San Sebastián de La Gomera, Donderdag 1 December 2005
Jaren geleden, toen ik worstelde met stress zodat ik mijn innerlijke rust niet meer terugvond [het bleek voedsel-allergie te zijn, maar dat is een ander verhaal] raakte ik ontroerd toen ik van Mozart "Dona Nobis Pacem" hoorde. Smekend, zoals ik zelf had kunnen smeken om rust. Rust in mijn lijf. Rust in mijn ziel. Ik luisterde er vaak naar, en het gaf troost.
Ik verdiepte mij in de biografie van Mozart --hij was rusteloos, hij leed daaronder, het verhinderde hem niet 'luchtige' muziek te schrijven-- en ik luisterde naar andere "Dona's" en naar zijn pianosonates.
Meer dan eens kreeg ik "antwoord".
Eric-Emmanuel Schmitt heeft dergelijke ervaringen. Hij correspondeert er over met Mozart. Vertrouwelijk. Intiem. Schmitt in woorden, Mozart in muziekfragmenten die als CD bij het boek zijn gevoegd.
Het is de franse topper van het jaar.
Het is bepaald geen muziek-analytische discussie. Het is de beleving van Schmitt in de kontekst van héél worden. Heel worden als persoon. Volwassen worden.
--"La musique repond oui à une question qu'on ne formule pas toujours" Je kent je vraag pas als je het "antwoord" krijgt.
Hij herkent zich ook in het late volwassen worden van Mozart:
--"Waarom waren wij zo achter? Terwijl we toch op andere gebieden bepaald vóórlijk waren? Waren wij zo achter omdat wij hadden geleerd te behagen met andere middelen dan ons lijf? Jij met je muziek, en ik --in mindere mate-- met woorden? Ik was bang voor anderen, en nóg meer voor mezelf. En jij?"
Het is niet na te vertellen natuurlijk. Net als zijn Les Évangiles waar ik 6 en 10 september over schreef, is het geschreven in een direkte, ongecompliceerde spreektaal. Het is de moeite waard er je frans voor op te poetsen en het op de Sinterklaas- of Kerstlijst te zetten.
In de PS van zijn laatste brief vraagt Schmitt:
--"Un jour, je m'éteindrai à mon tour. Qu'est-ce que tu me conseilles, comme musique, pour ce moment là?"
Het antwoord is een fragment uit de eerste akte van Die Zaüberflöte, het uittreksel uit het quintet dat eindigt met "Auf Wiedersehen".
_________________________
Eric-Emmanuel Schmitt, Ma vie avec Mozart, (+CD), Albin Michel, 2005, ISBN 2-226-16820-6
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 2 December 2005
Ik ging over tot de orde van de dag, en schrok mij rot. Ik wist van de komende veranderingen in de NLse zorgverzekering, maar behalve even lid worden van de protesterende gepensioneerden --uit solidariteit-- had ik mij er nog weinig in verdiept.
Ik ben vanaf 1 januari aangewezen op de spaanse Securidad Social, een magere afspiegeling van het NLse ziekenfonds. Iedere spanjaard met een inkomen is dan ook bij een particuliere verzekering "bij-verzekerd", maar voor ouderen, zoals ik, gaat die vlieger niet (meer) op. Wij verzekeren geen 'brandende huizen' heet dat. Mijn 'oude rechten' bij de OHRA zijn eenzijdig opgezegd. (100 woorden)
________________________
Zie http://www.icng.nl/ en http://www.vngsint.com/ [pas opgerichte info- en protestverenigingen]
Zie ook een boos artikel van de NLse oud-ambassadeur die toentertijd aan die verordening heeft meegewerkt:
De nieuwe Zorgverzekeringswet ; een perverse toepassing van de Europese Sociale Zekerheids - Verordening nr 1408/71. http://www.inclnegep.nl/vijverberg.htm
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 3 December 2005
De protesterende gepensioneerden gaan korte gedingen aanspannen wegens uitblijven van adequate antwoorden van de minister. Het eerste is tegen de verzekeraars die de kans schoon zien om zich per 1 januari te ontdoen van oudere verzekerden. Kassa!!
Massaal hebben zij eenzijdige opzeggingen verstuurd de laatste weken.
Kassa-kassa!!
De minister en het CVZ piepen wel dat zij die verzekeringen pas mogen opzeggen als het aangeboden pakket in het woonland gelijkwaardig is, maar noch hij, noch het CZV, mogen volgens de neo-kapitalistische spelregels het bedrijfsleven een strobreed in de weg leggen in hun winststreven. De protesterende gepensioneerden kunnen dat wel.
Als retour-kerstkadootje. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 4 December 2005
De discussie over de Franse "laïcité" heeft nooit stilgestaan, maar grondige evaluatie-kritiek is er weinig. Je kunt "laïcité" het beste vertalen met "principiële religie-neutraliteit": Alle religies zijn gelijk voor de staat.
Zo staat het in de wet van 9 december 1905 die, wegens het jubileum, weer in het zoeklicht staat. In 1901 werd een andere belangrijke wet in Frankrijk aangenomen die "vrijheid van vereniging" waarborgde en vorm gaf. Die van 1905 was daarvan het logisch gevolg: Kerken zijn 'religieuze verenigingen'.
Beide wetten zijn ook sluitstukken van de Franse Revolutie. Dat het meer dan een eeuw moest duren, wijst op krachtige anti-revolutionaire krachten gedurende de 19e eeuw. De "laïcité" was daarom een revolutionaire verworvenheid van de bovenste plank, maar daarom ook slachtoffer van mythe-vorming en verabsolutering. De recente discussie over het dragen van de sluier was daarvan een voorbeeld.
In Le Monde van 1 december maakt Tavoillot een tocht door Europa om te laten zien dat deze Franse vorm niet de enig-mogelijke is: Laat staan wat voor 'innovatie' ons nog te wachten staat als --bv-- Turkije zijn vorm krijgt. Toch kun je niet ontkennen dat die landen niet "laïque" zijn, zegt Tavaillot, zelfs Denemarken niet, met Lutheranisme als staatsgodsdienst.
In dezelfde Le Monde staat een voorstel dat voor de 'vastklampers' aan de Franse "laïcité" nóg controversiëler moet zijn. Laubier wijst er op dat de Franse staat eigenaar is van zo'n honderd kathedralen, en dat de gemeenten eigenaar zijn van zo'n 40.000 katholieke kerken (En daardoor worden onderhouden. Zo 'hard' is die Franse "laïcité" dus niet!)
Laubier stelt voor, in aansluiting bij het liberaliseren van het telefoon- en electriciteitnet, die kerken gemeenschappelijk te laten gebruiken door de verschillende religies. Eerder (zie Mijn Dagboek 29 april jl) had Sarkozy al voorgesteld om 'beginnende religies' te steunen bij hun investeringen in hun gebouwen voor de eredienst om de 'concurrentie' met de bestaande kerken wat 'evenwichtiger' te maken.
Laubier ziet geen problemen als het gaat om 'christenen' onder elkaar. Zelfs niet voor Joden, Islamieten en Christenen samen in één gebouw. Per slot stammen ze allemaal af van het oude geloof van Abraham.
Dat is een flinke knuppel in het Franse "laïcité"-hoenderhok.
Toch bestaat er een voorbeeld. Laubier noemt het niet. Ik schreef er 5 augustus jl over: In Oujda, een Marokkaans stadje, is een heiligdom gewijd aan Johannes, dat Vrijdags door Islamieten wordt bezocht, Zaterdags door Joden, en Zondags door Christenen. In "pais en vree"!
____________________________
La laïcité, c'est l'Europe, par Pierre-Henri Tavoillot LE MONDE | 01.12.05 | 15h31
Pour un marché libre des cultes, par Charles de Laubier LE MONDE | 01.12.05 | 15h35
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 5 December 2005, pakjesavond

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 6 December 2005, Sinterklaas
Ik was er indertijd niet in geslaagd de Da Vinci Code uit te lezen. Ik struikelde teveel over halve waarheden, zodat ergernis de boventoon kreeg. Maar nu heb ik in één ruk het boek van een franse specialiste in moordzaken, en een franse specialist in religies uitgelezen. Ze trekken alle beweringen na, en bezoeken de 'mystieke' plaatsen uit het boek.
Er staat maar één leugen in het boek van Dan Brown: Dat het verhaal op feiten berust.
Nu staat het naast Harry Potter en De Ban van de Ring.
Het boek met de èchte feiten is véél interessanter en spannender. (100 woorden)
_____________________
Marie-France Etchegoin en Frédéric Lenoir, "De Da Vinci Code gekraakt". Spectrum, 2005, ISBN: 90 274 2398 9
Oorspronkelijk: "Code Da Vinci: l'enquête", Robert Laffont, 2004, ISBN: 22 211 0405 6
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 7 December 2005
Mijn slaapkamerraam, alhier, heeft dezelfde orientatie als mijn slaapkamerraam in Cessenon. Ongeveer Zuid-Oost. Ik zie dus het hele opkomstgebeuren: De zon, èn de sterren.
12 Augustus schreef ik dat ik 's morgens om vijf uur, bij het opstaan, de Orion, de jager, boven de horizon zag komen. Ik schreef dat de drie sterren van de gordel vertikaal stonden: 'strak langs het linkerraamkozijn'.
Nu wéér, maar nu bij het naar bed gaan.
Dat vervult mij met eeuwigheidsgevoelens: Tijd en plaats veranderen, maar sommige dingen zijn precies hetzelfde. Las tres Marias, zoals dat drietal in Zuid-Amerika heet, vergezellen mij. Waar dan ook. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 8 December 2005
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 9 December 2005
Mijn dagelijkse stukje speelt een mysterieuze rol in mijn leven. Wat ik ook doe om de 'waaroms' daarvan op een rijtje te krijgen: Iedere keer ontsnapt het mij. Het is als een knoop in een geheimzinnig netwerk die iedere dag opnieuw gelegd moet worden.
Natuurlijk ontrafel ik telkens een stukje, maar in de mate dat ik 'vooruitgang' boek, wordt het mysterie alleen maar groter.
Gelukkig maar.
In die zin lijkt het op wat gezegd wordt van God. Als je zijn bestaan hebt bewezen, valt er niets meer te geloven, en is het mysterie verdwenen.
En de nieuwsgierigheid. En de levensenergie. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 10 December 2005
Het computerprogrammaatje voor SUDOKU-puzzles leek de doodklap. De ware remedie tegen alle opwinding. Slaap-verwekkend!!
Vijf-en-tachtig keer op "Volgende Stap" drukken: Klaar-is-Kees!!
Maar toen ik er een héél moeilijke instopte, werd het weer interessant. Metéén op de kern. Niks langdurig pielen en stuffen tot het eindelijk leuk wordt. Het machientje werd de snelle boekhouder-narekenaar van mijn zoektocht.
Ik moest denken aan mijn zoon Peter:
--"The better your four wheel drive, the further out you get stuck".
Dat zei hij met een gezicht van: "Getting stuck is half the fun"
Het mysterie is er weer. Het lijkt het probleem van gisteren wel. (100 woorden)
___________________
Gratis op http://www.angusj.com/sudoku [710KB sudoku_setup.exe]
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 11 December 2005
"Frederik 'Frits' Philips, ingeniero" is de kop van de vierkoloms necrologie in El País bij zijn overlijden op honderdjarige leeftijd. Gememoreerd wordt zijn beslissing om in NL te blijven gedurende de oorlog toen zijn familie naar Amerika was gevlucht. Ook dat het sociale stempel, dat hij op het bedrijf drukte, met de schoonmaakaktie genaamd Centurion werd verwijderd. Jan Timmer, de president in die periode, zei bij zijn overlijden dat Frits Philips het symbool was geweest van de menselijke kant van het bedrijf.
"Was gewéést", inderdaad. 'Menselijk' en 'Bedrijf' zijn weer elkaar uitsluitende begrippen geworden. Human Resources is daarvan het bewijs. (100 woorden)
___________________
Ik heb op mijn franse blog een paar oude Philips-foto's gezet als 'hommage'. [http://brouillonsdegerard.blog.lemonde.fr]
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 12 December 2005
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 13 December 2005
Het VS-studiefinancieringssysteem is geprivatiseerd. Aanvankelijk leende de overheid rechtstreeks aan de studenten, maar later, met een stelsel van garanties en subsidies, werden banken gestimuleerd deze 'business' ter hand te nemen. Ondanks het 'succes' zijn die stimuleringsmiddelen er nog, en kon de grootste uitlener, Sallie Mae, het op één na hoogste rendement van de "2005 Fortune-500" bereiken.
Maar het aantal afgestudeerden neemt af. Te duur voor velen.
De generatie 25-34 jarigen is daarom niet alleen beduidend lager opgeleid dan de 45-54 jarigen, maar ook lager dan verschillende andere geïndustrialiseerde landen.
Het neo-kapitalistische systeem dendert verder. Tot de dood er op volgt. (100 woorden)
_________________________
Robbing Joe College to Pay Sallie Mae, Anya Kamenetz, New York Times, December 12, 2005
http://www.nytimes.com/2005/12/12/opinion/12kamenetz.html?th&emc=th
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 14 December 2005
De dagelijkse discipline van "het stukje" zorgt ervoor dat ik bewust blijf van wat in mij bovendrijft. Natuurlijk kan de intimiteit het onpubliceerbaar maken, of de transcendentie maakt het onzegbaar. Dan is het mijn uitdaging om een afspiegeling daarvan onder woorden te brengen. In klare taal, of als metafoor.
Maar ook als ik de keuze moet maken voor de tweede of derde laag, schep ik orde. In die zin is het een meditatie, of beter, het is een zichtbaar gemaakt resultaat van de meditatie. Het is als een uitgestoken hand die de terugkeer naar 'de wereld' en 'de anderen' symboliseert.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 15 December 2005
Het ziet er naar uit dat Michelle Bachelet de eerste vrouwelijke president van Chili, en van heel Amerika, wordt. Maar ze is er nog lang niet. Zondag won zij de eerste ronde met een grote voorsprong op de tweede candidaat, de rechtse --zéér rijke-- industriëel Piñera die een deel van zijn populariteit dank aan zijn stellingname tégen Pinochet toen 'rechts' nog massaal Pinochet bewonderde. Daar veranderden de processen over de schending van de mensenrechten weinig aan. Dat was voor 'rechts' slechts 'collateral damage' in de strijd vóór het sacrosancte neo-kapitalisme, en tégen de anti-christ.
Pas toen een jaar geleden, nèt toen ik in Chili was, de financiële schandalen boven water kwamen, verloor Pinochet zijn aanhang. [geheime miljoenenrekeningen, en ronduit beroving van de staatskas]
Lavín, de andere rechtse candidaat, had méér boter op het hoofd. Hij was de campagneleider voor Pinochet geweest in 1988 toen deze op een legale manier president probeerde te worden. En dat heeft de gladakker Lavín nu geweten!!
Die van "1988" zijn de verkiezingen die 'iedereen' in Chili zich herinnert. Na een forse overwinning van Pinochet in de eerste ronde kwam, ondanks de manipulaties van de dictatuur, een beweging op gang die Pinochet --op het nippertje-- afwees. "1988" ligt nu op ieders lip.
De tweede ronde is 15 januari. Tussen twee candidaten. Piñera gaat nu coalities aan met de andere rechtse fracties die tot voor kort Pinochet nog op handen droegen. Tot-en-met extreem-rechts haalt hij erbij! De vraag is nu in hoeverre hoe 'gematigd rechts' op deze koerswijziging reageert.
Bachelet, hoewel van socialistische huize, geniet groot vertrouwen, óók in --gematigd-- rechtse kring. Als Minister van Defensie, en zelf dochter van een collega-generaal van Pinochet, heeft zij alom respect verworven. Ook om haar verzoenende rol, terwijl toch haar vader is doodgemarteld wegens "landsverraad", en zij zelf als jonge meid van 20, evenals haar moeder, ook de martelkamers hebben ervaren.
Bij haar benoeming tot Minister van Defensie zei ze:
--"De pijn blijft, maar als mijn vader nog zou leven, zou hij heel trots op mij zijn".
Tussen nu en 15 januari wordt het spannend in Chili!!
___________________________
Over Lavín zie Mijn Dagboek van 15 mei j.l.
Over Bachelet, als Minister van Defensie, zie het laatste stuk van 5 februari 2002.
Over de financiën van Pinochet, 27 jan en 9 juni j.l.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 16 December 2005
Wij denken, en de Amerikanen kennelijk ook, dat slavernij iets was van 'Het Zuiden'. Het was /is inderdaad een taboe daar anders over te denken. Dat merkte de The New-York Historical Society in Manhattan toen ze de tentoonstelling "Slavery in New York" inrichtte. In 1991 werd een 'vergeten' massakerkhof ontdekt voor duizenden New-Yorkse slaven. Dat was het begin.
Anders dan wat ik 29-12-2004 schreef, dat slaven 'duur' waren, en daarom goed werden verzorgd, was dat in die periode in New York bepaald niet het geval. Een blanke immigrant kostte 280 gulden per jaar (plus kost en wonen), en een 'seasoned' slaaf uit West Indië had je voor 300 gulden voor de rest van zijn leven. Goede verzorging loonde niet bij die prijzen.
Rechtstreekse import uit Afrika --óók door de NLse WIC (West-Indische Compganie)-- was zelfs goedkoper, maar die slaven waren minder aangepast. Niet aangepast aan de vereiste 'ondergeschiktheid', en ook niet aan het klimaat. Riskanter dus. 'Seasoned' was daarvoor het sleutelwoord.
New York was lange tijd het centrum van de slavenhandel met méér zwarte slaven dan enige andere stad, met uitzondering wellicht van Charleston, South Carolina.
New York schaft de slavernij al af in 1827, na ruim twee eeuwen. Over die periode gaat de tentoonstelling "Slavery in New York".
In 1827 begon ook het vingertje-wijzen naar 'Het Zuiden' en geleidelijk-aan vergat 'Het Noorden' zijn eigen verleden. Deze tentoonstelling verfrist het geheugen. Voor mij was het een gelegenheid weer wat bij te lezen over slavernij. Ook over het NLse aandeel daar in.
________________________
A Convenient Amnesia About Slavery: http://www.nytimes.com/2005/12/15/opinion/15thu3.html?th&emc=th
De tentoonstelling: http://www.slaveryinnewyork.org/
Informatief over noordelijke slavernij: http://www.slavenorth.com/newyork.htm
WIC: http://www.zeeuwsarchief.nl/newframe.htm?/archiefwinkel/speurtocht-slavernij.htm
Nieuw Nederland: http://stuyvesant.library.uu.nl/kaarten/wic.htm
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 17 December 2005
De Indiase schrijver Pankay Mishra maakt in NYT van gisteren een goede analyse van de aanklacht tegen Orhan Pamuk die wordt beschuldigd van misdaad door te zeggen dat na de Eerste Wereldoorlog, door Turkije, een miljoen Armeniërs en dertigduizend Koerden zijn vermoord.
Het zijn namelijk geen religieuze fanaten die deze aanklacht ondersteunen. Integendeel, deze uiterst rechtse groepen hebben in Turkije harder tegen 'de sluier' opgetreden dan het seculiere Frankrijk.
Je zou het seculiere fanaten moeten noemen, of beter, nationalistische fanaten. Daar draait het om in zijn betoog.
Hij schrijft dat de affaire Salman Rushdie de westerse intelligentia mobiliseerde, die vervolgens het 'achterlijke' Islam als oorzaak aanwezen. Massaal zagen ze zich als verdedigers van de waarden van de Verlichting tegenover het donkere atavisme van religies. De terroristenaanvallen vanaf 9/11 hebben dat beeld weer opnieuw opgeroepen en verder ontwikkeld.
Maar de gemakkelijke tegenstelling "Verlichting t.o. Religie" is onjuist en precies in Turkije absoluut onwaar. Juist daarmee is Pamuk altijd bezig. Zijn roman Sneeuw is een van zijn pogingen de complexiteit van de werkelijkheid af te zetten tegen gemakkelijke vooroordelen, om zodoende de werkelijke cultuurschok die Turkije beleeft, te ontdoen van Westerse (èn Oosterse!!) vóóroordelen.
Mishra wijst er op dat het moderne nationalisme bijzonder destructief kan zijn. Traditionele religies speelden --bijvoorbeeld-- vrijwel geen rol in de uiterst bloedige 20ste eeuw. Het waren 'seculiere' ideologiën zoals het Nazisme en het Communisme. Ook in Noord-Ierland was religie het rookgordijn voor de achterliggende economische en politieke strijd.
Want dáár gaat het om: Als wij de vernietigende kracht van het moderne nationalisme niet onderkennen, en het toeschrijven aan 'atavistische' religies, komen wij niet toe aan de werkelijke mythen die onze planeet vernietigen: Economische en politieke veldslagen om macht.
Het is gemakzuchtig die aan 'religie' toe te schrijven, ook al heeft 'religie' bepaald geen schone lei op dat punt.
__________________
Pankay Mishra, Secular Democracy Goes on Trial, http://www.nytimes.com/2005/12/16/opinion/16mishra.html?th&emc=th
Over de beschuldiging van Pamuk schreef ik eerder 25 sep 2005
Over de Turkse ingewikkeldheid: 6, 12, en 19 nov en 16 dec 2004
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 18 December 2005
Toen ik mijn buurvrouw, de vuurtorenwachtster, mijn foto's uit Cessenon sur Orb liet zien, riep ze opeens:
--"Ach kijk, dat zijn madroños!"
Nee, ik kende die vrucht alleen als arbousier, waar ze in Cessenon een lekker likeurtje van trekken.
--"Dat is het stadssymbool van Madrid: Een staande beer, net zo eentje als die van Berlijn, snoepend van madroños".
De arbousier heet in Frankrijk ook wel Arbre aux Fraises, maar hij lijkt meer op lychee dan op aardbei, vind ik.
Maar dat is zò moeilijk uit te leggen dat ik alle betreffende foto's op mijn Spaanse en Franse blog heb gezet. (100 woorden)
___________________________
"El oso y el madroño": http://www.van-eyk.net/~bloggerard
"L'ours et l'arbousier": http://brouillonsdegerard.blog.lemonde.fr
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 19 December 2005
In Iquique heb ik curieuze foto's gemaakt met de zon 'reg-bove-me-hoof'.
Nu staat de maan recht boven mijn hoofd, althans dat vermoed ik, maar ik heb hier niet zo'n mooie witte muur die zuiver Oost-West loopt. Mijn balkonmuren staan ongeveer Zuid-Oost, op 145 graden precies. Van dáár af zou de zon er 140 minuten over doen, maar de maan heeft er 170 voor nodig om precies in het Zuiden te komen.
Zo was ik vannacht in de weer, en nu vermoed ik dat de maan op zijn hoogste punt in het Noorden staat. Daar moet ik eens goed over nadenken. (100 woorden)
___________________________
Album 'El Sol Vertical': http://www.fototime.com/inv/DD01807C822F07C
De allermooiste: http://www.fototime.com/4D2AFA15DD4AD43/standard.jpg
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 20 December 2005
Het regende vannacht héél hard. Niet zo'n 'eens-in-de-dertig-jaar' portie zoals ik hier al ettelijke malen heb meegemaakt. [Dat van de dertig jaar klopt dus niet]. Nee, gewoon héél-hard & 'tropisch'.
Die natte Zuidenwinden horen eigenlijk bij November. In Februari-Maart ook nog een paar keer. Dan lopen de 'embalsas' vol, dat zijn de grotere en kleinere stuwmeertjes in de bergen. Dat is onze voorraad voor de rest van het jaar.
Aan de Noord-Oostkant, dank zij de overheersende N.O.-passaat, regent het wat regelmatiger. Daarom is het daar groen.
Onze kant ligt in de 'regenschaduw'. De passaatwolken zijn leeg vóór ze hier aankomen.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 21 December 2005
Wij zitten hier op 28° N, en de maan 'wandelt' van -29° tot +29°. De 'maan in het Noorden' zou dus kunnen. [zie eergisteren].
Je zou dat als de 'keerkringen' van de maan kunnen beschouwen, alleen de cyclus van de declinatie van de maan is grilliger dan die van de zon en bevat o.a. een component met een cyclus van 18,6 jaar die ongeveer nu zijn maximum bereikt. De keerkringen van de zon liggen op 23,5°. Die vijf graden verschil tussen zon en maan, verhinderen tevens dat we elke maan(d) een zonsverduistering hebben.
Jammer! Dát zou héél leuk zijn geweest! (100 woorden)
_______________________
An introduction on the movements of the moon: http://www.iol.ie/~geniet/eng/moonthomas.htm
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 22 December 2005
Gisteravond hadden we het tweede culturele kerst-evenement: Een uitvoering van de muziekschool: Het kleuterkoortje, de gevorderde jeugd en het Coral Polifónica van de volwassenen. Na de pauze was er La Banda met veel koper en klarinetten, want dat zijn de populaire leerlingen-instrumenten. We kregen ver-jazz-de kerstdeuntjes met tot slot de dijenkletserige handenklappende Radetzki-mars. Héél swinging allemaal.
De vorige week gaf het kamerorkest een ingetogen uitvoering in de parochiekerk. Morgenavond krijgen we, De Sport, de 'derde cultuur', met de klassiek-geworden stadsloop voor jeugd, junioren, senioren, prijsuitreiking, en veel bierblikjes op de straat.
Dat was de aanloop. Nu nog Kerst-kerk en Kerst-kalkoen. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 23 December 2005
--"Jouw stukje van 21 december is wel grappig: Iedere maan(d) een zonsverduistering! Leuk!", schreef Harrie.
Harrie beschreef zich als 'een lezer die jouw site pas heeft ontdekt'.
Welkom!
--"Iedere cyclus zou er ook een máánsverduistering zijn. De ene bij nieuwe maan, de andere bij volle maan".
Inderdaad, niet aan gedacht.
--"Maar het zou alleen rondom de evenaar zichtbaar zijn".
Inderdaad, óók niet aan gedacht.
--"We zouden héél andere mythen over de zon, de maan, en de goden hebben gehad. Ik weet niet waar dàt op zou zijn uitgedraaid".
Ik ook niet, het lijkt mij meer iets voor dichters.
Bedankt, Harrie. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 24 December 2005, Nochebuena
In de Wikipedia, de publieke doe-het-zelf encyclopedie van het internet, schreef een grapjas --althans iemand die zichzelf daarvoor hield-- een volkomen onware biografie van een onkreukbare journalist, John Seigenthaler Sr.
Zó onkreukbaar dat hij per slot de excuses van de 'grapjas' aanvaardde, en ook hem ook niet wettelijk achtervolgde om er een paar grijpstuivers uit te persen.
Anderen hebben minder vertrouwen in deze hoeksteen van onze maatschappij, en wijzen de vinger naar het 'losgeslagen' recht op een vrije mening, en de uiting daarvan. Dáár moeten grenzen aan gesteld worden.
Oei!! Heel gevaarlijk!
Natuurlijk gaan mijn gedachten naar 'onze' van Gogh die de uitoefening van dat recht met de dood moest bekopen. Remco Campert zei er toentertijd van dat 'vrijheid van meningsuiting toch iets anders was dan de vrijheid om mensen tot in hun ziel pijn te doen'. Helemaal juist, maar ik hoop niet dat daarop ooit 'harde' wetten worden gebaseerd, want wat te doen met het 'recht je gekwetst te voelen'?
De columnist Tony Long van Wired News verwijst naar een oude regel uit de journalistiek om altijd alert te zijn op onwaarheden:
--"If your mother says she loves you, check it out."
Kortom, eigen verantwoordelijkheid!
Hij haalt nog het voorbeeld aan van een andere 'grapjas' die in een volle bioscoopzaal paniekerig "Brand! Brand!" begon te roepen. Het beroep van de dader op 'vrije meningsuiting' werd met gewone wetten afgehandeld: Er waren doden gevallen, en hij was de dader.
Het recht op vrije meningsuiting is tè belangrijk om daarop beperkingen vast te leggen. Dat is de regelrechte weg naar dictatuur.
Van Nand Cuvelier heb ik mijn eigen stelregel op dit punt:
--"Je mag zeggen en doen wat je wil in het sociale verkeer, maar je blijft verantwoordelijk voor de reaktie van de ander".
Kortom, wéér "eigen verantwoordelijkheid".
______________________________________
Your Right to Be an Idiot, Tony Long: http://www.wired.com/news/politics/0,1283,69903,00.html
A false Wikipedia 'biography', John Seigenthaler:
http://www.usatoday.com/news/opinion/editorials/2005-11-29-wikipedia-edit_x.htm
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 25 December 2005, Kerstmis
Ik vond dat ik te weinig orgelmuziek in mijn muziekdoosje had: Barok, Bach, Buxtehude en tijdgenoten wilde ik méér. Op het Internet deed ik een 'barokke vondst'. Een website met een "weelde en overdaad" --helemaal in stijl-- van muziekfragmenten, details van de orgels, de zettingen voor die bepaalde uitvoering, en opnamedetails. Allemaal voor vrije download.
Een spectaculaire vondst deed ik op een Italiaanse site waar barokke muziek --speciaal Bach-- gespeeld wordt op een 'barok assortiment' van instrumenten zoals accordeon, nylon-guitaar, honky-tonky piano, vibrafoon, bas, mondharmonica en ander puur muzikantengenot. Ik heb nu meer dan drie uur orgelgenot in mijn muziekdoosje. (100 woorden)
__________________________
De centrale luister- en download-site is: http://www.virtuallybaroque.com/
De 'moderne' Bach-site: http://domenicobottari.altervista.org/musica/bachdownload.htm
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 26 December 2005
De gebruikelijke November-regens waren aan ons voorbijgegaan. In Oktober, toen ik er nog niet was, waren er premature herfstbuien. Daarbij was het gebleven. Daarover was men bezorgd.
De bruine zomerhellingen hadden toch een groen waas gekregen omdat onze taaie woestijnheesters altijd nog wat groen tevoorschijn weten te toveren zodra de zon minder fel brandt.
Maar de regens van een week geleden hebben de grassen en de andere kruiden tot leven gewekt. De zaadjes lagen er kennelijk op te wachten. De hellingen zijn opeens groen. In de bermen schiet het gras hoog op. Het lijkt Nederland wel, althans Nederland-in-Mei.
Niet Nederland-met-Kerstmis. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 27 December 2005, Martine komt
Ik ken Jo al heel lang. Hij is een kritische observator van het sociale gebeuren, en hij heeft een goede neus voor veranderingen. Hij liet ook nooit na op de hilarische kanten daarvan te wijzen.
Wegens mijn stukjes over de rol van religie wijst hij mij op een nieuw verschijnsel. Naast de diverse -ismen, valt hem nu een "Ietisme" op. 'Iet-isten' zijn geen Nihil-isten, Boeddh-isten of Athe-isten. Nee, ze geloven in "Iets".
--"Het lijkt in de verte op JWH", schrijft Jo, "maar minder concreet en zeker niet af te beelden als een oude man; speciaal in trek bij feministen"
Ik onderken ook een 'mini-cultuur' die doet denken aan de allereerste vrijmetselaars die baalden van de theologische spitvondigheden van die tijd, en een plek zochten om vrijuit van gedachten te wisselen over hun religieuze ervaringen en overtuigingen. Het werd snel een nieuw keurslijf.
Religies lijken wel confectie- of uniformjasjes: gemakkelijk verwisselbaar en duidelijk herkenbaar. Niet iedereen kan daar zijn wèrkelijke vragen over het mysterie van ons bestaan kwijt. De vraag is nu of het "Ietisme" óók zo'n (uniform-)jasje wordt.
--"Religie", schreef Jung, "is een verdediging tegen het ervaren van God"
Inderdaad, ze leggen het mysterie vast, en wèg is het mysterie. (200 woorden)
terug eerste dagboekregel

La Laguna (Tenerife), Hotel Aguere, Woensdag 28 December 2005
Ik werd wakker in het oude bisschoppelijke paleis van La Laguna. Nu Hotel Aguere. [Zie 9 jan 2005]
Gisteren ben ik van La Gomera hierheen gekomen om Martine af te halen. Ze kwam aan op Los Rodeos, het Noordelijke vliegveld.
Gegeven de aankomsttijd was het kritisch of we de laatste boot naar San Sebastián zouden halen, zodat ik hotelkamers had gereserveerd.
Gelukkig maar, zij had een uur vertraging.
En toen moesten wij natuurlijk bijpraten: In de taxi onderweg, in het restaurant La Carpintería, dat we van de vorige keer kenden, en toen waren we doodmoe. Ik ga haar dadelijk wekken.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 29 December 2005
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 30 December 2005
Er kwam langzaam-aan de klad in mijn winterreisplannen naar Venezuela. De leukheidsfactor gleed mij door de vingers.
Door een 'perverse toepassing' van de nieuwe Zorgwet raak ik --per 1 januari-- mijn Wereldpolis kwijt. Ik ben onverzekerbaar.
Er loopt een Kort Geding.
Maar opeens is er nieuwe muziek. Mijn vriend Ignacio --net als de meeste Gomeranen-- heeft er vele neven en nichten als gevolg oude emigratie-banden. Hij gaat nu op familiebezoek voor twee weken. We reizen samen. Ik krijg zodoende een 'sociale start' die zijn weerga niet kent. Het wachten is nu op het Kort Geding. Uitspraak vanmiddag om drie uur. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 31 December 2005
Ik kende hem als kunst-fotograaf. Ik had ooit een tentoonstelling van zijn portretfoto's bezocht. Nu liep hij voor mij op de havenboulevard. Hij werd aangehouden door een grijs cruise-echtpaar, kennelijk van de Amerikaanse cruzero verderop. Voor een foto. Ik hield mijn pas in. Onopvallend gaf hij aanwijzingen, en lette op de zon. Heel professioneel, maar misschien was ik de enige die dat zag.
Hij maakte snel een drietal foto's, en gaf de camera terug.
--"Zal ik ze vertellen wie die 'voorbijganger' was?"
--"Nee", dacht ik, "straks, thuis, moeten ze geloven dat het aan hun zelf ligt; niet aan de fotograaf". (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Einde voorlopig dagboek December 2005