Cessenon sur Orb, Frankrijk, Woensdag 1 Juli 2009
Ik ben al een paar keer teruggekomen op dat artikel van Jonathan Haidt dat mij opviel door zijn stelling dat 'rechts' zich kan inleven in 'links', maar niet omgekeerd. Hoe intrigerend ook, het is niet het voornaamste van dat artikel. Ook niet zijn analyse dat 'links' een smallere basis gebruikt van de morele waarden die uit antropologisch --en ander niet-religieus-- onderzoek voortkomen, al verklaart het veel van de bijna gefixeerde links-rechts verdeling in de politiek.
Het is een veelzijdig artikel, en dat komt voort uit de opzet. Het is de 'vertelling' van Haidt's eigen intellectueel-emotionele ontdekkingsreis: Hoe hij van zijn linkse nest afstand nam, en zich opeens wèl kon inleven in rechtse waarden. Terloops corrigeert hij zijn leermeester Elliot Turiel die zei dat "morality refers to prescriptive judgments of justice, rights, and welfare pertaining to how people ought to relate to each other."
Hij verandert dat in "morality is any system of interlocking values, practices,institutions, and psychological mechanisms that work together to suppress or regulate selfishness and make social life possible."
Door te verwijzen naar die 'psychological mechanisms' maakt hij ruimte voor zijn eigen onderzoek waarin hij ontdekte dat 'gevoelens' een grote rol spelen in die 'prescriptive judgements'. Méér zelfs dan rationele overwegingen. In zijn onderzoek werden die gevoelens werden vaak kunstmatig en doorzichtig door de respondenten gerationaliseerd om ze aanvaardbaar te maken.
Hij confronteerde respondenten met zelfbedachte 'stories' over medeburgers die oneerbiedige en/of walgelijke dingen deden, maar verder gevaarloos: Geen mens werd onrechtvaardig behandeld of benadeeld. En inderdaad, de morele afkeuringen waren niet van de lucht, en, merkwaardig, 'linkse' en 'rechtse' mensen onderscheidden zich daar in. Daarop borduurt Haidt voort in zijn artikel.
Hij vindt aansluiting bij de wereldbeelden zoals die door John Stuart Mill en Emile Durkeim zijn beschreven: De eerste stelt slechts grenzen aan de indivuele vrijheid als het leed(1) of onrecht(2) berokkent bij een ander mens of dier, maar de tweede vindt bovendien dat individuele vrijheid ondergeschikt is aan loyaliteit(3) tegenover groepsleden, en het respecteren van autoriteit en gezag(4). Deze laatste twee inzichten komen voort uit het overleven van groepen in primitieve samenlevingen, en worden ook waargenomen bij hogere dieren.
Dan tovert Haidt nog een vijfde waardengebied uit de hoed. Het is niet duidelijk of hij die afleidt uit een uitspraak van Durkheim als zou de mens zich slechts aan regels onderwerpen als hij 'iets hogers' boven zich ziet. Ook bij een onderzoek van zijn medewerkers komt het naar voren. Het gaat om respect voor het hogere, het heilige en het zuivere(5). Het gaat om het thema van de zuiverheid.
Opeens staat het er. De partij --in het voorbeeldgeval de Republikeinen in de VS-- die deze waarden ontwikkelt en koestert, kan zich niet alleen 'het goddelijke' en 'de religie' toe-eigenen, maar ook nationale symbolen zoals 'de vlag' en 'het militaire'. Aan 'de andere partij' wordt dan 'het profane' en 'het materialistische' overgelaten.
Maar nu komen we op glibberig terrein. 'Zuiverheid' was de bron was van veel extremisme: Van racisme bijvoorbeeld, en van 'ethnic cleansing'.
Ik schreef er in 2002 een essay over. Daar ga ik op terugkomen. Nietzsche zei ervan: "Het streven naar zuiverheid is zelf onzuiver." Oppassen dus met Haidt. Haidt moet oppassen.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Donderdag 2 Juli 2009
Vanmorgen zag ik Venus precies om vier uur boven de horizon flippen. Drie minuten vroeger dan gisteren, en ietsje meer naar links. 'Flippen' is inderdaad het goede woord. Mars verscheen om een uur. Mijn horizon op dat punt is het rechte dak van een huis. Vandaar die precisie.
Waarom heb ik deze twee nachten de horizon zo zorgvuldig waargenomen? Ik sliep slecht. Waarom sliep ik slecht? Eergisteravond vlak voor het beddegaan miste ik mijn portemonnee met 'alles', creditkaarten en identiteitskaarten. Paniek natuurlijk.
Gisteren 'alles' geregeld. Ik word al rustiger, maar vannacht heb ik nog enkele uren de sterren bestudeerd. Vandaar. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Vrijdag 3 Juli 2009
Ik zou nog een keer terugkomen op het artikel van Haidt waarin hij de niet-religieuze grondslagen van onze moraal op een rijtje zet, en die vervolgens toepast op de Amerikaanse politieke verdeling in Liberals en Republicans.
Het is een zeer lezenswaardig, en goed leesbaar, artikel omdat Haidt er zijn persoonlijke zoektocht en intellectuele verrassingen in verwerkt. Dat neemt niet weg dat hij ongemerkt op glibberige vlakken opereert, en dreigt in valkuilen terecht te komen. Ook is zijn 'politieke advies' niet sterk. Maar daar is het ook niet om geschreven. Het is een vorm van jeugdig over-enthousiasme. Het draagt bij aan de leesbaarheid, en aan het impliciete zelfportret dat hij laat zien.
Hij prijst bijvoorbeeld de morele waarde van groepsloyaliteit, maar vergeet dat het ondergeschikt maken van individuele waarden aan groepsloyaliteit de eerste stap is naar een totalitair systeem. Het is daarom naïef om Liberals aan te raden wat meer groepsloyaliteit is hun pakket te steken. Dat zou hun verkiezingssucces inderdaad /wellicht groter maken, maar het politieke landschap zou verarmen, zo niet erger.
Zijn behandeling van de morele waarde purity/sanctity is argeloos. Hij ziet het als factor die bijdraagt aan de groepscohesie, en de eerder genoemde waarden authority /respect en ingroup/loyalty. Nogal naïef, want beide waarden hebben van zichzelf al een neiging tot extremisme en fundamentalisme. Daar hoeft die power factor 'zuiverheid' niet nog eens bovenop te komen.
Zuiverheid was namelijk de factor die de nazi's gebruikten om die toenmalige 'Duitse eenheid' af te dwingen met hun fundamentalisme. Het streven naar de 'zuiverheid' van het 'Arische Ras' was voldoende om de Joden uit te roeien.
In de drie ideologieën van de twintigste eeuw, nationalisme, fascisme en communisme, speelde de zuiverheidsgedachte een prominente rol. Ze claimden alle drie de absolute waarheid, en sloten anderen daarmee uit. Het gevaar van het zuiverheidsdenken was recentelijk weer zichtbaar in Bosnia, Rwanda en in de Rushdie-affaire.
Als je het artikel van Haidt goed leest, dan zie je hoe hij die purity/sanctity uit de hoed tovert. Opeens staat het er. Zonder behoorlijke bronvermelding staat er: "this system is about overcoming our lower, grasping, carnal selves in order to live in a way that is higher, nobler, and more spiritual".
Het is toch 'logisch'. Hoe zou je dat willen /kunnen /durven weerspreken?
Ik schreef er 20 en 29 januari 2002 over. En ik deed ook poging, zogezegd een 'essay', om dat samen te vatten. Als je er wat meer over wil lezen kun je terecht bij het interview in De Groene Amsterdammer van 3 februari 2001 met de Maastrichtse hoogleraar Arnold Labrie die juist zijn intreerede had gehouden onder de titel 'Het verlangen naar zuiverheid'. OK, dat verlangen is authentiek, maar je hoeft daar niet met beide benen in te stappen zoals Haidt doet.
Nietzsche waarschuwde al: "Het streven naar zuiverheid is zelf onzuiver".
Oppassen dus met Haidt. Haidt moet oppassen.
__________________
De hang naar zuiverheid, Interview met Arnold Labrie, De Groene Amsterdammer, 3 februari 2001, http://www.groene.nl/2001/5/Interview_Arnold_Labrie/3
Arnold Heumakers, Het gevaarlijkste woord op de planeet, De wendbare rol van zuiverheid in de Europese cultuur, boekbespreking, NRC Boeken, Vrijdag 9 februari 2001, http://www.nrcboeken.nl/recensie/het-gevaarlijkste-woord-op-de-planeet
Reeks studies over 'purity' in Paedagogica Historica 33-3(1997)
http://www.uni-heidelberg.de/subject/hd/fak7/hist/o1/logs/studium/log.started970625/0032.html.
Over Zuiverheid, essay van mezelf op deze site http://www.van-eyk.net/gerard/biblio/zuiverhe.htm
Jonathan Haidt, WHAT MAKES PEOPLE VOTE REPUBLICAN? http://www.edge.org/3rd_culture/haidt08/haidt08_index.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Zaterdag 4 Juli 2009
Straks start de Tour de France in Monaco. De nieuwsmachine was al bijna op volle toeren deze week. De Tour komt ook bij ons in de buurt, hoewel niet zo vlakbij als vorig jaar, maar wel voldoende om mijn Engelse buren in problemen te brengen. Zij wilden nèt die dag met Ryanair vanaf het vliegveldje van Béziers/Agde vertrekken. Maar de Tour legt hun vertrekdag precies tussen hier en Agde een brede ondoordringbare barrière. Er zat niets anders op dan zich de dag eerder in een hotel aan de andere kant van die barrière te nestelen.
Via een van de journalistenforums op de radio hoorde ik van een artikel in New York Times dat beweerde dat géén Fransman in de prijzen zou vallen. Verontwaardiging! Ik had de kop van dat artikel wel gezien een paar dagen eerder, maar wegens 'andere prioriteiten' geen aandacht gegeven.
Gisteren, in de Courrier International, het Franse weekblad met een dagelijke webversie dat zich specialiseert in nieuws omtrent Frankrijk in buitenlandse bladen, werd het NYT artikel --van 28 juni-- alsnog 'in extenso' overgenomen. Het blijkt te berusten op een interview Bernard Hinault, de laatste Fransman die de Tour heeft gewonnen. Hij deed dat in '78, '79, '81, '82, en '85. Het was een interview in Le Parisien, toch ook geen klein blad, maar dat was kennelijk doodgezwegen.
Hinault is 54 en neemt kennelijk geen blad voor de mond. NYT schrijft: 'now 54 and ever outspoken', en de Courrier vertaalt dat terug als: 'aujourd’hui âgé de 54 ans et qui n’a jamais eu la langue dans sa poche'. "De taal is gansch het Volk!" *]
Het argument dat de Fransen geen doping gebruiken, en al die 'onzuivere' buitenlanders wel, houdt al lang geen stand meer sinds de Cofidis schandalen van 2004, maar het is wèl het volkgeloof. De verklaring die Hinault in NYT geeft is door de Courrier onvertaald gelaten. Die tast de Franse gevoelens kennelijk teveel aan.
Dit zijn de zinnen die de Courrier in de 'vertaling' wegliet:
"There are champions who become like civil servants when they turn pro, he said. You have to put a knife to their throats to get any results. The French earn too much money and don't make enough effort. He added: The French don't train. Nobody taps them in the mouth to get them going. It's necessary to block their salary and later hand them back the money if they win something". Heel pijnlijk inderdaad.
De Franse sportkrant L'Équipe heeft het bericht intussen ook genoemd. Dat is verbazingwekkend, want het blad heeft dezelfde eigenaren als de Tour, en het moet dus nogal erg zijn als ze hun 'solidariteit' verbreken.
Maar het komt er intussen wel op neer dat je naar de buitenlandse kranten moet voor objectief nieuws over de Tour. Pas na hevige bombardementen komen de Franse media er ook mee. Het lijken de Berlusconi-schandalen wel. Die druppelen ook maar heel langzaam Italië binnen. Inderdaad, dank zij 'buitenlandse bombardementen' en buitenlandse diplomatieke nota's. Als we de globalisatie nog een paar streepjes weten op te voeren, hebben we dat lek ook gedicht! Lekker rustig toch?
_________________
*]Van de Belgische dichter Prudens van Duyse (1840 -1859) die de zin voor het eerst gebruikte in een gedicht dat hij in 1835 publiceerde, volgens Sjaak Kroon en Jan Sturm, 'De taal is gansch het volk': een zoektocht naar de oorsprong en het gebruik van een sententia, http://arno.uvt.nl/show.cgi?fid=40672
SAMUEL ABT, Pride of Nation Fades in the Tour de France, NYT, June 27, 2009 http://www.nytimes.com/2009/06/28/sports/cycling/28tour.html
COURRIER INTERNATIONAL, http://www.courrierinternational.com/article/2009/07/02/pourquoi-les-francais-ne-brilleront-pas
ROUTE van de Tour http://www.letour.fr/2009/TDF/COURSE/us/grand_depart_2010.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Zondag 5 Juli 2009
Je hebt vast ooit het laadapparaat van je mobieltje vergeten. Ik in elk geval wel, en dat specifieke Nokia-apparaatje was toen bijna onvindbaar. Enkele jaren later was de zoektocht een stuk eenvoudiger want het probleem was een stuk bekender. Je werd tenminste niet hautain afgewezen. Maar toen ik vorig jaar een nieuwe Nokia kocht, liep ik er weer tegenaan. Het enige verschil is het piefje, het nieuwe is iets dunner. Het 'eenvoudige universele hulpstukje' dat de handelaar mij voorspiegelde, heb ik nooit kunnen vinden. Omdat ik het oude mobieltje in gebruik heb met de SIM van het land waar ik niet ben, zeul ik nu beide laadapparaten mee.
Maar nu is er goed nieuws. Euronieuws! Volgens Die Sueddeutsche is de Europese Commissie er in geslaagd de fabrikanten tot een 'initiatief' te dwingen:
--"Gedrängt von der Europäischen Kommission, hätten sich führende Handyhersteller auf einen einheitlichen Standard für Ladegeräte geeinigt", zei Günther Verheugen, de Eurocommissaris voor Industrie de vorige week in Brussel.
Even verder, in hetzelfde verslag van die persconferentie staat echter:
--"Verheugen lobte die Vereinbarung der Hersteller als "gutes Beispiel, dass die Selbstregulierung der Industrie funktioniert"."
Tja, mijmerde ik, als er maar Zichtbare Handen zwaaien met 'sticks and carrots', dan wil die Onzichtbare Hand wel. Functionerende zelfregulatie? Me hoela!
Toen ik eens goed naar de technische oplossing keek, verbaasde het mij dat daarvoor de zgn USB-stekker werd gebruikt. Inderdaad, bevestigde een geraadpleegde deskundige, die USB-stekkertjes zijn bepaald niet ontwikkeld voor voeding en opladen, maar een onbekend 'vooruitziend persoon' heeft toentertijd daarvoor wèl de mogelijkheid open gehouden. Nu is het in sommige toepassingen is het enige wat ervan gebruikt wordt; precies als in dat toekomstige Euro-laadapparaat.
Het begrip 'oneigenlijke toepassing' schoot mij door het hoofd. In mijn vorige leven, toen ik met ontwerpers-in-opleiding te maken had, was dat lange tijd een vies woord. Het was een [onedele! onzuivere!] toepassing zoals de [edele!] ontwerper het *niet* had bedoeld. Een 'vieze vulgarisatie' dus.
Wij brainstormden toen een tijdlang om meer 'oneigenlijke toepassingen' boven water te krijgen, maar in plaats van een beerput vonden wij een goudmijn van prachtige ideeën uit de geschiedenis van het ontwerpen. Hoeveel producten zijn niet gedacht voor A, maar vonden hun heil in B? Het was opeens geen 'vies woord' meer.
Toen ik later SMS-en leerde kennen was ik daarom voldoende gesensibiliseerd om meteen daarvan te onthouden dat het *niet* als zodanig was ontworpen. Het is een uit de kluiten gewassen toepassing van wat de ontwerpers bedoelden als 'service lijntje' voor het systeem. E-mail heeft een dergelijke voorgeschiedenis.
Maar het meest klassieke voorbeeld wat wij toen brainstormend ontdekten, was de waterpomptang. De waterpomp is al lang verdwenen, maar de waterpomptang maakt nog steeds zijn zegetocht. En dat is een Nederlands geheimpje bij uitstek. Elders is zijn afkomst verborgen: Kijk maar: Rohrzange, pipe wrench, pince multiprise, alicates de boca graduable.
Nu wacht ik nog op een universeel laadapparaat voor al mijn IT-apparaten.
____________________
Cerstin Gammelin, EU: einheitliche Kabelstecker, Viele Handys, ein Ladegerät, Die Sueddeutsche, 29.06.2009
http://www.sueddeutsche.de/computer/268/476776/text/
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Maandag 6 Juli 2009
Opeens zag ik mijn portemonnee liggen. Die portemonnee met die vijf creditkaarten en die twee identiteitsbewijzen, die ik de vorige week miste. Ik had er twee slapeloze nachten van gehad. Ik had een dag werk gehad om die kaarten te blokkeren. Langzaam was de rust teruggekeerd. Die identiteitsbewijzen moest ik nog afhandelen. Hoe verder? Ik schoof het voor mij uit. Per slot had ik mijn paspoort nog.
En nu dit. In een verscholen hoekje waar ik wel had gekeken, maar kennelijk niet met vertrouwen.
Maar het deed mij niets. Opeens was ik opvallend rustig. Of beter, ik had totaal geen gevoelens. Niet van ergernis dat ik niet beter had gekeken. Niet van blijdschap dat ik dat netelige probleem van die identiteitsbewijzen niet hoefde op te lossen. Het was een Totale Emotionele Stilte. Ik had dat verlies ge�ncasseerd. Het was voorbij. Die portemonnee was iets van het verleden. Nog sterker, het was van een andere wereld. Ik was intussen een nieuw hoofdstuk begonnen. Dat eiste alle aandacht.
Dat soort beschrijvingen van mijn raadselachtige zieletoestand --wat je niet kunt bestrijden moet je beschrijven-- hielden mij bezig.
--"Waarom was ik niet gewoon blij? Bijvoorbeeld? Of zelfverwijtend?"
Een heel oud gevoel kwam in mij op.
--"Ik heb dit eerder meegemaakt. Waar? Wanneer?"
Het was de voorstelling die ik mij als kind gemaakt had van de wereld nadat de hemel was ingevallen. Ik was kennelijk een nogal d��rvragerig knulletje. Mijn vader had daar plezier in, want hij fantaseerde eindeloos mee als ik telkens opnieuw de raarste dingen vroeg: "Wat gebeurt er als ... ?"
Maar er kwam een punt dat hij het ook genoeg vond, en dan zei hij lachend:
--"Als de hemel invalt, zijn alle mussen dood".
Ik vatte dat letterlijk op, en trachtte mij daarvan een voorstelling te maken. Niet zozeer van het rampzalige gebeuren, maar van het resultaat. De hemel, een soort zolder hoog in de blauwe lucht met alle engelen en heiligen lagen nu op aarde. Bedekt door een dikke laag stenen en rotsblokken. Iedereen dood, maar ik natuurlijk niet. Er moest toch een toeschouwer zijn?
En wat ik zag was hetzelfde wat ik mij voorstelde bij het eerste bijbelverhaal. V��r de schepping. Het was een schone lei, een superschone lei. Een dikke streep onder het verleden, en alles kon opnieuw beginnen.
Die rust. Die stilte. Dat was die raadselachtige zieletoestand nadat ik de ramp van die vijf creditkaarten en die twee identiteitsbewijzen had ge�ncasseerd. Dan moet die verloren gewaande portemonnee niet opeens in het zicht komen.
Dat was teveel gevraagd. Dat was de stoorfactor die ik niet wilde weten.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Dinsdag 7 Juli 2009
Bij alle hagiografieën over Michael Jackson, past ook een wat meer relativerende analyse van wat er 'eigenlijk' aan de hand was. Bob Herbert in NYT van vier Juli komt daarmee. Ik kan zijn beschrijving van die periode precies passen in wat Pascal Bruckner beschrijft in La Tentation de l'Innocence.
Het gebeurde na de verworven vrijheden van "1968". Bruckner schreef: "J'appelle innocence cette maladie de l'individualisme qui consiste à vouloir échapper aux conséquences de ses actes, cette tentative de jouir des bénéfices de la liberté sans souffrir d'aucun de ses inconvénients".
[Ik noem 'onschuld/naïviteit' die ziekte van het individualisme die bestaat uit het willen ontsnappen aan de gevolgen van je daden, die verleiding om van de voordelen van je vrijheid te genieten, zonder te lijden aan de nadelen].
Herbert zegt van de periode waarin Michael Jackson gloriëerde "the era of extreme immaturity and grotesque irresponsibility [..] was already well under way in America".
En wat Bruckner noemde de "disneylandisation" van onze wereld, komt bij Herbert als volgt naar voren:
--"In many ways we descended as a society into a fantasyland, trying to leave the limits and consequences and obligations of the real world behind. Politicians stopped talking about the poor. We built up staggering amounts of debt and called it an economic boom.".
Herbert wijst er vervolgens op dat de werkelijke vernieuwingen in de muziek juist hadden plaatsgevonden. Inderdaad, bij het label Motown waar de Jackson 5 hun eerste album publiceerden in 1969.
--"Motown had [...] already reached its creative peak and most of the best work --the stunning originality of the Miracles, the Marvelettes, Mary Wells, Martha and the Vandellas, the Supremes, the Temptations, and others-- had been done".
Een paar dagen geleden vroeg ik mij sceptisch af of 'de laatste' [the latest, not the last] niet altijd de hoogste getallen scoort? Bij deze grote muziekvernieuwingen, moet ik echter vaststellen dat Jackson hier ook 'de laatste' [epigoon] was, maar nu "the last, not the latest".
Maar de verkopen zullen wel doorgaan of stijgen. Was de dode Elvis Presley niet een veel grotere moneymaker dan de levende?
Bob Greene schreef gisteren dat 'De Economie' zich opmaakt om met Jackson dezelfde truc uit te halen. Probeer dus in deze hoogtij van hagiografieën beide benen op de grond te houden. We leven niet in Disneyland bij die zich steeds herhalende 'story tellers'. Je bent gewaarschuwd!
_______________________
BOB HERBERT, Behind the Facade, NYT, July 4, 2009, http://www.nytimes.com/2009/07/04/opinion/04herbert.html
BOB GREENE, The King Is Dead, Long Live the King, NYT, July 6, 2009, http://www.nytimes.com/2009/07/07/opinion/07greene.html
Pascal Bruckner: Pascal Bruckner, La Tentation de l'Innocence, Livre de Poche, ISBN 978-2-253-13927-0 en
Mijn Dagboek 21+23+24 juli 2007, 1+2+26 aug 2007, 1 mei 2008
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Woensdag 8 Juli 2009
De VS is op de top van haar wereldmacht. Op het keerpunt wellicht tussen Rise and Fall. Het blinde machtzoeken en machtbevestigen gaat over in meer genuanceerde vraagstellingen. Bijvoorbeeld 'Wie zijn we eigenlijk?'
Althans zo interpreteer ik wat ik de laatste jaren zie gebeuren.
Stereotypen zoals: 'Wij hebben ons vrijgevochten van Britse overheersing' en 'Wij hebben de democratie uitgevonden' blijken niet houdbaar nu de zelfingenomenheid over begint te drijven. De American Dream "begint scheuren en rotte plekken te vertonen", schreef ik 9 december 2008. Het zijn niet alleen "Europeanen die voor de godsdiensttwisten en de oorlogen aldaar zijn gevlucht, en hier in opperste godsdienstvrijheid op eigen kracht rijker en rijker worden".
Die 'godsdienstvrijheid' was 'betrekkelijk' omdat de Pilgrim Fathers onder geloofsvrijheid alleen hun eigen geloof verstonden, en Quakers en Katholieken executeerden, zoals ik 29 november 2008 schreef. Toen schreef ik over de koersverandering van Ellis Island Immigration Museum dat zich bewust werd dat de 'immigranten' niet alléén bestonden uit "vrijwillige Europese geloofsvluchtelingen", maar ook uit gedwongen 'import': slaven en zgn 'contractarbeiders'. Ook allemaal 'Amerikanen'.
Er nu is er een kritische analyse verschenen over de vanzelfsprekendheid van de Declaration of Independence van 1776. Het waren niet alleen de Brits-Amerikaanse kolonisten die zich van Engeland wilden bevrijden. Spanje was evenzeer een stevige pretendent, en ook de Indianen zelf. Die waren staatkundig bepaald niet zo onontwikkeld als men deed voorkomen. Zij hadden een diep gevoel voor vrijheid en recht want ze hadden zich niet zo lang daarvóór bevrijd van tirannenregeringen die het Missisippi-gebied hadden overheerst van 700 tot 1600 A.D. Zij hadden inderdaad geen 'democratie' zoals die later bestond, maar ze hadden een zorgvuldig consensus-beleid waarbij vrijheid en rechtvaardigheid was gewaarborgd.
En het was maar de vraag of vrouwen en slaven beter af waren onder de nieuwe 'Amerikaanse vrijheden' dan onder de Spaanse. Vrouwen verloren hun zelfstandigheid [die klassieke Spaanse traditie van moorse herkomst] en mochten geen bezit hebben, mochten niet deelnemen aan de politiek, en moesten voor alles een volmacht van hun man of vader hebben. Pas heel veel later kregen ze zulke rechten [... terug].
De slaven hadden het niet gemakkelijk onder Spaans bewind, maar van de rechteloze wreedheid van de plantage-slaven was geen sprake. Bij onrechtvaardige behandeling kon de locale militaire commandant daarover recht spreken.
Dat alles komt bovendrijven nu weer Independence Day gevierd wordt. Dat zijn de momenten van bezinning op de roots. Het is tekenend voor de laatste jaren dat nu ook de vlekken, de scheuren en de rotte plekken van de American Dream mogen worden gezien. Niet uit zelfbeklag of -verwijt, maar om met betere roots de toekomst tegemoet te gaan. De 'Amerikaanse vrijheden' die werden verworven zijn sinds 1776, mogen gezien worden, en hoeven niet onder 'sprookjes', mythes en 'dreams' te worden verborgen. De natie is inmiddels volwassen genoeg om die werkelijkheid onder ogen te zien. Dat hoort ook bij Independence Day.
_______________
KATHLEEN DuVAL, Life, Liberty and Benign Monarchy? NYT, July 3, 2009, http://www.nytimes.com/2009/07/03/opinion/03duval.html
Kathleen DuVal, an associate professor of history at the University of North Carolina, is the author of "The Native Ground: Indians and Colonists in the Heart of the Continent" and a forthcoming book on the American Revolution on the Gulf Coast.
Kathleen DuVal, The Native Ground, ISBN 978-0-8122-1939-5, http://www.upenn.edu/pennpress/book/14229.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Donderdag 9 Juli 2009
Het boek dat ik gisteren aanhaalde om de toenemende belangstelling voor de "echte" roots van de VS te illustreren, Kathleen DuVal's The Native Ground, is inhoudelijk ook heel interessant. Het is deel van de serie Early American Studies van de Universiteit van Pennsylvania. Het staat niet compleet op hun site, maar met de klassieke academische openheid --die helaas steeds harder wordt gecommercialiseerd-- kun je grote delen lezen, en het hele boek ik met Google doorzoeken. Dat laatste was nieuw voor mij. Je krijgt dan iedere zoekterm in de kontekst van zo'n honderd woorden. Zodoende kun je toch ' alles' lezen.
In die serie verscheen ook een boek dat ik later nog eens ga bekijken op dezelfde manier: Donna Merwick's, The Shame and the Sorrow. Dutch-Amerindian Encounters in New Netherland. Dat gaat een beetje over dezelfde periode als het boek van Russel Shorto, The Island at the Center of he World, The Epic Story of Dutch Manhattan and the Forgotten Colony That Shaped America waar ik 9 en 10 december 2008 over schreef.
Het boek van Kathleen DuVal heeft als geografisch centrum de lokale geschiedenis van Arkansas Valley vanaf de eerste kontakten met Europeanen in de 17e eeuw, maar geleidelijk bestrijkt het een breder terrein waardoor een beter beeld ontstaat van Amerika's voorgeschiedenis. Het is een verhaal dat uitgaat van de mensen die er wonen, en die er geleidelijk bij komen. Als een soort immigranten komen Spanjaarden, Fransen en Anglo-Amerikanen. Geleidelijk komen ook de echte kolonisten die op 'winst' en 'beroving' uit zijn. Pas in 1820 en 1830 komen Anglo-Amerikaanse kolonisten die botweg weigeren te onderhandelen en samen te leven. Dan beginnen de 'verwijderingen'.
Het boek deed mijn heel erg denken aan de 'lokale geschiedenis' die ik gedurende mijn verblijf in Kuruman in Zuid-Afrika oppikte. Voornamelijk in de bibliotheek van de Moffat Missiestatie waar veel van de lokale geschiedenis is te vinden. Als die missiestatie in 1816 wordt gevestigd, is er al heel wat bekend van die omgeving via individuele handelaren. Het lijkt erg op de Arkansas-verhalen. Eenzame reizigers die met behulp van tolken verwonderd rondreizen en [kleinschalige] handel drijven. Het brutale 'koloniseren' is van later datum. Dat is in de Spaanse koloniën van Zuid-Amerika anders. Daar begint Hernán Cortez metéén met brandschatten en beroven.
De inleiding van zeven pagina's is bijzonder goed leesbaar. Het is niet alleen een tocht naar de roots van de huidige Amerikanen, het is ook een tocht naar de roots van onze Westerse 'beschaving'.
___________________
Kathleen DuVal, The Native Ground: Indians and Colonists in the Heart of the Continent, ISBN 978-0-8122-1939-5 http://www.upenn.edu/pennpress/book/14229.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Vrijdag 10 Juli 2009
Het is nog vroeg, en verr�kte koud. 'Frisjes', noem je dat in het sociale verkeer.
Geen wonder! Al drie nachten hebben we een perfect wolkenloze hemel.
Zo raakt de aarde haar warmte wel kwijt. Geen nood. Straks is de zon er weer.
Eergisteren hadden we volle maan, en nu zie je het verschil al. Het was een mooi gezicht zo helemaal zonder wolken. Net of die dan groter is, of dichterbij.
Net alsof je 'm z� kunt pakken.
Hij staat nu ongeveer Zuid; naast Mars. Die komt tegenwoordig tegen middernacht. Dan is hij geen ochtendster meer. Maar avondster? Om middernacht? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Zaterdag 11 Juli 2009
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Zondag 12 Juli 2009
Eergisteren hoorde ik op de radio een soort 'journalistenforum'. Het ging over de verdeeldheid van links, met name de verwardheid die er in de Franse Parti Socialiste, de PS, heerst. Een historicus merkte op dat als je over langere tijd de zgn linkse en rechtse regeringen bekijkt --in Frankrijk, maar hij had ook voorbeelden van daarbuiten-- dan zag je dat geen enkel 'model' superieur was. Op den duur gaan ze allemaal in de fout, en worden door 'de ander' vervangen. Inhoudelijk 'maakt het dus niets uit', was de conclusie.
Ik zag er ook een waarnemingsfout in. Als je naar de geschiedenis van een linkse of rechtse 'periodes' kijkt, dan zie je dat die ook gekenmerkt worden door groeiend extremisme. Hoe langer ze aan de macht zijn, hoe 'conservatiever' cq 'socialistischer' ze worden. De discussie spitst zich meer en meer toe op enkele slogans. Dat is een stuk minder dan een partij in haar mars heeft. Daar mag je ze niet op beoordelen. Hoe kan dat gebeuren? Ik denk daarom dat het streven naar perfectie de bron van de ellende is. Wat boven water komt is ons [fatale!] streven naar zuiverheid.
Dat journalistenforum projecteerde dat toen op de rol --of de taak-- van de PS. Zij kan zich niet focusseren op het bestrijden of het 'opponeren' van Sarkozy. Sarkozy heeft geen politiek-eenduidige kleur, hij is een 'vliegend' doel. Hij is een opportunist die niet aarzelt om 'goede initiatieven' en 'goede mensen' van het andere kamp aan zich te trekken. Men haalde een recente redevoering van Sarkozy aan bij de International Trade Union. Jack Lang zei ervan dat die letterlijk door Mitterrand had kunnen worden uitgesproken. 'Opportunist zijn' heeft een zéér negatieve bijklank. Het is een afkeuring. Waarom? Omdat die niet 'zuiver' is? Maar dat is een fataal streven!!
Wat Sarkozy doet is zich telkens concentreren op "wat dóen we nu?", en voor de 'beste middelen' daarvoor, heeft hij geen 'ideologische kieskeurigheid'. En daarmee staat de PS, met haar theoretiserende éléphants, buitenspel. Zij kunnen geen eenduidige actie bepalen, althans niet een die 'theoretisch zuiver" is.
Het doet mij denken aan de klimaatsdiscussie die ik in Perth meemaakte na de verschijning van het CIEC-rapport [8 feb 2007] dat als oorzaak van de global warming 'intergouvernementeel' de CO2-uitstoot als oorzaak canoniseerde.
De West-Australische Vereniging voor Duurzame Energie legde meteen een lijstje op tafel met de te verwachten stijgingen van de zeespiegel voor de Australische kust in Perth en zei: "Uitstoot of géén uitstoot! Oorzaak of géén oorzaak! Wat dóen we? Het water stijgt. De Swan River gaat verzilten". [15 feb 2007]
En die houding zie ik ook in de zogenaamde 'opportunismes' van Sarkozy, waardoor hij een 'vliegend doel' wordt voor de ideologen van de oppositie. Dat is niet 'alleen maar' om macht te zoeken, of om macht te bevestigen. Het houdt ons ook bij de les, bij de realiteit. Er moet [goed] geregeerd worden. Dat is belangrijker dan 'zuiver' in de leer zijn.
Natuurlijk heeft dit laatste argument --efficiënt handelen is belangrijker dan zuiver-in-de-leer zijn-- zijn eigen grenzen, maar dat is deel van de realiteit, en maakt het leven spannend en boeiend.
De realiteit is niet 'zuiver'. Dat hopen wij slechts, dat willen wij, dat idealiseren wij. Maar 'waarheid' is nog wat anders. Nietzsche waarschuwde al: "Het streven naar zuiverheid is zelf onzuiver" [3 juli 2009]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Maandag 13 Juli 2009
--"Als het niet goed voelt om alcohol te drinken, of pinda's te snoepen, dan doe ik dat niet. Ik sta in de natuur, en de eisen daarvan zijn voor mij niet 'lastig'."
Zijn vrouw zag dat anders. Dat soort eisen waren verbodsbepalingen waartegen ze zich moest verzetten. Hij had toen vergoelijkend gezegd:
--"Jij leeft en denkt vanuit de cultuur, en de natuur is voor jou 'lastig' en storend. Dat is toch een mooie symmetrie tussen ons, nietwaar?"
--"Maar weet je wat ze zei? Nietes! Ik was vroeger een recalcitrante tomboy, en dit verzet is eigenlijk een autoriteitsconflict met mijn vader". (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Dinsdag, Quatorze Juillet 2009
Sinds een paar jaar hebben we hier een nieuw bestuursniveau: Iets tussen de departementen afzonderlijk en Parijs. Dat opent de mogelijkheid tot --het stimuleert zelfs-- regionale activiteiten. Dat was nog steeds de grote angst van Parijs, dat de macht van de regio's weer terug zou komen. Het hele 'verdeel-en-heers'-systeem na 'De Revolutie' was er door geïnspireerd. Zelfs in de tijd van de autowegen, kregen de radiale wegen de voorkeur, en tangentiale verbindingen werden 'onderdrukt'. [Zover zijn ze in Spanje nog niet, daar meesmuilt Madrid --en de hele PP-- nog steeds over de 'vermaledijde decentralisatie' van de na-Franco Grondwet].
Onze regio bestaat uit het departement Hérault [dat zijn wij met Béziers en zo]. Verder uit Aude en Pyrenées-Orientales [dat zijn onze zuiderburen tot aan de Spaanse grens], Gard noordelijk van ons aan de kust tot waar de Provence begint], en in het binnenland Lozère, zeg maar de Cevennes.
De regio heet nu nogal fantasieloos Languedoc-Roussillon. George Frêche had indertijd een veel origineler voorstel dat refereerde aan de tijd van de Romeinen of ouder, maar de politieke waarde van deze kleurrijke ex-burgemeester van Béziers was toen zo laag [zie 6 augustus 2008] dat het lacherig kon worden afgedaan. Jammer.
Maar nu is hij de motor achter talrijke initiatieven die kleur en identiteit geven aan deze nieuwe regio. De koeienstal van 'groepsmerken' --bijvoorbeeld-- waarmee de regionale handel zich wilde profileren, mestte hij uit, en stimuleerde het nieuwe merk en kwaliteitslabel Sud de France.waarbij iedereen-met-kwaliteit zich kan aansluiten. Dat begint te werken.
Het regionale voorlichtingsblad, Vivre, van Juillet/Août 2009, heeft als thema het toerisme. Heel interessant! Zelfs de cijfers en de obligate 'kampioenschappen' die laten weten dat wij de vierde zijn van alle regio's, en dat wij La prémière région française zijn in de "hôtellerie de plein air". Interessant! Interssant! Maar ik dacht:
--"Wat is dàt nu weer? Hôtellerie de plein air?"
Het is de nieuwste versie van het versleten woord 'camping'. Dat doet kennelijk teveel denken aan korte broeken, stevige wandelbenen, rugzakken en andere ouderwetse ruigheden. Ze willen meer 'campings haut de gamme', 'betere campings', zogezegd. Die verhuren niet alleen ruimte aan 'résidents mobiles' die met hun 'camper' komen aanrijden, maar ook bedden in tenten en caravans. Kennelijk voor fietsers en arme automobilisten. In hun lofzang op deze campings-nieuwe-stijl, aarzelen de betrokken ondernemers niet om zich te positioneren als ' le domaine de villages de plein air'.
--"Wat is dàt nu weer? Villages de plein air? Openluchtdorpen?"
--"Zijn alle dorpen dan niet in de openlucht?"
Ik zou zeggen dat 'overdekte dorpen' beschut tegen hittegolven en regen de ware toeristische innovatie zouden zijn. Nee dus.
Vivre is een interessant blad, maar ze moeten geen open deuren in openluchtdorpen intrappen. Dat lijkt op hollandse 'gebakken lucht'. Ons Cessenon sur Orb is toch ook een openluchtdorp? Met èchte regen, èchte zon, en ècht onweer ... op z'n tijd?
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Woensdag 15 juli 2009, Peter komt!
Gisteren was het een stralende Nationale Feestdag. Ik heb het hele spektakel op de Champs Elys�es wel eens helemaal op TV bekeken. Trouwens ook ooit in werkelijkheid. Maar gisteren, toen ik terugkwam van mijn wandeling, zag ik alleen het spectaculaire staartje met de koorzang van La Marseillaise [naar idee�n van Carla Bruni, werd erbij gezegd], en parachutisten die op het voorplein landden.
Hier in Cessenon sur Orb begonnen de jongelui al vroeg op straat te knetteren met rotjes. Later kwam het offici�le vuurwerk. Toen was het nog droog. Geleidelijk namen de weerlichten het over. De hele nacht. Vanmorgen druilde het. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Donderdag 16 juli 2009
Vanmorgen dacht ik: 'Ik schrijf geen stukje want Peter logeert hier'. Maar het zette mij aan het denken: 'Waarom schrijf ik eigenlijk iedere dag zo gedisciplineerd?' Het antwoord op die vraag is simpel: Ik ben een nieuwsgierig mens. Op het chaotische af vul ik mij met 'interessante' waarnemingen, en houd 'vragen' over. 'Intellectuele boulimie' zogezegd.
Mijn remedie is om er iedere morgen ��n 'probleem' er uit te lichten, dat uit te benen, en de rest te laten voor wat het is. Dan heb ik een schone lei.
Peter is bijna net zo'n tiep. Geen probleem meer over! Behalve dit natuurlijk. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Vrijdag 17 juli 2009
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Zaterdag 18 juli 2009
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Zondag 19 juli 2009, Peter is vertrokken
Peter is vanmorgen van het nieuwe vliegveldje bij Béziers vertrokken. Ik heb hem gebracht. We hadden vanmorgen, net als iedere dag, nog een frisse ochtendwandeling gemaakt tot het warm werd. En natuurlijk bijpraten. Daarvoor was hij hier.
En nu is het feest voorbij. Hij SMS-te nog dat hij goed was aangekomen. Mooi zo!
Hier heb ik balans opgemaakt van mijn vorderingen op de geplande '1000 km' wandelen. Nèt als het vorig jaar, toen het voor het eerst kritisch werd. Ik had die zware griep gehad, en het was opeens niet meer zo vanzelfsprekend om 'zomaar' vijf uur te lopen naar Olargues, naar de andere kant van de berg, of andere zeer grote wandelingen. Mijn dagmaximum ligt lager, maar met zorgvuldig plannen en gedisciplineerd volhouden van wat wèl binnen mijn vermogen ligt, heb ik 'de 1000' toch gehaald in mijn Séjour Français de 2008.
Dit jaar moest ik om verschillende reden een 'kalme start' maken. Ik kon er op rekenen dat mijn conditie 'al wandelend' zou verbeteren, en dat ik zodoende de 'achterstand' zou inhalen. In mijn nieuwste planning moet ik 79 km per week maken tot 15 september. Dan vertrek ik naar NL voor mijn verjaardag. Ik maak nu vijf dagen van 16 km en twee rustdagen per week. Dat tempo had ik het vorig jaar ook.
De vorige week --Zondagavond is het ijkpunt-- zat ik boven mijn schema met 291 km, en mijn 'schema' zei 289. Ik had zogezegd een 'agio' van twee kilometer. Deze week haalde ik mijn 'schema' niet, Maar dank zij de 'agio' van de vorige week loop ik toch niet achter. Ik moet nu op 368 km zitten, en daar zit ik een kwart kilometer boven.
Regelmaat en discipline zijn dus de sleutelwoorden voor de rest van de tijd, want meer dan 16 km per dag brengt mij in de risicozône van 'overtraining'.
Ik ben benieuwd. Het zit er in, maar het is krap. Lekker spannend dus.
Ik zal iedere week de stand melden van de 'agio' ;-) of de 'disagio' ;-(
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Maandag 20 juli 2009
Vanmorgen lag er al een mailtje van Henk:
--"H�! Je mag je ��k wel eens afvragen waarom je zo super-gedisciplineerd wandelt. Precies als een paar dagen geleden over dat gedisciplineerde schrijven van jou. Dat was duidelijk. Maar dit wandelen? Je bent toch geen topsporter?"
Dat zal ik je eens precies zeggen, Henk. Allereerst zou ik lijfelijk verpieteren als ik de hele dag achter mijn computer zit, in kranten neus of boeken lees. Maar wat ik vooral nodig heb, is een paar uur per dag uitwaaien, en aan Niets denken. Wandelen is dus een soort meditatie.
Zo zit dat. Gesnopen? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Dinsdag 21 juli 2009
Op 1 Juli verloor ik alle creditkaarten. Ik meldde de paniek een dag later in dit dagboek. En ook dat ik 'alles' meteen had geblokkeerd, en dat de nieuwe kaarten onderweg waren. Intussen heb ik Visa, Rabo, Santander en Cr�dit Agricole ontvangen. Ik belde met ING waar ze bleven. Ze hadden de nieuwe kaart 16 Juli 'in productie' gegeven, en met de noodzakelijke vijf werkdagen voor productie en levering moest ik op "overmorgen" rekenen.
--"Niks aan de hand", vond de telefoondame.
Behalve dat ze 15 dagen nodig hadden om de kaart 'in productie' te geven.
Zo zit dat bij ING. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Woensdag 22 juli 2009
Mijn stappentellertje berekent de afgelegde afstand door het aantal stappen met een vast getal te vermenigvuldigen. Dat geeft natuurlijk fouten. Daarom heb ik vanmorgen, terwijl ik wandelde, een systeem uitgevonden met absolute precisie. De technologie is er. Daar ligt het niet aan. Het zal wel te duur zijn, en er is helemaal geen vraag naar hogere nauwkeurigheid. Maar het blijft een uitvinding, nietwaar?
Aan iedere voet klem ik een draadloos afstandmetertje dat de afstand naar de andere voet meet op het moment dat de voet wordt neergezet. En dan maar optellen! Dat is toch een kleinigheidje voor een moderne chip? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Donderdag 23 juli 2009, Martine jarig!
Ik weet niet zo goed raad met Plaxo en dat soort dingen. Ik heb ooit --omdat ik op zoek was naar een internetplek voor mijn adreslijst-- mijn adressen op Plaxo gezet. Dat zou mijn behoefte vervullen. Gelukkig --héél gelukkig!-- heb ik toen *niet* op het knopje gedrukt om "iedereen" daarvan op de hoogte te stellen.
Maar nogal wat van mijn kennissen en verder-weg-relaties hebben dat wèl gedaan. Bij Plaxo, bij LinkedIn, bij UNYK, bij hi5, bij Facebook, en waar al niet meer. Volgens Die Sueddeutsche zijn er zo'n 2000 van die 'kringen'. En nu krijg ik voortdurend 'uitnodigingen' om 'vriend' te worden. Het gaat meestal om onbekende namen die ik via-via nog wel kan traceren, maar ook om meer nabije relaties. Voorzichtige navraag, via een ander adres, heeft totnutoe vrijwel steeds opgeleverd:
--"Sorry, alle adressen van mijn computer zijn gekaapt", of woorden van gelijke strekking. Ook totale onwetendheid van het gebeuren, wordt gemeld.
Een van die kennissen is intussen overleden, maar de uitnodigingen gaan door. Evenals de melding van zijn haar verjaardag.
Toch hoor ik ook wel van goede ervaringen. Het blijkt dan een gesloten(!) subgroepje te zijn dat discussieert over een bepaald onderwerp. Dat deed ik vroeger bij Yahoo! al. Daar heb ik zo'n 'group' nog een tijdje gemanaged. Wat is de meerwaarde via LindedIn e.d.? Zeker als je daartegenover het kennelijk onvermijdelijke privacy-verlies stelt.
Hetzelfde artikel in Die Sueddeutsche gaat in op die privacy. De Stasi-frustratie is kennelijk de drijfveer, al wordt die niet genoemd. Maar eerst noemen ze wat getallen. Facebook heeft 250 miljoen deelnemers, en groeit met 90 duizend per dag. Binnenkort hebben ze netzoveel deelnemers als er inwoners in de VS zijn, 300 miljoen. Andere berekeningen en schattingen leren dat 734 miljoen mensen in de hele wereld aan een dergelijk 'Internet-Net' deelnemen. Dat is tweederde van alle Internetdeelnemers.
En waar gaat het over? Allemaal babbelen. Vooral kinderen en jongeren babbelen vrijuit over wat er in het gezin gezegd wordt over god, de politiek en over andere mensen. En over wat hun ouders daarvan zeggen en denken.
Nu komt de Stasi-frustratie pas goed om de hoek kijken, want de schrijver vraagt zich af wat wij over vijftig jaar doen met deze 'gegevens'. Wat is "die Langzeitwirkung des gegenwärtigen Daten-Exhibitionismus".
Hij wijst er op dat de 'kleine lettertjes' van de privacy-beveilingingsparagrafen van de gebruiksaanwijzing stilletjes worden veranderd tot een bijna ongebreidelde privacy-rechteloosheid. Hoe kunnen we dat rijmen met ons streven naar 'Informationele Zelfbeschikking'? Kortom, de Stasi-frustratie ten top.
Intussen weet ik nog steeds niet wat ik er zelf mee kan. Ik houd afstand. Ik probeer nutteloze uitnodigingen van onbekenden te traceren, en tot zwijgen te brengen. Met weinig succes vooralsnog. "Doodzwijgen en ondergáán". Daar komt het op neer. Ik heb eindelijk kontakt met de zoon van die overleden mevrouw, maar de berichten blijven komen. En als ik nog eens een internetdiscussie in kleine kring wil houden, ga ik eerst naar Yahoo!, denk ik.
Die Sueddeutsche van 19.07.2009: Der entblößte Mensch, door B. Graff http://www.sueddeutsche.de/computer/545/481021/text/
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Vrijdag 24 juli 2009, Lizette jarig!
De VS worden dezer dagen weer eens geconfronteerd met de minder fraaie resultaten van de Onzichtbare Hand. Het wordt duidelijk dat het rijkste land van de wereld het slechtste en het duurste gezondheidssysteem heeft. Eindelijk pakt iemand de (melk)koe bij de horens: Melkkoe voor de verzekeraars vooral.
Dat leidt mooi af van dat andere 'resultaat': De financi�le crisis van de banken die met belastinggeld van de afgrond zijn gered, maar nu vrolijk doorgaan met hun speculatieve praktijken. Ze zijn niet te stoppen, want als het weer een crisis wordt kan het niet anders dan dat het publiek weer bijspringt. Pure chantage. Sarkozy wil er met de G20 wat aan doen, want ieder land op zich is machteloos. Zelfs Frankrijk.
En dan is er n�g een bliksemafleider boven water gekomen na lang en geduldig journalistiek speurwerk. Terwijl het Amerikaanse congres zich druk maakt over de 'vrije concurrentie' op de markt van de mobieltjes, komt er in die sector een ander lijk uit de kast.
Zes jaar geleden kwam het gevaar van telefoneren tijdens het rijden onder offici�le aandacht, en dat werd 'bezworen' door op grote schaal het 'hands free' telefoneren in de voeren. Maar dat was een lapje voor het bloeden. Op dat moment was al bekend dat het maar een klein gedeelte van het probleem oploste. Het gaat om de aandacht die wordt afgeleid. Want 'hands free' is niet 'mind free'.
Uit die studie over het jaar 2002 bleek dat een telefonerende automobilist vergeleken moet worden met 'rijden onder invloed' met 0,8% alcohol. Gemiddeld 12% van de automobilisten is aan het telefoneren, en in 2002 veroorzaakten ze 240.000 ongelukken met 955 doden.
Waarschuwingen aan de wetgevers die toen met de hands free wetgeving bezig waren werden tegengehouden, evenals uitgebreide 'nadere studies'. Onafhankelijke onderzoekingen van kleinere universiteiten werden eveneens 'stilletjes' tegengehouden.
Onder druk van consumentengroeperingen "which filed a Freedom of Information Act lawsuit for the documents", is het rapport dezer dagen vrijgegeven. Intussen is het publiek in slaap gewiegd met de illusie dat hands free het probleem zou oplossen. Daardoor er is een gewoonte ontstaan om 'aan het stuur' te telefoneren, te SMS-en en zelfs je laptop te bedienen. Fataal, maar goed voor de omzet van ziekenhuizen en voor de advokaten die medische kosten heen-en-weer praten tussen de diverse verzekeringen. Want d��r blijkt ��k een van de grote kosten van het Amerikaanse ziektekostensysteem te zitten: Het uitzoeken van 'Wie moet dit betalen'?
Niet alleen de Onzichtbare Hand, maar ook onzichtbaar gemaakte feiten hebben een handje geholpen voor een reusachtige omzet en winst binnen een gesloten circuit. De uitspraak van Adam Smith, dat dat 'vanzelf' ten goede zal komen aan de maatschappij als geheel, moet dus opnieuw worden betwijfeld.
_________________
MATT RICHTEL, DRIVEN TO DISTRACTION, U.S. Withheld Data on Risks of Distracted Driving, NYT, July 21, 2009
http://www.nytimes.com/2009/07/21/technology/21distracted.html
EDITORIAL, The Truth About Cars and Cellphones, NYT, July 23, 2009 http://www.nytimes.com/2009/07/23/opinion/23thu3.html
Het volledige document. 266 pag. Department of Transportation's National Highway Traffic Safety Administration
http://documents.nytimes.com/documents-from-the-u-s-department-of-transportation-s-national-highway-traffic-safety-administration
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Zaterdag 25 juli 2009
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Zondag 26 juli 2009
Els vroeg mij waar die uitdrukking vandaan kwam die ik kortgeleden weer eens gebruikte: "Wat je niet kunt bestrijden, moet je beschrijven".
Ik gebruik die uitdrukking wel bij mijn 'inwendige discussies', als ik verward ben, of in een malaise. "Je kunt er altijd wat aan doen", lijkt het dan te zeggen, "al is het maar beschrijven". Op die manier ontsnap je aan verlammende machteloosheid. Maar je hebt er een soort 'inwendige nederigheid' voor nodig. Je moet er wat voor inleveren. Je bravour, en je eventuele ongebreidelde optimisme --hoe heilzaam soms ook-- moet je even achter je laten. Een stapje terug zetten.
Ik gebruik het al vele vele jaren, en dacht lange tijd dat het van William Randolph Hearst stamde, de pers-tycoon. Ik had ooit een biografie van hem gelezen, en ik had dit ervan overgehouden. Maar toen ik dat eens wilde natrekken --dat boek had ik al lang niet meer-- kon ik het niet vinden. In een stukje 5 november 2002 gebruikte ik het, maar de herkomst van Hearst betwijfelde ik toen al.
Nu ben ik er weer eens achteraan gegaan. Famous Quotes e.d. leverden niets anders op dan het overbekende: 'You furnish the pictures and I'll furnish the war'. Hij stookte dat het een lieve lust was tussen oorlogvoerende partijen in Mexico en Zuid-Amerika. Alleen omdat de oplagen van zijn kranten daardoor zouden stijgen.
Maar van de biografie herinner ik mij ook dat deze kwalijke karaktertrek enige nuancering behoeft. Hearst had wel degelijk compassie met wat omging in de ziel van de vechtende partijen. Dat bleek o.a. uit zijn houding tegenover de jodenvervolgingen in de Hitler-tijd. Hij heeft ooit Hitler persoonlijk ge�nterviewd, en hij nam geen blad voor de mond. Maar tegen de jodenvervolgingen kon hij niets. De Amerikaanse pers was daarover 'nogal terughoudend'. Het moet in die kontekst zijn geweest dat ik die uitdrukking aantrof. Het was een 'verweer' tegen de lakse Amerikaanse pers van die tijd. Als journalist heb je alleen je pen als wapen:
--"Nou! Gebruik dat dan!" [en bovendien stijgen je oplagen!]
Maar ik gebruik die uitdrukking niet op die manier. Heel misschien kun je een deel van mijn dagelijkse stukjes ermee verklaren. Voor mij verdrijft het mijn eigen machteloosheid in voorkomende situaties. Door al die verwarde, bedreigende, en onbenoemde gebeurtenissen onder woorden te brengen, krijg ik weer macht over de wat er met mij gebeurt. Allereerst denk je dan aan Plato, maar ook Clausewitz hechtte groot belang aan de beschrijving van de uitgangstoestand bij een [militaire] aktie. Ideologische en politieke vertekeningen moesten worden ge�limineerd!!
Dat is wat 'beschrijven' doet: Het verjaagt spoken en waandenkbeelden, en verscherpt de waarneming.
Toen ik mijn uitdrukking eens gebruikte in de nabijheid van een ex-alcoholist --toen actief strijder in Alcoholics Anonymous-- bestreed hij mijn spreuk heftig:
--"We hebben al veel teveel 'gevoelige beschrijvingen' van alcoholisme. Allemaal zelfbeklag!!"
Hij noemde zichzelf 'alcoholist', geen 'ex-', ook al had hij vijf en twintig jaar geen borrel meer had aangeraakt.
--"Een alcoholist is iemand die nooit alcohol moet drinken", was zijn 'definitie'.
Mij viel op dat deze 'beschrijving' van een alcoholist hem weer macht over zijn uitzichtloze toestand-van-toen had gegeven. Hij had het kwaad bestreden door het te beschrijven; een goede naam te geven. Zo slecht was mijn uitdrukking dus niet.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Maandag 27 juli 2009
De Tour de France mag dan wel voorbij zijn, mijn Tour is dat niet. Ik ga door met 'pittige wandelingen' om ook dit jaar duizend kilometer te maken v��r eind September. Door een zware griep was mijn conditie het vorig jaar opeens niet meer voldoende om 'zomaar' dertig kilometer lopen. Overtraining dreigde. Strakke planning en discipline werden noodzakelijk. Dit jaar haal ik het alleen als ik iedere week keurig 79 kilometer maak. Dat zit er n�t in, en deze week is weer gelukt. De target voor gisteravond was 447 kilometer, en ik maakte 448,88.
Ik ben bijna halfweg de duizend. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Dinsdag 28 juli 2009
De vorige week Vrijdag kwam de 'pure chantage' ter sprake waarvan de belastingbetaler slachtoffer is omdat hij 'sowieso' voor de risico's van het risicovolle gedrag van banken moet opdraaien. Ik haalde toen Sarkozy aan die wees op de machteloosheid van de nationale staat in deze, en hulp zocht in de G20.
Blijkens diverse verslagen over de 'herleving' van de economie --althans van de financiële wereld, laten we dat onderscheid eindelijk eens duidelijk stellen-- gaan de grootste banken rustig door met het oude spel, met deze "bonus-driven risk culture".
Een Editorial van NYT van gisteren wijst op de 'record quarterly profits' van Goldman Sachs, en het uitbetalen van 'juicy bonuses' deze maand. Dat schiet NYT in het verkeerde keelgat: deze banken zouden er gewoonweg niet meer zijn zonder de miljardenhulp, en nu stevenen ze vrolijk af op hetzelfde onheil.
De wettelijke beperkingen van die bonussen, die politiek in de maak zijn, kunnen niet het goede antwoord zijn omdat ze de kern van de zaak niet raken. Het is het korte-termijn denken, en het 'gratis' verzekerd zijn tegen risico's op lange termijn. Dáár zit de angel. Hoe kun je banken verplichten lange-termijnrisico's in hun overwegingen mee te nemen? Je zou ze een verzekeringpremie aan de staat moeten laten betalen. Hoe groter de bank, hoe groter die premie. Dat zou tevens de maximum grootte van een bank beperken zodat ze nooit "te groot worden om failliet te mogen gaan". Hun chanteer-macht wordt daardoor kleiner. Of het een oplossing is? Het is in elk geval een goede analyse.
Die Sueddeutsche van vanmorgen bekijkt het van een heel andere kant. Als de banken en de topverdieners 'beschermd' moeten worden tegen de gevolgen van de crisis, waarom dan ook niet de allerlaagst betaalden. Dat zijn bovendien de dragers van de wèrkelijke economie. Vakbonden stelden 7,50 euro als minimumloon voor. Op dat lage inkomensniveau gaat iedere euro meteen naar de bakker en de kruidenier. Er kan niet worden gespaard. Het gaat meteen in de [echte!] economie. Dat kun je van die bonussen niet zeggen. Die gaan in 'nieuwe avonturen' en werken risico-verhogend. Uitgaven in de èchte economie zijn stabiliserend en verhogen de welvaart zodat er weer arbeidsplaatsen worden gecreëerd.
Niet iedereen is het eens met de vakbonden, want de creatie van arbeidsplaatsen op termijn moet je leggen naast de vernietiging van arbeidsplaatsen [van lager dan 7,50 per uur, let wel!] op korte termijn. Econometristen hebben berekend dat bij 4,50 per uur pas sprake is van 'zekere' toeneming van arbeidsplaatsen. Dat is dus de uiteindelijke waarde van de menselijke arbeid als die van alle meerwaarde is ontdaan.
Het doet mij denken aan Carnegie en Ford waarover ik 27 februari 2008 schreef:
--"Ford koos voor marktvergroting door zijn arbeiders méér te betalen. Carnegie, althans in eerste instantie, koos voor krap houden van de lonen. Dat kostte hem de eerste plaats".
Marx zal zich verheugd omdraaien in zijn graf. Eindelijk is de natuurlijke prijs van menselijke arbeid vastgesteld. Alles wat je meer verdient dan "viervijftig" is dus deel van de meerwaarde-koek. Maar de grootste snoepers zitten hogerop in de ladder, en dragen bovendien niet bij aan de wèrkelijke economie. Wèl aan de financiële crisis.
______________________
EDITORIAL, Of Banks and Bonuses, NYT, July 27, 2009, http://www.nytimes.com/2009/07/27/opinion/27mon1.html
Thomas Öchsner, Mindestlohn in Deutschland, Mehr Geld, mehr Jobs, Die Sueddeutsche, 27.07.2009, http://www.sueddeutsche.de/wirtschaft/607/482072/text/
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Woensdag 29 juli 2009
Het gezondheidssysteem van de VS is "a bo mi na bel". Al vele jaren. Het rijkste land van de wereld heeft het duurste en slechtste systeem. Maar nu wordt er wat aan gedaan. Althans, dat is te hopen, want de weerstand van degenen die belang hebben bij het handhaven is ook groot. Obama heeft voor zijn hervorming de handen nog niet ècht op elkaar. Maar zoals we de wet van "de remmende voorsprong" kennen, is er ook een van "de creatieve achterstand". Bedrijven die aan de top liggen in hun sector hebben om verschillende reden moeite met het opdoen of doorvoeren van nieuwe ideeën. Het tegendeel is vaak het geval bij achterblijvers. Als ze niet weggezakt zijn in malaise of machteloosheid, bruist het soms van goede ideeën, en zijn vooral de condities om die in te voeren gunstig.
Misschien hebben we in de VS te maken met zo'n creatieve achterstand. In de heftige politieke strijd komt namelijk een vraag naar voren die de landen met een 'goed' gezondheidssysteem zich niet hebben gesteld 'Wat is gezondheid eigenlijk?'
In een essay in NYT van gisteren stelt H. Gilbert Welch deze cruciale vraag, en wijst er op dat wij het antwoord altijd hebben overgelaten aan " ... health professionals entwined with pharmaceutical companies, biotechnology firms, manufacturers of medical devices and diagnostic technologies, free-standing diagnostic centers, surgical centers, hospitals and academic medical centers — a group aptly labeled some 30 years ago by the editor of The New England Journal of Medicine as the 'medical-industrial complex'."
Die hebben geleidelijk-aan het 'gemakkelijke' antwoord ingang doen vinden:
--"Health is the absence of abnormality."
Vroeger zochten mensen gezondheid omdat ze ziek waren, nu zoeken 'health professionals' met de modernste marketingtechnieken patienten 'om te checken op abnormaliteiten'. Zo vinden ze natuurlijk 'abnormaliteiten' [uit(!)] aan de lopende band.
De enige manier om te weten of je gezond bent, is klant te worden van het systeem. Commerciëel en structureel zit dat medical-industrial complex dus heel goed in elkaar!
Maar het begrip 'gezondheid' is verdwenen. Het is zogezegd 'gekaapt'.
In het debat voor het nieuwe Amerikaanse gezondheidssysteem brengen sommigen naar voren dat het zoeken naar meer-en-meer abnormaliteiten het doel moet zijn, maar in hoeverre dit sterfte en invaliditeit vermindert, is een open vraag. 'Abnormaliteiten' worden op die manier produkten van een commerciëel systeem, met zijn nuttige produkten, zijn nutteloze lif-lafjes en zijn modieuze hebbedingetjes.
"Afwezigheid van abnormaliteiten" is een slechte definitie van gezondheid. Enerzijds is het te smal, want gezondheid is meer dan het vermijden van sterfte en invaliditeit. Anderzijds is het te breed, want ieder herbergt 'abnormaliteiten' die geen vlieg kwaad doen. Maar intussen zorgt die 'slechte definitie' er wel voor dat ons gevoel voor gezondheid is verdwenen, en dat wij ons nooit meer 'lekker gezond' voelen.
Zo ongeveer, nuchter, niet zo hilarisch als ik, analyseert Gilbert Welch de toestand.
Laten we hopen dat de Amerika's achterstand 'creatief' is.
_______________
H. GILBERT WELCH, M.D., Essay, To Overhaul the System, ‘Health’ Needs Redefining, NYT, Health, July 27, 2009
http://www.nytimes.com/2009/07/28/health/views/28essa.html
H. Gilbert Welch, a professor of medicine at the Dartmouth Institute for Health Policy and Clinical Practice in Hanover, N.H., is the author of "Should I Be Tested for Cancer? Maybe Not and Here’s Why."
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Donderdag 30 juli 2009
Eigenlijk heeft Lance Armstrong de Tour gewonnen. Volgens de Oude Tijdrekening werd hij slechts derde, maar in deze Nieuwe Tijd, gelden andere waarden. Namelijk die van Armstrong zelf. Met behulp van een goed uitgekiende publiciteitsstrategie heeft hij niet alleen zijn eigen image, maar ook dat van de Tour weten te veranderen. Zo ongeveer luiden de nabeschouwingen van Mustapha Kessous. Het aantal kijkers, dat dalende was de laatste jaren, is opeens gestegen.
Maar ook de organisatoren van de Tour hebben meegewerkt. Toen de terugkeer van Armstrong aan de orde kwam, meesmuilde de ex-voorzitter van ASO, de eigenaar van de Tour, dat nu ook het tijdperk van de twijfel en verdachtmakingen zou beginnen. Niets is minder waar gebleken. Gedurende de zeven Tours waar hij de winnaar was, werd hij vaak uitgefloten vanuit de wegbermen, en werden er 'xenofobische' plakkaten getoond tegen deze Yankee. Hij was een 'indringer'.
Maar de nieuwe organisatoren hebben van het verdwijnen van de Fransen in de top een 'pluspunt' weten te maken. De Tour is nu de grootste internationale show ter wereld. Zelfs de dood van Michael Jackson kon die maar heel kort stelen.
Inderdaad, een uitgekiende publiciteitsstrategie waar onder andere voor het Amerikaanse publiek ook in paste dat Armstrong zich --al was het maar voor een paar dagen-- kandidaat stelde voor de presidentsverkiezingen in Texas.
Armstrong moest juist niet winnen in dit plan. Hij moest de 'luis in de pels' van het team zijn. Met Twitter-berichtjes tegen zijn teamgenoot Contador --die uitgebreid in de media werden aangedikt-- wist 'hij' [Nokia en de goed betaalde 'storytellers' natuurlijk] de publiciteit te verhogen. Over doping werd niet meer gepraat, want daar ging het helemaal niet over. 'Winnen' was maar één elementje uit "De Grote Show".
In plaats van de stoere eenzame cowboy die zijn kanker door eenzame wilskracht had overwonnen, was hij nu 'gehumaniseerd'. Hij hield van de Fransen, en kon door de Fransen worden bemind. Zijn stichting Livestrong, gericht op kankerbestrijding, kreeg veel sympathie, en veel TV-journalisten droegen zichtbaar de Livestrong-armband. Zijn slogan, die hij van Obama had 'geleend', was Hope Rides Again. Dat verhoogde nog de sympathie.
Wellicht had hij --en de nieuwe Tour-organisatoren-- het lesje van Raymond Poulidor geleerd, de eeuwige tweede uit de periode van Jacques Anquetil en Eddy Mercks. Met het koosnaampje Poupou was hij razend populair.
Kortom, het gaat niet meer om winnen. Het is een goed georganiseerde show waarin alles is voorgeschreven. Kessous, in Le Monde van gisteren vergelijkt het zelfs met catch, ook daar is alles voorgeschreven in een draaiboek dat door storytellers en vakmensen is gemaakt.
De Tour is gekaapt. De Tour is dood. Lang leve de Tour!
______________________________
Mustapha Kessous, Analyse, Lance Armstrong, vainqueur médiatique du Tour de France, LE MONDE 28.07.09 http://abonnes.lemonde.fr/opinions/article/2009/07/28/lance-armstrong-vainqueur-mediatique-du-tour-de-france-par-mustapha-kessous_1223470_3232.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Vrijdag 31 juli 2009, Ignacio jarig!
Kindle is de nieuwe manier van boeken lezen. Van Amazon. Ik heb het ding nog niet in handen gehad, maar het is veelbelovend. Je leest van een computerscherm, maar het lijkt net 'papier-en-inkt'. Het is een soort leesplankje. In niets doet het aan een computer denken, zelfs niet aan een laptop. Je kunt er in alle standen mee lezen die met een boek mogelijk zijn. Meer nog. In bed onder de dekens, bijvoorbeeld, want het is verlicht van binnen uit. Je kunt bladzijden of passages markeren; je kunt er aantekeningen bij maken. Je kunt er een hele bibliotheek op herbergen, en de boeken koop je 'electronisch': Binnen een paar seconden na de transactie kun je met lezen beginnen. Wat wil je nog meer?
Je bent voortdurend 'on line'. Hé? Waarvoor is dàt nu weer?
Als er 'foutjes' in het boek staan, worden die meteen gecorrigeerd. Door Amazon. In een paar seconden. Je merkt er niets van. Zoals met andere boeken --ook electronische-- mag je het niet doorverkopen of kopiëren. Dat kunnen ze dan meteen onder controle houden. Logisch toch?
Nu wordt het tijd dat ik een uitspraak aanhaal die ik 26 November 2006 ontdekte toen ik The Road to Serfdom van Hayek ter sprake bracht.
Hayek analyseerde hoe onze planningsmaatschappij mensen tot slaven, en --in zijn vergulde-- vorm tot horigen en lijfeigenen maakt. Hayek begon zijn analyse namelijk met een uitspraak van Benjamin Franklin:
--"Those who would give up essential liberty to purchase a little temporary safety deserve neither liberty nor safety".
Wat is er namelijk gebeurd? Amazon heeft wederrechtelijk twee boeken van George Orwell op die manier gepubliceerd en 'verkocht', namelijk Animal Farm en 1984. Dat laatste is dat van 'Big Brother Is Watching You', Weet-je-nog-wel-oudje?
Dat mocht niet van de 'eigenaren van dit cultuurgoed'. Het zij zo. 'Boontje komt om zijn loontje', dacht ik toen in die berichten las in NYT en in die Sueddeutsche.
Amazon gehoorzaamde onmiddellijk aan dit kapitalistische eigendoms-imperatief, en haalde binnen enkele seconden alle exemplaren van alle Kindles af. In de hele wereld. Wég boek! Wég aantekeningen! Wou je net vanavond in bed het volgende hoofdstuk lezen. Had je maar beter naar Benjamin Franklin geluisterd!
Volgens die Sueddeutsche wordt dit vlaggeschip van de moderne communicatie nu tot een ordinaire ouderwetse stoomboot gereduceerd.
En er zitten nog meer nadenkertjes in. Ik dacht dat Kindle nog wel handig was --alleen een beetje duur-- als dienstregeling van de lokale busdienst. Tenminste als die ieder moment wordt geactualiseerd. Maar misschien zitten daar ook auteursrechten op, zoals ik 10 November 2008 rapporteerde. In Berlijn maakte een amateur toen een 'dienst' waarmee bezitters van iPods 'ter plekke' de volgende bus op hun schermtje konden krijgen. De stadsbusdienst, BVG, ging op haar 'auteursrechten' staan.
Maar voor boeken lezen, en aantekeningen daarbij maken, moet je het niet gebruiken. Vroeg of laat komt er een 'eigenaar' langs, of een 'dictator' die een zinnetje niet bevalt, bijvoorbeeld Berlusconi of Zuma. En foetsie ... is je 'aankoop'.
________________
BRAD STONE, Amazon Faces a Fight Over Its E-Books, NYT, July 27, 2009
http://www.nytimes.com/2009/07/27/technology/companies/27amazon.html
Christiane Fritz, Amazon in der Kritik, Ein Text zur Miete, http://www.sueddeutsche.de/computer/718/482182/text/
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek Juli 2009