Isla Margarita, Porlamar, Atenea Suites, Zaterdag 1 April 2006
Het frustratie-gehalte van de Franse jongeren is hoog. Zoals bekend moet je een revolutie niet alleen beoordelen naar de aanleiding, want van dat nieuwe contract zijn best goede dingen te zeggen. Die honende opmerking van Tierney gisteren bevat ècht wel een kern van waarheid. Maar daar gaat het niet meer om.
Corinne Maier, economiste-psychoanalytica die ooit "Bonjour Paresse" schreef, en al eerder commentaar gaf op de rellen in Frankrijk, schrijft gisteren in NYT:
--"Van de winter waren het de arme buitenwijken, vervolgens waren het studenten, en nu is het de middenklasse. Vandaag is het niet ergens vèr wèg, maar onder onze neus. Parijs ligt plat. Het lijkt op Mei 1968. Toen wilden de jongeren de maatschappij veranderen, nu willen ze er alleen maar bij horen. Ze worden genegeerd".
Deze 'perverse negatie' was ook het onderwerp van een 'vraagje' van Éric Fottorino in Le Monde van de vorige week: "Is het misschien begonnen toen Chirac vorig jaar voor TV verklaarde dat hij niets begreep van die angst van de jongeren voor de toekomst".
Fottorino heeft het geweten. Binnen 24 uur waren er bijna vijftig andere 'antwoorden' die de historische frustratie verklaarden. Tot en met het cynisme van Napoleon die in Franse jongeren 'goed kanonnenvlees' zag, en dat van generaal Magnin --en consorten-- die een hele generatie jongeren in de loopgraven van Verdun verspilde. Dat is hetzelfde 'perverse negatie' waarmee de Franse werkgevers en Villepin 'kostenverlaging' als enige remedie zien. De toekomst van de jongeren is daaraan ondergeschikt. De inner circle zíet die jongeren niet eens.
De marketing-management literatuur kent een produktfase genaamd 'milking cow'. 'Kostenverlaging en uitmelken' zijn dan het parool. Heel juist! Maar je moet dat tevens keihard werken aan de volgende generatie, om een 'totaal failliet' van je bedrijf te voorkomen. Dat is ook was het Insee-rapport, dat ik gisteren noemde, probeerde te zeggen.
Dat 'totale failliet' is de toekomst van de jongeren, en Chirac weigert openlijk dat te begrijpen.
Sharon Stone die nèt in Parijs is voor haar film 'Basic Instinct 2', komt met een héél fris argument: "De jongeren hebben het recht om te weten waarom ze worden ontslagen". Door hun arbeidsrechtelijke fascinatie over 'zonder opgaaf van reden' hadden de Fransen dat niet eens bedacht. Gewoon noodzakelijke feedback om ervan te leren. Héél menselijk.
_______________________________
Corinne Maier, French Twist, NYT, mar 31, 2006.pdf in mijn archief
Eric Fottorino, Incomprehension, Le Monde 24.03.06.pdf in mijn archief
Eerder over Corinne Maier, 23 Sep en 25 Nov 2004 en 9 jan 2006
terug eerste dagboekregel

Isla Margarita, Porlamar, Atenea Suites, Zondag 2 April 2006
Economen wijzen steeds op de negatieve gevolgen voor de economie als we beperkingen stellen aan de deelname van vrouwen aan het arbeidsproces. Zij wijzen op het gevaar van "losing half the country's best brains to the kitchen sink". Dit komt uit Working Girls, van Alison Wolf, de Cover Story van Prospect Magazine, waar ik Woensdag uit citeerde.
Deze zienswijze is in wezen puur kapitalistisch. Het kapitalisme wil 'alle' talent, mannelijk èn vrouwelijk, naar zich toe halen ten behoeve van de winstverhoging. Rücksichtlos! Ten koste van het gezin desnoods.
Het feministische gedachtgoed ondersteunt niet zozeer die zienswijze als wel de praktijk: "Onbetaald werk in huis is werken 'onder de plak' van het patriarchaat. Dat moet worden afgewezen".
Wolf wijst op de gevolgen op lange termijn voor het geboortecijfer, maar dat valt, evenals zoveel andere "externalities", buiten de gezichtskring van het kapitalistische denken. En het feminisme zwijgt er over. "This is stupid", concludeert Wolf kort-en-bondig.
Als je hier aan gaat rekenen vanuit een goed verdienend echtpaar, dan is het niet zozeer verwonderlijk dat ze weinig kinderen krijgen, maar dat ze überhaupt kinderen krijgen. De marginale kosten zijn zéér hoog: Het opgeven van goed betaalde werkuren alléén al. Het komt dus neer op 'pure liefde'.
Wolf citeert vervolgens de VS economiste Shirley Burggraf die in haar The Feminine Economy and Economic Man schreef dat "no society until recent times has expected love alone to support the family enterprise. To put it another way, parental love has never cost so much."
"De rijken worden rijker, en de armen krijgen kinderen", zegt Wolf.
Dat is vaker voorgekomen, maar deze keer is het gekoppeld aan het opleidingsniveau omdat opleidingen, zo betoogt Wolf in een ander deel van haar artikel, niet meer op waarden zijn gericht maar op effectiviteit in het economische proces. Dat is óók een --ongedacht-- gevolg van de vrouwenemancipatie. Wolf gaat niet in op de gevolgen of remedies.
Ik denk echter aan een artikel dat ik 20 okt 2005 aanhaalde waarin de oude relatie tussen opleiding en sociale opgang als 'verleden tijd' werd aangemerkt. Het zou gerelateerd zijn aan de industriële expansie van de vorige eeuw, een situatie die nu niet meer bestaat. De hogere klassen zouden nu voldoende kinderen krijgen, en, samen met andere sociale mechanismen, die topplaatsen stevig bezet kunnen houden. We zijn dus op weg naar een twee-klassenmaatschappij.
Als die 'hogere klassen', door het mechanisme dat Burggraf beschrijft, een te laag geboortecijfer hebben, zou er weer ruimte zijn voor sociale opgang.
_______________________________
Van het artikel van 20 Okt heb ik geen copie meer. John Goldthorpe, Perpetuum Mobile?, November 2005, Prospect Magazine.
http://www.prospectmagazine.co.uk/article_details.php?id=7085
terug eerste dagboekregel

Isla Margarita, Porlamar, Atenea Suites, Maandag 3 April 2006
Naast alle ernstige verhalen over het CPE, het Contrat Premier Embauche, het contract voor de eerste indienstneming, waar heel Frankrijk --en de halve wereld-- zich druk over maakt, heb ik sinds de vorige week een badinerende column over dit onderwerp bewaard. Die is van Laurent Greilsamer, met de titel CPE, CPD et CPR. Om even af te haken van Dit Grote Wereldprobleem met Franse Humor.
--"In Frankrijk hebben we het CPD nog niet", begint Greilsamer, "maar het gaat zeker komen, want het is al in de VS, en dus . . . "
Het is daar in de jaren '90 ontstaan als reaktie op klachten --en wetgevingen-- over seksuele onhebbelijkheden op het bedrijf. Je zou het kunnen vertalen als contrat à durée déterminée inédit [tijdelijk, maar nog nooit vertoond]. In de VS heet het 'love contract', maar wij zouden het beter Contrat Première Drague kunnen noemen, CPD. [versiercontract, drague=versieren, katerjacht]
Amerikaanse juristen hebben indertijd een model love contract bedacht, en als je met een van je collega's een stapje verder wil gaan, neem je haar even apart [maar laat de deur zorgvuldig open staan], legt haar je geestelijke toestand voor, en stelt haar zo'n love contract voor. ["Is het OK als ik wat 'ondernemender' ben? Is het OK als ik 'een beetje verder' ga"?, en dergelijke voorstellen.]
Het CPD, zo gaat Greilsamer verder, leidt natuurlijk vaak tot het CPF, contrat premier flirt, of het CPR, contrat premier rapport.
--"Zo gaat dat in de VS", zegt hij tenslotte, en beschrijft nog wat andere folklore die zich omtrent deze onbeschrijfbare kern van het voortbestaan van de mensheid heeft ontwikkeld in deze over-puriteinse --tevens over-juridische-- cultuur. O.a. websites waar bedrogen of teleurgestelde vrouwen hun gram kunnen halen. Als een soort publiek after-sales klachtenbureau, of consumentenbond.
Het is echter niet duidelijk, schrijft hij, of deze CPE-manie [contrat post-échec] binnenkort in Frankrijk zal komen, maar hij stelt voor dat de Amerikanen intussen wèl de positieve kant van het franse CPE gaan zien, het contrat premiére extase. Tot zover deze Franse Humor.
__________________________________
Laurent Greilsamer, CPE, CPD et CPR LE MONDE 27.03.06.pdf in mijn archief ter beschikking
terug eerste dagboekregel

Isla Margarita, Porlamar, Atenea Suites, Dinsdag 4 April 2006
Het is bijzonder moeilijk om de dubbel-dubbele bodems in de berichtgeving de doorgronden. Steeds opnieuw duiken fragmenten op van reeds lang goed gedocumenteerd-tegengesproken leugens. De National Endowment for Democracy, zoals ik 9 maart schreef, financiert deze misinformatie. Ik begin dat soort artikelen te herkennen en zoek dan, soms dezelfde dag in dezelfde krant, naar de wèrkelijke toedracht. El Nacional, méér dan El Universal, laat op de binnenpagina commentaar zien dat de koppen van de eerste pagina relativeert of daaromtrent wat feiten rechtzet. Het lijkt dat El Nacional zich méér dan El Universal schaamt voor die opgedrongen berichtgeving. El Nacional geeft ook steeds de letterlijke citaten van Chávez die op zijn Zondagse "¡Aló, Presidente!" worden gedaan, want dat zijn de eerste die verdraaid worden.
Het is frappant hoe vaak buitenlandse --en binnenlandse-- politici, nadat ze bij Bush op bezoek zijn geweest, uitspraken doen, die enkele pagina's verder in krant op de snijtafel worden gelegd en héél anders in elkaar blijken te zitten. In Het Parool van gisteren, dat Theo mij toestuurde, staat onder de kop "Chávez: Kamp is pion van Amerika":

Isla Margarita, Porlamar, Atenea Suites, Woensdag 5 April 2006
Als geroepen, verscheen er gisteren in NYT een artikel met wat --vermoedelijk betrouwbare-- feiten over Chávez. 'Vermoedelijk' omdat NYT nog een èchte krant is met respect voor feiten, maar je weet nooit.
De Venezolaanse correspondent, Juan Forero, schrijft over de miljarden die Chávez aan "Foreign Allies" geeft, maar kan niet nalaten, wat hier uitentreuren gebeurt, om te wijzen om de binnenlandse onvolmaaktheden'.
Forero laat zien dat voor binnenlandse bestedingen aan 'armoede' dit jaar 10 miljard US$ wordt besteed (vorig jaar 8 milard US$). Dat zijn de projecten voor de lokale initiatieven van de 'endogene ontwikkeling' waarbij o.a. voor de volkscoöperaties waarover ik 4, 5 en 28 mrt schreef.
De olie-inkomsten van Venezuela zijn het vorig jaar met 32% gestegen, en daarvan heeft Chávez 'kadootjes' uitgedeeld variërend van subsidies aan samba-parades in Brazilië [waarover de oppositie niet nalaat lacherig te doen] tot oogchirurgie voor arme Mexicanen, en goedkope huisbrandolie in arme wijken van Maine, New York en Philadelphia. In de Bronx ging het om 40% korting voor 8000 arme bewoners van 75 appartementsgebouwen. In sommige gevallen wordt 200 gallon gratis gegeven. Ondanks zijn sneers op Bush, hebben Chávez en Venezuela daar natuurlijk een goede pers. Dat zet VS-ers aan het denken.
Argentinië heeft hij geholpen om de 9,8 miljard schuldenlast van het IMF af te lossen, waardoor het IMF Kirchner niet meer zo op de huid zit, en Kirchner succesvolle financiële hervormingen heeft kunnen doorvoeren.
Over het totaal van die 'steun aan het buitenland' lopen de schattingen uiteen, want de oppositie heeft er belang bij die te majoreren. Een vrij betrouwbare schatting over 2005 wijst op 3 miljard. Anderen komen op 25 miljard sinds 1999 toen Chávez aan de macht kwam, dat is 3,6 per jaar. Maar de leidende oppositie-partij komt op 16 miljard over die periode.
Dat moet je vergelijken met de krap 2 miljard die de VS uitgeven aan ontwikkelingsprogramma's en drug-oorlog in heel West-Latijns Amerika, èn met de stijgende binnenlandse bestedingen aan ontwikkeling. Maar de buitenlandse ontwikkelingshulp van de VS is 'berucht slecht'.
Chávez is hard op weg een tweede Fidel Castro te worden, een inspirator voor het Latijns-Amerikaanse zelfbewustzijn.
Hij moet echter de andere vergelijkingen met Fidel Castro voordurend van zich afschudden. Hij is *niet* uit op wapengeweld. Hij is *niet* uit op onteigeningen. Maar de lieg- en verdraaicampagnes gaan daar wèl over. Zelfs 'onze' Henk Kamp trapte daar in.
Laten we hopen dat het Chávez lukt deze 'vredige revolutie' vol te houden. Hij kan ieder moment worden afgefloten. Zijn machtsbasis is smal.
________________________________
Chávez, Seeking Foreign Allies, Spends Billions - New York Times.pdf in mijn webarchief.
terug eerste dagboekregel

Isla Margarita, Porlamar, Atenea Suites, Donderdag 6 April 2006
Gabriel García Márquez, een van de grootste latijns-amerikaanse schrijvers van deze tijd, heeft zich uit het publieke leven teruggetrokken, om in alle stilte afscheid te nemen van zijn leven: Hij heeft een ongeneselijke kanker.
Hij heeft een afscheidsbrief aan zijn vrienden geschreven die nu op het Internet circuleert, en aan 'iedereen' wordt doorgestuurd. Het is geen mooi gecomponeerde brief. Het lijkt meer op de laatste notities van zijn opschrijfboekje vóór hij het definitief in de prullebak gooide, of op de kruimels toen hij zijn rugzak voor het laatst uitschudde.
Dat stelt mij in staat er kris-kras uit te citeren. Zijn laatste zin is bijvoorbeeld:

Isla Margarita, Porlamar, Vrijdag 7 April 2006, mijn broer wordt 78, Proficiat!
Toen ik in Januari in Venezuela aankwam, was er paniek onder de Spaanse emigranten: Chávez zou land hebben onteigend; van iemand met een Spaans paspoort nog wel! Er werden vragen gesteld in het parlement van Canarias, want deze 'emigranten' hebben gewoonlijk twee paspoorten en rekenen op steun van het moederland.
Het bleek een storm in een glas water, veroorzaakt door een van die vele leugens en halve waarheden die het goed doen om paniek te zaaien, en het wantrouwen tegen Chávez levendig te houden.
'Iedereen' verwacht van deze 'rode rakker' dat hij zich wel zal gedragen zoals alle 'commies' en het Fidel Castro-model zou volgen: "Eérst onteigenen, en dàn praten we pas". Al die Cubaanse grondeigenaren zitten nu nòg te pruilen in Florida. Zij willen niet 'praten':
--"Eérst onze grond terug!"
Chávez heeft zich vanaf het begin daarvan gedistanciëerd: Het privé bezit wordt gerespecteerd. De Spaanse ambassadeur kwam dan ook terug met de boodschap: 'Géén bewijs van onteigeningen'. Maar het kapitalisme heeft een vijandbeeld nodig, en die geruchtenstroom houdt aan.
Zoals ik Dinsdag schreef, zaaien krantekoppen paniek die in de kleine lettertjes wordt gerelativeerd. Maar 'het gerucht' heeft weer 'een opstoot' gekregen. De krantekop van Maandag, over de bijeenkomst van Zondag bijvoorbeeld, schreeuwt: "Chávez puso la Constitución por encima de la propiedad privada" [Chávez stelde (gisteren) grondwet boven privé bezit].
Als nuchter mens vraag je je af: 'Zou privé bezit dan *niet* door de grondwet worden geregeld? Is privé bezit soms een goddelijk recht?'
Maar dit zei Chávez volgens 'de kleine lettertjes' even verderop letterlijk:
--"Het bolivariaanse socialisme aanvaardt het privé bezit, dat wèl, echter ondergeschikt aan het algemeen belang, en voorzover het niet in conflict komt met nationale wetten en de Grondwet".
En dat begrip 'algemeen belang' is totnutoe heel zorgvuldig gebruikt. Bepaald niet als oppervlakkig excuus of 'slogan' zoals Mugabe in Zimbabwe, of zoals de wilde bedrijfs- en landbezettingen die onder het Fidel Castro-élan in Latijns Amerika hebben plaatsgevonden.
Maar hij zit de grootgrondbezitters wèl achter de broek. Dat ze o.a. met historische eigendomsbewijzen op tafel komen. Daar is in het verleden nooit naar gevraagd. Zondag zei hij publiek tegen één daarvan, Carlos Azpúrua, die er nog steeds niet in geslaagd is met goede papieren op de proppen te komen.
--"Het is mijn schuld niet, mijn beste [mi hermano], en ik heb het voorgevoel dat het je ook niet zal lukken".
Tja, als het 'privé bezit' slechts berust op een grote bek, diefstal, windhandel en 'sprookjes', moet dat dan óók worden gerespecteerd?
terug eerste dagboekregel

Isla Margarita, Porlamar, Atenea Suites, Zaterdag 8 April 2006
De invasie is begonnen. Iedereen had het er over: De invasie van de paasweektoeristen, de Semana Santa. Het hele eiland schijnt dan op z'n kop te staan, en ik werd gewaarschuwd vooral flessenwater in huis te halen, want dat is het eerste wat is uitverkocht.
Ik had mij verwonderd over al die 5-literflessen die in de supermarkten massaal klaarstaan. Al dagenlang. Tjokvol. Onderlangs alle rekken.
--"Juist daarom", was het antwoord, "ze vliegen weg als de invasie is begonnen".
Gisteravond begon de eerste golf, en vandaag verder, zeggen ze.
Woensdagavond de tweede, en Maandag is het afgelopen.
Als een geregisseerd wereldballet. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Isla Margarita, Porlamar, Atenea Suites, Zondag 9 April 2006
Gelukkig niet al te dichtbij --op het strand-- was het vannacht 'feest'. Daar staan een aantal romantische bounty-style hutten met palmbladdaken. Daaronder zijn diverse bars, maar totnutoe was daar alleen op Zondag enig vertier. Gisteren waren de ongebruikte hutten óók ingericht als bar, en vannacht was het 'bonk-bonk' en 'boember-de-boem', want de hogere tonen van deze disco-muziek reikten gelukkig niet zover.
Toen ik vanmorgen ging wandelen, zag ik onstuitbare feestgangers, met koude pilsjes onder handbereik, lodderig naar de zonsopgang staren. De autoradio's op volle sterkte.
Semana Santa noemden wij vroeger "Lijdensweek". Dat klopt.
Moedig kijk ik uit naar het einde. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Isla Margarita, Porlamar, Atenea Suites, Maandag 10 April 2006
Voor vandaaag is aangekondigd dat Chirac en Villepin gezamelijk het CPE zullen terugtrekken en er een heel ander "dispositif " voor in de plaats zullen stellen.
We zullen zien.
Alain Touraine, Les Français ont-ils tort de manifester? in Le Monde van Zaterdag vraagt zich af of de Fransen zich de risée van Europa maken. Noch de regering, noch de oppositie schijnt met realistische voorstellen te kunnen komen. Frankrijk lijkt zich op die manier van Europa te isoleren.
Dat lijkt inderdaad zo, maar wellicht is het heel anders.
Vooralsnog ziet het er naar uit dat die beloofde "betere economie", als gevolg van die hogere flexibilité, vooral ten nadele van de jongeren zal gaan, en de voordelen zeker niet voor grote groepen zullen gelden.
Touraine grijpt terug op een analyse waarover ik ruim een jaar geleden [16.02.2005] heb geschreven naar aanleiding van zijn nieuwe boek 'Un nouveau paradigme: pour comprendre le monde d'aujourd'hui'.
Hij schreef toen: "We komen in een fase dat de economie niet meer zo bepalend zal zijn: Het einde van de economie als het ware".
--"Het eerste paradigma, het politieke, volgens Touraine, speelde tot voor tweehonderd jaar. Toen ging het om orde vs chaos, oorlog vs vrede, de Macht, De Staat, de Republiek, het Volk en de Revolutie. Toen kwam de industriële revolutie en het kapitalisme, die zich hadden bevrijd van de politieke macht en de basis gingen vormen voor de sociale en maatschappelijke organisatie. Toen gold het 'sociaal-economisch' paradigma met zijn sociale klassen ( ... ) Maar aan die tweede fase komt een einde omdat de mondialisatie een complete scheiding van de economie en de andere instituten veroorzaakt". (einde citaat 16.02.2005)
Wat Chirac en Villepin met hand en tand verdedigen --althans tot vandaag-- zijn in die zin de stuiptrekkingen van die dominante 'economie', of achterhoede gevechten.
De achter ons liggende fase noemt Touraine "hypercapitalisme". Die heeft ons vele voordelen gebracht, maar mondde uit in negatieve sociale en culturele effecten. Het vereist een sterke democratische Staat (vandaar dat 'de economie' daar een broertje aan dood heeft) om de eisen van de bevolking recht te doen.
Het is interessant om vanavond in Le Monde te lezen met welk "dispositif" Chirac en Villepin voor de draad komen. Hebben zij zich bekeerd? En zijn zij de herauten van het nieuwe paradigma? Of pakken zij dat achterhoedegevecht aan met nieuwe energie? Nieuwe listen? En nieuwe strategieën? Of zouden de stakers het nieuwe paradigma vertegenwoordigen?
We zullen zien.
________________________________
Alain Touraine, Un nouveau paradigme: pour comprendre le monde d'aujourd'hui (LGF, 7,50 €)
Alain Touraine Les Français ont-ils tort de manifester LE MONDE 07.04.06.pdf in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

Isla Margarita, Porlamar, Atenea Suites, Dinsdag 11 April 2006, Verhuisdag
--"Als hij doorgaat met het volk te provoceren, verklaar ik hem persona non grata en raad ik hem aan zijn koffers te pakken." Dat zei Chávez op de 252e "Aló, Presidente", verleden Zondag.
'Hij' is Willam Brownfield, de VS ambassadeur in Venezuela. Het incident waar het om ging was zijn bezoek aan een baseball-stadium afgelopen Vrijdag. Brownfield komt naar zulke gelegenheden, gedraagt zich provocerend met zijn gewapende lijfwacht, en deelt kadootjes uit. Het gaat om handschoenen, en andere nuttigheden van die sport. Hij wordt lang niet altijd hartelijk ontvangen. Integendeel, Vrijdag werd hij uitgejouwd en met tomaten bekogeld.
Dat was voor de spreekbuis van Condoleezza Rice metéén aanleiding voor een waarschuwing dat --als zoiets wéér zou gebeuren-- de Venezolaanse ambassadeur in de VS, Bernardo Álvarez, reisbeperkingen zouden worden opgelegd.
Álvarez reist namelijk óók rond en deelt kadootjes uit, met name goedkope of gratis huisbrandolie aan arme bevolkingsgroepen. [zie 5 april]. Hij doet dit echter, zoals Chávez Zondag uitlegde, in overleg met de lokale overheden, en gedraagt zich zodoende conform het Verdrag van Genève. Brownfield, daarentegen, vindt dat hij het recht heeft te gaan-en-staan waar hij wil, en hij doet dat dan ook. Meestal provocerend.
De VS hebben er belang bij dat er 'rommeligheid' is bij de grote olieleveranciers, en doen alles om dat te bevorderen, onderwijl de schijn ophoudend het tegendeel na te streven. Dat helpt 'straks' om het land te bezetten, zoals dat met Irak is gebeurd, en nu met Iran aan de gang is. Geen leugen is te groot om dat de bewerkstelligen.
Daarbij hoort de belachelijke suggestie dat Venezuela de Nederlandse Antillen zou willen veroveren waar 'onze' Henk Kamp zelfs intrapte [vermoedelijk niet zo onschuldig als het lijkt, hij is deel van de 'propaganda', zie 4 en 5 april en Het Parool van 3 april] Het omgekeerde is eerder het geval. Na Irak en Iran is Venezuela aan de beurt.
Zo'n machtige en opdringerige buurman doet mij denken aan NL vóór 1940. NL werd beschuldigd van grensincidenten, en zat vol met a.s. collobarateurs in de vorm van NSB-ers. Hier lopen er ook genoeg rond die een VS-bezetting zouden toejuichen.
Het 'andere' verslag in dezelfde krant liegt er niet om. Armando Durán, in La guerra en todos los frentes vaart uit tegen Chávez die --als een rechtlijnig denkende militair-- alsmaar vijanden zou zien, en nèt als Napoleon (sic!) en Hitler (sic!) op teveel fronten tegelijk vecht.
--"Spookbeelden", vindt de schrijver, "laten we vooral goede maatjes blijven met de VS".
Wat is het is moeilijk dit allemaal te decoderen.
terug eerste dagboekregel

Isla Margarita, Porlamar, Woensdag 12 April 2006
Ik ben verhuisd. Ik woon bij Señora Alba. Sterker, ik woon in haar eigen appartementje, want met de Semana Santa had ze alles verhuurd. Zij slaapt nu in het appartementje van haar moeder. Behelpen!
Het zijn 'inpandige' appartementen: Géén venster naar buiten, laat staan uitzicht. Het is daarom wat bedompt, maar de airco houdt de schijn op van frisheid.
De betere appartementjes zijn op de eerste étage. Dat zijn er vijf. Voor gasten. Daar is uitzicht, en rechtstreekse ventilatie. Zodra een gast vertrekt, verhuis ik naar boven. Wellicht Zondag. Zolang dus behelpen!
Gelukkig nog maar twaalf dagen tot "foetsie-foetsie Venezuela!!" (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Isla Margarita, Porlamar, Witte Donderdag 13 April 2006
Ik werd op mijn wenken bediend. Ik kende het gerucht, maar ik had geen specifieke bron bij de hand toen ik eergisteren schreef dat, na Irak en Iran, Venezuela aan de beurt is. Het 'gerucht' wilde dat Chávez nucleaire ambities had, en dat Venezuela op het wensenlijstje van de VS-havikken stond. Irak was mislukt, maar sinds het memo van Bush aan Blair is uitgelekt dat hij in ieder geval, ook al zouden de VN-onderzoekers met lege handen terugkomen, Irak zou aanvallen, weten we dat geruchten voldoende zijn voor deze havikken. En geruchten maken ze zelf.
Het 'gerucht' is nu weer een stapje verder, want Washington Times wist eergisteren te melden dat 'hoge regeringsfunctionarissen' hebben bevestigd dat Chávez contacten onderhoudt met Iran om (1) samen militaire oefeningen te doen, en om (2) uranium van Iran te kopen. Bovendien is Hamas in gesprek met Caracas om fondsen te krijgen voor zijn nieuwe regering. Kortom, Chávez hoort bij de "as van het kwaad", en zal zeker "God's Toorn" oproepen in het persoon van zeuntje Bush.
Er zijn mensen met gezond verstand die dit soort geruchten lacherig van de hand wijzen: "Die leugen-truc heeft hij één keer uitgehaald, het zal hem geen tweede keer lukken. Dit is gewoon tè doorzichtig. Zo'n expeditie krijgt hij er nóóit door".
Deze overweging was voor Paul Krugman de vorige week in New York Times aanleiding eens grondig op een rijtje te zetten welke informatie ter beschikking is. Ik heb dat artikel helaas niet apart gehouden, maar ik zal het alsnog opzoeken, en in mijn webarchief ter beschikking stellen.
Krugman is er helemaal niet zo zeker van dat Bush het niet nòg een keer zal lappen, en dat hij goed kans maakt dat het hem nog lukt ook.
Allereerst is er de persoonlijke motivatie --en die van zijn bentgenoten-- om het 'foutje' van Irak goed te maken. En verder zijn er grote groepen Amerikanen die de oorlog nog niet voldoende zat zijn. Die zouden Bush willen steunen het nog één keer te proberen om 'met alle macht' hun gezicht tegenover de wereld te redden. [Althans wat zij denken dat de wereld van hun denkt].
Het zou het verkiezingsresultaat naar Bush kunnen ombuigen. Zeuntje Bush zou tegen pappie Bush, die hem had afgeraden aan 'Irak' te beginnen, eens "Lekker puh!" kunnen zeggen.
Deze bevlogen regering, met zijn 'goddelijke missie', zo maakt Krugman plausibel, is daar diepgaand mee bezig. Laten we dit niet lacherig afdoen. Hij is in staat ons dat wéér te lappen. Opletten dus.
Deze 'goddelijke missionarissen' vinden dat de VS het 'goddelijk recht' hebben alle olievoorraden naar zich toe te halen. Precies zoals de Spaanse Koningen dat hadden om het Zuid-Amerikaanse goud naar Europa te slepen. Allemaal 'goddelijke rechten'. Héél gevaarlijk.
terug eerste dagboekregel

Isla Margarita, Porlamar, Goede Vrijdag 14 April 2006
Het artikel van Paul Krugman, waar ik gisteren over schreef, heb ik teruggevonden en op mijn webarchief gezet. Het heet "Yes He Would".
Het is het antwoord op de veelgehoorde opmerking --"But he wouldn't do that"-- tijdens de aanloop van de Irak-oorlog. De opmerking werd gemaakt vanuit het vertrouwen dat een president het Amerikaanse volk niet zódanig zou bedriegen.
Bush --en zijn bentgenoten-- gebruikten het ook om critici de mond te snoeren: "Hoe kun jij zó slecht denken over onze president".
Intussen weten we dat hij het wél heeft gedaan. Dat hij bewust het Amerikaanse volk heeft belogen en bedrogen. Daarvoor is ruimschoots evidentie.
En nu horen we wéér die opmerking. Nu gaat het wéér over een oorlog --een bombardement voorlopig-- tegen Iran.
Krugman maakt aan de hand van een aantal recente uitspraken van hoge regeringsfunctionarissen duidelijk dat hetzelfde scenario van beschuldigingen en ontkenningen wordt gehanteerd als de vorige keer. Ook de samenhang --toen èn nu-- met mogelijke verkiezingsuitslagen komt aan de orde. Alles moet op alles worden gezet om te voorkomen dat de Democraten in November de meerderheid in het congres krijgen en dat straffe parlementaire onderzoekingen naar het gedrag van de Bush-regering worden ondernomen. Als hij tegen die tijd weer een "noodzakelijke" oorlog op zijn naam heeft staan, is die kans geringer. Bovendien kan hij met een "succesvolle" oorlog, zijn oude oorlog "goedmaken".
Dit lijkt vergezocht, maar gegeven de combinatie van roekeloosheid en oneerlijkheid van Bush moeten we gewoon aannemen dat hij dáár op uit is. Dat hij de Amerikanen dat kunstje wéér zal flikken.
--"Yes, he would", schrijft Krugman.
--"Gaan we nu wéér een tenen-krommende zomer tegemoet?"
--"Zal hij die Amerikanen wéér weten te bedriegen?"
Het lijkt wel een soap.
_________________________________________
Paul Krugman, Yes He Would, NYT, apr 10, 2006.pdf in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

Isla Margarita, Porlamar (Venezuela), Paaszaterdag 15 April 2006, mijn zus Tini jarig!
Een paar weken geleden zag ik --op een Zondag-- een boek in een étalage, maar toen ik het de andere dag wilde kopen was het 'uitverkocht'. Pas een paar dagen geleden kwam er nieuwe voorraad van deze onverwachte 'bestseller'. Het boek is van Maart 2006.
Het heet "Chávez es derrotable" [Chávez is verslaanbaar], met als ondertitel 'een nuchtere analyse'. Het is van een jonge (1979) journalist, Pedro Pablo Peñaloza, en wordt gepresenteerd als een aanzet voor een strategie van de oppositie om Chávez te verslaan. Het is inmiddels duidelijk geworden --althans voor een intelligente voorhoede-- dat Chávez *niet* met 'boe'-roepen of negeren van zijn plaats valt te branden.
Het eerste wat Peñaloza doet is aantonen dat Chávez héél goed de sociaal-demografische statistieken bijhoudt --'hij is daarin een mééster!'-- en dat hij niet-welgevallige populariteits-enquêtes *niet* naast zich neerlegt of ontkent, maar na grondige studie er zijn voordeel uit haalt. Van een bedreiging maakt hij een 'kans'. 'Daar kan de oppositie nog van leren', roept Peñaloza herhaaldelijk.
Ik heb pas een paar hoofdstukken gelezen, en ik begin een beetje te begrijpen waarom de coupe van 2002 mislukte. De details worden nu toevallig van dag tot dag op TV gereconstrueerd want het begon 11 April. Het boek van Peñaloza geeft mij de cijfermatige achtergronden. Zonder dát is het onbegrijpelijk hoe een spontane volkbeweging op gang kon komen die de coupe-plegers schielijk deed besluiten om Chávez vrij te laten, en hem zijn presidentiële macht terug te geven.
'Niemand' had door dat tot de jaren '80 de midden- en de hogere klasse 28% omvatte, en nu nog 4%. Onder de armoede-grens zaten toen 34%, nu 60%, en de geschoolde arbeidersklasse liep terug van 40% naar 23%.
De stem vóór Chávez is een duidelijke klasse-stem. Van de 30% van de bevolking die niet arm is, noch zich arm voelt, is 80% negatief over Chávez, en 20% positief. Voor de overigen is het vrijwel omgekeerd: 70% positief en 30% negatief.
Daar ligt --overigens-- voor Peñaloza een aangrijpingspunt voor de oppositie. Die 30% armen-tevens-ontevredenen komen voort uit tè hooggespannen verwachtingen. Weliswaar blijken de armen 30% reële inkomensvooruitgang te hebben geboekt [maar zijn nog steeds 'arm' statistisch gezien].
Velen zijn wakkergeschud, maar vooralsnog weinigen genieten van de 'missiones' en andere activiteiten aan de basis op het platteland. Er is hóóp, maar ook valse hoop. Als de oppositie dáár wat aan zou doen?
__________________________________
Peñaloza, Pedro Pablo, Chávez es derrotable, Ediciones Dulia, Caracas, Maart 2006, ISBN 980 6933 03 6
terug eerste dagboekregel

Isla Margarita, Porlamar (Venezuela), Paaszondag 16 April 2006
Bij zoveel hooggespannen verwachtingen, schreef ik gisteren, is er natuurlijk veel ontevredenheid, want er is veel onvervulde hoop. Zou de oppositie dáár wat mee kunnen?
Inderdaad, dat is precies wat dag-dagelijks gebeurt in de kranten: Alsmaar verhalen over wat Chávez *niet* kan, maar wèl belooft. Of wat-nog-steeds-niet-deugt-in-dit-land. Dat is heel misleidend, en geeft de indruk dat Chávez met een vingerknip kan worden weggejaagd.
Dat is wat ik óók dacht. Ondanks het vele goeds wat ik zag. Vooral aan de basis zag ik desondanks diepgeworteld enthousiasme. Maar Peñaloza (zie gisteren) toont aan dat dit soort 'diskwalificeren' niet werkt.
Hij analyseert daarvoor oudere campagnes --ook regionale en lokale-- die er op uit waren Chávez te verslaan. Hij interviewt campagne-leiders en lijsttrekkers. Allemaal vol vertrouwen dat het zou kunnen, ondanks het gegroeide odium dat Chávez 'onverslaanbaar' is. Dat maakt de titel van het boek zo 'pikant'.
Maar toch verloren ze tegen Chávez. Peñaloza ontmaskert de 'rechtpraterige' redenen van die mislukkingen, en wijst op fundamentele fouten, van de strategie, van de onderliggende analyse van de toestand, en van de 'onbedoelde' effecten op de tegenstanders.
Al die akties van de oppositie wekten namelijk óók de indruk dat het ging om 'terug naar vroeger'. Dat klinkt goed in 'eigen parochie', maar raakt precies aan wat Chávez voorgoed in de Venezuelaanse politiek heeft achtergelaten: "Dit immens rijke land kán en móet veel doen aan de armoede". Hij heeft daarvan --voorlopig-- het patent. Dat is het geheim van de stille, langzame, maar gestadige, Bolivariaanse Revolutie. De oppositie komt niet aan de bak --en een verdeelde oppositie al helemáál niet-- als ze de armoede marginaliseren in hun politiek. Zo liggen de kaarten.
Peñaloza interviewde kopstukken en analysten van de oppositie: partijdige en niet-zo-partijdige. Hij doet ook zijn eigen 'huiswerk': Nuchtere analyse van opinie-peilingen en sociaal-demografische ontwikkelingen. De meest-gehoorde conclusie is: Met Chávez is de manier van regeren totáál veranderd.
Als de oppositie hem wil verslaan, moeten ze "heel anders" regeren. Peñaloza geeft aanzetten voor vernieuwend denken. Dat vereist een lange weg van inzichtverandering bij "rechts", en "eenheid" in het nieuwe aanbod. Zover is het nog lang niet. Vooralsnog moet worden afgerekend met het oude rechtse denken.
Als Chávez zich, bijvoorbeeld, zou ontpoppen als een autocratische en kwaadaardige dictator, dan zouden er weer heel andere kansen komen. Dat probeert men hem ook aan te wrijven, maar dat lukt niet zo best, want het vindt niet voldoende grond in de realiteit van zijn gedrag.
terug eerste dagboekregel

Isla Margarita, Porlamar (Venezuela), Paasmaandag 17 April 2006
Het is nog vroeg. Het is doodstil in huis. Dat laatste is niet zo vanzelfsprekend, want normaal ronken hier een half dozijn airco's; van ieder appartementje één. Ik geniet van de stilte.
De stroom is uitgevallen. De zoveelste keer gedurende de paar dagen dat ik hier ben. Met die knutsel-verbindingen en de openliggende bedrading is het verbazingwekkend dat het niet vaker gebeurt.
De andere verbazing is dat mijn inpandige appartementje nu betrekkelijk koel is. De koele ochtendlucht wordt niet verpest door de warme uitblazingen van de overige airco's.
De electriciën is zojuist gearriveerd; het lawaai zal zó wel weer beginnen. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Isla Margarita, Porlamar (Venezuela), Dinsdag 18 April 2006
Ik ben verhuisd. Ik zit nu op de bovenétage. De Semana Santa-gasten zijn vertrokken. Het eerste wat mij opviel was de koele ochtendlucht. Daar had ik gisteren al mee kennis gemaakt, omdat de stroom vrijwel de hele nacht was uitgevallen, en mijn inpandige appartementje niet meer verpest werd door warme uitblazingen.
Vanaf het dakterras heb ik uitzicht op de structuur van deze wijk waar oorspronkelijk --verspreid in een soort duingebied-- min of meer idyllische huisjes en pensions lagen. Later kwam het haakse autowegenpatroon dat nu wordt ingevuld met hoogbouw en andere reusachtigheden. Je kunt nog nèt zien hoe het was. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Isla Margarita, Porlamar (Venezuela), Woensdag 19 April 2006
Gisteren heb ik Pampatar bezocht op mijn ochtendwandeling. Dat was de oorspronkelijke haven van Isla Margarita, nu vissersdorp. Er staat een prachtig gerestaureerd fort uit 1663 om deze oudste doorvoerhaven te verdedigen.
In 1626 hadden Hollandse 'zeerovers' het eiland 'beroofd', en dat was niet de bedoeling van de Spaanse Koningen, want zij hadden de 'goddelijke rechten' in dat werelddeel. Dus toch maar een fort gebouwd.
Het heeft vier bolwerken en een droge gracht. Het heeft ook een kustbatterij met twaalf kanons uit de 18e eeuw die nog steeds niet zijn weggeroest. Het was een uur lopen, helemaal langs het strand. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Isla Margarita, Porlamar (Venezuela), Donderdag 20 April 2006
De zon staat hier om 1220 precies in het 'zuiden'. Dat moest ik afleiden uit zorgvuldige waarneming van de schaduwen van lantaarnpalen.
Maar wanneer gaat de zon van Zuid naar Noord? 23 Maart stond ze boven de evenaar. Dat is 28 dagen geleden. Wij zitten op 11 graden Noord.
Wanneer precies?
Het werd een brein-'open'-breker. Ik moest mijn oude 'gonio' opfrissen. Krak-krak-krak. Op zoek naar ouderwetse sinus-tabellen ontdekte ik de scientific calculator van mijn Windows. Bijvoorbeeld.
Zo zit het: Vandaag arriveert ze op 10° 50', morgen op 11° 10'.
Ik zal er een leuke foto van maken. Precies om 1220. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Isla Margarita, Porlamar (Venezuela), Vrijdag 21 April 2006
De etikettering van verpakte etenswaren is een mengelmoes van VS- en Euro-tradities, en 'eigen kweek'. Soms ook lachwekkend.
Zo staat op alle flessenwater een etiket dat nogal 'officiëel' en 'Europees' aandoet, met
     "0 calorieën, 0% vet, 0% zout, 0% koolhydraten, 0% eiwitten".
De gebruikelijke Europese beschrijving van de mineralen die er wèl in zitten, ontbreekt meestal.
De leukste etiket staat op de spijsolie van het merk "Vatel":
     Ingrediënten: zonnebloempitolie en/of katoenzaadolie en/of soya-olie
     en/of sesamzaadolie en/of pinda-olie en/of palmolie en/of raapolie.
Kortom, ieder partijtje olie dat deze fabrikant op de kop kan tikken is OK. En de Venezolanen slikken het! Nou-en-of! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Isla Margarita, Porlamar (Venezuela), Zaterdag 22 April 2006
Voor de oplettende wandelaar is het duidelijk als de zon precies vertikaal staat. Moeilijker is het zó op een foto te krijgen dat je het inééns ziet.
Het vorig jaar, in Iquique, maakte ik een geslaagde foto van een palmboomtje. Ook maakte ik een foto van een hoekhuis met de schaduwen van de dakgoot aan beide kanten even breed.
Dat was níet zo sprekend.
Nu had ik het geluk een inspringende hoek van een ruw gepleisterde muur aan te treffen: Er was strijklicht op de haaks op elkaar staande muren.
De foto zit nog op het rolletje. Geduldig afwachten dus. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Isla Margarita, Porlamar (Venezuela), Zondag 23 April 2006
Ziezo, eindelijk is het nog maar één nachtje slapen. Het was een beetje uitzitten van de tijd. Echt kontakt met Venezuela heb ik niet meer gekregen. Ik heb wèl aardige mensen ontmoet, en wat Chávez betreft had ik gelukkig het interessante boek van Peñaloza [zie 15 en 16 april].
Mijn prioriteit was véél wandelen, en goed voor mijn conditie zorgen. Het herstel is merkbaar. Alleen die concentratiestoornissen zijn taaier dan ik dacht.
Mijn actuele foto's kon ik niet publiceren --ik heb ze zèlf niet-eens gezien!-- maar ik amuseerde mij met nostalgische terugblikken op Mérida op mijn Spaanse en Franse blog. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Isla Margarita, Porlamar (Venezuela), Maandag 24 April 2006, vertrekdag
Ziezo, alles staat ingepakt, alleen de computer nog. Het is zes uur. Ik heb nog een uur vóór de taxi naar het vliegveld. Om kwart voor negen een korte vlucht naar Caracas, en dáár een lange dag wachten tot mijn vertrek naar Madrid om 1700. Non-stop.
Morgenvroeg aansluitend naar Brussel, waar Ghislaine mij staat op te wachten. Dat wordt 'feest' na vijf maanden!!
Gisteren heb ik nog een tochtje over dit deel van het eiland gemaakt, en daarna een afscheidsetentje met kennissen; buitenlanders, net als ik.
Ik houd het hier voor gezien.
Dus, Isla Margarita, vaarwel! Zoek een andere toerist. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Madrid, Barajas, Dindag 25 April 2006, 1035MET
Ik baal dat het een lieve lust is. Volgens mijn eigen klok is het nog half vijf in de morgen, en volgens diezelfde klok kwam ik hier aan om half drie vannacht. Van nachtrust is dus niet veel gekomen, en ik hoopte tussen Madrid en Brussel nog wat slaap in te halen.
Ondanks de vertraging --maar wèl met hollen-- zou ik de vlucht naar Brussel van 0910 nog hebben gehaald, maar toen ik ter plekke kwam,werd die opeens drie uur uitgesteld, en even later geannuleerd.
Toen begon het èchte gezeik pas. De verschillende help-balies stuurden mij naar beide uiteinden van deze nieuwe hal voor een alternatieve vlucht. Daar klopte geen donder van, want één vlucht bestond niet, en de andere was intussen weg. En ik maar verwachtingsvol hollen.
Per slot wacht ik nu op een vlucht van 1250. Dus nog dik twee uur. Ik vertrek dus een uur later dan ik in Brussel had willen zijn.
Ik zit hier in een nieuwe hal van Barajas. Je moet er met een treintje heen. Ondergronds en automatisch. Met dubbele schuifduren. Zoiets als een 'horizontale lift'. Lille heeft dat al wat jaartjes.
Maar de nieuwe hal heeft voorzieningen-in-opbouw. Géén VIP-ruimte om even veilig te dommelen. Géén I-café.
Zo, die gram ben ik kwijt. Misschien dan ik nu nog wat kan dommelen in een gewone stoel.
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, NL, Woensdag 26 April 2006
Gisteren haalde Ghislaine mij af in Zaventem. De vertraging vergaten we snel. We reden door een landschap met fruitbloesem en zon. Zo'n Nederlands-Belgische Aprildag had ik lang niet meegemaakt. Na een kort slaapje was ik klaar-klaar wakker, en vanmorgen sliep is als een blok een gat in de dag. De jet lag heeft toegeslagen. Daarna gingen we éérst sjoppen, dat hoort bij ons ritueel.
Ik schrijf dit stukje dus laat in de middag. Héél ongebruikelijk. Morgen moet ik op-en-af naar Parijs. Vervelend, maar onvermijdelijk. Dat ga ik dadelijk regelen. En ook wie ik verder nog kan ontmoeten de resterende dagen. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Parijs, Gare du Nord, Donderdag 27 April 2006
De missie is geslaagd. Ik zit in de Thalys van 1625, want ik heb mijn kaartje voor die van 1725 kunnen ruilen. We vertrekken zó. Vanmorgen vertrok ik een uur later dan bedoeld, vanavond een uur eerder.
Ik vier de goede afloop van een slecht begin. Vanmorgen moest ik mij om zes uur wreed laten wekken met twee wekkers. De jet lag achtervolgt mij nog steeds, en ik had tot tegen vier uur klaar-klaar-wakker gelegen. Vandaar die twee wekkers. Op een meer natuurlijke wijze zou ik vóór vijven fris wakker zijn geworden. Zodoende begon ik mijn dag als een zombie. Geen wonder dat ik in Brussel de Zuidstatie niet kon vinden en "een beetje verdwaalde" omdat ik een verkeerde tunnel in was gereden.
Dat leed is nu gelukkig geleden. Met de menusier heb ik een goede afspraak kunnen maken. Ik vreesde het ergste. Maar met wat creativiteit bleef het openbreken van die fraaie betimmering beperkt, en kunnen de loodgieters overal bij om het lek te zoeken. Ik heb meteen een afspraak gemaakt over de prijs, en een voorschot betaald.
Voorlopig is die zaak "af". Terug naar de orde van de dag, en mijn jet lag uitzieken.
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, NL, Vrijdag 28 April 2006
Dromend dwaalde ik vannacht door tijd en ruimte zonder enig houvast. Het was de afbeelding van mijn jet lag en van mijn twee zwerftochten door Brussel, want gisteravond deed ik er een uur over om op De Ring te komen. [Ik moest aan Dwaallichtjes van Elsschot denken, maar dat was in Antwerpen.]
Maar voor het éérst sliep ik de kernuren van de nacht. Als een blok!
Toen ik uitgeslapen wakker werd --om vijf uur, mijn normale tijd en conditie-- bleef ik 'toch maar even liggen'. Toen was het opeens acht uur.
Ik denk dat ik de jet lag heb ingehaald. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, NL, Zaterdag 29 April 2006
Vandaag is het nep-koninginnedag in NL. De klassieke vrije-markt "kan ècht niet" op Zondag in dit --nog steeds-- christelijke land. Daarom vandaag. Ik had er foto's van willen nemen, en óók van de kersenbloesem hier in de wijk, maar het is opeens betrokken, en het druilt.
Gisteren dronk ik thee bij buurvrouw-vriendin Yvonne die mij met foto's en gedichtjes al jaren op de hoogte houdt van de flora van de wijk. Samen keken we naar haar rose-bloemige straat.
Morgen ga ik naar Utrecht om Martine en de kleindochters op te halen voor een boswandeling in het Brabantse. Hopelijk zonder druilen. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, NL, Zondag 30 April 2006
Gisteravond brachten we door in een restaurant aan een van die traag stromende rivieren van de Bommelerwaard, niet ver van Zaltbommel. Ik genoot van het late avondlicht, het vergezicht, en de trage schemering over het weidelandschap. Het kontrast kon met het Amazonegebied kon niet groter zijn. Alleen dat trage stromen was de overeenkomst, maar dat was meer weten dan zien.
Natuurlijk is het daar ook vele kilometers ver vlak. Water en aarde liggen er óók op gelijke hoogte. Hier bekeken we het landschap vanuit dijkhoogte en hadden vergezichten. Dáár vanuit een bootje, en je kijkt op tegen hoge groene muren. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek van April 2006