Cessenon sur Orb, Dinsdag 1 September 2009
Het gaat over een apparaat wat in Europa nog niet verkrijgbaar is, maar er wordt wel druk over geschreven. Ik bedoel de Kindle van Amazon, die 'leesplank' die je met boeken [van Amazon!] kunt vullen, en die verder 'heel ergonomisch' en 'heel handig' is. Ik schreef 31 juli over de 'eigenaardigheid' dat het eigendom van een 'gekocht' Amazon-boek onzeker is. Omdat al die leesplankjes op het internet zijn aangesloten kan Amazon daarin drukfouten achteraf verbeteren. Handig! Maar die tekst kan ook in zijn geheel worden teruggehaald als het Amazon belieft. Bijvoorbeeld, zoals toen was voorgevallen, er problemen zijn de de auteursrechten. Nogal "Big Brother Is Watching You"-achtig, vond ik. Ook al omdat Amazon op die manier precies weet welke leesgewoonten en -voorkeuren jij hebt.
Nu heeft concurrent Google 'nogal veel' oude boeken gedigitaliseerd in de hele wereld. Boeken die soms nog maar een enkele bibliotheken in de wereld staan. Ook handig. Je kunt die nu allemaal op het internet raadplegen. In principe gaat dat over boeken waar de auteursrechten van verlopen zijn, maar er zijn natuurlijk altijd [erfgenamen van] auteurs en uitgevers die Google het 'eigendom' wel willen betwisten voor eigen profijt. Ook overheden zijn her-en-der in verwarring over hun 'culturele eigendom'.
Dezer dagen heeft Google zijn reusachtige --en nog steeds heftig groeiende-- voorraad leesbaar gemaakt voor ePub-formaat, dat een reeds wijdverbreid programma dat op iPhone en de zgn Smartphone wordt gebruikt. En .... niet op Kindle.
Dat is natuurlijk niet leuk voor Amazon die nu met Yahoo samenspant om auteurs, uitgevers en overheden te steunen zodat het hele Google project onderuit kan worden gehaald. Nu ze de bal niet kunnen pakken, pakken ze de speler. Of ze spelen "Mir nichts, dir nichts", en vernietigen de bal.
Wij, de toeschouwers, moeten aannemen dat De Onzichtbare Hand dit alles in banen zal leiden die 'goed' zijn voor ons allemaal. Misschien heeft Die Hand wel heel iets anders op het oog. Iets veel 'hogers'. Ik denk aan de totale opheffing van het analfabetisme.
Als je de hele wereldboekenvoorraad digitaal hebt gemaakt, is het maar een stap om al de leesplankjes sprekend de maken. Leesplankjes worden dan vóórleesplankjes.
Misschien vind je het blasfemisch dat ik de bedoelingen van de God van de Onzichtbare Hand probeer te duiden, maar ik heb tenminste één concrete aanwijzing dat het die kant op gaat.
De boeken van Google zullen op die manier wèl op miljoenen telefoontjes leesbaar zijn, maar niet op de 'klassieke' leesplanken. Dat alléén al is veelzeggend. Niemand hoeft meer te leren lezen. Analfabetisme is totáál verdwenen. En Big Brother kan dan misschien zelf God worden. Ik denk dat het daarop uitdraait.
_______________________________
Bernd Graff, Google digitalisiert Bücher, Das ganz große Rascheln, Die Sueddeutsche, 31.08.2009,
"Google Books" stellt mehr als Million digitaler Bücher nun auch im ePub-Format bereit - völlig kostenlos. Es kann von Smartphones wie dem iPhone gelesen werden, nicht aber von Amazons "Kindle".
http://www.sueddeutsche.de/computer/343/485766/text/print.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 2 September 2009, Ghislaine vertrekt
Toen ik voor de eerste keer las over "Vertical Farming" was ik daar nogal negatief over, want in mijn vorige leven had ik [indirect] te maken gehad met intensieve veehouderij. Dat was via de fabricage van de speciale voedselbrokjes waar wij toentertijd machines voor maakten en verkochten.
Zodoende bezocht ik legbatterijen voor kippen en 'flatgebouwen' van zes etages hoog waar koeien werden gehouden die nooit 'buiten' kwamen. De maatschappelijke kritiek daarop is intussen wijdverspreid.
Ik heb nog geen Vertical Farm bezocht, maar, naarmate ik er over las, kreeg ik toch een positiever beeld. De stank van de intensieve veehouderij maakte het onmogelijk dat vlak bij de steden te plaatsen. Het platteland wordt ermee vervuild.
Het gaat inderdaad om hoge gebouwen waar op iedere etage 'landbouw' wordt bedreven. Door de groencultuur werkt het luchtzuiverend en zou bijdragen aan de luchtkwaliteit in de steden. Het tegendeel van intensieve veehouderij dus. Er komt geen teelaarde aan de pas, want de planten worden gevoed met hydroponische en aeroponische technieken. Daarom zijn er ook geen herbiciden of pesticiden nodig die behalve allerlei andere ellende er ook voor zorgen dat het afvoerwater van de gewone landbouw onbruikbaar is voor verder gebruik. Met het snel voortschrijdend gebruik van irrigatie wordt intussen 70% van alle drinkbaar water daarvoor gebruikt. Niet alleen de aanslag op ons drinkwater, maar ook het dreigende tekort van landbouwgrond dwingen ons tot dergelijke 'innovaties'.
Kortom, ik heb mijn scepsis verloren, en ben er wat meer over gaan lezen. Niet moeilijk, want het is op Google al een heel bekend zoekbegrip. Het meest overzichtelijke vond ik The Vertical Farm Project [http://www.verticalfarm.com/]. Daar worden goede beschrijvingen gegeven en natuurlijk een lijst publicaties elders. De laatste nieuwe bovenaan. Niks bijzonders.
Maar toen klikte ik op ">>Read More" en ik werd verrast door een compleet overzicht van de publicaties sinds het is begonnen in de publieke/populaire pers. Je kunt de groei helemaal volgen. Eerst artikelen in Popular Science [september 2007] het tijdschrift dat een goede neus heeft voor wat op de grens van ''populair worden" ligt. Ze zijn iets gedurfder dan Wired Science [december 2007] en Science Magazine [februari 2008]. [http://www.verticalfarm.com/newsupdates.html]
Maar de allereerste was het feature artikel in New York Magazine van April 2007 dat meteen al in Mei verspreid werd in het Portugees, Frans, Duits, en Spaans. Je kunt mooi de wortels en de eerste vertakkingen van dit 'nieuwtje' volgen.
En natuurlijk is het ook inhoudelijk boeiend. O.a. dat het areaal akkerland per wereldbewoner schrikbarend afneemt, en dat gemiddeld de opbrengst van 4 à 6 vierkante meter akkerland met één vierkante meter 'vertikaal' kan worden gehaald. 'Gemiddeld', want voor aardbeien is het dertig tegen één.
Ook pure toekomstfantasten zijn aan het woord. Wat te denken van:
--"We cannot go to the moon, Mars, or beyond without first learning to farm indoors on earth"?
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 3 September 2009
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 4 September 2009
Enige tijd geleden --29 juli-- schreef ik over de vraag 'Wat is gezondheid eigenlijk?', en concludeerde dat we als maatschappij die vraag nog nooit goed hebben gesteld. Laat staan beantwoord. Daarom leven we nu met het 'gemakkelijke antwoord':
--"Health is the absence of abnormality".
Ik badineerde daarop voort, en stelde vast dat juist daarom het medisch-industriële complex perfect functioneert. Alleen zíj weten wat 'abnormaal' is, en zíj verkopen je de spullen om dat te corrigeren. Dat is perfecte klantenbinding. Slavernij zogezegd.
Een mooie illustratie daarvan was Maandag jl op het NLse Trosprogramma Radar. Om de burger nog een beetje te beschermen tegen deze 'klantenbinding', heeft NL, net als veel andere landen, wetten die de geneesmiddelenreclame aan banden leggen. Maar er zijn géén beperkingen om de burger een 'kwaaltje' te 'verkopen'. Toch ligt daar het beginpunt van de 'transactie'. Het einde van het eerste deel daarvan is dat je naar je huisarts stapt om je van die 'kwaal' af te helpen. De farma-marketeers hebben intussen gezorgd dat de huisarts helemaal is 'voorgelicht'.
--"Et voilà", de kassa rinkelt, en dáár ging het om. Niet om jouw gezondheid.
De TROS wijdde er een serieus programma aan, en demonstreerde hoe gemakkelijk het is om de NLse media in beweging te krijgen met zo'n [fake-]kwaal. Ons 'positieve vooruitgangsgeloof' is kritiekloos in dat soort zaken. De programmamakers van Radar hadden een gerenommeerd marktonderzoek­bureau gevonden dat met 'overtuigende' cijfers kwam. Radar liet vervolgens de manipulatie zien hoe dit 'uitgevonden kwaaltje' deel van onze 'abnormaliteiten-cultuur' werd gemaakt.
Dat alles in een serieus programma van 43 minuten, dat je nog op het Internet kunt zien. Het hilarische --voor wie het wil zien-- zit in de keuze van de 'kwaal'. 88% van de NLers blijken desgevraagd last te hebben van 'winderigheid'. NLers moeten wel eens 'een scheet laten', zogezegd. Sommige geïnterviewden noemden het 'flatulentie', want ze vonden 'winderigheid' een ordinair woord. Niemand zegt; "So what?"
Kortom, ik was getuige van het optuigen van een windhandel in de allerbeste commerciële tradities, vanaf de Tulpenmanie van 1637 tot de huidige fantasievolle 'financiële producten' van onze banken. De NLse media zijn er in gestonken: ik stink er in, jij stinkt er in, wij stinken er in!! Windhandel in het kwadraat. Zelfs stinkend.
De vertegenwoordiger van de farma-industrie komt in dat TROS programma telkens voor de dag met de Calimero-achtige 'verdediging' dat ze 'vijftien jaar' 'zorgvuldige research' in het product hadden gestoken. Maar dat is 'beside the point': ze hebben 'perverse research' in volksverlakkerij gestoken. Dáár praatte hij omheen.
Het komisch duo Koefnoen maakt het in vijf minuten duidelijk. In die vijf minuten vinden ze een 'ziekte' uit, MMD, Mid Morning Dip, ['iedereen' lijdt er aan 'weetjewel'] en halen het medicijn uit 'een-of-andere' stam in de binnenlanden van Borneo. Terloops passeren alle volks- en persverlakkerijen de revue. Je ziet de kraamkamer van de moderne storytelling.
En dat alles omdat we ons nog nooit goed hebben afgevraagd:
--"Wat is gezondheid eigenlijk?"
________________________
TROS Radar: http://www.trosradar.nl/index.php?id=uitzending, Koefnoen: http://www.youtube.com/watch?v=GfadXxW0sPI
De fake-reclame van Radar: http://www.eenvandaag.nl/binnenland/35049/misleidende_reclame_voor_medicijnen_op_internet
De fake-website van Radar: http://hetluchtop.nl/
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 5 September 2009
Gisteren kwam het medisch-industriële complex ter sprake, en dat bracht mij ertoe eens iets op te zoeken over de herkomst van die uitdrukking. Allereerst natuurlijk het militair-industriële complex waarvoor Dwight D. Eisenhower ons waarschuwde in zijn afscheidsrede van 17 januari 1961 met de volgende woorden:
--"In the councils of government, we must guard against the acquisition of unwarranted influence, whether sought or unsought, by the military-industrial complex".
De uitdrukking is inderdaad geconcipieerd door de tekstschrijvers van Eisenhower, maar de onderkenning van dergelijke structuren is ouder. Al in de aanloop van de Eerste Wereldoorlog, en de opbouw van het Duitse Keizerrijk, werd de 'stimulerende' rol van de industrie al onderkend. Alfred Krupp en zo. In het boek 1984 legt George Orwell de reden van de voortdurende oorlogen uit, en dat zijn, volgens hem, pure economische reden ten behoeve van de wapenindustrie.
In 1936 verschijnt het boek Fascism and Big Business waarin Daniel Guérin het beschrijft als: 'psychological, moral, and material interests in the continuous development and maintenance of high levels of weaponry, in preservation of colonial markets ... '. Guérin rekent dus de [koloniale] handel bij dat 'M-I complex'.
In The Road to Serfdom (1944) van F. A. Hayek wordt het beschreven als een na-oorlogs verschijnsel van mensen --militairen èn industriëlen-- die het moeilijk hebben met "the humbler roles they will [...] have to play in peaceful times".
Dat is een 'dooddoener'. De onderliggende drijfkracht naar 'oorlog' is permanenter, en niet zomaar het gevolg van een 'psychologisch overgangsprobleem' van mensen.
Dan is het beter om naar Noam Chomsky te luisteren die het een 'misnomer', een verkeerde benaming, noemt. Aansluitend bij Orwell en Guérin zegt hij dat het helemaal geen specifiek 'militair' probleem is:
--"There is no military-industrial complex: it's just the industrial system operating under one or another pretext, defense was a pretext for a long time".
Kijk, nu kunnen we terug naar het medisch-industriële complex, en, in aansluiting bij Chomsky, kunnen we zeggen dat het géén specifiek 'medisch' probleem is. Het 'medische', net als het 'militaire', is een 'pretext', een voorwendsel. De militairen, nèt als de artsen, zijn slachtoffer van iets anders, namelijk 'de industrie' die rücksichtlos op jacht is naar 'winst'en 'toegevoegde waarde'.
Als 'verweer' zou je kunnen wijzen op de medische wereld die met zijn investeringen, werkgelegenheid en sociale structuren zèlf 'een industrie' is geworden. Het zij zo. Goed argument! Maar 'industrie' als root of all evil zal ik onderuit halen.
Het kwaad zit namelijk dieper zoals je aan de recente financiële crisis kunt zien. Het streven naar winst en toegevoegde waarde heeft in laatste instantie ook geen boodschap aan 'industrie', aan nijverheid, aan vlijtige arbeid, aan samenwerking, noch aan 'werkgelegenheid' en noch aan zoveel andere maatschappelijke waarden.
Als het erop aan komt lapt 'dat winststreven' ook deze waarden aan zijn laars, sluit 'de industrie', en gaat naar 'goedkope landen'. Kassa!!!
__________________
Dwight D. Eisenhower exit speech on Jan.17,1961. Warning us of the military industrial complex.
www.youtube.com/watch?v=8y06NSBBRtY Verder: http://en.wikipedia.org/wiki/Military-industrial_complex
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 6 September 2009
Voorafje: Ik ben t/m a.s. Donderdag op flitsbezoek aan NL. Mogelijk 'radiostilte'. ;-(
De 'binnenkant' van een politieke partij is vaak allesbehalve democratisch. Daar gaat het om 'winnen van de ander', en dan is 'eenduidig leiderschap' de beste oplossing. Het moet dan op een militaire organisatie lijken: 'Eenheid van Commando', heet dat daar, en ook "Ein Reich, ein Volk, ein Führer", is van dat kaliber.
Hier in Frankrijk hebben we dat gezien vóór de verkiezing van Sarkozy. Hij zette als voorzitter --en tevens minister-- zijn partij [UMP] totaal naar zijn hand door alle 'niet-loyalen' te elimineren. Chirac en Villepin konden slechts tandenknarsend toezien.
En nu is er in de Socialistische Partij een strijd aan de gang naar 'meer eenheid'. Daar ligt het wat ingewikkelder, want structureel is die partij weliswaar democratischer, maar feitelijk is de macht in handen geraakt van enkele machtige 'éléphants'. Dat zijn partijleden die meer dan één machtspositie hebben 'gecumuleerd'. Dat is een typische Franse 'uitzondering' die in de meeste landen zorgvuldig wordt vermeden. 'Le cumul', heet die kwaal in de wandelgangen. Die 'éléphants' zorgden er in het verleden voor dat de goegemeente helder en duidelijk één lijn naar de toekomst werd voorgetoverd, maar nu belemmeren ze vernieuwing en toestroming van jong talent.
Beide voorbeelden laten zien dat een partij kan worden 'gekaapt'. Dat is mogelijk omdat het democratische proces nogal wat eist van de gewone burger. Eisenhower noemde het "the mental stress and burden of democracy", en wees op de gevaren als de burger zich daarvan wil 'bevrijden'. Dat opent de deur naar 'gekaapt worden. Eisenhower had in zijn tijd de rechts-radicale John Birch Society meegemaakt, en het McCarthyism die door beschuldiging en zwartmakerij de niet-nadenkende burger wisten te 'bevrijden' van die "mental stress and burden". [Ik gebruik graag de ondervragingstrits 'kunnen-willen-durven'. Kán de burger niet nadenken? Wíl hij niet? Of dúrft hij niet? Ook uitstekend bij zelf-ondervraging]
En dan krijgt Eisenhower een brief van een oorlogsmakker die hem "more of the attitude of a commanding officer", vraagt "who knows the goal and the mission, and states, without evasion, the way it is to be done".
Daarop laat hij geen 'íngeblikt antwoord' sturen, en gaat er zèlf voor zitten. Hij schrijft dat "een dictatoriaal systeem de burger bevrijding belooft van the necessity of informing themselves and making up their own minds". Hij heeft er ook begrip voor dat de burger wordt omgeven door "prominent officials met geen andere kwalificatie dat wat ze zelf claimen, en waarvan de uitspraken meer worden gekaraktiseerd door schrilheid [stridency] dan door juistheid [accuracy]"
Maar, zegt hij tenslotte, "in een democratisch systeem zal de burger nóóit de helderheid, de zekerheid en de eenduidigheid van een hogere autoriteit krijgen. Such unity is not only logical but indeed indispensable in a successful military organization, but in a democracy debate is the breath of life".
Hij kent het verschil tussen 'gratis' militaire opdrachten, en zelfverdiende democratie.
Deze Eisenhower-brief circuleert in de VS juist op het moment dat de Republikeinse partij gekaapt is door extreem rechts, en Obama wordt beschuldigd van 'socialisme', het woord dat het 'communisme' van McCarthy heeft vervangen.
_________________________
The Papers of Dwight David Eisenhower, Volume XIX - The Presidency: Document #1051; February 10, 1959, To Robert J. Biggs
http://www.eisenhowermemorial.org/presidential-papers/second-term/documents/1051.cfm
MAX BLUMENTHAL, Ike’s Other Warning, NYT, September 3, 2009, http://www.nytimes.com/2009/09/03/opinion/03blumenthal.html
terug eerste dagboekregel

Tussen Béziers en Brussel, Maandag 7 September 2009
Ik ben om 0832 met de TGV uit Béziers vertrokken. Het is nu nog een half uur naar Parijs. Daar kom ik aan op Gare de Lyon om 1241 en reis dan verder per Thalys van Gare du Nord. Volgens het plattegrondje dat ik gisteravond nog even heb gedownload, kan ik dat stuk in één ruk met de RER D reizen.
Ik heb vanmorgen voor het vertrek niet meer geschreven, want het schoot mij opeens te binnen dat de parking bij het station wel eens vlug vol zou kunnen zijn. Het is de eerste week van de Rentrée, en het is Maandag. Zo stond ik een dik uur van tevoren op het perron, en de parking was inderdaad heel vol. Vlak voor het vertrek maakte ik nog even een nieuwsgierige wandeling, en kon nog geen tien plaatsen meer tellen.
Goede intuïtie!!
Over het wekelijkse wandelverslag kan ik kort zijn. Behalve de "30km" naar Olargues op Maandag, waarna ik veiligheidshalve twee rustdagen nam, heb ik nog twee keer het rondje via de brug van Réals gemaakt. Dat brengt het totaal op 57 km. De target voor gisteravond was 921, maar ik sta nu op 767. Daarmee is mijn disagio opgelopen van 132 naar 154 km. Het zij zo.
In de Thalys tussen Parijs en Brussel.
De RER liep gesmeerd, en op Gare du Nord --dat nu Paris Nord heet, innovatie!!-- kon ik even wat smikkelen, en de benen strekken. Ik belde met Ghislaine om te zeggen dat ik de afgesproken tijd in Antwerpen wel zal halen.
En toen bleef de aankondiging alsmaar uit. Ongeruste passagiers, en niet goed verstaanbare mededelingen wegens de echo. Maar het kwam er op neer dat de teruggekomen trein niet bruikbaar was, en dat er een nieuwe zou komen. Per saldo vertrokken we maar tien minuten te laat. Het houd mij niet bezig.
Wat mij wèl bezighoudt is de WiFi hier in de Thalys. Ik krijg verbinding, maar de bitjes stromen niet. Precies hetzelfde probleem dat ik de voor-vorige week in Beaumont du Lomagne had. Ook in Cessenon kreeg ik de WiFi niet aan de praat.
Daar maakte ik er geen werk van, want ik heb daar ook een kabelverbinding. Dus nu denk ik dat het aan de instellingen van mijn computer ligt, want mijn buurman heeft er geen moeite mee. Daar moet ik dus een 'deskundige' bij halen. Vervelend.
Nu moet ik vlug inpakken, want we zullen zó in Brussel-Zuidstatie zijn.
In de Intercity tussen Brussel en Antwerpen.
We hadden een dik kwartier vertraging bij aankomst is Brussel, want ook onderweg moest de Thalys even stilstaan. Ik kon gemakkelijk deze Intercity van 1717 naar Amsterdamhalen, maar nu zie ik dat die niet meer in Antwerpen-Berchem stopt. Daar heb ik met Ghislaine afgesproken. Complicatie! We zien wel.
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Dinsdag 8 September 2009
De afgelopen weken ben ik nogal bezig geweest met de diverse publicaties van Luc Ferry die ik heb aangeschaft. Die lees- en luisterboeken. Ik ben daar nog lang niet mee klaar. [Zoals ik 22 augustus schreef: 'Daar kom ik de winter wel mee door']
Het meest nieuwsgierige ben ik naar de verdere uitwerking en onderbouwing van zijn 'stelling' dat ons een heel nieuwe moraal te wachten staat. Volgens Ferry kennen we die 'eigenlijk' al lang, want hij heeft diepe wortels in ons heden en verleden. Maar het zal het nieuwe élan zijn waarvoor wij weer warm kunnen lopen nadat 'religie', 'staat', en 'revolutie' zijn uitgerangeerd en grijsgedraaid. Natuurlijk kan ik zwartkijkerig denken: 'die nieuwe krijgen we ook wel kapot'. Het zij zo. Het tast mijn nieuwsgierigheid voorlopig niet aan.
In Philosphie du temps moderne, het vervolg op Apprendre à vivre, beschrijft hij het als L'invention d'une valeur: la sacralisation de l'humanité [CD1 par 11] en Emergence d'une nouvelle figure du sacré [CD2 par 5].
Het komt er op neer dat wij de menselijke relatie [de intieme, niet de nationalistisch-socialistisch-communistische kadaversolidariteit] centraal zullen stellen. De twee processen die hij in onze cultuur ziet, en die daarnaar verwijzen, zijn al zichtbaar: De vermenselijking van het goddelijke en de vergoddelijking van het menselijke. Of korter: god verdwijnt, de mens komt op die plaats te staan.
Ik kijk om mij heen, en probeer dat met eigen waarnemingen te toetsen. Ik zie inderdaad in het bedrijfsleven een toenemende belangstelling en professionalisering van "Human Resources and all that". Is dat zo'n teken? Is dat een voorteken van die 'vergoddelijking van het menselijke'?
Of moet ik mij opstellen als 'zwartkijker' en er de eerste 'perversies' van die nieuwe moraal in zien? Of zie ik gewoon de twee kanten van de medaille die ik ook in nationalisme, communisme en socialisme kan zie? Gebaseerd op zijn 'diepere en oorspronkelijke' waarden hebben die veel mensen gelukkig gemaakt; ècht gelukkig. Maar grote groepen zijn om de tuin geleid, en die "diepere en oorspronkelijke" waarden werden voor andere doelen misbruikt.
Zo probeer ik verbanden te leggen tussen wat ik lees [en hoor op Ferry's CD's] en wat ik om mij heen zie. Ik denk dat ik zo de winter wel doorkom.
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Woensdag 9 September 2009
Ik heb al een paar dagen op mijn harde schijf een artikel van Paul Krugman met de titel: 'How Did Economists Get It So Wrong?' Het eerste hoofdstuk --'hoofdstuk' want het is een artikel van twaalf pagina's uit NYT-Magazine-- is getiteld Mistaking beauty for truth. Daar zit metéén de kern van zijn betoog. Op het hoge abstractie-niveau van macro-economen, kun je gedragen als alfa-wetenschapper of kunstenaar. Als je 'fout' zit, kost je dat hooguit sociaal aanzien in eigen kring. De wereld blijft doordraaien.
Dat ligt voor bèta wetenschappers en ingenieurs anders. Daar dondert meteen een vliegtuig naar beneden, of er stort een brug in. De wereld staat even stil. Dat heb je met 'toegepaste wetenschappen', maar macro-economen eten van twee walletjes. Ze willen het maatschappelijk aanzien van die toegepaste wetenschappen, en niet die van de zweverige, eenzame, kamergeleerden, maar óók niet die "onbetrouwbare werkelijkheid" als lastpost. Zij wanen zich kunstenaars, en virtuoze wiskundigen die, hoogverheven boven de werkelijkheid slechts zien wat die fraaie grafieken en gave formules te zien geven. Ik moest voordurend denken aan Nassim Nicholas Taleb met zijn boek The Black Swan, maar Krugman verwijst er niet naar.
De mooiste formules krijg je als je uitgaat 'from the assumption that people are perfectly rational and markets are perfectly efficient'. Zo haalt Krugman de wetenschapper Casey Mulligan van de Chicago-school aan die zodoende ontdekte [ongetwijfeld met een fraaie formule] dat 'that unemployment is voluntary and recessions are desirable'.
--"Kom op", schrijft Krugman, "6,7 miljoen vrijwillige werkelozen? Ben je nog serieus te nemen?" [En dat is slechts een argument uit de sociale hoek; er stort geen vliegtuig omlaag na deze 'gaffe']
Het artikel van Krugman is pittige kost, maar hij laat alle binnen-wetenschappelijke tegenstellingen zien. Te beginnen bij Adam Smith, maar meer gedetailleerd die van de Keynesiaanse en post-Keynesiaanse periode.
Hij voert de zoetwater- en de zoutwaterstroming binnen de macro-economen ten tonele die van elkaar verschillen omdat de één gelooft in de perfecte mens en markt waardoor er geen afwijkingen konden ontstaan, en de ander dat 'eventuele afwijkingen' terstond en effectief door de Centrale Bank kunnen worden gecorrigeerd. Geen van beide geloofden in de machteloze positie waarin de Centrale Bank terecht kon komen door al te wispelturige [financiële] markten. Toch was dat het geval bij de Grote Depressie toen de theorie van Keynes werd geboren. En ook nu ligt daar in wezen het probleem en de oplossing.
Maar Keynes, met zijn gevoel voor realiteit, was 'out'. Krugman vertelt van research seminars waar 'the audience starts to whisper and giggle to one another', als de spreker Keynes serieus nam.
Krugman legt de lat hoog, maar het genot van het verrijke inzicht is ook hoog.
________________________
PAUL KRUGMAN, How Did Economists Get It So Wrong?, NYT, September 6, 2009
http://www.nytimes.com/2009/09/06/magazine/06Economic-t.html
Nassim Nicholas Taleb, The Black Swan: The Impact of the Highly Improbable, ISBN 9781400063512
Zie Mijn Dagboek 2 7 8 14 16 22 en 28 nov 2008
terug eerste dagboekregel

Tussen Eindhoven en Béziers, Donderdag 10 September 2009
Ik ben al voorbij Parijs. Het is 1530. Tien minuten geleden zijn we vanaf Gare de Lyon vertrokken. Vanmorgen om 0902 uit Eindhoven vertrokken. Strikt genomen had ik 1002 kunnen vertrekken voor de Thalys van 1313 naar Parijs vanaf Brussel-Zuidstatie. Maar, net als bij mijn terugreis op 6 augustus, was er zoveel vertraging dat ik mijn trein gemist zou hebben als diezelfde vertraging bij de latere trein zou zijn opgetreden. Overigens zag ik die van een uur later precies op tijd binnenkomen, maar 'mijn gewoonte om 'Zubringertransport' [zeer] ruim te plannen', zoals ik toen schreef, zal ik niet veranderen. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 11 September 2009
Toen ik gisteravond thuis kwam, was het al bijna donker. Ik had nog nèt tijd voor een 'tour du jardin' om te zien of de bloembakken mijn afwezigheid hadden overleefd. Vlug daarna verscheen Mars, de 'wandelaar' van de laatste maanden, nu avondster-van-dienst. Vanmorgen vroeg zag ik Sirius op de plaats waar ik Mars had gezien, want Orion stond al vrij hoog aan de hemel.
Meer naar links kwam kort daarna ook Venus die de laatste maanden weinig heeft 'gewandeld'. De overige sterren zijn wat bleekjes wegens de stralende halve maan aan de wolkenloze hemel. Ik ben weer thuis. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 12 September 2009
--"Dat heb je goed gezegd", schrijft Henk, "die macro-economen wanen zich kunstenaars of alfa-wetenschappers, maar ze vergeten dat het om èchte armoede gaat, en om èchte ellende".
Henk schreef over mijn stukje van Woensdag over Paul Krugman die onder de titel 'How Did Economists Get It So Wrong?' nagaat hoe deze collectieve miskleun mogelijk was. De fraaiheid van het betoog, de formule, of de grafiek lieten ze zwaarder wegen dan de toets aan de realiteit. Mistaking beauty for truth, is de kern van Krugman's analyse.
--"Maar", zo ging Henk verder, "ook de ingenieursberoepen beginnen aan dat euvel te lijden. Kijk maar eens naar de 'designers', en de recente 'explosies' van mobieltjes".
Inderdaad, zeker als je denkt aan farmaceutische producten. Daar is wishful thinking gebruikelijk, maar wat huishoudelijke apparaten betreft wordt de ontwerper in de meeste landen geconfronteerd met keiharde wetten met betrekking tot produktaansprakelijkheid.
Maar wat ik waardeer in Henk's compliment is de nadruk die hij legt op de confrontatie met 'echte' ellende en 'echte' armoede. Dát is toets aan de werkelijkheid die de dromer wakker maakt.
Ik herinner mij dat ik als jong vaandrig ooit een grote stapel jerrycans beheerde. Het was langs de kant van de weg tijdens een grote militaire oefening in de buurt van de Belgische grens nabij Valkenswaard. Het ging om drie grote stapels van duizenden liters die bestemd waren voor het tanken van de militaire voertuigen.
Op dat moment passeerden terugtrekkende colonnes, en die hadden nogal wat bekijks. Ook van hoge officieren die als 'waarnemer' optraden. Toen kwam mijn sergeant naar mij toe en zei dat enkele hoge militaire pieten langs de kant van de weg stonden te roken en die verbodsborden openlijk negeerden en niet naar hem wilden luisteren.
Ik stap er op af, en spreek een pijprokende kolonel aan. Ik wijs hem op de verbodsborden voor roken en open vuur. Hij wijst hautain op zijn witte armband. Hij was een scheidsrechter. Hij had de afgelopen dagen met die witte band door 'mijnenvelden' gelopen en 'ingestorte' bruggen gepasseerd. Hij had ook al die andere ongein genegeerd waarmee het oefenende leger wèl rekening moest houden.
Ik was verbouwereerd. Veel jerrycans lekten, en de benzinedamp was om te snijden. En hij negeerde dat zomaar! Die salon-officier! Die Haagse bureau-klojo! Ik had er geen woorden voor, maar per slot zei ik:
--"Ja maar, kolonel, dit is èchte benzine!"
Ik probeerde nog wat uit te leggen over het explosieve mengsel waarin we ons wellicht bevonden. Géén open vuur dus.
Maar het hoefde al niet meer. Terwijl hij naar woorden zocht om mij en mijn verzoek te kleineren, zag ik dat de boodschap tot hem doordrong, en opeens hield hij zijn mond.
De woorden 'het is èchte benzine', waren voldoende geweest.
En dat zit ook in die woorden van Henk: Het gaat om èchte armoede, èchte ellende. En niet om de interne logica van abstracte wiskunde. Henk, bedankt!
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 13 September 2009
President Obama heeft zich vast voorgenomen de VS een betere gezondheidszorg te bezorgen. Aan de 'waanzin' dat het rijkste land van de wereld de duurste en de slechtste gezondheidszorg heeft, moet een eind komen, vindt hij.
Zijn tegenstanders vinden dat waarschijnlijk ook, want van die kant hoor je niemand het huidige systeem roemen. Bij gebrek aan feitelijke aanknopingspunten ongetwijfeld. Toch is de tegenstand fel. Dat is niet om inhoudelijke reden. De Republikeinen zijn gewoon 'tégen'. En bij 'de Republikeinen' moet bovendien worden aangetekend dat de Republikeinse Partij min-of-meer 'gekaapt' is door extreem rechtse groeperingen. Die halen oude 'communistenangst' --nu genoemd 'socialisme'-- van stal, en gebruiken onderliggende raciale ressentimenten om hun gelijk te krijgen. De meest doorzichtige leugens en verdachtmakingen blijken in dit haat-en-nijd-circus werkzaam. Heel boeiend allemaal, en je zou denken dat van een inhoudelijke discussie over gezondheid niets meer terechtkomt. Dat is in grote lijnen ook zo, maar hier en daar zijn er goudklompjes. Zoals dat ene dat ik 29 juli beschreef over de niet-gestelde vraag: "Wat is gezondheid?".
Nu levert het thema euthanasie iets dergelijks. 'De Republikeinen', met de bovengenoemde beperking, beweren bij monde van Sarah Palin --de indertijdse kandidaat vice-president-- dat in de kleine lettertjes van de voorstellen van Obama staat dat bij bezuinigingen op ziektekosten 'death panels' zullen worden ingesteld om door middel van euthanasie de duurste 'gevallen' buiten te sluiten. Maar het staat er niet.
Nu is de allergrootste angst van 'alle' Amerikanen dat er òòit 'bezuinigd' wordt. Dat zou de American Dream pas ècht verstoren. Dat is de onderliggende emotionele waarde, de voedingsbodem, waarop die de leugen van Palin kan gedijen. En dat is allemaal de schuld van dat verdomde 'socialisme' van Obama! Dat wordt gelardeerd met 'vreselijke' Europese voorbeelden uit Nederland en Engeland.
Ross Douthat, in een NYT-column onder de titel A More Perfect Death, laat zien dat de Amerikaanse kijk op dood en doodgaan heel anders is. En daarom ook hun kijk op euthanasie, en de eventuele plaats daarvan in de komende gezondheidscultuur.
Om te beginnen noemt hij het physician-assisted suicide --let op, euthanasie word je aangedaan, suicide doe je zèlf-- en zegt dat het eventuele streven daarnaar voortkomt uit dezelfde mentaliteit die er toe leidt dat de VS twee keer zoveel aan 'gezondheid' uitgeeft dan andere ontwikkelde landen. Het gaat namelijk over het 'beheersen van de dood'. Daaraan wordt onbeperkt geld uitgegeven. Je kunt je daarom eerder een regering voorstellen die failliet gaat aan extreme levensreddende procedures, dan een bureaucratie die artsen onder druk zet om met euthanasie te bezuinigen en het budget te redden. [Dat was namelijk de suggestie van Palin.]
In die mentaliteit lijkt physician-assisted suicide niet te passen, zegt Douthat, maar het tegendeel zal het geval zijn, vindt hij. Ons streven naar 'beheersen van de dood' zal met 'euthanasie' een uitstekende aanvulling krijgen, want het verrijkt onze "perfect autonomy, perfect control, and absolute freedom of choice" tegenover de dood. Niks bedreigende death panels à la Palin. Niks 'socialisme'. Niks 'Europese toestanden'. Dat is óók een boeiende discussie. Een goudklompje dus.
_______________________________
ROSS DOUTHAT, A More Perfect Death, NYT, September 7, 2009, http://www.nytimes.com/2009/09/07/opinion/07douthat.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 14 September 2009
Ik ga bij sommige lezers door voor een sterrenkenner, maar dat is een 'optische fout'. Ik weet alleen iets van sterren binnen mijn gezichtskring. Dat is de laatste jaren de Oostelijke ochtendhemel, want zowel mijn slaapkamer hier in Cessenon als die op La Gomera kijken daar op uit. Dat raam bepaalt mijn gezichtskring.
Maar ik was vaker gefascineerd door sterren in de loop van de jaren. Mijn ouderlijk huis lag aan de Straelseweg in Venlo, zo ongeveer waar de straatverlichting ophield. Gedurende de 'verduistering' in de oorlog, was er zelfs géén straatverlichting! Thuiskomend keek ik uit op een prachtige Noordelijke avondhemel. Met Grote Beer en Poolster. Ook Orion ken ik uit die tijd. Dat is mijn andere 'gezichtskring'.
Maar mooi was die horizon wel. Ook nu weet men dat in Venlo te waarderen, getuige een romantische lokale meezinger uit de laatste jaren met als tekst "As de sterre stôen te strôele bôeve Strôele". "Als de sterren staan te stralen boven Straelen". Straelen is het stadje vlak over de Duitse grens waar de Straelseweg kaarsrecht naartoe gaat. [Kaarsrecht, want de Romeinen hebben hem nog aangelegd].
Toen ik als 'klimaatvluchteling' voor het eerst op het Zuidelijk Halfrond kwam, zo'n kleine vijftien jaar geleden, ging ik natuurlijk op zoek naar het Zuiderkruis. Dat lukte, maar ik heb nog steeds moeite met die te vinden. Ik heb er geen 'binding' mee zoals met de Poolster. Die mis ik daar als 'veilige orientatie'.
Maar ik werd toen getroffen door Orion. Bij mijn eerste bezoek. Ik herinner mij die schok-van-herkenning nog. Het was in Cauqenes, een stadje ten Zuiden van Santiago de Chile waar ik op een avond buiten zat met de eigenaresse van het pension. Las Tres Marías, noemde zij het, maar voor mij was het "Orion-op-z'n-kop".
Sindsdien heb ik een emotionele binding met Orion. Als ik in Juni in Cessenon aankom, is hij er nog niet. Hij verschijnt begin Augustus, en dat is tevens het teken dat ik weer afscheid van Cessenon moet gaan nemen.
Maar ook vóór Orion verschijnt, is er veel vertier aan de Oostelijke Ochtendhemel. Er zitten nogal wat heldere sterren in die hoek, de Winter Triangle en het Winter Hexagon, bijvoorbeeld. En er is altijd wel een planeet als 'morgenster-van-dienst'. Iedere maand komt daar nog tussendoor de maan in zijn laatste dagen.
Zoals vanmorgen. Ik was even wakker om drie uur. De maan heeft nog vier dagen te gaan, en die stond er al. Als een parabool-antenne focusseerde hij op Alhena, een ster van het sterrenbeeld Tweelingen. Pollux was ook al boven de horizon, en meer naar rechts was Orion er al voor driekwart. Om vier uur was ik klaar wakker, en stond op. Saiph er was nèt. Dat is de zwakste ster van Orion; linksonder van de 'zandloper'. Van Sirius, van Grote Hond, was nog niets te bekennen. Die kwam pas om 0435, maar Procyan, van Kleine Hond, was er wel. Het wachten was op Venus. Ik was al aan het werk toen die verscheen. Het was precies 0520. Anders dan Sirius, die geleidelijk tussen de boomtakken verschijnt, komt Venus met een sprong tevoorschijn boven een dak van een boerderij aan de horizon. Die sterren zijn 'mijn vaste punten op aarde'.
_________________________
Zie Mijn Dagboek 8 sept 2008 over het verdwijnen van BBC-Science, en ANTON VAMPLEW, jarenlang mijn 'night sky guru'.
Nu is er een complete, maar nogal complexe, sterrenkaart op De sterrenhemel voor Nederland en België http://hemel.waarnemen.com/applets/hemelkaart.cgi. Die is à la minute up to date.
De concepten Winter Triangle en Winter Hexagon zijn schematische kaartjes die op gemakkelijke herkenning zijn gericht.
http://stargazing.suite101.com/article.cfm/the_winter_hexagon_and_winter_triangle,
http://images.suite101.com/571044_com_winterhexa.jpg
http://souledout.org/nightsky/wintertriangle/wintertriangle.html, http://souledout.org/nightsky/wintertriangle/february9.gif
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 15 September 2009
Vandaag had ik de "1000km" moeten volmaken. Morgen vertrek ik voor mijn verjaardag, en ik sta op 794. Niet dus. Er kwam teveel tussen.
Toch is "1000km" niet te hoog gegrepen. Zestig per week is daarvoor het minimum, maar ik maakte probleemloos tachtig per week zodat ik 'speling' had.
Zo'n plan is een uitstekende stimulans om regelmatig te wandelen, en om mijn dagelijkse 'bezigheden' structuur te geven. Drie uur 'stukje schrijven' en drie uur 'bewegen' is een gezonde combinatie, en het laat voldoende ruimte voor de tuin en andere besognes. Mijn sociale verplichtingen zijn hier minimaal. Die geven geen structuur. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Tussen Béziers en Gare de Lyon, Woensdag 16 September 2009, 1115 MET
Het is nog een goed uur naar Parijs. Daar moet ik overstappen. De lucht is grijs. Vanmorgen in Cessenon was het nog helder, en de mensen liepen op het station in jurken en T-shirts, maar ik had een dikke jekker aan om naar Het Noorden te gaan. Raar, zo met die zonnige ochtend. Maar gelukkig was het nog 'frisjes' zodat die jekker mij niet deerde.
Ik ben weer op weg naar NL. Nu een 'flitsbezoek met voorbedachte rade', want deze reis was al lang gepland. Het gaat om de viering van mijn tachtigste verjaardag. Ik zou die samem met Margarita maken, mijn Gomeraanse wandelvriendin. Ze zou een paar dagen eerder naar Cessenon zijn gekomen. We zouden nog een paar wandelingen hebben gemaakt. Maar er kwam teveel tussen. Nèt als met die "1000km" waar ik gisteren over schreef.
Ter verdere complicatie van de situatie viel gisteren rond de middag mij breedband-provider uit. Eerst alleen de computer, even later ook de telefoon. Ik dacht dat het aan mij lag, want ik zat net te prutsen met een nieuw wachtwoord dat ik het gekregen omdat ik eergisteren ook al problemen had. Na een paar uur ben ik naar het I-café in het dorp gegaan. Daar bleek die 'storing van Neuf', op z'n minst regionaal te zijn. Zij hadden gelukkig een andere provider, zodat ik mijn mail kon bekijken. Toen ik vanmorgen vertrok was er nog steeds geen verbinding via Neuf.
Straks zal ik in de Thalys naar Brussel zitten. Als het een beetje meezit krijg ik daar WiFi verbinding. De 'muur' waar ik de vorige keer tegen opbotste heb ik opgelost. Dat denk ik tenminste. Straks "the eating of the pudding".
In de Thalys naar Brussel
We zijn nog niet vertrokken, en het is nog niet zeker of ik een goede verbinding zal krijgen. Ik ben in elk geval verder gekomen dan de vorige keer. Ik heb verbinding gehad met het 'Thalysnet' en ik heb een account geopend. Maar mijn mail kwam niet door. Misschien wat meer geduld. ...
Met wat geduld kwam mijn Gmail door en ik heb meteen wat post afgewerkt. Komt mooi uit met die Neuf-storing in Cessenon. Nu opladen met mijn FTP-client, en dan kan ik weer gaan lezen. Ik lees een wat ouder boek van Corinne Maier [van Bonjour paresse] over Lacan. Misschien schrijf ik er nog wel eens over, maar typisch "om over naar huis te schrijven" vind ik het totnutoe niet.
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Lakerstraat, Donderdag 17 September 2009
Ik heb geluisterd naar een betoog van Luc Ferry op een congres van ecologen een jaar geleden. Het was hem opgevallen, zei hij, dat in de jaren '70 in Duitsland het 'Vorsorgeprinzip' gestalte kreeg in die zin dat we 'zuinig' moeten zijn op Onze Planeet, rekening moeten houden met de toekomst, en niet [zomaar] onze natuurlijke rijkdommen te gebruiken. Kortom de grondslagen van de ecologische beweging. Het kan zijn dat die bronnen nog verder weg liggen, maar hij verbindt er de conclusie aan dat in de vorige eeuw een omslag heeft plaatsgevonden in onze 'angsten'.
Sinds die tijd zien we allerlei angsten verschijnen: angst voor het broeikas effect, angst voor seks, voor tabak, voor alcohol, voor snelheid, voor genetische modificatie van planten en dieren. Enzovoorts, enzovoorts. Ieder jaar wordt de lijst langer.
Het 'nieuws' in die observaties is een signaal van de 'verwetenschappelijking' van angst als zodanig. Vroeger was angst iets kinderlijks waar je wel overheen groeide, maar nu lijkt het de eerste stap naar 'wijsheid' te zijn. Vroeger was het angst voor de natuur en de natuurkrachten, nu is het angst voor wetenschap en techniek. Hij diept dat nog wat verder uit, en zoekt aansluiting bij de 'deconstructie' van waarden die we de vorige eeuw hebben beleefd. Heel boeiend, maar hij ziet er tenslotte een omkering van de waarden van De Verlichting in. Die was er juist op gericht om met 'wetenschap' die angst voor natuurkrachten te ontmaskeren.
'Wetenschap' is nu helemaal niet meer in de mode, constateert hij verder. In de meeste ontwikkelde landen lopen de studentenaantallen voor 'wetenschap' fors terug. Daar zijn allerlei verklaringen voor aangevoerd. Ferry komt met 'angst voor wetenschap'. Hij put uit zijn ervaring als leraar en zijn contact met de jeugd-van-nu. Die vinden 'wetenschap' nogal 'lastig'. Wil je een toontje meezingen op dat gebied, dan moet je eerst flink studeren, terwijl je met filosofie, kunst, geschiedenis en literatuur al vrij vlug bij de 'celebrities' kunt horen.
En dan komt hij bij de kern van zijn betoog dat onder de titel: Les dangers du "principe de précaution" was aangekondigd. Nogal uitdagend op een congres van ecologen. Er zijn gevaren verbonden aan die afwijzing van wetenschap en techniek, aan die houding van 'anti' genetische modificatie, 'anti' CO2 uitstoot, en 'anti' enzovoorts.
Samen met het in discrediet raken van 'wetenschap' bij de hogere studies zullen wij in het obscurantisme van vóór De Verlichting terecht komen. Dat speelt met name in Frankrijk, waar, net als in Duitsland al het geval is, dat Vorsorgeprinzip wellicht in de grondwet zal worden opgenomen. Dat Vorsorgeprinzip kan er namelijk ook toe leiden dat een 'wetenschapsangst' wordt gecultiveerd, juist omdat 'wetenschap' ook om andere reden 'uit de mode' raakt.Tenslotte zijn er geen goede wetenschappers meer, en krijgen de 'storytellers' [en 'fear mongers'!] vrij baan.
Goede wetenschapsbeoefening stelt paal-en-perk aan die storytelling, en aan onredelijke angsten. Ecologen moeten oppassen niet in dat vaarwater terecht te komen. Die gevaren zijn reëel. Daarvan beschreef ik al eerder voorbeelden in Mijn Dagboek.
__________________________
Luc Ferry, Les dangers du "principe de précaution". Regard critique du philosophe.
Voordracht als MP3: http://www.canalacademie.com/emissions/col503.mp3
Beknopt artikel: http://www.canalacademie.com/Luc-Ferry-les-dangers-du-principe.html
Wetenschap vs 'storytelling' in Mijn Dagboek: 3+4 feb20077 16jun2009 Storytelling over het nicotine-gehalte en de effecten // 8+15 feb 20077 idem over 'global warming' en over 'semantische wetenschapsbeoefening' // 17+19jun9 de mythe van 'alcohol is gezond // 24jul9 telefoneren bij autorijden. Nu worden gegevens over SMS-en bij autorijden gemanipuleerd [uit angst?]
Editorial, Texting to Death, NYT, September 15, 2009, http://www.nytimes.com/2009/09/15/opinion/15tue3.html
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Lakerstraat, Vrijdag 18 September 2009
Vandaag geen stukje. De voorbereidingen voor het feest van morgen eisen alle aandacht.
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Lakerstraat, Zaterdag 19 September 2009
Dadelijk gaan we naar de feestzaal. De rest van de dag ligt in het verschiet. Dat eist alle aandacht.
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Lakerstraat, Zondag 20 September 2009
"The morning after the day before". Ik heb goed geslapen. Ik heb bepaald niet de kater-gevoelens die zo vaak verbonden worden aan die populaire uitdrukking. Integendeel. Ik zit boordevol gelukkige herinneringen. Aan de dag van gisteren, maar ook aan wat die ontmoetingen met vrienden van vroeger hebben opgerakeld. Omdat ik daar toch nooit een bezonnen verslag van kan doen, som ik hier alvast wat bovendrijvende beelden op. Zo hadden mijn kinderen een foto van mij opgediept waar ik aandachtig sta te luisteren naar een 'zeepkistspreker' op Hyde Park Corner in Londen. Het duurt even, maar dan herken ik mijn reisgenoten die meeluisteren. Collega's van Van Berkel's Patent, het bedrijf waar ik toen werkte; mijn eerste echte baan na mijn afstuderen. Ik herken Van Leer, en Visser, en herinner mij de naam van de fotograaf, Bogers. Inderdaad, een gevorderde hobby-fotograaf. Het moet Oktober 1957 zijn geweest, en we waren op pad om uitgebreid een technische tentoonstelling in Olympia Hall(?) te bezoeken. We waren met een klein vliegtuigje vanaf de spiksplinternieuwe --en nog primitieve-- luchthaven van Rotterdam vertrokken en geland op Croydon, het beroemde vliegveld van Londen dat kort daarna voorgoed gesloten werd en werd volgebouwd met flats. Dat soort beelden --bijvoorbeeld-- borrelden op in geuren en kleuren.
En dan de 'onmogelijkheid' die niettemin gisteren plaatvond, waarin wij, Paul, Jan, Theo en ik, bij elkaar zaten aan één tafel. In de zon. Gezond en wel. In de zonnige tuin van het Academisch Genootschap hier aan de Parklaan, anno 2009. 'Onmogelijk' dus. Tussen 1953 en 1957 hadden we samengewoond op "Markt 9" in onze studententijd in Delft. We hadden met z'n vieren die reuze-grote kamer aan de voorkant als werkkamer. En nu opeens dit. En zo wandelde ik vannacht weer langs de grachten en over de Boterbrug, waar we uitzicht op hadden, en zag onze prachtige grote ramen van 'dat mooiste plekje van Delft' van de buitenkant. Ik klauterde weer eens die lange donkere trap omhoog vanaf de voordeur tegenover de achterkant van het Stadhuis.
En toen kwamen de gezichten van al die mensen van gisteren op het feest, en de flarden van de gesprekken, en de guitaarmuziek van Joep, en het "Barbershop Singing". Toen was ik ècht uitgeslapen in beide betekenissen. Ik draaide me nog eens om, probeerde nog één keer en ben toen opgestaan. Om het op te schrijven. Dat zal helpen.
Straks ga ik de cadeautjes eens bekijken, en zien of ik nog kan reconstrueren wat ik van wie heb, en welke wensen ik daarbij kreeg. Straks dus. Eerst dit afmaken, dan is het begin gemaakt. Dan is de spits er afgebeten. De reis kan verder gaan.
Ik herinner mij opeens Henk in een kort gesprekje gisteren. Over de verdere reis. Hij is vijf-en-tachtig intussen. 'Geen probleem', zei hij, 'het gaat lekker. De eerste tachtig jaar zijn de moeilijkste'.
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Lakerstraat, Maandag 21 September 2009, ikke jarig! 80 jaar!
Vandaag ben ik ècht jarig. Daar sta ik bij stil ... Na al die feestdrukte ...
Even rustig zèlf terugkijken. Iedere begroeting of handdruk opende een wereld van herinneringen. Iedere gast activeerde oude fotoalbums in mijn grijze cellen. Telkens andere aspecten van mijn leven. Vol verwondering vraag ik mij af:
--"Ben ik dat?, Ben ik dat geweest?"
Dat was Zaterdag.
Gisteren kwam ik toe aan het Liber Amicorum. Daar zie ik de fotoalbums van hún grijze cellen. Ze laten mijn rol zien via hún brillen.
Verwondering niet alleen, ook ontroering.
--"Ben ik dat?", vraag ik mij af, "Heb ik dat mogen zijn?" (100 woorden)
__________________________
"Liber amicorum" http://www.gerardvaneyk80jaar.nl [Staat nog open voor bijdragen].
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Lakerstraat, Dinsdag 22 September 2009
Op de voorpagina van Eindhovens Dagblad stond een artikel dat een nadere analyse waard is. De kop luidt 'Normbesef bij jonge toppers ver te zoeken'. Nogal 'beschuldigend' dus. De stemmingmakerij was al in de 'voorkop' begonnen, want boven de kop stond: "Graaicultuur, Onderzoek door KPMG".
Het was dus duidelijk dat de 'jonge toppers' in staat van beschuldiging werden gesteld. De opsomming van de drie voornaamste punten van het artikel laat dat metéén zien:
--Weinig aandacht in opleiding voor waarden de normen [Het onderwijs krijgt al direkt een veeg uit de pan]
--Afgestudeerden verkiezen eigenbelang boven het algemeen belang of belang van de onderneming.
--Weinig loyaliteit jonge managers jegens werkgever.
Het blijkt een onderzoek te zijn van het adviesbureau KPMG onder bedrijven. 40% daarvan heeft 'jong talent' moeten wegsturen "omdat ze teveel gedreven werden door een snelle carrière, inkomen en status". Daarmee wordt de eerdergenoemde 'graaicultuur' bevestigd. De bedrijven "klagen" dat "afgestudeerden weinig oog hebben voor collega's en maatschappelijke problemen", zegt het onderzoeksrapport. "Oudere leidinggevenden" zijn strikter vinden de bedrijven. Het 'jonge talent' is dus 'fout'. De 'remedie' is volgens het rapport: "De bedrijven zien een belangrijke rol weggelegd voor hbo's en universiteiten". De bal ligt dus wéér bij het onderwijs.
De journalist, Gert van Harskamp, heeft dat onderzoeksresultaat voorgelegd aan de voorzitter van de HBO-raad, Doekie Terpstra. Die is 'geschokt' maar speelt de bal voorzichtig terug door zich af te vragen "of normbesef wel zo hoog op de agenda staat bij bedrijven", en of er misschien "iets fout [is gegaan] in de werving- en sollicitatieprocedure".
Dan interviewt Van Harskamp een van de onderzoekers van KPMG, Philip Wallage. Die voegt er aan toe dat "de rol van de huidige bestuurders niet onderschat moet worden door de bedrijven. Zij zijn de voorbeeldfunctie voor de nieuwe managers."
En dan wauwelt hij nog wat verder "over onderwijsinstellingen (zouden) studenten meer moeten confronteren met ethische kwesties".
Kijk, wat ontbreekt in deze berichtgeving? Wat is er verkeerd aan?
Allereerst dat de slotconclusie, en de kop, had moeten luiden: "Goed Voorbeeld doet Goed Volgen. Jonge toppers volgen het voorbeeld van de huidige bestuurders". We weten dat een voorbeeld sterker is dan onderwijsboekjes. In 'Het Onderwijs' ligt de remedie niet.
Het artikel is ook verschenen in andere bladen o.a. De Gelderlander, de Provinciale Zeeuwse Courant en De Stem. Alleen het Eindhovens Dagblad laat die opmerking van Wallage toe in zijn kolommen, en één ander noemt ook de twijfel van Terpstra. In de andere bladen blijft het vingerwijzen beperkt tot De Jonge Toppers, en Het Onderwijs. 'De Bedrijven' hebben dat keurig geretoucheerd in 'hun' kranten.
___________________
Gert van Harskamp, Normbesef bij jonge toppers ver te zoeken, Eindhovens Dagblad, 21 september 2009. http://www.ed.nl/
http://www.pzc.nl/algemeen/binnenland/5543887/Graailust-bij-jonge-managers.ece
http://www.gelderlander.nl/voorpagina/5544480/Graailust-bij-jonge-toppers.ece
http://www.bndestem.nl/algemeen/binnenland/5544092/Jonge-talenten-verblind-door-snelle-carriere
http://www.linkedin.com/pub/gert-van-harskamp/b/b75/818
Via Google vond ik veel blogs met verwijzingen naar dit artikel. Voorzover ik zie, allemaal alléén klagend en vingerwijzend naar Het Onderwijs en De Jonge Toppers. Niet naar de "huidige bestuurscultuur" van de klagers zelf.
terug eerste dagboekregel

Tussen Eindhoven en Béziers, Woensdag 23 September 2009
0930 Vlak voor Roermond. Afscheid genomen van Ghislaine. Ik heb uitstekend geslapen. Dat is altijd een goede start voor een lange reisdag. Ik heb De Spits en De Pers lusteloos doorgebladerd. Ik ben een tikkeltje te nerveus om ècht aan de slag te gaan met serieus leesvoer. Straks misschien.
1140 Ik ben al een uur op het nieuwe station van Luik-Guillemins. Pas geopend. Afgelopen Vrijdag was het 'officiëel'. Ik heb er een extra wachtuurtje voor uitgetrokken want de vorige keer, op doorreis, waren mij die imposante betonbogen en die reusachtige glaskoepel al opgevallen. Daar heb ik nu foto's van genomen. Die zet ik tzt wel op Flickr. Daar zitten wel een paar goede bij, want het interieur is heel 'fotogeniek' zo te zien. Het is hier allemaal 'funkelnagelneu'. Ik zie dat er geen wachtzaal is waar je 'gewoon' kunt zitten. Alleen coffee shops e.d. De hele middenhal is slechts voor 'pas perdus' zoals de info-man uitlegde. Mooi, maar geen enkele bank. Bij de loketten waren twee sierbanken. Daar heb ik mijn bananen opgegeten. Ik wacht op de Thalys van 1217 naar Parijs.
1600 Ik zit al veertig minuten in de trein naar Béziers. Daar moet ik om 1929 aankomen. [Leuk! 1929 is ook mijn geboortejaar]. Op Paris Nord [zoals Gare du Nord tegenwoordig heet] was de lucht grijs. We kwamen iets te laat aan, dus ik moest haast maken met de RER naar Paris Lyon [zoals Gare de Lyon tegenwoordig heet].
Toen ik daar uit de 'donkere ingewanden van Parijs' stapte, was er stralende zon. Een goed voorproefje van wat mij in het Zuiden de wachten staat. In het zijterrein zijn de wijnvelden nog niet begonnen. Die komen straks pas.
1700 In het zijterrein vertonen zich de eerste wijnvelden. We komen al dichterbij! Ik heb Ghislaine gebeld over mijn vorderingen op deze reis. We hadden het ook over het boekje van Arteconomy dat Julie voor ons had meegebracht. Dat gaat over de afsluiting van hun pioniertijd van 2002 tot 2009. Ghislaine en ik hebben dat proces op de voet gevolgd. Het begint met een uitstekend artikel van Pascal Gielen die kunstsociologie doceert in Groningen. Het is de beste beschrijving die ik ooit van Arteconomy en de maatschappelijke kontekst heb gelezen. Arteconomy is 'beschrijfbaar' geworden. Dat alléén al is een teken dat de pioniertijd voorbij is.
1900 We hebben Montpellier al gehad. Het einde van de reis is in zicht. Ik maakte een babbel met mijn buurvrouw. Zij gaat ook naar Béziers. In Parijs was ze op de trein gezet door haar zoons. Met drieweggestouwde koffers en een reismandje voor haar hondje. In Béziers wordt ze afgehaald door haar andere zoons, maar ik heb haar al beloofd te helpen met het buiten zetten van die koffers en tassen als die niet op tijd komen binnenstormen zoals is afgesproken.
_____________________
Julie Vandenbroucke en anderen, Arteconomy 2002-2009, 96 pagina's.
Uitgever: Arteconomy vzw, Kuipebosstraat 6, 8880 Sint-Eloois-Winkel België.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 24 September 2009
Ik heb vanmorgen als eerste Sirius gezien. Toen zag ik pas Orion. Even later verscheen Venus op haar bekende plekje. Ik heb even rustig staan kijken.
Ik ben weer thuis. Er zijn hier 'andere prioriteiten'. De tuin, bijvoorbeeld, en mijn dagelijkse wandelingen. Die zijn er in het Noorden bij ingeschoten. (50 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 25 September 2009, Jeroen jarig!
In Eindhoven hadden Ghislaine en ik Julie en Michel op bezoek voor een intiem dineetje thuis. Zij zijn vrienden van vele jaren her; West-Vlamingen van vlak bij de Franse grens en het Waalse land. Zij worden dagelijks geconfronteerd met de 'treurnis van België', en de 'passieve Walen'. Geen wonder dat het ter sprake kwam.
Vanaf mijn studententijd in de jaren vijftig ken ik het probleem, want wij demonstreerden met NLse delegaties in Leuven. Ik herinner mij dat we ooit met een 'convooi' van zeven autobussen vanuit Delft vertrokken. Het had iets te maken met hervormingen aan de universiteit, maar details weet ik niet meer. De taalstrijd was toen op volle gang, en was deel van het probleem. Dáárvan kregen we alles te horen.
Toch was in die tijd al het pleit beslecht vonden wij, de Delftenaren. De Vlaamse economie begon de Waalse te passeren. De oude gevestigde industrie legde het geleidelijk af tegen het vitale Vlaamse met innovatie en frisse handelsgeest die nieuwe kanalen zocht. Niet alleen spraken die studenten goed Frans, speciaal Engels was hoog genoteerd als 'bevrijding' van de Waalse dominantie, en als ontsnapping uit de uitzichtloze en vernederende 'of-of' situatie. De Walen spraken geen Vlaams. Hautain weigerden ze de taal van het Vlaamse 'bediendenvolkje' te leren. Ze weigerden ook Engels te leren, maar dat berustte op de 'kakkineuze' eigenwaan die de Fransen ook de das om heeft gedaan [en nòg!!], en dat als dekmantel dient voor enkelvoudige geestelijke luiheid [nog steeds!!].
Dat was 'vijftiger jaren'. Michel vertelde dat er weinig was veranderd. Althans in dat 'kakkineuze'. Hij was sinds kort bestuurder in een regio van de Rotary. Die regio's zijn Noord-Zuid gerichte stroken op de Belgische kaart zodat --zeer opzettelijk, en gericht op groeiende verstandhouding-- deze regio's tweetalig zijn. Ik vroeg meteen belangstellend naar de voertaal. Ik wist van Belgische staatscommissies die reglementair om de andere dag Frans of Vlaams als voertaal hadden.
--"Hoe doen jullie het?", vroeg ik dus nieuwsgierig.
--"Wij gaan ervan uit dat iedereen de taal van de ander verstaat, en het protocol is dat ieder zijn eigen taal spreekt, en wordt beantwoord in de taal van de spreker".
Dat recept kende ik. Ik had dat in Skandinavië vaker meegemaakt bij regionale vergaderingen in mijn Philips-tijd. Dat liep lekker.
--"Hoe werkt het bij jullie", vroeg ik dus.
--"Het draait er op uit dat we Frans spreken", zei Michel schamel glimlachend, "Uit compassie, want dat hulpeloze kunnen we niet langer aanzien. Wij Vlamingen moeten anders alles twee keer vertellen".
--"En dat kakkineuze, hebben ze dat nog?"
--"Eigenlijk wel. Ze eisen weliswaar niet dat we Frans spreken, maar ze vinden het wel heel gewoon. Dat ergert ons wel eens, en dan stellen wij ons oorspronkelijke protocol weer eens aan de orde. Dan kennen ze hun plaats weer".
--"Hebben jullie Engels als voertaal geprobeerd? Ik herinner mij uit mijn Leuvense kontakten-van-toen dat mijn generatie dat nogal promootte. Europa-gedachte en zo".
--"Ja, maar de Walen houden dat tegen met allerlei argumenten van 'nationale trots'. Maar 'eigenlijk' spreken ze het niet, of ze spreken nét zo erbarmelijk uit dat je het niet verstaat. Nog erger dan een Fransman die Engels spreekt"
Tot zover het laatste nieuws over 'de treurnis van België'.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 26 September 2009
Ik ben nog niet thuis; ondanks mijn pretenties dat ik er ben. Zeker, er zijn sommige signalen waar ik bij stil stond, zoals Sirius vanmorgen; en eergisteren, de ochtend na mijn aankomst. Eergisteren liep ik 'gewoon' twintig kilometer; en gisteren elf. Waarom? Om mijn dagelijkse routines te herstellen, en mijn lijf een lekker gevoel te geven. En omdat het bij 'thuis' hoort. Ik loop door de tuin en 'zie' wat ik nog moet 'doen' voor die winterklaar is, en ik verder kan. Wat? Verder kan? Ik ben nog helemaal niet hier! Aanpakken dus. Ik ben benieuwd waar ik vanavond ben. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 27 September 2009
Vandaag stond op de voorpagina van Le Monde een groot artikel over de gevolgen van de 'global warming' --die hier 'Réchauffement climatique' heet. Gisteren zag ik al de digitale versie: 'L'impact du réchauffement en France se précise'. Maar nu staat er een dramatische kop op de voorpagina: 'Le réchauffement climatique aura de lourdes conséquences en France'.
Er staat een even dramatische kaart bij van de temperaturen in 1990 en 2090. Zo'n 90% van Frankrijk zal temperaturen hebben die nu alleen hier bij ons aan de Middellandse zeekust voorkomen!! l'Observatoire national sur les effets du réchauffement climatique (Onerc), publiceerde dit nieuw rapport onder auspiciën van het Ministerie van Ecologie. Het grijpt terug op het geruchtmakende en omstreden rapport uit 2007 van de betrokken VN-commissie, de GIEC.
Toen dat verscheen was ik in Geraldton in West-Australië, en ik schreef daar o.a. over: "Le Monde bekritiseerde al direct deze 'semantische vorm van wetenschapsbeoefening', waarbij 'meeste stemmen gelden' werd verward met waarheidszoeken". [1 april, dat was géén grap].
Dat was Cartesiaans-keurig, maar het hele rapport werd daarna in Frankrijk niet meer serieus genomen. Het paste bovendien voortreffelijk in de wereldwijde ontkenningstrategie waarover ik toen schreef: "Psychologen die zich hebben gespecialiseerd op menselijke probleemverwerking noemen dat de 'ontkenningsfase'"
Briefschrijvers suggereerden toen voorzichtig dat het misschien om 'vanouds bekende religieuze bewegingen gaat' die het vergaan van de wereld met uur-en-datum weten te voorspellen. In een beschouwing die ik nu onderhanden heb van de godsdienstfilosoof Herman Philipse, wordt dit beschreven als pogingen van 'wetenschappers' om de plaats van de oude priesterkaste van de verdwijnende religies --en de bijbehorende macht!-- in te vullen.
Nu zijn de briefschrijvers in de digitale Le Monde brutaler en openlijker:
Tout est religieux dans le Réchauffisme lancée par les évêques du GIEC derrière leur pape Al Gore: "on va griller" croient les uns (l'Enfer), "nous serons submergés" craignent les autres (le Déluge), nous sommes dans le péché car nous émettons du Carbone (élément essentiel à toute forme de vie), mais nous trouverons le salut dans la Taxe Carbone (Denier du Culte, achat d'indulgences), et le renoncement aux
plaisirs de notre civilisation. Les bûchers ne sont pas loin pour les "négationnistes"...(CduPipo, 26.09.09 | 21h42)
In die fantasie verschijnen bisschoppen en 'Paus' Al Gore. Schroeien in 'de hel'. Wegwassen door 'de zondvloed. We zijn 'zondig' want we produceren CO2, maar we kunnen 'aflaten verdienen' door de CO2-belasting te betalen, en door af te zien van de genoegens van onze beschaving. De brandstapels zijn niet ver meer ...
Een dergelijke discussie was er toen ook in West-Australië. Swan River in Perth zal snel een binnenzee worden. Heel praktisch schreef een actiegroep echter:
--"Het mag dan wel niet duidelijk zijn wat de oorzaak is van global warming, maar: Uitstoot of géén uitstoot! Oorzaak of géén oorzaak! Wat dóen we? Het water stijgt".
__________________________
Laurence Caramel, L'impact du réchauffement en France se précise, LE MONDE 26.09.09
http://abonnes.lemonde.fr/planete/article/2009/09/26/le-rechauffement-climatique-aura-de-lourdes-consequences-en-france_1245468_3244.html. Het rapport van l'Onerc: www.ecologie.gouv.fr/-ONERC-.html
Mijn Dagboek Geraldton 8+15 feb, 7 maart en 1 april 2007
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 28 September 2009
Bij de 'kleine berichten' in Le Monde van gisteren vond ik een ontroerend niemendalletje in de rubriek 'Biodiversité'. Ontroerend omdat er uit blijkt dat 'grote wetenschappers' het opnemen voor 'kleine vleermuisjes' in de strijd om hun bestaan.
Het is bekend dat moderne windmolens nogal wat slachting aanrichten onder de vogels, maar de vleermuisjes zijn het meest kwetsbaar. Grote vogels worden procentueel veel minder gedood. Het gaat voor vleermuisjes niet om een botsing met de rotorbladen zoals voor grotere vogels, maar om de schokgolven in de lucht in de direkte omgeving van windmolens. Die veroorzaken inwendige bloedingen bij die kleine zoogdieren.
Nu vliegen de vleermuisjes sowieso niet bij hoge windsnelheden, en de homo economicus zet de windmolens [automatisch] stil bij lage windsnelheden omdat "het niet oplevert". Dat zou een conflictloze samenleving mogelijk maken, want waar de een de wind 'te slap' vindt, vindt de ander het 'te hard'.
In het proefgebied in Alberta, waar de Universiteit van Calgary dit onderzoek uitvoerde, werden de molens normaal bij minder dan 4 meter/seconde windsnelheid stilgezet. Door het inschakelpunt te verhogen tot 5,5 m/sec daalde het aantal gedode vleermuisjes met 60%. Kennelijk vinden de vleermuisjes precies tussen 4 en 5,5 m/sec dat de wind 'te hard' wordt, en vliegen ze niet uit.
De vraag is nu of homo economicus zijn inschakelpunt een beetje wil verschuiven. Volgens voorlopige berekeningen heeft het ternauwernood invloed op totale energieproduktie, en de totale kosten, maar ja, "iedere cent is er één" zullen de aandeelhouders in Montreal of Ottawa zeggen.
Gelukkig kunnen de vleermuisjes, met dit onderzoek een vuist[je] maken bij de onderhandelingen.
___________________________
BIODIVERSITÉ, Stopper les éoliennes en cas de vent faible éparngne les chauves-souris. pag 4, LE MONDE, 27/28 sept 2009 [nog niet gevonden in digitale versie]
HÉCATOMBE DE CHIROPTÈRES, Une étude canadienne explique comment les éoliennes tuent les chauves-souris, LE MONDE 27.08.08
Erin F. Baerwalda, Jason Edworthy, Matt Holder, and Robert M.R. Barclay, A Large-Scale Mitigation Experiment to Reduce Bat Fatalities at Wind Energy Facilities, Journal of Wildlife Management, Volume 73, Issue 7 (September 2009)
http://www.wildlifejournals.org/perlserv/?request=get-abstract&doi=10.2193%2F2008-233
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 29 September 2009
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 30 September 2009
We willen er niet aan. We willen niet geloven dat er belangrijke klimaatveranderingen op komst zijn met ingrijpende gevolgen. Ik schreef Zondag hoe hier in Frankrijk de berichtgeving over de specifieke gevolgen op korte termijn werden bespot als 'een geloof van een nieuwe sekte', met 'paus' Al Gore aan het hoofd, en nog zo wat fantasieën van simpele zielen. Ik haalde toen mijn eerdere bericht uit 2007 aan over West-Australië waar ze --beside the point-- de [menselijke?] oorzaken aanvochten. Maar het stijgende water rondom Perth --net zo vlak als de NLse polders-- leidde er toe dat het NLse Deltaplan in de pers werd gememoriseerd, en er metéén een studiecommissie naar NL toog. Daar kenden ze dat probleem al duizend jaar!!
--"Oorzaak of géén oorzaak" had een actiegroep geroepen: "Wat dóen we?"
En nu is er in de VS een rapport dat die 'abstracte klimaatveranderingen' vertaalt in 'Imminent Transition to a More Arid Climate in Southwestern North America'. Inderdaad 'Imminent', "op handen zijnd" volgens mijn Van Dale. Paul Krugman haalt echter de woorden van Al Gore aan; "This truth is just too inconvenient".
De weersverschillen van jaar-tot-jaar zijn soms groter dan de voorspelde veranderingen, maar er volgen telkens enkele 'gewone' jaren. Dat beperkt het voorstellingsvermogen. Maar intussen zijn de wetenschappers de 'Cassandras' van de huidige cultuur geworden. Cassandra, die door Zeus was begiftigd met de gave van de perfecte voorspelling, maar vervolgens door Apollo --omdat ze hem niet terwille was geweest-- was bestraft: 'Niemand zou haar geloven'.
--"Hoe is het mogelijk", vraagt Krugman zich af, "dat dit geen groot politiek debat oplevert? Natuurlijk zullen gevestigde belangen en industrieën onder druk komen staan, maar er zullen ook 'new opportunities' zijn".
--"Helaas", antwoordt hij zelf, "hebben de bestaande industrieën machtige lobby-groepen, en de toekomstige géén". En hij vervolgt:
--"For three decades the dominant political ideology in America has extolled private enterprise and denigrated government, but climate change is a problem that can only be addressed through government action"
Het einde van deze politieke filosofie te erkennen is dus 'just too inconvenient'.
Krugman constateert dat geleidelijk ook geloof wordt gehecht aan een achterhaald en onjuist 'economisch argument'. Het zou de duur zijn, onze economie zou het niet kunnen verdragen. Dat draagt verder bij aan dat inconvenience-gevoel.
Dat is onnodig. Al een paar dagen eerder had Krugman geschreven dat de economische rekenaars gelijk hebben. De gevolgen zijn goedkoper dan je denkt. "It’s Easy Being Green", is de titel van die column. Dat opdoemende 'economische argument' moet dus óók naar de prullebak worden verwezen. Dat maakt de weg vrij.
--"The claim that climate legislation will kill the economy deserves the same disdain as the claim that global warming is a hoax. The truth about the economics of climate change is that it’s relatively easy being green".
En zo wordt een bedreiging een kans. Misschien dat dát helpt.
___________________________
PAUL KRUGMAN, Cassandras of Climate, NYT, September 27, 2009,
http://www.nytimes.com/2009/09/28/opinion/28krugman.html
PAUL KRUGMAN, It’s Easy Being Green, NYT, September 24, 2009,
http://www.nytimes.com/2009/09/25/opinion/25krugman.html
Richard Seager, Mingfang Ting, Isaac Held, Yochanan Kushnir, Jian Lu, Gabriel Vecchi, Huei-Ping Huang, Nili Harnik, Ants Leetmaa, Ngar-Cheung Lau, Cuihua Li, Jennifer Velez, Naomi Naik, Model Projections of an Imminent Transition to a More Arid Climate in Southwestern North America Science 25 May 2007: Vol. 316. no. 5828, pp. 1181 - 1184
http://www.sciencemag.org/cgi/content/short/316/5828/1181
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek September 2009