Mijn Dagboek 165

Dit is Dagboek 165. Het loopt van 1 tot 28 februari 2014 en begint met de observatie dat het tijdperk van sociale rechtvaardigheid voorgoed achter ons schijnt te liggen [1 2]. Er is deze maand veel introspectie. Kennelijk zetten enkele veranderingen door die de voorafgaande maanden zijn begonnen. Het thema afscheid — en achterstallig afscheid — komt drie keer voor [3 4 5]. Het thema nazorg van de burn out komt vier keer voor [6 7 20 21]. Ook is er enkele malen sprake van een gevoel een nieuwe levensfase te beginnen. Heel frêle in het begin, maar later wordt het bevestigd [14 15 16 19]. Ook mijn wandelcapaciteit is toegenomen, maar ik maak meteen bijna dezelfde fout als met andere 'her-veroverde' kwaliteiten, namelijk dat ik het overschat. Bijna ging ik te ver [9 10 11]. Aan het einde van de maand zie ik Venus weer als morgenster [22], en meteen daarna komt mijn Venus naar Santa Cruz de Tenerife om samen een paar vakantiedagen door te brengen. We genieten vah het prachtige park naast ons hotel, van twee concerten, en — in bescheiden mate — van de Carnavalsdrukte [23 24 25 26 27 28]. Twee keer refereer ik aan Á la recherche du temps perdu [8 18]. Van het buitengebeuren constateer ik dat de dagen nog niet duidelijk lengen, maar dat de zon inmiddels opkomt boven Tenerife, en niet meer boven de zee [12]. Het knettergekke witte-fietsenplan heeft na bijna vijftig jaar het gevolg dat de Parijse taxi-chauffeurs staken [13]. Het weer is opeens ook knettergek. Er zijn heftige rukwinden, en zelfs zijn enkele doorgangswegen op ons eilandje ontoegankelijk wegens hagel [17]
Index februari 2014
1,   2,   3,   4,   5,   6,   7,   8,   9,   10,   11,   12,   13,   14,   15,   16,
17,   18,   19,   20,   21,   22,   23,   24,   25,   26,   27,   28.

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 1 Februari 2014
"De sociale rechtvaardigheid waarvoor de generatie van mijn vader heeft gevochten, en die ik heb zien toenemen, zie ik nu weer afnemen. Het was als een 'luik in de tijd', als een luik in de geschiedenis van de moderne tijd".*)
Deze 'persoonlijke observatie' is nu ondersteund door wetenschappelijke observaties die dat 'luik' situeren tussen 1914 en 1974. Gedurende deze zestig jaar was de groei van het kapitalisme geremd door de ontzagwekkende kapitaalvernietigingen van beide wereldoorlogen. Daarna heeft het kapitalisme zijn oude ritme hervat, en de groeiende welvaartskloof is daarvan al zichtbaar. Ik wacht op voortekens van De Nieuwe Sociale Rechtvaardigheid. (100 woorden)
_____________________
*) zie Mijn Dagboek 12 juli 2013,
Thomas B. Edsall, Capitalism vs. Democracy, The Opinion Pages, NYT, JAN. 28, 2014
http://www.nytimes.com/2014/01/29/opinion/capitalism-vs-democracy.html
Dit artikel verwijst naar de oorspronkelijk Franse publicatie die binnenkort in het Engels zal verschijnen. Edsall gaat in op details en schrijft: "we are in the presence of one of the watershed books in economic thinking".
Thomas Piketty, Capital in the Twenty-First Century, Belknap Press, April 2014.
http://www.hup.harvard.edu/catalog.php?isbn=9780674430006
Français: Thomas Piketty, Le capital au XXIe siècle, 2013, Seuil
http://fr.wikipedia.org/wiki/Thomas_Piketty, http://www.amazon.fr/Le-capital-au-XXIe-siècle/dp/2021082288

terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 2 Februari 2014
Desirée jarig!

Thomas Piketty, die ik gisteren aanhaalde, laat zien dat de inkomenskloof structureel groter blijft worden en dat het zestigjarige luik van sociale rechtvaardigheid een 'toevalligheid' is die aan de wereldoorlogen is te danken, en niet aan vakbondsacties and all that.
Kortom dat de 19de eeuwse economen, zoals Ricardo en Marx, gelijk hadden dat grondeigenaren en kapitalisten zich [automatisch] een steeds groter deel van de groeiende welvaart toe-eigenen. Piketty laat zien hoe dat in feite plaatsvond tussen 1900 en 2010 waardoor dat zestigjarige luik zich aftekent.
We zijn dus terug in de 19de eeuw met zijn robber barons and all that. (100 woorden)
_____________________
Een bijzonder heldere beschouwing daarover is de Power Point van de lezing die Piketty hield [in het Engels] in Parijs: Thomas Piketty, Inequality, Capitalism & Crisis in the Long Run, Paris School of Economics, Paris, AFEP Conference, July 6th 2012, Why inequality keeps rising? http://piketty.pse.ens.fr/files/PikettyAFEP06072012.pdf

terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 3 Februari 2014
Het stadje in Zuid-Chili waar ik Vrijdag over schreef heet Cauquenes. Ik heb daar in '97 en '98 vele heerlijke weken doorgebracht. Het was een wijnstreek. Het rook er precies als in Zuid-Frankrijk. Ik werd er nostalgisch van.
Dat herinner ik mij nu opeens.
Dat onvervulbare verlangen dat ik beschreef, heeft zich opgelost. In mijn dagdromen geniet ik weer van alle herinneringen. In 2010 werd die streek getroffen door een grote aardbeving en een tsunami. Op de rampfoto's herkende ik mijn wandelingen van toen. Nu loop ik er ontspannen rond, en mijn herinneringen worden steeds kleurrijker.
Zo werkt het kennelijk. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 4 Februari 2014
Ieder Nieuwjaar wil ik mijn verzendlijsten opschonen, maar het komt er niet van. Vooral mijn Spaanse zit vol met namen uit een ver verleden. Van sommigen kreeg ik geen bevestiging. Ik heb de beste herinneringen aan de betrokkene, maar het is na al die jaren zelfs de vraag of de geadresseerde nog in leven is.
Waarom liet ik de namen dan toch staan?
Dat merkte ik toen ik ze wegdeed. Het was tot mij doorgedrongen dat het emotionele ballast is. Logisch! Wegdoen dus!!
Nu ga ik door de achterstallige afscheidsprocessen. Achterstallig, jazeker, maar broodnodig. Niet gemakkelijk, maar het lucht op.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 5 Februari 2014
Precies nadat mijn geblokkeerde herinneringen aan Cauquenes, het stadje in Zuid-Chili, waren vrijgekomen omdat ik er emotioneel afscheid van had genomen, kwam ik in À la recherche du temp perdu op een punt waar Proust terugblikt op zijn eigen pogingen om oude herinneringen te reconstrueren en een plaats te geven. Hij ziet de beperkingen, en ook de onontkoombaarheid om er definitief afscheid van te nemen. Net als ik van Cauquenes.
—"Nóg dieper aanvaarden dat het Verleden Tijd is", schreef ik ervan.
Originele tekst:
Les lieux que nous avons connus n'appartiennent pas qu'au monde de l'espace où nous les situons pour plus de facilité. Ils n'étaient qu'une mince tranche au milieu d'impressions contiguës qui formaient notre vie d'alors; le souvenir d'une certaine image n'est que le regret d'un certain instant; et les maisons, les routes, les avenues, sont fugitives, hélas! comme les années.
Mijn vertaling. Heb je een betere? Graag.
De plaatsen die wij hebben gekend behoren niet zomaar tot de ruimte waar wij ze voor het gemak hebben gesitueerd. Het waren slechts flinterdunne plakjes te midden van alle indrukken van ons leven van toen: de herinnering van een enkel beeld is slechts het grafschrift van een enkel moment; en de huizen, de straten, de wegen zijn voorbij, helaas! zoals de jaren.
_____________________
À la recherche du temp perdu. Laatste alinea van Du côté de chez Swann. Vóór À l'ombre des jeunes filles en fleurs

terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 6 Februari 2014
Mijn nieuwe leefstijl van negeren van mijn brandende nieuwsgierigheid begint "af en toe" genotsmomenten op te leveren. Ik ben kennelijk bezig met de "nazorg" van mijn burn out. Ik geniet van een gevoel dat ik lang kwijt was. Ongemerkt en geleidelijk was ik 'dat' kwijtgeraakt. 'Dat' is het gevoel van 'alle tijd' te hebben. Voorzichtig ben ik begonnen met "af en toe" een krant te lezen. Maar het blijft oppassen!
In mijn Nieuwjaarscorrespondentie trof ik een opmerking aan van Annette die dat precies uitdrukt: "Ik moet zorgen dat ík de tijd heb, i.p.v. de tijd mij".
Dank je wel, Annette. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 7 Februari 2014
Ik geloof dat het een gevolg is van het verbeterde slapen dat ik de laatste tijd mijn dromen vaak meer gedetailleerd onthoud. Zo groeiden vannacht op mijn hoofd allerlei prachtige sierplanten. Een enkel bloempje was erbij, maar vooral mooi gekleurd blad. Ik liep naar beneden om het aan Ghislaine te laten zien. Toen begon het te jeuken. Voor een spiegel trok ik de planten voorzichtig stuk voor stuk uit. Lange haarfijne wortels zaten er aan. Die gingen gemakkelijk mee. Tenslotte wreef ik over mijn hoofd. Toen was de jeuk ook voorbij.
Ik werd wakker terwijl ik mijn hoofd nog masseerde. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 8 Februari 2014
Precies een maand geleden rapporteerde ik over À la recherche du temps perdu dat ik op pagina 309 van de 2831 was aangeland. Nu ben ik op pagina 406; tijd om eens om te kijken.
Het blijft een aaneengeregen reeks van verrukkelijke observaties in de onmiddellijke omgeving van de verteller. Dat gebeurt in lange zinnen met ellenlange bijvoeglijke bijzinnen, met daarin vaak bijstellingen tussen haakjes. Zodoende kan ik de minuscule gevoelens rustig analyseren, en tot mij laten doordringen. Behalve dat het de sfeer van de Parijse Demi-Monde van vóór WO-I prachtig weergeeft, doet het verhaal er niet toe.
Lekker voortkabbelend. (100 woorden)
_____________________
Mocht je behoefte hebben aan een totaalbeeld dan kun je het beste gaan naar
Six Hundred Word Summary of À la recherche du temps perdu
http://www.proustguide.com/ProustSITE/Pages/Summarizeproust.htm
De Franse of Engelse Wikipedia geven allebei vrij gedetailleerde samenvattingen. De NLse is veel beknopter.

terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 9 Februari 2014
Harry jarig!

Sinds ik terug ben op het eiland, heb ik mijn wandelcapaciteit geleidelijk opgevoerd tot twee uur. Ik loop dan vanaf huis op een vlakke kustweg. De bergpaden zijn veel verder weg; of ik moet met een auto naar een goede startplek rijden.
Het gaat niet zozeer om de lichaamsbeweging; die krijg ik genoeg. Ik loop iedere dag [soms twee keer!] naar de benedenstad via trappen op de steile helling. In twintig minuten. Krachttraining dus.
Vandaag ga ik met Margarita naar het dal van de Guarimiar omdat daar de amandelen bloeien.
Vanaf ons startpunt één uur het dal in. Dan terug. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 10 Februari 2014
Dries jarig!

Onze planning voor de wandeling van gisteren was niet zo best. Ik kende het dal van Guarimiar van héél lang geleden. Ik was er van de zee-zijde ingelopen. Vanaf ons startpunt, Targa, was het weliswaar veel korter, maar het bleek een zéér steile afdaling te zijn van meer dan honderd meter over een stevig [gelukkig dat wèl!] ezelpad.
Dat duurde een uur, maar de amandelbloesem lag nóg een uur verder. Hoofdzakelijk bij het andere eind van het dal, dichter bij Imada. Totaal was het ruim drie uur voor we er waren.
Het was een prachtige tocht, helemaal de moeite waard.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 11 Februari 2014
De wandeling van Zondag was een mijlpaal. Ik had de laatste maanden zorgvuldig mijn wandelconditie opgebouwd. "Stap-voor-stap" telkens vijf minuten meer. Ik had ervaring met het opbouwen van mijn conditie. Ik was toe aan 'twee uur'.
Maar ja, dat was altijd op de betrekkelijk vlakke kustweg vanaf huis. Met de hulp van taxi's bij het begin en eindpunt had ik ook al eens een 'gemiddeld' bergpad gelopen.
En nu opeens — door een vergissing — èn een pittige afdaling van een uur, èn een pittig bergpad van twee uur. Niet om te herhalen, maar ook niet "over-de-schreef".
Dat is de nieuwe mijlpaal. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 12 Februari 2014
Het lengen van de dagen is 's morgens nog niet duidelijk te merken. Het punt van opkomst verplaatst zich echter wél heel duidelijk. Gedurende deze winterdagen is dat boven zee, ten Zuiden de Zuidpunt van ons buureiland Tenerife. Vanaf de kortste dag schuift dat punt iedere dag een beetje naar links tot de zon boven land opkomt. Dat was vanmorgen het geval.
Eerst boven de vlakke Zuidpunt. Dan boven heuvels die meer naar links liggen. Tenslotte — maar dan zijn we al bij de langste dag — is de opkomst vlak bij de top van El Teide.
Maar dan ben ìk vertrokken. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 13 Februari 2014
Ik heb er van afgezien het wereldgebeuren te volgen, maar ik ontkom er niet aan dat mij "grote trends in kleine gebeurtenissen" opvallen. Vooral de ontwikkelingen in het openbaar vervoer blijven mijn aandacht trekken. Het witte fietsenplan uit 1965 van Luud Schimmelpennink was 'knettergek'. Nu vinden we het 'gewoon'. Kleine autootjes staan al op dezelfde manier voor je klaar. Moderne IT-technieken hebben het mogelijk gemaakt.
Zo zie ik in de recente taxi-staking in Parijs tegen de VTC, voiture de tourisme avec chauffeur, de laatste stuiptrekking van het hele klassieke taxibedrijf.
Neem nog maar vlug een taxi. Nu kan het nog!! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Valentijnsdag, 2014, Leny jarig!
Ik werd wakker met het gevoel een nieuw tijdperk binnen te treden. Iets in mezelf, niet van de omgeving of buitenwereld. Ik heb er verder geen vat op.
Wat is het precies? Heb ik iets verloren of definitief losgelaten? Heb ik iets gewonnen of verworven? Ik weet het niet, maar het gevoel is duidelijk.
Wel heb ik goed geslapen. Dat gaat in stijgende lijn, maar speciale dromen herinner ik mij niet. Heb ik voor het eerst weer die hele diepe slaap bereikt? Die ik zo lang kwijt was? Ik weet het niet.
Ik geniet er maar van. Rustig en gelukkig. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 15 Februari 2014
Het is al laat in de middag, en mijn column is nog niet geschreven. Meestal begin ik daar de dag mee; dat geeft een goed gevoel. Vanmorgen lukte dat niet, en ik besloot om dan maar éérst mijn dagelijkse boodschappen te doen in de benedenstad. De afdaling en de klim zouden wel inspiratie geven. Niet zo.
Wat is er aan de hand? Is dit het nieuwe-tijdperkgevoel dat ik gisteren beschreef?
Of moet ik niet achteruit kijken, maar naar voren. Gewoon doorgaan met energieloos lummelen, en op de divan liggen?
Ik kies voor het laatste:
Doorgaan; gewoon doorgaan op "gegist bestek". (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 16 Februari 2014
Ik geloof dat ik gisteren goed heb gegokt door voor 'gegist bestek' te kiezen. Ik ben de rest van de middag en de avond gewoon blijven doorlummelen. Behalve het avondeten klaarmaken heb ik niets 'georganiseerds' gedaan; ook geen ordelijke meditatie.
Trouwens, misschien was het wel 'meditatie'. Tenminste als ik daaronder versta het totaal 'loslaten van alle moetens' zoals Edel Maex dat noemt. Misschien was dat wel het 'nieuwe tijdperk' waar ik Vrijdag over schreef.
Ik luisterde lui naar de harde wind en regen. Hevige rukwinden lieten de dakpannen kletteren. De zee was wild met witte schuimkoppen. Ik sliep vannacht uitstekend. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 17 Februari 2014
Het weer is knettergek. Vanaf mijn balkon is het nog 'een beetje gewoon' want het beperkt zich tot rukwinden, al is het met vlagen ook buitengewoon koud.
Maar opeens zijn de wegen in de bergen afgesloten. Waarom? Er verschijnen foto's met besneeuwde wegen als verklaring, maar het blijkt hagel te zijn.
Grote brokken hagel zelfs.
Zodoende werd een sportieve gebeurtenis voor enkele liefdadige doelen onderbroken. Een 19-jarige jongeman startte Zaterdag om vijf uur 's morgens voor een super-marathon van 113 km. Het zou een rondje worden over het hele eiland. Om elf uur kwam hij in de bergen. Einde voorstelling. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 18 Februari 2014
In "À la recherche" verschijnt voor het eerst Marquis de Norpois. Hij is door de vader van Marcel Proust uitgenodigd voor het diner. Proust luistert als ambitieuze vijftienjarige schrijver-in-spé naar de tafelgesprekken. De Norpois is een gevierd diplomaat die de kneepjes van het vak kent. Proust kan echter de intelligentie van de markies niet begrijpen, zijn taalgebruik is verwarrend. Hij spreekt in journalistieke clichés. Tenslotte schrijft hij daarvan: Je démêlai seulement que répéter ce que tout le monde pensait n'était pas en politique une marque d'infériorité mais de supériorité.
Een schrijver, daarentegen, probeert de unieke waarheid in woorden te vangen. (100 woorden)
_____________________
Mogelijke vertaling: "Ik ontwarde alleen dat herhalen van wat iedereen denkt in de politiek geen teken van inferioriteit maar van superioriteit is". Vindplaats: Direct in het begin van À l'ombre des jeunes filles en fleurs, Première partie - Autour de Melle Swan.

terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 19 Februari 2014
Ik geloof dat ik inderdaad een nieuw tijdperk ben binnengestapt zoals ik de vorige week vermoedde. Dat 'lummelen', zoals schreef, hoort er ook bij. Om die burn out het hoofd te bieden heb ik al meer dan een jaar heel gedisciplineerd mijn bezigheden onderbroken met 'afhaken', 'nietsdoen' of 'mediteren'. Ook als ik daar gevoelsmatig nog lang niet aan toe was. Integendeel! Het was anti-intuïtief en vooral 'niet-leuk'. Geleidelijk heeft het succes zich afgetekend. Dat hielp.
Maar nu, rondom dat 'lummelen' tekent zich een nieuw gevoel af. De 'behoefte' — het 'verlangen' — om gewoon maar eens niets te doen. Nieuw, helemaal nieuw! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 20 Februari 2014
Ghislaine jarig!

Vanmorgen stelde ik mijn column uit voor een 'urgente' zaak die ik af wilde hebben vóór ik Zondag met Ghislaine vakantie ga vieren. Meestal doe ik de column meteen na de eerste ochtendrituelen zoals een eerste blik op de mail, en thee zetten.
Maar die 'urgente' zaak liet ik voorgaan want Zondag moet ik die geprint meenemen. Het lukte!
Ik was blij, en wilde rustig afkicken om aan de column beginnen. Maar toen kwam een telefoongesprek dat mij opwond. Net iets teveel.
Ik viel in een gat.
Kortom, het gaat goed met mijn nervositeit,
maar krikkel is het nog wel! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 21 Februari 2014
Even afgezien van het 'ongeval' van gisteren, komt er geleidelijk ruimte voor "ietsje meer" dan "het allernoodzakelijkste" waartoe ik mij het laatste jaar moest beperken. Maar ja, nu duiken lang verwaarloosde klussen op die eindelijk eens moeten worden aangepakt. Het zijn vooral oude opruimklussen die dringend worden omdat ze steeds meer dagelijkse tijd gaan eisen.
Het gaat dus om 'structurele' vereenvoudigingen, niet om botweg weglaten van complicerende zaken zoals mijn jaarlijkse reizen naar het Zuidelijk halfrond.
Ik heb al wat ervaring opgebouwd met "mijn archief in the cloud". Daar wordt mijn leven eenvoudiger van.
Dat is mijn volgende "grote klus". (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 22 Februari 2014
Vanmorgen vroeg zag ik Venus opkomen. Venus is al enige tijd de morgenster. Ik wist dat zij ongeveer half zes boven de horizon moest verschijnen. Wegens de zorgvuldige inperking van mijn telkens opborrelende nieuwsgierigheid, had ik echter alle 'actie' onderdrukt.
Maar, vanmorgen was ik wakker om tien over vijf. Ik dacht:
—"Even kijken!"
En ja! Venus verscheen metéén. Ik genoot even van de glorie, en ging weer lekker in mijn warme bed. Tevreden sliep ik nog een uur.
Nu ben ik goed uitgeslapen voor de "inpakdag". Morgenvroeg, neem ik de boot naar Tenerife.
Voor tien dagen met Ghislaine. Mijn Venus. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Santa Cruz de Tenerife, Zondag 23 Februari 2014
Toen ik vanmorgen opstond, was Venus net boven de horizon verschenen. De oude maan was als een boogschutter die zijn boog op Venus richtte. Tamelijk ver weg vooralsnog . Morgen staat hij al een stuk dichterbij.
Mijn boot vertrok om zeven uur. Ik was twee uur te vroeg op het vliegveld om Ghislaine af te halen. In afwachting van haar komst amuseerde ik mij — ontspannen en meditatief — met rustig kijken naar de voeten van de al of niet gehaaste voorbijgangers.
Ik keek zonder noodzaak tot begrijpen.
Zo zag ik veel meer dan ik begreep.
Tenslotte arriveerde Ghislaine. Onze tiendaagse begon.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Santa Cruz de Tenerife, Maandag 24 Februari 2014
Luc jarig!

Vanmorgen moet Venus vlak bij Maan hebben gestaan. Als boogschutter, zoals ik gisteren beschreef. Ik was benieuwd, maar als stadsmens moet je zulke verwachtingen niet koesteren. Wij beperken ons hier tot het prachtige stadspark naast ons hotel, Parque García Sanabria, en het 'nuttige kunstobject' aan de kust, Parque Marítimo van César Manrique vlak bij het Auditorium.
Ik mijmer nog steeds over mijn spontane uitspraak van gisteren: "Ik keek zonder noodzaak tot begrijpen". Ik was geïnspireerd door een regel van Marcel Proust, maar die zei het toch anders. Ik zal die regel er nog eens bijhalen, en beter bekijken.
Misschien morgen. (100 woorden)
_____________________
Voor foto's zie: es.wikipedia.org/wiki/Parque_Marítimo_César_Manrique en
es.wikipedia.org/wiki/Parque_García_Sanabria

terug eerste dagboekregel

Santa Cruz de Tenerife, Dinsdag 25 Februari 2014
Het park naast ons hotel is een juweel. De bijna zeven HA staan vol met prachtige bomen. Het is meer een exotische verzameling. Het is goed verzorgd. Overal staan bordjes bij met de namen. Er is zelfs een apart circuitje met geurende bomen. De bordjes vermelden daar ook de namen in Braille. Het park is niet helemaal vierkant. De twee diagonalen zijn brede verharde paden van ongeveer vierhonderd meter met op de kruising een fontein. Er is ook een smaller pad dat het hele park spiraalvormig doorkruist. En talloze tussenpaadjes. Genoeg om lekker te (ver)dwalen.
Dat doe ik dan ook. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Santa Cruz de Tenerife, Woensdag 26 Februari 2014
Toen we gisteren de binnenstad doorkruisten, kwamen we terecht bij Teatro Guimár, de oude stadsschouwburg. Vlakbij was namelijk een Carnavalsmuseum, met schilderijen van de Carnaval in Tenerife die nu 'in de lucht hangt'.
In Guimár bleek dezelfde avond een uitvoering te zijn van Los Fregolinos, een "Agrupomiento Lírica Musical" waarachter zich een heel goed amateurkoor met -orkest bleek te verschuilen. Het was hun traditionele Carnavalsconcert met bel canto uit opera's en Zarzuelas. Ze vierden hun veertigste verjaardag. Onmiddellijk nadat het Carnavalsverbod van Franco was opgeheven, waren ze opgericht als Carnavalsvereniging.
We kochten metéén kaartjes, en genoten de hele avond lang.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Santa Cruz de Tenerife, Donderdag 27 Februari 2014
Stefan jarig!

Het was gisteren heel laat geworden na het Carnavalsconcert. Daarom gingen we vandaag met de Tranvía, de moderne tram van Tenerife, naar La Laguna. Heel rustig wandelden we door het oude stadscentrum van deze universiteitsstad. Allemaal bekende objecten, maar óh zo toeristisch geworden! Ghislaine kocht in een souvenirwinkel een paar ansichtkaarten. Op de verpakking stond deze memorabele tekst in vier talen:

"SOUVENIR"
This worthless thinket, vulgar and of bad taste, that in the
long run turns turns into a suggestive and marvelous
personalized memory of our trip ...

Heel 'neo-kapitalistisch', dacht ik. Waardeloos geld uitgeven, en verder slapend rijk worden. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Santa Cruz de Tenerife, Vrijdag 28 Februari 2014
Gisteravond waren we in het Auditorio de Tenerife. Om een idee van het gebouw te hebben, moet je denken aan de Opera in Sydney; ook zulke immense betonnen schelpen, en uitzicht op zee. Het was een programma met filmmuziek van het Orquesta Sinfónica de Tenerife met als gastdirigent Nick Davies.
Allemaal bekende melodieën, maar live in een concertzaal, met een groot orkest, had ik nog nooit beleefd. Ik was diep onder de indruk. Ik kreeg zin om de betrokken films allemaal nog eens opnieuw vanaf DVD te bekijken, en dan beter op de muziek letten.
Het was een onvergetelijk concert. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek februari 2014