Cessenon sur Orb, Zaterdag, 1 Oktober 2011
Het was gisteren een spannende dag. Ik was begonnen met een flinke schoonmaak van mijn harde schijf. Dat mocht wel na die week in NL en 'haastige interacties' met mijn notebook. Tot slot verwijderde ik 'per ongeluk' een belangrijke map. Aj!!
Mijn prullenbak op Linux werkt nog steeds niet zoals ik wil, want hij verwijdert meteen alles wat ik er in stop. Toch maakte ik mij niet ongerust, want ik had Ubuntu One, mijn 'personal cloud' die alles wat ik maak of verander metéén 'synchroniseert'.
Handig nietwaar?
Maar ... zo was het niet in mijn geval. Gelukkig realiseerde ik mij dat op het nippertje. Mijn verwijderde map zou namelijk óók onmiddellijk worden 'weggesynchroniseerd' uit de personal cloud.
Ik werd doodzenuwachtig, want mijn groeiende vertrouwdheid met Linux and all that betreft vooralsnog slechts routinezaken. Zoals uit mijn latere correspondentie met de Ubuntu One Helpdesk bleek, deed ik 'de' goede greep, en schakelde mijn notebook uit zodat die fatale synchronisatie niet kon plaatsvinden. [Het had eenvoudiger gekund, maar dat wist ik niet op dat moment.]
En verder?
Met iedere andere Linux-machine zou ik mijn 'belangrijke map' kunnen terughalen. Maar ik heb maar een Linux-machine. Wel wist ik dat er een bêta-versie bestond van een Ubuntu-programmaatje waarmee je via Windows, Mac, of Android, je mappen op Ubuntu One kunt raadplegen. Ik houd mij verre van bêta-versies, maar die 'ervaring' zou ik nu dan moeten meemaken via de Windows-machine hier in huis.
Intussen wist ik nog steeds niet of het fatale wegsynchroniseren wellicht tóch had plaatsgevonden. Heel spannend dus.
Nu wilde het geval dat precies eergisteren met veel publiciteit de definitieve versie van dat programmaatje verscheen. Dat leidde tot een stormloop, waardoor de betrokken websites voortdurend gestagneerd waren met de mededeling: 'We werken aan het probleem; straks opnieuw proberen'. Tenenkrommend wachtte ik af.
Toen ik eindelijk zover was, zag ik de verloren map in volle glorie staan: Een pak van mijn hart!
Maar de problemen waren niet afgelopen.
Dat programmaatje is gedacht voor --bijvoorbeeld-- een gezin waar de leden met diverse notebooks werken, Linux, Mac, Windows of Android. Zodoende is het slechts mogelijk de documenten, muziek, foto's of andere objecten stuk-voor-stuk de downloaden. In mijn geval ging dat om een half dozijn submappen met totaal 161 documenten. Dat monnikenwerk heb ik geduldig verricht. Gisteravond, heel laat, had ik mijn 'verloren map' weer terug. Proficiat!
Wat ik hieruit heb geleerd is dat 'the cloud', met al zijn voordelen, iets anders is dan een automatische back up van Mozy e.d. Daar zou je 'restore' kunnen commanderen na een ongeval als het mijne.
Wat ik nu zoek is zoiets als Mozy-for-Linux.
Als je een goed idee hebt .... graag.
En ik ga mij eindelijk óók verdiepen in die fatale onhebbelijkheid van mijn prullenbak.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 2 Oktober 2011
Hella Haasse is Donderdag overleden. 93 jaar. Na een kort ziekbed. 10 Augustus had ze een interview in De Groene Amsterdammer. Ze noemt het gesprek haar zwanenzang.
Ze kan niet meer schrijven:
--"Ik schrijf in mijn hoofd. Ik bedenk verhalen, of ik ze nu op papier zet of niet. Ik kan niet anders"
Zijn mensen individualistischer geworden?
--"Waren ze maar individualistisch. Het is eerder het tegenovergestelde, iedereen is bezig de laatste trends achterna te lopen ... "
Over Twitter:
--"... waar twitteren wij over? 'Ik sta bij de Bijenkorf'. (ze lacht hartelijk)"
Zo herinner ik mij haar. (100 woorden)
________________
Daan Heerma van Voss, Daniël van der Meer, 'Een heerlijk instrument, die shredder'
Interview met Hella S. Haasse, De Groene Amsterdammer, 10-08-2011
http://www.groene.nl/2011/32/een-heerlijk-instrument-die-shredder
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 3 Oktober 2011, Leids ontzet, 1574
Vandaag geen column. Ik ben te lang blijven mijmeren bij die ontzettende gebeurtenissen in 1574. Je kunt die het beste zelf nalezen. Ik heb er niets aan toe te voegen. Begin bij http://nl.wikipedia.org/wiki/Beleg_van_Leiden_(1573-1574), en je kunt niet ophouden.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 4 Oktober 2011
Vanmorgen besloot ik om 'geen tijd' te hebben voor mijn column. Ik moest maar eerst eens opschieten met 'al dat andere'. Ik had ook niet de rust om mij in iets anders te verdiepen dan 'dat'.
Nu is het avond, en ik heb zojuist een lekker tukje gedaan. Ik was helemaal leeg. 'Al dat andere' kan mij op dit moment geen bal meer schelen, en het is te vroeg om naar bed te gaan.
Ik zou mijn 'gedachten en gevoelens' kunnen belichten. Gedachten? En? Gevoelens? Gedachten zijn toch ook gevoelens? Even wispelturig, onbetrouwbaar en belangrijk?
Dat is een mooie inslaapmijmering. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 5 Oktober 2011
Vandaag geen column.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 6 Oktober 2011
Ik zit in tijdnood. Dat heb ik eindelijk toegegeven. Dat was even slikken. Ik haal deze week niet, en wellicht de volgende ook niet. Verdomme! Het plan om 'begin Oktober' weg te wezen, valt in duigen. Balen!
Die tegenslag dreigde al langer omdat ik bijna de hele maand September afwezig moest zijn. Nu stapelen zich 'toevallige' tegenslagen op. Ik ben twee dagen bezig geweest met de 130 meter irrigatieslang uit de knoop te halen. Balen!
Vanmiddag komt de tuinman om de platane mûrier winterklaar te maken, maar dat wordt helaas niet het slotakkoord. Gelukkig is het nog(!) prachtig weer. Proficiat! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 7 Oktober 2011
Het is gelukt. Vanmorgen heb ik drie uur gewandeld. Ik hikte al langer tegen de twee-uurgrens. Als ik die wilde overschrijden had ik weliswaar geen moeite met spieren en gewrichten, maar de andere dag, en soms dagen daarna, had ik een soort 'uitputtingsgevoel'. Dus 'eigenlijk' weet ik pas morgen of het is 'gelukt'.
Ik heb toen 'getheoretiseerd' dat het overtraining moest zijn: Ik ging er te hard tegenaan. De remedie daartegen is om bij training lange tijd heel streng ònder een bepaalde grens te blijven. Die grens had ik op anderhalf uur 'pittig dóórmarcheren' gezet. Dat heb ik twee maanden keurig volgehouden. Vanmorgen was dus de 'proef-op-de-som'. Drie uur! Ik zou wat minder 'pittig' lopen, en ook na anderhalf uur een goede pauze nemen. Dat is anders mijn oude gewoonte om altijd non-stop te lopen. Ook die 30 km in vijf uur naar Olargues tot verleden jaar.
Het was een heerlijke wandeling vanmorgen. Een beetje koel nog, maar al lekker zonnig. Ik wandelde naar Prades sur Vernazobre om bij Albert op de koffie te gaan, want hij is morgen jarig. De heenweg ging door het Bois de Cessenon waar ik de hele zomer niet was geweest omdat het buiten bereik van mijn 'anderhalf uur' lag. Ik liep langs een andere weg terug waarvan ik dacht dat die óók negen kilometer was.
Ik heb echter ook mijn stappentellertje, mijn Digi-Walker, in ere hersteld, en zo zag ik tot mijn verrassing dat die terugweg véél korter is.
--"Meten is Weten", is het aloude ingenieurs-adagium. Dat blijkt nu weer. Mijn tellertje gaf 8,54 km op de heenweg en terug 5,05. Ik deed dat in resp 100 en 67 minuten. Ik heb meteen even nagerekend of ik wat 'kalmer' had gelopen. Inderdaad. Mijn 'pittig' wandeltempo was altijd 6 km/u of ietsje meer. Nu wandelde ik aanzienlijk langzamer: Iets meer dan vijf op de heenweg en vier-en-een-half op de terugweg. Ik word dus 'rustiger'. Nu afwachten of morgen dat 'uitputtingsgevoel' uitblijft. Dáár gaat het om.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 8 Oktober 2011, Albert jarig!
In Le Monde van Donderdag werd mijn aandacht getrokken door een artikeltje dat begon met Salta, een stad in het Noorden van Argentinië waar ik het vorig jaar een extra dag verbleef op mijn doorreis naar Chili. Zulke herkenningen springen er altijd uit.
Het bleek een discussiestuk te zijn in de rubriek Décryptages Débats van Jean-Michel Bouvier, de vader van een van de twee Françaises die deze zomer nabij Salta zijn verkracht en vermoord door een groep van tenminste vier jongemannen. Beide vrouwen waren student aan het Institut des Hautes études de l'Amérique Latine (IHEAL) in Parijs. Zij hadden Zuid-Amerika vaker bezocht voor hun studie. Dat weekend maakten ze een randonnée pédestre in het reservaat Quebrada San Lorenzo nabij Salta.
De lijken zijn twee weken later gevonden. Het politierapport in Clarín van 18 Augustus is heel gedetailleerd. Cassandre, 29, en Houria, 24, waren typisch onafhankelijke meiden, brillantes et prudentes, zo rapporteert een studiegenoot in Le Parisien van 1 Augustus. Ook voor geen kleintje vervaard. Er moet hard gevochten zijn voor ze met een kogel door het hoofd werden gedood. In de vuist van een van hun zat nog een pluk haar van een van de 'boys'.
De vader van Cassandre, een hoge ambtenaar in Parijs, is door deze gebeurtenis geconfronteerd met de cultuur van 'féminicide', speciaal in Zuid-Amerika. Vrouwen worden vermoord omdat ze vrouw zijn. De massale vrouwenmoorden in 1993 in Mexico, die Wikipedia beschrijft onder Female homicides in Ciudad Juárez, is maar een voorbeeld. Zijn brief gaat vooral daarover. Bouvier vindt dat feminicide niet zomaar als het misdrijf, als 'moord' moet worden behandeld. Het is barbaars, en het moet worden behandeld als een 'misdaad tegen de mensheid'.
Zijn brief doet verslag van de eerste [politieke] stappen die hij heeft gezet om 'féminicide' als apart misdrijf in de Franse Code Pénal te krijgen. Hij is geïnspireerd door de dood van zijn dochter:
--"J'avais trouvé l'étendard du combat qui aurait fait la fierté de ma Cassandre".
[Ik vond het strijdvaandel dat mijn dochter Cassandre trots zou hebben gemaakt].
In het Argentijnse dagblad La Nación wordt dat zinnetje vertaald als:
--"Encontré la bandera de lucha que habría enorgullecido a mi Cassandre".
Verderop noemt hij zijn activiteiten 'Le Graal de mes vieux jours'.
De brief van Donderdag jl was vanmorgen al wereldwijd vertaald.
Bouvier maakt ook melding van het contact dat hij had met Cristina Kirchner, de Argentijnse presidente, op haar recente bezoek aan Parijs. Hij wil een stèle zetten op de plaats van het gebeurde als teken van een Frans-Argentijns verbond tegen féminicide.
_________________________
Jean-Michel Bouvier, père de Cassandre, Reconnaître le crime de féminicide, Le Monde 05.10.11
http://abonnes.lemonde.fr/idees/article/2011/10/05/reconnaitre-le-crime-de-feminicide_1582523_3232.html
Caroline Bruneau, Argentine : deux étudiantes -brillantes et prudentes-, Le Figaro, 01/08/2011
http://www.lefigaro.fr/international/2011/08/01/01003-20110801ARTFIG00281-argentine-deux-etudiantes-brillantes-et-prudentes.php
Timothée Boutry, Cassandre et Houria allaient faire de grandes choses, par FATIHA une étudiante de l'Institut des hautes études de l'Amérique latine, amie des deux victimes, Le Parisien, 01.08.2011
http://www.leparisien.fr/faits-divers/cassandre-et-houria-allaient-faire-de-grandes-choses-01-08-2011-1551389.php
En una carta, el padre de una de las turistas francesas asesinadas, recordó a su hija, La Nación, Miércoles 05 de octubre de 2011
http://www.lanacion.com.ar/1412102-carta
Jesús Rodríguez, Al menos 4 hombres golpearon y violaron a las turistas francesas, Clarín, 18/08/11
http://www.clarin.com/policiales/crimenes/hombres-golpearon-violaron-turistas-francesas_0_538146280.html
Heart-breaking letter from the father of one of the French tourists killed in Salta, M24Digital, October 5, 2011
http://m24digital.com/en/2011/10/05/heart-breaking-letter-from-the-father-of-one-of-the-french-tourists-killed-in-salta/
Wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/Female_homicides_in_Ciudad_Juárez
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 9 Oktober 2011
Vandaag zijn de 'interne' verkiezingen van de Socialistische Partij (PS) voor de presidentskandidaat. Dat 'interne' is nogal speciaal, want --als innovatie deze keer-- hoef je geen lid te zijn van de PS. De perscommentaren de laatste weken waren vaak slaapverwekkend, hoewel er veel interessante denkstof werd aangeboden. Voor mij gaat de prijs naar Christian Salmon [van 'storytelling'] die vanuit zijn 'War Room' wekelijks commentaar gaf vanuit de zijlijn. Als 'storyteller' let hij vaak meer op de beelden dan op de woorden, of ontmaskert de beelden achter de woorden. Zo ging zijn commentaar van 23 september over het uiterlijk van François Hollande onder de titel: Hollande passe l'épreuve de la balance. Hollande heeft niet alleen een nieuwe bril, maar hij is ook behoorlijk vermagerd. Dat werd hoog tijd. Maar hij schoot wèl omhoog in de peilingen.
Salmon herinnert ons aan de Ballad Of A Thin Man van Bob Dylan, waarmee Barack Obama zijn campagne in 2008 begeleidde. Dunne mannen hebben iets met macht. Roland Barthes vond mager willen zijn een naïeve vorm van intelligent willen lijken, maar Salmon wijst er op dat 'mager worden' inmiddels een teken van 'performance' is geworden. En dat steunt je image als presidentskandidaat. Hij verwijst echter ook naar Shakespeare waarin Julius Caesar wantrouwig kijkt naar de magere/lenige Cassius.
In zijn commentaar van gisteren, onder de titel La primaire au secours de la Ve République, is hij vol lof over de kwaliteit van de politieke discussie tussen de zes PS-candidaten. Dat is wellicht mogelijk gemaakt door het ontbreken van DSK.
--"Les débats télévisés ont constitué des moments de pédagogie politique qu'on ne croyait plus possibles à la télévision" . [De TV-debatten hadden momenten van politieke pedagogie die je daar niet meer voor mogelijk hield].
--"De kandidaten hadden een ècht debat gebaseerd op hun politieke oriëntatie, en niet op 'récits personnels'". [Dat kun je vertalen als 'voorgekookte vertellingen'].
Helaas, constateert Salmon, gingen de media daarin niet mee, en stelden zich ouderwets op door als een soort 'leergezag' [magistère] op te treden zoals vroeger De Kerk. Schoolmeesterachtig dus, waardoor de rijkdom van het debat verloren ging.
Het andere probleem dat Salmon met de debatten heeft, is dat wordt uitgegaan van een presidentschap dat als 'normaal' wordt beschouwd, maar het niet is. De Gaulle heeft indertijd onder penibele omstandigheden bijzonder grote volmachten naar de president geschoven, wat François Mitterrand indertijd een 'permanente staatsgreep' noemde. Mitterrand speelde dat nog redelijk soepel, maar Nicolas Sarkozy absorbeert de functies van de ministers en de minister-president. Hij begint ook al aardig veld te winnen op het 'onafhankelijke' terrein van de media, de wetgeving en de rechtspraak. Het is geen èchte dictatuur, vindt Salmon, meer een 'vormeloze democratie' die zichzelf doodt.
Salmon, als aartsverteller, vindt hiervoor ook een beeld: De mythische draak Ouroboros die zichzelf opeet vanaf zijn eigen staart: Hoe kunnen we dat duiden?
_______________________
Christian Salmon, La primaire au secours de la Ve République, Le Monde, Le magazine, 07.10.2011
http://www.lemonde.fr/m/article/2011/10/07/la-primaire-au-secours-de-la-ve-republique_1583387_1575563.html
Christian Salmon, Hollande passe l'épreuve de la balance, Le Monde, Le magazine, 23.09.2011
http://www.lemonde.fr/m/article/2011/09/23/hollande-passe-l-epreuve-de-la-balance_1576348_1575563.html
Ouroboros en zijn vele interpretaties: http://en.wikipedia.org/wiki/Ouroboros
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 10 Oktober 2011
De platane mûrier is gesnoeid. Het pak bladeren dat het huis beschermde tegen de zomerzon, is niet meer nodig. Kale kronkelige takken steken nu af tegen de wolkenloze blauwe lucht. Maar niet onze diep-blauwe zomerlucht. Meer dat typische Provence-blauw, een stuk bleker. Ons blauw lijkt op dat diep-blauwe van de Spaanse kusten.
Zonder bladerdak, en zonder diep-blauw, voel ik mij opeens een vreemde. Vanmorgen stond Orion al verticaal en Sirius ruim boven de horizon. Dat hoort bij een andere plek op deze wereld. Wat doe ik hier nog? Ik ben een ontheemde nomade; een verdwaalde trekvogel.
Gomera, here I come! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 11 Oktober 2011
Ik heb al eerder geschreven over 'babyroof' in Spanje en Argentinië. In de 'gewone' versie gaat het om geheime pensions waar meiden uit hogere standen die ongewenst zwanger zijn, konden bevallen, en waar de baby 'in goede handen' achterbleef. Niet altijd naar de wens van de jonge moeder, zoals ik 11 maart van dit jaar schreef over Dolores Chumillas uit Murcia waarvan de baby voor 200.000 pesetas [1200 euros] achter haar rug om werd verkocht aan een onbekende.
In zekere zin was het laten verdwijnen van baby's van 'communisten' tijdens het Franco-regiem een misdadige versie daarvan, met de rechtvaardiging dat deze baby's op deze manier een 'goede opvoeding' zouden krijgen, dwz 'niet communistisch'.
Een paar dagen geleden komt NYT met een artikel over de Argentijnse versie waarover ik 26 maart 2010 schreef toen ik in Yerba Buena [Argentinië] verbleef. Behalve Las Madres de Plazo de Mayo, was er in 1977 ook een beweging ontstaan onder de naam van Las Abuelas de Plazo de Mayo [abuela=grootmoeder] van vrouwen die aanboden om voor de baby's van hun gevangen genomen dochters te zorgen. Hoe naïef in eerste instantie, want babyroof was deel van het perfide plan.
De Abuelas hebben hun actie sindsdien voortgezet. Het gaat om zo'n vijfhonderd verdwijningen. Voor 35 concrete gevallen staan nu voor de rechter Jorge Rafael Videla, de ex-dictator, en tien andere officieren die verantwoordelijk waren voor die verdwijningen.
NYT vertelt echter het verhaal van Luitenant Kolonel Hernán Tetzlaff, een van de officieren van het martelcentrum die een 'communistisch' echtpaar martelt en doodt, en zich in Mei 1976 de vier maanden oude baby toeëigent. Het echtpaar Tetzlaff voedt hun 'dochter' op onder de naam María Sol Tetzlaff met vervalste geboortebewijzen.
Victoria Montenegro, want dat is haar eigenlijke naam, wil niet weten van haar herkomst als dat rond haar 15de via DNA-onderzoek duidelijk wordt.
--'Het zijn leugens', houden haar 'ouders' haar voor. Daar houdt ze het bij.
Pas in 2000, als ze 23 is, en getrouwd, bekent haar vader haar de ware toedracht. Maar zij blijft het als haar taak zien haar 'vader' uit de gevangenis te krijgen. Zij blijft tot zijn dood in 2003 haar 'vader' in de gevangenis bezoeken.
Haar acceptatie-proces begint daarna. Zij leert haar biologische familie kennen. Ze heeft moeite om haar drie zoons te vertellen dat hun grootvader geen dappere soldaat was, maar een moordenaar. Toen zij kortgeleden optrad als getuige bij de processen [ze is nu 35] gebruikte zij voor het eerst haar eigenlijke naam: Victoria Montenegro.
--'It was very liberating', zei ze er zelf van.
__________________________
ALEXEI BARRIONUEVO, Daughter of 'Dirty War', Raised by Man Who Killed Her Parents, NYT, October 8, 2011
http://www.nytimes.com/2011/10/09/world/americas/argentinas-daughter-of-dirty-war-raised-by-man-who-killed-her-parents.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 12 Oktober 2011, Ad èn Sylvia jarig!
De tieners van Martha Rose Shulman, de culi-redaktrice van NYT, hebben altijd honger, maar zijn zo druk dat ze geen tijd hebben voor een maaltijd. Liever 'bars and cookies'.
--"Oké, maar dan kwaliteit", besloot ze, en zocht vijf recepten bijeen met 'food value'. Daar heeft ze verstand van.
Ik mail het artikel naar mijn dochter met: 'Is dat wat voor jouw tieners?'
--"Oké, mijn lievelingsactie, koekjes bakken", lees ik per kerende post.
--"Wat prachtig", schrijf ik terug, "een moeder die lieverkoekjes bakt voor haar tieners. Ik hou mij aanbevolen voor proef-cookies per postpakketje". (100 woorden)
________________________
TARA PARKER-POPE, Feeding Teenagers With Cookies and Bars, NYT, October 7, 2011
http://well.blogs.nytimes.com/2011/10/07/feeding-teenagers-with-cookies-and-bars/
MARTHA ROSE SHULMAN, Recipes for Health, NYT, October 4, 2011
Coconut Granola Bars: http://www.nytimes.com/2011/10/07/health/nutrition/07recipehealth.html
Crisp Peanut Butter Sandwich Cookies: http://www.nytimes.com/2011/10/05/health/nutrition/05recipehealth.html
Chocolate Pecan Bars: http://www.nytimes.com/2011/10/06/health/nutrition/06recipehealth.html
Sesame Coconut Bars: http://www.nytimes.com/2011/10/04/health/nutrition/04recipehealth.html
Seeded Whole-Wheat Scones: http://www.nytimes.com/2011/10/03/health/nutrition/03recipehealth.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 13 Oktober 2011
In een kort ingezonden stukje in Harper's Magazine van deze maand, raakt Nathaniel Borenstein een modern thema, namelijk dat van het algemene verlies van privacy. Hij wijst slechts op een enkel aspect daarvan, en bovendien op 'de' oplossing.
Slim, want op die manier worden we aan het denken gezet.
Hij stelt dat in Het Westen onze gevoeligheden vooral worden bepaald door het feit dat velen van ons betrokken zijn bij gedrag dat niet door de meerderheid wordt geaccepteerd. Wij verlangen daarom naar privacy, want dan kunnen we dat gedrag verbergen, en worden we behoed voor stigmatisering.
Maar, zegt hij, het zijn nog maar achterhoede-gevechten. De strijd om privacy is verloren. Laten we onze aandacht richten op tolerantie en:
--" ... promote acceptance of human diversity. Tolerance renders privacy less important".
Dat is zijn besluit.
Ik knik tevreden, tot ik mij afvraag welke 'tolerantie' hij bedoelt. Bedoelt hij de romantische 'respect-tolerantie' waarvan ik 11 April van dit jaar nog zei:
--"Ik heb vaker geschreven over 'Dutch tolerance' en hoe Margriet de Moor Habermas uit de droom hielp dat 'tolerantie' was gebaseerd op wederzijds respect. Het was 'zuiver zakelijk'".
Die dag haalde ik de oorspronkelijke denkers over die 'tolerantie' aan, en ondersteunde op die manier nog eens wat ik op 20 April 2010 had geschreven, namelijk:
--" ... in 'Holland' [waren] de protestanten en katholieken in een felle haat-en-nijd oorlog gewikkeld, en dat die 'tolerantie' bepaald niet voortvloeide uit 'respect voor andermans mening'. Maar het was wèl het klimaat waar een vrijdenker als Baruch Spinoza kon gedijen. [Tot de joodse gemeenschap in Amsterdam het 'welletjes' vond]".
Hier raken we aan een ander aspect wat Borenstein over het hoofd ziet door zijn 'romantische' visie dat tolerantie privacy 'less important' zal maken. Privacy heeft een eigen autonome waarde voor de maatschappij. Zonder privacy kunnen baanbrekende nieuwe ideeën niet tot stand komen. Ze worden in de kiem gesmoord, daar helpt 'tolerantie' niet tegen. Ik neem als voorbeeld de recente discussie over de 'plaszak' voor de WC-loze Sprinter. Nou en? Misschien is het een slecht of onmogelijk idee, maar het is deel van een creatieve discussie die wellicht tot heel andere oplossingen had kunnen leiden. Zo'n discussie, om vruchtbaar te kunnen zijn, eist 'privacy', geen publieke toets op 'belachelijkheid'.
En dan zijn er nog de opvattingen van Theodore Dalrymple die ik 28 September jl aanhaalde. Hij plaatst het hele probleem in de context van onze 'sentimentaliteits- en slachtofferitis-cultuur' en stelt:
--"Onze eis op het recht om te doen wat we willen zonder er nadelige gevolgen van te dragen. [...] We eisen bescherming tegen de afkeer van anderen voor wat wij doen"
Terecht wijst Dalrymple er zodoende op dat 'persoonlijke moed' tot hetzelfde complex behoort als 'tolerantie' en 'privacy'.
Bedankt, Nathaniel Borenstein, voor deze nadenkertjes. Tolerantie zal helpen, maar kan privacy niet vervangen. Daarvoor moeten we blijven waken en vechten.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 14 Oktober 2011
Sinds ik terug ben van mijn verjaardagsbezoek aan NL --en dat is alweer twee weken geleden-- ben ik chaotisch aan het opruimen. Ik heb nog steeds geen overzicht, en ook geen oplossing voor de problemen die daarbij zijn gerezen. Daarom kan ik de vertrekdatum nog niet vaststellen.
Gelukkig hebben we uitstekend weer, en midden op de dag is het zelfs warm. Anders zou dit gedwongen verblijf fataal zijn voor mijn conditie. Het is ieder jaar een beetje zo, want mijn verblijf in Cessenon is altijd een beetje meer 'thuis' dan mijn andere plekken. Er is een tuin, er zijn logé's en ik ga van hier uit naar NL. Drie keer zelfs dit jaar. Er is hier inherent weinig tijd voor bezinning en voor het op orde houden van huis en tuin.
Maar dit jaar kwam mijn overmoed op het gebied van 'moderne middelen' erbij. In Juni [17 18] schreef ik over de 'devil's details' van het leerproces bij mijn overgang op Linux en op een nieuw notebook. Het kwam er op neer dat ik mij beperkte tot het aller- allernoodzakelijkste: Mijn Dagboek en de lopende correspondenties. Dat lukte.
Ik kocht ook een Android omdat ik daarmee sommige Linux eigenschappen beter kon benutten. Dat was zo, maar ik moest daarvoor wèl mijn hele adressenbestand reorganiseren. En dan tel ik niet de speel- en leertijd om dat 'nieuwe speeltje' onder de knie te krijgen. Nu schrijf ik de problemen maar eens op. Dat helpt ... hoop ik.
Ik had mijn oude notebook [met XP] vervangen omdat er te weinig ruimte was om mijn documenten goed te organiseren. Maar verder was het een handig ding, en ik behielp mij met diverse DVD's, en USB-sticks als back up. Dat vroeg weinig kofferruimte. Het werd nogal chaotisch wegens de overlappingen. Ik verloor het overzicht. Daarom maakte ik van de overgang naar Linux gebruik om alle DVD's en USB's hier op mijn stationaire computer te zetten om dat 'later' opgeschoond op het nieuwe notebook te zetten.
En dáár ging het fout. Het gaat vooral om de documenten. Muziek is OK. Foto's zijn sowieso overzichtelijker ook al zijn het er 18 duizend. Toen ik alle overlappingen er moeizaam uit had gehaald, had ik nog tegen de zeven Giga en telde 17 duizend documenten. Dat was een paar dagen geleden. Toen ik dat op mijn nieuw notebook wilde overhevelen, ontdekte ik dat onder Linux geen zoekfunctie bestaat van de Windows-kwaliteit. Althans, die heb ik nog niet gevonden.
Waarom ontdekte ik dat niet eerder? Logisch! In de periode dat ik mij tot het allernoodzakelijkste beperkte, zoals ik hierboven schreef, stond het oude notebook [met XP] en de stationaire computer [met Windows 7] binnen handbereik op mijn werktafel.
Wat zijn 'nu' de mogelijkheden? Op de nieuwe notebook staat zowel Windows 7 als Linux. Als ik Linux afsluit, en Windows 7 opstart, kan ik in mijn documenten zoeken, maar om dit telkens te doen als ik tijdens het schrijven 'even' iets wil natrekken .... ??
Ik kan óók de oude XP meenemen, en met twee computers reizen .... ??
Stilletjes hoopte ik dat ik de losse harde schijf, die ik sowieso in mijn koffer meeneem, met een zoekmachine van voldoende kwaliteiten kon uitrusten. Dat hangt nog ..... ??
Hoe dan ook, de chaos is enigszins opgeklaard. Een [goede] oplossing is er nog niet.
Maar jullie weten nu wèl waarom ik nog rondhang in herfstig Cessenon sur Orb. Mocht je een goed idee hebben .... dan graag.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 15 Oktober 2011, Theo en Jacques jarig!
--"Vous êtes libres face aux sondages ... ", zei Martine Aubry tegen het eind van het debat met François Hollande afgelopen Donderdag. ['opininie peilingen verplichten u niet' of 'laat je niet kisten door opiniepeilingen' ]
Inderdaad, dat is het grote gevaar. Het '...' publiek, het 'stemvee' zogezegd, analyseert niet, maar kijkt naar wat 'de anderen' doen om zich aan te sluiten bij 'de overwinnaars'.
De Primaires van de socialisten was als geheel een lesje politiek nadenken. Het zou jammer zijn dat het nu vertroebeld zou worden door dit soort demagogie. Maar toch speelt het. De media doen er aan mee, zoals ik 9 Oktober noteerde. De 'sondages' voorspellen een 54% overwinning voor Hollande, met de resterende 46% voor Aubry.
Morgen zullen we het weten.
Het andere zinnetje wat mij is bijgebleven van dat debat is ook van Aubry: Je m'adresse aux femmes parce que vous saurez que s'il y a une femme à l'Elysée, plus aucun poste en France ne pourra être refusé à une femme parce qu'elle est une femme. [Ik richt mij tot de vrouwen, want jullie weten dat als er een vrouw president is, zal geen enkele functie in Frankrijk aan een vrouw geweigerd kunnen worden omdat ze vrouw is.]
Dat verwijst naar ongeveer dezelfde logica als die van het stemvee, alleen speelt dit binnen het 'cordon van notabelen' waarvan ik de werking 5 en 14 November van het vorig jaar heb beschreven in aansluiting bij analyses van Michel Crozier en Corinne Maier. Dat 'cordon' werkt op allerlei fronten, en is bovendien een zaak van mannen.
--'La France, un truc de mecs' [mec= potige kerel, vent, gozer], citeerde ik Maier naar aanleiding van een artikel van Katrin Bennhold in NYT. Naast de benijdenswaardige voordelen die de vrouw in Frankrijk geniet, wordt haar de toegang tot de hogere rangen, en tot gelijkheid in het algemeen, pertinent ontzegd, is de teneur van haar analyse.
Op 24 en 27 November beschreef ik de rol van het 'cordon' in het onzichtbaar houden van het farma-schandaal Mediator dat tot op heden nog 'duistere plekken' vertoont. Twee weken later, 12 December, kon ik de rol van het 'cordon' beschrijven in het onderwijs.
Kortom, het 'cordon' werkt op alle fronten, en, wat belangrijker is, Hollande is er 'deel' van. Hij is een 'product' van het cordon.
Aubry heeft gelijkwaardige opleidingen genoten. Zij is van Sciences Po en ENA. Niet gering!! Als man zou ze zeker bij het 'cordon' hebben gehoord. Maar nu, in dit debat waarschuwt ze Hollande, en het publiek met een nogal grof [mannen]woord:
--"Ces gens essaient de nous empapaouter" [d.i. proberen ons te 'verneuken' in de grove NLse betekenis. In onze regio, in het occitan, hoor ik het vaker als 'empapautar'.]
'Ces gens', slaat op dat 'cordon van notabelen'. Als er deze geen vrouw op het Elisée komt, zal het glazen plafond in Frankrijk weer een stukje zakken. Die zien een vrouw niet zitten.
Duimen dus voor Martine Aubry!! [Gelukkig heeft DSK zichzelf onschadelijk gemaakt.]
_______________________
EN DIRECT. Le match des meetings PS : 'vous êtes libres face aux sondages', lance Aubry, Le Parisien, 13.10.2011
http://www.leparisien.fr/election-presidentielle-2012/en-direct-le-match-des-meetings-ps-vous-etes-libres-face-aux-sondages-lance-aubry-13-10-2011-1651090.php
Ces gens là essaient de nous empapaouter YouTube van Le Figaro, www.youtube.com/watch?v=IpoO0KTlXzI
Empapaouter: http://fr.wiktionary.org/wiki/empapaouter
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 16 Oktober 2011, San Gerardo Maiella
Iedereen probeert het wereldwijde protest van de 'verontwaardigden' à la Stéphane Hessel te duiden. Of moeten we Occupy Wall Street en de Arabische Lente als totaal gescheiden fenomenen beschouwen? Of moeten we Global Warming, de recente opleving van aardbevingen, en de vulkaanerupties er ook bij betrekken?
Of komt het 'alleen maar' door onze opgefokte informatietechnologie dat we deze dingen tegelijk zien? Kortom, zien we spoken? Was dat altijd al zo? En zagen we het niet?
Of is deze laatste opmerking typisch een 'bewijs' dat er wèl belangrijke dingen staan te gebeuren. We zien het intuïtief, maar ons verstand weigert vooralsnog. Zijn we, precies als bij een rouwproces in Fase 1? In de 'ontkenning'? Allemaal vragen, vragen, vragen.
Een serieuze analist van Grote Lijnen In Het Wereldgebeuren, zoals Thomas L. Friedman, die in 2004 een opmerkelijke analyse maakte van de globalisatie met een boek onder de titel The World Is Flat, vindt dat er inderdaad 'iets' aan het gebeuren is. Het zijn geen spoken.
In NYT van een paar dagen geleden beschrijft hij onder de titel "Something's Happening Here" twee recente boeken van serieuze analisten die het erover eens zijn dat er ingrijpende dingen staan te gebeuren, maar de een ziet het als een doemscenario [met in het verre verschiet mogelijk een paar lichtpuntjes] en de ander ziet hoopvolle ontwikkelingslijnen [met slechts enkele donkere wolken die dat verbergen].
Innovatie- & creativiteitsspecialisten zijn vertrouwd met die tegenstelling: Betekent het Chinese teken voor 'chaos' niet tevens 'kans'?
Het boek van Paul Gilding, The Great Disruption is volgens Friedman 'threat-based'. Gilding wijst op onze ongebreidelde economische groei met ondoelmatige democratie die onze planeet overbelast waardoor we onszelf opeten. Het beeld dus van de mythische draak Ouroboros die zichzelf opeet vanaf zijn eigen staart, dat ik de vorige Zondag noteerde. Volgens Gilding moeten we de Occupy Wall Street beweging niet kwalijk nemen dat ze geen duidelijke politieke doelen heeft. Het is als het jongetje dat roept dat de keizer geen kleren aanheeft. Dat was toen het allergrootste taboe. Nu ook.
Het boek van John Hagel III, "The Power of Pull", is volgens Friedman opportunity-based. We zitten 'gewoon' in de eerste fasen van een "Big Shift" vindt Hagel, waarin globalisatie en informatietechnologie samen een 'big shift' veroorzaken. Niks aan de hand! De problemen ontstaan omdat we nog met instituten en praktijken leven die steeds meer 'dysfunctional' zijn. De opkomst van deze protesten is dus geen verrassing. Maar de kracht van informatietechnologie zal ons erdoorheen trekken.
Friedman vindt het twee prachtige vertellingen: Two master narratives. Zijn hart ligt bij Hagel, en hij ontkent niet de gevaren die Gilding aanwijst.
Wat had je meer gewild dan two narratives.? Master narratives zelfs?
Daar doen we het maar mee.
_________________________________
THOMAS L. FRIEDMAN, Something’s Happening Here, NYT, October 11, 2011
http://www.nytimes.com/2011/10/12/opinion/theres-something-happening-here.html
Paul Gilding, The Great Disruption, A bracing assessment of the planetary crisis that we can no longer avoid-and the once-in-an-epoch chance it offers to build a better world: http://paulgilding.com/the-great-disruption
Hagel III, John, The Power of Pull: How Small Moves, Smartly Made, Can Set Big Things in Motion
http://books.google.com/books/about/The_Power_of_Pull.html?id=YC0rQ_2t598C
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 17 Oktober 2011
--" ... wanneer wij mensen stuiten op de grenzen van onze kennis [... ] heffen we die spanning op door het leven en de wereld in heldere, handzame ideeën, reductionistische categorieën, specifieke vocabulaires en voorverpakte verhalen te persen ... "
Dit citaat vond ik in de inleiding van het nieuwe boek van Nassim Nicholas Taleb, Het bed van Procrustes. Hij is de man die furore maakte met De Zwarte Zwaan, De impact van het hoogst onwaarschijnlijke. Wat storytelling in het politieke leven is, is het bouwen van [mathematische] modellen in de wetenschap. Ze geven de illusie van zekerheid. Dat sloot mooi aan bij mijn column van gisteren met twee 'master narratives' over de 'big shift'.
Miek reageerde met de 'vertelling' van de Maya kalender, waarin ze weliswaar zelf niet gelooft, maar die in haar omgeving wordt aangehangen. Die ziet in het jaar 2012 veel natuurrampen en een 'big shift' met een aanzet voor een nieuwe tijd. Het zij zo.
Ik probeer deze samenloop van omstandigheden wat te relativeren door mij te realiseren dat wij onze eigen tijd door een microscoop zien en meemaken. 'Andermans tijden' zien we door onze oogharen of weten er niet van. De wereld was in 1755 geschokt door de aardbeving die Lissabon verwoeste. Het inspireerde Voltaire tot Candide. Toen ik eens op een zakenreis strandde in Lissabon, had ik rustig de tijd om mij te verdiepen in de details van die verwoesting. Omdat ik zelf de verwoesting van een binnenstad van nabij had meegemaakt [Venlo in 1944 werd méér verwoest dan Caen!], had ik wellicht speciale antennes om het 'meemaken' van die bewoners te begrijpen. Toen werd mijn idee over die microscoop geboren. 'Onze tijd ligt onder het vergrootglas', ontdekte ik, en dat helpt mij 'rampen' te relativeren.
Ik amuseer mij dan ook kostelijk met de aforismen die Taleb aanreikt om ons te laten zien dat we onze oren meer laten hangen naar een troostend 'model', het Procustesbed, dan naar de werkelijkheid. Daar passen we graag de werkelijkheid bij aan:
***Farmaceutische ondernemingen zijn beter in het uitvinden van ziekten die passen bij bestaande geneesmiddelen dan in het uitvinden van geneesmiddelen die passen bij bestaande ziekten.
***Zo beseffen weinig mensen dat we de hersenen van schoolkinderen veranderen met medicijnen teneinde ze aan te passen aan de leerstof, in plaats van andersom.
***In de wetenschap moet je de wereld begrijpen; in het zakenleven moet je anderen de wereld verkeerd laten begrijpen.
***Ingenieurs kunnen rekenen, maar niet definiëren, wiskundigen kunnen definiëren, maar niet rekenen, economen kunnen definiëren noch rekenen.
***De persoon die je het minst graag tegenspreekt, ben jij zelf.
Ik vond dat fraais via een boekbespreking in de NRC van Zaterdag, maar op de site van de uitgeverij kun je bladeren in het boek. Moet je doen!! Daar staan er nog veel meer.
____________________
Steven de Jong, Op een dag word je wakker. In de gevangenis die samenleving heet, NRC, Wetenschap, 15 oktober 2011
http://www.nrc.nl/nieuws/2011/10/15/op-een-dag-word-je-wakker-in-de-gevangenis-die-samenleving-heet/
Nassim Nicholas Taleb, Het bed van Procrustes, Filosofische en praktische aforismen, Uitgeverij Nieuwezijds, 2011, ISBN 9789057123375, 144 pag., Paperback, € 9,95
http://www.nieuwezijds.nl/Boek/9789057123375/Het-bed-van-Procrustes/
BLADEREN: http://www.nieuwezijds.nl/Boek/9789057123375/Het-bed-van-Procrustes/Blader/
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 18 Oktober 2011, Yvonne jarig!
Even kort-door-de-bocht met nog een paar aforismen. Per slot ligt mijn hoogste urgentie deze dagen niet bij het schrijven van degelijke columns maar bij 'opruimen en wegwezen'.
***De toets voor de originaliteit van een idee is niet het ontbreken van een voorganger, maar het bestaan van vele maar tegenstrijdige voorgangers.
***Een erudiet persoon is iemand die minder laat zien dan hij weet; journalisten en consultants doen het tegenovergestelde.
***Mensen die denken dat het bij religie gaat om 'geloof', begrijpen niet wat religie is, en niet wat geloof is.
***Als je 's morgens bij het opstaan min of meer precies weet hoe je dag er uit zal zien, ben je een beetje dood -- hoe groter de precisie, hoe meer dood je bent.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 19 Oktober 2011
Geen column vandaag.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 20 Oktober 2011
Iedere morgen denk ik dat ik die avond zover zal zijn dat ik een vertrekdatum kan vaststellen. Dat is al dagenlang zo. Maar ieder keer moet ik 's avonds zeggen 'mañana'.
Maar gisteren zou de grote slag geslagen worden. Mijn Linux back up was na de eerder beschreven paniek in rustiger vaarwater gekomen, en ook voor de zoekfunctie vond ik een oplossing. Met de problemen van de Android die de vorige week opdoken, had ik na nutteloos tijdverlies korte metten gemaakt. Afschaffen!! Althans voorlopig, en terugkeren naar mijn oude foontjes om verder tijdverlies te voorkomen. Jammer van het vele monnikenwerk dat ik had gestoken in het reorganiseren van mijn adressen en 'notes' die mooi gesynchroniseerd op mijn kleinduimptje-scherm verschenen. Ik heb alles weer ouderwets geprint en in mijn zakagenda gestoken, want de WiFi van de Smartphone liet het afweten. Dat zoek ik later wel eens uit.
Gisteren zou ik de definitieve back up maken van mijn noeste monnikenwerk op mijn stationaire computer. Het ging om alle documenten, mijn hele reis-bibliotheek zogezegd. Ik zou die op mijn Linux zetten en ook op een losse harde schijf die ik mee kon nemen. Om geen tijd te verliezen sloeg ik mijn column over.
Metéén sloeg de eerste pech toe. De losse harde schijf weigerde, en het was al tegen de middag dat ik mij erbij neerlegde. Wat doen? Naar Béziers gaan om een nieuwe te kopen? Ik leef zonder auto. Dus taxi's nemen of auto huren? Snel nam ik een beter besluit. Het programma AllwaySync waarmee ik al enkele jaren mijn back ups synchroniseer, levert er nu een stukje 'cloud' bij voor $5 per maand. Dat is de prijs van taxi heen-en-weer naar Béziers voor een heel jaar. Het was zelfs beter dan de losse harde schijf van mijn plan van die ochtend.
's Middags ging ik aan de slag. Om drie uur begon het opladen naar de pasverworven 'cloud'. Tevreden ruimde ik in de wachttijd alvast de laatste papieren van mijn werktafel. Als alles 'in de lucht' zou zitten, zou ik een ticket kunnen kopen op het Internet.
Het wachten duurde lang. Om zes uur was pas acht procent van de zeven Giga opgeladen. Het zou dus de hele nacht moeten doordraaien. Dus wéér mañana. Voor ik naar bed ging, keek ik nog eens. De tien procent was nog niet bereikt. Hoopvol dacht ik dat het aan de overbezette avonduren zou liggen, dus vannacht zou het wel sneller gaan.
Om drie uur werd ik wakker voor een sanitaire stop. Ik keek even --hoopvol-- naar de vorderingen. Noppes! De computer was om kwart voor twee gecrasht. Ik was meteen klaar wakker.
Gelukkig heeft mijn stationaire computer een 'ghost disk', en daarmee kon ik de verloren documenten herstellen. Maar nu? Alsnog met taxi's naar Béziers racen om een nieuwe harde schijf te kopen? Ik scharrelde in mijn koffer en vond een Compact Flash van zestien Giga die ik wel vrij kan maken. Dat is nu het plan.
Maar ik wilde eerst nog wat slapen. Dat lukte niet. Ook niet met een Sudoku of meditatie. Dus zit ik nu dit stukje te schrijven.
Hopelijk ben ik vanavond zover dat ik een vertrekdatum kan vaststellen.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 21 Oktober 2011
Mijn verhaal van gisteren was een rampenverhaal, en het leek een happy ending te hebben. De losse harde schijf was stuk. Geen tijd om een nieuwe te kopen, maar ik had nog een Compact Flash van 16 Giga waar ik mijn monnikenwerk van deze laatste weken kon opbergen en overbrengen op mijn Linux notebook. Het ging om ruim zes Giga documenten, zonder foto's en muziek. Die Compact Flash was OK daarvoor, en zou de losse harde schijf kunnen vervangen voor transport en back up.
Na mijn stukje deed ik nog een tukje om de nachtmerrie te temmen, en ging aan de slag met dat plan. Noppes!!
Door de crash waren alle USB-aansluitingen stuk. Mijn vaste PC was opeens doof, stom en 'autistisch' geworden. Mijn monnikenwerk zat er keurig in, zelfs met back up op de ghost disk. Maar ik kon er niet bij. Wéér paniek!
Wat kon ik doen? Mijn buurman-vakman was op reis. Voor een reparateur was het te kort dag. Ik kon kiezen tussen het bouwen van een lokaal netwerk, of alsnog doen waar de machine op gecrasht was: Opladen op mijn pasverworven cloud.
Ik koos het laatste. Daarvan zou ik het 'later' kunnen downloaden op mijn notebook. Om kwart voor zes startte ik. Zou die weer crashen?
Nu is het 24 uur later, en 54% is opgeladen. Tot nu toe gaat het goed. Als het zo verder sukkelt, en er verder niets gebeurt, moet ik dus nog 20 uur.
De rest van de ochtend had ik weinig concentratie. Na de siësta trok het bij, en ik verdiepte mij nog in het bouwen van een Lokaal Netwerk, maar dat ging mij boven de pet. Peter kwam nog met een creatieve 'solution of last resort':
--"Demonteer de harde schijf en monteer die La Gomera in een [gast] computer".
Alles downloaden wordt het volgende probleem. Hoe krijg ik die documenten alsnog op mijn Linux notebook? Daar ging het om. Misschien komt mijn buurman-vakman nog terug in het weekend en repareert hij de USB-aansluitingen. Zo niet, dan moet ik in La Gomera een snelle download verbinding opzoeken. Deze lange oplaadtijden hebben mij aan het denken gezet over de praktijk van de 'cloud'. Je moet er een 'pittige' aansluiting voor hebben. Ik beschik hier over een 'gewone' ADSL van 1 megabit per sec. Peter rekende mij voor dat ik dan op 450 megabyte per uur kan rekenen, maar in dit proces schommelt het rond 150 megabyte per uur. Ik krijg dus maar een derde. Hoe 'normaal' is dat?
Vanavond laat, of zeker morgenvroeg, kan ik zeggen of de operatie is geslaagd, of dat ik Peter's 'solution of last resort' moet toepassen.
Intussen realiseer ik mij dat ik Maandag schreef over zwarte zwanen, en 'de impact van het hoogst onwaarschijnlijke'. Mijn vader, die vandaag 113 zou zijn geworden, zei altijd: "Prijs de dag niet voor de avond". Ik ben niet helemaal gerust, en durf geen vertrekdatum vast te stellen. Eergisteren regende het voor het eerst. Nu schijnt de zon weer, maar het is opeens veel kouder geworden.
Ik moet nu toch echt wegwezen.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 22 Oktober 2011
Laat ik het maar over wat anders hebben; over het weer bijvoorbeeld, of over de toekomst van Libië, want mijn belangrijkste zorg lijkt zo totaal in de soep gelopen, dat ik er geen woorden voor heb. Na 37 uur afwachten was gisteravond 93% opgeladen. Het had de hele dag lekker gelopen. Toen crashte de zaak. Nu ziet het er naar uit dat het weer veertig uur
moet duren. Lâmaar.
Gistermorgen hadden we de eerste nachtvorst. Vanmorgen niet, want het is bewolkt, en er is bovendien regen voorspeld. Libië is trouwens ook heel interessant. Dat vindt jij vast ook wel, nietwaar? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 23 Oktober 2011
Mijn sombere gedachten van gistermorgen pakten gelukkig niet helemaal zo uit. In plaats van weer veertig uur wachten duurde het zeven uur. Toen was de mijlpaal bereikt. Medelevende mails van Peter, Erik, Enno, Henk en Julie hadden mij op koers gehouden.
Enno citeerde nog Neil Young: "Don't let it bring you down".
Laat op de middag viel het Poem-A-Day binnen. Iets heel simpels van Ralph Waldo Emerson. Wat is er ongecompliceerder dan water? Daar had ik precies behoefte aan.

Water
The water understands
Civilization well;
It wets my foot, but prettily,
It chills my life, but wittily,
It is not disconcerted,
It is not broken-hearted:
Well used, it decketh joy,
Adorneth, doubleth joy:
Ill used, it will destroy,
In perfect time and measure
With a face of golden pleasure
Elegantly destroy.

Cessenon sur Orb, Maandag, 24 Oktober 2011
--"Wie ongelimiteerde groei voorstaat op een eindige planeet is òf gek òf econoom", citeerde ik 25 Maart Serge Latouche, de franse denker over 'décroissance'.
Dat moeten dan 'economen' zijn die de grote meester Schumpeter niet hebben gelezen, want die voorspelde de ondergang van het kapitalisme als het succesvol zou zijn.
Het was succesvol, en de recensenten van het boek met speciaal die hoofdstukken krijgen de indruk dat het niet in dertiger jaren maar kortgeleden is geschreven. Zozeer klopt de voorspelling.
'Can Capitalism Survive?', is de titel. De Franse vertaling is nu verschenen.
Vooral de Engelse recensie is heel informatief. (100 woorden)
_____________
Joseph Schumpeter, Can Capitalism Survive? Creative Destruction and the Global Economy, New York, Harper, 2009
Joseph Schumpeter, Le capitalisme peut-il survivre?, Payot, 206 pages.
Engelse resensie: Matt McCaffrey, Can Capitalism Survive?, Mises Daily, November 04, 2009, http://mises.org/daily/3833
Franse resensie: Philippe Arnaud, Le Capitalisme peut-il survivre, de Joseph Schumpeter, LE MONDE ECONOMIE, 17.10.11
http://www.lemonde.fr/idees/article/2011/10/17/le-capitalisme-peut-il-survivre-de-joseph-schumpeter_1588785_3232.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 25 Oktober 2011
Courrier International, die altijd uit de buitenlandse pers weet te halen wat in Frankrijk 'niet zó' is, haalde nu Il Giornale aan, le quotidien de la famille Berlusconi. Daarin wordt de smalende/ meewarige glimlach van Sarkozy, op een vraag over de financiële betrouwbaarheid van Italië, vergeleken met de kopstoot van Zinedine Zidane tijdens de World Cup 2006 waarmee de Italiaan Marco Materazzi tegen de vlakte ging.
--"I francesi hanno un brutto vizio" [De Fransen hebben een slechte gewoonte], zo begint het artikel. Courrier International vertaalt dat, minder persoonlijk, als:
--"Certaines mauvaises habitudes ont la vie dure" [Sommige slechte gewoonten hebben een taai leven].
Dan gaat het artikel verder met de Italiaanse frustratie:
--"Quand les Français se trouvent en difficulté devant les Italiens, ils perdent toute mesure et deviennent arrogants. Ils se mettent à distribuer des coups de tête, pensant ainsi résoudre les problèmes"
[Als Fransen zich in moeilijkheden bevinden tegenover Italianen, verliezen ze alle gevoel voor verhoudingen en worden arrogant. Ze gaan kopstoten uitdelen en denken zo de problemen op te lossen]
Dat is dan een mooie schimpscheut, en wellicht opluchtend voor de Italianen. Maar de vergelijking is wat scheef, ook al halen ze er de rire hystérique bij die ze allebei zouden hebben vertoont vlak voor 'de kopstoot'.
Ik heb de YouTube en de video van beide gebeurtenissen erbij gehaald, en ik moet zeggen, nee, die Italianen overdrijven. We weten toch dat 'de' Italianen overgevoelig zijn. Althans dat vinden 'de' Fransen. Bekijk het maar eens zelf. Dat is beter.
_____________________
Italiaanse versie: Alessandro Sallusti, Sarkozy come Zidane, Il Giornale, lunedì 24 ottobre 2011
http://www.ilgiornale.it/interni/sarkozy_come_zidane_/24-10-2011/articolo-id=553320-page=0-comments=1
Franse versie: Alessandro Sallusti, Sarkozy, pire que Zidane, Courrier International, Mardi 25 octobre 2011
http://www.courrierinternational.com/article/2011/10/24/sarkozy-pire-que-zidane
De kopstoot: http://www.youtube.com/watch?v=zAjWi663kXc
De smalende glimlach: http://tv.repubblica.it/copertina/bruxelles-domanda-su-berlusconi-e-in-sala-stampa-ridono-tutti/79013?video
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 26 Oktober 2011
Het ziet er naar uit dat 'twitter and all that' ijverig gebruikt zal worden bij de komende verkiezingen hier in Frankrijk. Er zijn hier drie miljoen twitteraars *). De partijen hebben daarover al hun strategieën. Daarover bericht Le Monde in 'Twitter en mode automatique pour les militants' [automatisch twitteren voor aktievoerders]. Het kenmerk van al die strategieën is dat ze de 'twitteraars' proberen te temmen. Het moet maar eens afgelopen zijn met het spuien van wilde persoonlijke ideeën. Ze moeten opmarcheren in keurige colonnes onder commando van de partij! Het moet toch geen anarchie worden?
De publiciteitsgoeroes noemen het 'kanaliseren van de onvrede aan de basis'. Dat probleem speelde al in de Democratische Partij bij de verkiezing van de officiële kandidaat Bill Clinton toen daar opeens de 'wilde' kandidaat Howard Dean tussendoor kwam met behulp van 'moderne middelen'. Ik schreef daarover 18 en 19 Januari 2004. Toen haalde ik ook de autonomie van een zwerm spreeuwen aan die geen centraal gezag nodig heeft om in de allerfraaiste formaties te vliegen.
Als ik nu lees over de twitter-strategieën van de Franse politieke partijen, zie ik dezelfde verwarring als waarin de Democratische Partij opeens verkeerde: Hoe maak ik van een zwerm spreeuwen een 'keurige colonne'?
De zittende partij, UMP, is het minst creatief. Zij publiceren op hun website telkens een aantal 'pittige vragen', en de twitteraars moeten Hollande en Aubry daarmee bestoken. In het kader van de defensieve politiek waarvoor UMP heeft gekozen, gaat dat [vooralsnog!] om afbrekende kritiek.
Het publiciteitsteam van Hollande vraagt aan twitteraars toestemming om in hun naam te twitteren. Het worden dus een soort 'zombie-computers' waarmee ook spam wordt verstuurd. Het campagne-team kan dan met een druk-op-de-knop --bijvoorbeeld tijdens een TV debat-- honderden [of duizenden?] vóór- of tegenstemmers de lucht in sturen met een 'geschikte' tekst.
Probeer je eens voor te stellen wat er gebeurt als in een zwerm spreeuwen opeens een groot aantal spreeuwen zich niet meer oriënteren op hun onmiddellijke omgeving, maar via een oortelefoontje opeens een 'centraal gezag' gehoorzamen. Dat zullen we de komende tijd zien. Het klinkt allemaal nogal dictatoriaal, maar misschien zijn spreeuwen of spreeuwenzwermen daar ongevoelig voor. Heel spannend dus.
De actievoerders van Eva Joly hebben op hun site 'leuke zinnetjes' gezet waar de twitteraars uit kunnen kiezen. 'Prêt-à-twitter', noemen ze die in aansluiting bij het Franse woord voor confectie: 'prêt-à-porter'.
Onder het mom van innovatie worden de twitteraars gewoon aan het werk gezet als 'afficheplakker': "Plakker 2.0", weliswaar, maar toch gewoon 'plakker'. Le Monde noemt hem 'un simple colleur d'affiche 2.0'.
Zo zien de oorlogsplannen er uit, maar bedenk dat een ervaren generaal ooit zei:
--"Het eerste wat sneuvelt in het eerste contact met de vijand is het oorlogsplan"
_________________
Alexandre Léchenet, Twitter en mode automatique pour les militants, LE MONDE 24.10.11
http://www.lemonde.fr/politique/article/2011/10/24/twitter-en-mode-automatique-pour-les-militants_1591741_823448.html
Over de eerste toepassing van 'de moderne middelen' in verkiezingscampagnes schreef ik 18 en 19 Januari 2004. De vijfdelige serie in Le Monde waarover ik schrijf, heb ik helaas niet meer in mijn archief.
16 en 27 September 2001 schreef ik over 'gezagsloze' netwerken en in formatie vliegende vogels n.a.v. 9/11
13 14 en 15 September 2011, schreef ik daar weer over ivm de mogelijkheid van een centraal commando
*) Er zijn 3,3 miljoen twitteraars en minsten een op de twee is aktief.
http://semiocast.com/publications/2011_07_12_3_3_millions_d_utilisateurs_de_twitter_en_france
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 27 Oktober 2011
Vandaag geen column.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 28 Oktober 2011, laatste dag, eindelijk!
Gelukkig! De laatste dag! Reisbiljetten en hotelreservering zijn in orde. Gelukkig nèt vóór De Grote Regen die gistermiddag begon. Ik was uitgeput. Toen viel het Internet uit. Tegen de avond was er veertig mm regen gevallen, en vanmorgen weer. Ik heb de hele dag voor de definitieve inpak- en opruimklussen. En tussendoor rusten. Want ik ben totaal uitgeput.
Morgenvroeg haalt Albert mij af voor de trein naar Barcelona van 08:04. Een hele dag afkicken, en deze chaotische zomer van me afschudden als een nachtmerrie. Zonder die gekmakende ononderbroken ruisende regen. Maandag vlieg ik terug naar Tenerife en La Gomera. Eindelijk.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Barcelona, Zaterdag, 29 Oktober 2011, Hotel Ciutat Barcelona
De Midi Libre die ik vanmorgen op het station van Béziers kocht, vertelde van de egotripperige rede van Sarkozy nu hij [en Merkel] de euro hadden gered. In die rede hoonde hij ook Hollande die had beloofd 60 duizend nieuwe plaatsen in het basisonderwijs te scheppen. 'Waar dacht je dat van te betalen?', hoonde Sarko.
Hollande die zich opeens ontpopt als een 'bekwaam president', zei dat die plaatsen een half miljard per jaar kosten, dus over vijf jaar gerekend, twee-en-een-half miljard.
En hij vervolgde: "Ik stel dat maar even tegenover de 75 miljard fiscale cadeaus die het quinquennat van Sarkozy aan de rijken heeft gedaan".
Mooi 'lik-op-stuk', of du tac au tac, zoals dat in Frankrijk heet. De rede van Hollande was een openbaring. Met DSK als dominante presidentskandidaat had hij nooit eerder pogingen daartoe gedaan. Geen kans! Hij was daarom ook altijd buiten het kinnesinne-sfeertje rondom presidentskandidaten gebleven. Maar nu groeit hij in zijn functie, of zoals dat in Frankrijk heet: 'La fonction crée l'organe'. Hij verbaast zijn oude vrienden, hij heeft humor en gaat gemakkelijk om met cijfers. Hij heeft 'aisance avec les chiffres, volgens het Editorial van Midi Libre.
Opeens kwam ik op het idee om dat van dat half miljard eens na te rekenen. Zestig duizend arbeidsplaatsen voor die prijs. Volgens Bartjens is dat toch 8333,33 euro? Kun je van 694,44 per maand een onderwijzer betalen? Met de bijkomende kosten?? Of heb ik geen verstand van de hogere rekenkunde van het 'politieke budgetteren'?
Ik heb kennelijk geen 'aisance avec les chiffres'.
________________________
Bron: Midi Libre van 29 octobre 2011. Pagina 5, France-économie. Niet te vinden op het Internet. Het Editorial is van François Martin, De Flanby à François. Het artikel is van Luc Danos, Hollande rend les coups: met als ondertitel: Présidentielle: Le candidat du Parti Socialiste a répliqué hier soir sur France 2 aux propos tenus la veille par Nicolas Sarkozy. Tactique simple: feu à volonté!
terug eerste dagboekregel

Barcelona, Zondag, 30 Oktober 2011, Hotel Ciutat Barcelona
Ik heb al eens eerder geschreven over hoe de American Dream wordt aangetast door de feiten. Het Ellis Island Immigration Museum erkende pas kortgeleden in zijn presentatie dat het land *niet* alleen is bevolkt "met immigranten die 'bevrijding' zochten van het oude Europa met zijn religieuze onvrijheid, zijn hongersnood, en zijn oorlogen", zoals ik in 2008 schreef. Afrikanen, Chinezen, Mexicanen, bijvoorbeeld, en veel anderen voelden zich niet thuis in dat beeld.
Nu komt Charles Blow in NYT met een OECD vergelijking over 'social justice' waar de Amerikanen zich kampioen wanen. Nee, dus, schrijft Blow onder de titel America's Exploding Pipe Dream, ze hangen onderaan, samen met Griekenland, Turkije en Zuid Korea.
--"We horen bij de 'Bottom of the Heap'", schrijft Blow.
Het gaat om acht meetpunten waaruit de Overall Social Justice Rating [OSJR] is samengesteld: Armoede(1), armoede preventie(2), armoede van kinderen(3), armoede van ouderen(4). inkomensongelijkheid(5), percentage BNP dat naar primair onderwijs gaat(6), gezondheid(7) en een Inter-generational justice rating, de mate waarin met toekomstige generaties rekening wordt gehouden(8). De tabel is inderdaad dramatisch. De Noord-Europese landen scoren staan bijna allemaal bovenaan wat betreft de OSJR. Je moet die zeer overzichtelijke en inzichtelijke tabel eens rustig bekijken, want onder de OSJR waarnaar de landen zijn geordend, bevinden zich nogal wat verrassingen. Landen die gemiddeld goed scoren, maar het op bepaalde gebieden totaal laten afweten. En omgekeerd. Chili en Mexico, bijvoorbeeld, die vrijwel onderaan bungelen --nog ònder de VS-- scoren beter dan drie van de vier toppers op het gebied van 'onderwijs voor iedereen'. Of Zwitserland dat gemiddeld vrij hoog scoort, maar die het op 'onderwijs voor iedereen' en 'armoede van ouderen' beschamend laat afweten.
Hoe dan ook, het is een tegenvaller voor de American Pipe Dreamers zoals je kunt lezen bij de bijna 400 briefschrijvers die het artikel binnen twee dagen aantrok; meestal met zeer interessante particuliere observaties.
--"Foetsie American Dream dus!" Het machtigste land ter wereld zorgt slecht voor zijn eigen burgers. Het strijdt voor rechtvaardigheid elders in de wereld, maar het thuisfront onderhoudt die waarden niet zelf. Dat is niet voor de eerste keer. Toen Spanje het machtigste land ter wereld was, was er diepe armoede in het binnenland, en de uitbuiting was 'koloniaal' te noemen, zoals ik leerde uit de biografie van Donald McCrory, The Life and Times of Miguel de Cervantes. Niets nieuws onder de zon.
Nu even 'huiselijk': Ik ben inmiddels verkast naar Hotel Condal, heb de klok een uur teruggezet, heb over de herfstzonnige Ramblas gestruind, heb de tradionele Sardana-dansen op zondagmorgen voor de kathedraal weer gezien, en de foto's van gisteren op Flickr gezet. Die van vandaag komen daar ook.
_______________________________
Mijn Dagboek 15 oktober 2008 met o.a. Ellis Island Immigration Museum
De tabel 'Bottom of the Heap', http://www.nytimes.com/imagepages/2011/10/29/opinion/29blow-ch.html
CHARLES M. BLOW, America's Exploding Pipe Dream, NYT, October 28, 2011
http://www.nytimes.com/2011/10/29/opinion/blow-americas-exploding-pipe-dream.html
Donald McCrory, No Ordinary Man, The Life and Times of Miguel de Cervantes, Zie 31 Mei 2005, 7 Januari 2007 en 22 Oktober 2007.
De set 'Barcelona 2011' staat op http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157627882041811/
terug eerste dagboekregel

Barcelona, Maandag, 31 Oktober 2011, Hotel Condal, Lambert jarig.
Mijn vliegtuig gaat om 10:45 naar Tenerife Noord. Ik denk dat ik onderweg iets schrijf. Nu wordt het te jachtig.
In het cafétaria, wachtend op de bootbus voor La Gomera. 15:00 GMT
Ik heb onderweg niet geschreven. Gewoon 'te lui'. Ik heb El País gelezen, en verder 'gewoon geluierd'. Het waarlijke afkicken is kennelijk begonnen. Vanmorgen wilde ik nog 'vlug even' voor mijn vertrek aan een column beginnen. Ik had een meevallertje met de tijd. Dat 'moest' toch 'benut' worden. Nietwaar? Nee dus.
In Barcelona kocht ik een Moleskine. In Cessenon had ik in 2009 en 2010 zoiets gedaan naast de details van de duizend kilometer die ik toen liep. Bij het opruimen vond ik het. Dat inspireerde zo, dat ik besloot mijn nieuwe leven met een Moleskine te begeleiden.
Waarvan akte. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek Oktober 2011