San Sebastián de La Gomera, Zondag, 1 Mei 2011
Toen ik gisteren Babelia opensloeg werd ik getroffen door een reproduktie onder de titel Manhatten 1660. Het was een schilderij in de stijl van de Hollandse 17de-eeuwse meesters. Ik kende dat niet, maar ik herkende het wel, want ik heb de laatste jaren nogal wat bijeengelezen over de vroege geschiedenis van New York. Dat begint met een 'Hollandse Periode' van veertig jaar [1625-1664] vóór de verovering door de Engelsen, en het begin van de officiële geschiedschrijving. Per slot wordt de geschiedenis geschreven door de overwinnaars. Nietwaar?
Die Hollandse Periode, met 'Stuyvesant and all that' was praktisch alleen bekend via Washinton Irving en zijn satirische geschiedschrijving door de [gefantaseerde] Hollandse kolonist Dietrich Knickerbocker (1809). Dat bepaalde veel van de American Dream, met name waar dat Amerikaanse Vrijheidsgevoel vandaan komt. Een van de belangrijke boeken die deze valse American Dream corrigeren is van Russel Shorto, The Island At The Center Of The World, The Epic Story of Dutch Manhattan and the Forgotten Colony That Shaped America. Ik heb al in 2008 over dat boek geschreven. In 2009 is het in het NLs vertaald. Nu in het Spaans. Dat was de reden voor dat prachtige gezicht op Manhattan in 1660 in de stijl van de Hollandse meesters uit die tijd als illustratie in Babelia.
Maar ik was intussen wel nieuwsgierig naar de maker. Len Tantillo, werd hij genoemd. Het blijkt een architekt-historicus te zijn. Als architekt gespecialiseerd op 'rendering', het maken van presentatietekeningen van architektonisch ontwerpen. Als historicus is hij gespecialiseerd op de regio van de Hudson River. Op zijn website staat nogal wat van zijn werk, met name ook het schilderij dat in Babelia mijn aandacht trok. Ook andere havengezichten op de 'zeer Hollandse' trapgeveltjes in het Manhattan van toen. Op die website las ik ook dat er in September 2009 in het Westfries Museum in Hoorn een tentoonstelling van zijn werk is geweest onder de titel: "Hollanders and the Hudson".
De boekbespreking en het interview met de schrijver wordt voor de Spanjaarden nog eens uitgelegd hoezeer De Republiek, terwijl ze oorlog voerde met Spanje, de smeltkroes was van het totaal nieuwe 'begrip godsdiensvrijheid'. Descartes, Spinoza en Grotius worden natuurlijk aangehaald. In het Spaans luidt de titel: Manhattan, la historia secreta de Nueva York, [Manhattan, de geheime geschiedenis van New York].
Ik las er verder dat de schrijver Russell Shorto tegenwoordig in Amsterdam woont want hij is nu direkteur van The John Adams Institute dat de VS cultuur in NL bevordert.
Het Spaanse artikel belicht nog andere details uit het boek, maar waar je zeker naar moet gaan kijken is Tantillo's website en het schilderij "Mannhattan 1660". Prachtig!!
_____________________
Abel Grau, El origen secreto de Nueva York, Babelia, 30.04.11
http://www.elpais.com/articulo/portada/origen/secreto/Nueva/York/elpepuculbab/20110430elpbabpor_25/Tes
Het schilderij Mannhattan 1660 apart:
http://www.elpais.com/fotografia/portada/i/Manhattan/1660/i/Len/Tantillo/elpdiacul/20110430elpbabpor_10/Ies/
Gallerie van Len Tantillo: http://www.lftantillo.com.
'Het' schilderij op 1047x488px: http://www.lftantillo.com/shop/images/uploads/Manhattan 1660 weblarge.jpg
http://www.jrusselljinishiangallery.com/pages/tantillo-pages/tantilloimage_fort-amsterdam.htmbiografie.
Andere galerie met werk van Tantillo:
http://www.jrusselljinishiangallery.com/pages/tantillo-pages/tantilloimage_fort-amsterdam.htm
Verwijzingen naar Mijn Dagboek over Manhattan and all that: Zie 19 oktober 2008
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 2 Mei 2011
In Cataluña is de officiële taal Catalaans. Het is niet zomaar een schoolvak, het is verplichte voertaal op alle scholen. Het Castilliaans is verplicht vak. Ze noemen dat het 'onderdompelsysteem': iedereen wordt als het ware 'ondergedompeld' in die taal.
"Waarom?", "Omdat wij in Cataluña Catalaans spreken".
Gedurende de Franco-periode was Catalaans verboden. Dat speelt mee.
Maar voor velen, voor de 'import' en anderen die hun neus voor het 'volkse' Catalaans ophaalden, schoot het 'onderdompelsysteem' in het verkeerde keelgat. Het is hun gelukt Pleasehet Constitutionele Hof tot de uitspraak te brengen dat in Cataluña het Castilliaans de voertaal moet zijn. "Waarom?" Om een even politiek argument als het Catalaanse, namelijk 'Omdat wij in Spanje Castilliaans spreken".
De grondwet geeft aan de Spaanse deelstaten autonomie over de taal, en deze interpretatie van het Constitutionele Hof, is levert op z'n minst een bestuursconflict. Een taaloorlog [una guerra lingüística] dreigt, en diverse culturele organisaties spreken al van een poging tot 'genocidio lingüístico'.
Maar naast het politieke argument van het Constitutionele Hof, leeft er in Cataluña [lees Barcelona] nog het argument van de tweetaligheid. In een op de wereld gerichte havenstad is dat een voordeel. Door het 'onderdompelsysteem' los te laten zouden er twee losse mono-culturen ontstaan. Dat is slecht voor de cultureel-sociale ontwikkeling van de regio, en dus ook voor de [internationale] handel. Dat argument wordt gesteund door ervaringen in andere grote havensteden.
In een artikel in El País doet Albert Branchadell een interessant voorstel. Hij is hoogleraar Vertaling en Interpretatie aan de universiteit van Barcelona. Hij stelt voor van de nood een deugd te maken, en het Catalaanse schoolsysteem drie-talig te maken. De leerlingen worden dan --door onderdompeling-- perfect competent in Engels, Castilliaans en Catalaans. Er zijn al [privé-]scholen met Engels als voertaal die een goede naam hebben. Ik ken de details van het plan van professor Branchadell niet, maar ik heb ervaring met de rol van het Engels in de Vlaams-Waalse taalstrijd gedurende mijn studententijd. [Jaren '50]
De economische dominantie van Walonië begon toen af te nemen, en de vitaliteit van de eigen Vlaamse economie tekende zich af. Het was al duidelijk dat de Vlaamse intelligentia goed Frans sprak, maar geen enkele Waal bekwaamde zich in het Vlaams. Het was een taal waarvoor men de neus ophaalde. Tot eigen nadeel tenslotte.
De studentenleiders uit die tijd pleitten voor het opnemen van het Engels in ieders culturele bagage, en gaven zelf het voorbeeld. Ze wezen ook naar NL waar, naar hun observatie, 'iedereen' Engels als belangrijkste tweede taal had. Als verplichte tweede taal zou Engels verre de voorkeur moeten verdienen boven Frans. Dat is in hoge mate gelukt. Engels was vrij snel 'heel gewoon' als 'eerste' vreemde taal in Vlaanderen.
De gevolgen op langere termijn kennen we ook. Het economische zwaartepunt verschoof naar Vlaanderen en de Walen konden internationaal niet meekomen.
Ik zie nog niet dat het Castilliaans in Barcelona een-twee-drie door Engels wordt verdrongen, maar als economische macht zullen Barcelona en Cataluña zich nog verder boven Madrid verheffen als economisch-cultureel centrum. Dat zit er dik in!
____________________
ALBERT BRANCHADELL, ¿Evitar la guerra lingüística?, El País, 30/04/2011
http://www.elpais.com/articulo/opinion/Evitar/guerra/linguistica/elpepiopi/20110430elpepiopi_5/Tes
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 3 Mei 2011
Het commentaar van Le Monde op de dood van Ben Laden heeft de titel: La deuxième mort du fondateur d’Al-Qaida, de tweede dood van ...
--"Wat is hier aan de hand?"
Le Monde betoogt dat Ben Laden's 'revolutie' met totalitaire idealen voor een 'dhihadisme international' al door de 'arabische lente' is achterhaald. Deze revolutie is niet islamistisch en is niet gericht op Ben Laden's idealen van terugkeer naar califaten en Sharia. Dat is zijn eerste, en vrij recente, dood. Het neerschieten is zijn tweede dood.
In een ouder commentaar in El País, naar aanleiding van het boekje van Stéphane Hessel en van de Portugese jongeren die de straat opgingen, betoogde Fernando Vallespín dat de wèrkelijke 'motor' is aldaar niet zozeer 'democratie' is, maar "honger met de allerbeste diploma's op zak". Het was duidelijk dat het in de Arabische Revolutie daar óók om ging. Kortom de kloof tussen arm en rijk als zodanig, met een beroep op 'democratie' als gereedschap. Het Westen is óók explosief op dit punt, schreef Vallespín, maar we willen /kúnnen dat niet zien, schreef ik daar 21 Maart bij.
--"En wàt willen --of kúnnen-- wij niet zien?"
--"Dat het een klassestrijd is".
Maar het hoge woord is intussen in Brookyn gevallen. David Firestone in NYT van Zondag rapporteert erover met 'What Happens in Brooklyn When You Try to Cut Medicare'
Het gaat over de New Yorkse republikeinse gedelegeerde in het Congres, Michael Grimm, die met zijn thuisfront een 'town hall meeting' had. Dat district [niet heel New York!] heeft toevallig de nationale verhouding tussen liberaal en republikeins. Grimm heeft zojuist in het parlement gestemd voor het nieuwe budget dat 'bezuinigingen' wil bewerkstelligen door fiks op Medicare te snoeien, en tevens belasting te verlagen voor de rijken. De betreffende economische theorie wordt staande de bijeenkomst deskundig en luidruchtig onderuit gehaald als 'verouderd'.
Hij verdedigt zich met verve, maar moet tenslotte toegeven: "What this debate has turned into is class warfare -- let’s be honest about it".
Het hoge woord is er uit. Het gaat om de inkomenskloof die in de Arabische Revoluties aan 'democratie' wordt geweten, maar in Portugal niet, en in Brooklyn ook niet. Dáár wordt het beestje bij zijn èchte naam genoemd. Class Warfare, klassestrijd.
Het is heel comfortabel te denken dat het om 'Islamisme' gaat --of om 'Democratie'. 'Islamisme', wordt in Le Monde nogmaals uitdrukkelijk als oorzaak afgewezen. Daarentegen blijft 'democratie' het sleutelwoord. Het zou ons geloof aantasten en duidelijk maken dat het ook actueel probleem van het 'vrije westen' is.
_________________________
Editorial, La deuxième mort du fondateur d'Al-Qaida, Le Monde, 02.05.11
http://www.lemonde.fr/idees/article/2011/05/02/la-deuxieme-mort-du-fondateur-d-al-qaida_1515588_3232.html
terug eerste dagboekregel

Santa Cruz de La Palma, Woensdag, 4 Mei 2011
Onverwacht ben ik op La Palma. Meegereisd met een dienstreis van Margarita, mijn buurvrouw vuurtorenwachtster, voor de inspectie van de vuurtorens aldaar. Vroeger hadden die vuurtorens ieder een aparte wachter, die, net als zijzelf, in of naast de vuurtoren woonden. Het benodigde toezicht is met de moderne tijd op afstand mogelijk, evenals de vervanging van de essentiële resereonderdelen. Daarentegen bezitten de vuurtorens ook communicatieapparatuur waardoor schepen er zich op kunnen oriënteren, zelfs als het licht niet zou branden. Margarita, die nog een vuurtorenwachtster oude stijl is, kan op die manier een half dozijn vuurtorens beheren. Dit is haar maandelijkse inspectie. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Santa Cruz de La Palma, Donderdag, 5 Mei 2011
Margarita was gisteren de hele dag op stap met een monteur voor inspectie en onderhoud van haar vuurtorens. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om nog eens lekker door Santa Cruz de La Palma de struinen na zestien jaar. Ik kwam daar in 1995 terecht nadat ik, in mijn eerste vluchtjaar in Alicante, had gemerkt dat ik bij zeewind minder last had van mijn hypergevoeligheid voor luchtvervuiling dan bij landwind.
--"Dan moet je op een eiland gaan wonen, dan heb je altijd zeewind", grapte vriend Theo die ik dit vertelde.
Het 'grapje' bleek heel serieus, en een week later was ik bij een gemeenschappelijke kennis die pas op La Palma woonde. Hij en zijn vrouw lieten mij het eiland zien, en vertelden van het klimaat. Santa Cruz was de eerste stad van de Canarische Eilanden die ik leerde kennen.
Een paar maanden later bezocht ik La Palma weer, en ook La Gomera en El Hierro. Ik verkende ieder eiland een paar weken. De keuze viel op La Gomera, maar Santa Cruz hield een warm plekje in mijn herinneringen.
Zo slenterde ik gisteren langs de bekende plekjes, en zag de oude straatnamen weer met Calle Van Der Walle, en Plaza Van Dale. Mijn verwondering-van-toen, en het napluizen, kwam terug. Dit waren Zeeuwen die als "piraten", net als Piet Hein op de loer lagen op de 'rijke schatten' van de Spaanse conquistadores in te pikken. Per slot had De Republiek de oorlog met Spanje [deels] geprivatiseerd.
Maar niet alleen dat. Santa Cruz en andere steden in die regio ontleenden hun eigen grote rijkdom aan zoutwinning: Het 'witte goud'. Als de stad weer eens hersteld was van de vorige beroving, kwam de volgende 'piraat' langs. De Zeeuwen Van Der Walle en Van Dale waren daarbij. Nu worden ze geëerd met een straatnaam. Het kan verkeren.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 6 Mei 2011
Met de dood van Osama Ben Laden is opeens een nieuwe voedingsbodem voor geruchten en conspiratietheorieën ontstaan.
--"Is hij wel ècht dood?"
--"Waarom mogen de foto's van het lijk niet worden gepubliceerd?"
--"Waarom komt hij niet levend voor de rechter?"
Op die laatste vraag had een Duitse dame, die ik al langer ken voor haar gevoel voor drama, het antwoord. Obama en Osama hadden geheime afspraken, en die zouden bekend worden als Osama voor de rechter zou komen.
Ik keek kennelijk iets te ongelovig want ze zei:
--"Je hebt vast nooit nagedacht over die overeenkomstige namen". (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 7 Mei 2011
Ik wist al langer dat we in deze Meimaand twee morgensterren zouden hebben, maar de ochtendhemel was vanmorgen pas schoon genoeg om Venus èn Jupiter samen te zien stralen. Prachtig!!
Ik ging meteen op het Internet kijken of er nog wat speciaals te melden viel. En ja!!
Er blijken vier planeten tegelijk morgenster-van-dienst te zijn. Mercurius en Mars zijn ook zichtbaar met het blote oog, en bovendien gemakkelijk te vinden omdat ze vlak bij Venus staan. Venus is sowieso de helderste ster van de [ochtend]hemel.
De posities veranderen rap de komende dagen. Op Stardate staat zelfs een filmtje met de onderlinge posities van Venus, Jupiter, Mercurius en Mars op 9, 10, 11 en 12 Mei.
Melissa Babcock in The Day van eergisteren verteld wat er verder gebeurt met die vier planeten in de loop van de maand. Op 21 Mei zullen Mercurius, Mars en Venus in een driehoekje staan van slechts twee graden breed, en op 29 Mei zal de maansikkel dat groepje vergezellen. Dat lijkt mij prachtig. Mogelijk fotografeerbaar voor een leek als ik.
Alsof dat niet genoeg is komt CBC News met het bericht dat het niet om een conjunctie van vier, maar van zés planeten gaat. Ook Uranus en Neptunus zijn van de partij. Alleen, helaas, voor die laatste twee heb je een [kleine] telescoop nodig.
Maar het betekent wel dat deze zes planeten deze maand ongeveer op één lijn staan tussen ons en de zon. Dat is een heel zeldzaam gebeuren. De vorige is meer dan een eeuw geleden, meldt CBC News.
Dus, langslaper, je moet maar eens de wekker zetten voor dat fraais, en hopen dat de hemel onbewolkt is. Volgens de lopende enquête op de CBC-site is meer dan 73% inderdaad van plan de wekker te zetten voor dit evenement van de eeuw. Misschien dat het YouTube filmtje je over de brug helpt.
__________________________
Planetary conjunction: Will you wake up early to see this rare planetary event? CBC News, May 6, 2011
http://www.cbc.ca/news/yourcommunity/2011/05/planetary-conjunction-will-you-wake-up-early-to-see-this-rare-planetary-event.html
Melissa Babcock, Early birds catch the planetary worm, The Day May 6,2011
http://www.theday.com/article/20110506/ENT07/305069944/-1/ENT
Four planets will cluster together next week, StarDate 5 May 2011, [filmtje + foto's downloadbaar]
http://stardate.org/mediacenter/201105-four-planets-huddle-dawn-next-week
Ook: http://news.blogs.cnn.com/2011/05/06/four-planets-will-cluster-together-next-week/
Dit is de YouTube van het filmtje op Stardate, Four Planets Grace Morning Sky May 9-12,
http://www.youtube.com/watch?v=jimQJj4ff18
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 8 Mei 2011
In Frankrijk staat de vrije pers onder druk. Sarkozy, die 'alles' onder contrôle wil houden, is daarom 'goed bevriend' met diverse persmagnaten. Op Le Monde, en een paar 'kleintjes', heeft hij niet zoveel vat. Anders dan de 'brave' pers, vragen die niet eerst toestemming als ze belangrijke informatie van 'klokkeluiders' of 'whistle blowers' willen publiceren. Een krant, een journalist, heeft het wettelijke recht zijn informatie­bronnen geheim te houden.
Zo staat het in de wet: "le secret des sources des journalistes est protégé dans l'exercice de leur mission d'information du public".
De laatste tijd is Le Monde twee keer uitdrukkelijk geïntimideerd, en in beide gevallen heeft Le Monde een klacht ingediend op grond van die wet. In een geval was het de directeur van de Binnenlandse Veiligheidsdienst die op zoek ging naar de bronnen van een bepaald bericht en vervolgens de betrokken klokkeluiders onder druk zette.
Het andere geval kreeg veel meer publiciteit want het speelde zich af in de marge van het proces met de miljardaire Liliane Bettencourt dat op zich al veel publiciteit trok. Le Monde had geschreven over enkele misstanden tijdens het onderzoek. De procureur van Nanterre, Philippe Courroye, ging achter de 'klokkeluiders' aan en ontdekte dat het de onderzoeksrechter Isabelle Prévost-Desprez zelf was die deze misstanden had laten uitlekken. Zij had daarmee de wettelijke geheimhouding van een lopend onderzoek geschonden.
In een proces lukte het om Prévost-Desprez uit te schakelen en het onderzoek te stoppen. [Dat was, tussen haakjes, mooi in het voordeel van Bettencourt].
Maar Le Monde diende een klacht in wegens "violation du secret des sources"; tegen deze schendingen van het recht op geheimhouding van de journalist.
Twee wettelijke geheimhoudingen tegenover elkaar. Hoe zou dat aflopen?
Het politieke establishment probeerde het recht op geheimhouding door journalisten af te schilderen als 'commerciëel', slechts dienend voor de zakelijke belangen van de krant. Precies zoals Sarkozy --nèt als Berlusconi-- zijn beïnvloeding van de pers als 'zuiver zakelijk' ziet.
Maar nu heeft het 'Cour d'Appel', de hogere beroepsinstantie in Bordeaux, een oordeel gepubliceerd waarin niet alleen het recht op geheimhouding van de journalisten gesteld wordt boven de andere 'staatsgeheimen', maar ook heel gedetailleerd 'het waarom' aangegeven. Herinnerend aan het Europese Conventie voor de Mensenrechten, wijst Bordeaux op dat verschoningsrecht van journalisten als "la pierre angulaire de la liberté de la presse dans une société démocratique", de hoeksteen van de persvrijheid in een democratische maatschappij.
Dat is een belangrijke uitspraak. Niet alleen voor de krant en de journalisten, maar vooral ook voor alle toekomstige 'klokkeluiders' en 'whistle blowers' om de onvermijdelijke misstanden in onze maatschappij publiekelijk aan de kaak te kunnen stellen. Deze mensen nemen al een persoonlijk risico in het belang van het algemeen. Dat risico moet niet stelselmatig en 'wettelijk' verhoogd worden. Het gaat uiteindelijk om het goed functioneren van onze maatschappij, onze democratie.
________________________
Edito du Monde, Liberté de la presse, la justice lève une menace, Le Monde, 07.05.11
http://www.lemonde.fr/societe/article/2011/05/07/liberte-de-la-presse-la-justice-leve-une-menace_1518368_3224.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 9 Mei 2011
Vandaag geen column.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 10 Mei 2011
Het Moederdag-seizoen is weer voorbij. De bloemen zijn verstuurd, de brieven zijn geschreven. Dichters en columnisten waren er druk mee. Eén gedicht had ik meteen apart gelegd. Het ligt er nog. Het heeft de storm weerstaan. En terecht!

Mother's Day
by David Young

      — for my children

I see her doing something simple, paying bills,
or leafing through a magazine or book,
and wish that I could say, and she could hear,

that now I start to understand her love
for all of us, the fullness of it.

It burns there in the past, beyond my reach,
a modest lamp.

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 11 Mei 2011
Paul Krugman is altijd wel goed voor een paar to-the-point analyses. Hij laat zich weinig afleiden door politiek jargon en modieuze opinies.
In zijn recente column, The Unwisdom of The Elites, gaat hij in op de groeiende modieuze opinie bij de 'politieke en economische elite' dat de langdurige werkeloosheid waarin we verkeren [het gaat over de VS] te wijten zou zijn aan de gretigheid waarmee the-man-in-the-street van de welvaart heeft genoten, zonder daarvoor wat terug te willen doen. Diezelfe 'elite' stelt nu voor om zuinig te zijn om daarmee de budgetproblemen op te lossen en uit De Grote Recessie te komen.
De eerste 'denkfout', waar Krugman terloops op wijst, is dat het bij werkeloosheid gaat om job creation, en dat de budgetproblemen daar maar indirekt en weinig mee te maken hebben. Job creation vergt andersgerichte maatregelen.
Maar als dan het budgettekort te wijten zou zijn aan the-man-in-the-street, laten we dan eens kijken waar dat grote budgetoverschot van de Federale Regering in 2000 is gebleven. Allereerst kostten de belastingverlagingen voor de zeer rijken die Bush en zijn 'adviseurs' hadden bedacht 2 triljoen dollar. De oorlogen in Afghanistan en Irak kostten 1,1 triljoen. [Ik was verrast de te vernemen dat de belastingverlagingen zoveel groter waren dan de oorlogskosten]
Die oorlogen, vooral die in Irak, werden niet door de man-in-the-street gedragen. Daarvoor werden toentertijd grote publiciteitsacties gevoerd op basis van de terreuraanval van 11 september 2001. Het was toen al duidelijk dat het één weinig met het ánder te maken had, en de oorlogen kregen geen brede volkssteun.
En daarna kwam de Grote Recessie met verlaagde inkomsten en verhoogde uitgaven voor werkeloosheid en andere safety-net kosten.
--"So who was responsible for these budget busters?", vraagt Krugman zich af: "It wasn’t the man in the street".
Leden van diezelfde 'elite' prediken nu 'bezuinigen'. Krugman haalt speciaal uit tegen Alan Greenspan die het publiek nu de les leest over het budgettekort, maar toentertijd aan de wieg stond van 'deregulering' van de financiële markten en de forse belastingverlagingen van Bush.
Vervolgens wijdt Krugman nog enkele woorden aan het doordrukken van de Euro door een elite, zonder behoorlijke instituten die bij calamiteiten regelend zouden kunnen optreden. [Terzijde: In een column van Mark Weisbrot wordt betoogd dat Griekenland, en eventueel anderen, beter uit de Euro kunnen stappen, dat zou hun dichter bij herstel van hun eigen economie brengen en veel minder kosten dan de 'strafmaatregelen' van de Europese Autoriteit]
Mij maken deze analyses bezorgd. Niet alleen over de toenemende scheiding tussen arm en rijk, maar vooral tussen 'elite' en 'klootjesvolk'. Het lijkt wel of de oude adel weer herleeft, maar nu met een 'democratische pet' op het hoofd.
Misschien is Het Westen langzamerhand ook toe aan een Arabische Lente.
Met andere woorden: Wanneer doorziet Het Westen dat 'democratie' niet zomaar 'vrijheid' brengt? : 'Freedom is not free' [Gene Sharp]
___________________________
PAUL KRUGMAN, The Unwisdom of Elites, NYT, May 8, 2011, http://www.nytimes.com/2011/05/09/opinion/09krugman.html
MARK WEISBROT, Why Greece Should Reject the Euro, NYT, V May 9, 2011,
http://www.nytimes.com/2011/05/10/opinion/10weisbrot.html
"Freedom is not free" en Gene Sharp zie Mijn Dagboek 18 februari 2011
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 12 Mei 2011
Het artikel van Mark Weisbrot, dat ik gisteren terloops aanhaalde, begon met het fraaie zinnetje: "Soms ontstaat er rumoer in de financiële markten als een regering iets wil doen dat goed is voor zijn burgers". M.a.w. niet 'goed' voor 'de financiële markten'. Dat slaat op Griekenland n.a.v. een bericht in Der Spiegel.
Het 'reddingsplan' voor Griekenland, dat de Europese Autoriteiten aanbieden, betekent nog minstens acht jaar sappelen met 'gebonden handen', in een ontmoedigende recessie. Maar het redt wel 'de financiële markten'.
Weisbrot vergelijkt de situatie met Argentinië in 2001. Jaren eerder [in 1991] had de regering van Carlos Menem een prachtige oplossing bedacht voor de voortdurende inflaties die Argentinië onaantrekkelijk maakte voor investeerders: De peso zou een vaste wisselkoers krijgen met de dollar. De investeerders stroomden toe, maar snel overstroomden ook buitenlandse goederen de markt. Een bepaald gedeelde van de middenklasse werd stinkend rijk, maar de eigen industrie ging naar de knoppen. Het bestedingsniveau kon niet geremd worden, en de staatschuld steeg. De situatie leek perfect op Griekenland en Portugal met de Euro. Die verwarrende arm-rijke tijd is de achtergrond van de roman van Claudia Piñeiro, De weduwen van de Donderdag, het boek dat Miek mij cadeau gaf voor ik naar Argentinië vertrok.
Meer inhoudelijk kun je dat alles mooi nalezen in een artikel in NYT van 2002 als Argentinië eenzijdig de relatie met de dollar verbreekt, en de 'reddingsplannen' van het IMF terzijde schuift. Het was een hectische tijd. De beslissing werd genomen door de pasbenoemde president Eduardo Duharte, de vijfde president in iets meer dan twee weken. Het Congres nam zijn plan aan vóór het daglicht, en dezelfde avond werd het door de Senaat bevestigd. Zo hoog was de nood gestegen.
Weisbrot kijkt er nu op terug, en raadt Griekenland aan hetzelfde te doen. Het kostte Argentinië een bom duiten, vooral 'de financiële markten'. De economie zakte nog iets verder in, maar steeg daarna binnen zes jaar met 63%. Bovendien werden snel 11 miljoen Argentijnen [van de 39 miljoen] boven de armoedegrens getrokken. De export van de eigen produkten --en dus de industrie en landbouw-- bloeiden op.
Het zal Griekenland ook een bom duiten kosten, maar minder geld, minder ellende, en vooral minder hopeloosheid dan het Merkel-Sarkozy 'reddingsplan'.
De Europese Autoriteiten stellen zich strikt op als 'schuldeiser', en willen Griekenland, Portugal enz 'straffen'. Weisbrot zegt daarvan:
--"But punishing an entire country for the past mistakes of some of its leaders, while morally satisfying to some, is hardly the basis for sound policy".
Let intussen op dat hier opeens het woordje 'morally' valt. 'Moraliteit' en 'moraal' passen niet in het jargon van 'de financiële markten', maar in een samenleving is het essentiëel. Financieël beleid wordt niet in een vacuüm gevoerd.
Griekenland, volgens een bericht in Der Spiegel heeft al aanstalten gemaakt. Wankelt het Merkel-Sarkozy plan? Het wordt spannend de komende dagen.
___________________________
MARK WEISBROT, Why Greece Should Reject the Euro, NYT, V May 9, 2011,
http://www.nytimes.com/2011/05/10/opinion/10weisbrot.html
LARRY ROHTER, Argentina Unlinks Peso From Dollar, Bracing for Devaluation and Even Harder Times, NYT, January 7, 2002
http://www.nytimes.com/2002/01/07/world/argentina-unlinks-peso-from-dollar-bracing-for-devaluation-and-even-harder-times.html
Christian Reiermann, Athens Mulls Plans for New Currency, Greece Considers Exit from Euro Zone, Spiegel Online, 05/06/2011
http://www.spiegel.de/international/europe/0,1518,761201,00.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 13 Mei 2011
Een van de minder bekende gebeurtenissen uit de tijd van de Burgeroorlog is de evacuatie van duizenden kinderen tussen 5 en 12 jaar uit de oorlogszônes door de Republikeinen. Ze worden Niños de Rusia genoemd, Ruslandkinderen, maar er zijn veel meer naar andere landen gegaan. Twintig duizend naar Frankrijk, vijf duizend naar België, vier duizend naar Engeland, tegen drie duizend naar Rusland.
Maar die naar Rusland zijn politiek zwaarder belast. De kinderen werden met communisme geïndoctrineerd, zei men, en later mochten ze niet [zomaar] terugkeren. Het fijne daarvan is nog steeds niet boven water, en er is veel verdachtmaking en tegenspraak in wat er her-en-der over wordt geschreven.
Maar nu verscheen er in El País een interview met Ricardo San Vicente, een talenprof uit Barcelona die een kring van vertalers heeft gecreëerd die de Russische klassieken --en ook moderner werk-- rechtstreeks uit het Russisch vertaalt, en niet, zoals eerder, via bestaande Engelse of Franse vertalingen. Daarvoor kreeg hij een prijs. Dat was ook de reden van het interview.
Hij is zelf in 1948 in Moskou geboren uit Niños de Rusia-ouders, die allebei als kind in 1936 waren 'geëvacueerd'. Hij sprak eerder Russisch dan Spaans, zegt hij in het interview, maar met zijn vader spreekt hij nog altijd Russisch.
Dit is dus een 'case' uit een veel groter gebeuren. De kinderen werden in Rusland bijzonder goed opgevangen, er was een hecht netwerk dat voor opvoeding en studie zorgde. Ook in de Stalinistische tijd. Ook in de ambivalente periode waarin Franco met zijn Blauwe Brigade steun aan Hitler verleende tegen Rusland. Zijn vader kreeg een topopleiding als ingenieur, en hij wilde de Stalinistische wreedheden niet eens zien, vertelt de zoon.
In 1957, als negenjarige, komt hij met zijn ouders terug in Barcelona. Ze werken [illegaal] mee aan de verboden PCE, de Spaanse Communistische Partij. Fernando Claudín (1915-1990) is een oom van hem, een leidende figuur in de PCE, en Jorge Semprún (1923), een huisvriend. Semprún werkt illegaal voor de PCE onder de schuilnaam Federico Sánchez. Allebei worden ze in 1964 uit de PCE gezet omdat ze vinden dat het beleid van de PCE die teveel aan de leiband van de USSR loopt.
Hij maakt zodoende het 'dubbele leven van de rooien' onder het Franco-regime mee aan den lijve. Franco was in die jaren begonnen om intellectuelen [ook linkse] die gevlucht waren, naar Spanje terug te lokken. Sommigen zijn gebleven, maar anderen maakten snel rechtsomkeert. Daarvan zijn ook enkele 'cases' bekend, met name nu er de laatste tijd meer aandacht wordt besteed aan Spaanse schrijvers sinds 1936 die het *niet helemaal* eens waren met het Franco-regiem.
En of hij zich nu met de politiek bemoeit, vraagt de interviewer. Nee, hij is nu meer bezorgd over de kwaliteit van de universiteiten in Europa. Met het Bologna-plan, dat de universiteiten in heel Europa gelijk moet trekken, keren we terug naar het amateurisme. Daar maakt hij zich nu druk over. Voor mij was dit interview een reden om dat 'onbekende' stuk Spaanse geschiedenis nog eens na te trekken op het internet.
_________________
JAVIER RODRÍGUEZ MARCOS, Entrevista con Ricardo San Vicente, El País, 11/05/2011
http://www.elpais.com/articulo/ultima/hora/traductor/vale/limpieza/elpepiult/20110511elpepiult_2/Tes
Niños de Rusia: http://es.wikipedia.org/wiki/Niños_de_Rusia,
The Evacuation of Spanish Children to the Soviet Union: http://www.gutenberg-e.org/kod01/kod08.html
The Bologna Plan’s main features: http://www.eu-student.eu/the-bologna-plans-main-features/
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 14 Mei 2011
Verleden Zaterdag schreef ik over twee morgensterren die ik had gezien: Het waren er zelfs vier, zo bleek toen ik dat op het Internet natrok: Venus, Jupiter, Mercurius en Mars zouden op 9, 10, 11 en 12 Mei zichtbaar zijn.
Maar helaas-helaas, de hele week was er teveel bewolking aan de horizon, en nu hebben we bovendien calima, die dichte wolken van Sahara stof.
Jammer-jammer dus, maar de ochtendsterren zijn nog niet weg.
De komende Zaterdag zullen drie daarvan in een superklein driehoekje staan, en op 29 Mei komt de maansikkel er zelfs bij. Ik blijf verwachtingsvol op de uitkijk. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 15 Mei 2011
Ik heb over Jonathan Haidt vaker geschreven. Dat is een sociaal-psycholoog die op zoek is naar de 'natuurlijke' grondslagen van onze moraal. 'Moraal' is zo verweven met 'god' en 'religie', dat we met het verdwijnen van 'god' en 'religie' we de kluts kwijt zijn. Dat onderzoek loopt langs verschillende kanalen. Één daarvan is kijken hoe het toegaat in het dierenrijk. Het boek Chimpansee-politiek [1982] van de Nederlander Frans de Waal, is een standaardwerk van die zoekrichting geworden.
Haidt put uit die zoekrichting als hij zich vragen stelt over de 'jool' [revelry] en het 'bierdrinken' op Times Square na de dood van Osama bin Laden.
In zijn NYT-artikel, 'Why We Celebrate a Killing', schrijft hij:
--"Although Americans are in full agreement that the demise of Osama bin Laden is a good thing, many are disturbed by the revelry. We should seek justice, not vengeance, they urge".
Kunnen we, zo vraagt Haidt, dit --bijvoorbeeld-- vergelijken met het 'genoegen' en de 'blijdschap' van ouders als de moordenaar van hun kind de doodstraf ondergaat? Vinden we het gepast als zij voor de deur van de gevangenis die dodelijke injectie uitbundig vieren met vrienden en knallende champagnekurken?
--"Nee, want dat zou het 'wraak' zijn, en dat past niet in onze moraal".
Maar, zo gaat Haidt verder, wij kunnen dat 'kleinschalige' voorbeeld niet zomaar uitvergroten tot een afkeuring van de 'jool' op Times Square.
--"If you do, you’ll miss all that was good, healthy and even altruistic about last week’s celebrations".
Dat ligt anders bij grote groepen en hele naties.
Om dat uit te leggen grijpt Haidt terug op de evolutionaire biologie. Enerzijds zijn er diersoorten die hoogst zelfzuchtig zijn waarvan hersens en lichamen gevormd zijn door 'competitie' en 'egoïsme'. Daarmee zijn ze groot geworden, en hebben andere diersoorten overleefd. Andere soorten hebben zich op 'samenwerking' en 'altruïsme' hebben geconcentreerd. Mieren, bijen en termieten bijvoorbeeld.
Hoe zit dat bij de mens? Uit de observatie van De Waal blijkt dat bij chimpansees de onderlinge rivaliteit domineert, al constateert hij sporen van gemeenschappelijkheid en zelfs feestvreugde, als, bijvoorbeeld een conflict dat de gemeenschap heeft geblokkeerd, opeens is opgelost. Er is een minimum van altruistisch gedrag, maar niet genoeg om tot blijvende samenwerking op grotere schaal te komen.
Bij de mens is dat altruistisch gedrag veel verder ontwikkeld. Wij kennen grote organisaties, maar de absolute toewijding aan de gemeenschap of aan 'de ander', zoals mieren, bijen en termieten van nature hebben, is ons vreemd.
De mens is evolutionair zodanig gevormd dat hij op beide niveaux, het egoïstische en het altruistische, tegelijkertijd kan functioneren. Er zitten talloze conflicten tussen beide niveaux, maar pas als je die 'conflicten' doorziet, kun je religies, oorlogen en teamsporten begrijpen. De socioloog Émile Durkheim noemde de mens daarom Homo Duplex, de 'twee-lagige mens'.
Zo kun je 'het goede' begrijpen van de 'jool' op Times Square. En misschien óók waarom deze week de Finnen niet de schulden van de Grieken wilden betalen.
____________________
JONATHAN HAIDT, Why We Celebrate a Killing, NYT, May 7, 2011, http://www.nytimes.com/2011/05/08/opinion/08haidt.html
Mijn Dagboek over Haidt: 1+3 juli 2009, 22+24 juni 2009, 16 september 2008
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 16 Mei 2011
Het grote wereldnieuws is D.S.K, Dominique Strauss-Kahn, een rokkenjager als J.F.K, Mitterand en Berlusconi.
Zijn kansen om Sarko te verjagen heeft hij nu verspeeld.
Zou je denken! Had-je-gedacht!
Zeker, zijn post bij het I.M.F. zal hij verliezen, daar gelden Bible Belt normen.
Niet zo voor de Franse presidentsverkiezingen. Althans voor de mannenstemmen.
De vrouwen denken niet zo bewonderend over rokkenjagers, maar als D.S.K. er in slaagt de 'vals beschuldigde' te spelen, stemmen alle vrouwen uit compassie voor hem. Hij is 'slachtoffer' van een ongecultiveerde Amerikaanse meid. Dat telt!!
Ik denk daarom dat hij het heeft geënsceneerd. Héél slim van D.S.K! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 17 Mei 2011, Volle Maan om 11:09 GMT
Ik heb gisteren weer mijn belasting betaald 'op z'n Spaans'. De folklore verandert wat, maar het blijft curieus. Gisteren deed ik het in 20 minuten. De kern van de procedure is nog steeds dat je naar de belastinginspecteur gaat met je jaaroverzichten, en dat je ter plaatse metéén afrekent. Tot voor kort kon dat nog in baar geld, maar dat is de nek omgedraaid omdat een paar jaar geleden publiciteitszoekende grapjassen kruiwagens vol euros binnenkruiden. Dat 'grapje' had opeens teveel naäpers.
In die tijd werd ook het betalen met credit card afgeschaft. Ik heb nog ooit betaald met mijn NLse kaart! De kassier is nu ook verdwenen. Je moet nu een Spaanse bankrekening hebben. Het laatste papier dat tijdens het onderhoud met de inspecteur uit zijn computer rolt, is namelijk een betaalopdracht voor je bank. Daarmee moest je vroeger naar je bank gaan. Dat hoeft nu niet meer. Het slot van het onderhoud met de inspecteur is dat je die opdracht tekent, en bij hem achterlaat. Einde voorstelling!
Toen in ik 1995 voor het eerst belasting betaalde, was dat in Alicante. Het maken van een afspraak wat toen ook nog heel 'Spaans'. Dwz, net als nu nog bij de polikliniek, waar ik de laatste maanden van 'genoten' heb. Je maakt weliswaar een afspraak voor een bepaald tijdstip, maar het kan úren duren voor je aan de beurt bent.
Zo ook in Alicante. Er stond een lange rij tot ver buiten het gebouw. En het was nog gezellig ook, want de buurtcafé's kwamen langs met koffie, hapjes en zelfs drankjes.
Toen ik naar La Gomera verhuisde was dat meteen een stuk kleinschaliger. De baliedame zei welke dagen en uren het drukste waren, en een of twee jaar later lag er zelfs een agenda op de balie waar je je naam in kon schrijven.
Maar toen kwam de Cita Previa --'op afspraak'-- en je moest daarvoor Madrid bellen. Het was gecentraliseerd. De folklore die ik in Alicante had meegemaakt, moest verdwijnen, maar als ik opbelde kreeg ik een afspraak in San Sebastián in Baskenland. Van geografie had de telefoniste in Madrid geen verstand.
Maar nu gaat de Cita Previa niet meer hoofdzakelijk per telefoon. Er is een webpagina waar je je naam in een agenda schrijft. Ongeveer zoals die agenda op de balie. Per e-mail kreeg ik metéén bevestiging, en een dag vóór de afspraak nog een reminder per e-mail en per SMS. Dat loopt als een tierelier.
En zo had ik gisteren om 11:30 een afspraak. Ik meldde mij op elf uur bij de portier en ik was metéén aan de beurt. Om 11:20 stap ik de deur uit. In minus 10 minuten!
Dat is sneller dat het licht.
Het systeem werkt voortreffelijk. Meer dan 95% wordt op die manier afgehandeld. Strikt juridisch gesproken is het een 'voorlopige aanslag'. Als je verkeerde info hebt gegeven, kan het worden herroepen. Zo kreeg ik een paar jaar geleden een dikke brief dat ik te weinig betaald zou hebben. En nog een fikse boete! Ik 'op poten' naar de inspectie. Ik ontmoette de man die mij had geholpen.
--"Ik weet er al van", riep hij toen hij mij zag, "het was een domme fout van mij".
Hij verontschuldigde zich, en legde het uit.
--"Maar", zo vervolgde hij, "wij, ons kantoor, betaalt de boete, en u houdt uw eenmalig belastingvoordeeltje. Zo werkt dat".
Dat is inderdaad óók een kant van de Spaanse belastingfolklore, de inspecteur is niet een anonieme vazal van 'Het Systeem". Hij staat naast je, en zoekt met jou de beste weg in Het Labyrint. Kom daar maar eens om in NL.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 18 Mei 2011
Maureen Dowd is een scherpzinnige columniste van NYT die altijd wel goed is voor een scherp geformuleerde observatie. Toen ze een paar weken geleden de overhaaste zaligverklaring van paus Jean-Paul II critiseerde in 'Hold the Halo', schreef ze:
--"How can you be a saint if you fail to protect innocent children?"
Dat sloeg op diens uitdrukkelijke onwilligheid om op te treden tegen pedofiele paters.
Nog weken later vond ik dat zinnetje aangehaald in de wereldpers. Terecht, maar de Italianen zullen blijven roepen "Subito Santo!"
Dowd is een verrassende observator van subtiele trends. Zij doet dat uitbundig en vaak hilarisch-spottend. Waar ik over struikel is dat zij dat in het allermodernste jargon doet. Zelfs met een woordenboek erbij ontgaat mij nogal wat, denk ik. Zo ook met de column 'Corsets, Cleavage, Fishnets' waarin zij de veranderingen in de sex-cultuur beschrijft in de showbusiness. De cultuur van de Playboy Bunny's van de jaren zestig, tegenover de moderne "shows by and about strong, modern women".
Dat stuk zit vol modern-feministisch jargon, en, zoals gewoonlijk bij Dowd, hilarisch en spottend gebruikt. Daarvoor moet je jonger zijn, en meer kontakt hebben de moderne 'showbusiness'. Ik liet het daarom, machteloos, een paar dagen liggen.
Maar de pointe ontging mij niet, en ondanks mijn gebrekkige vertaling van de details is het belangrijk dat ik aandacht besteed aan dat verschijnsel. Vroeg of laat zal het ook in NL op de buis komen, of op andere manier in de cultuur doordringen.
Dowd wijst er namelijk op dat naast die "shows by and about strong, modern women" opeens ook shows verschijnen waarin vrouwen verschijnen zoals in de tijd van de Playboy Bunny's: "when women were not allowed to get uppity or make demands".
Hollywood wordt nog steeds geregeerd door mannen, en die willen wel weer eens zwijmelen "in some retro fantasies about hot, subservient babes".
Maar niet alleen dat, ook van de kant van de 'markt' ziet Dowd een verklaring. Het is niet toevallig, schrijft ze, dat deze shows verschijnen op het moment dat mannen niet meer weten wat hun plaats in de maatschappij is. Veel vrouwen verdienen meer geld, en verwerven betere diploma's, dan mannen. Er was laatst zelfs een TV-show waarin twee mannen zich als vrouw verkleedden om een baan als artsenbezoeker te krijgen. Een andere voor dat segment komt met typisch ouderwets-rauwe mannenhumor. De vertrouwde rollen van 'dominant' en 'ondergeschikt' bestaan niet meer, of zijn omgekeerd: "The traditional roles of dominant and submissive roles are reversed in many cases. Everything was clearer in the '60s"
Dat is volgens Dowd de onderliggende sociaal-culturele trend van deze 'nieuwe' showbusiness. Misschien kun je die in NL al waarnemen op TV. Hier in Spanje zijn we nog niet zover. Toch trof ik laatst een goed gedocumenteerde observatie over de "piropo", dat is het 'sociaal-verplichte' nafluiten van vrouwen, en 'guapa' roepen als een vrouw voorbij komt. Het is een deel van het 'latin lover' syndroom. Die 'piropo' neemt duidelijk af. Mijn vrouwelijke kennissen bevestigen het. Héél boeiend!!
Net zo boeiend als de verandering van Playboy Bunny's naar sexy "shows by and about strong, modern women"
____________________________
MAUREEN DOWD, Hold the Halo, NYT, April 23, 2011, [Ik schreef er 25 April over]
http://www.nytimes.com/2011/04/24/opinion/24dowd.html
MAUREEN DOWD, Corsets, Cleavage, Fishnets, NYT, May 14, 2011, http://www.nytimes.com/2011/05/15/opinion/15dowd.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 19 Mei 2011
Dat DSK 'slachtoffer' is van de Amerikaans Bible Belt-moraal, weten we intussen wel. In Frankrijk gaat dat er veel 'menselijker' toe en wordt 'privacy' gerespecteerd. Dat er foto's verschenen van DSK in 'menottes' [handboeien] moest in de Franse kranten omstandig worden uitgelegd als een 'gewoon' Amerikaans gebruik.
--"Le traitement réservé à M. Strauss-Kahn est habituel dans les procès américains"
Dat Franse kranten deze foto's ook 'zomaar' publiceerden werd als hoogst ongepast beschouwd. Maar deze pudibonderie [preutsheid] vond per slot weinig aanhang. Le Monde publiceerde een serie 'vernederende' foto's van DSK in de rechtszaal. Ze worden onder de titel 'une terrible fin d'époque' voorzien van commentaar door Christian Salmon [de man die indertijd de story telling van Bush/Rove blootlegde]. Salmon beschouwt deze gebeurtenis 'als het einde van de democratische periode' waarin 'de scheiding van het publieke en het persoonlijke werd gerespecteeerd'.
Tja, de vraag is natuurlijk of het 'democratisch' is als je onderdrukking in de privé-sfeer, met name onderdrukking van vrouwen, afschermt met een 'cordon' van 'preutsheid'. Dat is het commentaar dat eindelijk ook in Frankrijk verscheen. Twee vrouwen pakten dat gisteren aan onder de titel: Elisabeth Guigou évoque la "réputation" de DSK, Gisèle Halimi fustige l'esprit de clan.
Als Salmon dan al gelijk heeft met zijn fin d'époque, dan is het hopelijk het einde van het tijdperk waarin het normaal wordt gevonden dat een vrouw 'verdwijnt' als de 'topman' teveel in opspraak komt. Josée Boileau, wijst op het risico dat de 'aanklaagster' heeft genomen onder de titel: DSK-Le risque de dénoncer.
Courrier International haalt dat aan onder de titel 'Non, Strauss-Kahn n'est pas la victime!' Courrier International wijst ook op een eerdere affaire van DSK in het begin van zijn IMF-tijd, en een artikel in Wall Street Journal uit 2008 daarover. Die affaire eindigde met het verdwijnen door 'vrijwillig' ontslag van de betrokken dame. Een top-econome moest het veld moest ruimen. Zo'n goede 'manager' is DSK.
Dat alles doet mij onweerstaanbaar denken aan het einde van een ander tijdperk, namelijk aan Rosa Parks, die op 1 december 1955 weigerde haar zitplaats in een bus af te staan aan een blanke. Dat ontketende de fameuze Montgomery Bus Boycott, waarin later Martin Luther King, Jr een cruciale rol speelde.
Rosa Sparks werd later [later!!, vraag je niet af door welke vernederingen ze is gegaan] 'the first lady of civil rights', and 'the mother of the freedom movement' genoemd. Zij was 'tired of giving in'. Ik denk dat meer vrouwen 'tired of giving in' zijn als ik alleen al de lijst van DSK bekijk, en al die anderen die door het 'cordon' of de 'clan' van 'preutsheid' worden gedwongen. Salmon noemt het 'democratisch'. Zo 'vanzelfsprekend' vinden wij het. Precies zo 'vanzelfsprekend' als het opstaan van de 'zwarte' Rosa Parks voor een willekeurige 'blanke'.
_______________________
Les images de DSK marquent "une terrible fin d'époque", met commentaar door Christian Salmon
http://www.lemonde.fr/dsk/infographe/2011/05/17/les-images-de-dsk-marquent-une-terrible-fin-d-epoque_1523439_1522571.html
Josée Boileau, DSK - Le risque de dénoncer, Le Devoir.com, 17 mai 2011
http://www.ledevoir.com/societe/justice/323453/dsk-le-risque-de-denoncer
Elisabeth Guigou évoque la "réputation" de DSK, Gisèle Halimi fustige l'esprit de clan, LEMONDE.FR avec AFP | 18.05.11
http://www.lemonde.fr/dsk/article/2011/05/18/elisabeth-guigou-evoque-la-reputation-de-dsk-gisele-halimi-fustige-l-esprit-de-clan_1523663_1522571.html
BOB DAVIS, IMF Probes Chief Over Tie to Worker, Wall Street Journal, October 18, 2008, http://online.wsj.com/article/SB122427783161845699.html
Rosa Parks, http://en.wikipedia.org/wiki/Rosa_Parks
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 20 Mei 2011
Een superhoog percentage Fransen gelooft in een complot omtrent DSK. Een groepje sociaal-psychologen in Le Monde concludeert daaruit dat de Fransen niet kunnen geloven dat DSK 'het' heeft gedaan.
Die complottheoriën zijn een vorm van ontkenning, vinden ze.
Voor de Britse journalist Stephen Clark, die in Parijs woont en in NYT schrijft, zal het met DSK wel aflopen zoals met de corruptieaffaire van Juppé waarvoor hij in 2004 tien jaar werd uitgesloten van publieke functies. Nu is hij al jaren minister van Buitenlandse Zaken. Zo zal DSK, net al Polanski, ontsnappen naar Frankrijk en daar Minister of Gender Equality worden. (100 woorden)
_______________________
STEPHEN CLARKE, Droit du Dirty Old Men, NYT,May 17, 2011, http://www.nytimes.com/2011/05/18/opinion/18clarke.html
Emeline Cazi, Yves Eudes et Xavier Ternisien,
La théorie du complot a émergé en réponse au choc causé par l'affaire DSK, Le Monde, 19.05.11
http://www.lemonde.fr/dsk/article/2011/05/19/la-theorie-du-complot-a-emerge-en-reponse-au-choc-cause-par-l-affaire-dsk_1524195_1522571.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 21 Mei 2011
Morgen zijn hier de verkiezingen, maar vandaag is er een groot probleem. Er mag de dag vóór de verkiezingen niet worden gedemonstreerd, althans geen politieke partij-propaganda worden gevoerd. Maar de aktie 15-M [15 Mei] heeft een enorm succes, niet alleen in Madrid op de Puerta del Sol, maar op zestig andere stadspleinen en heel Spanje kamperen dag en nacht 'jongeren' uit 'protest'.
In beginsel was de aktie a-politiek, althans geen partij-politiek. De slogans zijn Democracia real ¡YA! en ¡Democracia Real YA!, te vertalen met:
--"Echte Democratie! NU!" en "NU Èchte Democratie!"
Het gaat over "honger met de allerbeste diploma's op zak". Een sociologische analyse wees uit dat de aktie was gestart door gemiddeld hoog gediplomeerden. Dat was ook in Portugal het geval eerder dit jaar. Daarover schreef ik 21 Maart toen ik Fernando Vallespín aanhaalde die wist te melden dat ze daar het boekje van Stéphane Hessel gebruikten. Dat is ook hier het geval. ¡Indignaos!, is de Spaanse vertaling van Indignez-vous!. Dit boekje van Hessel is ook bij 15-M in gebruik. In die zin lijkt 15 M op de Arabische Lente. De 'autoriteit' die in de Arabische Landen het klootjesvolk arm houdt kan wellicht met 'democratie' worden verwijderd. Niet voor niets spreekt 15-M dan ook over Èchte Democratie, want we hebben hier al 'democratie'.
Maar ... er is partij-politiek van gemaakt.
Een van verkiezingsslogans van de PP is inmiddels geworden:
PSOE SIGNIFICA CINCO MILLONES DE PARADOS.
PP QUIERE DECIR CINCO MILLONES DE EMPLEOS
[Vertaling:] PSOE [de regeringspartij] betekent vijf miljoen werkelozen,
PP [de oppositie] wil zeggen vijf miljoen arbeidsplaatsen
Grapjassen hebben op de posters MILLONES DE in de tweede regel doorgestreept: 'vijf arbeidsplaatsen.
Ook heeft de presidente van Madrid, Esperanza Aguirre [PP] gezegd dat 15-M beter haar kamp kan opzetten in Calle Ferraz [waar de zetel van de PSOE is gevestigd]. Later heeft zij zich verontschuldigd en gezegd dat het een 'grapje' was.
Hier in Spanje is het daarom extra moeilijk om deze Euro-wijde beweging los te maken van de verkiezingen die hier morgen plaatsvinden. Maandag weten we wat het effect op de verkiezingen is, maar wat het effect van 15-M, en andere Euro-wijde bewegingen zal zijn weten we pas later. In El País las ik van dergelijke bewegingen in Londen en Italië. Opletten dus!
Het gaat dus om een boven-politieke beweging, althans boven-partijpolitiek. Esperanza Aguirre, toen zij daarmee werd geconfronteerd, beweerde dat het de Socialistische Internationale moest zijn, maar dergelijke angstbeelden bestaan nog alleen in franquistische breinen. Het is gewoon de vraag hoe de PP, als ze aan de macht komt, met 'de financiële markten' zal omgaan. Moeten de 'rijken' worden gesauveerd, zoals 'Europa' wil, of kan het anders? Kortom, is het een klassestrijd? Of moet 'het systeem' overhoop? Net als in 1968?
_____________________
BERNA GONZÁLEZ HARBOUR, No son antisistema, Los jóvenes han abandonado a Zapatero y Rajoy no ofrece expectativas de una regeneración moral, El País, 20 MAY 2011, http://politica.elpais.com/politica/2011/05/20/actualidad/1305903347_240101.html
MÓNICA CEBERIO BELAZA, La policía informará de que la protesta es ilegal pero no la disolverá, El País, 21 MAY 2011
http://politica.elpais.com/politica/2011/05/20/actualidad/1305895031_420384.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 22 Mei 2011, verkiezingsdag
Het is spannend, de verkiezingen vandaag, de 'verboden' demonstratie van de 15 M beweging waar ik gisteren over schreef, en de 'angst' dat zo'n onverwacht evenement de verkiezingresultaten zal beïnvloeden.
Dat laatste is een 'mythe' die door de PP nog steeds wordt aangehangen. Dat gaat terug op de gebeurtenissen van 11-M, [dat is 11 Maart 2004] toen vlak voor de verkiezingen een bomaanval in Madrid plaatsvond. De verliezende PP vond dat de kiezers waren beïnvloed door dat evenement. Was het ETA? Was het al Qaeda? Daarom eisten ze herverkiezing en monkelen [nog steeds!] dat de Socialisten 'onrechtvaardig' aan de macht zijn gekomen. Kortom, een gevoelig punt, hoewel zorgvuldig onderzoek heeft aangetoond dat kiezers op zo'n korte termijn hun mening niet meer veranderen. Toen niet, en nu ook niet [denk men!].
Maar de kranten geven wèl veel commentaar op de achtergronden van die 15-M. Het begint, ondanks de politisering die ik gisteren aanhaalde, tot de krantenpagina's door te dringen dat het om 'iets fundamentelers' gaat. Maar er is ook afwijzing. Een voorbeeld daarvan is het artikel van Daniel Innerarity in El País 'La indignación no es suficiente' [Verontwaardiging is niet voldoende]. Protesteren zonder aan te wijzen hoe het verbeterd kan worden is zinloos, en leidt tot 'negatieve politiek, lijkt Innerarity te zeggen. Iedereen kan wel kwaad worden op de ander, en dan krijgen we 'revoluties' van iedereen-tegen-iedereen. We hebben toch al democratie en spelregels daarvoor? Wat we nodig hebben is 'analyse'. Woede leidt tot niets.
Maar dat is gebaseerd op een onvolledige interpretatie van boekje van Hessel. In die zin is het een ontkenning van het onderliggende probleem, een 'niet-willen-weten'.
Een ander artikel in El País gaat in op dat onderliggende probleem: Igancio Urquizu, El Mayo de la generación del 78 [De Mei van generatie '78].
Onder de "generatie van '78" worden hier verstaan de jongeren die na de dictatuur en na de nieuwe grondwet zijn geboren. Zij voelen zich niet gebonden door de 'verzinsels' van hun ouders, en de 'democratie' waarin ze zijn geboren. Inmiddels vormen ze 40% van de bevolking. Hun protest is geïnspireerd door het boekje van Hessel, dat zegt: Zit niet bij de pakken neer! Maak je kwaad! Dóe er wat aan! Maar doe het vooral 'geweldloos'! En dat laatste laten de 15-M demonstranten duidelijk zien. Dat was ook de reden waarom de regering 'buitenwettelijk' --en zelfs 'onwettig' volgens sommigen-- besloot om de demonstraties *niet* met geweld uiteen te jagen. Het zijn heel rustige, maar gedecideerde demonstranten. Dat dwingt tot nadenken, en die 'analyse' komt wel. Ze verliezen geen tijd aan straatvechten.
Urquizu wijst op concrete voorbeelden --die deze jongeren aangaan-- dat de democratie niet goed werkt. In het jaarlijkse Informe sobre la democracia en España [Bericht over de democratie in Spanje] wordt er al jarenlang gewezen op gewezen dat het probleem wortelt in het overwicht dat de economie heeft over de politiek. Economische beslissingen worden genomen door instituten waar de 'democratie' geen invloed op heeft, en waar iedere burger wèl mee te maken krijgt.
Zoals "honger met de allerbeste diploma's op zak" voor de Generatie '78
__________________________
IGANCIO URQUIZU, El Mayo de la generación del 78, El País, 21/05/2011
http://www.elpais.com/articulo/opinion/Mayo/generacion/78/elpepiopi/20110521elpepiopi_5/Tes
DANIEL INNERARITY, La indignación no es suficiente, El País, 21/05/2011
http://www.elpais.com/articulo/portada/indignacion/suficiente/elpepuculbab/20110521elpbabpor_1/Tes
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 23 Mei 2011
De verkiezingen van gisteren hebben een overweldigende overwinning van rechts opgeleverd, van de Partido Popular, de PP. Het waren verkiezingen in de deelstaten, maar in deze quasi-federale structuur, zit daar de grootste macht. Het is heel waarschijnlijk dat de verkiezingen voor de landsregering, in 2012, eenzelfde beeld zullen geven.
Onder dwang van de 'financiële markten', heeft de socialistische regering [Zapatero] na 'de crisis' enorme bezuinigingen moeten doorvoeren. Hoge werkeloosheid, en zelfs bezuinigingen op sociale voorzieningen, waren het gevolg. De 15-M beweging ontstond daardoor. Die wees op "honger met de allerbeste diploma's op zak", zoals ik gisteren schreef. [Niet typisch Spaans, in Egypte en in de hele Arabische Lente, was dat ook het geval. Het probleem zit dieper, maar daar zijn we nog niet aan toe.]
De overwinning van de PP is wellicht méér te danken aan de afwijzing van die gevolgen, dan op de hoop dat de PP het beter zou doen. Traditioneel is de PP bepaald *niet* de partij die zich zal verzetten tegen de eisen van de 'financiële markten', maar er zijn twee reden om niet alle hoop te laten varen.
De eerste is dat het land door deze rigoreuze maatregelen is gered van 'financiële ondergang', zoals de Euro- en wereldopinie iedereen deed geloven. Dat zal de komende regering meer armslag geven om aan 'werkgelegenheid' te werken. De hete kastanjes zijn uit het vuur gehaald.
De tweede is dat met de komst van Mariano Rajoy als leider van de PP een 'nieuwe generatie' schijnt te zijn aangetreden binnen die partij. Dat bericht sijpelde de laatste tijd door, maar was géén deel van de verkiezingspropaganda. Integendeel. Als het al zo was, dan was het niet 'officiëel', en bleef de PP toch de verzamelplaats van 'anti-socialisten' en 'anti-communisten' geïnspireerd door De Kerk en de Franquistische Traditie. Deze 'nieuwe generatie' binnen de PP valt niet samen met wat ik gisteren beschreef als de "Generatie '78", de 40% van de bevolking die het zát is om te leven met de oude franquistische dilemma's, tegenstellingen en tradities, maar ze is er vrij zeker wèl door geïnspireerd.
In zekere zin staat "Generatie '78" boven en buiten te partijen. Ze wijzen er op dat 'de democratie' niet goed werkt. Mogelijk ontdekken ze ook de analyses ik gisteren aanhaalde, namelijk dat
--"Economische beslissingen worden genomen door instituten waar de 'democratie' geen invloed op heeft, en waar iedere burger wèl mee te maken krijgt" en
--" . . . dat het probleem wortelt in het overwicht dat de economie heeft over de politiek".
Maar ja, als dát het geval is, dan is de PP bepaald *niet* de partij om zich tegen 'economische beslissingen' en 'instituten' te verzetten.
Maar ook dàt kan veranderen. Per slot heeft de PP beloofd om in plaats van 'vijf miljoen werkelozen' die ze Zapatero verwijten, voor 'vijf miljoen arbeidsplaatsen' te zorgen.
Opletten dus!
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 24 Mei 2011
--"Als we al íets hebben geleerd van de crisis", zo begint Joe Nocera zijn artikel over de marktintroductie van LinkedIn, "dan is het dat het bedriegen van je klant geen wandaad is; althans niet als je een investeringsbank bent".
Dat sluit aan bij wat ik gisteren en eergisteren noemde uit Spaanse bron, namelijk het 'overwicht van de economie over de politiek'. Dit voorbeeld wijst er op dat de economie niet alleen een overwicht heeft over de politiek, maar ook over de moraal.
Nocera analyseert die marktintroductie, en constateert dat Meryll Lynch zich heeft gedragen als de makelaar die je een prijs adviseert voor de verkoop van je huis. Zeg één miljoen. Daarvoor wordt hij betaald als de verkoop doorgaat.
De verkoop gaat door. Proficiat!
Maar de makelaar uit het voorbeeld van Nocera verkoopt de andere dag het huis voor die nieuwe eigenaar voor twéé miljoen. Hoe zou je je voelen? Belazerd toch?
Toch is dit wat met LinkedIn gebeurde.
Dat soort schandaligheden waren eerder het domein van insider-blogs. Dit voorbeeld komt oorspronkelijk inderdaad uit een blog van Henry Blodget, onder de titel CONGRATULATIONS, LINKEDIN! You Just Got Screwed Out Of $130 Million.
Voor het doorsnee-publiek, zelfs van NYT, waren dat soort analyses tot voor kort 'taboe' en 'verwerpelijk'. Ik zie dat aan de analyses van Paul Krugman, die vaker dit soort 'economische gekkigheden' ziet, en hoe 'politiek' hij dat moet publiceren om 'geloofwaardig' te blijven! Nocera geeft dan ook aan zijn verhaal een bescheiden titel: "Was LinkedIn Scammed?"
Nocera is niet de enige. Ook Charles M. Blow gebruikt inmiddels uitdrukkingen als Temples of Greed on Wall Street als hij het over de banken aldaar heeft. In het betrokken artikel 'A Summer to Simmer' zet Blow een aantal 'zware gebeurtenissen' van de laatste week op een rij --DSK, Schwarzenegger, en Obama over het Midden Oosten-- die wellicht de hele zomer zullen blijven sudderen.
Blow haalt o.a. een voorbeeld aan van die 'greed' als hij beschrijft hoe de particuliere ziektekostenverzekeringen al drie jaar op een rij topwinsten maken en toch op premieverhoging aandringen. Dat leidde er al toe dat zelfs middenklassers zich niet meer kunnen verzekeren, hun gezondheid moeten verwaarlozen, en op den duur draait de staat daar weer voor op. Namelijk door 'bezuinigingen' voor de have-nots.
Hij noemt nog enkele andere recente voorbeelden van die statuur. Hij denkt dat deze zomer het grote publiek zich daarvan meer-en-meer bewust zal worden:
--"This may be the summer that we see more clearly that the working class has developed a lingering sense of disillusionment"
De suggestie dat de belasting voor de allerijksten zou moeten worden verhoogd leidde deze week tot de waarschuwing:
--"Pas op! Dat zou de armen aanzetten tot class warfare".
--"Hoh!", zegt Blow, "die klassestrijd is er al ... the envious have-nots didn't start it. The right and its cabal of economic cannibals did". [cabal = intrigantenkliek]
Het wordt wellicht een 'héél hete zomer'.
________________________
JOE NOCERA, Was LinkedIn Scammed?, NYT, May 20, 2011, http://www.nytimes.com/2011/05/21/opinion/21nocera.html
Henry Blodget, CONGRATULATIONS, LINKEDIN! You Just Got Screwed Out Of $130 Million, May 19, 2011
http://www.businessinsider.com/linked-in-ipo-2011-5-b
CHARLES M. BLOW, A Summer to Simmer, NYT, May 20, 2011, http://www.nytimes.com/2011/05/21/opinion/21blow.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 25 Mei 2011
Morgen is het vertrekdag. Ik ben er nerveus van. Ik ben zo vastgeroest ...
Het is voor het eerst sinds vijftien jaar dat ik langer dan drie of vier maanden op één plek ben. Vertrekken uit een hotel is veel eenvoudiger, maar hier in San Sebastián, net als in Cessenon sur Orb, is een heel 'huishouden' ontstaan.
Ik leef zoveel mogelijk met de spullen uit mijn 'nomadenkoffertje'. Dat is totáál uit de hand gelopen. En nu, na zeven maanden op één plek, is het nèt alsof ik voor het eerst op een lange reis ga. Daar ben ik nerveus van. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 26 Mei 2011, Vertrekdag
Gisteren had ik mijn laatste gesprek met Mario, de fysiotherapeut. We spraken over de bereikte resultaten, en over zijn uitgestippelde route voor mijn verder herstel.
Inderdaad, zoals ik 19 April schreef, een Deltaplan: Niet alleen dichten van gaten, maar ook een veiliger totaalsysteem bouwen. De noodmaatregelen van de eerste weken tegen de enorme pijnen waren overgegaan in consolidering, en tenslotte in het aanpakken van oude inherente zwakheden.
Mario is vol vertrouwen en enthousiasme. Ik heb een Duits verslag voor zijn Franse opvolger met dat toekomstperspectief. Dat ga ik vertalen.
Zo werd de 'nervositeit' van gisteren omgetoverd in een 'wenkend perspectief'. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 27 Mei 2011
Vanmorgen waren we kort voor zessen in Béziers. Het was al licht. Na aankomst in Barcelona haalden we de laatste trein naar Estación Sants waar we --desondanks-- de nachtbus naar Beziérs gemakkelijk haalden. In een cafetaria naast het busstation konden we gelukkig nog een paar tapas snacken.
De bus was tjokvol met luidruchtige Spanjaarden, zelfs een paar Algerijnen, die in Murcia waren ingestapt om werk te zoeken in Marseille. In Béziers was de stationsrestauratie al open, en zo konden we een beetje 'leuk' wachten tot we met de taxi naar Thézan konden om de huurauto in bezit te nemen. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 28 Mei 2011
Het is nog niet gelukt om mijn Internetaansluiting op gang te brengen. Ik laat het even liggen om over te gaan op de orde van de dag. Margarita en ik gaan Carcassonne bekijken. Zij wil van de gelegenheid gebruik maken om een paar 'toeristische objecten' te bezoeken. Voor mij is Carcassonne 'nostalgie' want ik bezocht het voor de eerste en enige keer in 1949 op mijn eerste grote lifttocht door Frankrijk.
Intussen heeft Margarita al gezien hoe lang het hier 's avonds licht is, en hoe 'verrèkte koud' het hier 's morgens is na een heldere nacht. Vijf graden nu! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 29 Mei 2011
Het Internet lukt nog steeds niet. Wat wèl is gelukt bij deze superheldere hemel is het genieten van vier morgensterren tegelijk waarover ik eerder schreef als hèt evenement van het jaar. Op La Gomera lukte het maar half. Venus kwam bijna iedere ochtend goed tevoorschijn, maar meestal waren er lichte ochtendwolkjes die verhinderden dat Mars, Jupiter en Mercurius mooi tegelijk doorkwamen.
Zojuist wèl!!
Het andere voorspelde superevenement, dat alleen vanmorgen zou plaatsvinden, was dat Maan het driehoekje van Venus, Mars en Mercurius zou vergezellen.
Inderdaad. de maansikkel stond recht boven Venus, en Jupiter stond wat verdwaald een eindje naar rechts. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 30 Mei 2011
Het Internet lukt nog steeds niet. Vervelend!
Mijn plan om met Margarita enkele leuke 'Toeristische Dingen' te ondernemen als dank voor het sjouwen van mijn reiskoffer, draait op volle toeren.
Zaterdag was het Carcassonne met 'èchte' Cassoulet. Gisteren de Zondagsmarkt van St Chinian, en een van mijn gebruikelijke wandelingen in de omgeving. Vandaag gaan we de kust verkennen tot Saints Maries de la Mer in de Camargue.
De jaarlijkse 'herovering' van mijn huis en tuin schiet er niet bij in. De 'herovering' van de regio gaat alleen maar voor. Even traditioneel als noodzakelijk allebei, maar nu in de omgekeerde volgorde. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 31 Mei 2011
Vanavond laat vertrekt Margarita met de nachtbus. We hebben nog niet besloten welk 'Toeristisch Ding' vandaag aan de beurt komt. De langverwachte regens zijn gisteren gekomen vanaf het Zuiden. Ons plan om gisteren Perpignan te bezoeken lieten we daarom schieten en genoten van de zon en de wijde uitzichten van de Camargue. Op de terugweg zagen we zware buien boven Cessenon. 'Negen millimeter', rapporteerde Albert.
De hele nacht regende het rustig, gestaag en windloos. De lucht is egaal loodgrijs. Zo kan dat wel de hele dag duren. Welk Toeristisch Ding zullen we vandaag bezichtigen? We hebben nog één hele dag. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek Mei 2011