Cessenon sur Orb, Zaterdag 1 Juli 2006
Drie maanden geleden begon ik aan een tekst van Krishnamurti. Jaren geleden had ik een boekje van hem, grijs-linnen omslag, Meditations genaamd, waar ik regelmatig stukjes uit las. Heel eenvoudige, direkte 'waarnemingen'. Meer niet.
Ik vond het niet op het Internet toen ik er weer behoefte aan kreeg. Wél vond ik zijn Book of Life: Iedere dag een 'filosofie-tje' van een halve pagina. Telkens lees ik er ��n. Niet m��r.
Het thema verschuift geleidelijk. 'Open waarneming' is geweest, 'geweld' was het, en nu vraagt hij zich af wat 'gelukzoeken' eigenlijk is.
Of zoek ik 'voldoening'? Kan ik ergens 'geluk-als-zodanig' vinden? (100 woorden)
_____________________________
Jiddu Krishnamurti, Book of Life, Edition 1981, http://bol.sourceforge.net/on-line/BookOfLife.php
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 2 Juli 2006
Ik had het van een BBC-persbericht. De 23ste, de vorige week Vrijdag dus, had de Franse regering bij monde van drie ministers een Franse innovatie op het Internet aangekondigd: www.geoportail.fr.
Ik meteen inloggen in Cessenon. Mispoes! Een kort zinnetje kwam na lang wachten tevoorschijn met zoiets als:
--"Hartelijk bedankt, maar wegens 'overgrote belangstelling' zijn we geblokkeerd".
Het zou de tegenhanger van Google Earth moeten zijn die 23 juni --op de dag precies ��n jaar geleden-- door Google --stilletjes-- was gestart. Géoportail is de innovatie die de Franse president, kennelijk na een half jaar wakker liggen, had 'bevolen' op 6 januari van dit jaar. De politieke agenda eiste dat de presentatie op het laatste moment met een week werd vervroegd. De kwaliteit van de beelden was niet beter dan was de 'Gele Gids' een paar weken eerder --stilletjes-- op Het Net had gezet.
Iets dergelijks --'overgrote belangstelling'-- was het INA overkomen de laatste maand. [INA is het Franse staatsonderzoeksinstutuut].
Zij hadden alle wetenschappelijke archieven toegankelijk gemaakt [o.a. 100.000 TV uitzendingen] en de populariteit van de site liep op van 350.000 per maand tot 3 miljoen in 24 uur! Ze kunnen maar 350.000 per dag aan. Potdicht dus.
On line belastingaangifte doen kan al sinds 2002, maar jaar-na-jaar hadden slechts 120.000 betalers het geduld de 'verzadigde' site af te wachten. Maar in April 2005 werden eindelijk de nieuwe computers geïnstalleerd die berekend waren op 1,5 miljoen liefhebbers, maar er daagden er 3,7 miljoen op. W��r potdicht dus.
Om de VS-hegemonie, gesymboliseerd door Google, Yahoo! en MSM, te breken 'gelastten' Jacques Chirac en Gerhard Schröder in April 2005 dat er een Europese zoekmachine zou komen zodat Fransen het reserveren van een hotelletje in Parijs *niet* meer in het Engels hoefden te doen.
De naam van het systeem is ook bekend: QUAERO, latijn voor 'ik onderzoek'. Quaero.com bestaat inderdaad, maar het is een VSse marketingspecialist. Innovatie kun je niet commanderen. Althans niet zò.
Tijdens de conflicten over het CPE [Contrat Premier Embauche] afgelopen winter en voorjaar is al gebleken dat 'innovatie' in de Franse industrie met kleine lettertjes wordt geschreven. Kostenbesparing staat nog steeds in hoofdletters. Vandaar die druk op lage lonen. Voor QUAERO heeft de overheid speciaal de Agence de l'innovation industrielle (AII) moeten oprichten om de industrie in beweging te krijgen.
Les Bleus hebben gisteravond van Brazilië gewonnen. Dat wel!
_______________________________
http://abonnes.lemonde.fr/web/article/0,1-0@2-651865,36-789476,0.html
In mijn archief als: Olivier Dumons, Les ratés de l'Internet Français, Le Monde 30.06.06.pdf
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 3 Juli 2006
Een ingezonden-brievenschrijver op het Le Monde artikel waar ik gisteren over schreef, vindt dat "wij 'Latijnen' weliswaar vaak heel creatief zijn, maar het ontbreekt ons aan geduld". De 'Anglo-Saxen' hebben dat: Dat talent om geduldig, uitgebreid en streng, alle mogelijkheden van een constructie na te lopen, want "àls er iets fout kàn gaan, dan zàl het ook fout gaan". [Edward E. Murphy was inderdaad ingenieur én Anglo-Saxon]
--"La Science", zo besluit Jean-Pierre Michotte, "wordt gevoed door La Créativité, maar La Technologie door geduld en strengheid".
Het is mooi dat het zieltje van Jean-Pierre op deze manier troost vindt over het gezichtsverlies van 'zijn Frankrijk', maar erg sterk is die toeschrijving aan volkskarakters niet. Per slot hebben de Fransen toentertijd een uiterst perfect Minitel-systeem op poten gezet lang voor het Internet, en is het grond-idee van het Internet --informatie versturen in de vorm van "vrij-reizende pakketjes" ipv continu over ��n telefoonlijn-- een Anglo-Saxische vondst. Ook zijn koppeling van creativiteit aan all��n wetenschap --en niet aan techniek-- hangt in de lucht.
Maar waar ik Michotte dankbaar voor ben is het onderscheid dat hij maakt tussen Wetenschap en Techniek. Dat is een wezenlijk onderscheid dat fors verwaarloosd wordt. Alsof Science de man op de maan heeft gebracht, zoals de publieke opinie wil. Nee, dat was Technology. Toch gingen de jongelui opeens allemaal Science studeren (en er opeens mee ophouden de laatste tijd). En zo ontstonden er meer sociale en politieke disfuncties.
Wetenschap gaat over 'zeker weten': Is dit een juiste observatie? Is dit de wèrkelijke samenhang tussen twee verschijnselen? Enzovoorts. Het is een vorm van waarheidszoeken, het ìs waarheidszoeken.
Techniek gaat over 'er wat mee doen'. Over iets maken dat werkt volgens de bedoelingen van de maker. Daar wordt per slot geen waarheidsvraag gesteld. Daar wordt alleen gevraagd: "Werkt het?" [En 'werkt het' in de bredere maatschappelijke en ecologische omgeving?, kun je daar nog aan toevoegen.]
Natuurlijk gaan La Science en La Technologie hand in hand. Een onderzoeksapparaat of -opstelling moet worden 'gemaakt', en dat is 'techniek'. Een apparaat kun je het beste op wetenschappelijke feiten baseren --hoewel dat niet noodzakelijk is-- want we hadden al vliegtuigen v��r we precies wisten hoe dat 'wetenschappelijk' precies zat.
Het gaat echter om twee heel verschillende instellingen van De Mens tegenover De Materie. Dat is het belangrijkste. Misschien heeft dat te maken met individuele karakters, of zélfs met volkskarakters, maar zéker is dat je er een rotzooi van maakt als dat doorelkaar haalt. Voor het benadrukken van dát onderscheid ben ik Jean-Pierre Michotte dankbaar.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 4 Juli 2006
Het is al namiddag. Nog steeds geen stukje. Het is 31 graden in de schaduw; in huis ook. Gisteren was het 37 buiten; 33 binnen. De klopt met de météo die 'onze' Hérault wat bescheidener toptemperaturen toekende.
Maar mijn kater(?) lusteloosheid(?) writer's block(?) ligt niet aan de warmte.
Vanmorgen begon ik enthousiast. Het thema stond mij helder voor ogen. Een boek dat ik de laatste zes weken heb gelezen, en dat diepe indruk op mij heeft gemaakt. Maar dàt te schrijven was teveel.
Ik faalde, en zak steeds verder weg. Niets kan ik aanpakken.
Dit stukje is de laatste strohalm. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 5 Juli 2006
De strohalm van gistermiddag was gelukkig stevig genoeg om weer 'op het droge' te komen. Het boek waarvan ik een 'superbespreking' wilde maken moet ik bescheidener aanpakken. Het gaat om How We Die, met als ondertitel Reflections on Life's Final Chapter. De schrijver is medicus en medisch-historicus. Terwijl de medische techniek met zichzelf --en met de patient!-- op de loop dreigt te gaan, beschrijft Nuland --heel medisch & menselijk-- de voornaamste doodsoorzaken. Dat is slechts de structuur van het boek. Het belangrijkste is echter zijn aandacht voor wat er omgaat in de dokter, de patient, de verplegers, en in de familie. Daar heeft hij na zijn lange carrière ervaring mee.
Èn hij heeft er over nagedacht. Èn hij kan schrijven.
Ik begon er aan als 'verplichte literatuur voor ouderen'. Dat was mijn conclusie toen ik het internet had afgeschuimd voor 'info'. In de voetnoot geef ik wat internet-plekjes die de moeite waard zijn, maar het boek niet kunnen vervangen. Dat is ��k mijn conclusie.
Ik kreeg het boek pas in handen toen ik eind April in NL kwam. Sindsdien heb ik het in stukken en brokken gelezen. Dat was niet alleen wegens mijn drukke reizen sindsdien: Het boek kàn niet in ��n adem worden uitgelezen.
Het boek verdwaalt gelukkig niet in juridische, ethische, filosofische, religieuze of technische beschouwingen zoals zoveel andere boeken over dood en doodgaan. Ook niet in het 'estheticisme' van een 'waardige dood'. De natuur is wreed.
De les die Nuland leert over zijn eigen dood is dat 'waardigheid' ligt in het leven dat eraan vooraf gaat. D��r kun je wat aan doen.
Na lezing vind ik het nòg meer 'verplichte literatuur voor ouderen': Vakliteratuur zogezegd. Niet gemakkelijk.
Maar het boek is gelukkig met een warme menselijkheid geschreven die tegelijkertijd confronterend en troostend is.
______________________________
Nuland, S., How We Die: Reflections on Life's Final Chapter. New York: Alfred A. Knopf, 1994. ISBN 0-679-41461-4
Korte karakterisering: http://mchip00.nyu.edu/lit-med/lit-med-db/webdocs/webdescrips/nuland399-des-.html
Opinie: The Engines of Our Ingenuity: http://www.uh.edu/engines/epi1103.htm
Samen met ander boek over sterven: http://www.leaderu.com/ftissues/ft9406/reviews/canavan.html
Interview met Nuland als schrijver: http://www.identitytheory.com/people/birnbaum92.html
En natuurlijk de ocustomer reviews van Amazon (53):
http://www.amazon.com/gp/product/0679742441/002-6753580-2155225?v=glance&n=283155
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 6 Juli 2006
Gisteravond heb ik het laatste stukje gezien van Frankrijk Portugal waarin ze hun 1-0 een paar keer bijna(!) kwijtraakten. Spannend! Bij de eerste wedstrijden was de Franse ploeg onopvallend, kleurloos en grijs. Alsof ze de natie op het ergste wilden voorbereiden. Sommige kranten deden er aan mee, en kritiseerden de coach en de gemiddelde leeftijd van de spelers.
Ik ging vroeg naar bed omdat ik vanmorgen vroeg wil vertrekken voor mijn top-wandeling over-de-berg-30-kilometer naar Olargues, naar mijn broer Jan. Om zes uur wil ik lopen. Jan en Leny hebben al een forel gekocht die ik vanavond hier zal klaarmaken. Gezellig!
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 7 Juli 2006
Vandaag geen stukje. Ik ga eens lekker uitluieren na de wandeling van gisteren.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 8 Juli 2006
Ik denk nog vaak aan passages uit How We Die van Nuland. [Zie Woensdag.] en dan zoek ik die bladzijden weer eens op.
Tijdens het lezen moest ik het vaak opzij leggen: Het was te confronterend. De opkomende emoties maakten dat ik over de toppen van het verhaal las, zonder de diepte tot mij te laten doordringen. Dat is een waardeloze vorm van lezen.
Dagen later, terug bij de achtergelaten passage, ontdekte hoeveel ik had gemist. Langzaam ontdekte ik hoe taboe dit taboe-onderwerp is. Ook voor mijn intieme denklagen. En dat terwijl ik mezelf 'taboe-loos' vind. Dat was w��r confronterend. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 9 Juli 2006
Ik had de literaire bijlage van DeMorgen die ik op doorreis in Brussel had gekocht apart gelegd, en zodoende lees ik nu rustig het interview met Frank Adam, de schrijver van een "adolescentenroman" met de lange titel: "De passie van de puber of het dubbele leven en lijden van de jonge Jos".
Pubers zijn gewoonlijk onderwerp van zorgelijke psychologische studies --of voorwerp van ergernis voor omgeving en ouders-- maar zelden kwam ik volwassenen tegen die het 'prachtig' vonden. Mijn helaas te vroeg overleden vriendin Cathrientje was er zo een. Ze had Frans gedoceerd, maar bekende mij eens dat het net-zo-goed wiskunde had kunnen zijn, als het maar 'echte pubers' waren waar ze haar energie in stak.
Adam is wellicht ook zo iemand, al wijst hij de titel 'jeugdboekenschrijver' af. De puber heeft natuurlijk momenten van èchte volwassenheid:
--"Je bent tenslotte niet vier, vijf jaar alleen maar puber. Je doet iets, en de volgende dag denk je: ik heb me aangesteld. Of: toen was ik verkeerd".
Naast 'dubbel leven', zoals de titel zegt, wordt het leven van de puber geteisterd door zwart-witdenken. Het duidelijke houvast van de kindertijd is voorbij, en met het 'relativisme' van de volwassenen kan hij niks met zijn oversized idealen. Fundamentalisme, en streven naar Zuiverheid, worden dan oplossingen.
Adam, in het interview, beschrijft plastisch die 'Snelweg':
--"Jos gaat [ ... ] ten strijde tegen het Kwade. [ ... ] Net als in de echte wereld begint mijn verhaal klein, met het Kwade op microniveau. Dan begint Jos [ ... ] als een gek heilige boeken te lezen. [ ... ] Razendsnel volgt hij, steeds rechtdoor, de snelweg naar het Goede, en even snel belandt hij zelf in het kamp van het Kwade [ ... ]"
Nietzsche formuleerde ooit: "Het streven naar zuiverheid is zelf onzuiver", maar hij was dan ook een meester van de twijfel.*)
Maar Adam relativeert die uitspraak weer op zijn beurt:
--"Ik heb me laten inspireren door drie literaire pubers: Jezus, Hamlet en Don Quichot. Alle drie hebben ze een ideaal dat te groot is voor het leven".
"Bien étonné de les trouver ensemble!"
___________________________
Uitgelezen, Bijlage van DeMorgen, Woensdag 28 juni 2006, Interview met Frank Adam door Annemie Leysen
Frank Adam, De passie van de puber of het dubbele leven en lijden van de jonge Jos, Davidsfonds/Infodok, Leuven, 96pp. Prijs Knokke-Heist 2006
*) Zie mijn aantekening "Over Zuiverheid", Springbok, Zuid-Afrika, 28 januari 2002.
//www.van-eyk.net/gerard/biblio/zuiverhe.htm of //perso.wanadoo.es/ghavaneyk/biblio/zuiverhe.htm
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 10 Juli 2006
Ik heb niet veel van Anna Enquist gelezen, maar telkens smaakte het naar meer. Dus, toen ik De Sprong hier in huis vond, was het meteen raak.
Het zijn vijf monologen. Vijf mensen maken een 'sprong' in hun leven. Ze vertellen die van binnen uit --in real time als het ware. In vier verhalen tot in de dood. Natuurlijk is er nòg een verteller, maar dat is een aangever, eentje die toneelatributen klaarlegt. Drie van deze monologen zijn dan ook op het toneel gezet. Intiemer kan een gebeurtenis niet verteld worden. Dit is de absolute binnenkant. Tragisch en hoopvol tegelijkertijd. (100 woorden)
_______________________________
Anna Enquist, De Sprong, De Arbeiderspers, Amsterdam /Antwerpen 2003. 112pp. ISBN 9029515635
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 11 Juli 2006
We zitten in de hondsdagen, maar de Kleine Hond zie ik niet. Als het nog donker is, tegen vijven, zie ik wèl de buitengewoon stralende Venus die lang zichtbaar blijft, ook als de hemel helder wordt. Die eist alle aandacht. Maar verder is het hier 'honds'.
Buitenshuis is er een hittegolf die hier canicule heet, en die zijn naam dankt aan die Kleine Hond. Binnenshuis is het 'honds' omdat ik een nieuwe computer heb, en de spullen van de oude naar de nieuwe moeten worden overgeheveld. Een vervelend en 'honds' monnikkenkarwei.
Daarom denk ik maar vaak aan die stralende Venus. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 12 Juli 2006
"Ik hou wel van jouw honderd-woordenstukjes. Ik lees af en toe jouw site. Al meer dan een jaar, denk ik. Maar nu ben je toch àl te kort door de bocht gegaan met Anna Enquist vanmorgen.
'Intiemer kan een gebeurtenis niet verteld worden', schreef je, en dat vind ik de enige goede zin. 'Tragisch en hoopvol', zeg je, maar wat is daar hoopvol aan? Alle protagonisten bereiken hun doelen NIET. Definitief NIET, want ze gaan dood. [Anna Mahler, toegegeven, heeft nog een theoretische kans te 'overleven']. Tragisch ja, maar hoopvol??
Wat is er hoopvol aan wat deze mensen overkomt? Ze hebben nèt een belangrijke beslissing genomen voor hun zelfverwerkelijking, en, floep, de realisatie daarvan is gedwarsboomd. Toeval? Noodlot? [Anna Mahler, toegegeven, laat haar nieuwe kans zèlf schieten. Of moeten wij hier aan een 'innerlijk' toeval of noodlot denken?]
Niks hoopvol dus.
Wat er hoopvol is in dit boekje, maar daar schrijf je niet over, is het verhaal van Sara. Maar het hoopvolle daarvan zit bij Anna Enquist zelf. '... en ik ben Sara' is namelijk het verhaal van haar dochter, ook 27 jaar, ook verongelukt met een verkeersongeluk, precies als Sara, op de Dam.
Het hoopvolle, vind ik, is dat Enquist dit verlies intiem kan navertellen, dat ze dit verlies een plaats kan geven, en dat wij, lezers, er troost aan kunnen ontlenen als ons een belangrijk verlies overkomt. Dat is hoopvol".
Tot zover het mailtje van Eva dat ik gisteravond aantrof.
Bedankt, Eva, voor je compliment.
Tja, en wat dat hoopvolle betreft kan ik niets anders zeggen dan dat het boekje mij --ondanks de tragiek-- positieve hoopgevoelens gaf. [Behalve, 'toegegeven', het verhaal van Anna Mahler, dat mij tenenkrommend achterliet. Alsof ik het definitieve daarvan niet wilde inzien.] Het gaf mij niet de rust van "Eind goed, al goed", dat het definitieve van de dood mij gaf bij de andere verhalen.
Misschien was het dat? Dat definitieve van de dood.
Bedankt, Eva, voor deze prikkel er nog eens over na te denken.
__________________________________
Anna Enquist, De Sprong, De Arbeiderspers, Amsterdam /Antwerpen 2003. 112pp. ISBN 9029515635
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 13 Juli 2006
In de VS is plotseling een 'boy's crisis' uitgebroken n.a.v. een rapport van de hoogste onderwijsraad in de VS dezer dagen. 'De jongens doen het niet best op de universiteit', is de voornaamste conclusie. Ze blijven niet alleen ver achter in aantallen, maar ook in academische prestatie en deelname aan de sociale aktiviteiten van de universiteit: debating club, schoolkrant, muziek, koor e.d. zijn jongens in de minderheid. Dat zit vol met bruisende meiden die ook de meeste academische 'honors' wegslepen. Alleen in de sport domineren de mannen.
Maar 'sport' staat om andere reden onder druk. Emancipatiewetten uit 1972 eisen bv dat er evenveel mannen als vrouwen deelnemen. Maar nu blijkt dat door de des-interesse van vrouwen voor sport de toelating tot de mannensportclubs moet worden beperkt. Dat is erg lastig voor het sportbeleid van de universiteit. John Tierney, in zijn artikel "Let the Guys Win One", [Laat de jongens ook eens winnen] pleit dan ook voor het afschaffen van deze maatregel van 34 jaar geleden.
Van groter belang --en veel raadselachtiger-- is de constatering dat deze 'gender gap' juist in de lagere sociale- en inkomensklassen heerst. D��r lanterfanten de jongens het meest, spelen videospelletjes, en volgen de weg-van-de-minste-weerstand bij de studie. Vreemd genoeg vertaalt deze academische voorsprong van de meiden zich niet in carrière-voorsprong. Een van de commentatoren, Judith Warner, gaat daarop in en vraagt zich af: "What Girls Ought to Learn From Boys in �Crisis�" Wat moeten de meiden van die (schijnbaar?) luie en lanterfantende mannen leren, om ook 'career wise' te worden? Zij haalt er karaktertrekken van ADD-ers bij (een 'ziekte' van vooral jongens) die de kunst verstaan om zich alleen te interesseren voor wat ��k 'nuttig' is.
Bij de hogere inkomens --de top 25%-- is het echter met de 'gender gap' afgelopen. Daar zijn 52% jongens op de universiteit, en ook de academische prestaties blijven niet zo achter al doen de meiden het beter. Net als bij de lagere klassen vertaalt zich dat niet in carrière-voorsprong.
Ik weet nog niet wat ik ervan moet denken. De commentatoren tuimelen over elkaar heen. Het valt mij op dat ze het over de 'achterstand' van de jongens schrijven, en niet over de 'voorsprong' van de meiden.
Paul Krugman, die al eerder op dit soort feiten wees, concludeert op economische gronden dat er de nieuwe klassestrijd woedt. Duidelijker dan ooit zichtbaar onder deze regering. De initiatieven --noch de successen-- liggen bij de onderdrukten. Die liggen bij de rijken.
Ik ben benieuwd hoe 'de vrouwenemancipatie' --en die van de lagere klassen-- er in de VS over nòg eens 34 jaar uitzien.
______________________________________
Judith Warner What Girls Ought to Learn From Boys in �Crisis�-NYT12072006.pdf
John Tierney Let the Guys Win One-NYT11072006.pdf beschikbaar in mijn archief
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, Quatorze Juillet 2006
Die 'boy crisis' van gisteren is niet plotseling uitgebroken, maar loopt al langer. In 2003 begon Washington Post er al over. Sorry dus.
Maar de discussie is wèl opeens nieuw leven ingeblazen door het verschijnen van het genoemde rapport en --niet toevallig wellicht-- een uitgebreid artikel in de weekend-editie van NYT waarop Warner en Tierney reageerden.
Conservatieve vrouwen zeggen echter dat deze crisis is veroorzaakt door feministen. Zij hebben met een kunstmatig 'girl problem' de meiden teveel voorgetrokken, en de jongens [van de betere klassen] in deze moeilijkheden gebracht. [War against boys!!] Daarover schrijft Bonnie Erbe in Independent Women's Forum. (100 woorden)
__________________________
TamarLewin, At Colleges, Women Are Leaving Men in the Dust-NYT09072006.pdf
A quarter-century after women became the majority on campuses, men are trailing in more than just enrollment.
http://www.nytimes.com/2006/07/09/education/09college.html?ex=1168228800&en=ccef434f4a8165a9&ei=5087&nl=ep&emc=ep
Bonnie Erbe, So much for the boy crisis, IWF 27jun2006.pdf http://www.iwf.org/media/media_print.asp?ArticleID=912
Allebei als .pdf in mijn (web)archief
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 15 Juli 2006
In de VS is het "homo-huwelijk" omstreden. De hoogste rechtbanken in de verschillende staten doen daar aan de lopende band uitspraken over. Allemaal verschillende opvattingen. Het zij zo.
Interessant is de analyse van de gebruikte argumenten. Op dat niveau kun je niet met platitudes afkomen als:
--"Die viezerikken! Wat denken ze wel?"
Een veelgebruikt argument is dat een 'èchte' vader en moeder beter is voor de kinderen; dat een hetero-echtpaar een betere levensgids voor het opgroeiende kind is dan een homo-stel. Hoewel dit argument wetenschappelijk achterhaald is, en ook het hoogste gerechtshof van Arkansas het een maand geleden afwees, blijven andere staten het gebruiken.
Maar nu is er een ander --een 'leuker'-- argument verschenen. Indiana kwam er een jaar geleden mee, en nu hebben New York State en New York City het ook in hun vonnissen gebruikt.
Het gaat uit van de observatie dat kinderen in een homo-huwelijk òf worden geadopteerd, òf het gevolg zijn van kunstmatige inseminatie, maar NIET zoals vaak in een hetero-huwelijk het gevolg zijn van een 'ongelukje' of een impuls. 'Bijgevolg', zegt de uitspraak, 'moet De Wetgever concluderen dat --door de onstabiele relatie van een hetero-stel-- er een groter gevaar is dat kinderen in een onstabiel huishouden worden opgevoed dan bij een homo-stel'.
Je zou nu denken dat in de volgende zin het homo-huwelijk wordt toegestaan. Nee! Mispoes!
Die volgende zin luidt namelijk 'Dat de Wetgever --wegens het 'wankele' [rickety] hetero-huishouden-- de steun van het wettelijke huwelijk slechts aan hetero-stellen hoeft toe te staan'.
Deze argumentatie heet elders 'in het graf prijzen'. Het lijkt op het argument waarmee in 1873 de US Supreme Court vrouwen verbood het beroep van advokaat uit te oefenen, want:
--"De 'natuurlijke en gepaste beschroomdheid en fijngevoeligheid' van de vrouw past beter bij de 'edele en heilzame bezigheid van echtgenote en moeder'.
Homo-stellen zijn dus te goed voor het huwelijk.
De NYT-column heet dan ook "Too Good for Marriage".
______________________________
http://www.nytimes.com/2006/07/14/opinion/14yoshino.html?th&emc=th
Kenji Yoshino Too Good for Marriage-NYT-14jul2006.pdf in mijn (web)archief.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 16 Juli 2006
Ik miste mijn Venus vanmorgen vroeg, maar ze was er nog niet. Zij komt pas om tien voor vijf. Tenminste als de horizon helemaal helder is. Dat was de laatste dagen niet zo. Daarom miste ik haar natuurlijk.
Ik kan zo vroeg niet zien hoe helder de horizon is, en hoeveel later ik mijn Venus kon verwachten. Met de zon is dat anders: Die kun je lang vantevoren zien aankomen, ook al verstopt hij zichzelf achter de wolken.
Zo niet Venus. Zij liet mij in het ongewisse tot op het laatste moment.
Precies om tien voor vijf was ze er. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 17 Juli 2006
In mijn dagelijkse stukjes probeer ik mijn verwondering, ergernis, ontroering --of wat al niet meer-- onder woorden te brengen over wat ik rondom mij zie gebeuren in daden, woorden of gedrag. Stilletjes hoop ik voor mezelf --en wellicht ook voor lezers-- dat ik op die manier 'mijn' universele wetmatigheden kan ontdekken en ondergaan die maken dat ik niet in een chaos leef, maar in een zinvolle wereld. Het zijn dus 'mijn universele wetmatigheden' die ik op die manier ontdek, en aan anderen voorleg. Zo van: "Heb jij dat ook?"
Met diezelfde verwondering, ergernis, ontroering --of wat al niet meer-- kan ik vervolgens naar die 'universele wetmatigheden' kijken, om ook dát weer onder woorden te brengen. Het zijn dus z��r 'tijdelijke wetmatigheden'. Nou èn? Het helpt.
Maar vandaag draai ik het om. Ik noteer hier wat blote feiten over het verschijnsel Wikipedia, en niks over mijn verwondering, ergernis, ontroering --of wat al niet meer-- laat staan over mijn universele wetmatigheden. Ik vertrouw op het ideaal van de Romantiek, dat als je de menselijke individuele gebeurtenissen, daden en gevoelens maar in voldoende detail beschrijft, die universele wetmatigheden vanzelf op de voorgrond komen.
Hier zijn wat feiten van www.wikipedia.org
--------------------------
De engelstalige Wikipedia heeft 1.256.637 artikelen.
De Duitse 430.000. De Franse 328.000. De Poolse 250.000 De Japanse 233.000. De Nederlandse 212.000. De Italiaanse 176.000. De Zweedse 173.000. De Portugese 158.000. De Spaanse 134.000. De rest heeft er minder dan 100.000.
Dan zijn er 32 die boven de 10.000 komen.
56 komen boven de 1000 (waaronder Limburgs en Occitaans).
--------------------------
In het Limburgse ben ik geboren, en in het Occitaanse woon ik nu. Toeval?
Toch geloof ik dat de aandachtige lezer andere verwonderingen, ergernissen, ontroeringen --of wat dan ook-- aan deze feiten zal beleven, en er zijn universele wetmatigheden in zal ontdekken.
Lang leve de Romantiek!!
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 18 Juli 2006
Aan Kenji Yoshino ontleende ik verleden Zaterdag een nieuw, verrassend en 'interessant' argument tegen het homo-huwelijk van toprechtbanken in de VS. Yoshino is professor bij Yale en gespecialiseerd in constitutioneel recht en minderheidsrechten. Niet zo verwonderlijk, hij is Aziatisch-Amerikaans en homo. Een recent boek van hem wordt geprezen omdat hij hoogwaardig academisch denkwerk heeft gecombineerd met persoonlijke ervaringen. Dat is nieuw.
Het thema van dat boek wijkt ook af van het gebruikelijke rechten opeisen voor (onderdrukte) minderheden. Het verschil wordt het best uitgedrukt door voorbeelden: Als een rabbi uit de Luchtmacht wordt ontslagen omdat hij Jood is, heeft geen��n rechtbank daar moeite mee. Maar als de werkgever vindt dat hij dat "gekke kalotje" [gebedskapje] weigert af te zetten, verliest onze rabbi wellicht dat geding. Of als die Afrikaans-Amerikaanse die haarvlechtjes droeg, en 'verzocht' werd zich 'gewoon' te gedragen. Haar verweer lukte ook niet.
Yoshino haalt zijn voorbeelden uit uitspraken van top-gerechtshoven. Dat zijn heel specifieke uitspraken over onze cultuur. Met instemming haalt voor zijn betoog een uitspraak aan van het Supreme Court die een wet uit 2003 afkeurde die same-sex sexual intimacy criminaliseerde. Maar het werd *niet* behandeld als een 'geval' van homo-rechten. Het Hof stelde dat iedereen --hetero èn homo-- het recht heeft zijn sexuele intimiteit voor zich te houden.
Yoshino is daarover enthousiast. Het beschermt ons recht om ánders te zijn, maar doet dat met een verwijzing naar wat ons bindt, en *niet* met iets wat ons scheidt. Het gaat een stap verder dan de 'gewone' minderheidswetgevingen die volgens Yoshino g��n goede basis vormen voor een toekomstige pluriforme en multi-culturele samenleving.
Het verschijnsel dat mensen onder druk worden gezet zich *niet* naar hun eigen identiteit te gedragen noemt hij 'covering', en hij ziet het als een sluipende ondergraving van verworven burgerrechten.
Mensen doen dat op heel verschillende manier, en het is ook niet altijd 'fout'. Een Afrikaans-Amerikaanse zou haarvlechtjes --bv-- niet mooi vinden, en het daarom niet dragen. Het gaat echter om de sociale druk, de dwang, die de vrije ontwikkeling van de persoon in de weg staan. Yoshino analyseert vier manieren waarop mensen hun identiteit verbergen: Er niet proberen uit te zien als 'zo iemand'(1). Niet deelnemen aan die eigen cultuur(2). Geen aktievoeren voor die eigenheid(3). Zorgen geen vrienden en relaties hebben die 'zo' zijn(4). Probeer maar eens: ras, man/vrouw, homo/hetero, religie of handicap.
___________________________________
Meer over "Covering": http://www.kenjiyoshino.com/covering_defined.htm
Kenji Yoshino, Covering : The Hidden Assault on Our Civil Rights
http://publishersweekly.com/article/CA6291939.html?industryid=23610&industry=Author+Interviews
http://www.amazon.com/gp/product/product-description/0375508201/ref=dp_proddesc_0/103-2880204-2636648?ie=UTF8&n=283155&s=books
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 19 Juli 2006
Jean-Louis Morel is een citatenverzamelaar. Ik neus wel eens in zijn persoonlijke verzameling op het Internet. Hij noteerde van Epicurus over 'vrijheid':
--"Je moet je bevrijden uit de gevangenis van de dagelijkse en publieke zorgen".
--"En dan?", dacht ik.
--"Vrij zijn is niet zomaar doen wat je wil, maar doen wat je het beste en het juiste vindt", schrijft ene Joseph Joubert op 26 februari 1814 in zijn dagboek.
--"Ons vrij zijn is een gebrek: Wij zijn vrij en onzeker, want we weten niet wat het beste en het juiste is", laat Montesquieu weten.
--"Hoe komt hij d��r nu bij?", vroeg ik mij af.
Hij heeft het van God, zo blijkt, want het tweede deel van dat citaat luidt:
--"Dat is anders bij God: die is absoluut perfect, en kan dus alleen volkomen juiste beslissingen nemen".
Toen moest ik even nadenken.
--"Vrij zijn is dus een gebrek omdat Montesquieu zich spiegelt aan een volmaakte God ", bracht ik in het midden.
--"Tja", liet Epicurus "off record" weten", "God hoort bij de dagelijkse en publieke zorgen. Uit die gevangenis moet je je juist bevrijden. Dat heb ik altijd al gezegd".
___________________________________
BRIBES, Petit dictionnaire de citations: http://www.bribes.org
Bribes (Fr.), zinnetjes van her en der, flarden van een gesprek, kruimels
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 20 Juli 2006
Vandaag geen stukje
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 21 Juli 2006
Het verschijnsel 'covering', waarover ik Dinsdag schreef, houdt mij nog steeds bezig. Met verbazing, instemming, herkenning en nieuwgierigheid probeer ik de betekenis ervan te vatten. Het verschijnsel is benoemd door Erving Goffman die de toenmalige sociologie vernieuwde door elementen van participerende observatie er bij te halen. Hij verbleef daartoe o.a. maandenlang in een klassiek gekkenhuis om de face-to-face interacties te bestuderen. Hij constateerde dat mensen min of meer bewust delen van hun identiteit afdekken (cover) als een vorm van assimilatie; als een vorm van erbij horen; als een vorm om jezelf voor een ander begrijpelijker te maken.
Daar is niks mis mee, ware het niet dat het een [dwingende, maar vaak onzichtbare] sociale eis wordt die de vrije ontwikkeling van je persoon kan beperken: Speciaal in de VS, met hun trotse, inspirerende, metafoor van de 'melting pot' waarin individuele verschillen verdwijnen.
[Zuid-Afrika heeft daarvoor de regenboog. Dat is heel anders].
In de VS werd dit melting pot-ideaal voor het eerst in de jaren '60 doorbroken, en er kwamen verschillende bevrijdingsbewegingen op gang. Grosso modo zijn die voltooid, vindt Yoshino, maar covering is het nieuwe gevaar dat nu boven water komt. We ondergraven ermee onze bloedeigen burgerrechten, is zijn stelling en de ondertitel van zijn boek Covering, The Hidden Assault on Our Civil Rights.
De tegenhanger van covering is aldus het coming out, de individuele dapperheid om je eigen identiteit te ontwikkelen, en die niet onnodig onder de korenmaat te houden. Dat reikt verder dan gebruikmaken van minderheidsrechten --of er achter verschuilen--, en kan ook niet vervangen worden door de steeds verdergaande detaillering van alsmaar nieuwe minderheidsgroepen, wat nu het geval is.
Integendeel, aldus Yoshino, dat leidt tot een soort balkanisatie: Iedere groep zijn eigen domeintje, terwijl coming out leidt tot het vieren [celebrate] van ieders individualiteit.
Dat is de tweesprong waarv��r de VS --politiek-cultureel gesproken-- staan. Door de emancipatiebewegingen van de jaren '60 zijn de VS pluralistischer geworden, maar er is --terecht-- nog steeds druk op assimilatie. Er is zelfs sprake van een renaissance van dat melting pot ideaal, en de huidige patriottische beweging draagt daar nogal ongenuanceerd aan bij. De burgerrechtenaktivisten zitten nog steeds op de golflengte van "rechten voor minderheidsgroepen", maar met de analyse van Yoshino, is het duidelijk dat het daar niet meer om gaat.
_______________________________
Erving Goffman: http://en.wikipedia.org/wiki/Erving_Goffman
Erving Goffman: http://fr.wikipedia.org/wiki/Erving_Goffman [iets gedetailleerder dan de engelse wiki]
Erving Goffman's The Presentation of Self in Everyday Life, 1959, www.hewett.norfolk.sch.uk/curric/soc/symbol/goffman.htm [analyse, kritiek]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 22 Juli 2006
We zitten in de twaalfde dag van de canicule, de hittegolf die half Frankrijk in 'alerte orange' houdt, maar ook verder in Europa verrassingen bezorgt. Zo meldde de BBC de hoogste temperatuur 'ooit gemeten in Engeland'. Dat is nogal wat.
De nieuwe alarmbobo's die na de canicule van 2003 werden aangesteld, kunnen laten zien wat ze waard zijn. Hun draaikonterigheid heb ik toen ruim behandeld: "14.700 extra doden in ��n maand" heette het later officiëel, maar dat het in slechts enkele dagen gebeurde, en hoofdzakelijk in Parijs, hoort nog bij de 'bobo-geheimen'.
Met gepaste poeha zijn nu zestien doden gemeld. (100 woorden)
__________________________
Mijn Dagboek, 22, 24, 25, 28 en 30 aug en 10 sep 2003
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 23 Juli 2006 �Martine jarig!
De Libanon-crisis bracht NYT op het idee om ipv lange deskundige beschouwingen of korte lekenopinies zeven journalisten met-ervaring-in-de-regio naar een suggestie voor een eerste stap om er uit te komen:
1 Stop bombarderen en help het Libanese leger weer op de been.
2 Israel moet Hezbollah en Hamas voorgoed vernietigen.
3 Interventie van buiten met het Saudi-vredesplan van Maart 2002.
4 Praat niet alleen met staten, maar ook met Hesbollah en Hamas.
5 Een internationaal leger dat Syrie, Iran en Israel buiten Libanon houdt.
6 Dat komt ervan als je alles door de 'terrorisme-bril' bekijkt
7 De VS-diplomatie moet weer onze eigen belangen gaan behartigen.
Lekker kort door de bocht dus, want ik heb die NYT-suggesties van totaal 143 woorden nog eens tot 68 teruggebracht: Van twintig naar tien gemiddeld.
Nummertje 6 beantwoordt de vraag niet, dat valt op. Nummertje 7 is ook niet to-the-point. Is deze rel dan *niet* in het belang van de VS? Of bedoelt hij dat de belangen van Bush en zijn kornuiten haaks staan op de belangen van de VS?
In dat geval moeten we nummertje zeven snel in de boeien slaan, en als anonieme gevangene in Guantánomo opbergen als 'terrorist' wegens on-patriottisch gedrag.
--"Wie niet v��r mij is, is tegen mij", zei zeuntje Bush laatst nog.
__________________________
A First Step Back From the Brink - New York Times July 22, 2006.pdf in mijn webarchief beschikbaar.
_________________________
PS Correctie van gisteren:
Dat van die 'hoogste temperatuur ooit gemeten in Engeland' is niet helemaal juist. Ik had het van TF2 die naar de BBC verwees. Het betrokken BBC bericht heeft als kop: "Hottest July day ever in England" en rapporteert een gemeten temperatuur van 36,5 op de 19e in Surrey. Dat is hoger dan de 36,0 die in Juli 1911 in Surrey werd gemeten. Het bericht eindigt echter met:
--"The highest temperature ever recorded in England was 38.5C (101.3F) in Faversham, Kent, on 10 August 2003". Dat was tijdens de vorige canicule, en dat was in Augustus.
__________________________________
http://news.bbc.co.uk/go/pr/fr/-/2/hi/uk_news/england/5193970.stm
BBC NEWS UK England Hottest July day ever in England.pdf beschikbaar in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 24 Juli 2006 �Lizette jarig!
De 9/11-gebeurtenissen hebben terrorisme op de wereld-agenda gezet. Het speelde de regering Bush zodanig in de kaart dat de vraag of zij dit bewust hebben toegelaten --of zelfs hebben veroorzaakt-- voor de hand ligt. Er zijn nogal wat 'onwaarschijnlijkheden' in het officiële verhaal en wie daar meer van wil weten moet beginnen bij de "Scholars for 9/11 Truth", een aantal wetenschappers die aktie voeren en onderzoek doen om achter de waarheid te komen. Een mooi beginpunt voor eigen onderzoek is http://www.scholarsfor911truth.org/.
Interessanter is het probleem dat NYT van gisteren behandelt. Deze politiek zwaar beladen zoektocht is besproken in een universitaire cursus binnen een cursus "Islam: Religion and Culture".
En nu is de academische vrijheid in het geding. Welke argumenten gaan over tafel? Daarover gaat het artikel van Stanley Fish, hoogleraar recht aan een (andere) universiteit.
De betrokken docent is een bevlogen aanhanger van de theorie dat de huidige regering die gebeurtenissen heeft "georganiseerd". Heeft dat ermee te maken? Moet je zo'n docent diskwalificeren?
Of gaat de academische vrijheid zover dat alles mag worden besproken, zelfs de meest fantasievolle --of futiele-- gedachtspinsels, of on-patriottische --lees staatsgevaarlijke-- ideeën, eventueel voorgedragen door een 'partijganger'?
Kan de overheid zulke cursussen verbieden? Bijvoorbeeld met het argument dat het met gemeenschapsgeld wordt betaald? Niet van mijn centen!!
Is het dan voldoende dat in zo'n cursus meningen van anderen, met name tegenstanders, aan het woord komen?
Fish rafelt de onderhavige rel grondig uit. Inderdaad ieder onderwerp kan op tafel worden gelegd. Eventueel ook door een 'bevlogen' docent. Andere meningen ��k aan het woord laten is niet voldoende.
De vraag is, aldus Fish, of de betrokken docent voor de uren van de cursus zijn persoonlijke ideeën over dat onderwerp terzijde kan schuiven en --samen met de studenten-- de feiten academisch-kritisch kan bekijken. Dat hoeft niet àl te moeilijk te zijn. Het wordt dagelijks gevraagd van scheidsrechters in de sport, reporters en rechters.
Het is goed deze analyse van Fish nog eens na te lezen als 'academische vrijheid', en vrijheid van meningsuiting in het algemeen, aan de orde komen. Ik ben bang dat het vaak het geval zal zijn in de toekomst.
__________________________
Stanley Fish Conspiracy Theories 101-NYT23jul2006.pdf beschikbaar in mijn webarchief.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 25 Juli 2006
Van onze misslagen --letterlijk en figuurlijk-- weten wij perfect de voorgeschiedenis en de aanleiding:
--"Ik dacht dat ... Hij begon ..."
Van andermans misslagen weten wij perfect de gevolgen.
Logisch! Andermans gedachten kunnen wij niet lezen; de onze wel.
Maar om een conflict tot een goed einde te brengen --en een nietigheid niet onnodig te laten escaleren-- moeten wij deze structurele onevenwichtigheid omringen met:
--"Even nadenken! Kijken! Luisteren!"
Niet kijken naar wat onze hersens over De Ander zeggen, maar naar De Ander zèlf. Andermans 'logica' proberen in te schatten. Bijvoorbeeld.
Want all��n op onze automatische piloten wordt het een rotzooi. (100 woorden)
___________________
Daniel Gilbert put uit de experimentele psychologie en analyseert daarmee actuele wereldproblemen.
Daniel Gilbert He Who Cast the First Stone Probably Didn�t-NYT24juli2006.pdf beschikbaar in mijn archief
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 26 Juli 2006
Het is nogal saai hier in F. Alleen die canicule. Ik heb al een paar weken een persbericht van de BBC 'in portefeuille' dat mij nieuwsgierig maakte. De Franse minister van financiën, Thierry Breton, kondigde in zijn persconferentie van 6 juli de oprichting aan van een Conseil pour la diffusion de la culture économique (Codice). [Raad voor de verbreiding van de economische cultuur]
Ik was zeer benieuwd, maar daar is het bij gebleven. Alleen wat meesmuilend commentaar van bloggers: "Niet van mijn centen", en zo. Maar verder doodse stilte in de Franse pers en op het Internet
Ik dacht intussen: 'Verbreiding van de economie??' We zitten toch al tjokvol met 'economie'. Je kunt geen gedachte of idee meer lezen of horen, of 'de economische kant' ervan wordt uit de doeken gedaan. En dan gaat het meestal om de meest platvloerse normatieve economie: 'Wat moet ik doen om [zoveel mogelijk!] geld binnen te halen?' Het lijkt Croesus wel die alles wat hij aanraakte in goud zag veranderen.
Dat is heel wat anders dan de wetenschappelijke nieuwsgierigheid naar hoe de mensen omgaan met de wereld, met de materie, en met de dingen.
--"Zo dus, door een opvoedingsraad om die domme gansjes die nog niet bevangen zijn van de Croesus-koorts alsnog te besmetten".
Volgens de documentatie van die persconferentie vinden "74% van de Fransen economie belangrijker dan politiek" ("64% van de jongeren" staat er zonder commentaar bij; mij zet dat aan het denken).
Diverse andere indicatoren laten zien dat de Fransen weinig weten van de economie, en 75% van de Fransen vraagt om "meer vorming en meer informatie op dat gebied", zegt de pers-documentatie.
--"Dat kan ik mij voorstellen als blijkt dat je steeds vaker door "de economie" wordt gepakt".
De 80-jarige oud-direkteur van Le Nouvel Observateur, Claude Perdriel, is met de leiding belast. Hij zal met "pedagogische en ludieke programma's" op het Internet en op TV de economische realiteit bevorderen. [promouvoir la diffusion des réalités économiques].
--"En wat zijn die economische realiteiten dan voor 75% van de Fransen?"
Ik denk: Gewoon 'buikriem aanhalen' terwijl de rijken elkaar steeds dikkere gouden handdrukken geven. Dat laatste komt al uitgebreid op TV en in de Society-bladen. Het volk gnuift daarvan. Als ze nu de buikriem nòg wat aanhalen wordt het nòg ludieker. Zo denk ik over Codice.
_____________________________
http://news.bbc.co.uk/go/pr/fr/-/2/hi/business/5157720.stm
www.minefi.gouv.fr/presse/dossiers_de_presse/ministre/conf060706/presentation.pdf
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 27 Juli 2006
Gisteravond had ik meteen twee reacties op het stukje over die hoge raad voor de "verbreiding van de economische cultuur". Erik borduurt lacherig voort op mijn buikriem-metafoor: "een praat-raad van een 80-jarige (vermoedelijk mèt buik en zònder riem) die aan de haal gaat met een item voor 64% van de jongeren".
Hans reageert bitter: "Hij zal de armen leren zich belangrijk te voelen omdat ze bijdragen aan de glorie van de rijken, zoals toentertijd de aanbidding van de Zonnekoning: 'Arbeid adelt'!!! Mijn moeder voegde daar altijd aan toe: 'Maar adel arbeidt niet'".
Of zijn dit stuiptrekkingen van 'de economische cultuur'? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 28 Juli 2006
De canicule is voorbij!! Gisteren begon het met bewolking en rommelen in de verte. Toen tòch weer brandende zon rond de middag. Het was bovendien benauwd wegens opkomende hoge vochtigheid.
Laat op de middag ging het rommelen en bliksemen in de verte. De temperatuur wilde niet zakken. Het was nog maar weinig afgekoeld toen ik naar bed ging.
Vannacht werd ik wakker van de koelte, en van de lichtflitsen. Prachtige bliksems! Donderen! Harde koele wind! Regen ook, maar niet veel. Vanmorgen was het 18 graden. Dat is een beter begin dan die 28+ graden van de laatste weken. Canicule exit! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 29 Juli 2006
Cécile Prieur, in Le Monde analyseerde een (on)aardig voorbeeld over hoe je statistiek --en wat je daarvan in de publiciteit brengt-- kunt 'masseren'. Het gaat om het drugsbeleid in Frankrijk. Lange tijd werd dat bepaald door het ideaal van de "drugsvrije maatschappij" maar historisch en cultureel inzicht bracht de regering Jospin (1999-2002) er toe om niet langer specifieke drugs te verbieden, maar aandacht te besteden aan hoe men ermee omgaat. In die optiek werden alle drugs betrokken, ook tabak en alcohol. Niet verbieden, maar 'risicovermindering en voorlichting'.
Dat zat de wijnboeren niet lekker. Zij hadden altijd al het toegestane alcoholpercentage voor automobilisten 'hoog' weten te houden, en nu waren ze opeens een 'drug'. Dat werd op hoog niveau 'gemasseerd'.
De rechtse regering in 2002 stelde een andere voorzitter aan bij de Interministriële Commissie tegen Drugs en Verslaving (Mildt). Deze vond de "drugsvrije maarschappij" ideaal, lette niet op het gebruik, en verdeelde drugs weer in 'legaal' en 'illegaal'.
Intussen gaf de wijnindustrie --samen met enkele parlementariërs-- een 'witboek' uit over de rol en de plaats van de wijn in de Franse cultuur en klaagde dat wijn onterecht werd 'gecriminaliseerd'. De Mildt richtte haar pijlen op cannabis als prototype van 'gevaarlijke drug'. Moraliseren en idealiseren gingen weer boven waarneming van de realiteit.
In hun brochure (2005) werd de samenhang tussen drugs en dodelijke verkeersongevallen gepubliceerd met uitsluitend cijfers over cannabis. De brochure stelt dat 8,5% van de automobilisten die betrokken waren bij een dodelijk verkeersongeval onder invloed van cannabis waren en 230 personen aldus de dood vonden.
Wat *niet* wordt vermeld is dat in dezelfde periode 2270 doden werden veroorzaakt door chauffeurs onder invloed van alcohol. Ook is het bekend dat alcohol de belangrijkste oorzaak is van voortijdig overlijden (40.000 per jaar; 'gewone' sterfgevallen 40.000 per maand!*).
Dat zou de Fransen toch de oogjes moeten doen opengaan.
Dat cijfer van 8,5% moet overigens nog gecorrigeerd worden voor andere ongevals-oorzaken. Dan blijkt het 2,5% te worden. Het percentage verkeersdoden veroorzaakt door chauffeurs onver invloed van alcohol, en op dezelfde manier gecorrigeerd voor andere oorzaken (leeftijd, sexe, kwaliteit voertuig, omstandigheden) komt op 28,6%.
Dat het niet in de brochure staat is 'logisch': Alcohol is namelijk niet "illegaal". Cannabis wèl. Zo werkt dat. Zo worden de maatschappelijke kosten van cannabis voor het voetlicht gebracht, en die van alcohol buiten het beeld gehouden.
_______________________________
Cecile Prieur Cannabis_l'arme des interdits Le Monde 27072006.pdf ter bschikking in mijn archief.
*) zie Mijn Dagboek 10 Sept 2003
Het rapport: STUP�FIANTS ET ACCIDENTS MORTELS DE LA CIRCULATION ROUTI�RE (PROJET SAM) Synth�se des principaux r�sultats http://www.ofdt.fr/BDD/publications/docs/SAMsynth.pdf
Artikel in BMJ: Cannabis intoxication and fatal road crashes in France: population based case-control study Bernard Laumon, Blandine Gadegbeku, Jean-Louis Martin, Marie-Berthe Biecheler, the SAM Group; BMJ, doi:10.1136/bmj.38648.617986.1F (published 2 December 2005) http://www.ofdt.fr/BDD/publications/docs/artBMJen.pdf
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 30 Juli 2006, Ghislaine arriveert!
Welke honderd woorden zal ik schrijven op deze ochtend van de dag dat Ghislaine aankomt? Zal ik schrijven over mijn Venus die vanmorgen om tien voor vijf al present was? Of over mijn 'andere Venus' die rond de middag verschijnt?
Iets anders dan honderd woorden kommt sowieso nicht im Frage, want anders zou ik een geleerd stuk moeten schrijven over de twee soorten 'links' die Prospect Magazine onderscheidt in Zuid-Amerika. [Interessante definitie van 'links', overigens. Om op terug te komen].
Nee, vandaag minimaliseer ik mijn dagelijkse routines, en richt mij op het verwelkomen van Ghislaine. Ik ga mijn hart klaarmaken. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 31 Juli 2006
Kort na 'onze' tachtigjarige oorlog. in 1656 --dus precies 350 jaar geleden-- werd de jongeman Baruch Spinoza uit de joodse gemeenschap in Amsterdam gestoten: Geëxcommuniceerd. Hij was 23 jaar en hoewel ook andere argumenten meespeelden bij deze excommunicatie ging het om zijn 'stelling' dat geen enkele groep of religie een exclusieve relatie met De Schepper kon claimen. Dat werd door een artikel in NYT van eergisteren gememoriseerd onder de titel Reasonable Doubt.
Deze stelling werd steen-des-aanstoots over heel Europa en Spinoza werd massaal verguisd. Behalve her en der in kleine kring. Hijzelf hield zich in leven als lenzenslijper, en dacht, schreef en publiceerde over religieuze tolerantie, vrijheid en democratie. Hij stierf in 1677. Zijn 'stelling' was honderd jaar later een van de grondslagen van de Amerikaanse grondwet, de Franse revolutie, de moderne democratie, en religieuze tolerantie.
Gistermorgen was er op de Franse TV een programma over Jean-Jacques Rousseau, met name over zijn boek Émile: ou, de l'éducation, geschreven in 1762. Dat boek genoot enorme populariteit in Europa, en bouwde voort op die 'stelling' van Spinoza --die inmiddels voor velen gemeengoed was geworden. Naast de groepen en religies met hun dogma's waar Spinoza het over had, creëerde Rousseau ruimte voor een [ondogmatisch] religieus sentiment --de 'natuurlijke religie'.
Hij sloot daarmee de strikt rationele periode af waarvan Spinoza een vertegenwoordiger was geweest, en opende de weg naar 'sentimenten': De romantische periode.
Gevoelens werden 'bon ton', Europa verzoop er een tijdlang bijna in.
Nieuwe [natuurlijke] 'religies en groepen' doken op. De oude 'dogmatische' verdedigden zich met hand en tand. Openlijke godsdienstoorlogen kwamen niet meer voor, maar tot op de dag van vandaag spelen ze nauw verholen een rol in economische, etnische, imperialistische, en andere conflicten.
Sommige van de nieuwe 'natuurlijke religies' werden zèlf dogmatisch, zodat er naast 'natuurlijke religie' wellicht ook sprake is van 'natuurlijk dogmatisme'.
Het duo Spinoza-Rousseau gaf aan Europa en aan de wereld dus ��k de ruimte voor spirituele bewegingen van de meest uiteenlopende soort, en voor individuele beleving van spiritualiteit.
Tolerantie en democratie moeten nog steeds worden verdedigd tegen ons 'natuurlijk dogmatisme'. Het is daarom goed om Spinoza en Rousseau regelmatig na te lezen.
______________________________
Rebecca Newberg Goldstein Reasonable Doubt-NYT-29July_2006.pdf beschikbaar in mijn archief.
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek Juli 2006