Mijn Dagboek 136

Dit is Dagboek 136. Het loopt van 1 tot 30 september 2011 en begint met mijn eerste dag in Nice voor een korte vakantie met Ghislaine, en eindigt in Cessenon als ik terugkom van NL met tussenstop in België. Zeven keer doe ik het in 100 woorden, drie keer sla ik over, of ga kort door de bocht, en zeven keer doe ik verslag van onze vakantieverkenningen aan de Côte d'Azur [1 2 3 4 5 6 7]. Een belangrijk thema is de kleinduimpjescultuur die verder reikt dan het piepkleine toetsenbordje van de Smartphone [9 11 12] want het weerspiegelt ook de flitsende tijdgeest [22]. Mijn eigen Android-ervaringen komen vier keer aan de orde [16 17 20 21]. Veelbesproken personen komen er bekaaid af. DSK [19], Wilders [23] en Dalrymple [28]. Mijn verjaardag plus de verrassende cadeaux zijn goed voor drie keer [21 25 26]. Tussendoor bestudeer ik drie keer de leiderloze bewegingen van spreeuwen en lemmings ivm de financiële crisis [13 14 15] maar ook het 'cordon van notabelen' dat ik onmiddellijk na mijn aankomst weer eens onder de loupe neem, kun je op die manier bekijken [8 30].
Index september 2011
1,   2,   3,   4,   5,   6,   7,   8,   9,   10,   11,   12,   13,   14,   15,   16,
17,   18,   19,   20,   21,   22,   23,   24,   25,   26,   27,   28,   29,   30.

Nice, Hotel La Villa, Donderdag, 1 September 2011
Ik ben goed aangekomen in Nice. Ruim op tijd om Ghislaine van het vliegveld Côte d'Azur af te halen. Gisteravond hebben we meteen de Promenade des Anglais verkend. Het was een rit van precies vijf uur en ruim 400 km. Het was even wennen omdat ik lang geen lange ritten had gemaakt. De route was eenvoudig, maar je moet de kaart goed in je hoofd hebben om verraderlijke tussendoelen zoals Marseille en Aix-en-Provence tijdig te ontwijken en het juiste volgende 'doel' te kiezen. Ik had veel steun van een Michelin-site die ik ontdekte toen ik speurde naar een afstandstabel. Het resultaat was een vijf-paginalang 'routebriefje' zo gedetailleerd als Tom-Tom mededelingen. Als chauffeur-alléén heb je natuurlijk niets aan vijf volbedrukte vellen, maar ik kon het vooraf rustig analyseren en samenvatten op een handzaam kladje. Terloops vertelde Paul dat je een dergelijke lijst ook via Tom-Tom op het internet kon vinden en dat die veel korter zou zijn. Dat klopte, maar korter was die niet. Integendeel.
_____________________
Itinéraire - ViaMichelin: trouvez le meilleur trajet, http://www.viamichelin.fr/web/Itineraires

terug eerste dagboekregel

Nice, Hotel La Villa, Vrijdag, 2 September 2011
Sylvie Kauffmann, directrice éditoriale van Le Monde heeft zich verdiept in de golf van generositeit die opeens de super-rijken wereldwijd schijnt te bevangen. Het begon met Warren Buffett die 15 Augustus 'klaagde' dat hij minder belasting betaalde dan zijn secretaresse. Hij vormde toen een 'club van 38' die zich verbond de helft van hun vermogen in filantropie te steken. Snel sloten zich daar 25 andere super-rijken bij aan in de VS. Je moet kennelijk niet 'de boot missen' in die kringen om erbij te horen.
En ziet! Er gaat een golf van generositeit door de wereld. In Duitsland wensen 50 super-rijken kapitaalbelasting, en in Frankrijk is het Maurice Lévy, van Publicis, die 17 Augustus in Le Monde, gevolgd door 15 andere grandes fortunes françaises in Le Nouvel Observateur, die "Taxez-nous !" roepen.
Een briefschrijver na die beschouwing van Kauffmann wijst er op dat diezelfde groep nog in 2008 een 'hold up' pleegde op de publieke middelen toen ze hun bedrijven moesten worden gered van het financiële debacle dat ze zelf hadden veroorzaakt. --"Schaamteloos!", schrijft hij, "dat Kauffmann dat niet ziet ... "
Maar Kauffmann heeft een andere invalshoek. Zij ziet dat de Amerikaanse rijkaards prestige ontlenen aan 'zeer rijk zijn', en aan ruimschoots filantropie plegen. Ze rivaliseren daarmee zelfs. Geld aan de staat geven voor herverdeling vinden ze verspilling, vult een briefschijver aan, want 'het volk' maakt daar alleen maar misbruik van, vinden 'ze' in de VS.
In Frankrijk is dat niet zo. Filantropie wordt in stilte bedreven en maar wel veel minder dan in de VS. Het gebruikelijke argument daarvoor is dat de Franse belastingwet daarvoor 'onvriendelijk' zou zijn. Kauffmann veegt dat argument van tafel door te wijzen op de wet Aillagon uit 2003 die Frankrijk het meest genereuze land van Europa maakt op dat punt. Het zit dieper, zegt Kauffmann. Anders dan de VS ben in Frankrijk verdacht als je grote giften doet. "Alors qu'en France, on est suspect. Si on fait un don, c'est forcément pour être défiscalisé ou par repentance"
Ze gaat niet in op de onderliggende reden daarvan, maar wijst er wel op dat een generatie jonge ondernemers daar anders over denkt.
Maar in de discussie komen diepere redenen naar boven. Daar wijzen schrijvers er op dat 'de gewone man' in Europa geen fooi, aalmoes, liefdadigheid of compassie verlangt. Hij wil 'rechtvaardigheid': Le peuple n'aspire pas à la charité. Il aspire à la justice.
Dat zou ook de onderliggende waarde zijn van de Franse ondernemers die liever belasting betalen dan filantropie plegen.
Dat Kauffmann dat niet ziet ...
___________________
Sylvie Kauffmann, Pourquoi les Français les plus riches préfèrent l'Etat à la philanthropie , Le Monde, 31.08.11
http://abonnes.lemonde.fr/idees/article/2011/08/31/pourquoi-les-francais-les-plus-riches-preferent-l-etat-a-la-philanthropie_1565814_3232.html

terug eerste dagboekregel

Nice, Hotel La Villa, Zaterdag, 3 September 2011
Gisteren maakten we een tocht naar Menton en Monaco. Een rustig dagtochtje langs de kust. We stopten in het dorpje Ève voor een kopje koffie en een kleine wandeling. Daar ontdekte ik een Rue Nietzsche. Het blijkt dat hij daar vaker logeerde en er (vermoedelijk!) zijn "Also sprach Zaratustra" schreef. Hij wandelde langs die weg in drie kwartier naar beneden, naar het strand, en dan in anderhalf uur weer naar boven. Dat is toch interessant, nietwaar?
En zo gonst het hier van mededelingen over vele andere beroemdheden die deze kust hebben bezocht. Het lijkt wel een voortzetting van van de 'Society'- en 'People'-tijdschriften en -rubrieken, maar dan op een hoger niveau. In Menton was zelfs een tentoonstelling van juwelen en andere parafernalia in bezit van de Europese vorstenhuizen. Daarvoor reis je toch ècht even naar deze uithoek van Europa, nietwaar?
Waarvoor ik zelf hier dan rondreis, zul je je afvragen. Het heeft voor mij iets van de slagvelden van Noord-Frankrijk uit 'veertien-achttien'. Het zijn verwerpelijke gebeurtenissen, maar het is 'onze' geschiedenis. Dit zijn wij. Het is familie. Als ik er iets aan wil veranderen --of zelfs maar begrijpen-- moet ik mij allereerst verdiepen in de feiten. Ook al is dat pijnlijk.
terug eerste dagboekregel

Nice, Hotel La Villa, Zondag, 4 September 2011
Gisteravond zijn we Monaco geweest voor een concert in het Auditorium Rainier III. Het was 'eigenlijk' uitverkocht, maar onze expeditie van eergisteren had ons die kaartjes opgeleverd. Hier in Nice, bij de FNAC en zo, was het 'definitief uitverkocht'. Niet dus. We zouden naar iedere uitvoering zijn gegaan want een bezoek aan dat 'beroemde' Auditorium wilden we sowieso meemaken.
En we hadden nog meer geluk. Monaco was kortgeleden begonnen met een culturele uitwisseling met Sint-Petersburg en het optreden van het legendarische Filharmonische Orkest van die stad was daarvan het eerste spectaculaire en 'prestigieuze' resultaat. Het waren twee stukken van Tchaikovski: Het Vioolconcert in D groot met als soliste het nieuwe talent Sayaka Shoji, en diens vierde symfonie. Dat alles onder leiding van Yuri Temirkanov.
Ghislaine, die toch een gelouterd concertbezoeker is, was verrukt over de uitvoering. Ik vond met name het overbekende vioolconcert prachtig 'cool' gespeeld. Veelal hoor je te zwaar romantisch aangezette versies. Zowel het orkest als de soliste werkten daarin samen. De zeer virtuoze violiste kreeg in de nabespreking met een Française die we ontmoetten zelfs het etiket 'gevoelsarm'. Niet voor mij.
We waren op tijd naar Monaco gegaan op zeker te zijn van een parkeerplaats. Daarom hadden we de gelegenheid in de parkjes en terrassen rondom dat tjokvolle 'cultuur'-centrum --waar overigens het Casino domineert-- de sfeer te proeven van deze plek waar nouveau en ancien riche rivaliseren in 'prestige'. De hele regio, maar die plek speciaal, heeft een hoog gehalte aan de klassieke Rolls Royce, Bentley en de meer moderne Ferrari en Lamborghini. Allemaal 'prestigezoekers' in de betekenis van Alain de Bouton.
De woorden prestige en prestigieux domineerden ook in de folders die lof zongen van deze nieuwe culturele uitwisseling. Waren de Tsaren niet al bij de Europese adel die 'prestige' gaf aan deze uithoek van Europa, en woonde de verbannen Diaghilev hier niet tot zijn dood? Dat 'prestige' straalt toch maar mooi af op de moderne Lamborghini-bezitter. Nietwaar?
Alain de Botton zei het: "Als ik in een dure auto rijdt, houden de mensen meer van mij".
terug eerste dagboekregel

Nice, Hotel La Villa, Maandag, 5 September 2011
Vandaag hebben we drie musea gedaan. En met genoegen! Vanmorgen dat van Marc Chagall en vanmiddag dat van Henri Matisse. Beide schilders waren verliefd op de bijzondere lichtval in deze streek. Het derde, Musée Masséna, het historisch museum van de stad, hadden we de vorige week al bezocht. Vanmiddag hadden we een afspraak voor een bezoek aan het archief. Ik schreef al eerder over de nostalgische herinneringen die Ghislaine aan deze streek heeft. Zij was er zelf weliswaar nooit geweest, maar ze kende het van de verhalen van haar grootouders in Brussel, waar ze is opgevoed als kind. Zij waren al vanaf lang voor de oorlog trouwe bezoekers, en hebben dat zeker tot in de jaren vijftig voortgezet. Er was kennelijk een relatie tussen België en de streek tussen Nice, Monaco en Menton. Daar wilden we meer van weten. We waren getriggerd door een belangrijk park met de naam van Albert I, Koning van de Belgen en daarin een buste met het intrigerende onderschrift:

S.M. Albert Ier. Roi des Belges, Souverain de la Noble Nation Amie et amice de La France. Digne successeur de Grand Roi qui prédit et favorisa la prospérité de cette ville Nice.
Wie was die Grand Roi, die de welvaart van de stad voorzag en bevorderde? Dat kon geen ander zijn dat Albert's vader, Leopold II [1835-1909]. Grootvader van Koning Boudewijn van onze dagen.
De afspraak was goed voorbereid door het archiefteam. Ze hadden de belangrijkste documentatieboeken al klaargelegd, aangevuld met mappen kranteknipsels van vóór WOI, tussen beide wereldoorlogen, en tot daarna in de jaren vijftig. Dan begint kennelijk het massatoerisme.
Leopold II bleek een van de 'founding fathers' van het hoog-adellijke toerisme. Hij grapte eens dat deze streek een 'hoog gehalte aan soevereinen' had. Albert I was bijzonder populair in Frankrijk omdat hij als soldaat-koning persoonlijk het Belgische leger had aangevoerd in 1914. Later werden in deze streek zware oorlogsinvaliden uit België verpleegd. Het stadspark naar zijn naam werd al middenin de oorlog [in 1916] officieel naar hem vernoemd.
We lazen dat Leopold II in 1905 had gezegd: "Les Alpes Maritimes sont une section terrestre du paradis". Het schiereilandje Saint-Jean-Cap-Ferrat werd ongeveer een Belgische conclave. Leopold had er verscheidene villa's. Evenals de adellijke coterie.
De krantenknipsels hadden een hoog gehalte aan 'royalty gossip'. Het aankomen en vertrekken van 'royalty' werd iedere keer uitgebreid besproken en gefotografeerd. Na de oorlog zijn er krantenknipsels met herinneringen van 'bourgoisie-buren' die de koning of andere 'royalty' van nabij hadden meegemaakt. De prachtige villa's uit de 19e eeuw worden nu niet meer bewoond door 'royalty'. Het zijn nu nouveaux-riches en maffia-bazen. De moderne 'gossip' gaat over de 'popsterren' die komen en gaan.
De Belgische bourgoisie had toentertijd reden om naar de Côte d'Azur te komen. Nu misschien ook nog wel, maar de toeristenstroom wordt in stand gehouden door het prestige dat van de 'royalty' afstraalt. Helemaal à la Alain de Botton.
terug eerste dagboekregel

Nice, Hotel La Villa, Dinsdag, 6 September 2011
Vandaag was de laatste volle dag. We gingen naar Vence en Saint-Paul-de-Vence. Het landschap was mooier dan oostelijk van Nice en veel rustiger. In Saint-Paul stopten we lang bij Galerie Maecht, en in Vence bezichtigden wij een kapel van Benedictinessen die door Matisse is gedecoreerd in samenwerking met een jonge kloosterlinge.
Er was juist een buslading Tsjechen waarvan de leider de uitgebreide uitleg van de gids-non zin-voor-zin vertaalde. Een beetje "langweilig" dus.
Toen we buiten kwamen stormde een buslading Polen naar binnen. Om de kapel rustig te kunnen bekijken kun je beter naar de Zondagse mis gaan. Denk ik. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 7 September 2011, reisdag
Ik ben goed aangekomen in Cessenon. Ghislaine dito in Eindhoven. We lunchten nog op het vliegveld. Toen namen we afscheid. Zij met Air Berlin naar het Noorden. Ik met de auto naar het Westen. Zij was om vier uur thuis. Ik om zeven. Mooi toch?
Vrij kort na mijn vertrek, toen ik moest tanken, genoot ik een mini-siësta, en ik was buitengewoon fit de rest van de middag. De typisch blauwe lucht van de Côte d'Azur veranderde geleidelijk in die van de Provence, en tenslotte in die van 'bij ons'. Inderdaad een heel 'andere lichtval'. Matissse en Chagall hadden gelijk. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 8 September 2011
Over de toestand in Frankrijk kun je beter buitenlandse bladen lezen. Dat geldt in zekere zin voor alle landen, maar op dit moment voor Frankrijk in het bijzonder wegens zijn klimaat van 'bedreigde' persvrijheid. Le Monde heeft juist een aanklacht tegen de staat ingediend wegens schenden van de journalistieke geheimhouding in de affaire Bettencourt waar nu Sarkozy overduidelijk bij betrokken schijnt te zijn.
Die Welt geeft nu, bijvoorbeeld, een analyse die alleen via Courrier International door Franse intellectuelen kan worden genoten. Het onderwerp is in Frankrijk 'te gevoelig'. Het blad specialiseert zich op berichten over Frankrijk in buitenlandse bladen. Meer dan eens raakt dat aan 'Franse Taboes'. Niet vreemd in zo'n introvert land.
In dit geval verwondert de journaliste Sascha Lehnartz zich over de lage populariteitsindex van Sarkozy terwijl toch de omstandigheden gunstig zijn. DSK, die zijn belangrijkste, en wellicht onoverwinnelijke, tegenstander had kunnen zijn, is als een 'levend lijk' uit de VS terug, en Chirac, zijn belangrijkste vijand is duidelijk aan het dementeren.
Een politieke terugkeer van DSK is onwaarschijnlijk, al hopen zijn pr-adviseurs dat zijn grote economische deskundigheid de morele bezwaren zal overstralen bij het grote publiek. Maar de Socialistische Partij is 'voorzichtig' met hem, want de kans is groot dat diens negatieve image op de partij en op de socialistische presidentskandidaten zal afstralen. Het liefst zouden ze hem als permanente gasthoogleraar 'ergens ver weg' zien.
De UMP, de partij van Sarkozy, maakt zich al op om de socialisten met het DSK-gebeuren de diffameren. Er is binnen die partij al een 'anti-SP' actiegroep opgericht onder leiding van François Fillon. [Intussen is het niet duidelijk waar ze vóór zijn. Net zoiets als de Tea Party in de VS en de conservatieven in Spanje die overal 'tegen' zijn.]
--'Waarom stijgt de score van Sarkozy nu niet, die blijft maar laag?', vraagt Lehnarts zich af, 'zijn Libië-initiatief was succesrijk en wordt alom geprezen. How come?'
Zij wijst naar de François Hollande, op dit moment de meest kansrijke kandidaat van de socialisten die buiten het gewoel van de bekende lawaaimakers 'opvallend onopvallend' zijn weg baant: [der im Vergleich zum bekannten Personal auffällig verhaltensunauffällig erscheint: François Hollande.]
Maar in het lezerscommentaar komt het antwoord op de vraag van Lehnartz: Sarkozy is teveel betrokken bij enkele boven water komende corruptie-affaires: Karachi, Tapie, Bettencourt, en het Franse volk weet inmiddels óók dat hij goed heel getimede beloftes doet die ook op dat moment ook nog hout snijden, maar ook dat hij die de andere dag is vergeten. De Fransen hebben Sarkozy wellicht al 'gezien'.
Dat soort analyses moeten moeten van buiten komen.
___________________________
Overgenomen uit Die Welt door Courrier International:
Sascha Lehnartz, Chirac, Sarkozy et DSK... Tous des zombies ?, Courrier International, 07.09.2011
http://www.courrierinternational.com/article/2011/09/07/chirac-sarkozy-et-dsk-tous-des-zombies
Oorspronkelijk artikel:
Sascha Lehnartz, Politische Zombies, Leitartikel, Die Welt, 07.09.201
http://www.welt.de/print/die_welt/debatte/article13589327/Politische-Zombies.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 9 September 2011
Ik verwonder mij weliswaar over de snelle technologische veranderingen, maar ik zie dat vanuit de technologie waarin ik ben opgegroeid, en die ik heb zien veranderen. Maar hoe ziet de wereld er uit voor een kind dat daar zonder 'mijn' voorkennis ineens in ploft?
Laat is mij beperken tot de moderne laptop, PDA, podcast en touch table; ook wel 'digitafel' genoemd. Dat is een soort tafelmodel iPad waar drie of vier kinderen tegelijkertijd mee werken. Er blijkt ook een 'aanraakschoolbord' in gebruik te zijn met die technologie. Voor die kinderen is dat geen nouveauté; zo hoort het, al het andere kennen ze van 'verhalen' van ouderen.
Ik probeer mij al langer in die situatie in te leven. Ik begrijp dat er nog handschrift wordt geleerd om te leren spellen en te lezen, maar dat daarna snel wordt overgegaan op communicatie per --you name it-- iPod, handy, tweeter enzovoorts.
Michel Serres, is een Franse wetenschapshistoricus en een boeiende observator waar ik nog uitgebreid op terug zal komen. Hij noemt die generatie Petite Poucette, omdat ze met hun snelle duimptjes SMS-jes kunnen versturen, en nog veel meer. Petit Pouce [kleine duim] is de vertelling die in het NLs 'Klein Duimpje en De Reus' heet. Het gaat over arme ouders die hun kinderen diep in het bos achterlaten omdat ze geen eten meer hebben. Maar Klein Duimpje loopt achteraan, en laat telkens kiezelsteentjes vallen zodat ze de weg terug kunnen vinden. Heel slim!
Dit oude verhaal is door Charles Perrault opgetekend in zijn Contes de Ma Mère l'Oye uit 1697. [Uit Moeder de Gans, niet van Grimm dus.]
Deze Petite Poucette-generatie staat volgens Serres voor een maatschappelijke verandering zo groot als de overgang van het orale naar het geschrevene, of van het geschrevene naar het gedrukte. Dit is dus de derde grote omwenteling van de westerse maatschappij. Dat ging steeds gepaard met grote politieke en sociale veranderingen. De instituten volgen zo'n omwenteling niet zomaar, en dus moeten de Klein-Duimpjes dat probleem ook oplossen: politieke instellingen, kerken, scholen, en wat al niet meer, moeten óók grondig veranderen.
In het verhaal van Perrault is Petit Pouce een slim manneke dat levensgrote problemen wist op te lossen. Serres creëert de figuur van Petite Poucette, de slimme meid, helemaal in overeenstemming met de 'ontdekte' mondigheid van de vrouw.
Intussen lees ik van een basisschool in Eibergen die voor een experimenteel jaar bij wijze van proef alle schoolboeken en schriften heeft verbannen (Trouw, 31-8-2011). In Le Monde van 3 September lees ik 'Maîtresse, quand est-ce qu'on tweete?' een verslag van drie klassen basisschool in Duinkerken die het hele leren lezen en schrijven via Twitter doet. Ze doen daarvan verslag op Twittclasses Francophone [twittclasses.posterous.com]. Tussen de regels lees ik dat het echte schrijven met de hand nog wel wordt geoefend. Dat wel!
_________________________
Cécile Bontron, Maîtresse, quand est-ce qu'on tweete ?, LE MONDE, 03.09.11
http://abonnes.lemonde.fr/education/article/2011/09/03/maitresse-quand-est-ce-qu-on-tweete_1567375_1473685.html
Het bericht over de basisschool Eibergen heb van Taalbank 'Woord van de Dag' 31.08.11: Digitafel
http://www.taalbank.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=805:digitafel
PASCALE NIVELLE, Petite Poucette, la génération mutante, Libération, 3 septembre 2011, Entretien avec Michel Serres
http://www.liberation.fr/culture/01012357658-petite-poucette-la-generation-mutante

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 10 September 2011
Vandaag geen column.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 11 September 2011
Michel Serres is een Franse tachtig-plusser en actief als docent in de VS. Hij noemt de jongste generatie Petites Poucettes --'kleinduimpjes'-- omdat ze met hun snelle duimpjes SMS-jes kunnen versturen. Petit Pouce is ook in Frankrijk de vertelling over arme ouders die hun kinderen diep in het bos achterlaten omdat ze geen eten hebben. Klein Duimpje loopt achteraan, en laat kiezelsteentjes vallen zodat ze de weg terug kunnen vinden. Heel slim! Jammer van die broodkruimels bij de herhaling.
Petites Poucettes is een 'warmere' benoeming dan X- en Y-generatie: zo abstract 'grijs'.
Ik schreef eergisteren over de totaal andere manier waarop 'duimpjes' leren lezen en schrijven. Maar Serres heeft nog andere interessante observaties die tonen dat duimpjes via een heel andere 'ouverture' in het wereldschouwtoneel staan. Metéén als acteurs.
De mens 'beheerst' de wereld meer dan ooit. Weet je dat de hoeveelheid afval die de mensheid produceert intussen even groot is als wat de aarde zelf produceert als 'natuurlijke erosie'?
Op het gebied van 'ergens bij horen' heeft een catastrofe plaatsgevonden. Vroeger hoorde je bij een dorp, een streek, een familie, of bij de vrouwen of de mannen. Maar dat bepaalt de mensen niet meer. Kleinduimpje heeft in haar Facebook van alles: Mohammedanen, Zuid-Amerikanen, Chinezen enzovoorts. Serres vergelijkt de religies met Dinosauriërs. Toen ze verdwenen nam de wereldbiologie een andere wending.
Het 'virtuele' hebben de kleinduimpjes niet uitgevonden. Dat was er altijd al. Ulysses, Don Quichotte en Madame Bovary waren ook virtueel. Het werkelijk nieuwe is de universele toegang tot alle personen, virtueel of echt, via Facebook. Tot alle plaatsen via Google Earth en tot alle 'weten' via Wikipedia. [Serres ziet over het hoofd dat slechts een fractie van ons weten op het Internet staat: het nieuwe terra incognita?].
Wie klaagt dat er een taalverarming plaatsvindt, moet eens naar de volgende cijfers kijken. L'Académie Française publiceert ieder veertig jaar een complete dictionaire van van de Franse taal. Tussen twee edities was er altijd een verschil van 4 à 5 duizend woorden. Met de komende uitgave zal dat ongeveer 30 duizend woorden zijn. Met dat ritme zullen de duimpjes metéén verder van ons af staan als wij van het oud-frans van zeven generaties geleden.
Het artikel is boeiende leesstof die tot nadenken stemt. Mocht je moeite hebben met het Frans, geen nood! Een van de lezers wijst er op dat ze met een groepje een vertaling in het Engels zijn begonnen. Je kunt op hun site de vorderingen gadeslaan. Passief, als lezer, maar ook actief als mede-vertaler kun je bijdragen en deelnemen. Dat vind ik, bijvoorbeeld, fascinerend.
Er is dus geen reden dat boeiende interview met Michel Serres over te slaan. Maar het is duidelijk dat kleinduimpjes heel slim moeten zijn om iets te bakken van deze wereld anders worden ze door de Grote Reus opgevreten. Ik denk niet dat ze zich zorgen maken over de weg terug, zoals Kleinduimpje in het sprookje met zijn kiezelsteentjes.
____________________________
PASCALE NIVELLE, Petite Poucette, la génération mutante, Libération, 3 septembre 2011, Entretien avec Michel Serres
http://www.liberation.fr/culture/01012357658-petite-poucette-la-generation-mutante
Lopende vertaling door Skhaen [hulp is welkom]: https://quadpad.lqdn.fr/serres

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 12 September 2011
De kleinduimpje metafoor van Michel Serres voor de jongste generatie is kennelijk heel geslaagd want het heeft de pennen flink in beweging gebracht. Gery, Hetty en Henk reageren er op.
De Blackberry-rage leidde indertijd al tot grappen over de Blackberry Prayer Position.
--'Zodra de shuttle New York-Washington is geland', schreef Roger Cohen, 'gaan alle forensen in de nieuwe gebedshouding: Gebogen hoofd, handen samengevouwen en duimen op het toetsenbord'.
Verlyn Klinkenborg zat op een terrasje in een wijk met een 'high smart phone density'. De voorbijgangers leken wel 'a parade of monks with heads bowed over their breviaries', schreef hij daarvan. Ik vroeg mij toen af of het de langvoorspelde terugkeer van De Religie zou kunnen zijn.
Klinkenborg had in Juli nog een andere interessante observatie over 'kleinduimpjes', die toen nog niet zo heetten. Hij keek terug op het hele Harry Potter gebeuren. Als 11-jarige ontdekt Harry dat hij 'niet normaal' is, of dat de wereld rondom 'niet normaal' is.
Wat vervolgens gebeurde noemt Klinkenborg een 'search for a new normality':
--'The beauty of the saga, in the search for a new normality, is discovering that what matters, among all the supernatural effects', schrijft hij ervan.
Zijn de kleinduimpjes niet óók op zoek naar new normality in een magische wereld die hun ouders niet kennen, en niet kunnen uitleggen? Is het niet 'magisch' dat je in zo'n klein kastje de hele wereld in je hand hebt. Ouderen staan daarbij in de kantlijn en kijken verbaasd toe; proberen het te ontkennen, of te duiden. Ook zij zoeken new normality. Ook zij zoeken naar what matters.
--'Over een paar jaar is het gewoon ingebouwd in je hand', schrijft Gery, en Hetty dacht dat je er binnenkort wel mee geboren wordt. Het is inderdaad een nouveauté met een geweldige impact.
Henk relativeert het, want hij wijst er op dat de hand, en met name de vingers, altijd al een 'logica- en rekenmachine' waren. 'Tel maar na op je vingers!', zeggen we tegen iemand die ietwat ongelovig of glazig kijkt als we iets proberen uit te leggen. Het standaardgebaar daarbij is dat je je linkerhand als een spiegel voor je houdt en met de andere hand de vingers aftelt. Dat is het 'oergebaar' volgens Henk. Precies zo houd je ook je smart phone in je hand.
We zijn dus afhankelijk van kleinduimpjes en Harry Potters. Zullen zij de Mensenetende Grote Reus, die onze kinderen wil opeten, kunnen ontwijken? Laten we daarvoor duimen.
________________
Observaties van Roger Cohen en Verlyn Klinkenborg: Zie Mijn Dagboek 23 November 2007 resp 12 Augustus 2008.
Klinkenborg over Potter: VERLYN KLINKENBORG, Long Live Harry Potter, NYT, July 9, 2011
http://www.nytimes.com/2011/07/10/opinion/sunday/10sun5.html
Over Michel Serres: Mijn Dagboek 9 en 11 September 2011

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 13 September 2011
Ik houd de financiële crisis wel een beetje bij, maar ik kan er niet meer over schrijven. Het is een en al 'treurnis troef'. Alsof er niets gebeurd is, blijven we geloven in de God van de Onzichtbare Hand voor wiens bestaan wij verwijzen naar Adam Smith.
Tussen de grote hoeveelheid bla-bla [of moet ik zeggen 'theologie'?] vind ik regelmatig prachtige analyses als goudklompjes. Maar het helpt niet, en het maakt mij moedeloos. Vandaar die 'treurnis troef'-gevoelens.
Ik kom op deze gedachte omdat ik door de artikelen blader die ik over dit onderwerp opzij heb gelegd. Allemaal goudklompjes, maar een artikel van de Süddeutsche Zeitung van precies een maand geleden, zegt het precies: In 80 Jahren nichts gelernt. Het gaat over 1929 met de instorting van de koersen, waarna we snel overgingen tot de orde van de dag alsof er niets was gebeurd. In 1931 sloeg de crisis toe terwijl aan het begin van dat jaar kopstukken uit 'De Economie' beweerden dat 1931 'een goed jaar zou worden'. Tachtig jaar later beleven we hetzelfde. Dat is de stelling van Die Süddeutsche.
Ik moet nu denken aan het verhaal over de lemmings waarvan 'bekend' is dat ze massaal zelfmoord plegen door in zee te springen. Ik heb soms het gevoel in zo'n massale colonne lemmings mee te hollen. Nu ligt dat lemming-sprookje een tikkeltje anders, maar dat valse beeld is ontstaan door bekende verfilmingen die er behoefte aan hadden de feiten op die manier te verdraaien [Oók niet zonder reden, maar dat laat ik even liggen]. Er is géén 'centraal commando' waarop die lemmings in zee springen. En er is géén collectieve 'wil' om zelfmoord te plegen. Maar het gebeurt wel!!
Het verschijnsel lijkt op de 'georganiseerde' formaties van vogels; trekvogels met name, maar ook een zwerm spreeuwen of zwaluwen kan zich als 'wolk' bewegen alsof ze individuele commando's krijgen via oordopjes vanaf een centrale computer.
Uit recente computersimulaties blijkt dat puur individuele programmering van vogels, die zich in real time oriënteren op hun allernaaste omgeving, tot deze prachtige formaties leidt: Alsof er een centraal commando is. Schoonheid bedriegt weer eens. [Zie YouTube in voetnoot, met dank aan Enno.]
Maar intussen is er een studie verschenen die --net als ik-- een verband legt tussen het gedrag van lemmings, vogels en onze 'economie'. Het kritiseert de toepassing van de economische modellen op de werkelijkheid. We kenden al langer het boek van Nassim Nicholas Taleb, The Black Swan: The Impact of the Highly Improbable, waarin hij laat zien dat er 'nogal wat' gebeurtenissen buiten het oog van 'De Economie' vallen.
Nu schreef hij het voorwoord bij een boek van Pablo Triana, Lecturing Birds on Flying. Alsof wij vogels beter vliegen kunnen leren! Wat een pretentie!! De ondertitel is dan ook Can Mathematical Theories Destroy the Financial Markets?
Met andere woorden, we zijn gewoon trekvogels of lemmings. Meestal gaat het goed, maar van centraal gezag en centrale beslissingen is geen sprake.
Collectieve zelfmoord gebéúrt gewoon.
Hollen maar! Niet nadenken. Heeft geen zin.
_____________
Ulrich Schäfer, In 80 Jahren nichts gelernt, Süddeutsche Zeitung, 13.08.2011,
http://www.sueddeutsche.de/wirtschaft/weltwirtschaftskrise-in-jahren-nichts-gelernt-1.1130942
Disney's White Wilderness, bijvoorbeeld: http://www.snopes.com/disney/films/lemmings.asp
Prachtige YouTube met spreeuwen: http://www.youtube.com/watch?v=XH-groCeKbE
Pablo Triana, Nassim Nicholas Taleb, Lecturing Birds on Flying: Can Mathematical Theories Destroy the Financial Markets? Wiley, June 2009, ISBN: 978-0-470-40675-5

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 14 September 2011, Peter komt
Mijn verwijzing, gisteren, naar lemmings en spreeuwen leidde tot een snelle reactie van Enno die mij --toen bij wijze van spreken de inkt nog niet droog was-- een link stuurde naar een prachtige YouTube met spreeuwenzwermen. Ik heb die meteen als voetnoot opgenomen!!
Later stuurde hij mij de link naar de 'recente computersimulaties' die ik wel noemde, maar zonder bron. Rijksuniversiteit Groningen pioniert op dat gebied, en de tekst is een schoolvoorbeeld van eenvoudig-duidelijk schrijven voor leken.
Ik weet nu alles van spreeuwenzwermen, en terloops ook van vissenscholen.
Waarom kan een spreeuwenzwerm rechtsomkeert maken, en een school vissen niet? (100 woorden)
_____________
YouTube met prachtige spreeuwenzwermen: http://www.youtube.com/watch?v=XH-groCeKbE
Achtergrondartikel RUG, De magie van een spreeuwenzwerm: "In de jaren dertig van de vorige eeuw schreef de Britse ornitholoog Edmund Selous [het verschijnsel] toe aan telepathie":
http://www.kennislink.nl/publicaties/onderzoekers-doorbreken-magie-van-spreeuwenzwerm

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 15 September 2011
We zijn er!! Er is een wereldcomplot om de euro te kelderen!! Le Monde kopte gisteren met 'Les Anglo-Saxons accusés de comploter contre l'euro'. Financial Times schrijft stemmingmakende artikelen die de speculateurs aanmoedigen. 'De VS' hebben er belang bij dat de euro zwak is, zodat de dollar als enige stabiele munt zal overblijven.
Aldus de presidente van de MEDEF, de Franse werkgeversvereniging, Laurence Parisot.
--'Is er nou een complot? Of niet?'
Net als bij spreeuwen en lemmings, heeft prachtig --of fataal-- gedrag van een groep géén centraal commando nodig. Individuele programmering [of hebzucht] is voldoende.
Dat vind ik ervan. (100 woorden)
_____________
Het betrokken Le Monde artikel vind ik niet in de digitale editie. Vreemd niettemin.
Verschillende bloggers leggen de opmerkingen van Laurence Parisot op de snijtafel.
Le Nouvel Economiste.fr is een goed voorbeeld met een brede analyse. Crise de l'euro - Complot anglo-saxon ?:
http://www.lenouveleconomiste.fr/crise-de-leuro-complot-anglo-saxon-11985/

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 16 September 2011
Ik heb mijn eerste Smartphone al enkele weken in huis, maar de vorderingen waren tot nu toe minimaal. De gebruiksaanwijzing is nietszeggend, je moet het van 'self learning' en 'experimenteerlust' hebben. Dat leidt weliswaar tot interessante verkenningen in onbekend terrein, maar het is nogal vervelend als resultaten uitblijven. Ik leerde intussen hoe ik kon inschakelen ... en ook uitschakelen ... Leuk toch? Daartussenin stond ik voor een zwarte muur waarin ik geen zinvolle beweging kon krijgen.
Daarom lag het apparaat dagenlang onaangeraakt op een hoekje van mijn werktafel. Mijn experimenteerlust taande zelfs. Toch ontdekte ik hoe ik kon telefoneren [daar ging het nota bene om!] en zelfs wist ik een mini-mini toetsenbord tevoorschijn te toveren. Leuk om te zien, maar met mijn vingers bleek het aanraken van één toets een toevalsproces op te roepen. Hoe moet dat met opbellen?, vroeg ik mij zorgelijk af.
Met zorgvuldige oefening leerde ik dat 'toevalsproces' enigermate beheersen, maar de toegevoegde vaardigheid --namelijk vlug-en-handig wissen die ik zag bij ervaren gebruikers-- mis ik nog. Ik ben opgegroeid met schrijfmachines waar één toets één letter betekent, en alleen een kluns zag kans twee toetsen tegelijk aan te slaan. Ik ben nu 'de kluns' omdat ik het 'vlug-en-handig-wissen' niet beheers. Het tegendeel van '10-vingers blind', mijn vertrouwde methode.
Mijn zoon Peter logeert hier en hij helpt mij diverse barricades te passeren. Méér nog. Hij laat mij dingen uit die wondere wereld van kleinduimpjes zien die mij inspireren. Telefoonnummers ga je er niet meer telkens inpriegelen. Zelfs niet één keer als het apparaat nieuw is. Zelfs hoef ik periodiek geen grote schoonmaak te houden. Nog sterker, als een telefoonnummer of adres verandert, wordt de lijst 'vanzelf' verandert. Om te bellen hoef ik 'alleen maar' de naam op de lijst met een lichte vingerveeg te koesteren.
Het lijkt op het adresboekje van Harry Potter: Ook hij slaat een pagina om, en ineens zijn er bewegende beelden van vrienden. Adressen worden 'automagisch' bijgewerkt als iemand verhuist, of een ander nummer krijgt.
Wat blijkt? Het adresboek dat ik al jaar-en-dag op Google bijhoud wordt 'real time' naar mijn Android overgeheveld. Corrigeren doe ik rustig op mijn notebook, met gewone ouderwetse toetsen waarbij --gewoon ouderwets-- één toets één letter garandeert.
Er is méér magie. Ik wandelde een rondje met Peter, en toen we terugkwamen liet hij mij onze wandelroute zien en vervolgens een film van die route in vogelvlucht. Alsof wij permanent door een ballon waren gefilmd die ons stilletjes volgde.
Ongelofelijk? Dan moet je de onderstaande link maar eens aanklikken.
En er is nóg meer magie, maar dat heb ik pas van horen-zeggen. Peter bracht het eerste NLse tijdschrift mee voor Android-gekken. Wat dáár niet allemaal in staat ...
Het is zoiets als 'Alice In Wonderland', maar nu heet het 'Gérard in Kleinduimpjesland'.
____________________
De geboekstaafde wandeling: http://www.mapmyride.com/routes/view/50626614
Voor de 'film' moet je het 3D-knopje rechtsboven aanklikken en wellicht een extra programmaatje installeren.
Het 'app' voor het 'boekstaven' van de wandeling heet: MapMyRIDE: http://www.mapmyride.com
Ik liet mij inspireren door een column van Peter in Computable van 07-02-2011 De kijk van Van Eijk: Harry Potters adresboek.
http://www.computable.nl/artikel/ict_topics/infrastructuur/3767135/2379248/de-kijk-van-van-eijk-harry-potters-adresboek.html
Android Magazine, Alles over Google Android, Uitgave 1, aug 2011 www.androidmagazine.nl.

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 17 September 2011
Van mijn nieuwe Smartphone vraag ik mij af of ik met een 'speel'-tuig of een 'werk'-tuig van doen heb. Het is zo verleidelijk om al die fantastische 'apps' te onderzoeken die verkrijgbaar zijn.
Ik droom dan [even!, want er zijn zóveel 'apps'] van het kleinduimpje dat HiFi op zijn machientje wil hebben, of nòg iets gekkers. Bijvoorbeeld de 'app' waarmee je de Rubik's Cube imiteert. Wat is dat voor iemand?
Maar dan fluit ik mij terug van die sirenenzang: Het gaat om opbellen (1) en SMSen (2). Punt uit. De rest is virtueel spelen. Waarom zou ik dat virtueel doen? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 18 September 2011
Vachel Lindsay [1879-1931] was in het begin van de vorige eeuw bekend als de 'Prairie Troubadour'. Hij stimuleerde veel andere dichters, maar zelf raakte hij vergeten. Hij was een natuurliefhebber, getuige zijn lofdicht op de paardebloem [dandelion].
Hij noteert hoe ze iedere dag gemaaid worden, maar:
--"By noon you raise a sea of stars/ More golden than before".
Hij was de grondlegger van de singing poetry, poezie die gezongen kon worden. Hij ergerde zich aan wetenschappers die de natuur met andere ogen bekeken. Hij wenst ze 'onder de groene zoden'

The Horrid Voice of Science
There's machinery in the butterfly;
There's a mainspring to the bee;
There's hydraulics to a daisy,
And contraptions to a tree.

If we could see the birdie
That makes the chirping sound
With x-ray, scientific eyes,
We could see the wheels go round."

And I hope all men
Who think like this
Will soon lie
Underground.
In het onderstaande paardenbloemgedicht kun je lezen [en eventueel stilletjes nazingen] hoe Vachel Lindsay de natuur liever bekijkt
The Dandelion
O dandelion, rich and haughty,
King of village flowers!
Each day is coronation time,
You have no humble hours.

I like to see you bring a troop
To beat the blue-grass spears,
To scorn the lawn-mower that would be
Like fate's triumphant shears.

Your yellow heads are cut away,
It seems your reign is o'er.
By noon you raise a sea of stars
More golden than before.
_____________
Vachel Lindsay: http://en.wikipedia.org/wiki/Vachel_Lindsay
The Dandelion: http://www.poemhunter.com/poem/the-dandelion/
The Horrid Voice of Science: http://www.poemflow.com/1189

terug eerste dagboekregel

Cessenon/Orb, Maandag, 19 September 2011, Peter vertrekt
DSK was gisteravond op de Franse TF1. Ik heb niet gekeken; converseren met Peter was belangrijker. Vanmorgen las ik in de kranten precies wat ik verwachtte dat het was. Hij werd geïnterviewd, een van de bekendste TV dames, en vriendin van DSK's vrouw, Anne Sinclair.
Wat had je gedacht dat er wat anders kon gebeuren dan een perfecte pr-show?
--"Naffisatou Diallo heeft over alles gelogen", en van de lopende affaire met Tristane Banon zegt hij hetzelfde.
Als hij het over zichzelf heeft zegt hij: "J'ai eu peur, j'ai eu très peur".
Dat moet toch medelijden opwekken, nietwaar? (100 woorden)
_____________
DSK reconnaît une "faute morale",
http://www.lemonde.fr/politique/article/2011/09/18/dsk-reconnait-une-faute-morale_1574022_823448.html
"Une opération de communication totalement maîtrisée", dénonce un avocat de Nafissatou Diallo,
http://www.lemonde.fr/politique/article/2011/09/18/une-operation-de-communication-totalement-maitrisee-denonce-un-avocat-de-nafissatou-diallo_1574042_823448.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 20 September 2011
Peter is vertrokken. Ik heb hem gisteravond in Montpellier op het vliegtuig gezet. Het waren zes dagen van intens samenleven. Het ging over gemeenschappelijke belevingen uit het verleden die nog wat witte plekken hadden. Het ging over de 'carrière-stap' in 'cloud computing' waarin hij zich nu bevindt. Het ging over mijn 'recovery' van de allerlaatste tijd waardoor we vrijwel normale wandelingen konden maken.
Het ging over ... alles wat vader en zoon elkaar te vertellen hebben als ze dit zeldzame genoegen mee mogen maken.
Peter introduceerde mij ook definitief in Kleinduimpjesland. [Hij is zelf 1m97 ;-)]. Ik ben nu definitief overgeschakeld op mijn nieuwe Dual SIM Android, met zijn cultuur van 'flitsende schermen' en 'kleine duimpjes'. Zoiets kun je niet 'half' doen. Mijn Franse èn mijn Spaanse SIM zitten er in, zodat ik niet langer twee foontjes hoef mee te zeulen.
Natuurlijk hebben we samen die nieuwe wondere wereld van vele kanten bekeken aan de hand van het tijdschrift voor Android-gekken dat hij had meegebracht. En vaak gelachen. Het assortiment 'apps' dat wordt aangeboden is duizelingwekkend. We hebben gespeeld met de GPS-tracker waar ik Vrijdag over schreef. Maar tenslotte heb ik mij beperkt dat het meest nuttige en noodzakelijk: Opbellen(1) en SMSen(2). Daarover schreef ik Zaterdag.
Het 'magische' adresboekje van Harry Potter heb ik nu ook. Dat is het wèrkelijk nieuwe waar ik al jarenlang naar uitkeek. Mijn overgang van Windows naar Linux, die ik nu ook definitief heb gemaakt, was daar op gericht. Het groeiende aantal 'codes' dat ik nodig heb om mijn [web]kranten te lezen, en webdiensten te gebruiken, verplichtte mij tot zorgvuldig bijgehouden van even zorgvuldig 'ge-back up-te' lijstjes.
In één klap is daar nu een magnifieke oplossing gekomen. In plaats van wijzigingen aanbrengen op drie of vier verschillende plekken, kan ik nu met één lijst volstaan die ik comfortabel achter mijn notebook kan bijhouden: e-mail adressen, telefoonnummers en óók die beruchte 'toegangscodes'.
En niet alleen dat!
Die [gewijzigde] gegevens verschijnen ook onmiddellijk op mijn Android. Dáár kan ik ze raadplegen ook al heb ik geen internetverbinding, of zelfs geen telefoonverbinding.
Hoe kan dat?
Dat is het geheim van de 'cloud computing' waar Peter zich nu professioneel op heeft gericht. Linux en de Android-technologie maken dat voor de leek toegankelijk. Met iPod en iPad in het kielzog, want dat is 'van hetzelfde laken een pak'.
Kortom, als ik morgen naar NL vertrek om mijn verjaardag met vrienden te vieren, laat ik nogal wat 'old stuff' achter.
En dan heb ik het nog niet over mijn totaal vernieuwde lijf dat na dat ongeval van bijna een jaar geleden door een dal is gegaan.
Dat is toch een prachtige situatie om morgen 82 te worden. Zeg nou zelf.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 21 September 2011, ikke 82!!!
In de TGV naar Brussel We vertrokken op tijd in Béziers. Om 11:12. Nu is het 11:58, en we zijn zojuist Montpellier binnengereden. De trein loopt opeens vol.
Ik kijk terug op de laatste 24 uur. Peter was de avond ervoor laat vertrokken, en ik had de hele dag om het huis op te ruimen en mijn reistassen klaar te maken. Heel tevreden beoefende ik nog even de grootste verworvenheid waar ik gisteren enthousiast over schreef, namelijk dat alle 'contacts' van Google precies zo op mijn schermpje verschijnen. Daarom had ik gezwoegd om die in orde te krijgen.
Maar nee! Na mijn 'kleinduimpje manoeuvre' om die op het schermpje te krijgen, komt de mededeling dat ik helemáál geen 'contacts' meer heb in mijn foontje.
--"Dat zullen we wel eens zien", roep ik enthousiast, en trek alle kleinduimpjes trucs die ik me kan herinneren uit de doos.
Noppes!
Ik krijg het gevoel van de tovenaarsleerling die de draagwijdte van de spreuken niet heeft begrepen. Het gaat van kwaad tot erger.
En dat alles in de tijd die ik hard nodig heb om me 'reisklaar' te maken.
--"Maar ik ben toch ook niet 'reisklaar' als ik onderweg geen 'verbindingen' heb", overweeg ik nog.
Na nòg wat tijdverlies geef ik het op, en richt mij op 'overleven' en noodoplossingen. Na wat ingewikkelde nonsens, kom ik op het ongecompliceerde 'terug naar mijn oude foontje'. Ik moet wat wegslikken, en dan steek ik dat oude ding koesterend in mijn bagage. De reddende engel, denk ik dankbaar.
Later op de avond bel ik nog met Peter. Babbelend komen we er niet uit. Er moeten èchte kleine duimpjes aan te pas komen. Zaterdag, op mijn verjaardagsfeest.
Ik ben maar een overmoedige tovenaarsleerling.
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Donderdag, 22 September 2011
Vanmorgen, toen ik met Ghislaine wandelde, en we de eerste 'honderduit' vertellingen hadden gehad, kwamen we op het fenomeen 'kleinduimpjes'. Zij heeft al langer ervaring met iPod, en heeft sinds kort ook een iPad. Voor het gewone werk gebruikt ze echter nog steeds haar oude-en-vertrouwde Nokia, en een moderne HP-laptop met Windows 7.
In zekere zin heeft zij meer ervaring dan ik, maar zij is, net als ik, 'leerling'. Dat ze zich geen 'overmoedige tovenaarsleerling' voelt, zoals ik mij gisteren beschreef, komt omdat ze zich [nog] niet afhankelijk heeft gemaakt van de 'kleinduimpjes' cultuur, zoals ik.
Kortom, we zijn allebei, met kleine verschillen, toeschouwer en potentiële deelnemer van die nieuwe 'mode' of 'trend'.
Wat? Mode? Trend?
Ja, dat vroegen we ons af. Is het een mode? Is het voorbijgaand?
Of is het De Toekomst?
In het kielzog daarvan vroegen we ons vervolgens af:
--"Waarom doe je mee? Het oude-vertrouwde is toch OK?"
Inderdaad, voor ons allebei gold 'nieuwsgierigheid'. Zij vooral via het doen-en-laten van haar kleinkinderen die allemaal vaardige kleinduimpjes zijn. Nog sterker, Ghislaine constateerde dat haar kleinkinderen het 'heel gewoon' vinden. Dat 'wij' verrast zijn komt van onze vertrouwdheid met de vorige generatie 'spullen'. De kleinduimpjes kennen die ternauwernood.
De andere reden om ermee bezig te zijn [voor mij sterker dan voor haar], is de 'zorg' om de aansluiting niet te missen. Stel dat deze super vingervlugheid en -handigheid t.z.t. 'onmisbaar' wordt. Dan moet ik nu toch een aanloop nemen?
Meer op een afstand bekeken, zag ik een lijn in de manier waarop wij 'computers' aansturen. Het begon met getypte commando's. Regel voor regel. Command Line Interface CLI.
Later kwam de zgn Grafic User Interface GUI. Dat waren die schermpjes waarin je e.e.a. rustig kon aanklikken. Mac en Windows zijn er groot mee geworden. Maar dat is nogal 'statisch' vinden we nu, De moderne grafiek is veel beweeglijker. Schermen blijven niet braaf staan om ze rustig aan te klikken. Ze verdwijnen en verschijnen met de muis- en vingerbewegingen van kleinduimpje. Dat is kennelijk de tijdgeest, dat 'flitsende'.
Ik vroeg of zij dat elders in de cultuur herkende, zij is per slot veel vertrouwder dan ik moderne beeldende kunst en theater. Bijvoorbeeld dáár.
Nee, niet zozeer, maar wat wèl naar boven kwam, was het 'flitsende' van de Franse nieuwsberichten, van de TV en van de reclame. Dat was niet meer bij te houden. TV kijken was niet leuk meer.
In het kielzog dáárvan kwamen we bij ADD, Attention Deficit Disorder --wat Peter noemt TSDD, Task Switching Deficit Disorder, om de cultuurlijke component van die 'ziekte' te benadrukken. Zij was bezorgd dat de kleinduimpjes, overspoeld door 'flitsende' informatie geen tijd meer hadden/kregen om ordelijk na te denken.
Als dát zo is, dan hebben we inderdaad met een cultuurbreuk te maken.
Geen 'mode', geen 'trend', maar een complete 'breuk'. 'Dus'.
We gaan door met onze observaties, en mogelijk ook met dat gesprek, voor zover de andere besognes van mijn bezoek aan NL het toelaten. Zaterdag is het namelijk feest!!
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Vrijdag, 23 September 2011
Ik bekijk met smaak Trouw en NRC/Handelsblad over het acteren van Wilders in de Algemene Beschouwingen. Allebei beschrijven ze de 'scheldpartij'.
' ... hij bedrijft politiek vanuit een cocon', noteert Herman Staal in de NRC.
Bij cocon moest ik denken aan oudere vormen van vechten vanuit een cocon. De oude harnassen en de moderne tanks waren toch ook 'cocons'? Hoe is het daarmee afgelopen op langere termijn?
Hier en daar zie je ze nog. Maar het is een zéér interessante vechtmethode.
Staal beschrijft ook hoe Wilders een interview geeft: 'In een zaaltje in de Tweede Kamer, of op zijn goed beveiligde werkkamer. Altijd zit hij daar moederziel alleen. Altijd zonder voorlichter, die heeft hij niet nodig'.
'Moederziel' vind ik een overbodige tear jerker van Staal. Wilders kan het eenzame leven goed aan, want hij is 'sympathiek, vrolijk en charmant als je hem onder die omstandigheden spreekt', noteert Staal.
Interessanter vind ik de observatie dat hij 'zonder voorlichter' opereert. Dat bewijst dat hij koerst op eigen observatie en nadenken. Heel bewonderenswaardig. [Overigens deed Anders Behring Breivik, onze Noorse terrorist, dat ook].
Wilders is dus ook een 'eenzame vechter'. Daarvan bestaat ook een rijke traditie. Er is nog steeds moderne literatuur over de oude Japanse Samurai-traditie. Misschien haalt hij dáár zijn inspiratie.
Behalve 'cocon' en 'eenzame vechter', noteert Staal: ' ... hij verplaatst zich met zes beveiligers en drie gepantserde BMW's'.
Is dat een modern harnas, of een moderne tank? Al die oude eenzame vechtmethoden waren afhankelijk van goede verbindingen met de buitenwereld. Aan het falen daarvan gingen ze ten onder.
Maar nu zit Wilders in zijn /harnas /cocon /tank. Hij bekijkt het nieuws op Saoedi Arabië 2. Hij twittert er lustig op los. Zijn verbindingen zijn up to date en wellicht perfect. Hij heeft de zwakke plekken van de oude vechtmethode geëlimineerd.
Of het werkt? We zullen zien.
__________________
Herman Staal, Wilders nam nooit een blad voor de mond. Want hij bedrijft politiek vanuit een cocon.
NRC/Handelsblad, Donderdag 22 September 2011, pag 4-5

terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Zaterdag, 24 September 2011
Vandaag is het feest. De hele dag. Dadelijk komen de gasten.
Het wordt prachtig weer, maar nu is het nog wat 'frisjes'.
Daar gaat de bel al ...
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Zondag, 25 September 2011, Jeroen jarig!!
Ik kreeg natuurlijk allerlei verrassende cadeautjes gisteren op mijn verjaardagsfeest. Iedereen weet dat ik niets kan meenemen wegens mijn 'mini-nomadenstatus'. Dat leidt tot veel vindingrijkheid. De meest gebruikelijke formule daarvoor is 'iets lekkers' mee te nemen. Iets waarvan een [half] dozijn gasten kunnen meegenieten. 'Grootmoedersrecepten', of wat daarvoor doorgaat, zijn favoriet. Iets uit de streek is ook verrassend, bijvoorbeeld zoals Theo die uit Voorburg een Foreburch Klinker meebracht, een stevige gevulde cake. Heel lekker. Metéén verdwenen in diverse kelen. Ik hield er de 'leerervaring' aan over dat Foreburch inderdaad de oude naam van Voorburg is.
Zéér lichtgewicht is ook de URL van een speciaal voor mij gemaakt document van Kurt --zelfs te zwaar voor e-mail-- dat ik 'later', als ik er aan toe ben, kan ophalen. Ik ben heel benieuwd.
Niet gewichtloos, maar heel handig voor mijn reis is een mini-USB lampje waarmee ik mijn toetsenbord kan verlichten als ik in een donker hoekje moet werken. Niet alleen 'handig', maar vooral ook geschikt voor de mini-nomade.
Dat geldt ook voor CD's. Op zichzelf al 'compact', maar ik maak ze nóg lichter door ze te rippen, zodat ik ze gewichtloos op de harde schijf kan meenemen. Pieter bracht er een mee die hij alvast op 'mpeg4 audio' had getransformeerd. Heel practisch.
Dat ik van Jeroen een gedicht kreeg, was niet zo verwonderlijk, maar hij had ook een stapeltje krantenknipsels meegebracht over de thema's die ons allebei interesseren: Gedichten en filosofisch getinte beschouwingen. Hij leest Trouw, en wijst mij vaker op zulke artikelen, die ik dan op het Internet opzoek. Technisch is dat geen probleem, maar om die nu 'op papier' in handen de krijgen gaf toch speciale nostalgische gevoelens. Ik lees meestal direct van het scherm, zonder te printen. Maar tussen 'printen' en 'èchte knipsels' ligt nog een kloof die 'met de moderne middelen' niet valt te overbruggen. Dat èchte krantenpapier dat niet meer knispert tussen je vingers omdat het de broosheid van een knipsel heeft gekregen is niet meer weggelegd voor de mini-reiziger. Het is ook nostalgisch voor de schermlezer die ik ben geworden.
'Gewone knipsels' waren dus óók een verrassend cadeau.
____________
Jaren geleden schreef ik een artikeltje [Het Kado] over cadeaus die ik niet kon meenemen. Het kwam ook terecht in het boek dat ik voor mijn 80ste verjaardag uitgaf. Het staat ook op mijn website: http://www.van-eyk.net/gerard/biblio/regakado.htm
Oorspronkelijke versie: http://www.van-eyk.net/gerard/biblio/elregalo.htm

terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Maandag, 26 September 2011, 1ste vertrekdag
Stel je voor dat je een boek krijgt waarin tot in de allerkleinste details je oudste jeugdherinneringen staan. Zo'n boek kreeg ik op mijn verjaardag van mijn jongere zus Tini. Zij woont betrekkelijk dicht bij ons ouderlijk huis, maar dat gebied bestond toen uit tuindersland, en niet uit keurig volgebouwde buitenwijkstraten zoals nu.
De hele Noord-Oosthoek op 2 à 3 kilometer van het stadscentrum van Venlo, was toen tuindersland en werd doorsneden door twee oude wegen naar de Duitse grens; respectievelijk naar de Duitse plaatsen Herungen en Straelen. Ik ben geboren en getogen aan de Straelseweg. Het boek gaat over de Herungerweg. De afstand tussen beide wegen aldaar is niet meer dan ruim honderd meter. Zodoende was het hele gebied object van mijn allerprilste verkenningen buitenshuis. In de huizen aan de Herungerweg woonden later ook mijn schoolkameraadjes, en het hele gebied tussen beide wegen --en ver daarbuiten-- was ons speelterrein.
Mijn zus heeft als buurman een 'jongen' van de Herungerweg die met zijn huidige huis zo ongeveer in de tuin van zijn ouderlijk huis woont. Knusser kan het niet.
Deze 'jongen', George van Dam, ken ik van vroeger, want hij was het jongste broertje van mijn schoolvriend Koos van Dam waarmee ik later ook op de HBS zat.
En deze George heeft dat boek geschreven. Stuk voor stuk gaat hij alle panden aan de Herungerweg na, en beschrijft de bewoners, hun herkomst, en hun wel en wee. Ik herken het allemaal. Want niet alleen via Koos, maar ook via andere schoolkameraadjes die daar woonden, ken ik die buurt, die huizen en een groot deel van de bewoners.
Kortom, zijn herinneringen wakkeren de mijne aan. Ook krijg ik veel aanvullingen over wat ik toen niet wist of begreep. Bijvoorbeeld in zijn verhalen over de oorlog beschrijft hij details over onderduikers in diverse huizen in de buurt waarvan ik wel wist, maar waar ik als kind buiten werd gehouden. George die ruim vijf jaar jonger is, heeft het allemaal haarfijn nagevraagd en gereconstrueerd.
Ook verhalen over de 'jeugdbende' van de Herungerweg die ging vechten met die van 'onze' Straelseweg. Allemaal niet meer dan kattekwaad, zoals het jatten van noten bij een buurman die daar heel veel kapsones over maakte. De beschrijving van de paadjes en landweggetjes door 'ons' speelterrein moeten helemaal uit de eigen herinnering van George komen. Die subtiele details kan hij niet van interviews hebben.
Het is dus allemaal zéér lokale geschiedenis, maar er is aansluiting met het wereldgebeuren. De grensovergang aan de Herungerweg was ook de plaats van het bekende 'Venlo Incident' op 9 November 1939 waarbij twee Britse spionnen werden gekidnapt en een NLse luitenant het leven liet. Ook is heel herkenbaar hoe aan het eind van de oorlog, als de binnenstad 'Sperrgebiet' is, de binnenstadsbewoners worden 'ingekwartierd' in de buitenwijken. Dat kenden we aan de Straelseweg ook.
Wat een wonder als je allerkleinste jeugdherinneringen zó worden opgefrist.
____________________________
G. M. van Dam, Bewoners en panden aan de Alde Waeg (De Herungerweg), 2e druk mei 2011. Geen uitgever, drukker of ISBN.
Ik citeerde 1 februari 2011 een stukje uit de Geschiedenis van de Venlo'se Brandweer.
Dat was ook van George van Dam. Dat wist ik toen niet.
Venlo Incident: http://en.wikipedia.org/wiki/Venlo_Incident

terug eerste dagboekregel

Ledegem (België), Dinsdag, 27 September 2011
Ik maak vandaag met Ghislaine bij vrienden een tussenstop. Morgen reis ik verder. Zij reist vandaag terug. Geen column.
terug eerste dagboekregel

Ledegem (België), Woensdag, 28 September 2011, 2de vertrekdag
In Frankrijk zijn de eerste boetes opgelegd aan vrouwen die in strijd met de nieuwe wet de gezichtssluier in het openbaar blijven dragen. Dat was voor Theodore Dalrymple een reden om zijn column in De Standaard onder de titel 'Recht op Discriminatie' te betogen dat die wet een 'vergissing' is. Dat is nogal origineel. Wie is Dalrymple?
Dalrymple is een Engelse psychiater die jarenlang met gevangenen, drugsverslaafden en mishandelde vrouwen heeft gewerkt. Hij heeft inderdaad een eigen kijk op de maatschappij. Hij maakte een analyse van wat hij noemt onze 'sentimentaliteits- en slachtofferitis-cultuur', die volgens hem uiteindelijk ons gevoelsleven, maar ook de democratie bedreigt. Een overzicht daarvan vond ik in de Gazet van Antwerpen, onder de titel 'Dalrymple kritiseert de sentimentele samenleving'. Hij is namelijk in Vlaanderen zowat de 'huisfilosoof' van de N-VA [Nieuw Vlaams Akkoord, nogal rechts, niet extreem, met Bart de Wever]. Vandaar die [Belgische] belangstelling.
--'Onze eis op het recht om te doen wat we willen zonder er nadelige gevolgen van te dragen, is een algemene ziekte van onze maatschappij [...] We eisen bescherming tegen de afkeer van anderen voor wat wij doen', schrijft hij in De Standaard.
Het komt er op neer dat 'vrijheid' op die manier betekent dat ik geen verantwoording hoef te nemen voor mijn daden. Wie zich stoort aan mijn gedrag is 'fout'. Niet ik. Dat leidt ertoe dat politie, rechtspraak en andere 'sociale diensten' ervoor moeten opdraaien.
--'Een betere oplossing zou er in bestaan', vervolgt hij, 'de gezichtssluier toe te laten, maar ook te aanvaarden dat mensen die hem dragen, privé en in het openbaar, gediscrimineerd worden'.
Dat betekent dat de caféhouder, de buschauffeur, de werkgever, zal gaan 'discrimineren', en dan lost het probleem zich vanzelf op, vindt Dalrymple.
Dat is de enige oplossing die met de vrijheid te verzoenen valt, zegt hij.
Heel origineel inderdaad.
______________________
Theodore Dalrymple, Recht op discriminatie, De Standaard, dinsdag 27 september 2011
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=HQ3G479D
Dalrymple kritiseert de sentimentele samenleving, Gazet van Antwerpen 3 mei 2011
http://www.gva.be/dekrant/experts/johndewit/dalrymple-critiseert-de-sentimentele-samenleving.aspx

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 29 September 2011
Goed aangekomen gisteravond. Nog nèt op tijd voor ons supermarktje. Ik wou eindelijk weer mijn zelfgemaakte pot. Albert haalde mij af in Béziers. Dat was een idee van het laatste moment. Mijn 'plan' om bij het station een auto te huren voor de resterende dagen kapseisde aldus. Ik zou die auto zéér weinig gebruiken, maar om helemaal zònder te leven ... ??? Dat zal blijken.
Nu aan de slag!! Allereerst bedankjes voor de cadeautjes. beloofde mailtjes, en nog zowat 'afwerkwerk'. Dan opruimen van huis-en-tuin. De tuinman moet ik nog definitief afspreken. Dan mijn vertrekdatum vastleggen. En kaartjes kopen. Allez hop!! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 30 September 2011
Bijna een jaar geleden schreef ik enkele malen over het 'cordon van notabelen' dat in Frankrijk alle onbehoorlijkheden van andere notabelen weet af te dekken. Op 24 November had ik daarvan een prachtig voorbeeld dat ik sindsdien ben blijven volgen. Het gaat over de inmiddels internationaal beruchte Mediator-affaire. Dat is een medicament voor diabetici, maar het is ook heel 'handig' als je wil vermageren: Het stilt namelijk de honger. Daarvoor werd het massaal voorgeschreven, want het was alleen op doktersrecept verkrijgbaar.
Maar dat middel had een nare bijwerking dat tot ernstige storing van de hartkleppen kon leiden. In 1999 werd het eerste dodelijke geval in Marseille gedocumenteerd, maar 'het cordon' wist een verbod tegen te houden tot de European Medicines Agency het voor de EU verbood. In Spanje, waar het eerste dodelijke geval in 2003 werd geconstateerd, werd Mediator in 2005 verboden.
Met veel moeite begon toen een proces tegen het betrokken laboratorium waarvan de eigenaar nauwe banden met Sarkozy onderhoudt, en die hem kort daarvoor een zeer hoge staatsonderscheiding had uitgereikt.
Het is aan de volharding van de toen versbenoemde minister van arbeid en gezondheid, Xavier Bertrand, te danken dat het proces nog steeds voortduurt, want de 'roadblocks' die het cordon weet op te werpen zijn talrijk. Ook in het juridische vlak ontstonden 'moeilijkheden', want van de vermoedelijk 2 à 3 duizend doden kunnen slechts een paar dozijn worden gedocumenteerd. De artsen die het hebben voorgeschreven houden vooralsnog hun dossiers gesloten wegens 'ambtsgeheim', en de slachtoffers hebben niet allemaal keurig de recepten en de nota's bewaard. Die 'roadblock' werd een paar weken geleden gemeld.
Het 'bedrijfsleven' begint intussen de dreigen dat het innoverende onderzoek op farma-gebied en de werkgelegenheid in het gedrang zullen komen als dit proces wordt voortgezet. Dat schoot een arts uit Brest, Irène Frachon, in het verkeerde keelgat en wijst op de al te grote invloed van het bedrijfsleven op de 'Santé'. Zoals de Mediator-affaire laat zien, bepaald niet in het voordeel daarvan. Vooral ook omdat in die persberichten het aantal doden wordt aangehaald als 'minimaal'.
--"Wat?", schijnt ze te zeggen, "Is een paar dozijn bewezen doden niet voldoende?"
Zij stelt voor om de hele farmacie te ontrekken aan 'de commercie' en het de behandelen zoals in Frankrijk [helaas niet overal ter wereld] bloedtransfusie en orgaantransplantatie aan de commercie is onttrokken. Waarom niet?
Dit 'wilde' idee wordt in Le Monde voorzichtig gepubliceerd in de rubriek Ideeën.
Terecht. Oscar Wilde zei ervan:
--"An idea that is not dangerous is unworthy of being called an idea at all"
________________
Irène Frachon, Médicaments : il faut un Parlement uni pour voter une loi forte, LE MONDE 26.09.11
http://www.lemonde.fr/idees/article/2011/09/26/medicaments-il-faut-un-parlement-uni-pour-voter-une-loi-forte_1577703_3232.html

terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek september 2011