Eindhoven, Donderdag 1 September 2005
Natuurlijk had ik vanmorgen even dat 'waar-ben-ik?' gevoel toen ik gewaar werd dat Ghislaine naast mij lag, en de andere 'vreemde' verrassingen onderging van het uit-het-niets-oprijzende bewustzijn.
Veel jaren geleden, toen ik zakelijk reisde, en vaak in hotels-voor-één-nacht wakker werd, had ik mij aangeleerd dat 'waar-ben-ik?' probleem *niet* onmiddellijk op te lossen, en het zelfs uit mijn hoofd te zetten. Minutenlang --langer soms-- genoot ik ervan 'nergens' te zijn, los van de dagelijkse zorgen, en van de rat race-van-toen.
Nu stopte ik het gewaarworden bij Ghislaine. Eindhoven, en de reis van gisteren, hield ik erbuiten. Samen in mijn privé-hemel. Minutenlang.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Vrijdag 2 September 2005
Ik wandelde gisteren door de stad waar ik dertig jaar woonde. Ik ben elf jaar weg, en 'zwervend'. Ik had onbestemde gevoelens. Drong het afscheid definitiever tot mij door? Zeker is dat ik bij mijn flitsbezoeken van de laatste jaren anders tegen 'mijn stad' was gaan aankijken.
Twee jaar geleden begon het. Ik voelde mij opeens als in een vreemde stad die ik voor het eerst zag. Daarvóór had ik altijd 'kweetal'-gevoelens, maar opeens stond ik weer open voor verrassingen.
Die openheid miste ik gisteren. De afscheidspijn domineerde. Het was allemaal van vroeger: Vorbei, Vorüber, It's all so long ago.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Zaterdag 3 September 2005
"Tien procent korting als u betaalt met Airmiles", stond er bij Praxis*).
Het bleek dat je 10% van je bedrag met Airmiles kon betalen. Het ging om een bedrag van €24,49**). Ik betaalde 200 Airmails en kreeg €2,00 'korting' en géén Airmiles over het resterende bedrag.
--"Een sigaar uit eigen doos!", riep ik verontwaardigd.
--"Nee", zei de man die achter mij stond, "die Airmiles krijg je voor niets, dus het is puur korting!".
Een vrouw mengde zich in het gesprek:
--"Met die Airmiles kan ik anders heel wat kopen in de Airmileswinkel; ook nuttige dingen die ik sowieso koop".
--"Ziezo", dacht ik, "hier botsen twee economische-waardetheorieën: de historische en die van de vervangingswaarde".
Het geval wilde dat ik iets had vergeten te kopen, en een uurtje later stond ik wéér voor de kassa. Nu voor een bedrag van €28,94***).
Ik legde mijn Airmileskaart op de toonbank:
--"Géén korting asjeblieft, gewoon Airmiles over het hele bedrag"
Ik kreeg mijn Airmiles, en, omdat ik geen 'korting' had geclaimd, kreeg ik een KlusKnaak van €2,50 als 'aktie-korting' voor latere besteding.
Ge-oormerkte korting welismaar, maar méér 'kassa' dan met de Airmileskortings-truc.
________________
*) Praxis, Tenierslaan 2, 5613DZ Eindhoven. www.praxis.nl
**) kassabon (Inge) 0233 0018/001/009 02.09.05 10:51 AC-00
***) kassabon (Kathleen) 3704 0018/002/006 02.09.05 11.29 AC-00
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Zondag 4 September 2005
Het is nog vroeg in de morgen. Dadelijk vertrekken we naar Parijs. Voor een etentje met vrienden. Daarna blijf ik nog met Ghislaine tot Dinsdag. Dan nemen we afscheid. Gisteren was een lange, gezellige dag. Van tien-tot-zes verjaardagsreceptie. 'Iedereen' was er, of belde even. Prachtig. We hebben van elkaars aanwezigheid genoten. Waar zou je het anders voor doen?
Parijs, dezelfde dag, laat.
De door-to-door-time was iets minder dan vijf uur, terwijl we onderweg toch ook rustig een half uurtje koffie hadden gedronken vlak voor de Franse grens. Het schoot dus lekker op, en ook Parijs was nog rustig toen we daar om elf uur binnnenreden. We hadden ruim tijd om wat te rusten en te ontspannen vóór het "déjeuner" met oude en nieuwe buren. Een jaar geleden overleed de spil van het sociale kringetje van de étage, en een ander verkocht haar huis. Door dit etentje werd de sociale kring vernieuwd. Na het eten, dronken we nog langdurig koffie bij nieuwe buren. De anonimiteit was weer opgeheven. 'Aardige mensen', allemaal. Dat doet goed.
terug eerste dagboekregel

Parijs, Maandag 5 September 2005
Vanmorgen was ik niet zo vroeg als gewoonlijk. Met z'n tweeën in één studio vergt wat aanpassing. Ik ging pas wandelen toen het licht werd, en zag dus de vuilnisophaal in volle aktie. Ik zag dingen die totaal niet veranderd waren sinds ik in dit "quartier" kwam. Dat beginnen uitzonderingen te worden.
De rest van de dag moet ik wat klusjes in huis opknappen. Er is hier en daar wat kapot, en sommige plekjes eisen een extra schoonmaakbeurt. Vanmiddag hebben we een "déjeuner" met een van de oude buren die nu elders in de stad woont. Zij was de eerste die ik leerde kennen toen ik hier twintig jaar geleden kwam wonen. Haar dochter van toen nog geen één, wordt de volgende week 21!
Als buur-op-afstand heb ik hier toch nog een plekje. Dat doet goed.
terug eerste dagboekregel

Parijs, Dinsdag 6 September 2005
Na de lunch met een van de oude buren, ging ik wat noodzakelijke schoonmaakjes en klusjes doen in de flat, en Ghislaine ging sjoppen. Ze kwam --o.a.!!-- terug met een boek van Eric-Emmanuel Schmitt*, een schrijver waarvan ik nog niet had gehoord. Zij wel, want dit, Les Évangiles, was haar vierde. Schmitt is een snel rijzende ster, en schreef aanvankelijk veel voor theater. Nu ook meer 'philo'
Als atheïst uit een puur atheïstisch nest, met alle 'religie' ver over de horizon, krijgt hij midden in de woestijn een godservaring en gaat heftig lezen in alle soorten religieuze literatuur die hij kan vinden om aansluiting te vinden. Noppes!, alhoewel hij gefascineerd wordt door de Jesus-figuur uit de Evangeliën, die hij op één nacht uitleest. Dat wordt ook een top-ervaring.
Op dit punt zou het verhaal kunnen beginnen van de zoveelste Jezus-prediker die deze ervaring --als een mantra-- de rest van zijn leven herhaalt. Soms om er veel geld mee te verdienen, meestal om zijn omgeving ermee te irriteren. Jezus, de Evangeliën en "het licht hebben gezien", zijn het einde van zijn of haar denken geworden. Het probleem is opgelost, je hoeft alleen nog maar te geloven, dan hoor je ook bij de club.
Schmitt begint dit boek echter met:
--"Je préfère épaissir les mystères que les résoudre" **, en even verderop:
--"J'aime donc la question qui dure" ***.
Die levenshouding trekt mij aan. In het Engels wordt die bondig samengevat met: "It's the road, not the pub".
Hij is ook gefascineerd door de Pilatus-figuur, en zo worden Jezus en Pilatus de radeloze helden van een drama. Pilatus die een rationele verklaring zoekt, en Jesus die zich afvraagt wat hij moet met dat messias-gevoel dat hem overkomt. Dat brengt Schmitt ertoe een roman te schrijven onder de titel "L'Évangile selon Pilate".
Nu heeft hij die herschreven als theater, en hij noemt het 'mijn' evangelies om te laten zien dat hij geen waarheid pretendeert; dat het alleen maar gaat om zijn subjectieve kijk:
--"Waarom zou niet iedereen zijn eigen vijfde evangelie schrijven?"
Inderdaad, een mysterie moet niet worden opgelost, het moet worden verdicht.
__________________
* http://www.eric-emmanuel-schmitt.com
** Ik verdicht mysteries liever dan ze op te lossen
*** Ik hou dus van een vraag die blijft
terug eerste dagboekregel

Parijs, Woensdag 7 September 2005
Gistermiddag stapte ik welgemoed Gare de Lyon binnen, en keek op het bord waar ik mijn trein kon vinden. Mispoes! "Supprimé"!!!
--"Hoezo?", vroeg ik, en "Wanneer wèl?"
--"Storm en regen bij Montpellier. Enorme ravage. Het is nog niet afgelopen. Misschien overmorgen", zei de man met de SNCF-pet.
--"Overmorgen???"
Even had ik het bekende 'dat-kan-niet!'-gevoel. Een uurtje vertraging --of twee desnoods-- maar geen twee dagen! Kom nou!!
Een half uur later had ik een voorlopige reservering voor Donderdag. Vandaag vlucht ik --met de trein!!-- naar een bos ver buiten Parijs voor een groene wandeling.
Per slot ben ik een réfugié pollutique. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Parijs, Donderdag 8 September 2005
Ik heb mijn 'huisarrest' niet lijdzaam ondergaan, maar van de nood een deugd gemaakt. Ik ben gaan kijken naar de nieuwe tramway (in aanbouw) die over 7,9km over de zuidelijke boulevards loopt (Boulevard Brune, Jourdan, enz.).
De tram loopt over een gazon (totaal 36000 m²) en er worden 1000 bomen geplant. Het 'groene' effect kun je al zien.
Daarna ben ik stad ontvlucht voor een flinke wandeling in het groen. Tien minuten met de RER brachten mij in Parc de Sceaux.
Ik ben helemaal opgeknapt: "Oxygéné", zoals dat hier heet.
Ik hoop dat de TGV naar Bézier ècht gaat vandaag. (100 woorden)
________________
http://www.tramway.paris.fr
http://parc-de-sceaux.9online.fr/, . . . un des plus beaux parcs de l'Île de France.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 9 September 2005
Gistermoren vertrok de TGV op tijd, en had vijf minuten vertraging bij aankomst in Béziers. Bij Nimes regende het. In Cessenon hoorde ik dat het treinverkeer bij Nimes om 1300 was gestremd wegens te zware regens.
Geluk gehad!! Dinsdag had ik geaarzeld of ik de ochtend- of de middagtrein zou nemen. Ik had de goede!! Ik zou een dag extra 'huisarrest' in Parijs hebben gehad.
Vanmorgen maakte ik meteen een wandeling langs de Orb, en zag de diep-modderige wijnvelden met de zware oogstmachines die werkeloos stonden te wachten tot die slecht-afwaterende leemgrond weer stevig wordt.
De druiven zèlf zijn OK. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 10 September 2005
Ik heb het boek van Schmitt, Les Évangiles, (zie 6 sep) in één ruk uitgelezen tussen Parijs en Béziers. Na een inleiding van zes pagina's komen de twee 'evangelies'. Het eerste heet La Nuit des Oliviers. Het is een monologue intérieur van Yéchoua ben Yoseph als hij zijn leven overziet kort voor zijn dood.
--"Wie ben ik?, Hoe is het gekomen? Hoe ben ik hier gekomen?"
Rustig, zonder 'verklaringen'. Alleen observaties.
Hij verliest jong zijn vader. Voor rabbi is hij te eigenwijs, en zelf ziet hij dat ook niet zitten. Hij is een dromer die 'alleen maar' van mensen wil houden, en zijn liefde geven. Dat er 'wonderen' van komen, verbaast hem zelf het meest. 'Ach, wonderen. Hoe vaak heb ik niet gebeden, en er gebeurde niets. Daarover hadden ze het niet'.
Geleidelijk wordt hij 'de messias' gemaakt door zijn omgeving, maar hij kan het niet begrijpen. Hij gaat 'alleen maar' uit van zijn eigen diepste innerlijk. Heel menselijk. Anders dan de huidige media-'beroemdheden'. De messias-rol laat hij voor wat die is. Dat is iets van 'de anderen'. Dat gaat niet over hem.
Het tweede 'evangelie' heet L'Évangile selon Pilate, een herschrijving voor theater van Schmitt's eerdere roman met dezelfde titel. Daarin is Pilatus de functionaris-ambtenaar. Hij onderzoekt --rationeel en deskundig-- het verdwijnen van het lijk van een gekruisigde om te voorkómen dat er wéér een 'lastige' joodse sekte zal ontstaan. Dat bedreigt het Romeinse Rijk.
Het leest als een moderne politie-roman, maar intussen dicteert Pilatus brieven aan zijn broer over de raadselachtigheden van dit onderzoek die hem aan het denken zetten. Zijn vrouw blijkt óók door de 'verrezene' te zijn bezocht, en hoort bij de volgelingen. Zij vertegenwoordigt zijn spirituele, zijn mystieke, ik. Als anonieme zwerver gaat hij naar haar op zoek. Per slot vindt hij haar. In liefde.
In zijn laatste brief aan zijn broer schrijft hij:
--"Ik was een Romein die wist, nu ben ik een Romein die twijfelt".
Net als Yéchoua, heeft hij het mysterie gelaten voor wat het is: een mysterie. Als theaterstuk zijn beide delen in december 2004 uitgevoerd in Théâtre Montparnasse. Al lezend zag ik het voor mij. Boeiend en spannend. Niet voor niets heeft Schmitt in 2001 Le Grand Prix de Théâtre de l'Académie française gekregen voor zijn hele oeuvre.
Ik weet niet van een NLse vertaling, maar het is de moeite waard je frans er voor op te poetsen. Het is geschreven in direkte, ongecompliceerde, spreektaal. Allerlei Jezus-legendes zijn herkenbaar, maar het 'Evangelie van Schmitt' is nieuw, en nodigt uit je eigen evangelie te maken.
__________________
Schmitt, Eric-Emanuel, Les Évangiles, Paris, Éditions Albin Michel, 2004, ISBN 2-226-16621-X, 174pp, 12€ TTC.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 11 September 2005
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 12 September 2005
De ramp van New Orleans zet ook andere pennen in beweging dan die met sensatie, klachten, het slechte ramp-management en andere media-vriendelijke berichten. Puur 'waterstaatkundig' zat New Orleans in de gevarenzône met zijn zwakke dijken, maar ook dàt is maar de helft van het verhaal. Terwijl de stad bloeide als centrum van 'cultuur' en 'toerisme' [het was een geliefde plek voor congressen], had je er tien keer meer kans op straat aangevallen te worden, was de politie er gekend-slecht, en regeerde een zwak/corrupt bestuur. Ondanks zijn oorspronkelijke dominante economische positie in het verleden was New Orleans de laatste decennia ruimschoots voorbijstreefd door Houston en Miami. De stad had zijn spirit al verloren vóór Hurricane Katrina toesloeg.
Het is niet toevallig dat deze stad geen behoorlijk evacuatie-plan had terwijl toch 30% van de bevolking autoloos was. Het is niet toevallig dat deze stad zo'n slecht 'omgevings-management' had. De 'rise and fall of cities', waarover de oudste geschiedschrijver, Herodotus van Halicarnassus zich in de 5e eeuw vC al vragen stelde, is een studie-object geworden waar niet iedereen van wil weten. Een publicist als Richard Florida (zie 31 mei 2004), die de factoren aanwees waardoor een stad 'innovatieve energie' krijgt, wordt nog wel gelezen, maar de voorwaarden waaraan een stad moet voldoen om zichzelf weg te houden van de onstuitbare verslechterings-spiraal zijn minder populair. Parijs heeft na de debâcles in het recente verleden nogal wat know-how verzameld over hoe je stadsverpaupering kunt voorkomen, maar populair is die wetenschap niet. Zeker niet bij de neo-kapitalisten die ''geen brood" zien in de sociale en politieke structuren die daarvoor nodig zijn.
De geschiedenis leert namelijk dat de ergste gevaren voor een stad niet komen van natuurrampen of vijandige aanvallen van buiten, maar van auto-mutilatie. Steden zijn méér dan fysieke constructen, ze zijn in wezen het produkt van menselijke wil, geloof en vastberadenheid.
Joel Kotkin, een 'stedenkenner' met een grote reputatie, analyseert de neergang van New Orleans, en stelt vast dat verschillende europese grote steden aan hetzelfde doem-scenario werken zonder het te --(willen!)-- weten. Londen, bijvoorbeeld, wil "culturele wereldhoofdstad" worden, en "toeristische supermacht". Intussen is de stad voor de middenklasse onbewoonbaar. Alleen voor de zeer rijken en de zeer armen. Precies als New Orleans. Ik ga natuurlijk hierop dóór. Hier alvast wat 'bronnen':
__________________
Herodotus of Halicarnassus [http://www.livius.org/he-hg/herodotus/herodotus01.htm]
New Orleans's Future, What determines if a city recovers from disaster? by Joel Kotkin
http://www.opinionjournal.com/editorial/feature.html?id=110007206
La Nouvelle-Orléans, paradigme de l'urbanisme moderne, par Joel Kotkin Le Monde 08.09.2005
http://www.lemonde.fr/web/article/0,1-0@2-3232,36-686984,0.html
Home Page van Joel Kotkin: www.joelkotkin.com
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 13 September 2005
Achter de brillante façade van toerisme en 'cultuur' was New Orleans een stad van grote armoede. Dat is de analyse van Joel Kotkin waar ik gisteren over schreef. De toeristenindustrie betaalt slecht en vraagt veel ongeschoolde arbeid. Daarom is een armoedige streek ideaal voor investeringen in toerisme. De investeerders gaan er zelf niet wonen. Zodoende verdwijnt de kapitaal-opbrengst van de investering óók uit de regio. Natuurschoon, klimaat, of, zoals in New Orleans, de nostalgie van vervallende glorie, zijn de trekpleisters. Daarin hoeft ternauwernood te worden geïnvesteerd.
Dat alles is echter uitverkoop van het verleden, geen scheppen van een toekomst, geen èchte welvaart. Het genereert inderdaad 'werkgelegenheid', het toverwoord van de neo-kapitalist, maar het is 'verguld potverteren' als de werkelijke generatoren van welvaart en inkomen daardoor naar de buitenwijken of andere regio's worden verdreven. In zulke steden is alleen plaats voor rijken die de uit de pan rijzende huizenprijzen kunnen betalen, avontuurlijke vrijgezellen, en sappelende armen. Voor werkelijke welvaart is een geschoolde middenklasse nodig, en dat eist een ander woon- en leefklimaat.
Deze conditie --interessant genoeg-- wordt ook door Richard Florida genoemd als voorwaarde voor het ontstaan van regionale innovatie. Maar Florida concentreert zich op de kansen die het biedt, en Kotkin op de voorwaarden waaronder zulke kansen (al of niet) kunnen worden gerealiseerd. In die zin zijn de analyses van Kotkin en Florida elkaars noodzakelijk complement.
Het alarmerende van de analyse van Kotkin is dat hij grote europese steden aanwijst die in dezelfde spiraal zitten als New Orleans: Uit de pan rijzende huizenprijzen, toenemende armoede, verpaupering en vluchten van de middenklasse wegens "onbewoonbaarheid". Amsterdam, Rotterdam, Londen en Berlijn, bijvoorbeeld, en allemaal willen ze "cultuurstad", "toeristenstad" of "stad van de kunst" worden. De kloof tussen rijk en arm wordt al groter: De verpauperingspiraal is begonnen.
Herodotus constateerde 500 vC dat 'menselijke welvaart' niet erg lang op één plaats blijft. Grote steden van zijn tijd waren stelden vroeger niets voor, en machtige steden van zijn jeugd waren onbetekenend geworden. Die dynamiek begrijpen wij nog niet helemaal, maar wat wij wèl begrijpen is dat sommige "logische" besluiten een stad in die verpauperingspiraal kunnen brengen. De bestuurders geven onder die omstandigheden de voorkeur aan cultuur, toerisme, hun eigen imago en andere narcistische behoeften van de "creative class". Échte economische ontwikkeling, onderwijs en openbaar vervoer schieten er dan bij in.
--"Logisch toch?"
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 14 September 2005
Ideeën over de wederopbouw van New Orleans die verder reiken dan "leegpompen en de dijken verhogen" zijn er al. Henry Petrofski, een creatieve hoogleraar civiele techniek die eerder het boek: "Pushing the limits: New Adventures in Engineering" publiceerde, schrijft in NYT van 10 september onder de titel "Raise the Ground" dat je in plaats van dijken verhogen ook de stad kunt verhogen. Inderdaad, waarom niet?
Het is al eerder vertoont, en Petrofski verwijst naar verschillende kunstmatige eilanden in de wereld. Treasure Island in de baai van San Francisco, bijvoorbeeld, en Kansai International Airport bij Osaka. Ook NLse voorbeelden komen aan de orde met gebouwen die drijven op de polderblubber als waren het woonboten.
Van zijn VS-voorbeelden vind ik die van Chicago het aardigst. Toen daar in de 19e eeuw een rioolsysteem nodig was, en het hoogteverschil parten speelde, legde men de nieuwe rioolpijpen bovenop de bestaande straten. Men krikte de huizen drie meter hoger, en vulde alles op met aarde en puin. Een technisch hoogstandje was de kern van het nieuwe élan.
De geschiedenis van de 'rise and fall' van steden, waarover ik Joel Kotkin gisteren aanhaalde, leert dat "grote calamiteiten" zowel de doodssteek kunnen betekenen als een begin van nieuwe vitaliteit. De geschiedenissen van de "aardbeving-plus-stadsbrand" die in 1906 San Francisco platlegde, en de aardbeving van 1994 van Los Angeles met gelijksoortig resultaat, zijn boeiend case-materiaal. Het 'moreel' van L.A. was bijzonder laag, en de stad leed onder de ernstigste stadsrellen in de VS geschiedenis. Toch werd het een nieuwe geboorte.
New Orleans, waar politiemannen en verplegers deserteerden --en dat zelfs openlijk in TV-interviews toegaven-- zat óók in een moreel dieptepunt toen de ramp toesloeg. Er is dus hoop.
Van meer nabij ken ik Iquique. Het wegvallen van de salpeterwinning had totale verpaupering kunnen veroorzaken. Iquique vond --moeizaam, inderdaad-- nieuwe inspiratie in een functie als doorvoerhaven.
Nu is/wordt het een soort "Rotterdam aan de Zuidzee". Het begon met een enthousiaste burgemeester, die hé:é:l jong aan het bewind kwam. Hij is er nog steeds, en nog steeds bevlogen over zijn toekomstdroom die langzaam begint te lukken. Zijn droom overbrugde partij-tegenstellingen.
Bush heeft --voor de eerste keer in vijf jaar bewind-- toegegeven dat zijn regering fouten heeft gemaakt. Morgen gaat hij naar Louisiana voor een belangrijke toespraak over New Orleans. Zeuntje Bush volgt vaak (ongewild?) het script van zijn vader. Die verloor bijna de stemmen van Florida omdat zijn regering te slap had gereageerd op Hurricane Andrew in 1992. Dat is het 'drama' achter de toespraak van morgen.
Het lijkt wel Shakespeare. Morgen goed opletten dus!
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 15 September 2005, Peter komt vandaag!
De herfst begint toe te slaan. Ik moet weer vertrekken.
--"En ik heb nog geen zin".
Dat is het oude liedje, want blijven wil ik ook niet. Blijven kàn ik trouwens niet. Het klimaat zal mij verjagen, maar daar gaat het niet om.
Het is dat ik nog gehecht ben aan deze plek. Dat ik bewust oogkleppen heb opgezet om mij op dit hier-en-nu te concentreren. Op dit stille wereldje binnen de stekelige vuurdoornhaag. Op de wandelingen in de omgeving, en op de wereldverkenningen via mijn kleine computertje.
Ik wil er nog niet aan dat dit wereldje ten einde loopt. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 16 September 2005
Vandaag geen stukje
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 17 September 2005
Het contract dat 15 september in Brussel werd getekend tussen Europa en de VS houdt in dat Europa de 'onbehoorlijke' methodes van de VS erkent. Daarbij horen het toevoegen van smaakprodukten, het gebruik van eiken snippers in roestvrijstalen vaten in plaats van rijpen op (nieuw) eiken, en het misbruik maken van namen zoals chablis, champagne, sherry enz.
Zo verkocht de grootste VS wijnboer, Gallo, in 2004 200miljoen flessen Chablis terwijl 800 000 flessen echte Chablis werden geëxporteerd.
Het contract werd getekend onder druk van de (echte) champagneboeren die hun export bedreigd zagen.
Controverse binnen Europa, of chantage door de VS? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 18 September 2005
Vandaag en morgen viert Chili zijn "Fiestas Patrias", zijn 'vaderlandsfeesten'. María Pilar schreef mij er ontroerd een brief over, want die van dit jaar zijn heel speciaal. Het is een week 'feesten' met twee speciale slotdagen als apotheose.
Het feest van vandaag heet "Día de Independencia" en het slaat terug op 18 september 1810 toen de eerste voorlopige regering werd gevormd die Chili losmaakte van Spanje en van de Bourbonse Kroon.
Dat van morgen heet "El día de las glorias del ejército", dat je het beste kunt vertalen met 'dag van de heldendaden van het leger'.
Om die 'heldendaden' van het leger te waarderen, moet je wèl je ogen even sluiten voor de verschillende 'schanddaden', waarvan ik alleen maar noem de Matanza van 1907, waarover ik 2 feb 2005 schreef, toen het leger een staking brak en een paar duizend mensen platmitrailleerde.
Ook moet je het regime van Pinochet buiten je gezichtsveld houden toen het leger voor duizenden 'verdwijningen' zorgde, evenals de duizenden jongelui die, opgepept met 'vaderlandsliefde', de dood in werden gestuurd voor het winstbejag van enkelen. Het zij zo, maar dan kun je ook de 'goede rollen' zien die het leger in het 200-jarig bestaan van Chili heeft gespeeld.
Chili is door zwarte periodes van zijn geschiedenis gegaan, maar misschien juist daarom moet het gevierd worden dat Chilenen elkaar weer recht in de ogen kunnen kijken. María Pilar schrijft mij ontroerd dat de Fiestas Patrias dit jaar een speciale betekenis hebben omdat de president zojuist de verbeterde grondwet in werking kon stellen om die van 1980, die nog door Pinochet was gemaakt, democratischer te maken.
--"Er zijn nog resterende wensen omtrent het kiessysteem", schrijft María Pilar, "maar dat komt ook wel in orde". [Ik dacht daarbij aan de uitspraak dat de landen die denken 'nog niet democratisch genoeg' te zijn, eigenlijk het meest democratisch zijn].
Het leger is de laatste jaren ook méér en méér omgeturnd, en heeft weer het vertrouwen van het volk gekregen. Dat is de reden waarom María Pilar, moeder van twee zoontjes, uitkijkt naar dit feest, waar het leger in een feestelijke parade zijn grondwettelijke ondergeschiktheid aan de president weer eens zal benadrukken, waar het publiek weer heeft geleerd het menselijke gezicht te zien achter de uniformen, waar de burgers weer kunnen applaudiseren voor de soldaten, en waar jongetjes en meisjes weer kunnen zonder angst dromen over soldaat zijn.
Aan het einde van de brief schrijft ze enthousiast:
--"Un gran abrazo y muchos cariños para tí"
María Pilar ziet de toekomst van Chili weer helemaal zitten.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 19 September 2005, Peter vertrekt vandaag
Het is al weer tijd van vertrekken. Peter gaat vandaag terug naar NL, en ik moet binnenkort naar La Gomera. Binnenkort, ja, maar ik kan nog niet beslissen. Ik moet nog vanalles. Opruimen en zo, en ordelijk achterlaten, en reisbiljetten regelen. Allerlei onspecifieke noodzakelijkheden in mijn achterhoofd die ik de laatste dagen nóg dieper heb verstopt, want mijn prioriteit lag bij het bezoek van mijn zoon. Lekker bijpraten. Wandelen, en onderweg een boom opzetten. Even wat nakijken op het internet, of eten klaarmaken, en weer verder bomen.
Voor zo'n kans moet de rest maar wijken. La Gomera loopt niet weg. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 20 September 2005
Als ik hier aankom, begin Juni, heb ik 's morgens truien aan --en lange warme broeken-- of ik blijf in bed om niet te verkleumen. Daarna is een T-shirtje en een korte broek genoeg.
Maar nu, medio September, begint het weer. 's Morgens is het onder 10°C na heldere nachten. Om vijf uur ben ik klaar wakker, en fiks aan de slag, maar ik moet in bed blijven tot ik kan gaan wandelen. Als de zon ondergaat is het meteen wéér zo. Dus lig ik vroeg in bed.
De middagtemperaturen zijn echter onveranderd hoog. Dat is het verradelijke van doorsnee-klimaatinformatie. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 21 September 2005, voor de 76ste keer jarig!!
De verwarring over wat nu precies (de?) Provençaalse Kruiden zijn heeft een gerenommeerd kruidenbedrijf, Lamprien, uit de Provence er toe aangezet dat een goed op een rijtje te zetten in een 'verzamelaars-boekje.
Hier gaan we:
Als een recept zegt "Les Fines Herbes" dan moet je de volgende vier kruiden in gelijke delen bij elkaar voegen: Cerfeuil, ciboulette, estragon, persil. [kervel, (fijn) bieslook, dragon, peterselie]. Dit viertal tezamen, schrijft Lamprien, ". . . évoque le goût si marqué de la Provence".
"Les Herbes de Provence", daarentegen zijn le thym, le romarin, le laurier en la sariette [tijm, rozemarij, laurier, bonenkruid] gedroogd en gemalen goed voor grill-gerechten. Vers komen ze voor in allerlei gerechten van entrée tot dessert.
"Le Bouquet Garni" is een tuiltje met 'quelques brins de thym', één of twee blaadjes laurier en 'quelques tiges de persil'. Afhankelijk van het recept kan dat worden aangevuld met cerfeuil, ciboulette, of estragon.
En dan komen de beroemde "Herbes Aromatiques de Provence". Dat zijn er 23: aneth, angélique, anis vert, badiane, basilic, carvi, céleri, coriandre, cumin, estragon, fenouil, genévrier, hysope, laurier, marjolaine, menthe, persil, pourpier, romarin, sarriette, serpolet, thym en vanille. [dille, engelwortel, anijs, steranijs, basilicum, karwij, koriander, komijn, dragon, venkel, jeneverstruik, hysop, laurier, marjolein/majoraan, munt, peterselie, postelein, rozemarijn, bonenkruid, gewone tijm, tijm en vanille]
Daar moet je het mee doen. De rest is niet specifiek Provençaals. Bij elkaar is het een mooi ruikertje om mijn verjaardag te gedenken.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 22 September 2005
--"Ik kan nog niet beslissen", schreef ik een paar dagen geleden. Het ging over de reisdatum. Het werd hoog tijd, maar ik moest nog zoveel.
Nu is mijn vertrek voor onbepaalde tijd uitgesteld door "andere krachten". Ik heb eergisteren te lang in bed zitten schrijven, en niet op mijn houding gelet: Spit!!!
Ik kan mijn reiskoffertje nieteens dragen!!
Opeens heb ik de tijd en de rust om alles ordelijk op te ruimen, maar of ik mijn belangrijkste verjaardagskado --een grote doos met tulpen-, narcissen en vele andere bollen-- zal kunnen planten is onzeker.
Rustig afwachten wat dít avontuur zal brengen. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 23 September 2005
Géén pittige bergwandelingen meer, maar om de paar uur voorzichtig heup-slenter-wiegend tot het einde van de straat. De ochtendgym is vervangen door voorzichtig aftasten van wat kan, en wat niet kan.
Als een moeder vertroetel ik de pijnlijke streken met liefde, koestering en warmte. Als een vader tast ik gedecideerd de preciese grenzen af van het gekwetste gebied. Ik tel de dagen niet. Vader, moeder en kind tegelijk, wacht ik op het einde van de tunnel.
Tot ik mijn koffertje weer kan dragen.
--"Peddel je kano zelf", leerde ik vroeger van Baden Powell.
--"Draag je eigen koffer", zeg ik nu. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 24 September 2005
Het wordt spannend in Turkije. Het officiële overleg over toetreding begint over twee weken, maar het interne voorspel is al begonnen. Het gaat om "de nationale eer" of "de waarheid". Moderne regeringen voeren een stuk theater op, en houden niet van het jongetje dat roept 'dat de keizer geen kleren aanheeft'.
Orhan Pamuk, de Turkse schrijver die met zijn roman Sneeuw een analyse gaf van de ingewikkelde cultuurschok* die Turkije beleeft, is naar Zwitserland gevlucht omdat hem drie jaar gevangenisstraf boven het hoofd hangen: De verteller wordt gestraft.
Hij zei nu dat in Turkije nog steeds niemand durfde te praten over de genocide van 30 duizend Koerden en 1 miljoen Armeniers. Het was trouwens niet de regering, maar een onafhankelijk gerechtshof. Zoveel rechtsstaat is Turkije wel. Het was ook een gerechtshof dat deze week een publieke bijeenkomst over dit onderwerp verbood aan de Universiteit van Istambul. Onmiddellijk stond een andere universiteit gereed om, dit weekend nog, die bijeenkomst te houden. De regering heeft er geen moeite mee, maar nationalistische krachten zijn nog groot en vindingrijk.
Gelukkig zijn er nog steeds 'reporters zonder grenzen' en dergelijke groeperingen die de kat de bel aanbinden, al wordt het moeilijk met de zeer vindingrijke censuur. In China heeft een internet-oproep voor vrije verkiezingen op het internet een gemiddelde online-levensduur van een half uur. De Franse groepering Reporters Sans Frontières [RSF] heeft China dan ook bovenaan de lijst geplaatst van de "top internet censureerders" wegens de "intelligente mix van investeringen, technologie en diplomatie". Die lijst is het slothoofdstuk van een handboek van de RSF dat je in het Chinees, Arabisch, Perzisch, Engels en Frans kunt downloaden. (1,6Mb in pdf, http://www.rsf.org/).
Het boek is uitgegeven met subsidie van het Franse ministerie van buitenlandse zaken. Het staat verder vol met technicalia over hoe je op het internet anoniem kunt blijven als je dergelijke berichten wil verspreiden. Afhankelijk van je paranoïa, zijn er meer en minder ingewikkelde methoden. Het gaat vooral om bloggers, waarvan er intussen zo'n 17 miljoen zijn. Dat zijn --volgens RSF-- tegenwoordig de èchte journalisten. De "officiëlen", althans in hun officiële rol, hebben nogal 'gebonden handen'. De goeden weten meestal wel 'dat de keizer geen kleren heeft', maar hoe zeg je dat zonder dat het je laatste woorden zijn?
______________________
- Turks to debate Armenian deaths: http://news.bbc.co.uk/go/rss/-/2/hi/europe/4277262.stm
- Prosecuting Pamuk: Author and Narrator on Trial, The Simon 23 sep 2005: While most young writers rely on glibness and cute sarcasm, The Simon is a forum for sophisticated political and media commentary by new, fresh voices from around the country.
- http://www.thesimon.com/magazine/articles/between_the_covers/000_prosecuting_pamuk_author_narrator_trial.html
- http://www.rsf.org/IMG/pdf/handbook_bloggers_cyberdissidents-GB.pdf?PHPSESSID=544a4fd9e4a01f605706bb47cb55c9a2
*) Zie Mijn Dagboek 6. 12, en 19 nov en 16 dec 2004
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 25 September 2005, Jeroen 45!! Proficiat!!
De rechter verbood de discussies aan de Universiteit van Istambul over het lot van de Armeniërs. Aan de Bilgi Universiteit gaan ze toch door.
De argumentaties zijn interessant:
--"In naam van vrij denken en vrije meningsuiting", negeert de Bilgi president de rechter.
--"Houd van Turkije, of verdwijn uit dit land", schreeuwen de tegenstanders.
--"Als we vertrouwen hebben in onze opvattingen, moeten wij vrije gedachten niet schuwen", zegt de minister-president.
Het gaat dus over wat je denkt of voelt, niet alleen over woorden en daden.
Dat is kolonialisatie van de geest. Afgerekend worden op 'zondige gedachten' kent onze christelijke 'beschaving' ook. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 26 September 2005
Ik ben verslaafd aan SUDOKU. In stond er wagenwijd voor open, want ik was op zoek naar training voor de logisch-mathematische kant van mijn hersens. Maar ik twijfelde: "Moet dat nou echt?"
Toen las ik 'toevallig' weer: "Keep your synapses snapping" en "Never retire. Your brain needs exercise or it will atrophy"*.
En precies tóen bracht Joop een SUDOKU-boekje mee op mijn verjaardag. Het heeft mij te pakken. Ik heb geen tijd meer voor andere zaken. Maar ik ga mijn leven beteren. Ik wrik mij los.
Vandaag begint de victorie:
--"Wat je niet kunt bestrijden, moet je beschrijven". Bij deze. (100 woorden)
_____________
*) zie Mijn Dagboek 10 februari en 6 maart van dit jaar
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 27 September 2005
SUDOKU is die cijferpuzzle waarbij je de cijfers 1 tot 9 zodanig op een veld van 9 bij 9 moet zetten, dat in iedere rij, in iedere kolom, en in de negen 3-bij-3 subvelden, ieder cijfer maar één keer voorkomt.
Wiskundig heeft deze opdracht ontzettend veel oplossingen, maar de commerciële truc is om er zóveel cijfers vooraf in te stoppen dat er maar één oplossing mogelijk is. Ze worden ook aangeboden in specifieke moeilijkheidsgraden. Dat geeft ruimte aan media-spektakel.
Kortom: Er is véél werkgelegenheid geschapen: Betaald en 'vrijwillig'.
Dat schept toch welvaart? De puzzle is nu: Wat klopt hier niet? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 28 September 2005
Ik heb intussen bijna drie dozijn SUDOKU's tot een goed einde gebracht, en ik zie de bevrediging verschuiven van het halen van de eindstreep naar genot bij het passeren van moeilijke passages.
Het is het spel, niet de knikkers; de road, niet de pub. De reg-foor-se-raap logica waarmee je de eerste stappen moet doen, is tè transparant om 'leuk' te blijven. Maar die geheimzinnige droommomenten, die me overkómen. Die ongrijpbare denkwolken, waarvan ik 'de logica' niet kan vatten. Die denkgedrochten waaruit "de juiste stap" voortkomt. Dáár zit de verslaving verborgen. Dáár een lichtpuntje in ontdekken: Dát is het ware genot. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 29 September 2005
Nauwkeurige observatie van mijn gevoelens in de strijd tegen mijn SUDOKU-verslaving, wijst ook op wroeging als oorzaak van dit verwerpelijke wangedrag. Naast het onmiskenbare genot om lichtpuntjes te zien in de warrige denkstappen die mij steeds dichter bij de oplossing brachten, zijn er achteraf ook zielknagende vragen:
--"Had ik dat niet eleganter op kunnen lossen? Waarom 'jumping to conclusions' in plaats van beheerste stap-voor-stap logica? Waarom niet transparante inductie en deductie alléén?"
Genot èn wroeging zitten er dus achter. De vraag is nu:
--"Wat waren de drijfkrachten achter dit vierdaagse gewetensonderzoek?"
Zou ik het van Clausewitz hebben? 'Ken uw vijand'? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 30 September 2005
Onze GSM is in de VS bij lange na niet zo populair als in Europa of Japan, maar de ergernis over Cell-Phone Boors (gsm-hufters) die de wijde omtrek van hun conversaties laten 'meegenieten' heeft geleid tot een nieuw produkt: De telefoonloze telefooncel. Geluidsdicht. Copieën van oude stijlen. Dat laatste frappeert mij.
Is dat nostalgie? Of is een fooncel zijn eigen uithangbord? Café's, restaurants, bibliotheken en wachtkamers hebben ze al aangeschaft, maar openbare fooncellen wachten op financiering. Bijvoorbeeld reklame aan de binnenkant. Wat moet ik mij bij deze (intieme?) binnen-buitenreklame voorstellen? Of moet je entree heffen? Om het stadslawaai te ontvluchten?
(100 woorden)
__________________________
Booths Silence Cell-Phone Boors, www.wired.com/news/culture/0,1284,68997,00.html
Foto's: www.cpboothllc.com/
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek September 2005