Mijn Dagboek 121

Dit is Dagboek 121. Het loopt van 1 tot 30 juni 2010 en begint met de mededeling dat ik de komende tijd 'ontrouw' zal zijn aan mijn dagelijkse stukje omdat ik mijn boek over Zuid-Afrika voor zal laten gaan. Daarom sla ik 'het stukje' 12 keer over, en beschrijf zes keer mijn bezigheden met het Afrika-boek [5 6 7 14 19 23]. Drie keer doe ik het in '100 woorden' [9 10 30]. Vier keer beschrijf ik een taal-curiositeit: prêt-à-briller, Ellbogenfreiheit, the Swiss Army knife of the digital generation, Casse-toi, pauvre con!, Va te faire enculer, sale fils de pute!, waarbij de laatstgenoemden de wereldberoemd geworden beledigingen zijn door respectievelijk Nicolas S. en Nicolas A. uitgesproken[16 24 25 30]. Ook het curieuze [mis]gedrag van Les Bleus tijdens de World Cup komt aan de orde [21 22]. Het gaat vier keer over 'wat anders', waaronder VIAGRA-voor-vrouwen, wat weer leidt tot een uitweiding over de 'lagere rassen'[1 8 27 28].
Index Juni 2010
1,   2,   3,   4,   5,   6,   7,   8,   9,   10,   11,   12,   13,   14,   15,   16,
17,   18,   19,   20,   21,   22,   23,   24,   25,   26,   27,   28,   29,   30.

Cessenon sur Orb, Dinsdag 1 Juni 2010
De nieuwe maand is begonnen, ik ben door de aankomstchaos heen, en ik kan 'gewoon' aan de slag. Nu moet ik met de billetjes bloot over een Nieuw Plan in verband met dit dagboek waarover ik de laatste weken veel heb gebroed. Ik heb al vaker geschreven dat ik dit jaar een [afscheids]boek over Zuid-Afrika wil schrijven. Met name voor de periode in Argentinië had ik het plan om daarvoor een gedetailleerd 'totaalplan' af te maken. Ik ben daar ook enthousiast aan begonnen, en, zoals ik 27 en 28 januari meldde, met enkele frisse ideeën.
Maar in Argentinië liep ik vast op mijn 'energieloosheid' als gevolg van gebrek aan zon. Toch maakte ik een veelbelovende start, en analyseerde ongeveer een kwart van mijn basismateriaal. Van die 'energieloosheid' ben ik wel genezen, maar terug in Europa ben ik minder 'kluizenaar'. Hier heb ik andere afleidingen en meer verplichtingen. Kortom, het is duidelijk dat ik mijn 'gouden ochtenduurtjes' die ik steeds in Mijn Dagboek steek, voor 'Zuid-Afrika' moet gaan gebruiken.
En daar wringt de schoen. Kan ik dat hele 'ritueel' rondom Mijn Dagboek wel missen? Zoals ik al vaker schreef, speelt het een rol in mijn dagelijkse 'intellectuele evenwicht'. Ik lees en kijk mij iedere dag tot berstens toe 'vol', maar de 'bevrijding' komt als ik dat 's morgens verwerk in het gedisciplineerd schrijven van één stukje. Dan heb ik weer een 'schone lei'. Dat is een dagelijkse bevrediging en 'bevrijding'. Zal ik dat ook hebben als ik mijn 'gouden ochtenduurtjes' in Het Boek steek, waarvan het 'klaarkomen' pas op langere termijn kan worden gevierd? Kan ik die dagelijkse katharsis missen? Mijn dagelijkse 'intellectuele evenwicht'?
En dan is er nog die andere rol van mijn 'dagelijkse stukje'. In mijn [betrekkelijke] kluizenaarsleven geeft dat stukje --en de gevarieerde inhoud daarvan-- mij het gevoel dat ik mij van allerlei kanten laat zien. Ook al word ik fysiek niet gezien: Ik kom mijn kennissen niet 'zomaar toevallig' op straat tegen. Dat aspect heeft twee kanten. Allereerst dat ik daarvoor zèlf de primaire voorwaarde aandraag, namelijk 'zèlf iets zichtbaars dóen'. Dat geeft mij een bevredigend gevoel.
De andere kant is hoe 'De Ander' dat beleeft. Ik weet daar, in principe, weinig van, maar uit de reacties op mijn stukjes, en de reacties als ze opeens ontbreken, heb ik toch een beeld. Ik ben daarom --bijvoorbeeld-- zorgvuldig om mijn 'preferente lezers' met een mailtje te waarschuwen als er een paar dagen 'radiostilte' op komst zijn.
En wat is Dat Plan waar ik al zo lang over broed? Om de beginnen moet het allemaal worden geprobeerd. Ik weet niet hoe het uitwerkt op mijn 'intellectuele evenwicht', en mijn behoefte aan een dagelijkse katharsis. Het zal 'een ander soort' schrijversleven worden. Daarom ga ik mijn dagelijkse stukje heel vaak overslaan. Ik denk dat 'ouderwetse stukje' te beperken tot één of twee keer per week.
Daarnaast, en daar ben ik al mee begonnen, zal ik [heel] korte stukjes -- maar mèt foto's!!-- op mijn blog mijnreisbrief.blogspot.com zetten. Daarmee kan ik mijn gevoelens als 'street observer' wellicht nog beter kwijt dan met woorden. De laatste jaren heb ik met de Spaanse [apuntesespanoles.blogspot.com] en NLse reisbrieven daarmee ervaring opgedaan, zowel technisch als emotioneel. Ik zie dat wel zitten. Ik doe dat dan tevens voor mijn Spaanse lezers met dezelfde foto's. Precies zoals de laatste jaren met de reisbrieven als ik buiten Europa was. Die staan ook op die blogs.
Dus . . . . zo gaat het gebeuren. Zo is het al begonnen.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 2 Juni 2010
Zie 1 Juni en Mijn Reisbrief [blog]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 3 Juni 2010
Zie 1 Juni en Mijn Reisbrief [blog]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 4 Juni 2010
Zie 1 Juni en Mijn Reisbrief [blog]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 5 Juni 2010
De ondertitel van Mijn Reisbrief is 'zodat mijn vrienden weten waar ik ben en wat mij bezighoudt'. Daar laat ik --bijvoorbeeld-- de leuke foto's zien van mijn 'tuinzorgen'. Gisteravond --bijvoorbeeld-- postte ik een foto van een emmer vol kersen --4,2kg!!-- terwijl ik Maandag nog schreef dat ik er hooguit twee kilo zou aantreffen. Maar wat mij ook bezighoudt is 'Zuid-Afrika'. Zozeer zelfs dat ik geen tijd heb voor mijn dagelijkse stukje. Dat is wat ik mijn vrienden daarover óók Maandag liet weten. Toch kan ik daar méér van zeggen. Sterker nog, ik móet er wat van zeggen, want de problemen die ik daar ontmoet zijn actueel, en houden mij bezig. Per slot "moet ik schrijven om te denken". Mijn springerige geest moet af en toe worden ingekaderd.
In deze fase ben ik vooral bezig om mijn bronnen te inventariseren, en grondig te lezen. Het gaat om vier dagboektrajecten van ieder drie à vier maanden, 2000, 2002, 2004 en 2009. Daarnaast schreef ik 'portretten' van ontmoetingen, en 'essays' over zaken die het kader van Mijn Dagboek te boven gingen. Het jaar 2000 heb ik nog in Argentinië doorgewerkt vóór 'de ziekte' toesloeg. Dat ging behalve over de dagelijkse gebeurtenissen veel over het ontstaan van het Zuidafrikaans als taal en cultuur.
Nu zit ik midden in 2002. Mbeki is dan een jaar president, en wordt uitbundig gediskwalificeerd over zijn AIDS-beleid. Ik had daar al direct vragen over. Ik noemde het toen 'verpolitiekte wetenschap' omdat regeringsleiders --en vergeet niet de populistische politici-- zich uitlaten over de 'oorzaak' van AIDS. Daarover gaan die essays van 2002.
Behalve om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen, is het ook ook zakelijk juist in verband met mijn boek, om na te trekken wat er sindsdien met die controverse is gebeurd. En zo ontdek ik dat die wetenschap nog steeds 'verpolitiekt' is: Ik lees dat een nieuwe minister van gezondheid in 2008 tot 'ieders tevredenheid' weer eens openlijk verklaart dat HIV de 'oorzaak' van AIDS is. Maar ik lees ook dat de ideeën van de verguisde 'dissidenten' van toen, de witch doctors, zoals ze toen smalend Mbeki aanwreven, meer en meer gelijk krijgen. Een van mijn schrijversdilemma's gaat daarover: Wat moet ik van de 'latere ontwikkelingen' opnemen? Of moet ik mijn ogen daarvoor sluiten, en mij beperken tot mijn 'informatie-van-toen'?
Een ander pieker-punt in deze fase is mijn plaats als 'verteller'. Als ik mij beperk tot de verteller-van-toen, dat bestaat het boek uitsluitend uit dagboekexcerpten. Kan ik daarmee volstaan? Zijn die voldoende sprekend?
Ik denk van niet, dus er zullen een of meer 'vertellers' moeten zijn die de latere inzichten weergeven, of die commentaar geven op de verteller-van-toen. Zo ontdek is nu een recent document van de [toen geheime] achtergronden van een proces dat een actiegroep tegen de Staat [lees Mbeki] voerde om het zeer giftige geneesmiddel Nevirapine vrij te geven. Ik kon toen niet anders dan 'doordachte & geïnformeerde vraagtekens' daarbij zetten. Is het voldoende als die 'nieuwe gegevens' verdwijnen in een voetnoot? Of moet ik moet ik deze kans benutten om in te gaan op de 'culturele eigenaardigheden' van Zuid-Afrika?
Gelukkig hoef ik niet meteen te beslissen. Dat hoeft pas aan het eind van de zomer, als ik mijn definitieve schrijfplan maak. Dat mag nog even blijven 'broeden'.
Dat zijn --bijvoorbeeld-- "dingen die mij bezighouden".
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 6 Juni 2010
Het schiet niet erg op met het 'grondig lezen' van Mijn Dagboek van 2002. Ik ben nu bij eind Maart, en ik zit in Omaruru in Namibië. De maand begon in Springbok. Ik was een weekje in Pofadder, waar ik een 82-jarige Nederlandse missionaris interview die er vanaf zijn 29ste woont en werkt. Hij is vergeten door zijn bisschop en zijn orde. Na een paar dagen Windhoek ben ik in Omaruru terecht gekomen het 'zeer Duitse dorp' waar, naar verluid, de verjaardag van Hitler nog wordt gevierd. Dat past wel in mijn zoektocht naar 'Duitse resten in Süd-West Afrika. Ik kijk de laatste dag van Maart 2002 terug op de maand en vergelijk "dat schromelijk gebrek aan sociaal kontakt in Springbok" met de hartverwarmende sociale contakten die ik na mijn vertrek heb opgedaan. Ik schrijf daarvan:

Als ik dit vergelijk met Springbok . . . waar ik mij zes weken --sociaal gesproken-- moest behelpen met bewust ontlokte knipoogjes . . . Alléén reizen is inderdaad avontuurlijker dan je denkt.
Maar wellicht heeft het mij geholpen om 'fanaat' de problemen van AIDS te bestuderen, veronderstel ik op 31 Maart.
Intussen kreeg ik ook een idee hoe ik sommige leuke anekdotes, die met de hoofdlijn van mijn boek niets te maken hebben, toch op kan nemen. Bijvoorbeeld in een apart kadertje. Ik heb er vast twee uitgezocht die in aanmerking komen.
Vandaag geen grote politiek maar kleine. The Namibian [ ... ] meldt dat de al lang bestaande regel dat slechts drie honden per huishouden worden toegelaten op korte termijn streng zal moeten worden nageleefd. De gemeente Swakopmund gaat dat aantal meteen tot twee reduceren. Klachten van hondenliefhebbers in ingezonden brieven alom!! De overtollige honden moeten worden afgemaakt [ ... ] Het is kennelijk een rijkeluis-probleem, want het gaat in die brieven om 'dierbare' hondjes van 'oude dametjes' die hun 'lievelingen' niet kunnen missen. Het wachten is op de brief die voorrekent dat voor de prijs één blikje geïmporteerd hondenvoer een arm gezin een week moet leven.
Dat geeft toch iets van de 'couleur locale', nietwaar?
Of een kadertje met deze ervaring die ik aldus noteerde op 18 Maart:
Toen ik gisteren in de stad liep op Independance Avenue, de hoofdader, zag ik opeens een luid toeterend 'bakkie' met feestende mensen, serpentines en ... de Ierse vlag. Ach, dacht ik, 17 Maart, St Patrick's Day. Natuurlijk! Maar het bakkie was voorbij. Toen het even later weer toeterend aan kwam rijden, ben ik langs de kant uitbundig gaan juichen. Ik was de enige. De feestelingen hieven in het voorbijrijden verbaasd hun bierpul naar mij. Zij waren toch de enige Ieren van Namibië? Hoe kan daar zo'n oude man staan juichen?
Ik bedoel maar, dit soort 'kadertjes' passen toch heel goed in een boek waarin ik "Mijn Zuid-Afrika" probeer te beschrijven, en waarin ik onvermijdelijk ingewikkelde politiek-culturele analyses moet laten zien? Die laten toch merken dat ik 'eigenlijk' een street observer ben?
En zo krijgt 'het boek' vorm.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 7 Juni 2010
Vanmorgen heb ik gelezen over mijn onderzoek naar de 'duitsigheid' van Namibië in Maart en April 2002. Heel boeiend. Als het niet uit de hand loopt qua omvang, zal 'het boek' een interessant hoofdstuk bevatten over Namibië. Dit schreef ik 4 April:

"Ik lees nogal wat beschouwende artikelen in de kranten. Verschanst achter de drie kranten had ik mij op een terrasje genesteld met een kannetje rooibosthee. De verleiding om Kaffee mit Zahne und Apfelstrudel te bestellen is groot --en misschien bezwijk in nog wel eens vòòr mijn vertrek-- met al die Konditoreien die om strijd de beste Duitse tradities op dit gebied in stand houden .. "
Eveneens in Swakopmund noteer ik een dag later:
"Gisteravond belandde ik op de schooluitvoering --cq ouderavond-- van de Deutsche Grundschule Gemeinschaft. In de 'agenda' van de krant had ik alleen gelezen dat er een 'paasmuziekuitvoering' zou zijn in de Aula van de Namib Primary School, en dat zijn zo ongeveer mijn buren had ik op mijn wandelingen ontdekt. Dus ik erheen! Ik heb genoten! Het is een Waldorf- of Jenaplanschool. In elk geval is muziek een belangrijk instrument zoals het schoollied zegt: "Singen, spielen, forschen für unser Ziel, in unsrer Schule lernen wir viel"."
Later, in Lüderitz, op 18 April, ontmoette ik een Duitser die al jaren bezig was met het schrijven van een geleerd boek over de talen van deze streken. Hij was acht jaar geleden in Keulen afgestudeerd, maar het boek wilde niet vlotten, en hij had al rondgestrooid dat hij het beroep van schrijver had ingeruild voor het beroep van drinker. Ik noteerde:
"Ik had er toch een goed gesprek mee, ondanks het toenemende alcoholgehalte, want het ene biertje na het andere verdween in zijn keelgat. Ik had hem gevraagd wat hij dacht van die onverwoestbare 'Duitsigheid' van Namibië, en daar had hij inderdaad goede ideeën over. Hij haalde Marx erbij die zei dat Sein vooraf moet gaan aan Bewußtsein. Dat hadden de Duitsers gedaan. Ze waren hier met hart en ziel komen wonen: Het Sein was daarmee vervuld. De Engelsen hadden dat nooit gedaan. Zij hadden hun hart en hun ziel in Engeland achtergelaten. Daarom konden ze niet tot het echte Bewußtsein komen. En dat was weer nodig om je omgeving te kunnen 'gestalten', vormgeven zogezegd.
--"Hè", zei ik, "misschien is dat ook wel het verschil tussen de Boeren en de Engelsen in Zuid Afrika".
Dat zag hij ook wel zitten liet hij weinig energiek blijken. De alcohol sloeg kennelijk toe."
Kijk, dat zijn van die kleine ervaringen die wellicht een kadertje in 'het boek' zullen halen. Dát houdt mij bezig: Zo ontstaat 'het boek'. Morgen zal ik die verkenningstocht door 2002 wel kunnen afronden. Daarna ga ik verder met 2004 en 2009.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 8 Juni 2010 [reisdag]
Vandaag ga ik voor een flitsbezoek naar vrienden nabij Kortrijk. Misschien schrijf ik onderweg nog wel wat.
Onderweg 0945MET
We rijden zojuist weg van een station waarvan ik de naam niet kon lezen. Het moet Valence-TGV zijn geweest. Vreemd dat dat niet duidelijk leesbaar is vanuit de trein. De verklaring is misschien dat de bordjes te hoog hangen voor mijn positie in het lage deel van een dubbeldekker aan het gangpad. Maar dan nog! Ook de laagzittende passagiers hebben toch recht op informatie? Zoals ik wel eens een bordje aantrof op hondenogenhoogte: 'Verboden voor honden'.
Mijn Internetaansluitingsproblemen duren voort. Zéér onregelmatige doorstroming van gegevens. Lees: "geen bitje wordt getransporteerd" terwijl mijn computer beweert dat het signaal 'sterk' is en de 'verbinding' uitstekend. Jean, mijn buurman en beroepsmatig computerkundig, zei dat France Telecom, de eigenaar van de lijnen, in de buurt vernieuwingswerken uitvoerde, en dat van de huurders van de lijnen zijn eigen dochter Orange natuurlijk prioriteit had. Gisteren kwam --eindelijk-- de jongeman van ABC kijken. Hij veranderde wat aan de grote computer die het niet deed als de kleine wel kontakt had. Het was in msconfig, daar stond dat de computer 'restringué' opstartte. Dat was de fout. Ik keek bij de kleine. Die start al zo lang ik die heb 'restringué'. Overtuigend was zijn diagnose+ingreep dus niet. In het [schijnbare] dilemma of het aan de computer ligt of aan France Telecom, zoals Jean beweert, opperde hij de mogelijkheid dat de NEUF-Box misschien wel stuk was. Ze hebben een exemplaar in huis, die mocht ik wel een paar dagen proberen. Wordt gedaan. Vrijdag als ik terug ben.
Vanmorgen was het weer raak. Ik probeerde Gmail te lezen. Géén verbinding! Ik ga naar ftp om mijn mini-stukje wat hierboven staat op te laden. Soms --zo lijkt het wel in deze raadselachtige situatie-- kan het ftp-protocol ahw de weg banen. Het lukte, daarna was het weer afgelopen met de verbinding. Ik probeer 'reset' van de NEUF-Box en 'reboot' van mijn laptopje, maar ook deze beide 'toverspreuken' geven geen soelaas. Ik kijk nog even op de grote computer. Ook niks. Dan ligt het 'dus' aan France Telecom. Of misschien toch aan NEUF zelf of aan zijn verrotte NEUF-Box. Dit stukje zal ik opladen als ik bij Julie ben.
We rijden Lyons-Part-Dieu binnen. Via een omweg wegens werkzaamheden stond in Béziers aangekondigd. Ik zal navragen hoeveel vertraging dit gaat opleveren, dan kan ik Michel bellen, want hij haalt mij af in Lille-Europe om 1329MET.
terug eerste dagboekregel

St Eloois-Winkel, België, Woensdag 9 Juni 2010, Peter jarig
Ik ben goed aangekomen, en we hebben al over 'alles' bijgepraat. Vandaag de rest, morgen vertrek ik weer. Vanavond komt Ghislaine nog 'even'. Dan is het feest compleet. Julie en Michel hebben iets te vieren. Hun zeven jaar durende verbouwing is juist het afgelopen weekend afgesloten met een feestje met de architekten en de bouwers. Het was dan ook een 'architectonisch experiment'. Ik maakte een paar jaar geleden foto's tijdens de verbouwing. Het uitzicht vanuit de logeerkomer is nog net zo prachtig als toen. Op deze vroege morgen geniet ik er weer van. Ik zal het in Mijn Reisbrief memoriseren. (100 woorden)
________________________
De hele set staat op Flickr: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157607490199292/

terug eerste dagboekregel

St Eloois-Winkel, België, Donderdag 10 Juni 2010, Truce, Erik en Lisa jarig
Het feest is weer voorbij. Vanmorgen vroeg heb ik Ghislaine al uitgewuifd. Die is op weg naar NL. Ik probeerde haar te bellen, maar mijn Franse SIM doet het niet. Daar kan ik alleen Frankrijk mee bellen. Franse roamers roamen kennelijk alleen naar Die Heimat. Met de Spaanse SIM lukt het gewoon om haar NLse nummer te bellen vanuit België.
Wat zegt dat over de commerciële eenwording van Europa? De 'geprivatiseerde eenwording' zogezegd. De "Nieuwe Versplintering"?
Intussen zit Ghislaine vlak voor Antwerpen. [Rutte wordt de nieuwe premier].
Nu moet ik mezelf reisklaar maken. Om 12:06 vertrek ik uit Lille-Europe. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 11 Juni 2010
Zie 1 Juni en Mijn Reisbrief [blog]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 12 Juni 2010
Zie 1 Juni en Mijn Reisbrief [blog]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 13 Juni 2010
Zie 1 Juni en Mijn Reisbrief [blog]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 14 Juni 2010
Ik ben de laatste dagen lekker opgeschoten met het doorwerken van het basismateriaal van mijn periode in 2004 in Upington. Ik was nieuwsgierig naar deze gerenommeerde wijnstreek 'midden in de woestijn':
--"Hoe kan dat?"
Ik kwam midden in de waterschaarste en waterverdelingsproblemen. De nieuwe grondwet had de eigendomrechten radicaal veranderd, en de weg geopend naar een waterbeleid waarbij, behalve naar een rechtvaardige verdeling voor persoonlijk gebruik, ook kon worden gestreefd naar optimaal gebruik voor de economie en de hele gemeenschap. Met de mensen van het Ministerie van Landbouw, die deze overgang 'managen', bezocht ik lagere scholen en dorpjes waar het drinkwater nog uit het bevloeiïngskanaal moest worden gehaald, en waar het begrip 'toilet' nog moest worden geïntroduceerd.
In 1994 hadden er 21 miljoen "no basic level of sanitation". Daarbij moet je je 'wildplassers en -poepers in nabijgelegen struiken' voorstellen, en, in de gevallen die ik bezocht ook in het bevloeiingskanaal. De laagste trap van de zgn Water Ladder is een soort 'dorpskraan' ('communal tap') binnen een afstand van een kilometer. Toen, in 2004, hadden bijna tien miljoen --van die 21-- die eerste trap bereikt.
Dat was mijn belangrijkste 'project', maar er kwam ook nogal wat los over het controversiële AIDS-beleid waar ik mij in 2002 mee had beziggehouden. In 2004 komt een 'apartheidseiland' tevoorschijn dat tot de ZAse taboes leek te horen. De kerken zijn helemaal niet geïntegreerd!! Niet plaatselijk, en niet op het hoogste niveau van de ZAse Raad van Kerken met in het kielzog daarvan een hele reeks scholen van "geloofs- cq gevoelsgenoten". Er kwam een harde kern van gelovige blanken en zwarten in de vuurlinie die 'Apartheid' zien als "God Wil Het". Alleen de kleine, genegeerde, katholieke kerk heeft tijdens de Apartheid de druk en de chicanes van de regering weerstaan om Apartheid op hun scholen door te voeren. Dat gebeurde onder dekking van een zeer moedige bisschop die kort daarvóór op zeer hoge leeftijd was overleden. Helaas zat een groot deel van de aantekeningen daarover in de computer die mij in de eerste weken in Upington werd ontstolen. Kortom, ik ging gisteren op zoek naar die geschiedenis op het internet. En met succes! Ik moet sowieso vaak naar het internet om te verifiëren of de bronnen die ik toen noemde nog bestaan, of om 'latere ontwikkelingen' te bekijken.
Maar --hoe dan ook-- op die manier beginnen de hoofdlijnen van Het Boek zich af te tekenen. Iedere bezoek wordt gekarakteriseerd door een hoofdproject: ' Afrikaans' in 2000, 'AIDS' in 2002, en 'Water' in 2004. 2009 is 'heel politiek' en gaat erg over 'corruptie', maar dat moet ik nog 'sorteren'. Daarnaast zijn er kleinere 'toevallige' projecten waar ik achteraan ben geweest. Dat alles moet ik samen tot een harmonisch geheel componeren. Bijvoorbeeld in vier 'hoofd-hoofdstukken'.
Dan zijn er nog de 'ontmoetingen' waarvan ik 'portretten' heb geschreven. Drie daarvan heb ik al in Het Kado opgenomen, maar er zijn er meer. Die zouden als alternatieve hoofdstukjes voor afwisseling kunnen zorgen, evenals de meer intieme 'street observations' in kadertjes her-en-der in het boek.
Het loopt dus lekker, maar er is nog 'verrekte veel' te doen voor ik recht-toe recht-aan kan gaan zitten schrijven.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 15 Juni 2010
Zie 1 Juni en Mijn Reisbrief [blog]
Ik heb zojuist de foto's van mijn zwarte bessen gepost.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 16 Juni 2010
'Prêt-à-porter' --meervoud 'prêts-à-porter'-- is in Frankrijk het gebruikelijke woord voor [betere] confectiekleding. [Letterlijk is het 'klaar om te dragen'.] Met andere woorden: er komt geen kleermaker of naaister aan te pas om eerst de maat te nemen. Dan zijn het 'vêtements sur mesure'. Je moet het maar weten.
De laatste maanden circuleert er in de kranten het 'nieuwe' woord 'prêt-à-briller' --klaar om te schitteren. Dat gaat dan over de uitbundige opschik die bij race-autowedstrijden --zoals vroeger bij de paardenrennen-- wordt vertoond, maar nu meestal Made in Hongkong. Ook in de persberichten over de World Cup zag ik dat woord.
Le Monde --op de economie-pagina's nota bene-- maakt er zich vrolijk over, en gebruikt het woord om te gekscheren over de groten van de prêt-à-briller mondial: over Vuitton, Cartier, Chanel, Hermès, Dior, Fendi en Gucci.
Ondanks de crisis doen ze het goed, en breiden zich nog uit in de meest onwaarschijnlijke plaatsen zoals 25 steden in China, op Aruba, de Noordelijke Marianen, Panama, Manilla en zelfs op Oulan-Bator en Mongolië. Ze zitten daar op dezelfde manier bij elkaar als in New York, Tokyo, Dubai, Hongkong, Sao Paulo, Paris, Milan et Sjanghai. Lekker knus.
Le Monde constateert dan: "Tout comme chez McDo donc, une unique recette est utilisée dans le monde entier". [Helemaal zoals bij McDonalds, één uniek recept wordt in de hele wereld gebruikt]. Er is geen sprake van aanpassing aan de lokale omstandigheden. Integendeel. De 'goede' smaak, zoals gedecreteerd door de groten van de prêt-à-briller mondial eist dat je overal die speciale ring, dat unieke paar schoenen, of die bijzondere sjaal moet kunnen kopen; precies dezelfde als op de Fifth Avenue of Avenue Montaigne.
En het gaat goed met deze bedrijven op de beurs. Ze bepalen de sociale code over wat je behoort te dromen, en wat je moet dragen om erbij te horen "comme un nouvel uniforme de la modernité et de l'aisance financière". Daar zit 'handel' in. Vooral nu De Grote Slachting in de middenklasse begint:
--"Zorg dat erbij hoort, anders word je uitgestoten".
--"Zorg dat je schittert! schittert! schittert! En koop vóór alles prêt-à-briller!!"
Dat las ik op 9 juni in Le Monde. In de NRC van gisteren las ik over de Lancering Meldpunt Taal voor Taalverandering. Het draait nog in de bêta versie.
Als prêt-à-briller een NLs woord was geweest, had ik het zeker 'aangemeld'.
_______________________
Nicole Vulser, La stratégie McDonald's des géants de l'industrie du luxe, LE MONDE 09.06.10
http://abonnes.lemonde.fr/idees/article/2010/06/09/la-strategie-mcdonald-s-des-geants-de-l-industrie-du-luxe_1370100_3232.html
ANP, Lancering Meldpunt Taal voor taalverandering, 15 juni 2010
http://www.nrc.nl/binnenland/article2563970.ece/Lancering_Meldpunt_Taal_voor_taalverandering
Meldpunt Taal: http://www.taalmeldpunt.nl/ [bètaversie, 15 juni 2010]

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 17 Juni 2010
Zie 1 Juni en Mijn Reisbrief [blog]
Ik heb zojuist de foto's van mijn appelbomen gepost.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 18 Juni 2010
Zie 1 Juni en Mijn Reisbrief [blog]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 19 Juni 2010
--'Het gaat niet hard, maar het gáát!'
Dat kan ik zeggen van de voortgang van Het Boek. Ik ben sinds een paar dagen gedoken in mijn aantekeningen over 2009, mijn vierde en laatste periode in Zuid-Afrika. Als een 'argeloze Europeaan' zie ik in Januari de aanloop van de verkiezing van Jacob Zuma als president. Op mijn vertrekdag, 23 April, komen de voorlopige uitslagen van de dag eerder. Ik heb het dus helemaal meegemaakt. De publieke aandrang op Zuma om zich terug te trekken wegens zijn verregaande betrokkenheid bij corruptie-schandalen. En zijn weigering:
--"In Suid-Afrika is jy onskuldig totdat jij skuldig bevind is. As ek terugstaan as kandidaat vir die presidentskap dan beken ek skuld terwyl ek nie skuldig is nie".
De gotspe is echter dat al jarenlang de aller-gekste argumenten worden aangedragen om die uitspraak uit te stellen.
En zo dringen de feiten geleidelijk tot mij door aan de hand van krantenberichten. Die Burger kon ik toen alleen fysiek lezen, want de digitale versie was slegs voor abonnees. Ook kon ik niet de 'digitale bronvermelding' noteren zoals ik doe met Le Monde, of met de kranten die ik in Argentinië las. Gelukkig is Die Burger --en de archieven-- vanaf het buitenland wèl toegankelijk, en kan ik met de bronvermeldingen van toen meestal de originele bron nog eens nalezen. Dat "goechelen & nalezen" kost veel tijd, vooral met de 'gestoorde' Internetverbinding waar ik nu mee zit.
Maar interessant is het wel. Er tekent zich al een verhaallijn af die ik in Het Boek zou kunnen gebruiken. Dat wordt natuurlijk de opgang naar de verkiezing waarvan ik op 1 februari al schrijf:
--"De komende tijd zal zich hier in ZA een koningsdrama ontvouwen. Ik zal de spelers eens op een rijtje zetten, en precies, als bij een feuilleton in de krant, een samenvatting van het voorgaande geven".
Gelukkig hoeft het geen dominant politiek verhaal te worden. Er zijn genoeg persoonlijke anekdotes die 'mij als verteller' laten zien. Het wordt geen saai boek van een deskundig politiek commentator. Ik kan street observer bijven. Bijvoorbeeld hoe ik een geheimzinnige strandwandeling beleef, of wat ik meemaakte van de allermodernste onderwijs­experimenten en -methoden waarbij het huiswerk wordt gedaan via de mobieltjes van de leerlingen onder [afstands-]toezicht van de leraren. Of curieuze Afrikaanse woorden die mij opvallen. Zo wordt bij de ontmaskering van een van de 'schurken van het koningsdrama' uitgelegd dat hij staatsgelden gebruikte om zijn 'straaljakkerleefstyl te finansier' [straaljakker= straaljager].
Dat soort 'stories' kunnen in de vorm van aparte tussenhoofdstukjes, of 'kadertjes' de hoofdstroom van het 'koningsdrama' onderbreken.
Het is 'verrekte veel werk', maar ik heb er zin in.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 20 Juni 2010
Zie 1 Juni en Mijn Reisbrief [blog]
Ik heb zojuist mijn zwarte-bessenoogst opgeladen. Virtueel natuurlijk ;-)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 2o1o Juni 2010
Ik hield de berichtgeving over de Wereld Cup een beetje bij omdat er altijd wel een interessante beschouwing over het wel en wee van Zuid-Afrika los zou kunnen komen. En dat was ook zo, maar ik was niet van plan naar énige wedstrijd te kijken.
Maar nu ben ik óm. Morgen kijk ik naar Zuid-Afrika tegen Frankrijk.
Het afgrijzen over het egocentrisch gedrag van Les Bleus is wereldwijd. Rob Hughes, in NYT constateert met leedvermaak dat ook Engeland en Italië in de soortgelijke moeilijkheden zitten, en besluit het artikel triomfantelijk met: "But the power of Europe is diminished"
Jason Gay, in Wall Street Journal, laat hatelijk weten: " ... we were flabbergasted to learn [dat het franse team] had refused to practice on Sunday. Like most soccer fans, we had absolutely no idea the French team had been practicing at all".
Maar de doorslag gaf het artikel in San Francisco Chronicle. Over de wedstrijd van morgen schrijft Bruce Jenkins:
--"You're thinking, maybe it would be interesting to see France get through, just to see how absurd their dissension can become. On the other hand, no. Let South Africa dismiss them, 4-0, in a blaze of utter humiliation".
Dat wil ik meemaken. Per slot zag ik in 1998 hun eindoverwinning.
--"Les extrêmes se touchent".
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 22 Juni 2010, Julie jarig!
Ik heb het even nagekeken: De wedstrijd die ik wil zien is vanavond. Les Blues tegen Zuid-Afrika. Les Blues zijn nu de gevallen afgoden. Crédit Agricole liet gisteren weten dat ze hun publicité met Les Blues hebben gestopt. Dit doet mij denken aan de uitdrukking: 'De ratten verlaten het zinkende schip'. Het begrip 'ratten' past ook mooi bij het beeld wat wij intussen hebben van de rol van de banken in de maatschappij.
Philippe Tetart, die zich als onderzoeker bezighoudt met de geschiedenis van de sport, ziet deze 'crisis' als de keerzijde van de medaille van 1998.
--"Le mythe collectif s'écroule, les idoles s'auto-déboulonnent".
[De collectieve mythe verschrompelt, de afgoden 'wippen' zichzelf]
In zijn beeld is voetbal de populaire religie. Vooral dat woord 'idoles' doet mij aan Nietzsche denken. Die gebruikte dat woord voor de 'beelden' en 'quasi-goden' of wat-dan-ook, waar mensen zich aan vastklampten toen De Èchte God' niet bleek te bestaan. Een leger van post-Nietzscheaanse filosofen --en psychologen /psychiaters!!-- wijzen ons voordurend op dat ongezonde 'vastklampen' waardoor we de verantwoording voor onze eigen daden ontlopen.
Tetart is er ook zo een als hij deze crisis als volgt verklaart:
--"Le football est une nouvelle religion populaire et évidemment lorsque les idoles sont déboulonnées ou s'auto-déboulonnent, plus rien ne fonctionne".
[Voetbal is de nieuwe populaire religie en, natuurlijk, als de 'idolen' worden 'gewipt' of zichzelf 'wippen', functioneert het niet meer.]
Tetart wijst op het cyclische karakter van die waarden. Met name de 'impunité' is zo'n indicator. Toen Zidane die kopstoot gaf aan het einde van de World Cup van 2006, werd daar verder ternauwernood over gesproken. Nu wordt Anelka geschorst voor een belediging.
En wat voor belediging was het? Nicolas Anelka zei: "Va te faire enculer, sale fils de pute", maar de alomtegenwoordige ingezonden-brievenschrijvers wijzen er op dat het ongeveer hetzelfde is als wat die andere Nicolas, Nicolas Sarkozy, een paar weken gelden een gewone franse burger toevoegde toen die zijn uitgestoken hand niet aannam: "Casse toi pauvre con". Gecorrigeerd voor de situatie en cultureel niveau zeiden ze allebei zoiets als: "Steek dat maar in je eigen reet, klootzak".
Maar Tetart maakt daarvan geen punt. Hij beperkt zich, als goede wetenschapper, tot het verwonderd kijken naar 'sport als natuurverschijnsel' en naar het effect dat de hypermédiatisation en mondialisation daarop heeft de laatste halve eeuw. Hij vindt, bijvoorbeeld, dat " ... cet épisode a au moins le mérite de démontrer que le sport ne porte pas de vertus en lui. [ . . . ] Le sport ne fabrique pas forcément des gens équilibrés, sains et posés".
[... deze crisis toont ons op z'n minst dat sport geen deugden heeft van zichzelf. [ ] Sport levert niet zomaar evenwichtige, gezonde en bezadigde mensen]
Kijk, dat hebben we een halve eeuw gedacht. Precies wat wij eeuwenlang van religie geloofden. Tot Nietzsche het [verkeerde? juiste?] schroefje losdraaide.
________________________
Interview met Philippe Tetard, chercheur en histoire du sport à Sciences Po: Equipe de France:
"En dix ans on est passé d'une célébration excessive à un écroulement risible", LE MONDE 21.06.10
http://abonnes.lemonde.fr/sport/article/2010/06/21/le-mythe-contemporain-de-la-victoire-de-1998-est-en-train-de-s-epuiser_1376057_3242.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 23 Juni 2010, de langste dag!
Met het doorploeteren van Mijn Dagboek van ruim een jaar geleden, mijn vierde verblijf in Zuid-Afrika, ben ik nu gevorderd tot eind februari 2009. Ik heb deze laatste week al zoveel overhoop gehaald dat ik vandaag, deze langste dag, zal besteden aan een terugblik over die eerste weken in Zuid-Afrika. Het wordt dus een 'lange dag'.
Als een 'Razende Roeland' [Orlando furioso van Ariosto, anno 1515, de dapperste ridder van Karel de Grote] stortte ik mij toen op alles-en-alles wat ik maar te pakken kon krijgen om de lokale kranten en het nieuws van de dag te kunnen begrijpen. Dat heb ik toen geordend in 'nette' stukjes --die veel 'chaos' verborgen-- waarbij ik als overkoepelende 'mythe' het model van het 'koningsdrama' gebruikte. Zo kon ik alles een plaats geven: de troonpretendenten, de hofnarren, en de intriganten.
En nu herlees ik wat ik toen schreef, en ik trek de bronvermeldingen na. Met name de grote interviews die mij toen interesseerden lees ik opnieuw om het complete beeld weer voor ogen te krijgen. Maar die 'wilde maanden' in de aanloop van de verkiezing van Jacob Zuma hebben ook latere analisten aan het werk gezet. Dat alles vind ik op Google. En in plaats van vermindering van de chaos, word ik nu dus geconfronteerd met nóg meer 'interessante gegevens' waarin ik mij dreig te verliezen.
Er gebeurt ongeveer wat ook over 2002 aan de hand was. Ik was toen 'verbaasd' en 'verwonderd' over de 'rare' manier waarop de regering omging met de feiten over AIDS. Die werden volkomen verpolitiekt en verdraaid. Dat zag ik, maar ik begreep niet waarom. Pas een paar jaar later werden de moedwillige 'verdraaiingen' in diverse rechtzaken onderzocht. Dat lees ik nu. De farma-industrie had een testgebied nodig waarvoor ze in de VS geen vrijwilligers konden vinden omdat het te gevaarlijk was. Dat moest geheim blijven. En nu worden de hoofdpersonen beschuldigd van 'misdaden tegen de mensheid'. Het gerechtelijk onderzoek is begonnen.
Nu, over 2009, gaat het over de onbegrijpelijke bescherming die de 'comrades of the struggle' genieten; ook al zijn ze nóg zo corrupt. Met name de tussentijdse president was daar heel eerlijk over. De interviewer, John Carlin, schrijft dan ook:
--"If vanity was one of the engines of success in political life, Kgalema Motlanthe seems to be the exception that proves the rule".
Maar nu kom ik op het spoor van de filosoof van het Afrikaanse anti-kolonialisme, Franz Faron, 1925-1961, die precies voorspelde hoe dat zou aflopen met de post-revolutionaire bourgeoisie in onderontwikkelde landen. In recente publicaties over de toestand in Zimbabwe wordt hij aangehaald. Het sluit aan bij wat Motlanthe constateerde, maar wat de ANC probeerde te verhullen. Die 'comrades' zijn volkomen ongeschikt voor normaal bestuur, maar ze hebben wel de macht. En er is ook geen groep die de macht kan overnemen. Alles moet dus worden overgedaan, en van onderaf worden opgebouwd. Zo zag Faron het in zijn essay "The Pitfalls of National Consciousness" (1963, postuum uitgegeven). En National Consciousnesswas en is heel positief aan de orde bij de Rugby World Cup van 1995 en nu bij deze World Cup.
Het is boeiende lectuur, en het verklaart precies wat mij toen 'verbaasde en verwonderde'. Maar . . . moet ik zover gaan als ik doelgericht bezig ben een boek te schrijven? Of ben ik met een [interessante] afdwaling bezig?
En zo ploeter ik verder. Het wordt dus een lange dag vandaag.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 24 Juni 2010
Sinds '1968 and all that' hebben we een andere kijk gekregen op 'vrijheid'. Praat me er niet van. Als 80-plusser kan ik erover meepraten!! Ik was toen nèt een 'oude jongere', zoals dat toen heette: "Ik stond erbij en ik keek ernaar".
Daarna hebben nogal wat filosofen en politici zich er over gebogen. In Frankrijk hadden we bijvoorbeeld Pascal Bruckner die het koppelde aan de moderne luiheid en wees op de verantwoording die de 'nieuwe vrijheidnemer' voor zijn daden moest nemen. Bij het 40-jarig jubileum van die [Franse!] happening hebben we dat allemaal nog een rustig bekeken. De Fransen kwamen er toen pas achter dat 'Mai soixante-huit' niet een wereldfenomeen was dat in Frankrijk was begonnen, en dat vervolgens de wereld had veranderd. Een soort exception française uit de oudheid dus. Het tegendeel was eerder het geval. Wat dat betreft lag Het Lieverdje, het uitdelen van krenten, en de verbouwereerde commissaris Kaasjager een rondje vóór.
Een jaar vóór dat 40-jarig jubileum reed Nicolas Sarkozy nog een scheve schaats toen hij verklaarde dat hij, als hij gekozen zou worden als president, de "waarden van '68" ten grave zou dragen. Het moest maar eens afgelopen zijn met dat lamlendige werkschuw tuig.
Hij werd toen door de Spaanse filosoof Josep Ramoneda tot te orde geroepen door hem [Sarkozy] er op te wijzen dat hij [Sarkozy] van-ze-lang-zal-ze-leven niet presidentskandidaat had kunnen worden zònder die vermaledijde "waarden van '68". Netzomin als zijn tegenkandidate Ségolène Royal. In Frankrijk was het onderwerp kennelijk 'taboe'. Of de huidige generatie 'énarques' weet niet beter.
We zijn met z'n allen nóg bezig met die 'vrijheden van '68' te verwerken, in de politiek, en in het dagelijks leven. In Nederland hadden jullie [ik woonde er toen al niet meer] de maatschappelijke discussie over 'normen en waarden'. En nu lees ik in Die Sueddeutsche een woord dat mij inspireerde tot dit stukje: "Ellbogenfreiheit".
Het gaat over een [heel interessant!] Duits raamplan voor Internetwetgeving dat door Thomas de Maizière, minister van Binnenlandse Zaken, dezer dagen in een 70 minuten durende toespraak werd geïntroduceerd. De betrokken de volzin luidt:
--"Das Internet soll nach de Maizières Ansicht den Menschen auch "die Freiheit geben, Dummheiten zu begehen, wenn sie anderen nicht schaden", dürfte jedoch nicht als "Ellbogenfreiheit" verstanden werden".
Kijk, we praten dus nog steeds over 'die grenzen van die vrijheid'. Mag je domheden begaan? [de Maziére] Mag je de luiwammes uithangen? [Bruckner]. Daarbij verrijkt het woord "Ellbogenfreiheit" de discussie:

--"Kom op, ik heb toch de vrijheid om hier te staan", zei de brutale voorkruiper in de rij wachtenden.
--"Ellenbogenvrijheid zal je bedoelen, klootzak", zei de getatoeëerde bodybuilder-achtige man die kennelijk tuk was op een relletje
.
Kijk, dat bedoel ik. Ik zal aan Van Dale schrijven dat er een nieuw woord op komst is. Misschien is het er al: "Ellebogenvrijheid"
____________________________
Johannes Kuhn, De Maizière präsentiert Netz-Agenda Das Internet wird konservativ, Die Sueddeutsche, 22.06.2010
http://www.sueddeutsche.de/digital/de-maizire-praesentiert-netz-agenda-das-internet-wird-konservativ-1.963608
14 Thesen zu den Grundlagen einer gemeinsame Netzpolitik der Zukunft, Thesen Netzpolitik.pdf, http://bit.ly/bisTlg
Over Sarkozy en "de waarden van Mei '68 moeten worden begraven" schreef ik 23+24 Juli 2007
Pascal Bruckner, La Tentation de l'Innocence, Livre de Poche, ISBN 978-2-253-13927-0
Josep Ramoneda El funeral del 68 El Pais 25052007.pdf in mijn webarchief.
http://www.elpais.com/articulo/opinion/funeral/68/elpepuopi/20070525elpepiopi_6/Tes

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 25 Juni 2010
Zie 1 Juni en Mijn Reisbrief [blog]
"The mobile phone, the Swiss Army knife of the digital generation"
Prachtig hè? Met al die nuttige, onnutte, en nutteloze 'gadgets' er aangehaakt.
Alleen . . . hoe oud moet je precies zijn om beide culturen te 'kennen'?
____________________________
Volledigheidshalve ook de bronvermelding. Het artikel is verder 'for gadget wizards only'
http://gadgetwise.blogs.nytimes.com/2010/06/17/who-needs-a-mirror-when-you-have-a-cell-phone/?nl=technology&emc=cta3

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 26 Juni 2010
Zie 1 Juni en Mijn Reisbrief [blog]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 27 Juni 2010
--"Pharmaceutical companies will never find the holy grail of a female Viagra [ ... ] lust is too fiery to be left to the pharmacist"
Met deze conclusie eindigt een artikel van Camille Paglia in NYT van vandaag nadat ze een wervelende reis heeft gemaakt door onze sex-cultuur. Popmuziek en filmindustrie zijn de voornaamste bronnen. Ik beperk mij tot enkele citaten:
--". . . American actresses have desexualized themselves, confusing sterile athleticism with female power. Their current Pilates-honed look is taut and tense . . . "
--"The sexes, which used to occupy intriguingly separate worlds, are suffering from over-familiarity, a curse of the mundane. There’s no mystery left."
--". . . the elite schools, with their ideological view of gender as a social construct [. . .] In the discreet white-collar realm, men and women are interchangeable . . . "
Niet zo toevallig --denk ik-- staat in Le Monde van vandaag vrijwel precies hetzelfde [afgezien van die Viagra-voor-vrouwen]. Daar bespreekt Nancy Huston, een Canadese die in de VS is opgegroeid en in het Engels en het Frans publiceert, een heruitgave van een boek van Sade die --zoals bekend-- vaststelt dat De Natuur zo aardig was een zwakkere sexe te maken zodat de andere sexe die kan gebruiken voor zijn plezier. Iets dergelijks is ook al over de 'zwakkere rassen' gezegd. Simone de Beauvoir, daarentegen, stelt dat 'sexe' een 'construct' van de mannen is. Precies als bovengenoemde 'elite schools'. Maar Huston wijst er terecht op dat Beauvoir zich vervolgens voortdurend tegenspreekt door de onderdrukking te wijten aan lichamelijkheden, menstruatie, hormonen, zwangerschap en moederschap.
En dan komt Huston, precies als Paglia, op hetzelfde uit. We redeneren en redeneren en redereren dat het een lieve lust is om aan te tonen dat 'sexe' NIETS is. Maar het lukt niet. Volgens Paglia 'lust is too fiery to be left to the pharmacist', volgens Huston omdat de 'blijvende waarden' van Sade en Beauvoir de kritische vraagstelling verhinderen: 'En France, il est difficile d'interroger les comportements singuliers des mâles humains en raison de deux monstres sacrés : Sade et Beauvoir'.
Wat mij in deze beide berichten opvalt is dat wij --de mensen-- vragen aan onszelf beginnen te stellen: "Waar zijn we mee bezig?"
Niet zo toevallig kom ik daar op omdat naar aanleiding van 'de vreemde gebeurtenissen' bij de lopende World Cup enkele andere 'vanzelfsprekendheden' van het kaliber dat Paglia en Huston aanroeren aan de orde worden gesteld. Met name in Frankrijk, maar in mindere mate is dat ook duidelijk een probleem voor de andere Europese landen, vraagt men zich of je 'als natie' nog wel achter een 'nationale' voetbalploeg van 'huursoldaten' kunt staan.
Ik kom daar zeker op terug, want Zuid-Afrika als 'één natie' hangt wèl samen met het winnen van de 1995 Rugby World Cup. Het genereerde een 'nationaal gevoel' dat de regenboognatie mogelijk maakte. Maar daar ging het niet om 'huursoldaten'.
Dus nu ook hier de vraag: "Waar zijn we mee bezig?" als we met 'huursoldaten' hetzelfde willen bereiken. Is dat interchangeable?
Misschien dat de financiële crisis ons aan 'het èchte nadenken' heeft gezet.
________________________
Camille Paglia, No Sex Please, We’re Middle Class, NYT, 27-6-2010 http://www.nytimes.com/2010/06/27/opinion/27Paglia.html
Nancy Huston, D'une étrange cécité, LE MONDE, 26.06.10 http://abonnes.lemonde.fr/idees/article/2010/06/26/d-une-etrange-cecite_1379263_3232.html http://www.lemonde.fr/idees/article/2010/06/26/d-une-etrange-cecite_1379263_3232.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 28 Juni 2010
--"Wat was dat ook weer, wat geschreven zou zijn over die 'zwakkere rassen'?", zegt het mailtje van Henk dat ik zojuist aantref.
Ik weet het niet meer precies, maar ik herinner mij een 'quote' uit Mein Kampf waarin gezegd wordt dat de mensheid voor haar ontwikkeling veel te danken heeft aan de domesticatie van dieren tot huisdieren, maar zeker zoveel aan de domesticatie van 'zwakkere rassen'. Untermenschen en Unterrassen zal er wel hebben gestaan, maar ik heb geen tijd om dat precies na te trekken. Ik kwam er op toen ik weer eens las van Sade en zijn 'opinie' over de 'zwakkere sexe'.
Is het zo genoeg? Ik moet hard aan het werk met mijn Zuid-Afrika boek. Misschien vind ik daar wel iets, want Apartheid berustte ook op het koloniale dédain voor 'zwakkere rassen'.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 29 Juni 2010
Zie 1 Juni en Mijn Reisbrief [blog]
Daar staan nu foto's van mijn wilde appelboom en de snel rijpende vijgen.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 30 Juni 2010
Pascal Bruckner, de specialist van het na-68-vrijheids-gebeuren, die o.a. de disneylandisation van de wereld beschreef, heeft nu recente beledigingen op de snijtafel gelegd. Nicolas Sarkozy snauwde: "Casse-toi, pauvre con!", en Nicolas Anelka zei alleen maar "Va te faire enculer, sale fils de pute!".
We krijgen te horen waarom 'zoon van een hoer' en 'se faire enculer' zo beledigend zouden zijn ware het niet ze hun zijn kracht heben verloren door overmatig gebruik. Maar dàt verwijst weer naar het bankroet van onze maatschappij. Van hoog tot laag gebruiken we dezelfde viswijventaal. [Dàt is] "un symptôme d'échec collectif". (100 woorden)
________________________
Pascal Bruckner, "Fils de pute !", ou la banalisation de l'injure, LE MONDE, 30.06.10, http://www.lemonde.fr/idees/article/2010/06/30/fils-de-pute-ou-la-banalisation-de-l-injure_1381051_3232.html

terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek juni 2010