Cessenon sur Orb, Donderdag 1 Juni 2006
De 'research' voor mijn stukje loopt wat uit de hand. Héél interessant allemaal. Maar daarom vandaag 'géén stukje'. Morgen verder.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 2 Juni 2006
In Babelia, de literaire bijlage van El País van verleden Zaterdag, komt Christopher Alexander --architect en wiskundige-- ter sprake bij discussie over de vernieuwing van het park nabij het Prado. Alexander ken ik uit 1976 toen ik aantrad bij Industriële Vormgeving --zoals die Delft'se fakulteit in die dagen nog heette. De computer had zijn intrede gedaan in de ontwerpmethodologie, en Alexander voorzag een toekomst waarin stadplanning --en ontwerpen, die 'on-logische' bezigheid-- voorgoed tot enkele eenvoudige algoritmes zou worden gereduceerd. The city is a tree, zei hij. Of beter, dat had hij even gedacht, want in 1965 verschijnt zijn beroemde artikel The city is not a tree, waarin hij uiteenzet dat stadsplanning *niet* de doorzichtige logica van een boom vertoont. Hij noemt het een semi-lattice, een wiskundige term voor een half-netwerk. Babelia noemde het een "semirretículo", 'un tejido enredado de elecciones y azares', 'een weefsel verknoeid met keuzen en toevallen'.
Alexander's afwijzing van de boom was zijn kritiek op het technocratische ideaal van een transparant mechanisme dat tot eenduidige uitspraken moest leiden: Ieder blaadje is 'logisch' verbonden met één centrum via één takje. Dat is een onredelijke droom.
Niettemin kan de city, wél met een boom worden vergeleken, als we kijken naar zijn thermodynamica, zijn metabolisme, en zijn fragiliteit als levend orgaan. Curieus toeval?
Ik was daar nèt mee bezig toen Peter --in Peter's Griddle-- wees op een Edge-artikel waarin die 'onredelijke droom' --de onredelijke droom van de De Volmaakte Redelijkheid-- opnieuw opduikt, en wéér in relatie met de computer. En wéér diezelfde verwachtig dat complexe levensprocessen tot een paar (eenvoudige) algoritmes kunnen worden teruggebracht.
In dit geval gaat het om de "meta-meta opinies" die "als vanzelf" --via blogs en andere sociale infrastructuren-- ontstaan op het Internet.
In de politicologie is het een bekend studie-object. Het is een kernvraag van de democratische besluitvorming: Tot wáár kan de 'gemiddelde mening' doorslaggevend zijn? Op welk moment wordt het "een ontwerp gemaakt door een commissie"? Waar wordt het ontbreken van individuele eigenwijsheid fataal voor de hele gemeenschap?
Die meta-meta opinies, die aldus op het Internet ontstaan, worden een nieuwe sociale norm die individuele meningen uitsluit. Opinies zonder-kraak-of-smaak, maar wèl allesoverheersend. Het Edge-artikel heet dan ook Digital Maoism, naar de Grote Roerganger met zijn Grote Gelijk.
______________________________
Christopher Alexander, A city is not a tree, Architectural Forum 122 April (1965): No. 1, pages 58-61 and No. 2, pages 58-62. Reprinted in: Design After Modernism, Edited by John Thackara, Thames and Hudson, London, 1988; and in: Human Identity in the Urban Environment, Edited by G. Bell and J. Tyrwhitt, Penguin, 1992.
SOME NOTES ON CHRISTOPHER ALEXANDER [met o.a. zijn invloed op computer science]:
http://www.math.utsa.edu/~salingar/Chris.text.html
THE NATURE OF ORDER: website over Alexander's werk met uittreksels: http://www.natureoforder.com/
PETER'S GRIDDLE: http://petersgriddle.net/2006/05/social-infrastructures-considered.html
DIGITAL MAOISM: http://www.edge.org/documents/archive/edge183.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 3 Juni 2006
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Pinksterzondag 4 Juni 2006
Het is hier verduveld koud als ik 's morgens-vroeg wakker wordt: Vol energie en schrijflusten. Dat is mijn dagritme. Andere jaren bleef ik dan lekker warm in bed met de computer-op-schoot, maar het vorig jaar kwam mij dat te staan op zodanige rugklachten dat ik mijn koffertje niet meer kon dragen, en mijn vertrek met een maand moest uitstellen.
Dat dus niet; maar wat dan wèl?
Ik experimenteer nog. Ik bleef tijd-dodend in bed liggen woelen tot de schemering. Terug van de wandeling was het warm, maar mijn schrijflusten waren verdwenen. Nu ben ik al dagenlang ontregeld. Ik experimenteer verder. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Pinkstermaandag 5 Juni 2006
Gisteren kwam de 'verlichting'. De dagen sinds mijn aankomst had ik wat om de pot gedraaid. Alsof ik hier niet woonde --of nòg niet woonde. Halfslachtig had ik wat noodzakelijke dingen ter hand genomen --en ook wel afgemaakt-- maar het was alsof ik van mezelf op vakantie was. Alsof ik mij niet wilde verbinden. Of niet kòn verbinden, want mijn ziel was er nog niet. Maar met de klus die ik gisteren aanpakte, veranderde het opeens. Ik rukte onkruid uit, begon in de aarde te wroeten, bevrijdde prille voorjaarscheutjes, en kreeg tranen in mijn ogen. Mijn ziel was er weer. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 6 Juni 2006
Een van de leuke dingen ieder jaar zijn mijn wandelingen 'over de berg' naar mijn broer in Olargues. Ik ga vroeg weg, zodat ik daar kan lunchen. Ik word teruggebracht per auto, en de traditie wil inmiddels dat ik, thuisgekomen, een forel klaarmaak voor een gezellige nazit.
Het is dertig km. Dat is vijf uur pittig marcheren. Non-stop. Daar oefen ik voor, want normaal loop ik twee uur. Zo liep ik Zaterdag vier uur, en gisteren zou ik vijf uur lopen. Maar ik dwaalde teveel, zodat het bijna zes uur werd. Daarom wordt vandaag een rustige tuindag.
Ook geen twee-uurwandeling. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 7 Juni 2006
De Socialistische Partij is met Ségolène Royal als presidentscandidaat een nieuwe etappe begonnen. Een van de programmapunten is om de SMIC --het waarde- en welwaartsvaste minimumloon-- in zes jaar te verhogen van 1217,88 naar 1500 euro. Le Monde haastte zich om een 'pro' en een 'contra' aan het woord te laten. Charles Wyplosz is 'tegen'. Hij is professor internationale economie in Genève. Zijn argumenten zijn niet verrassend. Eigenlijk doet hij niet meer dan zijn neo-kapitalistische gebedsmolentje afdraaien: Hogere arbeidskosten zijn fataal voor de economie en leiden tot hogere werkeloosheid; als de socialisten de welvaart willen herverdelen is dat hun goed recht, maar niet via de salarissen; ondernemingen zijn er niet voor de sociale rechtvaardigheid; verhoogde SMIC leidt tot andere loonstijgingen. Alle verhogingen van de arbeidskosten --de kern-angst van de franse neo-kapitalisten-- is fataal voor de export.
Philippe Askenazy is 'voor'. Hij is wiskundige en econoom, en doceert de geschiedenis van werkgelegenheidspolitiek aan de ENS. Ongewild bevestigt hij mijn vermoeden dat het hier om een ritueel gebedsmolentje gaat zonder analyse van de feiten. Askenazy weet te melden dat deze SMIC-verhoging sowieso in het verschiet ligt wegens de afspraken over de regelmatige aanpassing. Het is een 'sigaar uit eigen doos'. Wyplosz vecht tegen windmolens.
Wyplosz haalt in zijn betoog aan dat de Franse SMIC al relatief hoog is in verhouding tot andere geïndustrialiseerde landen. Daar gaat Askenazy niet op in, meldt echter dat de Franse loonkosten europees gezien 'gematigd' zijn, en wijst op Duitsland, dat toch een stevige concurrentiepositie heeft, aanzienlijk hogere loonkosten vertoont. Hoe kan dat?
Het verschil is dat Wyplosz uitgaat van hypothesen die uitgaan van gemiddelde groei. Dat is te abstract. In de werkelijkheid gaat het om het benutten van (tijdelijke) voorsprongen op basis van onderzoek en ontwikkeling.
Dat sluit helemaal aan bij andere analyses van Frankrijk "als zieke man van Europa". Met name het Insee-rapport, waarover ik 31 Maart en 1 April j.l. schreef dat constateert dat de Franse bedrijven slechts naar kostenverlaging streven. Dat is volkomen adequaat vanuit de 'milking cow' theorie, maar dan moet je intussen wel keihard werken aan innovatie. Dat laatste ontbreekt als 'politieke overtuiging'. Deze Non/Oui pagina over de SMIC in Le Monde van 6 juni illustreert dat nog eens. Neo-kapitalistische gebedsmolentjes tegen 'ongewenste feiten'.
Het is een slecht voorbeeld van neo-kapitalistisch denken dat hier en daar --gelukkig-- óók wat vernieuwing begint te vertonen. Het wordt tijd!!
_______________________________________
In Le Monde van 8 Maart schreef Daniel Cohen, Les paradoxes de la croissance française, n.a.v. het bovengenoemde Insee rapport.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 8 Juni 2006
Het is al laat in de middag want ik ben vandaag éérst gaan wandelen. Het zat mij niet lekker dat ik Maandag bijna zes uur deed over een wandeling van minder dan vijf. Mijn hele trainingsschema was in de war. Ik had mijn conditie rustig, bezadigd en weloverwogen willen opbouwen. Per slot ben ik een oude man.
Ik deed er 'netto' minder dan vijf uur over, maar met de omwegen om dat allemaal uit te zoeken, en mijn terreingeheugen op te frissen, duurde het méér dan zes uur.
Mijn schema is dus nog steeds in de war. Ik niet meer. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 9 Juni 2006 Peter Jarig!
Pierrerue is een gehuchtje-van-niks hier in de buurt op anderhalf uur loopafstand. Inmiddels hebben enkele buitenlanders er hun villa's neergezet, waardoor het is verdrievoudigd.
De geschiedenis van dat gehucht is niet veel anders dan van de meeste plekken hier in de buurt: Speelbal van godsdienstoorlogen, plunderingen, vernietiging van forten en kloosters na de overwinning, en nog meer van dat fraais. De twee partijen zijn vrijwel altijd de burgerlijke grootgrondbezitters en de kerkelijke. In die zin kunnen de "religie-oorlogen" heel goed als "economie-oorlogen" worden beschreven. Ondanks de spiritueel-esoterische dimensies van de geschiedenis van de Katharen [ook iets uit deze streek] ging het daarbij om "de economie".
Althans, daar begon het mee. 'Religie' en 'God' waren slechts wapens die een eigen leven gingen leiden. Dat is nog steeds zo.
Pierrerue is een tikkeltje 'speciaal' omdat het twee grote 'zonen' heeft voortgebracht. Allebei in de 16e eeuw, en familie van elkaar. [Wat verwacht je anders in een gehucht].
De ene was de 'beruchte' Capitaine Bacou die zich aan het hoofd stelde van een religieuze aktiegroep en o.a. in 1578 de abdijen van Saint-Chinian en Fontcaude vernietigde, en Cessenon bezette. [Allemaal plekken op loopafstand] De graaf van Montmorency bracht hem tenslotte tot capitulatie.
Zijn achterneef, de 'beroemde' Dom Grégoire Tarisse, werd in 1575 geboren, werd allereerst prior van Cessenon, maar steeg daarna snel in de religieuze hierarchie wegens morele en intellectuele capaciteiten. Hij zorgde ervoor dat het klooster van Saint-Chinian nieuw leven kreeg ingeblazen, en bij de Benedictijnen werd aangesloten. [Dat is de orde die de Inquisitie heeft uitgevonden. Inquisitie, Katharen, weet je nog?]
Later, op zijn 55ste in 1630 werd hij Supérieur Général van diezelfde Benedictijnen.
Als ik door Pierrerue wandel merk ik daar verder niets van. Doodstil.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 10 Juni 2006 Mijn zus Truce jarig!
Nogal wat VS-bedrijven, net als de EU-se, besteden nogal wat uit in goedkope landen. Kritiek hoor je van mensen die daardoor hun banen verliezen. De aandeelhouders juichen. 'Globalisatie' is vooralsnog troef. Maar dat niet lang zo blijven.
In een badinerend artikel in NYT van gisteren wordt --o.a.-- aangehaald dat de IBM topman Samuel J. Palmisano, die nogal wat banen naar India heeft verhuisd, een salarisverhoging kreeg van 19%. Nu heeft hij $18.9 miljoen per jaar, maar de aandelen zakten met 16%.
Dat bewijst, schrijven twee financiële analysten, dat de 'globalisatie' nog niet ver genoeg gaat. China en India zijn een ongelimiteerde bron van management talent. Een werkelijk onafhankelijke salariscommissie van de aandeelhouders en commissarissen zou topmensen kunnen inhuren voor een fractie van de VS-prijzen. Bovendien hebben die topmannen de neiging om op de allerduurste plekken hun kantoor in te richten. [Ik moest denken aan die topman van Philips een paar jaar geleden, die de banen van het klootjesvolk naar India had verplaatst, maar zélf met zijn staf zo nodig in Amsterdam moest zitten. Eindhoven was te provinciaal.]
Die twee analysten rekenen voor dat de doorsnee VS-topman 170 maal zoveel krijgt dan gemiddelde VS-werker. In Engeland is die factor 22 en in Japan 11. Toptalent hoeft kennelijk niet zo duur te zijn.
Dat past bovendien in een ander globalisatie-streven dat de topman van Cisco, John Chambers, die nogal wat fabrieken naar China heeft verhuisd, als volgt uitdrukte:
--"Het is beter dat wij *niet* gezien worden als een VS-bedrijf. Wij zijn dan ook bezig met een strategie om een totaal Chinees bedrijf te worden".
De conclusie van deze financiële analysten is dan ook dat na de 'outsourcing' van het klootjevolk het topmanagement aan de beurt is.
Orlowski en Lengyel wijzen nog op een ander voordeel voor de aandeelhouders. De huidige inkomens zijn een 'perverse incentive', een stimulans met een averechts effect. De gemiddelde VS-topman verdient $11.3 miljoen per jaar. Na één jaar heeft hij al genoeg om voor de rest van zijn leven beter af te zijn dan 99.99% van de wereldbevolking. Hij zit dus 'gebeiteld', ook al laat hij de zaak in de soep draaien.
Dat is een slechte zaak voor de aandeelhouders. Die zijn beter af met een topman die afhankelijk is van de lange-termijn resultaten van het bedrijf.
Of, zoals ze het in 'klare taal' uitdrukken " ... it is better to have a "hungry" executive instead of one who stays fat and happy even when the corporate ship capsizes into the troubled waters of bankruptcy ... "
______________________________
Lawrence Orlowski and Florian Lengyel,The Corner Office in Bangalore NYT 9 june, 2006.pdf in mijn archief
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 11 Juni 2006
Voor mij ligt een overlijdensbericht. Bijna zestig jaar huwelijk. Dertig daarvan heb ik op bescheiden afstand meegemaakt. Het waren 'echte maatjes' volgens het moderne taalgebruik. Steeds samen. Nog steeds aktief in sport en muziek. Nu is zij dood. 'Na een zware ziekte', zegt het overlijdensbericht, maar in zijn laatste brief was daarvan nog geen sprake.
We schrijven elkaar nog met nieuwjaar, en nóg eens per jaar.
Ik wil een condoleancebrief schrijven, en probeer mij in te leven in de leegte die hij moet ervaren. Die stilte. Ik probeer die te peilen. Onmogelijk. Dat is alles wat ik heb te bieden. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 12 Juni 2006
De BBC meldde Zaterdag: Drie zelfmoorden in de 'gevangenis' van Guantánamo Bay. NYT gisteren.
De 'gevangenis'-commandant, Harry Harris, vond ze 'creatief':
--"Maar", zei hij, "ze respecteren niet het leven. Niet dat van ons, en ook niet van hunzelf".
Hij vond het geen wanhoopsdaad, maar "an act of asymmetrical warfare against us".
Daar moet ik over nadenken: 'asymmetrical warfare' ...
Mensen gevangen zetten zonder vorm van proces of rechtsbijstand, is toch ook 'asymmetrical'? Een topdame van de regering, Colleen Graffy noemde het "a good PR-move".
Harry Harris en Colleen Graffy zijn m.i. uitstekende PR-creatievelingen, óók met weinig respect voor het leven. (100 woorden)
______________________________
New York Times - 3 Prisoners Commit Suicide at Guantánamo.pdf
BBC NEWS _ Americas _ Guantanamo suicides 'acts of war'.pdf
BBC NEWS _ Americas _ Guantanamo suicides a 'PR move'.pdf alledrie in mijn archief
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 13 Juni 2006
Het streelde natuurlijk mijn ego toen ik gisteravond in het Edito van Le Monde ontdekte dat zij hetzelfde uit het wereldnieuws haalden als ik eerder op de dag: "un acte de guerre asymétrique dirigé contre nous" en "coup de pub pour attirer l'attention" om te illustreren hoever de VS-autoriteiten van de werkelijkheid zijn verwijderd.
Het Edito gaat niet in op de "asymmetrie" maar wijst er op dat het juist dit soort gedrag en uitspraken zijn die de fundamentalistische ronselaars de allerbeste argumenten in handen speelt om "dans nos banlieues et au sein de nos communautés musulmanes, en Europe" zieltjes te werven. Dank zij het Pentagon en de Attorney-General Alberto Gonzales.
Interessanter waren de e-mail commentaren op die Edito:
--"De oorlog van de rijken tegen de miserabelen heeft een aldus-bedoelde asymmetrische reaktie opgeleverd, een oorlogsdaad! Precies zoals Christus 2000 jaar geleden ... die zelfopoffering ... 'God, waarom hebt gij mij verlaten?' Het schijnt dat de rijken deze asymmetrische daad nog wekelijks vieren met een van harte gemeend 'mea culpa'."
Een ander schrijft:
--"Toen ik jong was leerde ik dat sterven voor een religieus of filosofisch principe de hoogste deugd was. [Dat ging natuurlijk over de christelijke martelaren.] Sinds kort zie ik in dat anderen die hun leven geven voor hun idealen fanatici zijn, inferieure mensen, en koude robots van de asymmetrische oorlog, en dat wij die moeten verpletteren."
Ik vind dat typische veranderingen van inzichten die ontstaan als je van het machtscentrum naar de periferie wordt geschoven. Vroeger was 'ons' "Euro-Christo" het machtscentrum. Nu is "VS-Christo" het machtscentrum geworden. Christo-Euro's zijn in totale verwarring.
--"Als Euro hoor ik niet meer bij de macht; dat wordt duidelijk. Maar misschien nog wel als Christo? Dankjewelasjeblief."
--"Moeten we Turkije toelaten met behoud van zijn islamitische eigenaardigheden? Moeten ze eerst spitroeden lopen tot ze op Euro-Christo's beginnen te lijken? Of moeten we ze helemáál uitsluiten, en ons bij VS-Christo aansluiten?"
____________________________
Edito, Fermer Guantanamo, LE MONDE 12.06.06 14h53.pdf in mijn archief
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 14 Juni 2006
Van Ségolène Royal zullen we binnenkort nog wel meer horen, want ze is op de rit gezet als presidents-candidaat. Zij was een onopvallende onderminister in het kabinet van Jospin van 1997 tot 2002, maar zij heeft niettemin een paar duurzame veranderingen achtergelaten. Haar meer opvallende minister was Claude Allègre die --helaas-- wegens een teveel aan goede ideeën door de 'behoudenden' per saldo werd gewipt.
Royal was onderminister voor het basisonderwijs en, net als Allègre, botste ze tegen het gesloten front van de onderwijzers- en lerarenvakbonden. Generaties voorgangers hadden het onderwijs als een 'heiligdom' beschouwd, maar Royal zag het vóór alles als 'een plek om te leven' zij het op het snijpunt van verschillende maatschappelijke vragen. Dat was ook de enige ingang die haar overbleef. Allégre, ongetwijfeld ingefluisterd door Royal, leidde meteen een succesvolle aktie tegen de zware rugzakken met boeken die de kindertjes naar school moesten sjouwen. Die waren jarenlang het sluitstuk geweest van 'zéér geleerde' onderhandelingen tussen onderwijzers en uitgevers, maar het duurde tot 2001voor iemand riep dat 15kg op een achtjarig ruggetje teveel was. De onderwijzers monkelden wat, maar toen de uitgevers de bal pakten --want zij zagen er wel new business in-- was het pleit snel beslecht.
Maar er waren méér gaten in het cordon van de onderwijzers omdat ze zich teveel op de onderwijsinhouden hadden geconcentreerd. Royal pakte meteen de hete hangijzers van pedofilie en ontgroening aan. Sindsdien worden pedofiele onderwijzers niet overgeplaatst maar ontslagen, en is ongroening een delict.
Haar manier om het dag-dagelijkse leven van de scholieren vóór alles te zien als een sociale gemeenschap, maakte dat critici schreven dat ze de schoolprogramma's teveel vanuit het kind-en-zijn-omgeving kijkt, en te weinig vanuit kennis, kultuur en nationale waarden. Zèlf liet ze daarover weten dat ze best 'minister van kinderzaken' wilde zijn.
Zij gaf ook officiële toestemming voor de morning-after pil in het vervolgonderwijs wat haar op ferme kritiek van L'Osservatore Romano, de Franse bisschoppen en diverse gezins-verenigingen kwam te staan.
--"Scholen? Onderwijs begint thuis," zei ze al langer, en, toen ze in 2001 óók onderminister voor gezinnen was, voerde ze meteen een veertiendaags zwangerschapsverlof in voor vaders in.
--"Vaders zo vroeg mogelijk bij het kind betrekken is een eerste stap in de nieuwe rolverdeling tussen vaders en moeders", was haar motivatie.
Kortom, een zéér interessante dame waarover de kranten de komende tijd nogal wat zullen berichten. Ook in NL. Let op Ségolène Royal !!
________________________________
Zie 12 mei 2001 en 12 aug 2002 over Claude Allègre
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 15 Juni 2006
Gisteren ben ik 'even' naar Parijs geweest. Er is sinds twee jaar een héél vroege TGV vanuit Béziers waarmee je om 0905 in Parijs bent.
Dat moest ooit worden geprobeerd --zo ben ik wel--, en gisteren was het zover. Ik moest voor één stomme vergadering in P zijn.
Om twaalf voor vijf vertrokken we, en ik zat alléén in een funkelnagelneu bovencompartiment van een TGV-Duplex. Het róók nog helemaal nieuw. Kennelijk zó van de fabriek. In Nimes begon het wat voller te raken, en vanaf Valence [0655] werd er niet meer gestopt. Om vijf over negen was ik op Gare de Lyon. Bus 91 bracht mij rechtstreeks naar Montparnasse en ik kon uitstappen op Rue Raymond Losserand, 'mijn' straat. Eenvoudiger kon het niet.
Terug vergezelde Marguerite mij naar Gare de Lyon; voor een afscheidsetentje. Le Train Bleu zal wel te duur zijn, dachten we, maar we wipten toch even binnen om dit "somptueux" restaurant te bekijken. Het was prachtig, dit overblijfsel van de Wereldtentoonstelling van 1901 die aller ogen op Parijs richtten, en die ook Grand Palais, Petit Palais en Pont Alexandre als 'bijprodukt' opleverden. Het gaat om hoogtepunten van de stijl die hier Second Empire heet.
Tot 1963 heette dit restaurant 'gewoon' Buffet de la Gare de Lyon, en had juist een restauratie achter de rug. Toen werd het herdoopt als Le Train Bleu naar de fameuze trein die Parijs met Marseille had verbonden. Dáár gingen Franse kolonialen scheep naar Tunis en Algerije. De twee --even somptueuse-- nevenzalen van Le Train Bleu heten dan ook --zoals vanoudsher-- Salon Tunésien en Salon Algérien. In 1972 werden ze tot Nationaal Monument verklaard.
De prijzen vielen overigens mee. De twee basismenu's Menu Réjane en Menu TGV [servi en 45 minutes!!] met alles "d'rop 'n d'ran" kosten respectievelijk 45 en 48 euro. Maar Marguerite en ik vonden in Salon Tunésien een heerlijke plate service, een van de barmaaltijden-van-de-dag, bestaande uit Quiche en Spinazie. Prachtig opgediend, en ruim voldoende voor de honger van het moment. Dat kostte ons samen --met drank-- 37 euro. Mooi om de onthouden voor de volgende keer.
Ik had de trein van 1524 naar Béziers, en ik was er om 1941. Mijn auto stond er nog. Zo eenvoudig was het allemaal.
___________________________
http://www.le-train-bleu.com/ geeft prachtige foto's van het interieur, en ook 'la carte' met prijzen.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 16 Juni 2006
Marguerite, eergisteren in Parijs, vond Ségolène Royal een 'zeer interessante vrouw', maar als presidente zag ze haar niet zitten. Ik kwam er niet goed achter waaróm precies, want de politieke ideeën van Marguerite zijn bepaald niet conservatief.
Voor de 4-urige terugweg naar Béziers had ik wat literatuur ingeslagen met o.a. Le Nouvel Observateur, waarschijnlijk om de tekst op de omslag: "Gauche: Le choc Ségolène". Dáár wilde ik meer van weten!
Inderdaad, de linkse politieke wereld in F is verdeeld, om het zacht uit te drukken. Ze hechten aan 'principes en waarden', allemaal aan verschillende, zodat het maken van één vuist moeilijk is. [Precies het omgekeerde van wat ik in Venezuela constateerde, daar is Rechts in opperste verwarring, en verliest zich in een principen-strijd.]
En wat is nu die 'schok van Ségolène'?
Dat ze 'fris en vrolijk' --'naïef' zeggen haar tegenstanders-- met 'rechtse ideeën' voor de dag komt: "Het doet er niet toe of een kat zwart of wit is, als ze maar muizen vangt". Zó zou ze het kunnen zeggen.
Maar haar 'rechtse ideeën' komen niet op tafel omdat het 'rechtse ideeën' zijn. Zij is bepaald geen slachtoffer van het slogan-isme waar politieke partijen aan ten onder gaan. Er wordt dan niet meer ècht nagedacht. Recht-toe, recht-aan dóórmarcheren onder één vaandel gaat dan boven nadenken en vragen stellen. Dat is het noodlot van een politieke partij, vooral als die aan de macht is: Sterven aan intellectuele ondervoeding. Aan zuurstofgebrek.
De verwarring is het socialistische kamp is dubbel groot, want het is enerzijds duidelijk dat 'aloude principes' met voeten worden getreden, en anderzijds dat de voorstellen 'best wel redelijk zijn'. Kortom dáár ook de strijd tussen tussen de 'sloganisten' en de 'nadenkers'.
In het rechtse kamp maakte Sarkozy [o.a. voorzitter van het UMP, 'de' rechtse partij] zich vrolijk daarover en zei:
--"Als zij (Ségolène) zich nu óók nog pro-amerikaans verklaart, mag ze van mij voorzitter van het UMP worden".
Overeenkomsten met de NL-se Pim Fortuijn en Ayaan Hirsi Ali dringen zich op. Niet onjuist, maar het is hier in Frankrijk allemaal veel 'braver' en 'binnen de parlementaire marges'.
Maar zelfs dàt gaat Marguerite nog te ver. Van een president verwacht ze meer stabiliteit en voorspelbaarheid. Ségolène is een "interessante intellectuele vingeroefening". Ze hoopt dat andere 'èchte' politici ervan zullen leren. Ségolène moet in het achterkamertje blijven.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 17 Juni 2006
Voor gisteren was 'enige bewolking' voorspeld, en later op de dag 'kans op plaatselijke onweersbuien'. Wat gebeurde er in werkelijkheid?
De lichte bewolking gedurende de ochtend onderscheidde zich in niets van de voorafgaande dagen, maar geleidelijk werd het nogal benauwd. De lucht zag er om vier uur uit alsof er onweer zou kunnen ontstaan, maar klaarde snel weer op. Het werd weer koeler.
De zon ging bewolkt onder, en toen begon het heel zachtjes de regenen.
Windloos. Heel stil. Heel lang. Heel voorzichtig.
Zo voorzichtig als ik een pas ingezaaid stukje zou behandelen.
Wie had het over "de wrede natuur"? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 18 Juni 2006
Ter gelegenheid van Vaderdag heeft NYT Marianne J. Legato aan het woord gelaten om over The Weaker Sex te schrijven; over mannen dus.
Legato is een autoriteite op het gebied van 'gender specific medicine', en doet haarfijn uit de doeken op hoeveel punten mannen minder overlevingskansen hebben dan vrouwen: gedurende de zwangerschap en daarna. Ook voor het merendeel van de gewone infectieziektes zijn ze bevattelijker. Er zijn inderdaad meer mannelijke embryo's dan vrouwelijke, maar daarna gaat het alleen bergaf. Dat staat los van het maatschappelijke gebruik dat mannen aangemoedigd worden zich in gevaarlijke beroepen en bezigheden te storten, en daaraan óók grote sterftekans ontlenen. Legato vraagt zich op een gegeven moment zelfs af of de voordeelpositie die mannen in verschillende maatschappijen genieten, niet zomaar een kwestie van 'kwalijk chauvenisme' is. Het kon wel een overlevingsmechanisme van de soort zijn. Dat is 'voer voor feministen'!
Gender specific medicine is voortgekomen uit de --feministische-- observatie zo'n dertig jaar geleden, dat ziektes die beide geslachten aangaan vrijwel uitsluitend op mannen worden onderzocht. 'Vrouwenziektes' beperkte zich tot haar typische geslachtsorganen en -functies, maar door de 'andere' genetische en hormonale opbouw, blijken de verschillen groter en diepgaander te zijn.
Intussen is er twee keer zoveel vrouw-specifiek onderzoek dan man-specifiek onderzoek in de gender specific medicine. Als een soort vaderdagkadootje legt Legato een pleidooi op tafel dat dát moet worden rechtgetrokken. Inderdaad, om de overleving van de soort.
Legato wordt in NYT voorgesteld als de auteur van het boek "Why Men Never Remember and Women Never Forget". Dat heb ik natuurlijk na-gegoecheld. Van dat boek zijn uitgebreide besprekingen en uittreksels te vinden. Legato maakt zich blijkbaar sterk om --met haar nieuwe kennis van de verschillen tussen mannen en vrouwen-- de communicatie tussen mannen en vrouwen te verbeteren. Allemaal op het internet: artikelen, commentaren en minutieuze discussieverslagen.
Héél boeiend. Een leuk vaderdagkadootje!
_____________________________
Marianne J. Legato - The Weaker Sex - New York Times.pdf in mijn archief beschiikbaar
Verder zelf surfen:
Gedetailleerd discussieverslag: http://www.webmd.com/content/chat_transcripts/2/110664.htm
Recensie: http://www.brothersjudd.com/index.cfm/fuseaction/reviews.detail/book_id/1466/Why%20Men%20Neve.htm
Recensie: http://radicalacademy.com/bookreview_legato.htm
Excerpt: http://radicalacademy.com/bkexpt_legato.htm
Nine ways to improve communication with the man, or men, in your life:
http://www.nydailynews.com/city_life/story/352533p-300593c.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 19 Juni 2006
Le Nouvel Observateur die ik vorige week in Parijs kocht, gaf mij ook nog wat nieuwe inzichten over het CPE het Contrat Premier Embauche waartegen zo heftig is gemanifesteerd sinds November.
De onderliggende frustratie was niet alleen de werkeloosheid in het algemeen, en de 'rechteloosheid' van dat CPE, maar óók de frustratie dat een 'goed diploma' géén waarborg meer is tegen werkeloosheid.
Dat wás zo gedurende een --betrekkelijk-- korte periode van industriële expansie die Goldthorpe eerder analyseerde ivm de ''sociale opgang".
Nu meldt Le Nouvel Observateur dat vele hooggediplomeerden als rekkenvuller bij supermarkten --of als verkoopster in een modezaak-- werken. We zijn dus weer terug bij de legendarische Delftse Ingenieurs die in Den Haag als trambestuurder werkten.*)
Dat verschijnsel heet hier "déclassement" en LNO --op basis van een Insee rapport-- geeft cijfers over hoeveel afgestudeerden dat aan den lijve ondervinden. Het gaat om 25% van de pas afgestudeerden. Een nog niet verklaard verschijnsel is dat dit getal 36% is bij degenen die drie jaar eerder zijn afgestudeerd. Als 'beroepsstagiaire' kunnen ze wel aan de slag. Het CPE bevestigde deze misstand. "Sois stage, et tais-toi!" was het zure grapje daarover. Dat is een variant op de klassieke 'onderdrukker' voor vrouwen: "Sois sage, et tais-toi" [braaf zijn, en je bek houden]
LNO geeft vervolgens zes condities die een hogere kans geven niet onderbetaald te worden: (1)Ouders die 'hoger personeel' zijn (72% is dat *niet*). (2)Man zijn. (3)Werken in een groot bedrijf. (4)De juiste studierichting ('Letteren' is fataal). (5)Gewerkt hebben tijdens de studie. (6)Zich grondig /kritisch informeren over de inhoud van banen.
Deze laatste drie wijzen op een 'naïviteit' waartegen Franse schrijvers al lang waarschuwden, maar het heilige geloof in het diploma --een 'Franse ziekte' volgens een van de schrijvers-- was sterker. Er was zelfs een universiteits-president die een boek publiceerde onder de titel: "Jeunes, on vous ment" [Jongelui, jullie worden belazerd] waarin hij het streven naar topdiploma's aan de kaak stelde, en de illusie over het lineaire verband "goed diploma = goede baan" ontzenuwde. Niets hielp.
Maar er is een kentering zichtbaar. Het door de 'betere standen' lang verguisde BTP en BTS [Brevet de Technicien Professionel en Brevet de Technicien Supérieur] --goed geschoolde automonteurs bijvoorbeeld-- komt weer in trek'.
_______________________________
John Goldthorpe, Perpetuum Mobile?, November 2005, Prospect Magazine.
http://www.prospectmagazine.co.uk/article_details.php?id=7085 (Mijn Dagboek 20 okt 2005)
*) Prof D Koolen, een van mijn afstudeerhoogleraren in 1957, toentertijd aktief als bestuurder van het Koninklijk Instituut van Ingenieurs, en wiens vader voor de oorlog minister van Sociale Zaken was, vertelde mij dat ze dat verhaal hadden nagetrokken, en dat het een 'urban legend' betrof.
Insee [Institut National de la Statistique et des Études Économique], 2006, Données Sociale. La Société Française
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 20 Juni 2006
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 21 Juni 2006
De president van Sénégal, Abdoulaye Wade, schrijft in Le Monde van gisteren dat Frankrijk zich druk maakt over immigratie, maar die is onvergelijkbaar met Spanje waar de moderne slavenhandelaren, tegen een prijs van 1000 euro 'passage' leveren die vaak op de bodem van de oceaan eindigt. Massaal en misdadig.
Spanje overlegt met ons en met andere Afrikaanse landen. Een Spaanse minister was hier drie keer in één week. Frankrijk stuurt ons nu een wet over de kosten van terugzending die al in hun parlement is aangenomen. Onze relatie is er niet door verbeterd.
Dat kan Sarkozy in zijn zak steken. (100 woorden)
_______________________
Abdoulaye Wade - Immigration, l'exemple espagnol -Le Monde 20.06.2006.pdf beschikbaar in mijn archief
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 22 Juni 2006
--"Hoe kon je die kans nou missen", schreef Henk honend: "Jij als palindroom-gek zou er toch iets van moeten zeggen dat het eergisteren weer zo'n 'mooie' was 20 06 2006, oftewel 20062006. Daar had je om 20.06 een borrel op moeten nemen, daar had je je stukje over moeten schrijven".
Nou, wat ík had moeten doen, maak ík wel uit, maar Henk heeft gelijk, het is mij er dóórgeglipt. Het was inderdaad een numerieke palindroom, maar niet van het zeldzame soort. Na 13 maanden-en-één-dag hebben we er wéér zo een, en dan wéér: 7 juli 2007 en 8 augustus 2008. (100 woorden)
___________________________
Een zéér zeldzaam tijdstip is zoiets als 20 feb 2002 en dan een borrel om 20.02.
Ik schreef hierover, en over mijn p-gekte, op 10, 12 en 20 feb 2001; 2, 20, 21 en 22 feb 2002 en 4 april 2004.
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Vrijdag 23 Juni 2006
Gisteren kocht ik voor de lange rit met de TGV van Béziers naar 'Bruxelles' o.a. Libération. Daar trof ik een klein bericht dat het Departement voor Religieuze Zaken in Turkije, zogezegd de voogd van de Islam, een commissie van 35 leden heeft benoemd om de hadith --dwz de verzameling woorden en daden van de Profeet die *niet* bij de Koran horen, maar *wèl* tot de Islamitische traditie behoren-- te zuiveren van alle voorstellen die geweld tegen vrouwen rechtvaardigen.
--"Geen enkel woord dat vrouwen vernedert, of dat het gebruik van geweld tegen vrouwen aanbeveelt of rechtvaardigt, mag aan de Profeet van de Islam worden toegeschreven, zelfs niet zinspelend", verklaarde Mehmet Gormez, het hoofd van dat Departement voor Religieuze Zaken.
Dit Departement betaalt de salarissen van de Imans, controleert hun Vrijdagse preken, en heeft daarom nogal wat macht-en-invloed.
Zoals al langer in feministisch-islamitische kringen wordt betoogd, bevat de Koran in zijn kern géén vrouw-onvriendelijke teksten, maar zijn ze later in de hadith toegevoegd door nijvere Imans die een macho-cultuur voorstonden. De hadith wordt in de praktijk echter tot "De Koran in den Brede" gerekend.
In dit verband is het goed mijn stukje van 27 Oktober 2003 [Dagboek 41] nog eens na te lezen. Daar maakte ik melding van Fátima Mernissi die toen de Prijs van de Prins van Asturië kreeg. Zij is in 1940 geboren in Fez (Marokko) en is nu hoogleraar aan Universiteit Mohammed V in Rabat. Zij wordt wereldwijd beschouwd als de beste Koran kenster en is bovendien aktief feministe. Zij gebruikt haar uitmuntende kennis van de Koran om te laten zien dat de Profeet helemaal niet anti-vrouw was, en dat het berust op latere (gelegenheids-)vervalsingen.
Via de aldaar genoemde URLs kwam ik in kontakt met het 'islamitisch feminisme' dat met de nieuwste Turkse maatregel hopelijk een flinke opstoot krijgt.
Turkije laat met dit bericht zien dat het menens is met hun wil in in de EU als een volwaardig partner te worden opgenomen. En mèt hun [opgeschoonde] Islam. Dat is wat anders dan uitsluiten òm hun Islam, zoals diverse krachten binnen de EU zouden willen.
_______________________________
Coran f\eministe en Turquie, Libération, 22 juin 2006.
Mijn Dagboek [41] van 27 Oktober 2003.
Homepage Mernissi: http://www.epdlp.com/mernissi.html
Recensie van Mernissi's boek op dat "politieke" gebied: "The Veil and the Male Elite"
http://cscs.umich.edu/~crshalizi/reviews/veil-and-the-male-elite/
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Zaterdag 24 Juni 2006
Vandaag géén stukje, en wellicht morgen ook niet. Ik ben per slot naar Eindhoven gekomen om met Ghislaine te verkeren, en morgen met haar en al haar vrienden een feestelijke verjaardag te vieren. Dat krijgt voorrang.
--"Logisch toch?"
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, Zondag 25 Juni 2006, Ghislaine's verjaardagsfeest
Vandaag is de dag waarvoor het allemaal is begonnen: Het feest van Ghislaine. De hele dag. Om tien uur begint het. Tot laat in de middag. Een zoete inval met een verhalenverteller, andere 'optredens', en een pianist op de achtergrond. En natuurlijk lekkernijen: Want Food, Drink and Merry, zijn de ingrediënten van ieder feest.
Voor Food & Drink hebben we gezorgd, maar voor Merry hebben we De Ander nodig. Daar wachten wij op.
Wij denken aan onze vrienden en kennissen. Sommigen al onderweg.
We maken ons hart klaar voor de ontmoeting, want dàt is het werkelijke feest: De Ander ontmoeten. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, NL, Maandag 26 Juni 2006
Ik notuleer iets wat ik niet begrijp van mijn eigen gemoed. Misschien later. Ik probeer zoveel mogelijk op de plek te zijn waar ik ben. Met mijn hart bedoel ik. Ik heb wel 'overschakelvertragingen' van een paar dagen, maar i.h.a. lukt dat uitstekend. In Frankrijk --binnen een paar dagen-- wordt mijn 'monologue intérieur' Frans, en in Spanje Spaans.
Maar --bijna vier weken na aankomst in Cessenon-- is mijn 'monologue intérieur' nog steeds Spaans. Overmorgen ga ik terug naar Cessenon, maar ik betrap mij er op dat ik aan La Gomera denk als volgende station. In het Spaans. Hoe moet dat? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, NL, Dinsdag 27 Juni 2006
Ik had gisteren een hevig ''after the ball is over"-gevoel. Het feest was voorbij, ieder zijns weegs, de ontmoetingen voorbij.
Wat doe je in zo'n smart? In zo'n radeloosheid?
Mijn recept, zoals ik vaker schreef, is: "Ga naar dichters"
En zo vond ik de volledige tekst:

Eindhoven, NL, Woensdag 28 Juni 2006, vertrek- en aankomstdag
Het is tegen zessen [0550] in de morgen. Ik moet nog een beetje inpakken, en om 0739 vertrekt mijn trein. Ghislaine brengt mij naar het station. Breda, Roosendaal en Brussel-Zuid overstappen. Uitstappen in Béziers vanavond. Ik zal onderweg kortere op langere stukjes schrijven en vanavond opladen. Tot dan!!
Lille-Europe 1217MET
We rijden nèt weg van station Lille-Europe. De bijna-lege trein loopt opeens bijna-vol, maar de zitplaats naast mij is nog leeg. Of beter: Is wéér leeg. Een jonge vrouw met een zoontje van 3 of 4 jaar eiste die op, maar wilde óók dat ik zou verdwijnen om plaats te maken voor haar zoontje. [Waarvoor ze géén kaartje had, zo bleek later]. Dat 'verzoek' zag ík niet zo zitten, zodat de conducteur er aan te pas kwam. Hij ging een plaatsje zoeken voor haar en haar 'baby'; eventueel voor mij.
Gelukkig kwam de conducteur terug met een 'goede boodschap' voor haar en haar 'baby'. Gelukkig, want het was een onhebbelijk en luidruchtig mens dat bovendien resoluut ingreep in de pogingen van haar zoontje-op-schoot om kontact met mij te maken.
Ik moet nog ruim-vijf uur en ik heb bijna-vijf uur achter de rug. Halfweg dus qua tijd, maar niet qua afstand, niet qua klimaat, en óók niet qua reisgevoel. Dat lijkt nu pas te beginnen.
Kort voor Charles de Gaulle
Ze kondigden nèt Charles de Gaulle aan. Mooi punt om mijn reisverslag even de completeren met de start uurtjes.
"Kiss-'n-ride" bracht Ghislaine mij tot op het perron. Met een extra koffer. Het extra-gesjouw viel mee bij het overstappen in Breda, Roosendaal en Brussel. Die enge trapjes in de twee twee-dekkers tot Roosendaal bleken 'lastiger'. In Brussel had ik ruimschoots tijd voor een kopje koffie.
Kort na Valence-TGV
In Charles de Gaulle kwam een jongeman naast mij zitten die meteen in slaap viel. Inmiddels is hij al lang weer wakker, en had ik een gezellig kout met hem. Hij komt rechtstreeks uit New York van vriendenbezoek, en had onderweg niet kunnen slapen. Hij moet naar Perpignan dus straks zullen we wel verder babbelen. Het is nog twee uur tot Béziers.
Na aankomst in Cessenon sur Orb
Precies 1937 stapte ik hier binnen. Twaalf uur nadat ik in Eindhoven instapte. De trein was ietsje te laat in Béziers (1800 ipv 1753], maar onderweg met de auto hierheen ben ik nog bij de supermarkt in Cazouls lès Béziers geweest om mijn eetvoorraden aan te vullen.
En nu plat! Welterusten!
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 29 Juni 2006
Ik las in DeMorgen van gisteren een bericht over Laurette Onkelinx, de Belgische Minister van Justitie, op reis in Marokko, o.a. om te overleggen over de Marokkaanse 'immigratie'. Zij keek meteen de kunst af van hun methode om imams op te leiden de teruggaat op Fátima Mernissi, feministe en top Koranwetenschapster. De klassieke imamscholen houden een meer 'open' Islam tegen, en Marokko heeft daarom cursussen van hoog intellectueel niveau gecreëerd. Vrouwen worden er ook toegelaten. Onkelinx wil dat systeem naar België halen om aldaar imams op te leiden die meer geïntegreerd zijn in de Europees-Belgische cultuur. Dat moeten we toejuichen. (100 woorden)
_____________________________
Over modernisering van de Islam en over Fátima Mernissi, zie 23 juni j.l.
Over ministers die 'emigratielanden' bezoeken voor overleg, zie 21 juni j.l.
DeMorgen, 28 Juni 2006, Onkelinx leert in Marokko imams opleiden.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 30 Juni 2006
Woensdag kocht ik in Brussel 'voor onderweg' The Economist. Ik werd verleid een afbeelding van de Eiffeltoren met de halve maan in top, en de omslagtekst: "Eurabia, The myth and reality of Islam in Europe".
Er wordt een 40-jarige professor opgevoerd die in Leiden rechten doceert, Afshin Ellian, 17 jaar geleden ontsnapt aan de Iranese theocraten, maar nu zonder illusies omtrent Europa omdat het te slap omgaat met de Islam. De uitwijzing van Ayaan Hirsi Ali vindt hij een 'teken des tijds'.
Ellian heeft ook meer filosofische kritiek: Europa is tè cynisch en tè mercantilistisch om wérkelijk op te komen voor de waarden van De Verlichting. Dat is nodig voor de vrijmaking van de Islam.
Hij vergelijkt zich met zijn Afghaanse schoonzus die vijf jaar geleden naar de VS emigreerde (vluchtte) waar ze nu een baan heeft, belasting betaalt en deelneemt aan het publieke leven.
--"Als zij naar Europa was gekomen, zou ze nog steeds in behandeling zijn bij sociale werkers voor haar trauma, zonder baan, en zonder geaccepteerd te zijn als burger", besluit hij zijn Europa-VS analyse.
Dat klopt met de Europe-watchers in de VS, vindt The Economist. Die zeggen óók dat Europa verkeerd omgaat met de Islam. De VS doen dat beter. Het artikel heeft dan ook als ondertitel "Why so many Muslims find it easier to be American than to feel European".
De argumenten daarvoor ruiken helaas nogal beschimmeld: "Als ze maar The American Way of Life zouden hebben". Europa moest de Amerikaanse 'melting pot' maar eens komen bekijken. In de VS kan een nieuwkomer gemakkelijk een baan te krijgen, maar sociale steun is er niet. In Europa is het omgekeerd. Advies: "Dereguleer liever de arbeidsmarkt dan je druk te maken over hoofddoekjes, of cartoons te tekenen". Zéér neo-kapitalistisch dus: De 'onzichtbare hand' maakt alles goed.
De betooglijn mag dan beschimmeld zijn, er worden wel interessante feiten genoemd. Er gaan meer mensen wekelijks naar de moskees dan naar de kerken. Een kwart van de jonge Islam-vrouwen in Frankrijk is getrouwd met niet-Islammannen. Bijvoorbeeld.
Maar de definitieve ondergraving van het eigen betoog zit in de cijfers. In de VS leven 1,7% Islamieten, in Frankrijk 9%. Toen --jaren geleden-- in Frankrijk het percentage Islamieten onder de twee procent was, was er alleen een monkelende Roomse Kerk, maar maatschappelijk behoorden de Islamieten tot de elite.
Beide artikelen zijn waardevol als verzamelbak van interessante feiten en opinies. Goed voor DIY-opinies. Daarom tòch een aanrader.
______________________________________
The Economist, 24th-30th June 2006: Tales from Eurabia, Contrary to fears on both sides of the Atlantic, integrating Europe's Muslims can be done (pag 11), Look out, Europe, they say, Why so many Muslims find it easier to be American than to feel European, pag (29, 30 & 34). The EconomistJuni 2006 front pagina.jpg,The Economist Juni 2006 pag 11.pdf,The Economist Juni 2006 pag 29 30 34.pdf, in mijn archief.
terug eerste dagboekregel

Einde van Mijn Dagboek van Juni 2006