Eindhoven, NL, Maandag 1 Mei 2006
Het is alweer de laatste dag van mijn blitz-bezoek aan NL.
Ik kijk terug v��r ik ga afronden, inpakken, en mijn laatste dag met Ghislaine ga doorbrengen.
NL was vriendelijk, zonnig en bloesemrijk. Zo zal ik het onthouden. Het was groen, en heel erg 'voorjaar'. Zeker geen zomer, winter of herfst.
Zo zal ik het onthouden als ik weer in een van die bijna seizoenloze zonlanden ben, en als ik verlang naar de sfeer van herfststormen, of van verse sneeuw op een doodstille ochtend als de vlokken nog vallen. Als het verlangen om 'te zijn waar ik niet ben' toeslaat. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Madrid, Barajas, Dinsdag 2 Mei 2006, 1100MET, reisdag
Alleen om mijn aanwezigheid te notuleren in dezelfde hal waar ik de vorige week zo verwachtingsvol --maar totaal nutteloos-- heen en weer holde. Geen schrijflusten.
San Sebastián de La Gomera, dezelfde dag, 2100GMT
Nog steeds geen schrijflusten. Ik meld mijn goede gezondheid, mijn aankomst zonder vertraging, en het gelukkige aantreffen van Ignacio en Margarita op de kade om 1800 om mij af te halen. Nu kneuter ik wat in mijn huisje om mijn draai weer te krijgen. Het schemert, ik ben nog wat rusteloos, maar ik kon beter naar bed gaan. Morgen verder. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 3 Mei 2006
'Geen schrijflusten', schreef ik gisteren, wat was er aan de hand?
Allereerst wilde ik het boek over Chávez uitlezen [zie 15 en 16 april], maar de Sudoku's die ik aantrof fascineerden mij meer. De drie van De Standaard, die ik in Brussel kocht, waren in opklimmende moeilijkheidsgraad. Leuk, en alledrie haalbaar met de "potlood+stuf-methode". Sinds ik een computerprogramma daarvoor heb, kom ik in aanraking met een categorie die alleen met een computer kan worden opgelost. Per saldo vind ik dat heel saai, en ik gebruik dat programma alleen als rugdekking voor als ik er niet uit kom.
Maar sinds de vorige week heb ik heel andere ervaringen. Op de terugweg van Caracas, en toen de andere dag verder naar Brussel, kreeg ik twee keer het IBERIA-krantje met telkens twee Sudoku's: Een voor 'principiantes' en een voor 'expertos'. Alleen die eerste voor 'beginnelingen' lukte mij, maar in die andere drie liep ik volledig vast; ook na herhaalde pogingen. Reden genoeg om mijn computer aan het werk te zetten.
En wat blijkt? Ze zijn 'onoplosbaar', dwz, ze hebben meer dan ��n oplossing. Mijn computer meldde 'invalid' en gaf het aantal oplossingen, resp 'too many to count', 6, 667, 3 en 689. Met mijn "potlood+stuf-methode" kon ik toen gemakkelijk meerdere 'goede' oplossingen genereren. In de oplossingen, die in het IBERIA-krantje --dezelfde dag-- in een klein hoekje staan, trof ik ��k nogal wat ongerechtigheden.
Kortom, IBERIA heeft een "klojo" ingehuurd, en het valt niet op omdat zo'n blad geen lezerskring heeft die feed back geeft. Ik had al een gedocumenteerd concept gereed voor een 'leuke' brief aan de redaktie, maar de prioriteiten in mijn NLse dagen lagen zodanig dat het concept in de prullemand moest verdwijnen.
Toen ik het IBERIA-krantje van gisteren in handen kreeg, was ik natuurlijk nieuwsgierig, en verdwenen mijn 'schrijflusten'. Inderdaad, die voor beginnelingen gaf mij tw�� oplossingen [de computer vond er drie], en die voor 'experts' zou er 689 hebben. Dat heb ik niet nageteld.
De Sudoku-puzzle is eigenlijk heel 'kunstmatig'. Dat magische 9x9 vierkant heeft miljoenen oplossingen; alleen bij bepaalde constellaties van de startgegevens komt er ��n oplossing uit. Dat is de kunst van de puzzle-maker. Er bestaat een afspraak daarover binnen het Sudoku-wereldje, maar die "klojo" van IBERIA houdt zich daar niet aan, en wij, argeloze consumenten, zijn het slachtoffer. De consumentenbond zou er werk van moeten maken, of er zou een ombudsman voor Sudoku's moeten komen. Zo is het maar net! Dat kán toch niet?
__________________________________
Programma gratis op http://www.angusj.com/Sudoku [710KB Sudoku_setup.exe]
Over mijn Sudoku ervaringen schreef ik eerder 26-29 sep, 28 okt, en 10 dec 2005.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 4 Mei 2006
Vandaag is een luierdag geworden. Dat was niet het plan: Het gebeurde.
Ik begon met de foto's van de laatste weken, toen mijn digitale camera stuk was. Toen de post, waarvan enkele stukken zelfs interessant. Toen moest ik hoognodig even rusten. Enzovoorts.
Nu vind ik 50 woorden m��r dan welletjes. (50 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 5 Mei 2006
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 6 Mei 2006
De malaise duurt voort.
--"Wat je niet kunt bestrijden, moet je beschrijven", is dan mijn reaktie.
Inderdaad, bij nadere beschouwing is het helemaal niet zo'n 'malaise' in de slechte zin van het woord. Ik ben niet depressief, en ook niet ziek, of 'onverklaarbaar moe'; wat ook een ziektesymptoom is.
Mijn belangstelling voor de omgeving is niet verminderd, maar ik zou het wel 'micro-omgeving' moeten noemen. Ik ga eens extra in bad, was mijn kleren, en op mijn wandeling maakte ik foto's van bloemetjes in plaats van stevig door te marcheren, en van de vergezichten te genieten.
Hoe noem je zoiets? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 7 Mei 2006
Ghislaine stuurde mij een lijstje wat ze kort daarv��r had opgepikt, maar wat verder van onbekende herkomst is. (Wie-oh-wie weet het?)
Het zal wel uit een van die vele geschriften komen die liefde proberen uit te leggen. Dat is een onmogelijke taak, maar in de hulpeloze pogingen om het tóch te doen, schuilt hier en daar een juweeltje wat je aan het 'denken' zet. En als je er dan niet teveel over 'denkt', heb je goed kans dat je een stapje verder komt.
Dit 'lijstje', dat wordt aangeboden onder de titel 'liefdestaal', zou je aan het 'denken' kunnen zetten:
       -- dienstbaarheid, dingen doen voor anderen
       -- kwaliteitstijd geven, tijd voor jezelf, kwaliteit voor je werk, doelen hebben.
       -- fysieke aanraking, seksueel, niet seksueel, omarmen, intiem zijn, nabijheid geven.
       -- kadootjes, ontvangen, waarderen, bedanken, geven, onzelfzuchtig zijn.
       -- woorden, waardering, steun hulp, attente woorden.
Ik word onweerstaanbaar herinnerd aan de teksten van Nand Cuvelier die als geen ander pogingen deed om wat zich tussen personen afspeelt in kaart te brengen zonder zich tot 'denken' te beperken.
D��rbordurend op het bovenstaande 'nabijheid geven' --ik beperk mij bewust tot ��n juweeltje-- citeer ik twee fragmenten waarin Cuvelier op een poëtische manier het geven en het ontvangen van 'nabijheid' onder woorden tracht te brengen. Hier is hij de gever:
       Ik ga naar mensen toe, niet naar een bos of de kust.
       ( ... )
       Dit éne vervult me geheel: mijn eigen tegenwoordigheid
       is het broze en voorname geschenk dat ik heb.
       Mijn bijzijn bij de ander: het begin van alles. [Uit: "Geef het Bijzijn"]
Hier is hij de ontvanger:
       Ik laat mijn ik, die kleine tiran in mij,
       afvloeien naar de grond waarop ik sta,
       om de Ander, die komt, volop aanwezig te laten zijn.
       Mijn schouders worden breder, mijn armen verlengen zich,
       mijn handen deinen uit om jou te wiegen.[Uit: "Neem het Bijzijn"]
Ik wil maar zeggen, bij kwaliteitsgéven hoort kwaliteitsontvàngen. Loop het lijstje van Ghislaine maar eens na met die gedachte. Dan zie je dubbel zoveel juweeltjes die je aan het 'denken' zetten.
___________________________
Cuvelier, F., De stad van Axen, gids bij menselijke relaties, Pelckmans 1998, ISBN 9028902058
Mijn boeksignalering (2000) staat op www.van-eyk.net/gerard/biblio/axenxxxx.htm
De volledige tekst van "Geef het Bijzijn" noteerde ik 3 juli 2004 in dit dagboek.
De 36 strofen, waarmee Cuvelier in zijn boek op een poëtische manier "relatiesituaties" samenvat, kan ik op verzoek aan liefhebbers toesturen.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 8 Mei 2006
Samen met Ghislaine lees ik iedere dag een stukje van Krishnamurti. Zijn Book Of Life heeft een-stukje-voor-iedere-dag. Soms is het onbegrijpelijk, en altijd moet je puzzelen om zijn eigenwijze taalgebruik te begrijpen. Maar ja, wat wil je, als je het onzegbare probeert te zeggen?
Ghislaine commentariëerde eens dat hij zo meditatief is dat hij versmelt met zijn waarnemingsobject:
--'Is er dan nog een waarnemer', vroeg ze.
Het stukje van vandaag geeft misschien een antwoord. In elk geval is het een na-'denker'-tje.
Ik heb het proberen te vertalen:

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 9 Mei 2006
Gisteravond kwam ik terecht in een stukje volkstoneel van een bijzondere soort. Misschien was ik er wel speciaal gevoelig voor sinds ik in Venezuela kennismaakte met eerste, tweede en derde generatie emigranten, want dat speelde een grote rol in dit stuk: Herinneringen aan vroeger. Jong geëmigreerde kinderen die confuus raken van de verhalen van hun ouders tegenover de realiteit waarin ze opgroeiden, en nu niet meer weten wat-bij-wat hoort. Of kleinkinderen die eens precies willen weten wat die 'moeilijke eerste jaren' precies waren, of die een een kijkje gaan nemen in het land van herkomst.
Met dat thema zou het een sociaal of psychologisch drama kunnen worden, of een heroïsch verslag waarbij de 'glorie-van-nu' de 'moeilijke jaren' reduceert tot enkele woorden, of tot veelzeggende blikken die niet meer worden verstaan.
Maar het werd een dromerig, soms lichtvoetig, soms pijnlijk dramatisch spel van dromen en herinneringen. Concrete herinneringen en magische. De permanente achtergrondmuziek van de guitarist met volkswijsjes van het oude land --en van het nieuwe?-- ondersteunde de verwarring over w��r het spel zich afspeelde, hier of d��r. Net als de dansdeuntjes waarop de spelers met danspasjes inhaakten: Was dat herinnering? Of was dat nu? Of was dat de nieuwe 'eigen' cultuur?
Dat gold ook voor het witte doek waarop sommige scenes als schaduwbeelden werden geprojecteerd: Waren dat de dromen? Of was dat juist de realiteit die op afstand moest worden gehouden?
Ik kon het Spaans lang niet allemaal verstaan. Zeker niet de verwijzingen naar concrete gebeurtenissen van dat dorp op Tenerife waaruit alle verhalen stamden. Of naar de wijsjes, de deuntjes, en de dansjes die de guitarist voortdurend suggereerde, al herkende ik veel melodieën van hier, van de volksfeesten die ik heb meegemaakt.
Ik verstond het --per saldo-- als een indrukwekkende pantomime over reizen in de tijd en over de wereld. Het spoor bijster raken, maar toch telkens nieuwe roots vinden. Ik vond het indrukwekkend.
Geen wonder dat het stuk hoge ogen gooide op diverse festivals, onder andere in Cuba, waar, nét als in Venezuela, grote groepen emigranten van de Canarische Eilanden wonen. Het is ��n emigratie- /emigrantencultuur aan beide zijden van de oceaan.
"Melodía de Recuerdos", Melodie van Herinneringen, heet het stuk.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 10 Mei 2006
Sinds ik terug ben op mijn eiland, werd ik ieder morgen vanaf mijn balkon begroet door een heldere 'morgenster' die ik voor het gemak maar Jupiter noemde. Vanmorgen was hij er niet. Ik miste hem.
--"Waar is mijn Jupiter? Is het wel Jupiter?"
De horizon was hoger bewolkt dan normaal. Dat was de reden.
Ik ging toen op zoek naar mijn ochtendliefde op de onvolprezen site van de BBC waar Anton Vamplew dit soort details maandelijks bijhoudt.
Maar het is geen 'hij'; het bleek een 'zij'. Iedere ochtend sinds mijn aankomst ben ik door Venus wakker gekust. Wat een weelde! (100 woorden)
________________________________________________________
http://www.bbc.co.uk/science/space/myspace/nightsky/
Ik sta voor vijven op, dus om acht uur, als gewone stervelingen opstaan, staat Venus al veel hoger boven de horizon en is onzichtbaar. Gelukkig meldt Vamplew dat Venus later in de maand dichter bij zon zal staan, en dan ook de afnemende maan zal ontmoeten. Naar uitkijken!!
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 11 Mei 2006
Het is maar de vraag of ik mijn 'verwondering' in honderd woorden geperst krijg.
De ex vice-president van Zuid-Afrika, de 'heer' Zuma, is van verkrachting van de dochter van zijn 'kameraad' vrijgesproken omdat 'zij er om vroeg wegens de manier waarop zij zat'.
--"En als man ben je dan verplicht......"
De rechter pikte dat argument, en sprak hem vrij. Wat wil je? In Z.-A is 'verkrachting' de eerste sexuele ervaring van ��n op de vier meisjes.
Een condoom had hij niet gebruikt, hij zou erna wel douchen, vertelde deze ex-voorzitter van de National AIDS Council lakoniek.
--"Hoezo AIDS-probleem in Zuid-Afrika?" (100 woorden)
______________________________
Editorial, The 'She Asked for It' Defense Wins - New York Times, May 10, 2006.pdf, in mijn archief beschikbaar.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 12 Mei 2006
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 13 Mei 2006
Vanmorgen stond ik om zeven uur in de benedenstad te wachten op een man die om acht uur zou komen met een rol nummertjes voor de twee-wekelijkse zitting van een keuringsarts voor rijbewijzen en jacht-aktes op La Gomera. Hij komt speciaal van Tenerife.
Heeft La Gomera dan geen kundig arts?
Zeker, maar dit is folklore. [een luizenbaantje van een insider].
De zitting is van half elf tot ��n. Wie niet aan de beurt komt, is over twee weken de ��rste. Ik scoorde volgnummer 16. Daarv��r waren er acht van de vorige keer. Goed dat ik om zeven uur beneden was. (100 woorden)
________________________________
www.fototime.com weigert nieuwe foto's. Zie daarom mijn Spaanse en mijn Franse blog voor wat aktualiteit.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 14 Mei 2006
--"Hoe kunnen we de mensen zover krijgen --nu deugden als naastenliefde onherstelbaar verdacht zijn geworden-- dat zij rekening willen houden met de pijn van "de ander"?"
--"Je bent een 'watje' als je ermee voor de dag komt", staat er nog bij.
Dat schrijft Miek --uit NL-- in een 'opstel' dat ze mij toestuurt in aansluiting bij onze eerdere correspondentie. Zij ging daarin op zoek naar de grenzen van onze rücksichtlose zelfverwerkelijking, waarbij we met name ons geloof in vrijheid van meningsuiting gebruiken om anderen de kwetsen en te beledigen.
Remco Campert zei daar al eerder van dat " ... vrijheid van meningsuiting toch iets anders is dan de vrijheid om mensen tot in hun ziel pijn te doen".
In haar essay zoekt Miek een oplossing in diverse vormen van scholing om uit deze "impasse van het eigen gelijk te raken". Het zou met 'naastenliefde' moeten kunnen, maar dat is 'uit'. Daarom zoekt zij het in "luisteren", en verder in het kunnen "meevoelen en invoelen welke pijn, welk verdriet, welke wanhoop" je veroorzaakt.
Ik ben bang dat het niet zal werken. Integendeel zelfs. De hogere kennis zou zelfs gebruikt kunnen worden om de ander nóg diepgaander te kwetsen, of te manipuleren. De moderne reklame doet dat al.
Ik zou eerder de vraag willen stellen waarom 'naastenliefde' zo verdacht is geworden. En vooral waarom het zusterwoord 'compassie' het zo goed doet in onze maatschappij.
'Capitalism with compassion' is de toverspreuk waarmee de Republikeinen in de VS de Democraten overvleugelen, en de toch al zwakke sociale netwerken nog verder afbreken. 'Compassie met de verliezers', [en zelfs dàt ternauwernood expliciet] was ook wat de Franse regering aan de jongeren beloofde toen ze een wet voorstelde die werkgevers in staat stelde om zonder enige feedback over 'het waarom' jongeren te ontslaan. Die wet heeft het niet gehaald, en wat er nu in de maak is moeten we afwachten.
Dus: Wat is het verschil tussen compassie en naastenliefde?
Kijk: 'Compassie' kun je vrijblijvend afdoen met een aai-over-de-bol, zoals je de uitgestoken hand van de bedelaar kunt negeren. Of afdoen met een fooi. Het is de relatie van de machtige met de machteloze. Bij naastenliefde gaat het om je naaste, je gelijke.
Maar waarom werd naastenliefde zo 'onherstelbaar verdacht'? Ik ben bang dat we het hebben weggegooid als het befaamde kind-met-het-waswater toen we autoritaire en patriarchale machtsstructuren de nek omdraaiden met diverse revoluties. Daar ligt de verbinding.
We zullen naastenliefde moeten herontdekken. Niet onderwijzen. Helaas.
De tijd is nog niet rijp. Eerst nog wat meer Verelendung. Helaas.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 15 Mei 2006
Het is tegen zevenen. De horizon boven de Teide kleurt al behoorlijk rood en de hemel begint lichter en lichter te worden. De zon zal wel vlug zichtbaar zijn, want er zijn geen wolken aan de horizon. Venus staat wat hoger, en is, ondanks de lichter wordende hemel, nog steeds zichtbaar. Dat is vlug afgelopen als de zon doorkomt.
Aan de andere kant staat de maan nog boven de horizon. Twee dagen oud. Jupiter, waarmee hij ongeveer samenreisde toen hij Zaterdag vol was, is al achter de horizon verdwenen.
Het wachten is nu alleen nog op de zon die doorbreekt. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 16 Mei 2006
Ik maak mij geleidelijk-aan klaar voor mijn verblijf in Frankrijk. Bij wijze van spreken ben ik er al met ��n been. De gebeurtenissen van de laatste weken /maanden heb ik natuurlijk gevolgd, maar niets is zo gedetailleerd als 'aanwezigheid-ter-plekke' met TV, en alle andere roddel erbij.
Per slot heb ik van Chavez ook het meest begrepen door zijn Zondagse TV-shows, het meemaken van vergaderingen van lokale aktiegroepjes, en de 'opinies' van de mensen die ik ontmoette.
In Frankrijk is het grote jongerenbedrog nog maar nét van de voorgrond verdwenen, of de Clearstream-affaire, het grote smeergeldenschandaal rondom die fregatten staat in de zoeklichten. Allemaal jongens-onder-elkaar. Zou het toevallig zijn dat ze juist een vrouw als Minister van Defensie hebben?
Le Monde van vandaag voegt er nog een DALLAS-dimensie aan toe met een artikel van Greilsamer, Une affaire de famille, waarin hij bijna-lacherig uit de doeken doet wie er zwager, broer en neef is bij de hoofdrolspelers. En er zijn ook vriendclubs.
De over-ijverige spionnage-generaal Rondot, die toen het onderzoek moest doen, de ambtenaar-wapenindustriëel Gergorin, die met valse(?) lijsten voor de dag kwam, en de vals(?)-beschuldigde Villepin zijn vrienden uit de jaren zeventig toen ze samen in een denktank van Quai d'Orsay zaten. Nicolas S hoorde daar niet bij. Dat is nu de Mephisto. Die wilden ze eigenlijk wippen, maar Nicolas S was nèt iets doortrapter, en had ze d��r.
De Franse lezers reageren vrolijk:
--"Het wachten is op het vervolgartikel van Greilsamer waarin hij uiteenzet dat Villepin en Sarkozy halfbroers zijn; verwekt door Chirac", schrijft een van de e-commentatoren.
Per slot had Mitterand ook enkele interessante buitenechtelijke kinderen. Het is deel van de Franse presidents-folklore. Chirac moet nog even verder worden uitgekleed v��r hij op de brandstapel mag. Niet uit wraak, vergelding of straf, maar ter verhoging van de feestvreugde.
Het wordt vast een leuke zomer dit jaar.
___________________________________
Une affaire de famille, par Laurent Greilsamer Le Monde15052006.pdf beschikbaar in mijn archief.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 17 Mei 2006
Wat mij steeds treft bij mijn (manier van) reizen, is het wereldbeeld van de mensen die ik ter plekke ontmoet. Dat is 'volkomen vanzelfsprekend' vanuit de plek waar ze zijn geboren en getogen. Dat inzicht vervult mij met een waanzinnige nostalgie.
Ik moet oppassen daar niet in weg te zakken; zo erg.
Ik ben de marskramer die vertelt van andere landen, streken, en mensen, maar ik hoor vooral hún beeld van die landen, die streken, en die mensen.
Diep in mijn hart benijd ik dat ��npuntige.
Wanneer verloor ik die? Waar was dat?
[Nu overvalt die waanzinnige nostalgie mij weer.] (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 18 Mei 2006
--"Ik weet niet of je het nederlandse nieuws een beetje volgt, met het afserveren van Hirsi Ali . . . ", schrijft Peter.
Jazeker! Maandagavond meldde de BBC al de persconferentie van Dinsdag [Published: 2006/05/15 18:03:13 GMT]. Ik was h��l verrast, en volgde de andere ochtend de werelwijde e-commentaren. Buiten NL was zij heel bekend. Dat had ik al begrepen uit een artikel dat ik van haar in Prospect Magazine aanhaalde, en haar toespraak in Berlijn. Ik bekeek ook de website van haar nieuwe werkplek, American Enterprise Institute http://www.aei.org/. Gisteren kocht ik El País, en las het verslag van de persconferentie door Isabel Ferrer, de Haagse correspondente. En daartussenin commentaar in Le Monde en NYT. Het kon niet op.
Toch kom ik niet verder dan de constatering dat het heel jammer is dat een kwaliteits-immigrant op die manier de deur wordt gewezen. Gelukkig heeft ze in NL --en in het parlement-- iets blijvends achtergelaten: Het op de agenda zetten van het extreme islamisme als factor in ons oordeel over immigratie in het algemeen.
Net zoals vele andere vanzelfsprekendheden bleef dat lange tijd buiten de immigratie-discussie. Natuurlijk! We proberen een nieuw probleem allereerst met oude middelen op te lossen, en dat soort 'vanzelfsprekendheden' moeten daarom onaangetast blijven.
Wat Hirsi betreft is nog slechts van belang na te gaan waarom en hoe NL, en de VVD, zo star fundamentalistisch moesten zijn om geen uitzondering te kunnen maken. Talent is altijd uitzonderlijk, en het staat ons NLse gelijkheidprincipe niet in de weg.
De belangrijkste discussie is echter het zoeken naar een evenwicht in de tegenstrijdige krachten van het 'ja' en van het 'nee' bij immigratie. Of beter hoev��l ja, hoev��l nee. Want immigratie is onontkoombaar en noodzakelijk, evenals de selectieve afsluiting van de grenzen.
Het leven van een groep, een staat, een gemeenschap, is als dat van een mossel. Als de mossel zijn klep permanent dichttrekt, gaat-ie dood. Als hij ze permanent open laat staan wordt-ie opgevreten.
Dan ontdekken we misschien ��k dat *niet* de arme immigranten broodroof plegen op de binnenlandse jongeren en laagstbetaalden, maar dat het de werkgevers zijn die zulke lagen lonen (kunnen) betalen omdat zij de rechteloze immigranten 'als slaven' in hun macht hebben. Bijvoorbeeld.
Of wij ontdekken dat die 'enorme winst' van die goedkope arbeid alleen verschijnt in de bedrijfsboekhouding omdat alle andere kosten (van acculturatie tot oproerkosten) worden afgewenteld, zodat weinig 'maatschappelijke winst' overblijft.
________________
Vorige vermeldingen van Ayaan Hirsi Ali in Mijn Dagboek: 14 aug 2005 en 18 feb 2006
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 19 Mei 2006
--"Als je niets hebt te verbergen, mag je geen probleem hebben met identiteitkaarten, verborgen cameras, telefoon- en e-mail afluisteren, en al die andere veiligheidsmaatregelen".
Dat is de standaardfrase waarmee in de VS --maar ook bij ons; in de VS is het nog wat verder uit de hand gelopen-- extreme "veiligheidsmaatregelen" worden verdedigd, en --terloops!-- privacy wordt aangetast.
De volgende dooddoener is:
--"Als je niets verkeerds doet, wat heb je dan te verbergen?".
Daar zijn een aantal 'leuke' antwoorden op:
--"Als ik niets verkeerds doe, dan heb je ook geen reden om mij te bespioneren". Of:
--"De overheid bepaalt wat verkeerd is, en zij veranderen telkens hun definities". Of:
--"Jij zou verkeerde dingen kunnen doen met wat je over mij weet".
Allemaal leuk-en-aardig zegt Bruce Schneier, een veiligheidsspecialist, maar g��n veiligheidsfreak, maar al deze uitspraken maken dezelfde fout. Ze gaan er van uit de privacy te maken heeft met het verbergen van 'verkeerde dingen'.
Dat is niet zo. Het is een fundamenteel menselijk recht, en het is een vervalsing van de discussie om privacy tegenover veiligheid te zetten. Dat is wat in de VS gebeurt --en ook bij ons-- onder invloed van een angstpsychose over "het terrorisme".
Intussen maken we van onszelf een politiestaat, want dat is het 'per definitie': "Een staat waar iedereen-en-alles onder controle staat".
Precies zoals Oost-Duitsland tot voor kort. Of Irak onder Saddam Hussein. Nu onder de vlag van 'veiligheid'.
Schneier haalt Richelieu aan die zei:
--"Geef mij zes regels geschreven door een volkomen eerlijk mens, en ik zal er iets in vinden om hem te hangen".
Met andere woorden,
--"Bespioneer iemand maar lang genoeg, en je vindt een reden om hem in de gevangenis te stoppen, of te chanteren".
Dat is de wèrkelijke reden waarom wij onze privacy moeten beschermen, als een waarde op zichzelf, niet als een afgeleide van staatsveiligheid.
Als een staat de mogelijkheid heeft om alle 'binnenskamerse'(!) 'andersdenkenden' (religie, wetenschappelijke opinie) te observeren, dan is dat tirannie, of die van buiten komt, of van binnenuit. Het blijft tirannie. D��r gaat het om bij privacy, niet over 'verkeerde dingen'.
__________________________________
Bruce Schneier The Eternal Value of Privacy Wired News 18 May 2006.pdf beschikbaar in mijn archief.
Schneier heeft o.a. een genuanceerd boek geschreven over veiligheid Beyond Fear: Thinking Sensibly About Security in an Uncertain World. [http://www.schneier.com/bf.html] Zijn website: http://www.schneier.com
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 20 Mei 2006
Na de eerdere persberichten en commentaren over de 'verwijdering' van Ayaan Hirsi Ali in New York Times, was er gisteren nog een heuse 'Editorial' onder de titel "A Victory for Intolerance in Holland" én een opinieartikel onder de titel "Hard Luck for a Hard-Liner" van Ian Buruma, een NL-er die zijn halve leven in Japan woonde, en vandaar naar de Westerse cultuur keek.
Het hoofdartikel eindigt met haar plan naar de VS af te reizen: "Zij is welkom onder welke naam dan ook", verwijzend naar de NLse kinnesinne omdat ze de naam van haar vader had verzwegen.
Buruma probeert te achterhalen waarom Rita Verdonk --die toch op dezelfde lijn zit als Hirsi Ali-- er toe overging haar zo ongenuanceerd haar paspoort af te nemen. Ik denk dat de NLse kranten dat uitgebreid hebben uitgespeld.
Buruma vindt wèl dat we Hirsi Ali moeten steunen in haar nieuwe leven, maar dat we bij deze gelegenheid ��k onze gedachten eens moeten laten gaan over vele naamlozen die op basis van de harde lijn waaraan zij zelf aan heeft bijgedragen --en waarvan ze ��k het slachtoffer is-- naar vreselijke oorden worden teruggestuurd.
Inderdaad, "Hard Luck for a Hard-Liner".
Drie hoeraatjes voor de NLse 'tolerantie'. (200 woorden)
___________________________________
Editorial A Victory for Intolerance in Holland NYT May 19, 2006.pdf
Buruma Hard Luck for a Hard-Liner NYT May 19, 2006.pdf allebei beschikbaar in mijn archief.
Ian Buruma, a professor at Bard College, is a co-author of "Occidentalism: The West in the Eyes of Its Enemies."
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 21 Mei 2006
Toen ik laatst een van mijn stokpaardjes bereed door de maan een 'hij' te noemen --dat is Noordeuropees-correct: Der(!) Mond en Die(!) Sonne-- kreeg ik met��n een assertieve mail van een lezeres:
--"Opgevoed in de Grieks-Latijnse klassieken, en inmiddels alle respect gekregen voor het Noordeuropese synodale denken, laat ik mij tóch niet ��n van mijn twee vrouwelijke hemellichamen afpakken", schreef zij, "Ik heb daar teveel symbolische waarden mee verbonden".
Zo is het ��k. Zij zal de komende ochtenden er van genieten als haar Venus en haar Maan elkaar aan de oostelijke ochtendhemel ontmoeten, en Jupiter --ver-weg-- ondergaat in het Westen. (100 woorden)
__________________________________
Zie 10 en 15 Mei j.l.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 22 Mei 2006
Het was een ongezochte --maar indringende-- illustratie van mijn stukje van Vrijdag over privacy wat ik gisteren las op "Peter's Griddle" de blog van mijn zoon Peter over informatica en aanverwante zaken.
Hij was naar een theaterfestival geweest: "Festival aan de Werf".
Geschokt komt hij er van terug. Wat was er gebeurd?
Je komt het gebouw binnen waar deze uiting van 'projectkunst' heerst [heersen lijkt mij het beste woord] en er worden je een paar onschuldige enquête-achtige vragen gesteld. Meteen verschijnt je foto op een groot scherm. Je krijgt een soort halsketting omgehangen, en bezoekt vervolgens verschillende zalen, de bar of de WC.
Onderweg kom je een Google-achtig reuzescherm tegen dat bij nadere inspectie gegevens zijn die over jezelf: Van het Internet opgepikt. Voor iedereen luidruchtig zichtbaar. Je kijkt om je heen wie er allemaal meegluurt, want lekker voelt het niet.
Aan het eind kom je in een zaal waar bij het binnentreden je foto op het reuzescherm verschijnt, compleet met waar je allemaal bent geweest, hoe lang precies, met wie je hebt gesproken, met foon- en e-mailadressen van je gesprekspartners, idem van hun relaties.
Dat wordt nog aangevuld met gevolgtrekkingen over je karakter.
Een printer spuit het allemaal op papier v��r je van de schrik bent bekomen.
--"Als dit kàn met een budgetje, en enkele kunst-academie studenten, wat moet ik dan verwachten van de Bush regering waar dat allemaal heel wat 'professioneler' gebeurt", vraagt Peter zich af.
--"Bespioneer iemand maar lang genoeg, en je vindt een reden om hem in de gevangenis te stoppen, of te chanteren", schreef ik Vrijdag.
_________________________________
Peter's Griddle: http://petersgriddle.net/2006/05/your-real-identity-in-neon-lights.html
Theaterfestival: http://www.festivalaandewerf.nl/
Het Info-project: http://dat-a.z25.org/ lees vooral wat onder de tab 'concept' staat.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 23 Mei 2006
Venus heeft Maan bijna ingehaald. Of treuzelt Maan --in zijn laatste dagen voor zijn wedergeboorte a.s. Zaterdag-- júist om te worden ingehaald?
Laten we het eens bekijken als een flirt.
Maan --als boog-- heeft zijn/haar(?) pijl gericht op Venus.
Jupiter is achter de Westelijke horizon, of achter de wolken.
Tien dagen geleden, toen Maan op volle sterkte was, kwam hij/zij(?) samen met Jupiter boven de Oostelijke horizon. Precies waar morgen of overmorgen --als mijn inschatting klopt-- Venus en Maan samen zullen opduiken in de vroege ochtend.
Maan heeft misschien wel twee liefdes, en kan niet kiezen. Zou het dat zijn? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 24 Mei 2006
Venus kwam nèt een paar minuten na Maan boven de horizon. Het lijkt dat ze zij-aan-zij staan. Maan --w��r iets slanker dan gisteren-- staat onder ongeveer vijf-en-veertig graden, en als je een lijn trekt door zijn/haar(?) beide punten, dan ligt Venus rechts op die lijn. Zo'n drie maandiameters afstand. Hoe moeten we dat interpreteren?
Jupiter --dat is zeker, want er waren g��n wolken in het Westen-- was al verdwenen v��r Maan zich vertoonde. Hij wilde het kennelijk niet meemaken.
Het lijkt wel een dansje --'en passant'-- van Maan met Venus.
Morgen zien we ze weer. De rest moeten we raden. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Hemelvaartsdag 25 Mei 2006
Venus stond al lang en breed boven de horizon de ochtendshow te stelen toen Maan, als een smal sikkeltje, kort voor zessen boven de horizon verscheen.
Nu, een halfuur later, staat Maan scherp afgetekend als een hemelse paraboolantenne met Venus in het vizier. Of als een minnaar met uitgestrekte armen. De afstand is twintig maandiameters of m��r. Het achterblijven is dus onmiskenbaar.
Wíj weten dat de afstand morgen verdubbeld zal zijn. Tragisch.
Wíj weten ook dat Maan Zaterdag opnieuw zal worden geboren. Hoopvol.
Het m��st tragische is wel dat Maan niets weet van onze diepe gedachten.
Venus trouwens ook niet. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 26 Mei 2006
Jupiter is de hele nacht de helderste ster van de hemel geweest, en verdween om 0540 stralend achter de berg aan onze westkant. Tien minuten eerder was Venus boven de Teide uitgekomen. Maar waar bleef Maan?
Vijftig minuten later dan gisteren, om 0640, zou Maan er moeten zijn. Maar Zon stond toen op het punt alle 'nachtgebeurens' in ��n haal weg te vagen. Scherp hield ik de horizon in de gaten.
En ja! Een h��l kort moment zag ik dat bleke mini-sikkeltje met uitgestrekte armen. Venus was ook verbleekt. Het was een portret van oudgeworden geliefden. Toen viel het doek.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 27 Mei 2006
De Enron-case is ten einde met de veroordeling van twee topmannen, Lay en Skilling. De eerste verdedigingslinie --van "geluk en pech in zaken", en "slecht-schrijverij" van Washington Post-- was al eerder mislukt. Die van bedriegelijke topstafleden --die er met de miljoenen vandoor waren-- was moeilijker te nemen. Dat vereiste de medewerking van ��n van die topstafleden. Maar deze week liet de jury weten dat Lay en Skilling zèlf schuldig waren: "Misdadigers", ook zónder gewapende overvallen en dergelijke parafernalia. De hybris-cultuur die dat allemaal mogelijk maakte is niet verdwenen. Wél is er al veel opgeluchte "mooi-schrijverij", behalve door James P. Othmer. (100 woorden)
__________________________________
Deze case wil ik over een paar jaar nog eens nalezen om het resterende zelfbedrog te bekijken:
Wired News May 25, 2006 Enron's Lay, Skilling Convicted.pdf
BBC NEWS _ Business _ Enron bosses 'shocked' at verdict 20060526.pdf
JAMES P. OTHMER Masters of the Universe, Unite! - New York Times May 26, 2006.pdf
EDITORIAL And Justice for All - New York Times May 26, 2006.pdf
KURT EICHENWALD Verdict on an Era_ Arrogance and Recklessness at Enron - New York Times May 26, 2006.pdf
VIKAS BAJAJ and KYLE WHITMIRE Ignorance Claim Did Not Sway Enron Jury - New York Times May 26, 2006.pdf
Alle zes in mijn archief ter beschikking
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 28 Mei 2006, eerste reisdag
Het is opruim- en wegwezen-dag. Om half vijf gaat mijn boot. Mooi tijd om het huis opgeruimd, en handdoeken en beddegoed sch��n achter te laten. Sinds ik hier mijn blijvende plek heb, is het niet meer zo eenvoudig als bij vertrekken uit een hotelkamer. Wat niet in mijn koffer paste, gooide ik weg. Zo een eenvoudig was dat.
Zojuist probeerde ik een afscheidsfoto te nemen van de zonopkomst. Boven de rechterflank van El Teide. Dat is het noordelijkste punt dat ik heb meegemaakt, want midzomer was ik hier nog nooit.
Maar er zat nèt een dikke wolk. Volgend jaar beter. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Abades, Salida 18, Tenerife, Maandag 29 Mei 2006, tweede reisdag
Het is vijf uur [GMT] in de morgen. Over een kwartier brengt Elke mij naar het vliegveld. Gisteravond haalde ze mij af in de haven. Dat is in het kort het 'bedrijf' van Ernstl en Elke: Mensen die van La Gomera --of El Hierro-- komen van de boot te halen, en de andere dag naar het vliegveld brengen. En omgekeerd natuurlijk. Mét maaltijd als je wil. Het is een kleine oase, verloren in een bananenplantage. Maar de beschaving slaat toe. De bananen zijn bijna verdwenen en ik zag gisteravond bulldozers en andere graafmachines die een comfortabele asfaltweg door dit gebied maken. Zo hobbelden we gisteren niet over oude landbouwweggetjes, maar over een stoffige weg-in-aanmaak.
Dezelfde dag, tussen Tenerife en Barcelona. 1000MET
We vertrokken ruim op tijd. Er waren maar weinig passagiers; dus ging het instappen snel. De meesten gingen meteen lekker liggen pitten, want er was plaats genoeg.
Zojuist was er een aankondiging van de captain over de temperatuur en het weer in Barcelona, en dat we er over een uur zullen landen.
Dezelfde dag. Barcelona, Estacion Sants. 1600MET
Xavi heeft mij hier gebracht. Op zijn scooter, want dat was de snelste manier. Hij wilde mij echt zèlf brengen, en mij niet aan de métro of de bus overlaten. Heel hartelijk. Zo zag ik Barcelona eens vanaf de duo van een motorfiets. Barcelona is dan h��l anders. Ik realiseerde mij onderweg dat ik dit jaar voor de tweede keer een valhelm draag [na vele vele jaren zónder]. De vorige keer was in Mérida, bij de paragliding.
Mijn trein vertrekt om 1642MET. Ik had op een lange wachttijd gerekend want Xavi zou alleen maar tijd hebben voor een haastig kopje koffie. Maar hij had zijn agenda kunnen wijzigen, en we lunchten uitgebreid in Mussol ['uil' zoals het logo laat zien], een restaurant vlak bij zijn huis. Een aanrader: Er zijn er vier van in Barcelona. Wij waren op Diagonal 488.
Wegens die lange wachttijd had ik een eerste-klaskaartje gekocht, want dat gaf mij toegang tot de z��r comfortabale VIP-ruimte. O.a. lekker dommelen met wek-service. Maar . . . die was deze week gesloten wegens verbouwing. Goed dat Xavi tijd had voor m��r dan een kopje koffie. Dat resterende halfuurtje kom ik wel door.
Dezelfde dag. Cessenon sur Orb. 2300MET
Albert haalde mij af in Béziers. Onderweg haalde ik mijn auto in St Chinian. Techno-keuring, twee nieuwe banden, en nog wat kleinigheden waren nodig geweest. Ik reed achter Albert aan om Annelies te begroeten in Prades de Vernazobres, en nog wat bij te praten. En nu zit ik in mijn huisje voor de komende vier maanden. Mijn bed heb ik al klaargemaakt. De tuin --en zo-- bekijk ik morgenvroeg. Eérst slapen!!
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 30 Mei 2006
Het is al avond. Vanmorgen wilde ik eerst weten hoe mijn paradijsje de winter had overleefd. Niks 'stukje' als allereerste bezigheid.. Het belangrijkste nieuws --mijn goede aankomst-- heb ik gisteravond al gemeld.
Zo raakte ik van de ene klus in de andere. Buren vertelden van de z��r koude winter. Mijn bevloeiingswater --we hebben hier twee soorten water-- was afgesloten door een oplettende buurman die na de vorst water hoorde stromen: Stukgevroren appendage! Eérst repareren!
En verder? Abrikozenboom doodgevroren. Alle jonge oleanderstruiken doodgevroren op ��n na. G��n kersen of mirabellen, maar de vijgenboom hangt paradijselijk vol. Nog eventjes paradijselijk geduld beoefenen. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 31 Mei 2006
--"Als zij zelfmoord wil plegen, is dat haar probleem, en van haar familie, niet van ons, zij is wèg bij de Marine, en zal er niet terugkomen".
Dat ventileerde een topfunctionaris van Defensie op een receptie ter gelegenheid van de Dag Van De Strijdkrachten afgelopen Zaterdag. 'Het is overigens een gecultiveerde en gevoelige man', voegt de reporter er aan toe, 'maar dit weerspiegelt de mening van de meerderheid van de militairen in dit schandaal waarover ook politici vooralsnog hebben gezwegen'. De reporter vindt dat de marine zich niet zomaar kan onttrekken aan de psychische problemen van 'haar'.
'Zij' is 'una marinera', een vrouwelijke matroos die een aanklacht heeft ingediend wegens 'ernstige aanslag op haar intimiteit' [un gravísimo atentado contra su intimidad, lees 'verkrachting']
Het gebeurde aan boord van een marineschip. Zij geeft toe dat ze dronken was. [Mag een matroos misschien eens dronken zijn?] Een ander heeft daarvan een video gemaakt, en op het Internet gezet. Zo kwam het in de publiciteit.
Beide 'acteurs' zijn hangende het onderzoek van hun functies ontheven, maar van een gelijke behandeling is verder geen sprake. De vrouw is met naam en toenaam bekend, en haar gegevens worden aan de pers verstrekt alsof het de natuurlijkste zaak van de wereld is. Maar van de man worden niet eens de initialen verstrekt. Geen wonder dat "Marinera N.", zoals El País van Maandag haar noemt, depressief is. Blijkens de aanhefzin is ze al veroordeeld. Jammer dat ik nèt vertrek uit Spanje zodat ik de ingezonden brieven [die ontbreken in de Internet-editie] niet kan volgen voor de verdere afloop. Het lijkt op wat ik kortgeleden [11 Mei] uit Zuid-Afrika opving waar ex vice-president Zuma een verkrachtingszaak 'won' met het argument dat 'zij er om vroeg wegens de manier waarop zij zat' ... 'En als man ben je dan verplicht ... '
De 15% vrouwelijke soldaten en matrozen in de Spaanse Strijdkrachten weten nu waar ze aan toe zijn als ze een aanklacht willen indienen over "un gravísimo atentado contra su intimidad". Wellicht is dat ook de onderliggende bedoeling van die 'gecultiveerde en gevoelige' topman.
Het 'aardige' van dit krantebericht was dat het als inzetje verscheen op de pagina met het officiële verslag met foto's van de bobo's en het defilé. Zo bereikt dit bericht misschien ook de "gecultiveerde en gevoelige topfunctionarissen" die gemakshalve voor de rechter uitlopen, en geen behoefte hebben aan de 'andere' oordelen van de opinie-pagina's.
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek van Mei 2006