San Sebastián de La Gomera, Woensdag 1 December 2010
Na rijp beraad heb ik besloten om toch een 'dagboek van een kreupele' te schrijven. Dan kan ik de dagelijkse stroom van uitvindingen notuleren. Tien dagen geleden vierde ik de treurige mijlpaal dat ik een wandelstok nodig had. Nu moet ik 'twee krukken' vieren. Tien dagen geleden kon ik nog naar de benedenstad komen met een taxi. Ik kon zelfs hele stukken lopen met die stok losjes in de hand: 'Voor alle zekerheid'.
Maar dat is eind vorige week weer scherp achteruit gegaan. Nu beperkt een pijnlijke heup mijn beweging. Sinds Vrijdag kon ik niet meer met de taxi naar de benedenstad. Mijn vrienden deden de boodschappen. Daarom Zondag wéér naar de Urgencia. Er was een afspraak met de traumatoloog op 28 december. Dat duurde mij te lang. En vooral was ik bang dat het heupgewricht zèlf 'niet in orde' was, en niet alleen 'zachte delen'. Wat dat laatste betreft kreeg ik enige geruststelling, maar de nieuwe afspraak met de traumatoloog, nu op 13 december, moet dat nog bevestigen.
En de verbetering van de toestand met de adviezen en de medicijn? Ho maar!
Ik had snel aan die wandelstok niet meer genoeg, en mijn vrienden 'scoorden' twee krukken. Dat is de trieste mijlpaal die ik vandaag vier, want ook nu, net als tien dagen geleden, kan ik melden dat mijn 'mentale conditie', zoals ik toen schreef, een 'tegengestelde beweging' maakte.
Ziezo, dat was de inleiding voor dit 'dagboek van een kreupele'.
Wat deed ik gisteren? En wat is er vandaag gebeurd?
Allereerst los ik puzzles op. Ik bedoel niet de Sudoku's die ik tot vervelens toe oplos omdat dat het enige is wat mij boeit als ik urenlang plat op mijn rug moet liggen. Een meer interessante 'puzzle' is hoe ik met twee krukken een kopje thee van het aanrecht naar de werktafel 'transporteer'. Die heb ik nog niet opgelost, maar wel hoe ik met een plastic tas tussen mijn tanden het eetgereedschap en het fruit op tafel krijg.
De pijn is namelijk niet permanent aanwezig, alleen bij een 'verkeerde beweging' schiet die met een verlammende scheut naar voren. Tja, maar wat is 'een verkeerde beweging'? Dat blijkt 'verraderlijk en verrassend' achteraf! Het is een interessant leerproces. Want wat doe ik --bijvoorbeeld-- als een stok op de grond valt? Oprapen natuurlijk. Hoe?
Of zoals vanmorgen in bed. Met de 'truc' die ik de laatste weken had 'uitgevonden' om overeind te komen, liep het fout. Ik zag geen andere mogelijkheid. Ik besloot om te wachten tot het licht werd, zodat ik mijn vrienden kon opbellen voor hulp. Dat bracht 'mentale rust', en na een uurtje deed ik een nieuwe uitvinding. Bingo!!
Of de wenteltrap naar mijn slaapkamer. Ik had al enige vaardigheid met die ene stok, maar met die twee krukken lukte het ook, al deed ik er minstens twee keer zo lang over. Met drie ontdekkingen en het dubbele aantal 'scheuten'.
Dat alles meld ik in dit 'dagboek van een kreupele'. Niet alleen om de oude stelregel dat 'je moet beschrijven wat je niet kunt bestrijden'. Ook lees ik in de brieven van Saul Bellow, die ik Maandag al aanhaalde, dat hij in 1969 aan een vriend bekende dat 'het schrijven van een boek' de enige wèrkelijke remedie was tegen de tegenslagen van het leven. En in 1981 schreef hij aan Philip Roth dat hij had ontdekt, nadat een boek van hem een schandaal had veroorzaakt, dat niets hem moest tegenhouden precies op te schrijven wat hij dacht.
Opschrijven is heilzaam. Vandaar.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 2 December 2010
Ik wilde een leuk stukje schrijven over de Ierse crisis, maar mijn mobiliteit heeft een nieuwe deuk gekregen. Zitten voor de computer is te bezwaarlijk geworden. Ook andere bewegingen zijn opeens beperkt. Mogelijk vanmiddag opnieuw naar de Urgencia met deze 'onaangename' ontwikkeling. We overleggen nog. Tot dan!
________________
PAUL KRUGMAN, Eating the Irish, What we need now is another Jonathan Swift. NYT, November 25, 2010
http://www.nytimes.com/2010/11/26/opinion/26krugman.html
Polly Toynbee, Ireland shouldn't get a penny until it gives up its tax piracy [Cameron says he is being 'good neighbours' with the Irish. Why, when they have been such terrible neighbours to us?] The Guardain, Monday 22 November 2010 http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2010/nov/22/no-bailout-for-ireland
Polly Toynbee, Pas un penny pour ce paradis fiscal !, http://www.courrierinternational.com/article/2010/11/25/pas-un-penny-pour-ce-paradis-fiscal
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 3 December 2010
'Driemaal is scheepsrecht'. Gisteren was ik de derde keer bij de 'Urgencia', en ze waren drie uur met me bezig. Bovendien is het vandaag de derde, en straks heb ik die zeer-verlangde afspraak met een traumatoloog. Die van 10/11 was 28 december, die van Zondag jl zou de 13e zijn. Nu dus de derde.
Toegegeven, de klachten werden ernstiger en specifieker. Mijn 'imago' was ook veranderd. De eerste keer kwam ik wandelend binnen, zonder stok. De tweede keer zwaar steunend op één wandelstok, en gisteren schuifelde ik voetje-voor-voetje binnen met twee krukken, en gesteund door Margarita. Ik heb die traumatoloog gisteren al even gezien. Hij was speciaal opgeroepen, en stapte binnen met zijn tenniskleren. Telefonisch had hij al laten weten welke extra röntgen-foto's hij wilde hebben, en zo ging ik voor een tweede keer naar de foto-kamer terwijl hij onderweg was --of zijn partij uitspeelde.
De 'mislukte truc' die ik Woensdag beschreef waardoor ik een nieuwe truc moest uitvinden om uit bed te komen was de sleutel. Die pijn kon worden gereproduceerd. Niet leuk, maar wel verhelderend. Als je lichaam helemaal verkrampt is van de pijnscheuten die 'niet' kunnen worden gereproduceerd, doet 'alles' pijn.
De voorlopige diagnose is dat de 'trigger points' van twee van de drie bilspieren aan de linkerkant [de gluteo menor en de pyramidal] reageren. Mogelijk is er sprake van osteoporosis bij de aanhechting aan het bekken. Die diagnose wordt straks verfijnd en wordt een behandelingsplan gemaakt.
--"Vooral ook metéén beginnen met revalidatie", voegde hij daar uitdrukkelijk bij het afscheid aan toe tegenover Margarita. Je begrijpt dat ik zeer hoopvol ben, ondanks de pijnlijke ravage die het drukken op al die 'trigger points' heeft aangericht. Niettegenstaande de forse injectie met een pijnstiller voor het afscheid [celestone cronodose IM] zijn de pijnscheuten er nog, maar met een warm bad gisteravond en met op de geruïneerde zône een electrisch kussen de hele nacht, voel ik mij --hier in bed[!] met de computer op schoot-- weer een Hele Piet.
Ik had van 'trigger points' nooit gehoord, maar ik herkende het verschijnsel half-en-half uit andere konteksten en benamingen. Het zijn als het ware de 'drukknopjes' waarmee je de pijn van een verkrampt[e] spierbundel[tje] kunt oproepen. En reproduceren!! Nou, dat heb ik geweten!! Die pijn voel je vaak op heel andere plaatsen. Heel verwarrend, vandaar dat --natuurwetenschappelijk correcte-- zoeken naar 'reproduceerbaarheid'.
Ik heb gisteravond nog even op het Internet gezocht. Er schijnt ook verband te bestaan met acupunctuur, daarom wilde de moderne wetenschap lange tijd niets weten van dit in 1940 reeds geformuleerde beginsel. Deze --jonge-- traumatoloog wilde er wel van weten, en legde mij iets daarvan uit in rap Engels met zwaar Spaans accent. Er bestaat ook zoiets als een Association of Trigger Point Therapist, maar vluchtige inspectie van hun website gaf mij een 'commerciële' indruk.
Dus ... vol goede moed op stap daar de derde afspraak.
Driemaal is scheeepsrecht.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 4 December 2010
Er zijn hoogst interessante ontwikkelingen rond de commentaren op Wikileaks. Genuanceerde commentaren verschijnen, en ook een beter profiel van de 'dader' in Die Sueddeutsche, maar ik documenteer het slechts voor 'later'. Ik zet nog even het 'dagboek van een kreupele' voort. Het wordt echt spannend, en later zullen we misschien deze dagen 'de crisis' gaan noemen. Maar dat is 'wijsheid achteraf'. Nu is "opschrijven is heilzaam" het motto. Dat ontdekte ik al eerder.
Kort en goed, het dieptepunt is nog niet bereikt, en de horizon is beter ingekleurd.
En zo zat ik gistermorgen, in een rolstoel, in de spreekkamer van Dr Carasco. Ignacio had mij gedropt in de wachtkamer van het ziekenhuis. Ik zou hem na afloop bellen. Het was dezelfde opgewekte jonge man die mij eergisteren in tenniskleren had onderzocht. Zijn diagnose was onveranderd. Ik kreeg een 'plan' voor de verdere stappen. Voor de 'nadere diagnose' moet ik voor een 'scan' naar Santa Cruz de Tenerife. Hij wil o.a. een beeld van de 'zachte delen' rondom het heupprobleem, en voor de laatste inspectie van de knie en omgeving. Ik moet een afspraak maken met de revalidatiearts voor een werkplan. Voor direkt schreef hij een stapel recepten. Allereerst nog drie dagen die injecties met celestone cronodose IM, daarna pillen om de anti-inflammatie behandeling voort te zetten. Daarbij wat pijnstillers, een pil voor spierontspannende nachtrust, en nog wat om 'de maag te beschermen'.
Kortom een verwarrende hoeveelheid, waarbij ik moest opletten dat er geen anti-biotica in waren verstopt, want daar had ik vroeger heftige allergie-reakties op. Vandaar mijn leefstijl om het immuunsysteem met 'natuurlijke middelen' hoog te houden. De moderne 'pillen-ter-verhoging-van-de-immuniteit' zijn een contradictio-in-terminus, want ieder medicijn doet allereerst een aanslag op het immuunsysteem. Dat weten we al sinds Claude Bernard en Louis Pasteur de homeostasis ontdekten en ermee experimenteerden. Maar dat is 'onwelgevallige informatie' voor de farma-marketeers. Vandaar mijn oplettendheid.
Met Ignacio nam ik de stapel door. Toen naar de apotheek, en naar een kliniek voor de eerste injectie celestone. Onderweg naar huis begon mijn bil hevig pijn te doen. Toen zei Ignacio, vanuit zijn kennis als sporttrainer, dat het een 'goed teken' was. Ook Carasco had daar even aan gerefereerd, herinnerde ik mij nu pas. Kleine Desillusie dus. De Grote Opluchting, die ik voor gisteren had gehoopt, werd 'opgeschoven'.
Dat verhinderde mij niet om de afspraak met Margarita voor haar traditionele verjaardagscadeau --een chic etentje in de Parador-- door te zetten. Zittend is de pijn nog het dragelijks. Maar de weg terug was een crime, en de pijn in het bovenbeen die daarna ontstond kon ik niet temmen met mijn electrisch dekentje. Toch sliep ik in, en nu voel ik mij weer een Hele Piet.
Mijn reis naar Tenerife [een uurtje met de boot, een dik uur met de bus, daarna een taxi, met het in- uit- en overstappen!!] hebben we besproken. Als Margarita het met haar werk kan regelen, zal ze meereizen. Ze gaat een rolstoel ritselen. Anders een rolstoel-met-begeleider. Maar misschien is het 'voorbarige zorg', en is de veelkleurige horizon dan realiteit geworden. Niks 'rolstoel nodig' over een paar dagen.
Dat heb je zo midden [?] in een crisis. Chronos wordt dan Kairon.
__________________________
Niklas Hofmann, Wikileaks-Gründer: Julian Assange, Der Gegenverschwörer, 02.12.2010
http://www.sueddeutsche.de/digital/2.220/wikileaks-gruender-julian-assange
Kairos en Chronos 4 nov 2001, 21 Jul 2008. Ook 1 okt en 5 dec 2003
Homeostasis en refugié pollutique: 12 jan 2006, 9 okt 2006, 20 mei 2010
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 5 December 2010, Mineke jarig!!
Cogito ergo sum, is de klassieke uitspraak van Descartes: Ik denk, dus ik besta. Of in het frans: 'Je pense, donc je suis'. Het is een van de grote mijlpalen die de [westerse] mens passeerde op zijn weg van de middeleeuwse groepsdenken naar het moderne individualisme. Heel verhelderend, maar ook vereenzamend.
Maar nu las ik van een Frans-Afrikaanse zangeres een regel die daar op leek, en waarmee ze kennelijk furore maakte: 'Je suis vu, donc je suis', zoiets als 'Ik word gezien, dus ik besta'. Ik vond dat wel een leuke, en ik klopte het in Google om er meer van te weten.
Ik kreeg vanalles te zien. Onder andere van een danseres een serie YouTubes onder de titel 'Je danse, donc je suis'. Leuk als je het stafrijm ziet in de franse uitspraak van de woorden 'pense' en 'danse', maar verder waren het teksten die mij deden denken aan mijn middelbare school toen wij die uitdrukking leerden kennen, en een klasgenoot zei:
--"Ik hockey, dus ik besta".
Hij was een 'zeer goede' hockeyer in het schoolteam, maar bedoelde hij dat hij 'gezien' werd omdat hij 'zeer goed' hockeyde? Of om het hoogst individuele 'artisan-' of 'vakmansgevoel' wat hij er aan ontleende, ongeacht of dat 'gezien' werd?
Dat kernpunt verdoezelde hij door het slechtgekozen voorbeeld
Maar 'Je suis vu, donc je suis' is als voorbeeld duidelijk; het gaat om het 'gezien worden', het kan niet schelen met wat. Dat is de moderne levenshouding die door Facebook en dergelijke wordt uitgebuit. Je 'bestaat' méér als je duizend 'vrienden' hebt in plaats van drie.
Voor mij klikte het met mijn ontdekking, een paar jaar geleden, van het begrip 'statusangst' en het boek dat Alain de Boton onder die titel schreef. Hij legde verband tussen aanschaf van kostbare spullen, zoals BMW's, en de allerduurste horloges, met 'aanzien', 'liefde-van-de-mensen', en 'macht'.
Dat is een dure manier. Dan is Facebook toch een heel stuk goedkoper, want ik denk dat de bewonderaars van je dure BMW, verder even 'goedkope vrienden' zijn als je Facebook-'vrienden'
________________________
Het is een mechanisme is van alle tijden. Ik schreef er 25 Mei 2009 over n.a.v. een tentoonstelling over de 'spullen' van Karel de Stoute, geboren 1433, om zijn 'macht' uit te oefenen. Voor Statusangst en Alain de Boton, zie Mijn Dagboek 2+6 Aug 2004.
Comme le dit Amkoullel, le slameur star de Bamako : "Grâce à Internet, tout le monde existe,[...]sous dictature ou autre malédiction divine. 'Je suis vu, donc je suis.' Huit écrivains africains racontent l'Afrique qui vient http://www.lemonde.fr/international/article_interactif/2010/12/04/huit-ecrivains-africains-racontent-l-afrique-qui-vient_1447623_3210.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 6 December 2010, Hettie en Margreet jarig!!
Mijn slotopmerking bij mijn stukje van gisteren over de 'goedkoopte' van de Facebook-vrienden zette Miek ertoe te reageren met haar observatie dat: "het begrip 'vrienden' aan inflatie onderhevig was". Dat stimulerende mailtje bracht mij ertoe om daarop door te filosoferen, en om een artikel uit Babelia van deze week erbij te halen waar ik om andere reden al over had willen schrijven. Het gaat om een interview met Mario Vargas Llosa samen met zijn 'agente' Carmen Balcells waarmee hij al meer dan vijftig jaar een relatie van vriendschap, literatuur en interesse heeft: 'Als een huwelijk', zegt hij. De relatie begint in 1966 als Carmen de eerste veertig bladzijden van het manuscript 'La casa verde' heeft gelezen. Zij leest het voor haar baas, de uitgever Seix Barral. Zij is 36, en hij 30, getrouwd, en met vrouw en kindertjes wonend in London. Zij reist direkt erheen: "Ik moet deze jongen onmiddellijk zien!
Hij werkt als docent om zijn gezin te onderhouden, maar zij financiert uit eigen middelen het boek dat hij onderhanden heeft, 'Conversación en La Catedral', "mits hij ophoudt met als docent te werken". Eigenlijk, zegt zij achteraf, heb ik mij toen als agent voor hém opgesteld, niet als agent van de uitgever. Mijn functie is om de auteur tegen de uitgever te verdedigen, niet omgekeerd. De auteur is de zwakke partij.
Het is een boeiende relatie, en je moet maar eens kijken of deze relatie ook in de NLse persberichten tussen de regels zal doorsijpelen als hij morgen zijn toespraak houdt, en Vrijdag de Nobel krijgt. Maar waar je zeker naar moet kijken is het caricatuur /portret van Mario en Carmen in dat artikel. Hij diepgelukkig, en zij de 'organiserende moeder' op de achtergrond, maar in dat portret warmbloedig, gedecideerd en tevreden op de voorgrond. Ontroerend. [zie voetnoot]
En nu naar een andere Nobel. Elfride Jelinek. Uit 2004. Zij weigerde op het feest te verschijnen, en haar toespraak heette 'In Abseit', [buitenspel, offside]. Ze begint met een schrijver aan te halen die zij de beste vindt, en die zei: 'Mijn schrikbeeld is succes te hebben'. Jelinek voegt daaraan toe: "de slechtste plek voor een schrijver is beroemdheid, je wordt ingekapseld, je wordt gemarginaliseerd". Daartegenover stelt zij: "schrijven op je eigen manier, omdat niemand het leest, behalve die paar bevoorechte lezers die nog steeds opduiken in het drukwerkbos van het leven".
Daartegen kon Carmen Mario beschermen. Ook tot haar eigen verrassing, want die uitspraak, en die reis naar London, bleken voor haar achteraf óók 'grote stappen' op haar levensweg. 'Dat is de man van mijn leven', moet ze opeens hebben gedacht.
--'Ze kon streng zijn, en schreeuwen soms, en papieren verscheuren', zegt Mario.
--'Maar waarom is het dan goed gegaan?', vraagt de interviewer.
--'Om haar 'buena entraña', zegt Mario, te vertalen met 'het kwam uit een goed hart'. [letterlijk: 'goede ingewanden']. Dat is dan ook de titel van het interview: La buena entraña. Maar ga vooral die prent bekijken. Dat is nog eens wat anders dan Facebook-friends.
___________________________________
JUAN CRUZ, La buena entraña, El País/Babelia, 04/12/2010
http://www.elpais.com/articulo/portada/buena/entrana/elpepuculbab/20101204elpbabpor_26/Tes
De prent kun je rechtstreeks zien en downloaden: Mario_Vargas_Llosa_Carmen_Balcells.jpg 358kB 995x666x24BPP
http://www.elpais.com/fotografia/portada/Mario/Vargas/Llosa/Carmen/Balcells/elpdiacul/20101204elpbabpor_20/Ies/
Over Elfriede Jelinek ivm haar Nobel: Nuria Amat, La marginación de la escritora, El País/Babelia, 25/12/2004
http://www.elpais.com/articulo/narrativa/marginacion/escritora/elpepuculbab/20041225elpbabnar_13/Tes
'Statusangst' en Connie Palmen's 'Iets wat niet bloeden kan', en het probleem van 'liefde van de wereld' Mijn Dagboek 4 aug 2004.
Laatste alinea van 'La buena entraña': ¿Y por qué, Mario, ha funcionado esa relación, qué la ha alimentado? "La buena entraña. Ella se puede enfurruñar, gritar, puede romper papeles, puede incluso golpearte en el alma, pero tiene buena entraña, le da placer hacerte feliz". ¿Y usted, tiene buena entraña? "Yo quiero creer que sí. Quiero creer que la buena entraña de los dos ha hecho posible esta relación de medio siglo".
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 7 December 2010
Vanuit mijn trendologie-ervaring had ik in mijn mail naar Miek gespeculeerd dat de 'inflatie van het begrip vrienden' samen zou hangen met de media hype daaromtrent. Het is te gemakkelijk dat 'puur technologisch' te noemen, want voor de [explosieve] groei zijn onderliggende menselijke waarden en verlangens nodig. Zowel aan de vraagzijde, als aan de aanbodzijde. Het is te gemakkelijk om te zeggen dat de vraag ontstaat omdat het aanbod er is, of omgekeerd. Dat zijn verdoezelende observaties uit de latere fasen van dat proces. Want wat motiveert de mensen, die ik door mijn werk zo vaak van nabij heb meegemaakt, die eindeloos gemotiveerd zijn rondom een 'knettergek' probleem, dat volgens de omgeving 'nergens' toe dient?
Dat is precies de ruimte die Elfride Jelinek opeiste: "Schrijven op je eigen manier, omdat niemand het leest", zoals ik haar gisteren aanhaalde.
En dan komt de ontmoeting met de 'vraagzijde', algemeen erkend als het startschot voor 'succes'. Maar let op! Dit 'succes' is gedefiniëerd in termen van de vraagzijde. Die zijn van heel andere aard, en niet zelden strijdig. Voor Jelinek was het een schrikbeeld, en als oorzaak noemt ze: "Zij beschouwen geschreven zinnen als koolplantjes die ze in hun eigen tuin opfokken, alleen om geld mee te verdienen".
Dat conflict is ook bekend bij 'venture capitalists', de prille financierders van veelbelovende ideeën. Daar wordt vaak de kip met de gouden eieren te vroeg geslacht wegens 'eisen van de markt'. In die zin was Carmen Balcells een 'goede' venture capitalist. Zij vond de auteur de zwakste partij, en stelde zich in overeenstemming daarmee op. Jelinek miste mogelijk zo'n 'gelukkige ontmoeting' met een dergelijke 'gids' en ontmoette alleen 'graaiers'.
Dit verschijnsel heb ik ook waargenomen bij de analyse van het 'boom-town' effect. Dat is een verschijnsel waar 'investeerders' tuk op zijn, maar wat ze meteen doden door er met geld op af te gaan om een prille beweging 'tot ontwikkeling' te brengen. Ik bedoel het verschijnsel dat inner oriented people []IOP] in een hogere dosis in een regio aanwezig is, en dat daarna de outer oriented people [OOP] binnenstromen. Zij verdringen niet alleen de IOP, maar zetten ook de 'afgang' in. Vanaf 2003 heb ik dat verschillende keren beschreven, de laatste keer kon ik het aan 'Kunst' koppelen, en noteren dat: "Creativity for its own sake is something that ends up in a museum".
Op basis van deze achtergronden suggereerde ik in mijn reaktie op Miek dat de media-hype wellicht het gevolg was van massale toename van OOP. Of was het alleen hun zichtbaarheid die opeens 'technologisch' kon worden verhoogd?
Hoe dan ook, ik speculeerde verder, en schreef: "Wat nu gebeurt is dat de 'orientatie-op-buiten" een hype is geworden, en pathologische vormen aanneemt. Ik weet ook niet waar dat heengaat. Misschien zit de oorzaak bij het massaal ontvluchten van 'orientatie van binnen', schreef ik. Nadat de religies, de pseudo-religies, en ook de secten 'niets' hebben op geleverd voor de grote massa".
En zojuist krijg ik een artikel in handen die dit alles koppelt aan het doordringen tot de massa's van het "God is dood", van Nietzsche. Met een grondige analyse van de wankelende toestand waarin religies, pseudo-religies en secten zich bevinden. Boeiend! Morgen verder.
___________________
Eerder over boom-towns, IOP en OOP: 22+26 feb 2003, 16 feb 2004, 31 mei 2004, 6 aug 2004, 5 okt 2005.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 8 December 2010
Het komt er vandaag misschien niet van. Het wordt bezwaarlijk om achter het scherm te zitten. Hopelijk tijdelijk.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 9 December 2010
[Toevoeging achteraf: Afgelopen nacht noodopname wegens pijn; morgen verder.]
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 10 December 2010
Toen ik Woensdag afhaakte had ik nog het idee dat de pijn later op de dag weer wat dragelijker zouden worden. Maar dat was pas zojuist, vanmorgen om zes uur, het geval. Metéén maak ik er gebruik van, al heb ik vertrouwen dat de pijnvermindering doorzet. De medicatie waar ik Zaterdag over schreef, werkte niet. Althans niet pijnstillend. Woensdagnacht gooide ik de handdoek in de ring. Niet nóg een nacht op die manier!!! Het zag er toen wéér naar uit dat het erger zou worden ipv minder.
Met een ambulance werd ik afgehaald. Ik werd opgenomen. Met 'infuus' kwam ik tot rust, en gistermiddag was ik weer thuis. Met een nieuwe medicatie die mij in staat stelde [eindelijk] te rusten. Geleidelijk namen de pijnen af, en ik kwam weer tot mijn zinnen. Ik sliep veel. Soms laveloos. Als ik wakker werd, was mijn interesse voor het buitengebeuren minimaal, en snel zakte ik weer weg. De pijn nam meer-en-meer normale proporties aan. Ik zat in een tunnel.
Of beter, ik waande mij bewust in een tunnel waarvan ik 'alleen maar' het einde hoefde af te wachten. In die tunnel ontdekte ik af en toe een uitgehakt hoekje, als een café of een mini-herberg. Vaak bleef mijn fantasie-herinnering steken bij die andere 'tunnel' in mijn leven, de fronttijd in Venlo vanaf September 1944 waar ik als 14-15 jarige instapte, en wachtte op 'na de oorlog', waar de volwassenen het over hadden, maar waarvan ik geen voorstellingen had. Welke verrassing zou het einde van de tunnel brengen? Nu is het ook zo.
Zoals ik Zaterdag schreef: 'Chronos wordt Kairon'.
Ik weet nog niet wat de dag zal brengen. Ik woon nu bij Margarita, mijn buurvrouw vuurtorenwachtster. Zij woont helemaal 'horizontaal', en heeft veel [lege] kamers. De trappen naar mijn appartement zijn te bezwaarlijk, en eventuele hulp is bij de hand, want mijn bewegelijkheid is nog nul-komma-nul. Er moet bovendien iemand komen voor de injecties van de Nieuwe Medicatie. In de slaapkamer van mijn appartement zijn mijn mobieltjes 'buiten bereik'. Hier niet. Het besluit hebben we genomen in een van die uitgehakte 'warme' hoekjes van de tunnel onderweg.
Straks ga ik misschien de Nobel-toespraak van Mario Vargas Llosa lezen. Ook moet ik nog bekijken hoe ik op het internet kan komen. Er is hier gewone telefoon in huis, per slot.
Maar vóór het 'doezelen' en 'inslapen' toeslaat, maak ik dit stukje persklaar. Nu!!!
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 11 December 2010
Het is nog vrij vroeg in de morgen. Ik voel mij uitgeslapen, maar ik beschrijf maar metéén de toestand'. Wie weet, dat net als gisteren, straks een totale dufheid toeslaat. Dat moet ik vóór zijn. Woensdag was het de toenemende pijn, die eindigde in het ziekenhuis, en gisteren het 'totale suffen' na de eerste 'creatieve uurtjes', toen ik het stukje schreef. Toch slaagde ik er in om in de loop van de dag de Nobel-voordracht van Vargas Llosa uit te spellen. Margarita had voor mij precies de El País gekocht met de volledige tekst.
Kennelijk was dat 'sufffen' het gevolg van de Nieuwe Medicatie met zijn pijnstillers , anti-inflammatoria [Iboprofeno, Zaldiar, Inzitan(injecties)] en een Valium-achtige spierontspanner[Diazepan].
Maar de pijn trok geleidelijk weg. Altans die verraderlijke component die per slot alles domineerde, en het gevolg was van 'uitstralingen' waardoor ik in geen enkele houding enige blijvende rust kon vonden. Gewoon 'plat-in'-bed' ging al snel niet meer. Ik probeerde nog twee nachten zittend te slapen, maar dat leidde nergens toe. Het werd erger; vandaar die 'handdoek in de ring' van Woensdag op Donderdag. Wat een genot!! Ik ben bij mijn 'enige èchte pijn' terug. Met mijn twee krukken kan ik weer voorspelbaar de andere kant van de kamer bereiken. De èchte genezing kan beginnen.
Intussen is de Nobel-toespraak van Mario Varga Llosa een juweel. Ik heb te weinig overzicht overgehouden om er nu over te schrijven, maar juist omdat het een bijna-leeftijdsgenoot is, kan ik de literaire en culturele gebeurtenissen van zijn tijd helemaal volgen. Ik maakte die op mijn manier mee. Bovendien is hij een Zuid-Amerikaan die het gevoel van zijn roots volledig heeft behouden en onderhouden, en toch geïncorporeerd is de westelijke cultuur [niet speciaal centro-europese].
Met name over Afrika heeft hij de laatste jaren scherpzinnige observaties gedaan die in het hele westen --en extra in Europa-- tot de culturele taboes behoren. Daarvoor moet hij zijn eigen ervaring 'als gekoloniseerde' totaal hebben verwerkt, en niet blijven steken in wat voor de [nog steeds patriarchale] westerse elite, handel en regeringen, 'bespreekbaar' is. Of wat in 'geschikte' populistische argumenten bruikbaar is. Vanuit zijn perspectief kan hij daarom enkele stappen verder denken. [Overigens komt zijn Afrika-denken, en zijn literaire werk daarover, niet voor in deze Nobel-toespraak./]
Zijn tekst draait meer om het thema van de relatie van de [literaire] fantasie en de zgn 'werkelijkheid'. 'Zonder goede boeken zouden we slechter af zijn', zegt hij: 'Seríamos peores sin los buenos libros". Er kan/mag dan niet publiekelijk over alternatieven worden nagedacht, gefilosofeerd of gefantaseerd. Dictators zijn er fel op. Fataal!!
De kop van de kop in El País luidt: 'El Nobel que lloró y que hizo llorar' [De Nobel die huilde, en deed huilen].
De titel van zijn lezing is 'Elogio de la lectura y la ficción' [Lofrede op de literatuur en de fictie]. Hij begint hoe hij als vijf-jarige leerde lezen, en met Kapitein Nemo in diens onderzeeboot reist, en meevecht met de Drie Musketiers. Lezen bracht zijn dromen tot leven, en het leven werd een droom. Hij voelde zich blaadje in de boom van het leven. Zijn moeder vertelde hem later hoe hij die verhalen schrijvend voortzette, afmaakte of er een andere wending aan gaf.
Kortom, jemoet die tekst even in je eigen taal downloaden: www.nobel.es. Ze hebben ze allemaal in 'alle' talen. Plus de nodige franje. Fluitje van een cent.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 12 December 2010
Ik heb aleen paar dagen een stuk uit Le Monde apart gelegd over het onderwijs. Ik wilde daar wat bij zoeken om er dan over te schrijven. Het stuk is curieus genoeg, want het is de eerste keer dat in Frankrijk op een wat hoger niveau wordt toegegeven dat het mis is met het Franse onderwijs: structureel en practisch, hoewel het verder, ook in mijn ogen, 'perfectie en helderheid' uitstraalt. Zo heb ik in het verleden het dochtertje van mijn buurvrouw in Parijs, toen een pas aangenomen baby --nu een volwassen afgestudeerde dame van 23-- heel precies kunnnen volgen hoe ze door het schoolsysteem gleed. Ik babbelde regelmatig met haar en haar moeder daarover, keek naar haar huiswerk en haar boeken, en was verrast door de evenwichtige samenhang tussen de vakken en [oefen]boeken. Natuurlijk waren er tenenkrommende momenten. Zo gebruikte ik ooit een woord dat niet in haar officiële woordenlijst van die fase voorkwam, en omdat haar moeder mij daarop niet afkeurde, maar het zelf ook gebruikte, haalde ze haar boeken erbij om ons te bewijzen dat wij 'fout' waren. Zij was toen acht jaar op zo. Het bleek dat de franse vocabulaire stap voor stap wordt ontvouwd, dat alle andere woorden 'fout' zijn, en worden afgestraft. En zij was een brillante leerling die dat allemaal precies ik haar hoofdje had opgeslagen.
Later werd het mij --en haar-- duidelijk dat die opleiding een perfecte 'gesloten doos' was. Maar 'gelukkig' gaat dat zo verder tot en met het 'bac'. Alleen de allerbeste leerlingen ontsnappen daar aan. [Familie-achtergrond, privé bijscholing, specifeke ambities ... ]
Nu zijn er al meer dan tien jaar internationale vergelijkingen die er op wijzen dat Frankrijk internationaal ver achter raakt. Ik bedoel het recent weer verschenen PISA onderzoek van 15-jarigen in de OECD, en enkele andere landen. Maar die zijn tot nu toe stelselmatig onder de vloermat geveegd: "Bij ons is dat anders! Wij zijn 'l'exception française'. Vergeet niet dat Frankrijk de meeste topprijzen op wiskundegebied heeft binnengehaald, met name de Fields Medal". [Nou en? Dat is juist, maar wat zegt het voor de probleemgebieden die PISA aanroert?]
Hier in Spanje, en ook in andere landen, is dat drie-jarige rapport olie op het vuur van onderwijsverbetering, want ze zien dat het samenhangt met hun welvaart. Dat moet de Fransen nog worden uitgelegd, en dat artikel doet dat dan ook. Het noemt zelfs deze slechte resultaten "l'un des sources du mal français". Dat is voor de eerste keer op dit publiciteitsniveau!
Wat is de stand? Frankrijk, als totaal, haalt het gemiddelde ternauwernood. Ging voor talen en wiskunde wéér achteruit, en kan zijn 'science'-rang op het nippertje behouden. De kloof tussen het topgroepje, en de rest wordt groter, en ook tussen kinderen uit gezinnen met hogere en lagere sociale positie. In de succeslanden is juist dat veel 'egaler' met name ook in Aziatische en Noordeuropese landen.
Dat staat haaks op de republikeinse gedachte dat de school er is voor iedereen, maar Maier wijst daar in haar hilarische boek Tchao La France al op dat het Franse systeem is ontwerpen door de oud-minister van koloniën die in Afrika een 'perfect' onderwijssysteem had georganiseerd geheel gericht op het uitzoeken van de besten, en aan de rest 'geen tijd verliezen'. Dat systeem van 'competities' dat daarvoor diende is nog steeds de kern van het Franse onderwijs tot op het hoogste niveau. Tot en met het 'cordon van notabelen' dat ik eerder beschreef. Ik kom hier op terug.
_____________________
Editorial[?], La France, pays du grand écart scolaire, Le Monde, 07.12.10, Article paru dans l'édition du 08.12.10 http://abonnes.lemonde.fr/imprimer/article/2010/12/07/1450087.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Programme_for_International_Student_Assessment, Last update8 December 2010 at 03:44.
http://www.oecd.org/document/34/0,3343,en_2649_35845621_44949730_1_1_1_1,00.html, Met deellijsten voor landen
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 13 December 2010
Toen ik wat spullen bijeen zocht om het Franse onderwijs, waar ik gistereren PISA bij haalde, trof ik hier in huis een velletje met een 'speech van elf punten' van Bill Gates op een lagere school. Het blijkt een 'urban legend' te zijn [zie voetnoot] maar het past wonderwel in mijn discussiebijdrage. Je moet het een beetje ontdoen van 'VS-ismen'.

1: Life is not fair -- get used to it!
2: The world won't care about your self-esteem. The world will expect you to accomplish something BEFORE you feel good about yourself.
3: You will NOT make $60,000 a year right out of high school. You won't be a vice-president with a car phone until you earn both.
4: If you think your teacher is tough, wait till you get a boss.
5: Flipping burgers is not beneath your dignity. Your Grandparents had a different word for burger flipping -- they called it opportunity.
6: If you mess up, it's not your parents' fault, so don't whine about your mistakes, learn from them.
7: Before you were born, your parents weren't as boring as they are now. They got that way from paying your bills, cleaning your clothes and listening to you talk about how cool you thought you are. So before you save the rain forest from the parasites of your parent's generation, try delousing the closet in your own room.
8: Your school may have done away with winners and losers, but life HAS NOT. In some schools they have abolished failing grades and they'll give you as MANY TIMES as you want to get the right answer. This doesn't bear the slightest resemblance to ANYTHING in real life.
9: Life is not divided into semesters. You don't get summers off and very few employers are interested in helping you FIND YOURSELF. Do that on your own time.
10: Television is NOT real life. In real life people actually have to leave the coffee shop and go to jobs.
11: Be nice to nerds. Chances are you'll end up working for one.

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 14 December 2010
Even een pauzefilmtje. Een verfrissende afwisseling van de lange beddagen. Margarita was vrijwel de hele dag weggeweest voor haar werk, en voor een andere affaire voor de rest van de middag. Ik wachtte op haar om mijn computer naar het aansluitpunt te brengen zodat ik mijn dagproduktie --blog met foto's van mijn nieuwe verblijfplaats, dagboek, en enkele updates-- kon opladen, en mijn mail kon bekijken.
Toen ze laat thuiskwam zei ze:
--"Vlug, vlug. Eten, en klaarmaken om daarna snel naar een 'timbre' concert".
Dat soort cultuur is niet alleen schaars, het gaat vooral via mond-tot-mond en het laatste nippertje. Bovendien is de timbre geen concert-instrument. Het is op het oog een vijf-snarige mini-guitaar waar ijverig op getokkeld wordt tijdens folkloristische optochten als ware het een banjo of mandoline. Buiten de Canarias is het ook niet bekend als instrument.
En nu stonden daar acht timbre-spelers op het podium in een halve cirkel met een drummer, twee gewone guitaren en een keybord op de achtergrond. Mooie bewerkte korte stukjes. Af en toe trad een zanger naar voren. Hier en daar wat kerstsfeer.
Kortom een onverwacht mooi pauzefilm. Genot! Genot!
Verder alles 'alles' verbeterend. Ik heb nog twee krukken krukken nodig, en kan alleen mezelf vervoeren. Moet heel zorgvuldig lopen, want ook mijn concentratie is wat gestoord en traag. Mogelijke overdosis van de troep die ik moet slikken. Ik merk het ook aan tikfouten en mini-slordigheden. Eind van de week nieuwe afspraak met traumatoloog. Dan is de noodbehandeling achter de rug.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 15 December 2010
Vandaag geen stukje. Ik zal proberen een Spaanse + NLse reisbrief te schrijven. Om een overzicht te geven van de lopende --buitengewone-- gebeurtenissen. Ik zal die als gebruikelijk rondsturen, en op de betreffende blogs zetten. Ik voel mij wel lekker en 'genezend', maar alles gaat veel en veel langzamer.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 16 December 2010
Als een soort 'documentatie-voor-later', heb ik een vier artikelen terzijde gelegd die wellicht pas later van belang zullen blijken. Het zijn actuele speculaties over de onmiskenbare verschuiving van de wereldcultuur. Er is verwarring over de 'belangrijke feiten'. Er is verwarring over wat er 'nu' te zien in de 'kristallen bol'.
Als deze opinies over een paar jaar [of misschien al over een paar maanden] nog de bodem van de disccussie vormen, kun je nog een nalezen hoe dat 'nu' werd 'ontdekt'.
Het oudste is van Roger Cohen. Het begint met de mysterieuze constatering dat sinds het begin van de deze eeuw democratie zijn glans heeft verloren. Dat was voor mij al wat langer zo toen ik zag hoe in [on]democratische landen de 'manipulatie' en 'storytelling' was begonnen, en de verkiezing een soort 'winner-takes-all' wedstrijd werd voor de volgende dictator. Het 'kapitaal' kan veel staatsorganisatie overnemen, De grenslijn tussen authoritarisme en democratie vervaagt. Zouden we het niet zonder 'democratie' kunnen stellen? Per slot heeft 'democratie' geleden van 'overselling'. Een beetje minder fundamentalistisch zou ook kunnen. De nieuwe authoritaire structuren die in China en Rusland ontstaan zouden wel eens de nodige 'verfrissing' kunnen geven. Maar nee!!, besluit hij: "Thugs and oppression ride on it", en alleen met echte democratische structuren kun je daar wat aan doen.
Friedman in 'We’ve Only Got America A' gaat in op de afnemende wereldhegemonie --met vooral als model de VSse middle-class maatschappij die nooit getekend werd door dominante aristocratie of pauperisme. Wat komt doorvoor in de plaats? Amerika wordt 'weak' als ordenende wereldmacht. Toen dat met Engeland gebeurde, stond Amerika 'soepel' klaar om die rol over te nemen. Maar wat nu? Friedman wijst op twee hoopvolle tegenpolen die samen opkomen. Enerzijds het economisch groeiende China [met India niet te vergeten] maar van de andere kant een heel nieuwe ster aan het firmament, zij het het een met diepe roots in 'democratie' en de alleroudste voorgeschiedenis daarvan. Hij noemt het:
--" ... a rising collection of superempowered individuals, as represented by the WikiLeakers, among others. What globalization, technological integration and the generalflattening of the world have done is to superempower individuals to such a degree that they can actually challenge any hierarchy -- from a global bank to a nation state -- as individuals."
Vervolgens is er een artikel van Michael Moore die zijn openlijke steun aan WikiLeaks motiveert door na te gaan wat we hadden meegemaakt als in de begintijd van de Vietnam-oorlog en Iran-oorlog zoiets als WikLeaks had bestaan. Kortom, een integratie van de WikiLeaks-cultuur in de wereldcultuur. [Zou het de rol kunnen krijgen van 'Het oog van God, dat alles ziet ... ' dat tot lang na de middelleeuwen een rol speelde in de het handhaven van de moraal van de upper class bij de 'lagere'?]
Tot slot een artikel waar ik al eerder naar verwees', van Kelly: Hoe gaan we om 'God Is Dood' van Nietzsche? Met de leegte? Dat zeer verwarde terrein wordt vooral op basisniveau micro-godsdienstsociologisch in kaart gebracht. Heel verhelderend!
______________________
ROGER COHEN, Democracy Still Matters, NYT, September 20, 2010,
http://www.nytimes.com/2010/09/21/opinion/21iht-edcohen.html
THOMAS L. FRIEDMAN, We’ve Only Got America A, NYT, December 14, 2010,
http://www.nytimes.com/2010/12/15/opinion/15friedman.html
Michael Moore : Pourquoi j'aide Julian Assange Michael Moore, Vertaald uit Huffington Post.
http://www.courrierinternational.com/article/2010/12/15/michael-moore-pourquoi-j-aide-julian-assange.
Michael Moore, Oscar and Emmy-winning director, Why I'm Posting Bail Money for Julian Assange, Huffington Post, December 14, 2010 http://www.huffingtonpost.com/michael-moore/why-im-posting-bail-money_b_796319.html
SEAN D. KELLY, Navigating Past Nihilism, NYT-blogs, DECEMBER 5, 2010,
http://opinionator.blogs.nytimes.com/2010/12/05/navigating-past-nihilism.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 17 December 2010
Soms gebeurt er iets in alle stilte, en zo 'gewoon-gewoon', dat alleen een dichter het kan benoemen. Zelfs de lezer moet er even de tijd voor nemen. En zo trof ik vanmorgen in mijn mail het onderstaande 'niets'-zeggende gedicht toen ik terugkwam van de traumatoloog. De zoveelste, maar een oude bekende, want hij was ruim tien jaar geleden mijn benedenbuurman. Hij bestudeerde nog eens de foto's. Hij vaagde alle voorgaande medicaties weg, en zorgt er nu voor dat er binnen een paar dagen een 'scanning' komt ipv zeven Maart!!
" ... cut down ... overgrowth ... to see a gracious forthright house ... empty of meaning ... ".
Ontroerend omdat het zo 'gewoon-gewoon' is:

On Upnor Road, by Elizabeth Spires

   Set back from the street behind a stand of trees,
a shuttered house unnoticed by casual passers-by,
   where I see you standing in the middle of your life,
poised to enter a summer evening where there will be
   drinks and then a meal on an old stone terrace,
and it will seem, as the glass of wine is lifted to your lips,
   that no one you know will ever have to die.
All this, of course, has already happened, happened
   many times, never to happen again. In that faraway dark,
two voices softly braid themselves into one murmuring
   conversation, but words spoken so long ago
want to be private. I would not imagine it otherwise.
   Unasked, I have entered a memory I was never part of,
and come face to face with love's leisurely vanished pace.
   Everything's changed. The new owner's cut down trees,
cleared decades of overgrowth to let the light in, and anyone
   passing right now will only see what the too-bright
present wants them to see: a gracious forthright house,
   empty of meaning, sitting overexposed in spring sunlight.

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 18 December 2010
Het stukje met de vier speculaties over 'de moderne tijd' dat ik Donderdag schreef, vergt nog wat aanvulling. Als laatste noemde ik een artikel van Kelly waarin het doorwerken van de gedachte van 'God Is Dood' van Nietzsche werd uitgewerkt. De groep onderzoekers waaruit dat artikel voortkwam, was daarvoor op zoek gegaan bij moderne 'westerse klassieken' om daarvoor aanwijzigingen te vinden. Helaas kan ik het complementaire artikel, ik dacht van Ross Douthat, niet kunnen vinden wegens mijn beperkte toegang tot het Internet. Dat ging over nogal verrassende recente veranderingen in de PEW-onderzoeken en gaf vooral aanwijzingen voor het stemgedrag van 'middle class christenen'. Iets te specialistisch. Daarom dus niet.
Zonder in te gaan op alle scholastieke details van die opmerking van Nietzsche constateert Kelly dat de God van de vroege christentijd, waaruit alle waarheden en normen voor een 'goed geleefd leven' voorkwamen, niet meer bestaat: " ... the world is an abyss of meaning rather than its God-given preserve". 'We hebben hem zelf doodgemaakt'. Hij bedoelt waarschijnlijk Galilei, Spinoza, Descartes e.d.
Overigens maakt een van de lezers het relevante commentaar dat dit pas is gebeurd nadat in de derde eeuw een felle strijd is gevoerd om de 'hegemony on the market of ideas': Gewonnen door de Joods-Christelijke eenheidsgedachte. De Romeinse en Griekse tradities waren op dit punt behoorlijk tolerant. Intussen houdt Luc Ferry vol --terecht naar mijn mening-- dat de werkelijke bijdrage aan de cultuur door het Christendom niet die 'eenheidsgedachte' is, maar de menselijke solidariteit: Het 'gat in de markt' van de Romeins-Griekse slavencultuur. Tot op heden vinden we die terug in onze hang naar 'universele mensenrechten', alle 'eenheidsgedachten' ten spijt.
Maar wat doet een cultuur die opeens 'geen vast punt' meer heeft? Kelly gaat op zoek naar de variabele aanpakken. Positieve en destructieve.
Enerzijds vindt hij persoonlijkheden zoals Luther King en Beauvoir die daarin ruimte zagen, en met verve propageerden, dat er geheel nieuwe mogelijkheden waren voor de menselijke ontwikkeling en [sociale] mobililiteit. Anderzijds vindt hij dat het gebrek aan een 'vast punt voor wat een goed en volmaakt leven is', veel mensen in verwarring brengt. Dat zijn de negatieve effecten. Hij noemt een boek van Eliot, met de typische persoonlijkheid Prufrock [ken ik niet; tzt op Google zoeken!!], en 'Wachten op Godot', van Samuel Beckett, dat mij bekender is. [Óok even natrekken!!]
Het interessante van het artikel van Kelly is dat hij stilstaat hoe 'God' nog voortleeft in vele kleine kringen die aan 'andere bronnen' dat universeel geldende van de joods-christerijke traditie toeschrijven. Soms met 'tolerantie' voor anderen daarbuiten die dat principe niet aanhangen [zij het 'a-strale' kennis, ongebreidelde intuïtie of 'dromen'; en vergeet de huidige 'wetenschappelijke methode' niet!]. Soms ook hangt het eigen geloof daarin samen met het feit dat de hele wereld, ook buiten hun kring, daarin 'móet' geloven om er zelf bevrediging-en-geluk in te kunnen vinden. In het begin werd dat 'normaal' gevonden, maar in de huidige maatschappij gelden dezulken als 'ruziemakers', fanataten, extremisten e.d. en worden zélf uitgestoten.
Tot zover is de huidige maatschappij gevorderd op haar zelf-acceceptatie van wat Nietzsche noemde 'God Is Dood' op weg naar een nieuwe wereld. Boeiend, en voor iedereen leesbaar en zichtbaar, ook in literatuur en observaties die Kelly niet noemt.
______________________________
SEAN D. KELLY, Navigating Past Nihilism, NYT-blogs, DECEMBER 5, 2010, Voor referentie zie Donderdag jl.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 19 December 2010
Ik kom terug op die vier speculaties over 'de moderne tijd' waar ik Donderdag over begon. Het is niet alleen boeiend, maar het geeft ook aansluiting bij je alledaagse observaties in eigen omgeving, en speculaties daarover.
Gisteravond op het internet heb ik de boeken die Kelly [van 'Navigating Past Nihilism'] noemt nagetrokken. Over de persoon Prufrock staan er twee recente artikelen van vier pagina's, en over Waiting for Godot staat er zelfs een zeer uitgebreid artikel van veertien pagina's. Dat laatste bevat ook heel veel historische en theater-technische details die weinig ter zake doen in de onderhavige discussie. Vrijwel alleen wat onder het hoofdstukje 'Philosophy' en de paragraaf 'Existentialism' staat was mij bekend, en lijkt mij relevant. Ik heb het stuk toentertijd verschillende malen gezien en beleefd, zowel in Parijs als in London, en het maakte telkens diepe indruk op mij. Ik meen mij zelfs een NLse uitvoering te herinneren --waaraan ik de naam Bernard Droog verbind-- maar die vond ik niet terug. Mijn 'overall'-reaktie van toen herinner ik mij ook. Het is een karaktertrek geworden. Na een tijdje 'Wachten op Godot' roep ik 'Stop!', en maak zelf mijn keuze. Met die 'afhankelijke vruchteloosheid' wilde ik niets meer te maken hebben. Weliswaar werd dat later verrijkt, ingekleurd, aangepast, 'na-en-door' mijn intense ervaringen met retraites [boeddhistisch], maar mijn karaktertrek is gebleven.
In zijn onderzoek bij moderne 'westerse klassieken' kwam Kelly ook terecht bij de roman van Herman Melville, Moby Dick. Dat was een verrassing voor mij, en dat ga ik ook natrekken. Al dertig jaar vóór Nietzsche zijn opmerking maakte, beschreef Melville een weg die ons los zou kunnen maken van " ... the kind of universal meanings for which the monotheistic tradition of Christianity had hoped ... quot;.
--"[Melville] encourages us to "lower the conceit of attainable felicity"; to find happiness and meaning, in other words, not in some universal religious account of the order of the universe that holds for everyone at all times, but rather in the local and small-scale commitments that animate a life well-lived. The meaning that one finds in a life dedicated to "the wife, the heart, the bed, the table, the saddle, the fire-side, the country," these are genuine meanings".
Dat is wat anders dan 'Wachten op Godot" tot die ons DE GROTE WAARHEID komt brengen. Het is heel 'boeddhistisch' zelfs: "lower the conceit of attainable felicity".
Bij nader inzien betekent het voor mij ook het ultieme losmaken van 'de autoriteit'. Een aanmoediging om zélf op avontuur te gaan.
Op die manier kunnen er natuurlijk toch [regionale] groepen ontstaan waarin deze waarden gezamelijk worden gecelebreerd. Het oog-oog contact, en de fysieke aanwezigheid, behouden hun eigen wetten. Twitter en Facebook ten spijt.
Melville noemde het 'polytheisms', en ook Nietzsche gebruikte dat woord. Het woord 'nihilisme' dat --terecht-- aan Nietzsche wordt toegeschreven, was heel 'neutraal' bedoeld: "Wat doen we met het Niets dat voor ons staat?" Later, in het gewone spraakgebruik, kreeg het negatieve bijbetekenissen van 'nietsnutterij' en dergelijke sociale en psychologische ongein. Daar moet je wel op letten met je observaties.
____________________
T. S. Eliot: The Love Song of J. Alfred Prufrock, http://www.wsu.edu/~wldciv/world_civ_reader/world_civ_reader_2/eliot.html
The Love Song of J. Alfred Prufrock - http://en.wikipedia.org/wiki/The_Love_Song_of_J._Alfred_Prufrock
Waiting_for_Godot - Wikipedia, the free encyclopedia, http://en.wikipedia.org/wiki/Waiting_for_Godot
SEAN D. KELLY, Navigating Past Nihilism, NYT-blogs, DECEMBER 5, 2010, Voor referentie zie Donderdag jl.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 20 December 2010
Mijn 'verrassing', gisteren, om in het lijstje van boeken in Kelly's artikel 'Navigating Past Nihilism', Herman Melville's Moby Dick aan te treffen, zette mij ertoe om deze 'vreemde eend in de bijt' [de 'bijt' in mijn grijze cellen!!] eens nader te bekijken. Niets is gemakkelijker tegenwoordig dan Moby Dick gewoon in Google te zetten. Ik vond inderdaad meteen de "crême de la crême in a nutshell".
Ik kende het verhaal alleen van een [of twee?] films van vele jaren geleden, en het was mij bijgebleven als een soort avonturenverhaal uit de vroege walvisvaart: zeemansavonturen. Dat is zeer zeker een deel van de [oorspronkelijke] bedoelingen van Melville geweest. Er was in de voorgaande jaren een heel concreet beschreven 'aanvaring' geweest met een kwaadaardige walvis, waarbij het schip was gezonken. Melville had als zeeman ook enkele jaren op een walvisboot doorgebracht, en
--" ... believed that no book up to that time had portrayed the whaling industry in as fascinating or immediate a way as he had experienced it".
Maar wat juist in de tijd dat hij in 1851 het boek gereed had óók gebeurde, was de verschijning van twee andere boeken die al vrij snel tot de fundamenten van de Amerikaanse bewustwording werden gerekend. Dat was allereerst Uncle Tom's Cabin van Harriet Beecher Stowe dat de Amerikanen bewust maakte van de 'immorele slavernij'. Per saldo leidde dat [even kort-door-bocht!] tot de Civil War. Lincoln, die Stoweontmoette bij het begin daarvan, schijnt haar te hebben begroet met: "So this is the little lady who started this great war" ['Cultureel juist. Historisch wellicht niet].
Het andere 'iconische boek' was The Scarlet Letter, van Nathaniel Hawthorne. Dat is in Europa minder bekend. Het gaat over een 'overspelige vrouw' met kind en Hawthorne fundeert in de analyse daarvan enkele grondbegrippen over 'zonde', 'schuld', e.d. Melville kende beide auteurs, maar was zeer bevriend met Hawthorne voor we hij grote bewondering koesterde.
Wellicht onder diens invloed schreef Melville een meer allegorische en symbolische tekst. De verteller, een zekere Ishmael, denkt na over wat er gebeurt, en onderkent bijvoorbeeld de 'obsessie' van de kapitein voor wie het niet meer gaat over 'gewoon zakelijke vangsten', maar om het doden van die ene speciale walvis die hem ooit had verwond. Zodoende zit het boek vol met reflecties over ''... obsession, religion, idealism, courage versus pragmatism, revenge, racism, sanity, hierarchical relationships, and politics".
Met deze karakterisering van het boek wordt het begrijpelijk dat Kelly het opneemt in zijn studie over 'hoe om te gaan met nihilisme'. Het wordt laveren tussen de extremen van 'fanatisme' en 'onverschilligheid' bij gebrek aan een allesoverheersende 'eenheidsgedachte'.
Anders dan Uncle Tom's Cabin, en The Scarlet Letter, krijgt Moby Dick niet meteen die status van 'founding book'. Dat duurt veel langer, hij was zijn tijd nog nét iets te ver vooruit. Pas als met de Eerste Wereldoorlog, als vertrouwde Westerse waarden opeens verdwijnen, komt de nadere bestudering van Moby Dick op gang. Tot op heden, want Kelly en de zijnen schrijven een boek dat binnenkort verschijnt: "All Things Shining: Reading the Western Classics to Find Meaning in a Secular Age"
Zo zie je maar hoe 'kunst' ons weer helpt 'betekenis' aan ons leven te geven.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 21 December 2010
Ik ben wat gaan neuzen op de blog van Sean Kelly, de schrijver van het artikel in NYT dat mij al een paar dagen inspiratie geeft. Het thema van polytheism [ieder zijn eigen 'God'] komt daar regelmatig aan de orde in de reakties van zijn studenten, zijn collega's van de Universiteit en andere lezers.
Een daarvan vraagt:
--"Is er in deze situatie nog sprake van 'het heilige'? [The Sacred]. In de tijden van de joods-christelijke eenheidsgedachte was dat duidelijk. Maar nu?"
Om daarop de antwoorden gaat Kelly terug naar een 'definitie' van het sacrale van Nietzsche, namelijk dat waarover men niet lacht, niet afwijst, niet belachelijk vindt. Integendeel, het is overtuigend van zichzelf. Maar het is juist dat wat in het moderne polytheism ontbreekt.
Dat was dan ook de oorzaak van die vraag. Met alle respect voor andermans meningen die men verder niet deelt, is er geen idee meer op de wereld waarover niet iemand --of een groep-- meent te moeten 'lachen'. We moeten het dus zoeken in de individuele beleving als we dat gevoel van dat 'sacrale' dat overstijgende dat ons onmiddellijk overtuigt, en gevoelens van zekerheid geeft, willen terugvinden.
Hij constateert dat er ook nu in iemands leven momenten zijn waarvan je 'opeens en onweerstaanbaar' zeker weet wat je moet doen. Zeker weet wat "het goede bij uitstek" is. Dat is namelijk het wezenlijke kenmerk van dat 'sacraal-overtuigende'.
Kelly zoekt naar voorbeelden en haalt het meesterschap aan. 'Meesters' op hun eigen terrein zijn onderzoekers, tasters en probeerders. Het is ontdekking en zelfontdekking die telkens de weg wijst van het "zeker weten". Dat is moeilijk overdraagbaar, en zeker niet universeel, maar de toewijding van een leven lang 'bezig zijn' op de toppen van zijn kunnen, steekt er achter. Daar zoekt Kelly zijn voorbeelden. Denk aan een toppianist, of een chirurg of wellicht ook andere vakmanschappen.
Deze grondgedachte kan verder worden uitgediept en is veelbelovend. Ook in de blog van Kelly wordt er verder over nagedacht. Ik laat het hierbij als 'inspiratie' voor de lezer. Ik verhuis zo dadelijk terug naar mijn eigen flatje. Morgen verder.
De betrokken blog heet All Things Shining en ik citeerde de entry van 5 december jl.
_______________________
Is there a phenomenon of the sacred now? December 5, 2010. http://allthingsshiningbook.wordpress.com/
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 22 December 2010
In Le Monde van Maandag trof ik een artikel dat mooi aansluit bij de discussie over 'polytheisms' waar ik mij de laatste dagen mee heb beziggehouden, maar daarvan een heel andere kant belicht. Het draait om het franse begrip 'laïcité'. Je kunt dat 'gemakkelijk' vertalen door 'lekendom', maar dat is weinigzeggend. 'Niet-religieus', is ook zo'n 'gemakkelijke' vertaling, maar het komt er al wat dichterbij. Met die vertaling kom je in het vaarwater van 'anti-religieus', en dat is het helemáál niet! Strikter formeel-juridisch is het de Scheiding tussen Kerk en Staat, en dan schrijf je het ook met een hoofdletter: Laïcité.
Maar in werkelijkheid is het de dieperliggende 'filosofie', die ten grondslag ligt aan de 'Republikeinse Gedachte', ook al zo'n 'moeilijk te vertalen begrip' omdat hierin het woordje 'republiek' méér betekent dan een staatkundige vorm; naast 'koninkrijk' bijvoorbeeld. Door het te vertalen als 'godsdienstvrijheid' kom je er nog het dichtste bij, mits je 'godsdienst' niet beperkt tot de klassieke godsdiensten of afgeleiden daarvan. Het gaat vooral om 'denkvrijheid', al blijft het publiek daarbij vaak denken aan 'godsdienstachtige denkstructuren'. Na lange ideologisch-filosofische gevechten heeft deze Laïcité zijn vorm gevonden in 1904 en 1905 met wetten op de Vrijheid van Vereniging. Toen werd 'De Kerk' toen een 'vereniging' in de zin van de wet, en werd de scheiding van Kerk en Staat een feit.
En hier ligt de link met de 'polytheisms' van de laatste dagen uit Amerikaanse bronnen. Om met verschillende 'polytheisms' om te gaan heb je principiële denkvrijheid nodig, en die is in de Amerikaanse cultuur veel vanzelfsprekender.
Abdennour Bidar, de schrijver van het Le Monde artikel: 'Il est urgent de mettre en oeuvre une véritable pédagogie de la laïcité' betoogt dat het slecht gesteld is met de beleving van de 'laïcité' in Frankrijk. Het is 'verjuridiseerd', en in de processen die daarover worden gevoerd, wordt het gezien als een 'andere ideologie', die bevochten moet worden. Dat is fataal. Het 'leeft' niet meer. Er moet meer aan 'opvoeding' worden gedaan op dat punt.
Misschien is Bidar te pessimistisch, maar om te laten zien dat 'laïcité' de voorwaarde is voor vrijheid van denken noemt hij vier pregnante voorbeelden die ik hier reproduceer. Dat weet je metéén hoe diep dat begrip 'laïcité' zit.
Socrates was 'laïque', want hij zei: 'Ik weet maar één ding, en dat is dat ik niets weet'.
Descartes was 'laïque', want vóór hij zei 'je pense, donc je suis', zei hij: 'je doute, donc je suis'.
Averroès, (musulman 1126-1198) was 'laïque' omdat hij in zijn belangrijkste werken betoogde dat religieuze wetten moesten onderzocht met 'De Rede'.
Lao-Tse was 'laïque' omdat de Tao begint met de uitspraak dat er geen unieke weg naar 'wijsheid' is.
En zo, besluit Bidar, is de Franse 'laïcité politique' en de 'neutralité de l'Etat' eenvoudigweg de codificatie van deze 'kritische positie die de geest moet innemen' om in alle vrijheid en helderheid vragen te stellen aan, en over, de 'waarheden' die onder de mensen circuleren.
Mooi gezegd, nietwaar?
__________________________________
Abdennour Bidar, Il est urgent de mettre en oeuvre une véritable pédagogie de la laïcité, Le Monde, 20.12.10
http://www.lemonde.fr/idees/article/2010/12/20/il-est-urgent-de-mettre-en-uvre-une-veritable-pedagogie-de-la-laicite_1455889_3232.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 23 December 2010
Het seizoen van de Nieuwjaarsvoornemens is weer aangebroken, en dat was voor Prospect Magazine een reden voor een duik ik de 'self help' literatuur en andere hulp bij 'zelfrealisatie'. Er zijn nogal wat boeken, maar er zijn ook kortere en langere workshops waar je dergelijke vaardigheden kunt opdoen of vergroten. Soms gebaseerd op de laatste wetenschappelijke kennis over de werking van onze hersenen, soms op technieken van heel andere soort.
Een gespecialiseerde journalist, Oliver Burkeman, die zich de laatste jaren heeft verdiept in wat-werkt-en-wat-niet-werkt, hoorde aanvankelijk zelf bij de groep die al dat 'gedoe' met de allergrootste scepsis, zo niet afwijzend, bekeek.
Nu vindt hij dat je er van kunt leren, mits je dat wereldje met 'gezonde scepsis' blijft bekijken. Sceptisch! Niet cynisch!!
--"We hoeven dat wereldje ècht niet over te laten aan eeuwig-glimlachende goeroes of aan leraren-met-zieldoorborende-blik".
Hij publiceert binnenkort daarover een boek met de bescheiden ondertitel: "How To Become Slightly Happier and Get a Bit More Done". Een van de technieken die hij zelf gebruikt [omdat het werkt!!] is een 'gratitude journal', en soort dagboek met je 'dankbaarheidsmomenten'. Het doet mij denken aan wat Ghislaine aan zichzelf, en aan haar clienten telkens vraagt: "Ben je 'in je zaligheid'?". Met andere woorden:
--"Voel je je helemaal lekker?" Zelfs als je ziek bent, kan dat 'complete gevoel' je overkomen.
--"Ja?, OK, geniet van dat moment, en laat het daarbij".
In dat Prospect-artikel, 'Saving self-help from itself', van Jessica Holland, trof ik nog een heel andere benadering. Ella Berthoud vraagt zich af of het lezen van een goede roman over een persoon niet evenveel invloed heeft als al die 'studieus-analytische' benaderingen. Ze noemt als voorbeeld Anna Karenina van Tolstoi. Terwijl je zo'n boek leest, leid je een ander leven, met andere situaties die 'anders' worden opgelost. [you live another life while you're reading a novel; that helps you learn about how to deal with different situations].
Berthoud biedt het aan als 'bibliotherapy'. Na een interview met haar over je literaire smaak en voorkeuren kan ze je een lijstje van acht titels geven van 'levensboeken'. Per slot is het toch veel leuker om romans te lezen dan je verdiepen in je 'brain wiring' gedurende workshops, nietwaar?
--"It sounds much more fun than sitting through a motivational seminar or learning about your brain's wiring".
_________________________
Jessica Holland, Saving self-help from itself, Prospect Magazine, 20th December 2010
http://www.prospectmagazine.co.uk/2010/12/self-help-burkeman-bibiliotherapy-school-of-life/
Het artikel beval veel verwijzingen naar aktuele boeken. Het beste kun je zelf dat artikel op je scherm halen. Hier een greep:
The Self-Help Summit, The Self-Help Summit, SATURDAY 15 JANUARY 2011
HELP!, Is the self-help industry really making anybody happier? Zie spekerslijst.
http://www.theschooloflife.com/Events/Self-Help-Summit_2
Jonah Lehrer, How We Decide, zie verder Amazon
Jonathan Haidt, The Happiness Hypothesis: Putting Ancient Wisdom to the Test of Modern Science, zie verder Amazon
Gretchen Rubin, [book]The Happiness Project, [site] http://www.happiness-project.com/
Met o.a. interview met Oliver Burkeman.
Merlin Mann, http://www.43folders.com/
Susan Elderkin and Ella Berthoud, The School of Life's Bibliotherapists
http://theschooloflife.typepad.com/the_school_of_life/2008/08/the-school-of-l.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 24 December 2010
Op de eerste dag van deze maand besloot ik om in dit dagboek ook enige aantekeningen op te nemen onder de titel 'dagboek van een kreupele'. Ik was toen juist 'gezegend' met de noodzaak mij met twee krukken te moeten voortbewegen. Toch heb ik mij veelal beperkt tot mijn gebruikelijke 'street observations'.
Om mijn lezers te informeren heb ik kortgeleden De Reisbrief leven ingeblazen met een overzicht van de gebeurtenissens sinds de 'knieval'. Zie daarvoor mijn Spaanse en NLse blogs. Na de noodopname in het ziekenhuis omdat de pijn de pan uitrees --zie 8 9 en 10 december-- heb ik bij mijn buurvrouw Margarita ingewoond, maar op dit moment woon ik weer in mijn eigen flatje onder 'bewaking' van Ignacio. Nog steeds is pijn de limiterende factor. Ik beperk mij tot slof-slof-met-krukken binnenshuis. Het wachten blijft op de speciale scans waarvoor ik naar Tenerife moet, en dat duurt wellicht nog een paar weken.
Margarita is voor de Kerst naar haar moeder op het vasteland. Vanavond zal ik doorbrengen bij Ignacio. Te beginnen met de traditionele toespraak van de koning, Juan Carlos II. Daarna kerstdiner met zijn familie. Dat is óók deel van onze traditie.
Intussen ben ik wel toegekomen aan de Babelia van het vorige weekend met als thema kinderboeken en verhalen. Ik ben verrukt van een [engels] boek dat in het Spaans is vertaald. "1001 libros infantiles que hay que leer antes de crecer" [1001 kinderboeken die je gelezen moet hebben vóór je kunt groeien]. Omdat er ook bij staat dat goede kinderverhalen per definitie ook leerzaam zijn voor volwassenen van vijftig en meer, heb ik besloten het te kopen als "dankcadeau" voor Margarita. Het zijn de belangrijkste kinderboeken van de hele wereld. Er zijn dertig originele spaanse kinderverhalen bij. Ik ben benieuwd.
Omdat ik sowieso niet naar het Zuidelijk Halfrond kan reizen, zal ik meer tijd hebben om te lezen. Ik koop dan meteen een boekje met chinese kinderverhalen, de oudst bekende, uit de Qin-dynastie [221-206 vC] waarover Babelia ook enthousiast is. Ik ga op het internet speuren hoe ik dat precies kan regelen, en wat --eventueel-- de engelse versie is. Dan koop ik die voor mezelf.
_______________________
ROCÍO GARCÍA, Para leer y ser feliz, REPORTAJE: ESPECIAL LITERATURA INFANTIL Y JUVENIL. Babelia 18/12/2010
http://www.elpais.com/articulo/portada/leer/ser/feliz/elpepuculbab/20101218elpbabpor_3/Tes
1001 libros infantiles que hay que leer antes de crecer. Selección realizada por Julia Eccleshare. Prólogo e ilustraciones de Quentin Blake, entre otros. Traducción de Ferran Alaminos, Estrella Borrego, Ana Guelbenzu, Fernando Emilio N´poles e Israel Ortega. Grijalbo Ilustrados. Barcelona, 2010. 960 p´ginas. 35 euros.
Ik heb dit boek inmiddels op het Internet gekocht. Ik zoek nog de Engelse versie:
1001 Children's Books You Must Read Before You Grow Up by Julia Eccleshare, Quentin Blake (Preface), Hardcover, 960 pages, Published October 27th 2009 by Universe (first published 2009) ISBN 0789318768 (ISBN13: 9780789318763)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Kerstmis 2010 [Zaterdag]
In de Babelia van vorige week [die van deze week ligt nog ongelezen] over kinderboeken trof ik ook een boek aan van Franse origine. Het is gemaakt voor kinderen van 11 jaar en ouder en is getiteld 'Ahora que lo pienso'. Moeilijk te vertalen, maar met 'nu ik eens nadenk ...' of met 'nu ik denk ...', kom je aardig in de buurt. Onder het kopje 'Primeros pasos en filosofía' schrijft Elisa Silló enthousiast dat het hier niet om de antwoorden op levensvragen gaat, maar over de manieren om er over te denken. Het is gericht op het zelf denken van de kinderen, eigen meningsvormimg en zelfkritiek. Het is veeleisend en ludiek, en ouders èn kinderen kunnen er samen van leren.
Ik ken de dominantie van filosofie ['philo'] in het middelbaar onderwijs, maar van een aanloop daartoe in de kindertijd had ik geen weet. Ook had ik Woensdag geschreven over het franse filosofie-onderwijs in verband met de kritiek in Le Monde: 'Il est urgent de mettre en oeuvre une véritable pédagogie de la laïcité'.
Ik heb daarom het Franse origineel nagetrokken. Het is, zoals Silló schrijft, gebaseerd op uitgebreide discussies met kinderen om de aansluiting bij de kinder[denk]wereld te verzekeren. Een filosoof en vier kinderboekenschrijfsters hebben dat karwei geklaard. Dertig thema's worden in het boek behandeld, maar er schijnt een fiche-dienst te zijn met later bedachte thema's.
Maar de Franse titel is even moeilijk te vertalen als de Spaanse: 'Pense pas bête'. Dat komt deels van de 'sectarische' achtergrond van deze 'jeugdtaalcultuur'. Het zij zo.
Vrij letterlijk betekent het 'Denk niet stom'. Maar omdat die 'kreet' inmiddels voor van alles wordt toegepast --en populair is op T-shirts-- moet je ook denken aan 'Wees slim!' Als je denkt aan de uitdrukking 'c'est bête comme chou' waarvan de vaste vertaling is 'kinderlijk eenvoudig' of 'dat is kinderspel' zou je voor 'Pense pas bête' óók moeten denken aan 'Denken is geen kinderwerk'. Dat moet jong-volwassenen vanaf 11 jaar, die zich juist losmaken van hun 'kinderlijkheid', toch aanspreken, denk ik.
Denk ook aan: 'pas si bête', met de vaste vertaling 'zo gek niet'.
Kortom, een raadselachtige en --juist daarom een-- aantrekkelijke titel.
En, voorzover ik begrijp, een heel populair [kinder]boek in Frankrijk.
Na deze excursie is het Franse philo-onderwijs moest ik denken aan een razend populair programma in de sector 'Sciences'. In de zomer, als ik in Frankrijk ben, kijk ik er vaak naar, maar ik blijk er nog nooit over te hebben geschreven. Vandaar dat ik het nu [eindelijk] eens documenteer. Centraal in het programma staat een enthousiaste natuurkunde leraar Jamy die met maquettes en modellen helder en boeiend uiteenzet wat er 'eigenlijk' gebeurt bij de raadselachtige waarnemingen in 'de natuur' die de twee andere teamleden aandragen. Het programma heet "C'est pas Sorcier", en laat zich het beste vertalen met: 'Het is geen tovenarij'. Dat is precies de sfeer van de nuchter-wetenschappelijke uitleg die Jamy ons telkens 'voortovert'.
_________________________
ELISA SILIÓ, Primeros pasos en filosofía, Babelia, 18/12/2010
http://www.elpais.com/articulo/portada/Primeros/pasos/filosofia/elpepuculbab/20101218elpbabpor_13/Tes
Ahora que lo pienso, Autores: Gwénaëlle Boulet, Anne-Sophie Chilard, Marion Joseph y Lucie Tourette, Asesoramiento: Oscar Benifier, Ilustraciones de Pascal Lemaître, Traducción de Teresa Marcos, SM. Madrid, 2010, 138 páginas. 17,50 euros
Pense pas bête, A.S. Chilard, G. Boulet, Editeur Bayard Jeunesse. Avril 2008, Collection Astrapi Pense Pas Bete, ISBN 274702587X
C'est pas sorcier. kijk op http://fr.wikipedia.org/wiki/C'est_pas_sorcier, en op: http://c-est-pas-sorcier.france3.fr/
Il est diffusé depuis le 11 septembre 1994 sur les chaînes de télévisions française France 3 et belge La Deux.
DVD's te koop op: http://www.dvode.com/cestpassorcier_boutique/ en bij Amazon.fr in luxe koffertje
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 26 December 2010
Ik ben blij dat de moderne positieve wetenschap geen "Rome" heeft als centrum.
Die gedachte kwam bij mij op toen ik in Babelia een uitgebreid artikel las met veel vergelijkingsmateriaal over Literatuur en Macht op basis van studies over de Inquisitie --met name de Spaanse variant-- en het Stalinisme. Allebei hadden ze geheime archieven met aanklachten door 'verklikkers' over 'andersdenkenden'.
In de wetenschap kenden we John Maddox, de flamboyante hoofdredacteur van Nature die vond dat Rupert Sheldrake's boeken moesten worden verbrand.
Op universiteiten is er vaak veel 'kinnesinne'.
Maar een "Rome" voor de wetenschap hebben we niet. Gelukkig maar. [100 woorden]
______________________
JUAN GOYTISOLO, Literatura y poder, Babelia, 18/12/2010, REPORTAJE: LIBROS / Opinión
http://www.elpais.com/articulo/portada/Josef_Stalin/Santo_Oficio/Inquisicion/Literatura/poder/elpepuculbab/20101218elpbabpor_15/Tes
Sir John Royden Maddox, (1925-2009], http://en.wikipedia.org/wiki/John_Maddox
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 27 December 2010
Ik moest vandaag in het 'medische circuit' duiken om de noodbehandelingen van Vrijdag jl te 'consolideren'. Het heeft inderdaad de hele dag geduurd.
Gelukkig vond ik in mijn Poem-A-Day e-mail iets wat mij heel geschikt lijkt voor mijn NLse lezers. Het moeten prachtige dagen zijn, met zoveel sneeuw. Ik krijg de allermooiste foto's toegestuurd, met name van Yvonne, mijn buurvrouw-van-toen, met hoe 'onze straat' er nu uitziet. Ik heb er nostalgische herinneringen aan.
[Trouwens ook aan de 'rotzooi' als het gaat dooien.]
Daarom dit gedicht van Henry Wadsworth Longfellow. Het zit lekker-leesbaar in elkaar. Om hardop te lezen. Je kunt dan lekker "zwijmelen-rijmelen" om deze allermooiste momenten van De Witte Kerst van 2010 goed in je geheugen te prenten.

Snow-Flakes

Out of the bosom of the Air,
Out of the cloud-folds of her garments shaken,
Over the woodlands brown and bare,
Over the harvest-fields forsaken,
Silent, and soft, and slow
Descends the snow.

Even as our cloudy fancies take
Suddenly shape in some divine expression,
Even as the troubled heart doth make
In the white countenance confession,
The troubled sky reveals
The grief it feels.

This is the poem of the air,
Slowly in silent syllables recorded;
This is the secret of despair,
Long in its cloudy bosom hoarded,
Now whispered and revealed
To wood and field.

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 28 December 2010
Toen ik hoogleraar was bij Industrieel Ontwerpen, TUDelft, was ik eens medebegeleider van een groepje studenten die de 'rolstoelkeuken-van-de-eeuw' wilden ontwerpen. Omdat ik 'marketing' in mijn vaandel had, vroegen ze mij advies over de vragenlijsten waarmee ze 'rolstoelers' konden benaderen om zodoende hun specifieke behoeften te peilen.
Ik suggereerde dat ze vooral ook zèlf in een rolstoel moesten gaan zitten, en bijvoorbeeld een maaltijd bereiden in een bestaande 'rolstoelkeuken'. En niet alleen dat. Ze zouden ook op andere manieren als pseudo-invalide in een rolstoel het leven van een 'rolstoeler' --ook buiten de rolstoelkeuken-- moeten meemaken.
Nou, dat klikte! Het avontuur alleen al! Bovendien kwamen ze in contact met de enthousiaste voorzitster van de regionale invalidenbond die heel aktief allerlei 'stageplaatsen' organiseerde waardoor onze studenten dagenlang aan-den-lijve het leven van 'rolstoelers' konden meemaken. Alleen thuis, Op straat. In de kroeg. Met de trein. Naar de universiteitsbibliotheek. Naar de collegezaal. En wat al niet meer.
In de nagesprekken die ik met de studenten had, domineerde een grote ervaring, namelijk hoe zich in hun eigen gevoel vrij snel een wereld van 'Wij' en 'Zij' ontwikkelde. 'Wij', de rolstoelers. 'Zij', de niet-rolstoelers.
Dat beeld schoot mij te binnen toen ik gisteren op een bankje zat voor het huisartsencentrum. Ik wachtte tot Ignacio mij kwam afhalen voor de volgende etappe in het 'medisch circuit'. Met mijn twee krukken onder handbereik zag ik rustig het verkeer aan mij voorbijtrekken. Lekker in het zonnetje.
Dat ik bij de ingang van het huisartsencentrum zat, maakte dat ik meer dan gemiddeld mensen zag met 'loopmoeilijkheden'. Ze moesten uit de auto of taxi worden geholpen. Ze kwamen alleen, of met een begeleider. Met krukken, of in een rolstoel, gingen ze vervolgens het centrum binnen. En omgekeerd. Meer dan een uur zat ik daar.
Natuurlijk was er daarnaast een meerderheid van benijdenswaardig kwiek lopende mensen die hun auto parkeerden, uit de bus stapten, of 'gewoon' kwamen aanlopen voor ze het centrum binnenstapten.
Geleidelijk kreeg ik dat 'Wij'-en-'Zij'-gevoel dat mijn studenten toentertijd zo had getroffen. Ik hoorde opeens bij die 'andere wereld'. Voor hoe lang? Ik weet het niet. Dat doet er ook niet toe. Ik ben nu 'wij' met de strompelaars, krukkenlopers en rolstoelers.
Dat gaf mij troost. Wellicht omdat mijn studenten indertijd óók hadden ontdekt dat hun 'meewarige gevoel' met gehandicapten, dat ze voorheen hadden, misplaatst was geweest.
--"Als je eenmaal binnen die wereld bent", hadden ze mij verzekerd, "gaat Het Leven gewoon door. Het is daar net zo gemakkelijk en moeilijk als bij ons".
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 29 December 2010
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 30 December 2010
Ik weet nog niet of het vandaag zal lukken.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 31 December 2010
Gery, die mijn stukje van gisteren had gelezen met mijn twijfel of het nog zal lukken, schreef mij zojuist: "Ik wens je toe, dat het in nieuwe jaar weer gaat lukken".
Heel hartverwarmend. Een prachtige Nieuwjaarswens.
Het is de debiliserende pijn die mijn schrijf-creativiteit in de weg staat. Soms valt het een aantal uren mee, en die kans grijp ik dan.
Maar het stukje wat ik onderhanden heb, lukte vandaag ook niet. Jammer, maar het zou 'ondermaats' worden als ik zou 'doordouwen'. Als ik het niet met mijn eigen kwaliteitsnorm afmaak. Het stukje komt heus wel.
'Vandaag geen stukje', komt wel vaker voor, maar om dat de laatste dag van het jaar te doen, sneed mij toch door de ziel. Dan liever een 'bladvulling' met een gedicht dat mij kortgeleden heeft getroffen. Als uitzondering op de regel, en ook zonder commentaar.
--"Geniet ervan!"
Ondanks de pijn heb ik dat ook gedaan. Het is dus een 'sterk gedicht'!!

As You Like It, Act II, Scene VII, William Shakespeare

Blow, blow, thou winter wind,
Thou art not so unkind
As man's ingratitude;
Thy tooth is not so keen,
Because thou art not seen,
Although thy breath be rude.
Heigh-ho! sing, heigh-ho! unto the green holly:
Most friendship is feigning, most loving mere folly:
Then, heigh-ho, the holly!
This life is most jolly.

Freeze, freeze, thou bitter sky,
That does not bite so nigh
As benefits forgot:
Though thou the waters warp,
Thy sting is not so sharp
As friend remembered not.
Heigh-ho! sing . . .

Einde Mijn Dagboek December 2010