Cessenon sur Orb, Dinsdag, 1 Augustus 2006
Vanaf vandaag haak ik af van mijn dagelijkse discipline om een stukje te schrijven. Voor een maand, want Ghislaine is hier tot eind Augustus, en dat leidt sowieso al tot andere prioriteiten.
Maar het is ook een zelf-test. Met enige regelmaat kijk ik kritisch naar mijn gewoontes. [Voorzover zichtbaar, want the obvious is dat lang niet altijd].
--"Waarom schrijf ik dit?", is de dagelijks terugkerende vraag.
--"Waarom schrijf ik?", komt ook regelmatig aan de orde, maar al die --intelligente-- antwoorden wil ik eens testen.
--"Wat gebeurt er als ik mijn [zelfopgelegde] schrijfdiscipline weglaat?"
Dat is de onderzoeks-vraag voor deze maand. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 2 Augustus 2006
Cessenon sur Orb, Donderdag, 3 Augustus 2006

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 4 Augustus 2006
De eerste ochtend van mijn zelftest, gaf mij een vakantie-gevoel: Verlost van de dagelijkse zorg. Daarna kwamen onbehagelijke gevoelens die ik om te beginnen maar eens diep in de ogen heb gekeken zonder te grijpen naar 'de' oplossing, en 'een stukje' te schrijven.
Ik miste mijn dagelijkse meditatie- en schoonmaakbeurt van de hersenpan, of beter, ik miste de afhandeling daarvan, het "puntje-op-de-i", de "rode-kers-op-het-toetje".
Ik probeerde tijdens mijn wandeling dat te vervangen door het mentaal op te schrijven, maar dàt lukte niet: De wisselwerking met 'ècht schrijven', en het 'wordsmithing' om er achter te komen wat ik wèrkelijk wilde zeggen, ontbrak. Het schrijven is dus méér dan een "rode-kers-op-het-toetje", het is een onlosmakelijk deel van mijn dagelijkse schoonmaakbeurt. [Althans zoals die is tot-nu-toe. Daar zouden alternatieven voor kunnen ontstaan. Niet reageren dus.]
De andere 'bezorgheid', die daarna opkwam, was --en is-- knagender. Zonder dat houvast --die mijlpaal in het moeras-- van tenminste één of twee dingen die ik per dag 'tot in de puntjes' afmaak, zal ik wegzakken in een oeverloze vadsigheid. Als ophouden met tandenpoetsen, of met ochtendgym. Of in bad gaan, of de afwas doen met enige regelmaat. Dat worden on-inhaalbare achterstanden.
Inderdaad, oeverloosheid en moeras komen op als beeld.
Dat gevoel van 's morgens iets ècht te hebben afgemaakt stelt mij in staat om de rest van de dag lekker flierefluiterig met de dag --en met de tijd-- om te gaan: Even een klusje in de tuin bijvoorbeeld, en het daarna laten liggen tot mañana, tot het zich weer aandient of opdringt. Zo ook met andere leuke en minder leuke dingen van het leven.
Ik probeer deze 'drang tot discipline' nog wat tegen te houden, maar ècht 100% flierefluiterig met de dag omgaan lukt vooralsnog niet. Dan komt dat moerasgevoel. Ik wil een overzienbaar stuk(je) afmaken om mij 'vrij' te voelen. [Geen boek lezen, want dat is een meerdaagse klus].
Zo viel ik op een boekje van François Cheng uit de bagage van Ghislaine. Hij is de enige/eerste Aziaat in de Académie Française. Hij heeft wortels in de Chinese èn de Westerse cultuur. Het zijn vijf meditaties over schoonheid. Ik beperk mij tot één beeld dat hij in de tweede meditatie oproept. Ik kende het, maar ik ken de auteur niet meer. Nietzsche komt in gedachte, maar dat is nogal onwaarschijnlijk.
--"De aarde is eigenlijk een prachtige glanzende stuiter die dof is geworden met wat schimmels en aangroeisels aan het oppervlak: Als God die stuiter weer eens in de hand nam, en die met zijn mouw eens flink oppoetste . . . en weer glanzend maakte . . . . "
____________________________________
François Cheng, Cinq méditations sur la beauté, Albin Michel, Parijs, 2006, ISBN 2-226-17215-7
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 5 Augustus 2006
Het probleem dat ik mij vijf dagen geleden stelde, is wellicht onoplosbaar op dit moment. De verandering van mijn levensritme door de aanwezigheid van Ghislaine maakt dat ik (heel) laat naar bed ga, maar tòch (heel) vroeg wakker wordt. Er is dus eigenlijk helemaal geen sprake meer van pittig-frisse ochtenuurtjes die vragen --die eisen?, die toelaten?-- dat ik rustig en helder op een rijtje zet wat ik heb gezien en gelezen. Laat staan dat ik daar met kwaliteit over schrijf.
Ik pak het verkeerde probleem aan door mij blind te staren op het gemis van mijn dagelijkse meditatie- en schoonmaakbeurt. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 6 Augustus 2006
Cessenon sur Orb, Maandag, 7 Augustus 2006

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 8 Augustus 2006
Patrick Poivre d'Arvor is een van de bekendste gezichten van Frankrijk. Logisch!: Hij presenteert het journaal van TF1, dat gemiddeld door meer dan tien miljoen mensen wordt bekeken. Hij is met vakantie en is vervangen door Harry Roselmack: Niks aan de hand!
Maar voor Laurent Greilsamer is het opmerkelijk genoeg om er zijn Chronique aan de wijden in Le Monde. En dat vind ik weer opmerkelijk. Roselmack in namelijk zwart. De Fransen zijn daarover heel hypocriet. Er mogen geen volkstellingen worden gehouden met geloof, huidskleur of 'ras' als tel-categorie. Daarom haalde Greilsamer uit Engelse bron dat er vijf miljoen zwarten wonen in Frankrijk: één miljoen uit de Antillen & Guyana, en vier miljoen uit de Afrikaanse ex-koloniën.
Wat Greilsamer opmerkelijk vindt, is dat de Fransen dit opmerkelijk vinden, dat het een "événement" is. Het gaat over de tong; Roselmack gaat over de tong, hij is mooi, en hij spreekt goed Frans.
(--'Wat donder', zegt Greilsamer daarvan: 'Het is zijn eigen taal!')
In het verleden waren er verschillende hoge politici zwart. Félix Houphouët-Boigny (1905-1993) was een belangrijke minister, en Gaston Monnerville (1897-1991) was voorzitter van de Senaat. Nu is alles weer blank aan de top, en wij zijn onbewust in een feitelijke 'apartheid' terechtgekomen --die wij Zuid-Afrika verweten--, en zijn een onzichtbare kaste-maatschappij geworden.
Goed, het zijn zachte en poreuse kasten, maar kasten niettemin!
TF1 doorbreekt dat, en het bruskeert ons. Het breekt met onze collectieve en schaamtevolle onverschilligheid tegenover dat probleem.
Roselmack spreekt niet namens die groep, en er is geen reden om hem als symbool te behandelen, ook al is hij dat feitelijk.
Waar hij wellicht wèl een symbool van is, is zijn leeftijd. Hij is 33 jaar en dat is een opzienbaar signaal in de vergrijzende Franse top.
Dat laatste doet mij denken aan een recent BBC-bericht over Franse jongelui met pittige diploma's die naar Londen waren gevlucht wegens het slechte ondernemersklimaat voor starters in Frankrijk en gebrek aan banen. Een van de geïnterviewden zei smalend:
--"Ondernemen in Frankrijk is het overnemen van 'de-zaak-van-pa', en grijzende heren in bestuursraden. In Londen is dat iets van jongeren".
Misschien dat deze confrontaties nog wat andere slapende zaken van oude heren met grijze slapen aan het rollen brengen.
___________________________
L'homme de l'été, par Laurent Greilsamer Le Monde 07082006.pdf
BBC NEWS_Business_French youth seek jobs in Britain.pdf in mijn archief.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 9 Augustus 2006

Cessenon sur Orb, Donderdag, 10 Augustus 2006
John Tierney, een paar weken geleden in NYT, probeert uit de leggen waar ons 'eergevoel' vandaan komt. Naar aanleiding van een recente historische studie over eer-gevoelens van James Bowman, komt hij met de geschiedenis van Sir Lancelot die werd beschuldigd van overspel met de vrouw van King Arthur. Iedereen, ook hijzelf, wist dat die beschuldiging juist was, maar niettemin daagde hij de beschuldigers uit. Nadat hij ze allemaal had overwonnen verklaarde hij dat deze overwinning het bewijs van zijn onschuld was. "Might is Right", zouden we tegenwoordig zeggen, en wij vinden dat verwerpelijk.
De invloed van het Christendom --die het aanbieden van de andere wang predikte, gelijkheid van alle mensen, en liefde voor vreemdelingen-- veranderde dat. Niet het uiterlijk succes, maar innerlijke waarde werd de norm voor "de man van eer". Dat ging nog een stuk verder met het verdwijnen van de aristocratie, de opkomst van de burgerij, en het ontstaan van democratie. De Victoriaanse 'gentleman' verdedigde de zwakkeren en beoefende 'fair play'.
Het is met deze 'redelijkheid' en 'eergevoel' dat de moderne (westerse) diplomatie probeert het nieuwe conflict tussen Hezbollah en Israël te beheersen. Maar, zegt Tierney verdrietig, zo werkt dat helemaal niet voor Hezbollah. Die zitten nog in die primitieve eer-cultuur à la Lancelot. Israël verontschuldigt zich nog een beetje voor 'collateral damage', maar Hezbollah schieten genoegelijk en demonstratief burgers overhoop. Vernedering van Israël is hun "oorlogsdoel", om hun 'eer' te redden: "Hadden ze maar onze eer-cultuur!", treurt Tierney
Tahar Ben Jelloun, een Frans-Marokkaans schrijver in Le Monde van eergisteren, legt uit dat het géén godsdienstprobleem is: Jood en Musulman leven al eeuwenlang vredig samen in Marokko. Ook de Holocaust heeft er niets mee te maken. Dat is een westers-christelijke uitvinding. Het is een ordinair koloniaal probleem. Israël heeft 'leeg land' gepakt [of gekocht van een particulier] --helemaal volgens 19e-eeuwse spelregels-- en meent daarop nog steeds absolute rechten te hebben.
De schuld ligt bij Israël's Amerikaanse vrienden, vindt Ben Jelloun. Onder Carter en Clinton was er nog een vrede-gerichte benadering, en steun bij de hulp aan Israël. Nu, onder Bush, die in de Islam de baarlijke duivel ziet, is "aanvallen, vernietigen (en dan bekeren tot democratie)" het parool. Precies als met Irak. Dat is de "Might is Right" benadering, die Tierney --met krokodillentranen-- aan Hezbollah toeschrijft. Kortom, de pot verwijt te ketel . . .
____________________________
Tahar Ben Jelloun Ces amis qui poussent Israël vers l'abîme- Le Monde08082006.pdf
John Tierney Another Man's Honor-NYT-July25-2006.pdf allebei in mijn webarchief.
James Bowman, Honor: A History, Encounter Books (April 25, 2006) ISBN: 1594031428
Bespreking: http://www.encounterbooks.com/books/honor/?reviews
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 11 Augustus 2006
Cessenon sur Orb, Zaterdag, 12 Augustus 2006
Cessenon sur Orb, Zondag, 13 Augustus 2006
Cessenon sur Orb, Maandag, 14 Augustus 2006
Cessenon sur Orb, Dinsdag, 15 Augustus 2006
Cessenon sur Orb, Woensdag, 16 Augustus 2006
Cessenon sur Orb, Donderdag, 17 Augustus 2006
Cessenon sur Orb, Vrijdag, 18 Augustus 2006

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 19 Augustus 2006
Gisteren kreeg ik een bezorgde mail van mijn Spaanse vriend Ignacio die mijn regelmatige dagboekaantekeningen miste. Hij leest voldoende NLs voor de slagzinnen, maar hij had mijn onderzoeks-vraag voor deze maand [zie 1 Augustus] niet begrepen. Toen schreef ik:
--"Wat gebeurt er als ik mijn [zelfopgelegde] schrijfdiscipline weglaat?"
Het onderzoek duurt natuurlijk voort --afspraak is afspraak-- maar ik weet al dat ik schrijf om mijn leven te ordenen. Het is mijn vaste punt dat --iedere dag opnieuw-- op de chaos van ervaringen moet worden veroverd. Het alternatief is mijn natuurlijke nieuwsgierigheid de nek om te draaien. Dat lijkt mij dodelijk. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 20 Augustus 2006
Uit het stukje van gisteren blijkt dat ik in een diepe chaos verkeer. Hoe overleef ik dat? Zijn er natuurlijke orientatiepunten ontstaan die deze chaos leefbaar maken? Of is het allemaal schijn?
De vergelijking met de drenkeling dringt zich op. Diens wereld is erg eenvoudig, en bestaat alleen uit het stuk wrakhout waar hij zich aan vastklampt. De rest is 'denken' waarvan Krishnamurti zegt dat het slechts illusie is. Het lijden --aldus K-- doen wij onszelf aan, omdat we de waarnemer van het waargenomene scheiden.
In plaats van dagelijks moeizaam een stukje te schrijven, zou ik zalig-glimlachend Krishnamurti kunnen lezen. (100 woorden)
_____________________________
The duality of thinker and thought, August 15, en What is accumulated is not truth, August 20.
Jiddu Krishnamurti, Book of Life, Edition 1981, http://bol.sourceforge.net/on-line/BookOfLife.php
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 21 Augustus 2006
Vanmorgen was de maan een sikkeltje-van-niks. Haar dagen zijn geteld. Woensdag is het Nieuwe Maan. [In het Duits zou het 'zijn' dagen zijn*]
Zij was als een boogschutter die haar pijlen richt op Venus [mannelijk volgens Van Dale]. Venus verscheen pas tien voor zes boven de horizon. In juli was het nog tien voor vijf.**
--"Sterren en sterrenbeelden zijn mijn houvast op aarde", zei ik toen Ghislaine mij eens uitvroeg over mijn sterrenfascinatie. Miek, in een lange mail, laat terloops óók weten dat ze geboeid is door mijn sterrenfascinatie, en dat ze óók heeft geworsteld met het geslacht van de zon en de maan. 'Gevoelsmatig', schrijft zij, is voor mij de zon 'man', en de maan 'vrouw'. Wat wil je? Dat weerspiegelt de Romeins-Griekse cultuur die ons tijdens de toemalige bezetting is opgedrongen. Het Noordeuopees paganisme zag dat anders. En dat laatste vinden we nog terug in het Duits en de Skandinavische talen. [Ik weet niet hoe het in het Oud-Fries is; De dikke Van Dale van Miek maakt allebei vrouwelijk, maar mijn uitgave zwijgt er over.]
Maar wat mijn sterrenfascinatie betreft geldt voor Miek hetzelfde antwoord: "mijn enige houvast op aarde". [pun intended]
Het zijn voor mij vaste punten waar mensen niets aan kunnen veranderen, verbouwen of vernielen, en die ik overal ter wereld kan zien.
In Zuid-Amerika --bijvoorbeeld-- raakte ik ontroerd toen ik de drie sterren van de gordel van de herder Orion herkende. Daar heten ze Las Tres Marias, de drie Maria's.
Orion, net als de Grote Beer, de Poolster, en nog een paar andere, zijn jeugdvrienden. Ik ken ze uit de tijd van de 'verduistering' in 'de' oorlog. Ik beleefde die tussen mijn tiende en vijftiende. Ik heb die nostalgie als zodanig behouden, en mij niet laten verleiden sterrenkundige te worden: ik kan niet eens behoorlijk een sterrenkaart lezen. Daarom zijn sterren rustgevend in tijden van verwarring.
________________________________
* zie 21 Mei 2006
** zie 11 & 16 Juli 2006
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 22 Augustus 2006
St Beauzile, Cabanes (Tarn), Woensdag 23 Augustus 2006

St Beauzile, Cabanes (Tarn), Donderdag, 24 Augustus 2006
Dit is een markante dag in mijn aktie-onderzoek naar de onderliggende motieven van mijn schrijfdiscipline. Op 1 Augustus schreef ik:
--"Wat gebeurt er als ik mijn [zelfopgelegde] schrijfdiscipline weglaat?"
'Voor één maand', schreef ik, 'want Ghislaine is hier tot eind Augustus'.
Vandaag is haar vertrekdag. We zijn nog bij vrienden in Cabanes, een gehucht op drie uur oostwaarts van Cessenon. Na de lunch rijden we naar Cessenon, en Ghislaine rijdt daarna meteen door naar NL.
--"Hoe zal het morgenvroeg zijn, en de resterende dagen van maand?"
Dit wordt de volgende onderzoeksvraag:
--"Zal de 'chaos' aanhouden of verergeren?" Ik ben benieuwd. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 25 Augustus 2006
Ik schrijf dit stukje aan het eind van een lange dag.
[Het hóórt op de vroege ochtend, foei! Als Venus er nog niet is].
Ik kreeg een liefderijke & bezorgde mail van Miek terwijl ik haar vorige nog niet had beantwoord. Zij stelde pittige vragen over mijn 'verwarrende experiment'. Zij herkent het probleem. Zij worstelt 'net-als-ik' met ontembare nieuwsgierigheid-naar-de-wereld. Zij is ervaringsdeskundige. Mijn onderzoek nam daardoor een onverwachte wending: Ik schreef een lange tussen-evaluatie.
--"Probeer uit te vinden wat je het allernaast aan het hart ligt", schreef ze.
--"Inderdaad", antwoordde ik, "ik probeer dat 'live' [aan den lijve] te ondervinden". (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 26 Augustus 2006
Cessenon sur Orb, Zondag, 27 Augustus 2006
Cessenon sur Orb, Maandag, 28 Augustus 2006
Cessenon sur Orb, Dinsdag, 29 Augustus 2006
Cessenon sur Orb, Woensdag, 30 Augustus 2006

Cessenon sur Orb, Donderdag, 31 Augustus 2006
Vandaag is de laatste dag van de opschorting van mijn dagelijkse schrijfdiscipline: 'Om te zien wat er gebeurt' schreef ik een maand geleden. Aktieonderzoek dus!
--"En wat gebeurde er?"
Van alles! Chaos en 'verlies-van-houvast' allereerst, maar ik 'duidde' dat meteen als 'vals': Iedere gewoonte die je loslaat, goed of slecht, geeft dat effect. Niks van aantrekken. Dóórlopen!
Zo sprak ik mij toe, en liet diverse buien overtrekken. Tenenkrommend, en soms met jeukende vingers, en dan vroeg ik weer koelbloedig:
--"Wat gebeurt er als ik deze aanvechting laat schieten?"
--"Wat gebeurt er precies?"
En zo verdween het chaos-gevoel meestal. Of --beter gezegd-- het veranderde van kleur en vorm, en mijn inzicht groeide. Het leven werd weer eenvoudig. Het was zoals Krishnamurti schreef: "Dat-wat-is" is niet bedreigend of chaotisch, het is ons denken daarover. Als je maar dicht genoeg bij de dingen gaat staan, en het 'denken-en-beoordelen' loslaat.
--'If you want to understand a child, you must love and not condemn him', was een van zijn metaforen --en mijn favoriete-- om dit toe te lichten.
Zo doken er telkens nieuwe beelden op waarmee ik mijn oude schrijfdiscipline kon duiden. Sommige oude lijfspreuken --of léénspreuken-- kwamen in beeld, zoals het strijdlustige: 'Wat je niet kunt bestrijden, moet je beschrijven'. Of wat Goethe Faust laat zeggen: "Das Leben, wo man's auch packt, überall ist's interessant".
Vanmorgen vroeg werd ik wakker met een nieuw beeld. Ik wandelde door de bergen, en zag rotsblokken en steentjes op mijn weg. Wat is vanzelfsprekender of gewoner bij zo'n wandeling? Voor mijn voeten pakte ik een nietig brokje op; een zandkorrel. Ik poetste die op --met liefde en aandacht-- tot een glanzende edelsteen. [Of misschien wel half-edel ;-), maar prachtig in ieder geval. "What's in a name?"]
Toen gooide ik die in de wind, in het dal.
--"Ziezo", dacht ik tevreden, "Ik heb de wereld weer een beetje mooier achtergelaten dan ik haar aantrof": Ook een léénspeuk met lange traditie.
Ik corrigeerde mij: " . . . een stukje mooier achtergelaten . . . "
Een stukje, en dat iedere dag, dat lijkt mij een goede gewoonte. Om energie in te steken. Een nietig brokje 'wereldgebeuren' met liefde en aandacht oppoetsen tot een glanzende (half-)edelsteen. Dagelijks.
Morgen pak ik de bal weer op. [Ik corrigeer: 'een nietig brokje']
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek Augustus 2006