San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 1 Mei 2010
Het is alsof ik ontwaak uit een droom, maar ik weet niet of dat een boze droom was, of dat die boze droom nu begint. In de loop van gisteren verdwenen die rare afkickverschijnselen van die pijnstillers. Mijn vaste telefoon werd gerepareerd zodat ik --zij het primitief-- op het internet kon. Dat viel daarmee samen. Dat was opluchtend, of 'wakker-wordend'.
Maar ondertussen is Iberia al zestig uur naar mijn koffer aan het zoeken. Nog steeds geen spoor, zegt hun laatste SMS-je. Ik raak enkele keren per jaar mijn koffer kwijt, maar het 'lokaliseren' duurt hoogstens een paar uur. Daarom ben ik de eerste veertig uur optimistisch, maar nu lijkt 'totaal verlies' het voorland. Dat is de boze droom die nu begint.
Als ik mijn koffer in NL vóór mijn vertrek op de vuilnishoop had gegooid, en dus ook niet die pijnstillers had genomen, had ik mij beide boze dromen kunnen besparen. Met dat soort gedachtenkronkels zit ik af te rekenen met 'mental acts'.
Ik moet gewoon praktisch zijn, en de ontbrekende dingen kopen zodra ik die mis. Het koffer bevat mijn hele huishouden. Dat kan ik niet ineens overzien. Straks koop ik een nagelschaartje, en een paar onderbroeken. Dat mis ik NU. De documenten waarmee ik de volgende week belastingaangifte moet doen, zal Ghislaine opnieuw kopiëren en faxen. Gelukkig had ik alleen kopieën bij me. [Natuurlijk!! Goede reizigersgewoonte!!]. Al dat andere 'gemis' zal geleidelijk blijken. Zo smeer ik die boze droom uit over een langere termijn.
Intussen herneemt het leven zijn gang: Zon, zee en zuivere lucht zorgen voor nieuwe energie, en de lijfelijke aanwezigheid van Margareta en Ignacio zijn de andere 'constante factoren' die houvast geven buiten die droomwereld. Nèt als het schrijven van dit stukje trouwens.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 2 Mei 2010
De beide boze dromen die ik gisteren beschreef, heb ik stevig ter hand genomen. "Wat anders kan ik doen", was het verhelderende inzicht, maar ook dat vergde enige rijpingstijd die ik malend doorbracht: 'Maal-tijd' dus.
Het blijft curieus om te zien hoe mijn lijf nog steeds iedere vier uur smeekt om een pijnstiller. Dat was het ritme tijdens de reis en de dagen ervóór. 'Onnodig', want met enige 'geconcentreerde aandacht', die ik 'mental act' heb genoemd, gaat het nu ook.
Voor de genezing van die verrekte spier --ik bedoel dat descriptief èn pejoratief-- en van die verdomde [ook in twee betekenissen] eczeem heb ik de meervoudige werking van pootjebaden aan het strand gekozen. De eilanders beschouwen het als een remedie tegen alle kwalen. Stevig doorlopen in dat lage water is goede gym voor rug en heupen, want je kunt niet 'normaal' lopen. De branding zorgt voor een extra portie 'singlet oxygen' die honderd meter verderop al is geabsorbeerd door onze 'auto-cultuur'. De inwerking van het zeewater op de huid, en op het eczeem aan beide enkels, heeft een genezende kracht die ik uit eerdere ervaringen ken, maar ik ben onwetend over de verdere details daarvan.
Verder bedek ik het eczeem nu met plakken van het vlees-achtige blad van de Aloë Vera die in onze Camino als onkruid groeit. Dat is ook een bekende remedie van de eilanders. Ook daarmee heb ik goede ervaringen. Van de precieze werking is meer bekend, maar daar ga ik nu niet op in.
Met de tweede boze droom, de opkomende, zo schreef ik gisteren, wilde ik vooral praktisch zijn:
--"Ik koop een nagelschaartje en een paar onderbroeken; dat mis ik NU".
Helaas --brrrr!!!-- waren de winkels dicht wegens '1 Mei'. Dat werd dus 'uitgesteld', samen met het radiootje, het reisluidsprekertje, en het losse telefoonmodem waarmee ik thuis op het internet had kunnen komen. Dat miste ik ook 'onmiddellijk'. Maar ja. Dat zat ook in 'het koffer'. Met wat improviseren kon ik naar mijn ingeblikte muziek luisteren. En dan is er nog mijn oude gammele computer die het soms doet, en in tegenstelling tot mijn laptopje, wèl een telefoonmodem herbergt. Daarmee kon ik af en toe toch even 'Internetten'.
Zodoende bereidde ik mij gisteravond voor op een duf --afwachtend-- weekend toen opeens "De Verlichting" doorbrak. De zoek-instantie van Iberia stuurt mij regelmatig --automatisch ongetwijfeld-- SMS-jes met 'dat ze nog niets hebben gevonden, maar dat ze bleven dóórzoeken'. Ook zojuist kreeg ik het weer. Dat klopte gelukkig niet.
Margareta was gisteravond namelijk op het idee gekomen om een kennis, een 'hogere functionaris' van Iberia, op te bellen voor 'inside information' en 'Hoe verder?'
Per SMS vroeg die om de koffergegevens, en het resultaat was dat hij twee uur later terugbelde dat het 'ergens in Madrid' was gevonden.
Vandaag zal het bezorgd worden.
--"Wég boze droom Nummer Twee".
Nu 'Nummer Een' nog netjes afhandelen.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 3 Mei 2010, Moeder's verjaardag
--"Als je ècht op reis gaat, kun je nooit meer thuiskomen", herinnerde ik mij toen het definitieve verlies van mijn koffer realiteit leek te worden. Mijn koffer is als mijn 'thuis'. Het was niet 'kwijt', dacht ik bedriegelijk, het is gewoon 'ergens anders', zoals je thuisland 'ergens anders' is. En je thuisland is blijvend, nietwaar?
Maar een koffer kan voorgoed verloren gaan. Gestolen bijvoorbeeld, en de 'waardeloze inhoud' komt her-en-der op vuilnisbelten, of op vergeten zolders.
--"Ook van je thuisland moet je voorgoed afscheid nemen als je ècht op reis gaat".
Dat was de troost van deze reizigerswijsheid. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 4 Mei 2010
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 5 Mei 2010
De Griekse Tragedie --ik bedoel nu de financiële crisis-- aldaar heeft operette-achtige trekjes. Terwijl daar jaar-na-jaar zo'n dertig miljard euro belasting wordt ontdoken, komt de regering met een 'plan' dit jaar de belastingopbrengst met 1.6 miljard te verhogen. Europese autoriteiten legden het 'plan' sceptisch terzijde als 'onhaalbaar'.
Daarbij past toch een gevoelige aria, nietwaar? Door Angela Merkel, bijvoorbeeld.
Froso Stavraki, een ex-belastingambtenaar, en nu een hoge functionaris in de vakbond van belastingambtenaren, verklaart dat de politiek nooit 'streng gedrag' steunde. Integendeel, het was gevaarlijk voor je positie.
Misschien moet hulp komen van 'technologische middelen', zoals computer-checks om het huidige systeem openlijk belachelijk te maken. Zoals het recente onderzoek door 'geeks' in de rijke buitenwijk ten Noorden van Athene. Vol met reuze villa's achter hoge muren. Tellingen op de satellietfoto's komen op 16.974 zwembaden. Maar de belastingaangiften van die wijk vermelden er slechts 324!
Daarvoor hoef je als operette-regisseur niet zo héél creatief te zijn om daarmee de lachers op je hand te krijgen. Een lach en een traan zelfs.
Voor die 'technologische middelen' hoef je nieteens naar satellietfoto-hoogte te grijpen. Ook eenvoudige laag-bij-de-grondse cross-checks van een huis-tuin-en-keuken accountant zijn voldoende om een brok in je keel te krijgen. Zoals die 150 artsen met hun woonhuis in de chique wijk Kolonaki waarvan er 34 claimen onder de inkomensgrens te leven, en meer dan de helft minder dan 40 duizend euro ter beschikking heeft. Je kunt er de huishuur nieteens van betalen.
Zo'n huis-tuin-en-keuken boekhouder zou óók vragen kunnen stellen aan de bezitters van een buitenhuis plus twee auto's die 12 duizend euro jaarinkomen melden. Je kunt er de benzine en de verwarming nieteens van betalen, ook al eet je droog brood.
Het desbetreffende duet moet gezongen worden door een bariton in driedelig grijs, en een haveloos geklede moeder met vijf bloedjes van kinderen als chorus.
En zo gaat een groot artikel in NYT voort [de operette-fantasieën zijn van mij]. Zapatero noemde gisteren die verhalen, die ook over Spanje worden verteld, 'hetze-vorming' van financiers. Over deze 'overdrijvingen' gaan ook eerdere berichten van serieuze columnisten als Krugman in NYT. Kortom, een 'rei van eenvoudige boekhouders', lijkt mij een goed idee vlak voor de pauze. Dan kunnen na de pauze de meer serieuze beschouwingen beginnen.
Daarvoor zou je eens moeten kijken naar de interactive map die NYT van Europa laat zien. Griekenland is inderdaad 'heel erg', en Spanje 'valt best mee'. Wat mij veel meer schokte was de 'gevarentoestand' van 'nette landen', zoals Nederland en Frankrijk.
Nederland heeft in 2009 hetzelfde percentage van staatsschuld tegenover BNP als Spanje en Polen. In 2005 waren België, Italië en Griekenland de top-drie! Net als in 2000. En inderdaad, in de verhouding tussen BNP en budget-tekort spant Griekenland de kroon met 12,7%, gevolgd door Ierland [12,5], Engeland [12,1] en Spanje [11,2].
Inderdaad, waarom struikelen wij [en NYT!!] over Griekenland en niet over Ierland?
Persoonlijk denk ik dat het percentage Ieren in NY ermee te maken heeft.
Heb je dat ook door?
____________________________
SUZANNE DALEY, Greek Wealth Is Everywhere but Tax Forms, NYT, May 1, 2010
http://www.nytimes.com/2010/05/02/world/europe/02evasion.html
Interactive Map: http://www.nytimes.com/interactive/2010/04/06/business/global/european-debt-map.html?ref=europe
EDITORIAL, What About the Raters?, NYT, May 2, 2010, http://www.nytimes.com/2010/05/02/opinion/02sun1.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 6 Mei 2010
Jean-François Copé, de voorzitter van de Franse meerderheid UMP, heeft een helder stukje eschreven speciaal voor NYT. Het gaat over de burqa en de niqab die hij zonder onderscheid naast elkaar gebruikt. Hij definieert dat niet verder, en beschrijft het als 'gelaatsbedekkend'. Daaromheen draait zijn betoog dat hij --heel Cartesiaans, en een genot om te lezen-- afleidt uit de grondbeginselen Liberté, Egalité, Fraternité. Hij maakt terloops nog een beleefde hoofdknik naar het First Amendment, als garantie van Amerikaanse vrijheid:
--"In France, too, we are passionately attached to liberty", laat hij weten.
Hij gaat niet in op specifieke vrouw[on]vriendelijkheidsargumenten die de politieke discussie zo vaak beheersen. Het zijn 'algemene burgerplichten' die hij aanvoert.
Het gaat volgens Copé om: "a principle that should apply to all: the visibility of the face in the public sphere, which is essential to our security and is a condition for living together". Het geldt dus niet voor [muslim-]vrouwen alleen.
Hij haalt het recente Franse voorbeeld aan van een overval op een postkantoor door 'criminelen' gehuld in niqab/burqa. Hij stelt gelijk met het gebruik van "ski masks favored by criminals". Dat argument diept hij uit door te wijzen op de publieke veiligheid: "security cameras play an important role in the protection of public order", en dikt het nog wat aan door terug te grijpen op zijn 'andere ambt', dat van burgemeester van Meaux: "As a mayor, I cannot guarantee the protection of the residents for whom I am responsible if masked people are allowed to run about". Het is 'tear yerking', maar ja, een politicus moet soms wat. Zo ook die andere Schönheitsfehler die er in dit Cartesiaanse betoog met de haren wordt bijgesleept [niet onwaar, overigens!] van "this practice, which is a blow against the dignity of women".
Het is interessant dit Cartesiaanse betoog te leggen naast dat van The Independent dat veel sentimenteler te werk gaat. Dat begint al direct met "countless women enslaved" door die gewraakte 'practice'. Tegenstanders komen aan het woord die zeggen dat het in Frankrijk 'slechts' gaat om 2000 volwassen vrouwen van de twee miljoen: Dat is 0,1 procent! En in België om 'hooguit' 215!!
Dat is uitermate 'sentimenteel' geformuleerd. Copé, die de burqa/niqab gelijkstelt aan 'ski masks' zou dan moeten zeggen dat het 'slechts' gaat om 2000, respectievelijk 215, criminelen. "Slechts 0,1%" is een argument dat alleen maar waarde heeft binnen een bepaalde context, en The Independent verhult die. Kassa!
Maar de case-achtige behandeling van The Independent komt [natuurlijk] ook met een tegenvoorbeeld. De burgemeester van Maaseik is in zijn stadje geconfronteerd met 80 burqa/niqab draagsters. "Slechts 0,1%", maar niet gelijk verdeeld . . . Tja . . .
Overigens is er in Frankrijk wel begrip voor 'wie' die 'blow' toedient aan de 'dignity of women'. Het deels uitgelekte Franse wetstontwerp wil de draagster straffen met hoogstens 150 euro, maar de aanstichter, of degene die de vrouw daartoe dwingt, met 15 duizend euro. Dat is de 'geheime' contekst van Copé's betoog. Kortom, lekker leesbare verhalen, maar zo 'anders'. Heel Europees. Je moet ze allebei even lezen. Genot!
____________________
JEAN-FRANÇOIS COPÉ, Tearing Away the Veil, NYT, May 5, 2010, http://www.nytimes.com/2010/05/05/opinion/05cope.html
http://www.france24.com/en/20100210-burqa-robbers-post-office-paris-nicolas-sarkozy-ban-national-identity-france-muslim
http://www.independent.co.uk/news/world/europe/belgium-passes-europes-first-ban-on-wearing-burka-in-public-1959626.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 7 Mei 2010
--"Het is inderdaad een helder betoog, dat van Jean-François Copé over die niqab ", schreef Henk meteen terug over mijn stukje van gisteren: "het draait helemaal rondom de zichtbaarheid van Het Gelaat in onze maatschappij. Ik heb dat stukje van Copé met plezier gelezen, bedankt!".
Maar dan wijst Henk er op dat de aanname van zo'n wet een probleem zal geven voor Jan-Met-De-Pet. Heel letterlijk, voor 'Jan met de baseball cap'. Dat begint zo langzamerhand een 'must' te worden. Het viel hem op dat het niet zozeer een sociale 'must' was, zo van ''je hoort een pet te dragen", maar meer een individuele 'must'. Het is een openlijke demonstratie van onafscheidelijkheid. Kennelijk een psychologische behoefte. Zoals een kleuter met zijn onafscheidelijke lapjespop, zie ik nu ook volwassenen daarmee zeulen. De 'baseball cap' is voor velen ook zo'n 'totemdier'. Dat reikt ietsje verder dan 'mode'.
Het is dus te verwachten, schrijft Henk, dat vroeg of laat de vraag komt:
--"Waarom moet ik zónder pet op de pasfoto, en zij wél met haar sluier?"
Dat is een interessante observatie. Die 'onafscheidelijkheidsdemonstratie' die ik eerst voor nogal 'naïef' en 'kinderlijk' hield, begint meer serieuze vormen aan te nemen die ook verder reiken dat een simpel mode-detail. Dat is mij ook opgevallen. Ook dat totem-achtige, dat wellicht ook bij de gewone [Islam] hoofdsluier een rol speelt. Gaat het nog over 'mode', of groeien hier dieper gewortelde 'zeden'? Ik weet het niet.
Maar ik denk dat het over een ander probleem gaat. De gewone sluier is niet de niqab. De gewone sluier bedekt alleen het haar, het voorhoofd en de oren. Zoals die katholieke nonnen uit mijn kleutertijd. Copé heeft het bovendien over het tonen van het gelaat op de publieke weg, niet over de pasfoto. Mijn moeder, die leefde in een tijd dat iedere vrouw op straat een hoed moest dragen, was ook zeer verstoord toen ze voor een pasfoto --ergens in 1938 of 1939-- haar hoed moest afzetten. Ik heb dat fotootje nog, en ik herinner mij ook haar verhaal daarbij.
Ik weet niet wat die Franse en Belgische wetten gaan zeggen over de pasfoto. Als ze de sluier op de pasfoto gaan toelaten, schrijven ze misschien wel voor dat je bij elke paspoort- of rijbewijscontrole precies diezelfde sluier op dezelfde manier moet dragen. Dat lijkt mij zelfs een uitstekend idee!
Het zou mooi aansluiten bij de bureaucraten- en computerlogica. Het zou ook tot gevolg hebben dat de drager van de sluier of de baseball cap zich wel tweemaal bedenkt voor zij/hij zo'n pasfoto verkiest. Altijd diezelfde sluier of pet . . . brrr.
Bedankt Henk, ik vind jouw observaties van de moderne 'totems' heel boeiend. Ik ben ook benieuwd waar dat verder op uitdraait. Die 'totems' zijn 'communicatief. Ze nodigen uit tot 'selectief kontact'. Daar ga ik eens wat meer op letten.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 8 Mei 2010
De financiële crisis geeft aanleiding tot het opborrelen van levenswijsheden. Hier in Spanje is het verhaal van Aisopos, de Krekel en de Mier, hier La Cigarra y La Hormiga geheten, bijzonder bekend, want het was een vorm van moraliserende zelf-kritiek toen Spaanse arbeiders in zestiger jaren 'uit armoede' in Noord Europa als 'gastarbeider' werkten. Zwitserland was daarvoor het stereotiepe land. Daar zijn nogal wat Spanjaarden tot welstand gekomen, volgens de stereotiepe verhalen.
Die zelf-kritiek bestond er uit dat men zei dat de 'mieren' het land verlieten, en de 'krekels' achterbleven. Nu, even stereotiep, bestaat het hele Noorden uit hardwerkende zuinige mieren, en zijn in het Zuiden de krekels achtergebleven. Het is niet meer moraliserende zelf-kritiek, maar moraliserend zelfbeklag.
Een andere oude wijsheid wordt bankiers voorgehouden. Naar een uitspraak van Mark Twain lenen die je een nieuwe paraplu als de zon schijnt, maar eisen die terug als het gaat regenen.
--"A banker is a fellow who lends you his umbrella when the sun is shining, but wants it back the minute it begins to rain".
De artikelen van Paul Krugman houd ik goed bij. Hij is nogal pessimistisch over de afloop, en steekt dat niet onder stoelen of banken. Volgens hem was het hele Euro-plan 'overly ambitious', en had/heeft Europa daarvoor niet voldoende politieke eenheid. In de VS maakt Californië het financieel veel bonter dan Griekenland, maar dat bedreigt de Amerikaanse economie niet. Maar in de VS is een krachtig centraal gezag, en een krachtige centrale bank. Geld blijft automatisch stromen naar Californië, niks likkebaardende speculanten in de kantlijn.
Krugman vindt nu dat de Maastricht Treaty, waar de eerste stap op weg naar de Euro werd gezet, in Arnhem had moeten plaatsvinden. Dat is de stad die wereldwijd bekend is als het fiasco van een 'overly ambitious' plan met de film 'A Bridge Too Far', als 'moderne parabel'. Vandaar de titel van zijn column 'A Money Too Far'.
_______________________
ENRIQUE BARÓN CRESPO, La cigarra y la hormiga, El País, 06/05/2010
http://www.elpais.com/articulo/opinion/cigarra/hormiga/elpepuopi/20100506elpepiopi_5/Tes
De Mark Twain-quote: http://www.quotationspage.com/quotes/Mark_Twain/
PAUL KRUGMAN, A Money Too Far, NYT, May 7, 2010, http://www.nytimes.com/2010/05/07/opinion/07krugman.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 9 Mei 2010
Ik houd het commentaar op de financiële crisis goed bij. Sinds ik mij heb verdiept in de achterliggende mechanismen van de geldschepping*), geloof ik niet meer in de "pappen-en-warmhouden" benadering. Met name de exponentiële groei eist vroeg of laat een 'systeemverandering'. Òf we doen het zelf, òf het overkomt ons. Ik ken dat van mijn bijna levenslange observatie van innovatieprocessen.
--"Je doet het òf zelf, òf het 'overkomt' je. Tegenhouden is er niet bij".
Het is in zo'n situatie moeilijk om doordachte creatieve ideeën te onderscheiden van oppervlakkige fantasieën. Commentatoren met [te] grondige kennis van de situatie missen vaak de creativiteit, en zonder grondige kennis krijg je 'oplossingsfantasieën' die de kern van de zaak niet raken. De probleemsituatie van 'innovatie' wordt daarbij nog gecompliceerd door de ervaring dat in die gewraakte 'oplossingsfantasieën', soms de wèrkelijke oplossingen verscholen liggen. Dat maakt het spannend.
Onder de auteurs die --met vakkennis-- geen blad voor de mond nemen reken ik Paul Krugman, maar er is nòg een 'vakman' die de moeite van het lezen waard is. Het gaat om Heiner Flassbeck die verbonden is aan de United Nations Conference on Trade and Development [Unctad] in Genève. Hij heeft ruim een jaar geleden een boek gepubliceerd: 'Gescheitert. Wie die Politik vor der Wirtschaft kapituliert'. In mijn voorkeursterminologie zou ik het 'kapen' noemen, zoals ik eerder beschreef hoe 'de economie' religies en andere ideologieën voor haar karretje wist te spannen. Nu dus ook 'de politiek'
--"Statt überzeugende Konzepte anzubieten, biedern sich alle Parteien ausschließlich der Logik von Unternehmen an", is de kernbewering.
[Van Dale: sich anbiedern: zich opdringen, in 't gevlij trachten te komen, aanpappen]
Het interview met Flassbeck in de Sueddeutsche van gisteren heeft als titel een van zijn radicale uitspraken 'Ausscheiden und eine neue Währung einführen'. Andere ideeën die serieus worden besproken zijn een scheiding van de economieën van Zuid- en Noord Europa [de 'krekels' en de 'mieren' in het stukje van gisteren!]. Of ook dat Duitsland uit de Europese Unie stapt, en met een eigen Währung verder gaat. Dan zal het zijn exportmarkten verliezen [maar die verliest het sowieso, vult Flassbeck aan].
Kortom, een interessante auteur/denker/politicus die zich distantiëert van de "pappen-en-warmhouden" benadering.
_________________________
Interview: Melanie Ahlemeier, Ökonom Flassbeck: Ausscheiden und eine neue Währung einführen, Die Sueddeutsche, 08.05.2010.
http://www.sueddeutsche.de/finanzen/335/510454/text/
Over Flassbeck [kort]: Warum die Politik vor der Wirtschaft kapituliert, www.flassbeck.de/Deutsch/Aktuelles.html
Korte samenvatting van het boek: http://www.plantor.de/2009/gescheitert-warum-die-politik-vor-der-wirtschaft-kapituliert/
Meer gedegen artikel over deze benadering: Jörg Eigendorf, Griechenland-Krise: Die Politik kapituliert vor der Macht der Märkte, Die Welt Online, 2. Mai 2010
http://www.welt.de/wirtschaft/article7424093/Die-Politik-kapituliert-vor-der-Macht-der-Maerkte.html
*) Op 16 April jl gaf ik een overzicht van de achterliggende mechanismen van de geldschepping. Vanaf Faust en Goethe.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 10 Mei 2010
Zeventig jaar geleden. Ik was tien. Ik heb daar nog heel heldere beelden van. Hoe wij buiten voor de deur van ons huis stonden, en met de buren keken wat er zich allemaal afspeelde. Al eerder waren we wakker geworden van vliegtuigen. Mijn broer had gezien dat het Duitse vliegtuigen waren. Ook hoorden we een reuze ontploffing.
--"Dat is de Maasbrug", had mijn vader gezegd.
Een groepje Duitsers met de geweren in aanslag. Een paar vluchtende NLse soldaten, en toen een peleton keurig marcherende Duitsers. Zo begon 'de oorlog' op Straelseweg 230 in Venlo. Op drie kilometer van de grens. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 11 Mei 2010
De 'lokale kranten' zijn voor mij een bron van informatie waar de Internetkranten niet aan kunnen tippen. Ik lees gemakkelijk direct van het scherm. Daar ligt het niet aan. Natuurlijk levert het knisperend mengel van papier, inkt, vette koppen, foto's en advertenties een geheimzinnig soort 'meta--informatie' over land en zeden; maar daar heb ik het nieteens over. Het gaat om rubrieken en rubriekjes die de 'digitale versie' niet halen, of die je alleen met 'gericht speuren' op het scherm kunt krijgen.
Hier in 'El País', maar ook in de kleinere bladen, is Obituarios, [necrologieën], zo'n rubriek. Je krijgt niet alleen een kijk op het leven en het denken van een 'mindere' grootheid die de hoofdartikelen niet haalt, maar ook op een stuk micro-geschiedenis van het land of de regio.
Afgelopen Zaterdag is Miguel Siguán [1918] overleden. Hij was psycho-linguïst, en had veel nagedacht over het samenleven van meer talen in een land. Hij woonde in Barcelona, en natuurlijk wist hij alles van Catalaans en Castillaans. Dat een land een [één!] eigen taal nodig heeft voor zijn identiteit, verwijst hij naar 'romantische vooroordelen'. Pluriformiteit is beter, en hij hoopt dat Europa nooit zal worden gedomineerd door Engels als unieke taal. Wat hem had gefrappeerd was dat Frankrijk daartegen het meest in verzet kwam, terwijl juist Frankrijk een binnenlandse politiek heeft die het tegendeel is van 'taalpluralisme'. Spanje, met zijn moeizaam verworven taalpluralisme, zou een betere verdediger zijn. Daarop scheen het zoeklichtje van deze Obituario.
Ik raakte geïnteresseerd, en zocht zijn naam in Google. Vrijwel niets. Maar hij had een persoonlijke blog [http://siguan.blogspot.com/]. Daar verzeilde & verwijlde ik.
Ik raakte ontroerd.
Zijn laatste beschouwing is van 22 Maart waarin hij een jeugdervaring met de crisis van Oktober 1929 aanhaalt. Hij dan 11 jaar, en vergelijkt het met de crisis van nu.
Zijn voorlaatste beschouwingen zijn van 2 en 20 februari waarin hij rustig de verschillende manieren van doodgaan op een rijtje zet, en vergelijkt hoe je daar tegenaan kunt kijken, of hoe je ermee om kunt gaan. Wat 'het beste' is.
Het laatste zinnetje daarvan is: Es lo que intentaré hacer. [Zo ga ik het proberen.]
__________________
FRANCESC ARROYO, Obituario, Miquel Siguán, un defensor de la pluralidad lingüística
El estudioso reflexionó sobre la convivencia del catalán y el castellano, El País 10/05/2010
http://www.elpais.com/articulo/Necrologicas/Miquel/Siguan/defensor/pluralidad/linguistica/elpepinec/20100510elpepinec_1/Tes
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 12 Mei 2010
De meest tenenkrommende analyse van de financiële crisis komt van The Irish Independent. Die maakt duidelijk dat Europa de strijd om de Euro wel móet verliezen, want de banken zitten in een 'win-win' situatie zolang Europa 'kost-wat-kost' de Euro wil redden. 'Chantage' dus. De EU zit in de situatie van de rijke oom die zijn neefjes niet in de steek wil laten, maar de neefjes blijven schulden maken . . .
David McWilliams gaat terug naar de geschiedenis van de Gouden Standaard in de jaren '20 en '30. Die functioneerde als een 'ultieme garantie' dat de schulden altijd zouden worden terugbetaald. [Het "rijke oom"-effect!].

The banks gambled that the Gold Standard was so important to the prestige of the big powers and so central to the way the big powers thought about the world, that loans would always be repaid. Doing otherwise would "undermine the credibility of the system". Keynes saw through this canard from an early stage.

The banks lent money to anyone, safe in the assumption that even if there was a crisis, the euro would be so sacrosanct in the minds of politicians, that all their loans -- no matter how dodgy -- would be paid back. Because to do otherwise would "undermine the credibility of the system". Sound familiar?

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 13 Mei 2010
Baltasar Garzón, de rechter die Pinochet in Londen liet gevangen nemen, en nu in Spanje bijna in de beklaagdenbank zit, heeft een verrassende stap genomen. Hij 'vlucht' namelijk naar Nederland, naar Den Haag. Daarmee schaart hij zich in de traditie gevormd door Spinoza, Descartes en Voltaire, die ook 'achtervolging' in eigen land vreesden, en een vrijplaats vonden in 'Holland'.
Garzón's 'misdrijf' is dat hij de Spaanse amnestiewetten niet erkent. Maar dat is precies waar het Internationale Recht over gaat. 'Alle' dictators maken in hun nadagen amnestiewetten om ongestraft te blijven. De beschuldiging luidt 'overschrijding van ambtbevoegdheid'. Het hoogste Spaanse gerechtshof, dat door zeer conservatieve rechters wordt bezet, heeft daarvoor het initiatief genomen.
Als Garzón inderdaad gedaagd wordt, moet hij éérst worden ontslagen, en worden hem alle bevoegdheden ontnomen. Zo ongeveer luidt het administratief recht in deze. Dat is een van de weinige troeven die 'conservatief Spanje' in handen heeft om het proces tegen te houden, of in elk geval te vertragen. Een nieuwe benoeming kan [heel] lang op zich laten wachten, en een andere rechter zal zich twee keer bedenken.
De 'vlucht' van Garzón voorkomt dat. Hij is gevraagd door het Internationale Gerechtshof in Den Haag om zeven maanden als assessor op de treden. Volgens datzelfde administratief recht geldt dat als 'uitzending', behoudt de uitgezondene zijn salaris, en mag hij niet worden ontslagen. De krantenkop in El País noemt het 'La última pirueta del juez', het nieuwste pirouetje van de rechter. Een andere krantenkop luidt: 'Garzón es el último exiliado del franquismo', de laatste vluchteling voor het Franco-regiem.
Het is geen definitieve oplossing, maar het geeft tijd voor 'betere' oplossingen. Het is 'kunstmatig', maar dat zijn de de machinaties van het hoogste gerechtshof ook dat door snel handelen probeert de zaak te forceren.
In Spanje is de politieke druk [en die van De Kerk] op de rechterlijke macht bijzonder groot. Jongere progressieve rechters proberen van Spanje weer een echte rechtstaat te maken. De acties van Garzón in het buitenland, met Pinochet als spectaculair voorbeeld, zijn onderdelen van een langer durend schaakspel, zoals Ignacio mij uitlegde. Door reputatie in het buitenland te verkrijgen proberen ze een voet tussen de deur de krijgen in het conservatieve deel van de rechterlijke macht binnenlands. Spanje zou zich de risee van het buitenland maken, maar de conservatieve rechters wanen zich kennelijk nog ouderwets veilig 'achter de Pyreneeën', en denken dat ze daar 'lekker ouderwets' de wereld kunnen uitlachen.
Wat voor 'rechts Spanje' de zaak nog belangrijker maakt is het proces dat op handen is over de CIA-vluchten via Spaanse luchthavens waarin ook honderden 'verdwijningen' werden gepleegd. Garzón en de zijnen hebben daarvoor het feitenmateriaal vrijwel rond. Dan zou Aznar in de beklaagdenbank komen, en dat is 'onmogelijk' voor 'rechts Spanje'.
Het wordt dus spannend. Hopelijk zijn die zeven maanden voldoende.
_______________________
JOSË YOLDI, La última pirueta del juez, Garzón encuentra una salida airosa que le permitirá ir de asesor a la Corte Penal Internacional sin la mácula de haber sido apartado de sus funciones, El País, 12/05/2010 http://www.elpais.com/articulo/espana/ultima/pirueta/juez/elpepunac/20100512elpepinac_6/Tes
NATALIA JUNQUERA, "Garzón es el último exiliado del franquismo", Familiares de víctimas del franquismo creen que el juez se va a La Haya como "refugiado político" para huir de la persecución, El País, 11/05/2010 http://www.elpais.com/articulo/espana/Garzon/ultimo/exiliado/franquismo/elpepuesp/20100511elpepunac_19/Tes
MANUEL ALTOZANO, Garzón evitará su suspensió:n al aceptar un puesto en la Corte Penal, El fiscal le ofrece un puesto de "asesor externo" para investigar crímenes masivos y de terrorismo - Su marcha le permitiría conservar su plaza en la Audiencia, El País, 12/05/2010 http://www.elpais.com/articulo/espana/Garzon/evitara/suspension/aceptar/puesto/Corte/Penal/elpepunac/20100512elpepinac_3/Tes
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 14 Mei 2010
Nu er weer twijfel wordt gezaaid of de "forse injectie" van 170 miljard wel voldoende is om "de euro te redden", zag ik opeens welk schimmenspel hier wordt opgevoerd. Natuurlijk kun je mensen daarover aan het twijfelen krijgen. Wellicht terecht, maar daar gaat het niet om. Het gaat erom of je collectieve gevoelens kunt wakker schudden, het-doet-er-niet-toe welke. Dat is de kern van dit 'spel'.
En denk bij dit woordje 'spel' niet aan voetballen, of schaken, of aan een andere georganiseerde en gekanaliseerde spelvorm. Denk eerder aan een kolkende, turbulente krater van een vulkaan. Of aan een strandwandeling waar je probeert te begrijpen hoe die golven precies bewegen. Als waarnemer sta je 'gewoon' in de kantlijn. Hevig geïnteresseerd, of gelaten omdat je het toch niet kunt begrijpen. Of iets daartussenin. Je kunt daar staan als een soort Einstein:
--"Je n’ai pas d'obligation plus pressante que celle d’être passionnément curieux".
Of met 'beheerste' nieuwsgierigheid, zoals mijn vader mij al jong als belangrijkste ingenieurswaarheid voorhield.
--"Der Ingenieur kann nicht alles wissen, er soll nur wissen wo es steht".
Bij nadere beschouwing leefde hij niet helemaal volgens die regel, dat zou zijn leven beperken tot handboekenwijsheid, tot wat anderen reeds hadden gevonden of ontdekt.
De Franse versie van die uitspraak lag dichter bij zijn doen-en-laten, hij was telkens verrast over 'hoe' je iets kon ontdekken, niet alleen over het 'wat'.
--"Il vaut mieux savoir tout chercher, que chercher à tout savoir".
['Savoir tout chercher', zou een aardige slogan voor Google zijn; dit terzijde].
Filosofen en theologen staan ook in de kantlijn van die kolkende, turbulente krater. Zij zoeken 'Het Systeem'. Sceptische wetenschappers staan er ook.
Heel interessante waarnemers zijn bankiers en theaterdirekteuren: 'Bien étonné de les trouver ensemble'. Zij kijken allebei naar de collectieve gevoelens. Niet uit Einstein'se nieuwsgierigheid, maar met de dezelfde vraag:
--"Hoe kan ik daaraan verdienen? Hoe kan ik munt slaan uit anderman's gevoelens?"
En nu zijn we terug bij de twijfel over de forse injectie van 170 miljard. De bankier en de theaterdirekteur probeert er een 'markt' in te zien. Een stapje verder zelfs:
--"Hoe kan ik die situatie manipuleren, zodat het een markt wordt?"
De theaterdirekteur noemt het 'culturele stromingen', en genereert situaties waarin door selectieve verblinding en belichting, met behulp van psychologen en belichtingsingenieurs, de mensen naar hun beurs tasten. Dan is de markt 'gemaakt'.
Ik moest aan dit alles denken bij een artikel in Financial Times over Goldman Sachs die ageert tegen een wet die in de maak is, en die banken zou verplichten als 'vertrouwenspersoon' de functioneren, en 'eerlijke voorlichting' te geven.
--"Dat kan niet!", riep meteen Gary Cohn van Goldman Sachs, "wij zijn er om markten te 'maken': 'Markets would not work, if market makers were a fiduciary'"
Precies als die theaterdirekteur dus. Het is een schimmenspel van 'selectieve verblinding en belichting'. Dan pas grijpen de mensen naar hun beurs.
Dat conflicteert met 'vertrouwenspersoon' en 'eerlijke voorlichting'. De mythe over de 'onkreukbare bankdirekteur' is nu ook meteen in de kiem gesmoord.
____________________________
Francesco Guerrera, Goldman lobbies against fiduciary reform, Financial Times, May 12 2010 http://www.ft.com/cms/s/0/27f529ea-5d4f-11df-8373-00144feab49a,dwp_uuid=9c094c2a-d8f3-11de-99ce-00144feabdc0.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 15 Mei 2010
De banken zijn een 'vertrouwenspersoon'.
--"Een man een man, een woord een woord!"
Die image hebben banken weten te cultiveren, maar nu het in de VS tot een wet gemaakt gaat worden, zodat de banken er op kunnen aangesproken, roept de belangrijkste bankdirekteur ontsteld: "Dat kan niet!". Dat beschreef ik gisteren.
Dezelfde dag verschijnt de belangrijkste Duitse bankdirekteur, Joe Ackermann van de Deutsche Bank voor de TV en zegt:
--"So ein öffentliches Gespräch ist Vertrauenssache, ganz wie die Geldanlage"
Hij praat honderduit, en zorgt voor een persoonlijke toets. Zo hoort het.
--"Mit der Korrektheit von Broschürentexten", concludeert Die Sueddeutsche cynisch.
(100 woorden)
____________________
TV-Kritik: Maybrit Illner, Als Josef Ackermann die Kernschmelze entdeckte, Die Sueddeutsche, 14.05.2010
http://www.sueddeutsche.de/medien/924/511037/text/
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 16 Mei 2010
Het is niet gelukt wat ik Donderdag schreef, en wat iedereen zag als een 'elegante, zij het voorlopige oplossing' die zou 'lucht' geven in deze overspannen conflictsituatie. Baltasar Garzón kan niet naar Den Haag worden uitgezonden als specialist, want het hoogste gerechthof heeft 'onmiddellijk' zodanige maatregelen genomen dat hij 'onmiddellijk' van zijn functies wordt ontheven. De verslagenheid is groot. In Spanje, maar ook in de wereld. Le Monde noemt hem 'célèbre et respecté dans le monde entier' wegens zijn bijdrage aan 'la notion de justice universelle, dont il est un pionnier'. Le Monde besluit diezelfde Edito met de retorische vraag aan alle Spanjaarden: "Les victimes de Franco valent-elles moins que celles de Pinochet?"
In een artikel van de Madrileense correspondent, Jean-Jacques Bozonnet, worden uitspraken van Spanjaarden over die verslagenheid aangehaald: "C'est un jour très triste pour l'Espagne, le retour de l'Inquisition". Hij wijst op de persoonlijke rancune tussen Garzón en de hoofdrechter Luciano Varela, die niettemin, net als Garzón, zijn hart nogal 'links' draagt. Hij zou Garzón kwalijk nemen dat hij in 1994 niet geaarzeld heeft de regering van de [linkse] Felipe Gonzalez te onderzoeken op de 'vuile oorlog' tegen de ETA. De door de politiek geperverteerde rechterlijke macht in Spanje is niet exclusief 'links' of 'rechts'. Dat moge duidelijk zijn. De theorie dat het om een persoonlijke vete gaat, wordt ondersteund door de 'haast' die Varela maakte om de beschuldiging van ambtmisbruik door twee kleine Spaanse extreem-rechtse splintergroepen te cultiveren tot 'cause célèbre', en zelfs betwistbare procedurefouten daarvoor te maken door de verdediging van Garzón geen dupliek toe te staan op die beschuldigingen. Het was de 'toevallig aanwezige' stok om de hond te slaan.
Een andere 'theorie', die ik Donderdag al aanhaalde, met name de CIA-vluchten waaraan de regering Aznar meewerkte, zou betrekking hebben op toekomstige 'zaken' van Garzón die op het punt stonden te worden aangepakt. Ook zijn rol in de Gürtel-zaak, een zeer uitgebreid net van fraude, corruptie en illegale financiering van de rechtse politieke partij, maakte hem voor velen 'gevaarlijk'. Dat zou de medewerking van 'rechts' verklaren aan de 'linkse' rechter Varela. Mogelijk is het een al of niet bewuste synergie tussen beide 'theorieën'.
Ik vroeg mij intussen af wat de rechtse pers van 'dit voorval' zou zeggen. Zowel Le Monde als El País zijn een 'tikkeltje links'. In de duidelijk 'rechtse' pers las ik géén gejuich, dat is wellicht 'not done', maar wel 'tevredenheid' zoals: "Natuurlijk moet het franquisme worden onderzocht, maar niet nú, en niet zó. Die tijd komt vanzelf wel", "Waarom zouden we ons verliezen in de details van dat oude conflict, laten we samen naar de toekomst kijken", en "Als je goed kijkt verzet Varela zich niet tegen het onderzoek naar het franquisme, maar gaat het om procedurefouten die zeker in deze zaak niet gemaakt mogen worden" [Waarom dan die bloedhaast?, vraag ik mij af.]
In Spanje zèlf heeft een groep intellectuelen het initiatief genomen voor een manifest dat massaal moet worden ondertekend. Daar wordt dit o.a. een 'Kafkaësk proces' genoemd, en een 'staatsgreep'. Daar ga ik morgen mee verder.
________________________
Edito du Monde, Le juge Garzon réveille les plaies de l'Espagne, LEMONDE, 15.05.10
http://abonnes.lemonde.fr/opinions/article/2010/05/15/le-juge-garzon-reveille-les-plaies-de-l-espagne_1352096_3232.html
Jean-Jacques Bozonnet, Le juge espagnol Baltasar Garzon a été suspendu, LEMONDE, 15.05.10 http://abonnes.lemonde.fr/europe/article/2010/05/15/le-juge-espagnol-baltasar-garzon-a-ete-suspendu_1352125_3214.html#ens_id=1350892
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 17 Mei 2010
De binnenlandse reactie op 'Garzón' begon al in Februari toen een groep intellectuelen een Manifest opstelde, en waarschuwde dat als Garzón in de beklaagdenbank terecht zou komen, dat de ergste klap voor de democratie zou zijn sinds de [mislukte] staatsgreep van 1981. La República en EcoDiaro kopten toen:
--"Sentar a Garzón en el banquillo sería el peor golpe desde el 23-F"
[Garzón in de beklaagdenbank zou de ergste coup zijn sinds 23-F]
Die cryptische code 23-F slaat op de "coup" van het leger, met generaal, Tejero, die op 23 februari 1981 het parlement binnenstormt met getrokken pistool, wat kalk uit het plafond schiet, en de parlementariërs gelast op de grond te gaan liggen. Een operette leek het wel, maar het was serieus. Die foto haalde de wereldpers.
Door persoonlijk ingrijpen van de koning Juan Carlos liep het met een sisser af. Het werd nooit onderzocht welke militaire, burgerlijke, --en wellicht kerkelijke-- initiatiefnemers achter de samenzwering zaten. Een diepgaand parlementair onderzoek zat er in 2001, na twintig jaar, nog steeds niet in. Je hebt er óók een soort 'Garzón' voor nodig om dat aan te pakken.
Dat Manifest komt nu weer opnieuw in de publiciteit, en men citeert daaruit dat het een 'kafkaësk proces' [kafkiano proceso] zal worden als dat zou doorgaan. Dat maken we nu dus mee. Weinigen geloofden toen dat het zover zou komen.
Reacties van rechts haalde ik gisteren aan. Niet uitdrukkelijk juichend, maar tevreden dat de 'hete aardappel' weer eens aan Spanje voorbij is gegaan. Bij links heerst grote verslagenheid, maar óók de verwachting dat deze crisis niet anders dan tot een positieve oplossing kan-en-moet komen. Met name wordt naar de buitenlandse pers verwezen. Ik heb in NYT nog niets nieuws gelezen. Le Monde haalde ik gisteren al aan. Los Angeles Times kopt met 'A new Spanish civil war', en Kansas City Star refereert in de kop aan Garzón's succes met Bin Laden: 'Spanish judge who indicted bin Laden suspended', en in de ondertitel aan Pinochet.
Wellicht dat de grote internationale publiciteit [bewust deel van Garzón's strategie] zijn vruchten zal afwerpen. Kansas City Star vat de binnenlandse 'kinnesinne' aldus samen: 'Fellow judges accustomed to discretion in the judiciary system appeared to be fed up with his aggressive, headline-grabbing style and his status akin to that of a rock star among his most fervent fans, many of them living overseas in areas such as Latin America.'
Die 'discretion in the judiciary system' was natuurlijk ook handig bij de gebruikelijke politieke beïnvloeding. Bij de binnenlandse bronnen blijkt die 'kinnesinne' uit een discussiebijdrage van een anonieme rechter. 'De meeste rechters gaan bescheiden door de achterdeur het gebouw binnen. Zo niet Garzón. Hij gaat door de voordeur en via de statietrap. Waarom? Daar staan de meeste journalisten'.
Misschien dat Garzón's 'publiciteitsgeilheid' toch de reddingsplank wordt voor de Spaanse democratie en voor een onafhankelijke rechterlijke macht in Spanje.
_____________
In Mijn Dagboek van 27 februari 2001 heb ik die "coupe" uitgebreid besproken.
Foto van de "coupe": http://opiniones.files.wordpress.com/2010/02/tejero_congreso.jpg
EcoDiario, 12 feb en La República 13 februari 2010: Sentar a Garzón en el banquillo sería el peor golpe desde el 23-F
http://ecodiario.eleconomista.es/espana/noticias/1905417/02/10/Sentar-a-Garzon-en-el-banquillo-seria-el-peor-golpe-desde-el-23F-.html resp http://www.larepublica.es/spip.php?article18624
Los Angeles Times, May 16, 2010, A new Spanish civil war,
http://www.latimes.com/news/opinion/editorials/la-ed-garzon-20100516,0,5127972.story
Daniel Woolls, Spanish judge who indicted bin Laden suspended, Kansas City Star, May 14th
http://www.kansascity.com/2010/05/14/1945249/spanish-judge-who-indicted-pinochet.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 18 Mei 2010
Ik houd van conservatieven die nadenken. Dat is een zeldzaam ras, want conservatieven --het woord zegt het al-- vinden hun argumenten vooral in het herhalen van oude [argumenten], en het afwijzen van nieuwe. 'Nieuw denken in eigen kring' is daarom een 'onmogelijkheid in het kwadraat'.
Gelukkig zijn er uitzonderingen. Ross Douthat die een jaar geleden uit de stal van de conservatieve Washington Post is weggehaald door de linkse, maar toch "politically correcte" NYT, is zo'n uitzondering. [Vóór de term politically correct werd uitgevonden, noemden we dat 'links-met-het-juiste-scheutje-rechts' of 'rechts-met-het-juiste-scheutje-links'.]
Hij ziet populistisch verzet alom in de wereld. Hij ziet de Amerikanen 'Tea Party-ing', de Grieken die in opstand komen tegen de bezuinigingen, de Federal Reserve wordt 'scherp ondervraagd', en Goldman Sachs wordt wellicht voor de rechter gesleept. Hij noemt het 'anti-establishment theatrics': Het haalt niet uit, want Douthat laat zien dat het alleen maar leidt tot meer macht van degenen die de huidige toestanden hebben veroorzaakt. Deze crisissen/crises leiden niet tot vernieuwing. Integendeel, het oude komt nòg steviger in het zadel.
Een doorsnee conservatief zou daarbij verheugd handenwrijven, maar Douthat is bezorgd. Hij noemt het 'the perverse logic of meritocracy'. We zijn overgeleverd aan 'our best and brightest', onze 'beste van de besten'. Dat is de kern van meritocratie.
En wat zien we? Een van 'our best and brightest' ten tijde van Bush, Robert Rubin, heeft met zijn ideeën de financiële sector uit de hand laten lopen. En wie staan er nu in de regering van Obama voor om dat 'veel beter' te doen? Juist! Timothy Geithner en Lawrence Summers. En wie zijn dat? Juist! Leerlingen en protégés van Rubin.
Op dezelfde manier analyseert hij de Euro-crisis. Niks revolutie! Niks omkering van de politiek! Méér macht in Brussel, maar met dezelfde blindheid, want het zijn dezelfde mensen die het kwaad *niet* hadden zien aankomen.
Netzomin als Geithner en Summers.
Zo ageerde Obama tijdens zijn campagne tegen de 'buitensporige' oorlogs-bevoegdheden die Bush zich na 9/11 toe-eigende, maar hij heeft ze als president nog steeds. Nu is Obama een 'aardig persoon', maar wat als types als Sarah Palin president worden? Dat kan toch? Nietwaar?
Met deze observaties laat Douthat zien dat het einde van 'too big to fail' *niet* in zicht is, integendeel, dit is pas het begin.
Als troost denk ik aan wat ik in Europa heb waargenomen sinds de jaren '50 en '60. Met de toenemende centralisering van Europa, en ook van de landen intern, groeide er een 'Europa van de regio's'. Pas de laatste jaren wordt het positief bekeken, maar het Hudson Institute wees mij daarop al in de jaren '60. De 'verklaring' was toen dat die regio's met de groeiende centralisering meer-en-meer behoefte kregen aan eigen identiteit. In Frankrijk leidde dat tot economische groei die voornamelijk uit die 'verwaarloosde en vermaledijde regio's' kwam. Pas toen dat economische succes duidelijk werd, merkten 'de conservatieven' wat er aan de hand was, en toen werd het 'gewone politiek'. Misschien dat zoiets met 'too big to fail' ook gebeurt: Dat zou het herstel zijn van de langverwachte 'autonomie in eigen kring'.
____________________________
ROSS DOUTHAT, The Great Consolidation, NYT, May 16, 2010 http://www.nytimes.com/2010/05/17/opinion/17douthat.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 19 Mei 2010
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 20 Mei 2010
Ik heb, sinds mijn verblijf in Argentinië, enkele malen terloops geschreven over die 'verdomde Argentijnse eczeem' die ik daar heb opgelopen. De vorige week werd opeens duidelijk wat het was. Het is psoriasis. Het is niet besmettelijk, maar helaas ongeneselijk. Géén leuke constatering! Wèl een belangrijke ontdekking! Wetenschappelijk is er niet veel bekend, maar het heeft te maken met "immuniteit".
En precies dat laatste was het 'verhelderende inzicht' waarmee ik verder kan. Het sluit aan bij een jarenlange zelf-observatie. Mijn 'non-ziekte' --want hoe anders kan ik mijn blakende gezondheid noemen-- berust namelijk op 'immuniteit'. Sinds mijn grote 'ziekte' van twintig jaar geleden was dat de remedie:
--"Zorg voor een optimale, zo niet maximale, immuniteit!!"
'Alles' is daarvoor dienstig: eten en eetgewoonten, werk- en slaapritme, en voorál géén medicijn. Medicijn, net als de meeste van de medische handelingen, doet namelijk een beroep op je immuniteit, beter gezegd, doet er een aanslag op. Een van de grondleggers van de moderne geneeskunde, Claude Bernard, in het begin van de 19e eeuw, ontdekte namelijk de 'homeostasis', het verschijnsel dat een [bewust] verstoord organisme zelfstandig zijn eigen evenwicht terugzoekt en -vindt. Daarom kun je iemand 'in het vlees snijden', en komt het daarna 'vanzelf' weer goed.
Kort daarna maakte Louis Pasteur daarvan gebruik, en ontdekte [construeerde] de vaccinatie waarbij hij bovendien gebruik maakte van een eigenschap van het immuniteitssysteem om bepaalde 'storingen' te onthouden. De 'homeostasis' deed de rest. Alleen, dat 'vergeten' we gemakshalve. Het vaccin, het 'snijden', en het medicijn krijgen de volle[commerciële] aandacht.
Hoe dan ook, ik werd een 'kenner' van immuniteitsoptimalisering. In mijn geval hoorde daar nog bij een bijzondere gevoeligheid voor luchtvervuiling, warmte en zonlicht. Daarvoor moest ik NL verlaten. Nu reis ik rond als kerngezonde "réfugié pollutique", oftewel 'luchtvervuilingsvluchteling'.
--"Maar wat heeft dat met die 'verhelderende ontdekking' van psoriasis te maken?"
In de loop van de tijd had ik namelijk een paar 'vóórsignalen' is mijn lijf ontdekt als de immuniteit niet meer optimaal was. Het was tot een soort EWS geworden, een soort Early Warning System. Bepaalde soorten vermoeidheidsgevoelens, bepaalde soorten neusverkoudheid, en bepaalde soorten 'jeuk' hoorden daarbij. En om die 'jeuk' gaat het. De symbolische waarde daarvan was dat het tijd werd om weer te vertrekken. Een soort trekvogelinstinct. Eind September is dat in Cessenon sur Orb het geval, en in Januari moet ik 'wegwezen' van de Canarias.
'Fysiek' waren dat minuscule eczeem-achtige plekjes her en der op mijn lijf. Vierkante millimeters slechts. Maar ik had de ervaring dat bij overschrijden van een grens van tien à vijftien dagen het 'vierkante centimeters' zouden worden, en dat die maar heel langzaam verdwenen. Dat was de 'stok achter de deur'.
Maar . . . in Yerba Buena had ik de euvele moed die signalen te negeren. Ik vluchtte tenslotte. Maar te laat. Het uitbreidingproces stopte niet onmiddellijk toen ik op 'beter terrein' kwam. De veronderstelling dat het om een bacteriële infectie zou gaan, leidde tot averechtse effecten. Medicijnen geven allereerst een 'klap' aan het systeem. Nu ik weet dat het psoriasis is, is de rust weergekeerd. Dat was de 'verhelderende ontdekking'. De rest is 'afwachten', maar wèl vol vertrouwen in mijn 'expertise'.
__________________________
01 juni toegevoegd: Ik heb naar aanleiding van de correspondentie over de hierboven beschreven ervaring met 'Immuniteit' een gedocumenteerd overzicht van mijn eigen 'expertise' gemaakt en die intussen aan Els en Hilde toegestuurd. Het is deels nogal voorlopig, maar ik blijf er aan werken. Mocht je een actueel copie willen hebben, moet je mij even schrijven.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 21 Mei 2010
De vorige maand, 18 April, noteerde ik de verbazing van Habermas over de oud-Hollandse tolerantie die de grondslag vormt van de Amerikaanse vrijheidscultuur. Dat kwam omdat een NLse historica, Margriet de Moor, daarover een artikel in Die Sueddeutsche had geschreven. De Moor maakte duidelijk dat die oud-Hollandse tolerantie 'zuiver zakelijk' was, en dat de protestanten en katholieken doorgingen met elkaar te haten. Het was zogezegd 'goed voor de handel'.
Habermas, die zich op dit moment nogal bezighoudt met 'tolerantie', had altijd gedacht dat 'tolerantie' verbonden was met --nee zelfs zijn grondslag vond in-- 'menselijk respect'. En nu komt de NLse historica met een heel ander verhaal!
En toen kwam 'mijn verbazing": Wat brengt mensen ertoe om 'tolerantie' met 'respect' te verbinden? Wellicht door opvoeding of anderszins heb ik tolerantie altijd beleefd als 'afstand nemen' en 'ruimte laten'. Ik hóef mij niet te interesseren voor "andermans gedachtenkronkels", laat staan ervan houden, maar ik ben toch tolerant. Mijn vader, die als katholiek negatieve en afwijzende gedachten had over protestanten en joden, en bepaald geen interesse had in hun theologie, was in de oorlog furieus over de jodenvervolging, en nam actief deel aan het verzet daartegen.
En nu schrijft Patrick naar aanleiding van mijn stukje:
--"In de loop der jaren ben ik er op uitgekomen dat er twee soorten van tolerantie zijn, die essentieel verschillen, maar wel dezelfde verschijningsvorm kunnen hebben: De combinatie van openheid en respect (1), en de combinatie van arrogantie en desinteresse (2)".
En daar zag ik het weer, die gekunstelde tegenstelling tussen 'goede' en 'slechte' tolerantie. Hij wijst er op dat die eerste tolerantie het zelfbeeld is van de meeste NLers, maar dat ze in feite tolerant zijn volgens het tweede model. Hij noemt dat per slot 'schijntolerantie', daarmee bevestigend dat het --zonder het 'echte respect'-- 'slechte' tolerantie is.
En toen kwam mijn verheldering. Patrick verbond Type 2 aan 'repressieve tolerantie', die veel misbruikte term van Herbert Marcuse. Dat was 'slecht'. Maar voor wie was 'repressieve tolerantie' slecht? Niet voor degenen degenen die zich à la Marcuse een plaatsje onder de zon veroverden, maar voor degenen die méér wilden. Degenen die wilden dat hun eigenheid niet alleen een 'plaatsje onder de zon' kreeg, maar ook wilden dat hun eigenheid volledig werd erkend en aanvaard. Met andere woorden, dat 'de ander' zijn waarden opgaf.
De door Marcuse --theoretisch en praktisch-- gerechtvaardige actiegroepen werden vaak driftige zeloten die 'de ander' wilden 'bekeren'. En als 'de ander' zich beperkte tot 'tolerantie' was dat 'slecht' en 'repressief'. Zo kon dat gebeuren.
--"In het verlengde daarvan kun je je dus heel goed uit pragmatisme kiezen voor tolerantie, maar ik denk dat het in veel gevallen schijntolerantie is", schrijft Patrick tenslotte.
OK, maar noem het niet 'schijntolerantie'. Noem het 'zakelijke tolerantie', en vergeet die negatieve Marcuse-interpretatie. Misschien zat Habermas, als oude Marcuse-activist, daar ook mee toen hij zich over oud-Hollandse tolerantie verbaasde. Die was 'zuiver zakelijk', en daar was 'niks mis mee'. Die was 'pragmatisch': Het wèrkte!
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 22 Mei 2010
Gisteren heb ik een klus geklaard die mij al lang lag aan te staren, maar die ik telkens voor mij uitschoof. Natuurlijk deed ik telkens wat aan de voorbereiding, maar de grote klap kwam gisteren. Zowel mijn Spaanse als mijn NLse blog had ik maandenlang niet bijgehouden. Ik had mijn reisbrieven beperkt tot PDF-formaat en verzending aan mijn vaste-lezerslijsten. Nu staan ze alle 28 op het Internet!! Pffff ...
Het begon in Januari met technische moeilijkheden omdat www.blogger.com van systeem veranderde. Dat betekende dat ik de huisvesting van mijn Spaanse blog moest veranderen. Daarvoor had ik de hulp nodig van mijn zoon Peter, want totnutoe was de blog gehuisvest op onze 'family-site'. Toen het zover was, zat ik in Argentinië 'moe en slap' te wezen; nèt genoeg energie voor het minimum, níet voor extra's.
Toen ik weer energie had om de toestand te overzien, ontdekte ik 'interessante' vernieuwingen bij Blogger die mij in staat stelden mijn beide blogs qua uiterlijk in overeenstemming te brengen met Mijn Dagboek, met de bekende maïsgele --ff9900-- header, en met de witte Verdana. Mijn 'handelsmerk' zogezegd. Dat was mij ooit gelukt bij de Spaanse, maar nooit bevredigend bij de NLse. Die kans heb ik benut.
Het resultaat is nog niet helemaal 'je dat', maar gelukkig kun je met het nieuwe systeem van Blogger gemakkelijk van jasje wisselen, zij het dat er maar een paar 'jasjes' ter beschikking zijn. 'Maatwerk' is nog nèt zo moeilijk, zo niet nóg moeilijker, als vroeger.
De startpagina bevalt mij nog niet helemaal. Die 'handelsmerk-kop' staat er weliswaar,maar het geheel is wat onevenwichtig is geworden. Ik zocht 'jasjes' die mij een brede kolom zouden bieden in verband met de foto's. Die zijn er maar twee, maar dat andere ontwerp vind ik wat 'flodderig'.
Een meer ernstige fout van het ontwerp is dat van alle foto's rechts een stukje niet overkomt. In de 'preview' zag het er perfect uit, daar had ik mij op verlaten.
. . . Helaas, schreide Dorus.
Meestal is dat niet storend, maar bij foto's waar de 'fraaiheid' berust op symmetrie, is het ergerlijk. Wat te doen?
[1] alle foto's smaller maken, en de hele klus overdoen. Brrrr . . .
[1a] alleen de foto's waar het ècht stoort. Hmmm . . .
[2] overgaan op dat 'flodderige' ontwerp. Hmmmm . . .
[3] met 'maatwerk' die kolom ietsje-pietsje breder maken. Nee! niet wëër . . . !
[4] rustig wachten op 'het' creatieve idee. . . .Aldus is besloten.
En nu staan ze er alle 28. Bij Mijn Reisbrief, heb ik mij aan de 'blog-volgorde' gehouden, dwz, de laatste staan bovenaan.
Bij Apuntes Españoles heb ik de kans benut op ze in de 'reisverhaal-volgorde' te zetten. Daar begint de serie gewoon met de eerste uit Iquique van 24 Januari.
Ga naar: http://apuntesespanoles.blogspot.com/ en http://mijnreisbrief.blogspot.com/
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 23 Mei 2010
Ik moet van tijd-tot-tijd schoon schip maken op mijn harde schijf waar ik 'interessante' krantenknipsels bewaar om 'ooit' iets mee te doen. De meesten verdwijnen onopvallend binnen een week, maar er zijn van die die-hards die het véél langer volhouden. Ik vraag mij dan af: Wat is hier wérkelijk belangrijk? Soms blijkt het te gaan om een enkel feit, of een enkele pregnante uitspraak.
Zo ook met een NYT-artikel van 26 April over de oorlog in Afghanistan onder de titel: 'We Have Met the Enemy and He Is PowerPoint'. Het gaat over de ingeslopen gewoonte in het Amerikaanse leger om 'alles-en-alles' te presenteren in PowerPoint presentaties. De titel is dan ook een uitspraak van generaal McMaster die doorziet dat daar een einde aan moet komen. Het geeft de illusie van begrijpen, en de illusie dat je de zaak onder controle hebt. En het tegendeel is waar.
--"Het is goed voor persconferenties, lekker hypnotiserend", laat een ander weten.
Inderdaad, hier sluit het aan bij wat ik wèrkelijk belangrijk vind in dat artikel.
--"Een PowerPoint presentatie", zegt McMaster, "ontslaat de maker van het formuleren van precieze zinnen, en nadenken om duidelijk te maken waar het werkelijk om gaat. Stel je voor dat advocaten voor de Hoge Raad hun argumenten met PowerPoint zouden aandragen".
Dat hypnotiserende effect waardoor je de kontekst niet meer ziet, doet mij denken aan theater: Lichten uit! Alleen het toneel is verlicht!
In plaats van precieze, zorgvuldige, zinnen, die met een minimum aan woorden zeggen wat je bedoelt, smijt je er een paar beelden tegenaan:
--"Een plaatje zegt meer dan 1000 woorden, nietwaar?", Lekker gemakkelijk!
Inderdaad, daar ligt mijn wrevel, bij die gemakzucht, bij dat effectbejag, bij die schijnovereenstemming: "Hoera! Wat zijn we het weer eens!"
Het sluit aan bij de moderne 'storytelling' waar ik al vaker over heb geschreven. Dat is ook een vorm van 'theater'.
Maar McMaster is een praktische militair:
--"Als je de etnische, economische en politieke complexiteit weglaat, reduceer je de oorlog tot een oefening op de schietbaan"
--"If you divorce war from all of that, it becomes a targeting exercise".
Dat is een mooie militaire metafoor om te onthouden.
En dan komt die 'enkelvoudig uitspraak' waarvoor ik het artikel zo lang 'in portefeuille' had gehouden:
--"Some problems in the world are not bullet-izable"
Het artikel kan nu in de prullenbak. Alleen dat zinnetje --en 'oorlog reduceren tot een schietbaanoefening'-- zal ik onthouden.
__________________________
ELISABETH BUMILLER, We Have Met the Enemy and He Is PowerPoint, NYT, April 26, 2010
http://www.nytimes.com/2010/04/27/world/27powerpoint.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 24 Mei 2010
Gisteren heb ik een grote wandeling gemaakt langs de kust aan de Noordkant, bij Hermigua en Agulo, de twee plaatsen waar ik mijn 'carrière' op dit eiland ben begonnen in 1995. Het is daar de groene kant van het eiland, want de Noord-Oost Passaat zorgt regelmatig voor regen. Daarentegen zitten we hier op de droge helft, want we zitten in de 'regenschaduw'. Ik koos toen Hermigua wegens de aanwezigheid van rode algen die voor een speciale kwaliteit zuurstof zouden zorgen. Toen ik dat wat beter bestudeerde, bleek dat inderdaad het geval te zijn, maar dat effect [singlet oxygen 'and all that'] was ook op meer manieren en plaatsen haalbaar. Per slot ben ik uit Hermigua vertrokken omdat ik op de droge helft veel meer zon kreeg.
De wandeling van gisteren ging precies langs de plekken waar ik toen ook veel wandelde. Ik kon toen nog niet zover lopen, maar dat werd in die tijd snel beter. Daarom had die wandeling van gisteren niet alleen een hoog nostalgie-gehalte, maar ik herinnerde mij in kleurrijke details de andere dorpsverkenningen van toen. Dat is nu drastisch aan het veranderen. Hermigua is een langgerekt dorp bestaande uit lintbebouwing langs een smalle bergweg. Het was daarom 'structureel moeilijk' om de weg te verbreden. Het is namelijk een doorgangsweg naar nòg verder gelegen toeristische trekpleisters zoals Vallehermoso.
Dat 'langgerekte' en dat 'smalle' waren de belangrijkste karakteristieken. Met de oplossingen die sindsdien zijn gevonden, zijn de meeste karakteristieke huizen 'gered', maar ze liggen nu aan steriele 'autostrada' met moderne rotondes. Een 'rondweg' om het dorpseigene te bewaren, zat er niet in. 'Mijn Hermigua' bestaat dus niet meer.
Maar we waren gisteren niet naar Hermigua gegaan voor het oprakelen van mijn oude sentimenten. We zouden, Margarita en ik, de zgn 'pescantes' van Hermigua en Agulo bezoeken. Althans de resten daarvan, de rij van 30 meter hoge betonnen kolommen tot meer dan honderd meter uit de kust. De 'kust' is daar een steile rotswand met zig-zaggende voetpaden om bij het dorp te komen. Door over die paden van de ene naar de andere 'pescante' te lopen zouden we een prachtige kustwandeling maken. En zo was het.
Alleen . . . door recente aardverschuivingen waren enkele oude paden vernietigd of ontoegankelijk. Wegens de 'toeristische waarde' worden die nu hersteld.
Die regio had toen --en nu nog-- een belangrijke bananencultuur. Het wegenstelsel, en de voertuigen [ossewagens!] waren niet voldoende om de productie naar de [natuurlijke] haven van San Sebastián te brengen, maar de steile kust liet ook geen 'normale' haven toe. Die 'pescantes' waren de oplossing. Over die kolommen lag toentertijd een lange stalen brug die uitstak tot boven het diepe water. Daarónder konden schepen liggen om te worden volgeladen met een hijsinstallatie. Volgens de verhalen werden ook wel 'passagiers' geladen en gelost op die manier.
Het Spaanse woord pescante staat voor 'laadboom', en ook de 'davits' waaraan de reddingsboten hangen bij een [passagiers]schip heten pescante.
Ik heb op het internet [nog!] geen beschrijving of foto's gevonden van die oude pescantes. Gisteren maakten we wél prachtige foto's van de voetpaden, de uitzichten en de ruïnes. Ik zoek verder naar zo'n ouderwetse foto. Ze zijn er wel.
__________________________
Op http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157624000959247/ heb ik mijn 'oogst' bijeengezet.
Mijn foto's van gisteren zet ik er binnenkort ook bij.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 25 Mei 2010
Gisteravond zag ik een toneelstuk van een 'avant-garde' groepje uit Tenerife. De betreffende volzin uit de folder luidde ". . . una expressión teatral de vanguardia más allá de un teatro histórico, documental o museístico". [Een theatrale expressie die verder reikt dan historisch, documentair of museïstisch theater].
Het was een toneelstuk in het kader van een overheidsprogramma om de mythen en legendes van de Canarias te 'dramatiseren': "Dramatización de Mitos y Leyendas Canarias", heet dat project. Op die manier wil men kennelijk de aandacht voor die volkverhalen bestendigen, want de huidige generatie heeft weinig gevoel voor 'vertellingen', maar meer voor 'drama' en uitbeeldingen.
In dit geval ging het om de legende rondom een 'historische' verzetsstrijder tegen de aanhoudende piraterij vanaf de 16e eeuw, Baltasar Martín. Die historiciteit wordt door de moderne geschiedkundigen betwijfeld, althans grondig 'gecorrigeerd'. Het zou niet gaan om de inval van de Franse piraat van het tweede garnituur François Leclerk, die hier Pie de Palo [houten poot] heet, maar om de veel grotere en gevaarlijkere Francis Drake enkele jaren later.
Drake vertrok in 1585 vanuit Porthmouth voor een 'reusachtige rooftocht'. Drake was niet alleen een kundige gezagvoerder [die later de Spaanse vloot versloeg] maar ook een megalomaan. Vandaar die 'reuze tocht'. De enige tegenslag was is Santa Cruz de La Palma, daar werd zijn aanval afgeslagen. Dááraan wordt de mythe vanBaltasar Martín verbonden. Dat schijnt onjuist te zijn. Martín was de volksheld van de inval van François Leclerk. Die roofde 'alles' en verdween met de buit, zoals zoveel piraten uit het Noorden. Straatnamen in Santa Cruz de La Palma getuigen daarvan zoals Vandale [een Zeeuw], Drago [Drake], en O'Daly [een Ier].
Maar voor de theatermensen is die historische twijfel geen probleem, integendeel! De folder zegt daarvan: 'Het gaat om antagonisme en conflict, de essentiële basis van theater, de strijd tussen goed en kwaad, de strijd om de verdediging van de gemeenschap, en de cultuur van de persoonlijke opoffering'.
Dát drama wordt uitgesponnen. Baltasar Martín is als held en overwinnaar gegrift in het collectieve geheugen, en nu moeten we hem als verliezer zien.
--"Maar gaat het daarom?, Of gaat het om de waarde van de persoonlijke moed?"
Intussen worden er ijverig geciteerd uit de moderne kijk op revoluties die zich vragen stelt over de overtrokken rol van 'geweld' daarin. Ook de titel van het stuk raakt aan dat raadsel. Het is een bijna onvertaalbare uitroep uit een andere Canarische mythe waarbij een verliefde ziel 'door een muur gaat' om de geliefde te bereiken. Zijn lichaam blijft echter dood achter. Zo is hij "overwinnaar/verliezer".
Die uitroep luidt: 'Va el alma por pasar'. Wellicht kun je dat vertalen met een gebiedende wijs: "Ziel, ga er doorhéén!", of "Geest, ga er tegenáán!"
Ondanks het feit dat ik veel Spaanse zinnen niet [volledig] verstond werd ik geraakt door de onderliggende filosofie.
--"Dat is toch een teken van 'dramatische kracht', nietwaar?"
terug eerste dagboekregel

Tussen Tenerife en Barcelona, Woensdag 26 Mei 2010, 1535GMT, 1635 MET.
Gisteravond hadden Ignacio en ik onze traditionele afscheidsmaaltijd. We zaten bij een nieuw familie-restaurant van ëën van zijn kennissen. Vanmorgen om kwart voor zeven haalde hij mij af, en bracht mij naar de boot. Ik had de grote Armas. Die is een stuk langzamer, maar het is nog een ècht statig oceaanschip. Daarbij vergeleken is de catamaran van Fred Olsen een drijvend cafetaria.
Daarna met twee bussen naar Tenerife Noord. Ik had tijd genoeg, want ik moest pas om 1410 vertrekken. Daar had ik ruim de tijd voor een heerlijke 'chef salad'. We vertrokken twintig minuten over tijd. Nu zit ik in een Airbus 321A van Spanair, maar die is zo krap als ik nog nooit heb meegemaakt, dacht ik. Bovendien zit voor mij een zware man die zijn rugleuning minstens vijf centimeter extra laat doorveren. Brrr . . .
Ik heb wat geslapen --mijn siësta!-- en nu verlang ik naar het einde van de reis. De krant heb ik bij de 'chef salad' al uitgespeld. Ik denk dat ik Luc Ferry maar eens ga beluisteren. Ik heb van hem dat gesproken boek over Nietzsche in mijn muziekdoosje zitten. Hij is een kenner. En bovendien kan ik zo mijn Frans alvast opwarmen.
terug eerste dagboekregel

Barcelona, Hotel Condal, Donderdag 27 Mei 2010
We landden gisteravond op tijd. Iets te vroeg zelfs, maar het wachten op de bagage duurde lang. Althans voor mij en een klein groepje achtergeblevenen bij de band.
--"Ik ben toch niet wéér mijn koffer kwijt?", ging mij telkens tenenkrommend door het hoofd. Maar nee, de situatie was anders. In zo'n geval ben je alleen of met een paar anderen die de 'pech' overkomt. Nu was er een veel grotere groep achterblijvers. Er ontstond toch al iets van 'verbroedering'.
Maar tenslotte kwam het goede nieuws, een treintje bagagewagentjes was bij een terreinongeluk betrokken geweest, of erdoor geblokkeerd. Dat werd niet duidelijk. Daarna ging het snel. Tegen achten was ik in het hotel. Etenstijd!!
Maar vóór het eten wipte ik eerst even langs bij de Basilica de Santa María del Pi, hier vlakbij, waar regelmatig guitaarconcerten zijn. En dat was het geval. Het was zelfs een van de gitaristen die in het al jaren durende programma voorkwamen die ik nog niet had meegemaakt. De keuze was dus duidelijk. Eten moest maar 'hap-snap'.
Tot overmaat van geluk was het concert niet in de grote kerk zelf, maar in de inpandige kapel. Dat had ik nog niet eerder meegemaakt, maar wel over gehoord. Dat gaf een heel andere akoestiek en sfeer. Veel 'warmer'.
We hoorden Xavier Coll die met vijf historische guitaren bij de hand een selectie speelde uit guitaarmuziek sinds de 16e eeuw. Bekende stukken veelal, maar toch weer 'anders'. Ik ken nogal wat uitvoeringen omdat die in mijn muziekdoosje zitten.
Ik kocht, net als bij vorige concerten, bij de uitgang twee van zijn CD's. Hij signeerde, en ik maakte nog even een praatje. Ik was weer helemaal 'in Barcelona'.
Vandaag ga ik met de trein naar Tarragona om mijn ex-profesora van mijn eerste jaren in La Gomera, Mariángel, te ontmoeten. Ik had haar in Oktober willen ontmoeten, maar toen was ze opeens ziek. Dit is de 'revanche'.
terug eerste dagboekregel

Barcelona, Hotel Condal, Vrijdag 28 Mei 2010, reisdag naar Cessenon
In de laatste El País die ik op Spaanse bodem kocht stond een interview met Susan George [1934]. Zij heeft drie zonen en vier kleinkinderen maar dat is geen bezwaar om door te gaan met haar activiteiten op politiek wereldniveau. Zij heeft kortgeleden nog een boek geschreven over de financiële crisis onder de titel: "Hun probleem, onze oplossing". Dat wijst al op de sociale kontekst waarin zij de dingen ziet. In het interview zegt ze: 'Ik pak verschijnselen die ingewikkeld lijken, en ik maak ze eenvoudiger, zonder die te versimpelen'.
Zo heeft ze in verband met de miljoenen, miljarden en triljoenen die nu over de tafel gaan een begrijpelijke metafoor:
Als één euro één seconde is, dan zijn die 750 miljard waarmee wij Griekenland te hulp schieten bijna 24 duizend jaar!
Overigens noteert zij daarbij dat wij Griekenland niet hebben geholpen, maar de banken. Wij hebben die eerst verrijkt, en nu redden we ze nog. Het zou redelijk zijn dat we van de banken, die aldus zijn gered, zouden eisen dat ze nu ook geld aan de kleine man lenen tegen zakelijke maar tevens redelijke voorwaarden. Ook haar inzichtelijke voorstelling van de crisis van de Lehman Brothers mag er zijn.
Mij deed het denken aan de metafoor die mij indertijd deed begrijpen wat ik me bij een nanoseconde moest voorstellen: 0,000 000 001 seconde. Achter de komma eerst acht nullen, en dan pas een "1"! Toen was het een nieuw begrip in de reeks milli- micro- nano-, en nu praat iedereen erover alsof hij er verstand van heeft. Het zij zo. Ik herinner mij:
--"Een nanoseconde staat tot een seconde als een seconde tot 33 jaar".
Susan George kent die vast wel. Het is een interessante vrouw. Kijk maar op het internet. Daar heet ze political scientist.
__________________________
NAIARA GALARRAGA, ENTREVISTA: ALMUERZO CON . . . SUSAN GEORGE,
"Mi consejo: estudia al rico, el pobre ya sabe quë va mal", El País, 26/05/2010,
http://www.elpais.com/articulo/ultima/consejo/estudia/rico/pobre/sabe/va/mal/elpepiult/20100526elpepiult_2/Tes
Susan Geaorge: honorary president of ATTAC-France [Association for Taxation of Financial Transaction to Aid Citizens]
http://en.wikipedia.org/wiki/Susan_George_%28political_scientist%29 en http://www.tni.org/george/
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 29 Mei 2010
Ik ben gisteren 'goed aangekomen'. Ondanks de stakingen. De informatie was verward. De SNCF-staking was Donderdag, maar gisteren, Vrijdag, was de TALGO óók geannuleerd. De RENFE-staking was Vrijdag in de regio Barcelona. Gelukkig had ik vroeg lont geroken, en op het internet een biljet gekocht voor Linebús die van Barcelona naar Italië gaat. In Beziérs had ik twee uur wachttijd voor de regionale bus. Albert kon mij niet afhalen. Dat werd dus 'stadswandelen, fotograferen en shoppen'.
Op http://mijnreisbrief.blogspot.com staan foto's van mijn aankomst. Ik ga die blog vaker gebruiken voor 'tussendoortjes'. Hou die maar in de gaten. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 30 Mei 2010
Uit dezelfde 'laatste' El País waar ik Vrijdag gebruik van maakte, haalde ik liefst twee beschouwende artikelen over de 'crisis' omtrent Baltasar Garzón. Of beter, de crisis is voorbij, Spanje heeft hem kunnen afdanken. De helft van Spanje [de corrupte helft!] haalt opgelucht adem. De reden waarom hij 'formeel' gepakt kon worden zijn zo voos als een rotte appel. Het is ook geen 'veroordeling', wat dat zou wellicht nooit lukken. Het is 'slechts' een schorsing, maar, gezien de andere omstandigheden, 'feitelijk onherstelbaar'. Het artikel van Prudencio Garcia, Complejidad y simpleza del 'caso Garzón', gaat over die twee kanten. De 'ingewikkelde' en de 'eenvoudige'. De 'formele' en de 'feitelijke'. De 'formele' is de ingewikkelde redenering --en de kunstgrepen-- waarmee hij beschuldigd werd van 'prevaricación', van ambtsovertreding. Niemand begrijpt die werkelijk, ook de Spanjaarden niet, en de internationale discussie van rechtgeleerden maakt duidelijk dat die grond 'non-existent' is.
Wat de Spanjaarden wèl begrijpen is dat Garzón niet langer een bedreiging vormt voor maffiose corruptie-netwerken, bijvoorbeeld de recente Gürtel-case waarbij Francisco Camps is betrokken, de president van Valencia. Een rechter die dat durft aan te pakken zaait angst tot in de hoogste regionen, en maakt vijanden. Daarop wijst Garcia. Het is dus niet 'Prevaricación y punto', [Ambtsovertreding en wèg jij!!] maar 'Gürtel y punto' [Gürtel en wég jij!!]. Daarom zijn de Spanjaarden opgelucht.
Het tweede artikel gaat slechts indirect over 'el caso Garzón'. Het gaat namelijk over de openheid van de Spaanse archieven. Er is een wet [Ley 30/1992] die openheid en toegankelijkheid garandeert volledig vergelijkbaar met de Amerikaanse Freedom of Information Act, waarmee, uiteindelijk, Watergate-achtige gevallen kunnen worden aangepakt. Die Spaanse wet heeft echter drie zeer ruimgestelde beperkende bepalingen waar geen journalist, en ook vaak geen rechter, doorhéén komt. Toegang tot de archieven kan worden geweigerd als 'redenen van publiek belang domineren' (1), als er 'belangen van derden' zijn die 'méér beschermingswaardig zijn' [interesos de terceros más dignos de protección] (2), en als een andere wet zich daartegen verzet (3). Vooral dat laatste geeft ruimte voor haastige en populistische gelegenheidwetjes. Kortom, 'niks' Freedom of Information 'dus'.
Op het moment dat een onderzoeksrechter er een strafzaak van weet te maken [op basis van uitgelekte maar 'bewezen' feiten] zijn er meer kansen dat de archieven open gaan. Dat spel speelde Garzón, moedig en deskundig.
De vraag is of er nu nieuwe internationale druk op Spanje komt om met zijn Franco-lijken voor de dag te komen. In de archieven van de UNO prijkt Spanje met het trieste 'record' van het [verreweg] grootste aantal niet geïdentificeerde lijken en illegaal 'begravenen' van de wereld in de laatste zeventig jaar. Het zijn er 113 duizend. Vergelijk daarmee de 'georganiseerde verdwijningen' in Pinochet-Chili [3.000], La Dictatura van Argentinië [30.000]. Katyn [22.000]. De genocides in Armenië en in Darfur betreffen grotere getallen, maar de 'georganiseerde verdwijningen' in Armenië, op de manier van Franco-Pinochet gaan over 20 à 30 duizend.
________________________
PRUDENCIO GARCÍA, Complejidad y simpleza del 'caso Garzón', El País, 26/05/2010
http://www.elpais.com/articulo/opinion/Complejidad/simpleza/caso/Garzon/elpepiopi/20100526elpepiopi_4/Tes
Pablo Salvador Coderch, Secretos profundos y superficiales, El País, 26/05/2010
http://www.elpais.com/articulo/opinion/Secretos/profundos/superficiales/elpepuopi/20100526elpepiopi_5/Tes
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 31 Mei 2010
Ik ben 'hier', maar ik heb mij nog niet veel van het huis aangetrokken. Zaterdag was ik uitgenodigd voor een welkomstmaal bij Albert en Annelies. Zondag heb ik lekker gelezen en geschreven. Het was ook geen uitnodigend weer.
Vanmorgen heb ik de tuin eens wat beter bekeken. Maar ik heb het gelaten bij kijken --en fotograferen. Ik heb alleen de uitgebloeide rozen verwijderd.
De komende dagen zal ik het zonder auto moeten stellen. Hij staat nog in de garage, en moet nog door de technische keuring.
Ik beperk mij dus tot wandelen, lezen en schrijven. Wat zou ik meer willen? (100 woorden)
________________________
Die prille-voorjaarstuinfoto's zet ik op mijnreisbrief.blogspot.com en apuntesespanoles.blogspot.com met wat commentaar.
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek Mei 2010