Mijn Dagboek 134

Dit is Dagboek 134. Het loopt van 1 tot 31 Juli 2011 en begint met de tien methoden van de 'agnotologie', de 'science de l'ignorance', volgens Noam Chomsky. Ik sla geenéén keer over, vier keer doe ik het in 100 woorden [7 10 18 28], en ook vier keer zoek ik het bij de dichters [12 20 23 25]. DSK blijft op de hitlijst en komt vier keer direct of indirect aan de beurt [2 4 11 15]. Hetzelfde geldt voor de oorzaken van de superwerkeloosheid, en honger-met-de-beste-diploma's-op zak, die ik nu in de très haute finance zoek [4 5 7 8]. Aan het eind van de maand rijst een andere ster, de Noorse terrorist Breivik die golven van latente haat en racisme opwekt met óók een wereldomspannende liefdes-Twitter. Vier keer [26 27 29 30]. Dat leidt weer tot twee beschouwingen over Sippenschuld, het politieke spel van Wilders en onze atavistische sentimenten [29 31]. Eva Joly moet opeens als 'vreemdeling' die niets begrijpt van de Franse Cultuur worden afgeschilderd. Deze blamage voor het establishment levert drie columns op [16 17 19]. De zomerserie van Le Monde over de geschiedenis de humor leverde oud-Griekse 'grappen' en morbide grappen uit La Terreur waar toch weinig te lachen viel [21 22]. De eenlingen zijn heel gevariëerd. Complicaties van de Same Sex Marriage [3], verdwenen spaanse baby's bereiken New York Times [7], een citaat van Nietzsche dat verklaart waarom een politicus niet van mening kan veranderen [10], de Murdoch-affaire haalt het maar één keer keer [13], maar leidt wel naar een zoektocht naar de bronnen van een citaat dat aan Voltaire wordt toegeschreven [14], de Tour komt door Cessenon [18], een keer wordt er ook grondig nagedacht over populisme [24], en tot slot nog een keer lacherig over baby-boomers [28].
Index Juli 2011
1,   2,   3,   4,   5,   6,   7,   8,   9,   10,   11,   12,   13,   14,   15,   16,
17,   18,   19,   20,   21,   22,   23,   24,   25,   26,   27,   28,   29,   30,   31.

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 1 Juli 2011
Op 7 juni schreef ik over mijn ontdekking van de 'agnotologie', de 'science de l'ignorance', de kunst om anderen, met name het grote publiek, onwetend te houden. Ik kende het als 'wetenschappelijke propaganda en -tegenpropaganda'. Met name van de tabaksindustrie had ik het meegemaakt. De toenemende evidentie dat roken slecht is voor de gezondheid, pareert de tabaksindustrie systematisch met wetenschappelijke onderzoekingen die twijfel zaaien. Die twijfel houdt een keuze tegen, maar, zoals de schrijver betoogde, niet-kiezen is kiezen voor onwetendheid. Kassa dus!
Dezer dagen kwam ik op het spoor van een breder kader op dat gebied. Niemand minder dan Noam Chomsky beschreef tien strategieën van publieksmanipulatie met een hoog gehalte aan 'agnotologie'. Hier zijn ze. Hopelijk ga ik niet te kort door de bocht.
1 Geef het publiek geen tijd na te denken over méér dan hun kleine huishoudelijke zaken: 'flooding continuous distractions and insignificant information', een soort 'brood en spelen' dus. Met 'Voetballen' en 'Kunst' lukt dit aardig in onze maatschappij.
2 Schep een intens probleem, en werk aan 'de' oplossing. Zoals het creëren van een economische crisis, om daarmee de sociale kosten en de publieke diensten in te korten.
3 De geleidelijke strategie: Zoals het neo-liberalisme werd ingevoerd, niet alles tegelijk.
4 De opschortingstechniek: Zeg dat de oplossing tzt 'pijnlijk en noodzakelijk' zal zijn, dan worden de maatregelen geaccepteerd omdat men hoopt dat het beter zal aflopen.
5 Gebruik taal van een kind, diens logica, diens intonatie. Dat werkt [helaas!] en de luisteraar wordt minder critisch. Zoals een kind van twaalf jaar of jonger.
6 Gebruik de emotionele kanten méér dan nadenken. Dat is een klassieke techniek die verleiders ook gebruiken. Het verdooft het nuchtere verstand.
7 Houdt het publiek onwetend en dom. Maak dat ze niet kunnen begrijpen met welke technieken ze onder controle en tot slavernij worden gebracht. Zorg voor slechte opleiding van de lagere klassen.
8 Moedig het publiek aan om trots te zijn op middelmatigheid. Doe ze geloven dat het 'modieus' is om dom, vulgair en ongeschoold te zijn . . . En slim 'not done'.
9 Bevorder zelf-verwijt, wegens 'pech' of wegens te 'geringe inspanning in het verleden'. Dat bevordert depressie en inactiviteit. En zonder activiteit géén revolutie. Kassa!
10 Zorg dat je het publiek beter kent dan ze zichzelf kennen. Bevorder die kenniskloof. Het artikel dat ik Woensdag uit Le Point aanhaalde: Le racket des grandes surfaces, ging precies over het wetenschappelijk manipuleren van klanten met 'methode 10'.
Toen ik natrok waar dat artikel van Chomsky was gepubliceerd, deed ik nòg meer ontstellende ontdekkingen. Ik ontdekte het bestaan van een 'informele' groep van Machtigen Der Aarde die de kennis- en inkomenskloof systematisch en cynisch bevorderen. Het is om paranoïa van te worden.
Kijk alvast naar de site van Les Maitres du Monde en Pressenza, het persbureau dat dit ontmaskert.
_______________________
Noam Chomsky - "10 strategies of manipulation" by the media,
http://parisis.files.wordpress.com/2011/01/noam-chomsky.pdf
Oorlogsvoorbereiding van de heersende klasse: Silent weapons for quiet wars,
http://www.syti.net/GB/SilentWeaponsGB.html
Les projets des Maîtres du Monde, Stratégies pour un contrôle global de la société,
http://www.syti.net/Targets.html
Pressenza est une agence de presse internationale spécialisée dans les thèmes de la Paix et de la Non-violence, de l'Humanisme et de la Non-discrimination: http://www.pressenza.com/main/aboutUs
Sylvain Timsit, Les dix stratégies de manipulation de masses:
http://www.pressenza.com/npermalink/les-dix-strategies-de-manipulation-de-masses

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 2 Juli 2011
Ik moest vanmorgen natuurlijk allereerst bijlezen over het 'nieuws' dat het proces tegen DSK een andere wending had genomen wegens de gerezen 'ongeloofwaardigheid' van de beschuldigende partij. Commentaar alom!
--"Coupe de théâtre dans l'affaire DSK:
  doutes à New York, spéculations à Paris
",
kopte Le Monde over de volle breedte van de voorpagina deze ochtend.
Wat gaat hij --en de PS-- doen met zijn nu opeens weer mogelijke candidatuur voor het presidentschap? Dat ga ik in de gaten houden. Nu is het nog te vroeg. Voor mij hoeft het niet. Ik heb mij altijd al afgevraagd wat hij in de PS eigenlijk zocht. We zullen zien.
Interessanter vond ik het stukje van Piotr Smolar in Le Monde van vanmorgen. Daar wordt weer eens ingegaan op de cultuurverschillen tussen de VS en Frankrijk. Dat is al vaak gebeurd tijdens de hele procedure, en ik heb er vanaf 16 Mei herhaalde malen over geschreven: Dat DSK in de handboeien voor de TV verscheen, dat er een 'ander soort feminisme' is, en over zoveel meer 'cultuurverschillen'.
Het artikel van Smolar gaat in op de plaats van de 'leugen' in de Amerikaanse cultuur. Omdat duidelijk is dat de beschuldigende partij 'ooit' heeft gelogen, durfde District Attorney Cyrus R. Vance Jr. het niet aan haar getuigenissen voor de jury te brengen.
"Le système américain est basé sur la vérité", schrijft Smolar in zijn artikel "Le mensonge, 'péché mortel' dans le système américain".
Dat sluit aan bij het protestantisme en de Bible Belt-cultuur die al eerder aan de Franse lezers is uitgelegd. De justitiabelen in de VS moeten op de bijbel zweren dat ze de waarheid spreken. In Frankrijk daarentegen, hoeft een persoon in zijn eigen zaak niet te zweren dat hij/zij waarheid spreekt, omdat men van het principe uitgaat dat zij/hij zichzelf moet kunnen beschermen. Op die manier is er in Frankrijk een soort "droit au mensonge", een soort 'recht' om te liegen.
Het is weliswaar duidelijk dat er sexueel contact was, maar of het al of niet 'met toestemming' was, berust alléén op verklaringen van de twee partijen. Misschien is gemakkelijk te bewijzen dat DSK ook 'ooit' heeft gelogen, waardoor ook zijn versie 'ongeloofwaardig' wordt. Maar dat verandert wellicht weinig aan afloop.
Dat deze péché mortel-cultuur niet alleen in de rechtzaal geldig is, maar ook voor de TV illustreert Smolar met Bill Clinton die in 1998 niet zozeer wegens zijn sexuele relatie met Monica Lewinsky dicht bij 'impeachment' kwam, maar vooral omdat hij er over had gelogen op TV. Ook Anthony Weiner, het congreslid dat foto's van zijn blote pik per mail aan vrouwen stuurde, moest dezer dagen afreden, niet zozeer om die foto's, maar omdat hij eerst had beweerd dat zijn account was gekaapt en hij 'dus' van niets wist. Dat was zijn 'doodzonde'.
Liegen is doodzonde in die Bible Belt-cultuur. In Frankrijk hoort het er gewoon bij.
__________________
JOHN ELIGON, Strauss-Kahn Is Released as Case Teeters, NYT, July 1, 2011
http://www.nytimes.com/2011/07/02/nyregion/new-yorkers-and-french-await-latest-dominique-strauss-kahn-legal-turn.html
Piotr Smolar, Le mensonge, péché mortel dan le système americain, Le Monde, Samedi, 2 juillet 2011.
http://abonnes.lemonde.fr/dsk/article/2011/07/01/affaire-dsk-le-mensonge-peche-mortel-dans-le-systeme-americain_1543411_1522571.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 3 Juli 2011
In de VS wordt nog steeds gehannest met 'same-sex marriage'. De ene Staat doet het wel, de andere niet. New York State staat op het punt een dergelijke wet aan te nemen, maar Katherine M. Franke heeft twijfels. Zij heeft kennelijk een vaste [lesbische] relatie en is directeur van een Center for Gender and Sexuality Law. Ze zou gelukkig moeten zijn, maar ze is het niet. Zij ziet in Massachusetts wat er kan gebeuren. Daar leven, net als in New York State talloze homo-, lesbo- en natuurlijk ook hetero-paren op basis van een 'partnercontract'. Daar valt best mee te leven. Ze wijst naar Michael Bloomberg, de burgemeester van New York, die al meer dan tien jaar in een [hetero] relatie leeft zonder te trouwen. Hij is een enthousiaste voorstander van 'same-sex marriage'.
Maar wat Franke in Massachusetts ziet gebeuren, maakt haar zorgelijk. Paren met een 'partnercontract' hebben daar al langer dezelfde rechten wat betreft onderlinge bijstand, pensioenrechten, ziekteverzekering en erfrechten. Maar in Massachusetts wordt hun nu te verstaan gegeven dat ze moeten trouwen op basis van de nieuwe wetten voor 'same-sex marriage' om hun rechten te behouden.
Dat schiet Franke in het verkeerde keelgat: 'Het recht om de kunnen trouwen is één zaak, maar 'moeten trouwen' is een heel andere', schrijft ze. Zij stelt dat het standaardhuwelijk slechts één van de opties moet zijn om met je partner levenslange afspraken te maken die ook tegenover de gemeenschap van waarde zijn.
--"Een paar jaar geleden waren we nog criminelen in de ogen van de wet, eenvoudig omdat we van elkaar hielden. We waren 'vervreemd' van het huwelijk, en we hebben liefdevolle en duurzame vormen ontwikkeld voor onze onderlinge relatie, en die met onze vrienden en familie. Die vormen ontstijgen vaak de de nauwe definitie van 'wettelijk trouwen', of verbeteren dat zelfs. Velen onder ons staan ècht niet te popelen om 'wettelijk' te trouwen. Natuurlijk feliciteer ik degenen onder ons die gaan trouwen als dat binnenkort mogelijk zal zijn. Maar wij willen niet gedwongen worden te trouwen om de situatie die we nu hebben te behouden, en om gezien te worden als goede burgers"
Dit betoog is goed te volgen, en de reaktie in Massachusetts is verwerpelijk, maar Franke laat buiten beschouwing wat de historische achtergronden zijn van 'het huwelijk' en het 'burgerlijke aanzien' dat daarvan het gevolg was. Dat 'aanzien' is niet zomaar weggelegd voor de 'kunstgreep' van het 'samenlevingscontract' met erfrechten en al. Misschien in haar 'intellectuele kringen', maar zeker niet bij Jan en Marietje Doorsnee.
Er speelt sociaal-historisch gezien het dóórdrukken van 'gezin', huwelijk en huwelijksmoraal om brave oppassende arbeiders te krijgen gedurende de Industriële Revolutie. Er is óók de fundamentele taak van de gemeenschap het krijgen en opvoeden van kinderen te bevorderen en te steunen. Natuurlijk, er is 'kinderbijslag' and all that dat het onderscheid maakt tussen het gezin mèt en zònder kinderen [met same-sex ouders eventueel].
Maar ik had van de Director of the Center for Gender and Sexuality Law at Columbia Law School een completer verhaal verwacht. En niet zo 'elitair'.
Of is homo of lesbisch zijn als zodanig 'elitair' in de VS?
___________________
KATHERINE M. FRANKE, Marriage Is a Mixed Blessing, NYT, June 23, 2011, http://www.nytimes.com/2011/06/24/opinion/24franke.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 4 Juli 2011
Gisteravond keek ik TV en het viel mij op dat de Fransen niet konden ophouden over DSK. Het nieuws van de verrassende wending in de affaire had Zaterdag al uitgebreid in Le Monde gestaan. Ik haalde Zaterdag daaruit enkele curiositeiten over wat de Fransen mogelijk niet zouden begrijpen van de Amerikaanse [rechts]cultuur. Maar ook Martine Aubry en Ségolène Royal werden geïnterviewd. Vrijwel iedereen was heel positief over DSK als presidentskandidaat. DSK was duidelijk 'slachtoffer' van iets waar hij niet aan had kunnen doen, die ongecultiveerde Amerikanen toch!
Ik moest toen denken aan mijn allereerste --zeer badinerende-- reaktie direkt na het feit.
Op 16 Mei schreef ik in een 100-woordenstukje:

. . . De vrouwen denken niet zo bewonderend over rokkenjagers, maar als D.S.K. er in slaagt de 'vals beschuldigde' te spelen, stemmen alle vrouwen uit compassie voor hem. Hij is 'slachtoffer' van een ongecultiveerde Amerikaanse meid. Dat telt!!
Ik denk daarom dat hij het heeft geënsceneerd. Héél slim van D.S.K!
Kijk, en dàt is gelukt. Het was gisteravond 'compassie' wat de klok sloeg. Niets over het bewezen seksueel kontakt met de kamermeid vlak voor zijn vertrek. Dat is 'normaal'.
In de VS was kennelijk goed geluisterd naar de reakties in Frankrijk. 'For the record' meld ik hieronder de drie belangrijkste artikelen daarover, twee daarvan in de lokale New Yorkse editie. In de Bible Belt begrijpen ze dat tòch niet dachten ze kennelijk.
Verder had ik uit Le Monde van Zaterdag nog een artikel apart gelegd dat aansluit bij mijn eerste badinerende reaktie. Op 28 en 29 April bereidt DSK met enkele getrouwen zijn kandidaatstelling voor. Hij spreekt het vermoeden uit dat hij wellicht veel eerder zal moeten aftreden bij de IMF. Het zijn o.a. de Russen die hij ervan verdenkt hem weg te willen werken. Het was het kop-artikel van de digitale editie van Le Monde Zaterdag: "Quand DSK écrivait lui-même le scénario de sa chute". [Toen DSK zelf het scenario schreef van zijn ondergang].
Hij is inderdaad 'gewipt', maar volgens een ander scenario. Een scenario met talloze 'toevalligheden'. De New Yorkse Politie zou zeker niet zo'n haastige beslissing hebben moeten nemen, en de zaak zou niet in de publiciteit zijn gekomen, als DSK niet op punt van vertrekken had gestaan. Het kamermeisje, dat kennelijk 'toestemming' had gegeven omdat ze 'gewoon' betaald zou zijn, had haar 'extra buit' in stilte gekregen, want er was geen reden geweest om de duurste advocaten in te huren voor zo'n 'kleine afpersing'.
Dat was háár pech. DSK had ook 'toevallig' pech, maar als slachtoffer kon dat in Frankrijk wel eens héél voordelig uitpakken. IMF zou hij toch zijn kwijtgeraakt.
De onderstaande NYT artikelen zijn historische documenten. De titels zeggen alles.
________________
STEVEN ERLANGER, French See Case Against Strauss-Kahn as American Folly
http://www.nytimes.com/2011/07/04/world/europe/04france.html
AL BAKER, How Now-Shaky Case Against Strauss-Kahn Once Seemed So Solid
http://www.nytimes.com/2011/07/04/nyregion/soon-after-strauss-kahn-arrest-now-shaky-case-seemed-solid.html
SAM DOLNICK, With Each Twist in Strauss-Kahn Case, City Sees Further Reflections of Itself
http://www.nytimes.com/2011/07/04/nyregion/as-strauss-kahn-case-falters-new-yorkers-reflect-on-the-citys-attitude.html
Raphaëlle Bacqué et Ariane Chemin, Quand DSK écrivait lui-même le scénario de sa chute
http://www.lemonde.fr/dsk/article/2011/07/02/quand-le-patron-du-fmi-ecrivait-lui-meme-le-scenario-de-sa-chute_1543993_1522571.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 5 Juli 2011
Omdat 'honger-met-de-beste-diploma's-op-zak' tot protest-akties heeft geleid tegen zowel rechtse als linkse regeringen, is er verwarring waar het dat wèrkelijk tegen is gericht. De Spaanse rechtse partij PP haalde in Mei een éclatante overwinning door de schuld van de 15 miljoen werkelozen aan de regering Zapatero te wijten met de slogan
--"Socialisme is 15 miljoen werkelozen, PP is 15 miljoen arbeidsplaatsen".
Maar na de overwinning hoor je daar niets meer over want nòch de PP, nòch de regering van Zapatero heeft daarvoor een geloofwaardige oplossing. Het is moeilijk achter de oorzaken te komen. Genoemd worden Het Neo-Kapitalisme, De Crisis, en De Banken. Het lijken wel 'natuurverschijnselen' die we willoos moeten ondergaan.
Ik heb al een tijdje drie heel verschillende columns uit de NYT apart gehouden die ieder een aspect belichten. Ik hoop dat ik daarmee de komende dagen te demonstreren dat we werkeloosheid niet zomaar als een 'natuurverschijnsel' hoeven te 'pikken'. Het zal niet gemakkelijk zijn, want er zijn enkele 'verhullingen'.
In het eerste artikel, Rule by Rentiers, constateert Paul Krugman dat er geen politieke wil is om een einde te maken aan de Amerikaanse superwerkeloosheid. De gemiddelde werkeloosheid is nu bijna 40 weken. Aan 'job creation' is men niet toe, want beide partijen zijn het -- met graduele verschillen-- eens over drastische bezuinigingen, met als colateral damage verder banenverlies. De Federale Bank doet ook niets. Schuldenverlichting voor huiseigenaren is van de agenda verdwenen, en het programma voor hypotheekverlichting is vastgelopen terwijl pas een fractie van de fondsen is besteed. Toch zijn dat de middelen die het economische herstel bevorderen. In Europa is het niet anders, zo niet erger, voegt Krugman er nog aan toe.
--"Wat zit er achter deze trans-Atlantic policy paralysis?", vraagt hij zich vervolgens af.
--"Ik ben er steeds meer van overtuigd dat de beleidsmakers, bewust of onbewust, de belangen van de 'rentiers' behartigen. Dat zijn de mensen en instituten die hun inkomen ontlenen aan beleggingen, in tegenstelling tot arbeid of produktie. Zij hebben in het verleden, vaak onverstandig, grote geldsommen uitgeleend, en zij worden nu beschermd ten koste van iedereen en alles".
Maar dat is natuurlijk niet zoals het wordt gesteld.
Hier vinden we de eerste verhulling. Het argument om werkelozen niet te helpen wordt gevat in 'economisch risiko': Als we wat doen aan 'job creation', kan de rente stijgen, en er zal inflatie uitbreken.
Maar dat is niet realistisch stelt Krugman: De rente is historisch laag, en inflatie, behalve voor olie, wordt bepaald door de wereldmarkt en -gebeurtenissen. Niet door VS politici.
Dit hypothetische inflatie-risico moet worden gesteld tegenover de realiteit van de diepe depressie en werkeloosheid van het moment, en een hele generatie afgestudeerden die, ook niet op lange termijn, zal bijdragen aan de VS economie. Dat is niet reëel.
Hoe kunnen die argumenten voor 'niets doen aan werkeloosheid' dan tòch standhouden? Daarover ga ik morgen verder. Daar zitten nog enkele verhulde samenhangen die --ook zonder corruptie-- de trans-Atlantic policy paralysis in stand houden.
_____________________
PAUL KRUGMAN, Rule by Rentiers, NYT, June 9, 2011,
http://www.nytimes.com/2011/06/10/opinion/10krugman.html
Dit artikel als PDF downloaden: http://www.box.net/shared/2l114dbcegavmxjp6vle

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 6 Juli 2011
Gisteren beschreef ik het vermoeden van Paul Krugman dat de trans-Atlantic policy paralysis over werkgelegenheid te wijten was aan 'rentiers'. Dat zijn de mensen en instituten die hun inkomen ontlenen aan beleggingen, in tegenstelling tot arbeid of produktie. Hierbij moet worden genoteerd, dat wegens het 'moderne bankieren' [waarover later, zie artikelen van Brooks en Nocera in voetnoot], het inkomen uit beleggingen voor een groot deel bestaat uit speculatiewinsten, en daarvoor zijn ook 'zwakke economieën' heel geschikt, zoals we zien aan de Griekse economie.
Grote beleggers lopen inderdaad risico's bij bepaalde werkgelegenheidmaatregelen. Inderdaad is er inflatie-risico. Maar moeten we daarom een hele generatie uitsluiten, en onze economie op lange termijn op het spel zetten?
Moeten we daarom de grote beleggers coûte que coûte beschermen?
Moeten we daarom de jeugd-van-nu een 'lost generation' maken?
Krugman laat zien dat eventuele inflatie gering zal zijn, en ook de rentestijging moet niet worden gedramatiseerd. Door ons blind te staren op de 'economische risico's' van het scheppen van werkgelegenheid, verhullen we dat het eigenlijk gaat om rigoreuze bescherming van grote beleggers.
Die grote beleggers identificeren zich graag met kleine en middelgrote ondernemers. Daar halen ze hun stemvee vandaan. Dat is de andere 'verhulling'.
Maar, zo schrijft Krugman: "The reality is that both small businesses and workers are hurt far more by the weak economy than they would be by, say, modest inflation that helps promote recovery".
Het is een 'negative-sum game'. Door de grote beleggers te beschermen, worden elders veel grotere verliezen geleden in de maatschappij.
Waarom kan die politiek dan toch stand houden? Is dat corruptie?
Niet noodzakelijkerwijs. Het is een proces van verwevenheid van de rijke klasse met de regeringen. Op 29 Juni beschreef ik de feiten die Charles M. Blow aanhaalde: De helft van de parlementsleden is miljonair. Alle parlementsleden verkregen gemiddeld 16% meer inkomen toen de gemiddelde Amerikaan minder dan 1% vooruitging.
Krugman voegt daar aan toe dat die grote beleggers persoonlijk toegang hebben tot de beleidsmakers, dat zij het zijn die de grote campagnes financieren. Het komt er op neer dat 'iedereen-in-die-kringen' gaat denken dat wat goed is voor 'ons soort mensen', óók goed is voor de hele economie. Dat fatale 'spelletje' geldt voor beide partijen:
Krugman: "This is a negative-sum game [...] the only way to get a real recovery is to stop playing that game".
Langs de gewone politieke kanalen kan dat kennelijk niet meer. Daarom heeft het zin om 'partijloos' te gillen, te stampvoeten, kwaad te worden, en 'verontwaardigd' te zijn: Indigné à la Stéphane Hessel. Mogelijk wordt dàt signaal begrepen.
________________________
Het artikel van KRUGMAN haalde ik gisteren aan. De onderstaande artikelen van BROOKS en NOCERA komen binnenkort aan de orde. Mocht je problemen hebben met je toegang tot New York Times, dan kun je die artikelen als PDF rechtstreeks bij mij downloaden
DAVID BROOKS, Who Is James Johnson?, NYT, June 16, 2011, http://www.nytimes.com/2011/06/17/opinion/17brooks.html
http://www.box.net/shared/p0qyffgcs649e4o7vgyj
JOE NOCERA, The Good Banker, NYT, May 30, 2011, http://www.nytimes.com/2011/05/31/opinion/31nocera.html
http://www.box.net/shared/gg2mdqgj3qz8iskf8sya

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 7 Juli 2011
In Maart schreef ik over het toen 'ontwakend taboe' dat het Franco-regiem als wraakneming baby's van politieke tegenstanders liet 'verdwijnen' in kraamklinieken met behulp van diverse nonnen-ordes. De baby's vonden gretig aftrek in rechtse kringen die popelden om die 'rode rakkertjes' een betere opvoeding te geven.
Deze 'openheid' daarover heeft inmiddels New York Times bereikt die meldt dat er sinds Januari al 849 zaken aanhangig zijn gemaakt, waarvan 162 afgehandeld.
NYT meldt dat deze roof na de Franco-tijd is doorgegaan. Het is een bloeiende baby-handel geworden. Dat laatste 'taboe' was in Spanje nog niet opengebroken. Dat kan nu dus beginnen. (100 woorden)
________________________
Ik schreef daarover 11 en 13 Maart 2011
RAPHAEL MINDER, Spain Confronts Decades of Pain Over Lost Babies, NYT, July 6, 2011
http://www.nytimes.com/2011/07/07/world/europe/07iht-spain07.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 8 Juli 2011
Dinsdag en Woensdag ging ik op zoek naar] de oorzaken van de langdurige werkeloosheid. Met behulp van een artikel van Paul Krugman vond ik er een bij de grote beleggers, de 'rentiers', zoals hij die noemt, die, zonder dat er zelfs sprake is van corruptie of complotten, maatregelen gericht op werkgelegenheid tegenhouden als 'onzakelijk'. Zij veroorzaken een trans-Atlantic policy paralysis. Ik had voor mijn zoektocht òòk een artikel van Joe Nocera apart gelegd. Dan neem ik vandaag onder de loupe.
Nocera komt vaak met heel gedetailleerde kritiek op, en analyse van, het incrowd-wereldje van de haute finance. In dit artikel heeft hij een gesprek met een oudere bankier, Robert C. Wilmers, die zijn beroep de laatste twintig jaar in de vernieling zag gaan. Dat deed hem pijn want "I personally believe that there isn't a more honorable profession than the banking industry", zegt hij in het interview.
Het artikel heet dan ook "The Good Banker"
Het bankiersbedrijf is er, traditioneel en volgens Wilmers, om 'verstandig' crediet te verstrekken en daarmee handel en nijverheid te bevorderen. Maar die rol is in de verdrukking gekomen omdat de banken 'financiële produkten' ontwikkelden, en zèlf op de financiële markten gingen speculeren. Daar was veel aan verdiend. De zes topbanken die het vorig jaar samen 75 miljard maakten, maakten daarvan 56 miljard als 'trading revenues'. Speculeren dus. 'De banken zijn een waar casino geworden', vindt Wilbers. De moderne bankmanagers verdienen meer dan het dubbele van het gemiddelde van de niet-bankiers in de top 500 van Fortune.
Op twee manieren werd dat een probleem. Op de eerste plaats namen de banken bijzonder hoge risico's. Dat was niet de bedoeling, want de overheid garandeerde hun leningen om andere redenen. Zodoende werd het publiek, de belastingbetaler, de L.O.R, the lender of last resort. Die rol is normaal weggelegd voor de centrale bank die daartoe een 'verstandig' credietbeleid moet voeren om niet failliet te gaan. Ten tweede werden de managers --in no small part, aldus Wilmers-- betaald om hun 'trading profits'. Dat was een stimulans om door te gaan met het nemen van die risico's.
Wat Wilmers vooral dwars zat, was dat 'trading' niets te maken had met 'bankieren'. Als bankier hoorde je bij een gemeenschap, zegt hij, je telde mee. Maar nu zijn we op twee na het laagst gewaardeerde beroep. Wilmers was voor de wet die banken verbood om commerciële activiteiten te combineren met 'verstandige' credietverlening. Die wet is afgeschaft. Daarnaar zouden we moeten teruggaan, vindt Wilmers. Dat is veiliger.
Niet alle bankiers zijn het daarmee eens. Nocera hoort Jamie Damon, een topman van JPMorgan Chase zeggen: "Wat veiliger? Het verkeer is ook veiliger als we teruggaan naar paard-en-wagen! Dat is geen idee voor de moderne tijd"
Het zal dus wel even duren voor de 'rentiers' toestaan dat die scheiding weer wet wordt.
____________________
PAUL KRUGMAN, Rule by Rentiers, NYT, June 9, 2011, http://www.nytimes.com/2011/06/10/opinion/10krugman.html
Als PDF: http://www.box.net/shared/2l114dbcegavmxjp6vle
DAVID BROOKS, Who Is James Johnson?, NYT, June 16, 2011, http://www.nytimes.com/2011/06/17/opinion/17brooks.html
Als PDF: http://www.box.net/shared/p0qyffgcs649e4o7vgyj
JOE NOCERA, The Good Banker, NYT, May 30, 2011, http://www.nytimes.com/2011/05/31/opinion/31nocera.html
Als PDF: http://www.box.net/shared/gg2mdqgj3qz8iskf8sya

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 9 Juli 2011
Het derde artikel dat ik gebruikte op mijn zoektocht naar de oorzaken van de langdurige werkeloosheid komt van David Brooks, een kenner van de sociologie van de upper class en het establishment. Eerder schreef hij daarover een opmerkelijk boek: Bobos In Paradise: The New Upper Class and How They Got There. Bobo is hier 'niet' het NLse lichtelijk minachtende woord voor 'belangrijk persoon'. Brooks constateerde namelijk dat de 'nouveaux riche' van deze tijd ontsnapten aan de spanningen tussen de klassieke 'bohemians' en de 'bourgeoisie' die de Amerikaanse cultuur altijd hadden gestimuleerd. De huidige generatie mengt 'driedelig grijs' met 'zestiger jaren tegencultuur'. Brooks noemt ze de bobo-generatie. Het is de cultuur van de information age.
Brooks vertelt vanuit die achtergrond in "Who is James Johnson?" van de man die het Fannie Mae schandaal veroorzaakte, het grootste politieke schandaal sinds Watergate, maar die nog steeds niet voor de rechter is gedaagd. Waarom? Er waren dozijnen respectabele leden van het Washington establishment bij betrokken, en bovendien was Johnson's gedrag niet 'abnormaal'. Dat kan Brooks ons, helaas, verzekeren.
Johnson werd in 1991 topman van Fannie Mae, en begon harde campagnes om woningbezit te bevorderen. Hij was een Democraat met veel connecties in Washington. Fannie Mae had een goede naam op het gebied van sociaal woningbezit, en in die speciale positie garandeerde de federale overheid de leningen van Fannie Mae.
Johnson leende meteen 7 miljard, maar in plaats van het steunen van huizenkopers reserveerde hij 2,1 miljard voor zichzelf, de andere direkteuren en de aandeelhouders. Het andere geld stak hij in aktiegroepen en politieke lobby-groepen.
En toen begon hij met de verkoop van hypotheken. Deels verborgen in complexe 'financiële produkten', kwam het erop neer dat het heel riskante leningen waren.
Verschillende malen benaderden experts parlementsleden met hun bezorgheid over de grote risico's die tenslotte door de belastingbetaler moesten worden opgebracht.
Maar nee, Johnson wist met lobby-groepen de parlementsleden telkens gerust te stellen en slaagde er in 2000 zelfs in een wet tegen te houden die speciale status van Fannie Mae bedreigde. Toen kwam de aap uit de mouw . . .
Fannie Mae heeft de Amerikaanse belastingbetaler tot nu toe 153 miljard gekost. Johnson loopt nog vrij rond. Het artikel van Brooks is geschreven naar aanleiding van een pas verschenen boek: Reckless Endangerment, een dapper onderzoek naar de oorsprong van de financiële crisis en van de hele cultuur die dat --nog steeds-- mogelijk maakt. Op het internet staan goede besprekingen en een groot uittreksel. Om te beginnen kun je ervoor zorgen een 'geïnformeerd persoon' te zijn. Dat is een goed begin.
________________________
DAVID BROOKS, Who Is James Johnson?, NYT, June 16, 2011, http://www.nytimes.com/2011/06/17/opinion/17brooks.html
Als PDF downloaden: http://www.box.net/shared/p0qyffgcs649e4o7vgyj
David Brooks, Bobos In Paradise: The New Upper Class and How They Got There
http://www.amazon.com/Bobos-Paradise-Upper-Class-There/dp/0684853779
Gretchen Morgenson and Joshua Rosner, RECKLESS ENDANGERMENT, May 24, 2011. 331 pp. Times Books/Henry Holt & Company.
Review op Amazon: Srikumar S. Rao, We need more watchdogs like Gretchen and Josh!, May 24, 2011
http://www.amazon.com/Gretchen-Morgenson/e/B001HD1DGE
Groot Uittreksel op: http://www.huffingtonpost.com/2011/05/23/gretchen-morgenson-reckless-endangerment_n_864841.html
ROBERT B. REICH, Washington and Wall Street: The Revolving Door, NYT SundayBook Review, May 27, 2011
http://www.nytimes.com/2011/05/29/books/review/book-review-reckless-endangerment-by-gretchen-morgenson-and-joshua-rosner.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 10 Juli 2011
Philisoft bleek de organisatie te zijn die het 'innoverende' produkt ontwikkelde dat mij onder ogen kwam. Het produkt heet 'Rol van de Filosofie'. Het is een WC-rol in luxeverpakking. Op ieder velletje staat een citaat van een filosoof.
--"Denkstof voor in het kleine kamertje", noemen ze het.
--"Voor uw geestelijke hygiëne!", is hun slogan.
Ik koos van Nietzsche:

"De slang die zich niet kan vervellen gaat te gronde. Zo ook geesten die men verhindert van mening te wisselen: zij houden op geest te zijn".
Toen begreep ik waarom een succesvol politicus nooit van mening wisselt. Niet mág wisselen. (100 woorden)
________________________
www.philosoft.nl Zie ook Mijn Dagboek van Maandag, 27 Juni 2011

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 11 Juli 2011
In een onopvallend hoekje van deze Zondag-editie van Le Monde staat een belangrijk artikel in verband met de publieke discussie over de DSK-affaire. Het artikel komt niet voor in de digitale editie, waardoor niet-abonné's het niet op het Internet kunnen lezen. Gelukkig vond ik vanmorgen al twee bloggers met grote uittreksels voorzien van commentaar. [Zie de links hieronder].
Het gaat om een 'foutje' in de strafwet, maar dat 'foutje' weerspiegelt wèl de Franse [mannen-]mentaliteit op dit punt. Het maakte ook dat vrouwen zéér terughoudend zijn om een aanklacht in te dienen bij verkrachting. Het betrokken wetsartikel hield in dat als na een aanklacht wegens verkrachting het gebeurde niet kon worden bewezen, er automatisch een aanklacht wegens calomnie [laster, kwaadspreken] op volgde.
Maar 30 Juni jl kwam een uitspraak van het Europese Hof voor Mensenrechten dat het wetsartikel in strijd is met la présomption d'innocence, die door de Conventie wordt gegarandeerd: "Toute personne accusée d'une infraction est présumée innocente jusqu'à ce que sa culpabilité ait été légalement établie". ['onschuldig' tot het tegenbewijs er is].
De Franse wetgever zag de bui kennelijk hangen, en veranderde een jaar geleden al de betrokken wet. Een aanklacht wegens calomnie is nu alléén mogelijk is als de rechterlijke uitspraak stelt dat de verkrachting *niet* heeft plaatsgevonden. 'Gebrek aan bewijs' is niet meer voldoende om de aanklaagster 'schuldig' te verklaren.
Die uitspraak van het Europese Hof is te danken aan het moedig volhouden van Agnès Klouvi, die in 1994 een aanklacht indiende tegen haar supérieur wegens aanranding. Toen dat niet bewezen kon worden, diende haar supérieur een aanklacht in wegens calomnie. Daarvoor draaide Klouvi in 1999 drie maanden de bak in, en kreeg een forse boete. Voor haar houdt de uitspraak in dat ze 8000 euro smartegeld krijgt, en vergoeding van de kosten. Voor Frankrijk betekent het een 'verplichte mentaliteitsverandering' die de Franse mannen niet lekker zal vallen. Per slot denken die in dat soort gevallen nog steeds: "Mannen hebben gelijk, en vrouwen zijn hysterisch" . . . . bijvoorbeeld.
We kunnen binnenkort zien hoe dat uitwerkt aan het verloop van de Sofitel-affaire waar 'die Amerikaanse meid' in Franse ogen 'definitief' een 'kwaadspreekster' is. De andere test is de aanklacht wegens sexuele agressie tegen D.S.K. door Tristane Banon. Zij is de dochter van een goed bekende van D.S.K die haar in 2003 aanraadde géén aanklacht in te dienen. Zij heeft nu moed gevat. [Zie de links hieronder]. Maar wat mij helemáál niet verbaast is dat 'onopvallend hoekje' van dat bericht in Le Monde.
____________________
Franck Johannés, Agressions sexuelles: les droits des plaignants renforcés par la CEDH, La France condamnée pour violation du principe de présomption d'innocence, Le Monde, papieren editie, Dimanche 10 -Lundi 11 Juillet 2011, pagina 11.
http://abonnes.lemonde.fr/societe/article/2011/07/09/agressions-sexuelles-les-droits-des-plaignants-renforces-par-la-cedh_1546853_3224.html [alleen toegankelijk voor abonnés]
Dowloaden als PDF: Franck Johannes_Agressions sexuelles_les droits des plaignants.pdf
http://www.box.net/shared/z5cgrpare7c62hrlskaf
Sylvain Manyach, Agressions sexuelles: les droits des plaignants renforcés par la CEDH - LeMonde.fr, http://seenthis.net/messages/27292
smanyach, Agressions sexuelles: les droits des plaignants renforcés par la CEDH – LeMonde.fr
http://smanyach.wordpress.com/2011/07/10/agressions-sexuelles-les-droits-des-plaignants-renforces-par-la-cedh-lemonde-fr/
AFFAIRE KLOUVI c. FRANCE, (Requête no 30754/03), ARRÊT, STRASBOURG, 30 juin 2011, http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/view.asp?action=html&documentId=887469&portal=hbkm&source=externalbydocnumber&table=F69A27FD8FB86142BF01C1166DEA398649
AFFAIRE BANON: French Prosecutors Investigate DSK's Alleged Rape Attempt On Writer
http://gothamist.com/2011/07/08/french_prosecutors_investigate_dsks.php
BBC News, 5 July 2011, Strauss-Kahn faces Tristane Banon rape allegation, http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-14018727
INTERVIEW in L'Express met Tristane Banon: "Pourquoi je porte plainte contre DSK"
http://www.lexpress.fr/actualite/societe/justice/tristane-banon-pourquoi-je-porte-plainte-contre-dsk_1009151.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 12 Juli 2011
Aleš Šteger (1973) is een jonge Sloveense dichter en uitgever. Hij is ook goed in het organiseren van festivals. Hij timmert dus nogal aan de weg. Niet gek dat hij zo jong al ver buiten Slovenië bekend is, en dat zijn werk ruimschoots is vertaald.
Je zou daarom niet van hem verwachten dat hij een getalenteerd waarnemer is van kleine nietige zaken. Gewone 'dingen' trekken zijn aandacht, en hij weet daarin het romantische, het lyrische en het fantastische te benadrukken.
Althans volgens de recensies. Hum.
In elk geval kreeg The Book of Things in Mei jl de "2011 Best Translated Book Award in poetry". Het boek bevat vijftig gedichten. In deze gedichten 'poëtiseert' hij 'dingen' als kurk, aspirine of een stoel. Ik heb dat boek nog niet onder ogen gehad, maar als ik mij beperk tot het het onderstaande gedicht, en wat ik her-en-der op het Internet opspoorde, kon dat wel kloppen. Hij is een echte waarnemer. Het smaakt in elk geval naar meer. Misschien krijg ik het wel met mijn verjaardag:

Egg
by Aleš Šteger

When you kill it at the edge of the pan, you don't notice
That the egg grows an eye in death.

It is so small, it doesn't satisfy
Even the most modest morning appetite.

But it already watches, already stares at your world.
What are its horizons, whose glassy-eyed perspectives?

Does it see time, which moves carelessly through space?
Eyeballs, eyeballs, cracked shells, chaos or order?

Big questions for such a little eye at such an early hour.
And you -- do you really want an answer?

When you sit down, eye to eye, behind a table,
You blind it soon enough with a crust of bread.
______________________
A Poem A Day: http://www.poemflow.com/poems, Egg [11jun11]: http://www.poemflow.com/1124
Besprekingen van The Book of Things van Aleš Šteger,
http://www.rochester.edu/College/translation/threepercent/index.php?id=3347
http://blogs.buffalonews.com/gusto/2011/05/stegers-the-book-of-things-wins-best-translated-book-award-for-boa-editions.html
Voordracht van The Egg door hemzelf in het Engels: http://www.youtube.com/watch?v=6rsxCxnyD3Q
In Eurozine van Juni 2007 staan vijf gedichten: http://www.eurozine.com/articles/2007-06-27-steger1-en.html
"Look Inside" van Amazon: http://www.amazon.com/The-Book-of-Things-ebook/dp/B005146UXQ

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 13 Juli 2011
Toen ik de vorige week las over de massale inbreuken op de privacy door het Engelse boulevardblad News of the World, waarvan Zondag de laatste editie is verschenen, kreeg ik kriebels. Schandalig inderdaad om in te breken op foons van overledenen. Maar wat is miste was het respect voor deze 'bron' van informatie. Sommige commentaren, speciaal die van Cameron zèlf, gingen in de richting van 'verdere beperking van de persvrijheid'.
Ik dacht aan de moeilijkheden die hackers, wiki-leakers, klokkeluiders en whistle blowers hebben. Zelfs als je die 'info' hebt, is het nog moeilijk genoeg om misstanden inderdaad aan de kaak te stellen. Onze vrije maatschappij hangt af van dat soort informatie. En uiteindelijk de vrije pers ook. Niet toevallig dat de eerste reaktie op deze schandalen --en schandalen zijn en blijven het-- gaan in de richting van beperking van de persvrijheid. Het establishment vindt 'persmuskieten' lastig, en zal iedere gelegenheid te baat nemen om daar af te raken.
Gelukkig komen er in tweede instanties verdedigers van die persvrijheid aan bod. Roger Cohen schrijft in NYT een column onder de titel In Defense of Murdoch. Het model van zijn column doet denken aan de uitspraak die aan Voltaire wordt toegeschreven, maar die het zeker niet is:
--"I disapprove of what you say, but I will defend to the death your right to say it"
In drie punten somt Cohen op wat hij afwijst in Murdoch. Zijn disapproval omvat bijna alles wat Murdoch inhoudelijk heeft uitgespookt, maar dan komt zijn waardering:
--"His love of no-holds-barred journalism is one reason Britain's press is one of the most aggressive anywhere. That's good for free societies".
Met andere woorden: Zonder Murdoch zou het slecht zijn gesteld met persvrijheid.
Dat was Maandag.
Vandaag vond Cohen bijval in een Editorial van NYT. In New York waren ze kennelijk óók gealarmeerd door " ... the new system of press regulation that Prime Minister David Cameron darkly hinted at last week". Persvrijheid was in het geding. Alarm!!
Cameron, zo schrijft NYT, moet goed in de gaten houden dat het hier geen schandaal van journalisme is. Het gaat om misdadigheid. Engeland heeft daarvoor genoeg goede wetten, ze moeten beter worden toegepast. De Britse pers heeft al méér obstakels dan gezond is in een democratie. Er is de Official Secrets Act waardoor de overheid beslist wat er mag worden gedrukt, en klagers over de publicatie van 'onaangename feiten' [unflattering facts] worden extreem in de watten gelegd. Daar hoeven geen verdere beperkingen bij te komen.
Niet verwonderlijk dat deze verdediging van de vrije pers komt uit het land van The First Amendment, het eerste artikel van de grondwet gebaseerd op Voltaire's uitspraak in Treatise on Tolerance [1763]:
--"Think for yourselves and let others enjoy the privilege to do so too"
Ook elders in Europa kunnen we ons dat aantrekken. Amerika heeft 'tolerantie' van het Oude Europa geleerd, en toont zich nu een betere verdediger.
_____________________
ROGER COHEN, In Defense of Murdoch, NYT, July 11, 2011, http://www.nytimes.com/2011/07/12/opinion/12iht-edcohen12.html
EDITORIAL, Britain's Press Scandal, NYT, July 12, 2011, http://www.nytimes.com/2011/07/13/opinion/13wed2.html
Details over het Voltaire-citaat. [Ik zoek nog naar de franse versie]:
http://swampbubbles.com/who_said_i_disagree_with_what_you_say_but_i_will_defend_to_death_your_right_to_say_it
Traité sur la Tolérance: http://www.voltaire-integral.com/Html/25/01_Tolerance.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, Quatorze Juillet 2011
Voor de column van gisteren ben ik een hele tijd bezig geweest met het 'zogenaamde' citaat van Voltaire, en ik ben er nòg niet helemaal uit. Het begon met mijn inzicht dat het artikel van Roger Cohen, In Defense of Murdoch, de structuur had van dat citaat. Cohen begint namelijk met ongeveer alles van Murdoch af te wijzen, maar verdedigt hem tenslotte om het totale effect van zijn daden.
Maar waar kwam dat citaat precies vandaan? Ik ging op zoek en dwaalde natuurlijk af. Geen probleem, het stukje kwam laat in de middag toch klaar, en ik herinnerde mij ook de uitspraak van Pat Wagner, van The Networking Game dat ik ooit vertaalde:
--"Getting lost is half the fun of getting there".
Ik begon met de vage herinnering dat het een Engelse parlementarier in de 19e eeuw was geweest. Disraeli schoot mij te binnen. Ik snuffelde door zijn 'quotes', en genoot terloops van 'getting lost again'. Maar vond niet wat ik zocht.
Ik zette toen fragmenten van die uitspraak in Google, en vond snel de complete tekst. Althans in het Engels. De uitspraak werd steevast aan Voltaire toegeschreven maar zonder bronvermelding. Ik zocht verder en kwam terecht bij een site waar precies die vraag werd gesteld: Who said: 'I disagree with what you say but I will defend to death your right to say it'?
Dat was een voltreffer. Midden in de roos. De twijfel of het Voltaire was, die ik hier en daar al had aangetroffen, werd bevestigd, en het wèrkelijke verhaal komt naar voren.
Het blijkt dat een biografe van Voltaire, Evelyn Beatrice Hall, in haar boek The Friends of Voltaire (1906) die uitspraak neerschreef als de samenvatting van de houding van Voltaire in een bepaalde zaak. Ofschoon de schrijfster scrupuleus haar eigen woorden onderscheidde van die van Voltaire, is die volzin toch een eigen leven gaan leiden als een èchte uitspraak van Voltaire.
In een later commentaar zegt Hall dat ze een regel uit Voltaire's Essay on Tolerance parafraseerde: "Think for yourselves and let others enjoy the privilege to do so too"
Mooi zo! Proficiat!!, zei ik tegen mezelf.
Nu nog verifiëren in dat Essay, en de Franse versie te pakken zien te krijgen.
Vanmorgen ging ik op zoek. Ik heb het complete Traité sur la tolérance à l'occasion de la mort de Jean Calas (1763) inmiddels op mijn harde schijf staan. Ik heb het pas 'diagonaal' gelezen, en die regel [nog] niet gevonden. Wat wil je? Het zijn 55 pagina's en 33661 woorden.
Misschien een ander keer, want het thema 'tolerantie' interesseert mij hogelijk. En dat Traité is een van de sleutelartikelen.
____________________________
Who said: 'I disagree with what you say but I will defend to death your right to say it':
http://swampbubbles.com/who_said_i_disagree_with_what_you_say_but_i_will_defend_to_death_your_right_to_say_it
Traité sur la tolérance à l'occasion de la mort de Jean Calas (1763),
http://www.voltaire-integral.com/Html/25/01_Tolerance.html
Full text of "The friends of Voltaire;":
http://www.archive.org/stream/friendsofvoltair00hallrich/friendsofvoltair00hallrich_djvu.txt
Leif Smith and Patricia Wagner, The Networking Game, 1983, Nerwork Resources. Denver USA
Full text The Networking Game op het Internet: http://www.pattern.com/game1980.html
Vertaling door Alexander van den Eijnde en Gérard van Eyk, Het NetwerkSpel, 1986, Van Eyk en Van Eyk, Eindhoven
http://www.van-eyk.net/gerard/biblio/netwspel.htm en http://perso.wanadoo.es/ghavaneyk/biblio/netwspel.htm

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 15 Juli 2011
Bij gelegenheid van Quatorze Juillet, die in de VS Bastille Day heet, verscheen er in NYT een artikel dat je gevoegelijk 'In Praise of France' zou kunnen noemen. Het heet Vive la Similarité en de schrijver, David McCullough, zegt van zichzelf: 'I am not an overboard Francophile. But as an American I think it is well past time to get back to respect and affection between our countries'.
Dat is wel nodig na die negatieve emotionele uitbarstingen van de laatste jaren. Toen in 2003 Frankrijk pittig opponeerde tegen de inval in Irak, werd als 'wraakneming' voorgesteld om French fries om te dopen in Freedom fries, en dit jaar, rondom de DSK affaire, bloeiden de negatieve vooroordelen tegen Frankrijk wéér eens weelderig op.
McCullough noemt cijfers over de deelname van VS-soldaten aan WO-I en WO-II, respectievelijk twee miljoen en 800.000, en nog vele andere 'positieve relaties' die deze negatieve vooroordelen zouden moeten matigen. Hoe, bijvoorbeeld, over de laatste 200 jaar voortdurend begaafde Amerikaanse schrijvers, kunstenaars, architecten, componisten, musici en dansers naar Parijs trokken om er te studeren en te werken tot voordeel van beide culturen. Het is een imponerende lijst van namen.
Ik werd het meest getroffen door de alinea's die McCullough wijdt aan het ontstaan van de VS, de Revolutionary War van 1775-1783 waarbij de kolonisten het 'koloniale juk' van de Engelsen van zich af schudden. De steun van Frankrijk was cruciaal.
De Engelsen wilden [meer] belasting heffen, maar gaven daarvoor geen 'inspraak' terug. Dat bleef aan 'echte Engelsen' voorbehouden. De slogans waren daarbij 'No taxation without representation', ['Geen inspraak? Dan ook geen belasting!'], 'taxation without representation is tyranny' en 'taxation without representation is slavery'. Het had alle kenmerken van een koloniale bevrijdingsoorlog van de 20ste eeuw.
Maar de dertien kolonies hadden militair geen betekenis. Hooguit wat bijeengeraapte lokale 'militia' die niet ver van huis konden of wilden voor een grotere aktie. Frankrijk, Spanje en Holland hielpen in het geheim met wapens, uitrusting en ammunitie totdat Frankrijk in 1778 de strijd openlijk aanbond. Per slot werd deze American War of Independence gewonnen, en het Verdrag van Parijs van 1783 erkende de souvereiniteit van de United States. De VS werden 'geboren'. Intussen had ook het leger eigen vorm en kracht gekregen. De economie van Frankrijk was daardoor echter bijna bankroet.
En zo somt McCullough nog andere 'positieve relaties' op, van champagne tot de honderden jonge Amerikanen die in de 19de eeuw in Parijs medicijnen studeerden. Toen was Parijs de medical capital of the world. De grondslagen voor de Amerikaanse medische wetenschap en -opleiding werden toen gelegd. De cartoon die het artikel vergezelt toont het Vrijheidsbeeld [óók een geschenk van Frankrijk] met een wijnglas in de hand. Toastend op Bastille Day 2011. Voor mij was het een gelegenheid om aanvullende gegevens op het Internet te zoeken, en, net als gisteren, gezellig te verdwalen: 'Getting lost is half the fun of getting there'. Waarvan akte.
___________________________
DAVID McCULLOUGH, Vive la Similarité, NYT, July 13, 2011, http://www.nytimes.com/2011/07/14/opinion/14mccullough.html
De Cartoon apart: http://www.nytimes.com/imagepages/2011/07/14/opinion/14mccullough-art.html
Over de slogans: http://en.wikipedia.org/wiki/No_taxation_without_representation
Over de oorlog en het voorspel daarvan: http://en.wikipedia.org/wiki/American_Revolutionary_War

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 16 Juli 2011
Gisteravond keek ik even TV, en ik viel in een fragment waar de minister-president François Fillon met duidelijk dédain en gespeelde aarzeling zei:
--"Cette dame n'a pas une culture très ancienne des traditions françaises . . ., des valeurs françaises . . ., de l'histoire française . . ."
Mijn oren klapperden. Waar gaat dàt over? Het gaat kennelijk over een 'vreemdeling'. Maar over wie? Bovendien past dit taaltje beter bij uiterst rechts en Marine Le Pen. 'Officiëel' is de regering, en zeker de 'diplomatieke' Fillon héél voorzichtig als het om cultuur- of rassenverschillen gaat. Wat is hier aan de hand?
Het bleek te gaan over Eva Joly, de presidentskandidaat die door de Groenen is voorgesteld. Zij won van de favoriet in haar [Groene] partij. In die zin is zij een 'verrassende ster' aan het politieke firmament. Daarvóór was zij een gerespecteerde --en gevreesde-- onderzoeksrechter bij de Hoge Raad in Parijs. Zij was gespecialiseerd in top-witteboordencriminaliteit. De affaire Bernard Tapie [waarin Christine Lagarde als minister van financiën op een duistere wijze ingreep], en vooral de affaire Elf Aquitaine, waarin zij onder herhaalde bedreiging met de dood, een aantal fraudes boven water haalde, staan op haar naam. Later was ze op een diplomatieke missie in IJsland waar zij adviseerde in het onderzoek naar de fraudes in verband met de IJslandse financiële crisis. Sinds 2009 is ze Europarlementariër.
--"Maar wat was er gebeurd waardoor Fillon zijn racistische opmerking maakte?"
Joly had even eerder gezegd dat de militaire parade van Quatorze Juillet beter kon worden vervangen door een défilé citoyen. Daarbij noemde als voorbeeld 'kinderen en gepensioneerden'. Héél 'ongecultiveerd'. Het hele politieke spectrum viel over deze 'verrassende nieuwe ster'. Het algemene verwijt is 'wanbegrip' voor de Franse cultuur. Alleen uiterst rechts [Le Pen], en onverwacht ook gematigd rechts [Fillon], haalden haar dubbele nationaliteit, en dus racisme, erbij.
Joly heeft namelijk ook een Noors paspoort. Geboren in Noorwegen in 1943 werd ze op haar 18de aldaar schoonheidkoningin, vertrekt op haar twintigste als au pair naar Frankrijk, en trouwt de oudste zoon van haar werkgever. Ze hebben kinderen. Hij werkt als chirurg, zij als secretaresse. In avondstudie studeert ze rechten. Ze specialiseert zich op financiële zaken en wordt onderzoeksrechter. Ze gaat nu in de politiek omdat ze denkt dat maatschappelijke veranderingen dáár kunnen worden gerealiseerd.
Intussen is zij de vijfde 'krachtige vrouw' die opeens bovendrijft uit de Franse macho-poel. Daarbij moet worden aangetekend dat drie daarvan hun 'kans' danken aan het ontbreken van een mannelijke opvolger: Lagarde en Aubry omdat DSK plotseling verdween, en Le Pen omdat haar vader geen zoon had. De kaarten aan het Franse femino-macho front zijn opeens anders geschud. Dat wordt héél interessant.
_____________________
http://www.france24.com/en/20110715-green-eva-joly-france-politician-bastille-day-parade-military-afghanistan-election
http://www.independent.co.uk/news/world/europe/norwegian-beauty-queen-begins-a-new-life-as-face-of-frances-green-party-2312137.html
http://www.opendemocracy.net/5050/heather-mcrobie/women-on-french-left-political-heavyweights-or-mothers-daughters-and-'potiches'
http://abonnes.lemonde.fr/politique/article/2011/07/15/pour-les-ecologistes-fillon-court-derriere-le-fn_1549364_823448.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Eva_Joly, http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2011/jun/29/la-barbe-feminism-france

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 17 Juli 2011, de Tour passeert
Gisteren schreef ik over de verrassende overwinning die Eva Joly in de 'primaires' van de Groene Partij had behaald op de populaire en mediatiek zeer begaafde Nicolas Hulot. De manier waarop dat gebeurde speelt wellicht óók een rol in de afwijzende reaktie op Joly's opmerking over de viering van Quatorze Juillet.
Françoise Fressoz schrijft daarover in Le Monde van Zaterdag onder de titel 'Le Joly mystère'. Zij noemt het 'battre à plate couture' [=definitief neerslaan], en een déculottée [=vernederende overwinning, in de blote kont zetten] voor de 'très médiatique Nicolas Hulot'. Hulot is voor de Fransen de 'roi de l'écologie', de 'père du pacte écologique' en auteur van 'Ushuaïa', de bekende Franse documentaire over de schade die de mensen toebrengen aan de natuur. Hulot heeft [had?] een eindeloos groter kapitaal aan sympathie en bekendheid dan Joly.
En toch verliest hij van Joly, de vrouw met de rode bril met de ronde glazen waardoor ze er uit ziet als een clown. De vrouw die pas aan een carrière in 'het groene wereldje' is begonnen. De vrouw die een onhandig lijkende campagne voerde, heel anders dan de gebruikelijke waarbij met een goed doordacht plan en thema wordt dóórgehamerd en dóórgehamerd. Dit is het mannenmodel, maar ook de andere 'krachtige vrouwen' volgen dat. Joly was de vrouw die halfweg van campagneteam veranderde. Ongehoord!
Haar campagne, schrijft Fressoz, lijkt meer op het gevecht van een onderzoeksrechter met top-advocaten, dan op het verleiden van massa's waarvan we uit sociologische onderzoekingen 'precies weten' hoe die denken.
Joly gaat *niet* uit van domme massa's waarvan we 'alles' weten. Ze drukt zich niet altijd helder uit, maar komt daar na enig nadenken helder op terug.
Dat ademt 'authenticiteit', vindt Fressoz, en dat kent de Franse politiek al lang niet meer. Deze beide aspecten maakten het politieke establishment onzeker: Wat gebeurt hier???
In die zin is de Quatorze Juillet-opmerking niet meer dan een stok om de hond te slaan.
Maar ook inhoudelijk gebeurden er vreemde dingen. Traditioneel zitten de Franse Groenen in een gesloten [kneuterig? principiëel?] hoekje. Met zijn projecten, en zijn politieke populariteit, zou Hulot de Groenen in een breder politiek vaarwater kunnen brengen, en voor bredere politieke erkenning kunnen zorgen.
De projecten van Joly lijken de andere kant uit te gaan. Maar die veroorzaken opeens massale opkomst bij de 'primaires'. De Groenen zouden zich zodoende nòg linkser dan links plaatsen met thema's als 'démondialisation' en 'VIe République' [Zesde Republiek] waarover door de Parti Socialiste [Aubry, Royal, Hollande] niet mag worden gepraat.
Fressoz, en ook de andere commentaren waar ik uit putte, noemen het niet met zoveel woorden. Joly zelf ook niet. Maar ik zie aansluiting bij 'Indignez-Vous!' van Stéphane Hessel. Daar óók die authenticiteit die boven en buiten de partijen staat. Daar óók het serieus nemen van de massa, en het respect voor het 'authentiek kwaad' worden. Misschien dat deze verrassing een bredere betekenis heeft voor heel Frankrijk. Dat zou het politieke establishment terecht bezorgd moeten maken.
_______________________________
Françoise Fressoz, Le Joly mystère, Le Monde, 15.07.11
http://abonnes.lemonde.fr/idees/article/2011/07/15/le-joly-mystere_1549133_3232.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 18 Juli 2011
Gisteren kwam eindelijk Le Tour door het dorp. Ik ging vroeg kijken naar de voorbereidingen en de mensen die zich alvast installeerden op een goed plekje. De politie plaatste dranghekken. Op het dorpsplein werd een TV scherm geïnstalleerd. Vóór de reclamekaravaan ging ik naar huis om wat te eten. Toen ik terugkwam zag ik de petjes, T-shirts en andere speeltjes die 'le caravan' had uitgedeeld.
Ik koos een strategisch plekje bij het dorpscentrum waar ik alvast de wachtenden fotografeerde, en talloze 'officiële' auto's met bobo's voorbij zag komen.
Opeens was de kopgroep er. Even later het hele peloton.
Einde voorstelling. (100 woorden)
_______________________________
Een selectie van mijn foto's staat op: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157627090365179/
De vorige keer dat 'Le Tour' Cessenon passeerde was in 1970. Dat was toen ook de 15e etappe. Die werd gewonnen door de Rini Wagtmans, bekende NLse coureur voor mijn generatie en iets jonger. Met dank aan Paul voor dit 'onderzoek'.

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 19 Juli 2011
De Joly-affaire blijft de gemoederen bezighouden. Dat gaf Eva Joly de kans haar opmerking over Quatorze Juillet toe te lichten. 'Maar ik verlaat mijn 'drakkar' niet', voegt ze er strijdlustig aan toe. [drakkar=Viking drakenschip]. Het verwijt dat ze anti-militarist is, legt ze naast zich neer; het is alleen de datum van zo'n militaire manifestatie. Beter ware 8 Mei of 11 November, het einde van beide wereldoorlogen van de vorige eeuw.
Bastille Day, zoals Quatorze Juillet in het Engels terecht heet, verwijst naar de [burgerlijke, niet-militaire] bestorming van de Bastille in 1789, en markeert het begin van de Revolutie en van de Franse Republiek. La Fête Nationale, heet die dag dan ook officiëel. Joly wijst er op dat het daarom een feest van alle burgers is, en niet van de militairen speciaal. Dat is een verdraaiing van de herkomst.
In zekere zin --nogal indirect overigens-- is Le Monde het daarmee eens in een hoofdartikel waarin de minister president een lesje wordt gelezen. De opmerking die hij over Joly maakte ['Zij is niet voldoende Française'] was niet zomaar een 'domme opmerking' of een slip of the tongue van François Fillon. Hij had verschillende heel rationele argumenten kunnen gebruiken om de militaire parade op La Fête National te verdedigen. Een daarvan zou zijn geweest om te laten zien dat militairen ook 'burgers' zijn, net als ieder ander.
Maar nee, hij kiest voor het aanpakken van Joly's gebrek aan françité. Dáárop richt Le Monde haar kritiek en bezorgdheid in dat hoofdartikel: Petite leçon civique à l'intention de M. Fillon [Een lesje burgerplichten voor meneer Fillon].
Le Monde merkt op dat diverse UMP vazallen [chevau-légers] opmerkingen in die richting maken, en haalt Christian Jacob, de fractievoorzitter van het UMP aan, die de françité van DSK critiseert: "Dominique Strauss-Kahn, ce n'est pas l'image de la France des terroirs et des territoires". Dat laatste vertaal je gevoegelijk als 'Blut und Boden Fransen'. Dat is een héél gevaarlijke vorm van françité.
Lionel Tardy, UMP-parlementslid voor Haute-Savoie, vond al eerder van Joly dat 'het tijd wordt dat ze naar Noorwegen teruggaat'. Helemaal in lijn met wat Fillon zegt. Dat was dus géén slip of the tongue.
Kennelijk wil de UMP het thema van de françité in haar verkiezingsstrijd inzetten om Front National de wind uit de zeilen te nemen. Ze spelen mogelijk Marine Le Pen in de kaart. Ze laten belangrijke thema's liggen, zoals de euro-crisis, de massawerkeloosheid voor de Franse jongeren, de ont-industrialisering en de ongelijkheid.
Als de UMP gaat spelen met het françité-thema speelt ze met vuur. Dan rolt de bal naar Marine Le Pen. Op die manier staan de kiezers in 2012 voor twee vrouwelijke kandidaten, voorspelt Open Democracy. Héél speciaal!
Het feit dat het hele politieke spectrum, [óók Marine Le Pen en de socialisten!!] het françité-thema kiezen en de rationele argumenten --die er genoeg zijn-- laat liggen, toont de onderhuidse xenophobie van de Franse maatschappij. Laten we hopen dat dát niet het hoofdthema van de verkiezingsstrijd wordt. Er zijn belangrijkere zaken.
__________________________
Editorial, Petite leçon civique à l'intention de M. Fillon, LE MONDE, 18.07.11
http://www.lemonde.fr/idees/article/2011/07/18/petite-lecon-civique-a-l-intention-de-m-fillon_1549964_3232.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 20 Juli 2011
De papieren editie van Le Monde kopte gisteren met: Presse, police et politique: l'affaire Murdoch, un "Watergate" à l'anglaise. De digitale editie was bescheidener en schreef: Le système Murdoch s'effondre. Tant mieux !
[s'effrondrer=ineenstorten, tant-mieux=des te beter]
Een van de artikelen over die nieuwe "Watergate" in NYT is Troubles That Money Can't Dispel van David Carr. Hij herinnert ons aan een bekende uitspraak van Murdoch: "Bury your mistakes". Daarom was hij altijd vlug met zwijggeld en afkoopsommen. Maar het ging niet meer om een paar gevallen. Mark Lewis, de advokaat van de familie van het vermoorde meisje constateerde: "This is not just about one individual but about the culture of an organization".
Een onontwarbare kluwen leugens dus. Hoever kunnen we die nog uiteenrafelen?
Ik werd er moe van en ging te rade bij de dichters.
Op de Poëzie-Leestafel vond ik van Toon Tellegen:

Al is de leugen . . .

De leugen kan traag zijn
moe
niet vooruit te branden,

kan dik zijn
kortademig
amechtig
of zelfs dood - op sterven na -

maar als het om de waarheid gaat
dan springt zij op
en begint toch te rennen...

juich de waarheid toe

maar geef nooit een cent voor haar kansen


Uit: Wie A zegt: gedichten, Querido Amsterdam 2002
________________________________
Al is de leugen . . . http://www.poezie-leestafel.info/toon-tellegen
Editorial du "Monde", Le système Murdoch s'effondre. Tant mieux !, LE MONDE, 19.07.11
http://abonnes.lemonde.fr/idees/article/2011/07/19/le-systeme-murdoch-s-effondre-tant-mieux_1550341_3232.html
DAVID CARR, Troubles That Money Can't Dispel, NYT July 17, 2011
http://www.nytimes.com/2011/07/18/business/media/for-news-corporation-troubles-that-money-cant-dispel.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 21 Juli 2011
Le Monde heeft in de zomer altijd een paar 'séries', dat is een reeks 'interessante' artikelen gedurende opeenvolgende dagen. Het is in zekere zin lichte kost, en past dus bij de zomermaanden. Maar het commerciële argument is ook duidelijk: Het stimuleert --en verleidt!!-- om ook in de vakantie dagelijks Le Monde te kopen. Die 'séries' overlappen elkaar, zodat ook de 'commerciële continuïteit' is verzekerd. Héél slim.
Een van de lopende 'séries' gaat over de geschiedenis van de humor. Hieronder een paar voorbeelden. Je zou niet zeggen dat deze absurdistische grappen uit de 4e eeuw vC stammen. Inderdaad heeft de veteraan solo-entertainer Jim Bowen (1937) in 2008 daarmee nog lauweren geoogst in een comedy-club in Londen:

Een man beklaagt zich dat de slaaf die hij pas had gekocht is overleden.
--"Toen hij bij mij was, heeft hij nooit zoiets gedaan", antwoordt de handelaar.

Een man ontmoet een intellectueel en zegt:
--"Mijnheer de Intellectueel, ik zag u terwijl u sliep, en ik heb u toegesproken"
--"Het spijt mij zeer, ik was bezig; en u bent mij niet opgevallen"

Twee intellectuelen beklagen zich bij elkaar dat hun vaders nog leven.
Een van de twee stelt voor dat ze hun vaders vermoorden.
--"Nee, nee! Stel je voor! Dan worden we van vadermoord beschuldigd. Ik stel voor dat ik jouw vader vermoord, en jij de mijne"

Twee mannen komen elkaar tegen.
--"Kijk", zegt de eerste verrast, "ik heb net gehoord dat je dood bent"
--"Maar je ziet nu toch dat ik leef?", zegt de ander gepikeerd.
Maar de eerste geeft niet op:
--"De man die mij dat vertelde is veel betrouwbaarder dan jij"

Een intellectueel is een boek kwijt. Na een paar dagen vruchteloos zoeken zit hij een salade te eten en kijkt om. Daar in de hoek ligt zijn boek.
Dagen later ontmoet hij een vriend die klaagt dat zijn hele garderobe zoek is.
--"Maak je niet bezorgd", troost hij hem, "koop een salade, en als je die zit te eten moet je omkijken. In de hoek ligt je garderobe"
Uit het artikel over de humor van de oude Grieken blijkt hoezeer de grappen, belachelijk maken en woordspelingen bij die Griekse cultuur van toen hoorde. Behalve de comedie en de tragedie, hebben we daarom ook de satire als toneelvorm van ze overgehouden.
De tweede aflevering van deze serie gaat over de Middeleeuwen. Daar zijn het de 'vaganten' de zwervende studenten met Carmina Burana die met 'humor' De Kerk kritiseren. De derde aflevering gaat over geheime lach-genootschappen voor de Revolutie die regelmatig werden verboden. De vierde komt vandaag. Het gaat over La Terreur, de bloedigste periode uit de Franse Revolutie. Ik ben benieuwd wat daar te lachen viel.
_________________________
Macha Séry, Grèce antique et blagues modernes, Histoire de l'humour (1/6), Le Monde, 18.07.11
http://abonnes.lemonde.fr/ete/article/2011/07/18/grece-antique-et-blagues-modernes_1550018_1383719.html
Macha Séry, Les goliards, les rigolards du Moyen Age, Histoire de l'humour (2/6), Le Monde, 19.07.11
http://abonnes.lemonde.fr/ete/article/2011/07/19/les-goliards-les-rigolards-du-moyen-age_1550402_1383719.html
Macha Séry, Tribunal des flagrants délires sous Louis XIII ,Histoire de l'humour (3/6), Le Monde, 20.07.11
http://abonnes.lemonde.fr/ete/article/2011/07/20/tribunal-des-flagrants-delires-sous-louis-xiii_1550819_1383719.html
Jim Bowen: http://en.wikipedia.org/wiki/Jim_Bowen

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 22 Juli 2011
Ik keek natuurlijk vol nieuwsgierigheid uit naar de humor tijdens 'La Terreur'. Wat was daar te lachen aan? Het waren de twee bloedigste periodes van de Franse Revolutie. De eerste direct na de Inname van de Tuileries op 10 Augustus 1792. Na de Bestorming van de Bastille op 14 Juli 1789 is dat de belangrijkste datum van de Revolutie. Dan volgen een maand lang massacres. De tweede loopt van Juni 1793 tot Juli 1794. Tribunalen spreken haastige doodvonnissen uit en de adel wordt in karrevrachten naar de guillotine gebracht. Wat viel daar te lachen?
Toch heet de vierde aflevering van Histoire de l'humour "Rire sous La Terreur".
Afhankelijk of je bij de adel of het volk hoorde waren er bijvoorbeeld de nodige 'grappige' bijnamen van de guillotine. Ook is er nogal wat galgenhumor opgetekend die door de slachtoffers werd uitgesproken. Maar je moet het Frans-van-toen, en zijn hele context, kennen om dat te kunnen waarderen.
Al direct bij het begin van de Revolutie stond het iedereen vrij om een theater te beginnen. Dat was nieuw. Daar leefden andere vormen van humor. In de voorafgaande jaren was dat fors onderdrukt, zodat kritiek op De Kerk en De Adel alleen in geheime genootschappen of 'Tables Rondes kon plaatsvinden. Het voorgaande artikel in deze serie ging daarover: "Tribunal des flagrants délires sous Louis XIII".
Die theatervrijheid leidde tot een explosie van vaudevilles [kluchten], satires en persiflages van de adel en het despotisme. Ook spotprenten waren populair. Op een daarvan die een paar weken na de Val van de Bastille werd gepubliceerd, dus nog vóór La Terreur, staat een gemijterde pauw. Met als tekst:
--"Waarde collega's. Het volk lijdt. Wat gaan we ze geven? Antwoord: Alles, behalve 1 mijn kasteeltje, 2 mijn tienden ['tiende penning'], 3 mijn trots, 4 mijn wild, 5 het recht op mijn vazallen".
Op een andere prent staat een 'burger' die het kotsende hoofd van een prelaat vasthoudt: Er rolt een priorij uit van 20 duizend pond, een leengoed van 30 duizend, een abdij van 50 duizend enzovoorts. De 'burger' moedigt hem aan:
--"Volhouden Monseigneur, het is heel goed voor uw gezondheid".
Voor en tijdens de Revolutie werden 'voordien ondenkbare' maatschappijvormen bedacht. Bepaald niet alleen filosofisch. Ook satire, spotprenten en persiflage speelden een rol in dat vindingsproces. Het was een heel creatieve periode. Een 'vaste correspondente', die mijn stukje over de oude Grieken had gelezen, wijst op de rol van humor bij creativiteit. Zij haalt het boek "The Act of Creation" van Arthur Koestler aan. Die onderscheidt drie gebieden naast elkaar: kunst, wetenschap en humor. In de absurdische grappen van die oude Grieken vond zij dat terug: Het zijn telkens twee waarden, denkwijzen, of voorwerpen die onverwacht --absurdistisch als het ware-- aan elkaar worden gekoppeld. In het creativiteitsvak heet dat 'bisociatie'.
Die 'onverwachtheid' is het 'aha'-moment, of het 'lach'-moment. Met die theorie in je achterhoofd valt er misschien toch wat te lachen tijdens La Terreur.
____________________________
Macha Séry, Rire sous la Terreur, Histoire de l'humour (4/6), Le Monde, 21.07.11|
http://abonnes.lemonde.fr/ete/article/2011/07/21/rire-sous-la-terreur_1551223_1383719.html
Deze artikelen zijn waarschijnlijk niet toegankelijk zonder abonnement. Wie ze wil lezen/hebben kan ik ze toesturen. Stuur maar een mailtje. Hoe dan ook maak ik aan het eind van de rit één document van de hele dat ik op mijn box.net zal zetten voor mijn lezers.

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 23 Juli 2011, Martine jarig!
Mijn zoon Jeroen en ik vroegen ons eens af wat dichten 'eigenlijk' was.
--"Dat vraag je toch aan een bekende dichter", dacht ik meteen.
Het duurde even voor ik ontdekte dat Guido Gezelle het zich ook al eens had afgevraagd. Je weet wel Guido Gezelle van Het Schrijverke dat we vroeger van buiten moesten leren:

O krinklende winklende waterding / met 't zwarte kabotseken aan / . . .
Dit was het verslag van zijn onderzoek:
Weet gij waar de wind geboren,
waar de dauw geboren is?
Weet gij kunstig op te sporen
wat hierbij, hierboven is?
Weet gij wat de sterren zijn, en
wat de zon, de mane? Wat
in de bergen, in de mijnen
ligt en in de zee bevat?
Weet gij iets klaar uit te leggen
van al 't geen men u vragen kan?
Antwoord dan en wil mij zeggen:
Dichten...wat is dichten dan?
________________________
uit: Volledige dichtwerken, Standaard, 1971.
Weet gij waar de wind geboren: http://www.poezie-leestafel.info/guido-gezelle
Het Schrijverke: http://car.messageboard.nl/38686/viewtopic.php?t=128

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 24 Juli 2011, Lizette jarig!
Rencontres Pétrarque is een jaarlijks evenement met muziek en debat dat door Radio France Culture in Montpellier iedere zomer wordt georganiseerd. Dit jaar de 26ste over populisme met als thema: "Le peuple a-t-il un avenir?".
De inaugurele rede van Pierre Rosenvallon [R] geeft een overzicht van de belangrijkste denklijnen. Ik zal proberen dat hier schematisch weer te geven aan de hand van het lange uittreksel in Le Monde onder de titel "Penser le populisme".
R begint met de paradox dat uit dezelfde stam het positieve woord 'peuple' en het negatieve woord 'populisme' is voortgekomen. Drie onzekerheden vloeien voort uit de overeenstemming die we hebben over dat 'het volk' het leidende principe van democratie is, maar dat we geen goede manier hebben hoe die volkswil moet worden uitgedrukt (1). Hebben wij ons representatiesysteem omdat directe representatie niet mogelijk is? Of omdat hiermee discussie en begrip wordt bevorderd? (2). Het volk is niet zomaar de 'commandant', we zijn het ook zelf, de crisis zit in de representatie, en dat het volk verdeeld is door talloze ongelijkheden: het is geen eenheid.
R zegt terloops van populisme wat Marx van religie zei: Enerzijds de uitdrukking van een reële zielennood, anderzijds de uitdrukking van een illusie: Het ontmoetingspunt van de politieke ontgoocheling met de onopgeloste sociale kwestie.
Het populisme is een overgesimplificeerd antwoord, maar populisme begrijpen is tevens beter onze democratie begrijpen want populisme is inherent aan democratie. Op drie punten simplificeert het populisme het volk en de volkswil: (1) door 'het volk' te definiëren als 'verschillend van de elite'. (2) door de stellen dat de politici systematisch de volkswil vervalsen en dat alleen een referendum juist is. (3) door het begrip 'identiteit' te gebruiken als concept, en niet de kwaliteit van de sociale relaties. Identiteit kan alleen negatief worden gedefinieerd: Zonder immigranten, zonder islam ... Die stigmatisering bederft de kwaliteit van de sociale relatie, de enige maatstaf voor 'eenheid'.
Als R op zoek gaat naar denk- en zoekrichtingen voor een oplossing wijst hij op vier 'definities' van het volk. (1) Het kiesvolk, of het rekenkundige volk. Is 51 beter dan 49? (2) Het sociale volk dat zijn belevingen ontleend aan de geschiedenis en het samenwonen. In die zin is het Internet niet zomaar een medium, het is deel van de beleving. (3) Het principe-volk, dat is de Grondwet. (4) Het toevallige of loterij-karakter van volksgedrag en -keuzen.
Tot slot wijst R er op dat democratie niet zomaar een 'regiem van besluitvorming' is. [Dat is 'business'-denken vE]. De 'autoriteit' spreekt niet met één stem, het is een polyfonie. We moeten daarom 'autoriteit' relativeren/uiteenrafelen. Dat betekent o.a. dat de burger het niet altijd overal mee eens kan zijn, maar dat hij wèl kan bijdragen aan de gemeenschappelijke kracht van toezicht op en evaluatie van, die 'polyfonische autoriteit'. We moeten democratie en het contrat social herdefiniëren. Dat was ook de kern van de Franse en Amerikaanse revoluties, die zoektocht naar een meer egalitaire maatschappij.
___________________________
Pierre Rosanvallon, Penser le populisme, Les Rencontres de Pétrarque, Le Monde, 21.07.11,
Als PDF: http://www.box.net/shared/j0ubl5tj9qp1gqvcx08k
http://abonnes.lemonde.fr/idees/article/2011/07/21/penser-le-populisme_1551221_3232.html
Eerdere denkers over populisme in Mijn Dagboek: 17 feb 2008 Buruma, 5+8 sep 2010 Bas Heijne, David Van Reybroeck.

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 25 Juli 2011
Ik heb al eens eerder geschreven dat ik meestal vlug klaar ben met lange gedichten die ik krijg van A-Poem-A-Day. Inderdaad, dat korte, puntige, een beetje Haiku-achtige, spreekt mij meer aan. Ik zie het opgeroepen beeld dan op mijn manier voor mij, en word niet afgeleid door de interpretaties van de dichter. Zo zit dat ongeveer, denk ik.
Gisteren kreeg ik weer mooie korte. Van de Chinese dichter Li Po die leefde van 701 tot 762. Dat was de 'gouden eeuw' van de Chinese dichtkunst. Hier is het:

In the Mountains on a Summer Day

Gently I stir a white feather fan,
With open shirt sitting in a green wood.
I take off my cap and hang it on a jutting stone;
A wind from the pine-trees trickles on my bare head.
Dat smaakte naar meer, en ik vond van hem op het Internet bij Poemhunter:
Amusing Myself

Facing my wine, I did not see the dusk,
Falling blossoms have filled the folds of my clothes.
Drunk, I rise and approach the moon in the stream,
Birds are far off, people too are few.
Uit Wikipedia bleek dat hij veel over drinken en dronken worden schreef. Dat klopte. Ik herkende ook eenzaamheid als thema, zijn drinkebroers verzint hij er zelf wel bij:
Drinking Alone

I take my wine jug out among the flowers
to drink alone, without friends.

I raise my cup to entice the moon.
That, and my shadow, makes us three.

But the moon doesn't drink,
and my shadow silently follows.

I will travel with moon and shadow,
happy to the end of spring.

When I sing, the moon dances.
When I dance, my shadow dances, too.

We share life's joys when sober.
Drunk, each goes a separate way.
Meestal, inderdaad, over drinken en bezatten maar allemaal hebben ze dat korte, dat puntige, dat Haiku-achtige van de directe waarneming. Zie bijvoorbeeld: Drinking Alone in the Moonlight, Drinking in the Mountains, Drinking With Someone In The Mountains
____________________________
Het eerste gedicht: http://www.poemflow.com/1142 ook op: http://www.poemhunter.com/poem/amusing-myself/
Wikipedia [Li Po ook gespeld met Bo, Bai, Pai]: http://en.wikipedia.org/wiki/Li_Bai
De overige vond ik op: http://www.poemhunter.com/lipo/ Daar staan er 113 van Li Po

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 26 Juli 2011
Na de massamoord in Noorwegen worden bijna vanzelfsprekend vergelijkingen gemaakt tussen de Noor Anders Behring Breivik en Timothy McVeigh, de man die op 19 April 1995 in Oklahoma een bom liet ontploffen die 168 doden en meer dan 600 gewonden veroorzaakte. Het was de grootste terroristenaanslag in de VS vóór die van al-Qaeda op 11 September 2001. De overeenkomsten zijn frappant. Ook de 'camouflage' van een boerderij voor de ammoniumnitraat. Die Westdeutsche wijdt er een artikel aan onder de titel: Waffennarren mit krudem Weltbild, Parallelen zwischen Breivik und Timothy McVeigh, Wapengekken met een 'onbehouwen wereldbeeld'.
Aan deze kant van de oceaan houdt de vergelijking daarmee op, maar Ross Douthat gaat in op de relatie van beide figuren met de Umwelt. We noemen ze 'gek', 'racist' of 'dweper', en wijzen op hun sociale isolement. 'Pathologisch' dus. Dat is gemakkelijk, dan hoeven we niet te kijken naar 'onze' maatschappij die dat mogelijk heeft gemaakt. We moeten de hand in eigen boezem steken om dat te begrijpen. Dat is héél moeilijk.
Maar Douthat wijst op een andere kant van de vergelijking tussen Breivik en McVeigh, namelijk de manier waarop Bill Clinton er op reageerde. Ruim een jaar geleden was dat vijftien jaar geleden, en dat is toen grondig herdacht en geanalyseerd door Peter Keating. Douthat wenst de politieke leiders in Europa dat ze deze tegenslag in een politiek voordeel kunnen omturnen, zoals Clinton deed.
Clinton, in 1993 president gekozen, zat in een situatie die lijkt op die waarin Obama zit. Als democraat had hij opeens een meerderheid van Republikeinen voor zich die 'tegen alles' waren. Obama moest zich deze week afvragen: "Can they say yes to anything?", zoals een Editorial van NYT beschreef in 'The Party That Can't Say Yes'.
Wat Clinton deed was die aanval niet aan een geïsoleerde gek, dweper of racist toeschrijven, maar aan 'een van ons'. 'Een van ons' die een verlengstuk is van ons eigen rechts[-extreme] denken. "Timothy McVeigh took the demonization of government beyond the limits of humanity", zei Clinton, en "... we owe it to the victims of Oklahoma City [...] not to cross [the line crossed in Oklahoma] again".
Let op, hij heeft het over 'wij' en niet over die 'ene gek dáár'.
Helaas, constateert Douthat, liggen de kansen daarvoor aan deze kant van de oceaan niet zo best. Kritiek op immigratie en multiculturele idealen komen in Europa niet alleen van extreem-rechts, maar ook van 'gematigde' conservatieven zoals David Cameron, Angela Merkel en Nicolas Sarkozy. Merkel zei laatst nog uitdrukkelijk 'Multiculturalism has 'utterly failed''. Is dat niet het juiste klimaat voor onze Noorse 'gek'?
Vergeet niet, zo besluit Douthat zijn column, A Right-Wing Monster, extremisme wordt alleen maar sterker als het politieke systeem pretendeert dat het 'uitzonderingen' zijn. We moeten erkennen dat het een 'monster' is, maar wèl een van onze eigen familie.
_______________________
Hans Leyendecker, Waffennarren mit krudem Weltbild, Parallelen zwischen Breivik und Timothy McVeigh, Die Sueddeutsche, 24.07.2011,
http://www.sueddeutsche.de/politik/parallelen-zwischen-breivik-und-timothy-mcveigh-waffennarren-mit-krudem-weltbild-1.1124125
ROSS DOUTHAT, A Right-Wing Monster, NYT, July 24, 2011, http://www.nytimes.com/2011/07/25/opinion/25douthat.html
Peter Keating, Remembering Oklahoma City, and How Bill Clinton Saved His Presidency, NY Magazine, 4/19/10
http://nymag.com/daily/intel/2010/04/remembering_oklahoma_city_and.html
Global News Blog, Germany's Angela Merkel: Multiculturalism has 'utterly failed',
http://www.csmonitor.com/World/Global-News/2010/1017/Germany-s-Angela-Merkel-Multiculturalism-has-utterly-failed
Editorial, The Party That Can’t Say Yes, NYT, July 22, 2011
http://www.nytimes.com/2011/07/23/opinion/23sat1.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 27 Juli 2011
Kort nadat ik gisteren mijn column had opgeladen viel de Nieuwbrief van de NRC in de bus. Ik vond daar drie artikelen die precies weergeven wat ik eerder had geschreven: Het establishment probeert hem een 'gek' te noemen. Wilders noemt hem zelfs letterlijk "een eenzame verknipte idioot". De titels spreken voor zich:
PVV niet verantwoordelijk voor daden Breivik
• Rechts probeert Breivik op grote afstand te houden
• Op internet wemelt het van de 'Breiviks'. Profeet Wilders moet geweldsretoriek uitleggen.

Het [moeilijke!] politieke probleem is nu om dat super-extremisme op het bordje van 'uiterst rechts' te leggen. Dat proces kunnen we de komende dagen in heel Europa bewonderen --of tandenknarsend en tenenkrommend toezien.
Als voorbereiding daarop zou je het artikel moeten lezen dat ik gisteren kort aanhaalde. Het is ruim een jaar geleden geschreven als herdenking van de Oklahoma-terreur in 1995. President Clinton zat toen midden in zijn eerste termijn, en zijn kansen op herverkiezing waren uiterst gering. De Republikeinen domineerden het hele parlement. De Republikeinen daar rechtstreeks van beschuldigen zou averechts werken. Terecht, want niet alle Republikeinen dachten zo. Maar grote groepen koesterden het gedachtegoed waar Timothy McVeigh zijn mosterd vandaan haalden. Hoe dat aan te pakken?
De Oklahoma-case is de moeite van het bestuderen waard, ook al ligt het probleem in Europa anders, en is ook de oplossing niet zomaar 'copieëerbaar', zoals gewoonlijk bij 'case studies'. Het getuigt echter wèl van intelligent politiek denken. Een van de medewerkers van Clinton, Bill Morris, zag kans om het probleem op het bordje van de Republikeinen te leggen zonder ze te beschuldigen:
--'Morris suggested using "extremism as issue against Republicans", not by "direct accusations,"but via a "ricochet theory"', zegt het artikel van Peter Keating in NY Magazine. [Een ricochet is een kogel die door afketsen heel ergens anders terecht komt.]
Hoe dat in die VS-omstandigheden van toen uitwerkte moet je maar in het artikel lezen, maar het kwam er vooral op neer dat Clinton er een 'wij'-probleem van maakte. "Wij, als natie, moeten het nooit meer zover laten komen. Dat zijn we verplicht aan de slachtoffers", zei hij bij de dodenherdenking. Morris had namelijk ook bedacht dat "stimulate national concern over extremism and terror" werkzamer zou zijn dat vingerwijzingen naar 'haters en extremisten'. Dat werkte, en het principe zal ook in Europa kunnen werken. De allereerste voorwaarde daarvoor is natuurlijk dat de 'latente haat', die spreekt uit de woorden en het gedrag van Merkel, Sarkozy en Cameron vervangen moet worden door èchte 'deelneming'. Het is een probleem van ons allen. Dat 'multiculturele' is onomkeerbaar.
_______________________
Steven de Jong, Op internet wemelt het van de 'Breiviks'. Profeet Wilders moet geweldsretoriek uitleggen
http://www.nrc.nl/nieuws/2011/07/26/op-internet-wemelt-het-van-de-breiviks-profeet-wilders-moet-geweldsretoriek-uitleggen/
Marc Leijendekker, Rechts probeert Breivik op grote afstand te houden
http://www.nrc.nl/nieuws/2011/07/26/rechts-probeert-breivik-op-grote-afstand-te-houden/
Bart Hinke, Wilders: PVV niet verantwoordelijk voor daden Breivik
http://www.nrc.nl/nieuws/2011/07/26/wilders-pvv-niet-verantwoordelijk-voor-daden-breivik/
Peter Keating, Remembering Oklahoma City, and How Bill Clinton Saved His Presidency, NY Magazine, 4/19/10,
http://nymag.com/daily/intel/2010/04/remembering_oklahoma_city_and.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 28 Juli 2011, Miek jarig!
--"Er gebeurt iets moois in Nederland: de babyboomers gaan met pensioen. U weet wel: de flowerpower generatie die love & peace predikte. [...] dit is het moment waarop de hippies van weleer hun idealen in de praktijk kunnen brengen".
Dit droomverhaal stond een maand geleden in De Volkskrant.
Twee weken geleden schrijft Thomas L. Friedman vanuit Athene over The Clash of Generations. Iedereen tegen iedereen, maar op een van de prenten bij de demonstraties staat de foto van een baby: "Father, whose side were you on when they were selling our country?"
Ik wil maar zeggen .... (100 woorden)
______________________
Tijn Touber, Grijze babyboomer heeft nog een mooie toekomst voor zich, De Volkskrant, 28/06/11
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/2459104/2011/06/28/Grijze-babyboomer-heeft-nog-een-mooie-toekomst-voor-zich.dhtml Wie is Tijn Touber?: http://www.kristijn.com/?subpage=11
THOMAS L. FRIEDMAN, The Clash of Generations, NYT, July 16, 2011,
http://www.nytimes.com/2011/07/17/opinion/sunday/17friedman.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 29 Juli 2011
Ik lees aandachtig de verschillende [pers-]reacties op het Noorse drama. Het gros daarvan is platvloerse nieuwsgierigheid naar betekenisloze details waarmee ook de sociale roddelbladen vol staan. Aangevuld met 'whodunnit'-feitjes. Tijdverlies!
Le Monde had gisteren al voor de tweede dag een uitgebreide rapportage over het dagboek van 'die Noorse gek' als hoofdartikel. Dat is wat je noemt 'aandacht afleiden'.
Een veelbelovende titel in de NRC van gisteren trok mijn aandacht: 'Wie diagnosticeren we nu eigenlijk: Breivik of de samenleving?' Dat komt er al dichterbij. Steven de Jong haalt uit de NewStatesman: 'Wie Breivik afdoet als getikt, negeert toekomstige bedreigingen'. Dat komt al dichterbij, maar metéén neutraliseert hij dat met : 'Niemand bij zijn volle verstand gedraagt zich zoals hij heeft gedaan' uit The Daily Telegraph en uit The Guardian kiest hij: 'Wat Breivik deed, is slechts gestoord'. De lezer kan rustig in zijn stoel blijven zitten, en eventueel zijn vinger naar Wilders wijzen.
De Jong laat het effect van die vingerwijzing óók zien en meldt dat Job Cohen en Tofik Dibi zoiets probeerden, waarop Wilders reageerde met: 'Linksigen als Cohen en Dibi proberen nu een politiek slaatje te slaan uit massamoord'. Schot voor open doel!
Door de vinger naar Wilders te wijzen, maken we het hem al te gemakkelijk. Hij 'groeit' er zelfs politiek van omdat hij nu bovendien 'slachtoffer' wordt. Wilders is het soort [intelligente!] politicus die uit atavistisch-aanwezige onderliggende wraak-, vendetta-, of na-ijvergevoelens, een politieke carrière weet te bouwen waardoor hij bij de 'inner circle' gaat behoren, of het nu over zwarten, joden, vrouwen of roodharigen gaat. Inhoudelijk heeft hij daar 'niets' mee. Het gaat om zijn ego, en om te horen bij 'the inner circle'.
Nee, Wilders kan zich al te gemakkelijk verschuilen achter ons moderne [humanitaire] recht dat alleen 'persoonlijke bewezen schuld' strafbaar is. Wij kennen niet meer de Sippenschuld, waarmee de Nazi's indertijd schermden als het over Joden, Zigeuners en Homoseksuelen ging, het klassieke Germaanse rechtsbegrip waardoor de familie, het dorp en 'de omgeving' medeschuldig was. Denk aan 'Putten 1944' en 'Ouradour 1944'.
Wilders gebruikt het begrip Sippenschuld echter --stilletjes, en politiek héél intelligent-- wèl om de 'schuld' van één amok makende Islamiet of Muslim uit te breiden tot de hele bevolkingsgroep. Nee! Correctie! Dat óók niet, want Wilders onderscheidt --óók heel slim-- 'goede' en 'slechte' Islam en Muslim zonder dat precies de definiëren. Persoonlijk gedekt door het Romeinse Recht, speelt hij met de sentimenten van de Oud-Germaanse Sippenschuld. Wie treft die nóóit in eigen boezem? Kom op!
Steven de Jong verwijst naar een interview op de BBC met Prof. Andrew Silke: 'Breivik 'is not an isolated madman'', waarin wordt ingegaan op de consequenties van die gedachte. Dat komt dicht bij wat ik van Clinton aanhaalde: Het is 'ons' probleem: '... not to cross the limits of humanity ...' ook al kruist 'De Ander' ons pad. Kan het geweldloos?
Het zijn onze eigen atavistische gevoelens die we moeten 'beschaven'. Of niet soms?
_________________________
Thomas Baïetto, Le carnet de bord de Anders Behring Breivik (2/2). Le Monde, 28.07.11
http://www.lemonde.fr/europe/article/2011/07/28/le-carnet-de-bord-de-anders-behring-breivik-2-2_1553134_3214.html
Steven de Jong, Wie diagnosticeren we nu eigenlijk: Breivik of de samenleving?, NRC, 28 juli 2011, 12:01
http://www.nrc.nl/nieuws/2011/07/28/wie-diagnosticeren-we-nu-eigenlijk-breivik-of-de-samenleving/
Interview met Prof Andrew Silke: Breivik 'is not an isolated madman' plus zes minuten audio.
http://news.bbc.co.uk/today/hi/today/newsid_9548000/9548467.stm

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 30 Juli 2011

--"Om én mann kan vise så mye hat, tenk hvor mye kjærlighet vi alle kan vise sammen".
--"Når en mann kan forårsake så mye ondt - tenk hvor mye kjærlighet vi kan skape sammen".
--"Om en man kan visa så mycket hat, tänkt hur mycket kärlek vi alla kan visa tillsammans".
--"Si un seul homme est capable d'autant de haine, pensez à l'amour que nous pourrions générer tous ensemble".
--"If one man can create that much hate, you can only imagine how much love we as a togetherness can create".
--"Wenn ein Mann so viel Hass zeigen kann, stell dir vor, wie viel Liebe wir alle zusammen zeigen können".
--"Si un hombre puede crear tanto odio, imaginen cuánto amor podemos crear juntos".
Het begon als een Noorse Twitter, kwam op CNN terecht, en circuleert nu door de hele wereld als 'frase del amor'. Hoe vertalen we dat in het NLs? Zoiets bijvoorbeeld?
--"Als één man zoveel kan haten, hoeveel liefde kunnen wij dan samen niet opbrengen".
Of weet je een betere?.
_______________________
De auteur is Helle Gannestad, een jonge persfotografe die ook altijd naar het eiland ging, maar nu toevallig niet.
Bovenaan staan twee soorten Noors, Nynorsk en Bakmål, dan Zweeds en de rest herken je wel.
VG-Nett, Kjærlighetsbudskapet sprer seg i alle kanaler,
http://www.vg.no/nyheter/innenriks/oslobomben/artikkel.php?artid=10080708
Svenska Dagbladet, Citatet om attackerna som berört flest, 25 juli 2011
http://www.svd.se/nyheter/inrikes/tweeten-om-attackerna-som-berort-flest_6348066.svd
Marion Van Renterghem, Helle Gannestad, la jeune twitteuse qui réconforte la Norvège, LE MONDE, 28 juillet 2011
http://abonnes.lemonde.fr/europe/article/2011/07/28/helle-gannestad-la-jeune-twitteuse-qui-reconforte-la-norvege_1553681_3214.html
Uri Friedman, Comparing How Norway and the U.S. Respond to Terror, The Atlantic,
http://www.theatlanticwire.com/global/2011/07/comparing-how-norway-and-us-respond-terror/40467/
El Arcangelino, [México], De los atentados en Noruega, julio 25, 2011
http://elarcangelino.blogspot.com/2011/07/de-los-atentados-en-noruega.html
La llamada "Frase del Amor" ha sido transmitida como el agua entre el pueblo noruego. Fue originalmente formulada en Twitter por Helle Gannestad, y fue pronunciada en entrevista en la CNN por la legisladora Stine Renate Haheim, quien escapó del atentado de Utoya. La frase fue mencionada nuevamente por el Primer Ministro, Jens Stoltenberg, durante el servicio en honor a las víctimas el pasado Domingo 24

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 31 Juli 2011, Ignacio jarig!
Mijn trouwe briefschrijver Henk stuurt mij een lange mail waaruit ik de belangrijkste stukken het beste letterlijk kan citeren:

Ik vind het heel goed dat je wijst op de onderliggende atavistische gevoelens van 'groepschuld' die Wilders bespeelt [terwijl hij zelf nota bene zijn recente vrijspraak ontleent aan 'ons' hoogstindividuele recht]. Maar die 'atavistische gevoelens', zoals jij ze noemt, liggen niet zover van ons bed als jij suggereert. Ik heb een paar recente voorbeelden voor je bijeengezocht. Die gevoelens zitten diep in onze huidige cultuur.
1. Onze hoogsteigen Tien Geboden, vertaling Bijbelgenootschap 2004/2007: 'Voor de schuld van de ouders laat Ik de kinderen boeten, en ook het derde geslacht en het vierde, wanneer ze Mij haten'. En vergeet de christelijke leer van de erfzonde niet, en de Jodenhaat die in de middeleeuwen o.a. was gebaseerd op de schuld die het hele Joodse volk had aan het doden van Jezus.
2. In de oorlogen de Israël voert, speelt dikwijls wraak en revanche een rol. Ik put uit recente Joodse studies daarover die het Israëlische en het Joodse recht naast elkaar leggen, daarom even in het Duits: Sippenhaft und Kollektivschuld, die in vielen Jahrhunderten aufgeklärter christlich-humanistischer Gesellschaften für überwunden galten, treten in Krisensituationen auch in neuerer Zeit auf (nicht nur in der jüngsten deutschen Vergangenheit).
Uit diezelfde bron haal ik weliswaar dat Mozes zei: 'Wer Menschenblut vergießt, dessen Blut soll durch Menschenhand vergossen werden, dat is dus duidelijk 'oog-om-oog enz', maar ook dat er een poging was 'bereits im 13. Jhdt. vor der Zeitrechnung die Kollektivstrafe und die Sippenhaft abschaffen wollte. Daarop beriep zich kortgeleden de [gelovige] Israëlische toprechter Cheschin. Maar het blijft opletten: 'In crisistijden duikt het steeds weer op'. We zijn nu in zo'n crisis.
3. Ik vond ook een interessante studie over de Duitslandhaat aan het einde van WOII. Met name in de VS waren er zeer krachtige bewegingen om het hele Duitse volk te straffen voor de Nazi-misdaden. Sippenschuld! Een Engelse historicus belichtte kortgeleden (2005) die haatcampagne die er op gericht was Duitsland totaal uit te kleden en te vernietigen. Ik denk dat wegens de 'schaamte' van de VS er een Engelse historicus aan te pas moest komen om dat eens grondig uit te zoeken onder de titel: The Campaign to sell a harsh peace for Germany to the American public, 1944-1948. Die haatcampagne was inderdaad tenenkrommend. Ze hebben gelukkig verloren. Het had niet alleen Duitsland vernietigd, maar heel Europa. Het huidige Europa had niet kunnen ontstaan.
Bedankt Henk. Ik heb daar weinig aan toe te voegen. In de voetnoot zal ik je bronnen noemen. Ik heb beide documenten met genoegen gelezen. Heel leerzaam en heel belangrijk in de crisistijden die we nu beleven. Het maakt ons bescheiden en helpt ons wellicht om de hand ook in eigen boezem te steken.
________________
Rechtsgeschichte, Wissenschaftliche Veröffentlichungen, Kollektivschuld und Kollektivstrafe im jüdischen und israelischen Recht, Vortrag gehalten im Fachbereich Rechtswissenschaft der Universität Oldenburg
http://www.juedisches-recht.de/rec_kollektivschuld.php
Steven Casey (2005), The Campaign to sell a harsh peace for Germany to the American public, 1944-1948, Originally published in History, 90 (297). pp. 62-92 (2005) Blackwell Publishing, London: LSE Research Online. [Available online at: http://eprints.lse.ac.uk/archive/00000736]

terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek Juli 2011