San Sebastián de La Gomera, Donderdag 1 Mei 2014
In de verwaarloosde palmboom, vol met drukdoende vogeltjes, schuin links van mijn balkon, was er gisteren opeens een die op een boekvink leek.
En toen ontstond onverwacht een hele reeks van diep-nostalgische herinneringen die begon met de feitelijke herinnering dat mijn vader — ik moet toen vier of vijf zijn geweest — mij een boekvink aanwees, en mij introduceerde in de wereld van mezen en vinken.
Hij was geen speciale vogel-hobbyist. Het was 'gewoon' wat hij wist als dorpsjongen. Hij kende ze met hun naam in het dialect, maar leerde mij ook de 'Hollandse' namen.
Ik zie mijn vader-van-toen weer voor mij. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 2 Mei 2014
De relatie tussen [veel] mediteren en goed slapen is nog steeds onduidelijk. Ik schreef al eerder dat superlang mediteren niet 'zomaar' werkt. Het is geen trucje.
Wat ontbreekt er nog aan?.
Nu ook weer. Ik sliep al nachtenlang a-bo-mi-na-bel en was 's morgens ternauwernood uitgerust. 'Nerveus' de hele dag. Ik experimenteerde met van alles, en dacht diep na over de onnozele dingen die mij zo onredelijk nerveus maakten.
Gisteren gaf ik het op, en mediteerde twee keer een heel uur. Vannacht sliep ik uitstekend. Ik voel mij voor het eerst sinds lange tijd uitgerust.
Waar lag dat nu precies aan? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 3 Mei 2014
Op de eerste dag van de lente — dat is intussen ook al weer zes weken geleden! — maakte ik foto's van het moment van zonsopgang. De horizon bestaat daar uit de lange rechterflank van El Teide die van de top afdaalt naar de zee. Het gaat een beetje 'zig-zag', maar is steeds scherp afgetekend tegen de hemel.
Ik noem het daarom een 'onregelmatige zaag'.
Met Kerstmis, komt de zon op uit de zee, en klimt vervolgens langs de 'onregelmatige zaag' omhoog. Het is iedere morgen een plezier om te kijken hoever die is.
Vanmorgen maakte een weer eens mooie documentaire foto.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 4 Mei 2014
MiguelAngel is een gepensioneerde bankman die jarenlang in de beide Amerika's heeft gewerkt. We hadden het over Piketty, en hoe dat verder moet. Hij vond het idee van zware internationale belasting wel juist, maar onhaalbaar. Het gaat om een herverdeling, want het systeem zelf schept steeds grotere ongelijkheden. Het kent geen begrenzing.
En zo kwamen we bij Leviticus, en het Joodse jubeljaar. De gelijkwaardige verdeling van het bezit, na het binnentrekken van het Beloofde Land, was totaal scheefgegroeid. Daarom moest na zeven sabbatsjaren alles terug naar de oorspronkelijke eigenaar. Schulden moesten worden kwijtgescholden.
Leviticus [God] wist dat lang vóór Piketty. (100 woorden)
_____________________
Even nalezen!! Sabbatsjaar en jubeljaar, Leviticus 25:1-26:46,
http://www.voorleesbijbel.nl/bijbel/perikoop.asp?lIntPerikoopId=172
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 5 Mei 2014
We hadden een zeer cultureel weekend. Zaterdagavond hadden we een voorstelling van Le Malade imaginaire van Molière, en Zondagmorgen speelde El Cuarteto Piazzolla in de open lucht op het stadsplein. Gelukkig was er niet teveel wind, want dan zou het niet kunnen doorgaan. Een strijkkwartet is wat dat betreft veel gevoeliger dan fanfaremuziek van het muziekkorps. Op het programma stond daarom niet al te gevoelige muziek. Roberto Tubaro had gekozen voor lichtere dansmuziek, voornamelijk van Zuid Amerikaanse herkomst.
Molière werd in een bijzonder expressieve versie gebracht. Overdreven zelfs, zodat het haast een persiflage werd.
Ingebeelde zieken overdrijven ook altijd alles. (100 woorden)
_____________________
http://lagenda.org/noticias/el-enfermo-imaginario-de-moliere-por-abubukaka-y-delirium-teatro
El Cuarteto Piazzolla onder leiding van Roberto Tubaro:
http://gomeraverde.es/not/43560/el-cuarteto-piazzolla-ofrecera-un-concierto-este-sabado-en-valle-gran-rey/
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 6 Mei 2014
Dit gedicht van Gregory Orr van A Poem A Day heb ik al een tijdje liggen. Iedere keer kijk ik ernaar, en krijg weer nieuwe inzichten over de relatie tussen woord en ding. Of zoals de dichter het zegt: 'words are made of empty air', maar zijn toch belangrijk.
Ik denk aan de dichtbundel van Neeltje Maria Min 'Voor wie ik liefheb wil ik heten' om het belang van een naam te begrijpen, of aan te voelen, want begrijpen gaat te ver.
En dan staat hier: 'objects waiting patiently to be named'.
Iedere keer als ik het gedicht lees, krijg ik nieuwe doorkijkjes, ook al zijn woorden niet meer dan 'black scratches on a page'.
Probeer het zelf maar.

The World Seems...

The world seems so palpable
And dense: people and things
And the landscapes
They inhabit or move through.

Words, on the other hand,
Are so abstract—they're
Made of empty air
Or black scratches on a page
That urge us to utter
Certain sounds.

And us:
Poised in the middle, aware
Of the objects out there
Waiting patiently to be named,
As if the right words
Could save them.

And don't
They deserve it?
So much hidden inside each one,
Such a longing
To become the beloved.

And inside us: the sounds
That could extend that blessing—
How they crowd our mouths,
How they press up against
Our lips, which are such
A narrow exit for a joy so desperate.

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 7 Mei 2014
De lange weg op zoek naar 'nietsdoen', die ik een jaar geleden begon om 'innerlijke rust' te vinden, is nog steeds niet af. Wel heb ik verschillende ontdekkingen gedaan. Allereerst dat nietsdoen niet bestaat, maar ook dat er een toestand van 'innerlijke rust' is, waar het mij feitelijk om gaat.
Soms ben ik opeens in die toestand, ik slaap dan goed, en mijn concentratie is weer normaal. Maar ik weet nòch hoe ik die kan bereiken, nòch hoe ik er opeens weer word uitgeflikkerd.
Nòg niet!!!
Van Samuel Beckett leerde ik: Try again, fail again, fail better.
Ik try/fail verder. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 8 Mei 2014
Vandaag geen column.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 9 Mei 2014
Het aantal mails in mijn Inbox is een perfecte 'nervositeitsindex'. Hij staat nu op honderd elf, maar de vorige week naderde die de honderddertig! Als ik eens goed op mijn tanden bijt — en er eens lekker tegenaan ga — kan ik hem snel omlaag krijgen, maar die stijl van werken werkt tenslotte averechts. Ik heb dan dagenlang de zenuwen, en slaap slecht.
Gevolg?
De 'nervositeitsindex' schiet metéén pijlsnel omhoog; zelfs tot boven de laatste top. Het gaat dus om een andere werkstijl. Na een leven lang van 'effe doorbijten', moet er een nieuwe werkstijl komen.
Try again, fail again, fail better. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 10 Mei 2014
Ik wacht. Ik wacht op Margarita die mij vergezelt naar het ziekenhuis voor een endoscopie. Colonoscopia heet dat hier. Ik ben er al sinds Dinsdag druk mee, want toen begon mijn 'vezelloos dieet': alleen gefilterde fruit- en groentesappen. Rijst en vis mocht ook, maar gisteren niet meer. Toen moest ik ook laxeerpillen nemen, en snel een liter water drinken met iets er in. De ravage van vannacht [wat dacht je?] heb ik vanmorgen al door de wasmachine gejaagd, en hangt te drogen. Ik moest vanmorgen snel twéé liter van dat spul drinken. Het leek wel bingo-drinken.
En nu wacht ik. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 11 Mei 2014
Het is gisteren goed afgelopen. Natuurlijk hoopte ik daar op, er waren geen duidelijke aanwijzingen voor een slechte afloop. Maar dat is niet voldoende om de allerzwartste verwachtingen 'zomaar' opzij te schuiven. Het gaat namelijk [ook?] over wat anders. Het gaat om twee processen waarmee ik in deze periode van mijn leven wordt geconfronteerd. Enerzijds het afscheid nemen van een oude realiteit, en anderzijds het aanvaarden van een nieuwe toestand. Als ware het natuurverschijnselen.
Dit is net zoiets.
Nadat ik Donderdag die allerzwartste opties rustig onder ogen had gezien, kwam ik tot rust, en zag mijn toekomst vol verwachting tegemoet.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 12 Mei 2014
Ik voel mij opgelucht nu ik weer wat duidelijker afstand heb genomen van 'de lange routine tot twee jaar geleden', zoals Ghislaine schreef. Ik had dit weekend beschouwingen verzameld over de vrouw-met-de-baard, en al een 'interessant' commentaar in mijn hoofd. Per slot is 'vrouw' een definitie van mannen zoals blanken 'zwart' definiëren. Om zich superieur te voelen. Zo werken woorden nu eenmaal.
Maar die column ga ik niet schrijven. Ik wil niet terug naar die lange en gelukkige routine tot twee jaar geleden. In plaats daarvan keek ik vanmorgen rustig naar de zonsopgang.
Die was weer heel mooi. Ik genoot. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 13 Mei 2014
Ik heb vanmorgen mijn inkomstenbelasting betaald. Zoals ik andere jaren schreef, blijf ik genieten van de snelheid, en het contrast met Nederland. Daar duurt het drie jaar, en hier duurde het vanmorgen tien minuten. Per computer maak je een afspraak. Ik was er ruim op tijd, en meteen aan de beurt.
Er was dit jaar een kleine complicatie. Die had ik goed voorbereid, en het ging er in als koek. Ik kreeg een compliment, en meteen een tip hoe ik dat het volgend jaar ietsje beter kon aanpakken.
Toch was het ook een pak-van-mijn-hart. Nu voel ik mij weer vrij.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 14 Mei 2014
Morgenrood hoort hier niet bij het normale repertoire van de zonsopgang boven Tenerife. Ik volg die nog steeds met plezier, want ik ben nieuwsgierig hoever de opkomst iedere dag opschuift. Omdat de rechterflank van El Teide allerlei merktekens heeft — ik beschreef die al eerder als een grove 'onregelmatige zaag' — kan ik de voortgang goed afmeten.
Maar vanmorgen was er volop morgenrood; al lang voor zonsopgang. Zoals je weet kan dat heel rijk geschakeerd zijn, en dat was het ook. Het veranderde snel, maar toen de zon bijna doorkwam, was het rood totaal verdwenen.
Ik heb de beelden heel goed onthouden. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 15 Mei 2014
Ik heb moeite met mijn 'nieuwe draai'. Ik weet nog niet waar ik mijn werklust moet laten als ik 's morgens opsta. Het is duidelijk dat ik nerveus word — en blijf de rest van de dag — als ik daar 'ouderwets' mee aan de slag ga. Als ik eenmaal 'over de schreef' ben, kost het uren mediteren om weer aan de goede kant van 'de schreef' te komen. Nog daargelaten dat ik niet precies weet waar die 'schreef' ligt.
Zodoende begin ik maar met rustig naar de zonsopgang kijken.
—"Komt tijd, komt raad".
Dat is de nieuwste troostgedachte. Zo leer ik. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 16 Mei 2014,
Mirjam al 5!
Voor deze week was een 'hittegolf' voorspeld. Ik wist niet goed wat ik mij daarbij moest voorstellen — en trouwens nog niet — maar we hadden opeens wel vaker windstilte, en er hing dan ook een lichte sluierbewolking. Dan werd het benauwd. Dat duurde maar een uur en daarna waaide de zeewind alles weer fris.
OK, dat was de hittegolf.
Toen ik vanmorgen vroeg op het balkon stapte, stond helemaal rechts de volle maan, en helemaal links Venus op z'n best. Door dat heldere licht — en die lichte sluierbewolking — was er van de rest van de sterren geen donder meer te zien. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 17 Mei 2014
De windstiltes deze week waren eigenlijk heel apart. Het waait hier altijd, zeker hier rondom de rots waar ik woon en waar de vuurtoren staat. Per slot zijn we maar een klein rotsig eilandje in de grote oceaan. Tussen die windstoten door is er vaak een onverwachte windstilte. Een oase van rust. Alsof de wind buiten adem is, of nieuwe registers moet opentrekken. Maar dat duurt hooguit een paar minuten..
Deze week duurde het telkens uren. De zee — zoals ik die altijd vanaf mijn balkon zie als ik mediteer — kwam zelfs tot een ongewone rust. Werd rimpelloos als een visvijver. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 18 Mei 2014
Dit gedicht van Robert McAlmon dat ik van A-Poem-A-Day kreeg, boeide mij meteen door het contrast tussen de twee percepties van 'oneindigheid': De wiskundige, zo klaar als een klontje — tenminste als je je binnen de axioma's houdt — en de 'andere'. Wat kun je daarvan zeggen?
De dichter weet het niet.
Jij?

Burial

Geometry is a perfect religion,
Axiom after axiom:
One proves a way into infinity
And logic makes obeisance at command.

Outside of the triangle, cubes, and polystructures
There is restless pummeling, pounding and taunting.
The end is diffused into channels
Every step into eternity—and steps are endless.

San Sebastián de La Gomera, Maandag 19 Mei 2014
Vanmorgen was El Teide, en het hele eiland Tenerife, verborgen achter een dik wolkenpakket. Hoger boven de horizon was de hemel helder. Heel hoog weerkaatste een vederwolk al de ochtendzon. Mijn 'onregelmatige zaag' — waar ik de vordering van de zonsopkomst aan afmeet — was totaal onzichtbaar. Toch ging ik — met de camera in de hand — nog eens kijken toen 'het moment' naderde.
Grote verrassing!
Nee, niet de 'onregelmatige zaag' werd zichtbaar, maar dat dikke donkere wolkenpakket bleek uit vele brokken te bestaan. De zon kierde er nergens doorheen, alleen de gouden randjes van die wolkenbrokken straalden van het zonlicht.
Ontroerend mooi. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 20 Mei 2014
Philip Roth (81) houdt op met schrijven. In een recent interview zegt hij: "Je me suis attelé à la grande tâche de ne rien faire".
Ik herken het, helemaal mijn terrein. Ik beschreef mijn leerervaringen daarmee in mijn Nieuwjaarsbrief. Hoe ik aanvankelijk leerde dat 'nietsdoen' niet bestaat, maar dat lost het probleem niet op. Ik ben er nog steeds mee bezig, en ik leer iedere dag. Het is de kunst om te stoppen met schrijven, ook als je hoofd nog vol prachtige ideeën zit, en je lijf vol werklust.
Inderdaad, het is een grande tâche. Helemaal mee eens!
Succes ermee!! (100 woorden)
_____________________
Philip Roth s'attelle "à la grande tâche de ne rien faire"
http://abonnes.lemonde.fr/culture/article/2014/05/19/philip-roth-confirme-qu-il-arrete-d-ecrire_4421665_3246.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 21 Mei 2014
de laatste dag voor vertrek
Voor vandaag heb ik een rustdag gepland. Mogelijk komt er niet veel van, maar de 'grote brokken' van de reisvoorbereiding zijn gereed. Gisteren heb ik mijn koffer en mijn schoudertas ingepakt. Met de vertrekdatum in zicht, was ik al dagen eerder begonnen aan allerlei onaffe zaken. Mijn werktafel lag er al maanden vol van. Zenuwendagen waren het soms.
Voor vandaag dus alleen de "puntjes op de i's". Donderdag vlieg ik naar Barcelona. Zaterdag met de trein naar Béziers.
Een terugblik op de laatste acht maanden reserveer ik voor die Vrijdag in Barcelona. De vooruitblik trouwens ook.
Nu is het NU! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Barcelona, Hotel Condal, Donderdag 22 Mei 2014
Ik ben in het hotel aangekomen na een lange rustige reis. Veel wachttijd voor het vertrek op Tenerife Zuid. Toen ik met de bus vanaf het vliegveld de Barcelona binnenreed, viel het mij op dat ik niet zo 'verheugd' of 'nieuwsgierig' was als andere keren als ik mijn 'oude geliefde stad' binnenreed om er mijn tussenstop te maken.
—"How come?", vroeg ik mij af.
Ik denk dat ik het weet, en ik weet nog niet waar dat op uitdraait. De laatste tijd heb ik erg mijn best gedaan mij niet door ophitsende waarnemingen te laten meeslepen.
Is dit het resultaat? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Barcelona, Hotel Condal, Vrijdag 23 Mei 2014
De indruk die ik gisteren van Barcelona kreeg, zet door. Ik mis de fascinatie. Het wordt ook duidelijk dat het aan mij ligt. Vanmorgen miste ik opeens mijn meditatie(plekje). Ik wilde stil zijn, en mij losmaken van indrukken die zich opdringen, en mij meeslepen. Ik zette mij op een bank op de Ramblas. Ik keek naar de voorbijgangers zonder de waarnemingen te laten doordringen.
"Meditatief kijken" dus.
Dat is kennelijk de 'formule' die ik geleidelijk-aan in San Sebastián heb ontwikkeld. Bijna ongemerkt.
En nu, hier in Barcelona, zie ik hoezeer zich dat als automatische reactie heeft genesteld.
Heel pril nog. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Barcelona, Hotel Condal, Zaterdag 24 Mei 2014
Dit citaat van de Dalai Lama staat op een scheurkalenderblaadje van 23 Mei 2013, precies een jaar geleden. Ik heb het sindsdien bewaard. Het leek OK, maar ik had er moeite mee:

Western brains work, they work a great deal, but always in the directions of efficiency. In that way the mind puts itself at the service of the result. Like all servants, it renounces its independence. I am talking about another form of spiritual life, more detached and deeper, free from the obsession of a goal to be reached. In a way, the universal invasion of technology, everywhere it goes, lessens the life of the mind.

Cessenon sur Orb, Zondag 25 Mei 2014
De jaarlijkse 'verhuizing' is weer eens achter de rug. Ook mijn 'tussenstop Barcelona'. Ik pieker nog wat over de vreemde ervaring dat ik mij niet meer gefascineerd voelde door die stad. Dat ik niet — zoals andere jaren — metéén mijn geliefde plekjes opzocht, en er nog een paar nieuwe bij ontdekte. Het zij zo.
Ik miste de salad bar Lactuca, waar ik altijd ging eten. Verdwenen! Failliet? Wie weet? Starbucks zit er nu.
Ik mediteerde veel, en maakte een korte wandeling over Las Ramblas. Bij de portrettekenaars streek ik neer, en liet rustig een portret van mij maken.
Wie weet waarom? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 26 Mei 2014
Zaterdagavond, laat, kwam Ghislaine. Rechtstreeks uit NL per auto. Toen begon het samenzijn waar het allemaal om was begonnen; dat we zorgvuldig per mail en foon hadden voorbereid. Eerst moest er natuurlijk flink worden uitgeslapen, toen konden we aan de terreinverkenningen beginnen. Eerst "rond huis en hof", daarna wat inkoopjes in het dorp, en koffie op het dorpsplein. Allemaal noodzakelijk om de draad weer rustig op te nemen.
Vooral 'rustig'. Ik heb op het moment ècht geen behoefte aan enerverende of spannende zaken. We bekeken rustig de tuin, en zagen dat de kersen rijp zijn.
Lekkere oude bekende kersen. Hmmmm! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 27 Mei 2014
Een 'verhuizing', zoals die van La Gomera naar hier de laatste week, genereert altijd enige verwardheid. Deze keer erger dan ooit. Ik raak dan het overzicht kwijt, en oriënteer mij vervolgens op kleine gevoelens en waarnemingen. Ik houd er rekening mee dat — mogelijkerwijs — mijn zogenaamde overzicht altijd al een illusie was. Kortom, dat ik — mogelijkerwijs — de ene illusie inruil tegen een andere.
Het zij zo, maar wat doe ik ermee?
Zojuist trof mij een citaat van Baruch Spinoza dat hier al jaren aan de muur hangt:
—"Niet belachelijk maken, noch betreuren, noch verachten, maar verstaan".
Dat gaf mij nieuwe hoop. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 28 Mei 2014
Dit gedicht. Lie van Rae Armantrout, sprak mij aan.
Met name de laatste volzin:
—"I may want to lie still and think about my choices".
Het voorafgaande zou ik anders kunnen invullen, maar ik zou er zéker van zeggen:
—"Schud het maar in mijn hoed!"
Met andere woorden: Even géén aktie.

1

I lay down
the acidification
of the ocean
with a sly smile.

Unstoppable
beats fiery impact
every time.

*

But the sweet yellow
shoulders of the road—

the up and up
into same blossom.

I'd like to hold these
in reserve.

2

"Protect your identity"
says Mileage.com
three times today
as if it knew something.

I may want to fly cheap,
cruise in luxury,
buy a walk-in-tub
and burial insurance.

*

I may want to lie still
and think about my choices.

Cessenon sur Orb, Donderdag 29 Mei 2014
Van Jeroen kreeg ik de nieuwste versie van zijn gedicht Roos. Het waren maar kleine wijzigingen; het kernidee is behouden. Vroeger — al weer een tijd geleden — maakte hij Haiku's. De overeenkomst met dit gedicht is dat die kort zijn. Met een minimum aan woorden, kunnen ze een compleet beeld voorschotelen dat te denken geeft.
Maar verder, wat een contrast!
De evenwichtig-statische stilte van de Haiku tegenover de bijna nerveuze dynamiek van dit verlangen, van deze onrust en van de bezorgde slotwoorden, waar tenslotte enige berusting uit spreekt.

Roos
Roos

Bloei
Bloei

Ga niet
Ga niet

Als je gaat
kom terug

Cessenon sur Orb, Vrijdag 30 Mei 2014
Ghislaine is zojuist vertrokken. Precies zoals ze Zaterdag kwam: Per auto. Ze maakt nu ook weer een tussenstop in Parijs. Het gezellige samenzijn is voorbij.
Het zij zo.
We hebben plannen gemaakt voor de volgende ontmoetingen: Een hele zomer vol.
De laatste dagen heb ik hier ook mijn nieuwe nestje gemaakt, en 'de verhuizing' — waar ik Dinsdag over schreef — begint zich ook af te ronden. Dan ben ik weer 'thuis'.
Daarbij hoort ook dat ik mijn vaste meditatieplekje weer heb gevonden. Ik heb de passaatwolken en de diepblauwe oceaan ingeruild voor een groene heuvelachtige horizon met een rijk gevarieerde wolkenhemel. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 31 Mei 2014
—"Wat zijn je plannen voor de zomer?", vragen mijn kennissen hier.
Ze kennen mij kennelijk als 'iemand met plannen'. Daar ben ik mij niet zo van bewust, maar zeker is dat ik deze zomer 'voetje-voor-voetje' wil leven. Geen 'plannen' met aan eind van de dag, de week, de maand, of aan het eind van de zomer telkens de wroeging dat 'het' niet 'af' is. En — om die 'wroeging' te voorkomen — mezelf opjagen.
—"Nee, dus".
—"Wat dan wel?"
Daarvoor heb ik geen plan. Het gaat er om dat ik leer nietsdoen.
—"Niets doende nietsdoen leren".
Zoiets zal het wel worden. Nietwaar? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek Mei 2014