Cessenon sur Orb, Woensdag, 1 Juni 2011
De regens zijn voorbij. Er is nog een lichte bewolking, maar Venus komt erdoorheen. Gisteravond heb ik Margarita naar de nachtbus voor Barcelona gebracht. Overdag maakten we een 'promenade en voiture' door de prachtige rivierdalen in de buurt. De kathedraal van St Pons de Thomières heb ik eindelijk eens goed bekeken. Dat was de 'herovering' van de omgeving.
Nu de tuin. Ik heb al Afrikaantjes, Primula's en diverse kruiden gekocht. De tjokvolle kersenboom wordt bedreigd door vogeltjes. Aan de slag dus!
Maar éérst moet ik dat verdomde Internet op gang zien te krijgen. Als je dit leest, is het gelukt. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 2 Juni 2011, Hemelvaartsdag
Het is gelukt met het Internet. Niet met breedband --daarvoor wacht ik op een monteur-- maar met een telefoonmodem. Vroeger waren die standaard in laptops, maar dat is voorbij. Daarom kocht ik twee jaar geleden zo'n ding voor mijn 'nomadenkoffertje':
--"Je weet maar nooit", dacht ik.
Maar het blijft behelpen. Niet zozeer omdat je lang moet wachten, of omdat je vrienden argeloos 'kiekjes' sturen van drie megabyte of méér. [Heel lief, maar toch].
Nee, het is omdat sommige sites domweg ontoegankelijk zijn zonder snelle verbinding. Google Mail heeft een aparte afdeling, maar inchecken bij Ryanair lukt vooralsnog niet.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 3 Juni 2011
Nu het mij eindelijk is gelukt met Het Internet --zij het in slow motion-- kom ik toe aan de huizenhoge golven van ontsteltenis en verontwaardiging waar Frankrijk doorheen gaat na 'DSK and all that'.
Ik had al diverse artikelen in Le Monde en NYT apart gelegd, maar het blijft stromen. NYT in 'Room for Debate' stelde aan de orde 'Are French Women More Tolerant?'
In die discussie wordt het franse feminisme verdacht gemaakt: het zou speciaal voor 'machtige mannen' toleranter zijn. Irène Théry, topsociologe bij de EHESS, probeert met dit vooroordeel af te rekenen in een grondig artikel in Le Monde van verleden Zaterdag: Un féminisme à la française? Daarin komen de 'beschuldigingen' aan de orde die in dat NYT-debat bovendrijven. Het franse feminisme zou de acceptatie van opdringerige 'machtige mannen' rechtvaardigen. Het franse feminisme zou dat verdedigen als deel van de franse cultuur waarvan vreemdelingen 'niets' begrijpen. Het franse feminisme zou xenofoob zijn, met name de Musulman zou niets begrijpen van het franse erotische spel. Théry resumeert uit dat NYT-debat: "... l'incapacité des musulmans à assimiler la culture française en clamant que les musulmans ne comprennent pas qu'un jeu érotique ouvert est partie intégrante de l'identité française", en commentariëert: "Quelle ironie, alors, que la victime de l'assaut sexuel présumé de Strauss-Kahn soit une musulmane".
De franse verleidingscultuur is aldus deel van de discussie.
Nu wil het toeval dat de pas afgetreden direkteur van het NYT-bureau in Parijs, Elaine Sciolino deze maand een boek publiceert dat opeens volop in de belangstelling is. Geen wonder, het heet La Seduction, How The French Play The Game Of Life, en een van de belangrijke thema's van de DSK-discussie zou het 'misverstand' zijn over wat 'verleiden' en wat 'agressie': Waar ligt de scheidingslijn?
--"Hoe weet je het verschil?", vraagt Maureen Dowd, die 'toevallig' Christine Lagarde interviewt over haar mogelijke opvolging van DSK.
--"Dat is eenvoudig", vindt Lagarde, "een klap in je gezicht als je 'nee' zegt"
[Ik ga hier wat kort-door-de-bocht. Ik kom op dat hele interview, For Office Civility, Cherchez La Femme, terug, want het gaat over de positie van Lagarde als l'Americaine in de franse bestuurscultuur, en nog meer interessants].
Beide vrouwen vinden dat het DSK-gebeuren een keerpunt is. Ze vergelijken het met het Anita Hill-moment in 1991 in de VS waarin voor het eerst een vrouw, hooggeschoold en hooggeplaatst, maar zwart, succes boekt met een aanklacht wegens 'sexual harassment' tegenover een hoger geplaatste blanke. Dat was een keerpunt in de Amerikaanse vrouwenrechten. Het DSK-gebeuren zou zo'n keerpunt in Frankrijk kunnen worden. Er zijn --dank zij 'de huizenhoge golven van ontsteltenis en verontwaardiging'-- dingen in de [franse] openbaarheid gekomen die totnutoe onbespreekbaar waren.
Wikileaks had het niet kunnen verbeteren.
_______________________
Irène Théry, Un féminisme à la française, Le Monde, 29.05.11
http://abonnes.lemonde.fr/idees/article/2011/05/28/un-feminisme-a-la-francaise_1528802_3232.html
ELAINE SCIOLINO, Operation Seduction, The New York Times Style Magazine, MAY 17, 2011 [voorpublictie van fragmnt van haar boek] http://tmagazine.blogs.nytimes.com/2011/05/17/operation-seduction/?ref=elainesciolino
ook: http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9B00E5D7143BF931A15756C0A9679D8B63&ref=elainesciolino
Room for Debate: Are French Women More Tolerant?
http://www.nytimes.com/roomfordebate/2011/05/18/are-french-women-more-tolerant?nl=todaysheadlines&emc=tha22
Elaine Sciolino: La Seduction, How The French Play The Game Of Life, http://www.elainesciolino.com/books/la-seduction
Anita Hill, http://en.wikipedia.org/wiki/Anita_Hill
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 4 Juni 2011
Gisteren haalde ik Irène Théry aan met haar artikel in Le Monde van Zaterdag jl.: Un féminisme à la française? waarin zij zich stoorde aan het debat in NYT onder de titel 'Are French Women More Tolerant?'
Daarin werden alle registers van anti-Franse platitudes opengetrokken. En niet alleen dat. Nadat DSK is beschuldigd gaat het debat opeens in de richting van de vrouwen.: De franse vrouwen zijn te tolerant, met name zijn vrouw, Anne Sinclair, wordt als super-voorbeeld genoemd. Per slot wordt het hele franse feminisme door de modder gehaald. Zo ongeveer ziet Théry dat NYT-debat.
Zij antwoordt niet met anti-Amerikaanse platitudes. Die zijn er genoeg, maar ze vindt het een gelegenheid 'à balayer devant notre porte'. Daar was ze al mee begonnen in een eerder artikel waarin ze het 'epische moment' beschrijft wat door de New Yorkse politie is bewerkstelligd, en dat zeker niet zo zou hebben plaatsgevonden als het in Frankrijk was gebeurd. In dat eerdere artikel 'La femme de chambre et le financier', beschrijft ze "... le choc de deux figures, deux symboles, deux incarnations si extrêmes des inégalités du monde contemporain, que la réalité semblait dépasser la fiction". [de schok tussen twee incarnaties van de extreme ongelijkheid in de wereld-van-nu waarbij de realiteit de fictie te boven schijnt te gaan].
Zij, een kamermeisje van Guineese afkomst, arm, wonend in een sociale woning in de Bronx, weduwe, en moeder van een éénoudergezin. Hij, een van de meest bekende figuren van de haute finance internationale, van de franse politiek, van de linkse intelligentia, een incarnatie van sociaal succes, en van het gemakkelijke genot.
--"La femme de chambre et le financier, ou le choc de celui qui avait tout et de celle qui n'était rien". [de botsing tussen die 'alles' heeft en die 'niets' is]
En dat alles omdat de New Yorkse politie haar 'la présomption de véracité' toekende. Want daarop had Théry gewezen in haar analyse. Wij kennen wel 'la présomption d'innocence' bij een verdachte, maar aan het waarheidsgehalte van de aanklacht geven wij --gewoonlijk-- niet gelijke rechten. Dat is speciaal bij aanrandingen van belang. Anders dan bij zichtbare verwondingen of doden, waarbij het voor politie en rechters duidelijk is dat ze aktie moeten nemen, is het bij aanrandingen meestal alleen 'woord-tegen-woord'.
Natuurlijk is er na de emancipatie veel veranderd, en veel politie-instanties geven gehoor aan slachtoffers van aanrandingen, maar een ècht recht op 'présomption de véracité' --d.w.z. de aanklacht wordt voor waar aangenomen tot het tegendeel is bewezen-- is er [nog] niet.
Door de strenge toepassing van 'la présomption de véracité' heeft de New Yorkse politie niet alleen laten zien dat ze in vier uur een machtige financier in de boeien kan slaan, maar ook dat ze oude machtsverhoudingen kan omkeren.
Want dat was het eigenlijke thema van Théry. In haar artikel had ze er op gewezen dat na de emancipatie nog geen echte nieuwe levenvormen zijn gevonden; dat ons oordeel bij 'vreemd gaan' nog veelal steunt op oude machtsverhoudingen, het 'nette' van de huismoeder, en het 'onnette' van de 'sloerie', enzovoorts. Die analyse is belangrijk voor de verdere ontwikkeling van vrouwenemancipatie. Á la française, of anderszins.
______________________
Irène Téry, La femme de chambre et le financier, Le Monde, 23.05.11
http://www.lemonde.fr/idees/article/2011/05/23/la-femme-de-chambre-et-le-financier_1525953_3232.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 5 Juni 2011
De regens zijn inderdaad gekomen. Van de lange droogte, waarover 'iedereen' klaagde toen we hier aankwamen, hebben Margarita en ik alleen de laatste drie dagen meegemaakt. Op haar vertrekdag, Dinsdag, viel hier de eerste regen: Negen millimeter. Woensdag en Donderdag wat meer. Vrijdag was er een ontzettende stortbui. Binnen een uur viel hier 42 mm. Het ging keihard. Op het eind ook hagel. Gelukkig zijn de druiven nog nèt iets te pril om daar grote schade van de krijgen. Albert, negen kilometer verderop, meldde 58 mm binnen een uur, géén hagel, maar wel bliksem en donder. Gisteren viel in 'rustige afleveringen' nog eens dertig mm, en vannacht, héél stilletjes, nog eens tien. Volgens de météo gaat dat zo door over heel Frankrijk tot het einde van deze week. Enige hoop put ik uit een klein detail van de weerkaartjes, namelijk dat het hier, in een smalle strook langs de kust, niet zo [uitbundig] zou regenen. Zo'n uitzondering is niet uitzonderlijk. Meestal is het hier droger en zonniger dan verderop. Het moet met de zeewind te maken hebben die, ondanks het weer in de rest van de Midi, zijn invloed tot dertig à vijftig km uit de kust laat gelden. Meestal in de vorm van droogte en méér zon. Maar niet altijd. Ik herinner mij een geval waar precies deze strook in de regen en bewolking zat, en in de rest van de Midi de zon vrolijk scheen.
Zoals ik Maandag schreef, ging deze keer de 'herovering' van de regio vóór op die van Huis-En-Tuin. Daar kom ik nu pas aan toe. Normaal gebeurt dat 'vanzelf' in de eerste dagen na aankomst: de stapels post, de toestand van de tuin, het begroeten van de buren komt allemaal vanzelfsprekend aan de beurt als ik de eerste dagen wat 'ongeordend' rondloop om te 'wennen'.
Maar dit jaar gingen de Toeristische Dingen waarover ik eerder schreef vóór. Heel efficiënt gepland en uitgevoerd. Niks 'ongeordend rondlopen' en 'wennen'. Bovendien stond de kersenboom, bulkvol met zijn prachtige kersen, te popelen om geplukt te worden. [Nèt als de vogeltjes om die te verorberen] Margarita en ik hebben daar Dinsdag nog even hard aan gewerkt, en de rest plukte ik op de droge momenten. Maar nu wordt het hoog tijd dat ik kersenjam maak. Anders rotten de kersen weg. Dat staat vandaag op het programma. Opschieten dus!
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 6 Juni 2011
Het is allemaal gelukt wat ik gisteren schreef. De kersenjam is klaar. Helaas bleek dat veel kersen waren bedorven door het uitstellen van aktie. Tja, zo gaat dat als je zulke zaken uitstelt. De 'natuur' heeft daar geen boodschap aan. Met extra sorteer- en schoonmaaktijd heb ik per slot toch nog zes potten kunnen vullen.
Dat van de weersvoorspelling klopte ook. In de ochtend viel nog een enkel druppeltje, maar later werd het duidelijk zonnig en zelfs warm.
Niet zo in de rest van Frankrijk en verderop in het binnenland constateerde ik met enig leedvermaak toen ik de weerkaartjes bestudeerde. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 7 Juni 2011
Ik ontmoette dezer dagen een woord voor een begrip dat ik al lang kende. In Le Monde van Zaterdag heette het 'Agnotologie', 'science de l'ignorance'. Toen ik dat woord natrok, kwam ik op steeds bekender terrein. Ik kende het als 'wetenschappelijke propaganda en tegenpropaganda'. Met name het voorbeeld uit de tabaksindustrie kwam mij heel bekend voor. Jaren en jaren geleden, toen ik pas hoogleraar Marketing was, reageerde ik eens op een aanbod van een of ander tabaksinstituut of -stichting die 'alle wetenschappelijke onderzoekingen' op het gebied van de gevaren van het roken aanbood. Ik deed dat puur als privé persoon, want enkele jaren daarvóór was ik zèlf met roken opgehouden. Ik zat kennelijk nog in de fase van 'post purchase feelings'. Dat is de fase na de aankoop van een belangrijk ding, of na een belangrijke persoonlijke beslissing, waarin je oude twijfels periodiek terugkomen en [hopelijk!] geleidelijk afsterven.
Wat mij aan het denken zette, was dat ik korte tijd daarna bezoek kreeg van een vertegenwoordiger van de betrokken stichting die geld aanbood voor het geval ik, of mijn staf, of mijn studenten, onderzoek wilden doen op de relatie tussen gezondheid en roken. Snel kon ik hem duidelijk maken dat biomedisch onderzoek vèr van mijn [professionele] bed lag, maar ik begreep hoe hun systeem werkte. Op basis van mijn academische titel was dat misverstand ontstaan.
Maar het voorval bleef mij bij, en ik gebruikte het wel in mijn colleges over marktbewerking, en over de rol van propaganda en tegenpropaganda daarin.
Het bovengenoemde artikel is van Stéphane Foucart, en de titel zegt alles. 'L'ignorance: des recettes pour la produire, l'entretenir, la diffuser'. Het voorbeeld van de tabaksindustrie komt er ook in voor, en ook de 'gezaaide twijfel' over de effecten van de klimaatverandering. Het komt er telkens op neer dat een politiek geörienteerde groep systematisch 'tegenonderzoek' laat doen waardoor het publiek 'onwetend' blijft. Sociaal-psychologisch is dat proces mogelijk door de diep-gewortelde 'methode' in de pers die eist dat een 'goede presentatie' van een onderwerp minstens twee tegengestelde opinies bevat. Aan de lezer is de keuze.
Dat lijkt mooi, maar in veel gevallen is 'niet kiezen' [omdat er 'zogenaamd' nog onzekerheid is] juist 'kiezen voor onwetendheid'. Ook de gewoonte --van wetenschappelijke herkomst-- dat er nog steeds 'ongewisse details' zijn die 'nader onderzoek' eisen, draagt daaraan bij omdat door die discussie over details de indruk wordt gewekt dat het geheel 'onzeker' is of zelfs 'onwaar'. Ook dáárom zal het publiek 'kiezen voor onwetendheid' en is de 'onwetendheidspropaganda' geslaagd.
Ik heb dat begrip nagetrokken op het Internet. In het engels heet het 'agnotology'. Het nieuwe wetenschapsgebied is gelegen tussen filosofie, sociologie en geschiedenis van de wetenschap. Het wordt recentelijk ook wel 'cognitronics' genoemd, en gaat niet alleen over de onwetendheid als zodanig, maar ook over 'recepten' om onwetendheid te genereren, te onderhouden en te propageren. Precies zoals de titel van het artikel van Foucart zegt: "recettes pour produire, entretenir, et diffuser".
___________________________
Stéphane Foucart, L'ignorance : des recettes pour la produire, l'entretenir, la diffuser
http://www.lemonde.fr/planete/article/2011/06/03/l-ignorance-des-recettes-pour-la-produire-l-entretenir-la-diffuser_1531488_3244.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Agnotology
Dit is het boek van de spreker die Foucart inspireerde: Robert Proctor, Agnotology: The Making and Unmaking of Ignorance
http://www.amazon.com/Agnotology-Unmaking-Ignorance-Robert-Proctor/dp/0804759014
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 8 Juni 2011
Gisteren schreef ik over de 'wetenschap van de onwetendheid', la science de l'ignorance, zoals het betrokken artikel in Le Monde het noemde. Dat ging over welbewust georganiseerde onwetendheid van 'het publiek' om daarmee de deur open te breken voor commerciële of ideologische belangen. Het artikel noemde de tabaksindustrie, maar ook de farma-industrie hoort thuis in dat rijtje, want die gebruikt die methode om artsen te bewerken. Van de ideologische doeleinden ontmaskert het artikel ook de achtergronden van de bewegingen die de klimaatveranderingen betwijfelen. Het zijn drie oprechte wetenschappers William Nierenberg (1919-2000), Robert Jastrow (1925-2008) en Frederick Seitz (1911-2008), die in 1984 het George C. Marshall Institute oprichtten, een think tank, waarmee zij toentertijd --in de Koude Oorlog-- de VS dachten te verdedigen. Zij zagen in de 'omgevingswetenschappen' een incarnatie van het communisme. Later vond dat gedachtegoed bijval --en financiering!!-- van belanghebbenden bij 'fossiele brandstoffen'. Inmiddels heeft dat gedachtegoed het Internet bereikt, en de betrokken onderzoekster concludeert wanhopig dat 'un honnête citoyen ne peut plus s'informer en cherchant des informations sur Google' [Een oprechte burger, kan niet meer terecht bij Google].
Al enige tijd geleden had ik een ander artikel opzij gelegd dat het Internet als vorm van 'gecultiveerde onwetendheid' aan de kaak stelde. Eli Pariser, in 'When the Internet Thinks It Knows You', gaat in op recente ontwikkelingen in het Internet. Vroeger, zegt ze, in de tijd van de radio-communicatie, de broadcasting, beschikte iedereen over min of meer dezelfde informatie als basis van de publieke discussie. De radio en TV waren enorme technische verbeteringen van de gedrukte pers maar veranderden niets principiëels. Het Internet aanvankelijk ook niet, maar nu word je 'gefilterd'. Via je 'daden' en je 'kliks' op het Internet ontstaat er een 'gefilterd' profiel. Op basis daarvan wordt je [vooralsnog alleen] reclame aangeboden.
Maar de groei van 'sociale netwerken' zoals Facebook en Twitter danken hun [commerciële] succes aan 'veel-en-veel-en-nog-véél-meer' deelnemers. Die deelnemers moet je afschermen van wat ze *niet* graag willen horen en je moet ze comfortabel inbedden in wat ze *wèl* graag willen horen. In de kringen geldt het woord 'relevance': Wat is 'relevant' voor de aangeslotene? Dáárop richt zich het beleid.
Mark Zuckerberg, van Facebook, zei kortgeleden: 'a squirrel dying in your front yard may be more relevant to your interests right now than people dying in Africa'.
--"But it leaves us staring at our front yard instead of reading about suffering, genocide and revolution", commentariëert Pariser terecht.
Bij de oude broadcasting kon je diverse kranten en journalisten kiezen. Je kon je eigen 'filter' kiezen en je had daar macht over. Nu niet, je bent overgeleverd aan 'je voorkeuren' zoals The Internet Thinks It Knows You.
Het Internet moet een revolutionary connective medium blijven, vindt Pariser, maar --"This won’t happen if we’re all sealed off in our own personalized online worlds"
Iedereen starend in zijn eigen voortuintje. Dat is óók een vorm van georganiseerde onwetendheid, waar la science de l'ignorance hopelijk ook aan toe komt.
_________________________
ELI PARISER, When the Internet Thinks It Knows You, NYT, May 22, 2011
http://www.nytimes.com/2011/05/23/opinion/23pariser.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 9 Juni 2011, Peter jarig!
Jullie kennen mijn voorkeur voor korte gedichten. Ik houd van 'zuinigheid met woorden'. In een paar woorden wordt een pregnante situatie geschetst die je aan het denken zet. Bij A Poem-a-Day, waarvan iedere dag een gedicht in mijn brievenbus valt, tref ik ze regelmatig aan, maar ook van die lange 'epische' gedichten waarbij het opgeroepen beeld in de woordenstroom verzuipt. Daar ben ik het vlugst mee klaar.
Gisteren kreeg ik het onderstaande gedicht van Humberto Ak'Abal. Hij is een dichter uit Guatamala, en zeer bekend op het Zuid-Amerikaanse continent. Hij schrijft in het Spaans, maar ook in zijn Maya-dialect. Met weinig moeite vond ik de Spaanse versie, want hij is zeer bekend op het Internet. Een nóg korter gedicht van hem is:
The trees grow / without thinking of the axe.
Wat mij van het opgeroepen beeld bevalt, is de parallel met de huidige wereld, met name de groeiende verschillen tussen arm en rijk. Niet alleen in de Derde Wereld, maar ook in 'ons' Vrije Westen die vanuit de ex koloniën beter worden bekeken als we zelf kunnen. We dansen en dansen, en het wachten is op wie het eerste struikelt. 'Een dubbeltje op z'n kant' zouden ze in NL zeggen, en dáárop dansen we.

The Dance

All of us dance
on a cent's edge.

The poor - because they are poor -
lose their step,
and fall

and everyone else
falls on top.

. . . . . . . .

El baile

Todos bailamos
sobre la orilla de un centavo.

El pobre - por ser pobre -
pierde el equilibrio,
se cae.

Y los demás
le caen encima. ...

Vrijdag, 10 Juni 2011, Drie jarigen: Truce 80, Lisa 18, Erik 52
Girona Airport, 09:25 MET. Ik ben al anderhalf uur op dit vliegveld. Ik heb El País weer eens in natura gelezen. Mijn vlucht naar Eindhoven gaat om 11:00. Ik heb tijd!
Gisteravond ben ik met de trein van Béziers naar Perpignan gereisd, en vanmorgen met de Frogbus om 06:30 van Perpignan naar hier. Eerst dacht ik erover vanmorgen rechtstreeks van Cessenon naar Perpignan te rijden, maar dat plan liet ik varen. Mijn auto staat nu in de parkeergarage in Béziers tot ik daar Zondagavond met de allerlaatste trein aankom.
Ik reis met een mini-mini bagage van minder dan drie kg in een klein rugzakje. Ik denk dat het lukt. Ik heb er goed over nagedacht, en ik had daarover behoorlijk de zenuwen voor mijn vertrek. De complicatie is namelijk dat ik zonder Nordic Walking stokken moet reizen. Het valt mee tot nu totnutoe, maar ik moet voortdurend op mijn hoede zijn, en extra voorzichtig.
Straks in Eindhoven haalt mijn oude vriendin /buurvrouw Yvonne mij af, en ook Jeroen zal ik ontmoeten. Morgen ga ik met mijn zus Ria naar de 80ste verjaardag van mijn zus Truce in Duitsland vlak over de grens bij Venlo. Zondag ga ik in Utrecht op visite bij zoon Peter en kleindochter Lisa. Een uitgebreid 'familiegebeuren' dus, met mij als 'ver familielid' in de strikt geografische betekenis.
Gisteren, onderweg, heb ik Indignez-vous! van Stéphane Hessel gelezen. Ik had dit plotselinge miljoenenboekje alleen nog in het Spaans gelezen als ¡Indignaos!
In het vliegtuig naar Eindhoven 12:55. Over tien minuten zouden we moeten landen, maar omdat we 45 minuten te laat vertrokken zal dat wel niet lukken. Ik heb wat geslapen en El País verder uitgespeld. O.a. over de 'crisis' in Valencia die geen crisis blijkt te zijn. De tien gedeputeerden, inclusief de president Camps zelf, zijn zonder blikken of blozen gekozen, ook al staan ze onder formele verdenking van forse corrupties. Wat is dat voor een moraal? Ook op de Canarische Eilanden is een zwaar corrupte burgemeester herkozen.
El País zoekt de oorzaak in hoog opgevoerde [rechtse] partijtrots en gebrek aan onderlinge kritiek in [rechtse] partijen. In een ander artikel analyseren twee Noorse politicologen de Zuidamerikaanse democratie die aarzelt tussen het presidentiële model van de VS en het Europese model, dat op krachtige partijen is gebaseerd. Allebei OK, maar niet als je voortdurend switcht zoals in Zuid-Amerika. Dan blijft de staat-als-zodanig zwak.
Ze vergelijken Venezuela met Noorwegen. Allebei even ontwikkeld vijftig jaar geleden en allebei even gezegend met rijke olievoorraden. Venezuela is nog steeds arm land met een paar rijken. Noorwegen kent ook zijn kleine groepje zéér rijken, maar het land heeft een bloeiende economie, ook buiten de olie. How come?
Nog even voor het uitgeput te bedde gaan: 21:30. De vertraging was bij landing nog 25 minuten, maar ik verdenk Ryanair ervan dat ze hun aankomsttijden 'héél ruim' calculeren Meer dan eens was Ryannair een half uur te vroeg als ik Ghislaine afhaalde in Tenerife.
Yvonne haalde mij af in Eindhoven, en we zetten ons meteen aan het bijpraten. We gingen zo verder bij een lekker lange lunch bij het Boekhandelscafé in de Dommelstraat. Om vier uur kwam Jeroen op bezoek, en we dronken thee van de verse munt uit de tuin van Yvonne, want die hadden óók nog even bekeken. Yvonne heeft ontembare 'groene vingers'. Vandaar.
Maar om een uur of vijf was ik uitgeput, en haakte af. Ik móest even bijslapen. Dat lukte uitstekend. Jeroen kwam terug om zeven uur en we gingen samen eten. Óók in de Dommelstraat, maar nu bij de Griek diverse Grieks gedecoreerde salades.
Het was heerlijk om zo lekker lang bij te praten met Jeroen en Yvonne. E-mails en zelfs onze regelmatige lange telefoongesprekken halen het daar niet bij.
Ik heb tussendoor nog even mijn zus Ria gezien om afspraken te maken voor morgenvroeg als we zus Truce opzoeken die 80 wordt. Onderweg zullen we genoeg tijd hebben om bij te praten. Maar nu ben ik te moe. Slapen!!
terug eerste dagboekregel

In de trein tussen Eindhoven en Utrecht, Zaterdag, 11 Juni 2011
Vanmorgen stond ik lekker laat op. Ik had uitstekend geslapen. Dat was héél welkom, want vandaag zou wéér een volle & drukke dag worden. Ik bouwde rustig mijn detailplannen op. Mijn algemene en bijzondere gym-oefeningen van ieder een half uur, een kleine wandeling om het lopen zonder stokken te beoefenen, en tenslotte een warm bad. Toen was ik klaar voor de dag. Om half negen zou ik met Ria vertrekken want het feest bij Truce was een 'brunch' die om half tien zou beginnen in een Landscafé in de buurt van Geldern.
Onderweg kon ik met Ria bijpraten en een beetje oprakelen hoe dat ook weer precies zat met die Duitse familie en al die zwagers van Truce. Die had ik lang niet ontmoet.
Toen we aankwamen ging het opeens snel. Bij het zien van mijn oomzeggers en hun kinderen wist ik opeens weer 'alles'. Alleen waren de kleinkinderen van Truce het meest veranderd. In de gesprekken met haar zwagers en haar buren kwam al het overige weer te boven. Kortom, een "reunie" vol met herinneringen die op de terugweg nog lang bleven nadruppelen.
Maar vóór we naar Eindhoven teruggingen, gingen we nog eerst naar het huis van Truce voor Kaffee und Kuchen in kleine familiekring. Vóór drieën reden we weg, en Ria zette mij in Eindhoven op de trein van 15:47 naar Utrecht.
In die trein zit ik nu, en kijk uit naar de ontmoeting met Ghislaine. Straks in het NH Hotel, vlak bij het station.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 12 Juni 2011, Pinksteren
In de lobby van NH-Hotel, Utrecht 08:00 MET. Na aankomst met de trein uit Eindhoven, slenterde ik door Hoog Catrijne en de binnenstad. Mijn Utrechtse herinneringsbeelden werden weer eens opgefrist. Dat slenteren eindigde met een lange omweg in het NH Hotel waar ik met Ghislaine had afgesproken. Ik hoefde niet lang te wachten. Ghislaine kwam terug van een week 'mantelzorg' in Makkum. Na de 'innige begroeting' --we hadden elkaar zóóóó lang niet meer gezien-- wandelden we door de binnenstad op zoek naar een restaurant. Dat lukte, en we genoten eindeloos.
Nu is het nog vroeg, en zit in de lobby. Ghislaine slaapt nog, en ik heb even in mijn e-mail gegluurd. Niks bijzonders. Daar laat ik het bij voor het moment.
Dadelijk ga ik met Ghislaine ontbijten, en dan gaan we Peter en Lisa feliciteren met hun verjaardag. Hun 'receptie' is voor vanmiddag gepland, maar omdat ik om 13:45 al moet vliegen vanuit Eindhoven, konden we 'op de koffie' komen.
Dit zijn mijn laatste 'feest'-uurtjes van dit 'feest'-weekend. Daar moet ik maar goed van genieten.
Girona Airport, 16:10 MET. Gedurende de hele reis hoopte ik dat we --in overeenstemming met de Ryanair-gewoonte-- flink te vroeg zouden aankomen, dat zou ik de eerdere Frogbus hebben gehaald. Dat zou drie uur hebben gescheeld. Dan had ik niet ook het 'risico' van de allerlaatste trein uit Perpignan, de zwakke schakel van mijn reisplan. Het had gekund, maar het was niet zo.
Ik heb nu tijd genoeg. Ik heb nu wat kunnen eten. Het eerste vandaag behalve de thee bij Peter en brokje van de Chocolate Muffin die Martine had gemaakt. "Liever niets dan het verkeerde op het verkeerde moment", is mijn motto wat eten betreft. Vooral op reis. Dat zgn 'hongergevoel' is bovendien héél gezond, zowel geestelijk als lijfelijk. Zo zit dat met mij.
Nadat ik Ghislaine vanmorgen had gewekt, hadden we rustig de tijd om bij Peter en Lisa te komen. Per saldo waren we zelfs iets te vroeg waardoor we nog even in het zonnetje konden wandelen in de Wittevrouwenbuurt waar hij woont. Heerlijk!
Martine met Lizette en Charlotte waren óók gekomen. Samen met Dorien zag ik dus alle kleindochters weer eens bijeen. Allemaal, behalve Lisa die een 'sabbatical' houdt na haar eindexamen vorig jaar, waren ze druk met hun proefwerkweken.
Voor Peter hadden we een grote bos bloemen gekocht, en voor Lisa hadden we een 'subsidie' op haar kledinggeld. 'Nooit wèg' op die leeftijd.
Toen we nog eens goed narekenden hoe laat we moesten vertrekken, bleek het toch raadzaam om vóór de geplande tijd van 12:00 te vertrekken. Maar goed ook, want mijn vlucht werd al omgeroepen toen we de vertrekhal binnenstapten.
En nu is het wachten op de Frogbus van 18:45. In Perpignan is het ongeveer hetzelfde als het hier was: Als de bus iets te vroeg aankomt, haal ik de voorlaatste trein. We zullen zien.
Station Perpignan, navel van de wereld volgens Salvator Dali. 20:30 MET.
We vertrokken mooi op tijd van Girona Airport, en zijn precies op tijd aangekomen. Deze allerlaatste trein is de nachttrein van Cerbère naar Luxemburg. Ik heb intussen de kans waargenomen om de teksten van Salvador Dali, die hier op de muur zijn geschilderd, te fotograferen. Het voorplein van het oorspronkelijk station heet inderdaad Place Salvador Dali, maar het is 'in reconstructie', net als de voorgevel. Het meer naar achteren gelegen TGV-Station en het busstation zijn helemaal gemoderniseerd. Ik kom misschien nog eens terug op de relatie van Salvador Dali met Perpignan, maar hier alvast de muurteksten. De foto's daarvan zet ik op Flickr.

"L'arrivée à la gare de Pepignan est l'occasion d'une véritable éjaculation mentale qui atteint alors sa plus grande et sublime hauteur spéculative [...]"
en:
"Le moment le plus rassurant de toute l'histoire de la peinture eut lieu au centre de la gare de Perpignan, où je découvris la possibilité de peindre à l'huile la véritable troisième dimension stéréoscopique"

Cessenon sur Orb, Maandag, 13 Juni 2011, Tweede Pinksterdag
Het is zo'n een beetje 'the night after the day before', maar zónder de alcohol of kater. Wat is er precies gebeurd deze dagen? Ik zit hier, kijk wat rond, loop in de tuin, en doe andere dingetjes om mijn plek weer terug te vinden na het flitsbezoek.
Ik neem er de tijd voor, want gisteravond viel ik als een blok in slaap. Vanmorgen stapte ik metéén in de routine van ochtendgym. Dat is sowieso nuttig.
Ik denk dat ik maar gewoon begin aan het overtypen van het handgeschreven dagboek. Dan komt het wel, en kan ik meteen nagenieten. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 14 Juni 2011
Ziezo. De klus is geklaard. Alles is overgetypt en ik heb stap-voor-stap nagenoten. Het duurde de hele dag, want ik droomde telkens weg in gedetailleerde herinneringen. Heerlijk toch?
Van de vijgenboom kon ik opeens een dozijn lekkere grote donkerpaarse vijgen plukken. Bij mijn vertrek waren ze nog groen en hard. Het zijn de zgn 'breva's', de voorlopers, want het hoofdseizoen voor de vijgen is veel later. Dáárvoor hangt de boom vol met veelbelovende kleintjes.
Dat komt goed uit, want van de vier appelbomen heeft er maar één vruchten. Dat is 'wilde'. Die is kennelijk aan die ene fatale nachtvorst ontsnapt. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 15 Juni 2011
Verdorie, ga ik vandaag definitief over op Linux voor Mijn Dagboek, en nu is mijn rechtermiddenvinger flink gekraakt. Gelukkig niet gebroken. Ik werd vannacht wakker van de pijn; heel zwaar geslapen. Ik dacht eerst dat mijn vinger bekneld had gelegen. Het gewricht tussen het tweede en derde kootje is het centrum, maar de hele vinger is pijnlijk, en fors gezwollen. Het moet gebeurd zijn toen ik een fles openschroefde, maar het deed geen pijn op dat moment. Ik kan niet normaal typen. Van 'opschieten' komt niets vandaag.
Balen!!
En die tijdrovende onwennigheden van Linux ook nog erbij. Nog meer balen. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 16 Juni 2011
De schade aan de 'gebroken' vinger valt mee. Met Arnica en Rhus toxicodendron, twee middeltjes uit de homeopathie voor verstuikingen en bloeduitstortingen, kon ik aan het einde van de dag weer normaal typen. Bij andere klussen blijft het 'lastig'. En voor de rest zit 'the devil in the details' van de nieuwe laptop [Packard Bell Dot s] en van Linux [Ubuntu 11.04 The Natty Narwhal]. Het aanbod van toetsenborden is bijvoorbeeld geweldig, maar hoe ik 'eenvoudig' een c cedille kan maken heb ik nog niet gevonden. Linux komt met zijn eigen versie van OpenOffice,LibreOffice, óók met subtiele 'devil's details'.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 17 Juni 2011
Mijn avonturen met Linux gaan verder. Het produceren van dit dagboek is al twee dagen gelukt ondanks de 'tijdrovende onwennigheden' zoals ik die eergisteren noemde: 'de cost gaet voor de baet uyt'. Op den duur ben ik beter af met Linux. Het is een leerproces. Met de puur-Windows geörienteerde applicaties, zoals mijn Van Dale woordenboeken, weet ik nog geen raad. Dat komt wel.
Tot mijn verrassing ontdek ik bij nadere bestudering van Linux heel nieuwe horizonten. Ik liep al langer met het idee een Android-foontje aan te schaffen waardoor ik zou ontsnappen aan de huidige Nokia-beperkingen wat betreft back-up van mijn adressen en andere aantekeningen. Deze nieuwe Ubuntu speelt mij in de kaart. Hij komt namelijk met zijn eigen 'cloud' onder de naam Ubuntu One, een plek in 'wolken' van het Internet waar je 'alles' veilig en 'gesynchroniseerd' kunt opbergen.
Dat is op zichzelf niet nieuw. Mijn vorige, de EeePC, had dat ook, maar die ruimte was strikt verbonden met die computer. Daarom gebruikte ik dat niet. Als automatische back up heb ik daarom al jaar-en-dag Mozy. Verder heb ik BoxNet, waar ik grote stukken met een 'adres' kan opbergen, en, net als met mijn foto's op Flickr, is het voldoende dat 'adres' per e-mail te versturen indien nodig. Sinds een paar grote calamiteiten in 1998, hanteer ik namelijk de stelregel dat alle belangrijke dingen Óók op het Internet staan zodat ik, als mijn notebook onderweg totáál verloren zou raken, ik 'vrolijk' een nieuwe zou kunnen kopen, en die vullen met wat op het Internet staat. Dat is aardig gelukt.
Ubuntu One synchroniseert echter niet alleen met wat op je computer staat, maar je kunt' ook óórsynchroniseren naar Android-apparatuur. Dat is precies wat ik zocht. Ubuntu ontwikkelde dat speciaal voor muziek en 'contacten'. Voor muziek heb ik het niet nodig, maar ik wil er behalve 'contacten' ook een eenvoudige 'database' hebben. Kijken of dat kan. Nu heb ik altijd een geprint mini-boekje bij me met talloze kleine 'notes'. Daarvan maak ik regelmatig een 'verbeterde druk' met de meest recente aanvullingen en wijzigingen. Dat zou nu 'real time' kunnen, desnoods met een ander Android-foontje als de mijne bezwijkt of verloren raakt door een calamiteit. Dat ga ik zorgvuldig natrekken.
En er is nòg iets dat mijn plan ondersteunt. Ubuntu 11.04 kwam namelijk met een revolutionaire 'desktop'. Althans revolutionair voor laptops en computers. Het is niet langer meer die statische vormgeving bekend van de klassieke Linux-, Windows- en Apple-desktops, maar meer het dynamische van iPod, iPad en de touchpads van de nieuwste foontjes en 'tablets'. De icoontjes verschijnen en verdwijnen bij [de juiste!] aanraking. Dat is heel irritant als je de klassieke vormgeving verwacht. De meningen daarover zijn dan ook verdeeld. Van mij hoefde het ook niet, maar, als het conform de vormgeving is die mij bij Android-apparatuur te wachten staat, heeft het zin om er aandacht en energie in te steken.
Kortom, mijn Linux avonturen gaan verder dan gepland.
Dat is typisch voor 'avonturen', nietwaar?
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 18 Juni 2011
Mijn overgang van Windows naar Linux wordt vooral gekarakteriseerd door de overgang van 'opsmuk-en-overdaad' naar soberheid, om niet te zeggen naar Spartaans. En dan te weten dat Ubuntu nog de minst-Spartaanse is van de Linux varianten: 'Het lijkt zo op Windows'. Het zij zo.
Wat in mijn overgang vooral een rol speelt is niet alleen mijn onkunde en onhandigheid in de omgang met Linux, maar mijn beslissing dat ik niet zou wachten tot ik Linux all round zou begrijpen. Ik besloot mij te concentreren op het uiterste minimum wat ik nodig heb om mijn dagelijkse taak uit te voeren: Schrijven, redigeren, omzetten in HTML, opladen per FTP, omzetten in PDF, archiveren en archief bijhouden van Mijn Dagboek. Het probleem van de aansluiting op het telefoonmodem is nog steeds onopgelost, maar toen mijn breedband hier in Cessenon werkte ben ik er in gestapt.
Het zinnetje uit het onderstaande gedicht van A Poem A Day, dat ik al zes weken in huis heb, speelde mij daarbij door het hoofd.
--"But now I'm about what can be done without".
Dat ideaal is mij, overigens, bepaald niet vreemd. Per slot ben ik een oude padvinder/ rugzakkampeerder, en nu leef ik al meer dan zestien jaar uit één koffertje. Ik denk bij alles: "Heb ik dat nu ècht nodig?"
Dat was ook mijn all time ergernis met Windows: Het was volgestopt met 'Elck wat wils', gevangen in zijn eigen complexiteit, waaraan ik geen boodschap had, niet begreep, maar waarvan ik wèl de ballast ervaarde.
Bij Linux kan ik kiezen wat ik nodig en nuttig vind. Ik mis vooralsnog de nodige kennis, en Ubuntu is niet bepaald het beste voorbeeld. Maar het is een start. Want ook het laatste zinnetje van dit gedicht speelt door mijn hoofd:
--". . . hoping to weigh less than silence, lighter than light".

Dark Matter
by Jack Myers

I've lived my life as if I were my wife
packing for a trip - I'll need this and that
and I can't possibly do without that!
But now I'm about
what can be done without.
I just need a thin valise.
There's no place on earth
where I can't unpack in a flash
down to a final spark of consciousness.
No place where I can't enter
the joyless rapture
of almost remembering
I'll need this and I'll need that,
hoping to weigh less than silence,
lighter than light.

Cessenon sur Orb, Zondag, 19 Juni 2011
Vandaag geen column.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 20 Juni 2011
Toen ik Zaterdag naar de boekhandel in Béziers ging om voor Ghislaine 'een aantal exemplaren' te kopen van Indignez Vous! van Stéphane Hessel, [zij gaat daarmee 'een aktie' beginnen] trof ik daar twee andere 'vlugschriften' of 'pamfletten' van dat kaliber die ik maar meteen heb gekocht. Ik heb er het weekend lezend mee doorgebracht.
Het zijn allebei boekjes die haaks staan op de gebruikelijke politieke indeling links-rechts. De schrijvers komen uit de 'socialistische' hoek, maar het [echte] socialisme wordt per definitie gekenmerkt door onderling gekrakeel. Bij conservatieve partijen is dat eenvoudiger, daar heerst een grote homogeniteit van opvatting. Per slot hoeven ze 'alleen maar' het bestaande te verdedigen en uit te breiden. Echt nádenkende conservatieven zijn daarom zeldzaam. [Ross Douthat van NYT, bijvoorbeeld, is zo'n gelukkige uitzondering].
Beide boekjes zijn dan ook controversiëel, zowel binnen als buiten de partij. Alleen de titels al: Arnaud Montebourg beschrijft onder de titel "Votez pour la Démondialisation" een paar onaardige bijverschijnselen 'waarover men niet spreekt'. Vooral de uitholling van de lokale economieën krijgt zijn aandacht.
Dat geldt niet alleen voor de westerse economieën die hij speciaal beschrijft. Ook in de ontwikkelingslanden kunnen lokale initiatieven ternauwernood lokale welvaart brengen. Ik heb dat met name in Zuid-Afrika gezien en beschreven. 'Mondialisatie' is het excuus, maar de 'welvaart' die er uit moet voortvloeien versterkt superbedrijven en vloeit in de zakken van de aandeelhouders, die geen respect hebben voor lokale economieën, en hun geld elders uitgeven. Marine Le Pen, bijvoorbeeld, samen met nogal wat andere populisten, pleiten daarom voor 'protectionisme', dat Frankrijk zal isoleren van de rest van de wereld. Montebourg zet zich daar óók tegen af, en komt met een uitgewerkt plan voor 'Un Protectionisme Moderne, Vert et Européen'.
Emanuelle Duverger en Robert Ménart vormen een journalistenechtpaar dat goed heeft nagedacht over 'censuur' en 'persvrijheid'. Zij zijn ook uit de socialistische hoek, en daarom is de titel "Vive Le Pen" verrassend: "Is dit een links pleidooi voor extreem rechts", ga je je afvragen. 'Nee!', maar 'rechts' wordt wel uitdrukkelijk gerespecteerd.
Zij analyseren de farizeïsche houding van politici en journalisten als het om 'persvrijheid' gaat. Met voorbeeld na voorbeeld laten zien met welke lafheid die te werk gaan in de praktijk. Met name het rituele uitsluiten van alles wat van Le Pen komt, krijgt aandacht. Als je een bron maar verdacht kunt maken met 'Le Pen-herkomst', hoef je geen verdere argumenten meer te gebruiken. Dat is de verradelijke gemakzucht die ze aan de kaak stellen. Het is duidelijk dat de schrijvers het 'nogal oneens' zijn met het gedachtegoed van Marine Le Pen, maar ze verdedigen met felheid haar recht van spreken. Vandaar dat controversiële "Vive Le Pen!". Beide boekjes zijn een mooie start voor mijn status als 'street observer' in Frankrijk de komende vier maanden.
______________________
Robert Ménard, Emmanuelle Duverger, Vive Le Pen ! Ed: Editions Mordicus (21 avril 2011), Collection: Coups de colère, 32 pages, ISBN-10: 2918414271 ISBN-13: 978-2918414278
Arnaud Montebourg (Auteur), Emmanuel Todd (Préface), Votez pour la démondialisation ! : La République plus forte que la mondialisation, Ed: Flammarion (25 mai 2011), Collection: DOCS, TEMOIGNAG. 86 pages, ISBN-10: 2081268833 ISBN-13: 978-2081268838
Bericht van Els: De NLse vertaling is er: 'Neem het niet!', Van Gennep Amsterdam, ISBN 978 94 6164 0383
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 21 Juni 2011
Het begrip 'Démondialisation' maakt opeens school. Helaas in de verkeerde richting als je de demagogische reaktie van Sarkozy moet geloven. Gisteren, bij de opening van de Salon de l'Aéronautique et de l'Espace op Le Bourget, haalde hij uit naar de 'partisans' van de 'démondialisation', want, zo vervolgde hij: " . . . l'industrie du transport aérien réalise les trois quarts de ses activités à l'exportation''. Alsof export de vrucht is van globalisatie. Wij exporteerden al vóór het begrip 'globalisatie' [mondialisation] bestond.
Met dit soort populaire 'vereenvoudigingen' brengt Sarko de discussie zelfs beneden het peil van Marine Le Pen. Die is terecht --en, inderdaad, nogal ongenuanceerd-- tegen 'vreemde invloeden' op Frankrijk. Met name kleurlingen en Muslim worden daarvoor met de vinger nagewezen. Maar mondialisation geeft ze daarvan niet de schuld.
Na deze 'vereenvoudiging' kan Sarko verder gaan alsof 'export' en 'globalisatie' hetzelfde is. Hij doet dat met het zinnetje dat de moeite waard is nader te bekijken:
--'Refuser la mondialisation n'a aucun sens. Nous resterions seuls dans notre coin à bouder' [Globalisatie weigeren heeft geen zin. Wij zullen alleen blijven in ons pruilhoekje.]
Je ziet het voor je: Opeens blijft blijft de Franse lucht- en ruimtevaartindustrie zitten met driekwart van hun produktie. Dat kán niet!! Maar dát is wat die 'partisans' van de 'démondialisation' willen. Foei, foei foei! Einde discussie.
Het begrip 'démondialisation' is met het boekje van Arnaud Montebourg dat ik gisteren noemde, opeens in de populariteit gekomen. Het boekje is officiëel 25 Mei verschenen, dus, met voorpubliciteit mee, is die bekendheid nog een twee maanden oud.
Het wijst er op dat we geen machteloos slachtoffer hoeven te zijn van globalisatie. Met het goede van globalisatie hoeven we niet ongenuanceerd de nare gevolgen te accepteren. Dat is het betoog van Montebourg. Hij begint met een reeks voorbeelden op verschillende plaatsen in de wereld waar opeens 'verarming' optreedt. Allemaal 'nare gevolgen'. Het is dus niet alleen een Frans probleem. Montebourg gaat niet in op het mechanisme waardoor een lokale economie wordt 'weggekocht' in ontwikkelingslanden. Dat mechanisme is daar heel bekend en fataal. Het excuus, zelfs het recht of plicht, om dat te doen wordt ontleend aan 'globalisatie'. Globalisatie wordt aldus een 'geloof', een 'religie' waarvoor je je moet opofferen.
Globalisatie is een onontkoombaar verschijnsel, maar door het genuanceerd te bekijken kunnen we er het beste van maken. Dat kan niet in een nietes-welles sfeer. Montebourg draagt rijk discussiemateriaal aan voor genuanceerde benaderingen. Niet alleen over de verontwaardiging, maar ook over een stelsel van mogelijke oplossingen. Het is niet gemakkelijk. Montebourg maakt het zich ook niet gemakkelijk omdat hij zoekt haar politiek haalbare oplossingen, zij het op lange termijn.
In de openingstoespraak op Le Bourget erkende Sarkozy dat 'le débat sur la mondialisation était 'légitime''. Jazeker, maar eerst demoniseerde hij mondialisation om het --vóór alles-- in de nietes-welles sfeer te houden.
Stel je voor dat we daar eens ècht over gingen nadenken.
______________________
Arnaud Leparmentier, 20 juni 2011, Sarkozy: 'refuser la mondialisation n'a aucun sens. Nous resterions seuls dans notre coin à bouder'
http://elysee.blog.lemonde.fr/2011/06/20/mondialisation-sarkozy-denonce-labsurdite-quil-y-aurait-a-vouloir-se-replier-sur-nous-memes/
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 22 Juni 2011, Julie jarig!
Mijn hoofd loopt om. Ik ben nog niet thuis, of ik moet weer op reis. Ik ben in Cessenon nog helemaal niet 'thuis' sinds mijn lijf-plus-koffer hier zijn aangekomen eind vorige maand. Iedere dag heb ik teveel te doen. Mijn tuin bijvoorbeeld, heeft aandacht nodig. Of, zoals de dichter zegt: "the dracena that's outgrown its pot". De rekeningen moeten worden opgeruimd, en er moet weer een wasje worden gedraaid.
Het gáát maar door: "It just goes on and on . . "
Héé . . . het gaat maar door en door? Is dat niet wat ik wil? Dat het zo dóórgaat?
Met de hitte gistermiddag, de onweersbui gisteravond, en de twee millimeter regen vannacht? Met straks weer blauwe lucht? Of misschien wolken?
Ben ik nu 'thuis'? Of ben ik niet thuis? Is dat wel de goede vraag?
Kom, ik ga rustig mijn koffer inpakken voor morgenvroeg.
Maar éérst de rotzooi opruimen van het kopje thee dat ik zojuist omstootte over het toetsenbord. Verdorie, mijn hoofd loopt om.

Daily Life
by Susan Wood

A parrot of irritation sits
on my shoulder, pecks
at my head, ruffling his feathers
in my ear. He repeats
everything I say, like a child
trying to irritate the parent.
Too much to do today: the dracena
that's outgrown its pot, a mountain
of bills to pay and nothing in the house
to eat. Too many clothes need washing
and the dog needs his shots.
It just goes on and on, I say
to myself, no one around, and catch
myself saying it, a ball hit so straight
to your glove you'd have to be
blind not to catch it. And of course
I hope it does go on and on
forever, the little pain,
the little pleasure, the sun
a blood orange in the sky, the sky
parrot blue and the day
unfolding like a bird slowly
spreading its wings, though I know,
saying it, that it won't.

Cessenon sur Orb, Donderdag, 23 Juni 2011, vertrekdag
Sarkozy kondigde 19 Maart met veel bombarie aan dat Frankrijk was begonnen met het bombarderen van Libië om Gaddafi tot de orde te roepen. Twee dagen na het besluit van de Veiligheidsraad.
The Guardian van Maandag meldt een Frans 'wapenfeit' waarover geen woord in de Franse pers is te lezen. Wel overal elders. Het gaat over het Rafale raket dat in Tripoli een huizenblok heeft getroffen waarbij burgers zijn gedood.
Alleen Courier International vertaalde het Guardian-artikel onder de titel: Silence, nos missiles tuent en Libye. Dat is óók een wapenfeit, maar nu van Courier International tegen de Franse Censuur. Proficiat!! (100 woorden)
______________________
Courier International, Mardi 21 juin 2011, Silence, nos missiles tuent en Libye
Selon toute vraisemblance, c'est un missile français qui aurait par accident tué neuf civils libyens, dont deux enfants, le 19 juin à Tripoli. La correspondante du "Guardian" s'étonne que les médias hexagonaux n'aient pas relayé cette information.
http://www.courrierinternational.com/article/2011/06/21/silence-nos-missiles-tuent-en-libye
Nabila Ramdani, Libya's civilian casualties have silenced Sarkozy's crusade, guardian.co.uk, Monday 20 June 2011 France's president has gone quiet following speculation it was a French missile that killed civilians in a Tripoli housing block
http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2011/jun/20/libya-civilian-casualties-france-sarkozy
Dezelfde dag 15:30. In de TGV.
We zijn goed en wel voorbij Lyon. We hadden hier om 14:00 moeten passeren. We komen ook niet om 18:05 in Brussel, maar om ongeveer half acht. Dat brengt de laatste trein naar Eindhoven in gevaar. Er moet dus niets bijkomen.
Het begon met de aankondiging van een vertraging van vijftig minuten. Snel liep het op tot 'een uur en dertig'. Dat werd ieder moment herhaald. Tot vervelens toe. Tegen het einde maakte ik nog een wandelingetje op het Stationsplein, en opeens was de trein er. Hollen! Ik miste hem bijna. Dat zou het toppunt zijn geweest. Ik ben er nog zenuwachtig van.
Station Charles de Gaulle. We hebben nog een uur en twintig minuten achterstand. Gelukkig, want de aansluitingen in Brussel zijn krap.
Lille Europe We zitten nu op een uur en vijftien minuten achterstand, maar volgens de conducteur zullen we de lange wachttijd in Lille niet volmaken, zodat we extra zullen inhalen.
Het was een vervelende reis. Ik heb nogal wat bijgelezen, het boekje van Montebourg, waar ik Maandag en Dinsdag over schreef heb ik nog eens doorgenomen. En verder Libération van vandaag. Le Monde was in Béziers nog niet aangekomen toen we vertrokken. Maar een echte leuke werkdag werd het niet. Daar had ik op gerekend en gehoopt. Het begon met dat lamlendige wachten vóór de omvang van de vertraging duidelijk werd. Onderweg bleef ik maar piekeren of ik de laatste trein nog zou halen, en ik kon het niet van me afschudden door te zeggen "Nou èn? Dan neem ik toch een hotelletje?"
21:50. We naderen Eindhoven.
In Brussel was de vertraging iets minder dan een uur. Ik haalde de trein van 19:18 naar Amsterdam. Nieteens de allerlaatste! Gejaagd en zenuwachtig kocht ik een kaartje. Toen was mijn kostje gekocht. Ik kon genieten van de prachtige NLse cumuluswolken, en zojuist zag ik de zon bloedrood ondergaan achteraan het vlakke land.
Eindhoven. Ik zit bij de Griek in de Dommelstraat. Ik heb een grote salade besteld. Het glas witte wijn is er al. Behalve de drie bananen die ik voor de lunch had meegenomen heb ik onderweg een koffie en ettelijke flesjes water gehad. Tijdens de reis eet ik altijd Spartaans. Mijn bagage is trouwens zéér Spartaans deze keer. Een rugzakje en mijn twee Nordic Walking stokken. Een koffer riskeerde ik niet. Dadelijk wandel ik naar de Lakerstraat. Ghislaine komt vannacht pas laat terug van het Holland Festival in Amsterdam. Ik verkneuter mij al.
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Lakerstraat, Vrijdag, 24 Juni 2011
Wat kan ik zeggen van winkelen met Ghislaine? Zij houdt niet van 'sjoppen'. Als ze iets moet kopen gaat ze regelrecht naar de juiste winkels. Ze laat zich nergens door afleiden.
Dat is het toch tegendeel van 'sjoppen'. Nietwaar?
Vandaag was het anders. We struinden door de binnenstad met een lijstje van drie of vier noodzakelijke dingen, en we lieten ons gretig afleiden door vijf-en-twintig andere dingen. We praatten honderd uit. We onderbraken het sjoppen met koffie op een terrasje in een drukke winkelstraat. We deden alles op z'n elfendertigst. Zo was sjoppen een feest.
Zo doen we dat altijd. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Lakerstraat, Zaterdag, 25 Juni 2011, Feest van Ghislaine
Straks gaan we naar Het Feest. Het zomerfeest voor haar zeventigste verjaardag die hartje winter valt. Kun je een uitbundiger moment kiezen dan de langste dag van het jaar om dat te vieren? We beleven nu de langste dagen met hun lange avonden en vroege ochtenden. In Zuid-Frankrijk is dat niet zo, en zeker niet op La Gomera.
Toen ik Donderdag om tien uur in Eindhoven aankwam, was de zon nèt ondergegaan en begon de schemering pas. Dat viel mij meteen op. Het riep kinderlijke jeugdherinneringen op. Als je naar bed moest, als het nog licht was. En vooral de momenten als ik wakker in bed lag, en de volwassenen beneden op straat hoorde praten. Ik vond dat heel "onrechtvaardig". En nu maakt het gedicht van A Poem A Day die herinneringen wakker:
--"And does it not seem hard to you [...] To have to go to bed by day?"

Bed in Summer
by Robert Louis Stevenson (1850-1894),

In winter I get up at night
And dress by yellow candle-light.
In summer, quite the other way,
I have to go to bed by day.

I have to go to bed and see
The birds still hopping on the tree,
Or hear the grown-up people’s feet
Still going past me in the street.

And does it not seem hard to you,
When all the sky is clear and blue,
And I should like so much to play,
To have to go to bed by day?

Eindhoven, Lakerstraat, Zondag, 26 Juni 2011
Wat kan ik zeggen over Het Feest op deze 'morning after the day before'? Over onze eerdere feesten op die plek, toen de zon ons naar buiten lokte? [Nu niet, want het regende]. Of over de muziek van de twee studenten van de Rock Academy, of van het accordeonduo Accordéon Mélancolique die Ghislaine had uitgenodigd voor de omlijsting? Of over vriend Maarten van de achtergrondmuziek?
Ik denk dat ik niet moet analyseren. Gasten èn muzikanten waren het kader voor de nostalgische ontmoetingen met oude vrienden. We maakten een pauze, we vertelden onze verhalen, en vervolgden onze weg met nieuwe herinneringen. (100 woorden)
______________________
Muzikanten van de Rock Academy, Marcia en Estelle: The Jacks, www.thejacks.nl
Accordéon Mélancolique: Jean-:Pierre Guiran en Cherie de Boer: www.acmel.nl en www.accordeonmelancolique.nl
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Lakerstraat, Maandag, 27 Juni 2011
Het Feest houdt ons nog bezig. Een van de cadeaux waar we nog over napraten is een verfijnd doosje met 'Rol van de filosofie voor uw geestelijke hygiëne'. Het blijkt een WC-rol te zijn, vol filosofische teksten. 'Filosofie met een knipoog', zegt de opdruk.
Uit dezelfde weggooi cultuur kwam een papieren tafelkleed bedrukt met gedichten, in één verpakking met vijftig papieren servetten, ieder óók bedrukt met een gedicht.
En dit is het moeilijke probleem waar ik nu voor sta:
--"Hoe leg ik deze 'grapjes' van de NLse weggooiCultuur uit aan mijn Franse, Spaanse vrienden? Laat staan aan de Zuidamerikaanse? (100 woorden)
______________________
ROL VAN DE FILOSOFIE Voor uw geestelijke hygiëne, http://philosoft.webklik.nl/page/voorpagina
Plint tafelkleed Poëten aan de tuintafel diverse dichters en kunstenaars, isbn 9789059303782
http://www.greenmoon.nl/poetentuintafel
terug eerste dagboekregel

St. Eloois Winkel, België, Dinsdag, 28 Juni 2011
De eerste etappe van mijn terugreis is voltooid. Ik ben aangekomen in de oase van mijn vrienden Julie en Michel waar ik al meer dan twintig jaar mijn reizen onderbreek. Ook nu weer hebben we een lange namiddag bijgepraat. We hebben tot laat in de schemering gegeten. Buiten, in hun groene tuin.
We genoten van deze lange zomeravond; een van de langste van het jaar. De bedreigende onweersbuien waren voorbij. Vlak voor de zon onder ging, brak ze zelfs nog even door. Prachtig!!
De reis was niet voorspoedig geweest. Twee keer een uur vertraging.
Het zij zo. Morgen weer verder. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 29 Juni 2011
Ziezo, dit wordt het laatste stukje van mijn reisverslag. De politieke en culturele beschouwingen zoutte ik even op. Het laatste traject van de terugreis was zonder vertraging. Precies 17:51 arriveerde ik in Béziers. Twee van de vier trajecten van deze 'Escapade naar Het Noorden' waren ernstig vertraagd.
Michel bracht mij vanmorgen naar Lille Europe. Ik kreeg van hem De Standaard van vandaag, en ik kocht Le Point van de vorige week als 'leesvoer voor onderweg'. Ik ben nu helemaal bijgelezen over komende presidentsverkiezingen, althans over de 'open' Primaires van de Socialistische Partij. Met het uitrangeren van DSK liggen de kaarten daar opeens heel anders.
Le Point had een paar lange artikelen onder de naam Le banc d'essai des prétendants, met daarin de momentane populariteitslijst die wordt gedomineerd door 'links'. Marine Le Pen staat nogal onderaan. Als president ziet men haar kennelijk niet zo zitten. De lijst sorteert de 34 top-pretendenten, ongeacht of ze zich candidaat hebben gesteld. Héél boeiend! Een mooie doorsnee van het Franse politieke landschap. François Hollande staat aan de top. Intussen heeft Martine Aubry, die op nummer vijf staat in die lijst, zich officiëel candidaat gesteld voor de Primaires in Oktober.
Het omslagartikel van Le Point ging over supermarkten: Le racket des grandes surfaces, waarin het manipuleren van de klanten en het knevelen van de toeleveranciers centraal staat. Ook de kleine franchise-houders worden uitgebuit. Het perfide spel om 'de centen' staat centraal. [Van Dale: racket, afpersing, zwendel]
De Standaard had een artikel over een onderwerp waarover de taboes beginnen weg te vallen. Het is niet langer meer een academisch onderwerp. Het kerncitaat van dat artikel was:
--"Een Belgische man van 25 heeft nog 28 jaren te gaan als hij enkel lager onderwijs heeft gevolgd, met een diploma hoger onderwijs nog 46. Deze kloof van meer dan 17 jaar is de laatste jaren vergroot".
Het artikel gaat niet in op het wereldniveau van dat probleem, maar berichten over de Arabische Lente, die wij eerst doodverfden als 'democratie', gevolgd door de Portugese akties en de 15-M opstand in Spanje vullen dat aan voor de aandachtige waarnemer. "Honger met de beste diploma's op zak", is daarvan de sleutelzin. De winsten van de economische groei zijn *niet* besteed aan werkgelegenheid.
Het kan nog wel even duren want de politiek heeft weinig gevoel voor 'armoede'. Charles M. Blow schrijft daarover In Them That’s Not Shall Lose:
--"In fact, according to the Center for Responsive Politics, nearly half of all members of Congress are millionaires, and between 2008 and 2009, when most Americans were feeling the brunt of the recession, the personal wealth of members of Congress collectively increased by more than 16 percent. Must be nice".
Kortom, de armoedekloof mag worden besproken. Opletten hoe dat verder gaat. Of we bijvoorbeeld doorgaan met de schuld te geven aan 'Islam' [Geert Wilders] of aan 'Poolse Loodgieters' [de populaire Franse dooddoener].
Lekker veilig voor Het Kapitaal.
______________________
Le Point, 23 juin 2011, No 2032, Le banc d'essai de prétendants, pag 37-48
Omslagartikelen: Le racket des grandes surfaces
De Standaard, Woensdag 29 juni 2011, pagina 22
CHARLES M. BLOW, Them That’s Not Shall Lose, NYT, June 24, 2011, http://www.nytimes.com/2011/06/25/opinion/25blow.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 30 Juni 2011
Jeroen stuurt mij regelmatig iets van zijn gedichten, maar nu kreeg ik een mail met zijn voorkeursdichters. Daarbij was Menno Wigman. Die kende ik niet. Ik heb die opgezocht en we hebben er over gebeld. Of het onderstaande gedicht 'beter' was dan een ander genaamd 'Misverstand'. Daar kom je natuurlijk nooit uit.
Maar toen ik ze naast elkaar hield ging ik toch voor 'Dit is mijn dag'. 'Misverstand' was mij te pessimistisch. Het aardige van 'Dit is mijn dag' is bovendien dat daar aan een Chinese filosoof wordt gerefereerd waar ik al eens over had geschreven toen ik erg bezig was met de mijn twijfels, verwarring, en verwondering over fantasie-versus-werkelijkheid. Ik vond dat toen een goede samenvatting van mijn gevoelens in die tijd:

Vanochtend werd ik wakker in een droom
van iemand die een huid van vlees bewoont.

Ik kon niet vluchten, ik was geen Tsjwang Tse
die had gedroomd dat hij een vlinder was

en zich bij ochtendlicht afvroeg of hij,
Tsjwang Tse, gedroomd had een vlinder te zijn

of dat de vlinder droomde als Tsjwang Tse
te ontwaken, nee, ik was een mens,

een taai skelet met tweeëndertig tanden,
twee handen en een tragisch intellect

dat met een angst voor klokken was behept.
Maar langzaam, bijna heilig, stond ik op,

gaf mijn gezicht een hand en ritste mijn
gedachten dicht. Dit is mijn dag, wist ik.

Hier lonkt een spiegel naar verwonderd licht.
Daar breekt een vlinder uit. En dat ben ik.

Einde Mijn Dagboek Juni 2011