San Sebastián de La Gomera, Zondag, 1 Mei 2016
In het voorjaar van 2012 schreef ik een boek met als werktitel 'pensioengedachten': 'Wat doe je als voorbereiding op ouder worden?' Het was voor tachtig procent klaar toen ik in een diepe burn out stortte. Het boek ligt nu 'op ijs'.
Dezer dagen trof een artikel dat ik zeker zal betrekken bij dat boek — als het nog ooit zover komt. Het is een betoog dat je bij het ouder worden juist moet kiezen om 'iets nieuws' te leren. De centrale gedachte daarvan staat in deze aanhaling:
— "You counter the narrative of diminishment and loss with one of progress and bettering."
De schrijver heeft bij het naderen van zijn pensioenleeftijd gekozen om (alsnog) te leren tennissen. Hij neemt dat heel serieus met intensieve lessen, oefenen en coaches. Hij beschrijft niet alleen het genot wat hij daaraan ontleent, maar ook de vooroordelen — van hemzelf en van de omgeving — die dat dreigen te verhinderen.
Slechts terloops noemt hij enkele alternatieven voor 'tennis'; daarentegen hij gaat heel gedetailleerd — en overtuigend — in op zijn eigen optie. Deze tennis-detaillering stelt de lezer echter in staat om grondig en positief-kritisch zijn eigen opties te beoordelen.
Als ik mijn boek 'pensioengedachten' ooit uit de ijskast kan halen, ga ik dat zeker met verschillende opties aanvullen. Niet alleen uit mijn omgeving, maar ook uit eigen ervaring, want zonder het bewust te hebben gekozen geniet ik van de positieve leerervaringen met mijn andere (pensioen-)bezigheden. Die compenseren inderdaad grotelijks de onvermijdelijke verliezen. Inderdaad: (You) I counter the narrative of diminishment and loss with one of progress and bettering.
Dat kan ik bevestigen: Ik leer nog steeds. En ik geniet daarvan.
_____________________
Gerald Marzorati, Better Aging, Through Practice, Practice, Practice, NYT, Opinion, APRIL 29, 2016.
Uit dit artikel komt de aangehaalde quote.
http://www.nytimes.com/2016/05/01/opinion/better-aging-through-practice-practice-practice.html
Gerald Marzorati, Learning to Play Tennis Late in Life, NYT, Tennis, AUG 24, 2012
http://www.nytimes.com/2012/08/27/sports/tennis/learning-to-play-tennis-late-in-life.html
Mijn dagboeken van Januari, Februari en Maart 2012 bevatten veel 'verslag' van dat schrijf- en leerproces
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 2 Mei 2016
Oud worden, zoals ik gisteren schreef, leidt tot onvermijdelijke verliezen. Henry Wadsworth Longfellow (1807-1882), in zijn sonnet Nature, vergelijkt dat proces met een kind waarvoor 'bedtijd' nadert. 'Half willing, half reluctant' laat het zich door zijn 'fond mother' wegleiden. Het kijkt nog eens om naar de speeltjes, niet 'wholly reassured and comforted'. Zo vertellen de twee kwatrijnen het.
De twee terzinen laten zien hoe Nature — als een 'fond mother' — onze 'speeltjes' opzij legt, en wij, evenmin als het kind, 'scarce knowing if we wish to go or stay.'
Zo ongeveer voel ik mij nu ook.

As a fond mother, when the day is o'er,
Leads by the hand her little child to bed,
Half willing, half reluctant to be led,
And leave his broken playthings on the floor,

Still gazing at them through the open door,
Nor wholly reassured and comforted
By promises of others in their stead,
Which, though more splendid, may not please him more;

So Nature deals with us, and takes away
Our playthings one by one, and by the hand
Leads us to rest so gently, that we go

Scarce knowing if we wish to go or stay,
Being too full of sleep to understand
How far the unknown transcends the what we know.

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 3 Mei 2016
Vandaag geen comlumn.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 4 Mei 2016
De zon komt steeds eerder op. Vanmorgen was het precies 07:40, maar ik heb het moment niet afgewacht. Ik weet dat het pijn doet aan mijn ogen. Ik word er steeds gevoeliger voor. Vanmorgen waren er namelijk helemaal géén wolken. De zon komt dan haarscherp op boven de rotsen van Tenerife. De hemel op de achtergrond is dan wolkenloos, bijna diepblauw. Alleen rond de plek waar de zon moet opkomen wordt het lichter. Op een klein plekje maar, zeker geen wijde 'fanfare' van zonnig-roodgekleurde wolken die mijn ogen alvast laten wennen.
Nee, ik zag die lichtflits aankomen. Ik dacht wegwezen!! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 5 Mei 2016
In Nederland is het 'Bevrijdingsdag'. Mooi moment om mijn eigen herinneringen daaraan eens af te stoffen. De NRC van gisteren had een artikel onder te titel "Herdenken wat niemand zich herinnert". Dat trok mijn herinneringenklep open.
Mijn geboortestad Venlo werd op 2 Maart door Amerikanen bevrijdt, maar ik was er toen al niet meer. Na de bombardementen en het artillerievuur van het najaar '44 werden we in Januari, in de sneeuw, 'geëvacueerd' uit het frontgebied. Eerst een dagmars te voet tot waar de treinen nog konden komen [Geldern om precies te zijn]. Tenslotte strandden we op een onderduikadres in de buurt van Zutphen, [Harfsen om precies te zijn]. We waren toen dus 'vluchtelingen'. Anders dan vele andere stadgenoten werden wij met open armen ontvangen. ['Just for the record'!]. We waren namelijk ontsnapt van de grote groep, en hadden onze eigen weg gezocht.
Ergens eind April werden we door Canadezen bevrijdt, maar naar Venlo terugreizen was taboe. Om de na-oorlogse 'vluchtelingenstroom' te beperken was er bij Nijmegen een streep getrokken. Daar mochten wij niet over. Pas begin Juni waren we compleet met ons gezin terug in Venlo. Mijn broer, die we bij het begin van de 'evacuatie' al kwijtgeraakt waren, was er ook. Hij had niet kunnen ontsnappen van de grote groep en was in Friesland terechtgekomen. Ook hartelijk ontvangen. In het uniform van een Canadese soldaat had hij zich over de 'Nijmeegse streep' gesmokkeld.
Samen met mijn vader smokkelden we ons in Nijmegen over die 'streep'. Hij had een zgn DP-Card voor ons allebei weten te bemachtigen, een Displaced Person Card waarmee toen de vluchtelingenstromen werden beteugeld. Nog jaren later maakte ik daar dankbaar gebruik van bij mijn na-oorlogse lifttochten langs de Rijn [ik was inmiddels 16] want de DP-Card gaf bij de zgn Rotkreuzheime recht op een maaltijd, of een overnachting, of een bad, of meer. [Ik heb die kaart nog.]
Eenmaal terug in Venlo kon mijn vader de terugreis van mijn moeder met mijn drie zusjes 'legaal' regelen. Hij was toen geen 'smekende vluchteling' meer.
In Venlo heb ik mijn draai nooit meer gevonden. In 1947 deed ik er eindexamen HBS-B en vertrok voor verdere studie. Alleen weekends was ik er, en verloor geleidelijk mijn vrienden. Zo werd 'Venlo' en 'De Bevrijding' bestofte 'herinnering' voor mij.
Mogelijk heb ik mijn moeilijk tembare reis- en zwerflust in de rest van mijn leven daar aan te danken. Met de leeftijd moet dat eindelijk ook eens afgelopen zijn.
Hoe word ik daarvan 'bevrijd'? De tijd zal het leren.
_____________________
Bas Blokker, Herdenken wat niemand zich herinnert, NRC 4 mei 2016 De Tweede Wereldoorlog ligt een mensenleven achter ons. Het duurt niet lang meer of alle ooggetuigen zijn overleden.
http://www.nrc.nl/next/2016/05/04/herdenken-wat-niemand-zich-herinnert-1615258
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 6 Mei 2016
Gisteren schreef ik dat ik aan 'de evacuatie' een Displaced Person Card had overgehouden waarvan ik later dankbaar gebruik maakte bij mijn lifttochten langs de Rijn. Dat maakte onvermijdelijk andere herinneringen los.
Tijdens een van die lifttochten raakte ik bevriend met een andere 'zwerver'. Een jonge tandarts die aan het einde van de oorlog was afgestudeerd en meteen naar Rusland was gestuurd waar hij 'Stalingrad' meemaakte als militair tandarts.
Na de oorlog kwam hij terug bij zijn ouders in Duisburg. Zijn vader, ook tandarts, bood hem zijn — intact gebleven — praktijk aan, maar hij bleef liever zwerven. Hij kon zijn draai niet vinden.
Hij was niet de enige 'part-time zwerver'. Ik heb hem later nog enkele keren ontmoet; op bezoek in Duisburg waar hij tenslotte toch de praktijk van zijn vader had overgenomen. We correspondeerden nog lang, met name over hoe je je na-oorlogse draai kon vinden; hoe je je draai móest vinden. Ik heb er veel van geleerd.
We hebben elkaar tenslotte uit het oog verloren.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 7 Mei 2016
De ene oorlogsherinnering roept de andere op. Zo bleef ik met mijn gedachten een tijd bij de 'nooit-meer-oorlog' gevoelens van mijn generatie. 'Iedereen' had het meegemaakt, dus 'iedereen' dacht er zo over. Logisch toch?
OK, er waren nog wat restproblemen die moesten worden opgelost, zoals 'ons' Indonesië. Maar met 'Vietnam' — en dergelijke — moest ons ideaal tenslotte geherformuleerd worden. Het werd: "Nooit-meer-Europese-oorlogen".
We werden tolerant voor 'ver-weg-oorlogen'.
Maar ook dat ideaal wordt niet meer breeduit gedragen nu de generatie die oorlogsellende aan-den-lijve heeft meegemaakt uitsterft. De Pen's en de Wilders-en prediken haat en verklaren de oorlog aan de Islam — en aan alle vreemdelingen.
De jonge generatie moet het kennelijk zelf meemaken. En pas als dàt weer voorbij is, kunnen de overlevenden weer zeggen 'nooit-meer-oorlog!!'
— "Ceux qui ne peuvent se rappeler le passè sont condamnès à le rèpèter".
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 8 Mei 2016
Dit gedicht heb ik al een paar jaar 'in portefeuille'. Ik heb het vertaald, want ik wilde het gebruiken aan het slot van mijn boek met als werktitel 'pensioengedachten'. Dat boek ligt sinds bijna vier jaar 'op ijs' zoals ik verleden Zondag nog schreef.
Dezer dagen troffen mij nog eens de regel: 'Niemand had mij een eindeloze Meimaand beloofd': ¡mas tú no me dijiste que mayo fuese eterno!
Ik koos het omdat ik — in deze Meimaand — weer met dat soort gevoelens rondloop, en om het motto Artifex vitae artifex sui: 'Je bent de architect van je eigen leven'.
De dichter, Amado Nervo (1870-1919) was een Mexicaans diplomaat. Hij schreef meer gedichten die zijn zoektocht naar innerlijke rust en zelfkennis in een turbulente wereld als thema hebben. Dit gedicht, En Paz, is overbekend in Zuid Amerika.

In Vrede
Artifex vitae artifex sui

Dichtbij mijn levensavond, mijn leven, ben ik je dankbaar
want nooit gaf je mij valse verwachting
of moest ik werken zonder beloning of hoop.

Aan het einde van mijn lange reis zie ik
dat ik zelf de architect ben van mijn lot
Als ik honing of ijsklompen oogstte
was dat omdat ik die er zelf had ingestopt.
Van de rozenstruiken die ik plantte, kreeg ik altijd rozen.

. . . Natuurlijk kwam na mijn jeugd de winter:
Niemand had mij een eindeloze Meimaand beloofd.

En ja, er waren lange nachten met pijn en verdriet
Maar jij beloofde ook niet uitsluitend goede
en toch, er waren veel rustige en helende nachten.

Ik beminde, en werd bemind, en de zon streelde mijn gezicht
Mijn leven, je bent mij niets schuldig! We zijn quitte!

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 9 Mei 2016
Ik heb al eens vaker het idee gehad om een stukje Afrikaans in Mijn Dagboek op te nemen, want ik ben geabonneerd op de nieuwsbrief van Die Burger.
Wat mij aantrekt in Die Burger is namelijk de vrijmoedigheid waarmee o.a. de corrupties van Zuma en zijn kliek gedetailleerd uit de doeken wordt gedaan. Meestal vergt dat teveel achtergrondinformatie. Dat gaat te ver voor Mijn Dagboek.
Nu was er commentaar op de mogelijke verkiezing van Trump. Je moet het maar eens proberen te lezen. Het valt best mee. De achtergrondkennis heb je.
Het kernpunt van dit hoofdredactioneel commentaar is de unieke situatie die ontstaat waarbij de leiders van de Republikeinse partij 'eigenlijk niets van die kandidaat willen weten': eintlik niks van hom wil weet nie.
Hier is het artikel uit Die Burger van gisteren:

Donald Trump lei Republikeine tot in 'n ramp
    Vanjaar se Amerikaanse presidentsverkiesing gaan lank onthou word.
    Die hoofrede daarvoor is die onortodokse en dikwels belaglike optrede van die man wat binnekort as die Republikeinse kandidaat aangewys gaan word, Donald Trump.
    Die wyse waarop hy soos 'n olifant in 'n porseleinkas te kere gaan en alle moontlike groepe kiesers (met uitsondering van wit mans) links en regs beledig en optree asof hy nooit maniere geleer het nie, het aanleiding gegee tot 'n merkwaardige verskynsel wat selde in Amerikaanse verkiesings voorkom.
    Dit is dat die leiers van die party namens wie Trump die verkiesing gaan pak eintlik niks van hom wil weet nie.
    Hy word deur baie lede van die Republikeinse establishment beskou as 'n ongepoetste parvenu wat die party skeur en na 'n ongeëwenaarde nederlaag gaan lei teen die Demokratiese Hillary Clinton, 'n vrou wat marginaal minder verag word.

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 10 Mei 2016
Toen ik in 1949 een lifttocht maakte tot de Zuidpunt van Italië, bezocht ik [natuurlijk] ook Rome en de St Pieter. Wat ik daarvan onthouden heb is o.a. dat er op het middenpad koperen stroken waren ingemetseld die — triomfantelijk — de grootte van de St Paul's in Londen aangeven: 'Wij zijn de grootste!!!!' sprak daar uit. Dat soort 'kinderlijkheid' had ik van 'Rome' niet verwacht. [Ik was 19].
Ik herinner mij deze ervaring nu ik Belgische persberichten lees over de nieuwe Moskee in Sint-Niklaas. In persberichten wordt benadrukt dat dit 'de grootste' Moskee van België wordt.
Gétver!! Wéér die kinderlijke rivaliteit. (100 woorden)
_____________________
Benefiet voor grootste moskee in Vlaanderen levert nu al 600.000 euro op, De Standaard, 8 Mei 2016
http://www.standaard.be/cnt/dmf20160508_02278893
Zie voor deze 'religieuze macho-rivaliteit' ook:
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_largest_church_buildings_in_the_world
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_highest_church_naves
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 11 Mei 2016
Vandaag geen column.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 12 Mei 2016
Zuid-Afrika vierde een paar dagen geleden het twintigjarig bestaan van zijn Grondwet waarmee een einde werd gemaakt aan de Apartheid. Die Burger gebruikt die viering in een hoofdartikel om nog eens te wijzen op de corruptie van president Zuma. Het is tevens een voorbeeld van wat ik Maandag noemde 'de vrijmoedigheid waarmee o.a. de corrupties van Zuma en zijn kliek gedetailleerd uit de doeken wordt gedaan'.
De president, schrijft Die Burger, getuigt niet van veel respect voor die document waarvoor zoveel bloed is vergoten. De uitdrukkelijke minachting blijkt uit uitlatingen als: 'de Grondwet is God niet', 'de ANC — de grootste partij waarvan Zuma tevens voorzitter is — is belangrijker dan de Grondwet', en 'de rechtbank kan de regering niets voorschrijven.' Het blijft niet bij dergelijke uitspraken. Ook in zijn gedrag negeert hij uitspraken van het Constitutionele Hof. Wat moet je dan?
Die Burger blijft roepen, helaas als een roepende in de woestijn.
Probeer zelf maar de aanhef van dat artikel te lezen:

'n Grondwet die beste gevier as 'n skild teen mag
    Die viering van ons Grondwet wat twee dekades gelede, op 8 Mei 1996, aanvaar is, is 'n bittersoet een.
    Enersyds het ons 'n president wie se optrede allermins getuig van 'n diepe respek vir dié dokument waarvoor soveel bloed vergiet is. Trouens, in woord en in daad minag pres. Jacob Zuma sowel die letter as die gees van die Grondwet.
    Sy uitlatings waarmee hy dié minagting wêreldkundig maak, sluit allerlei dwalinge in soos "die Grondwet is nie God nie", "die ANC is belangriker as die Grondwet" en "die regbank kan nie vir die regering voorskryf nie".
    Helaas is dié minagting nie beperk tot woorde wat in 'n onbewaakte oomblik gespreek word nie. Dit het part en deel geword van Zuma se dade, soos ook by implikasie bevestig is deur die konstitusionele hof se Nkandla-uitspraak dat Zuma nie sy grondwetlike plig nagekom het nie. Dieselfde geld Zuma en sy regering se besluit om doelbewus 'n hofbevel oor die uitlewering van pres. Omar al-Basjir van die Soedan te ignoreer. Die lys met sulke voorbeelde is lánk.

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 13 Mei 2016
In Duitsland demonstreren rolstoelbezitters want er is een wet op op komst met de naam Behindertengleichstellungsgesetz. Die bevalt hun kennelijk niet helemaal. Dat stond in Die Sueddeutsche van eergisteren.
Ik moest lachen om dat superlange woord van 32 letters. Op de HBS — heel lang geleden dus — maakten we grappen met lange Duitse woorden. Dat vonden we 'gek'. Ik herinner mij één daarvan: Reichsbahnhofhinundherschickmeister, een wisselwachter. Dat woord bestond niet, dat hadden we bedacht om de leraar te plagen. Het haalde 35 letters.
Toevallig, gisteren op de boot naar Tenerife voor de tandarts, krijg ik een Duitse krant in handen en daar vind ik Bundesausbildungsförderungsgesetz, en Arbeiterunfallversicherungsgesetz, allebei 33 letters. Heel gewoon, zonder ophef of extra aandacht.
Thuisgekomen kijk ik Duden — de Duitse Van Dale — er op na. Die houdt een lijst bij van de langste woorden. Behindertengleichstellungsgesetz komt pas op de zevende plaats! Maar ik vond ook een blog die zich met de laatste ontwikkelingen bezighoudt.
Die had nog veel langere:
— Grundstücksverkehrsgenehmigungszuständigkeitsübertragungsverordnung
— Rindfleischetikettierungsüberwachungsaufgabenübertragungsgesetz
— Verkehrsinfrastrukturfinanzierungsgesellschaftsgesetz
Speciaal de juridische sector is de generator van deze lange woorden.
Kortom, mijn toenmalige leraar Duits, Henk Pröpper, had gelijk.
Lange woorden zijn in het Duits 'gewoon', maar ik blijf lachen.
_____________________
http://www.duden.de/sprachwissen/sprachratgeber/die-laengsten-woerter-im-duden
http://www.sprachlog.de/2013/06/05/das-neue-laengste-wort-des-deutschen/
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 14 Mei 2016
Vandaag komen mijn zoon Peter met schoondochter Rinske op bezoek. Dadelijk haal ik ze af van de boot. Ze hebben al meer dan een jaar een 'empty nest' — beide dochters studeren buitenshuis — ze gaan nu weer getweeën op vakantie. Het reisdoel is een wandeltocht dwars over het eiland in drie dagen.
De paden die ze gaan ken ik goed, maar helaas ben ik nog(!) niet zover dat ik mee kan lopen. Een half uur bergpaden zit er wel in. Dat is op het moment mijn 'actieradius'. Ze blijven een volle week.
We hebben dus alle tijd voor 'bijpraten en ontmoeten'. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 15 Mei 2016
'Count your blessings', moest ik vanmorgen tegen mezelf zeggen. Waarom?
In het langzame proces van herstel en heroriëntering van mijn heupspieren verscheen gisteren een 'protestspier'. Beter gezegd en preciezer, twee protestspieren namelijk de gluteus medium met daartegenover de ilii-psoas. Balen dus.
Gelukkig maar even, want ik zag in dat het eigenlijk een luxe-probleem was. Ik was namelijk steeds pittiger gaan lopen nu het herstel en de heroriëntering zoveel vooruitgang had geboekt. Te hard van stapel gelopen.
Ik keek nog eens om. Sinds Februari leerde ik weer vrijstaand mijn sokken en (onder)broek aantrekken. Mooi toch?
'Count your blessings', zei ik daarom. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 16 Mei 2016
Binnenkort hebben we nieuwe verkiezingen. Die van een half jaar geleden veranderden de politieke verhouding grondig. Naast de twee partijen die sinds de na-Franco Grondwet in een keiharde 'nietes-welles' relatie leefden, namen twee 'genuanceerde nieuwelingen' deel. De een wat meer links, de ander nogal rechts. Sindsdien kon de regeringspartij, nog slechts een mini-meerderheid had, niet tot een besluit komen: Totale onervarenheid in het politieke geven-en-nemen.
Vandaar de nieuwe verkiezingen.
Ik ben benieuwd hoe het afloopt. Niet alleen die twee 'genuanceerde nieuwelingen' hebben de politiek aan het denken gezet, er is nu ook een wetenschappelijke studie verschenen die de geschiedenis van het franquisme wat genuanceerder analyseert. Tot nu toe waren het voornamelijk buitenlandse wetenschappers die zich over die geschiedenis bogen. Voor Spanjaarden rustte daarop lange tijd een taboe.
In dit geval is het een Catalaanse historicus die het congres van Mei 1962 in München onder de loep neemt. Daar verzamelden zich Spanjaarden voor een poging om het franquisme wat meer democratisch te maken. Met name ook om Spanje te laten inhaken op de Europese gedachten die toen tot bloei kwamen.
Franco noemde dit Congreso por la Libertad de Cultura van meet af aan 'contubernio de Múnich', samenzwering van München. In Spanje werden anti-demonstraties gehouden. De Spaanse deelnemers — er waren in München niet enkel geëxileerde Spanjaarden; nòg zo'n Franco-mythe — werden na terugkomst verbannen, met name naar Fuerteventura hier op de Canarias.
Uit de deelnemerslijst en uit de discussie die Jordi Amat in zijn studie La Primavera de Múnich [Het voorjaar van München] blijkt de gevarieerdheid van de deelnemers. Oud-strijders die in de burgeroorlog tegenover elkaar hadden gestaan zochten nu samen naar wegen om Spanje democratisch te maken. Bijvoorbeeld.
Het congres was een mislukking. Het duurde nog tot de dood van Franco in 1975 voor de eerste prille schreden in die richting werden genomen. Toch heeft dat congres in München geholpen. De deelnemers waren niet de 'vaders van de democratie', maar de 'profeten'. Ze lieten zien dat tussen het zwart-wit dat Franco en de Katholieke kerk handhaafden tegenover 'het communisme', dwz alle niet-Franco aanhangers, veel interessante grijstinten waren. Het is dát proces dat de politieke partijen van nu opnieuw moeten doormaken. Dat ongenuanceerde zwart-wit, dat stomme nietes-welles, staat samenwerking in de weg. De verschijning van deze historische studie zal daaraan bijdragen.
Nu maar afwachten of de nieuwe generatie die bal oppakt.
_____________________
Jordi Amat, La primavera de Múnich, Tuquets, Barcelona, 2016. ISBN: 9788490662427
Recensies:
http://www.elcultural.com/revista/letras/La-primavera-de-Munich/37777
http://www.elperiodico.com/es/noticias/ocio-y-cultura/primavera-munich-jordi-amat-gana-premio-comillas-historia-4845955
http://www.elmundo.es/cultura/2016/01/26/56a754dc46163f26758b4589.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 17 Mei 2016
Paniek! Mijn hele archief van Mijn Dagboek — en nog een-en-ander — is 'verdwenen'. Ook op Dropbox. Virus??
Ik overzie de schade nog niet helemaal, maar ik zie dat op de websites nog een-en-ander staat. Niet alles is verloren.
Ik ben dus danig zenuwachtig. Het zal vast helpen als ik mijn gevoelens in 'honderd woorden' pers. [Het werkt al]. Het doet mij goed dat deze improvisatie lijkt te lukken. Dan kan ik mijn misère delen.
Ik heb ook nog zoiets als een 'harde back-up' waarmee ik 'alles' kan terugvinden. Maar daar weet ik de weg niet.
Ik voel mij al iets beter. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woendag, 18 Mei 2016
Vandaag geen column.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 19 Mei 2016, Sophie 8 jaar!
Vandaag geen column.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 20 Mei 2016
Ziezo, de 'paniek' van Dinsdag is voorbij en opgeruimd. Het kwijtgeraakte archiefdeel was gelukkig bewaard op mijn 'harde back up' zoals ik hoopte. Mijn zoon Peter heeft mij geholpen. Hij is een professional op dat gebied, maar hij was eerder deze week op een driedaagse wandeling dwars over het eiland.
Gisteren is het allemaal op z'n pootjes gekomen. Bovendien kreeg ik van Peter een pittige cursus internet-veiligheid — per slot is dát zijn specialiteit. We hebben de beveiliging van mijn computers gereorganiseerd. Met name leerde ik een paar goede technieken om dozijnen wachtwoorden overzichtelijk te beheren.
Het was een vermoeiende dag. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 21 Mei 2016
Straks ga ik Peter en Rinske uitzwaaien. Ze vertrekken met de boot van twaalf uur. Vooraf hebben we een 'gezellige koffie' afgesproken. Het was de eerste keer dat Peter mij hier op La Gomera bezocht: hij kwam altijd naar Cessenon in de zomer. Toen zijn kinderen nog klein waren kampeerden ze in de tuin. Die kleine koters hebben niet meer nodig dan 'zand, zon en water'.
Toen ze groter werden, en meer-en-meer 'culturele bezichtigingen' bij het vakantieprogramma hoorden, stond een paar dagen logeren — met kamperen in mijn tuin — nog heel lang op het programma.
Dat zijn zo mijn nostalgische herinneringen. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 22 Mei 2016
Dit gedicht — The Dreams of the Dreamer, van Georgia Douglas Johnson (±1877-1966) — viel mij op door de troost die van eenvoudige gevoelswaarnemingen kan uitgaan.

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 23 Mei 2016
Vanmorgen ben ik in het ziekenhuis geweest voor een afspraak die bijna drie maanden geleden was gemaakt. [Zo lang zijn de wachttijden hier.] Het was voor een puistje op mijn wang dat almaar niet definitief wil genezen. Het blijft opnieuw beginnen als je denkt dat het 'morgen of overmorgen' wel helemaal over zal zijn.
Niet pijnlijk; alleen vervelend.
Maar nu? Er is een operatie mogelijk, maar de minimale wachttijd is vier weken.
— "Daar blijf ik niet op wachten", zei ik meteen.
Toen bleek dat het anders kon. Meteen toegepast!! Nu nog vier weken met een speciaal zalfje behandelen.
Mooi toch? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 24 Mei 2016
Dit is een stukje uit een veel langer gedicht van Percy Bysshe Shelley (1792-1822). Het is een vraag aan de Maan, die aangesproken wordt op zijn eenzaamheid. Het is natuurlijk de dichter zelf, die zijn eigen eenzaamheid onderzoekt. Hij ziet de maan starend naar de aarde, zonder gezelschap, tussen sterren van andere herkomst.

San Sebastián de La Gomera, Woensdag, 25 Mei 2016
Voor vandaag is regen voorspeld, maar het ziet er nu — om negen uur 's morgens — niet naar uit. Het zal hooguit zo'n 'overschot-buitje' worden.
Met de Noordoost-passaat komen altijd wolken die min of meer regen bevatten. Als ze het eiland bereiken moeten ze omhoog, want ons eiland is een kegelvormige — dode — vulkaan van bijna 1500 meter hoog. Door dat gedwongen stijgen koelen de wolken af, en laten hun regen los. Ik woon aan de luw-zijde. Hier zijn de wolken daarom [meestal] leeg. Zo niet, dan krijgen we een 'overschot-buitje'.
Nee, voor echte regen moet de wind uit het Zuiden komen. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag, 26 Mei 2016
De Standaard kwam gisteren met een wetenschappelijk onderzoek waaruit blijkt dat leerlingen zonder schoeisel beter presteren in de klas. In Scandinavië schijnt het vast gebruik te zijn. Ik moest denken aan de Flower-Power-tijd toen opeens 'blote voeten' herontdekt werden
Het gaat om een onderzoek van meer dan tien jaar in vijf-en-twintig landen van de Universiteit van Birmingham. Ik trok dat na, en ontdekte dat de kleurrijke wetenschapper Stephen Heppell daar achter zit. Een bevlogen onderwijzer. Zijn motto is: "eyes on the horizon, feet on the ground".
Mogelijk liggen zijn wortels ook in de Flower-Power tijd. Hij heeft de juiste leeftijd. (100 woorden)
_____________________
Myrte De Decker, Leerlingen presteren in de klas beter op blote voeten, De Standaard 25 mei 2016, http://www.standaard.be/cnt/dmf20160524_02306290
Professor Stephen Heppell, shoeless learning spaces, http://rubble.heppell.net/places/shoeless/default.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag, 27 Mei 2016
Vandaag moest ik plotseling naar Tenerife om de implantaten van drie maanden geleden te 'bekronen'. Gelukt!! Ik heb weer een 'bright smile'.
Ik had onderweg mooi tijd om de literaire bijlage van El País uit te spellen. Naar aanleiding van de Madrileense boekenbeurs — die dit jaar Frankrijk als thema had — waren er nogal wat nostalgische beschouwingen van [bijna] leeftijdgenoten over 'hun' Parijs-van-toen. Allemaal héél anders geworden.
Thuisgekomen vind ik in een mail van een vriend die precies 35 jaar geleden in Parijs nogal wat straten en huizen fotografeerde. Nu, anno 2016, fotografeert hij die opnieuw.
Héél anders. Wéér heel nostalgisch. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag, 28 Mei 2016
Het is spannend de komende dagen. Ik ben er helemaal nerveus van, en dat is — helaas — precies waar ik geen behoefte aan heb. Ik 'moet' heel rustig en gestaag werken aan mijn reisvoorbereiding. Ik had al bijna een biljet voor a.s. Donderdag gekocht, maar nee!! Éérst wat meer overzicht. Hier wreekt zich het mañana-systeem waar ik 26 April over schreef.
Met name de tekeningen voor de Engelse uitgave van Reisontmoetingen 'moeten' àf zijn voor mijn vertrek. Verder heeft het 'ongeregelde reizen' van het laatste jaar er voor gezorgd dat mijn koffer ook 'ontregeld' is.
Dat veroorzaakt weer heel nieuwe hoofdbrekens. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag, 29 Mei 2016
Dit gedicht van Robert Frost (1874-1963), The Pasture, kun je lezen als een To Do lijstje 'eens gerusten landmans' als de winter voorbij is. Hij somt begrijpelijke voorjaarstaken op: blaren wegharken en naar het pasgeboren kalf kijken.
I sha'n't be gone long, 'Ik zal niet lang wegblijven', mompelt hij kennelijk in zichzelf, maar dan klopt het niet meer. Wie is die 'you' die kennelijk meeluistert? Is het zijn kind dat hij uitnodigt mee te komen? You come too.
Of is het een kind dat alleen moet achterblijven, dat hij op die manier bij voorbaat probeert te troosten? Of om zichzelf bij voorbaat te troosten dat hij niet lang alleen zal zijn?
Probeer het zelf maar eens te lezen.

I'm going out to clean the pasture spring;
I'll only stop to rake the leaves away
(And wait to watch the water clear, I may):
I sha'n't be gone long.—You come too.

I'm going out to fetch the little calf
That's standing by the mother. It's so young,
It totters when she licks it with her tongue.
I sha'n't be gone long.—You come too.

San Sebastián de La Gomera, Maandag, 30 Mei 2016, Día de Canarias
Vandaag is het feest. We vieren de eerste zitting van ons parlement. 'Ons' is in dit geval de Canarische Eilanden met de provincies Tenerife — waar La Gomera bij hoort — en Gran Canaria.
Het plan om Spanje op te delen in autonome provincies stamde al van de Tweede Republiek, maar door de Burgeroorlog en het Franco-tijdperk werd het vertraagd. Er kwam een nieuwe grondwet, en de Canarische Eilanden werden autonoom op 10 Augustus 1982. De eerste parlementaire zitting vond plaats op 30 Mei 1983. Dat is wat we nu vieren. Iedere streek of stad of dorp doet het op zijn manier. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag, 31 Mei 2016
Ik heb nog steeds geen vertrekdatum vastgelegd. Er zijn telkens 'noodzakelijke haastklussen' bijgekomen. Gelukkig maar dat ik de vorige week — toen ik te optimistisch was — mij heb weerhouden om de reisdatum op a.s. Donderdag vast te leggen. Ik besterf het nu al van de zenuwen, laat staan als dat vliegbiljet op de plank had gelegen.
En wat is er niet allemaal tussendoor gekomen? Alleen al dat haastige bezoek aan de tandarts afgelopen Vrijdag.....
Intussen heb ik de illustraties af. Straks gaan ze op de post. Ik verheug mij al op de opluchting. Mogelijk koop ik vandaag nog reisbiljetten. Wie weet? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek Mei 2016