Cessenon sur Orb, Zondag 1 Oktober 2006
Twee volle dagen en twee reisdagen zijn we samen.
Opeens schiet door mij heen:
--"Ik heb een zoon van 47!! Hoe oud moet ik dan wel niet zijn?"
Ik krijg een andere kijk op mijn eigen leeftijd nu ik die vraag zo stel. Misschien is het zoals een buitenstaander mij zou zien.
Ik luister naar zijn mid-career verhalen: Wat deed ik toen ik zo oud was?
--"Nee, daar gaat het niet om, hij doet het op zijn manier".
Dan kijk ik als een buitenstaander. Nee, dat kan óók niet.
--"Ik heb een zoon van 47!!" Dat is de ware verwondering. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 2 Oktober 2006
Het is al laat in de middag. Vanmorgen heb ik éérst mijn zoon Peter naar Girona gebracht. En afscheid genomen. We gingen vroeg om daar extra veel tijd voor te hebben, en we reden de binnenstad in om daar samen nog een kopje koffie op een terrasje te nemen. Om half een liet ik hem achter op het vliegveld. Toen ik thuiskwam kreeg ik zijn SMS-je: 'Ik ben geland. 12 graden en regen'. '22 graden en lichtbewolkt', schreef ik.
Hij is weer aan het werk om een 'beter internet' achter te laten in de wereld. Dat is zijn werkelijke passie. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 3 Oktober 2006
Toen ik gisteren terugkwam van Girona --waar ik afscheid had genomen van Peter-- reed ik naar mijn broer Jan en zijn vrouw Leny in Olargues. Om afscheid te nemen. Zij vertrekken nu --vanmorgen-- naar NL. Ze maken er een 3-daagse trip van. Ook zij moeten afscheid nemen na zes maanden Douce France.
Nu kan ik aan mijn afscheid beginnen. Afscheid van dit veeleisende paradijsje bijvoorbeeld. Daarna ga ik mijn postduiven-instinct volgen. Jan en Leny trekken naar het Noorden. Ik naar het Zuiden.
Ik ga mijn paradijsje eens lekker toestoppen. Om de winter door te komen. Dan neem ik ook afscheid. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 4 Oktober 2006
Ik heb al vaker Bush met Hitler vergeleken wegens de manier waarop hij aan de macht is gekomen. Helemaal legaal. Althans formeel. Maar het is wel beangstigend wegens het 'natuurlijke' karakter van zo'n proces.
Er zijn verschillende 'natuurlijke' processen waardoor de topman van een machtige organisatie steeds meer persoonlijke bevoegdheden krijgt. Daardoor wordt het uitgewogen systeem van machtsevenwichten verstoord, en dáár was de groei en de 'vrijheid-van-iedereen' aan te danken. Het gaat om staatkundige voorbeelden, maar ook om voorbeelden uit het bedrijfsleven.
Het is in de VS natuurlijk taboe deze vergelijking uit te spinnen want --wéétjewel-- wie niet vóór Bush is, is staatsvijand, en, sinds de wet van de vorige week, ook nog 'terrorist'.
Maar als het 'puur wetenschappelijk' is, mag het nog. Dat cultuur-eilandje is er nog [voor zolang het duurt]. Zodoende is er de laatste vijf jaar belangstelling ontstaan over een gebeurtenis in Rome van 68 vC die alleen bekend was bij een kleine kring van wetenschappers. Toen werd door enkele piraten de haven van Ostia in de fik gezet. Dat was een enorme schok voor die supermacht van toen.
In die tijd was 'Rome' nog een democratie in die zin dat er een uitgebreid systeem was waarbij werd voorkomen dat één persoon alle macht in handen kon krijgen. De consul --bijvoorbeeld-- werd jaarlijks gekozen en de functie werd bekleed door twee personen. Ook militaire commando's hadden een beperkte duur.
Maar de psychologische schok wat zo groot dat het volk bereid was tot vergaande compromissen. Het lukte de toemalige topmilitair een van zijn vazallen --Aulus Gabinius-- in het Forum te krijgen en daar een verbazingwekkende wet voor te stellen die nog werd aangenomen ook. De opperbevelhebber --Gnaeus Pompeius Magnus-- kreeg superbevoegdheden en de hele schatkist ter beschikking. Binnen drie maanden was de hele Middellandse zee vrij van piraten. [Zoveel piraten waren er kennelijk óók niet.]
Maar de bevoegdheden zijn nooit teruggekomen. Pompeius bleef zes jaar in het Midden Oosten en werd de rijkste man die alle macht kon kopen. Het zorgvuldige machtevenwicht was voorgoed verbroken: Het zou 1800 jaar duren vóór er weer enige vorm van democratie op de wereld zou ontstaan. Deze Lex Gabinia is een klassiek voorbeeld van hoe een wet die een instituut moet beschermen, dat instituut per saldo vernietigt.
Loopt het met een sisser af? . . . Zoals het McCarthy-isme?
Of zijn we toe aan een herhaling van Lex Gabinia?
_______________________________
Mijn Dagboek over Hitler-Bush: 7 feb 2002, 4 nov 2004 en 30 okt 2005 [de laatste ook over o.a. Ahold en KPN]
Robert Harris Pirates of the Mediterranean NYT 30 sep 2006.pdf in mijn archief ter beschikking
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 5 Oktober 2006
Een paar weken geleden trof ik in NYT een column over "The Female Brain" van Louann Brizendine. Daar wilde ik wel méér van weten.
Het werd een interessante google-ervaring. Ik zette allereerst the female brain in de zoekmachine. Ik had het kunnen weten, want daarover bestaan meer 'grappen' dan serieus denkwerk. Ik vond een gif-je met alle vooroordelen van onze male-society daarover in één 'grappig' plaatje.
Een stuk serieuzer was een site waar je kunt testen of je een female of een male hersenpan hebt. De test is van Simon Baron-Cohen. Op de site kun je je 'empathy quotient' en/of je 'systemising quotient' meten want het eerste is 'vrouwelijk' en het tweede 'mannelijk'.
Het zij zo.
Daarna zette ik Louann Brizendine in de machine, en vond toen pas iets over haar en haar werk. Allereerst haar website, en speciaal de pagina met reakties van lezers. En je kunt er ook een hoofdstuk lezen. [Op Amazon trouwens ook].
Maar het begon met de column van David Brooks, Is Chemistry Destiny? die er op wijst dat het idee dat onze fouten en feilen hard-wired zijn, onze menselijke moraal zal ondergraven. Dat is heel verontrustend. Vroeger dachten wij dat wij bepaald werden door vroege --deels onbewuste-- ervaringen, maar dat die veranderbaar waren. Daar kon je dus wat aan doen, en de moraal eiste dat je dat ook deed. Anders was je 'immoreel'.
Nu wij geloven dat het van onveranderlijke genen afhangt, wordt aan die kritiek op 'immoreel gedrag' het fundament ontnomen.
Louann Brizendine is neuro-psychiater, en haar boek geeft een samenvatting van --bijna-- alle studies over neurologische verschillen tussen mannen en vrouwen. Die kun je dan mooi naast dat 'grappige' gif-je leggen. Maar het beste kun je beginnen met de column van Brooks. Ik wil die graag toesturen, maar als je op mijn site 'goechelt' met de volledige titel, zoals die hieronder staat, moet het ook lukken.
Amazon heeft nog weinig commentaar, maar dat kan komen. Wél staat er dat het boek de volgende observaties neurologisch verklaart:
• A woman uses about 20,000 words per day while a man uses about 7,000
• A woman remembers fights that a man insists never happened
• Thoughts about sex enter a woman’s brain once every couple of days but enter a man’s brain about once every minute
• A woman knows what people are feeling, while a man can’t spot an emotion unless somebody cries or threatens bodily harm
• A woman over 50 is more likely to initiate divorce than a man
Daar laat ik het bij.
_________________________________
David Brooks, Is Chemistry Destiny, NYT September 17 2006.pdf ter beschikking in mijn archief.
De Simon Baron-Cohen test: http://www.guardian.co.uk/life/news/page/0,,937443,00.html
Het 'grappige' gif-je http://cas.bellarmine.edu/tietjen/Resources/female_brain.htm
De site van Brizendine: http://louannbrizendine.com/readers.html
Amazon: http://www.amazon.com/Female-Brain-Louann-Md-Brizendine/dp/0767920090
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 6 Oktober 2006
Het is vijf uur, en verrekte koud. De horizon is kraakhelder. Dat is mooi voor Saturnus en al die andere leuke dingen van de vroege ochtend, maar het is óók maar zeven graden. En dat betekent in bed blijven. En dat als ochtendmens!!
Het wordt wel beter. Gisteren werd het nog 28 graden. In de tuin schoot ik eindelijk wat op. Eén appelboom en de laurier zijn gesnoeid. Nu nog twee appelbomen, en al dat andere waarvan ik het overzicht nieteens heb.
Dat is nog eens wat anders dan Grote Wereldproblemen, zoals De Paus, Vrouwelijke Hersens en New York Times. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 7 Oktober 2006
De discussie over het voorgeborchte is weer op de 'religie'-agenda, want de betrokken commissie zou dezer dagen haar eindrapport aanbieden. Ik beschreef het eerder als een comité van marketeers die de kijkcijfers van deze Virtual Reality Show willen opkrikken. Het spitst zich toe op doodgeboren baby's: Waar gaan die zieltjes heen?
In de nieuwe berichten wordt benadrukt dat in de Islam deze onschuldige zielen onmiddellijk naar het Paradijs gaan, maar Augustinus, de uitvinder van de erfzonde, vond dat in strijd met zijn theorie, en stelde daarom dat deze onschuldige wichtjes het eeuwige genot van het aanschijn van God moesten ontberen. Maar tegenwoordig verkoopt dat slecht.
Overigens was dat een verbetering van hun lot --waar Abelard al eerder op had gewezen-- want daarvóór gingen ze regelrecht naar de hel. Toen gold de theorie dat de hemel er alleen was voor de èchte gedoopten. De nogal fundamentalische 'Left Behind'-beweging in de VS denkt er nòg zo over: Met een vingerknip van God worden aan het einde der tijden alle 'ongelovige honden' in de afgrond gestort.
Je kunt deze discussie lacherig afdoen met 'theologische spitvondigheid', en dat lijkt mij terecht. Waar het echter om gaat is dat ontmaskerd wordt dat dit soort ideeën over het hiernamaals mensenwerk zijn. Evenals onze ideeën over wat 'God' is. We hebben het allemaal zelf bedacht om een uitweg te vinden voor onze spirituele gevoelens, onze twijfels, of wat al niet meer. Die gevoelens zijn authentiek.
Maar nu zijn de theologen en de 'kerken' ermee aan de haal gegaan, en houden ons een God voor --met allerlei tierelantijnen-- waar wij geen boodschap aan hebben. We moeten ons zelfs in 'godsdiensoorlogen' storten voor doelen die met mijn oorspronkelijke gevoelens niets --maar dan ook niets-- te maken hebben; en in nog meer "non-sense":
--"God wil het!"
--"Het is mijn God niet meer".
Mijn eenvoudige conclusie is dat religieuze gevoelens "te belangrijk zijn om aan kerken en theologen over te laten". Zoals Churchill --en zijn voorgangers in 1914-'18-- vonden dat oorlog een "te belanrijke zaak was om aan generaals over te laten".
Neem het heft in eigen handen.
_________________________________
How can limbo just be abolished? Last Updated: Friday, 6 October 2006, 09:38 GMT 10:38 UK
http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/magazine/5406552.stm
Vatican to review state of limbo Last Updated: Friday, 6 October 2006, 09:24 GMT 10:24 UK
http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/5412166.stm
Mijn Dagboek 18 juli 2004 (dagboek 50) en 7+8 april 2005 (dagboek 59) over 'Left behind''.
Mijn Dagboek 2 januari 2006 (dagboek 68) over voorgeborchte en 'virtual reality show'
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 8 Oktober 2006
Het was weer verrekte koud. Erger dan eergisteren. De hemel kraakhelder, maar het Oosten te bewolkt om Saturnus, en die andere leuke dingen te zien opkomen. Dus bleef ik werkeloos in bed, want van "laptoppen-in-bed" krijgt mijn rug het te kwaad.
[Ach, wat ben ik toch een beklagenswaardig wezen!].
Toen de zon doorkwam ging ik op stap. De volle maan vóór mij, en de zon in de rug.
[Wat zou ik nóg meer wensen?].
Tevreden mijmerde ik over de twee appelbomen, en de kersenboom die ik gisteren voorelkaar kreeg. Nu ben ik thuis, en nú ik wil aan de slag. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 9 Oktober 2006
Bij mijn achterstallige post ligt de Journal Officiel van La Région Languedoc-Roussillon van September, het pr-blad van het nieuwe bestuursniveau waarvan veel wordt verwacht i.v.m. regionale samenwerking en innovatie. Het 'hoeft' niet altijd meer allemaal via Parijs die er --traditioneel-- een eer in stelde 'verdeel-en-heers'-spelletjes te spelen met de departementen.
Ik vond in dat Journal een 'leuk' voorbeeld van Innovation à la Française waar --inderdaad heel waarschijnlijk wegens die regionale samenwerking-- eindelijk schot in begint te komen.
Het gaat om een 'revolutionaire uitvinding' van de Universiteit van Montpellier van al enige jaren geleden, en die nu wordt geproduceerd door een bedrijfje hier in de Hérault, één van de departementen van 'onze' Région.
Het is een nieuw middel tegen oîdium, een ziekte van de wijnstok die roestvlekken op het blad geeft. Daartegen wordt totnutoe lustig allerlei gif gespoten: Binnen de gestelde regels, en evenzovrolijk daarbuiten, want de Franse wijnboeren zijn zéér spuitlustig. Zij worden daarin alleen tegengehouden door die 'vervelende' --maar belangrijke(!)-- kopers zoals Japan en Canada die 'onze wijnen' 'met het vergrootglas' bestuderen op chemische resten. "What a shame!"
Het revolutionaire van dit produkt is dat het NIET het zoveelste --nòg sterkere-- gif is, maar het versterkt het eigen weerstandsvermogen van de plant. [Dat is dus de klassieke tegenstelling tussen Claude Bernard en Louis Pasteur over ziektebestrijding: Door verbetering van "le terrain" of met specifieke giften of vaccins. Zie Mijn Dagboek 68, 12 januari 2006].
Het is gemaakt van fenegriek, Trigonella foenum-graecum, [zie Google] een peulvrucht die al bij de Egytenaren bekend was om zijn geneeskrachtige werking. De arbeiders die er mee omgaan hoeven zich niet speciaal te beveiligen met maskers e.d. Het is dus heel milieu-vriendelijk, maar dat is veel te soft voor de stoere wijnboeren. Bovendien heet dat bedrijfje ook nog eens SOFT.
Het produkt heet Stifénia [zie Google] hoewel ze het eerst Stimulia wilden noemen. Het is al in februari 2005 voorzien van een Europees Certificaat, en --nu komt het!!-- het wordt al vele jaren gebruikt in het "buitenland" --buiten Frankrijk dus.
Het 'nieuws' van dit persbericht is dat er nu twee wijnboeren zijn gevonden --hier in de buurt van Cessenon sur Orb-- die bereid zijn op een paar lapjes van hun wijngaard het produkt te testen --in Frankrijk.
"Innovation à la Française!!"
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 10 Oktober 2006
Paniek! [Maar gelukkig schrijf ik er over, zo erg is het dus niet (meer)].
Ik schoot lekker op. Zonder tijdsdruk alles afmaken. Afscheid nemen van dit huis & tuin, maar ook van de zomer-ambities om nóg veel meer leuke dingen te doen. Lekker perfectionistisch dus. Niet naar de klok of de kalender kijken. Gewoon onverstoorbaar dóórwerken.
Tot ik opeens naar de kalender keek. Het weekend van de 15e had ik willen halen. Op m'n sloffen! Maar het zit er niet meer in. Ik moet nog zoveel. Vannacht lag ik ervan wakker. Paniek!
Misschien zie ik het straks weer wèl zitten. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 11 Oktober 2006
Verdeeldheid is het kenmerk van links, en van een partij die *niet* aan de macht is. Links Frankrijk is dus dubbel verdeeld. Maar ziet, er verscheen een vrouwelijke presidentskandidaat, Segolène Royal, en het lijkt dat zij de mannelijke partijbonzen --die de koek al verdeeld dachten te hebben-- achter zich laat. [50]
Ziet opnieuw!! Rechts is in verwarring. Nicolas Sarkozy, een macho-macho type, die heel rechts in zijn zak dacht te hebben, wordt geconfronteerd met zijn partijgenote en huidige minister van Defensie, Michèle Alliot-Marie, die doodleuk de leiding schijnt te nemen:
--"Ik ben de enige die het tegen Segolène Royal kan opnemen". [50]
Naar aanleiding van de Internationale Dag van de Vrouw --in Maart-- wist 20minutes te melden dat er toen elf vrouwelijke staatshoofden waren, en drie landen met regeringen van gelijke parten mannen en vrouwen [Chili, Spanje, Zweden] en dat Frankrijk achter Portugal, Polen en Slovenië bungelt met 12,2%. Blijft dat zo? [50]
En die arme Sarkozy heeft het al zo zwaar. De nog niet veroordeelde Chirac, en de teruggekeerde --en intussen veroordeelde-- Juppé hebben zijn al te rechtse ster altijd al proberen te verduisteren. De UNO liet vandaag weten dat geweld tegen vrouwen wereldwijd is. Heeft dat misschien er mee te maken? [50] (200 woorden)
__________________________
http://www.20minutes.fr/articles/2006/10/10/20061010-politique-Alliot-Marie-la-seule-a-pouvoir-battre-Segolene-Royal-en-2007.php
http://www.20minutes.fr/articles/2006/03/08/argument_Onze_femmes_au_pouvoir_tout_juste_une_equipe_de_foot.php
La violence faite aux femmes est un fléau mondial, selon l'ONU
http://abonnes.lemonde.fr/web/depeches/0,14-0,39-28459870@7-37,0.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 12 Oktober 2006
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 13 Oktober 2006 [vrijdag 13, hum!]
Van mijn verjaardag in NL heb ik een boekje meegenomen --kadootje van mijn zus Truce-- dat sindsdien mijn 'bedboekje' is geweest. Iedere avond even 'bladeren' (606 paginaatjes!!) voor het slapengaan; en er soms verdiept in blijven plakken. Het zijn 'alle gedichten' van Schiller (1759-1802), de jonge vriend van Goethe (1749-1832), maar veel aardiger; gewoner. De gedichten staan in historische volgorde, zodat je zijn ontwikkeling goed kunt volgen. Hij was erg bezig met 'vrijheid'; geen wonder in die jaren toen de wortels werden gelegd voor 'mensenrechten' en andere 'innovaties' die we nu normaal vinden.
Het is alsof je in de keuken kijkt van die periode.
Ik trof veel herkenningen, met name in Das Lied von der Glocke dat ik 14-jarige perfect 'uit mijn hoofd' kende, en waarvan ik nog steeds hele strofen zonder aarzelen citeer. Het is het verhaal van het gieten van een klok dat gebruikt wordt als onderliggende structuur voor 'levensfilosofie'.
De dichter is verwonderd over het 'brosse' tin en het 'zachte' koper dat in de juiste verhouding de juiste klank voortbrengt. Dan komen de strofen die ik kan dromen. Als het tin bij het gesmolten koper is gevoegd, en het mengsel gereed lijkt te zijn, roept de gietmeester:

Cessenon sur Orb, Zaterdag 14 Oktober 2006
In het maatschappijbeeld van Schiller --zie gisteren-- moet de man de deur uit. Hij moet buitenshuis "wirken und streben", "wetten und wagen" en "erlisten, erraffen". Helemaal in overeenstemming met klokkenbrons, waar het "Strenge mit dem Zarten" het goede geluid geeft, laat Schiller het binnenhuis aan de vrouw over:

Cessenon sur Orb, Zondag 15 Oktober 2006
Het begon met een mail van een trouwe lezeres twee maanden geleden:
--" ... [ik] begrijp dat je over de dreiging van de Islam ten aanzien van onze westerse beschaving nogal gerust bent".
--"Ik ben ook wel ongerust", schreef ik terug, "maar ik vind dat er veel ergere dreigingen voor onze beschaving en cultuur op til zijn", en ik dacht aan het cynische neo-kapitalisme, en het verdwijnen van onze kritisch-nadenkende middenklasse.
Sindsdien "malen" in mijn hoofd "malende" woorden:
--"De westerse beschaving? Die maken we zelf wel kapot".
Hoe kom ik af van die pessimistische gedachte?
Allereerst door die te beschrijven. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 16 Oktober 2006, mijn naamdag
--"Opa, ik ben je kleinkind weliswaar niet, maar Dolle Dinsdag is ècht van een andere generatie. Dat moet je uitleggen". Dat zei ze ongeveer door de foon.
Ik dacht: Laten ze in Wikipedia kijken, maar dáár ging het over wat anders toen ik keek: Opwellende feestvreugde, en vlaggen naar buiten halen. En hongerwinter daarna. En hoe de woorden Dolle Dinsdag werden 'uitgevonden'. Dat is de 'Hollandse' variant.
Niet zo in Venlo. Wat gebeurde daar op Dinsdag 5 September 1944? Het had mijn eerste schooldag moeten zijn. Vier September was Antwerpen gevallen, en er stroomden al dagenlang vluchtende Duitse militairen door de stad die allemaal zo snel mogelijk naar Die Heimat terug wilden. Legervrachtauto's, maar ook Franse en Belgische auto's hadden ze. En paard-en-wagens van Franse snit, met allerlei exotische 'oorlogsbuit'. Kennelijk gevorderd of gestolen ["georganisiert", heette dat toen]. Ook voetvolk van min of meer geordende groepen marcherende soldaten. Veel losse groepjes. Kennelijk maatjes. En eenlingen. Dat waren de aardigsten, daar kon je meestal rustig en eerlijk mee praten.
Wij woonden --Straelseweg, nèt buiten de stad-- op een van de twee 'grote' wegen naar Die Heimat. We hadden al dagenlang die stroom zien aanzwellen. We hoorden hun verhalen: "Den Krieg haben wir verloren".
Maar feestvreugde was er niet. Wij lazen namelijk ook de pamfletten die de Duitse legerleiding uitstrooide om de macht weer in handen te krijgen. En hoe sommige Duitsers begonnen te aarzelen. Eindhoven werd 18 September bevrijd. Een week later begon 'de' grote tankslag bij Overloon. Wij hoorden het dagenlang bulderen. De Maasbrug werd regelmatig gebombardeerd om de Duitsers het vluchten te beletten. De geallieerde opmars kwam tot stilstand. De Engelsen bleven aan de andere kant van de Maas. 's Nachts staken er wel patrouilles over.
--"Zuid-Nederland is bevrijd", heette het.
Inderdaad. Behalve die smalle strook Oost van de Maas met Roermond en Venlo tot Gennep. 120 duizend mensen hadden daar hun eigen 'hongerwinter'. De honger viel mee --al moest er hard voor worden gezocht en 'geschooid'-- maar na de bombardementen kwamen we binnen artilleriebereik. De hele dag, met pauzes van niet langer dan een uur. Ik bouwde aardig wat 'frontervaring' op over wanneer je moest wegduiken. Bij welk afschietgeluid. Wegduiken in Duitse loopgraven, of in een van de talloze 'schuttersputjes' die daarvoor langs de wegen waren gegraven. 'Iedereen' liep met een helm. In Januari 1945 werden we 'geevacueerd'.
Dat is de 'Limburgse' variant van Dolle Dinsdag.
terug eerste dagboekregel

TGV tussen Parijs en Béziers, Dinsdag 17 Oktober 2006, 1630
Ik zit al een uur in de trein van Parijs naar Béziers. Nog drie uur. Vanmorgen vroeg ben ik vóór vijven in de trein gestapt voor het verkopen van mijn appartementen in Parijs: Een klein, en een héél klein: het grand palais, en het p'tit palais. Cathrientje had dat bedacht.
Het was onhoudbaar geworden door de afstand, en het verhuizen van mijn ex-buurvrouw.
Bij de makelaar, met de pen in de hand voor de verkoopopdracht dacht ik nog even:
--"Nee! Ik verdom het! Ik verkoop het niet!".
En nu treur ik, en ben verdrietig.
Afscheid van negentien jaar oude illusies. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 18 Oktober 2006, laatste dag in F!!!
Gisteravond kwam ik moe en doorgedraaid thuis. Emotioneel nog bezig met de verkoop. Op de heenweg had de ik de eigendomspapieren doorgeneusd. De hele geschiedenis vanaf November 1987 was voor de geest gekomen. Toen kocht ik spontaan het eerste appartement. Een jaar later het tweede op dezelfde overloop. En toen dat kleine stukje van 'le commun' dat ik nodig had voor de liefdevolle verbouwing tot één palais.
Wát een procedures waren dat geweest!!
Meteen daarna werd duidelijk dat ik een leven als "réfugié pollutique" moest gaan leiden.
Niks "mijn-eigen-plekje-in-Parijs".
"46 Rue Raymond Losserand" werd een plekje in mijn hart. Voorgoed. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

TALGO tussen Béziers en Barcelona, 19 Oktober 2006, eerste reisdag
Het is al half twaalf. We moeten er zò zijn. Ik kan straks ook nog over Las Ramblas struinen. Het alternatief was de namiddagtrein. Maar dan zou het bedtijd zijn als ik aankwam.
Morgenvroeg hoef ik mij niet te haasten, maar Béziers-La Gomera in één dag zit er niet in: Òf aan de ene kant, òf aan de andere, moet je overnachten. Dat zit 'm in die ferry tussen Tenerife en La Gomera. Alleen op Maandag is er een nachtvlucht omstreeks half twee, maar dat is óók een soort overnachten onderweg.
Je ziet, ik ken mijn trekvogeltraject op mijn duimpje. (100 woorden)
Hotel Condal, Boquería 23, hartje stad.
Ik heb intussen de nieuwste 'levende standbeelden' gezien, en ik heb stevig door de oude stad gelopen. Alsof ik 'alles' nog eens wilde zien, maar eigenlijk om weer eens stevig te wandelen: Om dóór te marcheren. Dat is er de laatste dagen bij ingeschoten.
Mijn fruitlunch heb ik keurend, proevend, genietend, en lopend genomen in La Boquería hier aan de overkant van deze Rambla de Sant Josep. [Voor de vreemdeling in Jeruzalem: La Boquería is een overdekte, rijk-voorziene, groente-, fruit-, vlees-, en vismarkt. Zoiets als Les Halles vroeger in Parijs, maar kleurrijker. Een van de mooiste van de hele Mediterranée.] (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Barcelona, Hotel Condal, Vrijdag 20 Oktober 2006, tweede reisdag
Het 'dagje Barcelona' zit er weer bijna op. Straks naar het vliegveld, en dan weer 'thuiskomen'. Zo moet een trekvogel dat ook ervaren: Vertrekken als vorm van thuiskomen.
Maar dit is óók het moment van in beweging zijn: Ik ben op reis!!
Hoe zit dat? Ik ervaar het als een moment van intense rust, van afstand-van-alles. Ik kan bijvoorbeeld de emotionele ervaringen van de laatste dagen --Parijs en zo-- met een ongekende serene rust bekijken.
Hoe zit dat? Omdat ik "er even uit ben"? Is dit mijn èchte vakantie?
Gewoon --letterlijk-- afstand nemen van de dagelijkse beslommeringen?
Zoals een vakantieganger? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 21 Oktober 2006
Gisteravond werd ik warm verwelkomd in de haven door Ignacio en Margareta, mijn twee steunpilaren alhier. Met SMS-jes had ik mijn reisvorderingen gemeld. Zodat we --zoals De Vos ooit De Kleine Prins uitlegde-- onze harten konden voorbereiden voor het geluksgevoel van de ontmoeting.
En nu aan de slag! Ik heb onderweg zoveel bijgelezen dat ik uitpuil van ideeën die om verwerking vragen. Zo ben ik toegekomen aan twee 'achterstallige' knipsels uit Le Figaro van 21 September met boeiende commentaren op de "Vorlesung" van Ratzinger in Regensburg.
André Grjebine gaat in op de --wanhopige?-- persoonlijke zoektocht van Ratzinger om te voorkomen wat hij in zijn jeugd meemaakte met het Nazisme. De vraag die hij zich stelt is of er 'ten diepste' "iets" bestaat dat de mensheid behoedt voor haar destructieve aandriften. Het tragische van die vraag is dat de geschiedenis van de mensheid een negatief antwoord suggereert.
In dat licht moeten wij Ratzingers's analyses --van de 'bedreigende pathologieën' die zowel 'de rede' als 'de religie' tot zulke destructieve handelingen kunnen aanzetten-- beoordelen.
Michel Fichant gaat in op een stelling van Ratzinger dat het loslaten van de rede in zaken van geloof in wezen 'een akte van ongeloof' is. In de Franse vertaling zei Ratzinger: "Agir contre la raison est agir contre l'essence de Dieu". Daarmee kunnen religies, die denken dat ze 'boven de rede staan' het doen!
Daarom hoort theologie op de universiteit thuis. Niet als stuk van de mens- en cultuurwetenschappen, maar als zodanig om op de snijtafel van 'het vrije en publieke onderzoek naar waarheid', de kern van de universiteit en academische vrijheid, gelegd te worden. Kant citerend wijst hij er op dat nòch de Kerk (wegens haar 'heiligheid') nòch de Staat (wegens haar 'hoogheid') zich daaraan mogen ontrekken. Daarom verwijt hij de wetenschap dat zij zich beperkt tot het mathematisch-empirische en zodoende de religie buiten haar onderzoek laat.
Fichant wijst terloops nog op de 'eigenaardigheid' dat hier een hoge functionaris van een 'opinie' en met 'persoonlijke ideeën' (de paus zelve nb!) deze discussie aanbindt. Hij vindt het een bewijs van de academische vrijheid die Ratzinger respecteert. In zijn rol als professor in een Master Class [zo vertaalt Fichant voor de Franse lezers de Duitse traditie van de Vorlesung] laat hij alle zelfcensuur weg.
Kan dat? Mag dat? Waar blijven die 'persoonlijke ideeën'?
Toevallig schreef ik daarover 24 Juli in een andere case van academische vrijheid: "Dat hoeft niet àl te moeilijk te zijn. Het wordt dagelijks gevraagd van scheidsrechters in de sport, reporters en rechters"
Wordt vervolgd. Wat dacht je wat?
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 22 Oktober 2006
Gisteren kon ik mijn verhaal niet afmaken in de ruimte die ik mij daarvoor stel: Òf ik doe het in "100 woorden", òf op één A-viertje. Deze "Beschränkung" helpt mij om bij het wezenlijke te blijven; om te blijven bij wat mij werkelijk treft. Het dwingt mij tot kiezen. Dat is de kern van mijn dagelijkse excercitie op de vroege ochtend.
Allereerst moet ik mijn tekst van gisteren aanvullen met de bronnen: Wat heeft de lezer --en ikzelf over een tijdje-- er aan dat nu enkele knipsels voor mij liggen? Ik heb daarvoor geen plaats in mijn koffer. Toen mijn eerste pogingen om die teksten op het internet --op de site van Le Figaro-- terug te vinden mislukten, dacht ik aan scannen of fotograferen. Maar gelukkig kreeg ik een digitale versie te pakken die ik ook kan nalezen als ik NIET on-line ben. [Per slot ben ik geen 'breedband sedentair']
Een ander belangrijk --het belangrijkste!!-- document is de Vorlesung als zodanig. Die heb ik van het Vaticaan gedownload en zag dat de laatste versie is voorzien van enkele aanvullingen in voetnoot [3] naar aanleiding van de reakties in de Muslimwereld.
Ik kan mij voorstellen dat iemand boos wordt over dat uit zijn verband gerukte citaat dat "Islam niets als slechtigheid" bevat, maar bij lezing van de originele tekst vind ik dat kwaadwilligheid. Eerder las ik een zeer uitgebreid uittreksel in Le Monde, maar ik heb toch snel het origineel gedownload. Dat is een 'aanrader'! Het is geen gemakkelijke tekst, maar zeker niet moeilijk of cryptisch. Integendeel. Het is helder en stap-voor-stap-scherpzinnig. Het is een genot om te lezen, en het verdiepte mijn inzicht in de relatie tussen theologie, religie en filosofie. Met name de Duitse tekst. Maar dat komt wellicht omdat dan de sfeer van de Duitse academische traditie van de Vorlesung het beste tot zijn recht komt.
De Paus is hier "de oude prof in gezelschap van zijn beste leerlingen":
Glaube, Vernunft und Universität. Erinnerungen und Reflexionen
Foi, Raison et Université: souvenirs et réflexions
Faith, Reason and the University. Memories and Reflections
Inderdaad, over geloof en geloven kun je redelijk nadenken. Zelfs over religies.
______________________________
Michel Fichant, Benoît XVI, la «leçon de Ratisbonne» et le choix de la liberté intellectuelle, Le Figaro 21 sep 2006
Fichant Le Figaro Benoît XVI, la leçon de Ratisbonne et.pdf in mijn webarchief. Als URL zolang het duurt: http://www.lefigaro.fr/debats/20060921.FIG000000025_benot_xvi_la_lecon_de_ratisbonne_et_le_choix_de_la_liberte_intellectuelle.html
André Grjebine, Le christianisme, alliance entre foi et raison, est-il viable au XXIe siècle ?, Le Figaro 21 sep 2006
Grjebine Le Figaro Le christianisme, alliance entre foi et.pdf in mijn webarchief. Als URL zolang het duurt:
http://www.lefigaro.fr/debats/20060921.FIG000000024_le_christianisme_alliance_entre_foi_et_raison_est_il_viable_au_xxie_siecle_.html
http://www.vatican.va/holy_father/benedict_xvi/speeches/2006/september/documents/hf_ben-xvi_spe_20060912_university-regensburg_ge.html [Duits]
Franse vertaling idem maar ... -regensburg_fr.html [De Franse vertaling mist de voetnoten]
Engelse vertaling idem maar ... -regensburg_en.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 23 Oktober 2006
Een belangrijke relativering in het betoog van professor Ratzinger is het moment waarop hij zich afvraagt of het verband dat hij ziet tussen geloof en rede 'slechts Grieks denken' is, of dat het algemene geldigheid heeft:
--"Ist es nur griechisch zu glauben, daß vernunftwidrig zu handeln dem Wesen Gottes zuwider ist, oder gilt das immer und in sich selbst?"
M.a.w.: Moeten we 'god' volgen als hij/zij ons dingen opdraagt die tegen het gezonde verstand indruisen? Gaat De Rede dan voor Het Geloof?
Eerder liet hij een Islam-wijsgeer aan het woord die van 'god' zelfs vond dat die *niet* gehouden was ons de waarheid te onthullen, of die ons zelfs kon opdragen afgodendienst te plegen. De 'willekeurige god' dus.
Het 'Griekse denken' weerhoudt de christelijke kerk daarvan, maar is dat 'slechts christelijk'? Of mag/moet je dat als 'universeel' verdedigen?
Toch is Het Geloof niet ondergeschikt aan De Rede. Het Geloof laat ons dingen zien --maakt ons opmerkzaam op-- dat wat via De Rede niet ontdekt kan worden. Het is de rol van de Universiteit zulke inzichten op de snijtafel van De Rede te leggen. Dat is de taak van De Wetenschap en van De Universiteit. De inzichten komen 'uit de lucht vallen'; van buiten de sfeer van het redelijke denken, maar daarom niet persé 'onredelijk'.
In die lijn denkend, verwijt professor Ratzinger De Universiteit dat ze slechts 'kleine wetenschap' bedrijft door zich te beperken tot de zgn 'positieve wetenschapsbeoefening':
--"Nur die im Zusammenspiel von Mathematik und Empirie sich ergebende Form von Gewißheit gestattet es, von Wissenschaftlichkeit zu sprechen".
Op 'huiselijk niveau' doet dit mij denken aan een werkgebied waar ik mee vertrouwd ben: Dat van de innovatie, en dat van de introductie van een 'gek idee' in de werkelijkheid van het bedrijfsleven en de industrie.
Als de industriële organisatie zich 'alléén maar' vastklampt aan zijn eigen orde en logica, kan zij geen enkel 'gek idee' aanvaarden, maar is --op langere termijn-- ten dode opgeschreven. Dominantie van ieder willekeurig 'gek idee' leidt echter óók tot de dood van de organisatie.
De organisaties roepen daarvoor structuren in het leven --of tolereren(!) zich opwerpende structuren-- in de vorm van denktanks, smeltkroezen, commisies, aktiegroepen, en wat al niet meer.
Vanuit die ervaring herken ik ook de 'pathologieën' die professor Ratzinger beschrijft waar De Rede en Het Geloof in de loop de tijden in zijn verdwaald. Het 'god wil het' van de Kruistochten, of de dogmatische verstarring waar --bijvoorbeeld-- het Noordeuropese protestantisme zich met geweld uit moest bevrijden.
Is dit slechts 'grieks denken'? Of is het 'universeel'? De lat ligt hoog. Hier ligt 'de' taak van De Universiteit. [Zie gisteren voor bronnen]
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 24 Oktober 2006
De 'belangrijke relativering' waar ik mijn stukje van gisteren mee begon: "Ist es nur griechisch zu glauben ... ", wordt even verderop in het betoog van professor Ratzinger gevolgd door de these dat de " ... kritisch gereinigte griechische Erbe wesentlich zum christlichen Glauben gehört ... ".
[Hij doet dat overigens na een tekenkrommende opmerking over het christelijke karakter van Europa. Ik vraag mij af wat hij daar straks over zegt in Turkije. Of verwar ik hier de professor met de paus?]
Die 'kritische reiniging' van het griekse denken is kennelijk niet voldoende geweest om bij tijd en wijle --gedurende de geschiedenis-- te moeten vaststellen dat De Rede een te grote plaats tegenover Het Geloof heeft aangenomen. Ratzinger onderscheidt drie golven in dit permanente 'Enthellenisierungsprogramm'. [Hij beschrijft het alsof het een managementprogramma of -plan van Rome betreft, maar het waren juist spontane akties die 'Rome' tot de orde riepen. Dat vind ik een leuk 'academistisch' trekje van het betoog van deze professor.]
Als eerste noemt hij de Reformatie die zich keerde tegen de middeleeuwse systematisering van Het Geloof: " ... einer Fremdbestimmung des Glaubens durch ein nicht aus ihm kommendes Denken".
De tweede is die welke hij als student meemaakte [let op deze gevaarlijke schaalverandering naarmate we dichter bij het heden zijn!!]. Het gaat om de terugkeer naar "de èchte Jezus": Het gaat niet om de geloofscultus, maar om de moraal. Van praktische barmartigheid lees ik, bijvoorbeeld, daaruit. Deze 'gezond-verstand-benadering' zoals de professor het noemt, maakt het christendom universeler en minder 'grieks-cerebraal'.
De derde golf zou zich nu afspelen. In verband met de veelheid van kulturen die zich op wereldniveau tegenkomen zou je het huidige christendom kunnen zien als een (eerste) fase: Geënt op het griekse denken is de Nieuwtestamentische boodschap tot bloei gekomen. Daar kun je die andere kulturen niet op vastpinnen. Laten zij hun eigen 'inculturatie' ontwikkelen en terugkeren naar de vóór-griekse ontwikkelingen. Laten zij hun eigen gang gaan met de boodschap van het Nieuwe Testament.
En zo bevat die rede nogal wat 'academische' relativeringen. Opletten wat het uithaalt als de politiek er mee aan de haal gaat. Allereerst wat er in November in Turkije zal worden gezegd door deze paus-professor.
Om --geïnformeerd-- in de gaten te houden!!
________________________________
In mijn webarchief:
Treffen mit den Vertretern der Wissenschaften in Regensburg.pdf
Rencontre avec les représentants du monde scientifique à Ratisbonne.pdf
Meeting with the representatives of science at Regensburg.pdf
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 25 Oktober 2006
Het hoge paus-gehalte van de laatste dagen bracht Ignacio er toe mij een stuk toe te sturen over het debat Ratzinger-Habermas in Januari 2004. Ik had daar toentertijd --althans toen de pauskeuze aan de orde was, ruim een jaar later-- over geschreven. Het is Spaans, en komt uit het Argentijnse dagblad Clarín.
Voor mij was het aanleiding om alles wat ik over Ratzinger had geschreven nog eens na te lezen, en vast te leggen. Ik ben tegenwoordig wat precieser met het vermelden van links met het "eerder geschrevene", en dit was een goede gelegenheid dat in te halen.
De eerste keer dat ik over Ratzinger schreef was 27mei2002. Toen had Babelia een analyse van de twee gezichten van De Kerk en beschreef Ratzinger als een moderne inquisiteur die Hans Kung uit De Kerk en uit zijn hoogleraarschap wipte.
De tweede keer was 8aug2004 over de brief aan alle bisschoppen over de rechten van de vrouw. Voor velen nogal controversiëel.
April2005 wordt alom over de pauskeuze gespeculeerd. R is candidaat. 7april over de conservatieve bisschopsbenoemingen die in R's handen waren. 22april R als 'indirekt slachtoffer' van '68. 25-27april over R's document uit 2000 --met URL-- waarin hij de these afwijst dat andere religies even waardevol kunnen zijn als het Katholicisme.
29+30april over het bovengenoemde Ratzinger-Habermas debat waarin het Christendom en de Secularisme als twee parallelle culturen van het Westen worden besproken. De 'Regensburg-vraag' --of er pre-politieke of pre-religieuze waarden zijn die voor beide stromingen zouden gelden-- komt dan vooral aan de orde. Pathologieën van beide stromingen gaan over tafel. Op 20mei komt een R-opmerking aan de orde waarover ik hem sinds hij paus is nog niet heb gehoord: Zijn voorkeur voor kleine kerken, zéér toegewijde leden, en uitsluiting van meelopers: Strenge Kerken dus.
Dat is een idee van o.a. de business guru Peter Drucker die kerken al jarenlang analyseert met de zijn klassieke vraag:
--"What business are you in?" Dat leidt tot goed-verdienende kerken.
Ik ben benieuwd wat we dáár nog van horen.
2jan2006 schrijf ik nog over het onderzoek naar het voorgeborchte door een commissie onder voorzitterschap van R.
Op 16+19sep2006 begin ik over Regensburg-and all that. De laatste vier dagen wéér.
Ziezo, ik heb mijn geheugen over R weer eens opgefrist. Lezers --en ikzelf!-- kunnen via het knopje "naar de oudere dagboeken" al dat fraais nog eens rustig nalezen. Heel leerzaam.
____________________________________
Het stuk uit Clarín staat als Política y fe la polémica de Habermas y Ratzinger.pdf in mijn webarchief.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 26 Oktober 2006
Interessante gesprekken en mailtjes blijken te ontstaan n.a.v. mijn paus-commentaren. Vooral mijn stukje van 19sep, waar ik putte uit het vrijwel integrale college dat Le Monde toen publiceerde, inspireerde Wim L --maar ook anderen-- om vatican.va te bezoeken voor de volledige tekst. Nu had Ignacio de originele Duitse, de Spaanse, en de Italiaanse versie gelezen. Dat laatste verstaat hij dank zij een Italiaans vriendinnetje van jaren geleden, en zijn semester in Bologna.
We babbelden wat over vertaalcuriositeiten, maar genoten van de kwaliteit van de discours van R, en van onze(!) discussie. "Dekonstruktief" lezend zochten we naar wat er *niet* in stond. [Geen wóórd, bijvoorbeeld, over het begrip 'macht', en over het 'geïsoleerd-elitaire' van deze discussie.]
Wat mij vooral opvalt is de 'frisse geïnteresseerdheid' van deze a- (en anti-)religieuze mensen, zoals ze zichzelf benoemen. Alsof er een religie-snaar was geraakt die nog werkte. Sommigen hadden ooit bewust gezocht naar een alternatief: Van pinkstergemeente tot vrijmetselarij. Anderen hadden het als 'non sense' in de kleerkast verstopt, bij de familie-lijken. Maar ze 'baalden' van de ideologie waarmee ze waren opgegroeid: Van 'até' tot 'Staphorst'.
Mij komt in gedachten het stukje dat ik 22juli2005 --badinerend-- schreef toen Ternisien in Le Monde een oude redakteur van de Religion-rubriek interviewde. Aanvankelijk, zei hij, waren het katholieke society-verhalen. Later ook over andere religies. Nu, vrij sprekend als ex-redakteur, vond hij dat oppervlakkig. Wat hem voor ogen stond was een rubriek met religie-deskundigen die het ontoegankelijke theologisch-filosofische jargon ontrafelen voor niet-ingewijden:
--"Zo ongeveer als kwaliteitskranten tegenwoordig wetenschap, politiek en sport behandelden".
Ik badineerde toen voort op 'sport', maar in de kern was dàt de behoefte die afstraalde uit onze mailtjes en gesprekken over deze R-zaak. Ternisien --in Le Monde, en in zijn eigen blog-- realiseert dat een beetje. Via hem heb ik ook wel andere blogs gevonden. Maar al snel raakte ik verzeild in felle --hoe feller hoe beter(!)-- opinie-discussies. Juist dáárvan baalden wij zo. Evenals van de verhuld-missionerende van 'open discussies' georganiseerd door "Instituten".
Een van de kenmerken van de "Master Class van Professor R" was dat 'academisch onthechte'. Dat gaf --vonden wij-- dat oase-gevoel waar we zo'n behoefte aan hadden. Je kunt het 'veilig' oneens zijn.
Zou dit wijzen op een (nieuw?) trendje ergens tussen de ideologische machtsblokken aan de ene kant, en het zwarte gat van nihilisme aan de andere kant?
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 27 Oktober 2006
De Camino al Faro --Weg naar de Vuurtoren; aan het eind daarvan woon ik-- heeft géén straatverlichting: Een stil stuk van ruim vijfhonderd meter. Ik vond dat geen probleem, want meestal was de maan voldoende. Anders de sterren. Mijn zaklantaarn had ik maar zelden nodig.
De belangrijkste stoorfactor was eigenlijk dat ene peertje dat een Duitser aan zijn huis had gehangen; zodoende konden mijn ogen niet echt wennen aan de duisternis.
Maar de lichtcultuur heeft toegeslagen: De greppel voor de kabel is klaar. Iedere dertig meter komt een lantaarnpaal. Dat is al te zien.
Méér licht. Minder sterren. Heel jammer. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 28 Oktober 2006
Ik heb het druk-druk-druk. Mijn tafel ligt vol met 'het ongelezene'; mijn harde schijf ook. Mijn hoofd zit vol met ongeordende ideeën om nog eens 'ge-'orde'-nd' op te schrijven. Waar moet ik beginnen? Het liefste ga ik zitten lezen: Als een Gargantua aan een overvolle tafel. Mijn tafel lijkt daar dan ook op.
'Geen tijd' om te schrijven!!
Maar mijn eerste leespoging zegt mij dat mijn hoofd óók vol zit; dat het geen zin heeft; ik be-'grijp' het niet meer.
En dan komt het:
--"Ik schrijf om te lezen. Niet het omgekeerde".
Dat dacht een briefschrijver. Dit is het antwoord. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 29 Oktober 2006, Ghislaine komt!
Ieder land heeft wel een paar lijken in de kleerkast "waarover men niet spreekt". Eerder wees ik er op dat de Franco-periode voor Spaanse historici 'taboe' was, en dat buitenlanders* --met moeite, via vertalingen-- hun weg vonden bij het Spaanse (intellectuele) publiek.
Uit een van mijn laatste Le Monde's heb ik een knipsel bewaard over twee Engelse historici** die eindelijk enkele "non-dits" over de anti-Algerijnen-progrom van 17 Oktober 1961 in Parijs publiek maken.
Staatsterreur. Mensenjacht. Doods-escaders. 120 doden zeker. Maar de archieven zijn "maquillées", en de lijken in de Seine gegooid.
Le Monde-Livres, op de boekenpagina***(!), de intellectuele achterdeur. (100 woorden)
________________________
* Waaronder de NL-er Jeroen Oskam waarover ik 8, 9 en 17 nov 2002 schreef. Zie ook Mijn Dagboek 29 mei 2002 en 21 mei 2004
** Jim House et Neil Macmaster, Paris 1961, Algerians, State Terror and Memory, Oxford University Press. (2006) ISBN: 0199247250 Vooralsnog géén vertaling. http://www.oup.com/uk/catalogue/?ci=9780199247257
http://www.amazon.com/Paris-1961-Algerians-Terror-Memory/dp/0199247250
***Le Monde-Livres. 13 oct 2006 Philippe Bernard. Lettre d'Oxford.
Lettre d'Oxford Deux historiens anglais révčlent les non-dits du 17 octobre 1961.pdf in webarchief.
terug eerste dagboekregel

West van Afrit 18. TF1, Tenerife, Maandag 30 Oktober 2006
Deze plek heeft geen naam. Ooit begon Ernstl hier een stukje biologische tomatenteelt. Midden-in halfverwaarloosde --nu helemáál-- bananenplantages. Nu heeft hij er met Elke een logiesbedrijfje, en haalt-brengt mensen van-naar vliegveld of haven als ze te laat aankomen om dóór te reizen. De weg erheen is hobbelig en onverhard, en je haalt het nèt zonder 4x4. Dat maakt het èxtra ver-weg, al is het maar 20 minuten van het vliegveld.
Ik kwam hier gisteravond, en at mee aan de grote eettafel met de andere gasten. Om twee uur ging ik Ghislaine van het vliegveld halen.
Nu slaapt ze nog uit. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Parque Albatros, Golf del Sur, Tenerife, Dinsdag 31 Oktober 2006
Deze plek heeft wel een naam. Dat moet wel, anders vind je die niet terug in deze streek van "méér-méér-méér vanhetzelfde". Het lijkt hier allemaal treurniswekkend op elkaar. Het is ontworpen en gebouwd door die internationale projectontwikkelaars die --om strijd-- alle zonnige plekken van de wereld volbouwen met "vertrouwde plekken". Daarom lijken ze zo op elkaar.
Maar ik zit er met Ghislaine voor vijf dagen. We hebben elkaar weer veel te vertellen, en bezoeken de --vooralsnog-- onbeschadigde plekken van dit eiland. Dit flatje heeft daarom de mentale positie van een vliegtuigstoel, of een treincoupé. Die lijken ook allemaal op elkaar.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Einde voorlopig dagboek Oktober 2006