Mijn Dagboek 109

Dit is Dagboek 109. Het loopt van 1 tot 30 Juni 2009 en begint met een eigenaardige non-tentoonstelling in België. Zes keer doe ik 'het' in 100 woorden, en twee keer sla ik over. Drie keer komt Sarkozy in het zoeklicht [4 26 29]. Eveneens drie keer Jonathan Haidt die een zoektocht onderneemt naar de niet-religieuze grondslagen van de moraal van Amerikaanse kiezers [2 22 24]. Een keer maak ik een politieke vergelijking tussen de hidjab en een Volendams costuum [28]. Michael Jackson vergelijk ik met Silvio Berlusconi en dat stelt mij gerust. Minder gerust ben ik over de grootschalige en systematische publieksmisleiding over voedings- en genotmiddelen [16 17 19]. De maand eindigt in Cessenon sur Orb met het eerste tussenverslag van mijn pogingen om mijn wandelconditie terug te krijgen.
Index Juni 2009
1,   2,   3,   4,   5,   6,   7,   8,   9,   10,   11,   12,   13,   14,   15,   16,
17,   18,   19,   20,   21,   22,   23,   24,   25,   26,   27,   28,   29,   30.

Cadzand, NL, Pinkstermaandag 2009
Het is al avond voor ik aan mijn dagelijkse beschouwing toekom. Vanmorgen vroeg begon al het gereedmaken voor vertrek. 'Nog even dit', en 'Dat mag niet worden vergeten', en 'Tijd nemen voor het afscheid'. En ... de familiereunie voorbij.
Toen was het twaalf uur, en Ghislaine en ik waren er weer helemaal voor elkaar. Het zijn ook onze laatste dagen samen. Onze laatste middag besteedden wij aan een kunstproject waarvoor Ghislaine mij al eerder warm had gemaakt toen wij er langs reden. Het is de Foundation Verbeke die je vanaf de Express Weg naar Knokke half-en-half kunt zien. Als je het niet weet, denk je dat het de opslagplaaats van een wegenbouwer is. Dat klopt met wat ze er zelf van schrijven in hun folder en op hun website:

Onze tentoonstelling wil geen oase zijn. Onze show is onaf, in beweging, ongepolijst, contradictorisch, slordig, complex, onharmonieus, levend en onmonumentaal.
Bij ons geen opzichtige spectakelgebouwen, maar een verfrissende onpretentieuze plaats om kunst te bekijken, en een subtiele kritiek op de kunstwereld.
Helaas, helaas, was deze Maandag de wekelijkse rustdag. Maar dat betekende niet dat er niet veel te zien was op het omliggende terrein.
Inderdaad, op het eerste gezicht, en zelfs op het tweede, lijkt het op de werf van een aannemer.
Allemaal nieuwsgierigmakende dingen. 'Waardeloos' materiaal met 'Betekenis'.
Ik ga zeker terug.
______________________
http://verbekefoundation.com en http://kunstbus.nl/adres/verbeke+foundation.html
Nieuwe tentoonstellingen vanaf 10 Mei tot 15 November 2009: Artificial Nature en Backyard Genius.

terug eerste dagboekregel

Cadzand, NL, Dinsdag 2 Juni 2009
De vorige week Maandag had ik reden om het begrip 'Storytelling' weer eens op tafel te leggen. Ik heb daar vaker over geschreven, en het blijft mij fascineren. Het boek van Christian Salmon, dat daarvoor de aanleiding was, heb ik intussen wat grondiger bestudeerd. Het loste een paar van mijn raadsels op.
Allereerst het inzicht dat het vertellen van verhalen al zo oud is als de mensheid, en dat het een van de kernen van onze sociale relaties is: Hoe relateert dat met die nieuwe rage? Wat is er 'eigenlijk' gebeurd? En hoe zit dat met wat ik van Roland Barthes weet: Dat hij de eerste was die de 'vertelkunde' analyseerde? En hoe zit dat met wat ik mij uit de nadagen van mijn marketing-bezigheden herinner: Dat de kracht van het merk plaats maakte voor de kracht van het verhaal dat er achter stak? En is het politieke misbruik van storytelling begonnen na 11 september 2001?
De antwoorden trof ik aan in dat boek van Salmon. Allereerst dat het niét waar is dat het pas na 11 sept 2001 is begonnen. Bush Junior was daarvóór al een vaardig gebruiker van 'verhalen'. Hij stelde zijn nieuwe ministers niet zozeer voor met hun bekend-beroemde naam als 'merk', maar met hun 'story'.
Het is inderdaad waar dat Barthes de vader van de moderne narratologie is. Maar in zijn tijd werd een 'verhaal' nog gezien als de cumulatie van oude wijsheid, van gebeurtenissen van het verleden, en van traditionele vanzelfsprekendheden.
De grote breuk komt als er rond 1990 een soort 'engineering' van verhalen optreedt. Niet oude wijsheiden die culmineren in 'verhalen', maar er komen in het laboratorium geconstrueerde verhalen die 'oude wijsheden' pretenderen en 'waar maken'.
Intussen heeft er al enige sensibilisatie plaatsgevonden via Reality Shows op TV, zoals Big Brother. Vervolgens speelt het Internet nog een grote rol in de snelle verspreiding. Salmon spreekt van 'verovering', van 'investir', dwz 'zich meester maken van', als hij beschrijft hoe het ene gebied na het andere 'overvallen' wordt door deze 'gemaakte verhalen' die 'de werkelijkheid' vervangen.
Het is een 'incroyable hold-up sur l'imagination', volgens hem.
In achtereenvolgende hoofdstukken behandelt hij de marketing, het management waarbij gevoelens van leiderschap, innovatie en flexibiliteit worden gecreëerd. Ook de nomadische vormen van de moderne arbeidscultuur, die in dienst staat van de 'onvoorzienbare' veranderingen die de steeds korter worden winstcyclus eist, worden met 'verhalen' als natuurlijk en vanzelfsprekend 'verkocht'.
Hoewel Bush Junior met super spin doctor Karl Rove het meest opviel, wisten Reagan en Clinton ook van wanten met story spinning. Een nieuwe toepassing die de laatste tijd in de pers begint te komen, is de samenwerking tussen Hollywood en het Pentagon als een soort 'militair-amusements complex' als variant op het 'militair-industriële complex'. Niet alleen om soldaten te trainen, maar ook om 'de oorlog' "natuurlijk en vanzelfsprekend" de maken. Het laatste hoofdstuk analyseert hoe de Amerikaanse diplomatie Amerika verkoopt als een 'merkartikel-met-verhaal'.
Als toegift in de 2008-editie komt Sarkozy op de snijtafel als acteur-president. Alles bij elkaar vertelt Salmon een mooie 'story' over 'storytelling'. Het leest lekker weg. Er zijn 21 pagina's Notes en Bibliographie. Daarmee kun je het toetsen aan De Realiteit. [Wat is dat eigenlijk? De Realiteit]
_________________
Zie verwijzingen bij Maandag 25 Mei jl

terug eerste dagboekregel

Sint-Eloois Winkel, België, Woensdag 3 Juni 2009
Ik ben op weg naar het Zuiden. De weergoden zijn zeer welwillend geweest. Alleen die ene koude-aanval in Eindhoven. Daarna vluchtte ik definitief naar de kust, want kou met luchtvervuiling is een fatale combinatie.
En nu dit tussenstation bij Kortrijk. Ik kom hier vaak op doorreis van of naar Cessenon. Het doet mij altijd denken aan bepaalde passages uit de Hobbit en de Ring van Tolkien. In een veilig huis met vrienden bereidt Frodo zich dan mentaal voor op zijn volgende grote tocht. Net als ik in dit heerlijke huis met Julie, Michel en Ghislaine. Morgen reis ik verder. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Sint-Eloois Winkel, België, Donderdag 4 Juni 2009, reisdag
Nèt voor ik straks Frankrijk binnenreis, krijg ik een zeer origineel artikel onder ogen over Sarkozy. Dat lijkt mij een mooie start voor mijn observaties de komende maanden. Wat het artikel zo bijzonder maakt is de Engelse schrijfster, Lucy Wadham, die al sinds 1987 in Frankrijk woont, aldaar de Fransen en de 'Frans-heid' observeert, en in Juli een boek laat verschijnen onder de titel The Secret Life of France.
Daarover houdt ze ook een website bij: http://www.secretlifeoffrance.com
De titel van haar artikel in Prospect Magazine van deze maand is 'Sarkozy the sex dwarf'. Het begrip 'sex dwarf', schrijft zij, komt uit de rijke vocabulaire waarmee haar 'zusters' mannelijke stereotypen beschrijven. Klein van stuk, en met een groot en sterk libido. De legendarische veroveringen van Cécilia en Carla onderstrepen dat.
Bovendien heeft de schrijfster enkele meer nabije ervaringen met Sarkozy. Toen hij nog burgemeester in Neuilly was, werd ze 'geëlektrificeerd' door zijn handdruk toen zij aan hem werd voorgesteld. Jaren later maakt ze hem mee als minister van binnenlandse zaken op een twee uur durende persconferentie. Zij beleeft, naar eigen zeggen, hoogst erotische uren, en dreigde zelfs te blozen. Sarkozy kijkt haar bijna voortdurend aan. Verbouwereerd vraagt ze na afloop aan een oudere vrouwelijke collega of zij dat ook had opgemerkt: 'Oh', zegt die, 'dat doet hij altijd. Hij zoekt een vrouw in het publiek, en hij kleedt haar uit met zijn ogen'.
Wadham schrijft dat aan het eind van haar artikel. Het is de sluitsteen van de originele ervaringen en observaties van het begin. Daar was ze begonnen met een aanhaling van de 'beminnelijke' Dominique de Villepin, die ooit tegen een Figaro-journalist had gezegd 'La France veut qu'on la prenne'.Wadham vertaalt dat als: 'that what France really wanted was to be raped by a strong leader'. Frankrijk had volgens Sarkozy een lang onderdrukte behoefte aan 'order, authority and firmness'. Daarom onderscheidde hij zich van Ségolène Royal met haar moederlijke en geruststellende verkiezingsbeloften. De Fransen hadden liever 'Nietzschean Superman'. Nou, die hebben ze gekregen!
Zo kleurrijk heb ik niet eerder gelezen over die verkiezingscampagne. Dus dat boek staat op mijn lijstje. Intussen heb ik haar website bezocht waar ze nogal wat commentaar op haar stelling van de 'sex dwarf' heeft gekregen. Dat doet ze in een stukje onder de titel 'Five foot and Six inches', waarin ze over de 'historiciteit' van de sex dwarf vertelt. Vanaf een Egyptische god tot Aubrey Beardsly. Napoleon was ook een sex dwarf. Klein van stuk, en hanig achter de vrouwtjes aan.
Haar site is pas 8 mei begonnen als een brave Sales Promotion actie, zoals ze zegt, maar de reacties hebben daar meteen een kleurrijke wending aan gegeven. Terloops beschrijft ze Ségolène nog even als een 'goody-goody daddy's girl'. In een ander stukje laat ze een Tube zien met 'Seven ways to laugh in French': rire, rigoler, glousser, pouffer, s'esclaffer, se tordre, se marrer.
Deze verrassende 'vrouwelijke kijk' sluit aan bij mijn bezoek gisteren in Kortrijk aan het Museum over de Guldensporenslag van 1302. Daar loopt nu een kleine nevententoonstelling met de 'vrouwelijke kijk' op die gebeurtenissen. Héél vrouwelijk. Héél interessant. Misschien schrijf ik daar ook nog eens over.
_____________________________
Lucy Wadham, Sarko the sex dwarf, Prospect Magazine, Issue 159, June 2009
http://www.prospect-magazine.co.uk/article_details.php?id=10820

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Vrijdag 5 Juni 2009
Zojuist heb ik onze twee kerkklokken vijf slagen horen maken. Zoals altijd met vijf minuten verschil. Ik heb diep geslapen. Maar opeens, zoals altijd, klaar-klaar wakker. Het schemert minder dan in Cadzand om vijf uur. Ook is het bewolkt. Geen ochtensterren helaas.
De lange treinreis van gisteren komt in herinnering. En Michel die mij naar Lille-Europe bracht. En Annelies mij afhaalde in Béziers. En de gesprekken met mijn buurvrouw in de TGV. En de avondmaaltijd bij Albert en Annelies in Prades.
Het was donker toen ik thuis kwam. Ik ga dadelijk wandelen. Rustig ga ik Cessenon terugvinden vandaag. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Zaterdag 6 Juni 2009
Ondanks de voorspellingen voor regen dit hele weekend –gisteravond begon het al met een fikse bui-- was de horizon vanmorgen om vijf uur brandschoon, en glorieerden Venus en Mars als ochtensterren. Vanuit mijn slaapkamerraam gezien was het precies zoals vanuit mijn slaapkamerraam op La Gomera. Dat soort waarnemingen zijn balsem voor mijn ziel die mijn lijf nog niet heeft ingehaald.
Misschien wel daarom dat ik mij, ondanks de 'dringende eisen' van tuin en huishouden, rustig kon wijden aan de toespraak die Obama in Caïro heeft gehouden. De persberichten waren weliswaar positief en compleet, maar ik lees in zulke gevallen graag het origineel. Dat was ook zo met die prachtige toespraak die 'professor' Ratzinger, alias Paus Benedictus XVI, toentertijd in Regensburg hield, en waarbij de pers ongenuanceerd de minpunten belichtte.
En nu genoot ik van 'professor' Obama méér door de originele tekst te lezen en naar Youtube te kijken, dan van de perscommentaren op 'president' Obama.
Het is in vele opzichten een 'aanrader'. Zelfs als je in de privé sfeer een [te langdurig] conflict hebt met iemand dat onoplosbaar lijkt, kun je ervan leren. Maar ook over de wereldwijde politieke dimensie is het instructief en ontroerend.
Ja, ontroerend, want hoe Obama de dingen bij de naam noemt, eigen fouten erkent zonder zijn principes los te laten is hartverwarmend na zoveel haat-predikingen van Bush tot Wilders.
Ik had de tekst van Courrier International. Dat was de versie die door het Witte Huis vooraf was verspreid. Op www.whitehouse.gov vond ik de tekst zoals uitgesproken, met interrupties en applaus. Juist die momenten van applaus markeerden de menselijke emoties die het publiek kennelijk ervaarde.
Youtube heb ik niet helemaal bekeken. Misschien later. Maar de eerste tien minuten laten de gebaren van een 'professor' zien; zijn oude beroep. Het tegendeel van een demagoog. Hij grijpt terug op oudere persoonlijke ervaringen in de Moslemwereld. Als christenkind in Indonesië waar hij in dat overwegend Moslimland zijn geloof vrij kon beleven. En op de generatie-lange Moslimtraditie van zijn vaderskant. En op zijn ervaring als 'community organizer' in Chicago. ["So I have known Islam on three continents before coming to the region where it was first revealed".]
Na een prachtige inleiding, die je op Youtube nog prachtiger kunt 'beleven', komen zeven punten waarin hij stuk-voor-stuk de problemen bij de horens vat met de toonzetting van de inleiding:
--"Het gaat niet om verhoging van de haat, maar om samenwerking".
Achtereenvolgens komen aan de orde Violent extremism(1), Palestine(2), Nuclear Weapons(3), Democracy(4), Religious Freedom(5), Women's Rights(6), Economic development and opportunity(7). Hete onderwerpen allemaal.
De kernzin, en de titel van die toespraak, is A New Beginning. Terecht! In vele opzichten is het een nieuw begin. Het is relativerend zonder te 'relativeren'. Want het relativeert de conflicten waar we zijn vastgelopen, maar loopt niet vast in machteloos nihilisme. De werkelijke problemen worden niet verdoezeld, maar zodanig verhelderd dat je echt zin krijgt in Een Nieuw Begin ... en goede ideeën daarover.
__________________
http://www.courrierinternational.com/article/2009/06/04/la-main-tendue-d-obama-au-monde-musulman
http://www.whitehouse.gov/the_press_office/Remarks-by-the-President-at-Cairo-University-6-04-09/
http://www.youtube.com/watch?v=6BlqLwCKkeY
Over 'professor' Ratzinger: Mijn Dagboek 21-26 oktober 2006 met verwijzingen aldaar.

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Zondag 7 Juni 2009
Sinds ik in Kuruman een ongelukje had met mijn voet waarbij mogelijk een middenvoetbeentje gebroken kon zijn, had ik het plan eens goed uit te zoeken wat het verschil is tussen de De Drie Grote Pijnstillers, aspirine, paracetamol en ibuprofen. De arts die op de röntgenfoto zag dat er niets was gebroken, riep verheugd:
--'Alleen getraumatiseerd zacht weefsel, daarvoor heb ik een uitstekend middel dat pijnstillend en anti-inflammatoor is'.
Ik vroeg of aspirine ook goed was. Maar nee, dat middel was beter, en was vooral ook 'preventief anti-inflammatoor'. Ik moest daarvan tien dagen lang drie keer per dag twee pillen nemen.
Nu heb ik van kindsbeen af al veel ervaring met verzwikte enkels, en het daarbij behorende 'getraumatiseerd zacht weefsel'. Ik heb daarom ervaring met de RICE-spelregel daarvoor: Rest, Ice, Compression, Elevation, maar mijn 'medicatie' was hooguit een enkel aspirientje.
Ik vroeg de apotheker naar het 'speciale' van dit preparaat, en of ik niet mijn gewone recept van een aspirientje als het pijn deed kon volgen. We hadden een leuk gesprek. [Tja, wat wil je. Ik ben een buitenlander met een grote belangstelling voor Zuid-Afrika ...] Zo ging ik de deur uit met de goedkoopste paracetamol. Je zou omgekeerde rollen verwachten, maar zo lag het in Kuruman niet. Scepsis blijft niettemin geboden; ga maar eens naar www.gezondescepsis.nl, als je twijfelt aan de kwaliteit van je medicatie. Of schrijf je in op hun nieuwsbrief als je geïnteresseerd bent in de relatie tussen commercie en medische noodzaak.
Na die Kuruman-ervaring besloot ik dat ik dat van die Grote Drie eens goed zou uitzoeken. Het kwam er niet van, maar vanmorgen was het zover. Via Wikipedia weet ik nu 'alles'.
De aanleiding daarvoor was de kneuzing van mijn ringvinger toen ik Vrijdag in de tuin werkte. Het leek onbetekenend, maar Zaterdag ging het gewrichtje tussen het tweede en derde kootje zwellen. Ik paste de RICE-regel toe, maar stuitte metéén op de R. Hoe kan ik dat gewrichtje stilleggen? Ik probeerde een stevig verbandje. Geen effect. Ongemerkt bleef dat gewrichtje in beweging. Toen een opgerold kartonnetje als 'spalk'. Dat scheelde, en het zwellen hield op. Maar later op de middag heb ik toch een mooie spalk 'gebricoleerd' van een stukje triplex dat ik in huis had.
Het zit perfect. Het geeft rust. Het gewrichtje kan geen kant uit. De zwelling is een stuk minder. Niks medicatie. Het is lastig met typen, en met nog zo wat 'bezigheden'.
Mijn ervaring met de RICE-regel troost mij. Strikte toepassing daarvan is de snelste manier om van het ongemak af te komen.
____________________________
Foto van de imposante spalk: http://farm4.static.flickr.com/3622/3602215721_a3e27e7408_b.jpg

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Maandag 8 Juni 2009
Een tijd geleden kwam een artikel langs, dat ik helaas niet kon terugvinden toen ik de portee begreep, waarin o.a werd betoogd dat linksen zich niet zouden kunnen inleven in de denkwereld van rechts, maar conservatieven zouden wèl de denkwereld van links begrijpen. Nogal verrassend!
Het thema hangt kennelijk in de lucht, want opeens kom ik meer artikelen tegen die de tegenstelling tussen links en rechts in de politiek met objectieve middelen proberen te begrijpen. Omdat de politieke tweedeling in links en rechts weinig stabiel blijkt te zijn als je dat over een langere historische periode bekijkt, is het begrijpelijk dat wetenschappers op zoek gaan naar de onderliggende 'eeuwige waarden'.
Het artikel van Nicholas Kristof, Would You Slap Your Father? If So, You're a Liberal, in NYT van 28 mei, put uit dergelijke bronnen. De titel vermeldt al een 'curieuze' conclusie. De onderliggende eeuwige waarde zou in dit geval zijn dat rechtsen een hoger gevoel voor 'autoriteit' en 'loyaliteit' hebben, en walging ondervinden als dat wordt aangetast. Linksen, liberals in de VS, zouden putten uit andere morele waarden, en een hoger gevoel hebben voor eerlijkheid en het voorkomen van kwaad. In zoverre de 'vader-autoriteit' daarvoor toestemming geeft, bijvoorbeeld in het kader van een toneelstukje, ondervinden linksen daarbij geen walging of afkeer. Typisch non-autoritair dus.
In een eerder artikel, The Daily Me, had Kristof al op onderzoek gewezen waaruit bleek dat we bij het verzamelen van feiten –kranten lezen bijvoorbeeld-- ons nogal laten leiden door onze intuïtie over wat 'juist' is. Dat wij de veelgeprezen 'botsing van opinies' als bron van waarheid voor gezien houden, en ons liever ophouden in de 'reassuring womb of an echo chamber'.
Zo niet een artikel uit heel andere bron, New Thinking. De schrijver, Gerry McGovern, betoogt daarin dat de 'feiten' de intuïtie verdringen. Vooral de feiten die massaal en 'overtuigend' op ons afkomen via de moderne computers. Hij wijst er op dat ons onderwijs daarmee te maken heeft. Met name de zgn Direct Instruction. Dat is een heel efficiënte doceermethode. De 'gevoelens en intuïties' van de leerling worden gebombardeerd met 'feiten', en zodoende wordt hij/zij daar heel goed in.
Intussen leer je wel af om je intuïtie te vertrouwen. Zo gaat kunst en innovatie verloren. Het artikel heet dan ook provocerend: 'Don't trust your gut instinct'.
Op diezelfde toer gaat de laatste Edge met een artikel van Don Tapscott, The Impending Demise of the University, waarin hij de het einde aankondigt van de universiteit die alleen maar 'broadcasting' nastreefde. Dat was goed voor baby boomers, niet voor de moderne internetkinderen. Die zoeken zelf via Google en Wikipedia, en vertrouwen niet de Prachtige Presentaties van hun Proffen.
Tja, en dan ben ik weer terug bij The Daily Me van Kristof. Want wát zoeken ze dan via Google en Wikipedia? Juist! Alleen feiten die hun in de 'reassuring womb of an echo chamber' houden.
Misschien toch goed dat er onderzoek naar 'de onderliggende eeuwige waarden' is. Misschien liggen die nog een paar laagjes dieper dan onze intuïtie zegt.
________________
Would You Slap Your Father? If So, You're a Liberal, NYT, http://www.nytimes.com/2009/05/28/opinion/28kristof.htm
The Daily Me, NYT, http://www.nytimes.com/2009/03/19/opinion/19kristof.html
Don't trust your gut instinct, http://giraffeforum.com/wordpress/2009/05/31/dont-trust-your-gut-instinct/#r
Don Tapscott, The Impending Demise of the University, http://www.edge.org/documents/archive/edge288.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Dinsdag 9 Juni 2009, Peter 50 jaar!!
Om kwart voor drie was ik even wakker.
De horizon was wolkenloos.
De dreigende regens van het weekend waren opeens verdwenen.
Mars was nèt boven de horizon.
--"Kan ik dat nog een morgenster noemen?", vroeg ik mij af.
Om vijf uur stond ik op. Toen stond Venus daar. De échte morgenster.
Zij zal mij tot eind September iedere ochtend begroeten.
Met dit soort signalen begin ik mij thuis te voelen.
--"Het zijn de kleine dingen die het doen".
Voorlopig ben ik weer tot eind September onder de pannen.
Daarna zie ik wel weer verder.
--"En de boer hij ploegde voort" (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Woensdag 10 Juni 2009, Erik 50 jaar!!
De kneuzing van mijn ringvinger, waar ik eerder over schreef, geeft mij de gelegenheid de tijdschriften te bekijken die ik voor mijn TGV-reis van Lille naar Béziers had gekocht.
Mijn 'plan' om dagelijks precies één uur in de tuin te werken, valt opeens in duigen. Heel vervelend, want nu zijn het nog 'leuke kleine klusjes'. Straks worden ze groot. Tuinklussen groeien als kool. Weet-je-wel?
Maar nu heb ik tijd voor de nieuwste Hors-Série van Le Point over Marx.
--"Wat heeft hij wèrkelijk geschreven?"
--"Wat hebben zijn 'aanbidders' ervan gebakken?"
--"Hebben ze hem doodgeknuffeld?"
We zullen zien. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Donderdag 11 Juni 2009
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Vrijdag 12 Juni 2009
Na onze familie-reünie met Pinksteren in Cadzand, stuurde mijn zoon Jeroen mij dit gedicht. Hij had het tijdens die familie-reünie gemaakt, schreef hij er bij.

Geborgen
Je geborgen weten
is leven zonder zorgen..
De wind waait.
De zon schijnt.
Het gras is groen.
Hier en daar is een vogel.
In de verte daar schijnt licht.
Ze is zacht.
Ze toont kracht.

Vogels kwetteren.
Rust neemt bezit.
De woorden weergalmen.
Herinneringen vormen beelden.
Een geur.
Een stem.
Het verleden leeft, leef nu.
Blijf in beweging.
Wees stil, luister aandachtig.
(31-5-2009 Cadzand)
Daar word ik stil van.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Zaterdag 13 Juni 2009
Vanuit mijn bed volg ik met genoegen het spel van de twee ochtendsterren.
Nu kun je Mars is nog ternauwernood ochtendster noemen. Hij komt iedere nacht vroeger. Vannacht verscheen hij al om kwart voor twee! Ik was nèt even wakker.
Maar het mooiste was dat Driekwart Maan op hetzelfde moment te voorschijn kwam. Ietsje naar rechts. Toen ik vanmorgen opstond kwam Venus pas. Mars en Maan stonden al hoog aan de hemel. Vlak naast elkaar.
'Handje-in-handje' als het ware. Venus had het nakijken. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Zondag 14 Juni 2009
Toen de Duitse journalist, Alex Rühle, in een Hamburgse boekhandel verbaasd vroeg waarom er geen plank was met adviesboeken voor werkelozen, zei de verkoopster dat hij maar moest kijken bij 'Carrièreplanning en Solliciteren'. Wij verkopen de medische boeken toch ook niet onder Ongeneselijke Ziektes?
Op zijn zoektocht naar advies voor werkelozen ontdekt Rühle drie soorten schrijvers. De eerste groep noemt hij de 'Egomanen', egotrippers die hun eigen geslaagde carrière als alleenzaligmakend recept aanprijzen. Zij noemen zich creatief en eigenzinnig, en proberen de werkeloze wijs te maken dat 'het er niet om gaat wat je bent, maar wat je wil zijn'. Als een 'Ego-Torpedo' zijn ze zelf door het bedrijfsleven gesuisd, en schrijven in korte aforismen met uitroeptekens:
--"Het negatieve wordt positief!!", "Je bent op jezelf aangewezen!!", "Vlieg of val!!"
De tweede groep zijn sprookjesvertellers. Liefst met ridders die zoektochten ondernemen naar het Klavertje-Vier. Dat houdt de taal eenvoudig, en je kunt er gemakkelijk de levenwijsheden in kwijt die je voortdurend kunt herhalen. Per slot, zegt Rühle, zijn er sinds de oude Grieken niet zoveel wijsheden bijgekomen. Die boeken worden vaak opdragen aan 'het kind in de lezer, omdat daarin de oude verlangens naar passie en levenslust zijn bewaard gebleven'.
De derde groep volgt de no-nonsense benadering. "Heb je dat geprobeerd?", "Ga morgenvroeg naar die-en-die", "Probeer 'positief denken' of 'yoga'", "Doe een persoonlijkheidstest". Om de andere bladzijde vind je practische tips gemengd met huis-tuin-en-keuken wijsheden. Eenvoudige uitspraken van Einstein, Zen-meesters of Amerikaanse miljardairs doen de rest.
Ja, wát doen die boeken eigenlijk voor de werkeloze? Daar is het Rühle om begonnen. Zij creëren een werkelijkheid die er niet is. De werkelijkheid wordt weggepraat. Geen woord over de vijf miljoen Duitse werkelozen. Geen woord over de Euro-enquetes die vaststellen dat de Duitse jonge werkelozen zich, meer dan in andere landen, gemarginaliseerd voelen. Zijn de carrière-adviseurs daar anders? Hoe komt het dat werkeloosheid als een persoonlijke nederlaag wordt ervaren?
Het gemeenschappelijke van al die boeken is dat ze 'succes' als 'maakbaar' voorstellen. Als alles in het leven alleen maar van je eigen instelling afhangt, dan ben je het natuurlijk allemaal zelf schuld. Heel deprimerend is dat.
Het geldt niet alleen voor de werkeloze. De politieke rethoriek beweert hetzelfde. Niet voor niets is de publieke opinie, dat werkelozen veelal 'werkschuwen' zijn, sinds de jaren 90 toegenomen van 39% naar 66%. Geen wonder dat Duitse jongeren zich gemarginaliseerd voelen.
Tot slot ontdekt Rühle nog een vierde groep. De eerste was toentertijd "Gute Mädchen kommen in den Himmel, freche überall hin". Nu met recente bestsellers als: Gehaltsverhandlungen für freche Frauen, Auffallend gut bewerben für freche Frauen, Freche Frauen machen Karriere, en Körpersprache für freche Frauen.
Rühle beperkt zijn commentaar tot de verwijzing dat in de besturen van de 87 grootste bedrijven slechts één procent vrouwen zijn. Er moet dus nog veel geoefend worden met Charismating, Blöffing, Talking und Schwätzing.
__________________________
Alex Rühle, Selber schuld, Prinzip Hoffnung für 19,80 Euro, Sueddeutsche, 19.01.2006, http://www.sueddeutsche.de/jobkarriere/923/339769/text/

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Maandag 15 Juni 2009
De bloemlezing uit tien jaar Mijn Dagboek --zogezegd 'het boekje'-- schiet lekker op. De selectie is gedaan. Ellen en Erik zijn aan het werk met correctie en opmaak. Ik ben bezig met de 'franje'. Hoe die er precies uit gaat zien, weet ik nog niet, maar ik heb al concepten zoals Voorwoord, Nawoord, Verantwoording --en nog zo wat fraais-- op papier gezet. Over eventuele foto's denk ik na.
Ik neem nu wat afstand. Ik laat het een paar dagen bezinken, zodat de puntjes op de i's niet op de loop gaan met de goede ideeën.
Misschien daarom schoten mij vannacht een paar mogelijke metaforen te binnen. Ik weet niet of ze ooit in die 'franje' terecht komen. Dat is van later zorg.
Bij het selecteren --het werden zeventig duizend woorden, gekozen uit meer dan een miljoen-- dacht ik vaak aan de 'roman océan' waarover Yourcenar schrijft in een van haar autobiografische alinea's. Ik dacht in het begin van Souvenirs Pieux. Zij vertelt van haar jeugdverlangen om een 'roman fleuve' te schrijven. Als het daar eindelijk van komt, wordt ze overweldigd door de hoeveelheid opties en ideeën, en schrijft met enige zelfspot: "Het leek wel een 'roman océan' waar ik mee bezig was".
De andere komt van Hiëronymus van Alphen (1746-1803). [Ja, die van "Jantje zag eens pruimen hangen / O! als eieren zo groot ... "]. Hij dichtte: "Mijn spelen is leren, mijn leren is spelen / En waarom zou mij dan het leren vervelen?"
Ik weet nog niet wat ik ermee kan. Ik maak daar voortdurend van "Mijn spelen is reizen, mijn reizen is spelen". En ik probeerde ook wel "Mijn reizen is spelen, mijn spelen is reizen", en verzon dan natuurlijk een nieuwe tweede regel. Maar ik kwam niet verder als: "Waarom zou ik willen vergrijzen?" en "Vraag mij niet je de weg te wijzen". Het zij zo. Ik laat het allemaal bezinken.
_______________
Eerder schreef ik over 'het boekje' 6+13 april, 3+28 mei.

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Dinsdag 16 Juni 2009
In de VS komt eindelijk een federale wet die de overheid in staat stelt controle uit te oefenen op promotie van roken, nicotine-gehalte, en carcinogene stoffen. Het gaat om nieuwe bevoegdheden van de Food and Drug Administration [FDA]. Het persbericht meldt dat het totale verbod van roken of nicotine --zoals sommige actiegroepen wilden-- er niet in zat. Het zou alleen maar leiden tot 'ondergrondse handel', en alle ongein die we kennen van het alcoholverbod in het verleden.
Het werd tijd, want het gaat om een product waaraan tenslotte de helft van de vaste gebruikers overlijdt. Iedere roker hoopt bij de andere helft te horen.
De FDA had --bijvoorbeeld-- geen macht om de 'afspraak' voor een lager nicotine-gehalte te controleren. Op 3 februari 2007 schreef ik al dat het 'officieel' was dat de industrie het nicotine-gehalte van de 'Low Nicotine sigaret' stilletjes had opgevoerd, en in de reclame propageerde daarvan een extra diepe haal te nemen. Met deze wet kan de overheid [tijdig] ingrijpen.
Het persbericht meldt ook dat deze wet tot stand kon komen omdat Philip Morris daaraan wilde meewerken. [Hear! Hear!]. Als reden daarvoor noemt het persbericht dat het onder de nieuwe wet moeilijker zal zijn voor de 'kleine jongens' in die industrie om de dominantie van Philip Morris aan te tasten. Het zij zo.
Waar de persberichten niet op ingaan, zijn recente berichten dat de anti-propaganda, zoals afgrijselijke foto's en waarschuwingen op de verpakking, helemáál niet de verwachte invloed hebben. Met moderne hersenscanning hebben wetenschappers aangetoond dat die anti-propaganda de verslaving zelfs bevestigt en verdiept. [Hear! Hear!]
Ik rapporteerde daarover op 22 december 2008. Ik concludeerde daaruit dat de tabaksmaatschappijen helemáál niet zo'n bezwaar zouden hebben tegen anti-propaganda van dat soort. Integendeel!
Bij algemeen verkoopbevorderende situaties, condities, of maatregelen heeft de grootste speler, in dit geval Philip Morris, het grootste voordeel. Geen wonder dat die wel wil meewerken.
In zoverre de bevoegdheden van de FDA worden gebruikt om de anti-propaganda op te voeren, wordt slechts het "teer+nicotine-probleem oude stijl" aangepakt. Maar de FDA heeft ook de reputatie om 'intelligent' met zijn bevoegdheden om te gaan. Wat dat betreft hebben ze een naam te verliezen. Ik herinner mij uit 'mijn vorige leven' hoe ze toentertijd 'zeer intelligent' misleidende reclame wisten aan te pakken, en andere 'cases' van dat kaliber. Er is reden voor hoop.
_____________________
Zie de bronvermeldingen bij 3 feb 2007 en 22 dec 2008
DUFF WILSON, Senate Votes to Allow F.D.A. to Regulate Tobacco, NYT, June 12, 2009
http://www.nytimes.com/2009/06/12/business/12tobacco.html
EDITORIAL, Tobacco Regulation, at Last, NYT, June 12, 2009, http://www.nytimes.com/2009/06/12/opinion/12fri1.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Woensdag 17 Juni 2009
Iedereen weet natuurlijk dat 'het mediterrane dieet' gezond is, en dat twee glazen wijn per dag je vrijwaren van hartziekten en andere ongein.
Dat van 'het' mediterrane dieet gaat een nadenkende leek al relativeren als hij de reclame --en de half-wetenschappelijke artikelen-- ziet die uit het verband gerukte aanprijzingen doen voor wat je 'moet' eten op basis van het gegeven dat de mensen in de mediterrane regio's gezonder zijn, en langer leven. De levensomstandigheden in de mediterrane regio's zijn natuurlijk rijker en gevarieerder dan bouillabaisse, olijfolie, en geitenkaas. Anders zet je 'Mediterranean Diet' maar eens in Wikipedia.
Twijfelen aan die twee glazen wijn vergt ietsje meer. Het begint met een U-curve die Raymond Pearl van Johns Hopkins al in 1924 publiceerde. Op de vertikale as staan de sterftecijfers, en op de horizontale het alcoholgebruik. En ... inderdaad ... het minimum ligt bij twee glazen wijn per dag. Die studie is tot op heden vele malen herhaald, en de uitkomst is nog steeds ongeveer hetzelfde.
Mag je nu zeggen: "Drink twee glazen wijn per dag, en wordt gezond!"?
Wetenschappers onder elkaar mompelden al langer dat die 'niet-drinkers' misschien toch al ziek waren, en daarom geen alcohol dronken. Een 'systeemfout' wellicht?
De Alcohol Education and Rehabilitation Foundation of Australia, een stichting die alcohol- en andere verslavingen bestrijdt, financierde in 2005 een studie van Kaye Middleton Fillmore, van de University of California, om die studies eens na te trekken op methodologische fouten. Wat hebben Dr Pearl, en zijn navolgers, precies gemeten? Wie zijn die 'matige drinkers'? En de 'niet-drinkers'?
Ze ontdekken dat 'matige drinkers' goed voor zich zorgen met lichaamsbeweging en zorg voor hun conditie. Ze zijn welvarender, en hebben betere medische voorziening. De niet-drinkers zijn vaker ziekelijk, armer, en hebben minder medische verzorging.
De verschillen zijn diepgaander dan 'twee glazen wijn per dag'. Een systeemfout dus.
Dr. R. Curtis Ellison, van Boston University, die al jarenlang het gezonde van 'twee glazen wijn' aanprijst, organiseert meteen in 2006 een conferentie over het onderwerp die wordt wordt gefinancierd door het International Center for Alcohol Policies [ICAP], een non profit organisatie die door de alcoholindustrie wordt gesteund. De summary, die een jaar later verschijnt, zegt dat de wetenschappers de "consensus" hadden bereikt dat 'matig drinken' "has been shown to have predominantly beneficial effects on health." De summary wordt gedrukt in 66.000-voud, en komt als gratis bijlage bij The American Journal of Medicine en The American Journal of Cardiology. Die bijlage is betaald door ICAP, en is ondertekend door Ellison en Marjana Martinic, dat is de senior vice-president van ICAP.
Fillmore cs schrijven een weerwoord in de Annals of Epidemiology dat er bepaald geen 'consensus' was, en dat de summary wezenlijke twijfels en tegenstellingen niet vermeldt. Maar ja, dat bericht wordt niet in 66.000-voud gratis verspreid. De wijn- en alcoholindustrie kan weer even vooruit met die winstgevende mythe van "twee glazen wijn per dag".
_____________________
RONI CARYN RABIN, Alcohol’s Good for You? Some Scientists Doubt It, NYT Health, June 16, 2009.
http://www.nytimes.com/2009/06/16/health/16alco.html
Kaye Middleton Fillmore; William C. Kerr; Tim Stockwell; Tanya Chikritzhs; Alan Bostrom, Moderate alcohol use and reduced mortality risk: Systematic error in prospective studies, Addiction Research & Theory, 1476-7392, Volume 14, Issue 2, 2006, Pages 101 -- 132 http://www.informaworld.com/smpp/content~db=all~content=a745984344
Kaye Middleton Fillmore, cs, Debate on harms and benefits of moderate drinking continues http://www.annalsofepidemiology.org/content/debate
Marjana Martinic is beroepslobbyist: zie http://www.linkedin.com/pub/marjana-martinic/4/475/857

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Donderdag 18 Juni 2009
'Handje-in-handje', zo schreef ik Zaterdag, leken Mars en Maan te staan. En om de intrige compleet te maken: 'En Venus had het nakijken'. Ik veronderstelde kennelijk een flirt van die oude rakker. Maar vanmorgen zag ik dat Maan al meer dan driekwart van de weg naar Venus had afgelegd.
En opeens was er een felle vallende ster, die van Mars naar Venus schoot. Dat bracht mij op een andere gedachte. Is Maan misschien postillon d'amour voor Mars? Met een boodschap voor Venus? Dat zou wereldnieuws zijn! Straks eens in de krant kijken of De Wereld dat ook vindt. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Vrijdag 19 Juni 2009
Ik kreeg twee reacties op mijn stukje van Woensdag over "Drink twee glazen wijn per dag, en wordt gezond!" Het ging om de feitelijke waarneming dat mensen met 'matig alcoholgebruik' gezonder zijn, met name lagere sterftecijfers vertonen ten gevolge van hart- en vaatziekten. Daar is niks mis mee. De "meningen lopen uiteen" zodra je daaraan 'oorzaak-gevolg-conclusies' wil verbinden, en als je er 'actiepunten' aan koppelt zoals: 'Drink dus twee glazen wijn per dag' of 'Neem er nog eentje!'
De eerste reactie was van een niet-drinkster. Nogal geraakt schrijft ze:
--"Ik drink enkel en alleen niet omdat ik er niet goed tegen kan. Ik heb geen alcoholisch verleden. Ik heb geen alcoholische vader. Het is ook niet om geloofsredenen. En ik ben ook niet ziek".
Dat is een mooie illustratie van wat er nog meer aan de hand is rondom 'twee glazen per dag': Die sociale druk, die sociale contekst, en dat 'sociale moeten'.
De epidemiologen, die de eerdergenoemde relatie onderzochten, kwamen al snel tot de conclusie dat je daarmee een hele lifestyle meet. 'Matig drinken' is deel van een complexe cultuur van verstandig eten, drinken en leven. Er zijn zelfs detailonderzoekingen om dit te onderbouwen die het koopgedrag van bier- en wijndrinkers onderscheiden als het gaat om het kopen van 'health food'.
In zo'n complexe situatie is het verleidelijk één oorzaak aan te wijzen. [God is de oorzaak van al Het Goede; de Duivel van al Het Kwade]. Op dezelfde manier moet niet-drinken een [één!] oorzaak hebben. Onder 'niet-drinken' vallen levenslange niet-drinkers om diverse redenen, naast ex-alcoholisten en tijdelijke niet-drinkers om wat voor reden dan ook. Dat is een complexe groep; wellicht nieteens één lifestyle.
De andere briefschrijver wijst er op dat onder deze complexe en onzekere omstandigheden iedereen de vrijheid heeft om zijn eigen 'samenhangende theorie' te koesteren. Wat is er tegen dat het International Center for Alcohol Policies de hare kiest?, vraagt Henk uitdagend.
Nee, daar is niets tegen. Integendeel. Het is deel van het wetenschappelijke spel, en de wetenschappelijke zoektocht, om in dergelijke situaties suggesties te doen voor uiteenlopende, zelfs gewaagde, hypothesen. Het is zelfs deel van het 'spel' om een verworven consensus proberen onderuit te halen met nieuwe gegevens en redeneringen.
Waar het hier om ging was dat de sponsor van de conferentie na een jaar een 'summary' verspreid die beweert dat de samengekomen wetenschappers een 'consensus' hadden bereikt over 'het goede van twee glazen wijn'. Die consensus was er niet. Bovendien werd in de summary een 'statement' gedaan gebaseerd op een analyse van niet-drinkers: "This statement is made without any explicit citation of the studies to which it refers", schrijven Fillmore c.s koeltjes in Annals of Epidemiology.
Maar ja, die Annals is een hoogst gespecialiseerd tijdschrift voor insiders. De summary was door de sponsor --heel slim-- gratis verspreid als bijlage bij de 66.000 exemplaren van The American Journal of Medicine en The American Journal of Cardiology als "a 'stand-alone monograph' [...] of the Elsevier Monograph Series"
Kijk Henk, dat is volgens de 'storytelling' methode. Dat is wat anders. Dat is kaping van jouw oordeelsvermogen. En dat van je huisarts.
--"Neem er dus nog eentje!"
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Zaterdag 20 Juni 2009
Ik dacht aan het zogenaamde einde van de financiële crisis, die hier en daar al van de toren wordt geblazen, toen ik dit gedicht van Wislawa Szymborska las:

EINDE EN BEGIN

Na elke oorlog
moet iemand opruimen.
Min of meer netjes
wordt het tenslotte niet vanzelf

Iemand moet het puin
aan de kant schuiven
zodat de vrachtwagens met lijken
over de weg kunnen rijden.

Fotogeniek is het niet
en het kost jaren.
Alle camera's zijn al
naar een andere oorlog.

Met een bezem in de hand
vertelt iemand nog hoe het was.
Maar bij hem in de buurt
duiken al gauw lieden op
die het begint te vervelen.

In het gras, overwoekerd
door oorzaak en gevolg,
moet iemand liggen die
met een aar tussen zijn tanden
naar de wolken staart.
Kortom, we gaan over tot de orde van de dag. Wie er over begint is een zeur. Op die manier nemen we de kortste weg naar de volgende. Het zijn altijd de daders die hun misdrijf zo snel mogelijk willen vergeten. Kennelijk zijn die nog steeds aan de macht.
_________________
Uit Szymborska, Uitzicht met zandkorrel. Pagina 135 136. Vertaling Gerard Rasch. ISBN 90 290 7299 7 Ik heb de vrijheid genomen hier en daar wat regels over te slaan. Eerder schreef ik over gedichten van Szymborska die mij troffen op 6+8 sep en 26 nov 2004, 7 jun 2005, 21 jan en 28 sep 2008.

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Zondag 21 Juni 2009
Als ik gedichten van Wislawa Szymborska lees, kan ik haast niet stoppen. Telkens denk ik: 'Eentje nog ... , en dan naar bed ... , het is al hoog tijd!'
De verrassingen komen iedere keer uit een andere hoek, en als ik denk dat ik de pointe wel heb gehad, stuit ik vaak op een onverwacht doorkijkje in de laatste regel. Bijvoorbeeld ..., want ook dát is variabel en verrassend.
Toen ik het gedicht 'Reclamefolder' las, werd ik onmiddellijk verrast door de positie van de 'verteller'. Het begint zo:
Ik ben een tranquillizer. /Ik ben bruikbaar in huis, /werk op kantoor, /leg examens af, /... /... /... /... /slik me maar, /spoel na met water.
En dan gaat de pil zich aanprijzen; keurig volgens de verkooppraatjeslogika:
Ik weet wat ik met ongeluk aan moet, /hoe je slecht nieuws opvangt, /
Heel moederlijk somt de pil alle 'moeilijkheden des levens' op. En mocht je morele wroeging hebben, dan hoor je de pil --die inmiddels een 'vertrouwd persoon' is geworden-- zeggen:
Wie heeft gezegd dat het leven moedig moet worden geleefd? /
De pil biedt zich aan om alle levensmoeilijkheden van je over te nemen:
... /je zult mij dankbaar zijn /omdat je ongebroken uit je sores kruipt /
Maar per slot komt 'de' vraag. Oók volgens de verkooppraatjeslogika:
Verkoop me je ziel. /Niemand anders zal er iets voor bieden.
Met deze koude douche word je teruggezet in je nietswaardigheid.
En als je denkt dat Szymborska nu klaar is met je, hoor je haar nog eens hoonlachend roepen:
Er is geen andere duivel meer.
--"Wie heeft gezegd dat je dit gedicht zó moet lezen? Je kunt natuurlijk ook .... "
Inderdaad, ... /slik me maar, /spoel na met water.
____________________
Ik vond dit gedicht ook op: http://www.kolff.nl/marius/pa_poez06.htm

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Maandag 22 Juni 2009
Precies twee weken geleden schreef ik dat ik ooit een artikel had gezien waarin "o.a. werd betoogd dat linksen zich niet zouden kunnen inleven in de denkwereld van rechts, maar conservatieven zouden wèl de denkwereld van links begrijpen".
Dat artikel heb ik teruggevonden. Het was een verwijzing op 16 sep 2008. Ik had mij toen zelfs voorgenomen dat artikel te lezen. Nu is het er van gekomen.
Het is een artikel van Jonathan Haidt, die zich met moderne moraal bezighoudt, dwz moraal *niet* afkomstig van religie. Haidt heeft interessante experimenten gedaan om de grondslagen van iemands moraal zichtbaar te maken.
Hij beschrijft de 'morele regel', waarvan John Stuart Mill de 'beschermheilige' is, dat een persoon of groep bij het uitoefenen van macht over een ander slechts beperkt wordt door het berokkenen van leed of pijn(1) en onrecht(2). Dit leidt tot gemeenschappen waarin vredelievende creatieve individuen, die elkaars rechten respecteren, vrijwillige verbanden aangaan om 'het goede' te bevorderen. De filosofische grondslagen van een dergelijke maatschappij berusten dan ook op intuïties over 'eerlijkheid' en 'wederkerigheid'.
De socioloog Emile Durkheim, daarentegen, is de 'beschermheilige' van een heel andere kijk op de maatschappij. Daar is niet het 'contract' tussen vrije individuen de grondslag van gelegenheids-groepsvorming, maar groepen waren er altijd al; die zijn 'organisch gegroeid'. De basis van deze maatschappij is niet het losse, eenzame, individu, maar de hierarchisch gestructureerde familie. Individuen in zulke gemeenschappen zijn opgegroeid met sterke opgelegde relaties die hun autonomie diepgaand beïnvloeden. Dit stabiele netwerk van overlappende groepen zorgt ervoor dat individuen 'sociaal' worden. Individuen zouden anders 'alleen maar' hun eigenbelang en oppervlakkige pleziertjes nastreven. In zo'n visie gaat zelf-beheersing boven zelf-expressie, plichten boven rechten, en groeps-loyaliteit boven die voor buitenstaanders.
In die zin zijn 'creatievelingen' een bedreiging. Zij verstoren de grondslagen van de gemeenschap diepgaand. Zo diepgaand, dat angsten ontstaan. Het zijn deze 'angsten' die in de politieke strijd van de laatste jaren in de VS is uitgebuit tegen 'Liberals'. Ook de recente extreem-rechtse terreur in de VS berust op deze 'angst'.
In de experimenten die Haidt deed om de 'liberals' van de 'conservatives' te scheiden, legde hij aan proefpersonen morele keuzeproblemen voor. Daarin werd weliswaar niemand 'kwaad' of 'onrecht' aangedaan, maar die leidden --bij 'conservatives'-- wèl tot morele afwijzingen; niet bij 'liberals'. Bijvoorbeeld: De familiehond is overreden. Kun je die als maaltijd bereiden en gezellig oppeuzelen? Mag je, in een toneelstukje bijvoorbeeld, en met toestemming, je vader een klap in zijn gezicht geven?
Op die manier komt Haidt tot vijf grondslagen voor de moderne moraal. De twee eerste zijn die van de 'Liberals', maar de 'Conservatives' voegen er drie aan toe. Ik laat ze onvertaald: harm/care(1), fairness /reciprocity(2), ingroup /loyalty(3), authority /respect(4), purity /sanctity(5).
Heel boeiend als onderliggende structuur van het politieke landschap. Het maakt ook 'begrijpelijk' dat de linksen zich niet in rechtsen kunnen inleven. Omgekeerd wel.
____________________
Jonathan Haidt, WHAT MAKES PEOPLE VOTE REPUBLICAN? http://www.edge.org/3rd_culture/haidt08/haidt08_index.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Dinsdag 23 Juni 2009
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Woensdag 24 Juni 2009
Het onderzoek van Jonathan Haidt, waar ik maandag uit putte, past in een groter geheel van modern onderzoek naar de grondslagen van onze moraal nu de meest dominante aanbrengers, de religies, het laten afweten. De religies zijn zó verweven met moraal, dat zij er zelfs argumenten aan ontlenen voor hun bestaan: Als jullie religies –dus God!-- laten schieten, dan is er 'dus' ook geen moraal meer. Dus ... je moet het zèlf maar weten ... dan komen we 'nergens'.
Daarom is er al langer onderzoek op gang gekomen naar de bronnen en grondslagen van onze moraal. Niemand minder dan Nietzsche heeft dat aangepakt, want ook hij zag dat 'moraal' los stond van religies. En toen hij vaststelde dat God nu ècht dood was, en we ons niet moesten behelpen met 'idolen', schreef hij een van zijn beste werken: Zur Genealogie der Moral. 'Waar komt 'moraal' dan wèl vandaan?'
Hij gebruikte dat weliswaar om het Christendom te kritiseren, maar intussen ontstond er een heel nieuwe kijk op de wereldgeschiedenis. 'Moraal' is vaak wat de machtige zo noemt, was een van zijn conclusies. Zodoende heeft een slaaf de 'morele regel' dat hij nederig en dienstbaar moet zijn. Deze bewustwording drong juist in die tijd door tot de 'lagere klassen'. Met Marx en zo. Toen kwamen de 'ondergeschikten' daartegen in opstand. Nietzsche zei daarvan: Je moet de roofvogel zijn roofvogelnatuur niet verwijten. Dat was niet om die machtigen gelijk te geven, maar het gaf aanleiding tot diepere overdenkingen. Wikipedia geeft een uitstekend uittreksel van dat boek.
Haidt kwam op dit onderzoek door zijn verwondering over het stemgedrag van Republikeinen, met name op het platteland, omdat die veel beter af zouden zijn de met de politieke doelen van de Democraten. Het blijken 'morele waarden' te zijn die ze de boventoon laten voeren. Een soort 'groepsgeest' van 'erbij horen' is dan de grondslag van de moraal.
Hij ontdekt dan vijf grondslagen waarop morele waarden zijn gebaseerd. Iedereen 'kiest' daarvan zijn persoonlijke mix. Haidt vergelijkt het met een audio equalizer met vijf schuifjes waarmee je je muziek regelt. Slechts twee worden door Democraten gebruikt. De Republikeinen gebruiken ze alle vijf. Haidt gelooft dat het beter zou gaan als de Democraten ook van alle vijf gebruik zouden maken.
En wat zij die drie die niet door Democraten worden bespeeld? Dat zijn waarden die voortkomen uit het goed functioneren van groepen: Loyaliteit naar groepsleden en respect voor autoriteit. Die maken dat je je eigenbelang gemakkelijk terzijde kunt schuiven ten gunste van groepsbelang.
Dat 'lijfelijke groepsgenot' beschrijft Haidt door te wijzen op de 'thrill' die iedereen kent die ooit is meegenomen wordt door sfeer van een groepsgebeuren, een protestmars, een koor, of een religieuze bijeenkomst.
Kijk, nu zijn we weer terug bij Nietzsche. Als je je ondergeschikt maakt aan de 'macht' van de groep beleef je heerlijke sensaties, maar je economische belangen had je beter bij de Democraten kunnen onderbrengen. Haidt's artikel en vindingen zijn interessant, instructief en leerzaam, maar met zijn politieke advies komen we nergens. Hij zou willen dat Democraten net als Republikeinen worden. Dan zijn we weer terug bij de moraal van de machtige. Langs een omweg.
____________________________
http://en.wikipedia.org/wiki/On_the_Genealogy_of_Morality
Jonathan Haidt, WHAT MAKES PEOPLE VOTE REPUBLICAN? http://www.edge.org/3rd_culture/haidt08/haidt08_index.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Donderdag 25 Juni 2009
De man achter de nieuwe bevoegdheden van de Food and Drug Administration [FDA] waardoor het sluipend stijgend nicotine-gehalte kan worden aangepakt, is Dr David A Kessler. Hij is kinderarts, en heeft rechten gestudeerd. Hij maakte een universitaire carrière, en doceerde o.a. over effecten van drugs- en drugsmisbruik.
In 1990 trad hij aan als hoofd van de FDA, reorganiseerde dit enigszins verlopen instituut, en pakte 'de nicotine' aan. Dat mislukte in eerste instantie bij gebrek aan bevoegdheden. Die zijn er inmiddels. Intussen is ook een goed verhaal verschenen over de lobby-geschiedenis, want Kessler vond de tabakindustrie aanvankelijk tegenover zich. Later lukte het om samen met de grootste speler, Philip Morris, de benodigde bevoegdheden erdoor te krijgen bij federale overheid. Dat gebeurde deze maand. Ik schreef daarover op 16 juni. Op 19 juni verscheen ook het aanvullende verhaal in NYT onder de titel Unlikely Partners in a Cause. Maar daar gaat het vandaag niet over.
Kessler is namelijk ook een snoeplustig persoon. Hij bekent dat hij gedurende zijn leven al verschillende keren door de dikker-dunner-cyclus is gegaan, en terloops dat hij "suits in every size" in zijn kleerkast heeft hangen. Omdat het 'obesity'-probleem maatschappelijk minstens zo belangrijk is als nicotine-verslaving, heeft hij dat natuurlijk ook wettelijk proberen aan te pakken. Helaas, dat kan niet, want het gaat niet om een aanwijsbare drug. Het is het resultaat van de succesvolle wetenschappelijke zoektocht naar de meest verleidelijke combinatie van suikers, zouten en vetten. Hoe het in je mond komt, hoe het smelt, hoe de smaakverandering nieuwe sensaties oproept om te eindigen in een 'moment van zaligheid', dat in dat vak 'bliss point' wordt genoemd. Het gaat niet alleen om fabriekssnoepjes uit de massaindustrie, maar ook restaurantketens steken enorme sommen in die research.
--"Zij ontwerpen voor 'irresistibility', het is deel van hun 'business plan'", zegt hij.
Het allermodernste neuro-fysiologische onderzoek is deel van het repertoire.
Hij heeft er nu een boek over geschreven. Het is geen dieetboek, en ook geen afkickadviesboek. Hij wil enkel en alleen laten zien hoe wij 'wetenschappelijk worden ingepakt', en hoe onze hersens 'gekaapt' zijn.
--"Teveel eten is niet zomaar een gebrek aan 'will power'", zegt hij.
Het is eerder een 'leren leven met de omgeving' die steeds nieuwe uitdagingen stelt. Je kunt je [gekaapte] mindset wel degelijk beïnvloeden. Chronisch teveel eten kan erger worden gemaakt met 'lijnen' en 'speciale diëten'. "It needs to be managed rather than cured". Daarvoor draagt hij (gedrags-)wetenschappelijke en voedselkundige feiten en inzichten aan.
Mij doet het denken aan Richard Sennet waarover ik 18 en 20 mei schreef. Hij onderzoekt 'vakmanschap' in de moderne tijd, en hij onderscheidt 'vakmanschap' in het realiseren een veilige, gezonde en aangename woonplek in een vreemde en veranderende omgeving. Het is een levenskunst. Het boek van Kessler ziet het ook als levenskunst, en geeft daardoor meteen een andere kijk op drugsverslaving.
____________________
TARA PARKER-POPE, How the Food Makers Captured Our Brains, http://www.nytimes.com/2009/06/23/health/23well.html
JOE NOCERA, Unlikely Partners in a Cause, http://www.nytimes.com/2009/06/20/business/20nocera.html
David Kessler, The End of Overeating: Taking Control of the Insatiable American Appetite
http://www.amazon.com/End-Overeating-Insatiable-American-Appetite/dp/1605297852/
ARTICLES ABOUT DAVID A. KESSLER, http://topics.nytimes.com/top/reference/timestopics/people/k/david_a_kessler/index.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Vrijdag 26 Juni 2009
Vandaag wordt het een society-verhaal. Het is mijn stiel niet, dus ik ben benieuwd hoe ik het er vanaf breng. Maar het onderwerp vraagt erom. Het gaat over een minister in het nieuwe kabinet van Sarkozy. [Ho! hier staat de eerste miskleun, het is het kabinet van François Fillon, de minister-president, maar die is bijna onzichtbaar in Het Nieuwe Frankrijk].
Het gaat over Frédéric Mitterrand. Ik viel gisteren in een TV-interview met hem: Een nogal introverte estheet lijkt het wel, maar wellicht stiekem-slim in zijn 'image building'. In het nieuws over de eerste kabinetbijeenkomst lieten ze zien hoe hij op zijn scooter kwam aanrijden, en naar de vergaderzaal wandelde met zijn rugzakje over de arm. Dat viel op tussen die diplomatenkoffertjes.
Hij is zéér 'cultivé', maar niet erg 'mondain'. Hij is meer verrukt van de tragische sterren uit de grote Hollywood-periode dan van moderne muziek. Hij is openlijk homoseksueel. Hij heeft enkele interessante films gemaakt. Kortom, hij is kunstenaar, maar zijn kwalificatie om minister van cultuur en communicatie te worden dankt hij aan twee héél andere zaken.
Over zijn benoeming was het echtpaar Sarkozy-Bruni het snel eens. Voor Carla moet de doorslag hebben gegeven dat hij al jarenlang een huisvriend is van Sarko's schoonfamilie, en een bewondering koestert voor de leefstijl van de Italiaanse 'upper class' in Parijs. Voor Nicolas is Frédéric natuurlijk een Grote Naam, hij is oomzegger van François Mitterrand. Hij ruikt zodoende naar socialisme zonder het echt te zijn. Martine Aubrey liet snel weten dat dit neefje "n'a jamais été socialiste" Daar zit Sarko niet mee, want hij weet dat schijn voldoende is om de blits te maken. En zo is het gekomen.
Uit de voorgeschiedenis valt nog te melden dat Carla haar rol al snel zag in het profileren van haar Nicolas --en diens regering-- in de richting van 'Kunst' en 'Cultuur' om deze 'Rolex nouveau-riche cultuurbarbaar' acceptabel te maken bij zekere lagen van de Parijse Cultuur. Althans daarvan de schijn te wekken. Dat is voldoende voor de celebrity roddelcultuur. Zodoende werd Frédéric al een jaar geleden benoemd tot directeur van Villa Médicis in Rome, dat is de plek waar al sinds 1803 de Académie de France à Rome is gevestigd. Dat was goed voor zijn CV.
Christine Albanel moet daarvoor wijken. Deze Toulousaine is een harde werker en weet waarover ze het heeft. Maar ze miste 'uitstraling' volgens de president. Daarom was ze al eerder ontheven van haar communicatie-functie, en was niet langer woordvoerster van de regering. Ik ben benieuwd of Frédéric die rol krijgt, en wat hij ervan terecht brengt.
Het is duidelijk dat de image-engineering van Carla Bruni begint door te zetten. Dat was ongetwijfeld deel van het complot tussen de echtelieden. Wat aan haar Nicolas nog ontbrak om zich met de Grote Presidenten te kunnen meten was een 'relatie' met een leidend kunstenaar, of andere cultuur-figuur zoals Maurice Druon dat was voor Pompidou, André Malraux voor De Gaulle, en Jack Lang voor Mitterrand. Misschien dat Frédéric dat aanbrengt. Wie weet? Het gaat per slot om 'storytelling', nietwaar?
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Zaterdag 27 Juni 2009
Toen ik gisteren schreef 'dat schijn voldoende is om de blits te maken', en dat schijn ook 'voldoende [is] voor de celebrity roddelcultuur', had ik de radio of TV nog niet aangezet. Vóór ik mijn stukje schrijf, surf ik ook niet op het internet. Ik wist dus niets van de onverwachte dood van Michael Jackson. Toch bleven beide beweringen mij bezighouden toen ik de rest van de dag al dat herdenkings-nieuws hoorde.
Hoe 'echt' is dat allemaal?
Is hij de eerste echte wereldwijde kunstenaar? Een product van de globalisation?
Is hij belangrijk omdat hij de hoogste verkoopcijfers scoorde?
In stilte gaf ik daar al commentaar op. Zo van: "En Charlie Chaplin dan?" Zelfs Stalin kon hem niet buiten de deur houden, en ik begrijp ook dat die verkoopcijfers-van-nu niet uit China komen. En, in een wereld van steeds stijgende verkoopcijfers, scoort de laatste [the latest, not the last] niet altijd de hoogste getallen?
Kortom, ik was sceptisch.
Maar van één bewering had ik niet terug: Jackson zou de popmuziek voorgoed --voor alle tijden-- hebben veranderd met een bepaald album in zijn begintijd. Ik was niet voldoende muziekkenner om daar ja, nee of Amen op te zeggen.
Natuurlijk had ik mijn 'generieke' kritiek uit de tijd dat ik mij professioneel met 'innovatie' bezighield. In die wereld van de idee-vinding is het bekend dat 'de beste oplossing' steeds betrekking heeft op de reeds gevonden oplossingen, en dat nog steeds een 'betere' oplossing tevoorschijn kan komen uit 'het duistere onbekende'.
Dit verschijnsel werd niet lang geleden nog eens aangehaald door Nassim Nicholas Taleb in zijn boek The Black Swan: The Impact of the Highly Improbable. Hij wees ook op de menselijke eigenschap om het bestaan van het niet-bekende tot diep in hun ziek te ontkennen.
's Avonds volgde ik op TV5/Arte een interessante discussie over de invloed van Jackson op de pop-muziek. Op die van nu, wel te verstaan. Die is er wel degelijk, al waren de deskundigen het niet helemaal eens over de details.
Maar voor mij gaf de muziekhistoricus de doorslag. Dit verschijnsel is in zijn kringen een belangrijk studiethema. Hij toverde nogal wat voorbeelden uit de hoed --en niet alleen uit de muziek-- van 'rages', 'persoonlijkheden' en 'theorieën' die de toenmalige wereld danig op hun kop hebben gezet, maar waarvan geen blijvende invloed overbleef. En omgekeerd! Dat zit vol verrassingen.
Toen was ik met 'Het Verschijnsel Jackson' in het reine. Alleen die schandalen nog. Maar ook dát loste zich op toen de berichten binnendruppelden over de Berlusconi-schandalen. Die rijzen zodanig uit de pan uit dat De Katholieke Kerk [in Italië wel te verstaan] Berlusconi openlijk tot matiging heeft gemaand. Dat verhoogt natuurlijk de feestvreugde. Jammer dat er toentertijd bij de Jackson-schandalen in 2002 en 2005 niet een dergelijke instantie was. Dan zouden de verkoopcijfers nòg hoger zijn geweest.
Per slot gaat het daarom, nietwaar? Publiciteit! Daar wordt écht aan verdiend. Iedere getalenteerde of verknipte persoonlijkheid, of iedere cultuurstroming, is daar goed voor. Berlusconi en Jackson: Bien etonné de les trouver ensemble!
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Zondag 28 Juni 2009
De correspondent van Le Monde in de Benelux, Jean-Pierre Stroobants, schreef Donderdag over de jonge vrouw van Turkse herkomst die in het regionale parlement van Brussel is gekozen. Deze dame, Mahinur Özdemir, had aangekondigd dat ze bij haar intree in dat parlement een hidjab zal dragen. Stroobants gaat in op het mogelijke conflict met de laïcité die, overigens, niet in de Belgische grondwet is vastgelegd.
Maar voor zijn Franse thuisfront is dat natuurlijk een goede smaakmaker; evenals zijn commentaar op de kennelijk oprispende discussie in België over in hoeverre deze dame extra stemmen heeft gekregen van Belgische vrouwen van Islamitische herkomst.
--"Is dat 'etnisch'? Is dat 'religieus'? Tast dat niet de 'neutraliteit' van de Staat aan? Vertegenwoordigt ze nu de 30% 'Brusselaars' die zich Islamiet noemen?"
Als ik Brussels correspondent van een NLse krant zou zijn, moet ik het dan vergelijken met een struise, katholieke, Amsterdamse, van Volendamse herkomst, die gekozen wordt in de Amsterdamse Stadsraad, en die aankondigt haar intree te maken in Volendams costuum, en op klompen?
Of begrijp ik er niets van? Ben ik te lang weg uit Nederland?
____________________
Jean-Pierre Stroobants, En Belgique, le voile d'une députée régionale alimente le débat sur la laïcité, LE MONDE, 24.06.09. http://abonnes.lemonde.fr/europe/article/2009/06/24/en-belgique-le-voile-d-une-deputee-regionale-alimente-le-debat-sur-la-laicite_1210739_3214.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Maandag 29 Juni 2009
Met het vernieuwde kabinet van Sarkozy, en zijn toespraak voor beide kamers van het parlement in Versailles, is het voornaamste wel gezegd over het politieke landschap. De minister-president François Fillon is nòg meer naar de achtergrond geschoven, en 'Versailles' was een narcistische one man show. Hij is er in geslaagd de eerste president te zijn sinds 1875 die dat 'mocht', maar hij heeft er niets van gebakken. Hij wil 'le beurre et l'argent du beurre', stond in een paar commentaren. Daar ben ik even achteraan gegaan.
Het is de descriptieve variant van de normatieve Engelse uitdrukking 'you can't have your cake and eat it'. De NL-se variant moraliseert nog een stukje verder met 'Die 't onderste uit de kan wil hebben, krijgt het lid op de neus'. Kortom: Sarko is een 'hebberig persoon'.
Maar in het 'gewone Frans', zo blijkt uit een van de blogs, is de uitdrukking nog ietsje rijker: 'Vouloir le beurre, l’argent du beurre, et le cul de la crémière'. 'À niveau' vertaald staat er 'de reet van de verkoopster'. Een zéér hebberig persoon dus.
Toch was er politiek belang in deze show. Hij heeft de opvattingen waarmee hij aan het bewind is gekomen afgezworen, en zich in een nieuw jasje gestoken. Toen heulde hij nog met de 'Amerikaanse' neo-kapitalisten en beweerde dat 'niets zo slecht was als het Franse sociale model', want het leidde maar tot luiheid. Nu is hij verrukt van de 'schokdempende' functie, want de bestedingen blijven doorgaan. Hear! Hear!
Dit zei hij letterlijk:
--"Hier decrié, il se trouve aujourd'hui reconnu pour son rôle amortisseur social". [Gisteren in kwade reuk, vandaag erkend voor zijn rol als sociale schopdemper].
Het voorpagina-artikel van Le Point van deze week ging daar over, en schrijft:
--"'Sarko l'Américain' s'est transformé en chantre de la France éternelle". [Sarko de Amerikaan is veranderd in lofzanger van het eeuwige Frankrijk].
Moeten we hem geloven?, vraagt Hervé Algalarrondo zich af is dit voorpagina-artikel. Zijn antwoord is: 'Nee, als je ervan uitgaat dat politieke dieren niet veranderen. Ja, als je inziet dat ze veranderen om beter te overleven'.
Uit verschillende opmerkingen van Sarkozy, her en der, blijkt dat hij niet overtuigd is van zijn eigen macht. Ofschoon hij met zijn verkiezing het antisarkozysme heeft verslagen, begrijpt hij maar al te goed dat het antisarkozysme nog steeds de meerderheid heeft. Maar het is een meerderheid die --meer dan ooit-- verdeeld is. Links Frankrijk zoekt nieuwe wegen. Het nieuwste is 'la gauche plurielle', maar commentatoren maken duidelijk dat je op die manier wellicht een 'leuke club' kunt vormen, maar niet een 'vuist' om je programmapunten erdoorheen te krijgen. Laat staan om aan de macht komen.
Ik moet nu denken aan de politieke analyse van Jonathan Haidt van de vorige week Maandag en Woensdag. 'Rechts' heeft gevoel voor de morele waarden van 'autoriteit' en 'loyaliteit-binnen-de groep'. 'Links' doet daar niet aan mee en laat 'rechtvaardigheid' en 'niet pijnigen' domineren. Dan kom je niet ver met je 'vuist'.
Als je daar nog aan toevoegt dat Sarkozy in zijn eigen kring voldoende 'dictator' is om een 'leuk' programmapuntje of een 'geschikte' man of vrouw uit het linkse kamp onbeschaamd naar zich toe te halen, dan kan zijn macht nog heel lang duren.
_______________
Le Monolecte, http://blog.monolecte.fr/post/2007/01/20/Le-beurre-largent-du-beurre

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Dinsdag 30 Juni 2009
Het vorig jaar heb ik aan het einde van een [Franse] maand telkens verslag gedaan van de vorderingen op "De 1000 Km" die ik toen heb gelopen. Nu wil ik weer zoiets, al gaat het niet speciaal om het aantal kilometers. Het gaat, nèt als het vorig jaar, om de regelmaat en de discipline, want daarmee is mijn algemene conditie het meest gebaat.
Het vorig jaar ontdekte ik voor het eerst dat ik niet meer 'zomaar' vijf uur kon lopen; zoals de voorafgaande jaren. Dat was na die beruchte 'pittige griep'. Ik raakte toen in 'overtraining'. Dat kostte mij extra rustdagen en energieverlies.
Nu heb ik lange tijd niet behoorlijk kunnen lopen. Niet in Kuruman wegens de veiligheid, en niet in Mei wegens het vele reizen. Mijn wandelconditie is matig. Daarom pakte ik die hier in Cessenon stevig aan. Metéén --en voorzichtig-- begon ik met een reeks tien wandelingen van acht kilometer. Toen op naar de dertien!!
Maar er ging iets fout. Was het tòch die gevreesde 'overtraining'? Of was het die darmstoring die mij dagenlang zo lamlendig maakte? Wat was oorzaak? Wat was gevolg? Het was na dertien wandeldagen. Had dàt ermee te maken?
Ik weet het nog niet. Dat zoek ik verder uit, maar ik heb reden om aan de nemen dat mijn plafond ècht niet lager ligt dan dertien kilometer per wandeldag. [Hé, daar heb je die dertien weer.] Daar ga ik op mikken. Van de 26 kalendagen deze maand maakte is maar 17 wandeldagen. Ik wandelde 28 uur en 18 minuten, 166,38 kilometer, en deed 178.999 stapjes. Het gemiddelde was niet hoog. Bijna tien kilometer per wandeldag. Dat klopt met dat 'voorzichtig beginnen'.
Hoe kan ik de resterende 834 km realiseren in de resterende 92 kalendagen? Ik kan 65 wandeldagen maken als ik telkens na vijf dagen twee dagen rust. Dat is redelijk. Volgens Bartjens moet ik dan 12,8 km per wandeldag maken.
Het zit er dus "kiele-kiele" in.
_________________
['De cijfferinghe' (1604), het rekenlesboek van Willem Bartjens (1569-1638) Facsimile uitgave 2004 http://nl.wikipedia.org/wiki/Willem_Bartjens]

terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek Juni 2009