Cessenon sur Orb, Woensdag, 1 Oktober 2014
Ik krijg onverwacht de eerste dichtbundel van Neeltje Maria Min weer onder ogen. Hij was op de boekenplank van mijn zoon Jeroen terechtgekomen. Mijn naam staat er in en 21.1.67. Neeltje is 22 als die bundel in 1966 verschijnt. Je moet dat weten om dit gedichtje te begrijpen.

naarmate mijn rokken
langer werden, werden
mijn hinkelbanen korter;
gelijk met mijn knieën
verborg ik mijn poppen.

Cessenon sur Orb, Donderdag, 2 Oktober 2014
Een 'bijna-leeftijdsgenote' reageerde meteen op de ervaring van Neeltje Maria Min in het gedichtje van gisteren.
—"Ik herinner mij het verliezen van mijn basisonnozelheid", schrijft ze, "en de bewustwording van mijn maatschappelijke volwassenheid, en toch ... verlangen naar veiligheid met veel goedheid en liefde".
Voor Neeltje komt het einde aan die 'basisonnozelheid' heel onverwacht. Ze herinnert zich precies een bepaalde botsing met haar moeder die haar dat heldere — maar pijnlijke — inzicht bracht: "... en in het kind verging het kind"

het was donderdag.
de moeder bood geen tegenstand:
de moeder doodde ondoordacht
de kinderlijke tegenmacht.
de dag ging over in de nacht
en in de kamers woedde brand
en in de kamers heerste wind
en in het kind verging het kind.

mijn moeder is mijn naam vergeten,
mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
hoe moet ik mij geborgen weten?

noem mij, bevestig mijn bestaan,
laat mijn naam zijn als een keten.
noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.

voor wie ik lief heb, wil ik heten.

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 3 Oktober 2014
Eigenlijk heb ik het druk, maar ik wil het niet weten. De druk is groot om mij druk te voelen. Die druk weersta ik zonder mij druk te maken. Want mezelf druk voelen is fataal, dan komt er helemáál niets uit mijn handen. Om dat laatste gaat het: Dat er iets uit mijn handen komt.
Eigenlijk gaat het dáár zelfs niet om. Als er iets uit mijn handen komt — als iets is opgeruimd of afgewerkt — dan is er ruimte en overzicht. Dan kan ik beslissen wat ik moet doen om iets af te maken zonder dat ik mij druk maak. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 4 Oktober 2014
De ravage die de overstromingen in Montpellier hebben aangericht, domineren nog steeds het nieuws van de regionale TV. Inderdaad 'un chaos complet'. De meer dan duizend achtergelaten auto's zijn nog lang niet allemaal terecht.
Intussen beleven we weer prachtige herfstdagen met mooi-blauwe lucht. Anders dan van de zomer — toen dagenlang geen enkel wolkje voor een verrassing zorgde — zijn de wolken nu heel gevarieerd.
Hoog-gestapelde cumulus tegen een blauwe achtergrond met subtiele vederwolken, worden afgewisseld met — inderdaad — het zomerse strak-blauwe, maar even later ook door brede wolkenbanken die slechts hier en daar kiertjes blauw doorlaten.
Ook 'un chaos complet', maar leuk. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 5 Oktober 2014
Onder de titel L'Espagne gâte la sauce catalane beschrijft Le Canard enchaîné hoe 'Madrid' het voorgenomen referendum in Catalonië ten strengste verbiedt.
Njèt!!
Alleen de Spaanse integriteit — en niet die van de deelgebieden — mag overwogen worden.
Le Canard wijst er fijntjes op hoe Engeland — met het Schotse referendum in aantocht — niet ophield met uit te leggen dat het blauwe Andreaskruis en het Schotse volk van grootste belang waren voor het Verenigd Koninkrijk.
Voor mij is het een mooie illustratie van de tegenstelling tussen het verticaal-autoritair-rooms-Romeinse van Zuid-Europa, en het noordelijke gemeenschapsgevoel.
Zullen we eens een Noord-Europees referendum houden over afsplitsing? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 6 Oktober 2014
De eerste dichtbundel van Neeltje Maria Min, waar ik de vorige week twee keer uit citeerde, gaat door op haar 'verlies van de basisonnozelheid', dat zij zelf beschreef als "... en in het kind verging het kind". Ze ziet een foto van haarzelf. Ze weet dat zij dit is, "... maar er is niets dat ik herken: ..." en "... wat het zegt versta ik niet ... want wij zijn twee". Ze is haar hele voorgeschiedenis kwijt, haar eigen verleden ...

dit glas
geeft mij het kind weer
dat ik was
maar er is niets meer dat ik herken:
de oogopslag,
het handgebaar,
wij lijken niet meer op elkaar.

het kind waaruit ik ben ontstaan,
kijkt mij verwijtend aan
het spreekt de taal, die ik toen sprak
en hart en ogen spreken mee
maar wat het zegt, versta ik niet,
want wij zijn twee

nee, er is niets dat ik herken
en er is niets dat ik versta,
hoe kan het zijn dat ik dit was?
hoe kon ik worden die ik ben?

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 7 Oktober 2014
Zondag schreef ik hoe Le Canard enchaîné fijntjes had gewezen op het verschil tussen 'Madrid' en 'Londen' met betrekking tot het referendum over de onafhankelijkheid van Catalonië respectievelijk Schotland.
Nu is het ook NYT opgevallen.

Cessenon sur Orb, Woensdag, 8 Oktober 2014, Albert jarig!
Met de regenramp in Montpellier was de zomer definitief afgelopen. Een stuk kouder, veelal bewolkt — zij het met heel fraai spul, met veel blauw tussendoor.
Ik moet hier wegwezen!!
Vanmorgen stapte ik door de tuin. Om buitenlucht te happen, en de benen te strekken. Het is totaal bewolkt, en daarom niet zo koud.
Wat zie ik?
Mijn mooiste rozenstruik, die deze zomer uitbundig heeft gebloeid — en die wat mij betreft 'met pensioen' was — vertoont opeens een prachtige rode roos.
The last rose of summer!
Dat ontroert mij. Ik kijk beter. Ik zie een half dozijn knoppen.
Ik blijf nog even!! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 9 Oktober 2014
Ik blijf nog even bij Neeltje Maria Min, bij haar allerprilste herinneringen aan 'kind zijn' en 'volwassen worden'. Dit gedicht beschrijft haar eerste ervaring van alleen zijn en eenzaamheid. Wat mij vooral frappeert is de argeloos-veilige aanloop en dan opeens . . . koude handen . . . schrik . . . 'de enige die overbleef was ik'

ik voer toen toen ik een kind was met
drie beren in een boot over zee,
wij namen brood voor drie dagen mee
en een groene kan om water uit te drinken.
we waren niet bang dat we zouden verdrinken,
er stond niet veel wind.

het waren drie volwassen beren
en ik was nog kind.
nadat we door een tuin van golven waren gegaan,
stootte ons schip zich aan de maan,
het brak in drie en bloedde leeg,
de beren gilden en ik zweeg.
ik had drie koude handen van de schrik,
de enige die overbleef was ik.

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 10 Oktober 2014, vertrekdag
Ziezo, eindelijk! Dit is de laatste dag. Of eigenlijk maar een halve, want vanmiddag gaat het al gebeuren: Vertrekken!!
Ik heb de laatste dagen — en weken! — alles al voorbereid en klaargelegd, maar het koffer en de reistas moeten nog definitief worden ingepakt. Hopelijk past het allemaal, en zijn er geen verrassingen.
Om te beginnen ga ik naar Barcelona. Het is heerlijk om daar afstand te nemen alvorens verder te reizen. Dat is een goede gewoonte geworden. Ik had Zondag verder willen reizen, maar onverwacht waren er geen vluchten naar Tenerife-Zuid.
Daarom vlieg ik pas Dinsdag. Daar wordt niet om getreurd! (100 woorden).
terug eerste dagboekregel

Barcelona, Hotel Condal, Zaterdag, 11 Oktober 2014
Zonder het te beseffen, heb ik in Mei, na mijn 'tussenstop Barcelona', voor het laatst met de Talgo gereisd. Bij de grensovergang kon die zijn spoorbreedte veranderen van 1668mm [Spanje] naar 1435mm [Frankrijk]. Dat was zijn specialiteit. Bij de grensovergang in Portbou of Cerbère reed de trein even heel langzaam, en je hoorde telkens 'klik-klik'. Dan werden die 233mm 'gecorrigeerd'. Het was de eerste en enige doorgaande trein Barcelona-Parijs.
Maar gisteren niets van dat alles. De nieuwe TGV nam ook niet meer de oude route langs de kust, maar ging hoog over de bergen langs de moderne autosnelweg. Heel mooi.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Barcelona, Hotel Condal, Zondag, 12 Oktober 2014, Sylvia en Ad jarig!
Het kon niet missen. Gisteravond ben ik natuurlijk naar het gitaarconcert gegaan in de Basílica Santa María del Pi, vlak bij mijn hotel. Meestal treedt een bekende gitarist solo op, deze keer waren er drie.
Ze begonnen en eindigden met alledrie tegelijk, en tussendoor waren er optredens alleen of met z'n tweeën. Het samenspel was in het begin niet bijzonder, en er waren moeilijkheden met de microfoons.
Natuurlijk waren er de 'klassieken' van Albéniz en De Falla. Maar het hoogtepunt was het slot met een lange improvisatie van alledrie samen. Hun samenspel was opeens probleemloos. Het kwam uit het hart. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Barcelona, Hotel Condal, Maandag, 13 Oktober 2014
Dit is alweer de laatste dag in Barcelona. Het is al middag. Vanmorgen heb ik een iets grotere wandeling gemaakt om het tekort van gisteren en eergisteren te compenseren.
Wat gebeurde?
Al de laatste dagen voor mijn vertrek begon een spier bij mijn heupgewricht op te spelen. Het probleem is al langer bekend, en mijn fysiotherapeut op La Gomera was al aan de behandeling begonnen vóór mijn vertrek in Mei.
Met 'ups and downs' was ik de zomer doorgekomen, maar nu opeens, op een ongelegen moment, een fikse 'down'. Nèt na mijn aankomst.
Maar vanmorgen ging het opeens beter. Vandaar. (100 woorden)
_____________________
Vandaag is het precies zeventig jaar geleden dat een reeks van 13 bombardementen op Venlo begon.
Ik weet het nog precies. http://www.limburgsmuseum.nl/zien_en_doen/activiteiten/bommenopvenlo1/
terug eerste dagboekregel

Barcelona, Vliegveld, Dinsdag, 14 Oktober 2014
Ik ben al op het vliegveld. Tijd genoeg om vóór het instappen mijn column te schrijven. Omdat ik niet zo mobiel was, heb ik de Ramblas niet wandelend maar zittend bekeken. Ook leuk! Op een gegeven moment zat ik vooral te kijken naar wat de voorbijgangers fotografeerden.
'Selfies' maken is top. Heel erg à la mode is een uitschuifbare stok. Zozeer zelfs dat sommigen 'selfies' maakten met hun rug zorgvuldig naar de mooie gevel of het prachtige uitzicht gekeerd. Dan sta je zelf altijd op de voorgrond.
Dan hoef je dat later niet met Photoshop de doen. Heel handig dus. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 15 Oktober 2014
De reis was voorspoedig. Drie-en-een-half uur zitten op een krappe vliegtuigstoel. Alles was precies op tijd. In kon de boot van 14:00 halen, maar daarvoor moest ik hollen. Ignacio haalde mij af. Margarita was ook op de kade. Een heerlijk warm vriendenwelkom.
Thuisgekomen nam ik eerst de tijd om lekker gestrekt op de bank te bekomen van de reisdrukte. Ook goed voor de pijnlijke spieren bij de heup.
Vanmorgen heb ik het 'thuiskomen' voortgezet door rustig naar de sterren te kijken — en later naar de zonsopgang. Passaatwolken zijn de enige hemeldecoratie. Geen cumulus, vederwolken en al dat andere Franse spul. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 16 Oktober 2014, mijn naamdag
Hier in Spanje is de naamdag belangrijker dan de verjaardag. 'Mi Santo', heet dat hier. Het is ook niet zozeer een familiefeest zoals ik dat als kind leerde kennen, maar het speelt zich meestal met naamgenoten buitenshuis af. Fameus is 19 Maart, de dag van Sint Josef, als in kroegen en restaurants ruimte wordt gereserveerd voor bijeenkomsten van José's.
'Hacer santo', is 'naamdag vieren', 'dus' verjaardag vieren. 'Mi nombre santo' is uitdrukkelijk 'mijn voornaam'. Verkort heet dat gewoon 'nombre'. De achternaam heet hier 'mi apellido'. Dat doet je aan 'roepnaam' denken, maar dan ben je helemaal fout.
Zo zit dat. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 17 Oktober 2014
De 'spier bij mijn heupgewricht', waarvan ik Maandag schreef dat die opeens begon op te spelen, blijkt geen spier, maar een 'artritis'.
Helaas! Verdomme!
Mario, mijn osteopaat alhier, kon er niets anders van maken. De spierpijn die mij de hele zomer had beziggehouden was ook van een andere aard; voelde anders aan. Spierpijn behandel je door knuffelen, rekken en 'oefenen-door-de-pijn-heen'. Artritis precies omgekeerd. 'Pijn' is dan een signaal dat je zorgvuldig moet respecteren.
Maar genezing lijkt mogelijk. Gelukkig! Het recept is 'veel bewegen maar niet belasten'. Lopen is uit den boze.
Zodoende moet ik mijn micro-organisatie (voorlopig?!?!) veranderen. Niet leuk.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 18 Oktober 2014, Yvonne jarig!
In de Middeleeuwen, schrijft de Nobel Paul Krugman in NYT van gisteren, hadden we de Kruistochten om het Heilige Land te veroveren. De oorlogskreet was toen "Deus vult!", "God wil het!". De veroveraars pretendeerden te weten wat God wil.
Je hoort dezer dagen die kreet niet zo, maar wel "Mercatus vult!", "De markt wil het!"
En, net als toen, pretenderen de schreeuwers dat ze weten wat de markt wil. Hij haalt mensen als Alan Greenspan en Paul Samuelson aan die de loosheid van die kretologie laten zien, maar niets helpt. De markt stormt voorwaarts.
Waarheen? Waarom? Krugman analyseert het hilarisch. (100 woorden)
_____________________
http://www.nytimes.com/2014/10/17/opinion/paul-krugman-what-markets-will.html [800 woorden]
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 19 Oktober 2014, Bruno nu ook 85!
Mijn laatste weken in Cessenon sur Orb, toen de vendange voorbij was, hadden we opeens prachtige wolken. De hele zomer was heet en droog geweest — en vooral wolkenloos.
Toen die prachtige wolken kwamen, schreef ik ook over de 'saaie' hemel op La Gomera. Normaal zijn daar/hier strakke smalle passaatwolken aan de horizon. Tenminste aan onze kant van het eiland; wij zitten zogezegd ik de luwte van de Noordoostpassaat.
Maar wat een verrassing! Vannacht begon het opeens heel hard te regenen. Als voorspel hadden we daarom de afgelopen dagen prachtige wolken.
Concurrerend met de wolkenpracht van Cessenon.
Een prachtig welkom — 'dus'. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 20 Oktober 2014
Er begint een kentering op te treden. De kunst van het Nietsdoen, die mij aanvankelijk zo vreemd was, begin ik onder de knie te krijgen. Nadat ik mij maandenlang heel plichtmatig/verstandig aan het 'Nietsdoen' zette, overkomt het mij nu dat ik daar 'van-binnen-uit' zin in heb. Als ik 's morgens wakker word, is dat niet meer met een hoofd vol ideeën — en een lijf vol energie — om ongeremd aan de slag gaan.
Nee, nu overkomt het mij dat ik 'van-binnen-uit' zin heb om te blijven liggen.
Het is de kunst van het — zinvol en beheerst — Ietsdoen die mij nu ontbreekt.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 21 Oktober 2014
Vandaag geen column.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 22 Oktober 2014, Joep jarig!
Maria is overleden toen ik onderweg was hierheen. Ik heb haar niet meer ontmoet. Zij had haar vaste koffie-plekje. Iedere ochtend om elf uur strompelde zij erheen. Zij had veel pijn. Ongeneselijke pijn, maar daar praatte ze ternauwernood over.
Zij was vijf-en-zeventig; dertig jaar geleden op La Gomera gestationeerd als eerste permanente reisbegeleidster. Ik kende ze van vóór haar AOW. Vaak — als ik in de benedenstad was — schoof ik aan bij haar tafeltje. Ik was niet de enige. Het was er altijd gezellig.
Een lichte hartaanval. Onverwachte complicaties. Per spoed-helikopter naar Tenerife gebracht. Vier dagen later overleden. Ik mis haar. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 23 Oktober 2014
Dit gedicht, The Outlet, van Emily Dickinson (1830—1886), heb ik al bijna een week liggen omdat het mij fascineert zonder dat ik begrijp waarom. Dickinson leefde heel geÏsoleerd van de buitenwereld. Haar gedichten zijn pas na haar dood beroemd geworden. Zij wordt nu gezien als een van de grondleggers van de Amerikaanse poëzie. Op mij heeft het een rustgevend effect, maar het zit ook dieper.
Ik zal het vaak herlezen.

My river runs to thee:
Blue sea, wilt welcome me?

My river waits reply.
Oh sea, look graciously!

I'll fetch thee brooks
From spotted nooks,—

Say, sea,
Take me!

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 24 Oktober 2014
Het wordt inderdaad duidelijk — waarover ik Maandag al schreef — dat het nieuwe Ietsdoen het oude Nietsdoen heeft vervangen als belangrijkste thema van de praktijk van alledag. Na die burn out moest ik mij dwingen tot 'nietsdoen', en niet ongeremd aan de slag gaan zodra mij een goed idee binnenviel. Ik werd daarbij geholpen door de angst opnieuw in zo'n 'enge' nervous breakdown te vallen. Ook leerde ik mijn schuldgevoelens over 'verwaarloosde' taken negeren.
Nu leer ik die 'schuldgevoelens' te beschouwen als gezonde aanwijzingen voor wat mij 'vandaag' te doen staat, en mij niet te laten beïnvloeden door die verouderde angsten.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 25 Oktober 2014
Van dit gedicht, An Autumn Reverie, van Ella Wheeler Wilcox (1850—1919) laat ik alleen het eerste couplet zien. Ze mijmert over haar verlangen naar de herfst na de uitputtende zomer. Ze wacht op 'relief' van 'cooling winds'. Het hele gedicht is geschreven in ontspannen, rustig, ritmisch Engels.
Je moet het maar op het Internet helemaal lezen. Het loont de moeite.

Through all the weary, hot midsummer time,
My heart has struggled with its awful grief.
And I have waited for these autumn days,
Thinking the cooling winds would bring relief.
For I remembered how I loved them once,
When all my life was full of melody.
And I have looked and longed for their return,
Nor thought but they would seem the same, to me.

I would walk on, and leave it all behind:
will walk on; and when my feet grow sore,
The boatman waits—his sails are all unfurled—
He waits to row me to a fairer shore.

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 26 Oktober 2014
Vanmorgen heb ik eens rustig naar de sterrenhemel gekeken.
Om me thuis te voelen.
Orion zag ik al begin Augustus in Cessenon opkomen. 21 Augustus, precies om 06:05 — lees ik in Mijn Dagboek — verscheen ook Sirius. De opkomende zon maakte hem snel onzichtbaar. Hier — vanmorgen om zes uur — stonden Orion en Sirius stralend hoog aan de hemel.
Sirius staat hier niet alléén. Canopus, de tweede 'helderste ster van de hemel', staat vlakbij. Dat is typisch voor deze streken. Op het Spaanse vasteland is Canopus 'onder de horizon', onbekend en onzichtbaar.
Maar met Sirius en Canopus samen, dáár ben ik thuis. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 27 Oktober 2014
Een blog van Martine maakte mij opmerkzaam op Jonathan Holslag wegens zijn aandacht voor ambachtelijkheid, maar er stak heel veel meer in. Het is een hartverwarmend en intelligent betoog over de Europese cultuur, zoals die nu vermalen dreigt te worden. Met ons diep gevoel voor kwaliteit laten we ons verleiden tot domme hebbedingetjes waarvan het enige belang is dat ze gekocht/verkocht worden, want dàt is goed voor de economie, niet het gebruiken/genieten of maken.
"De Markt Wil Het!" liet ik Paul Krugman nog roepen Zaterdag voor een week.
Met name in de VPRO-uitzending komt Holslag heel goed uit de verf. (100 woorden)
_____________________
Blog Martine:
http://fromcontributiontoindependence.wordpress.com/2014/10/25/jonathan-holslag-over-ambachtelijkheid/
VPRO-uitzending: http://www.npo.nl/vpro-tegenlicht/19-10-2014/VPWON_1219698
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 28 Oktober 2014
Gisteren verkoos ik het accent te leggen op de 'Europese' aspecten van Jonathan Holslag. De Ambachtelijkheid en De Vakman raakte mij dieper omdat ik daar nauwer bij betrokken was. Beiden dreigen inderdaad vermalen te worden.
Naast de 'groot-politieke' oplossingen — waar Holslag ook geen oplossing voor heeft — zijn er 'klein-persoonlijke' wegen om het genot van Het Maken terug te vinden. Richard Sennett is daarvoor de aangewezen bron. "De Vakman is de kortste weg tussen De Geest en De Materie", schreef hij. Denk niet alleen aan loodgieters en timmerlieden. Verwar het ook niet met Kunst.
Zoek! en je vindt je eigen weg. (100 woorden)
_____________________
Mijn Dagboek van 18 en 20 Mei 2009 is een goede start.
"Craftsmanship draws on what children learn in play's dialogue with physical materials."
Sennett's boek, The Craftsman, is vertaald als "De ambachtsman, de mens als maker". ISBN13 9789029082679.
Fiona MacCarthy, Practice makes perfect, The Guardian, Saturday 9 February 2008, http://www.theguardian.com/books/2008/feb/09/society
Reviewer: Josh Sweeden, Ph.D. student in Practical Theology, Craftsman, by Richard Sennett (ongedateerd) http://www.bu.edu/cpt/resources/book-reviews/craftsman-by-richard-sennett/
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 29 Oktober 2014
Gisteren citeerde ik van Richard Sennett: "De Vakman is de kortste weg tussen De Geest en De Materie". Hij illustreert dat met een spelend kind dat een stuk vilt met zijn vingers betast, en dan het vloerkleed. En dan nog eens.
—"Rechtstreeks van 'materie' naar 'weten'!!"
Vandaar dat hij elders schrijven kan: "Craftsmanship draws on what children learn in play's dialogue with physical materials".
Dat is wat mij ook fascineerde in het ontwerponderwijs waarbij ik toentertijd was betrokken. De eerste-jaars die nieuwsgierig binnenstormden moesten — vóór de woordenbrij — met schaar, lijmpot en hun handen aan de slag.
Allereerst 'een ding' maken! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 30 Oktober 2014
Tot 1984 groeide het aantal vrouwen dat computerwetenschappen studeerde harder dan dat van mannen. Computerpioniers waren vooral vrouwen. Opeens verandert dat. Terwijl vrouwen in de technische wetenschappen blijven groeien, valt hun aantal bij computerwetenschappen — opeens en blijvend — terug. Hoe kwam dat?
Het viel samen met de komst van de laptop. Jongens kregen die cadeau als kind. Meisjes niet. Dat is de kern van de verklaring die Steve Henn in Planet Money op tafel legt. Goed onderbouwd en gedocumenteerd. Het werd opeens een wetenschap voor geeks. De leraren en opleidingen gingen uit van 'ruime computer-speelervaring' vooraf.
Meisjes misten zo de boot. (100 woorden)
_____________________
STEVE HENN, When Women Stopped Coding, Planet Money, October 21, 2014
http://www.npr.org/blogs/money/2014/10/21/357629765/when-women-stopped-coding
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 31 Oktober 2014, Lambert jarig!
Vandaag stond op mijn programma naar het vliegveld Tenerife Zuid te gaan, en daar Ghislaine af te halen voor een gezellige week met z'n tweetjes. Gisteren — nèt nadat ik de biljetten voor de ferry naar de overkant had gekocht — belde ze op.
—"Ik kan niet komen. De zenuwpijn is opeens ontzettend toegenomen. Oorzaak onduidelijk, maar bewegen is er niet bij".
Ik stond nog aan het loket, en gaf de biljetten meteen terug. De loketbediende knikte begrijpend toen ik het hem vertelde. Dat troostte.
Later belde ik Ghislaine uitgebreider. Ze zit nu in een rolstoel in haar huiskamer.
Verdere behandeling afwachtend. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek Oktober 2014