Cessenon sur Orb, Zondag, 1 Augustus 2010
We hebben al dagenlang een kraakheldere ochtendhorizon in het Oosten. Vlak voor de schemering zag ik zojuist een ster die maar nèt boven de horizon uitpiepte. Was dat al de Betelgeuze? De helderste ster van Orion?
Kweetnie! Iedere dag is het ietsje langer donker. Iedere dag 'draait' het firmament een tikkeltje naar rechts. Over een paar dagen zal ik het weten. Orion laat mij ieder jaar weten dat de grootste helft van mijn Franse periode weer voorbij is.
Was het Orion? Kweetnie! Toen de onmiskenbare gordel moest komen, was het al veel te licht. Die drie sterren zouden het bewijzen. (100 woorden)
_____________________
Over eerdere Orionmeldingen: Zie Mijn Dagboek 11 Augustus 2009 en 10 Augustus 2008
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 2 Augustus 2010
Voor het eerst in de Amerikaanse economie zijn er meer werkende vrouwen dan mannen. De mannen verdienen over een 40-jarige carrière weliswaar ruim 400 duizend dollar meer dan vrouwen, maar een definitieve kentering lijkt op komst. Er zijn meer vrouwelijke managers dan mannelijke, en tegenover iedere twee mannen die dit jaar een 'college degree' halen, staan drie vrouwen.
Hanna Rosin vraagt zich in The Atlantic af of 'gelijkheid' wel het einde is van 'de emancipatie', of de maatschappij niet metéén doorstoot naar vrouwendominantie. Dat doet ze gelukkig niet op dat angstige borreltafelniveau, dat we al kennen vanaf de allerprilste stapjes van 'de emancipatie'. Heel genuanceerd komt ze ertoe om de vraag te stellen of vrouwen eigenlijk niet veel geschikter zijn dan mannen voor de moderne maatschappij.
Juist een paar weken geleden, op de Rencontres de Pétrarque, van France Culture en Le Monde in Montpellier, had Dominique Schnapper zich afgevraagd: 'En qui peut-on avoir confiance?' en daarbij aangetoond dat de moderne maatschappij meer dan ooit onderling vertrouwen vraagt. Het verwarrende daarbij is, zegt zij, dat juist dat vertrouwen structureel is aangetast.
Rosin laat echter zien dat het hanteren van vertrouwen een --wellicht aangeboren-- specialiteit van vrouwen is. Zou dat samenhangen met de toename van vrouwen in het arbeidsproces? Dat proces dat volgens Schnapper zoveel 'vertrouwen' vraagt?
Nicholas Kristof, in NYT, reageert op het artikel in The Atlantic met: 'Don’t Write Off Men Just Yet', maar hij ontkomt er niet aan te constateren dat 51% van de managers intussen vrouwen zijn, terwijl dat in 1980 nog 26% was. Hij wijst op de nog voortdurende dominantie van mannen in de 'power elite', boven het glazen plafond, maar ook op de oververtegenwoordiging van mannen in de laagste rangen van de maatschappij: 90% in de gevangenissen, en ook dergelijke getallen bij thuislozen. Hoe zit dat? Zou het waar zijn wat Rosin zich afvraagt: 'What if the modern, postindustrial economy is simply more congenial to women than to men?'
Maar Rosin wijst ook op het vooralsnog onverklaarde feit dat met het groeiende aandeel van vrouwen, ook de vrouwen zich gaan gedragen als 'the dominant sex': 'Rates of violence committed by middle-aged women have skyrocketed since the 1980s, and no one knows why'. Worden de rollen misschien totaal omgekeerd?
Kortgeleden, bij het natafelen met vrienden, opperde iemand dat de maatschappij-verandering fundamenteel was opgelost nog slechts een kwestie van afronden was, en "meer-van-hetzelfde". Dat kreeg tegengas, en snel maakten we toen een lijstje van de 'grote brokken' die ons te wachten stonden. Het probleem dat Rosin, Schnapper en Kristof ons laten zien was daar nog nieteens bij.
Er is nog --fundamenteel-- genoeg 'werk aan de winkel'.
_______________________________
Hanna Rosin, The End of Men, ATLANTIC MAGAZINE, July/August 2010
http://www.theatlantic.com/magazine/archive/2010/07/the-end-of-men/8135
Dominique Schnapper, En qui peut-on avoir confiance?, LE MONDE, 14.07.10
Extrait de "la leçon inaugurale", de LES XXVES RENCONTRES DE PÉTRARQUE À MONTPELLIER
http://www.lemonde.fr/idees/article/2010/07/14/en-qui-peut-on-avoir-confiance_1387830_3232.html
NICHOLAS D. KRISTOF, Don’t Write Off Men Just Yet, NYT, July 21, 2010
http://www.nytimes.com/2010/07/22/opinion/22kristof.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 3 Augustus 2010
Gisteren liet ik in 'Mijn Reisbrief' foto's zien van verfomfaaide blaadjes van de klaproos en de ciste [waarvan Yvonne meteen schreef dat die in NL 'zonneroosje' worden genoemd]. Ik was ontroerd door de teerheid en de kwetsbaarheid, en gebruikte de dichtregel van Lucebert: ALLES VAN WAARDE IS WEERLOOS.
Dat stond in Rotterdam op het dak van een financiëel instituut, en opeens zag ik de 'kapitalistische lezing' van die dichtregel:
--"Alles van waarde is weerloos! Pakken dus! Het geld ligt op straat! De schatten van de aarde liggen er om te roven! Het milieu weerloos! Het kan zich niet verzetten! Pakken dus!"
(100 woorden)
_______________________________
http://mijnreisbrief.blogspot.com/2010/08/wandelen-rond-cessenon-sur-orb-2.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 4 Augustus 2010
De ster die ik Zondag nèt boven de horizon zag uitpiepen vóór het te licht werd, was niet Betelgeuze maar Rigel. De staat diagonaal tegenover Betelgeuze in het sterrenbeeld Orion. Betelgeuze moet Zondag dus al boven de horizon zijn geweest, maar ik herkende hem niet.
Pas vanmorgen kon ik het mooi zien. Maandag was de lucht bewolkt, er vielen zelfs een paar druppeltjes regen. Gisteren was de ochtendhorizon bewolkt. Nu bederft de nieuwe maan het een beetje, maar vlak voor het ochtendgloren kon ik de drie sterren van de gordel op het nippertje onderscheiden. Die gordel staat nu vrijwel vertikaal.
De horizon liep op dat moment vanaf Rigel door de meest linkse [nu de laagste dus] ster van de gordel. Als je die lijn naar links doortrekt, zouden ook Castor en Pollux zichtbaar moeten zijn, want die liggen precies boven die lijn. Maar, helaas, meer naar links komt de zon op; dáár is de horizon al veel te helder. Zèlfs voor Castor en Pollux.
Het wachten is nu op Sirius, nòg helderder dan Betelgeuze, Rigel, Castor en Pollux. Die ligt in het verlengde van de gordel naar beneden. Sirius is zo krachtig dat hij als laatste zichtbaar blijft aan de oplichtende horizon. Ik heb zojuist nog even gekeken, maar ik zag hem niet. Dat duurt dus nog een paar dagen.
Omdat Sirius de belangrijkste ster van Grote Hond is, kondigt het verschijnen van Sirius de 'hondsdagen' aan. 'Dan is de Grote Hond los', zegt de traditie. Dat beginnen de kwaaiste dagen van Augustus. Daarom heet een hittegolf hier 'canicule'. [canis, latijn=hond] In Nederland is het begrip 'hondsdagen' in gebruik voor zeer hete dagen, maar ook voor 'heel slecht' weer in het algemeen. Misschien ligt het opkomen van Sirius daarom ook ten grondslag aan de NLse uitdrukkingen over de relatie tussen 'slecht weer' en 'honden' zoals 'weer om zelfs geen hond door te jagen' of 'hondenweer'.
Kortom, ik ben, historisch gezien, niet de enige die de komende dagen aandacht heeft voor het verschijnen van Sirius boven de horizon. Verschijnen ja, en daarna verdwijnen als het ochtendgloren doorbreekt. Tragisch eigenlijk, nietwaar?
______________________
Voor sterrenbeeld Orion 'and all that': http://en.wikipedia.org/wiki/Orion_(constellation)
http://nl.wikipedia.org/wiki/Hondsdagen spreekt mijn veronderstelling tegen dat het NLse 'hondenweer' met Sirius te maken heeft. Eerdere Sirius-Orionmeldingen in Mijn Dagboek: 1 Augustus 2010, 11 Augustus 2009 en 10 Augustus 2008
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 5 Augustus 2010
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 6 Augustus 2010
Over de wederwaardigheden van het witte-fietsenplan uit de Amsterdamse zestiger jaar schreef ik 31 juli. Ik had daarin veronderstellingen gedaan over het Amsterdamse karakter --en in één adem over het Parijse-- als zouden beide steden zich vastbijten in een typisch vóóroordeel over hun eigen karakter: "Bij ons kan zoiets niet". In Amsterdam met de mythe(!) dat het witte-fietsenplan mislukte omdat in de eerste maand al honderden fietsen waren gestolen of in de gracht waren verdwenen, en Parijzenaars zouden nóóit aan gescheiden vuilophaling meewerken. Daarom zou, naar mijn idee, in Amsterdam tot nu toe ook geen Vélo'v-achtig systeem, met Lyon als voorbeeld, tot stand zijn gekomen.
Patrick en Gery reageerden metéén met het NLse "OV-fiets" die een hoge vlucht heeft genomen; die zou de belangrijkste behoefte reeds vervullen. Patrick wijst nog op de reusachtige overdekte fietstallingen in Rotterdam en Utrecht nabij stations die het fietsverkeer "Huis-Station-VV" oplossen. Maar dat is een ander probleem. Vélo'v-achtige systemen hebben juist géén oplossing voor massale éénrichtingstromen op bepaalde tijdstippen. Bovendien gaat het om privé fietsen.
Het unieke van de NLse 'fietsdichtheid', als argument tegen Vélo'v, lijkt mij een NLs vooroordeel. De 'fietsdichtheid' in China is minstens zo groot, en in Hangzhou [1,5 uur sporen van Shanghai] draait een systeem met 50 duizend fietsen met op iedere 100 meter een station [Vgl Parijs resp 20 duizend en iedere 300 meter]. Peking zal in 2015 een systeem van dezelfde omvang hebben. [Zomaar een 'interessant detail' van Shanghai: Je kaart wordt gedebiteerd voor korte ritten, en pas voor langere ritten gecrediteerd! Waarom? Om massale éénrichtingstromen tegen te gaan?]
Wat betreft mijn veronderstellingen over het Amsterdamse en Parijse karakter reageerden Gery en Patrick niet bevestigend, maar wezen wèl op andere interessante verschillen tussen 'de hoofdstad' en 'de tweede' die ik ook ken tussen Madrid en Barcelona. Patrick, die zowel in Amsterdam als in Rotterdam met stadsvernieuwings- projecten werkt, schreef: "Amsterdammers [zijn] veel ideologischer/politieker dan Rotterdammers. Die benaderen allerlei zaken toch pragmatischer. Daardoor kost het vaak veel meer tijd en moeite om in Amsterdam tot besluiten te komen". Gery, die een hoge ambtelijke functie in stadsvernieuwing en -planning bekleedt, en daarnaast [toeristisch] zéér bereisd is, onderkent --met haar 'vakvrouwsoog'-- in verschillende hoofd- en tweede steden die ze heeft bezocht een dergelijk verschil. Zij noemt de 'eerste' stad 'vormelijker' en 'stijver'. In de 'tweede' stad zijn de mensen 'opener' en 'toegankelijker. Dat verschil noteerde ze ook tussen Peking en Shanghai.
Het witte-fietsenplan is --aldus-- geëvolueerd van 'leuk-en-groen' naar 'bittere noodzaak'. Men wacht niet altijd meer tot 'een-of-andere' kapitalist er wat in ziet. Het wordt een overheidsinitiatief om de stad toegankelijk te houden. Naast voetgangers­domeinen zouden er ook 'fietsersdomeinen' moeten komen. In Kopenhagen en Montreal ligt het initiatief dan ook bij de overheid. Ook in Peking --waar 'welvaart' in een paar jaar zorgde voor een verdubbeling van auto's, en een afname met 35% van de fietsers-- is het een initiatief van de overheid om één van de grootste "witte-fietsenplannen" van de wereld op te zetten. Misschien laten de Pekinezen tzt zelfs hun eigen fiets thuis. Zeker als ze betaald worden voor korte ritjes.
_______________
Wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/Bicycle_sharing_system en het grondig natrekken van de verwijzingen aldaar
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 7 Augustus 2010
De buurvrouw gaf mij een grote doos kerstomaatjes uit eigen tuin. Teveel voor 'nu', zeker voor een 'man alleen'. Ik zocht op het internet naar recepten voor jam, marmelade, of wat-dan-ook. Het werd 'zongedroogde tomaatjes', maar onderwijl kwam ik onvermijdelijk de website <kerstomaatjes.nl> tegen. Van een Heerlenaar die zich specialiseert op 'leuke versprekingen', en andere taalgrappen zoals "Ze maken zich er vaak met een Jantje van Leien dakje vanaf." Veelal uit Limburgse kranten of gehoord op Limburgse radio-zenders. Hij verzint ook wel zelf: "Mijn tante Rosie heeft last van tanderosie" bijvoorbeeld. Il vaut le détour! Il vaut vraiment le détour!! Even neuzen dus!!!
Zo wist hij te melden dat koorzangers als sinds vele jaren pauselijke dispensatie hebben om condooms te gebruiken want "ze mogen nooit voor het zingen de kerk uit".
Ik moest glimlachen. Het is een hele oude. Het was in de tijd dat ik mij met zgn "onvertaalbare zinnetjes" bezighield. In een NLse krant was toen een rubriek [ik dacht van Nico Scheepmaker] die lezers opwekte vertalingen in te sturen van dergelijke 'gevallen'. Daarbij was het zinnetje: "Johann Sebastian Bach had twenty children because the organ had no stops at that time" [Niet waar, overigens, hij had er zeven; even nagekeken ;-)]
Moeilijk, ook al weet je precies wat wordt bedoeld met deze Engelse pun.
Eindelijk kwam een 'leuke' vertaling:
"Johann Sebastian Bach had twintig kinderen omdat hij als organist nooit voor het zingen de kerk uit kon".
Dat komt ervan als de buurvrouw je een oversized hoeveelheid tomates cerises komt brengen.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 8 Augustus 2010
Vanmorgen was het eindelijk zover; de hele Orion kwam op het nippertje boven de horizon. De laatste, linksonder, Saiph, was nog maar nèt te zien, of het ochtendgloren werd te sterk. Betelgeuze bleef natuurlijk langer zichtbaar, maar de drie sterren van de gordel verdwenen samen met Saiph. Meer naar links moesten Castor en Pollux ook zichtbaar zijn, maar daar was de horizon al te licht. Daar trok de maansikkel alle aandacht. Dinsdag, om 05:09 precies, is het Nieuwe Maan. Misschien dat er morgen nog een mini-mini-sikkeltje te zien is. Tenminste als de horizon zo schoon is als nu. (100 woorden)
_______________
Bepaalde religies hebben belang bij het juiste tijdstip van Nieuwe Maan. Op het internet kun je dat berekenen. Als dat tijdstip na zonsondergang valt, is de volgende dag de 'feestdag': http://www.sign2god.com/charta/feestdagen/Bereken-tijden.html
Wegwijzer naar God: http://www.sign2god.com
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 9 Augustus 2010
Ik heb zojuist een prachtige zonsopgang gezien. Ik stond op wacht om het allerlaatste mini-maansikkeltje te zien, zoals ik gisteren schreef. Maar nee, de horizon was niet schoon genoeg. Maar daarom was de zonsopgang mooi. Het was een gemengde lichte bewolking met hoge vederwolken. Prachtig! Maar géén maansikkeltje.
Morgenvroeg, vrijwel samenvallend met zonsopgang, is 'het moment' van Nieuwe Maan. Vandaag zou de maan dus vijftig minuten vóór de zon moeten komen. Onzichtbaar, helaas.
Wachtend op dat mini-maansikkeltje --de Zeer Oude Maan dus-- volgde ik het flitsende spel van de vleermuisjes. Met de eerste zonnestraal, was dat ook afgelopen. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 10 Augustus 2010, Lorenzo jarig!
Mijn informatie over 'fietsenplannen' in de wereld is in één klap met 1000% gestegen nu Patrick mij een grondige studie toestuurde waarin vijf NLse steden worden vergeleken met vijf steden in het nabije buitenland: Respectievelijk Groningen-Zwolle-Veenendaal-Enschede-Amsterdam en Kopenhagen-Munster-Freiburg-Gent-Odense. Prettig leesbaar, en interessant. Ik weet nu 'alles'.
Het is duidelijk dat voor het 'totale' bereikbaarheidsprobleem van de binnenstad een Vélo'v-achtig plan niet voldoende is. Er komt vanalles bij kijken. Dat 'interessante detail' van de tarieven in Shanghai --zie Vrijdag-- bevordert wellicht dat mensen hun eigen fiets thuislaten. Dat scheelt weer een parkeerprobleem. (100 woorden)
_______________
Fietsberaadpublicatie 7. Het fietsbeleid van de Europese toppers: langdurig en integraal [2009]. Ook in het Engels met update [2010] 120 pagina's. Te downloaden van http://www.fietsberaad.nl Ook de site is heel informatief.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 11 Augustus 2010
Ik heb sinds een jaar een abonnement op het aloude Harper's Magazine. Het gaat naar mijn adres hier in Cessenon sur Orb. Niet zo handig, zou je zeggen, maar ik heb het abonnement alleen om toegang te krijgen tot hun website. Nu is het Augustus-nummer binnengevallen, en ik lees het 'ouderwets': Niet van het scherm. Dat is een heel andere sensatie: lekker ritselend zig-zag bladeren, en 'diagonaal lezen' in een luie stoel, en niet in een actie-houding achter mijn laptopje.
En zo las ik in bed een uittreksel van een interview met J. M. Coetzee door de klinisch psychologe Annabelle Kurtz over rationeel nadenken dat zo domineert over gevoelsmatig nadenken in de moderne tijd. Het is een e-mail interview dat over meerdere maanden loopt.
Coetzee beschrijft daarin zijn vier stemmingen waarin hij de wereld 'anders' ziet en 'anders' nadenkt. Hij koppelt dat aan de vier klassieke elementen aarde, water, vuur en lucht. 'Water' is voor hem een bepaalde vorm van melancholie. Hij borduurt daarop voort door in te gaan op welke stemming De Ander optimaal zou moeten beleven tijdens een ontmoeting. Heel boeiend, maar daarvoor schrijf ik dit stukje niet. Het gaat om de slotvraag van Kurtz. Zij vraagt zich af waarom Coetzee haar vragen zo analytisch heeft beantwoord, en niet met de 'fictional dramatization' wat zijn bijzondere begaafheid is.
--"Since you have such en immense gift for giving narrative life to many of the ideas we have discussed, I have been struck by your reluctance to elaborate in this way and wonder what you make of my observation"
Zijn antwoord is ontnuchterend. Kijk, zegt hij, het is nogal gemakkelijk om in je hoofd met enkele ideeën de spelen. Mijn theorie over die vier gevoelsstemmingen heb ik in een half uur verzonnen. Maar het soort fiction waar jij aan refereert komt niet uit het hoofd:
--"The kind of fiction you refer to does not come from the head. It comes out of years of brooding, during waking and during sleeping hours, and is much, much harder to get down on the page".
Na de lange omweg via geconstrueerde theorieën is het antwoord op Kurtz' oorspronkelijke vraag eigenlijk heel eenvoudig:
--"Gevoelsmatig nadenken is veel en veel moeilijker", zegt Coetzee.
Ik begrijp nu ook beter mijn 'ergernis' als ik een 'discussie' volg waarin mensen elkaar ongenuanceerd 'spontane gevoelens' toeslingeren. Ik zou willen hebben dat ze er eerst wat beter over nadachten.
Nu zie ik dat ik daarmee alleen maar in het moderne 'rationele nadenken' kan komen. Wèrkelijke kwaliteit vraagt " ... years of brooding, during waking and during sleeping hours ... " Een kortere weg is er niet to give narrative life.
_____________________
In a watery mood, extract van e-mail interview. Harper's Magazine, August 2010 p 24, http://www.harpers.org/
Het staat compleet in Salmagundi Quaterly, Numbers 166-167, Spring-Summer 2010, http://cms.skidmore.edu/salmagundi/
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 12 Augustus 2010
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 13 Augustus 2010
Ik heb het boek van Irene Sabattini, De jongen van hiernaast, uit. Het ging mij niet zozeer om het verhaal zelf, maar om de achtergrond. Het verhaal is een groeigeschiedenis van meisje tot volwassen vrouw met kind. Prachtig verteld. De vrouw is een zwarte, en de man --ook nog een kind in het begin van het verhaal-- een blanke. En het speelt in Zimbabwe tussen 1980 en 2000. Daar ligt mijn interesse; ik ben bezig met een boek over mijn Zuid-Afrika ervaringen.
Dat ze als kind buren kunnen zijn, is al een deel van de 'story', want Rhodesië is pas Zimbabwe geworden als het verhaal begint, en het is mogelijk geworden dat een zwarte familie in een blanke buurt woont. Robert Mugabe, in 1980, is de eerste president. Hij wordt als verzoener en bevrijder gezien. De ondergrondse strijd die daaraan vooraf is gegaan, eist echter zijn tol. De verzetsstrijders willen eindelijk 'rechtvaardigheid', en de blanken willen hun privileges niet zomaar afgeven. In deze ongeregelde situatie speelt het verhaal. Het geeft een goede indruk van de rechtsonzekerheid en onveiligheid waarin de burger leefde. Voor degenen die probeerden helemaal binnen de zwarte of blanke [micro-]gemeenschap te leven, bestond er voorlopig nog een vorm van 'emotioneel vluchten', maar niet voor dit liefdespaar: Zij krijgen de volle laag. De situatie lijkt enigszins op Zuid-Afrika van nu. Formeel is er 'niks-aan-de-hand', maar onderhuids woeden rassentegenstellingen.
Het boek geeft geen expliciete aansluiting bij de politieke gebeurtenissen, maar het eindigt met de crisis die rond 2000 ontstond. In die jaren wordt een grondwet voorbereid die aan de regering de macht geeft blanke plantages te onteigenen zonder vergoeding ['die moet ze maar in Londen gaan halen'] om ze aan oud-strijders te geven. Tot ieders verbazing verliest Robert Mugabe dat referendum van februari 2000. Hij ziet dat als een persoonlijke nederlaag, en vanaf dat moment gaat er geen toespraak voorbij of hij haalt uit tegen 'blanken' en 'kolonisten'. Het racisme wordt 'officieel', en de 'onteigeningen' gaan door zónder grondwet.
Dat is de periode waarop het liefdespaar het land uit vlucht. Hetzij wegens de toenemende onveiligheid in de aanloop van die grondwet, hetzij wegens het openlijke racisme en wraakacties daarna. Het boek blijft daarover zorgvuldig in het vage.
Dat was het 20-jarig jubileum van de 'bevrijding'. Dit voorjaar was het 30-jarig jubileum. Hoe liggen de kaarten nu? Het verjagen van de blanke plantage-eigenaren [zo'n 4500] en de dreiging met de 'Rwanda-oplossing' maakte ook 300.000 zwarten werkeloos. Die klap is teruggekomen. Het blijkt dat het de zwarte bevolking niet meer kan schelen of een bekwame leider blank of zwart is, als er maar eten op tafel komt, en betrouwbare regeerders. In 2008 wordt Brian Jones, een blanke farmer die in 2003 is 'verjaagd', maar als gewone burger is gebleven, gekozen tot 'mayor' van Mutare, na Harare en Bulawayo de derde stad van het land. Zimbabwe is nu dus een 'Postracial State'. Zover is Zuid-Afrika nog niet. Misschien moet daar de rassenkaart nog feller worden uitgespeeld. De leider van de jeugdliga, Julius Malema, probeert dat regelmatig, maar hij wordt nog steeds --zij het slapjes-- teruggefloten. Het dubbeltje staat dus nog op zijn kant in Zuid-Afrika. Welke weg zal Zuid-Afrika vinden om 'Postracial' te worden? Is er een andere weg?
____________________
Ik schreef over de Postracial State op 24 26 April 2010.
Over '"Tot siens regstaat Suid-Afrika. Hier kom ons, Zimbabwe" schreef ik op 26 Maart 2009.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 14 Augustus 2010, Piet is jarig! Proficiat!
De persberichten gonzen weer van 'herstellende economie'. Duitsland noteert de hoogste groeicijfers sinds de Wiedervereinigung, NL hoeft niet de mopperen, en Frankrijk is niet 'super', maar kan toch meekomen. Als we zo nog een jaar of tien[!] doorgaan, en goed sparen komen we er wel, schrijft Edmund S. Phelps in NYT: 'Banks and households are saving quickly enough to retire most of their excessive debt within a decade'. [Zo, zo, nog maar tien jaar de buikriem aanhalen, 'tvaltméé!']
Ross Douthat ziet in dat 'besparen' een 'class war', en hij wijst naar de 'typical home owner' die zijn stinkende best doen om zijn afbetalingen te realiseren en 'the rich' die faillisement aanvragen: 'Americans with million-dollar mortgages are defaulting at almost twice the rate of the typical homeowner. It suggests an infuriating scenario in which the average American slaves away to keep Wells Fargo or Bank of America off his back, while fat cats and high fliers cut their losses and sail off' . Douthat gaat vervolgens 'niet' pleiten voor hogere belasting voor 'the rich', want dat is zinloos. Hij rekent ons daarentegen voor dat de vetste subsidies en de grootste belastingaftrekken moeten worden aangepakt: 'In case after case, Washington’s web of subsidies and tax breaks effectively takes money from the middle class and hands it out to speculators and have-mores'. Als een 'omgekeerde Robin Hood' dus.
Maar eerdergenoemde Phelps schrijft ook dat we die 'nieuwe productiviteit' niet moeten zoeken in hogere arbeidsproductiviteit: 'Many pin their hopes for reviving the economy on gains in worker productivity. But such workplace advances often destroy more jobs than they create. That happened in the Great Depression, when increased worker productivity allowed companies and the economy to expand without creating new jobs.'
Nee, voor wèrkelijk herstel heb je innovatie nodig, en hoe daar de kansen [niet] liggen in de VS moet je wéér ergens anders lezen. Bob Herbert die al een tijd de punten aanwijst waar de VS zijn wereldhegemonie verliest, heeft nu een bericht uit de onderwijswereld: 'The latest dismal news on the leadership front comes from the College Board, which tells us that the U.S., once the world’s leader in the percentage of young people with college degrees, has fallen to 12th among 36 developed nations.'
Ziezo, ik heb weer eens een lekker nummertje zwartkijken weggegeven op deze vroege morgen. Zonder sterren, want het is bewolkt, maar regen kunnen we óók niet verwachten. Graag had ik het verschijnen van Sirius boven de horizon gemeld, als begin van de hondsdagen. Dat lijkt een pessimistisch bericht, maar het hoopvolle is dat na het begin ook het einde in zicht komt.
Graag had ik ook een paar lekkere regenbuien zien aankomen. Maar nee, ik moet mij behelpen met het toch al zo schaarse water. Wat een ellende!
Wat doe ik nu dus? Ik zet een grote pot thee van dat schaarse water, en ga wandelen.
_______________________
Konjunktur in Deutschland: Neues Wachstumsziel: drei Prozent, Die Sueddeutsche,13.08.2010
http://www.sueddeutsche.de/wirtschaft/wirtschaftswachstum-deutschland-schaltet-den-turbo-ein-1.987726
Claire Gatinois, Croissance française : mieux que l'Europe du Sud, loin derrière l'Allemagne, Le Monde, 13.08.10
http://www.lemonde.fr/economie/article/2010/08/13/croissance-francaise-mieux-que-l-europe-du-sud-loin-derriere-l-allemagne_1398556_3234.html
EDMUND S. PHELP, The Economy Needs a Bit of Ingenuity, NYT, August 6, 2010, http://www.nytimes.com/2010/08/07/opinion/07phelps.html
ROSS DOUTHAT, The Class War We Need, NYT, July 11, 2010, http://www.nytimes.com/2010/07/12/opinion/12douthat.html
BOB HERBERT, Putting Our Brains on Hold, NYT, August 6, 2010, http://www.nytimes.com/2010/08/07/opinion/07herbert.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 15 Augustus 2010
Ik ben een gelukkig mens. Ik heb een 'ontdekking' gedaan waar ik al wekenlang naar speurde. Ik maakte zelfs bewuste 'ontdekkingsreizen'. Wat is het geval?
Sinds ik hier ben, maakte minder mijn gebruikelijke 'marcheerwandelingen' over grote afstanden, maar besteedde mijn wandeluurtjes vlak bij huis in een zeer gemengd gebied: Kale rotspartijen, dichtbegroeide hellingen afgewisseld met ontoegankelijke dalen, en verlaten wijngaarden. Die zijn te klein en moeilijk toegankelijk voor de moderne 'efficiënte machines'. Voorzover die terreintjes weer in gebruik worden genomen, worden daar nu wel olijfbomen geplant [met subsidie!]. Maar verder is het een eldorado voor jagers en wilde zwijnen.
Om te wandelen had ik er al sinds jaren twee praktische 'rondewandelcircuits'. In zo'n typisch jagersgebied lopen de meeste paadjes dood, en ik heb niet altijd zin in dat 'zoekende' en 'verkennende' wandelen. Tussen die twee circuits was een verbinding, [dacht ik!], met een pad waarvan ik alleen de einden kende, maar dat ik nooit had gelopen. Tot ik dat een paar weken geleden eens deed! Volkomen miskleun!! Die twee einden horen bij verschillende paden, en eindigen in een ondoordringbaar dal. Ik had het kunnen weten als ik eens rustig mijn IGN-stafkaarten had bekeken, maar dat gebied wordt doormidden gedeeld door de grenslijn tussen twee stafkaarten. Dat nodigde niet uit om dat toch al zo vaag ingetekende terrein te bestuderen.
Maar nu werd ik pas ècht nieuwsgierig! Ik dook van beide kanten in de jagerspaadjes om 'de andere kant' te bereiken. Heel interessant, maar zónder succes. De stafkaarten gaven --in eerste instantie-- geen aanwijzing. Toen nam ik de luchtfoto's van Google en Geoportail. Allebei heel recent, en op het internet te vinden. Dat hielp de totale oriëntatie. Ik ontdekte niet-vermoede doorgangen. Maar niet die ik zocht!
Paadjes staan niet op luchtfoto's, zeker niet de overgroeide. Boompartijen, en losse bomen wèl, en dat leidde tot een heel nieuwe vorm van kaartlezen. Ik kon mij steeds beter oriënteren in dat gebied. Maar ... 'De Doorgang' vond ik niet.
Toen terug naar de stafkaarten. Nu begreep ik de eerder onverklaarbare details. Het werd duidelijk dat de stafkaarten op veel oudere 'verkenningen-te-voet' berustten. Diverse wegen waren weggeploegd om van 'terreintjes' terreinen te maken, maar die waren inmiddels óók weer verlaten. Dat inzicht hielp mij echter om een pad, dat heel gedecideerd op de stafkaarten stond, en dat ook door de zwaar beboste hellingen liep, opnieuw serieus te nemen. Buiten het bos was dat namelijk grotendeels omgeploegd.
Toen kon ik gericht de bosranden afspeuren. Met kompas en afstandschatten wist ik precies waar ik moest zoeken. Een oude ruïne, die zowel op de luchtfoto's als op de stafkaarten stond, bleek een uitstekend oriëntatiepunt. Ik had een paar verkennings­wandelingen nodig aan beide uiteinden. Aan het noordeinde kon ik door de zwaar overgroeide bosrand komen, omdat de doodlopende jagerspaadjes mij hielpen. En toen kwam ik op een prachtig verzorgd pad. Echt oude kwaliteit. Binnen het donkere bos was het ternauwernood overgroeid wegens gebrek aan zon [en kunstmest!]. In een oogwenk was ik aan het zuideinde. Vlak bij de ruïne. Daar hoorde het kennelijk bij. Ik zag toen pas de zuidingang waar ik tevergeefs naar had gezocht.
Helemaal 'high' liep ik de weg terug. De volgende keer neem ik een snoeischaar mee. Maar dat kon wel even duren. Het jachtseizoen is vandaag begonnen, en dan is 'wandelen' levensgevaarlijk. Mijn ontdekking was dus op het nippertje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 16 Augustus 2010
Vanmorgen, om tien voor vijf, mijn gebruikelijke moment van wakker worden, zag ik Orion in volle glorie recht voor mijn slaapkamerraam. Dat is ècht 'mijn' Augustus. Saiph, de ster links-onder, moest nog komen, maar dat duurde niet lang. De ochtendhorizon was een paar dagen bewolkt; ik miste Orion al.
En nu is het wachten op Sirius. Ik treuzelde met opstaan, en tijdens mijn gym hield ik de horizon in de gaten. Ik keek uit naar het weerzien.
Om zes uur was Betelgeuze, hoog boven de horizon, nog de enige ster. Maar Sirius was er nog steeds niet. Misschien morgen. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 17 Augustus 2010
Ik weet geen raad met het Rom-probleem. Ik ben daar ècht radeloos over, en ik wil mij ook niet vastklampen aan een 'oplossing' die mijn waarden uit het ene gebied erkent, en die uit een ander gebied onder het vloerkleed veegt.
Kortom, als ik het redelijk vind dat Frankrijk 'zich misdragende' Roms over de grens zet, en terugstuurt naar hun land, waarom doen ze dat niet met Nederlanders? Daar zitten ook de nodig mispunten bij, en 'duurzame mispunten' zet je over de grens. Die stuur je terug naar 'hun' land. Dat is toch redelijk? Nietwaar?
Maar wat stuit mij tegen de borst als wij dat wèl met Roms doen, en dat we het *niet* vanzelfsprekend vinden dat we dat ook met Nederlanders doen? Of met Duitsers of met Finnen? Heel aardige mensen, maar ook 'mispunten'.
Als ik dat doe, dan meet ik met twee maten. Dat wil ik niet. Ik wil dat ik alle mensen gelijk behandel. Waarom? Omdat die mensen gelijk zijn. Maar ik zie toch dat ze anders zijn. Ze bedelen, ze betalen geen belasting. Eigenlijk benijd ik ze, want ik zing [als ik een glaasje op heb] "Lustig ist das Zigeunerleben, Tra la la, Brauch den Kaiser kein Zins zu geben, Tra la la".
Op de kleuterschool leerde ik al:
--"Vrolijk is het zigeunerleven, Faria. Zang en spel zijn ons gegeven, Faria"
Ja, ja, zij zingen en spelen maar, en betalen geen belasting. Dat benijd ik, maar zo zeg ik het niet. Ik zeg dat belasting betalen een goed sociale daad is, en dat 'werken' beter is dan 'zingen en spelen', en ik haal daarvoor de aloude metafoor van De Mier en De Krekel uit de doos.
Maar intussen scheer ik een groep verschillende mensen ongenuanceerd over één kam. Dat is onrechtvaardig, en ik wil rechtvaardig zijn. Vele jaren geleden werden in NL de 'Molukkers' en de 'Ambonezen' [van de tweede generatie] en bloc als 'werkschuw tuig' gezien, en men wees daarvoor op het toenmalige werkeloosheids­percentage van 25% in die groep. Ik wees er toen op dat toch maar mooi 75% iedere morgen met de fiets, en het broodtrommeltje achterop, naar het werk ging. Ik oogstte alleen boe-geroep en gelach. Mooie grap! Wèg feitenmateriaal! Onder het vloerkleed ermee! "Don't bother me with facts, I have made up my mind already".
Dat gevoel krijg ik nu ook een beetje. We blijven de Rom als groep zien. Zijn er geen onderlinge verschillen? Stromingen en subgroepen die 'nóg anders' zijn, of 'gewoon'?
Ik zoek in de kranten naar feiten, maar vind alleen geïdeologiseerde en verpolitiekte 'oordelen' die als 'feiten' worden gepresenteerd.
Courier International nam een artikel over uit een Bulgaars weekblad met de titel: "A l’égard des Roms, une hypocrisie sans frontières". Wij, Roemenen en Bulgaren, schrijft Vesselina Sedlarska, hebben dat probleem ook niet opgelost. We moeten de Fransen niet verwijten dat zij Roms naar onze landen terugsturen. Inderdaad, het is een grenzeloos probleem, dat we oplossen door 'ze' over 'de grens' te sturen.
Wat bedoel ik met 'ze'? Wat bedoel je met 'de grens'? Het probleem is toch 'grenzeloos'?
Ik weet nog steeds geen raad met het Rom-probleem. Ik denk maar verder ...
_______________________
Vesselina Sedlarska, A l’égard des Roms, une hypocrisie sans frontières, Tema, 16.08.2010. [Tema is een weekblad in Sofia]. En expulsant des Tsiganes de son territoire, la France ne fait guère mieux que la Roumanie et la Bulgarie, qu'elle est pourtant si prompte à critiquer, estime un hebdomadaire de Sofia.
http://www.courrierinternational.com/article/2010/08/16/a-l-egard-des-roms-une-hypocrisie-sans-frontieres
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 18 Augustus 2010
Dat we in Europa uitgebreid met een Rom-vervolging bezig zijn, is duidelijk. Kopenhagen heeft 400 Rom de stad uitgezet, en Frankrijk zijn 'eerste portie' van 700 het land uit waarbij ze 51 kampen hebben 'opgeruimd'. Maar we mogen er niet op die manier over praten. Dat komt, schreef iemand [helaas niet genoteerd 'wie-en-waar'] omdat de Jodenvervolging en de Holocaust de enige echte rassenvervolging is, en dat hebben we gehád. Punt. Dat doen we dus niet meer. Punt. Dat we hier in Frankrijk de Rom opnieuw in concentratiekampen stoppen om ze 'af te voeren' is dus géén 'rassenvervolging'. Punt.
Ik heb mij daarom even van de actualiteit afgekeerd en mij bezig gehouden met een liedje dat ik wellicht al op de kleuterschool leerde:

Vrolijk is het zigeunerleven Faria
Zang en spel zijn ons gegeven, Faria
Om op tijd eens los te slaan
Anders zou het maar roesten gaan
Faria-faria, faria-faria, faria!

Vrolijk is het zigeunerleven, Faria
Kennen nimmer angst noch beven, Faria
Vrolijk is het in hei en woud
Waar de zigeuner zijn tenten bouwt.
Faria, Faria, Faria, Faria, Faria.

Zingend trekken wij nu naar buiten, faria
Wie niet zingen wil moet maar fluiten, faria
Want zolang je maar vrolijk bent
Ben je rijk ook al heb je geen cent
Faria, faria, faria, faria, faria - ho!

Cessenon sur Orb, Donderdag, 19 Augustus 2010
Eergisteren schreef ik: 'We blijven de Rom als groep zien. Zijn er geen onderlinge verschillen? Stromingen en subgroepen die 'nóg anders' zijn, of 'gewoon'?'
Ik kreeg daarna een citaat onder ogen dat mijn vraag naar onderlinge verschillen scherper stelde. In de lopende discussie over de moskee in New York wijst de schrijver, William Dalrymple, op dezelfde fatale tendens to see the Islamic world as a single, terrifying monolith.
Hij kiest een scherp-verhelderend voorbeeld uit eigen [christelijke] kring: 'Most of us are perfectly capable of making distinctions within the Christian world. The fact that someone is a Boston Roman Catholic doesn’t mean he’s in league with Irish Republican Army bomb makers, just as not all Orthodox Christians have ties to Serbian war criminals or Southern Baptists to the murderers of abortion doctors'.
We zouden het niet pikken als zo over 'ons' gedacht en geschreven zou worden. Toch blijven we het doen. Wat maakt ons zo blind? Of is het onwilligheid? Of angst?
Dergelijke vraagstelling ken ik omtrent het aloude advies van Clausewitz: "Ken uw vijand!' Waarom is het [zelfs binnen de militaire hiërarchie!] zo moeilijk dat advies deugdelijk op te volgen?
Uit die analyse bleek dat de inlichtingendiensten op allerlei psychologische, sociale en politieke manieren werden 'beperkt' tot het melden van 'feiten' die de bestaande opvattingen bevestigden. Een andere rangschikking van de feiten, het melden van feiten die 'buiten de boot' vallen, en andere 'innovaties' van dat kaliber, werden in de kiem gesmoord. Nog erger, de brenger van deze 'gedachte' werd geëlimineerd. Precies zoals bij industriële innovatie toen dat nog niet in de mode was. Wie veel van de vijand wist, werd verdacht gemaakt; was een 'partijganger', was onbetrouwbaar, enzovoorts.
Kortom, niet zozeer domheid of blindheid, eerder onwilligheid en angst. Ik herinner mij de 'paniek' die in 2005 hier in Frankrijk uitbrak over de 'Poolse loodgieters'. Toen iemand --in weerwil van weerstanden-- deze 'vijand' eens nader ging onderzoeken, bleken het er welgeteld 29 te zijn! En die Fransen allemaal in paniek! Alle Fransen zijn lichtgelovig, en laten zich gemakkelijk meesleuren door volksmenners. Kijk maar naar Sarkozy en Pen. En vergeet De Gaulle niet. Praat mij niet van 'verstandige Fransen'. Die bestaan niet. Ze deugen geen van allen. Één pot nat!
_______________________
WILLIAM DALRYMPLE, The Muslims in the Middle, NYT, August 16, 2010,
http://www.nytimes.com/2010/08/17/opinion/17dalrymple.html
Plombier Polonais, http://fr.wikipedia.org/wiki/Plombier_polonais
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 20 Augustus 2010
Tot mijn genoegen zag ik dat het beroemd-beruchte Atkins dieet weer in de belangstelling is. Beter: een drietal voedingswetenschappers hebben het boek herschreven met de nieuwste inzichten. Dit dieet was --met twee andere die ik kende-- het enige dat in de basis rekening hield met het individu. Alle andere diëten waren volgens de auteurs --en de publiciteitsmolens-- 'goed-voor-iedereen' en de 'individuele verschillen' waren niet meer dan een voetnoot.
Het was ook revolutionair toen het in 1972 verscheen. Diëtisten in de hele wereld wezen naar 'vet en eiwitten' als de boosdoeners van de moderne ziekten; met name hart- en vaatziekten. Maar Atkins, zelf cardioloog, kwam laconiek vertellen dat je alleen je koolhydraten hoefde te beperken om het gros van de 'moderne ziektes' te ontlopen. Iedereen had een persoonlijke grens daarvoor, en dáár moest je beneden blijven; dan kon je verder rustig je kippetje, je biefstuk of je bacon-and-eggs eten.
Voor die persoonlijke grens reikte hij een eenvoudig meetmiddel aan. Iedere morgen kon je dat met een verkleurend stripje meten in je ochtendurine. En die stripjes lagen bij iedere apotheek, lang voordat Atkins ze daarvoor aanwees. Het was niet zijn 'handel', het was een gewoon laboratoriumartikel, en niet duur ook. Die verkleuring gaf aan dat er 'ketonen' in de urine zaten, en dat was het signaal dat je de dag ervóór het noodzakelijke minimum aan koolhydraten had gegeten. Op dat niveau moest je je 'persoonlijke dieet' instellen. Na een paar weken kon je dat perfect vertalen in wat dat voor jou betekende in termen van brood+aardappelen, en je kon later af en toe zelf 'testen' of het nog klopte.
Tot zover zag het er goed uit, maar de publiciteitsmolen en het publiek maakte er wat anders van.
--"Laat alle koolhydraten weg, doe je te goed aan vetten en eiwitten. Vreten maar!!"
Deze wellicht goedbedoelde 'publicitaire vereenvouding' was fataal. Dat komt vaker voor in onze maatschappij. Er zijn talloze voorbeelden. Mijn stokpaardje, wat dat betreft, is de Onzichtbare Hand van Adam Smith. Je hoeft The Wealth of Nations ècht niet uit te spellen om te zien dat de huidige betekenisgeving van de Onzichtbare Hand totáál uit zijn verband is gerukt. De lezing van de korte paragraaf waarin die uitdrukking voorkomt is voldoende. Zo werkt dat met 'publicitaire vereenvouding', die in dit geval wellicht *niet goedbedoeld* was.
Ik heb zelf het Atkins dieet niet gevolgd, maar het was wel mijn 'heil' toentertijd. In die tijd, eind tachtig, was ik 'ziek' en vermagerde onverklaarbaar. Ik verzwakte en woog nog maar nèt vijftig kilo [normaal 68]. Een medische verklaring bleef uit, en ik experimenteerde met 'goed-voor-iedereen' diëten. Dat bracht mij bij vegetarische diëten met veel granen.
Tenslotte bleek ik allergisch te zijn voor 'granen' [Niet voor 'gluten', dat is óók zo'n uit zijn verband gerukte theorie die modieus voor 'alles' wordt gebruikt/misbruikt] Nee, Atkins, en dat ketonen-stripje, waren de eerste eye-openers.
Toen waren de vooroordelen van mezelf en van anderen er nog. Niet gering!
--"Brood ongezond voor jou? Ben je nou gek geworden? Dat is goed voor iedereen!"
Je begrijpt waarom ik blij ben dat het Atkins dieet een nieuw leven kan beginnen.
_______________________
Eric C. Westman, Stephen D. Phinney, Jeff S. Volek, New Atkins for a New You: The Ultimate Diet for Shedding Weight and Feeling Great. Publisher: Fireside; Original edition (March 2, 2010), ISBN-10: 1439190275, ISBN-13: 978-14391902
TARA PARKER-POPE, An Updated Guide for Low-Carb Dieters, NYT, AUGUST 13, 2010
http://well.blogs.nytimes.com/2010/08/13/an-updated-guide-for-low-carb-dieters
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 21 Augustus 2010
Sinds ik Maandag schreef over Sirius, was de ochtendhorizon min of meer bewolkt. Ik was al bang dat het eerste verschijnen van Sirius mij zou ontsnappen. Maar vanmorgen was de horizon weer brandschoon, maar géén Sirius. Betelgeuze en Rigel stonden al hoog aan de hemel, en de gordelsterren waren al bijna onzichtbaar. Zo licht was het intussen.
Om zes uur keek ik nog even. Hij piepte nèt boven de horizon. Heel even maar, want de zon zette snel door. Iedere dag zal Sirius hoger staan als hij door de zon wordt weggebrand. Maar de hond is los! De hondsdagen beginnen. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 22 Augustus 2010, Carla zou tachtig zijn geworden
Ik zit in de puree. Het is een samenloop van kleinigheden, en voor mijn gebruikelijke remedie --wat je niet kunt bestrijden, moet je beschrijven-- is het teveel. Dus ga ik 'naar de dichters', en snuffel in mijn boekenkast. De achterflaptekst van het boekenweekgeschenk van 1997 eindigt met: "Dit is het even wrange als vermakelijke verhaal over het geloof dat de plaats heeft ingenomen van de religies van weleer: de overtuiging dat de mens zijn eigen maker is".
--"De mens zijn eigen maker", vibreert in mijn hoofd, maar ik laat het erbij en snuffel verder. Ik land bij Szymborska in 'Uitzicht met zandkorrel' op pagina 127:

DE MENSEN OP DE BRUG
Een vreemde planeet met vreemde mensen er op.
Hoewel onderworpen aan de tijd, willen ze hem niet erkennen.
Ze maken schilderijtjes, bijvoorbeeld het volgende:
Op het eerste gezicht niets bijzonders.
Er is water te zien.
Een van de oevers.
Een bootje dat moeizaam stroomopwaarts vaart.
Een brug over dat water, en op die brug mensen.
De mensen versnellen zichtbaar hun pas,
want uit een donkere wolk begint net
een striemende regen te vallen.

Er zijn lieden voor wie dat ook nog niet genoeg is.
Zij horen zelfs de regen ruisen,
voelen de koude van de druppels op schouders en nek,
ze kijken naar de brug, de mensen,
alsof ze daar zichzelf zien,
in diezelfde ren die nooit is afgelopen,
over een eindeloze weg die eeuwig dient te worden afgelegd,
en in hun onbeschaamdheid geloven ze
dat het werkelijk zo is.

Cessenon sur Orb, Maandag, 23 Augustus 2010
Eergisteren zette ik op mijn Spaanse en NLse blog een foto van een leuk blauw bloemtje dat ik de laatste weken in de garrigue aantref. Azurite heet die hier. Met de Franse en Latijnse namen heb ik weinig problemen, wèl met de Spaanse en NLse. Yvonne schrijft mij vanmorgen dat het de Kogeldistel moet zijn.
Fluks heb ik dat bij Wikipedia ingeklopt, en inderdaad. Bij tuinliefhebbers bekend. De foto's tonen grotere, en sappig bebladerde varianten. Zo niet hier in de garrigue. 'Klein-maar-dapper', is een betere beschrijving, of 'sober-en-mooi'.
Als een echte garrigue bloem, zuinig met water. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 24 Augustus 2010
Els maakt mij er op attent dat de hondsdagen niet zijn begonnen toen ik verleden Zaterdag Sirius boven de horizon zag verschijnen, maar een maand eerder toen Sirius samen met de zon opkwam. Dat is juist. Volgens de inzichten van Plinius maakte het samen verschijnen van Zon èn Sirius dat het in Juli zo warm was. Daarna was 'de hond los' en zwierf hij overdag langs de hemel. Dat zijn de hondsdagen.
Maar die 'conjunctie' van Zon en Sirius is natuurlijk niet zichtbaar, en ik vergiste mij door het 'zichtbaar verschijnen' daarvoor in de plaats te zetten. Fout van mij! (100 woorden)
_______________________
Els verwees mij naar http://www.knmi.nl/cms/content/21698/hondsdagen
Interessante astrologische en astronomische bijzonderheden van de hondsdagen, helaas wat slordig --en van andere dagen-met-een-naam-- staan ook op: http://www.meteo-maarssen.nl/kal_bijzondere_dagen.html
Speciaal over de magie van Sirius in deze regio van Frankrijk, waar 'Grote Hond' de naamgever is van de hoogste berg van de Pyrénées Orientales, de Pic du Canigou zie: http://www.magie-arcadie.be/orion.htm
Het NLse woord 'hondenweer' heeft qua herkomst niets met Sirius en het franse woord 'canicule' te maken, en heeft zijn oorsprong in Oud-Hollands [onweder] of Oud -Fries [ûngetiid]. http://nl.wikipedia.org/wiki/Hondsdagen gaat daar even op in.
Mogelijk na te zoeken in Geïntegreerde Taal-Bank http://gtb.inl.nl
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 25 Augustus 2010
Het is stil vanmorgen. Ik aarzel of ik wel een stukje zal schrijven.
Het is de stilte voor de storm, zeg ik stilletjes voor mezelf, want ik wil de stilte niet verbreken.
Wat? Stilte voor de storm? Hoe kom ik daarbij? Dat kan ik niet weten!
Dat is wijsheid achteraf; geen wijsheid-van-nu. Onzin dus. Fantasie!
Maar toch ... verlang ik naar die 'storm', of ben ik er bang voor?
Waarom komt die op in mijn fantasie, en verstoort mijn stilte?
Aha! Ik zie het. Ik aarzel stil te staan bij deze stilte.
Dit geschenk van vanmorgen.
Even bij stilstaan! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 26 Augustus 2010, Theo wordt 80!
Mijn oude Peugot 405 [1992] is niet meer. Hij ligt bij de sloper. Ik kocht hem precies tien jaar geleden. Ik had er nog graag dit seizoen --als laatste-- mee gereden, maar in het weekend was het definitief afgelopen. Voor de resterende weken heb ik meteen een Avis gehuurd, want Maandag had ik er een nodig. Nu heb ik bedenktijd.
Ik ga geen verslag doen van de ouderdomskwalen, die vielen zelfs reuze mee, maar ik moet wel melding maken van de belangrijkste stoorfactor die maakt dat ik nu niet zomaar een nieuwe [tweedehandse] auto kan kopen. Na vier maanden zomer, stond hij acht maanden te roesten, figuurlijk en letterlijk. Daar kan geen auto tegen, zeker geen oude. Een auto moet regelmatig worden gebruikt.
Het aantal alternatieven voor het komende jaar groeit gestadig, maar gemakkelijk is het niet. Ik zal ze hier op een rijtje zetten. Ik heb nog tijd tot eind Mei 2011.
Allereerst kan ik botweg Avis, Hertz, Budget of Europcar opbellen. Perfect, maar duur. Voor zoals toen ik haast had afgelopen weekend.
Toen ben ik gaan winkelen voor een lange-termijncontract, maar dat vlotte niet. 'Wilt u 120 dagen huren? Dat is dan 120 maal de dagprijs van 33 of 36 euro'.
Het equivalent van de Australische Rent-a-Dent --rijtechnisch perfect, maar met een 'deuk'-- vond ik niet; alleen van dat heel perfecte gloednieuwe. Een 'deuk' geeft een rustiger gevoel dan dat gebruikelijke Funkelnagelneue.
Ook vond ik geen tweedehandse met 'gegarandeerde terugkoop'. Daar doen ze niet aan in Frankrijk, en dat terwijl de auto-huurprijzen hier heel hoog zijn.
Ik bedacht al dat ik, net als in La Gomera, alleen een auto zou huren als ik die nodig had. Telkens voor een paar goed geplande dagen bijvoorbeeld. Ik kan met de bus naar Béziers gaan voor halen en brengen. Hier in de dorpen zit geen verhuurder.
Als 'kopen' dan 'goedkoper' is, wellicht kan ik dan een auto kopen en delen met iemand anders [sharing]. Als tegenprestatie hoef ik alleen maar 'goede verzorging' gedurende acht maanden. Ik had al bijna iemand gevonden, maar mijn verzekeringsman maakte mij duidelijk dat het juridisch en verzekeringstechnisch 'trop compliqué' was. Zeker als ik 'buitenlands' was gedurende de uitleenperiode.
Ik kwam terecht bij www.zilok.com, dat is een soort eBay, maar dan voor verhuur tussen particulieren. Ze bemiddelen voor alles, maar auto's zijn heel populair. Ik kan mij daar als huurder of verhuurder neerzetten. De meeste aanbiedingen zijn echter rondom Parijs, en met acht maanden 'buitenlands' niet bijzonder aantrekkelijk. Zij hebben wèl 'goede standaardcontracten' ter beschikking.
Toen mijn garagiste hoorde van die hoge verhuurprijzen, bedacht hij zich. Eerder was hij niet te porren voor 'verhuren' of 'terugkoopcontract'. Dat had ik hem al vaker voorgesteld. Nu wilde hij mij wel voor die vier maanden een auto verhuren uit zijn [bescheiden] tweedehandse collectie voor 'een stuk lager' dan wat 'botweg huren' zou moeten kosten bij de 'officiële' verhuurders. Dat begon ergens op te lijken.
Nèt gisteren ontdekte ik een verhuurder, verbonden aan de Hypermarché-U, die op zichzelf niet zo'n bijzonder lage prijzen had, maar metéén met lange-termijn­contracten voor de dag kwam. Met de prijzen van dit jaar heb ik daar een Punto-S voor 529 euro per maand. Dat is 17,63 per dag! Mijn garagiste zal het niet leuk vinden, maar als hij dáár onder gaat zitten met zijn prijs .... Kassa!
terug eerste dagboekregel

In de trein tussen Béziers en Groningen, Vrijdag 27 Augustus 2010
Op de voorpagina van de boekenbijlage van Le Monde van deze week staan twee artikelen met een interessante tegenstelling. Nergens wordt gesuggereerd dat dit opzet is, maar 'helemaal toevallig' lijkt mij sterk. Het hoofdartikel gaat over Summertime van J.M Coetzee dat nu in het Frans is vertaald. Het boek heeft de pretentie om over hemzelf te gaan; autobiografisch dus. Maar het blijkt fictie ... of toch niet? Dat vraagt de recensente Florence Noiville zich af. In die 'biografie' laat Coetzee zich interviewen, maar hij schrijft alles zelf. Ook laat hij een jonge student aan het werk die na zijn dood in archieven snuffelt en allerlei interessante dingen ontdekt. OK, laat het een manier van vertellen zijn, over jezelf, gezien door de ogen van een ander. Maar zijn dat de feiten? Het is de tweede keer dat hij zo'n 'biografie' schrijft zegt Noiville, en het is begonnen met de toespraak bij zijn Nobel in 2003.
Ik heb die twee laatste boeken niet gelezen, maar die Nobeltoespraak herinner ik mij perfect. Ik heb er 21 december 2003 dit over geschreven:

"Coetzee, net als de meesten van ons, heeft Robinson Crusoe als kind gelezen en natuurlijk gedacht dat Robinson Crusoe het allemaal zelf zo heeft meegemaakt. Maar dan komt later ene Daniel Defoe in beeld. Wat heeft die er mee te maken? Hij is de schrijver. Heeft hij Robinson Crusoe helemaal bedacht? Nee dat ook niet, ene Alexander Selkirk heeft zoiets meegemaakt en het door een ander laten opschrijven. Wat is verhaal? Wat is werkelijkheid?"

Groningen, Nederland, Hotel Martini, Zaterdag 28 Augustus 2010
In de trein vond ik in De Pers --een kwaliteitsweggeefkrant met als motto: 'gratis, maar niet goedkoop'-- een interview met Hans Keilson. Keilson is honderd jaar ['en achttien maanden', voegde hij er aan toe] maar hij werd geïnterviewd omdat een boek dat hij vroeger had geschreven opnieuw was vertaald, en in de publiciteit kwam. Keilson is psychiater, en heeft indertijd veel joodse mensen behandeld die het concentratiekamp hadden overleefd. Hij was vóór de oorlog uit Duitsland gevlucht, en overleefde de oorlog in NL door onder te duiken.
Het boek ging over de nazistische jodenhaat. Het was toen al als de beste analyse beschouwd, maar het was zijn tijd ver vooruit. Vandaar die nieuwe belangstelling. Op dat boek kom ik wellicht later terug, want ik weet er te weinig van. Maar een stuk uit dat interview zette mij aan het denken. Op de vraag 'Wat is haat?', zei Keilson dat het de tegenstelling was van liefde. Je projecteert op 'de ander' de onverwerkte en 'slechte' dingen van jezelf, precies zoals je met liefde goede en mooie dingen op 'de ander' projecteert. Tot zover is het keurig Freudiaans. Je moet die innerlijke 'donkere plekken' in jezelf oplossen, en niet op een ander projecteren. Dat is fataal. Het sloot aan bij de nazi-haat die Keilson toentertijd had geanalyseerd. Eigenschappen die ze niet van zichzelf wilden weten, werden op de joden geprojecteerd waardoor ze zelf als het Herrenvolk tevoorschijn kwamen. Zij handelden daarom emotioneel en niet rationeel, en dat leidde tot hun [Hitler en de nazi's] zelfvernietiging.
Dat laatste was voor mij een 'eye opener'. Het gaf mij een belangrijke bouwsteen in mijn eigen nadenken --en schrijven-- over haat-versus-liefde.
--"Haat als noodzakelijke antithese van liefde, noodzakelijk sentiment voor de bouw van de (kleine) groep en de (grote) samenleving", schreef ik 3 december 2002, "Even noodzakelijk als liefde, maar even (zelf-)destructief bij verkeerd gebruik".
Later, 18 januari 2003, schrijf ik over een gesprek waarin we het tijdelijke karakter van 'haat' benadrukten. Haat is de spontaan-biologische afwijzing van het 'onjuiste', of het 'ongepaste'. Pas bij 'nader inzien' zouden daar duurzame gevoelens uit voort moeten komen. Net zoals bij verliefheid, dat spontaan-biologische gevoel waaruit pas bij nadere 'rijping' duurzame liefde kan voortkomen. In dat gesprek misten we 'taal'. Bestaat er taal voor zo'n tweedeling van haat? Onze taal kent de juiste woorden niet. We kunnen dat verschil niet uitdrukken.
Dat alles sloot mooi aan bij Keilson. Hij bedoelde met 'haat' kennelijk dat spontaan-biologische gevoel dat niet was doorgerijpt. Hij had ook geen woord voor de duurzame versie. Hij zei dat de nazi's daarom 'emotioneel' moesten handelen, en niet 'rationeel' kónden handelen. En dàt had tot zelfvernietiging geleid. [Waarvoor dan wèl een hele Tweede Wereldoorlog nodig was!]. In die zin sloot het aan bij de eerder geconstateerde noodzaak van haat en liefde voor de bouw van samenlevingen. Ze zijn allebei nodig, maar je moet er niet in blijven steken.
Als ik dat alles op het Wilders-fenomeen in NL projecteer, dan komt mij Ian Buruma voor de geest die naging wat 'tolerantie' in zo'n situatie doet. Als de 'elite' 'tolerantie' predikt, is dat 'emotioneel', en leidt tot populistische haat tegen de elite. Dát is de motor van het Wilders- en Pen-populisme, niet de Koran e.d. 'theorieën'. Het geheim verlangen van de geslagene om zelf beul te zijn: Verliefd zijn op je beul. Het 'beulen' moet dus doorgaan. Je kunt het niet missen.
___________________
Ian Buruma, A War on Tolerance, Project Syndicate 2008. www.project-syndicate.org en Mijn Dagboek 17 februari 2008
terug eerste dagboekregel

Groningen, Nederland, Hotel Martini, Zondag 29 Augustus 2010
Inderdaad, Groningen! Voor de surprise-party voor de tachtigste verjaardag van Theo. Zijn vrouw Mineke had het georganiseerd. Theo mocht er niets van weten. Hij was perplex en ontroerd toen hij binnenstapte.
Ik herkende van zijn uitgebreide netwerk alleen mensen van het voormalige meditatiecentrum El Bloque nabij Alicante. Midden '80 hadden we elkaar daar ontmoet. Vijf-en-twintig jaar geleden!
Vrijdag reisde ik in één ruk van Cessenon naar Groningen. Vandaag terug tot Brussel; morgen verder naar Cessenon. Straks ga ik nog even op bezoek bij Theo en Mineke in Zuidlaren. Dan vieren we het nog eens in kleine kring. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Brussel, Hotel Euro Capital Brussels, Maandag 30 Augustus 2010
Het weer zit mij niet mee bij mijn escapade naar het Noorden. Op mijn vroege ochtendwandeling in Groningen was het 'prachtig bewolkt'. Zon en wolken wisselden elkaar af in de beste NLse traditie. Ik genoot ervan, en maakte foto's van de Martini-toren tegen de achtergrond van die blauw-witte luchten.
Toen kwam het grijs opzetten. Tot donkergrijs toe, en regen tenslotte. Zo is het ongeveer gebleven; ook gisteren tijdens mijn terugreis.
Alleen tijdens het bezoek in Zuidlaren scheen even de zon. Of fantaseerde ik dat? Nu, in Brussel, zijn de wolken weer donkergrijs, en regent het. Nog even volhouden! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 31 Augustus 2010
Er lag vanmorgen een briefje van Henk. Hij heeft mijn stukje van afgelopen Zaterdag nagetrokken, en schrijft dat hij over Keilson niet heeft kunnen vinden waar ik het over had, maar wel zijn romans uit die tijd die opnieuw worden uitgegeven bij Amazon. Wat hem het meest had getroffen was de analyse van Ian Buruma, met name dat die die 'hetze' tegen Islam 'eigenlijk' een hetze tegen de elite is. Het stuk van Buruma begint zelfs met een analyse van Wilders na de kersttoespraak van 'onze' Beatrix van 2005 als deze het aftreden van de koningin eist.
Ja Henk, dat is inderdaad een heel verhelderende analyse die laat zien dat populisten 'eigenlijk' een beroep doen op dieper gelegen sentimenten. Buruma schrijft:
--"His [Wilders] war on Islam is also, and perhaps even mainly, a war on the cultural and political elites, the Dutch intellectual establishment, the Eurocrats of Brussels, and the liberal-minded queen". [mijn onderstreping]
En even verder:
--"'Tolerance' is seen as weak and elitist, typical of people who live far removed from the harsh realities of the street, where violent and unruly foreigners menace upstanding Dutch folks".
Buruma laat ook met voorbeelden uit andere landen zien dat je bij populistische bewegingen goed moet opletten, en dat de zichtbare steen-des-aanstoots lang niet altijd het werkelijke probleem is.
Wat Keilson daaraan toevoegt is hier een blijvende behoefte een rol speelt. Die van de ondergeschikte om ondergeschikt te blijven, precies als die van de machtige om machtig te blijven. Dat is voor beiden de 'vertrouwde relatie' met de buitenwereld en met 'De Ander'. Dat kan doorgaan tot de extreme situatie waarbij de beul en de geslagene in een onverbreekbare relatie verstrikt raken. Ook bij duurzame mishandeling van de huwelijkspartner speelt dat een rol, en zie je dat wel gebeuren.
Ik trek daaruit de conclusie dat er in iedere maatschappij of groep een 'steen-des-aanstoots' kan worden gevonden. Daar is niks mis mee. Maar dat we moeten oppassen dat die een zekere symbolisch-accepteerbare waarde niet overschrijdt. Met name denk ik aan de steeds groter wordende kloof tussen arm en rijk. Daar worden de verschillen gevaarlijk. Maar dat mag niet worden gezegd. Onder andere omdat er tussenin nog een soort middenklasse zit die ook wel rijk zou willen zijn, en daarom stemt voor politieke maatregelen ten voordele van de rijken, maar ten nadele van zichzelf [Marx wees daar al op]. Ook dàt moet je betrekken bij de analyse van populistische bewegingen.
--"Het is [vaak] niet wat je ziet, het is [vaak] iets wat je niet wil zien".
Psychisch dus vaak pijnlijk. Vandaar dat de kijk van een psychiater verrijkend en verhelderend kan zijn. Een gevoelige politieke analyst, zoals Buruma, heb je ook nodig. Die zette mij hier op het spoor. _______________________________
Herontdekt Zenuwarts Keilson ‘literair genie’, http://www.depers.nl/cultuur/504803/Ontdekking-van-de-eeuw.html
Het verzamelde literaire en essayistische werk van Hans Keilson:
http://www.psychoanalytischinstituut.nl/kenniscentrum/boeken_en_artikelen/artikelen_vakbladen/over_Hans_Keilson_en_zijn_verzamelde_en_essayistische_werk.php
Hans Keilson, In de ban van de tegenstander, ISBN 9789055159888, 2009, heruitgave bij 100ste verjaardag van Keilson.
Ian Buruma, A War on Tolerance, http://www.project-syndicate.org/commentary/buruma9/English
terug eerste dagboekregel

Einde voorlopig dagboek Augustus 2010