter marchieren... Wer weiß noch wohin...?" (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 7 Oktober 2008
Gisteren is De Maagd naar de stad gehaald. Dat gebeurt iedere vijf jaar. In de andere jaren gaat het volk naar Puntallana --waar haar Ermita staat-- voor een processie. Haar titel is officiëel Nuestra Señora La Virgen de Guadaloupe. Zij is patrones van het eiland. De verering gaat terug op de tijd dat Spaanse soldaten op La Gomera waren gelegerd; op doortocht naar --of van-- La Conquista. De plek waar nu haar Ermita staat is een vlakke uitstulping [vandaar de naam Puntallana 'vlakke punt'] die vanaf zee heel gemakkelijk kan worden bereikt, maar vanaf land alleen via voetpaden. Althans tot voor ongeveer 20 jaar. Toen is er een weg aangelegd waarmee 4x4's tot bij de Ermita kunnen komen. Het is precies 10 kilometer. Voor mij een bekende --prachtige-- wandelroute.
Puntallana was de legeringsplek. De soldaten namen Haar mee terug uit Zuid-Amerika waar Zij al razend populair was, en o.a. al patrones van Mexico was. De Ermita is van 1541 of 1543. In 1872 begint de huidige reeks van jaarlijkse processies en vijf-jaarlijkse Lustrales.
Zaterdag was er een veldloop vanaf Puntallana naar de stad. Gisteren om 0800 startte vanaf Puntallana een groep zwemmers als eerbetoon. Over zee is het iets meer dan 10 kilometer.
's Middags om vier uur vertrok een vloot van [alle?] scheepjes van het eiland met op één daarvan La Virgen. Heel feestelijk. Nèt als in 2003 en 1998 maakte de veerboot die op dat moment uitvaart een omweggetje om die vloot te begroeten. Deze keer maakte de boot van ARMAS een pirouetje. In 1998 stookten de kapitein en de officieren enthousiast hun oude vuurpijlen op tijdens hun 'pirouetje'. Ik zag het gebeuren, want ik was aan boord van die boot die van Tenerife kwam. Nu waren er alleen vanaf de kust voortdurend donderslagen. [Die deden mij onverwacht denken aan de shrapnells in Venlo, tussen oktober en december 1945. Dat was opeens een emotie van een andere orde.]
Op het strand --en half in zee-- stonden jonge mannen in twee rijen te wachten om De Maagd van de lancha over te nemen, en op hun schouders naar de stad te dragen. Op het strand dansten twee rijen jonge vrouwen in afwachting van de komst, voor een dansprocessie.
Daarna is een officiëel gedoe van jewelste. De Maagd wordt door de burgerlijke autoriteiten op het rijkversierde Ayuntamiento begroet, en dan gaat de processie naar de kerk. De komende weken zal De Maagd een tocht maken over het eiland waar ze in diverse kerken en kapellen enkele dagen zal verblijven. Begin December gaat Zij weer terug. Tot over vijf jaar.
__________________________
Ik heb op 6 7 en 8 oktober 2003 ook over dit feest geschreven. Op www.fototime.com staan foto's van eerdere processies en romería's. Kijk met mijn e-mail adres als gast op: La Gomera 2002/Puntallana2002/, Spanje 2003/La Romería, en Spanje 2003/La Bajada de La Virgen.
Voor actuele foto's zie: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157607872947356/
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 8 Oktober 2008
Toen ik Maandag Marlène Dietrich uit mijn hoofd citeerde, was dat niet helemaal juist.
Ik schreef:
--"Ich muß weiter marchieren... Wer weiß noch wohin...?"
Maar het juiste citaat luidt:
--"Ich muß nun weiter marschieren. Wer weiß was geschieht?"
Dat verschil is natuurlijk interessant 'voer voor psychologen'.
Ik had beter moeten weten, want die tekst had mij in 2004 geholpen toen ik wilde "dat in Cessenon de bramen altijd stoven in de zon, en niet dat de zon iedere dag een beetje lager staat, en ook niet dat het iedere morgen een beetje kouder is als ik opsta" zodat ik niet wéér op reis hoefde. En toen kwam die tekst uit mijn muziekdoosje. Magisch!
Ik wilde nu de hele tekst 'even' van het internet halen. Niet te vinden!! Wel vond ik de originele Engelse tekst. Het was toentertijd een zeer populair liedje dat veel beroemde zangers en zangeressen op hun repertoire namen. Maar de duitse vertaling? Ho maar! Het blijkt een nogal vrije vertaling te zijn van 'Taking a chance on love'. Er zat niets anders op dan een eigen transcriptie van mijn MP3 muziekdoosje. Hier is de volledige tekst:

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 9 Oktober 2008
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 10 Oktober 2008
Gisteravond was ik bij het "laatste-allerlaatste" evenement van deze Lustrales 2008, met als hoogtepunt de Bajada de La Virgen die ik Dinsdag beschreef. Het was een amateurtoneeluitvoering van het razend populaire toneelstuk van José Zorilla, Don Juan Tenorio [1844]. In deze variant op het 'Don Juan'- thema is hij niet alleen moordenaar en vrouwenversierder, maar zijn er Faust-elementen ingeslopen. Hij wordt duidelijk door de duivel gedreven, en zou ook in de hel zijn geëindigd ware het niet dat hij met een van de --bijna-- versierde vrouwen een moment van niet-sexuele "Echte Liefde" heeft beleefd.
Als puntje-bij-paaltje komt, en de duivel zijn deel opeist, verschijnt opeens die bijna-versierde vrouw, die toentertijd non was in een klooster, en die nu dood is. Door de kracht van de "Echte Liefde" wordt hij gered 'voor de poorten van de hel', en samen gaan ze naar de hemel.
Oudere commentaren op deze variant van Zorilla beschouwden het element van 'bekering' en 'verlossing' als een mogelijke bevestiging van het 'conservatieve' en het 'katholieke' van de auteur.
In deze uitvoering --aldus de toelichting van de amateurgroep-- heeft men weliswaar de tekst van Zorilla 'trouw gevolgd' maar men heeft toch 'enkele correcties' aangebracht die 'het centrale thema zouden vervagen'.
Dat centrale thema --aldus de toelichting-- is "el protagonismo del amor como salvación, frente a la maldad que encarna el propio Don Juan".
[de hoofdrol van de liefde als redding van de ziel, tegenover het kwaad dat door Don Juan als zodanig wordt belichaamd].
Dat is méér dan 'enkele correcties'. Dat is een totale en definitieve verschuiving van het thema in de richting van een --onbewezen-- vermoeden. De klassieke leuke dingen van dit stuk van Zorilla waren altijd de kleurrijke seks-vocabulair, en andere grofheden die tot het spaanse [vulgaire] spraakgebruik waren doorgedrongen. In dit stuk was het openlijk uitspreken daarvan 'gerechtvaardigd' omdat het toch allemaal goed kwam. Nu lijkt het dat er een 'stichtelijk drama' van is gemaakt.
__________________________
Er is veel commentaar op dit super-bekende en controversiële stuk.
Een nogal neutrale beschrijving staat op http://en.wikipedia.org/wiki/Don_Juan_Tenorio.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 11 Oktober 2008
Iedere morgen, iedere nacht, kan ik vanuit mijn balkon de schepen zien die de 'onderbuik van Europa' bewaken tegen 'indringers'. Die arme Afrikaanse sloebers die iedere ochtend --meer dood dan levend-- op een van de stranden van de Canarische Eilanden eindigen, als ze al niet eerder door een bewakingsschip zijn opgepikt.
Het verschijnsel neemt af --o.a. door diplomatiek overleg met de 'herkomstlanden'-- maar het krijgt nog steeds top-publiciteit. Het steunt de mythe dat deze immigranten alleen maar komen om te profiteren van de vette ruif van de Europese en Spaanse sociale voorzieningen.
En er zijn veel andere mythes, zoals dat het allemaal 'ongeschoolden' zijn. Wat er óók niet bijverteld wordt in de gebruikelijke publiciteit zijn de onmiskenbare kenmerken van 'slavenhandel'. Het zij zo. Dat is een verhaal apart.
Nu lees ik dat deze 'motorboot-avonturiers' minder dan 1% van de totale immigratie in Spanje zijn. Dat de meesten per vliegtuig komen. En ook dat de gemiddeld een even goede scholing hebben dan de Spanjaarden --op punten zelfs een bétere!
Dat weten we uit de resultaten van een mammouth enquête die tussen 2006 en 2007 door het Instituto National de Estadística is gehouden met het doel deze stereotypen de doorbreken.
Ook blijkt uit het onderzoek dat Spanje een goed land is om de blijven. De titel van het rapport zegt het al: Un país para quedarse. De Franse vertaling daarvan in Courrier International refereert aan de bekende Franse uitdrukking van generaal Patrice de Mac-Hahon die in 1855, tijdens de Krimoorlog, te horen kreeg dat het net veroverde Malakoff-fort door de Russen zou opgeblazen worden: "J'y suis, j'y reste". De Franse titel luidt: "J’y suis (bien), j’y reste". Ik zit hier lekker, en ik blijf. [De uitdrukking is nog steeds heel populair in Frankrijk].
De verklaring is dat de binnenstromende immigranten de 'brain drain' zijn van het herkomstland. "Helaas" voor dat land, maar Spanje is er goed mee.
Een dergelijk anti-stereotype onderzoek las ik laatst over de 'immigratie' vanuit Zimbabwe naar Zuid-Afrika dat ik helaas niet meer kan vinden.
Ook daar ging het om --helaas voor Zimbabwe-- brain drain.
Misschien kijken we nu ietsje anders tegen die 'profiteurs'.
Waarom hebben we daar zoveel moeite mee?
____________________________
BEATRIZ PORTINARI /EMILIO DEBENITO, Un país para quedarse, El País, 29/09/2008
http://www.elpais.com/articulo/sociedad/pais/quedarse/elpepisoc/20080929elpepisoc_1/Tes
Courrier international - n° 936 - 9 oct. 2008 Europe ESPAGNE - J’y suis (bien), j’y reste
http://www.courrierinternational.com/imprimer.asp?obj_id=90196
Mots Historiques MAC-MAHON (1808-1893) Krim oorlog 1855
J'y suis, j'y reste. http://pagesperso-orange.fr/dinoutoo/histo/mac1.htm
Zie ook http://groups.google.com.sv/group/be.politics/browse_thread/thread/82c3466116e28be9
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 12 Oktober 2008
--"Ik zal toch eens een boek schrijven met al die kleine technische weetjes die 'iedere computergebruiker' weet. Ho maar! Zelfs ervaren gebruikers weten maar de helft!"
Zoiets schreef de NYT tech-writer, David Pogue, toen hij weer eens een vraag kreeg die met een vingerknip kon worden opgelost. Dat was 22 september op zijn blog http://pogue.blogs.nytimes.com/.
Op 2 oktober schreef hij vrolijk dat veel lezers al tips hadden gestuurd, en citeerde een dozijntje.
En toen was de beer los! Een paar dagen later had hij al 948 'comments', en vanmorgen was het opgelopen tot 1223. Twee dagen lang had hij de hoogste e-mail score van alle NYT artikelen.
Het boek is dus eigenlijk al geschreven, maar het is chaotisch, en het bevat veel herhalingen. Maar ik vind het boeiend. Ik heb die 948 'comments' met Ctrl+C naar een simpele Wordpad-file gehaald, en nu lees ik telkens een aantal bladzijden, en ik poets weg wat mij niet interesseert --omdat het over Mac gaat, omdat het toejuich-mail is, of omdat het de zoveelste keer wordt genoemd.
Onderwijl blijf ik mij over twee zaken verbazen. Enerzijds dat kennelijk niemand 'mijn' simpele trucs kent, en anderzijds dat ik zoveel 'andermans' simpele trucs niet ken.
In een later commentaar schrijft Pogue dan ook dat 'iedereen' wellicht maar 40% van de 'weetjes' kent, maar 'iedereen' kent een andere 40%. En inderdaad, als je een foto-apparaat, een mobieltje of een computer koopt, dan is er géén 'obvious place to learn the basics', géén vanzelfsprekende plek waar je die mini-weetjes zou moeten leren.
Een andere 'leerervaring' is het teruggrijpen op de vóór-Windows tijd, DOS en zo, en zelfs dáárvoor. Ik heb daar nog mee leren werken, en toen waren sommige dingen een stuk eenvoudiger. Zelfs nóg zijn er zaken die in Windows omslachtig of onmogelijk zijn. [Denk aan DIR >PRN, XCOPY of DIR >>filename] En toch ben ik maar een gewone gebruiker. Ik geef toe dat ik een 'tamelijk geïnformeerde' gebruiker ben wegens de grote dosis zelfhulp die mijn manier van leven meebrengt, maar toch niet meer dan dat: een gebruiker.
Het lezen van al die mini-weetjes --in kleine porties natuurlijk-- geeft mij het gevoel van een bijroddel-gemeenschap. Zoals je de politiek bijhoudt op het dorpsplein of in de kroeg. Daar zijn ook 'veel herhalingen' bij, en er is weinig 'diepgang'. Maar het is wèl 'the obvious place', en broodnodig voor je survival. Daarom lees ik die 948 [intussen 1223] als een nuttig tijdverdrijf bij een kop thee. En poets weg wat niet ter zake is.
__________________________
Circuits, NYT, October 2, 2008, Tech Tips for the Basic Computer User http://nytimes.com/pogue
http://pogue.blogs.nytimes.com/2008/10/02/tech-tips-for-the-basic-computer-user/#comments
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 13 Oktober 2008
Al weken vóór ik naar het eiland terugkwam, had Ignacio mij gebeld en gevraagd wanneer ik 'precies' zou komen. Er lag namelijk een nieuw huurcontract voor mij, en de --nieuwe en hitsige-- zaakgelastigden van de eigenaresse drongen aan op spoed: Vlug-vlug!
Ik zou het wel niet leuk vinden, zei hij bij aankomst, want het is een forse huurverhoging. Maar hij had al een oplossing. Hij wilde sowieso een flatje kopen voor zichzelf, en ik kon dat van hem huren. Dat klonk goed, en ik had er zelfs oren naar. Maar de buurt is niet te vergelijken. Helaas.
--"Maar waarom die onredelijke huurverhoging van 20%?", wilde ik weten.
--"Dat is de commercialisatie die overal op het eiland toeslaat. Iedereen wil meer geld zien. Niks aan te doen. Toerisme!".
Iets dergelijks zei een vroegere buurman die ik toevallig tegenkwam, en waarvan ik wist dat hij voor een makelaar werkte.
--"Allemaal geldhonger", had hij gezegd, "je moet kopen, dan ben je daar van af". En begon over de 'leuke dingen' die hij in de verkoop had.
--"Heel geschikt voor mij", zei hij. Hij drong aan op een afspraak.
De eigenaresse, een bijzonder aardige vrouw die ik vroeger regelmatig sprak, is in een slepend echtscheidingsproces gewikkeld met een van de rijkste mannen van het eiland. Nouveau Riche. Geldwolf. Over die scheiding doen veel roddels de ronde, maar ik kan alleen haar 'zaakgelastigde' bereiken. Nu is er kenneijk wéér een andere.
Gedurende de feestdagen hield ik het van mij af, maar dit weekend zette ik mij er toe de 'kleine lettertjes' van dat contract te lezen.
Ik schrok mij kapot. Over zes maanden sta ik rechteloos op straat, als ik het goed lees. Het is een 'opzegcontract'. Ik haal mijn lopende contract erbij. Ruim een jaar oud, met een looptijd van vijf jaar. Eens per jaar opzegbaar van mijn kant, pas na vijf jaar door de verhuurder. Keurig gestipuleerde huurverhogingen zijn mogelijk. Conform aan betrokken wetten daarover. Conform aan de de officiële kostenindex.
--"Wat is dat contract nog waard?"
Bezorgd bel ik Ignacio op:
--"Heb jij dat nieuwe contract goed gelezen?"
--"Nee, niet zo gedetailleerd", zegt hij als ik een-en-ander uitleg.
Intussen heb ik de kritieke zinnetjes overgetypt, en in een mail naar hem gestuurd. Straks, na de middag, heb ik een afspraak met hem.
Ik pieker me rot. Kan dat contract zomaar terzijde worden geschoven door die hitsige zaakwaarnemers? Het is allemaal zo Kafkaësk
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 14 Oktober 2008
Ik ben erg blij met de 'nieuwe Nobel' Paul Krugman. Ik ken hem al jaren als een zeer origineel commentator op commerciëel economische problemen. Nu is hij in het nieuws --behalve voor zijn Nobel-- omdat hij het woord "Femafication" heeft bedacht. FEMA staat voor Federal Emergency Management Agency, het regeringsorgaan dat van de ramp in New Orleans zo'n 'pan' wist te maken. Op bijna alle niveaux zat FEMA vol met 'notabelen' zonder inhoudelijke kennis, die alleen 'politiek' dachten, en nooit op een realistisch probleem werden afgerekend.
Een bekend verschijnsel ....
Krugman gebruikte het om de verklaren waarom het reddingsvoorstel van Paulson --dat hij in de kern 'goed' noemde-- totaal werd gedeformeerd door 'ideologie', en er niemand meer in de staf van Paulson zat die hem daar --met èchte deskundigheid-- op kon wijzen.
Oorzaak? Totale "Femafication" van de regeringsorganen onder Bush.
Krugman deed dat, overigens, in een artikel, Gordon Does Good, waarin hij de Britse regering prijst voor de enige juiste ingreep in de financiële wereldcrisis; althans in de ogen van Krugman. En ook zo snel!! En dat terwijl de Bank of England bij lange na niet de invloed heeft van de Federal Reserve of de European Central Bank. 'Heel verrassend', vindt hij.
Maar toen kwam Patrice Ayme uit de bocht. Ayme is filosoof en kenner van zowel de Amerikaanse als de Europese cultuur. Verder weet ik weinig van hem [haar?], want ik ken hem [haar?] alléén als zéér deskundig commentator op opiniestukken in NYT en IHT die iets over Europa-Amerika beweren. Ook Roger Cohen van IHT is zo'n Europa-Amerika kenner. Laatst was hij met Ayme in de clinch. Boeiend!
Maar nu wees Ayme er op dat het idee van Brown voorafgegaan was door deskundig 'spading work' van zowel Sarkozy als Merkel. Gordon zat er Zondag bij in Parijs toen 'Europa' die beslissingen nam en publiceerde.
Maar Krugman noemt --en ziet-- alleen de Engelse 'uitstulping' van dat gebeuren. Dat is typisch voor het Americano-Anglo centrism, zegt Ayme, om Europa alleen te zien via de Engelse voordeur. Dat verschijnsel ken ik al jaren en op vele [ook wetenschappelijke] gebieden. Veel Amerikanen, en tegenwoordig Britten ook, lezen over het continentale Europa alleen in vertaling. Dáár ligt m.i. het selectiepunt.
Daarom zijn mensen als Patrice Ayme en Roger Cohen zo belangrijk als je NYT leest.
_______________________
PAUL KRUGMAN, Gordon Does Good, NYT, October 13, 2008
http://www.nytimes.com/2008/10/13/opinion/13krugman.html
Commentaar van Patrice Ayme op 'Gordon Does Good': http://community.nytimes.com/article/comments/2008/10/13/opinion/13krugman.html?permid=26#comment26
Patrice Ayme's blogs: http://patriceayme.com/ http://patriceayme.wordpress.com/
Federal Emergency Management Agency http://en.wikipedia.org/wiki/FEMA
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 15 Oktober 2008
Een van de grondslagen van de American Dream is dat het land bevolkt is met immigranten die 'bevrijding' zochten van het oude Europa met zijn religieuze onvrijheid, zijn hongersnood, en zijn oorlogen.
'Bevrijding' en nu een nieuw en beter leven.
Vandaar die wil tot samenwerken, vandaar die welvaart.
Maar 'Amerikanen' met 'roots' in Zuid-Amerika of Azië herkennen zich hierin niet. Dat is zeker niet het geval voor de slaven die 'geketend' zijn aangekomen, en zelfmoord probeerden om aan deze 'bevrijding' te ontsnappen. En dan zijn er nog de oorspronkelijke bewoners die met "opzij-opzij, wij komen er aan" werden verjaagd.
En wat te denken van de Mexicanen en Hawaiianen? Dat zijn 'gedwongen Amerikanen'. Oorlog en annexatie, in plaats van 'bevrijding'. Of al die 'illegalen' die soms pas generaties later 'legaal' werden. Hoe 'Amerikaans' vinden die families zich?
Als je dus vraagt 'waar komen wij vandaan' dan moet niet alleen kijken naar die 'roze' immigratie-romantiek die o.a. door het Ellis Island Immigration Museum in de haven van New York wordt uitgestraald.
Datzelfde museum heeft nu de hand in eigen boezem gestoken, en een initiatief ontplooid om zich van dit 'roze' beeld te ontdoen. Dat nieuwe initiatief wil een totaalbeeld geven van hoe Amerika 'eigenlijk' werd bevolkt. Ze hebben daarvoor al een budget van 20 miljoen. De nieuwe naam moet worden: "Peopling of America Center".
Er zou eindelijk beschrijving kunnen komen van --bijvoorbeeld-- de diverse golven Chinezen en Japanners die aan de westkust landden, en hun achtergronden. De plannen houden in om naast algemeen demografische gegevens óók door interviews en navorsing specifieke cases van typische families uit die 'verloren groepen' te laten zien. Iets herkenbaars voor die groep, maar ook voor 'alle' Amerikanen.
Dat zou het beeld inderdaad verrijken, en als dàt weer terecht komt in de geschiedenisboekjes op school, dan zou er een heel andere American Dream kunnen ontstaan. Iets voor 'alle' Amerikanen.
Ik herinner mij dat ik in Geraldton, West Australië, een dergelijk museum heb gezien. Daar speelt het heikele 'probleem' van 'convicts' die er massaal werden gedumpt. Het probleem van de overbevolking van de Londense gevangenissen werd er mee opgelost.
--"Hoe trots kun je zijn op je afstamming van een 'convict'?"
Pas de allerlaatste jaren wordt dat 'bespreekbaar' in Australië. Inderdaad, ook dank zij gerichte studies en tentoonstellingen.
_______________________
FRANCIS X. CLINES, Getting the Nation’s Story Straight, NYT, October 12, 2008 http://www.nytimes.com/2008/10/12/opinion/12sun3.html
Mijn Dagboek 2 feb 2007 noemt dat convict probleem nav een bezoek aan een museum in Geraldton
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 16 Oktober 2008
Je hebt niet vaak de kans om bij de geboorte van een sprookje, of van een mythe, aanwezig te zijn:
Het gaat over: "Wie redde de wereld in de crisis van 2008".
Krugman, zoals ik Dinsdag schreef, vindt dat die eer toekomt aan Gordon Brown. Hij gaat zelfs zover dat Brown afgelopen Zondag Europa op dat goede idee bracht, en in de slotzin van zijn NYT column --Brown Does Good-- suggereert hij zelfs dat Brown de wereld heeft gered:
--"Luckily for the world economy, however, Gordon Brown and his officials are making sense. And they may have shown us the way through this crisis".
De Londonse correspondent, Walter Oppenheimer, van El País neemt dat gisteren niet alleen klakkeloos aan, maar voegt er aan toe dat Brown niet alleen de wereld heeft gered [hij verwijst daarvoor naar Krugman], maar door deze meesterzet óók zijn eigen politieke carrière, die op springen stond. [Een nieuw coïncidentie element toevoegen aan een sprookje versterkt altijd de geloofwaardigheid]
--"Een geslaagd idee heeft vele vaders", denk ik maar.
Dinsdag haalde ik namelijk óók de algemeen bekende feiten aan die Patrice Ayme meteen op tafel legde, namelijk dat de beslissingen die Brown Maandag jl publiceerde op die Zondag daarvóór in Parijs door de Eurolanden waren vastgelegd. En dat die beslissingen waren gebaseerd op principes die ''méér dan een week eerder" waren gepubliceerd en gesteund door Merkel/Sarkozy. kortom de EU.
1) No bank will be allowed to fail.
2) No bank deposit or cash fund will be allowed to fail.Whatever the amount deposited.
Paulson, kende deze technisch-perfecte oplossing ook, maar moest die 'verwateren' tot zijn 70 miljardplan om ideologische reden [het was voor 'de bankiers' veel te 'socialistisch']
Nadat Europa had beslist --en ook Engeland-- komt Paulson opnieuw met zijn plan dat 'de bankiers' aanvankelijk niet lustten. Hij zet méér dan drie keer zoveel in [250 miljard] en frot dat 'de onwillige bankiers' maandagmiddag [dus nà Brown] door de keel. Dat 'drama' stond gisteren in NYT. Het leest als een roman.
Dus, als over 30 of 50 jaar de vraag gesteld wordt "Wie redde de wereld in de crisis van 2008", moet je dit stukje er maar bij halen.
Tot dan zal iedereen geloven dat Gordon Brown de 'grote redder' was.
_________________________________
WALTER OPPENHEIMER, Londres, La crisis global resucita a Brown, El primer ministro británico, cadáver político hace un mes, se convierte en el salvador de la economía mundial - Nadie discute ahora su liderazgo en el laborismo. El País, 15/10/2008
http://www.elpais.com/articulo/internacional/crisis/global/resucita/Brown/elpepiint/20081015elpepiint_1/Tes
MARK LANDLER and ERIC DASH, Drama Behind a $250 Billion Banking Deal, NYT, October 15, 2008
http://www.nytimes.com/2008/10/15/business/economy/15bailout.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 17 Oktober 2008
--"Is die 'FEMA-fication', zoals onze nieuwe Nobel Paul Krugman het noemt, niet gewoon een soort bureaucratie, verkalkt, nutteloos, alleen bezig met zichzelf?"
Dat schreef Hans naar aanleiding van mijn stukje van Dinsdag, waarin de ontoereikende deskundigheid van de staf van Paulson bij zijn Ministerie van Financiën door Krugman aan de kaak werd gesteld. Net als bij de FEMA, de Federal Emergency Management Agency, die bij de ramp van New Orleans zijn totale incompetentie toonde, zat de top van zijn ministerie vol met 'politieke benoemingen'. Of erger, 'vrienden' die aan een 'leuk baantje' moesten worden geholpen.
--"Nee Hans", moest ik antwoorden, "behalve als je het woord 'bureaucratie' als scheldwoord wil gebruiken voor alle slechte organisaties, dan is femafication heel wat anders. Met een beetje 'scheef kijken' kun je er zelfs gezonde tegenpolen in zien".
Ik zal het proberen uit te leggen. Bureaucratie is een bestuurssysteem waar Confusius al over heeft nagedacht waarbij hij een scheiding aanbracht tussen besturen 'bij de wet' en besturen als persoon. Daardoor kon hij zich bevrijden van de voorgaande generaties van tyrannen, en kon er een 'burgerlijk bestuur' ontstaan met deskundige ambtenaren, en met rechtzekerheid.
Industriële organisaties hebben dat vanaf de 19e eeuw overgenomen en bureaucratie --in tegenstelling tot wat de goegemeente zegt-- is nog steeds de beste(!) en meest(!) effectieve(!) bestuursorganisatie.
Maar ... met één zwak punt. Ze kan niet tegen veranderingen van de buitenwereld. Bijgevolg moeten we bureaucratie vaak 'star' noemen.
Een 'remedie' daartegen is een gezonde vorm van femafication: zorg dat op sleutelposten mensen zitten die óók de relatie met de veranderende buitenwereld kunnen hanteren. Dat bedoelde ik met 'tegenpolen'.
Maar ja ... als je de top volstopt met dat soort mensen, of als het begrip buitenwereld wordt vernauwd tot 'financiële algebra', zoals we nu zien, dan raak je van de regen in drup.
Nee, een echt woord voor "ondeskundige organisatie" vond ik bij 'comment31' op dat artikel van Krugman: Kakistocracy.
Merriam-Webster kende het niet, maar ik vond het toch:
Government by the least qualified or most unprincipled citizens.
[Greek kakistos, worst, superlative of kakos, bad; see caco– + –CRACY.]
KAKISTOCRACY dus. [Zou het iets te maken met het NLse 'kakkineus'?]
______________________________
Confucius and the Moral Basis of Bureaucracy, Administration & Society, Vol. 33, No. 6, 610-628 (2002)
http://aas.sagepub.com/cgi/content/abstract/33/6/610
http://www.chinaknowledge.de/Literature/Classics/confucius.html
http://community.nytimes.com/article/comments/2008/10/13/opinion/13krugman.html?permid=31#comment31
KAKISTOCRACY: http://www.answers.com/topic/kakistocracy en http://www.bartleby.com/61/49/K0004900.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 18 Oktober 2008
Straks, om zeven uur, neem ik de bus naar het vliegveld, en stap halverwege uit. Bij Jerduñe. Dan is het half acht. Daar start een wandelpad met vele mogelijkheden. Uitsluitend ezelpaden. In zes uur kun je teruglopen naar San Sebastián.
Ik ga naar Playa de Santiago, en probeer de boot van twaalf uur te halen. Dat zit er in. De vorige week deed ik er met Margareta drie-en-een-half uur over, maar nu ga ik via Seima en Morales, twee prachtige verlaten dorpjes-van-niks. Dat is een forse omweg, maar het moet kunnen. Zo niet, dan pak ik de bus van 1515. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 19 Oktober 2008
Mijn wandelplan van gisteren is gelukt. Ik haalde de boot van twaalf uur in Playa de Santiago. De omweg viel mee, èn ik heb stevig doorgestapt.
Volgens plan stond ik half acht bij het eenzame begin van het wandelpad. Het was donker. Te donker. Dat wist ik, maar met een kwartier zou lichter worden. Dat klopte.
Het miezerde ook. Daar had ik niet op gerekend. Ik had alleen een noodcape bij me. Bovendien zijn die basalten ezelpaden spekglad als ze nat zijn. Ik aarzelde.
--"Waar begin ik aan?"
Ik gokte dat ik hier --op 900 meter-- te maken had met laaghangende 'natte wolken', en dat bij verdere afdaling naar de kust de zon wel door zou komen. Om kwart voor acht waren zowel de schemering als mijn ogengewenning zover dat ik --héél voorzichtig-- aan de tocht begon. Ik wist dat de 'moeilijke passages' pas over een half uur zouden komen, en dan zou de zon er zijn. Dat klopte ook.
Om deze tocht te documenteren [waarom? perfectionisme? occulte aandrangen? wie weet?] had ik mij voorgenomen alleen de nieuwe wegwijzers te fotograferen. Daarom had ik de tijd van de camera geverifiëerd en in het beeld opgenomen.
Ik wandel vaker in dit gebied. De laatste jaren zijn de paden schoongemaakt, en voorzien van wegwijzers. Toen ik hier pas was, moest ik mij baseren op kaarten die door de eerste [veelal duitse] hippies waren gemaakt op basis van ondervraging van oude inwoners. In '96, in Hermigua, heb ik nog kennisgemaakt met een oud duits echtpaar [tegen de 90!] die daar 'mitschuldig' aan waren, zoals ze zelf zeiden. Toen hielden ze zich bezig met het noteren van verhalen over ware gebeurtenissen als grondslag voor een toekomstige 'orale geschiedenis'.
Die ezelpadgegevens staan allemaal op de Goldstadt Wanderkarte, maar vaak staat bij een traject 'schwer auffindbar'. Nou, dat heb ik geweten!! Meer dan eens moest ik onverrichter zake terugkeren omdat het inderdaad 'nicht auffindbar' was. De route van vandaag --en die ik de vorige week met Margareta liep-- heb ik pas gevonden na herhaalde pogingen. Daar ben ik trots op, want nu is het 'gemakkelijk'. De overheid neemt het wandeltoerisme serieus, en de oude ezelpaden worden schoongemaakt en bewegwijzerd. Dat heb ik gedocumenteerd.
Maar hoe dan ook, na een uurtje kwam de zon door, en, omdat het hogerop nog bleef miezeren, zag ik prachtige regenbogen, die ik toch maar heb gefotografeerd. De omweg, tegenover de variant van de vorige week, viel mee, zodat ik precies na 3u49min in de haven aankwam. Dat is vreemd, want op de kaart lijkt dat afstandsverschil veel groter dan de 20 minuten tijdsverschil. Dat moet dus nog worden uitgezocht.
___________________________
De foto's staan op Flickr. http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157608186190277/
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 20 Oktober 2008
De krant en de TV lopen weliswaar geleidelijk terug als bron van informatie, maar het blijven verreweg de belangrijkste bronnen voor aktueel nieuws; ook voor de regelmatige internetgebruikers.
En dat terwijl het internet de aktualiteit véél sneller volgt!
Dat is verrassend, want in de strijd tussen krant en TV bracht de snelheid van de informatie de kranten in de achterstand , maar nu, met het internet --dat nòg sneller is-- lijkt het om wat anders te gaan.
Inderdaad, het hele idee om "altijd" en "snel" op de hoogte te zijn van de actualiteit loopt terug. In 2003 vond 61% van de bevolking dat, maar nu nog maar 51%. Dat is een heel andere 'volksbeweging'. Verrassend!
Toch stijgt 'het internet'. 76 procent van de 14-64 jarigen is on line, en het getal stijgt nog. Voor de helft daarvan is het "dagelijkse kost".
Wat doen die mensen dan wèl op het internet? Een klein percentage zoekt inderdaad economisch, maatschappelijk en politiek nieuws, maar méér interesse gaat uit naar produkten en prijsvergelijkingen.
Bij de jongeren ligt dat "altijd" en "snel" op de hoogte zijn nog verder van het bed. Nog maar één derde wil weten wat er in de wereld gebeurt; laat staan snel. Wat doen die jongeren daar dan?
Die zijn toch zo vertrouwd met het internet? Ze zijn er --bij wijze van spreken-- mee geboren. Daar is de computerdichtheid het grootst is.
Waar maken die jongeren zich druk mee op het internet?
Het gaat hun minder om 'halen' dan wel om 'brengen'. Zij hebben interesse in 'user generated content' en willen er hun foto's, hun video's en hun schrijfsels kwijt. En niet zomaar 'ins Blaue hinein'. Ze presenteren zich met hun profiel(1), worden lid van een 'Web Family'(2), en doen hun zegje over andermans inbreng(3).
Er is een 'wedstrijd' aan de gang wie de meeste kontakten heeft. En dat kost tijd. Voor politiek, maatschappij en cultuur is geen plaats meer. [Hoewel het hele verschijnsel op-en-top "cultuur" is natuurlijk].
Van de 14-19 jarigen is 47 procent lid van een 'community'. Van de 20-29 jarigen 40 procent. Voor ouderen is het een non-issue.
Interessante ontwikkelingen!! Vooral die rol van die 'communities' boeien mij. Al eerder --vóór het internet-- werd voorspeld dat 'communities' de oplossing zou worden voor onze teveel ge-anonimiseerde maatschappij. Maar het zette nooit echt door. Misschien nu?
Een recente voorspelling*) wees op 'communities' als middel om aan spam te ontsnappen: Je e-mailt alleen binnen je eigen 'communities'. Daarbinnen heersen uiterst strenge spamregels.
Zou het dáár op uitdraaien? Een nieuwe maatschappij-organisatie?
_______________________________
M. Hauck, Neue Allensbach-Studie, Selbstdarstellung statt Information,
http://www.sueddeutsche.de/computer/440/314340/text/
*) http://www.computable.nl/artikel/ict_topics/maatschappij/2751724/2429449/de-kijk-van-van-eijk-bejaardenchat.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 21 Oktober 2008
Bij de verhalen die nu loskomen over "de crisis van 1929" --vlak na mijn geboorte-- past óók het familieverhaal dat mijn moeder vaak vertelde.
Mijn vader had een hoge technische functie bij een bedrijf in Venlo. Collega's van mijn vader waren al ontslagen. Thuis was het 'bang afwachten'.
Op een namiddag komt mijn vader bijzonder vroeg thuis.
Moeder schrikt:
--"Hij is ontslagen".
Vader stapt lachend binnen en zegt:
--"Ik kom vroeg thuis voor het goede nieuws. Ik ben niet ontslagen, maar mijn salaris is gehalveerd".
Zo is de familie Van Eyk door 'de crisis' gerold.
En later door 'de oorlog'. (100 woorden)
__________________________
Mijn vader zou precies vandaag 110 jaar zijn geworden.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 22 Oktober 2008
Een van de grondslagen van bescherming van de uitvinder, en van de auteur van een kunstwerk, is dat het een tijdelijk karakter draagt. De uitvinder-auteur krijgt tijdelijk bijzondere rechten, daarmee erkennend dat zijn uitvinding berust op lange voorgeschiedenis waarvoor hij/zij *niet blijvend* hoeft te worden 'betaald'. Integendeel, zulke overbescherming zou de technische vooruitgang belemmeren.
De 'eigenaars' stellen echter 'alles' in het werk stellen om zo lang mogelijk van hun 'voorrechten' te genieten. Ook 'trucs'.
Octrooien zijn sowieso in tijd beperkt. Bij auteursrechten speelt 'respect' voor het kunstwerk en de kunstenaar een rol, en die auteursrechten zijn daardoor 'eindeloos' en 'gratis'.
Daarom kan --bijvoorbeeld-- 'de rechthebbende' van de auteursrechten van het werk van Agatha Christie daarmee een 'eindeloos' zakelijk imperium opbouwen. Het zij zo. Ik laat kritiek daarop even terzijde.
Dat 'software' echter onder auteursrecht valt, is echter "van het gekke". Dat is een gewone technische uitvinding --geen kunstwerk-- die steunt op werk van anonieme technisch-wetenschappelijke voorgangers, en dat mag niet blijvend aan de gemeenschap worden onttrokken. Op straffe van stagnerende technische ontwikkelingen. In dat gebied zijn voorbeelden te over. Niet zo lang geleden kwam het schadelijke Unix-monopolie voor het voetlicht wegens de escape via Linux.
Het auteursrecht is ervoor om auteurs en kunstenaars [behoorlijk] te betalen, maar als die toch niet betaald worden, en/of als het geld alleen bij het distributiebedrijf blijft hangen, is dat simpelweg 'misbruik van auteursrechten' --en van de wetgeving daarop.
Deze lange inleiding was nodig om de begrijpen dat er een ander "misbruik van auteursrechten" op handen is dat het recht van vrije meningsuiting aantast. Publieke forums, zoals YouTube, presenteren rijp en groen van het 'volksjournalisme'. Als zo'n inzender in de fout gaat met auteursrechten is YouTube aansprakelijk behalve als ze de betrokken inzending 'onmiddellijk' verwijderen.
Wat nu gebeurt --met name in de recente presidentscampagne-- is dat 'iemand' bij een onwelgevallige uiting van dit 'volksjournalisme' claimt dat 'zijn' auteursrechten worden aangetast. YouTube kan een deugdelijk proces daarover niet afwachten. Resultaat: Effectieve Censuur! Natuurlijk kan het wel weer getoond worden na een degelijk proces, maar dàt is toch niet het kenmerk van 'vrije meningsuiting'?
Dat je er iedere keer een proces voor moet voeren? Nietwaar?
_________________________
LAWRENCE LESSIG, Copyright and Politics Don’t Mix, NYT, October21, 2008
http://www.nytimes.com/2008/10/21/opinion/21essig.html
Thomas Schuler, Bürgerjournalismus im Netz, Realität, die nicht verschwindet, Die Sueddeutsche, 21.10.2008
http://www.sueddeutsche.de/computer/883/314779/text/
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 23 Oktober 2008
Toen Jeroen weer eens wat bijgelezen had over het heelal en de moderne hersenwetenschappen --o.a. artikelen van Dick Swaab, zoals hij zei door de foon-- schreef hij dit gedicht:

"Ruhe Pur", West van Afrit 18 van TF1, Tenerife, Vrijdag, 24 Oktober 2008
Ik reis onverwacht naar NL voor een bliksembezoek aan mijn broer. Gisteravond ben ik in Tenerife aangekomen om te overnachten bij Ernstl en Elke. Elke haalde mij van de boot. Straks brengt ze mij naar het vliegveld. Dat is hun 'business'. Ik kom hier vaker, en met genoegen.
Ik heb haast omdat ik mijn broer nog wil spreken vóór hij een riskante hersenoperatie ondergaat. Je weet maar nooit. Het is allemaal heel vlug gegaan. De symptomen zijn nu nog beperkt tot verspreide momenten van geheugenverlies die een goed gesprek ternauwernood in de weg staan. Dat kan gelukkig nog. Metéén doen! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Venlo, NL, Jean Laudystraat, Zaterdag, 25 Oktober 2008
De reis verliept zo glad dat alleen de gladheid ervan opviel. In Schiphol dóórlopen naar het NS-station; ik heb alleen handbagage. Kaartje kopen voor Venlo, en in de Intercity vier minuten later.
Die had weliswaar vijftien minuten vertraging, maar in Eindhoven haalde ik vlekkeloos de trein naar Venlo.
Zus Tini en haar man haalden mij af, en later op de avond gingen we bij broer Jan op bezoek. Het druilde wat. Maar dit is mijn geboortestad!
Straks maak ik een wandeling naar het stadscentrum. In geen járen meer geweest. En dan weer een babbeltje met Jan. Dáárvoor ben ik hier.(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Venlo, NL, Jean Laudystraat, Zondag, 26 Oktober 2008
Nostalgie, nostalgie. Ik maakte gistermorgen een wandeling naar het mistige stadscentrum dat ik zeker twintig jaar niet meer had gezien. Ik liep naar de plek van mijn lagere school, en herkende onderweg enkele panden-van-toen. Nostalgie.
De school was een moderne stadshuizengevel geworden.
Met de bus ging ik de twintig kilometer naar Beesel. Door een ver-industrialiseerd landbouwlandschap wat ik hier-en-daar herkende van mijn jeugdige fietsverkenningen.
In het restaurant zag ik mijn zussen Truce en Ria, de jarige zus Tini, en mijn broer Jan, waarvoor ik speciaal was gekomen.
En toen: "Food, Drink and Merry!"
Omdat wij er allevijf nog zijn!!
Proost!!! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Utrecht, NL, Aurorastraat, Maandag, 27 Oktober 2008
Ik logeer bij dochter Martine. Gisteravond kwam ik hier en we aten gezellig met zoon Peter en familie. Onderweg had ik zoon Jeroen ontmoet. Ik kom aan het einde van dit ongeplande familiebezoek.
's Morgens had ik broer Jan nog bezocht. Voor een allerlaatste afscheidsgesprek. Wat kon ik hem nog zeggen vóór deze riskante hersenoperatie?
Hij is er zelf realistisch over. Alsof hij het eindstation nadert dat op zijn treinkaartje staat. Hij regelt nog wat practische uitstapzaken.
--"Ik heb tachtig mooie en gezonde jaren gehad. Wat kon ik beter wensen?"
Onze wegen gaan weer uiteen. Wie kent de volgende ontmoeting? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, NL, Lakerstraat, Dinsdag, 28 Oktober 2008
Gistermiddag haalde ik Ghislaine af van Schiphol. Zij kwam terug uit Rome. We reden samen naar Eindhoven. Topgelukkig allebei om deze 'ongeplande' ontmoeting. Ik 'dacht' [mijn foutje] dat ze pas Woensdag terug zou komen van haar Antieke-Kunstreis.
[.....]
Ghislaine is naar een vergadering. Het is stil in huis. Ik kijk terug op de drukke dagen. Vanavond eten bij Theo en Joke in Voorburg. [Theo en ik waren kamergenoten in onze Delft'se studententijd.]
Om drie uur pak ik de trein. Daarvoóór zie ik Ghislaine nog even.
Ik denk dat ik een wandelingetje maak. De zon schijnt.
Daarvan moet ik metéén gebruikmaken. (100 woorden)
___________________________
Foto's van dit flitsbezoek staan op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157608411993570/
terug eerste dagboekregel

Leidschendam, NL, Green Park Hotel, Woensdag, 29 Oktober 2008
Dit was mijn laatste nacht in NL. Vannacht werd ik wakker met een koudeaanval. Méér dekens helpt dan niet meer, maar met een warm bad kwam mijn inwendige kacheltje weer op gang. Zo gaat dat.
Dadelijk komt Theo naar dit hotel om samen te ontbijten. Toen ze van hun groot-familiehuis naar een flat verhuisden, besloten ze dit hotel tot logeerkamer te bevorderen. Ze hebben, zogezegd, hun logeerbesognes uitbesteed, en het logeergenot behouden.
En logeergenot was het. Met z'n drieën dineerden we lang en lekker. We hadden het over vroeger, nu, en --heel voorzichtig-- óók over het komende.
Onverveerd. Als vroeger. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

"Ruhe Pur", West van Afrit 18 van TF1, Tenerife, Donderdag, 30 Oktober 2008
Dit was de laatste 'reisnacht'. Ik ben bijna thuis. Straks brengt Elke mij naar Los Cristianos. Naar de boot naar La Gomera. Einde flitsbezoek.
Zij haalde mij gisteravond óók af van Reina Sofia.
Gistermorgen was Theo naar het hotel gekomen. Om samen te ontbijten. We bleven napraten tot het ontbijtrestaurant werd gesloten. Toen bracht hij mij naar Schiphol. Daar namen we afscheid.
Ik laat alle ontmoetingen nog eens de revue passeren. 'Natuurlijk' zal ik ze allemaal weer terugzien een 'volgende keer', maar van broer Jan ben ik niet zo zeker. Zijn operatie is nu vastgesteld op zes november.
Afwachten dus. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 31 Oktober 2008
Toen Elke mij gistermorgen naar de boot bracht, zagen we sneeuw bovenop El Teide. Het contrasteerde glinsterend met de vlekkeloze azuren lucht.
--"Dat is vroeg voor de tijd van het jaar", zei ik vermoeid.
--"Het moet vannacht zijn gebeurd", zei ze.
Thuis viel ik op de bank. Uitgeput tot op het bot. Ontregeld tot diep in mijn darmen. Hoofd vol zaagsel. Het gevoel dat het nóóit meer goed zou komen. Maar diep tevreden over de geslaagde missie.
Ik sliep eerst rusteloos, later laveloos, en nu, vierentwintig uur later, zit ik dit allemaal rustig en helder op te schrijven. Mooi toch? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek Oktober 2008