San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 1 Januari 2015, Nieuwjaar!!
We hebben de Oudejaarsavond gezellig doorgebracht met een maaltijd bij mij. We waren met z'n vijven. Martine en ik, twee NLse vrienden, Nanda en Laurens, en Ignacio. Het gebruikelijke spektakel in de benedenstad lieten we voor wat het was, en het vuurwerk op diverse plaatsen van de kust van Tenerife bleef onzichtbaar omdat de calima was teruggekomen.
We zaten zodoende als 'gehuld in een wolk' heel intiem bij elkaar te discussiëren over alles wat ons beroerde gedurende de laatste uren van het Oude Jaar. Nanda en Martine hadden samen met Ignacio de maaltijd klaargemaakt.
Martine en ik genieten nog na. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 2 Januari 2015
Gisteravond begon het hard te waaien. Daar kan een calima niet tegen. Nog minder tegen een forse regenbui, maar het bleef bij hard waaien. Vanmorgen was die donker-mistige calima verdwenen, en ik kon El Teide op het buureiland weer in alle glorie bewonderen.
Méér dan dat. Het was kort voor zonsopkomst en de hemel kleurde prachtig rood tot hoog boven de horizon. De harde wind had wel voor wolken gezorgd, maar niet voor reinigende regen.
Ik genoot van dat alles, en lette vooral op het punt waar de zon moest verschijnen.
Precies vijf-voor-acht piepte die donkerrood boven het donkerblauwe water.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 3 Januari 2015
Gisteren was er opeens een drukke dag. Het implantaat waarvoor ik vlak voor Kerst een haast-reis naar de kaakchirurg op Tenerife maakte, vertoonde problemen. Ik begon met de tandarts — hier op het eiland — te bellen, maar die had zich kerstverlof gegeven. Géén vervanger om mij 'goede raad' te geven. Ik belde daarom de kaakchirurg en legde hem de situatie uit.
—"Niet uitstellen tot Maandag", waarschuwde hij, "kom liever direct".
Het kan nog nèt met de middagboot, rekende ik uit.
Toen werd het wéér een haast-reis. Martine ging weer mee voor de gezelligheid.
Doodmoe kwamen we thuis. Gelukkig goed afgelopen 'dus'! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 4 Januari 2015
Vanmorgen ruimde ik een oud dossier op. Ik zal er geen column over schrijven. Het ligt al vanaf Maart 2011, toen mijn eerste maatregelen tegen de burn out mij tot de beslissing brachten dergelijke 'plannen' niet meer op mijn TO-DO lijst te zetten.
Het opruimen van de dossiers over dergelijke 'leuke' onderwerpen gebeurde echter niet meteen. Het wèrkelijke afscheid duurde langer.
Het dossier heette heet toevallig 'Lento adiós al piropo': het langzame afscheid van de piropo. Piropo is de Spaanse gewoonte om vrouwen op straat 'vleiend' na te roepen.
Die gewoonte sterft langzaam uit.
Mijn goed gedocumenteerde 'pittig-interessante' columns eveneens. (100 woorden)
_____________________
RAQUEL SECO, Lento adiós al piropo, La voz de la zalamería, El País, 21 MAR 2011 http://elpais.com/diario/2011/03/21/sociedad/1300662001_850215.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 5 Januari 2015, Zus Ria jarig!!
De zee was heel rustig vanmorgen. De harde wind was vannacht gaan liggen. De horizon was egaal grijs. Boven mijn hoofd werd de hemel al grijs-blauw. Maar van de zon geen spoor. Ik lette zorgvuldig op de plek waar hij moest komen. Niets te zien.
Pas na achten — toen hij al ruim boven de horizon had moeten zijn — tekenden zich de allereerste sporen af. Er ontstond een grijs-gele schijf die langzaam verkleurde. Het geel werd intenser. Langzaam kreeg het de kleur van een prachtige volle maan in een zomernacht. Tenslotte werd het de echte zon waarvoor ik mijn ogen beschermde.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 6 Januari 2015, Los Reyes
Het was stil in huis toen ik vanmorgen mijn ochtendthee dronk. De laatste weken logeerde mijn dochter Martine hier. We openden de dag heel 'sociaal' met samen ontbijten. En dan samen koffie drinken.
Gisteren is ze vertrokken. Samen met haar twee NLse vrienden die de laatste week ook hier waren. Ignacio en Margarita waren erbij toen ik ze uitgewuifde om twaalf uur. Per SMS hield ik contact tot ze op het vliegtuig stapten.
Ik neem aan dat ze goed op Schiphol zijn aangekomen. Ik hoor het wel. Ik mijmer na over de gezellige feestmaaltijden, en ook over ons stille samenzijn. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 7 Januari 2015
Zojuist druppelen de berichten binnen over de overval op het Franse satirische tijdschrift "Charlie Hebdo" door Islamitische radicalen. Twaalf doden, waaronder de tekenaars Charb, Cabu, Wolinski en Tignous.
Hun jongste vrucht was een stripboek over het leven van de profeet.
Charb zei daar kortgeleden van:
—"Ik teken niet de 'echte' Mohammed. Ik teken de gefantaseerde Mohammed van radicale moslims, en die bespot ik. Dat is satire."
Ik ben geschokt. Al eerder schreef ik over de radicale vleugels van de Islam en van de Joden. Waarom nemen de 'gewone gelovigen' daarvan niet meer afstand?
En vooral "uitdrukkelijk en duidelijk afstand nemen". (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 8 Januari 2015
Vanmorgen was ik al vroeg aan de slag. Toen ik zin had om af te haken — en even te gaan 'zitten' om mijn fundamenten weer te voelen — was de zon er nog lang niet. De hemel was op die plek nog maar ternauwernood gemarkeerd. Het zou zeker nog een half uur moeten duren.
Ik zette mij op het balkon. Ik keek naar de allerprilste signalen. Ik volgde hun groei. Opeens kregen sommige wolken donker-rood stralende randjes. Langzaam werd duidelijk waar de zon precies zou komen. Precies twee-voor-acht verscheen een donker-rood streepje. Het duurde nog twee-en-een-halve minuut.
Helemaal donker-rood. Heel mooi! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 9 Januari 2015
In de nabeschouwingen over 'Charlie Hebdo' komt ter sprake wat ook vóór dit drama vaak werd gezegd: "Kan het niet een beetje minder met dat satirische? Met die blasfemie? Zijn er dan geen sociale normen?"
Ross Douthat in NYT van gisteren analyseert die vragen in The Blasphemy We Need. Natuurlijk is er domme blasfemie, en overbodige, maar als het pistool op je gericht wordt om je tot zwijgen te brengen, dan gaat het om iets essentieels, iets dat onze kernwaarden aantast. Dat is The Blasphemy We Need.
De Franse regering verbood de voorganger van 'Charlie Hebdo'.
Krokodillentranen plengen ze nu. (100 woorden)
_____________________
Ross Douthat, The Blasphemy We Need, NYT, JAN 7 2015, http://douthat.blogs.nytimes.com/
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 10 Januari 2015
Toen ik vanmorgen op het balkon zat om rustig naar het opkomen van de zon te kijken, was de hemel al duidelijk blauw-grijs aan het worden — en verwachtingsvol wolkenloos. De horizon was onscherp. Een donkergrijze laag liet mij raden waar die precies was. Om zes voor acht — toen een zonnestreepje boven de horizon had moeten komen — was zelfs ternauwernood duidelijk wáár dat moest verschijnen.
Zo egaal-grijs was het daar.
Pas tien minuten later tekende zich geleidelijk een grijs-gele 'maan' af. Nog tien minuten later werd de — inmiddels — stralend-gele 'maan' zo helder dat het pijn deed aan mijn ogen. Genoeg gemediteerd! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 11 Januari 2015
Dit gedicht, Life, van de Afrikaans-Amerikaanse dichteres en politieke activiste, Henrietta Cordelia Ray (1852-1916) mijmert over de vraag "What is life?".
—"A moment spun from cycles of eternity?"
—"One restless strife from fetters to be free?"
—"Ay, at best, 'tis but a mystery!"
Ik heb van dit gedicht genoten; niet alleen van de inhoud, de gedachten, de associaties, maar ook van de vorm. Mooi ritmisch taalgebruik, en een helder rijmschema. Ik genoot nog eens extra door het mezelf hardop voor te lezen.
Toen ik haar geschiedenis natrok kwam ik terecht in een boeiend deel van de Amerikaanse geschiedenis, tussen hun Civil War en hun deelname aan WO-I

Life! Ay, what is it? E'en a moment spun
   From cycles of eternity. And yet,
   What wrestling 'mid the fever and the fret
Of tangled purposes and hopes undone!

What affluence of love! What vict'ries won
   In agonies of silence, ere trust met
   A manifold fulfillment, and the wet,
Beseeching eyes saw splendors past the sun!

What struggle in the web of circumstance,
   And yearning in the wingèd music! All
   One restless strife from fetters to be free;
Till, gathered to eternity's expanse,

   Is that brief moment at the Father's call.
   Life! Ay, at best, 'tis but a mystery!

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 12 Januari 2015, Dorien jarig!
De stille tocht gisteren in Parijs heeft mij er toe gezet om na te lezen hoe de Nederlandse historica Margriet De Moor de filosoof Jürgen Habermas uitlegt dat 'respect' niet een voorwaarde is voor 'tolerantie'. Integendeel.
Verwijzend naar 'onze' tolerante Republiek in de 16de eeuw schrijft ze: Catholics and Calvinists did not have an ounce of respect for the views of the other side, and our eighty years war was not just an uprising against Spain but a bloody Jihad of Orthodox Calvinists against Catholicism.
M.a.w. onze multiculturele samenleving kan niet enkel bestaan uit elkaar respecterende religies en andere ideologieën. (100 woorden)
_____________________
De tekst van Habermas [engels]: http://www.signandsight.com/features/1714.html
De tekst van De Moor [engels]: http://www.signandsight.com/features/1309.html
In mijn column van 19 April 2010 [Dagboek 119] wordt deze discussie aangehaald. Daar staan ook de verdere bronnen over de samenhang met de ouderwets-gedegen oud-hollandse 'tolerantie' en de Amerikaanse vrijheidsgedachte.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 13 Januari 2015
Het is een totaal grijze ochtend. De zon bleef lang verscholen achter een dikke laag calima op de horizon, en nu, tegen tienen, komt hij er nòg niet goed door.
Ik heb behoefte aan mediteren om op andere gedachten te komen. Mijn hoofd zit vol onaffe gedachten die eens goed moeten worden uitgewaaid. Een 'lekker lange wandeling' was daarvoor altijd de beste remedie. Een uurtje zitten om naar het wolkenspel te kijken is daarvoor in de plaats gekomen.
Maar nu is alles grijs. Wat moet ik daarmee? Grijs in mijn hoofd, grijs op de horizon.
Dat is nogal uitzichtloos, nietwaar? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 14 Januari 2015
Het is al laat in de namiddag. Vanmorgen was al het meteen duidelijk dat de grijs-makende calima ging verdwijnen. Het hele weekend was uitzichtloos geweest. Grijs in alle richtingen. Maar nu waaide het hard, en de zon kwam stralend boven het dunne restlaagje calima op de horizon. Er dreigde wat regen, maar dat zette niet door. Hoe verder de dag vorderde, hoe rijker werd het wolkenspel. Eindelijk!
Ik heb zelden zo'n uitzichtloze calima meegemaakt. Het was alsof je met een vliegtuig door een wolk vloog — en dat drie dagen lang. De hele middag genoot ik van de steeds variërende wolkenformaties. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 15 Januari 2015
Vrijdag 10 Mei 2002 schrijf ik mijn eerste 100-woorden-column. Het zijn mijn oorlogservaringen in a nutshell. Een week eerder had ik deze literaire vorm ontdekt. Het deed mij denken aan dichten, en speciaal aan een sonnet. Ik genoot van de wordsmithing. November 2004 werd helemaal "100 woorden".
Als eenmalig experiment.
Nu tref ik het voor het eerst als 'gedicht' aan. Jim Moore, die al enige jaren "100 woorden" schrijft, heeft een bundel gepubliceerd waarin hij 'companion pieces' publiceert: eerder geschreven 100-woorden-columns die als gedicht bij elkaar passen.
A Poem A Day publiceerde er dezer dagen een. Ik voeg het hierbij. (100 woorden)

Diptych: My Bracelet

1

Before going to bed I take off my bracelet. It is meant to protect me. A dancer gave it to me: for decades she has known sorrow and beauty. Beloveds have come and gone. Mountains and forest fires. Lives that might have lived through her, but didn't. Lives that do still live through her. I go to sleep, protected by her love, even though now my wrist is naked. All of you who have lived with the mysterious succession of love and grief, of dogs and dances, of yoga and tears: all of you will know just what I mean.

2
There is sunlight and a staircase ending at the sky. There are electrical wires, a black cable. Then the sound of the train going away. There is my bracelet made of jasper that Peggy made for me. The river and the sweetness of going down to the river. There is all that darkness rushing under the arches of the old stone bridge. The waiting darkness. The patience. There is the going away: let's get that straight once and for all. And the new waitress, her hand shaking, the tattoo pulsing at her neck,
"And stray impassioned in the littering leaves."

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 16 Januari 2015, Pieter jarig!
We zijn weer terug bij de Europese godsdienstoorlogen:
—"Mijn God is de enige èchte!", en
—"Stimmst du nicht mit überein, dann schlag ich dir den Schädel ein!"
Het enige wat is veranderd zijn de middelen: Internet en Kalashnikovs voor iedereen.
'Onze' republiek in de zestiende eeuw was een eiland van godsdienstvrijheid, maar Margriet De Moor — die ik Maandag citeerde — beschreef het ook als a bloody Jihad of Orthodox Calvinists against Catholicism.
Toen was er een — niet-kerkelijke — 'upper class' die met het begrip 'vrije wereldhandel' zin-en-betekenis gaf aan die 'godsdienstvrijheid'.
Welke 'upper class' pakt nu de bal?
En met welke zin-en-betekenis? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 17 Januari 2015
Kijken naar de zonsopgang is nog steeds een goed begin van mijn dag. Soms ben ik lang van te voren klaar, andere keren moet ik mijn andere ochtendrituelen ervoor onderbreken. Deze weken let ik precies op de tijd en de plaats van opkomst, want ik wil 'het keerpunt' herkennen.
Dat is heel leerzaam; om niet te zeggen verrassend. Het opkomstpunt is al duidelijk naar links verschoven. Dat klopt met de verwachting. Maar tegen de gebruikelijke verwachtingen blijft de zon nog iedere dag een tikkeltje later opkomen.
Maar wat zeik ik? De opkomst was vanmorgen prachtig.
Die is iedere dag verrassend. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 18 Januari 2015
Jules is Nieuwjaarsdag overleden in Venlo. Hij zou dit jaar 85 worden. Een leeftijdsgenoot ongeveer. Wim, een gemeenschappelijke vriend die nu in Australië woont, mailde het mij. Wim schreef er nog twee andere namen bij van Venlo'se vrienden de hij kortgeleden had verloren. Ik kende ze alledrie als schoolkameraad en jong-volwassene, maar ik had er geen contact mee onderhouden, Wim wel. Vannacht lag ik wakker van de talloze herinneringen aan die namen — en aan die tijd. Dat is op zichzelf niet vreemd, want dit soort gelegenheden trekken de herinneringsklep — wagenwijd en ontembaar — open.
Maar vannacht speelde nog een speciale herinnering aan Jules een rol. Een herinnering die hier op La Gomera bijna dagelijks wordt opgewekt. Ik zal daarom deze warme liefdevolle herinnering eens opschrijven.
Het moet enkele jaren na mijn vertrek uit Venlo zijn geweest. Ik studeerde in Delft, en ging met de trein naar mijn ouders in Venlo vermoedelijk voor een weekend. In de trein ontmoet ik Jules. We moeten natuurlijk bijpraten. Hij vertelt van zijn recente huwelijksreis met Hannie, of Hanneke, die ik vagelijk van vroeger kende.
Hij vertelt hoe ze met hun autootje door Spanje tuffen, en genieten van elkaars nabijheid, en hoe ze op 'alle' straten en pleinen de tekst 'Mejores no hay' lezen: 'Beter is er niet!' Dat is precies wat ze in het genot van het samenzijn tegen elkaar in het Spaans gaan zeggen: 'Mejores no hay'.
Het wordt de slogan van hun huwelijksreis, misschien wel van hun huwelijk. Ik begrijp dat het een nieuwe reclame-slogan van Philips is, die juist in die tijd wordt geïntroduceerd.
Veel jaren later kom ik voor het eerst in Spanje, en zie de prachtige donkerblauwe glazuurtegels waarmee die Philips-slogan bekend, zo niet beroemd, werd. Ik dacht meteen aan dat liefdevolle verhaal van Jules in die trein op weg naar Venlo, jaren-en-jaren geleden.
Nog heel veel later, als die mooie muurreclame in Spanje bijna niet meer is te vinden, woon ik op La Gomera. Op dat stipje in de oceaan is nog een van de laatst overgeblevene; intussen zorgvuldig als 'cultuur-historisch' gekoesterd.
Ik kom er bijna elke dag langs, en telkens komt mij de huwelijksreis van Jules en Hannie voor de geest. Jammer dat ik het Jules niet meer kan vertellen.
_____________________
Enkele foto's van Mejores no hay op het Internet: http://www.fotolog.com/valencia_vlc/16989096/,
https://www.flickr.com/photos/22251982@N06/12393606934/, https://www.flickr.com/photos/visent_campanar/7280193380/
Eigen foto 2013 https://www.flickr.com/photos/weltbummler/8625490824
Eigen foto 2015 https://flic.kr/p/qySt9n
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 19 Januari 2015, Willeke jarig!!
Wat is er mooier dan 's morgens wakker worden, en de dag als een geschenk ervaren. Dit gedicht van Leonora Speyer (1872-1956), A Gift, is als het verslag van zo'n gelukkige gebeurtenis: "Ik werd wakker en toen . . . "
Je ook niet afvragen van wie het komt, en wie je er dankbaar voor moet zijn.
Niets van dergelijk filosofisch, zinloos, gewauwel.

I Woke: —

Night, lingering, poured upon the world
Of drowsy hill and wood and lake
Her moon-song,
And the breeze accompanied with hushed fingers
On the birches.

Gently the dawn held out to me
A golden handful of bird's-notes.

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 20 Januari 2015, San Sebastián
Het stormt en het is koud. Hoewel de temperatuur niet beneden zeventien graden kan komen omdat de zee nu eenmaal die temperatuur heeft, maakt de aanhoudende harde wind het koud. Het hele huis koelt af; er zijn geen warme beschutte plekjes meer waar de zon rustig zijn gang kan gaan.
Tot voor twee jaar was dit het moment waarop ik vertrok naar 'warmere streken'. De Atacama-woestijn in Chili was lang favoriet, en daarvoor de Kalahari in Zuid-Afrika. Eind April kwam ik pas terug.
Maar nu heb ik alle warme kleren die ik bezit aangetrokken. Het helpt.
Even tanden op elkaar!! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 21 Januari 2015, Gabriela jarig!!
De kou — en de harde wind — houden aan. Om melig van de worden. Ik krijg last van de kou, en begin te verlangen naar de andere jaren dat ik die eenvoudigweg ontvluchtte. Per slot ben ik 'klimaatvluchteling', nietwaar?
Het vorig jaar, toen ik ook bleef, was het beter, maar toen zeiden de vaste eilandbewoners:
—"Ja maar, je moet niet vergeten dat dit een uitzonderlijk milde winter is".
Maar nu vinden de vaste eilandbewoners ook dat het 'verrekte koud' is voor de tijd van het jaar.
Ik heb geen koorts, ik hoest niet, ik word alleen maar doodmoe van die kou.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 22 Januari 2015
—"Ik heb geen koorts, ik hoest niet, ik word alleen maar doodmoe van die kou".
Dat schreef ik gisteren, en ik dacht erbij: "Ik ben niet ziek".
Later schoot mij een oude herinnering te binnen. Ik moet tien of twaalf jaar geweest zijn, toen ik ook zo — met dat soort gevoel — in huis rondliep.
Mijn moeder bekeek dat, en zei opeens:
—"Naar bed jij!! Goed onder de wol. Géén boek meenemen. Ik breng je dadelijk een warme kruik, en een beker hete melk met anijs".
Dat lukte. Het kouvatten werd in de kiem gesmoord.
Afwachten of het nu ook lukt. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 23 Januari 2015
De hele maand Januari heb ik nauwlettend de opkomst van de zon in de gaten gehouden. Niet alleen om de verrassingen van kleurenpracht — of het totaal ontbreken daarvan zoals tijdens de zware calima — maar ook om het tijdstip. Ik was nieuwsgierig naar het precieze keerpunt. Dat is niet op 'de kortste dag' zoals ik 'de kortste dag' schreef. Op 8 januari kwam de zon twee-minuten-voor-acht op. Vandaag weer. Alle voorgaande dagen was het steeds één-minuut-voor-acht. Zeker weten!
Het keerpunt was dus gisteren of vandaag.
En ja, het opkomstpunt was al veel eerder verschoven.
Dat begon veel eerder, en veel duidelijker. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 24 Januari 2015
Henk vraagt mij hoe het met mijn 'huisarrest' is.
Hij schrijft: "Ik heb sinds Kerstmis er niets meer van gehoord. Toen deed je mee aan de Carrera Popular de Navidad, jullie 'Kerstloop'. Loop je nu weer normaal?"
Helaas, Henk, die rare spierpijnscheuten, zoals ik die toen noemde, zijn er nog steeds, en mijn actie-radius is nog erg wisselend. De kruidenier op de hoek, bijna duizend meter, haal ik niet iedere dag. Niettemin lukte het de vorige week een paar keer om zonder taxi in de benedenstad te komen. Het blijft dus Oefenen! Oefenen! Oefenen! Daarbij wekelijks ondersteund door vakkundige massage. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 25 Januari 2015
Het blijft me ergeren dat de 'genezing' van mijn heupprobleem niet opschiet. Met name die 'rare spierpijnscheuten' die maken dat mijn hele been in de kortste keren verkrampt zodat ik niet meer verder kan. Rusten en ontspannen helpt meteen, maar slechts voor twintig stappen of minder. Ik blijf oefenen, maar ik experimenteer ook. Met name met hoe ik mijn voet 'anders' kan neerzetten.
Vanmorgen deed ik een belangrijke ontdekking. Bij minder dan honderd meter liep ik al vast. Toen ontdekte ik hoe ik die 'scheuten' kon vermijden. Daarmee liep ik duizend meter zonder één 'scheut'.
"Kassa!", riep ik tegen mezelf. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 26 Januari 2015, Michel jarig!!
Ik heb de laatste dagen natuurlijk nauwlettend de opkomst van de zon gemeten. Per slot is het bereiken van Het Keerpunt — het Werkelijke Keerpunt (WK), en niet het fictief-culturele van drie-en-twintig December — de reden van al onze feestelijkheden van dit seizoen. Wolken verhinderden dat soms, maar Vrijdag kon ik melden dat het WK was bereikt.
Vanmorgen kwam de zon prachtig op. Ongehinderd door wolken maar wel getemperd zodat ik het hele proces met het blote oog kon volgen. Mooi donkerrood en haarscherp totdat hij helemaal boven de horizon was.
Het begon precies 3'40" vóór acht, en duurde 2'30". Heel mooi!! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 27 Januari 2015, Annalise jarig!!
Ik luister niet vaak naar de radio, maar als achtergrondmuziek zette ik vaak de Spaanse klassieke zender aan: Radio Classica. In Frankrijk deed ik hetzelfde met Radio Classique.
Maar meer en meer ergerde mij de lange gesprekken 'over' muziek, in plaats van muziek 'maken'. Hier kwam daar nog bij dat mijn FM-radiootje het bijna begeeft. Daarom ging ik op zoek naar Internetradio.
Ik vond van alles — een verhaal apart — maar nu heb ik een Zwitserse zender die 24/7 klassieke muziek uitzendt met alleen een sobere aan- en afkondiging. Niks reclame!!
Als je details wil weten moet je dat aanklikken. Perfect!! (100 woorden)
_____________________
www.radioswissclassic.ch
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 28 Januari 2015
Ter gelegenheid van de bevrijding van Auschwitz — nu precies zeventig jaar geleden — interviewde Die Sueddeutsche de commandant van de betreffende Russische tankeenheid, David Dushman. Hij was toen 21, nu 91 en kerngezond. Hij heeft een glorieus leven geleid, zijn uniform is tjokvol onderscheidingen.
Hij begint met te zeggen: "Ich würde lieber in fünf Minuten als morgen tot umfallen."
Ik probeer een boek te schrijven dat precies daarover gaat:
—"Hoe hou ik 'zin in het leven'?" — met name 'zonder hoofdletters'.
Dit voorbeeld maakt duidelijk dat de 'lauweren van het verleden' niet voldoende zijn.
Zin in (het) leven moet je telkens vernieuwen. (100 woorden)
_____________________
Helmut Zeller, KZ-Befreier David Dushman, Der Mann, der den Zaun von Auschwitz niederwalzte, Die Sueddeutsche, 26. Januar 2015
http://www.sueddeutsche.de/muenchen/kz-befreier-david-dushman-der-mann-der-den-zaun-von-auschwitz-niederwalzte-1.2321968
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 29 Januari 2015
Vanmorgen voel ik mij alsof ik een nieuw tijdperk binnenstap. De vervelende koude stormwinden zijn voorbij; net als mijn 'bijna-kouvatten' en de bijbehorende malaise. Ook de spierkrampen zijn minder geworden. Ik krijg weer belangstelling voor achterstallige klussen zoals de Nieuwjaarsbrief — heus hij komt! — en de buitenwereld. Zo heb ik van Le Monde een paar keer een bijzonder instructief filmtje over Boko Haram en de problematiek aldaar bekeken. Ik voel dat ik weer een beetje 'bij' ben.
En daar laat ik het bij.
Het helpt natuurlijk dat de zon iedere dag een tikkeltje vroeger opkomt.
Dat verruimt de geest ook, nietwaar? (100 woorden)
_____________________
Link naar het heldere instructiefilmpje over toestand Nigeria en Boko Haram
http://www.dailymotion.com/video/x2frgna_comprendre-la-menace-de-boko-haram-en-5-minutes_news" target
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 30 Januari 2015
Gisteravond was het derde en laatste concert van het 31ste Muziekfestival van de Canarische Eilanden. Dat speelt zich hoofdzakelijk af op de twee 'grote' eilanden Tenerife en Gran Canarias, maar wij, de vijf 'kleintjes', krijgen ook bezoek van internationaal bekende groepen.
We hadden I Turchini op bezoek, een Italiaans gezelschap dat zich specialiseert in het repertoire en de interpretatie van Napolitaanse muziek van de 17de en 18de eeuw. Vijftien muzikanten en een sopraanzangeres brachten fragmenten uit verschillende 'Opera Buffa', een soort volkse tegenpool van de serieuze opera.
Ik heb natuurlijk genoten van de muziek, maar ook van deze schaarse gelegenheid.
(100 woorden)
_____________________
I Turchini: http://en.wikipedia.org/wiki/Cappella_della_Pietà_de'_Turchini
Opera Buffa: http://nl.wikipedia.org/wiki/Opera_buffa
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 31 Januari 2015
De zon is duidelijk 'on the way up', al is het iedere dag maar een 'tikkeltje', schreef ik Donderdag. Behalve vanmorgen, kon ik vanaf Maandag 'op de seconde' het verschijnen van het eerste donkerrode streepje meten. De horizon vlak boven de zee was sinds Maandag namelijk kraakhelder. Dat 'tikkeltje' staat zodoende voor dertig, respectievelijk vijf-en-twintig seconden. Zo nauwkeurig kan ik meten.
Daar laat ik het bij met mijn onderzoek naar het Werkelijke Keerpunt (WK), zoals ik het Maandag noemde. Ik blijf naar de zonsopgang kijken. Iedere dag is het een verrassing. Ook zonder secondewijzer bij de hand. Da's mooi toch? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek Januari 2015