Yerba Buena, (Argentinië), Donderdag 1 April 2010, vertrekdag
Gistermiddag nodigde Graciela mij uit voor een afscheidsautotochtje in de iets wijdere omgeving van ons huis dan waar ik te voet kwam. Zodoende zag ik 'de heuvels in de verte' van dichtbij, en bezocht een gehucht waarover ik veel had gehoord. Het was een uniek-mooie zonnige dag. Al de hele ochtend was het wolkenloos geweest.
We bezochten het plaatsje Villa Nougués waar de zeer rijke suikerplantageeigenaar Nougués rond 1900 een weekendverblijf bouwde. En een kerkje. Naar model van het dorpje Boutx in de Haute-Garonne waar zijn voorvader rond 1850 vandaan was gekomen.
Prachtige vergane glorie in nostalgische stijl. (100 woorden)
Salta, (Argentinië), Hotel Marilian, dezelfde dag, lokale tijd 1715; MET 2215
Ik ben aangekomen in mijn hotel. Om drie uur, met prachtig weer. Ik heb al een stadswandeling gemaakt, en foto's, want de twee grote parken van de stad zijn vlakbij. De straat zelf is tjokvol 'toeristische aanbiedingen'.
Graciela bracht mij weg. Onderweg heb ik 'niets' gedaan [Gedenk "pu wei"]. Normaal ben ik in dat soort situaties metéén heel actief met lezen of zo. Nu maakte ik mijn hoofd leeg. Het was als uitwaaien op een lange wandeling.
Links van mij de heuvels, en later hoge bergen. Rechts laagland. En nóg later bergen aan beide zijden. Salta is helemaal erdoor omringd. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Op weg naar Iquique, Vrijdag 2 April 2010, In de bus tussen Salta en Jujuy, 0830
Vandaag is de 28ste gedenkdag van de desastreuze Falklandse- cq Malvinas-oorlog.
We vertrokken op tijd. Om 0700. We rijden nog steeds naar het Noorden. Nèt als gisteren, maar een stuk hoger, want Salta ligt op 1187 meter. [Yerba Buena was op 500 meter]. Het is helder zonnig, met lichte, mooie, cumulus-bewolking. Nevelig tekent zich in de verte het hooggebergte af. Ik heb daarvan zojuist een mooie foto genomen. Althans dat hoop ik.
Om 0855 moeten we in Jujuy zijn. De bus zit vol met jonge rugzakreizigers. Op de heenweg, twee maanden geleden, waren het vooral 'inheemsen'. Het zal met de Semana Santa van doen hebben. De krant, gisteravond in Salta, meldde dat Salta 'tjokvol' was: 'Esperan récord de turistas para Semana Santa', zei de voorpagina.
Ik lees in de krant van vandaag beschouwingen over de Falkland-oorlog, die ze hier Malvinas-oorlog noemen. Zelfs de kardinaal Jorge Bergoglio in zijn paas-preek neemt stelling: "Las Malvinas son nuestras, y mucho Argentinos derramaron sangre por ellas". [De Malvinas zijn van ons, en veel Argentijnen hebben er hun bloed vergoten].
Toch was die oorlog een 'zelfmoordoorlog', de laatste wanhopige stuiptrekking van La Dictatura die 649 --onnodige-- doden kostte. Maar de kardinaal vindt het OK. Misschien kom ik nog eens terug op de eigenaardige positie die dit 'vaderlandse' ideaal inneemt in het politieke spectrum. "De Malvinas zijn van ons", wordt ook door de huidige regering [die 'proto-dictatura', zie 22 maart] gebruikt. Het klinkt bijna oorlogszuchtig. In elk geval nogal 'Nazi'-onalistisch, de pun-versie die ik hier hoorde.
Het andere thema waar ik eindelijk wat over las, was de relatie tussen Kerk en Staat. Het blijkt inderdaad dat alle kosten van De Kerk door De Staat worden gedragen. Het kerklid draagt niets substantieels bij. Het is symbolisch. Pas sinds kort is daar kritiek op door een vrouwelijke senator, Adriana Bortolozzi, zelf actief katholiek. Zij vraagt zich af wat De Kerk waard is als de leden daarvoor niets substantieels bijdragen. 'Het is goed voor De Kerk en voor De Staat', is haar stelling die ze sinds 2006 in het parlement heeft gebracht. Deze Semana Santa wéér. Maar veel weerklank schijnt het niet te hebben. Het is wel gemakkelijk zo, voor de doorsnee --verburgerlijkte-- katholiek. Los Evangélicos, zoals de actieve bijbelgemeenten hier worden genoemd, is voor het 'klootjesvolk'. Althans, dat is een van de gangbare opinies.
We naderen Jujuy. We zijn dus op 1552 meter. We zijn nog maar weinig gestegen. Het èchte klimmen begint nú. Tot de Chileens grens, de Paso de Jama, is het 322 km.
In de bus tussen Paso de Jama [4320m] en San Pedro de Atacama [2450m] 1500.
We zijn tien minuten geleden vertrokken met vijftig minuten vertraging. We zitten nu tussen de Argentijns/Chileense grens, met de Argentijnse grenscontrole, en de Chileense grenscontrole. Dat zijn nog 160 km. Op dit traject zullen we het hoogste punt van de reis passeren namelijk 4850m. [Zie details 8 februari j.l.]
Het traject tussen Jujuy en de grenspost wordt gedomineerd door de 'klim' via de haarspeldenbochtenweg genaamd La Cuesta de Lipán, dat civieltechnische meesterwerk dat Argentinië verbindt met de Pacific via Iquique en Antofagasta als zeehavens. Die 'klim' eindigt met een 'altaartje' dat aangeeft dat de hoogte van 4170 meter is bereikt. Dan is het nog meer dan honderd km door de zoutmeren, en de weg daalt dan tot ongeveer 3700. Daarna is er weer stijging.
Dat traject, die 'klim' speciaal, heb ik op de heenweg, twee maanden geleden afgelegd toen het donker was. Nu had ik volle zon en heldere hemel. Ik heb eindeloos veel foto's gemaakt. Daar moeten vast wel een paar mooie bij zijn. Een aardige 'eye-opener' voor de gehaaste lezer is de 'prachtfoto' waarvan ik 8 februari het Flickr-adres noteerde. Afwachten hoe de mijne zullen slagen. Rijdend in een bus glippen je [tenenkrommend en tandenknarsend] de allermooiste momenten door de vingers.
Het zij zo.
Na het einde van de klim kwamen we in de Argentijnse zoutmeren. Ook daar heb ik eindeloos veel foto's genomen die ik nog moet selecteren. Het was een onder heel andere belichting dan het namiddag- en avondlicht van de vorige keer.
Terwijl we bij de Argentijnse grenscontrole op onze beurt wachtten --daar was een uur voor uitgetrokken, maar we deden er vijftig minuten langer over-- ontdekte ik een heel nest NL-ers; misschien wel tien. Jongeren allemaal. Ze kenden elkaar inmiddels wel, maar ze vormden geen eenduidig reisgezelschap. Wel allemaal doorknede globetrotters. Ieder had zo zijn eigen ervaringen en reisdoelen. Een mooie echo van de middeleeuwse vaganten. Ik had dat gevoel ook altijd bij mijn verblijf in de 'backpacker's' van Zuid-Afrika, Australië en Nieuw-Zeeland. De overeenkomst met die vaganten is treffend omdat het toen ook een 'overschot' aan intellectuelen betrof. Het ontbrak nog aan Carmina Burana achtige-liederen. Dit groepje, net als de Israëliërs, hadden allemaal wel, als een soort scapulier, althans in de medaille-versie, een iPod om hun hals hangen, en oordopjes. Misschien bestaat er al een virtuele Carmina Burana.
Ook trof ik een Israëlisch groepje van zes. Mijn buurvrouw in de bus hoorde daarbij. Ik kwam niet goed achter hun reisdoelen, maar het viel mij op omdat zij verdiept was in een boek in Hebreeuws schrift, en dat zij een Hebreeuw-Spaans zakwoordenboekje hanteerde voor de paar woorden Spaans die ze sprak. Heel curieus. Verder converseerde zij in vlekkeloos Engels met een lichte Amerikaanse bias.
En nu weer naar buiten kijken, want het landschap is fascinerend.
In de bus tussen San Pedro de Atacama en Iquique 1930
We vertrokken uit San Pedro om 1910. Dat was een vertraging van één uur en tien minuten. De grenscontrole bleef binnen het geplande schema. De Nederlanders en de Israëliërs stapten allemaal uit. En nogal wat anderen ook, want we zijn nu nog met hooguit tien passagiers. In het benedengedeelte met z'n tweeën, en boven de rest. Het wordt al snel donker.
Na de Argentijnse grenscontrole daalden we eerst weer een flink stuk, en reden langs de Chileense zoutmeren. Die lijken mij wat kleiner dan die aan de Argentijnse kant. Ik zag meer groen, en meer lama's. Ik heb er zelfs enkele redelijke foto's van kunnen maken. Toen we weer gingen stijgen hield ik de weg nauwlettend in de gaten. Allereerst om te zien of het hoogste punt van 4825 meter wellicht was gedecoreerd met een 'altaartje' zoals het einde van La Cuesta de Lipán, en verder of ik het stafkaartfragment kon herkennen dat in het wetenschappelijk artikel was gebruikt dat ik via Wikipedia had gevonden [zie 8 februari].
Inderdaad. Op het hoogste punt maakte de weg precies een bocht die overeenkwam met de stafkaart. De autoweg volgt dan vrijwel de hoogtelijn van 4800 meter. Inmiddels had ik ook van de Israëliërs gehoord, en die hadden het weer van een paar Zwitsers die dezelfde tocht hadden gemaakt met hoogtemeters bij de hand, dat 'daar ergens' het èchte hoogste punt was van de Paso de Jama. Ook die kwamen op de 4800+ meter. Dat klopt met dat Franse groepje fietsers die trots foto's laten zien van hun hoogtemeters met dergelijke hoogtes in de hand. Maar een 'altaartje' heb ik op dát hoogste punt 'niet gezien' ... vanuit de bus ;-)
Dat alles was op ongeveer vijftig km vóór San Pedro de Atacama. Het is daar de Atacama woestijn, en meer precies, de Altiplano. Het is daar betrekkelijk vlak en er is ruim uitzicht naar alle kanten met bergtoppen aan de horizon. Aan mijn linkerhand zag ik de Cerro Chajnantor, 5600m, Cerro Toco, 5640m, en nog een derde waarvan ik de naam op het stafkaartfragment niet kon ontcijferen. Die hoogtes heb ik zojuist op het Internet opgezocht.
Minstens zo interessant is dat aan de andere kant van die drie toppen een hoogvlakte van 5100m ligt en dat daar het hoogste astronomisch observatorium is gevestigd. Het meest gesofisticeerd en moderne in zijn soort. In 2011 kunnen de eerste waarnemingen gedaan worden, en in 2012 is het klaar. Het internationale project heet ALMA, Atacama Large Millimeter -and Submillimeter Array, een grote groep gecoördineerde paraboolantennes in de Altiplano de Chajnantor.
Toen had ik een soort 'missie vervuld'-gevoel, maar ik kon niet nalaten om de prachtige avondwolken van de andere kant, die van de Pacific, te fotograferen. Het was allemaal té mooi om zomaar te laten glippen. Ik zag onder andere een prachtige kegelvormige berg die bij natrekken op het internet de vulkaan Licancabur (5916m) moet zijn geweest. Helaas zijn de foto's daarvan 'niet zó'. Kort daarna waren we in San Pedro de Atacama. Het bergdorp, de grenscontrole en startpunt voor veel avontuurlijke bergwandelingen.
__________________________
Ik schreef eerder over het hoogste punt 8 februari 2010
Het stafkaartfragment heb ik op Flickr gezet aangevuld met verklarende teksten:
http://farm5.static.flickr.com/4043/4490052418_907cbf4f34_o.jpg
Het ALMA-project: http://www.eso.org/public/teles-instr/alma/index.html
Betere foto's van Vulcan Licancabur: http://fiveprime.org/hivemind/Tags/lagunaverde,licancabur
terug eerste dagboekregel

Iquique, (Chili), Zaterdag 3 April 2010, aankomstdag
Iets over twee waren we in Iquique. Ik had de laatste uren goed geslapen in mijn 'semi-cama', mijn half-bed. Francisco haalde mij af. Thuis natuurlijk 'bijroddelen' met hem en Gabriela, en toen naar bed. Vandaag zette dat 'bijroddelen' nog stevig door, maar toen iedereen was verdwenen voor de wekelijkse boodschappen, werkte ik mijn aantekeningen grotendeels uit. Ik had een vaag opgelucht en gelukkig gevoel. Pas zojuist kon ik dat duiden.
--"Ik ben uit de gevarenzone", hoorde ik mezelf opeens zeggen. Dát was het.
In dat vochtige zon-arme klimaat was ik voortdurend in een alarmfase. Dat is voorbij. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Iquique, (Chili), Zondag 4 April 2010, Pasen
Een paar dagen geleden gebruikte ik 'Het Kwaad' om een factor in onze cultuur de beschrijven die een 'gezicht' probeert te geven aan de voortdurende tegenslagen die wij ontmoeten op onze weg naar een 'goede' maatschappij. Over dat begrip had ik enige tijd geleden met Miek gecorrespondeerd, en geschreven dat ik het 'te abstract' om houvast te geven bij de analyse van een situatie.
En nu gebruikte ik het zelf! Daarom schreef ik Miek, die dat als trouwe lezeres vast vroeg of laat zo opmerken, dat ik het nog steeds een te abstract begrip vind, maar dat in dit geval, met het aanwijzen van de middelen waar het gebruik van maakt, het een stuk concreter wordt. Het ging namelijk over 'beroven' en 'ondergeschikt' maken van anderen als onderliggende 'waarde' van de financiële crisis. Maar het zat mij toch niet lekker, ook al had ik het niet helemaal als 'kiekeboe' gebruikt.
Nu vanmorgen, in een artikel van Maureen Dowd, zie ik mijn 'denkfout' helder in. Dowd legde een argument van een Vaticaanse spreker op de snijtafel. Die had gezegd dat het gedrag van de pedofiele priesters was ingegeven door De Duivel. En hup! Daar lag de verantwoordelijkheid opeens. Bij De Duivel! En die is 'te abstract' om voor de rechter te slepen.
En Dowd roept: Ho! "The Devil didn’t make me do it. The facts did".
Door die Truc-met-De-Duivel, wordt de hele affaire gereduceerd tot 'verleidingen' waarvoor De Schuld bij de ander ligt. Nee, je hebt het zèlf gedaan, en je bent verantwoordelijk. Pedofilie is heel wat anders dan snoepen in de vasten als je jezelf hebt beloofd dat nou eens niet te doen gedurende zes weken. Ook dat is --overigens-- je eigen verantwoordelijkheid.
Dat artikel van Dowd gaat daarna verder over die pedofielenzaak, en over de relatie die diezelfde Vaticaanse spreker legt met de jodenvervolging. Haar analyse is werkelijk de moeite waard, fris-van-de-lever, intelligent en vaak hilarisch, zoals gewoonlijk, maar nu ga ik daar niet op in.
Maar ik zag opeens waarom ik 'niet zo gelukkig' was met Het Kwaad als 'beschrijving'. Het leidt af. In de toepassing in mijn stukje van 29 maart leidde het af van concrete misdragingen als 'roven' en 'onderdrukken'. Op 31 maart corrigeer ik dat een beetje, maar mijn wrevel is nu pas opgelost. Het Kwaad kunnen we niet ter verantwoording roepen.
Mensen van vlees en bloed wel.
__________________________
MAUREEN DOWD, Devil of a Scandal, NYT, April 4, 2010, http://www.nytimes.com/2010/04/04/opinion/04dowd.html
terug eerste dagboekregel

Iquique, (Chili), Maandag 5 April 2010, Paasmaandag
De laatste krant die ik in Argentinië kocht was de Salta-editie van El Tribuno. Ik citeerde daar al eerder uit dat een vrouwelijke senator, Adriana Bortolozzi, die zelf actief katholiek is, pleit voor het afschaffen van de staatssteun aan De Kerk. 'Het is goed voor De Kerk', is haar argument. Letterlijk zei ze:
--"Het probleem is dat wij katholieken niet in onze beurs tasten en dat we ons daarom niet verbonden voelen met het geloof. Dat moeten wij veranderen".
Het weerspiegelt een verburgerlijkte katholieke gemeenschap. Ingedut als het ware. Bortolozzi is de eerste 'whistle blower' binnen De Kerk.
Ik herinner mij dat ruim vijftig jaar geleden 'katholiek zijn in Frankrijk' ongeveer datzelfde 'cultuurtje' weerspiegelde. In Nederland, althans buiten het enge Limburgs-Brabantse 'Vader Bisschop' milieu-tje, was er tenminste nog de uitdaging om je tegenover 'de protestanten' te profileren, of je werd erdoor 'geprofileerd'. Dat was een van de dingen die mij toentertijd in Frankrijk opvielen, dat vanzelfsprekend-alomtegenwoordige. Maar toen waren er ook 'whistle blowers' aan het werk die dat 'verburgerlijkte' milieu een spiegel voorhielden. Die functioneerden als een 'doorn in het vlees', dat waren de priester-arbeiders.
En nu lees ik in Le Monde een heel genuanceerd interview met de aartsbisschop van Poitiers, Albert Rouet, die als een van de meest liberale leden van het Franse Episcopaat wordt beschouwd. Natuurlijk wordt hij aan de tand gevoeld over de pedofilie-affaires. Daar zegt hij zinnige dingen over, maar gaat daar verder niet op in. Die geslotenheid daar omheen is voor hem een soort 'inteelt'- verschijnsel, karakteristiek voor een gesloten organisatie die romeins-gecentraliseerd alle macht in handen had. Daar zijn seksuele en financiële 'afdwalingen' mogelijk:
--" ... les dérives financières et sexuelles deviennent possibles". [Bien etonné de les trouver ensemble!]
Maar dan gaat Rouet door op de relatie die De Kerk geleidelijk met de buitenwereld heeft gekregen. Of beter, hoe er in de ogen van verburgerlijkte kerkleden geen 'buitenwereld' bestond. De Kerk was 'alles'.
--"J'essaie de prendre acte que nous sommes à la fin d'une époque. On est passés d'un christianisme d'habitude à un christianisme de conviction. Le christianisme s'était maintenu sur le fait qu'il s'était réservé le monopole de la gestion du sacré et des célébrations".
Het verburgerlijkte katholicisme is voorbij, nu telt een geëngageerd katholicisme.
Geëngageerd raken met de wereld zoals die nu is, met al zijn ellende. We moeten ons niet afzetten tegen de wereld, want dan worden we een subcultuur:
--"L'Eglise est menacée de devenir une sous-culture ... il faut une immense miséricorde pour ce monde où des millions de gens meurent de faim".
Ik constateer de parallel met de gedachte van Bortolozzi die vindt dat katholieken maar eens in hun beurs moeten tasten om geëngageerd te raken.
Maar de angst om een subcultuur te worden is nog ver van haar [Argentijnse] bed.
_______________________
Interview: "L'Eglise est menacée de devenir une sous-culture"
http://www.lemonde.fr/societe/article/2010/04/03/l-eglise-est-menacee-de-devenir-une-sous-culture
terug eerste dagboekregel

Iquique, (Chili), Dinsdag 6 April 2010
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Iquique, (Chili), Woensdag 7 April 2010, broer Jan zou 82 zijn geworden
Gisteren heb ik mijn eerste 'pittige' wandeling gemaakt. Ik beklom de Cerro Emeralda, een van pieken in de berghelling die Iquique afschermt van de hoogvlakte. Er staat een groot kruis. Met de Semana Santa is het er druk met pelgrims.
Maar ik haalde het kruis niet. Kennelijk te weinig geklommen de laatste tijd. Maar ruim halfweg woont Ricardo, de kluizenaar-technicus-bewaker van de enorme digitale klok. Ik had hem in 2008 voor het eerst ontmoet. Hij is nog steeds 'in functie'. Het was een heerlijk weerzien, en hij maakte onmiddellijk een lekkere beker thee voor mij. Net als toen. (100 woorden)
_______________________
Mijn Reisbrief 30 voor Ricardo en de klok: http://mijnreisbrief.blogspot.com/2008/03/mijn-reisbrief-no-30.html
Mijn Reisbrief 31 voor Cerro Emeralda en Paaswake: http://mijnreisbrief.blogspot.com/2008_03_01_archive.html
Cerra Emeralda zie Semana Santa al Cerro 27 Maart 2008: http://www.fototime.com/inv/A7C8A68E0FDAE72
Ricardo zie El Reloj del Cerro, 20 Maart 2008: http://www.fototime.com/inv/721AC32279E8156
terug eerste dagboekregel

Iquique, (Chili), Donderdag 8 April 2010
Het dagdagelijkse gebeuren gaat z'n gangetje. Gisteren heb ik mijn resterende Argentijnse Pesos gewisseld. De banken doen alleen dollars en euro's. Bij de wisselkantoren zag ik verbazingwekkende koersverschillen: respectievelijk: 100, 120 of 132 Chileense Pesos kon ik ervoor krijgen. Een beetje 'shopping' loont dus.
Sinds de grote aardbeving van 27 februari, in Curanipe in het Zuiden, hebben we hier ook verhoogde activiteit. Op 4, 5 en 7 April hadden we respectievelijk: 4,5, 4,8 en 4,5 op de schaal van Richter. Maar ook in de voorafgaande weken was het zo. Het epicentrum is daarbij steeds Tarapaca, waar 13 juni 2005 een aardbeving van 7,8 het dorp en de kerk vernielde. Dat is 100km pal Oost van Iquique.
Niemand is ongerust over deze verhoogde activiteit, integendeel: "Beter regelmatig wat kleintjes", wordt algemeen aangenomen, al is dat wetenschappelijk en historisch niet helemaal juist.
Een dergelijke activiteit heerst ook in het gebied rond Curanipe, ruim 2000 km Zuidwaarts. Maar daar was het jarenlang heel stil geweest. Wetenschappers hadden daarom in 2007 een 'zeer grote' aardbeving voorspeld 'binnen tien jaar'.
Het is duidelijk dat de ontwikkeling van speciale bouwtechnieken [en de strenge toepassing daarvan via bouwvoorschriften!] de schade aanzienlijk hebben beperkt. Amerikaanse aardbevingsexperts bestuderen nu de schade in Chili, want het volgende gebied waar grote aardbevingen zijn te verwachten is de Pacific Northwest, de regio van Seattle en Vancouver. Daar zijn de bouwvoorschriften wat dat betreft aanzienlijk minder streng dan in Chili, en worden ook minder streng gehandhaafd wegens "fanciful architecture and financial pressure to reduce costs". Dat schrijft een van deze experts, Peter Yanev in NYT onder de titel "Shake, Rattle, Seattle", na een studiereis in het Chileense rampengebied.
Dan maar liever 'regelmatig wat kleintjes', zoals nu in Iquique en Tarapaca.
________________________________
PETER YANEV, Shake, Rattle, Seattle, NYT, March 28, 2010, http://www.nytimes.com/2010/03/28/opinion/28yanev.html
Recente data epicentrum Tarapaca: 14 15 17 21 en 26 Maart en 4 5 en 7 April 2010 resp 4,5 4,8 3,9 4,3 6,3 4,8 5,5 en 4,8
terug eerste dagboekregel

Iquique, (Chili), Vrijdag 9 April 2010
In het verleden heb ik vaak geschreven over de openlijke Franco-protectie in Spanje. Ieder jaar, bij de dodenherdenkingen, is het weer een 'gevecht' of 'de rooien' wel mogen worden herdacht. De Kerk vindt van niet. Kortgeleden was dat zelfs het geval met Garcia Lorca.
Er is een wet dat bij openbare dodenherdenkingen zowel de slachtoffers van links als van rechts moeten worden herdacht, maar De Kerk heeft die 'openbare' herdenkingen tot 'privé' verklaard wegens haar status in de nieuwe grondwet. Daarom is ook het pompeuze Franco-mausoleum --De Vallei van de Gevallenen, Valle de los Caídos, voor Franco en 'zijn' strijders-- de Katholieke Basiliek waar jaarlijks op 20 November een herdenkingsmis voor Franco wordt opgedragen.
De Spaanse nationale trots berust op een fictie; berust op 'verdringing'. Sommigen genereren de fantasie dat er twee Spanjes zijn:
--"Dat slechte Spanje zijn wij niet, dat is het andere Spanje".
En nu gaan we dat jaarlijkse 'verdringingsspel', dat nog enigszins binnenskamers bleef, op wereldniveau beleven. De Spaanse rechter Baltasar Garzón wil de zonden van het Franco-regime eindelijk boven water halen. De daders zijn allemaal dood. Het gaat niet alleen om 'misdaden tegen de mensheid'. Het gaat ook over die energie-vretende 'verdringing' die in allerlei politieke processen een rol speelt, en vaak zelfs corruptie- en terrorisme-bestrijding belemmert.
Nu is het wereldnieuws geworden. NYT van vanmorgen wijdde er zelfs een Editorial aan, An Injustice in Spain. Garzón wordt door collega's aangeklaagd wegens 'ambtsmisbruik'. Metéén al, als binnenkort de verhoren beginnen, wordt hij al uit zijn functie geschorst. Als straf kan dat oplopen tot twintig jaar. Het wordt dus spannend. Het kan het einde van zijn carrière betekenen.
Garzón geniet internationale reputatie en steun. Het zou een grote internationale blamage voor Spanje zijn, maar daar hebben de extreem rechtse groeperingen geen boodschap aan. Hun 'verdringing' moet worden gehandhaafd.
Garzón was het die Pinochet voor de rechter sleepte terwijl Pinochet ondanks de 'verdwijning' van drie duizend mensen nog steeds politieke steun genoot. Dat is namelijk de specialiteit van Garzón en de Audiencia Nacional: Zorgen dat 'de machtigen der aarde' niet straffeloos blijven: Dictators, terroristen, en maffiosi.
In Argentinië zijn dertig duizend mensen verdwenen gedurende La Dictatura. De dictators hadden zich ingedekt met 'amnestiewetten'. Dat deed ook het Franco-regime. Dat is de 'overtreding' die Garzón begaat, hij negeert die wet omdat 'internationaal recht' dat niet meer accepteert voor 'misdaden tegen de mensheid'.
Wat [echter nog steeds!!] niet in de Spaanse kranten staat --ik moest het in Le Monde lezen-- is dat het in Spanje om 113 duizend 'verdwijningen' gaat. De kampioen is niet Zuid Amerika, maar Europa, Spanje! Over 'verdringing' gesproken.
Opletten dus. Het internationale drama zal zich de komende weken afspelen.
________________________
Editorial, An Injustice in Spain, NYT, April 8, 2010, http://www.nytimes.com/2010/04/09/opinion/09fri2.html
JULIO M. LÁZARO, El juez Varela sentará a Garzón en el banquillo por su causa al franquismo, El País, 07/04/2010
http://www.elpais.com/articulo/espana/juez/Varela/sentara/Garzon/banquillo/causa/franquismo/elpepuesp/20100407elpepunac_2/Tes
LE MONDE: Espagne : le juge Garzon sera jugé pour son enquête sur le franquisme, 07.04.10 http://www.lemonde.fr/europe/article/2010/04/07/espagne-le-juge-garzon-sera-juge-pour-son-enquete-sur-le-franquisme_1329916_3214.html
Over de Valle de los Caídos: 10 december 2009, Garcia Lorca, 22 december 2009, en 4 december 2009
terug eerste dagboekregel

Iquique, (Chili), Zaterdag 10 April 2010
Het is al laat in de middag. Ik heb vanmorgen niet geschreven, want ik heb weer de Cerro Emeralda beklommen. Nu helemaal tot de top van 700 meter. Samen met Francisco die ik had aangestookt met mijn klim-enthousiasme. Dinsdag had ik mijn eerste 'pittige' wandeling gemaakt, en ik haalde de 500 meter ternauwernood. Donderdag ging het wat beter, maar de resterende 200 liet ik rusten voor 'later'. Dat was vanmorgen. Het tweede stuk is steiler, maar omdat het rotsig is, heb je 'vaste voet'. In het rulle zand van het eerste stuk wordt iedere stap 50% 'gekort'. Héél vervelend! (100 woorden)
________________________
Foto's van de Cerra Emeralda zie Semana Santa al Cerro 27 Maart 2008: http://www.fototime.com/inv/A7C8A68E0FDAE72
Voor Ricardo zie El Reloj del Cerro, 20 Maart 2008: http://www.fototime.com/inv/721AC32279E8156
Zie ook bronvermeldingen bij 7 April jl.
terug eerste dagboekregel

Iquique, (Chili), Zondag 11 April 2010
Deze rustige Zondagmorgen is een mooie gelegenheid om een paar 'waarnemingen' over Argentijns-Chileens theezetten op een rijtje te zetten. Dat is nogal on-europees, al herinnert het mij aan mijn jeugd.
Allereerst is hier mate populair. Dat is inderdaad heel anders. Hoewel je die in zakjes kunt krijgen voor een individuele kop thee, is het gebruikelijke ritueel dat je een urnvormig kopje tot de rand toe vult met losse mate: Een groen-grijs blad dat is fijngewreven. Je koopt het in grote pakken van een halve of hele kilo in de supermarkt. Yerba Mate, heet het daar. Rekken vol ligt het daar in allerlei soorten en kwaliteiten op je te wachten.
Over die tot de rand toe gevulde 'urn' giet je voorzichtig heet, niet kokend, water. Voorzichtig, want het water moet worden geabsorbeerd, en het bladgruis moet niet gaan 'zwemmen'. In die 'prut' steek je dan een 'rietje' dat aan de onderkant een filter heeft zodat je alleen het vocht --en niet de prut-- opzuigt. Dat 'rietje' is meestal kostbaar uitgevoerd; van zilver of zo. Het drinken van mate is bovenal een sociaal gebeuren. Je doet het met een kleine kring van vrienden, of intiem-alleen met je 'maatje'. De mate gaat van hand tot hand. De eerste slokjes worden door de initiatiefnemer /-neemster genomen, en die signaleert of het brouwsel OK is. Daarna wordt er regelmatig vers water bijgegoten. Heet, niet kokend.
Andere thee, gewone Ceylon, maar ook Groene Thee, pepermunt en andere kruidenthee's zijn, net als in Europa, in individuele zakjes te koop, maar de huiselijke vorm, of in een huiselijk restaurant, is anders. Daar wordt in een gewone theepot een forse hoeveelheid losse thee gedaan. Daarbij gaan losse blaadjes van diverse smaken: Bijvoorbeeld coca, pepermunt e.d. naar voorkeur van de gastvrouw. Daarover gaat kokend water, en, na wat 'trekken', is dat een bijzonder sterke --ondrinkbare-- 'thee'.
Dan komt het ritueel aan tafel. Behalve de theepot met de 'thee', staat er een andere theepot met heet water. De gastvrouw [of de kelner in zo'n familierestaurant] vraagt of je sterke of slappe thee wenst, en giet vervolgens een navenante scheut in je kopje. Daarna breng je het op smaak met het hete water uit de andere theepot.
Uit mijn jeugd herinner ik mij theezetten met losse thee in een grote familietheepot. Als die bijna leeg was, werd er vaak heet water bijgegoten. Maar het meest lijkt dit Chileens-Argentijns theezetten op wat ik mij herinner van de zogenaamde 'filterkoffie' uit die tijd. Licht aangestampte koffie werd druppelsgewijs overgoten met heet water. Er was ook een variant die dat zeer uitdrukkelijk met koud water deed. Dat duurde weliswaar veel langer, maar dan werd de aroma bewaard tot het 'moment suprême' van het nuttigen.
Hoe dan ook was het een langdurige bezigheid; of neven-bezigheid voor als je 'toch in de keuken' was. Het hele huis rook dan naar koffie. Dat leverde het belangrijkste pro-argument aan de 'koude variant'.
Daar lijkt het Chileens-Argentijnse theeritueel het meest op; de hete variant van de 'filterkoffie' van vroeger. Tot de jaren vijftig of zestig was dat gebruikelijk: Je maakt éérst een zeer geconcentreerd --ondrinkbaar-- aftreksel, en dat breng je met heet water op smaak op het 'moment suprême'.
terug eerste dagboekregel

Iquique, (Chili), Maandag 12 April 2010
Maureen Dowd begon haar column The Church's Judas Moment van 7 April met:
--"I'm a Catholic woman who makes a living being adversarial. We have a pope who has instructed Catholic women not to be adversarial".
Ze is trots op haar geloof, en is niet van plan zich dat door "an inbred and wealthy men's club" te laten afpakken.
In haar column van een paar dagen later: Worlds Without Women, vertelt ze van een bijeenkomst van vrouwen onder elkaar --met 'tea and sweets'-- die ze in Saudi Arabië had met een groep gesofisticeerde intelligente vrouwen. Zij vraagt waarom zij niet meer 'upset' zijn om in een land te leven waar vrouwenrechten niet worden erkend, en in een staat die meer lijkt op een "archaic men's club" dan op een moderne staat.
Zij antwoorden nogal defensief dat 'het koninkrijk' zijn eigen langzame tempo heeft in deze zaken, wellicht onzichtbaar voor buitenstaanders. Maar Dowd blijft zich afvragen:
--"How could such spirited women, smart and successful on every other level, acquiesce in their own subordination?"
En dan komt haar verlichting: "Ik ben een Katholieke vrouw, en ik doe precies hetzelfde. Ik hoor óók bij een inbred and wealthy men's club cloistered behind walls and disdaining modernity. Ik blijf óók deel van een autocratische gemeenschap die vrouwen onderdrukt, en geen oog heeft voor hun ontwikkeling in de wereld. Ik rationaliseer óók als ik zie hoe mannen ons religieus koninkrijk laten vervallen, zich vastklampen aan ouderwetse afkeer van vrouwen, en blind zijn voor wat vrouwentalent kan bijdragen".
Dowd vat haar inzicht aldus samen:
--"Om vrouwen te onderdrukken gebruikte Saudi Arabië de morele codes en orthodoxie van de Islam, en dreef dat door tot extremen die nooit zo de Mohammed zijn gesteld. De Katholieke Kerk gebruikte haar morele codes en orthodoxie en dreef dat door tot extremen die nooit zo door Jezus waren gesteld. In het Nieuwe Testament is Jezus omgeven door sterke vrouwen, en stelde nooit dat vrouwen, moeders noch prostitués, als tweerangsburgers moesten worden behandeld".
Kortom, [vertaald in mijn woordgebruik], het Christendom en de Islam werden 'gekaapt' voor 'slechte doelen', oftewel Het Kwaad. In mijn stukjes van 29 en 31 Maart ging het over 'beroven en onderdrukken' door 'de economie'. Daarvoor werden het Christendom en de Islam 'gekaapt'. Ik schreef toen dat we ons minder blind moesten staren op 'De Rovers' dan op het 'voertuig' dat ze voor hun doelen 'kaapten'. 'Iedere absolutistische theorie kan daarvoor dienen', schreef ik. Dowd draagt daarvoor weer nieuwe voorbeelden aan, en wijst bovendien op details van het onderliggende mechanisme. Het dóórdrijven van morele codes en orthodoxie tot extremen die de stichters niet bedoelden. Zo gaat dat 'kapen' in zijn werk. Opletten dus!
Dubbel opletten zelfs!
Het Kwaad kunnen ook 'De Mannen' zijn. Of zijn díe óók weer gekaapt?
_________________________
MAUREEN DOWD, The Church's Judas Moment, NYT, April 7, 2010, http://www.nytimes.com/2010/04/07/opinion/07dowd.html
MAUREEN DOWD, Worlds Without Women, NYT, April 11, 2010, http://www.nytimes.com/2010/04/11/opinion/11dowd.html
terug eerste dagboekregel

Iquique, (Chili), Dinsdag 13 April 2010
De persberichten hebben nog steeds een hoog "paus-plus-pedofilie" gehalte, en ik doe mijn best om door de dikke laag van meer-van-hetzelfde te boren naar verfrissende inzichten waar ik mee vooruit kan. Of waar 'leerzame aspecten' aan zitten. Per slot kunnen we van onze fouten leren, nietwaar?
Ik heb er nu twee die de moeite waard zijn. De eerste was een eye-opener:
--"Inderdaad! Waarom niet?"
De bekende schrijvers Richard Dawkins en Christopher Hitchens stellen een "Pinochet-behandeling" voor. Zij willen dat Benedictus XVI wordt gearresteerd als hij Engeland bezoekt a.s. September. Of het lukt of niet, het zet de pedofilie-affaire in de goede hoek: We kunnen en moeten zorgen dat 'de machtigen der aarde' niet ongestraft blijven. Met supermachtige Zuid-Amerikaanse dictators die misdaden tegen de mensheid begingen, en maffiosi hebben we daarmee ook succes gehad.
--"Inderdaad! Waarom niet?"
Het andere 'leerzame' bericht kwam van Ross Douthat in NYT. Hij stopt even het eenzijdige 'pope-bashing', en wijst op de kwaliteiten van Ratzi als whistle blower. Gefrustreerd en totaal onsuccesvol, maar wèl een die in dat geperverteerde Vaticaan milieutje zijn oprechtheid demonstreerde. Deze genuanceerde benadering 'van-de-andere-kant' maakte veel kwaliteitsreacties los. Daarin heb ik mij vanmorgen verdiept.
Ik kan niet zeggen wat mij het meest opviel, maar al die reacties samen, variërend van korte stellingnamen tot bijna-essays, verrijkten mijn inzicht. Het is een 'old boys club' die zich van 'iets wezenlijks' heeft meester gemaakt. Het gaat niet om de 'schuld' van deze paus of zijn voorganger. Dat lees je een beetje bij Douthat.
Een commentator, [No 196, PDB uit Minnesota] schrijft:
--"Which of them is less guilty is similar to wondering how many angels can dance on the head of a pin. In their own way, each focuses on the survival of the old boys club and women and children are collateral damage". Dat blijft mij bij: "women and children are collateral damage".
Dat ongelofelijke dédain voor de werkelijkheid moet je De Kerk aanwrijven; zo erg dat het tot 'misdaden tegen de mensheid' heeft geleid. Misschien helpt toch die Pinochet-behandeling. Misschien was ook dat 'aggiornamento' van Vaticanum II, waar Ratzi zich zijn hele leven tegen heeft verzet, zo gek nog niet.
__________________________
ROSS DOUTHAT, The Better Pope, NYT, April 11, 2010, http://www.nytimes.com/2010/04/12/opinion/12douthat.html
Pope 'has no UK arrest immunity', http://uk.news.yahoo.com/21/20100411/tuk-pope-has-no-uk-arrest-immunity-6323e80.html
Verder in de pers: http://www.salisburyjournal.co.uk/uk_national_news/8092807.Pope__has_no_UK_arrest_immunity_/
http://www.guardian.co.uk/world/2010/apr/11/critics-trial-pope-benedict-xvi
http://veilleur.blog.lemonde.fr/2010/04/13/ils-veulent-faire-arreter-le-pape-benoit-xvi/
http://www.timesonline.co.uk/tol/comment/faith/article7094310.ece
"... Last year pro-Palestinian activists persuaded a British judge to issue an arrest warrant for Tzipi Livni, the Israeli politician, for offences allegedly committed during the 2008-09 conflict in Gaza. The warrant was withdrawn after Livni cancelled her planned trip to the UK."
"... the Vatican is not actually a state in international law. It is not recognised by the UN, it does not have borders that are policed and its relations are not of a full diplomatic nature."
terug eerste dagboekregel

Iquique, (Chili), Woensdag 14 April 2010
Aan alles komt een eind. Mijn vertrekdatum lag steeds in 'het verre verschiet', maar nu opeens dichtbij. Precies over een week land ik in Madrid. Dan begint mijn 'Europese traject' weer. Eerst een ommetje naar NL. Dan een paar weken La Gomera, en tenslotte, begin Juni, Cessenon sur Orb. Dáárna ligt de vertrekdatum weer 'in het verre verschiet'.
Vier maanden 'lekker rustig'. Heerlijk!
Maar nu éérst Zuid-Amerika netjes afwerken. De afscheidsbezoeken liggen vast. Vanavond bij Lorenzo en Maria-Eugenia, Morgen Nelly en Carlos. Zaterdag lunchen met Maria-Pilar, en Zondag een afscheidsfeestje hier in huis. De dagen zijn geteld. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Iquique, (Chili), Donderdag 15 April 2010, Zus Tini 77! Proficiat!
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Iquique, (Chili), Vrijdag 16 April 2010
Ik probeer mijn stukjes altijd 'zelfstandig leesbaar' te maken. Natuurlijk geef ik bronvermeldingen voor 'verder lezen'. Daar ben ik in de loop van de jaren steeds precieser en uitgebreider mee omgegaan. Dat is niet alleen om mijn lezers te gerieven; meer en meer dient het ook als documentatie voor mezelf.
Maar vandaag zal 'documentatie' voorgaan. Ik wil eens bij elkaar zetten wat de belangrijkste artikelen zijn geweest die mij de laatste maanden 'diepere inzichten' hebben gegeven in de financiële crisis.
Aanleiding daarvoor was een recent uitstekend artikel[tje], Learning from Greece, van Krugman die helder uiteenzette in wat voor puree een land als Griekenland kan komen, en heel concreet wat het allemaal voor ellende mee kan slepen. Met name hoe de relatie met de euro daar een rol in speelt. Krugman haalt daar o.a. de enorme schuldenlast aan waar de VS aan het einde van de oorlog zaten, en hoe die nog nooit is afbetaald. Maar .... de Amerikaanse economie groeide zo sterk dan de 'last' steeds geringer werd. Dat is voor Griekenland niet weggelegd, en Krugman legt helder uit waarom. En dan zie je óók dat ieder land een 'Griekenland' kan worden omdat het hele geldwezen eigenlijk een 'fake' is. Dat sloot aan bij wat ik eerder bijeenlas en -schreef, en hier beginnen dus de 'documentatie'-alinea's.
In November schreef ik over de grondslagen van die 'fake' naar aanleiding van studies van Binswanger die daar het geldwezen ten tijde van Goethe bij haalde toen die 'fake' min of meer werd 'uitgevonden'. De kritiek daarop is in Faust te vinden.
Dat bracht mij in correspondentie met Govert die nu zijn tweede boek schrijft over die 'fantastische' grondslagen van ons geldwezen. Hij is ook bezorgd, en wees mij op een artikel in The Telegraph, Our world balances on a sea of debt, waarin opnieuw dat 'fantastische' duidelijk wordt gemaakt, en hoe die ballon ieder moment kan worden doorgeprikt.
Dat sloot mooi aan bij een artikel van Dr. Chris Martenson, The End of Money, dat ik eerder had gevonden van de Financial Sense University waar serieus wordt gezocht naar de wèrkelijke oorzaken door systematisch kwaliteitartikelen te documenteren. Ik krijg de indruk dat de FSU een 'nogal rechtse' stempel heeft. Het zij zo.
Martenson, net als Govert, ziet die exponentiële groei. Dat kàn niet doorgaan, daar mòet een einde aan komen. Maar 'hoe?' Dat is de vraag. Kunnen we er wat aan doen? Of kunnen we het alleen maar duimendraaiend afwachten?
Het is geen literatuur met 'ga maar rustig slapen'-troost, en andere 'geruststellende' politieke-lapmiddelen-van-de-dag.
Daar laat ik het bij in dit 'documentatie-stukje'
_______________________
PAUL KRUGMAN, Learning From Greece, NYT, April 9, 2010, http://www.nytimes.com/2010/04/09/opinion/09krugman.html
Darius Guppy, Our world balances on a sea of debt, The Telegraph, 20 feb 2010
http://www.telegraph.co.uk/news/features/7280559/Our-world-balances-on-a-sea-of-debt.html
Dr. Chris Martenson, End of Money, January 8, 2007, http://www.financialsense.com/fsu/editorials/martenson/2007/0108.html
Mijn Dagboek, 18, 19 en 20 November, met verwijzingen naar Binswanger en de Faust bronnen.
terug eerste dagboekregel

Iquique, (Chili), Zaterdag 17 April 2010
Het artikel van Ross Douthat, The Better Pope, dat ik Dinsdag aanhaalde, had een lange staart van interessant commentaar. In een daarvan worden de Mormonen als organisatie-voorbeeld genoemd. De massale pedofilie van de RK-priesters kun je er niet 'uit inspecteren'. Kwaliteit moet worden 'ingebouwd'. Dat is op zichzelf al een prachtige stellingname en formulering:
--" ... you can't inspect quality into a product -- you have to build quality in, in the first place. No amount of policing will weed the criminal priests out of the Catholic church as long as it maintains its outmoded and unbiblical celibacy laws"
Het organisatiemodel van de Mormonen wordt aanbevolen. Het gaat ook om een miljoenenkerk en pedofilie schandalen zijn er weliswaar niet onbekend, maar zijn uitzondering. Bij de Mormonen is de regel dat alle 'priesters' vrijwilligers zijn, en getrouwd-met-kinderen. Dat geldt ook voor de hogere hierarchische regionen. Dat zou in De Kerk ook moeten zijn, tot en met de Paus, vindt commentator No 83, Ehkzu, die dit voorstel ook op zijn blog uitwerkt.
Hij geeft toe dat het nogal 'unfamiliar' zal zijn in De Kerk, maar het commentaar dat Ehkzu krijgt is kritisch, positief, en in het algemeen bijdragend. Wat mij daarbij opvalt is het "Amerika-denken", heel 'provinciaal' dus, alsof het alleen een probleem binnen die typische Amerikaanse cultuur is, dat je met Amerikaans denken, met Amerikaanse cultuur dus, moet oplossen.
Als ik kijk naar De Kerk hier in Zuid-Amerika is het hele idee van zo'n 'structuur­verandering' ondenkbaar. Als er al iets gebeurt is het buiten de oude kerk, bij de Evangelicals. Maar het meest komen mij de gesprekken voor de geest met mijn oude schoolvriend Wim in Melbourne die daar --eindelijk 'in ruste'-- terugkijkt op een leven lang als missionaris in Aziatische wereld, en nog steeds van nabij de hogere priesteropleidingen van de jongere generaties van die regio meemaakt.
Voor hem had 'Rome' afgedaan. In zijn visie was het centrum van De Kerk al lang niet meer 'Rome', een ook niet 'Amerika'. Àls De Kerk nog een kloppend hart had [en dáár twijfelde hij soms zelfs aan] dan lag dat in Zuid-Oost Azië, en zou een Nieuwe Vormgeving van De Kerk gebeuren op de basis van die regionale culturen.
--"Rome heeft nù al het nakijken", was zijn observatie.
Als ik uitga van de beelden die Wim mij schetste, is een 'omschakeling' naar de infrastructuur van de Mormonen een voorbeeld van primitief organisatie-denken van een doorsnee organisatie-adviseur. De werkelijke culturele krachten die aan het werk zijn, stijgen daar ver boven uit.
Dat pedofilie-probleem is dan hooguit een symptoom van de crisis.
________________
ROSS DOUTHAT, The Better Pope, NYT, April 11, 2010, http://www.nytimes.com/2010/04/12/opinion/12douthat.html
"Offcenter with Ehkzu", de blog van Ehkzu, http://blogzu.blogspot.com/2010/04/how-to-reform-catholic-church.html
terug eerste dagboekregel

Iquique, (Chili), Zondag 18 April 2010
Via Habermas was ik op het spoor gekomen van de NLse schrijfster en historica Margriet de Moor. Die had in Die Sueddeutsche een artikel geschreven waarin zij veronderstelde dat onder het moderne NLse poldermodel misschien toch nog de ouderwets-gedegen oud-hollandse 'tolerantie' huisde. In Die Sueddeutsche had Habermas het gelezen. Het ging over diezelfde oud-hollandse 'tolerantie' waarover nu veel wordt geschreven in verband met de zoektocht naar de 'roots' van de Amerikaanse Vrijheidsgedachten. Dat onderzoek komt terecht bij immigranten uit Vlissingen die in 1657 met de Flushing Remonstrance een historische wending gaven aan het New York van Peter Stuyvesant. De doorsnee Europese godsdienst-'on'-vrijheid dreigde ook dáár de kop op te steken, en die Vlissingers grepen in.
Maar Habermas verbaast zich over wat die 'tolerantie' inhield volgens De Moor. Hij had 'tolerantie' altijd verbonden met een soort 'menselijk respect' als grondslag, maar De Moor maakte hem duidelijk dat in 'Holland' de protestanten en katholieken in een felle haat-en-nijd oorlog waren gewikkeld, en dat die 'tolerantie' bepaald niet voortvloeide uit 'respect voor andermans mening'. Maar het was wèl het klimaat waar een vrijdenker als Baruch Spinoza kon gedijen. [Tot de joodse gemeenschap in Amsterdam het 'welletjes' vond].
De Moor beschrijft het aldus [in de Engelse vertaling]:
--"The proud "Republiek der Zeven Provinciën" espoused tolerance for the simple reason that it was better for business. Dutch tolerance is by nature not ideological but pragmatic. The fact that the Christian religion prescribes tolerance came in very handy when the Dutch trading cities realised in the seventeenth century that quarrelling over religious questions had to come to an end".
Kortom 'het was goed voor de handel', en Habermas borduurt er op voort.
Mij kwam het gisteravond goed van pas bij het afscheidsbezoek bij Nelly en Carlos. Nelly beweerde bij hoog en laag dat [godsdienst-]oorlogen 'altijd' waren ingegeven door economische [lees 'hebberige'] motieven. En hier had ik een prachtig tegen­voorbeeld: Juist de 'vrede' kreeg zijn krachtigste verdediger in 'economische motieven'.
Maar ja, tenslotte kwam Nelly met de 'wapenhandel' als aanstichter van oorlogen. Daar had ik niet van terug. Zelfs het vrede-bevorderende argument --het is 'goed voor de handel'-- was gekaapt voor oorlogsdoelen. Misschien moet je nu zeggen dat binnen 'de economie' de wapenhandel het heeft gewonnen van de andere handel.
Het blijft dus tobben. Misschien dat die hardnekkige oud-hollandse 'tolerantie' ons ook uit dát probleem zal helpen.
_____________________________
Ik schreef de laatste keer over de Flushing Remonstrance op 1 december 2009. Daar vind je ook de bronnen en mijn eerdere stukjes over dat thema. Ik las Habermas weer opnieuw omdat hij zich 'bekeerd' schijnt e hebben van pure atheïst tot iemand die godsdienst 'tolereert'. Vandaar die belangstelling voor 'tolerantie'. Ik werd op dat Habermas-spoor gezet door Stanley Fish die de 'bekering' van Habermas beschrijft n.a.v. diens recente publicaties.
De tekst van Stanley Fish, NYT blog, Does Reason Know What It Is Missing?
http://opinionator.blogs.nytimes.com/2010/04/12/does-reason-know-what-it-is-missing/
De tekst van Habermas [engels]: http://www.signandsight.com/features/1714.html
De tekst van De Moor [engels]: http://www.signandsight.com/features/1309.html
terug eerste dagboekregel

Iquique, (Chili), Maandag 19 April 2010
Vandaag geen stukje: "Inpakken!!!" Dat eist alle aandacht.
terug eerste dagboekregel

Iquique, (Chili), Dinsdag 20 April 2010, 0600, vertrekdag, nicht Tini 81!
Dadelijk gaat de reis beginnen. De berichten zijn goed. Het luchtruim boven Noord Europa is vrijgegeven, schreef Miek mij op het nippertje. Morgenvroeg, als ik in Madrid sta, is de kans groot dat ik normaal naar Brussel kan vliegen. Francisco brengt mij weg. Verdere aantekeningen maak ik onderweg.
Tussen Iquique en Santiago, 0915, 1515MET. We zijn vrijwel op tijd vertrokken en we vliegen nu drie kwartier; we moeten nog ruim anderhalf uur. Ik heb mijn bagage al doorgeboekt naar Madrid, en ik heb daarvoor ook al een instapkaart. Vanmorgen was er ook nog een mailtje van Micheline. Die schreef dat Zaventem sinds gisteravond open was. Heel hoopvol allemaal, en het verhoogt mijn kansen op een normale afloop.
We hebben al thee gehad met 'iets' erbij. Al mijn buren liggen te slapen. Ik ga ook maar een dutje doen. De dag is nog lang. Op mijn horloge duurt het nog tot vannacht een uur, dat is 0700MET.
Santiago 1205, 1805MET. Ik zit op mijn plek. We moeten over tien minuten vertrekken, maar het zal wel iets later worden, want het instappen is nog op volle gang. Op het vliegveld het ik met Francisco en met Gabriela even gebeld om te zeggen dat het tot-nu-toe goed was gegaan. Met Ghislaine lukte het niet. Niet met mijn Chileense SIM, en ook niet met mijn Spaanse. Mijn ervaringen met de beloften dat ik 'internationaal' kan bellen zijn nul-komma-nul. Aan Ghislaine heb ik daarom maar SMSjes gestuurd. Ik hoop dat die aankomen. In Madrid gaat het hopelijk beter. Dan is mijn Spaanse Movistar 'op eigen terrein'.
Tussen Santiago en Madrid, 1645 Chileense tijd, 2245MET. Ik word zojuist wakker van mijn siësta. We vertrokken met een kleine vertraging en vrij snel werd de lunch opgediend. Intussen las ik in El País beschouwingen over de rechter Baltasar Garzón die morgen voor moet komen. Het gaat over de grenzen van de rechterlijke onafhankelijkheid. De hoogste instantie waarvoor Garzón nu verschijnt is overwegend conservatief. De kolomschrijfster Almudena Grandes vergelijkt de situatie met Mary Poppins. Bij het naderen van een onweer tekent zij en haar vrienden zonnige landschappen, en als het onweer losbarst, springen ze in die tekeningen en het zonnige leventje gaat voort. Het tovermiddel dat hier wordt gebruikt heet Trancisión en 'Amnestie-wetten', maar misdaden tegen de mensheid [130.000 verdwijningen in Spanje onder Franco, tegenover 3000 onder Pinochet en 30.000 onder de laatste Argentijnse dictatuur] vallen daar niet onder. Conservatief Spanje, dat niet van zijn eigen historie wil weten, probeert nu met de Mary Poppins-truc zijn gelijk te krijgen. Ik lees nu ook mee dan in Chili en Argentinië over de ondergrondse tegenwerking die Garzón al jarenlang ondervindt, en over de juridische constructies die worden gebruikt. Maar het blijft, zoals het hier ook vaak aangehaalde New York Times artikel zegt: "De wèrkelijke delicten zijn de verdwijningen, niet het zoeken naar de toedracht en de schuldigen". Ook de verontwaardiging van andere grote buitenlandse kranten wordt beschreven, en hoe de achting voor het Spaanse 'Recht' daalt. Maar de Mary Poppins-benadering zet door. Het wordt spannend morgen. Het gaat erom of we 'de machtigen der aarde' aan De Wet kunnen houden. Met de Paus en de Vaticaanse Curie schijnt het te lukken. Nu Franco en zijn kornuiten nog. Daar gaat het om. Confusius bedacht de bureaucratie, om de toenmalige tyrannen aan hun eigen wetten te houden. Griekse filosofen bedachten 'democratie' om de Perzische tyrannen 'onder contrôle' te krijgen. Het is een eeuwig probleem dat ons eeuwig zorgen zal blijven geven.
Tussen Santiago en Madrid, 2100 Chileense tijd, 0300MET [Woensdag]. We zitten 'ergens', maar ze projecteren geen positie op de wereldkaart. We moeten nog vier uur. Zojuist is de film 'Avatar' afgelopen. Ik ben er niet kapot van. Ik zie 'm voor de tweede keer. De eerste keer was in de bus tussen Tucumán en Salta een paar weken geleden.
Ik ben moe van het lezen, maar echt slapen komt er niet van. In El País las ik ook andere commentaren op de Garzón-affaire. Een columnist noemt het de mentaliteit van het rode potlood. Hij bedoelde het rode potlood waarmee de censuur in de Franco-tijd ijverig in Spaanse correspondentie en kranten doorhaalde wat "wij niet willen weten". Het is, net als de Mary Poppins-truc een manier om in de fantasie-wereld te blijven die er niet meer is. "Dat willen wij niet weten", en het volk moet het ook niet willen weten. Moet je nèt in de 21ste eeuw komen: Het volk moet dat niet willen weten.
Tussen Santiago en Madrid, 2330 Chileense tijd, 0530MET [Woensdag]. Mijn Chileense dag is bijna afgelopen, maar die van Madrid is al lang begonnen. Er moet dus een brug worden geslagen. Het was zojuist nog rustig, maar opeens zijn alle lichten aangegaan. Ik denk dat we nog een ontbijt krijgen voor we landen. Ik heb de laatste uren wel wat geslapen, maar mijn gevoel lijkt het meest op dat wat ik heb als ik 'gedwongen' veel te lang ben opgebleven en dat ik 'eindelijk' naar bed wil. Maar dat kan nu niet meer. Ik benijd mijn buurvrouw omdat die lekker door dat hele ontbijtgedoe heenslaapt.
terug eerste dagboekregel

Madrid, vliegveld Barajas, Woensdag 21 April 2010, 0300 Chileense tijd, 0900MET
We zijn precies op tijd geland, ik heb mijn koffer [ook belangrijk!!] en wacht nu op het openen van de incheckbalie van Brussels Airlines. Ze openen om tien uur, het is nu negen uur, en de vlucht is om 1220. Het ziet er naar uit dat die normaal op tijd zal vertrekken. Ik heb hier bij de koffiebar geen stopcontact gevonden, misschien aan de andere kant, en dan ook WiFi, want dat is er aan deze kant ook niet. De batterij staat op 21%. Dus maak ik het kort.
Tussen Madrid en Brusssel, 0755 Chileense tijd, 1355MET
We vertrokken met bijna een uur vertraging. Dit is de eerste vlucht van Madrid naar Zaventem, wist de stewardess te melden. Mijn batterij staat op 11%. Ik maak het dus kort.
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Lakerstraat, Donderdag 22 April 2010
Het liep allemaal van een leien dakje. Ik zat 'gewoon' in de vlucht die ik vier maanden eerder had geboekt. Ik had van de prins geen kwaad hoeven weten. Ik zat naast een echtpaar dat de vorige week Vrijdag van een conferentie in Madrid had willen terugreizen. Mispoes!
Ze hadden eindelijk een vlucht voor gisteravond kunnen boeken, maar op het laatste moment bleek dat er 'wachtlijst' was voor mijn vlucht. Dat was gelukt. Zo hoorde ik verhalen van de getroffenen die --gestrand in een hotel bijeen-- 'alles' hadden ondernomen om weg te komen.
Ik ontmoette 'gewoon' Ghislaine --precies als afgesproken. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Lakerstraat, Vrijdag 23 April 2010
Onderweg tussen Santiago en Madrid schreef ik over de column in El País waarin de poging van rechter Varela in de zaak tegen de rechter Garzón om de misdaden van het Franco regime te ontkennen, werd vergeleken met een scene uit Mary Poppins:
Als regen en onweer dreigt, maken Mary Poppins met haar kinderen tekeningen van zonnige landschappen, en daar stappen ze in als de bui losbarst. Varela's poging is aldus een ontkenningsfantasie à la Mary Poppins.
Ghislaine bracht mij een andere 'ontkenningsfantasie' in herinnering, het oud-chinese verhaal dat Yourcenar had naverteld:
Een chinese keizer, die een jeugdfrustatie had over de beroemde schilder Wang-Fô, laat Wang-Fô's trouwe bediende en reisgenoot Ling, doden. Hem zal hij de ogen laten uitsteken en zijn handen afkappen als zijn laatste schilderij af is. In dat oud-chinese verhaal reist Wang-Fô verder; met Ling, want die neemt hij op in zijn schilderij; ongestoord door de werkelijkheid.
Dat bracht mij op een verhaal van de blinde schrijver Jorge Luis Borges, El Milagro Secreto. [Het geheime wonder]. Daarin krijgt de joodse taalgeleerde Jaromir Hladik een droom waarin hij God om een jaar respijt vraagt om zijn meesterwerk te kunnen afmaken. God zegt hem dat toe. Hladik heeft daar zijn hele leven aan gewerkt, maar nu is hij gevangen genomen door de Gestapo, en hij zal de volgende ochtend worden geëxecuteerd. En dan, als hij geblindoekt voor het vuurpeleton staat, en de schoten van de op hem gerichte geweren hoort, is er opeens een totale stilte die voortduurt. Hij opent zijn ogen en ziet dat alles stilstaat, ook de soldaten met de op hem gerichte geweren. Hij maakt zijn werk af, en loopt alle notities en voetnoten nog eens grondig na. Op het moment dat hij daarmee klaar is, zakt hij bloedend, maar godstevreden, ineen.
Ghislaine schreef jaren geleden een boek, 'De Kracht van het Beelddenken', dat, overigens, nu herdrukt zal worden. Daarin liet ze zien hoe je met 'beelddenken' je eigen toekomst kunt scheppen. Maar als de werkelijkheid daarna niet klopt met je fantasie, zo luidt de moraal van deze verhalen uit de wereldliteratuur, kun je 'krachtig' doorgaan met 'beelddenken'. We moesten even lachen.
__________________
Mary Poppins: Mijn Dagboek 20 April 2010, De oud-chinese vertelling [met verdere bronnen]: Mijn Dagboek 14 November 2008
ALMUDENA GRANDES, Mary Poppins, El País, 19/04/2010,
http://www.elpais.com/articulo/ultima/Mary/Poppins/elpepuopi/20100419elpepiult_1/Tes
El Milagro Secreto, Op het internet staan verschillende samenvattingen. Deze is tevens een bespreking . In het Engels
Jorge Luis Borges, The Secret Miracle, http://www.novelguide.com/a/discover/rghl_01/rghl_01_00478.html
terug eerste dagboekregel

Cadzand, Zeeuws-Vlaanderen, Zaterdag 24 April 2010
Ik houd de ontwikkelingen in Zuid-Afrika nog steeds een beetje bij. Deels uit liefde voor dat land, deels uit praktische overwegingen omdat ik een boek schrijf over de ontwikkelingen de laatste tien jaar. De moord op Eugène Terreblanche is mij daarom niet ontgaan, en ook niet de opleving van de meest abjecte rassenhaat die daar het gevolg van was. Julius Malema, de ANC-jeugdleider had al vóór de verkiezing van Jacob Zuma, vandaag precies een jaar geleden, de "registers van de haat" behoorlijk opengetrokken.
Maar nu is het uitgegroeid tot een 'choc des stupidités', zoals Le Monde de uitdrukking van de Mail and Guardian, 'a clash of stupidities', vertaalde.
En dan komt er ineens de welbespraakte jonge student Christoff Smuts tevoorschijn. Een meer 'Afrikaanse' naam is nauwelijks denkbaar. Hij wordt op een ochtend wakker, en vindt dat iedereen een groen vel zou moeten hebben. Fluks zet hij dat op Facebook, en binnen tien dagen heeft het Green Skin Initiative 38.000 sympatisanten.
Facebook sluit de pagina voor verder commentaar. Het zij zo. Geen nood, de beweging is op gang. Een politiek plan hebben ze niet echt. Het is alleen een beroep op 'tolerantie'. Er is ook geen theoretiseren over 'tolerantie uit respect' of 'praktische tolerantie' zoals Jürgen Habermas bij Margriet de Moor las.
Gewoon "tolerantie"!!
--"Ophouden met dat raciale gelul!"
In de gaten houden waar dat op uitdraait.
______________________________
Jean-Philippe Rémy, Afrique du Sud, la peau verte, LEMONDE, 22.04.10
http://abonnes.lemonde.fr/opinions/article/2010/04/22/afrique-du-sud-la-peau-verte-par-jean-philippe-remy_1341159_3232.html
Christoff Smuts, Modern South African Heroes, 4 nov 2009, http://www.facebook.com/topic.php?uid=61829275081&topic=12274
Anti-racism group has South Africans seeing green Monday, 12 April 2010
http://www.sagoodnews.co.za/general/anti-racism_group_has_south_africans_seeing_green.html
Logo van Green Skin Initiative: http://www.sagoodnews.co.za/images/stories/GreenSkinLogo.jpg
The meaning of Malema, column van Franz Kruger, in de Mail & Guardian 16 April 2010.
http://www.journalism.co.za/index.php?option=com_content&task=view&id=3150&Itemid=99999999
terug eerste dagboekregel

Cadzand, Zeeuws-Vlaanderen, Zondag 25 April 2010
Vandaag geen stukje. Vandaag landelijke Zondagsrust.
terug eerste dagboekregel

Cadzand, Zeeuws-Vlaanderen, Maandag 26 April 2010
Zoals ik eergisteren schreef, houd ik de ontwikkelingen in Zuid Afrika bij, en ook die in Zimbabwe. Het boek dat ik schrijf gaat over mijn ervaringen tijdens mijn bezoeken aan Zuid-Afrika sinds 2000, maar veel van de 'betekenis' van mijn waarnemingen ligt in het heden. De dag voor mijn vertrek in 2009 schreef ik:
--"De wèrkelijke angst is namelijk: Worden we als Zimbabwe?"
Het openlijke aanzwengelen van de rassenhaat werd toen al succesvol beoefend door de leider van de jeugdliga van het ANC, Julius Malema. Jacob Zuma, die vlak voor zijn verkiezing als president stond, protesteerde zwakjes als het al te gek werd. Verder profiteerde hij daarvan. Nu is het weer erger geworden.
Die Burger schreef na de vrijspraak van Zuma voor diens corruptiezaken:
--"Tot siens regstaat Suid-Afrika. Hier kom ons, Zimbabwe", De Engelstalige pers nam het over als "Zimbabwe, here we come!!"
Dat schreef ik in Mijn Dagboek 26 Maart 2009.
Het is daarom interessant een kijkje te nemen in Zimbabwe dat als het ware een rondje voorligt op de ontwikkelingen. Mugabe speelde de rassenhaat-kaart vanaf 2000. Dat leidde tot het verjagen van de blanke plantage-eigenaren en dreiging met de 'Ruanda-oplossing'. Maar daardoor werden ook 300.000 zwarten werkeloos.
De rassenhaat-kaart wordt in het Westen 'perfect begrepen' en met schuldgevoel zeiden daar: 'Er is niets aan te doen'. Dat begreep Mugabe heel goed. Bovendien speelde zijn openlijke rassenhaat in de kaart van de 'massa' van andere ex-koloniale landen. Daarom kreeg Mugabe daarvan ook geen kritiek, ook al zou een [zwarte] regering daar een bredere kijk op hebben. Julius Malema speelt dat spel ook: Onmiddellijke populariteit is de [massa]winst.
Maar wat gebeurt er nu in Zimbabwe na zoveel jaar 'ellende', inflatie, staatsterreur en voedseltekorten? Niet de doorsnee journalist, die moet schrijven conform de westerse verwachtingen, maar een insider, Douglas Rogers, schrijft:
--"Mr. Mugabe has managed to achieve the exact opposite of what he set out to do in 2000: the forging of a postracial state".
Hier zijn ze dus aangeland, bij de 'Postracial State'. Het blijkt dat het de zwarte bevolking niet meer kan schelen of een bekwame leider blank of zwart is, als er maar eten op tafel komt, en betrouwbare regeerders. Dat blijkt uit recente lokale verkiezingen. Sommige blanken worden daar met overtuigende zwarte meerderheden gekozen. Niks velkleurproblemen!
In Zuid Afrika zijn ze nog niet zo ver. Daar is 'zwart' vijftien jaar aan de macht, maar 'de schuld' [in de ogen van de massa] ligt nog steeds bij 'de blanken'. Misschien moet Zuid-Afrika alsnog door de fase van openlijke rassenhaat, bijltjesdag en wellicht ook dreiging met de 'Ruanda-oplossing', voor ze een Postracial State worden.
Dus toch "Hier kom ons, Zimbabwe!" en "Zimbabwe, here we come!"?
--"Mandela's regenboognatie?"
--"Nooit van gehoord!"
_____________________
DOUGLAS ROGERS, Zimbabwe’s Accidental Triumph, NYT, April 15, 2010,
http://www.nytimes.com/2010/04/15/opinion/15rogers.html
terug eerste dagboekregel

Cadzand, Zeeuws-Vlaanderen, Dinsdag 27 April 2010
Ziezo, dit is de laatste dag van "Tussenstop NL". Ik geniet van het prachtige Aprilweer. Gisteren maakten we een wandeling naar het strand. Lekker rustig. Dat moest wel, want ik had mij vertild, en mijn rug protesteerde. Daarvoor heb ik altijd veel respect, want als ik mijn koffer niet meer zelf kan dragen, is het afgelopen met dit lieve leventje. Een paar jaar geleden gebeurde dat vlak voor mijn vertrek uit Cessenon. Ik moest tien lange dagen oefenen, alvorens door te kunnen reizen. Nu ziet het er naar uit dat ik morgenvroeg mijn koffertje weer kan óp-pakken. Vandaag koffertje ín-pakken. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Turnhout, Turnhout City Hotel, Woensdag 28 April 2010, 1ste reisdag
Eigenlijk is de reis eigen gisteren al begonnen. Omdat ik vroeg uit Zaventem moet vertrekken, zochten we een hotel bij het vliegveld. Alles vol! Te laat! Met de eerste trein uit Knokke zou ik te laat komen. Dat was het gemakkelijkste geweest. Mechelen en Lier waren ook vol. Zodoende landden we gisteravond in Turnhout. Naast het station. Om 0604 vertrekt mijn trein.
Gisteravond hadden we ons afscheidsetentje bij 'Argentino II', een gespecialiseerd biefstuk-restaurant. Dat maakte alles goed. Noteren! Loopafstand! Patersstraat 12. www.argentino.be. Ghislaine rijdt straks, na haar eenzame ontbijt, door naar Eindhoven. Ik haast mij nu naar het station. (100 woorden)
Madrid, Barajas, 1500MET
Ik hang hier al enkele uren rond, want ik was hier al om 1130. We vertrekken pas om 1635. Zojuist realiseerde ik mij dat de hotelreservering bij Hotel Aguire in La Laguna erbij was ingeschoten. Dat had ik meteen na aankomst in NL willen doen. Ik kom namelijk aan op Tenerife Noord om 1820 [GMT], en dat is te laat voor de boot naar La Gomera. Aguire was vol, maar gelukkig kon ik Ernstl en Elke bereiken. Dat is mijn vaste logeeradres als ik aansluitingsproblemen heb bij Tenerife Zuid. Zij hadden nog plaats. Elke haalt mij af bij een mij onbekende bushalte 'ergens' tussen Santa Cruz en Los Cristianos. We zullen zien!
Intussen begin ik hier te balen. Van een kant ben ik hyperactief, maar ik kan mij nergens op concentreren. Ik voel mij ook moe. Ik heb een goede middagslaap nodig, maar het is hier gewoonweg te onveilig om te dommelen. Lusteloos-rusteloos blader ik in Le Nouvel Observateur die een hoofdartikel heeft over de Kracht van Meditatie. Met blikvanger op de voorpagina. 'Meditatie is in opmars, en heeft zich ontdaan van de hippie-romantiek', schrijven ze. Het is 'anti-stress' en 'therapeutisch'. Deze nieuwe opleving heeft één voorwaarde: 'Purger la pratique de toute référence religieuse ou rituelle'. Toch is het mediteren heel erg aangeslagen bij Europese Benedictijnen en Carmelieten. Daar wordt massaal gemediteerd. Van de andere kant laat de materialistische filosoof André Comte-Sponville weten dat hij veel mediteert, en raadt aan dat je 'un bon maître' zoekt, waarvan je je na de opleiding wel moet 'bevijden'. En vooral: Verwacht niets! Geen 'verlichting' en al helemaal geen 'sartori'. Moderne meditatie is 'alleen maar' anti-stress en therapeutisch. Niks secte-gedoe. Laat ik het hopen.
Deze baal-uren maak ik nog enigszing produktief door naar de hoorcolleges van Herman Philipse te luisteren over de Filosofen van de 20ste Eeuw, voorzover mijn aandacht strekt. Dat boeit mij wel. Dat licht kakkineuze toontje, en dat Haags-Leids accent past wel bij zijn afstandelijke 'neutrale' behandeling. Ik heb Bertrand Russel en Edmund Husserl nu gehad, en het smaakt naar meer. Helaas blijf ik lusteloos-rusteloos naar een 'goed slaapje' --of liever naar een 'lekker diepe slaap'-- verlangen. Misschien straks in het vliegtuig.
terug eerste dagboekregel

Abades, Tenerife, bij Ernstl en Elke, Donderdag 29 April 2010, 2de reisdag
Het lukte perfect. Metéén had ik de juiste bus in Santa Cruz. Ik stapte uit op een eenzame halte, en belde Elke. Ze haalde mij af. Het is dan nog een paar kilometer het binnenland in.
In het vliegtuig sliep ik eindelijk een rukje. Dat werd hoog tijd. Gelukkig!
Ook het vliegtuig landde perfect op tijd. Het enige wat ontbrak was mijn koffer!! Balen!!!
Ik reken er op dat het snel wordt 'gelokaliseerd', dan kan het vandaag in La Gomera worden bezorgd. Maar 'balen' blijft het.
Ik ga dadelijk met de eerste boot. Ignacio en Margareta halen mij af. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 30 April 2010, Koninginnedag in NL
Nadat ik met Margareta en Ignacio in de havenbar wat had gedronken, ging ik langs de 'mercado' voor fruit. Margareta zette mij thuis af. Ik was uitgeput en moe. Ik had niet best geslapen. Bovendien was ik gestopt met de pijnstillers voor mijn rug nu ik 'zonder koffer' mijn eindbestemming zou bereiken. Dat leidde waarschijnlijk tot afkickverschijnselen, want ik moest enkele malen een 'mental act' opvoeren om mij te weerhouden er nóg een te pakken. Ik leek wel verslaafd. Ik heb dat nooit eerder met pijnstillers gehad, maar ik heb ook nog nooit zo'n grote hoeveelheid genomen. Ik nam het maximum dat op de bijsluiter was vermeld gedurende meer dan 24 uur.
De hele dag was ik [daarom?] lamlendig en moe. De vaste telefoonlijn was stuk. Ik kon dus ook niet op het internet, en ik was te moe om beneden naar het I-café te lopen. Ik wachtte ook op de monteurs van Telefonica, maar die lieten zich niet zien. En ik wachtte op mijn koffer, maar Iberia meldde tegen de avond dat het nog niet was 'gelokaliseerd'. Dat is een veeg teken na 24 uur! Ik repeteer al in mijn geheugen wat ik allemaal opnieuw moet aanschaffen.
Mijn radiootje zit ook in het koffer. Geen muziek dus. Ik had alleen Herman Philipse met Wittgenstein, Heidegger, Reichenbach en Sartre in mijn Archos machientje. Tot de batterij leeg was. De oplader zit ook in het koffer.
Het was dus een zeer kluizenaarsachtige, lusteloze thuiskomst.
Straks ga ik naar het I-café, en pootje baden zee, want het 'Argentijnse' eczeem aan mijn voeten is behoorlijk toegenomen. Van de 'stress' wellicht.
Ik zou dus moeten mediteren als in 'NouvelObs' moet geloven. Mijn 'mental act' is al een soort mediteren. Misschien helpt het ook tegen eczeem.
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek April 2010