San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 1 November 2011
Ziezo, ik ben er! De gebruikelijke fase van 'hoe-zit-dat-hier-ook-weer?' is nog niet afgelopen, want de terreinverkenningen werden gisteravond meteen verstoord door stroomuitval. Een duidelijke kortsluiting heb ik niet kunnen vinden, maar één groep bleek 'veilig'. Toen ben ik gaan slapen, de rest zou ik 'mañana' wel uitzoeken.
Ignacio haalde mij van de boot, en Margarita zorgde voor een paar kaarsen toen die stroomuitval duurzamer en geheimzinniger werd. Deels in het donker hebben we onze allernoodzakelijkste begroetingsrituelen en -gevoelens toch kunnen uitwisselen. Voor het overige zeiden we tegen elkaar 'hasta mañana'.
In het cafetaria van El Corte Inglés, nabij het busstation, waar ik gisteren mijn stukje schreef, was geen WiFi, maar op de boot wel. Toen kon ik de mail bekijken en beantwoorden, maar het opladen van dit dagboek mislukte. Zo te zien was de WiFi geblokkeerd voor het ftp-protocol. Dat lukte hier wèl tussen de 'stroomuitvallen' door.
De fase van 'hoe-zit-dat-hier-ook-weer?' was extra verwarrend omdat ik hier vóór mijn vertrek in Mei als een 'halve invalide' had geleefd, en veel dingen niet op hun 'normale' plek lagen. Ook de symptomen van de stroomuitval waren verraderlijk. Op dit moment heb ik het idee dat in een bepaalde groep een 'lekstroom' zit. Maar die vertoont zich niet onmiddellijk. Pas na tien of twintig minuten activeert die de differentiaalschakelaar, en valt de hele stroom weer uit. Lastig zoeken.
Nu ik dat vanmorgen wat preciezer ontdekte, bleek dat ongeveer alle stopcontacten tot die groep behoren, alleen die op de slaapkamer --boven!!-- niet. Daarvoor is mijn verlengsnoer niet lang genoeg. Ik leef dus even[?] zonder telefoon en zonder Internet. Het lijkt niets anders op te zitten dan de hele rambam naar boven te verhuizen. Gelukkig heb ik vannacht mijn notebook en mijn foons daar opgeladen. Ik kan dus nog vooruit.
En verder is deze dag "fiësta", Allerheiligen. Geen vakman te raadplegen. Geen Internetcafé. Ik denk dat ik eerst maar eens lekker ga wandelen in de zuidelijkste zon van Europa en de zee-zuivere wind van dit eiland in de Oceaan.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 2 November 2011
Wat mij opeens opvalt is de stilte. Het lijkt Cessenon wel. Althans na de vendange. Met de vendange als hoogtepunt, ronken 's morgens al heel vroeg de tractors. Na de vendange is het opeens afgelopen.
Hier is het de niet aflatende zeewind of branding die zorgen voor lawaai; dag en nacht. Meestal, maar deze dagen niet. Dat valt mij op, en ik geniet ervan. Gisteren ook al.
Onze flat staat op een steile rots zestig meter boven zee. Ik kan de branding niet zien vanaf mijn balkon, maar des te beter horen.
Gekmakend soms.
Nu niet. Dat is het genot. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 3 November 2011
Ik heb gisteren mijn eerste terreinverkenningen gedaan over hoe ik mijn hele archief 'in the cloud' kan krijgen. Het kritische punt voor de leek is de snelheid. Dat was mijn leerervaring met het opladen van mijn documentenarchief van 6 megabyte die ik 21 en 22 Oktober beschreef. Als je spullen eenmaal 'in the cloud' zitten, kun je met veel geringere snelheden volstaan, want het gaat slechts om wijzigingen van het archief. Die worden regelmatig 'gesynchroniseerd', en laat dat nou eens een half uur of een uur duren na ingrijpende wijzigingen.
In Cessenon sur Orb heb ik een zgn 1Mb breedband/ADSL. Dat wil zeggen 1 megabit per seconde. Daarmee duurde dat opladen veertig uur. Teruggerekend was dat 30% van de beloofde snelheid. Het downloaden gaat veel sneller. Dat is het geheim van de A in ADSL, dat staat voor Asymmetric Digital Subscriber Line, en asymmetric slaat op de onsymmetrie van het opladen en downloaden: Het downloaden gaat enkele malen sneller. In Cessenon sur Orb zag ik de 'proef op de som'. Het pakket dat ik in 40 uur had opgeladen, kon ik in acht uur downloaden met dezelfde verbinding op mijn notebook.
Maar nu sta ik voor de andere delen van mijn archief, de foto's en de muziek, 22 en 26 megabyte respectievelijk. Mijn breedbandverbinding van Movistar alhier is ook een zgn 1Mb, net als in Cessenon sur Orb. Daarvoor moet een oplossing komen.
Om te beginnen maakte ik een praatje met Enrique, een bevriende Internetcaféhouder die ook computers repareert. Hij heeft van Movistar een 10Mb verbinding, maar de 'efficiency' is een fractie van de nominale. Hij schatte die op 30 à 50%. Dat klopte met Cessenon sur Orb waar ik ongeveer 150 megabyte per uur kreeg terwijl het 480 megabyte per uur zou moeten zijn.
Maar goed, met zijn 10Mb en dezelfde 'efficiency' zou ik 1,5 gigabyte per uur moeten kunnen halen, dwz 15 en 26 uur respectievelijk voor de resterende archieven.
Vervolgens ging ik naar Movistar. Ik vroeg of er hogere snelheden op het eiland verkrijgbaar waren. Nee. 10Mb is het maximum, en dat wordt bepaald door de kwaliteiten van ons telefoonnet. Mogelijk wel op Tenerife, maar daarvan wisten ze geen details. Ik zou kontakt kunnen opnemen met de universiteit op Tenerife, maar ook daarvan wisten ze geen details. Glaskabelverbindingen buiten het telefoonnet zijn er niet op La Gomera.
Enrique heeft mij aangeboden zijn verbinding te gebruiken. Het zou kunnen meevallen. Ik zou er een dag voor kunnen uittrekken om te proberen hoever ik kom. Dan weet Enrique meteen wat de werkelijke snelheid van zijn verbinding is. Het is toch te gek dat het in dat wereldje 'normaal' wordt gevonden om 30 à 50% te leveren van het beloofde.
Als alternatief zou ik iemand buiten het eiland kunnen vinden die over een supersnelle verbinding beschikt, en mijn twee archieven op twee geheugenkaartjes à 32 gigabyte daarheen sturen. Gewoon per post.
Zo staan de zaken ervoor. Ik zoek verder.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 4 November 2011
Prospect Magazine vindt dat poëzie en wetenschap elkaar te weinig ontmoeten. Ze stellen een competition voor van vierregelige gedichtjes over een wetenschappelijk onderwerp 'to bridge that cultural divide'.
Als smaakmaker brengen ze er een over de Drosophila melanogaster, die in het NLs bananenvlieg heet. Het is wellicht het bekendste fruitvliegje, maar vooral ook in de wetenschap heel bekend. Door de razendsnelle voortplanting, en de buitengewoon zichtbare chromosomen in de speekselklieren, was het vóór de komst van de moleculaire biologie onze belangrijkste bron van inzichten omtrent DNA.
Het gedichtje is aldus een loflied het oudste proefkonijn van de genetica:

Drosophila melanogaster
You make my heart beat faster
With your lovely simple genes
You tell us what our genome means

Lieve fruitvlieg, lieve ettervlieg,
we hebben veel van je kunnen leren.
Bij genetica stond je aan de wieg,
maar op mijn fruitmand blijf je irriteren.

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 5 November 2011
Ik heb al heel lang op stapel staan dat ik wil schrijven over de Spaanse en de Franse verleidingskunst. Die is traditioneel nogal macho. Vrouwen moeten de mannelijke ideeën daarover maar slikken. Ze moeten dat maar 'leuk' vinden.
In Spanje heet dat piropo. De literaire kant daarvan uit zich in prachtig geformuleerde complimentjes, maar het nafluiten en naroepen van vrouwen in het voorbijgaan, hoort daar ook bij. Vaak agressief of beledigend. Het is een soort uit de hand gelopen verleidingsgedrag. Mannen van alle rangen en standen voelen zich verplicht zich 'zo' tegenover vrouwen te gedragen. De discussie in Frankrijk spitste zich toe op het verschil, de grenslijn, tussen verleiden en overweldigen.
De jongere generatie vrouwen bekijkt dat kritischer, en een uiting daarvan is een muuropschrift dat her-en-der verschijnt: No Quiero tu piropo, Quiero tu respeto [Ik wil niet je piropo maar je respect, en de Q's zijn als Venus-tekens geschreven. Zie link].
In Frankrijk is er dit voorjaar een diepgaande discussie over het onderwerp ontstaan naar aanleiding van de DSK-affaire. Dat werd nog versterkt door een boek van Elaine Sciolino, La Seduction, How The French Play The Game Of Life dat toevallig vlak ervoor verscheen. Sciolino was jarenlang hoofd van de NYT nederzetting in Parijs en probeerde die 'cultuur' aan Amerikanen uit te leggen. Ik kocht het boek vlak voor de DSK-affaire losbarstte. Maar ik heb het boek nog niet uit. Daar wacht alles op. Daarom staat dat allemaal nog op stapel. Ik maak van de gelegenheid gebruik de bronnen nog eens te documenteren, en mij nog eens voor te nemen dat aan te pakken.
De aanleiding voor deze column is een artikel in Courier International waarover de Fransen zich wellicht de ogen zullen uitwrijven. CI vertaalde namelijk een artikel uit het engelstalige Outlook India waar onder de titel The Pick-Up Manual beschreven wordt hoe in India de cursussen en de 'scholen' waar de verleidingskunst wordt geleerd hand over hand toenemen. CI vertaalde de titel als L'école des bourreaux des cœurs. [bourreau=beul, scherprechter. bourreaux des cœurs=superflirter, hartenbreker]
Zo'n school is natuurlijk 'onbegrijpelijk' voor Fransen. Vandaar dat CI, behalve de gebruikelijke vertaling, er nog een uitgebreide toelichting aan toevoegt. In de Indiase cultuur, zowel op het platteland als in de stad [maar daar wordt het minder] geldt nog steeds dat ouders de huwelijken regelen. Al die relaties vooraf --voor zover ze er zijn-- worden dan terzijde geschoven. Ook nu nog in de generatie die een beetje heeft leren flirten voor het huwelijk.
Ziezo, nu kunnen de Fransen weer eens mooi over de muur van hun eigen kneutercultuurtje heen kijken.
______________________
Ik schreef hierover eerder 3 juni 2011 zie aldaar voor verdere bronnen
No Quiero tu piropo, Quiero tu respeto, http://www.unpaislibre.com/post/7046156012/no-quiero-tu-piropo-quiero-tu-respeto
RAQUEL SECO, Lento adiós al piropo, El País, 21/03/2011, http://www.elpais.com/articulo/sociedad/Lento/adios/piropo/elpepisoc/20110321elpepisoc_1/Tes
Elaine Sciolino: La Seduction, How The French Play The Game Of Life, http://www.elainesciolino.com/books/la-seduction
ELAINE SCIOLINO, Operation Seduction, The New York Times Style Magazine, MAY 17, 2011
http://tmagazine.blogs.nytimes.com/2011/05/17/operation-seduction/?ref=elainesciolino
Arpita Basu, The Pick-Up Manual, http://www.outlookindia.com/printarticle.aspx?278734
Arpita Basu, L'école des bourreaux des cœurs, Courrier International, 03.11.2011
http://www.courrierinternational.com/article/2011/11/03/l-ecole-des-bourreaux-des-coeurs
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 6 November 2011
Vandaag geen column.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 7 November 2011
Gisteren heb ik mijn eerste 'grote wandeling' op het eiland gemaakt. Drie uur! En nu maar afwachten hoe het met de 'na-vermoeidheid' afloopt. Dat is het laatste 'verschijnsel' waar ik nog mee worstel: Een soort 'onredelijke' vermoeidheid en lusteloosheid in de dagen erna. Het zij zo.
Gisteren trok ik met Margarita, mijn vaste wandelvriendin, en nog een paar andere 'wandelkennissen', naar het midden van het eiland op een hoogte van 1000 à 1100 meter voor een rondwandeling in Las Creces, een bosgebied tussen de gehuchten Las Hayas en Arure. We waren met z'n achten in twee auto's, want het is vanaf San Sebastián drie kwartier rijden. Het was er 'frisjes' voor ons als kustbewoners. 13 à 14 graden.
De top van het eiland [max 1480 meter] heeft nogal wat speciale vegetaties waarvan de Laurisilva de bekendste is. Deze laurier-achtige bomen bedekten tijdens de ijstijd heel Noord Afrika, maar deze 'Sahara' vegetaties bestaan alleen nog op de eilanden die Macaronesia worden genoemd. Dat zijn de eilanden in de Atlantische oceaan van de Azoren tot de Kaapverdische. De Canarias horen ook daarbij.
Maar wij wandelden echter niet in de Laurisilva deze keer, die ligt wat hogerop, maar in het Fayal Brezal. Deze vegetatie is verwant aan Laurisilva en heeft daarmee samen vroeger Noord Afrika bedekt. Typische restvegetaties dus.
Het doet mij denken aan het 'donkerebomenbos' uit de stripverhalen van mijn jeugd, Tom Poes, Maarten Toonder en zo. Ik heb die vegetatie vaak gefotografeerd. Het nodigt uit, maar een goed resultaat is heel moeilijk door de donkerte, met hier en daar een felle zonnestraal erdoorheen. Gelukkig vond ik nu op Flickr van een zekere Benoît Deniaud enkele heel mooie. Precies onze wandeling van gisteren.
Twee dominerende bomen zijn de naamgevers van deze vegetatie: De Brezo arbórico [te vertalen als boomheide] die officiëel Erica Arborea heet. Dat is dus familie van de NLse dopheide (Erica tetralix) die de vochtige heidevelden bewoont. Dat is wat anders dan de meer bekende struikhei (Calluna vulgaris) van de droge heidevelden. De 'boomvariant' wordt zes à acht meter zoals je op de foto's kunt zien.
De andere naamgever is de Myrica Faya, die onder andere omstandigheden een kleine struik blijft, en niet uitgroeit tot een boom. In het Engels heet die Wax Myrtle. Hier wordt die Haya genoemd. Het gehucht Las Hayas heet er naar. De vruchtjes lijken op bramen, maar smaken bitter. Ze hebben een medische toepassing als astringente [bloedstelpend].
Kortom een prachtig donkerebomenbos, met alle romantiek van dien.
_______________________
Foto's van Benoît Deniaud: http://www.flickr.com/photos/benoit_d/5723132049/
http://www.flickr.com/photos/benoit_d/5723661160/, http://www.flickr.com/photos/benoit_d/5723671184/
Maarten Toonder, Tom Poes, enz; http://nl.wikipedia.org/wiki/Donkere_Bomen_Bos
Myrica Faya: http://en.wikipedia.org/wiki/Myrica_faya
Erica Arborea: http://en.wikipedia.org/wiki/Erica_arborea
Macaronesia: http://en.wikipedia.org/wiki/Macaronesia
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 8 November 2011
Met Poem-A-Day kreeg ik Zondag een gedichtje dat mij fascineerde. Wellicht omdat het Haiku-achtig was, en omdat ik dol ben op korte gedichten. Trouwens ook op korte bondige uitspraken over wat dan ook. Het gaat om de subtiel gebalanceerde 'economische' woordkeus, denk ik. Hier is het:

Amaze
I know
Not these my hands
And yet I think there was
A woman like me once had hands
Like these.

November night
Listen . . .
With faint dry sound,
Like steps of passing ghosts,
The leaves, frost-crisp'd, break from the trees
And fall.

Night winds
The old
Old winds that blew
When chaos was, what do
They tell the clattered trees that I
Should weep?

Susanna and the Elders
"Why do
You thus devise
Evil against her?" "For that
She is beautiful, delicate;
Therefore."

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 9 November
Nassim Taleb heeft een idee dat beter is dan de wetgeving die deze zomer van kracht werd in de VS. Die wet moet voorkomen dat de belastingbetaler wéér zou moeten opdraaien voor de verliezen van banken die 'too big to fail' zijn. Taleb weet waarover hij het heeft, want hij heeft zelf in die business als trader gewerkt, maar hij weet ook dat de feitelijke verrassingen voor ons verborgen blijven. Grotendeels door 'eigen schuld', want wij beperken onze waarneming tot wat we zien via onze 'modellen'. Dat was de kern van het boek dat hij daarover schreef: "The Black Swan: The Impact of the Highly Improbable".
Sinds de oudheid dacht iedereen dat alle zwanen wit waren ... tot Australië opdook!! De wet die Obama deze zomer heeft getekend, The Wall Street Reform Bill, moet dat voorkomen.
--'No more taxpayer bailouts', zei Obama enthousiast nadat hij de wet had getekend.
Maar Taleb, als insider, zet vraagtekens. Het spel van [grote] risico's nemen gaat gewoon door. Waarom ook niet? Dat is waar het hele speculatieve geldgebeuren om draait. Daar is ook niets op tegen als aandeelhouders en hedge fund deelnemers maar opdraaien voor hun eigen verliezen. Binnen die wereld worden er vette bonussen gegeven voor traders en directeuren die 'geslaagde speculaties' verrichten. Dat spel gaat nu weer gewoon door.
Maar, zo waarschuwt Taleb: 'No one really knows what will happen the next time a giant bank goes bust because of its misunderstanding of risk'.
Het is een ingewikkelde wet die veel controles door de overheden eist, maar speculanten en hun juridische adviseurs zijn altijd een stapje vooruit op de controleurs. Hij wijst op voorbeelden uit de oudheid --wetten van 4000 jaar geleden-- die duidelijk maken dat de maker/bedrieger altijd méér weet van de zaak, en zo controleurs om de tuin kan leiden. Daarom vinden wij dat de kok zijn eigen maaltijd zelf moet proeven. Je voelt je veiliger in een vliegtuig met een echte piloot dat een met een automaat die van de grond af wordt bestuurd.
Maar het risico dat een [grote] speculant neemt is niet symmetrisch. Dáár wringt volgens Taleb de schoen. Als het ècht uit de hand loopt, kan hij rekenen op het vangnet van de belastingbetaler. Als hij in zijn streven naar 'vette bonussen' een misslag maakt, gaat het --per slot-- om andermans centen.
Taleb stelt voor om banken, ongeacht hun financiële gezondheid, die in de verste verte ooit een beroep moeten doen op openbare middelen, te verbieden bonussen uit te keren. Ze moeten een gewoon ambtenarensalaris krijgen. Géén premies op speculatief en riskant gedrag. Het gaat om de financiële veiligheid van de samenleving.
Taleb wijst daarvoor op de politie en het leger die voor andere aspecten van onze veiligheid zorgen. Die betalen wij toch ook geen vette bonussen?
_________________________
NASSIM NICHOLAS TALEB, End Bonuses for Bankers, NYT, November 7, 2011,
http://www.nytimes.com/2011/11/08/opinion/end-bonuses-for-bankers.html
Annalyn Censky, Obama on new law: 'No more taxpayer bailouts', CNN Money, July 21, 2010
http://money.cnn.com/2010/07/21/news/economy/obama_signs_wall_street_reform_bill/index.htm
Nassim Nicholas Taleb, New York Times, "The Black Swan: The Impact of the Highly Improbable" (First Chapter)
http://www.nytimes.com/2007/04/22/books/chapters/0422-1st-tale.html
Over The Black Swan zie Mijn Dagboek 2 7 12 22 Nov 2008
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 10 November
Christine Patterson is een van die columnisten die bekende feiten op een venijnige manier 'anders' op een rijtje kunnen zetten. Je moet de link naar haar recente columns maar eens aanklikken.
Nu gaat het over Michael Jackson waar dezer dagen zijn lijfarts schuldig werd bevonden aan involuntary manslaughter. Patterson gaat in op de triomfuitingen van de familie. Zijn zus twitterde aan haar 125 duizend 'vrienden' "Victory" met zeven uitroeptekens, en de moeder kon haar tranen van vreugde niet inhouden, zoals ze voor de TV verklaarde.
Patterson herinnert aan de 'steun' die hij van zijn familie kreeg, want de vader rammelde hem als vanaf de kindertijd af, en stond bij een repetitie altijd klaar met een riem, volgens de verhalen van diezelfde zus. Ook dat Michael zijn komende verdiensten aan zieke kinderen wilde geven, because he himself "didn't have a childhood".
Hoe zijn vader na de zoveelste plastische chirurgie nog steeds vond dat zijn neus "too fat" was. Enzovoorts.
De muzikale vernieuwingen die zijn fans hem toekennen was beperkt zoals ik in 2009 kon schrijven. Hij was de laatste van de epigonen van Motown en anderen. Inderdaad, zijn dansen was wèl uniek.
Hij komt tevoorschijn als een puur winstobject van de familie. 7 Juli 2009 schreef ik o.a. dat metéén na zijn dood al aanzetten werden gemaakt om aan de dode Michael nòg meer te verdienen dan aan de levende. Zoals dat ook met Elvis Presley is gelukt.
Dit proces tegen de arts die 'de schuld' van zijn dood heeft, ['dus' *niet* de familie' heeft de schuld] is in mijn ogen 'gewoon' een publiciteits-manoeuvre om aan de dode King of Pop te verdienen. Zo mogelijk nòg meer dan aan de levende. Patterson noemt dat niet uitdrukkelijk, maar maakt wel het schrijnende cynisme duidelijk waarmee The Jacksons hun geld in de 'kunst' proberen te verdienen. Zo nodig met [in]voluntary manslaughter.
_____________________
Christina Patterson: It wasn't just one man who killed the King of Pop. Perhaps fans thought it was a normal thing that he was crippled with arthritis and nearly blind, The Independent, Wednesday 09 November 2011,
http://www.independent.co.uk/opinion/commentators/christina-patterson/christina-patterson-it-wasnt-just-one-man-who-killed-the-king-of-pop-6259011.html
Recente columns van Christina Patterson, http://www.independent.co.uk/opinion/commentators/christina-patterson/
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 11 November, Sintermèrte
Ziezo, de aap komt uit de mouw. Standard and Poor's is een marktmanipulator.
--"We hebben ons vergist", zeggen ze twee uur nadat ze een forse rimpel veroorzaakten in de koersen van de Franse Staatspapieren: Precies wat 'beleggers' nodig hadden om een armzalig stuivertje bij te verdienen in deze barre crisistijden.
Jean-François Copé verwijt ze non-professionnalisme.
Nee!! Het is hoogst professioneel om zo'n rimpel te veroorzaken.
Die Sueddeutsche ziet het scherper:
--"Wat? Vergissing?", schrijven ze, "Om die tekst 'per vergissing' uit te sturen moet iemand die bewust hebben geschreven".
--"Zijn alle beleggers nu medeplichtig?" (100 woorden)
____________________
Le Monde: Standard and Poor's annonce par erreur la dégradation de la note de la France avec AFP et Reuters 10.11.11
http://www.lemonde.fr/economie/article/2011/11/10/standard-and-poor-s-annonce-par-erreur-la-degradation-de-la-note-de-la-france_1602207_3234.html
Citaat: Le secrétaire général de l'UMP, Jean-François Copé, parle lui d'"un festival". "Si les agences de notation (...) se trouvent dans cette situation d'imprécision et de non professionnalisme c'est assez désolant"
Die Sueddeutsche: Ratingagentur stuft Frankreich versehentlich herab "Standard & Poor's befindet sich in einer heiklen Lage"
http://www.sueddeutsche.de/geld/standard-poors-stuft-bonitaet-irrtuemlich-herab-panne-bei-ratingagentur-erzuernt-frankreich-1.1186378
Citaat:
" ... Wenn so ein Text "irrtümlich" ausgesendet werden konnte, dann muss ihn schon jemand ganz bewusst geschrieben haben.
De ontvangers zitten fout volgens S & P!!.Citaat:
"Wenn die Empfänger auf den Link in dem Alert geklickt hätten, dann hätten sie gesehen, dass Frankreichs Rating unverändert war"
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 12 November 2011
WOI is mijn oorlog niet. Ik heb WOII bewust meegemaakt, vooral de gebeurtenissen van de laatste maanden met bombardementen, artillerievuur, en de frontlijn die toen vlak bij ons stilstond met alle 'filth' die daar bij hoort. Ik was toen 15. Dat was een heel geïsoleerde ervaring die ik pas jaren later kon integreren. Met name mijn 'studie' van de Noord-Franse slagvelden hebben daarbij geholpen. Dat was deels toevallig, want ik had midden '60 een Engelse buurman wiens vader in die sector had gevochten. Hij was heel gemotiveerd [en geschoold, want hij was historicus] om die 'filth' te onderzoeken en onder ogen te zien. Met hem heb ik enkele lange weekends daar rondgereisd. Het heeft geholpen, het is een 'gewone' levenservaring geworden.
Dat wil niet zeggen dat ik niet word getroffen als ik bij gelegenheid van Armistice Day, [waar ik nog niet bij had stilgestaan], opeens deze klassieker aantref bij A Poem A Day. Alles wat ik weet, en heb gezien, van de veldslagen bij Ieperen, die modderpoel, komt mij weer voor de geest. Ik kan door de 'klaprozenromantiek' heenkijken die er omheen is gegroeid.
Het gaat om John McCrae, de veldarts die zijn vriend en studiegenoot uit zijn Canadese jeugd, Alexis Helmer, verliest door een granaatinslag. De veldaalmoezenier heeft andere prioriteiten, en hij leidt het laatste eerbetoon. Hij denkt vanuit de doden:
--"We are the dead; short days ago we lived, felt dawn, saw sunset glow"
Zij zien de klaprozen tussen de kruizen, zij horen leeuweriken tussen het kanongebulder. Die avond schrijft hij dit gedicht:

In Flanders Fields

In Flanders fields the poppies grow
Between the crosses, row on row,
That mark our place, and in the sky,
The larks, still bravely singing, fly,
Scarce heard amid the guns below.

We are the dead; short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved and were loved, and now we lie
In Flanders fields.

Take up our quarrel with the foe!
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high!
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 13 November 2011
Iedere Vrijdag heeft El País bijlagen die ik meestal meteen weggooi. Een over auto's en motorfietsen, en de andere over reizen: El Viajero. Toch heb ik geleerd die laatste even te inspecteren vóór die naar de prullenmand verdwijnt, want behalve de dominante 'pub'-artikelen zijn er meestal een of twee korte beschrijvingen van een stad of streek die je anders over het hoofd zou zien. Ze zijn meestal niet geschreven door gladde travel writers, maar door een ander soort professional die 'toevallig' in de streek was, en er een kleine toeristische escapade aan verbond. De rubriek heet dan ook 'Escapadas'.
In dit geval was de Spaanse verhalenschrijver, cineast en dichter Vicente Molina Fox in Utrecht. Vermoedelijk voor de voorbereidingen van de 300-jarige herdenking van de Vrede van Utrecht die juist zijn begonnen. Hij maakt althans de zure opmerking dat de Spanjaarden Utrecht alleen kennen van de Paz de Utrecht (1713) waar de Engelsen Gibraltar aan Spanje 'ontfutselden': 'se nos quitó de Gibraltar'.
Nee, zijn verrassing, zijn escapada, betreft het Schröderhuis, het werk een van de architecten van de 'vanguardia europea', Gerrit Rietveld, dat hij grondig heeft kunnen bekijken. Op afspraak, en onder deskundige leiding!. Hij vindt het een 'Drie-dimensionale Mondriaan', of, zoals de titel luidt: "Un Mondrian en 3D". Hij vertelt over de geschiedenis en details van het huis. Ook over Rietvelds vriendschap met Truus Schröder. Hij laat zien hoe het aansluit bij het 'neo-plasticismo' van Van Doesburg, Mondriaan en De Stijl. Hoewel Rietveld nu wereldberoemd is, heeft hij alleen in Nederland gewerkt, en niet eens in de hoofdstad, constateert deze 'Bereisde Roel' met verbazing. Maar nu is er een Rietveld Route met alleen in de provincie Utrecht al vijftien haltes. Molina Foix haalt ook de generatie uitzonderlijke architecten uit het begin van de 20ste eeuw erbij: Berlage, De Klerk, Oud, en meer recent Rem Koolhaas, waarvan hij het Educatorium in De Uithof bezoekt.
Hij bezoekt meteen enkele andere 'toeristische objecten', het Dick Bruna Huis en de Domtoren. Als hij daar boven staat, ziet hij opeens beneden de Spaanse vlag wapperen. Niet als patriottisch eerbetoon aan de plek waar de 'beruchte amputatie' van Gibraltar heeft plaatsgevonden, maar omdat daar het Instituto Cervantes is gevestigd.
Zijn artikel begint met zijn aankomst in Utrecht. Per trein, want dat is het beste middel van vervoer in dit kleine land, maar zijn deceptie betreft de aankomst op het station van deze historische en recoleta [strenge/ kloosterachtige] stad. Op het perron is niets daarvan te bespeuren. De bezoeker landt midden in een reusachtig winkelcentrum volgepropt met 'negotie' en bloemenwinkels. Hij moet om te beginnen ontsnappen uit dat labyrint waar het station, toegewijd aan Santa Catalina, is ingebouwd. Het is 'francamente feo', 'ronduit lelijk', maar de weg naar de monumentale zone is gelukkig goed aangegeven.
__________________________
VICENTE MOLINA FOIX, Un Mondrian en 3D, ESCAPADAS/ El Viajero/ El País, 11/11/2011, Visita en Utrecht (Holanda) a la legendaria casa del arquitecto Gerrit Rietveld,
http://elviajero.elpais.com/articulo/viajes/Mondrian/3D/elpviavia/20111111elpviavje_3/Tes
Rietveld route: http://rietveldjaar.nl/en/routes
Vrede van Utrecht: http://nl.wikipedia.org/wiki/Vrede_van_Utrecht_(1713)
Vicente Molina Foix: http://es.wikipedia.org/wiki/Vicente_Molina_Foix
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 14 November
De wandeling van gisteren was 'heel anders' dan die van de vorige week. De enige overeenkomst was dat die op 1100 meter begon, maar de vorige week bleven we op die hoogte, en nu daalden we af naar de kust. Totaal vier uur, maar vooral de eerste twee uren afdalend over het zeer steile rotsige ezelpad waren 'pittig'.
Het was een typische Gomera-wandeling waarvan er meer zijn: Je gaat met de bus naar het centrum van het eiland, en daalt af langs een van oude ezelpaden. Dat was vanouds het knooppunt, want tangentiële paden, wegens die radiale ravijnen, waren zinloos. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 15 November 2011
Het boek van Jacqueline Kelen, L'esprit de solitude, waarover ik in Augustus een paar maal schreef, heb ik uit. Het is een boeiend essay over eenzaamheid, niet om het te vermijden, maar om eenzaamheid te cultiveren.
Ik zie de lezer al wenkbrauwfronsen: 'Eenzaamheid cultiveer je toch niet? Eventueel ..., eventueel ..., zou je het 'alleen-zijn' kunnen cultiveren. Je hebt van die gekke eremieten die dat vroeger in de woestijn deden'.
Hiermee zitten we meteen in de culturele, en dus ook taalkundige, verwarring tussen de begrippen van de autobiografie van Koningin Wilhelmina: 'Eenzaam, maar niet alleen'. In het Engels vertaald als Lonely But Not Alone. Is dat wel de 'juiste' vertaling? En wat is er mis met alleen/ alone?
Die verwarring probeert Kelen te ontknopen. Haar openingszin zegt het al: "La solitude est un cadeau royal que nous repoussons parce qu'en cet état nous nous découvrons infiniment libre, et que la liberté est ce à quoi nous sommes le moins prêts"
[Eenzaamheid is een koninklijk cadeau dat we afwijzen omdat we in die staat onze eindeloze vrijheid ontdekken, en daar weten we geen raad mee.]
Later haalt ze het Franse woordenpaar erbij: Solitude en Esseulement, en ze onderscheidt esseulement van exil. Exil is je gevangen voelen, misplaatst of in het nauw, terwijl esseulement het zelfgekozen alleen-zijn is waarin je alle vrijheid hebt herwonnen.
--"Ainsi, l'esseulement est remède à l'exil". [Alleen-zijn heelt de verbanning].
Maar dat is aan het einde van het boek, bij wat ik zou willen noemen de 'hogere eenzaamheidskunde', waarbij de mystici en de woestijneremieten aan de orde komen.
Nee, het boek begint veel directer en praktischer. Het wijst erop hoe allerlei sociale subtiliteiten 'aantonen' dat 'alleen-zijn' 'niet goed' is. Tot op de Bijbel toe die van Adam zegt dat 'het niet goed is als de mens alleen is'. Daarom leert niemand je hoe je alleen kunt zijn. In onze therapeutische manie is iedereen óf verzorger óf verzorgde.
Kelen bouwt haar betoog geleidelijk op. Ze laat eerst zien dat de werkelijke ontdekkingen in laatste instantie alléén worden gedaan. Ze haalt er de vertellingen van Gilgamesh en Odyssee bij die weliswaar in gezelschap vertrekken, maar alléén hun ontdekkingen doen. Ze maakt veel gebruik van mythen, maar waarschuwt dat ze geen oplossing bieden, alleen een weg aanwijzen. 'It's the road, not the pub', dacht ik erbij.
Kelen wijst er op dat iedereen uniek is. Dat iedereen een heelheid is, en vrij is. Dat 'alleen-zijn' niet relaties, vrienden en tederheid uitsluit. Integendeel:
--"Seul un solitaire peut s'entendre avec un autre solitaire". [Solitaire is iemand die zijn echte eenzaamheid kent en erkent, alleen die kunnen elkaar verstaan.]
Haar slotzin sluit aan bij de openingszin:
--"Il y a en chacun de vous une solitude qui est ce vous avez de plus précieux".
[In iedereen zit eenzaamheid, en dat is ieders kostbaarste bezit].
____________________
Jacqueline Kelen, L'esprit de solitude, édition Albert Michel, 2005, ISBN 976-2-226-13906-1
Mijn samenvatting van het boek in 'karakteristieke zinnen' kun je hier downloaden:
Jacqueline_Kelen_Lesprit_de_Solitude-Resume_par_phrases_cles.pdf, http://www.box.net/s/h8qhahsmr0xy1d8t1by4
Eerder schreef ik over --en naar aanleiding van-- dit boek 16 17 19 22 en 29 Augustus 2011
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 16 November 2011
Vandaag geen column
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 17 November 2011
Lucas Papademos, de Griekse premier, Mario Monti, de opvolger van Berlusconi, en Jean-Claude Trichet, die volgens de geruchten minister van Financiën wordt in Parijs, worden als 'experts' te hulp geroepen om de crisis te beheersen. Het zijn alle drie bankiers, en daarom 'experts'.
Maar Philippe Thureau-Dangin, hoofdredacteur van Courrier International, herinnert ons onder te titel --Du feu et des pyromanes-- aan de uitspraak van Clemenceau: "La guerre est une affaire trop sérieuse pour être confiée à des militaires".
[Oorlog is een te belangrijke zaak om aan militairen over te laten]
--"Geldt dat niet evenzeer voor de financiële oorlog?", vraagt hij zich af.
De 'markten' hebben al positief gereageerd op die benoemingen, maar wat zegt het over de toekomst als voor de banken 'niet-zo-leuke' beslissingen moeten worden genomen? Waar is de politieke kennis en ervaring waar Clemenceau naar verwees?
Bovendien wijst Thureau-Dangin er op dat deze 'experts' die 'brand' zullen blussen, dezelfde zijn als die het vuurtje hebben aangestookt, 'pyromanen' dus, of adviseurs van de 'pyromanen'.
Papademos was van 1994 tot 2002 gouverneur van de Bank van Griekenland die aldus zijn land heeft 'voorbereid' voor de komst van de euro in 2001. Monti was vanaf 2005 internationaal adviseur van Goldman Sachs, de bank die grootschalig de Griekse rekeningen hielp verbergen die het kwaad al veel vroeger zichtbaar hadden gemaakt. En Trichet, die brave bankier, heeft niet anders gedaan dan de liberalisatie van het geldwezen bevorderen, een liberalisatie die nu als oorzaak van alle kwaad wordt gezien.
Nu is het in Frankrijk bekend dat bij bosbranden de pyromaan vaak een van de brandweerlieden is. Je zou denken dat zo iemand zin heeft in een verzetje als er te weinig branden naar zijn zin zijn. Nee! Daar is onderzoek naar gedaan in verband met de reuze branden een paar jaar geleden in de Provence. De liefde voor het beroep van brandweerman, en de liefde voor pyromanie komen uit één koker: Graag met vuur spelen, vooral ook in de figuurlijke betekenis van risico. Mijn zoon, op de middelbare school, werd eens betrapt op vuurtje stoken. In de klas nota bene! Achter de rug van een klasgenoot! Een mini-vuurtje dus. Als straf moest hij in een opstel antwoord geven op de vraag hoe groot een vuur moest zijn om 'pyromanie' te worden genoemd.
--"Het gaat helemaal niet om de grootte", schreef hij, "de sensatie zit in het risico dat het uit de hand loopt, hoe klein het vuurtje ook is".
Zoals vaak schrijft Courrier International over zaken die men in Frankrijk niet graag wil horen, maar die daarbuiten gemeengoed zijn. Zo wijst Thureau-Dangin er tot slot op dat de 'pyromanie' in eerste instantie gevaarlijk is voor Griekenland en Italië, maar Frankrijk niet moet denken buiten de gevarenzone te zijn. Dat is een 'waarheid' die alleen buiten Frankrijk wordt gehoord. De crisis zal aldus nog een 'lekker fikkie' ze zien geven.
_____________________
Philippe Thureau-Dangin, éDITORIAL, Courrier international, 17.11.201,1 Hebdo no 1098, Du feu et des pyromanes http://www.courrierinternational.com/article/2011/11/17/du-feu-et-des-pyromanes
terug eerste dagboekregel

Delft, NL, Bridges Hotel, Vrijdag, 18 November 2011, reisdag
Vanmorgen vertrok ik naar Delft voor een jubileum reünie. We zijn 60ste jaars. Ik zou onderweg nog wel schrijven. Dat laatste is er niet van gekomen, dat eerste wel. Gelukkig. Daar ging het om. Vanuit Delft kijk ik terug op de dag. Boot plus taxi. Dan vier uur vliegen. Tenslotte een uur treinen. Dat was alles.
Ik heb al een mini-wandeling door de stad gemaakt, en ontdekt dat ik mij héél goed moet kleden tegen de kou. Gelukkig heb ik alles bij mij, maar feiten dwingen. Dus wandelde ik met dikke jekker, shawl en wollen muts. Lang niet meer vertoond. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Delft, NL, Bridges Hotel, Zaterdag, 19 November 2011, Reünie Virgiel
Eindelijk is het er. Ik wilde het zeker meemaken ondanks het risico van de kou. Tien jaar geleden miste ik de vorige jubileumreünie. Als jaarcommissaris had ik die mede georganiseerd, maar dat weekend zat ik mij te verbijten op La Gomera.
How come?
"11 september 2001" bleek grote invloed te hebben op het luchtverkeer. Tot die tijd werden vliegtickets veel goedkoper als de vertrektijd naderde. Opeens was het omgekeerd. Toen ik er tien dagen vooraf lucht van kreeg, was het te laat. Ik kon zelfs geen Business Class meer krijgen. In die zin is deze reünie een heerlijke 'revanche'. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Delft, NL, Bridges Hotel, Zondag, 20 November 2011
Reünie geslaagd. Schrijf er later wel over. Nu vertrek ik naar Sevilla. Ik schrijf onderweg wellicht, maar ik ben erg moe. ;-(
Het zal wel 'slapen' worden ;-)
Sevilla, Hotel Bécquer, dezelfde dag 22:30 MET
Het hotel heet naar Gustavo Adolfo Bécquer, een zeer bekende post-romantische dichter hier in Spanje die leefde van 1836 tot 1870. Ik noemde hem eerder 'mysterieus-dromerig' [14 juni 2008]. Hij is geboren in Sevilla, en het is niet verbazingwekkend dat ik als welkom een kaartje met een handgeschreven gedicht [cliché natuurlijk] van hem aantrof. Ik heb vaker van hem gelezen, maar ik ben nu te moe om het voor jullie te vertalen, misschien morgen.

Asomaba a sus ojos una lágrima,
y a mi labio una frase de perdón;
habló el orgullo y se enjugó su llanto,
y la frase en mis labios expiró.

Yo voy por un camino, ella por otro;
pero al pensar en nuestro mutuo amor,
yo digo aún: ¿por qué callé aquel día?
Y ella dirá: ¿por qué no lloré yo?

Sevilla, Hotel Bécquer, Maandag, 21 November 2011
Gisteravond was ik te moe om dit gedicht van Gustavo Adolfo Bécquer te vertalen. Hier is het nog eens; met mijn vertaling:

Asomaba a sus ojos una lágrima,
y a mi labio una frase de perdón;
habló el orgullo y se enjugó su llanto,
y la frase en mis labios expiró.

Yo voy por un camino, ella por otro;
pero al pensar en nuestro mutuo amor,
yo digo aún: ¿por qué callé aquel día?
Y ella dirá: ¿por qué no lloré yo?

Er welde een traan in haar ogen
en op mijn lippen lag een pardon.
Maar trots nam over, en verdreef haar tranen
en mijn woorden slikte ik in.

Ik ga de ene weg, zij neemt een andere
maar denkend aan onze wederzijdse liefde
vraag ik nog steeds: waarom zweeg ik toen?
en zij vraagt misschien: waarom huilde ik niet?

Volverán las oscuras golondrinas en tu balcón sus nidos a colgar ...
Ze komen terug, de donkere zwaluwen, om zich weer te nestelen op je balkon ...

Sevilla, Hotel Bécquer, Dinsdag, 22 November 2011
Een paar dagen geleden verscheen er in Le Monde een artikel over een probleem waarover getergde automobilisten in de file tandenknarsend nadenken:
--"Gaat die andere rij nu sneller of niet?"
Als het over zo'n populair probleem gaat, ben ik altijd extra voorzichtig met de bronnen. Le Monde meldde dat het bronartikel al in 1999 in Nature was verschenen en [ongeveer] hetzelfde in Chance in 2000. Dat zijn gerenommeerde tijdschriften, maar aangezien ik geen autorisatie daarvoor heb, kon ik het artikel niet zelf lezen. Van de auteurs trof ik echter 'goede papieren'. Over Donald A. Redelmeier verscheen een jaar geleden een artikel in NYT wat ik al opzij had gelegd over onderzoek naar 'vooroordelen', met praktisch advies voor artsen om tijdens de diagnose niet verstrikt te raken in hun eigen startvooroordeel. Hij was ook een van de eersten [in 1997] die experimenteel vaststelde dat het gevaar van fonen met je mobieltje achter het stuur met dronkenschap moet worden vergeleken. Medeauteur Robert Tibshirani heeft zijn sporen verdiend in analyse van datasets. Ik beperk mij daarom tot hun resultaten.
Zij pakten dat populaire nadenkertje aan met twee experimenten. Met computersimulatie lieten ze twee files van verschillende samenstelling [Porsche, 2CV, Toyota, enz] een hindernis ontmoeten. Het bleek dat over een tijdsspanne van tien minuten de karakteristieken van optrekken en remmen helemaal gelijk waren, alleen verschoven in tijdgolven. Voor de chauffeur /waarnemer ontstaat er daardoor een gezichtsbedrog. Als zijn file wordt gepasseerd is dat pijnlijk en lijkt hij 'mijlen' achter te raken. Als zijn file passeert heeft hij het genot van veel auto's te passeren.
Le Monde beschrijft het kort en bondig:
--"Dépasser est un plaisir bref, être dépassé une torture longue".
[Passeren is kortstondig genot, gepasseerd worden is langdurige pijn]
Maar 'veel' stilstaande auto's passeren is gemakkelijk. Als ze bumper aan bumper staan kun je er wel drie in een seconde passeren. Maar gepasseerd worden door drie auto's per seconde is onmogelijk door de tussenruimten van rijdende auto's. Deze asymmetrie is de oorzaak van het gezichtsbedrog waar de automobilist op reageert.
Dat laatste hebben ze bevestigd met een tweede experiment. Ze maakten een film van vier minuten van de 'andere' file vanuit een chauffeursplaats in de 'ene'. Die film lieten ze aan 120 proefpersonen zien en vroegen welke beslissingen ze zouden nemen. Hoewel de 'andere' file in werkelijkheid achterbleef op de 'ene', vond 70% van de proefkonijnen dat de andere file sneller ging, en 65% hadden willen invoegen in de 'andere' rij
.... om zodoende bij de 'verliezers' te horen.
Dus als je je weer eens zit te ergeren
.... toets dan je gezichtsbedrog eens extra.
__________________________
IMPROBABLOLOGIE, L'autre file avance-t-elle vraiment plus vite? Le Monde 18.11.11
http://www.lemonde.fr/planete/article/2011/11/18/l-autre-file-avance-t-elle-vraiment-plus-vite_1605574_3244.html
De reacties van de lezers zijn ook heel boeiend
Donald Redelmeier and Robert Tibshirani, "Why cars in the next lane seem to go faster". Nature 1999; 401:35-36.
Donald Redelmeier and Robert Tibshirani, "Are those other drivers really going faster?"" Chance 2000;13:8-14.
Over Tibshirani: http://stat.stanford.edu/~tibs/research.html
Over Redelmeier:
KATIE HAFNER, Scientist at Work: Dr. Donald A. Redelmeier, Think the Answer's Clear? Look Again, NYT, August 30, 2010
http://www.nytimes.com/2010/08/31/science/31profile.html
terug eerste dagboekregel

Sevilla, Hotel Bécquer, Woensdag, 23 November 2011, Ghislaine komt
Je zult vast wel eens gedachten hebben over de toekomst van China: China als wereldmacht. Dat zit er dik in, zowel dat je daar wel eens gedachten over hebt, als dat China wereldmacht wordt. We zagen in Afrika al eerder dat China nogal wat steun geeft: ontwikkelingshulp. Ook dat ze dat op een andere manier doen dan het Westen, zij investeren namelijk in infrastructuur vóór de handel er om vraagt. Mogelijk moet Europa binnenkort ook rekenen op 'hulp' van China in verband met de financiële crisis.
Maar dat zijn allemaal gedachten en observaties vanuit het Westen. In China zelf is een dergelijke discussie aan de gang. In NYT van Maandag staat een artikel daarover vanuit de Chinese invalshoek.
Het artikel heet reg-foor-se-raap "How China Can Defeat America". Met andere woorden, ze vragen zich daar al niet meer af 'of', maar 'hoe' ze Amerika zullen overwinnen. Het is geschreven door Yan Xuetong, hoogleraar en dekaan van het Institute of Modern International Relations van de Tsinghua University. Het is geschreven voor eigen publiek, want het wijst o.a. op de Chinese misvatting dat ze met een forse uitbreiding van economische hulp [op de manier zoals ze dat nu in Afrika doen] de wereldmacht zouden kunnen bereiken. Vriendschap kun je niet kopen, zegt Xuetong er kort en bondig van, en politiek leiderschap nog minder.
Wereldhegemonie begint met een aantrekkelijk maatschappijmodel in het eigen land. Daar moeten we dus eerst aan werken. Dat betekent dat wij onze prioriteiten moeten verschuiven van pure economische ontwikkeling, naar het ontwikkelen van een harmonieuze maatschappij, vrij van de enorme kloven tussen arm en rijk. En dat we de verafgoding van het geld [money worship] moeten vervangen door traditional morality. Hij noemt zichzelf een 'havik', maar hij heeft toch respect voor de factor morality in de politiek. Dat baseert hij op de oude Chinese waarden. Om dat toe te lichten gaat hij terug naar tijd van het ontstaan van China als één Keizerrijk, meer dan 2000 jaar geleden. Daarvóór was het een mengelmoes van koninkrijkjes die op verschillende manieren om de oppermacht vochten. Filosofen uit die tijd zagen daarin drie leiderschapsmodellen: Humane autoriteit, hegemonie en tirannie. Xuetong bespreekt de kansen van die modellen vanuit de oude Chinese waarden. Heel boeiend.
Maar ja, hij constateert ook dat historisch gezien bij het wisselen van de wereldmacht de verliezer zich met hand-en-tand [en dus met 'oorlog' naar de Westerse inzichten] zal verdedigen. Ook dat militair gezien China niets heeft in te brengen wegens gebrek aan recente ervaring, en ook dat Amerika veel meer vrienden heeft in de wereld. De VS hebben vijftig formal military allies. China geenéén.
Zodoende pleit de 'havik' Xuetong nog eens extra ervoor dat de vraag "How China Can Defeat America" beantwoord moet worden met Confuciaanse 'soft power', niet met westerse modellen. Het is een artikel om eens rustig uit te spellen. Het geeft een eerste stapje inzicht in het Chinese denken buiten de Westerse vooroordelen. Het zal je helpen het nieuws op dat gebied te interpreteren. Anders dan de doorsnee Westerse krant.
__________________________
YAN XUETONG, How China Can Defeat America, NYT, November 20, 2011
http://www.nytimes.com/2011/11/21/opinion/how-china-can-defeat-america.html
terug eerste dagboekregel

Sevilla, Hotel Bécquer, Donderdag, 24 November 2011
Gisteravond laat haalde ik Ghislaine af van het vliegveld. We hadden elkaar veel te vertellen. Dus werd het héél laat. Dus dronken we laat onze ochtendkoffie op een terrasje aan de overkant. In de zon, maar toch 'frisjes'.
We besloten door de stappen naar de Giralda en, in dezelfde wijk, Plaza De La Cruz. Gisteren en eergisteren had ik die doolhof verkend met pittige wandelingen. Daarom konden we het nu lekker rustig, en goed, bekijken.
Het interieur van de kathedraal, en een tochtje met een paardenkoets in een wijdere omgeving, namen we er metéén bij. Zo toeristisch zijn we wel.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Sevilla, Hotel Bécquer, Vrijdag, 25 November 2011
Ghislaine had een dichtbundel bij zich. Van Toyo Shibata, Geef De Moed Niet Op. Vertaald uit het Japans. Van de achterflap citeer ik twee zinnetjes:
--"Toen Toyo Shibata op 92-jarige leeftijd vanwege rugklachten moest stoppen met klassieke Japanse dans, begon ze te dichten".
--"In eenvoudige lichtvoetige verzen haalt Toyo herinneringen op aan haar leven".
Haar gedichten doen mij denken aan Wisława Szymborska, maar lichtvoetiger, met even scherpe waarneming en haiku-achtig. Hier een voorbeeld.

Antwoord

In mijn oor
nodigt de wind
mij poeslief uit
'Zullen we zoetjesaan
naar gene zijde
gaan?'

Dus dien ik hem
gelijk van antwoord
'Ik blijf nog even
hier, zie je
Ik heb nog veel
te doen'

De wind
kijkt sip, en zoef,
weg is hij.

Sevilla, Hotel Bécquer, Zaterdag, 26 November 2011
Gisteren hebben we ons bezoek aan de Giralda-wijk voortgezet met de binnenkant van het Alcazar. Oorspronkelijk een Moors fort. Later paleis. Wat een pracht! Wat we samen in Marrakech zagen, of eerder in Cordoba en Granada, zinkt erbij in het niet. We zagen ook de Patio de las Doncellas, de Patio van de Maagden. Dat is deel van de mythe dat de Moren ieder jaar van de Christenen honderd maagden eisten als schatting. Die mythe hoorde bij de motivering de Moren te verjagen, de Reconquista.
Vandaag gaan we terug voor de tuinen.
Het werd teveel, zoveel moois in korte tijd. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Sevilla, Hotel Bécquer, Zondag, 27 November 2011
Toen ik precies een jaar geleden met hevige pijnen kampte in mijn heupstreek, na de knieblessure van enkele weken eerder, was de conclusie van de chirurgen dat ik een 'versleten heup' had, en zij troostten mij met heel goede prothesen. "Oude man plus pijnlijke heup is gelijk aan ...". Verder werd niet nagedacht.
Mijn gemotiveerde twijfel vond geen gehoor, en er gingen drie kostbare weken verloren. Het was een 'mooi' voorbeeld van de vooroordelen over de ouderdom waartegen je je moet verzetten. Als je een tijdelijk kwaaltje met optimisme tegemoet treedt, is het antwoord dat de ouderdom je 'blind' heeft gemaakt voor de realiteit. Het wordt gezien als wéér zo'n kwaaltje dat pessimisten zien als begin van De Grote Afgang.
Ieder kwaaltje zien ze zo.
Weliswaar hebben de pessimisten gelijk als het over doodgaan gaat: Uiteindelijk gaan we allemaal dood, maar let op het woordje 'uiteindelijk'. Toyo Shibata, de 92-jarige dichteres die ik eergisteren aanhaalde, schreef er dit gedichtje over:

Aan mijn dokters

Noem me
geen
omaatje
Stel me geen domme vragen als
'Welke dag is het vandaag?' of
'Hoeveel is 9+9?'

'Mevrouw Shibata
houdt u van
de gedichten van Satje Yaso?'
'Wat denkt u van
het kabinet Koizumi?'
Dat zijn de vragen
die me blij maken.

Sevilla, Hotel Bécquer, Maandag, 28 November 2011, Rinske jarig!
Voor gisteren hadden we een tocht met de Panoramabus gepland. Op weg erheen kwamen we langs de kathedraal en hoorden muziek: Trompetten en trommels. We zagen een groep in mooi uniform voorbij marcheren. Maar in de verte hoorden we wéér muziek. En weer kwam een geüniformeerde groep voorbij. Omstanders legden ons uit dat het de muziekkorpsen waren van de Goede Week Broederschappen. De Hermandad. Zij trokken er op uit zoals vaker op Zondag. Nu voor een fancy fair aan de oever van de Guadalquivir. Ongeveer op de vertrekplaats van de bus. Zo hadden we twee toeristische evenementen in een klap. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Sevilla, Hotel Bécquer, Dinsdag, 29 November 2011, laatste dag samen
We waren in Hopital de Los Venerables Sacerdotes. Ze hebben een prachtige collectie etsen over Sevilla. In de 17de eeuw gebouwd als tehuis voor zieke behoeftige priesters, die anders op straat moesten bedelen.
--"Zo, zo, dacht ik, zo goed zorgde De Kerk voor zijn priesters".
De uitleg claimt het oudste verzorgingshuis voor oude mensen te zijn in Europa.
--"Zo, zo, dacht ik, dat zal ik eens naast de traditie van de Geesthuizen in de Lage Landen leggen. Die waren er al in de 13e eeuw".
Het gebouw is prachtige barok, de etsen zijn de omweg waard.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Sevilla, Hotel Bécquer, Woensdag, 30 November 2011
Ik heb Ghislaine op het vliegveld afgeleverd. Ik vertrek morgen naar La Gomera. Als afscheidstochtje reden we gisteren naar het eindpunt van de splinternieuwe tramlijn, en genoten daar van een Spaans vieruurtje in de herfstzon.
--"Begin Oktober was het bij ons ook zo", verzekerde Ghislaine.
Later deden we een nostalgisch rondje window shopping door El Corte Inglés, de Spaanse Bijenkorf. De allermodernste hebbedingetjes voor de perfecte gastvrouw-van-nu. Alleen al de afdeling met de Nespresso koffiezetmachines was imponerend.
We dachten aan de huwelijkshebbedingetjes van onze tijd.
--"Is dit anders? Of is dit niet meer dan een schaalvergroting?"
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek November 2011