San Sebastián de La Gomera, Zondag 1 Januari 2006
�Buen Nuevo Año para todos! Een Goed Nieuwjaar voor allemaal!
Een gloednieuw jaar, waar nog niemand heeft aangezeten. Een schone lei! Geniet ervan!
Gisteravond hebben we het oude jaar *niet* op de gebruikelijke manier uitgewuifd op de markt van San Sebastián met van gemeentewege verstrekte champagne, en ónder een koepel van vuurwerk.
Nee, we waren bij Ignacio en zijn familie, en keken van boven óp het vuurwerk. Aansluitend snoepten we verjaardagstaart, want zijn broer Emanuel is vandaag jarig.
Dadelijk gaan Martine en ik weer onze dagelijkse grote wandeling maken. Per slot is ze d��rvoor gekomen. Dat is ons 'goed begin'. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 2 Januari 2006
--"Waar zijn Plato, Mozes en Abraham, en al die andere 'goede' mensen van v��r de komst van Christus? Waar zijn de kindertjes die gestorven zijn v��r ze konden worden gedoopt?"
Niet in de hemel in elk geval, want dat is exclusief voor gedoopte katholieken. Nee, die zijn in het "voorgeborchte". Dat is althans de theorie van Thomas Aquinas. Zo stond het ook zo in de katholieke katechismus, het boek met de geloofswaarheden keurig op een rijtje. Maar daaruit is het stilletjes verdwenen in 1992. Ook het verbod om ongedoopte baby's op "gewijde grond" te begraven is om "pastorale reden" de laatste decennia niet streng gehanteerd. Pijnlijk voor de ouders.
Het voorgeborchte is echter deel van onze westelijke Cultuur: Shakespeare en Milton -van Paradise Lost-- gebruikten het, en voor Dante bevonden zich zelfs enkele Mohamedanen in het voorgeborchte: De vechtjas Saladin, en de filosofen Avicenna en Averroes.
Maar nu wil De Kerk er van af. Johannes-Paulus II heeft er een internationale commissie van dertig kerk-theologen aan gezet onder voorzitterschap Ratzinger, de huidige paus. In de Italiaanse pers is uitgelekt dat de commissie gereed is, en binnenkort haar eindrapport zal aanbieden met het advies om het voorgeborchte officiëel te schrappen.
Hoe moet ik dat zien? Ontdekken deze kerk-theologen een Nieuwe Waarheid? [cq met vertraging De Oude Waarheid? Dat is in zekere zin begrijpelijk. Per slot dringen de goddelijke bedoelingen slechts met vertraging door tot de allergrootste geleerden].
Of moet ik het zien als een team van ontwerpers-ingenieurs die een 'beter produkt' of tafel leggen? Het Hiernamaals zou dan een 'Konstruktie van Rome' zijn.
Óf is het een comité van marketeers die zien dat de kijkcijfers van deze Virtual Reality Show teruglopen, en daarom voorstellen doen voor script- of decorveranderingen.
Nu de verbouwing toch begonnen is, heb ik nog wat opbouwende 'consumenten-kritiek': Ik heb hele aardige --maar helaas ongedoopte-- vrienden en vriendinnen. Die zal ik in de hemel niet tegenkomen.
--"Kan daar niet met��n wat aan worden gedaan?"
___________________________
El Vaticano manda el Limbo al Limbo: http://www.20minutos.es/noticia/69956/11/
Tornado al Novissimi: http://www.30giorni.it/it/articolo.asp?id=184
Special Report: The Pope: http://www.guardian.co.uk/pope/story/0,12272,1653831,00.html
Voorgeborchte: http://nl.wikipedia.org/wiki/Voorgeborchte
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 3 Januari 2006
Een 'editorial' in NYT van 31 december maakte melding van vijf gevangenen in Virginia die zijn vrijgelaten omdat zij onschuldig bleken te zijn aan de ten laste gelegde verkrachtingen. Ze waren ter dood veroordeeld, maar de uitvoering was uit- of afgesteld. Intussen hebben ze samen 90 jaar achter de tralies gezeten. Ik heb daarover even wat nagetrokken.
Deze laatste vrijlating was het gevolg van de handelwijze van een zeer preciese serologe die zes jaar geleden overleed. Zij was toen al een tijd gepensioneerd. Haar laboratoriumverslagen waren voorzien van een klein stukje dat zij had afgeknipt van het 'bewijsstuk' --meestal een lap met sperma, bloed of speeksel-- dat de rechtbank haar had toegestuurd voor onderzoek. Het complete 'bewijsstuk' werd volgens de bestaande regels na enige tijd vernietigd bij de rechtbank, maar het archief van deze serologe, Mary Jane Burton, bleef bewaard.
--"Bewaar altijd je bewijs", was kennelijk haar devies, want haar handelwijze was niet gebruikelijk op dergelijke laboratoria.
In 2001 werden die archiefstukken ontdekt en --schoorvoetend-- opnieuw onderzocht met de moderne DNA-technieken. Het gaat om 'honderden' van deze lapjes uit de tijd tussen 1974 en 1988, de periode dat Mary Jane Burton deze functie vervulde. De bovengenoemde vrijlatingen zijn gebaseerd op 29 'random' getrokken rapporten uit haar archief betreffende verkrachtingszaken.
Het hernieuwde onderzoek kwam inderdaad maar "schoorvoetend" op gang. Een aktiegroep onder de naam "Innocence Project" heeft een grote rol gespeeld in het druk uitoefenen op autoriteiten. Dit particuliere 'project' richt zich speciaal op hernieuwd gerechtelijk onderzoek op basis van DNA-evidentie.
Het 'nieuwste nieuws' las ik in NYT van 31 december: De gouverneur van Virginia, Mark Warner, heeft gelast dat alle rechtzaken (in Virginia) op basis van de bewijsstukken van Mary Jane Burton worden nagetrokken.
Het is te hopen dat het de top-rechtbanken in de andere staten (en in de hele wereld) een stukje bescheidener maakt als het om "bewezen verkrachtingen" gaat. Het is tevens een eerbetoon aan een onafhankelijk denkende professional die verder keek dan wat 'het systeem' van haar verlangde.
________________________
"A Light on Justice Denied", http://www.nytimes.com//2005/12/31/opinion/31sat2.html
Meer over Mary Jane Burton en oudere berichten over het "schoorvoetende" proces:
"She saved the evidence; the evidence saved them",
http://home.hamptonroads.com/stories/story.cfm?story=78034&ran=12085
"Governor pardons 2 cleared by DNA, Meticulous forensic scientist saved samples from old cases",
http://www.cnn.com/2005/LAW/12/23/dna.pardons.ap/
"Innocence Project", http://www.innocenceproject.org/
terug eerste dagboekregel

La Laguna (Tenerife), Hotel Aguere, Woensdag 4 Januari 2006
Precies een week geleden werd ik ��k wakker in dit hotel. Toen was ik hier om Martine af te halen. Nu om ons afscheid zo lang mogelijk uit te stellen.
Gisteravond kwamen we aan. We hadden een rustig afscheidsetentje in het drukke stadscentrum. Druk wegens "Los Reyes". Driekoningen is, nèt als 'ons' Kerstfeest, een commerciëel evenement geworden met precies dezelfde 'meuk', zoals Martine deze gelegenheidshandelswaar pleegt te noemen, in overvolle etalages.
Ik ga haar dadelijk wekken. We maken nog een stadswandeling, en bezoeken nog een paar "Beléns" --kerstgroepen-- waarvoor La Laguna terecht enige reputatie geniet. En dan naar het vliegveld. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 5 Januari 2006, mijn zus Ria jarig!
Per 1 januari is in Spanje een wet van kracht geworden over het rookverbod in bedrijven en openbare gelegenheden. Er moeten rookvrije zônes komen. Spanje loopt daarmee tamelijk achteraan in Europa. Het had [heeft] een van de grootste verbruikcijfers.
Tot veler verrassing schijnt het een succes te worden. De artsen melden een 'enorme' groei van het aantal consultaties over stoppen-met-roken. [Het zijn er nu 25 duizend per dag, maar het persbericht vermeldt helaas niet hoeveel het vroeger was.] De apothekers melden een stijging van 12% van "afkick-pakketten".
Grote café's en restaurants moeten rookvrije zônes creëren, maar kleine bars moeten kiezen: óf-óf. Totnutoe heb ik alleen bordjes gezien met "Hier mag worden gerookt". Dat klopt met de 'Brieven aan de Redaktie' van boze niet-rokers. Een schrijver uit een dorp nabij Sevilla heeft het nagetrokken: Twintig kilometer rondom zijn dorp is er g��n rookvrije bar, alleen in de stad op dertig kilometer afstand zijn er enkele.
Al vanaf 2001 zijn er gesubsidiëerde programma's voor afkicken. Veelal rondom universiteitsklinieken, waarbij de clienten telkens naar de kliniek moeten komen voor gesprek of behandeling. Ook zijn er nogal wat websites met voorlichting in alle soorten en methodes.
Het ziekenhuis Carlos III in Madrid heeft ook zo'n website, maar, anders dan de andere, is die interactief. [www.vidasintabaco.com] Ze hebben al 4500 inschrijvingen. In 2001 begonnen zij een telefonisch programma waarmee ze totaal 11 duizend gevallen hebben behandeld met 55% succes. Van de interactieve website verwachten ze minstens hetzelfde. Deze website wordt be-mens-t met drie psychologen, een verpleegster, en twee artsen.
Het regeringsprogramma rekent met 40% succes. De behandeling zelf wordt niet gesubsidiëerd. De 'patiënt' moet 160 euro op tafel leggen. Het Ministerie rekent voor dat een 'patiënt' dat in twee maanden terugverdient, want het zijn 67 pakjes sigaretten bij een gemiddelde prijs van 2,4 euro. Eventuele kosten voor arts+medicijnen in geval van angsten, evenals speciale kauwgom en pleisters, gaan gewoon via het ziekenfonds.
--"Met het internet kunnen we veel drammeriger zijn", zei een geïnterviewde longarts over de e-mail benadering, "Uit onderzoek is gebleken dat de frequentie en de intensiteit van het benaderen de succeskansen verhogen. V��r je namelijk de tabak achter je kunt laten moet je ��rst door drie fasen: Bewustworden van je gewoonte (1), je 'waaroms van het roken' onderkennen (2), en een plan hebben voor het uitvoeren van de benodigde hulpoefeningen (3). Dat gaat goed met drammerige e-mail".
Als dat zo doorgaat zullen de bars de bordjes tóch moeten verhangen.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 6 Januari 2006, Driekoningen
Gisteravond zijn de drie koningen aangekomen. Los Reyes, of Los Magos, zoals ze hier heten. De diepere symboliek van de geschenken, goud, wierook en mirre, en hun herkomst ontgaat de kindertjes. Het is gewoon een soort Sinterklaas.
Ik was naar de benedenstad gegaan om eens goed te kijken naar de rituelen die de volwassenen hebben bedacht. Ik hoopte ook een paar mooie foto's te schieten van hun aankomst op kamelen.
Mispoes, de kamelentraditie heeft moeten wijken voor moderniteit. Ze kwamen ieder in hun eigen grote, open, limousine.
Het zal een betere stimulans voor de 'welvaart' zijn. Althans volgens de winkeliers. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 7 Januari 2006
--"De helft van de vrouwen met de hoogste opleidingen, welgesteld en anderszins bevoordeeld, kiest ervoor om thuis te blijven en niet de werken in de markt-economie".
Dat zinnetje, ergens medio 2005, in een NYT-artikel "Many Women at Elite Colleges Set Career Path to Motherhood", heeft geleid tot een golf van gewetensonderzoek van feministen die dachten dat 'het feminisme' haar doelen wel had bereikt.
--"Mispoes!", schrijft Linda Hirshman in The American Prospect van December, "het glazen plafond is niet in het bedrijfsleven, het is thuis. Als een man gaat trouwen besteed hij 33% minder aan zijn huishouden, en de vrouw 17% meer".
Zij doet een grondige analyse van die heel- of half thuisblijvende vrouwen. Zij doet dat scherp, en confronterend bovendien. Zij is niet voor niets No 77 op de lijst van de "100 People Who Are Screwing Up America".
David Brooks, in The Year of Domesticity, in NYT [2 jan] vindt haar essay een van de beste van het jaar, maar, zegt hij, ze heeft ongelijk. Hij borduurt voort op de relatie tussen top-posities [die de vrouwen inderdaad *niet* hebben in verhouding tot het aantal vrouwelijke hoog-opgeleiden] en de maatschappelijke invloed van het feminisme.
--"Het probleem is niet de vrouwen die thuisblijven, maar de mannen die er *niet* zijn", is een van zijn conclusies.
John Tierney, de meest rechtse van de NYT columnisten, haalt er w��r een andere kant bij in Male Pride and Female Prejudice. [3 jan]
--"Als binnenkort tegenover drie hoogopgeleide vrouwen slechts twee hoogopgeleide mannen staan, waarmee moet No 3 dan trouwen? 'Marrying down' is ��k geen oplossing. Wat dan wel?"
En los daarvan. Wat gebeurt er in de huwelijken waar man en vrouw min of meer hetzelfde onafhankelijke inkomen hebben? Het blijkt dat het 'commitment' van de man niet verslapt, maar wèl dat van de vrouw. Dat klopt precies met het 'glazen-plafond-in-huis', en die 33% en 17% van Hirshman.
Dit zijn allemaal Amerikaanse gegevens, maar in Knack schrijft Marleen Teugels, "Waarom vrouwen hun koffers pakken". Zij doet dat deels op Amerikaanse gegevens [Helen Fisher, De eerste sekse], maar baseert zich ook op Belgisch onderzoek. Ook zij concludeert dat de oudere feministische idealen van Betty Friedan, The Feminine Mystique, e.d. niet meer voldoende zijn. Het gaat niet meer alleen om idealen, maar om practische oplossingen voor de 'onmogelijkheden' van vrouwen met baan, kinderen en huishouden.
Hirshman komt met drie regels voor de vrouw van de toekomst.
Even kort door de bocht: (1) Kies je studie met het oog op een carrière. (2) Een degelijke on-the-job-training om je te positioneren. (3) Pas als je goed bent in je werk, kun je aan een 'reproductive household' beginnen.
Je kunt hier nog veel vragen en ja-maars aan toevoegen. Hirshman doet dat ook zelf. Maar het belangrijkste is dat ze verstofte of verstopte denkkanalen over het feminisme eens goed d��rblaast.
De bovengenoemde artikelen zijn slechts een actuele selectie van de lopende "1+1=3"-discussie die aan de gang is. Heel iets anders dan het "nietes-welles" van de grote politiek.
Het gaat niet om adviezen voor mijn generatie, en zelfs niet voor die van mijn kinderen. Het gaat om het denkwerk dat mijn generatie --en die van mijn kinderen-- moet verrichten om te voorkomen dat over dertig jaar onze kleinkinderen nog steeds tegen dezelfde glazen plafonds botsen: In huis, maatschappelijk of in het bedrijfsleven. Deze artikelen vormen een goed startpunt.
_____________________________
De artikelen van Brooks en Tierney zitten bij NYT achter de $$-muur. Je kunt ze echter onverkort vinden op de blog van Tenessee Guerilla Women http://guerillawomentn.blogspot.com/
Linda Hirshman: "Homeward Bound", 'Choice feminism'' claims that staying home with the kids is just one more feminist option. Funny that most men rarely make the same 'choice'. Exactly what kind of choice is that?
I. The Truth About Elite Women II. The Failure of Choice Feminism III. What Is to Be Done? IV. Why Do We Care?
http://www.prospect.org/web/page.ww?section=root&name=ViewWeb&articleId=10659
Marleen Teugels, "Waarom vrouwen hun koffers pakken"
http://www.knack.be/onlineKN/artikel.asp?huidigeweek=6&ReageerCode=CD_KN_2005_6_35&show=KN/KN0506/KN0506-0301.xml&ngratis=ja�
Ik houd deze artikelen voorlopig in mijn PDF-archief. Mail mij maar als je problemen hebt.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 8 Januari 2006
"Art is the creative custodian of the truth", is van Heidegger.
Het was een 'los' citaat. Het kwam uit de lucht vallen. Het frappeerde mij zonder dat ik het begreep.
Kennelijk was ik gesensibiliseerd, want even 'toevallig' vond ik enkele dagen later een citaat van Picasso: "Art is the lie that tells the truth". Als iets een waarheid laat zien die tòch niet waar is, dan moet het kunst zijn. Of anders: Pas de gemanipuleerde werkelijkheid laat ons de werkelijkheid zien.
Dat klopt met Heidegger: Door de werkelijkheid te verdraaien, bewaakt de kunst de waarheid.
Dat is een ècht nadenkertje. (100 woorden)
_________________
Het eerste citaat is het motto van de blog van een muziek filosoof: http://www.sequenza21.com/reilly.html
Het tweede citaat staat in een discussie op http://www.everything2.com/index.pl?node_id=1175874
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 9 Januari 2006
Corinne Maier, de economiste-psychoanalytica die onze maatschappij vergelijkt met de potlatch van 'primitieve' stammen, en het witte-boorden salariat met 'vergulde slavernij', heeft gisteren in NYT haar kijk gegeven op de rellen van de afgelopen weken in Parijs en 'en province'. De ergste sinds die van '68, volgens haar.
--"Gelukkig staat de Eiffeltoren en de Arc de Triomph er nog, en hebben de intellectuelen van de 'rive gauche' er niets van gemerkt. Wat moeten die --per slot-- met opstandelingen zonder eisen en zonder leiders?", schrijft ze luchtig, "Ze kunnen die verpauperde 'banlieu' nieteens op de kaart aanwijzen. Ze kennen die slechts van TV".
Nee, de middenklasse zwelgt in het treurige gevoel dat het allemaal toch niet beter wordt. De 'republikeinse principes' hebben het niet kunnen oplossen. H��l jammer. Het was toch zo'n mooie gedachte. Dat was 'big topic' bij de Kerstdiners.
De intellectuelen zwelgen in heimwee en melancholie, en bezoeken de spraakmakende tentoonstelling in het Grand Palais over . . . Melancholie. Zij citeren Victor Hugo die schreef over het "genot van je ongelukkig voelen".
--"Maar het is slechts tot 16 januari", waarschuwt ze, "daarná moet je naar de 'banlieue' als je wil zwelgen in ongeluksgevoelens".
Als Kunst een vorm van Waarheidszoeken is, zoals ik gisteren schreef --en die tentoonstelling in het Grand Palais is inderdaad Kunst-- dan zitten die Fransen tòch op het goede spoor. Ze rouwen om het verlies van hun Republikeinse Principes. Dat is een h��l goed begin.
________________________
Maier, The French Disconnection, http://www.nytimes.com/2006/01/08/opinion/08maier.html?th&emc=th
Eerder schreef ik over Maier op 23, 24 en 25 Sep en 25 Nov 2005
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 10 Januari 2006
Er komt steeds meer muziek in mijn Venezuela-plannen. De uitspraak van het Kort Geding a.s. Vrijdag hoef ik niet met zoveel spanning af te wachten. Ik heb een oplossing gevonden voor mijn 'onverzekerbaarheid'. Ook zónder een gunstige uitspraak heb ik een repatriëringsverzekering in geval van een calamiteit: Ernstig gewond of opeens ziek.
Sociaal ziet het er ook buitengewoon uit. Ignacio reist de eerste 14 dagen mee voor gezamelijk familiebezoek. Een "zwager van een neef" (o.i.d.) is hier op bezoek, en gaat dezer dagen terug naar Caracas. Hij zal ons van het vliegveld afhalen. Het begint dus h��l anders, h��l sociaal. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 11 Januari 2006
Een vijftig man-vrouw sterke commissie uit New Orleans komt naar NL onder leiding van de gouverneur van Louisiana, Kathleen Blanco. Ze komen naar het NLse dijkensysteem kijken.
Zoals ik 3 november schreef, lag het kwaad in New Orleans niet zozeer bij de geringe dijkhoogte, maar bij slecht onderhoud en onderhoudsmanagement. En ook bij gebrek aan visie op de veranderende zee.
Het BBC bericht maakt terloops melding van de NLse observatie dat 'onze' zee de laatste eeuw met 20 centimeter is gestegen, en dat daar de komende eeuw nog 60 centimeter bijkomen.
We moeten dus goed wakker blijven. New Orleans ook. (100 woorden)
___________________________
http://news.bbc.co.uk/go/pr/fr/-/2/hi/americas/4597288.stm Published: 2006/01/10 04:56:28 GMT
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 12 Januari 2006
De berichtgeving over de vogelgriep begint trekjes van een virtual reality show te krijgen. De feiten kloppen niet meer met de werkelijkheid. Interessant is bijvoorbeeld dat de allereerste voorwaarde voor het uitbreken van een pandemie --dat er mens-op-mens besmetting plaatsvindt-- tot nu toe niet is geconstateerd, laat staan bewezen.
Ronduit intrigerend is dat er nu in Turkije gevallen zijn van bewezen besmetting met het A(H5N1)-virus die er verder volkomen gezond bijlopen. Dat probleem ligt ook aan de wortel van de politiek-wetenschappelijk-economische controverse rondom AIDS. Er zijn miljoenen gezonde mensen met het HIV-virus in hun bloed. Vanuit Zuid-Afrika heb ik in 2001 uitgebreid over die 'dubbele bodems' over geschreven.
Dat zal een interessante strijd worden tussen de aanhangers van Claude Bernard (1813-1878), die de homeostasis ontdekte, en Louis Pasteur (1822-1895) die het principe van "��n vijand - ��n wapen" in de praktijk bracht. Dat laatste sluit wellicht meer aan bij onze mythen --zoals bijvoorbeeld 'Le complexe d'Astérix', maar zeker bij de belangen van de pharmaceutische industrie.
Bernard's gedachtegoed leidt ertoe dat je zorgt dat "le terrain", zoals hij dat noemde, in evenwicht moet zijn, maar daar kan de pharma-industrie niets mee. Die hebben baat bij publieke paniek, virtual reality shows, en pillen verkopen.
Dat biologische evenwicht eist --bijvoorbeeld-- dat wij onze dierbare eet- en rookgewoonten veranderen. Daar kan zelfs de 'medische industrie' niets mee, zoals NYT gisteren analyseerde. Ondanks de verdubbeling van het aantal diabetes-patienten in New York gedurende de laatste zeven jaar, werden de op preventie gerichte afdelingen van de grote ziekenhuizen gesloten.
Waarom? Ze brachten hun geld niet op, en liefdadigheid en filantropie moesten ze op de been houden.
Bovendien is het --kapitalistisch gezien-- "contra-productief". De ziekenhuizen en de verzekeraars zijn door een perverse samenloop van hun ideologieën geïnteresseerd in high-tech reparatie van verwaarlozingen --zoals voet-amputaties-- of in spectaculaire 'preventieve' operaties zoals maag-verkleining (bariatric surgery) waarvoor grif $50.000 wordt neergelegd. Dat is beter voor de kijkcijfers. Preventie schaadt hun "core business".
Drie hoeraatjes voor de kapitalistische aanpak van onze gezondheid!!!
__________________________
A Scientific Puzzle: Some Turks Have Bird Flu Virus but Aren't Sick, ELISABETH ROSENTHAL
http://www.nytimes.com/2006/01/11/international/europe/11flu.html?th&emc=t
Bad Blood, IAN URBINA, Doctors and hospitals profit by treating complications of diabetes but lose money when they try to prevent them. http://www.nytimes.com/2006/01/11/nyregion/nyregionspecial5/11diabetes.html?th&emc=th
AIDS/HIV en "le complexe d'Asterix" zie Mijn Dagboek 14 juli 2001, 24 aug 2004 en
http://www.van-eyk.net/gerard/biblio/aidsesay.htm
De NYT-artikelen kan ik je als pdf toesturen. Het NYT-archief is niet vrij toegankelijk.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 13 Januari 2006
Toen ik een paar jaar geleden hoorde van een Belgische initiatiefnemer die een bepaalde stille streek in Vlaanderen wilde 'verheffen' tot een "Monument van Stilte", en een groot publiek daarvoor wilde interesseren, moest ik hard lachen.
--"Operatie geslaagd, stilte verdwenen", moest ik denken met mijn herinneringen aan zoveel stiltegebieden die door de toeristenindustrie waren 'verheven'.
Maar hij heeft mijn adres onthouden, en gisteren kreeg ik de trotse mededeling dat zijn project, Centrum Waerbeke, was genomineerd voor een van de Vlaamse Cultuurprijzen. Inderdaad, zijn project heeft een brede bezinning op stilte op gang gebracht in vele sektoren van het maatschappelijke leven.
Ik las de nominatie. Ik las op hun website de aanloop, de werkwijze en de resultaten met o.a. een fotowedstrijd op het thema stilte, en andere zinnige bezinningen. Wat ik lacherig voor onmogelijk had gehouden, was realiteit geworden.
Ik las verder. Ik las de andere nominaties op de website van Cultuurprijzen Vlaanderen. In twaalf categorieën, met ieder drie genomineerden, stond daar een doorsnee van Cultureel Vlaanderen Anno 2005. Springlevend.
In nuchtere jurytaal las ik over oudere en recentere initiatieven van individuen en aktie-groepen. Het stilte-project viel in de categorie van 'anders omgaan met cultuurgoed', maar jeugd-theater, vrijwilligers of architectuur zijn even verrassend.
Soms zijn het 'hoge' projecten, waar een 'hoge' initiatiefgroep een aantal bestaande top- en koepelorganisaties bijeen heeft gebracht voor een verfrissende aanpak, dan weer is het een eigenwijs individu die 'zomaar' een idee had, en daar 'zomaar' aan begon, en ook zijn er voorbeelden van lang, onversaagd en volhardend werkende professionals die een paar gelaatstrekken van het Vlaamse Gezicht duurzaam hebben veranderd.
Als je moe bent van het wereldnieuws, ontmoedigd door zoveel egoïstische commerciële successen, of moedeloos kijkt naar de voorschrijdende destructie van gemeenschapszin, dan zijn de websites van Cultuurprijzen Vlaanderen en van Centrum Waerbeke de juiste lectuur om weer vertrouwen de krijgen in het maatschappelijke leven. Er is althans ��n plek in Europa, Vlaanderen, waar cultuur nog gewoon is.
_________________________
Centrum Waerbeke, http://www.waerbeke.be/index.html
Cultuurprijzen Vlaanderen, http://www.cultuurprijzen.be/
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 14 Januari 2006
De hearings zijn voorbij. De volgende week moet de betrokken Amerikaanse Senaatscommissie beslissen over de aanstelling van Samuel Alito Jr in de Supreme Court.
Wat op scherp staat is de zgn Roe v. Wade-uitspraak van 22 januari 1973 dat anti-abortus wetgevingen in diverse staten in strijd zijn met de grondwet. Dat gebeurde met een 7-tegen-2 meerderheid.
Katholieken, later gevolgd door Christenen, voerden tegenacties, en de benoemingen in de Supreme Court verschoven geleidelijk naar een (vermoedelijk) 5-tegen-4 meerderheid. De benoeming van Alito zou de balans dus laten doorslaan naar de andere kant. Abortus-vrijheid zou dus weer ongrondwettelijk kunnen worden. Opgelet dus! (100 woorden)
_________________________
Hoofdartikel NYT 13 januari: Pro-Choice Senators and Judge Alito,
http://www.nytimes.com/2006/01/13/opinion/13fri2.html?th&emc=th
Voor een beschrijving van de ontwikkelingen sinds 1973 zie http://en.wikipedia.org/wiki/Roe_v._Wade
Ik houd het NYT-artikel als PDF achter de hand voor liefhebbers en eigen archief.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 15 Januari 2006
Maureen Dowd, in een column die er voor dit onderwerp weinig toe doet, merkt op dat wij in een cultuur leven die aan alle kanten het belang van eerlijkheid benadrukt: TV-shows en films met name. Maar het betreft alleen 'eerlijkheid over gevoelens'. Het kàn niet op!
Maar, zegt zij, je gevoelens delen is iets anders dan de waarheid vertellen. Dowd suggereert impliciet dat het een tegenstelling is.
Zij komt met een recente bestseller van Random House die als non-fiction werd gepresenteerd, en daaraan zijn succes dankte, maar grotendeels verzonnen blijkt te zijn. Random House knippert niet��ns met de ogen.
Zij noemt Oprah Winfrey, die de schrijver in haar show had gepresenteerd, en liet weten dat het 'onderliggende bericht' haar toch iets doet. Ze had moeten zeggen, 'met zo'n leugenaar wil ik niets meer te maken hebben' vindt Dowd.
Of Bush, die het 'oneerlijk' vindt dat er een open-en-eerlijk debat wordt gehouden over complotterige achtergronden van de Irak-oorlog.
Nee, het is inderdaad niet 'leuk' om met de waarheid te worden geconfronteerd als je zwijmelt in 'eerlijke gevoelens'. Je komt daarmee niet verder dan 'waarheid-in-eigen-kring'. Zoiets als een meervoudige folie-à-deux, of de extase van een Pinkstergemeente.
Als die gevoelens wereldwijd worden, zoals Dowd terecht observeert, is het g��n tegenstelling, maar 'logisch' dat de feiten aan deze 'folie' moeten worden aangepast. Dan mògen wij Oprah niet uit haar droom halen, en mògen wij Bush niet confronteren met het fiasco van zijn Irak-fantasieën. Dat is dan 'oneerlijk'.
Het lijkt op roepen dat de keizer geen kleren heeft, maar het is erger. Als de hele cultuur er aan mee doet, zijn we terug naar v��r De Verlichting. Toen werden de eerste observators van de werkelijkheid, zoals Paracelcus of Galileo, uit de cultuur verwijderd, en tig anderen werden naar brandstapels gestuurd.
De kracht van de fantasie, de kracht van de imaginatie --het onbeheerste beelddenken-- is eindeloos. Het zet de feiten naar de hand van de groeps-fantasie.
Nee, de observatie van Dowd is geen tegenstelling. Het is logisch. We zijn hard bezig het tijdperk van De Verlichting af te sluiten. Dit zijn de achterhoedegevechten.
________________________
Maureen Dowd, Oprah! How Could Ya?, http://select.nytimes.com/2006/01/14/opinion/14dowd.html?th&emc=th
Het zit bij NYT achter de $-muur, maar je vindt het ook op:
Tennessee Guerilla Women, http://guerillawomentn.blogspot.com/2006/01/dowd-oprah-how-could-ya.html
En als PDF bij mij beschikbaar
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 16 Januari 2006
Gisteren werd Michelle Bachelet gekozen tot presidente van Chili. De tegenkanditaat feliceerde haar, en hoopte dat God haar en de natie zou zegenen. Hij kon niet nalaten nogmaals te benadrukken dat zij een agnost was, en een gescheiden moeder met drie kinderen. Steun van De Kerk zal ze dus niet krijgen. Pinochet, de moordenaar, wel.
In Venezuela zei Kardinaal Castillo dat het land zijn democratische koers had verloren, en op weg was een dictatuur te worden.
Het zit De Kerk --en de CIA-- niet glad dat Zuid-Amerika zijn rechtse dictaturen begint af te schudden. Daar moet wat aan gedaan worden.
(100 woorden)
__________________
Over het pausbezoek aan Pinochet in 1987, waar de paus zijn zegen gaf aan de verbanning --door Pinochet-- van een groot aantal 'linkse priesters' schreef ik 2 april 2005.
Over Piñera en Bachelet schreef ik 15 dec 2005. Over de achtergrond van Bachelet zie 5 feb 2002
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 17 Januari 2006
De kranten, ook Le Monde, staan vol met gegevens en commentaren op Michelle Bachelet nu ze tot presidente van Chili is gekozen. Dat haar vader een Franse afstamming heeft, wordt zorgvuldig vermeld.
Als chirurg geweigerd om 'politieke redenen', wordt ze kinderarts. Maar v��r ze in de politiek gaat, studeert ze met brillance af op Militair-Strategische studies in Washington. Samen met de topgeneraals die ze later, als minister van Defensie, onder haar commando had.
Zo'n sneer van haar tegenkandidaat, over haar agnosticisme, zoals ik gisteren schreef is, was ze lang v��r. Hij probeerde nog eens een wig te drijven in de socialistisch-christelijke coalitie waar Bachelet voor staat.
Ze zei lang geleden al lachend in een interview:
--"Ik heb alle zonden: Ik ben vrouw, ik ben socialist, ik ben gescheiden, en ik ben agnost".
--"Als je je capaciteiten laat zien, verdwijnen de vooroordelen", zegt ze er zelf van. Zij wil 50% vrouwen in haar kabinet.
--"Vrouwen bedrijven de politiek heel anders. Ze zoeken niet macht om de macht, maar om iets gedaan te krijgen".
Dat intrigeert mij. Inderdaad, dat is waarom ik 'macht' altijd een vies woord vond als ik om mij heen 'de machtstrijd' zag, soms over de meest stupide details. Het is de "mannetjesputter-macht", waar, als het er op aan komt, geen vakkennis achter steekt; geen kwaliteit.
Dat kan inderdaad heel anders. Ik hoop dat het haar lukt.
_______________________________________
Le phénomène Michelle Bachelet, LE MONDE | 14.01.06 | 13h25
http://abonnes.lemonde.fr/web/article/0,1-0@2-3230,36-730744,0.html
Ik bewaar het op mijn site als Le phénomène Michelle Bachelet.pdf
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 18 Januari 2006
Na mijn stukje over Stilte in Vlaanderen verleden Vrijdag meldde Marlies dat ze zich in NL m��r druk maken over duisternis, en zij documenteerde dat met een paar boeiende websites.
--"Nee, het is toch iets anders", dacht ik eerst.
--"Ja, het is toch hetzelfde", dacht ik later.
Ik zal mijn verwarring uiteenzetten.
Beide onderwerpen, Stilte en Duisternis, zijn zo vanzelfsprekend, dat wij ze niet missen als we er niet op worden gewezen: "The Obvious is not always Obvious". In die zin gaan de Vlaamse en de NLse akties over hetzelfde. Maar hoe anders is de aanpak!
Natuurlijk kun je duisternis met pretmuziek en massa-bijeenkomsten 'promoten''. Stilte laat dat niet toe. Vlaanderen heeft 4 maart a.s. de elfde "Nacht van de Duisternis" en pocht op zijn tiende met 25.000 geïnteresseerden en 148 aktiviteiten. NL meldt de eerste "Nacht van de Nacht", en met vertelt van de 'grootste trekker' met 3500 bezoekers, en van de "optredens". Dat zijn de gebruikelijke promotie-middelen. Lawaai is daarvoor essentiëel.
Mijn stukje ging over mijn verwondering dat het was gelukt stilte 'in stilte' te promoten. En toch zit daar het verschil niet; althans niet helemaal.
Het Vlaamse initiatief is ingebed in Cultuur --of cultuur-- met een grote of een kleine 'c'. Het heeft een van de cultuurprijzen gekregen. De aanpak is filosofischer; 'softer' in zekere zin. Er zijn gespreksgroepen, en clubs van stiltevrienden. Het is een individu die het initiatief heeft genomen, en andere 'vrienden' daarbij betrekt. Het wordt gezien als Kunst.
Julie, een van de 'vrienden', was er op visite en schrijft mij:
--"Je voelt de stilte in al haar geledingen".
Als je de NLse websites doorbladert, treft je dat de oorsprong ligt bij milieu-aktivisten, en de wetenschappelijke aanpak bij een universiteit. Moet ik dat verschil duiden met introvert-extrovert? Of met ''actief-bestuurlijk" tegenover "filosofisch-bezinnend"?
Duisternis en stilte kunnen op beide manieren aangepakt worden, maar waarom de ��n in Vlaanderen, de andere in NL? Is dat 'volksaard'? 'Outer-oriented' misschien tegenover "Inner-oriented', die oude categorieën van Harman? Of is de berichtgeving slechts 'gefilterd' door de volksaard?
Zo peins ik op mijn stipje-in-de-oceaan op 3500 km afstand van beide centra van mijn moedertaal. Wat is het verschil?
____________________________
Laat het donker donker: http://www.laathetdonkerdonker.nl/home.html
Platform Lichthinder NL: http://www.platformlichthinder.nl/lichtduisternis.html
"Hét kennisinstituut voor de groene ruimte" [Universiteit van Wageningen]: http://www.alterra.wur.nl/NL/
11de Nacht van de Duisternis, 4 Maart 2006: http://bondbeterleefmilieu.be/nacht/
1ste Nacht van de Nacht, 29 Oktober 2005: http://www.laathetdonkerdonker.nl/nachtvandenacht.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 19 Januari 2006
Het was dom van Dr Jon Sudbø om te 'fabriceren' dat Asperine kanker kan genezen, en dat die dure spullen van de farma-industrie overbodig zijn. Die jongens laten zich niks afpakken. Zelfs al was het w��r, hadden ze hem 'aangepakt'.
Maar ja, wetenschappers zijn er tegenwoordig niet meer om te (onder)zoeken, maar om te vinden. Resultaten moeten er komen! Niks creatief klooien!
Jon dacht misschien aan die wereldoorlog op basis van niet-bestaande wapens voor massa-destructie. Dat moet met Asperine ook lukken.
Jon heeft de farma- met de wapenindustrie verward. Hij had beter een dure drug kunnen verzinnen die *niet* werkt. (100 woorden)
_____________________
A cancer expert invented patients for a study which concluded taking common painkillers could protect against oral cancer. BBC NEWS: http://news.bbc.co.uk/go/pr/fr/-/2/hi/health/4617372.stm Published: 2006/01/16
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 20 Januari 2006
Het was dom van Gérard van Eyk om te denken dat Dr Jon Sudbø een poging deed om de farma-industrie een loer te draaien met zijn Asperine-tegen-kanker onderzoek.
Nee, het ging juist over gezochte publiciteit over het falen van een onbetekenend onderzoekinstituutje in Zweden dat het waagde de gevestigde farma-orde aan te tasten. Het is een waarschuwing voor alle alternatievelingen --en hun financierders-- dat farma-onderzoek uitsluitend en alleen met farma-subsidies mag worden verricht. Wat zouden onze aandeelhouders er wel van denken? Wij hebben Jon daarvoor goed betaald.
[Niet dat ik het er mee eens ben. Daarom schrijf ik je dit.] (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 21 Januari 2006
In een lange brief komt Miek uit NL --o.a.!-- terug op mijn stukje van 31 oktober 2005 met het citaat van Ian McEwan: "Transcendentie, zelfs spiritualiteit, is niet onverenigbaar met rationaliteit" dat ze in haar citatenboek heeft opgenomen. Ze is nieuwsgierig naar de context.
Behalve het grote interview bij het verschijnen van zijn laatste boek --Saturday-- in het Spaans, wist ik ook niet veel van hem. Zijn officiële website [www.IanMcEwan.com] is heel informatief, en laat zien dat er nogal wat van zijn boeken in het NLs zijn vertaald. Maar verder beschik ik alleen over de citaten uit dat interview die ik voor mijn stukje koos.
Toevallig verscheen er over het thema van de mogelijk elkaar uitsluitende tegenstelling tussen spiritualiteit en ratio, een interessant artikel in l'Osservatore. NYT heeft twee redacteuren aan het werk gezet om in de "subtle and purposely ambiguous world of the Vatican" wat inzichten te verzamelen. Ware 'vatikanologie' dus.
Het aanknopingspunt is Intelligent Design vs Darwinism. De Kerk heeft in het verleden Darwinisme als onverenigbaar met de Christelijke inzicht verklaard, en is nu een stuk milder: "Zo lang ''science" niet pretendeert spirituele vragen de beantwoorden, is het OK", zegt een van de bonzen. Een andere 'onthouder' is: "Intelligent Design zou je moeten doceren bij religie- en culturele geschiedenis, niet bij 'science'".
Ik vroeg mij opeens af waarom die monotheïstische godsdiensten, Jodendom, Christendom en Islam zo moeten hakke-takken op 'science'. Waarom staat 'science' niet ��k bij religie- en culturele geschiedenis, als ��n van de menselijke pogingen om met 'het mysterie' om te gaan?
Ik denk dat die monotheïsten dan meteen in de rivaliteit moeten: Mijn God is beter dan de jouwe!! Mijn god is de èchte!!! Om vervolgens andersdenkenden de hersens in te slaan of naar getto's te verbannen.
Met 'science' hebben ze dat ook geprobeerd [Galileo, Paracelcus, Darwin]. Maar dat is niet gelukt.
Kardinaal Schönborn zit nòg een beetje op die toer, maar distanciëert zich van zijn vroegere uitspraken door een subtiel onderscheid te maken tussen 'evolutie' en 'evolutionisme', waarbij het laatste een poging zou zijn "om de hand van God te ontkennen in de schepping". Dat mag niet.
We zitten hier dus weer op het nietes-welles van de monotheïsten. Òf jouw God, òf de mijne. Waarom mogen 'de anderen' niet ��k hun kijk op het ontstaan van de wereld koesteren, als deel van 'onze' religie- en culturele geschiedenis? Waarom moet 'science' in een 'getto'?
[Misschien hebben de wetenschappers nog m��r moeite met dat idee. Waarschijnlijk zijn zij diep in hun hart ook monotheïsten.]
__________________________
Ian Fisher and Cornelia Dean, In 'Design' vs. Darwinism, Darwin Wins Point in Rome, NYT, January 19, 2006.
Ik bewaar het als [In Design vs. Darwinism, Darwin Wins Point in Rome - New York Times.pdf]
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 22 Januari 2006
Gisteren is er van inpakken weinig terecht gekomen, want het was Romería. Het woord betekent 'pelgrimstocht', maar ook jaarmarkt, en 'grote toeloop'. Hier is het een onmisbaar deel van elke 'fiesta'; meestal het hoogtepunt. Vrijdag was de naamdag van de patroonheilige van de stad, San Sebastián. Maandag was er het Pools Kamerorkest. Vrijdag trad La Banda van de muziekschool weer op. Nu buiten, en met klassieke folkloremuziek. Er waren wedstrijden, en andere evenementen in-en-om de stad. Heel feestelijk allemaal.
Maar gisteren was het folkloristisch hoogtepunt: La Romería. Gekleed in de traditionele feestkleding, met ieder dorp --en familie!!-- zijn eigen details, trekken ze tegen de middag in groepen de stad binnen. Rijk voorzien van drank en feest-eten. Allemaal grootmoeder's recepten.
De toeschouwers van de optocht zijn ook vaak verkleed. Niet de toeristen natuurlijk; die kijken alleen maar verbaasd naar die zigeurner-achtige groepen die lacherig hun drankjes en hapjes uitdelen. Tenslotte nestelen ze zich bij de markt en de haven rondom hun woonwagens --of wat daarvoor doorgaat-- en delen gulhartig hun feest-maaltijd met buren en los volk. Tussendoor zijn er folkoristische wedstrijden, met zelf-gemaakte muziekinstrumenten bijvoorbeeld, of 'silbo' het vingerfluiten dat hier van oudsher hoog is ontwikkeld als 'communicatie-techniek' tussen bewoners van afgelegen dalen en geitenhoeders.
Ik liep er rond met Margareta, mijn buurvrouw-vuurtorenwachtster. Zij had zich als Gomeraanse matrone verkleed, en samen moesten-en-zouden wij van alle hapjes en drankjes proeven van iedere kennis die we tegenkwamen. Heerlijk allemaal, maar van inpakken kwam er niets meer toen ik eindelijk thuiskwam. Voor mijn Spaanse en Franse blog heb ik nog wat foto's klaargemaakt, en toen ben ik vroeg naar bed gegaan.
Als het inpakken-en-opruimen vandaag een beetje opschiet, publiceer ik die foto's nog. Anders vanuit Venezuela.
____________________________
Mijn Spaanse Blog: http://www.van-eyk.net/~bloggerard
Mijn Franse Blog: http://brouillonsdegerard.blog.lemonde.fr
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 23 Januari 2006, vertrekdag
Mineke en Theo genieten van de prachtige bossen op Tasmanië.
Ze zien een eenvoudig bordje:
--"Our ability to perceive quality in nature begins as in art with the pretty. It expands through successive stages of the beautiful to values yet uncaptured by language. Aldo Leopold".
--"Dit bordje vergt geen uitleg", schrijven ze in hun reisdagboek.
Terecht!
Toch vroeg ik mezelf:
--"Wie is Aldo Leopold?"
Hij zocht naar het onzegbare in de natuur:
-"That land is a community is the basic concept of ecology, but that land is to be loved and respected is an extension of ethics".
Liefde is onzegbaaar. (100 woorden)
______________________
Theo en Mineke's Dagboek: http://www.euronet.nl/~voorsth/dagboek.htm [10 januari 2005]
The Aldo Leopold Foundation: http://www.aldoleopold.org/About/landethic.htm
terug eerste dagboekregel

Tussen Tenerife en Madrid, 24 januari 2006 0810 Canarische Tijd
Gisteravond zijn we bij de broer van Ignacio aangekomen. We hadden al een zak vol kadootjes van de Gomeraanse neven en nichten bij ons, en hier kregen we er nòg zo'n portie bij van de familie in Santa Cruz de Tenerife die ons zaten op te wachten, of waar Ignacio nog even moest gaan 'buurten'.
In rap tempo gingen de familieverhalen over de tong. Ignacio werd volgestopt met telefoonnummers en adressen waar we de groeten moesten doen, en kadootjes moesten bezorgen. Veel van die familieleden hadden zelf lange tijd in Venezuela gewoond, en zo kregen we nogal wat lokale informatie die ons wel toepasselijk leek.
De lokale TV --en vanmorgen de kranten-- stonden vol met de grote brand van het Bisschoppelijk Palais in La Laguna gistermiddag. Het is een prachtig gebouw uit begin 17e eeuw, waar ik met Martine een paar weken geleden nog de beroemde kerstgroep en andere kunstschatten had bekeken: Allemaal verbrand!
Laksheid+Onkunde van het personeel zorgden voor vertraagde melding. Er stonden alleen wat brandblusapparaten her en der, en dat was onvoldoende. L+O, en gebrek aan infrastructuur voor dit soort calamiteiten, zorgden voor verdere vertraging. Intussen verbrandde het hele archief, het oudste van de Canarias, o.a. met de oorspronkelijke tekeningen van de kathedraal die er eerder stond dan dit paleis.
Iedereen had er jarenlang van genoten dat dit gebouw, en de hele binnenstad van La Laguna, door de Unesco was geklasseerd als Patrimonio de la Humanidad [NLs?: erfgoed der mensheid]. Maar niemand had de verantwoordelijkheid gevoeld om deze Unesco-nominatie daadwerkelijk te beveiligen.
De krant beschrijft in een kadertje met foto's, drie fatale branden op deze eilanden in resp. 1964, 1978 en 1996 waarbij ook prachtige historische gebouwen en kunstschatten verloren zijn gegaan.
Waarschijnlijk wegens diezelfde L+O.
Tussen Madrid en Caracas, 24 januari 2006,
1520 Madrid-tijd, 1420 Canarias-tijd, 1020-Caracas tijd
We vliegen nu ruim drie uur. De maaltijd is al lang achter de kiezen, en de siësta voor sommigen inmiddels ook. Ignacio slaapt nog, maar die was dan ook heel laat terug van het 'buurten' bij verre tantes en ooms.
Wij zitten helemaal in de staart van deze A340. De plaatsen in het middenvak zijn grotendeels leeg. Dat is lekker om languit te slapen.
De totale reisduur van dit traject is 8u 30min. We komen in Caracas even na 2100, maar dan is het d��r pas 1600. We hebben dan een lange avond voor de boeg, maar het zal diep na middernacht zijn op onze eigen klok als we kunnen gaan slapen.
We zullen zien! Het leven is een avontuur!
terug eerste dagboekregel

Caracas, Venezuela, Hotel La Moncloa, Woensdag 25 Januari 2006
Toen we gisteravond eindelijk in bed lagen, was het hier pas middernacht. In Madrid 0500 en in La Gomera 0400. We hadden het dus volgehouden tot de --niet meer zo-- kleine uurtjes. Alles ging voorspoedig; tòt we in de aankomsthal van Simon Bolivar International stonden om 1700 lokale tijd. Grey, de jongeman die ons af zou halen, was er niet.
Wij hadden ons daarom niet voorbereid op de alternatieven om naar Caracas te komen. Dat moesten wij van leugenachtige taxi-chauffeurs horen. We konden Grey tenslotte wel bereiken [hij had zich in de dag vergist] maar als autobezitter was hij niet op de hoogte van alternatief vervoer.
Maar we leerden snel. Ondanks de taxi-chauffeurs kwamen we er tòch achter dat er bussen reden. Maar die deden er nòg langer over. De taxi's moesten inderdaad omrijden omdat de brug in de nieuwe autoweg al jarenlang stuk was. Dat had de rit van een klein uurtje veranderd in een omweg over de oude overbelaste autowegen van drie uur, of meer. De taxi-chauffeurs beloofden twee-en-een-half, maar dat was niet waar.
Per slot ontdekten we de porpuestos, een soort 'wilde' dienstregeling met camionetas, of pick-ups, met een overdekte achterbak waar zes personen konden zitten en nog twee naast de chauffeur. Die hebben 4x4-aandrijving, en gingen dwars over de berg. Die zou er anderhalf uur over doen. En dat lukte ook ongeveer. Om acht uur stonden we op de plek die we met Grey hadden afgesproken. Het 'leerproces' had ook lang geduurd.
De rit leek ons eerst te avontuurlijk, maar dat we een groepje Lufthansa mensen ontmoetten die er iedere dag mee naar hun werk gingen, gaf de doorslag. Met ons erbij was het tjokvol, en konden we vertrekken.
Het landschap was imposant. We stegen snel tot 1500 meter over 'wegen' die deden denken aan La Gomera van v��r de asfaltering, en van v��r de aanleg van de door Europa betaalde moderne autowegen. Steil, bochtig, en nauwe passages. Prachtig!
Maar Grey, zijn verloofde, en zijn zus, die ons opwachtten, hadden niet voor onderdak gezorgd. Thuis kon het om een of andere reden niet. D��r hadden we op gerekend. Dapper begonnen we aan een hotelzoektocht. We begonnen bij de hotels die ze van hun ouders hadden gehoord. V��l te duur, maar gelukkig vol wegens een groot congres. Zij leerden snel, en kwamen er o.a. achter dat er nogal wat 'hotels' waren die slechts voor twee of drie uur worden verhuurd. Tegen de dertigste poging vonden ��k zoiets, maar hier wilde men wel tot 24 uur gaan, en toch voor een beschaafde prijs, omdat het al zo laat was.
Toen was het 2300 lokale tijd en onze voorgenomen bij-praatmaaltijd was er bij ingeschoten. Toch gingen we nog even naar hun lievelingsbar voor een korte nazit. Vandaag verder.
terug eerste dagboekregel

Caracas, Venezuela, Hotel La Moncloa, Donderdag 26 Januari 2006
Vijf miljoen inwoners heeft deze stad, maar het openbaar vervoer heeft het model van een provinciestadje. Alleen bussen met haltes om de paar honderd meter. Op de spitsuren kost drie kilometer een uur; ook per eigen auto. Je zou dus beter kunnen lopen. Maar dat doet de trotse autobezitter natuurlijk niet.
Gisteravond, op visite bij familie van Ignacio, speculeerden wij op de oorzaak van de verdubbeling van de files als het maar even 'druppel-regent', zoals de laatste dagen. We dachten dat dan zelfs de allerlaatste auto-bezitters /wandelaars hun auto als een paraplu gebruiken, en zich ��k in het verkeer storten. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Caracas, Venezuela, Hotel La Moncloa, Vrijdag 27 Januari 2006
Even voor het slapen gaan. Het was een lange dag vandaag. Om half vijf begonnen we met een autorit van vier uur. Om half negen waren we terug. We hebben zojuist nog een hapje gegeten. We zijn 'goed moe' zogezegd. Toch nog eventjes bijpraten /-schrijven.
De Venezuelaanse kust is vrij recht, en loopt nagenoeg Oost-West. Caracas ligt ongeveer in het midden. Vandaag gingen we naar het Oosten. Daar liggen stadjes als Barcelona en Puerto de la Cruz. En ook het beroemde toeristeneiland Isla Margarita ligt daar voor de kust op twee uur varens met een snelle ferry. [Helemaal aan de westkant ligt Maracaibo, het meer, en de stad, van die naam. Dat is het oliecentrum.]
We konden meerijden met Carlos en Joy, een neef en zijn vrouw, die er moesten zijn om de verkoop van hun vorige huis af te handelen. Wij besteedden de afwachttijd met een bemiddelingsdame voor het bekijken van appartementen.
Barcelona is een optie om de rest van mijn tijd door te brengen. De kust tot Puerto de La Cruz wordt daar snel volgebouwd, en begint al aardig op Torremolinos te lijken. Allemaal Schöner Wohnen-perfectie wat de dame ons enthousiast toonde. Ik begon danig te balen, ondanks de prachtige uitzichten op de baai, en de kusteilanden. Ik ben niet naar Venezuela gekomen om in Benidorm of Marbella terecht te komen. Ik zou een kwartier of twintig minuten moeten rijden om bij het kloppend hart van het stadje te komen, en ��k nog een auto daarvoor moeten huren.
Gelukkig zagen we op het laatst een ouder appartementengebouw. Op loopafstand van het stadje. Toen ging mijn hart weer kloppen. Barcelona staat weer op mijn 'lijstje', maar het is te vroeg om te beslissen.
Welterusten. I call a day a day.
terug eerste dagboekregel

Caracas, Venezuela, Hotel La Moncloa, Zaterdag 28 Januari 2006
Het zit ons niet mee. We hebben moeilijkheden met het vinden van een goede Locutería om tegen beschaafde prijzen met Europa te bellen, en de I-café's zijn niet dik gezaaid en van slechte kwaliteit. Zeker in onze barrio. [wijk/stadsdeel]. Wat dat betreft was Iquique een stuk comfortabeler dan Caracas
Ik had juist een Venezuelaanse pre-paid gekocht toen mijn GSM het begaf na een paar SMS-jes, en een kort gesprek. Hij wil niet meer opladen. De vraag is of die repareerbaar is, maar het ligt niet aan de batterij. Die is OK. Ik moet dus een nieuwe GSM kopen, huren, of lenen.
En nu hebben we ��k nog moeilijkheden met contant geld. Ik had v��r mijn vertrek nagevraagd of ik gewoon geld uit de muur kon halen, en of ik eventueel Euro's , Dollars of Traveller Cheques moest meenemen.
--"Nee, gewoon geld uit de muur! Geen probleem!"
Ik nam vijfhonderd Euro mee 'voor-geval-dat', want in Iquique werkten alle flappetappen ��k opeens niet voor buitenlanders gedurende tien dagen. Nou, hier werken de flappetappen helem��l niet voor buitenlanders.
Sinds twee maanden is als extra beveiliging ingevoerd dat je òf de eerste twee, òf de laatste twee cijfers van je cedula, je identiteitskaart, moet invullen. De machine vraagt daarnaar gedurende het opnameproces.
Maar ik hèb geen Venezuelaanse cedula. De bankbedienden beweerden dat het ook met het nummer van mijn NLse paspoort, of mijn Spaanse NIE, zou werken. Toen dat niet lukte, zeiden ze dat mijn kaart 'dus' gestolen of vervalst zou zijn.
Op bezoek bij de topman van de Banco de Canarias in Venezuela [ook een 'neef', waar we sowieso waren], werden wat specialisten erbij gehaald, maar die zagen het probleem pas voor de eerste keer, en wisten geen oplossing. Vooralsnog kan ik dus alleen met mijn creditcard geld kópen. Dat kost mij telkens 4 of 5 procent. Kassa!
We wisten ��k niet dat we beter een flinke stapel Euro's hadden kunnen meenemen, want, met het oog op de verwachte inflatie en devaluatie, wordt daar op straat --maar ook door de neven en nichten-- een flinke prijs voor betaald. Zo'n 30% m��r dan de officiële koers!! Ze vertrouwen Euro's en Dollars m��r dan hun eigen Bolivars als het om spaarcentjes gaat.
Onze "vijfhonderd Euro voor-geval-dat" willen we daar nog niet in steken, want die dekken een ander risico, maar de overige Euros die we toevallig op zak hebben, zullen we op die manier verkopen.
Vandaag, Zaterdag, bezoeken we weer wat familieleden van Ignacio, en hopen tussendoor die problemen op te lossen. Verder alles OK.
terug eerste dagboekregel

Caracas, Venezuela, Hotel La Moncloa, Zondag 29 Januari 2006
De dag van gisteren bracht de oplossing van de meeste van de 'zorgjes' van gisteren. Mijn GSM is OK, maar mijn oplader was 'roto'. Ik kon een nieuwe kopen.
Met een uitgebreid ritueel van veiligheidsmaatregelen --o.a. mijn iris fotograferen-- kreeg ik een half miljoen Bolivars voor iets meer dan 200 euro met mijn credit card. Het ziet er niet naar uit dat het anders kan.
We werden afgehaald uit de binnenstad --en ver in de buitenwijken uitgebreid onthaald-- door w��r een andere familie. En w��r veel verhalen over vroeger en nu. Over het oude La Gomera en het nieuwe Venezuela. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Caracas, Venezuela, Hotel La Moncloa, Maandag 30 Januari 2006
Bij mijn voorgaande winterreizen had ik de eerste weken ruimschoots tijd om mij te orienteren op mijn nieuwe omgeving. Met uitzondering van Iquique, een jaar geleden, waar ik al de eerste avond een dozijn interessante kennissen opdeed, bracht ik die eerste weken door in opperste kontaktloosheid. Nu is het nòg anders. Nu val ik van de ene ontmoeting in de andere, en ik kan mezelf in dit dagboek maar nèt bijbenen door heel 'dagboekerig' alleen de gebeurtenissen op te sommen.
Gisteren, bijvoorbeeld, zouden we de middag doorbrengen met de (groot-)familie van de bankdirecteur die we eerder alleen op zijn kantoor hadden ontmoet. Voor de ochtend hadden we drie opties van "We bellen nog wel voor definitief".
Een daarvan ging niet door, en twee vielen samen, want we gingen met de zoon naar zijn vader. Na de koffie-en-nog-wat gingen we van d��r af naar een familiebijeenkomst van de kant van diens tweede vrouw. De bankdirecteur had de afspraak nog steeds niet bevestigd, en zei die later met veel verontschuldigingen af.
Zo zaten we tòch rondom een zwembad met barbeque en drankjes midden tussen de tieners en de koters van de getrouwde kinderen die ook geleidelijk-aan binnendruppelden. Gesprekken van allerlei aard dus in de verschillende groepjes.
In ��n daarvan begon iemand liedjes te zingen begeleid op zijn "cuadro Venezolano", een viersnarige guitaar. Hij had in zijn jeugd nogal wat opgetreden als hobby, maar sindsdien had hij zich verdiept in Venezuelaanse volksmuziek. Hij zong ballades en liefdesliedjes uit allerlei streken en wees ons op de verschillen. Als het een beetje meezit, wordt dat kontakt het volgende weekend voortgezet.
Voor vandaag hebben we een vroege koffie-afspraak. Om negen uur al, maar het moet nog worden bevestigd. Met dat stel reizen wij misschien terug naar Mérida, een universiteitsstadje in de bergen in het binnenland. Morgen of overmorgen komen we daarvan terug. Als dat niet doorgaat bevestigen we voor vandaag een aanbod om deze week enkele dagen door te brengen in Victoria, een stadje aan de kust in de richting van Maracaibo, de andere kant van Caracas dan Barcelona en Puerto de La Cruz, waar ik Vrijdag over schreef.
Hoe dan ook, we komen vanavond niet terug in dit hotel. Caracas exit!
terug eerste dagboekregel

Victoria, Venezuela, Dinsdag 31 Januari 2006
Gisteren eindigde niet in Mérida, maar in Victoria. Mérida komt later in de week. We logeren bij Elvira, een nicht van de moeder van Ignacio, die met haar gebaren en bewegingtjes zó op zijn moeder lijkt, dat ik op momenten dacht dat zij het was.
Victoria werd gesticht in 1620 en kreeg de naam Pueblo de Nuestra Señora de La Victoria. Dat ging over de slag bij Lepanto die de Spaanse vloot kort daarv��r had gewonnen. De Spaanse Koningen hadden verordonneert dat ter ere van deze slag deze nieuwe stad (verovering!) aan Nuestra Señora zou moeten worden gewijd. Uit dank, maar ongetwijfeld ook met de hoop op verkrijging van nóg meer aardse goederen. [Overigens, gedurende de slag bij Lepanto werd Cervantes, de latere schrijver van Don Quijote de la Mancha gewond. Hij verloor een arm.]
En verder was er in 1814 nog de roemrijke Batalla de La Victoria waarbij de 'bevrijders' het wonnen van de koninklijke troepen. Nuestra Señora had haar gunsten toen bestemd voor de tegenpartij, de vrije ondernemers. Simon Bolivar is in deze streek geboren. Dit was een van de eerste veldslagen in de bevrijdingbeweging die hij ontketende waardoor Spanje tegen het eind van die eeuw al zijn koloniën verloor. Nuestra Señora houdt het kennelijk bij de rijken, want de beroving van het land, en 'de lagere klassen', gaat gewoon door.
De man van Elvira leidde ons rond door de grote industriewijk waar hij ook zijn tandwielfabriek had gehad. Maar nu was de hele wijk verlopen. De regering heeft kennelijk een politiek waarbij 'fabrikage' wordt achtergesteld bij 'import'. Dat is typisch voor een koloniale economie, nu voortgezet onder de naam globalisatie en vrijhandel. Fabrikage zou de toegevoegde waarde van het product in het land houden. Bij import ligt die winst in het land van herkomst. Toch werd er fors gekankerd op Chavez die een tegengestelde politiek voorstaat, althans pretendeert dat hij dat soort imperialisme deze eeuw wil verpletteren. Ik denk dat ik hier op een van de raadsels van Venezuela stuit.
PS: Ik werd door mijn zoon op de vingers getikt over mijn stukje van verleden Donderdag: "Ik herinner mij toch een functionerende Metro toen ik twintig jaar geleden in Caracas was."
Inderdaad, mijn fout. Die Metro is er nog, en functioneert goed, maar in het perspectief van de jongelui --die alleen met auto's zijn opgevoed-- was die non-existent, en werd niet genoemd. Ik had moeten dubbel-checken. Kankeren op de regering prevaleerde, en de feiten moesten daaraan onderschikt blijven. Dat is nèt zo'n misinformatie als van die taxichauffeurs bij onze aankomst op het vliegveld. Autobus naar de stad? Ach, die stellen niks voor.
Gisteren zijn wij in Victoria aangekomen met een bus. G��n probleem.
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek van Januari 2006