Cessenon sur Orb, Vrijdag, 1 September 2006
Het gaat fout met Venus. Als zij(!) zo doorgaat wordt ze door Zon ingehaald, en dan is het afgelopen met haar als Morgenster. Moet ze maar vroeger opstaan!
Vanmorgen kwam ze pas om tien voor half zeven uit bed. Tien dagen geleden noteerde ik nog tien voor zes, en in Juni was het nog tien voor vijf. Helemaal op het verkeerde pad 'dus'.
Anton Vamplew, van BBC-Science, zegt dat Zon haar zal opvreten rond het midden van deze maand. Eind December zullen we haar terugzien als Avondster.
Saturnus gaat haar plaats onmiddellijk innemen. Hij staat nu al vlak boven Venus, maar Venus trekt alle aandacht met haar grote helderheid. Saturnus verwijdert zich van Zon. Dat is wèl zo verstandig. Nu is hij om vijf uur op, en tegen het eind van de maand zelfs voor vieren.
Op 19 September, zegt Vamplew, zal Maan --in zijn/haar(?) laatste dagen; dus in de vroege ochtend-- vlak naast Saturnus poseren. Interessant!
Maar ik schreef in Mei over onduidelijke vrijages van Maan met Venus en Jupiter. Saturnus moet oppassen met die dame. Ik hoop dat hij mijn dagboek leest.
______________________
Anton Vamplew: http://www.bbc.co.uk/print/science/space/myspace/nightsky/
Mijn Dagboek: Augustus 21, Juli 11+16, Mei 10, 15, 23-26.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 2 September 2006
--"Mijn man kan eten wat hij wil, en wordt niet dik. Maar ik wordt meteen zwaarder als ik maar een grammetje over de schreef ga. En dan doe ik nog regelmatig sport; en hij niet".
Zo klaagde 'terloops' een goede kennis bij een 'terloops' tafelgesprek.
Ze zag er bepaald niet uit als een (ongezonde) dikkerd. Integendeel. Dat confronteerde mij weer eens met de 'stille strijd' die ik zelf totnutoe niet aan-den-lijve kende. Totnutoe! Vandaar mijn gevoeligheid voor dat 'terloopse'. Diezelfde avond las ik een lang artikel in NYT Magazine over "obesity"-research dat ik apart had gelegd, maar 'nog geen tijd' voor had gehad. Nu dus opeens wèl.
Er zijn wonderlijke dingen ontdekt sinds de ontdekking in 1994 van het eerste "obesity gene". Er kan dus "iets erfelijks" in zitten waardoor wij niet meteen iedere dikkerd van twee van de zeven hoofdzonden hoeven te betichten: Gulzigheid en Luiheid.
Maar deze morele veroordeling zit diep; een streng wetenschappelijk tijdschrift bezondigde zich er laatst nog aan. Toch blijft 'streng eten' en 'veel bewegen' het fundament van alle therapie of preventie. Ondanks de allernieuwste wetenschappelijke inzichten.
Na de ontdekking van de genetische invloed verbaasden wetenschappers zich toch over verschillen bij één-eiige tweelingen, en een nieuwe hypothese kwam op tafel: Die van "infectobesity": Dikheid zou het gevolg kunnen zijn van infectie. En inderdaad, in de darmflora kunnen microben terechtkomen die het hongergevoel veranderen, de vethuishouding dereguleren, of méér energie halen uit stoffen die voor anderen onverteerbaar zijn.
Het is nog een pril wetenschapsgebied, maar al metéén gepatenteerd door de uitvinders en gecommercialiseerd. Voor $450 kun je laten testen of één van die infecties bij jou heeft plaatsgehad. Dat geeft mij twijfels over de hoge publiciteit die de 'uitvinders' geven aan dit wetenschapsgebied.
NYT laat --terecht!!-- ook sceptische wetenschappers aan het woord: Het gaat hier maar om één specifieke bacterie, zeggen die --de Ad-36-- die één van de meer dan vijftig andere is. Bovendien zijn er andere verklaringen voor de gevonden metingen. Dat neemt niet weg dat het een boeiend en belangrijk artikel is. Het verwijst weer eens naar de oude regel --niet genoemd in het artikel-- van Ingestion, Digestion & Absorbtion. Maw: Wat komt er terecht van je 'mondvol'? Wat verteer je ervan? Wat komt per slot ècht in je bloedsomloop?
En daar moet je nu aan toevoegen: Hoe wordt het vet opgeslagen? Zowel genen als --nu ook-- microben van de darmflora blijken dat te bepalen.
Het is ook een heel leesbaar artikel.
______________________
ROBIN MARANTZ HENIG Fat Factors NYT August 13, 2006.pdf in mijn archief beschikbaar (92Kb, 12p, 6700 w)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 3 September 2006
De World Value Survey (WVS) is een onderzoek in 80 landen dat al jarenlang loopt. (Ik kende het al rond 1980). Daarin worden vragen gesteld over 'waarden en opvattingen'. Dat geeft boeiende vergelijkingen (en relativeringen!!) over wat mensen van zichzelf --en van anderen-- denken. En dat internationaal!
Thomas Philippon legde het WVS, en andere bronnen van dat kaliber, eens naast elkaar om uit ze zoeken hoe dat zit die "arbeidscrisis" in Frankrijk. Franse werkgevers, managers, arbeiders, en journalisten zijn het er over eens dat Frankrijk een hoog-ontwikkeld land is, maar met het laagste percentage mensen met 'arbeidstevredenheid'. Daarom lijdt de Franse industrie aan bloedarmoede. Punt. Crisis dus.
Het WVS laat echter zien dat Frankrijk verreweg het hoogste scoort op de vraag of 'werken' een goede zaak is, en dat het belangrijk is je kinderen te leren dat 'hard werken' 'goed' is. Bovendien --uit andere bron-- blijkt dat 70% van de Fransen het stichten van een eigen onderneming het meest geestverrijkend vinden. Ze zijn dus ondernemingslustig. Hoe kan dat?
Frankrijk --wéér een andere bron-- staat op 99 van 102 landen op de vraag of de relatie tussen werkgevers en werknemers 'conflictueus' is of 'coöperatief'. Alleen Venezuela, Nigeria en Trinidad bakken er nòg minder van.
Verder bungelt Frankrijk --in het WVS-- achteraan op de vraag naar "vrijheid om eigen beslissingen te nemen in je werk", en op-één-na achteraan op de vraag naar 'arbeidstevredenheid'. Er is een relatie tussen deze vragen en de vorige: Hoe meer conflictueus, hoe minder arbeidstevredenheid. Dat klopt met wat "men" vindt in Frankrijk.
Vervolgens zijn er de bekende onderzoeken naar ondernemingen waar-het-goed-werken-is. In Frankrijk beheersen buitenlandse ondernemingen de top. Dat is heel anders in Duitsland en Denemarken waar nationale ondernemingen de top vormen. De Fransen werken kennelijk graag, maar niet in Franse ondernemingen.
Philippon concludeert dat Frankrijk niet in staat is ondernemingen te scheppen waar in het 'goed werken' is.
Hoe komt dat? Wat moet je daarmee?
Philippon zoekt naar de oorzaken, en trekt de lijn door naar het gebrek aan innovatieve kracht van de huidige Franse industrie. Het organiseren van een humane en stimulerende werkplek is kennelijk nèt zo moeilijk als het uitvinden van een brillant produkt.
Dat is héél boeiend, dus ik denk dat ik daar nog eens op terug kom. Tot hier is het duidelijk dat de arbeidsverhoudingen in Frankrijk ècht heel anders liggen dan in de andere ontwikkelde landen.
___________________________
Le Monde La vraie crise de la valeur travail, par Thomas Philippon.pdf beschikbaar in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 4 September 2006
De beroemd/beruchte 'exception française' bestaat dus uit het slechtste niveau van arbeidstevredenheid, en het stomste conflict-hantering tussen werkgever-werkenemer. Op wereldniveau!!
De opinie-brieven naar aanleiding van het artikel van Thomas Philippon [zie gisteren] vullen dat aan met 'eigen ervaringen'. Een Fransman die 25 jaar in allerlei internationale bedrijven had gewerkt --en nu bij een Frans bedrijf van 80.000 man-- vond dat hij in 19e eeuwse arbeidsverhoudingen was teruggekeerd.
Anderen verwezen naar boeken van Crozier en Hofstede waarin hetzelfde al lang eerder was verteld over de "onmogelijke" managentsituatie in Frankrijk. Ik heb toentertijd die boeken met smaak bestudeerd. Maar dat is méér dan dertig jaar geleden!! En het is nóg zo!! Dát is het verbazingwekkende!!
Frankrijk 'exporteert' veel talent op die manier --het lijkt wel een ontwikkelingsland. Een deel daarvan zijn de opininie-brievenschrijvers. Die zijn deze 'exception française' ontvlucht, en laten hun ondernemingslust opbloeien in London, of New York. Dat completeert en bevestigt de informatie van Philippon's artikel.
Philippon is ook zo'n refugié culturel. Met zijn Franse topdiploma's heeft hij het "zeker-weten cultuurtje" ontvlucht, en doceert nu aan een business school in New York. Zijn diagnose is dat het Franse bedrijfsleven niet in staat is menselijke werkplekken te creëren. Dat is de voorwaarde voor innovatief ondernemen. Dat kan niet opbloeien in een "zeker-weten cultuur". Hij ziet ook dat werkgevers en werknemers als kat-en-hond gebiologeerd elkaar voor 'ongemotiveerd' respectievelijk 'uitzuiger' uitmaken. Van de oorzaken zegt hij slechts dat die ''vicieuze cirkel diepe historische wortels" heeft. Hij ziet ook dat overheidsmaatregelen die situatie alleen maar zullen bevestigen. De verstarring is compleet.
Maar hij heeft een prachtig idee dat hij terloops --bijna ongemerkt-- ertussenin moffelt. Waarom creëren we geen certificaat voor 'goede menselijke praktijken'?
Hij gaat er niet op dóór, maar ik zie het wel zitten. Winkelketens en andere franchise-systemen in de dienstverlening weten als geen ander dat de onderlinge sfeer van werkers en management rechtstreeks correleert met 'resultaten', 'kassa', en 'voortdurende innovatie'. Zij hebben ook veel ervaring met het meten en evalueren van die 'sfeer'. Een dergelijk certificaat hoeft daarom niet 'wollig' te zijn. Het zou tegemoet komen aan die "zeker-weten cultuur", zonder daarvan slachtoffer te worden.
_______________________
Michel Crozier, Le phénomène bureaucratique [mijn pocketeditie is van 1971 !]
Michel Crozier, La société bloquée [eerste editie is van 1970 !]
Geert Hofstede, Culture's consequences: International differences in work-related values [van 1980 !]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 5 September 2006
Naar aanleiding het stukje van Philippon [zie gisteren en eergisteren] heb ik Geert Hofstede nog eens nagelezen. Hij klasseerde indertijd de verschillende managementculturen naar o.a. de behoefte aan 'hiërarchische afstand' en de behoefte aan 'erbij horen'. Frankrijk scoort op beide schalen hoog. Dat wil o.a. zeggen dat praten over 'niet-conforme' zaken --sociaal-gesproken-- heel gevaarlijk is: "Don't rock the boat!"
Je mag wel praten over wat er (pas) is gebeurd, of wat er in de (zeer) nabije toekomst zal gebeuren, maar speculatieve toekomstvisies zijn uit den boze. Dat is dus een heel slecht innovatie-klimaat.
Dat Frankrijk ook hoog scoort op behoefte aan 'individualisme' helpt hier niet. Innoveren kun je niet alléén. Dat doe je maar in London!
Dat klopt dus mooi met wat Philippon uit andere bronnen wist te puren.
In Le Monde van eergisteren komt dit aspect van de Franse maatschappij op wéér een andere manier aan de orde. Het gaat over de wekelijkse rubriek Futurs die op zomerreces is geweest, en nu weer begint.
De bedoeling van Futurs is om speculatieve toekomstlijnen te benoemen en bespreekbaar de maken. Robert Solé, bij gelegenheid van het nieuwe seizoen, beschrijft de principiële moeilijkheid van deze rubriek om zich te onderscheiden van de gewone 'Science'-pagina's. Daar worden min of meer harde feiten genoemd, en dáár mag wel over worden gespeculeerd. Futurs wil echter méér: "Montrer où et comment s'inventent les objets, les idées et les comportements de demain". [Laten zien hoe dingen, ideeën en gedrag van morgen worden uitgevonden.]
Als het niet 'Science' mag zijn, moet het toch minstens om (be)grijpbare en 'haalbare' prototypes gaan? Néé, ook dàt niet.
Dat is de moeilijkheid waarvoor Laure Belot staat. Zij is als journaliste verantwoordelijk voor deze rubriek. Zij heeft een a-typische herkomst als journalist. Zij is chemisch ingenieur, en afgestudeerd aan een topschool voor commerciële en economische wetenschappen [Essec].
Kranten en journalisten mogen zich bemoeien met het nieuws van gisteravond. Zij mogen lijnen doortrekken tot morgen, overmorgen of --eventueel-- de volgende verkiezingen. Maar Belot heeft een andere taak. Zelf zegt ze:
--"Zwakke signalen onthullen en nagaan of ze een toekomst hebben, of een betekenis. Nederig trends naar de toekomst doortrekken".
Ik ben bovenal verrukt van dat woordje 'nederig' van Laure.
Misschien is er nóg een ontsnappingsroute uit die Franse 'zeker-weten cultuur' waarvoor Philippon terloops óók een idee formuleerde.
_________________________
LES DIFFERENCES CULTURELLES DANS LE MANAGEMENT, Fiche de lecture, Christine BERMEJO-FAYET http://www.cnam.fr/lipsor/dso/articles/fiche/bollinger_hotsf.html
Alle 'Fiches de lecture' van CNAM: http://www.cnam.fr/lipsor/dso/articles/fiches.php
Robert Solé, Ce monde qui vient, LE MONDE 030906.pdf in mijn webarchief beschikbaar.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 6 September 2006
De NLse "Coffee Shops" halen met enige regelmaat de buitenlandse pers. Met korte berichten, sneers, grondige reportages, en analyses. Altijd leuk!
--"Wat zeggen anderen over mijn landje?"
De NLse 'volksaard' komt daarbij altijd aan de beurt: Inclusief de prachtigste vooroordelen, en 'kietelende' observaties.
Ik heb voor liefhebbers twee stukjes klaargelegd. Een NYT-reportage uit 1987 bij de opening van het Hash Museum in Amsterdam. Die had ik opgezocht naar aanleiding van een recent stukje van John Tierney over zijn bezoek aan Amsterdam.
Tierney beschrijft bewonderend de openlijke handel in Amsterdam, met zijn doorzichtige prijzen en kwaliteiten. Hij noteert ook dat in de VS 'illegaliteit' leidt tot een groot crimineel inkomen, en dat in Amsterdam --via hash-accijns-- dat geld in de staatskas terechtkomt. Zoiets willen de Amerkaantjes wel horen!
Een "Coffee Shop"-eigenaar vertelt van zijn ervaringen in New York: De slechte kwaliteit van de straathandel, en de abominabel hoge prijzen. Maar er was één kwaliteit waar Amsterdam niet aan kon tippen, zei hij spijtig:
--"Drugs zijn hier niet zo interessant als bij jullie".
En dan vertelt hij van zijn vriendin die nooit geïnteresseerd was in zijn produkten. Toen ze 32 was maakte ze een reis naar de VS, en rookte dáár wel. Voor de eerste keer.
--"Hoezo dát nou?", had hij gevraagd.
--"Daar was roken veel spannender, want het was illegaal".
___________________________
Francis X. Clines, Amsterdam Journal, Laying down the law at the 'cannabis cafe'-NYT-April 18, 1987.pdf
John Tierney, The Czars Reefer Madness-NYT-August 26, 2006.pdf, in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 7 September 2006
De afgelopen maand was het vijf-en-zeventigste dagboek: Een mijlpaal die mij bijna ontglipte. Dat zou 75 maanden betekenen, maar dat is niet helemaal juist, want de eerste vijf waren niet precies afgerond op één maand. Ik begon met dit dagboek --ongeveer in deze vorm-- toen ik mijn eerste reis naar Zuid-Afrika voorbereidde. Op 22 December 1999 kreeg ik het idee, en voerde het meteen uit. Dat is dus 81 maanden geleden.
Ik had toen al een website, maar daar publiceerde ik "fact sheets" Zoiets als nu onder de knopjes "Adres e.d." en "Reisplannen" staat.
Zodat mijn vrienden mij konden bereiken.
Mijn wederwaardigheden stonden in persoonlijke 'reisbrieven' [e-mail en snail-mail] naar familie, vrienden en vriendinnen. Dat was "om kontakt te houden" na mijn definitieve vertrek uit NL in Oktober 1994. Met 'knippen+plakken' zette ik daarin ook de meer algemene wederwaardigheden en observaties. Dat stond niet op mijn websites.
Dat veranderde toen ik meer algemene 'reisbrieven' ging schrijven. Die gingen als bijlage bij de persoonlijke brieven, maar die zette ik óók op mijn websites. De eerste was "Mi Carta de Viaje" --in het Spaans-- waarvan de eerste verscheen op 21 November 1996. De laatste --nummer 15-- verscheen 8 April 2001.
'Mijn Dagboek' en Apuntes Españoles hadden die rol overgenomen.
Aan de Franse "Ma Lettre de Voyage" begon ik in Juni 1997 en schreef de laatste --nummer 10-- op 23 September 2000.
Een NLse versie --"Mijn Reisbrief"-- begon aan het eind van mijn zes-maandse reis door Chili op 4 April 1998. [dat was mijn tweede bezoek]. Nummer 16 daarvan verscheen op 28 September 2001. De functie van die reisbrieven was óók overgenomen door "Mijn Dagboek". Maar de NLse reisbrief leeft voort als Nieuwjaarsbrief: Op mijn site, en als bijlage bij mijn persoonlijke nieuwjaarswensen.
Voor mijn buitenlandse vrienden creëerde ik als 'subsysteem' van Mijn Dagboek Apuntes Españoles, Brouillons Français, English Notes, en Deutsche Notizen. Ik houd die zéér onregelmatig bij, maar het lukt mij wel om minstens ééns per jaar een soort jaaroverzicht te schrijven voor mijn anders-talige 'connecties'.
Om mijn spoor achter te laten. Wellicht is dat de diepste motivatie.
Maar het voedt ook de groeiende correspondentie met mensen-van-vroeger. Sommigen héél trouw, anderen als ik ze weer eens heb ontmoet, of als ze mijn 'maanddagboek' hebben ontvangen. [Dat kan geregeld worden]. Maar ook het aantal 'totaal onbekenden' neemt toe:
--"Gisteren zag ik je site voor het eerst, en . . . ", of:
--"Ik ken je site al jaren /maanden, maar nu moet ik je toch eens . . . "
Zo gaat dat. Op naar "Mijn Dagboek N° 100" !!!
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 8 September 2006
En toen waren ze er opeens, Henri en Laurence.
Uit Tournecoupe. Driehonderd kilometer van hier.
--"Of we alvast op verjaardagsvisite mogen komen", foonde hij.
Ik verrast. 'Verjaardag' is 'straks' als ik in NL ben. Als ik hier klaar ben.
Met de tuin winterklaar maken bijvoorbeeld.
--"Schikt het morgen? Of de volgende week?"
--"Dan graag metéén"
En nu is het vroeg in de morgen. Straks ontbijten, en nog een lange ochtend om bij te praten. Het vorig jaar ging ik naar Tournecoupe.
--"Gewoon om nog eens 'How do you do?' te zeggen", schreef ik toen.
Dat was het waard. Nu wéér. (100 woorden)
___________________________
Zie Mijn Dagboek van 29 Augustus 2005
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 9 September 2006
De ontevredenheid van de Franse arbeiders --zoals ik die begin van deze week heb geduid met de analyses van Philippon en Hofstede-- wijst op een diep wanbegrip tussen werkgevers en werknemers. 'Kapitaal' en 'arbeid' staan gebiologeerd tegenover elkaar als kat-en-hond.
Zo gezien is het initiatief van de Franse minister van financiën, Thierry Breton --waarover ik 26 Juli schreef-- natuurlijk een lachtertje. Hij wil met "pedagogische en ludieke programma's" het inzicht in 'de economische realiteit te bevorderen'.
--"Zij --de werknemers-- moeten 'ons' beter begrijpen".
Breton c.s., duiden het probleem als een 'niet-weten'. Logisch dat ze naar (be)leerprocessen grijpen. Logisch dat het niet werkt.
Thomas Frank in NYT van 1 September, komt met nóg een andere analyse die zowel de ontevredenheid van de Franse arbeiders als de 'opvoedingsmaatregelen' van Breton begrijpelijk maken. Hij verbreedt het probleem tevens tot de VS, waar --met andere uitingsvormen-- dezelfde spanning zichtbaar wordt. Zowel politiek rechts als centrum-links in Washington weigeren --cq zijn in een staat van gebiologeerde onmogelijkheid, net als die Franse kat-en-hond-- in te zien dat het politieke klimaat terugkeert naar een 19e eeuwse vorm waarin de vrije-markteconomie wordt gezien als de [onaantastbare] natuurlijke staat, en de heerschappij van de rijken [plutocracy] als onontkoombaar en vanzelfsprekend: Historisch zijn dat precies de condities waar de liberalen tegen probeerden te vechten.
Maar nu is kritiseren van plutocracy even zinloos als leuren met een amendement tegen de zwaartekracht. Liberalen, volgens Frank, zijn slechts bezig met een soort therapie voor de slachtoffers van de vrije-markttornado. Hun wordt bijgebracht dat het allemaal 'onvermijdelijk' is, en dat ze moeten herscholen om de volgende klap beter te kunnen opvangen. Tot zover Thomas Frank.
Hier ontmoeten die 'liberalen' de gedachtengang van Thierry Breton. Ook Breton vindt dat een vorm van 'heropvoeding' en confrontatie met de 'economsche realiteit' de problemen zal oplossen.
Frank stelt dat wij het beestje bij zijn naam moeten noemen: "De klassestrijd is weer begonnen". Dát is waarvoor de Democratische Partij moet opkomen. Dat is wat anders dan politiek-wetenschappelijke truukjes om bij de volgende verkiezingen aan de macht te blijven terwijl een bloeiende middenklasse verdwijnt.
Geen wonder dat de Franse werknemers ontevreden zijn en 'ongemotiveerd'.
Terug naar de 19e eeuw is niet waar ze verlangend naar uitkijken.
______________________________
Thomas Frank, Rendezvous With Oblivion NYT Sep 1, 2006 .pdf in mijn webarchief ter beschikking
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 10 September 2006
In de lange mail-met-vele-onderwerpen van Miek [zie ook 21 Augustus] staat tegen het eind iets wat mij nog steeds bezighoudt:
--" ... [Ik] begrijp ... dat je over de dreiging van de Islam ten aanzien van onze westerse beschaving nogal gerust bent", en vervolgens citaten die deze bedreiging onderstrepen; citaten die ze al jarenlang verzamelde: Oorlogszuchtige, imperialistische en 'bekeers'-zuchtige uitspraken van de zijde van de Islam die Europa wel eens willen komen 'bekeren'. Met geweld desnoods. Daar komen ze allemaal op neer.
Ik antwoordde daarop dat ik òòk wel ongerust was, maar dat er ergere dreigingen voor onze beschaving op til zijn, maar die worden versluierd door het Islam-probleem. Ik werkte die 'ergere dreigingen' niet uit --en dàt houdt mij nòg bezig. Ik beperkte mij tot het 'neutraliseren' van die citaten van Miek door imperialistische en 'bekeers'-zuchtige feiten en gedragingen van de kant van 'Rome' ernaast te zetten: Kruistochten, conquistadores, slavernij/lijfeigenen, streven naar eenheid van Kerk en Staat. Dat is nogal 'gemakkelijk'. Als je een almachtige god achter je hebt staan wil je anderen daarvan wel laten meegenieten. Het 'moet' zelfs!! Wat dat betreft zijn Islam en Rome hetzelfde. De rest is "nuance".
Maar als antwoord maakte ik het mij te gemakkelijk: Sorry Miek!
Ik ga die 'ergere dreigingen' uitwerken en toelichten. Ik kan die [nòg] niet punt-voor-punt opsommen. Het gaat nog om subtiele waarnemingen. Mijn observatie is namelijk dat in onze cultuur stelselmatig waarden verloren gaan --zoals democratie, tolerantie en mensenrechten-- die 'onze cultuur' met name tijdens 'De Verlichting' heeft verworven. Ik haalde daarover laatst nog eens Spinoza en Rousseau aan. [31 Juli]. Daarbij speelden de religies (Rome met name) géén rol. Integendeel. Die schaarde zich bij de tegenstanders. Althans aanvankelijk. Ook nu doet Rome daarover onheldere uitspraken.
Mijn 'these' is aldus dat de religies achter de feiten aanlopen. Dat ze zich scharen achter de heersende cultuur. [Zoals in 330 Constantijn, of in 1936 achter Franco, het zegenen van de wapens in 1914-1918].
De kernvraag wordt dus: "Wie en wat is die 'heersende cultuur'?"
Toen 'wij' de waarden van 'De Verlichting' veroverden was Rome daar tégen, en vond het pas later OK. Nu 'wij' die waarden laten schieten, zullen zij dat over enige tijd òòk OK vinden. De verschillen tussen Rome en de Islam zijn wat dat betreft 'peanuts' of 'nuance' zoals ik hierboven betoogde. Daarom zoek ik naar dat 'wij', en de krachten die dáár achter steken. Als 'wij' --zoals nu-- naar een maatschappij-vorm gaan van rijkdom en macht voor enkelingen [en armoede, enzovoorts . . . ], dan zal nòch Rome, nòch de Islam 'ons' een strobreed in de weg leggen. Dáár liggen de 'ergere dreigingen' waar ik vat op probeer te krijgen.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 11 September 2006
De 'ergere dreiging' waar ik het gisteren over schreef was gerelateerd aan de mogelijkheid dat de Islam 'onze westerse beschaving' zou vernietigen. Daar begon het mee.
Ik vond dat wij 'onze westerse beschaving' zélf naar de knoppen draaien: Wij hebben de Islam daarvoor niet nodig. Dat diepte ik gisteren uit.
Een heel andere 'ergere dreiging' is de plotselinge klimaatomslag als gevolg van de onstabiliteit de North Atlantic Oscillation [NAO]. Onze Global Warming kan de trekker overhalen. Dan hoeft het niet zo lang meer te duren. Drie tot twaalf jaar staat daarvoor, en dertig jaar later staan de gletchers voor Amsterdam. Dan gaat 'onze westerse beschaving' d'raan! Daar is boeiende documentatie over.
Dat zou dan meteen het einde betekenen van verreweg de langste periode periode tussen ijstijden. De onze duurt al twaalf duizend jaar! We hebben daarin de landbouw en de slavernij uitgevonden, onze steden gebouwd, en oorlogen gevoerd.
Blijkens studies van de diepste ijslagen van Groenland duurden die oudere perioden vaak niet veel langer dan duizend jaar. Nèt genoeg voor de beoefening van primitieve landbouw, en dan weer terug naar het barre jagers- verzamelaarsbestaan.
Dat zou dan mooi aansluiten bij het beeld dat ik kortgeleden nog eens in herinnering opriep: [4 augustus]:
--"De aarde is eigenlijk een prachtige glanzende stuiter die dof is geworden met wat schimmels en aangroeisels aan het oppervlak: Als God die stuiter weer eens in de hand nam, en die met zijn mouw eens flink oppoetste . . . en weer glanzend maakte . . . . "
______________________
Over NAO schreef ik 25 Augustus 2005. De aldaar genoemde link werkt niet meer. Beter is de onderstaande.
Prof Visbeck is nu namelijk bij: IFM-GEOMAR Ocean Circulation and Climate Dynamics,
http://www.ifm-geomar.de/index.php?id=ozeanzirkulation&L=1
Over "The Great Climate Flip-flop", het boek van William Calvin, schreef ik 19 Mei 2005. Van de daar genoemde links werkt alleen nog die van William Calvin, maar dáár staan voldoende links voor verdere exploratie van deze dreiging: http://williamcalvin.com/1990s/1998AtlanticClimate.htm
Een interessant artikel over de eerste jaren van onze landbouwcultuur en de historische Hof van Eden stond in Der Spiegel, No 23 van 3 juni 2006: Matthias Schulz, Die Suche nach dem Garten Eden. Het zijn 12 jpg's van 200 à 300 Kb, totaal 3.1 MB. Ter beschikking is mijn webarchief, of ik stuur het je als CD-Rom.
Zie ook: http://static.flickr.com/94/240124892_4ac007fd16_o.jpg e.v.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 12 September 2006
Daniel Cohen, een van de kopstukken van "Mai 68", is nu 'bobo'. Hij was toen bekend als "Rooie Danny". Hij was --dacht ik-- een tijdlang Euro-parlementariër, en is nu o.a. hoogleraar. Hij heeft een boekje geschreven waarover Eric Le Boucher een bevlogen recensie schrijft: "Vive Mai 68 !". In Le Monde van 9 September.
Die recensie is niet zo interessant als de commentaren van lezers in de dagen daarna: Wat een controverses komen los! Wat een haat tegen de "soixante-huitards"! Wat een misverstanden!
Wat dat laatste betreft heerst kennelijk de mening dat Mei 1968 een zuiver Franse (eventueel Europese) aangelegenheid was. Vergeten wordt dat het toen in de VS al danig rommelde, en dat in April 68 Berkeley-studenten massaal zaken aan de orde stelden waar de regering niet van wilde weten omtrent de 'economie' en de 'financiering' van 'Vietnam'. [Laat staan de Amsterdamse rellen, het Lieverdje, en andere akties die de 'vanzelfsprekende- autoriteit- van- toen' aantastten. Dat was ruim vóór Mei 68.]
Uit die lezers-commentaren blijkt dat de Franse malaise-van-vandaag daaraan is te wijten. Die vervloekte "soixante-huitards" hebben de sfeer van autoriteit, orde en regelmaat voorgoed verpest.
Anderen verdedigen de bereikte 'waarden' zoals vrouwenemancipatie en het toestaan van abortus, maar méér dan een lezer(es) komt met een lijstje wetten daarover die al eerder waren aangenomen.
Cohen zelf is óók 'nogal visionair': Hij ziet "Mai 68" als de oer-revolutie waardoor informatica, het internet en de "société de l'information" mogelijk werden. Dan kan hij net-zo-goed 1789 of 1848 aanhalen!
Maar voor één analyse van de post-industriële maatschappij ben ik hem dankbaar. Hij constateert dat in het oude bedrijfsleven --het gewraakte 'fordisme' bijvoorbeeld-- het sociale en het economische samengingen. Daardoor kon arbeidszekerheid ontstaan, en brede welvaart. Zo'n bedrijf had belang bij zijn eigen voortbestaan, en indekken tegen risico's.
--"Een badpakkenfabriek maakte --voor alle zekerheid-- ook paraplu's", grapt hij, maar de pointe is duidelijk.
Nu de beurs de macht heeft overgenomen, en de winst moet worden gemaximaliseerd --tot de dood er op volgt-- worden dat twéé bedrijven. De werknemers dragen nu het risico, want de financiers kopen een aandeel badpakkenfabriek en een aandeel paraplu-fabriek --"voor alle zekerheid!" Maar het sociale is nu losgekoppeld van het economische. Wie gaat de armen opvangen? Dat is een heel ander verhaal.
____________________
Eric Le Boucher, Vive Mai 68, LE MONDE 09.09.06.pdf in mijn webarchief.
Eric Le Boucher Vive Mai 68 commentaires.pdf in mijn webarchief
Daniel Cohen, Trois leçons sur la société postindustrielle, Seuil, 91 pages, 10,50 €
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 13 September 2006
De keuze begint zich af te tekenen, al is het nog niet officiëel --de verkiezingen zijn pas over acht maanden-- maar het publiek legt "Ségo" en "Sarko" naast elkaar. Daarover schreef Le Monde van gisteren.
Een verrassend detail is dat 9 à 12% van de kiezers die vroeger 'rechts' kozen, nu Royal bovenaan hun lijstje hebben staan, en omgekeerd. Dat is een 'rebus voor experts', zoals Raphaëlle Bacqué gisteren schreef.
Dat komt omdat in beide gevallen de persoon zeer markant is t.o.v. van het partij-midden, of beter: het partij-gemiddelde. In beide gevallen is er óók de *niet*-uitgesproken 'belofte' dat het eigen kamp zal worden gerenoveerd. In beide gevallen gaat het méér om de persoon dan om zijn "politieke familie". Maar er is óók nogal wat 'familie-ruzie'.
Zo laat een trouwe rechtse stemmer weten dat hij genoeg heeft van de "psycho-rigide" Dominique de Villepin, en dat Nicolas Sarkozy een archetypisch "parvenu facho-démago" is. Als Ségolène Royal president wordt, zo gaat hij verder, zal er in het rode kamp een frisse wind gaan waaien, en worden die oude socialisten in het vergeetputje geveegd.
Een trouwe linkse laat weten dat haar het "angélisme" [Van Dale: gewild gebrek aan realisme] van de socialisten zo langzamerhand de strot uitkomt. Sarko spreekt een taal die de Fransen verstaan(1), hij ontmoet de mensen op hun eigen plek(2), en stelt concrete zaken aan de orde zoals veiligheid, autoriteit en koopkracht(3).
Maar deze drie zaken zijn precies wat anderen zeggen van Ségo! Dat wil zeggen dat beide candidaten hun lesje hebben geleerd van de vorige verkiezingen, en dat beide candidaten --maar nog niet hun partijen-- zich hebben gedistanciëerd van de oude scheiding tussen 'élite' en 'volk'.
Dat is de innovatie in de Franse politiek die we [wellicht?] gaan meemaken. Opletten dus!
In meer algemene zin is dit verschijnsel een manier waarop twee politieke partijen, die geleidelijk als geblokkeerde kemphanen tegenover elkaar staan, weer in beweging kunnen komen. Het is natuurlijk de vraag of dat lukt. Interessant!
In de VS, blijkens een artikel van 10 Augustus dat ik apart had gelegd, wordt gespeculeerd op een toenadering tussen de twee gefixeerde kampen: Democraten en Republikeinen. Dáár speculeert David Brooks over de mogelijke oprichting van een derde partij, die dan echter in één van de blokken wordt ingelijfd, maar er dan meteen wat 'vernieuwing & openheid' bewerkstelligt. Dat is een ánder mechanisme.
Die mechanismen kunnen we de komende maanden mooi naast elkaar leggen.
______________________________
Raphaëlle Bacqué, Un rébus pour les experts, Le Monde 12 sep 2006.pdf
Raphaëlle Bacqué, J'hésite entre Ségo et Sarko, Le Monde 12 sep 2006.pdf
DAVID BROOKS, Party No. 3, NYT, August 10, 2006.pdf alledrie in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 14 September 2006
De regen is tòch gekomen in onze regio. Een aantal dagen waren wij in de uitzonderingspositie: In F regende het al een hele week. Het was ook metéén goed raak. Hier viel vier centimeter gistermorgen in minder dan een uur. Met die bui erachteraan werd het samen zes!
Toen ik naar het nieuws keek bleken we wéér in de uitzonderingspositie te zijn: We hadden "Alerte Orange": Waarschuwing voor zeer zware regenval en overstromingen. Als enige in heel F! In Montpellier was gisterochtend 15 centimeter gevallen, wist de nieuwslezer te melden.
Ik ben toen eens gaan nadenken over de "Alerte"-cultuur. Die over 'storm-en-regen' is al wat ouder, maar die over de canicule is recent. Die kwam onmiddellijk na dat schandalige jaar 2003 waarin 15000 [vijftien duizend!] mensen overleden 'als gevolg van'. Dit jaar, duurde de canicule veel langer, en betrof soms meer dan half Frankrijk. [Afgemeten naar de betrokken "Alerte Orange" dagelijks op TV]. Toch konden nog géén 200 doden aan de canicule worden toegeschreven.
Die canicule-alerte leidde tot regelmatige berichtgeving over voorzorgen die her en der worden genomen. Veelal geconcentreerd rondom de kleinschalige mens-tot-mens zorg.
De 'storm-en-regen'-alerte --daarentegen-- leidde tot prachtige films van sensationele overstromingen, en klagende burgers en boeren in de slachtofferrol die schadevergoeding eisten van de overheid. Héél TV-geniek!!
Nu zag ik na deze 'prachtige opnamen' burgemeesters en voorzitters van lokale comité's die spraken over kleinere en grotere maatregelen die recent waren genomen om de schade te beperken "als voorzorg"!! Dat was nieuw. Daar hoorde ik ze vroeger niet over. Wèl over de zéér grondige lange-termijnplannen die er 'nog steeds niet' waren. En die uit 'Parijs' moesten komen. Klagerig dus.
Nu blijken er talloze --betrekkelijk-- kleine maatregelen mogelijk die de schade voorkomen of aanzienlijk beperken. Daarover spraken zij, en over nóg meer van dat op korte termijn. Ik verbaasde me.
Dat was opeens een heel andere discours, alsof ze door de canicule-alerte cultuur waren beïnvloed. Ik denk inderdaad dat het dàt is.
Er is dus nog hoop voor deze verambtelijke société bloquée.
______________________
Voor een overzicht van de (toen) officiële feiten van Canicule 2003, zie Mijn Dagboek 10 September 2003.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 15 September 2006
Benedictus XVI begint zich duidelijker uit te spreken over een --eventuele-- dialoog met Islam. Hij zag de benadering van zijn voorganger met de 'Geest van Assisië' al metéén niet zitten, en hij heeft steeds geweigerd er zèlf heen te gaan.
Daar kwamen in 1986, op initiatief van Johannes-Paulus II, tweehonderd kopstukken van diverse religies bijeen om samen te bidden.
B-XVI ziet een groot gevaar in dit 'syncretisme': Dat is de vermenging van (filosofische /religieuze) principes zonder op verschillen of tegenstrijdigheden te letten.
Begin September, in Assisië, liet hij weten dat er grenzen zijn aan 'dialogiseren'. Hij ging daarbij gelukkig niet zover als de traditionele vleugel die "Assisië" een 'onverdragelijke carnaval' vindt.
In Regenburg, afgelopen Dinsdag, ging B-XVI een stap verder, en citeerde Keizer Emanuel II (1391, Constantinopel) die de Islam-geleerden toen uitdaagde met:
--"Laat mij maar eens zien was Mohamed voor nieuws heeft te melden: Alleen maar slechte en onmenselijke zaken zoals het recht om het geloof dat hij predikt met het zwaard te verdedigen."
Oef!! Dat zegt een paus in 2006!! Zou er met de beste wil van de wereld niets goeds aan Islam te vinden zijn? Ten behoeve van een 'dialoog'?
In diezelfde toespraak wijst B-XVI er op dat de 'heilige oorlog' in strijd is met de letter van de Koran. Goedwillende Islamieten --evenals de idem katholieken-- weten dat allang, maar gáát het daar om op dit moment?
B-XVI zegt nog; "... dat als je iemand naar het geloof wil leiden, je beter zuiver kunt redeneren dan dreigen met geweld". Het helpt niet meer.
Het hoofd van de Franse Islamitische Raad vraagt opheldering:
--"B-XVI verwart de Islam, een geopenbaarde godsdienst, met islamisme. Dat laatste is geen religie, maar een ideologie. Hoe zit dat?"
Het hoofd van de Duitse Islamitische Raad laat weten dat De Kerk niet in een positie is voor dit soort kritiek na "de bloedige kerstening van Zuid-Amerika, de Kruistochten in de Islam-wereld, en het feit dat ze zich door et Nazisme heeft laten inpakken."
Het Vaticaan kwam eergisteren met haastige 'toelichtingen':
--"Het is duidelijk zijn dat B-XVI alle religieuze motivering voor geweld afwijst".
Dat zal wel, maar verbaal geweld is ook geweld.
Eind November gaat B-XVI naar Turkije. Ik ben benieuwd hoe hij aldaar de dialoog tussen De Kerk en Islam gaat bevorderen.
__________________________
Henri Tincq, Benoit XVI souligne les limites du dialogue entre les confessions, LE MONDE 070906.pdf
Henri Tincq, Le pape condamne la guerre sainte islamique, LE MONDE 130906.pdf
Vatican, Benoit XVI ne voulait pas offenser la sensibilité des croyants musulmans, LE MONDE 140906.pdf
Alledrie in mijn webarchief ter beschikking.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 16 September 2006
De halve maand is voorbij. Even kijken waar ik mee bezig was. Of ik het grote en het kleine buitengebeuren, en de binnenkant van mijn zieltje, in evenwicht houd. Ik wilde Venus in de gaten houden, maar met al die bewolking is ze mij ontglipt.
Islam? Jazeker, dat is een heet onderwerp. Zeker nu de theoloog Ratzinger --vermomd als paus-- de Islam uit de wereld wil wippen op dezelfde manier zoals hij toentertijd de 'dissidente' theologen Boff, Küng en Schillebeeckx uit De Kerk wist te wippen.
Met 'verbaal geweld', of, zoals Joseph dat zelf noemt 'zuiver redeneren' [vanuit een machtspositie!]. (100 woorden)
______________________________
Zie Mijn Dagboek van gisteren en van 6 april 2005
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 17 September 2006
Hè, hè, de ochtendhorizon is weer brandschoon. Om tien voor drie was ik even wakker, en zag de oude maan verschijnen. [Hij maakt het niet lang meer zo te zien] Om tien voor vijf, toen ik opstond, kwam Saturnus nèt boven de horizon. Dat is onze nieuwe morgenster. Het wachten is op Venus. Ik ben benieuwsd hoever zij al door Zon is ingehaald ... en opgevreten.
Hoe dan ook, de dikke wolken --en de zware regens-- zijn weer eens voorbij. De èchte herfst is begonnen. Het hoogtepunt van de vendange is voorbij. Een rijke oogst. Véél, èn van goede kwaliteit. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 18 September 2006
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 19 September 2006
Ik lees met groeiende interesse [zij het met moeite, want ik heb een jonge gast in huis die in vijf dagen de hele Languedoc wil zien] het vrijwel integrale college dat de theoloog Ratzinger --vermomd als paus-- in Regensburg heeft gegeven. Le Monde van Zondag heeft die gepubliceerd. Het is een boeiende analyse van de relatie van het christendom met de grieks-filofische cultuur en De Rede, en ik lees het met smaak.
De belangrijkste vertellijn is dat op dit moment De Rede er in is geslaagd de religieuze cultuur, en de diepere levensvragen, te marginaliseren als een subcultuur. Maar óók dat diezelfde Rede noodzakelijk is om de religie te behoeden voor fanatisme en fundamentalisme. Dat wordt helder en boeiend naar voren gebracht.
Voor christenen is dit een aanvaarde zaak, maar, zegt theoloog Ratzinger, diep-religieuze culturen worden erdoor gekwetst.
Dat moet over Islam gaan, denk ik dan, maar dat zegt hij niet. Hij probeert 'alleen maar' te bewijzen dat een theologie die De Rede uitsluit, het gevaar loopt weg te glijden in fundamentalisme. Kortom, de Islam moet doen als de christenen: De Rede proberen de incorporeren. Hij kan niet met bewijzen komen dat het helpt.
Anderen hebben er intussen al haarfijn laten weten dat de christenen zich net zo vaak als de Islam hebben laten meesleuren: Ongeremd door enige vorm van Rede of Redelijkheid die de grenzen stelt aan ongebreideld volgen van "God's Wil".
God wilde per slot de Kruistochten, nietwaar?
Het antwoord op deze tegenwerping staat al is het slot van dit hoorcollege. Daar heeft onze slimme theoloog wel voor gezorgd. Ratzinger haalt daarvoor Socrates aan die na dat soort verwijten aan zijn gehoor toegaf dat, na de vele fouten die de filosofen in het verleden hadden gemaakt, zij wellicht de neiging hadden de hele filosofie voor de rest van hun leven te haten en af te wijzen. Maar wie dat doet, zei Socrates, zal je de Waarheid van het Zijn verliezen en een groot verlies lijden.
En nu maar hopen dat de Islam aan Socrates dezelfde autoriteit toekent als Ratzinger.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 20 September 2006
Zojuist, een paar minuten voor zes, kwam Oude Maan boven de horizon. Overmorgen is het met haar afgelopen. Gisteren kreeg ze nog een afscheidskus van Saturnus. In het voorbijgaan. Nu staat Saturnus stralend morgenster te wezen op één negen-en-twintigste van de hemelomtrek boven Oude Maan. Precies wat Maan dagelijks achterblijft op Zon.
Venus heb ik niet meer gezien ondanks de brandschone horizon van de laatste dagen. Die is dus ècht opgevreten.
Maar . . . Saturnus mag wel de nieuwe morgenster zijn, de ochtendshow wordt gestolen door Sirius, de helderste ster van de hemel. Van Grote Hond. Links onder Orion. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 21 September 2006, ik word 77!!
Verjaardag èn Reisdag. Héél efficient!! Zaterdag vier ik het met familie en vrienden in NL. Ik kijk er naar uit. Gisteravond vierde ik het met de jonge gast die hier logeert. 's Morgens maakten we een lekker-lange wandeling, en deden daarna nog wat toeristische afscheidsdingetjes zoals een nabijgelegen 'oliemolen' bezoeken, en souvenirtjes kopen.
Zo leer ik mijn eigen streek nog eens van een andere kant bekijken. Ik vertrek om 1352 vanaf Béziers. Nu dus "Inpakken & Wegwezen!!" (77 woorden)
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, NL, Vrijdag 22 September 2006
Gisteravond haalde Ghislaine mij af in Antwerpen. De trein had wat vertraging: "So what?" Het werd natuurlijk laat gisteravond, en vandaag willen we veel met elkaar 'verkeren'. Morgen komen de vrienden; de hele dag lang. Daar gaan we ons óók op voorbereiden. Daarom laat ik het hier bij vijftig woorden.
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, NL, Zaterdag 23 September 2006
Alle spullen staan klaar: de koffie, de vlaaien, de hapjes en de verjaardagsport. Het is een Messias uit 1977. Mooie coïncidentie. Ik heb nog voorraad voor nogal wat volgende jaren. De gasten kunnen komen. Het wachten is op de eerste deurbel. Ik heb nog nèt tijd voor deze vijftig woorden.
terug eerste dagboekregel

Cadzand, NL, Zondag 24 September 2006
Ze waren er gisteren bijna allemaal, die van het vorig jaar, maar óók enkelen die ik heel lang niet had gezien: Marcel, Fidessa, Marc en Helga bijvoorbeeld. De 'verhinderden' waren dat slechts om niet-permanente reden: Niemand was 'voorgoed verhinderd', goed kans dat we hun het volgend jaar in levende lijve zien. We hoefden niemand te 'hèr-denken'.
Marcel had zich enkele jaren teruggetrokken om te mediteren in een diep bos. [Letterlijk]. Hij kwam terug met nieuwe energie en --niet verwonderlijk-- kreeg ik van hem twee boekjes die ermee te maken hadden.
Uit dat met gedichten van Rumi [1207-1273] citeer ik het laatste dat na die zeven eeuwen nog net zo begrijpelijk is als toen.

Cadzand, NL, Maandag 25 September 2006, Jeroen jarig!!
Het feest en de drukte zijn weer voorbij. Gisteren arriveerden Ghislaine en ik in Cadzand om aan zee eens lekker uit te waaien, en natuurlijk veel te 'verkeren'. Gisteren 'verkeerden' we al even naar het strand, en vandaag nog wel een paar keer.
Daarom beperk ik mij tot vijftig woorden.
terug eerste dagboekregel

Cadzand, NL, Dinsdag 26 September 2006
Vandaag is het alweer vertrekdag. Ik reis van NL naar BE. Mèt Ghislaine, dus het 'verkeren' duurt gelukkig nog even. Na de lunch nemen we afscheid.
Gisteren, aan zee in Knokke, zag ik de grijs-winderige regenwolken van de Noordzee, nog eens. Nostalgie- en vaarwelgevoelens inéén. Veel teveel voor vijftig woorden.
terug eerste dagboekregel

Kortrijk, België, Woensdag 27 September 2006
Vanmorgen heb ik al vroeg door het grijs-mistige Kortrijk gelopen. Ik heb foto's gemaakt. Dat sluit mooi aan bij de grijs-winderige regenwolken in Knokke --waar ik gisteren over schreef. Daar heb ik òòk foto's van gemaakt. Dat kan een mooie serie worden over mijn bezoek aan het herfstige Noorden.
Straks zie ik Julie weer. Ze gaf mij gisteren het boek over haar project met Arteconomy "Kunst en Economie, we zien geen verschil". Kersvers, want 7 oktober wordt het pas gepresenteerd. Ik heb het uit. Veel bekend terrein, want ik heb het project op de voet gevolgd. Ik kom erop terug.
(100 woorden)
__________________________________
Marc Ruytens, Kunstenaars & Ondernemers, Een nieuwe relatie, Lannoocampus, Heverlee-Leuven 2006, ISBN 90 209 67312
Eerder schreef ik over dit project: 12 jun 2003, 29 apr, 31 mei, 9, 10 en 12 jul 2004, 8 mrt, 4 apr, 26 mei, 5 okt en 2 nov 2005.
terug eerste dagboekregel

Kortrijk, België, Donderdag 28 September 2006, terug naar Cessenon!!
Gistermiddag wandelde ik met Julie door de stad. De ochtendmist was opgetrokken, en de zon maakte het een zomerse dag. Maar Julie had het druk met de presentatie van haar boek, en we moesten inkorten op ons jaarlijkse genoegen eindeloze gesprekken te hebben over 'alles'.
Daarna doorkruiste ik de stad alléén, en vond het slagveld van de Guldensporenslag in 1302. Het aanpalende museum toonde een kersverse reconstructie: Van de slag als zodanig, en van de oorzaken van dit symbool van Vlaanderens onafhankelijkheid van de toenmalige Franse expansiedrift. Voor Belgen en Vlamingen is het wat de 80-jarige oorlog is voor Nederlanders. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 29 September 2006, Peter komt!
Ik ben 'terug-op-honk', maar de tijd voor 'bezinnen en ordenen' is nog niet aangebroken. Ik blijf nog wat bij het 'rapporteren van wederwaardigheden'. Vannacht heb ik lang en diep geslapen. Dat is een goed begin. Straks rijd ik naar Gerona om mijn zoon Peter van het vliegveld te halen: Om een lekker-lang weekend met zijn vader door te brengen. Wat een weelde! Ik kijk er naar uit. Bijpraten, en gewoon van elkaars bestaan te genieten. Bijna vierdagenlang.
En daarna is het hoog tijd om deze zomerresidentie winterklaar te maken, en mijn postduiven-instincten te honoreren.
Tot zover deze mini-bezinning en -ordening. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 30 September 2006
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek September 2006