San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 1 Maart 2016
Vrienden van mij — Gery en Paul — brachten dit weekend door in Antwerpen en bezochten daar het Red Star Line Museum gewijd aan de Red Star Line die van 1871 tot 1935 drie miljoen migranten naar Amerika vervoerde.
In dat museum was een gedicht aangebracht van de Antwerpse stadsdichter Bernard Dewulf (1960) voor het Poolse migrantenmeisje Kattyna Szysz op basis van een iconische foto van een meisje uit 1905. Gery maakte een foto van dat gedicht en stuurde die naar mij. Het 'dubbelleven van emigranten' had haar daarin getroffen, schreef ze.
Ik ben geen migrant — of toch? — maar het sprak mij ook aan. Waar ben in thuis?, ging ik me afvragen. Wat is 'thuis' trouwens?
Kattyna heeft 'haar Polen opgevouwen'; haar 'thuis' zal zijn in Canada.
Maar in Canada staart ze nog steeds naar het einde van het lange water.
Polen of Canada? Waar is haar 'thuis'?

Voor Kattyna Szysz

Er staart iets groots in haar
naar het einde van het lange water.
Daar wacht een Canada.

Haar Polen heeft zij opgevouwen,
het zal haar kleden daar.
Want daar wordt zij een vrouw,

een moeder in een vreemde taal,
verzameld in twee levens,
altijd woonachtig aan de overkant

en staart wanneer het laat wordt
in de kamers van Canada
dagelijks nog iets groots in haar

naar het einde van het lange water.

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 2 Maart 2016
Ik ben geveld. Gisteravond begon het, snotteren, koortsig, energieloos. Aspirine. Vitamine C. Veel drinken. Je weet wel. Met een citroensapgrog naar bed. Vannacht toch geslapen. Vanmorgen voelde ik me zelfs even 'goed'.
Het snotteren is inmiddels voorbij. Nu nog een pijnlijke keel, koortsige energieloosheid en slappe moeheid. Zo is het. (50 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 3 Maart 2016
Gisteravond dacht ik nog dat ik met een extra aspirientje — en een goede nachtrust — me weer lekker zou voelen. In de loop van de dag waren 'de pijnlijke keel, de koortsige energieloosheid en de slappe moeheid' namelijk niet erger geworden.
Vol hoop stapte ik in bed.
Maar na een uurtje begon het pas echt. Gezwollen keel, hoofd totaal verstopt en spierpijn 'all over the place'. Om andere reden had ik vanmorgen een afspraak met de huisarts. Margarita vergezelde mij. Het is griep en ik kreeg pittige medicijnen. Op dit moment heb ik weer wat overzicht.
Ik ben — opnieuw — vol hoop. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 4 Maart 2016
Ik had vanmorgen niet gedacht dat ik nog aan deze 'nuttige bezigheid' — mijn column — zou toekomen. Vol met de pittige pijnstillers die de huisarts mij had voorgeschreven was ik hoopvol in bed gestapt. Maar na een paar uur waren die helemaal uitgewerkt, en ik had nog vier uur te gaan. Lange pijnlijke uren. De keelontsteking naderde zijn hoogtepunt, maar dat wist ik niet. Juist slikken was telkens bijzonder pijnlijk.
Toen ik eindelijk om zes uur de volgende portie kon innemen, kalmeerde ik, en viel zelfs in slaap. Later op de ochtend — en vanmiddag — wéér. Kassa!
Nu naar bed! Vol hoop. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 5 Maart 2016
De sprong voorwaarts — waarvan ik gisteren genoot — heeft zich niet herhaald. Niet dat mijn toestand duidelijk slechter is geworden, maar de hele dag betwijfelde ik of ik nog zou toekomen aan het schrijven van de dagelijkse column. De keelpijn kwam telkens terug tegen de tijd dat ik de volgende portie pijnstillers moest nemen. Dat was zo hevig dat ik nòch de concentratie nòch de benodigde energie kon opbrengen. Ik probeerde daarom luierend van mijn huisarrest te genieten.
Maar nu het al bijna bedtijd is, heb ik voldoende schrijflust en -energie om de dag in honderd woorden te beschrijven. Bij deze. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 6 Maart 2016
Juist de laatste weken heb ik vaak spontane — soms verdrietige — herinneringen aan landschappen van mijn jeugd die er niet meer zijn, maar ook aan landschapsdetails die ik hier op het eiland nog heb gezien, en die niet meer bestaan. Landschap is zó vernield — je hoeft maar even niet op te letten. Google maar eens op 'het geval Essers' en je ziet de treurige details van de ondernemer die een natuurgebied wil omkappen voor zijn nieuwe magazijn.
Precies nu komt A-Poem-A-Day met Binsey Poplars, felled 1879 van Gerard Manley Hopkins (1844-1889). Hij werd zelf tien jaar later geveld. Het gaat over aspens [ratelpopulieren] uit de tijd dat hij in Oxford studeerde; dus over zijn verdrietige herinneringen aan landschappen die niet meer bestaan.
En ook: After-comers cannot guess the beauty been.

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 7 Maart 2016
In mijn column van gisteren concludeerde ik te snel dat het om verdrietige herinneringen ging. De dichter gebruikt het als ingang voor zijn betoog dat landschappen uiterst kwetsbaar zijn.
Dat het begrip 'verdriet' mij hierbij te binnen schoot, heeft wellicht te maken met mijn recente jeugdherinneringen aan landschappen van toen. Die waren vroeger bepaald niet verdrietig: Nee! Ik (droom)wandel er vaak met plezier voor het inslapen.
En nu nog!!
Maar er is sinds kort een invalshoek bijgekomen die dat verdrietige gevoel veroorzaakt. Het idee dat het voorgoed voorbij is. Dat ik afscheid moet nemen.
Dat had ik toch al gedaan? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 8 Maart 2016
Het aspect 'verdriet' in mijn laatste columns heeft tot misverstanden geleid. Ik kreeg mails, en werd opgebeld: om te troosten.
Maar verdriet was maar één aspect. De hoofdzaak — die mij ook enige intellectuele verbazing/ontroering geeft — is die 'golf' van jeugdherinneringen. De tweede eigenlijk. De eerste was een paar jaar geleden toen ik met die burnout zat. Daarvan herinner ik mij nog die prachtige droomwandelingen door mijn kinder- & jeugdland.
Nu waren er — bijvoorbeeld — zeer levendige herinneringen bij aan mijn latere "kennismakingen met de wereld".
Bijvoorbeeld de wapenspreuk van mijn geboortestad:

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 9 Maart 2016
Precies een week geleden schreef ik:
—"Ik ben geveld", en meldde 'koortsige energieloosheid en slappe moeheid'.
—"Dat is griep", zei de huisarts een dag later.
Gisteren was ik weer bij haar. Ik voelde mij veel beter maar was toch bezorgd omdat het opnieuw leek te beginnen met koortsige droge hoest en dergelijke ongein.
Maar zij was optimistischer.
—"Je hebt geen bronchitis, maar het gevaar dreigt", zei ze na een stethoscoop onderzoek, "dat moeten we afstoppen. Verder alles OK".
Zodoende ben ik — wat in keurig Nederlands heet — aan het 'nazieken'.
En ja, 'nazieken' vind ik in geen enkel woordenboek. Heel interessant! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 10 Maart 2016
Ik kom nog eens terug op die intense golven van de meest gedetailleerde jeugdherinneringen die we de laatste dagen aan 'verdriet' relateerden.
Nu zit ik weer in zo'n golf. Ik weet niet precies waarom, maar ik voel het als een 'nuttige t(z)aak' die rustig te bekijken, en de daaruit voortkomende gevoelens te verwerken. [Nogmaals: dat is niet alleen 'verdriet'.]
De 'common factor' in deze golven lijkt mij de automatische terugblik als er weer een karwei [bijna] opzit.
Een soort 'afmaken' dus: wat de meubelmaker doet als 'laatste blik'.
Mijn leeftijd maakt dat er vaker 'karweien' zijn die er [bijna] opzitten. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 11 Maart 2016
Ik ben nog aan het 'nazieken', ook al vond ik het woord niet in mijn vijf Van Dale's online woordenboeken. Ik wilde mijn Spaanse, Engelse en Duitse vrienden mijn toestand uitleggen. Zij hebben geen speciaal woord voor die 'leuke' fase.
Je kunt daar wel zeggen dat je 'tot het einde' moet wachten to get fully recovered. Of dat je de ziekte zijn gang moet laten gaan: laisser la maladie suivre son cours, of dejar que la enfermedad siga su curso. Alleen het Duits heeft een speciaal woord voor die dagen: sich auskurieren.
Intussen ziek ik na, pardon, ziek ik uit. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 12 Maart 2016
Al een week, of meer, speelde een vage herinnering door mijn hoofd. Was het een boek? Een uitdrukking? Het fascineerde mij.
Met 'aandachtige reflectie' kreeg ik vage beelden en halve woorden voor de draad. Ik liet deze 'vondsten' telkens betijen.
Opeens — gisteren — was er de doorbraak. 'Potter' werd een sleutelwoord, maar 'Harry Potter' zette mij op een dwaalspoor. Het was — tenslotte — Stephen Potter wiens One-Upmanship ik in 1964 in handen kreeg. Vervolgens deed het domino-effect zijn werking: Eric Bernie's Games People Play, en alle andere boeken die mij als 'sociaal wezen' verrijkten.
Ik struin nu allergenoeglijkst door dit her-ontdekte oerwoud. (100 woorden)
_____________________
De straat waar ik toen woonde en de nieuwe-buurman-van-toen — Bill Patchett, die mij op dat boek wees — komt ook in kleurrijke herinnering naar voren, evenals het oudere boek van Stephen Potter — Gamesmanship — alsook de latere 'theoretisering' naar Transactional Analysis.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 13 Maart 2016, Gery jarig!
Mijn ex-buurtgenote uit Eindhoven — Yvonne — heeft als fervent tuinierster natuurlijk oog voor wat er groeit-en-bloeit in haar tuin. Maar ook voor wat je 'gewoon' op straat vindt, vanaf de opdringerige bloesem van grote bomen, tot nietige scheutjes die tussen afgevallen blaren doorpiepen.
Wat dat betreft is het hoogtij in Nederland, het voorjaar breekt door!
Ik geniet mee. Zij stuurt mij regelmatig mooie foto's van beuken aan de horizon, en van — vooralsnog moeilijk te determineren — bijna-openbarstende knoppen aan fragiele twijgjes.
Hier zijn de seizoenswisselingen helaas niet zo uitbundig.
Zodra mijn huisarrest voorbij is, ga ik er weer eens extra op letten. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 14 Maart 2016
Zaterdagavond ben ik naar een concert geweest. De vorige week had ik een uitvoering laten schieten: te riskant.
Maar Zaterdag, goed ingepakt — en me rustig houdend — kon het wel weer.
Nu was 'me rustig houden' niet vanzelfsprekend bij die muziek. Het was namelijk de groep Troveros de Asiete, een groep muzikanten, grotendeels van Cubaanse herkomst, hebben deze groep 22 jaar geleden op La Palma gevormd. Nu behoren ze tot de top in die categorie.
Het was heel ritmische muziek die het lijf uitnodigde om in beweging te komen.
Nogal wat toehoorders dansten er daarom vrolijk op los in het gangpad.
_____________________
http://gomeraverde.es/not/55425/el-grupo-palmero-troveros-de-asieta-actua-este-sabado-en-la-gomera
http://troverosdeasieta.com
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 15 Maart 2016
Ik geloof dat de griep achter de rug is. Gisteren en eergisteren wandelde ik weer naar de buurwinkel. Gelukkig was de gebruikelijke harde wind gaan liggen. Tijdens de griep sliep ik weliswaar goed, maar ik had 's morgens nooit een echt uitgeslapen gevoel. Dat 'medicatie-bedrog' is inmiddels ook voorbij.
En nu ga ik mijn spierkracht weer opbouwen. Ook de super-warme kleren waarmee ik hier in huis rondloop, laat ik geleidelijk achterwege. Ik ben 'van nature' een koukleum: Als iedereen puft van de hitte, begin ik het juist 'lekker' te vinden.
Ik mompel dan stilletjes:
— "Eindelijk mijn geboorterecht; eindelijk 'mijn' temperatuur". (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 16 Maart 2016
Wegens de calima kwam de zon op als een zacht-oranje schijf die ik rustig kon blijven bekijken, zonder metéén mijn ogen te moeten beschermen. Het passeren van de hele schijf duurde inderdaad twee minuten, een getal dat ik mij vaag herinnerde.
Ik maakte van de gelegenheid gebruik om dat nog eens na te rekenen. De diameter van de zon is 1,39 miljoen kilometer, en de afstand 150 miljoen. Daaruit kon ik de kijkhoek berekenen. Iets meer dan een halve graad: 32''.
Op vier-en-twintig uur gerekend, dus 1440 minuten, passeert de zonneschijf in 2' 7''. Dat had ik dus mooi onthouden. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 17 Maart 2016
Naar aanleiding van de overwinning van 'de computer' op de kampioen GO-speler verscheen in NYT een interessant artikel over Polanyi's Paradox die zegt dat 'we meer kunnen weten dat we kunnen vertellen'. De klassieke computerprogrammering berust op het haarfijn uitspellen hoe we een taak verrichten, en dat laten we de computer 'precies zo' doen.
Met de zelflerende-computer is dat afgelopen. Door de nieuwe programmering kan ook de computer niet meer vertellen wat hij weet. Dat kwam laatst aan de orde toen een zelfsturende auto een ongeval veroorzaakte. Wie was de schuld?
Klassiek zou de programmeur daarvoor moeten opdraaien. Maar nu? (100 woorden)
_____________________
Andrew McAfee, Erik Brynjolfsson, Where Computers Defeat Humans, and Where They Can't, NYT, MARCH 16, 2016
http://www.nytimes.com/2016/03/16/opinion/where-computers-defeat-humans-and-where-they-cant.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 18 Maart 2016
Mijn griep is voorbij. Ik ga over tot de orde van de dag. Verlangend heb ik daarnaar uitgekeken. Althans naar sommige zaken, zoals mijn dagelijkse wandeling naar de benedenstad om 'mensen' te zien. En zelf mijn boodschappen doen, zodat ik mij kan laten leiden door wat mij bevalt op de groentemarkt.
Maar andere zaken zijn minder 'leuk'. De achterstand met mijn maanddagboek bijvoorbeeld, en — nog irritanter — mijn e-mail.
Normaal jeukten mijn vingers plezierig als ik de stapel de honderd naderde. Maar nu liggen er tweehonderd-een-en-dertig!!
Niks jeukende vingers! Hopeloos vermoeid voelt mijn lijf opeens.
De moed zakt in mijn schoenen. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 19 Maart 2016
Vandaag is het de naamdag voor iedereen die José heet. Hier in Spanje is het gebruikelijk dat mensen met dezelfde patroonheilige die naamdag samen vieren, met een borrel of een maaltijd. Traditioneel is de naamdag hier belangrijker dan de verjaardag, naar mijn idee wegens die 'sociale dimensie'.
Anders dan een verjaardag, vier je een naamdag 'sociaal'. Gezellig aan de bar of restaurant. Een mannenfeest.
Een gebruikelijke koosnaam voor José is Pépé. Toen ik eens navraag deed over deze vreemde variant, werd er besmuikt gelachen. Het bleek terug te gaan op de afkorting PP, die staat voor Padre Putativo: 'vermeend vader'. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 20 Maart 2016
Als een gedicht al te duister omgaat met woorden en zinnen, dan laat ik het liggen. Dit gedicht — The Florist Wears Knee-Breeches van Wallace Stevens (1879-1955) — was een randgeval, en ik vond het op het laatst zelfs interessant.
Heel 'prozaïsch' zie ik het nu als de kijk van de gever en de ontvanger op een bos bloemen.
— 'Ik, de gever/dichter, zie de bloemen niet meer: ik zie jou, maar jij, de ontvanger, ziet alleen de bloemen'.
Toen ik het op deze manier uitgespeld had, ging ik verder op zoek en las dat; 'Stevens was concerned with the transformative power of the imagination'.
Ja, dat kan ik mij voorstellen.
Nu het gedicht, daar gaat het om. Wat doet het de lezer? Kan die het nog onbevangen uitspellen?

My flowers are reflected
In your mind
As you are reflected in your glass.
When you look at them,
There is nothing in your mind
Except the reflections
Of my flowers.
But when I look at them
I see only the reflections
In your mind,
And not my flowers.
It is my desire
To bring roses,
And place them before you
In a white dish.

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 21 Maart 2016
Dit gedicht, Serious Moonlight, verschijnt in A-Poem-A-Day kennelijk omdat het in de Goede Week — hier Semana Santa genaamd — altijd volle maan is. Ik geniet, net als de dichteres Camille Guthrie, van die volle maan die twinkelend in de zee weerspiegelt. De dichteres ziet de volle maan echter boven een dal met landerijen en heuvels. Het zij zo. Het is een lofgedicht op de volle maan. Dat telt.
Zij haalt David Bowie erbij omdat hij in Let's Dance zingt: "Put on your red shoes and dance the blues/ Let's dance/ Under the moonlight, this serious moonlight"

Serious moonlight fell brightly on the mountains tonight
Elegant moonlight fell loudly on the deer asleep in the yard
Broken moonlight fell splendidly on the swing set
Moody moonlight fell hard on the weedy pond
Pretty moonlight fell recklessly on the garden beds
Fierce moonlight fell thoughtfully on the recycling bins
Actual moonlight fell wildly on the coyotes falling on the rabbit
Personal moonlight fell purposely on my desk and books
Ancient moonlight fell perfectly on my bed sheets
Modern moonlight fell roughly scattering my thoughts awfully
Bowie died last night his exquisite alien soul has taken off
You are with another and I'm falling repeatedly
Shattered by this silently falling terrible moonlight

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 22 Maart 2016
Vandaag geen column.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 23 Maart 2016, Charlotte 18!!
De laatste weken — vind je het gek met die griep? — voelde ik mij overdag vaak moe, en dan kwam telkens een oud liedje in mijn hoofd dat mijn vader vaak zong. Ik kan het nog nazingen, en het geeft rust. Mooi toch?
Nu ik wat beter ben wilde ik de herkomst eens natrekken. Ik kwam terecht bij Luise Hensel (1798-1876), een Duitse religieuze dichteres. Daar vond ik een gedicht van vier coupletten dat als Kindergebetegedicht bekend is. Maar zo zong mijn vader het niet. Alleen de eerste zes regels, daarna kwamen twee slotregels die ik apart via Internet vond met een verwijzing naar Clemens Brentano (1778-1842).

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 24 Maart 2016
Vannacht was ik even wakker. Meestal slaap ik meteen in, maar soms moet ik echt goed wakker worden — en op andere gedachten komen — voor ik weer kan inslapen. Dat was nu het geval. Daarom stapte ik op het balkon, en genoot van de volle maan. Er waren wolken waar de maan kiekeboe mee speelde, en er was de rustig twinkelende zee. Op de achtergrond zag ik de lichtjes van ons buureiland. Ik neuriede het Kindergebetegedicht waar ik gisteren over schreef.
Met de slotregels in mijn hoofd sliep ik in.

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 25 Maart 2016, Goede Vrijdag
Ik ga eens balans opmaken van mijn observaties van de zonsopgang de afgelopen maanden. De lente is officieel begonnen. Overmorgen begint de zomertijd alweer.
Het begon met mijn nieuwsgierigheid naar de winterzonnewende. Officieel is die 21 december, maar die bleek slowly van 9 tot 13 Januari plaats te vinden. De opkomst was toen even na acht uur. Ook ontdekte ik het hoofdstuk uit de sterrenkunde dat analemma heet, en dat met deze 'onregelmatigheden' laat zien dat het zonnestelsel geen eenvoudig ingenieursmechaniekje is. Het is 'natuur'!
Intussen komt de zon al weer drie kwartier eerder.
Vanmorgen kwam hij haarscherp om 07-13'-00". (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 26 Maart 2016, Paaszaterdag
Bas Heijne, zo lees ik in De Standaard, ziet een politieke klasse opstaan die inspeelt op het verlangen om onbeschaafd te zijn. Hij wijst op het nieuwe populisme met Wilders in Nederland en Trump in de VS. Met andere woorden: 'het nieuwe populisme belooft je een wereld waarin je niet langer beschaafd hoeft te gedragen'.
Heijne wijst er op dat er 'altijd het verlangen is om onbeschaafd te kunnen zijn'. De voetbaltribune — en wat al niet meer — waren prachtige 'ventielen waarmee stoom kon worden afgeblazen'.
Dat verlangen, die behoefte, herken ik als een fase in de puberteit. Een club — of een vereniging — kent ook zo'n 'groeistuip'. Het is de behoefte om [even!] los te zijn van structuur en verplichtende gewoontes. In mijn oude vak heb ik meegemaakt dat het aan 'innovatie' of 'creativiteit' werd gekoppeld, en daarin zelfs een zekere rechtvaardiging vond. Steeds hoorde daarbij het 'excuus' dat het tijdelijk was.
Maar nu vraagt Heijne zich af:
— "Verschuift de boel? Vervaagt de grens? Begint de maatschappij zelf niet steeds meer op een grote voetbaltribune te lijken?"
Met andere woorden, Heijne denkt dat we een normloze wereld tegemoet gaan, gebaseerd op de aller-brutaalste vormen van het recht van de sterkste.
Tsja, als dat zo is, dan is mijn enige troost: 'Niets op deze wereld is blijvend'. Afwachten dus.
Het gaat dan om een innovatie die heel lang gaat duren.
Ik laat dat graag aan de volgende generatie over.
_____________________
ONGEHOORD, De Standaard (België), 25 Maart 2016, http://www.standaard.be/cnt/dmf20160324_02201586
Bas Heijne, Schuldig, NRC, 19 maart 2016, http://www.nrc.nl/next/2016/03/19/schuldig-1600291
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 27 Maart 2016, Pasen
Ik ben deze week te hard van stapel gelopen. Letterlijk met 'lopen' en vooral 'trappenlopen'. Het zijn ongeveer vierhonderd traptreden tussen hier en de benedenstad. Het hoogteverschil is bijna honderd meter. Met kleine omwegen kan ik daar honderdvijftig van maken. En ja, de taxiroute heeft geen traptreden, maar dat is meer dan drie kilometer om!
Naar beneden lopen deed ik al wat langer. Tenslotte bijna iedere dag. Met de taxi terug omhoog. Maar ook dát kan ik nu lopen. Deze week zelfs iedere dag af én op.
Dat was teveel. Vandaag neem ik weer eens de taxi: af én op. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 28 Maart 2016, Paasmaandag
Dit gedicht, Miracles van Walt Whitman (1819-1892), waar ik al vaker gedichten van heb overgenomen in Mijn Dagboek, is mij — als street observer — uit het hart gegrepen. Het sluit aan bij een quote uit Goethe's Faust, die ik vaker heb aangehaald:

Why, who makes much of a miracle?
As to me I know of nothing else but miracles,
Whether I walk the streets of Manhattan,
Or dart my sight over the roofs of houses toward the sky,
Or wade with naked feet along the beach
       just in the edge of the water,
Or stand under trees in the woods,
Or talk by day with any one I love, or sleep in the bed at night
       with any one I love,
Or sit at table at dinner with the rest,
Or look at strangers opposite me riding in the car,
Or watch honey-bees busy around the hive of a summer forenoon,
Or animals feeding in the fields,
Or birds, or the wonderfulness of insects in the air,
Or the wonderfulness of the sundown,
       or of stars shining so quiet and bright,
Or the exquisite delicate thin curve of the new moon in spring;
These with the rest, one and all, are to me miracles,
The whole referring, yet each distinct and in its place.

To me every hour of the light and dark is a miracle,
Every cubic inch of space is a miracle,
Every square yard of the surface of the earth
       is spread with the same,
Every foot of the interior swarms with the same.

To me the sea is a continual miracle,
The fishes that swim — the rocks — the motion of the waves —
       the ships with men in them,
What stranger miracles are there?

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 29 Maart 2016
Vandaag geen column.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 30 Maart 2016
Ik kijk veel naar de wolken. Ik heb dat altijd al gedaan. Vroeger als kind thuis, herinner ik mij, genoot ik vaak van het wolkenspel.
Nu is het vooral om het rustgevende effect. Ik ga gewoon zitten kijken, en let alleen op dat ik niet afdwaal naar de problemen die mij zenuwachtig hadden gemaakt. Ik zie gezichten, vogels, dieren of eilanden.
Gisteren ontdekte ik dat er een website bestaat, The Cloud Appreciation Society, met de prachtigste wolkenfoto's van over de hele wereld. Heerlijk!
Alleen één ding ontbreekt. Het rustgevende.
Daarvoor moet ik zèlf, op mijn balkon, naar èchte wolken kijken. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 31 Maart 2016
De website van The Cloud Appreciation Society, die ik gisteren noemde, blijft leuk. De warrige rijkdom van wolkenfoto's op die site wordt toegankelijk gemaakt door slideshows op basis van kenwoorden. Zo kun je de Cirrus formaties er uit lichten, of regenwolken, of mooi-weer-wolken, of Strato-cumulus. Ook zijn er video's die veranderingen in een versneld tempo weergeven.
Leerzaam, maar niet dat rustgevende van mijn eigen waarneming.
Maar wat mij wèl inspiratie gaf was de keuzeknop 'clouds that look like things'. Er een 'gezicht' in zien is populair. Hier viert de interpretatie-fantasie weer hoogtij.
Het verfriste mijn manier van kijken naar wolken. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek Maart 2016