Parque Albatros, Tenerife, Woensdag 1 November 2006
Onze toeristische excursie van gisteren ging naar La Laguna. Ik had al vaak rondgewandeld in die oude universiteits- en bisschopsstad, zo hecht verbonden met de "conquista", de verovering van Amerika. Alsof zich hier de generale repetitie had afgespeeld. Het begon met de 'ontdekking' door kapers. O.a. "Vlaamse". Dan de bekering tot het Christendom, en, toen dat niet goed lukte, het leger dat te hulp komt om de --opstandige-- bevolking --per slot-- uit te moorden. Met slaven uit Afrika werd toen een winstgevende suikercultuur opgezet. Enzovoorts.
Rijkdom, en prachtige gebouwen alom. We zagen ook het Bisschoppelijk Archief dat in Januari uitbrandde. (100 woorden)
_______________________________
Over de Laksheid en Onkunde, die maakte dat dit "Erfgoed" kon uitbranden, schreef ik 24 januari 2006.
terug eerste dagboekregel

Parque Albatros, Tenerife, Donderdag 2 November 2006
Onze verkenningsreis door Tenerife ging gisteren langs de Westkust: De westelijke helling van de Teide. Dat is de kant die ik altijd zie vanuit mijn balkon in San Sebastián. Vaak zie ik dan zonnigheid op niveau van de stranden, en bewolking op de hoogte van de hoge hoofdweg waar de gisteren reden. Op zo'n 1000+ meter. Daar is bedrijvigheid, daar is wijnbouw. Daar is ook het pittoreske dorpje Masca, het eldorado voor wandeltoeristen.
Maar nu was er bliksem, donder, en héél zware regen. Niks prachtige uitzichten. Wèl de realiteit van zware regen in de bergen. Kolkende waterstromen en modderbanken daarna.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Parque Albatros, Tenerife, Vrijdag 3 November 2006, reisdag
Gisteren was het weer zonnig en warm. Ghislaine bleef thuis bij het zwembad om van de zon te genieten. Per slot is ze daarvoor gekomen. De voorgenomen 'shopping'-tocht naar 'de grote stad' ondernam ik alleen omdat ik er óók een paar noodzakelijke dingen moest doen.
De zware regenbuien hadden ook Santa Cruz bezocht. De lokale kranten stonden vol foto's van de ravages. Het héle eiland was getroffen, en er was een discussie of deze 'ramp' al of niet erger van dan 'die historische' van een jaar of vijf geleden. Het scheelde weinig.
Daarover spraken zij.... daar ìn die gro-te stad. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 4 November 2006
Kort voor het vertrek bleek dat een insluiper de portefeuille van Ghislaine met enkele credit cards, het rijbewijs, en wat geld had gestolen.
Paniek! Machteloosheid! Onveiligheidsgevoelens! Kwaadheid!
Toen de bui was weggetrokken, zakelijk handelen, en het verlies incasseren. Aangifte bij de politie kon per telefoon, en om te tekenen moesten we "even langskomen: Slechts vijf minuten!"
We wachtten anderhalf uur, en misten de boot naar La Gomera.
Gelukkig was dat niet de laatste. We ontdekten een uitstekende eetbar in de haven. Voor onze laatste maaltijd op Tenerife. Eind goed, al goed.
Margareta stond op de kade om ons te verwelkomen. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 5 November 2006
Dit is het seizoen van de dodenherdenking, en in Spanje komen dan oude conflicten boven water. Het gaat erom of de "atheïsten en rooien" die vanaf 1936 door Franco zijn gefusilleerd, mede in die herdenking mogen worden betrokken. ['Mogen', want de gevestigde orde heeft er nog steeds moeite mee.] De allereerste 'successen' dateren slechts van een paar jaar geleden. Het zijn lokale conflicten maar de (landelijke) Asociación para la Recuperación de la Memoria Histórica [ARMH] is aanwezig met raad en daad --en inmiddels ook met enig prestige-- als nabestaanden er werk van willen maken. Niet langer zijn het uitsluitend buitenlanders die over de 'verboden periode' berichten en die de Spanjaarden hun eigen verleden voorhouden. Britse historici zoals Antony Beevor en Ronald Fraser zijn de bekendste. Maar er zijn ook onweerlegbare detailstudies zoals dat van Jeroen Oskam die minder publiciteit krijgen. Oskam belichtte de relatie tussen De Kerk en het Franco-regime, en daarover hangt nog steeds de allerzwartste sluier.
In de berichten in El País van gisteren gaat het over opgravingen in de buurt van Salamanca. Als jongetje van acht was hij schaapsherder en oudere jongens maakten hem bang door verhalen te vertellen over die illegale begraafplaats waar 14 mensen van het dorp na een razzia waren gefusilleerd. Zijn vader was er als door een wonder aan ontsnapt, maar in de familie was het niet bespreekbaar. In het hele dorp trouwens ook niet.
Hij wist nog precies waar die plek was, en nu, nu hij erover durfde te praten, en met hulp van de ARMH, werden de lijken gevonden en herbegraven op het èchte kerkhof. Niet alle nabestaanden stelden het op prijs, want, zoals in één geval werd gezegd: De weduwe huwde later met iemand van het 'andere kamp'.
Terloops kwam in dit bericht nog een ander 'taboe' aan de orde. Iets van achter die 'allezwartste sluier'. Namelijk dat de pastoors lijsten maakten van de "atheïsten en rooien" van het dorp waarmee de falangisten huis-aan-huis razzia's hielden. Dat dit tot lang na 1939 doorging hoort nog tot de 'geheimen', al heb ik er hier en daar al 'harde' verwijzingen gevonden. Tot 1957 in Andalusië en tot 1962 op de Canarias is het 'onofficiëel'.
Het El País-artikel heet:
'De herinnering van een jongetje aan wie ze nooit iets hadden gevraagd'.
__________________________
El País 04112006, La memoria de un niño al que nunca preguntaron.
Mijn Dagboek: zie het lijstje dat ik bij de vorige Zondag maakte [29 okt]
Antony Beevor, The Battle for Spain: The Spanish Civil War 1936-1939
Ronald Fraser, To Die In Spain
idem, Tajos: The Story of a Village on the Costa Del Sol
idem, Blood Spain
Fraser werkt met orale geschiedenis. Een van zijn boeken is in het Spaans vertaald onder de titel: Recuérdalo tú, recuérdalo a otros. [Herinner het jezelf, herinner het aan anderen]
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 6 November 2006
Bij alle 'slechtigheid' die over Cuba in het wereldnieuws komt, glipt er ook wel eens wat goeds doorheen. Althans voor "oplettende lezertjes".
Ken Livingstone, Mayor van Londen, is zo'n oplettende lezer die zich door het rookscherm van CIA- en VS-belangen niet laat weerhouden, en naar Cuba gaat om te zien hoe ze daar de jongelui zò enthousiast voor de sport kunnen krijgen dat ze in 2004 evenveel Olympische Medailles haalden als Engeland. En ze hebben 5x minder bevolking!! How come?
Daarna reist hij door naar Venezuela waar Chavez --in stilte-- met dezelfde methodes experimenteert [eigen waarneming]. Zo zie je maar. (100 woorden)
______________________________________
The UK can learn from Cuba's Olympic achievements, Mayor of London Ken Livingstone has said.
Story from BBC NEWS: http://news.bbc.co.uk/go/pr/fr/-/2/hi/uk_news/england/london/6118934.stm
Published: 2006/11/05 15:49:34 GMT
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 7 November 2006, Ghislaine vertrekt
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 8 November 2006
De vakantie is voorbij. Gisteren heb ik Ghislaine op het vliegveld afgeleverd. Vanmorgen vond ik haar SMS-je: "alles ok ik ben thuis zonder koffer". "Niet zo OK dus", dacht ik meteen. Ik weet dat ze zich zorgen maakte over het halen van de laatste trein naar Eindhoven. Maar 'zonder koffer'? Daar moet ik straks over bellen.
Reizen vanaf La Gomera is altijd 'langdurig' wegens de veerboten. De eerste is 'laat', en de laatste is 'vroeg', zodat er vaak een overnachting aan te pas moet komen. Of, zoals nu, 'laatste trein'-problemen.
Maar ja, 'reizen en verdwalen' zijn deel van het vakantie-avontuur. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 9 November 2006
--"Ze bederven op die manier alles. Het is een duivelse campagne. En wij dan? Wij die ze alles al hebben vergeven!!", zegt een vrouw als haar mening wordt gevraagd over de recente opgravingen.
Die 'ze' zijn de 'rooien' die nu bezig zijn om het verleden op te rakelen door verborgen massagraven op te sporen, en te eisen dat ze óók worden herdacht bij de jaarlijkse dodenherdenking die pretentie heeft alle doden van de burgeroorlog te herdenken.
Dat 'alles' [bederven] slaat op de illusie dat alles 'vergeten en vergeven' is, ook al is er nooit met een woord over gerept. Ook niet tijdens de transición na de dood van Franco en de nieuwe grondwet. Direkt na de oorlog --in September 1939-- werd door het nieuwe regime een wet afgekondigd die regelde dat alle massagraven werden opgespoord. Maar dat gold alleen voor de franquistische doden. Wie over de republikeinse massagraven begon, kon op z'n minst rekenen op een volkgericht, en de wekelijkse fusillades --traditioneel Zaterdags; tegen de kerkmuur-- waren er om dit oprispende rode gevaar in de kiem te smoren. Helemaal in Franco-stijl! De Asociación para la Recuperación de la Memoria Histórica [ARMH], waar ik ook Zondag jl over schreef, heeft géén subsidie. Het betrokken wetsontwerp is al jarenlang slepend.
Onder de buitenlanders die met feiten komen heeft zich nu een Fransman geschaard die op de 'onderdrukking van de herinnering' ingaat. Het begon met een documentaire op France Culture in de zomer van 2004 die ik grotendeels heb gevolgd. Nu heeft Patrick Pépin deze getuigenissen is boekvorm --met CD's-- uitgegeven. Het boek is nog niet vertaald in het spaans. Ik heb het uit Le Monde Livres van 22 september.
Pépin concentreert zich niet zozeer op de orale geschiedenis van de oorlog zelf, maar op de pogingen --tot op heden, vandaar in de boektitel 1936-2006-- om het verleden op te rakelen.
Die bloedige onderdrukking kon doorgaan tot rond 1960, toen het zich uitbreidende toerisme een argument werd om er helemaal mee te stoppen. De mythe dat Franco een 'brave' dictatuur was in vergelijking met die van Hitler is bijzonder duurzaam. Ondanks de feiten. De niet-bloedige duurt nog voort zoals --wéér-- uit deze persberichten blijkt. Je kunt niet blijvend zo'n groot deel van de bevolking zijn gemeenschappelijke geheugen ontnemen. Er is dus nog hoop. Maar rechts denkt dat alles 'vergeten en vergeven' is. En dat het een duivelse campagne is.
______________________________
Emilio Silva Barrera, żUna campaña orquestrada por el diablo? El País, 7 Nov 2006. [De schrijver is voorzitter-oprichter van de ARMH, opgericht in 2000].
Patrick Pépin, Histoires intimes de la guerre d'Espagne, 1936-2006. La mémoire des vaincus. Editeur: Nouveau Monde [11 mai 2006] ISBN: 284736157X
Laurent Douzou, Les plaies de la guerre des Espagne, Le Monde Livres, 22 Sep 2006. Bespreking van de franse vertaling van 'het' boek van Beevor dat in 1976 verscheen, en van dat van Patrick Pépin.
Zie ook Mijn Dagboek van 29 Oktober en 5 November jl.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 10 November 2006
Stephanie Coontz heeft zich verdiept in de geschiedenis van het huwelijk. Ik citeerde haar een jaar geleden omdat ze --tegen de beweringen dat homo's het huwelijk zouden bederven-- aantoonde dat de hetero's zelf het 'huwelijk-als-instituut' op z'n kop hebben gezet. Dat is al tweehonderd jaar geleden gebeurd tijdens de Verlichting toen 'men' vond dat het huwelijk op onderlinge liefde van twee personen moest zijn gebaseerd. Het duurde nog een tijd, want allereerst was er de Industriële Revolutie, vervolgens betrouwbare anti-conceptie, en tot slot de economische onafhankelijkheid van de vrouw voor nodig, voor de gevolgen zichtbaar werden. Maar die gevolgen zijn er intussen.
De vorige maand meldde het Amerikaanse Bureau voor Statistiek dat het aantal huishoudens met een 'ècht echtpaar' in de minderheid was geraakt.
Paniek alom. Coontz schrijft dat haar telefoon niet stil stond: 'Hoe kunnen we terug naar dat èchte huwelijk als allerbelangrijkste emotioneel contactpunt?'
--'Foute vraag', kan ze alleen maar antwoorden. En dan legt ze uit hoe wij het huwelijk belast hebben met opdrachten die gewoonweg te zwaar zijn voor dat 'instituut'. Om verschillende redenen --o.a. onze hard-werken cultuur-- is er een vervreemding ontstaan tussen mensen onderling en alleen in het huwelijk mag er nog sprake zijn van emotionele relaties.
Zij wijst op een onderzoek dat laat zien dat tussen 1985 en 2004 de respondenten minder nauwe betrekkingen met collega's, buren en wijdere familie onderhielden. Het aantal mensen dat uitsluitend de huwelijkspartner had voor 'important conversations' verdubbelde, en de degenen die meldden daar 'niemand' voor te hebben, verdrievoudigde.
Kortom, we leven in een kale, emotie-loze, cultuur. Een soort fundamentalisme heeft toegeslagen: "Relationele emoties mogen alléén --nee moéten-- met de (huwelijks-)partner".
En wat lees ik in Psychologie Magazine November 2006? In het artikel 'Versimpel je leven'? Dat 'wij gebukt gaan onder een teveel aan sociale contacten'. Je moet gaan "wieden onder je vrienden"!! Met vier concrete adviezen hoe je die zo elegant mogelijk in de kou moet zetten.
--"Wat? Hun in de kou zetten? Jezelf in de kou zetten, zul je bedoelen!"
Het is duidelijk dat ik hier nog eens op terugkom. De onderstaande artikeltjes van / over Coontz zijn een mooi begin, om zowel het huwelijk te relativeren als om te ontdekken waar het werkelijk om gaat: Je eigen emotionele gezondheid.
_______________________
STEPHANIE COONTZ, Too Close for Comfort, NYT, November 7, 2006.pdf
STEPHANIE COONTZ, The Heterosexual Revolution, NYT, July 5, 2005.pdf
FRANCINE PROSE. Marriage, a History, by Stephany Coontz, NYT, June 12, 2005.pdf
CLAUDIA DREIFUS, A CONVERSATION WITH Stephanie Coontz, NYT, June 14, 2005.pdf, in mijn webarchief
Mijn Dagboek, 11 Juli 2005
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 11 November 2006, Sintermérte in Venlo
Het artikel in Psychologie Magazine dat ik gisteren aanhaalde had ik met instemming gelezen, maar ik had er óók een ongemakkelijke nasmaak aan overgehouden die ik niet goed kon definiëren. Het artikel van Coontz --Too Close for Confort, óók van gisteren-- gaf mij de clou: Het reduceren van onze betekenisvolle sociale kontakten tot één persoon --de (huwelijks-)partner-- stond er centraal, en dàt was precies waar Coontz de vinger op legde.
In de opruimwoede van dat PM-artikel was er maar één advies als het om het "teveel-vrienden-gevoel" ging: Wegdoen!! De vier aanbevolen 'technieken' zijn in het kort: Reg-foor-se-raap opzeggen(1). Af en toe open-huis houden om ze allemaal inééns te 'verzorgen'(2). Alternatief: Samen wandelen, koken, zolder opruimen voor de 'betere' vrienden; zodoende óók in één klap(3). Een antwoordapparaat nemen, dan ontloop je het stem-tot-stem kontakt(4).
De drie cases die het verhaal illustreren verheerlijken bovendien alledrie die 'ene partner' waarin ze 'alles' hebben gevonden.
Een van de professional organizers die aan het woord komt --[booming business, er is al een NLse beroepsvereniging met 74 leden]-- laat weten dat als je langer dan 60 seconden moet nadenken of je iets *nodig* hebt, je het hoogstwaarschijnlijk *niet* nodig hebt.
Kortom, geen enkele vraag naar het zinvolle van vriendschappen en relaties. Oppervlakkigheid troef! Dat is vreemd voor een psychologie-tijdschrift. Het past beter in een efficiëncy-tijdschrift, maar dàt zou zich tenminste nog afvragen wat het 'nut' of de 'zin' is van wat op het punt staat te worden verwijderd. Waar blijven de zinvolle conversaties waarmee een mens zijn eigen gedachten voortdurend stimuleert, uitdaagt en verheldert? Waarmee hij /zij geestelijk gezond blijft? Krijgen wij dat kant-en-klaar van de TV-commercials? Of van De Kerk? Of, binnenkort, van De Staat? Of van het ziekenfonds en de psychiater?
Misschien ben ik biased. Waarschijnlijk zelfs, want ik leef in een structureel eenzame situatie. Structureel! Dat wil nog niet zeggen 'feitelijk'. Ik moet meer-meer-dan-gemiddeld alert zijn op mijn behoefte aan 'zinvolle conversaties'. Vaak beperkt het geschrevene mij, maar 'schrijven' geef even vaak een verdieping. Vaak ben ik beperkt door de vreemde taal, waardoor subtiliteiten mij ontgaan, of niet tot mijn arsenaal behoren. Maar evenzeer is het een stimulans om te blijven bij de kernbegrippen, of om méér niet-talige elementen in de 'conversatie' te betrekken. Dat maakt mij wellicht alerter.
Maar het is duidelijk dat het artikel in Psychologie Magazine en die van Coontz in elkaars verlengde liggen. Als oorzaak en gevolg.
Kijk liever op www.simpleliving.net als je naar 'eenvoudig leven' zoekt.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 12 November 2006
Heel veel jaren geleden hoorde ik van een kleuterleidster in een vakantie-'kolonie' de opmerkelijke uitspraak dat de kinderen met heimwee niet zozeer degenen zijn met prachtige, goede, warme, en liefderijke herinneringen aan thuis, maar juist degenen die het *niet* zo goed hadden getroffen. Dat stond haaks op wat ik toen dacht. [En waarvan ik dacht dat 'iedereen' dat dacht ;-) ]
--"Die kinderen zitten met een enorme hoeveelheid unfinished business opgezadeld", was één van de verklarende observaties.
In zijn Book of Life* van vandaag suggereert Krishnamurti deze gedachtegang om over onze angst voor de dood na te denken:
--"Don't be persuaded by me. Let us think about it together", voegt hij er aan toe. Inderdaad, een nadenkertje.
Ik herinner mij een gesprek tussen Harry Potter en Dumbledore over een oud tovenaarsechtpaar dat binnenkort zal sterven. Harry is ontsteld, maar de oude wijze Albus Dumbledore zegt:
--"After all, to the well-organized mind, death is but the next great adventure".**
Ik ga de komende dagen opletten hoe Krishnamurti deze gedachtegang verder ontwikkelt. Intussen 'koop' ik van hem het prachtige zinnetje:
--"Don't be persuaded by me. Let us think about it together".
______________
*Jiddu Krishnamurti, Book of Life, Edition 1981, http://bol.sourceforge.net/on-line/BookOfLife.php
**J.K. Rowling, Harry Potter and the Philosopher’s Stone PS17
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 13 November 2006
Dat terloopse zinnetje van gisteren, van Krishnamurti --"Don't be persuaded by me. Let us think about it together"-- is een aspect van wat elders de Teacher's Paradox heet.
De 'leraar' --althans in de situatie dat hij de leerling moet 'ontwikkelen', niet 'volstoppen'-- wil/moet de leerling vrij laten zijn eigen gedachten te ontwikkelen. Maar tegelijkertijd heeft de leraar --onontkoombaar-- het thema gekozen, de klasruimte ingedeeld --en wat al niet voor andere machtssymbolen uitgestraald.
En de leerling roept: "Help mij!", en (tegelijkertijd!):
--"Help mij *niet*! Laat het me zelf ontdekken!"
Dubbele radeloosheid!! Zo niet erger!!
Dat 'terloopse zinnetje' kan dan helpen. Vandaar. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 14 November 2006
Als het niet zo tragisch was, zou het hilarisch zijn: In de VS sterven vijf keer zoveel mensen aan hospitaalinfecties [MRSA] dan aan AIDS. De bacterie is bekend, en de bestrijding óók, al zijn ze voor 60% resistent tegen gewone antibiotica. [Was 2% in 1972].
Systematisch screenen van alle binnenkomende patienten is effectief. Diverse landen --met name NL-- worden genoemd waar die infectie zo goed als "eradicated" is op deze manier. Maar de VS-ziekenhuizen blijven laks. Lancet rekende dezer dagen voor dat het zéér winstgevend is, want het ziekenfonds betaalt de méérkosten niet.
Misschien dat deze koele $-benadering helpt. Tragisch! (100 woorden)
________________________________
BETSY McCAUGHEY To Catch a Deadly Germ NYT 14112006.pdf met alle feiten in mijn webarchief.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 15 November 2006
Ik moet eens eens paar goede essay's lezen over de psychologie van het lachen. Misschien begrijp ik mezelf dan weer.
Ik hoor bepaald niet tot de mensen die in lachen uitbarsten bij andermans ongeluk. Ik vind het getuigen van ongevoeligheid, domheid en crypto-masochisme. En van --letterlijk-- leedvermaak. Foei!
En niet het sociaal ingebedde 'foei!' alleen. Mijn hoogst eigen diepste ziel verzet zich.
Maar vandaag bij de berichten over Irak in El País, schaterde ik. Het ging over die 153 hoogleraren, leraren en journalisten --kortom "intellectuelen"-- die zijn gegijzeld, en die --maar dat is niet helemaal duidelijk-- inmiddels dood zijn. In de binnenstad van Bagdad! Het leek een dijenkletserige operette.
In de marge van het bericht ging het over de bijna 1000 intellectuelen die sinds 2003 zijn verdwenen op die manier, en over 'nieuwe' vergaderingen in de VS over het terugtrekken van de troepen. Het leek wel de rei van bezorgde burgers uit het klassieke toneel. Allemaal blah-blah.
De kroon spande het verhaal dat kortgeleden een groep van dat soort operette-terroristen een ziekenhuis bestormden met in hun midden een gewonde kameraad. Ze dwongen de chirurg zijn werk te laten liggen, en éérst hun kameraad te helpen. Na de operatie schoten ze de chirurg dood. Hij was per slot een lastige getuige!
Ik kreeg een onbedwingbare lachbui: Wat een slechte operette! Ik lachte om de naïviteit van de spelers. Ik lachte ze uit.
Mijn huisbakken theorie is dat ik, door de waanzin van de situatie --vooral dat doodschieten van die chirurg [daar zou je toch zuinig op moeten zijn?]-- alle gevoel voor redelijkheid verloor. Het werd opeens allemaal 'spel'. Normaal zie ik bij dergelijke 'verrassingen' de 'ernst-van-de-zaak' door mij een beeld van de oorzaken-en-gevolgen te vormen. Zoiets.
Maar opeens was IK dat verwerpelijke wezen dat het uitschatert als de oude dame over een bananenschil uitglijdt, en haar been breekt. Of als er een kind over het balcon van de vijfde étage valt.
Ik denk dat ik toch maar eens op zoek ga naar een paar goede essay's over de psychologie van het lachen. Misschien begrijp ik mezelf dan weer.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 16 November 2006, Wim V. 75 jaar!
El País van gisteren analyseert het fiasco van Sarkozy in Frankrijk. Als een van de oorzaken wordt genoemd zijn 'verwijdering' van de 'gewone man'. Hij pretendeert weliswaar het tegendeel, maar zijn aktie was gericht om extreem-rechts onder zijn vleugels te krijgen en daarvoor moest hij de daarbij gebruikelijke kretologie slaken zoals 'onveiligheid' en 'méér en harder politieoptreden'. Dat gaat uit van een vals beeld van 'de gewone man'. In werkelijkheid heeft die behoefte aan ècht contact met de overheid en vertrouwen. Intussen heeft hij de wijkpolitie --die onder Jospin was begonnen, en enige waardering begon te oogsten-- afgeschaft. Dat was een heel ernstig signaal van 'verwijdering'. Zij pretentie als 'maatschappij-bouwer' is totaal in duigen gevallen.
In dezelfde El País wordt een artikeltje uit Le Monde van eergisteren aangehaald, dat ik niet had gezien. Nu wel. Het heet "Zapatero, une source d'inspiration sociétale". Het is geschreven door hun Madrileense correspondent. Daarin wordt gewag gemaakt van 'zapaterismo' ['zapatérisme' in Le Monde] dat je op het niveau van het 'blairisme' moet zien: Een inspirerende & vernieuwende houding een van staatshoofd dat door anderen wordt nagevolgd.
Als we --aldus Le Monde-- naar Zapatero kijken, dan zien we dat hij, in tegenstelling tot andere staatshoofden in Europa, geen punt van de economie hoefde te maken. De Spaanse economie loopt al jarenlang lekker. Ze komen handen tekort!
Zapatero concentreerde zich achtereenvolgens op drie maatschappelijke thema's. De integratie van het homo-huwelijk in de maatschappij, de integratie van de illegale immigranten, waar hij zegenrijke initiatieven nam --en de xenofobie redelijk wist te beteugelen-- en zijn derde 'werkstuk' is de pacificatie van Baskenland en zijn 'onderhandelingen' met de ETA op basis van 'maatschappelijk belang'. Ook zijn houding in (TV-)debatten en ontmoetingen met 'de gewone man' demonstreren zijn wil om in contact met de maatschappij te zijn en te blijven. Op dat punt viel Sarkozy óók door de mand. Zijn 'maatschappelijke ingrepen' verhóógden zelfs het conflict.
Deze Zapatero-houding herkent Le Monde in Ségolène Royal. Geen wonder dat dit strelende artikeltje in El País werd overgenomen. Toen Royal in Maart de toenmalige minister-president, Raffarin, in zijn district overtuigend versloeg, werd voor het eerst "La Zapatera" als bijnaam gebruikt. Royal laat óók zien dat ze dicht bij de maatschappij wil blijven, en dáár haar inspiratie vindt.
Goed kans dat het zapatérisme school gaat maken, zeker nu het lijkt dat de Europese staatshoofden zich minder zorgen hoeven te maken over puur economische thema's. Dat hoefde Zapatero ook niet.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 17 November 2006
Gisteren had ik 'rustdag' om vandaag eens een Extra Grote Wandeling te maken. Dit keer heb ik het gemunt op Playa de Santiago van hier uit. Het moet een uur of zes zijn. Het zijn allemaal oude muilezelpaden. Nu totaal verwaarloosd, maar toeristisch interessant.
Grote stukken daarvan heb ik al gelopen; vanaf deze kant, en vanaf de andere, maar nooit inééns. En óók niet een onbekend tussenstuk. Daarna ga ik terug met de bus of de boot.
Maar gisteren veranderde het weer opeens: Het regende. De voorspelling voor vandaag was "hetzelfde of erger". Dus heb ik vandaag een 'extra rustdag'. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 18 November 2006
Ik heb mijn extra rustdag benut om naar Angel te gaan, de kapper. Hij heeft nog precies de 'salon' zoals hij die van zijn vader heeft overgenomen. Alleen een electrische tondeuse is er bijgekomen. Stromend water heeft hij niet: Een thermoskan met heet water.
Ik heb mij er wel eens laten scheren. Voor de curiositeit.
Hij vertelde dat de 'salon' door zijn grootvader was begonnen.
--"Zonder electrisch licht zeker?", grapte ik.
--"Nee, dat heb ik aangelegd toen mijn vader dood was. Dat is 55 jaar geleden".
Angel is 83, vrijgezel. Op zijn vijftiende bij zijn vader in de zaak gekomen. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 19 November 2006
De Extra Grote Wandeling van gisteren werd een Zéér Extra Grote. Ik vertrok kwart voor acht, en haalde in Santiago *niet* de bus van 1500, noch 'op mijn sloffen' de boot van kwart voor vijf. Het werd op het nippertje de bus van half zes. En dàt slechts omdat ik het laatste stuk, toen ik de stenige voetpaden achter mij had, een lift kreeg. In plaats van 'hooguit zes uur', was ik negen uur 'op de beentjes'. How come?
Bij het onbekend tussenstuk, dat ik eergisteren noemde, hield het pad ineens op. Weggeslagen. Dat was de ravage die speciaal dit dal had getroffen in 2005. [Zie dagboek 17+18012005]. In plaats van een pad langs de (droge) rivierbedding moest ik nu het dal in dóór de bedding, over grote keien. Toen ik eindelijk resten herkende van het weggeslagen muilezelpad, realiseerde ik mij ook dat ik de bewuste afslag had gemist.
Ik besloot door te lopen, want ik dacht op een voetpad te zijn dat naar het midden van het eiland leidde. De kaart was daarover niet duidelijk. Daar zou ik óók een bus aantreffen. Per slot ging het om 'wandelen', niet om 'Santiago', nietwaar? Aan de resten kon ik zien dat het ging om een heel professioneel muilezelpad, 'dus' het moest een van die doorgaande paden van vroeger zijn. Mispoes! Het leidde naar enkele stuwmeertjes die midden vorige eeuw zijn gebouwd. Prachtig, prachtig, prachtig! Rondom alleen hoge steile rotswanden. De rust! De stilte! Om terug te komen! Mijn 'doorgaande muilezelpad' was aangelegd voor de werkezels van toen. Er stond nog een verlaten werkhuis.
Bijna drie uur later dan mogelijk bereikte ik de gemiste afslag naar Seima en Santiago; een héél steile zig-zag klim waar ik een uur over deed. Daarna kwam het bekende stuk waarvoor ik twee uur moest rekenen. Ik was niet ècht uitgeput, maar mijn spieren waren niet meer flitsend. Verhoogd struikelgevaar dus.
Ik viel van mijn non-stop-wandelen-geloof [van uitrusten word je alleen maar moe, nietwaar?] en ging twintig minuten plat met de benen omhoog. Om drie uur --dat had twaalf uur kunnen zijn-- zette ik mijn wandeling voort. En inderdaad, kwart voor vijf bereikte ik de verharde weg. Ik zag de boot voorbijvaren.
Vandaar, tot aan de bushalte, was nog minstens een uur. De bus zou ik missen, maar vanaf het strandje, halfweg, kwam een auto die mij --desgevraagd--een lift bood. Gelukkig. De bus was vrijwel leeg, en hoefde nergens te stoppen. Het was donker toen ik in San Sebastián aankwam. Ik besloot géén taxi te nemen, maar mijn normale klim naar de bovenstad te maken: De bekende 400+ traptreden. Dat kon er nog wel bij. Om kwart voor zeven, na elf uren, was ik op honk. Drinken! Warm bad! Divan! Daarna pas eten klaarmaken.
Vandaag wordt er *niet* gewandeld, en morgen óók niet.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 20 November 2006
Voor vandaag en morgen geldt een waarschuwing voor Calima. Dat is betrekkelijk nieuw. De eerste systematische rapporteringen zijn van 2004. Er is veel [populair] misverstand over wat Calima 'eigenlijk' is. Het is dan warm, broeierig warm soms. Vaak windstil of matige wind. 's Nachts koelt het niet erg af. Mensen worden er ziek van, of depressief. Na afloop ligt je hele huis vol fijne stof.
En ook tropische regenbuien worden ermee verbonden.
Dat laatste is absoluut onjuist, maar het is begrijpelijk omdat zowel Calima, evenals dat soort stortbuien, met Zuidenwind samenhangen. Maar ze kunnen nooit tegelijk optreden --zie verderop-- maar eventueel wel (kort) na elkaar.
Calima is 'eigenlijk' heel fijne stof die vrijwel in de lucht blijft hangen. De lucht ziet er dan ook wat 'heiïg' uit. Als er een stortbui komt, is de lucht meteen schoon: Weg Calima!
Ik heb eerder over Calima geschreven. 23+24 December 2003 zocht ik de oorzaken van mijn onverklaarbare energieverlies in Calima. Per slot wordt er hier altijd zo over gesproken: De ene heeft astma, de ander neus- of keelkriebel. Bijna twee jaar geleden haalde ik het door-elkaar met de grote regenbuien. [Dezelfde waarvan in eergisteren die uitzonderlijke ravage beschreef]. Dat was dus onjuist.
Het doel van die officiële rapportage is o.a. om de relatie met diverse ziektebeelden te kunnen vinden. De een schijnt last te hebben van hoge concentraties stof, terwijl anderen juist piepen bij lagere concentraties. Ook de herkomst van de stof schijnt belangrijk te zijn. Daarvan is voor de leek alleen de kleur zichtbaar; meestal rood. Maar wetenschappers hebben mogelijkheden die herkomst precieser vast te stellen. Het begint met plaatselijke zandstormen 'ergens in de Sahara'. Maar dan?
De rapportage en de --korte-termijnvoorspelling-- van de overheidswebsite [http://www.calima.ws] vertellen daarom ook wáár, wanéér, wèlke concentraties kunnen worden verwacht, en proberen uitspraken te doen wáár het stof deze keer vandaan komt.
Misschien komt er geleidelijk-aan duidelijkheid over de zeer uitéénlopende ziektebeelden die aan Calima worden toegeschreven. Op de Spaanse Wikipedia staan twee illustrerende foto's die hier in de buurt zijn gemaakt. Met vijf dagen tussenruimte precies hetzelfde vergezicht. Een mèt, en een zònder Calima. [http://es.wikipedia.org/wiki/Calima]
Nu weten we dat we tussen 180 en 220 microgram per kubieke meter kunnen verwachten met pieken tussen 320 en 640 op Las Palmas en Tenerife. Morgenochtend zal het nog tussen 80 en 160 zijn, en in de middag tussen 40 en 80. Het stof komt uit de West-Sahara, Noord Mauritanië en Zuid-Algerije. Daar moeten we het mee doen.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 21 November 2006
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 22 November 2006
Het World Economic Forum [WEF] heeft een uitgebreid onderzoek gedaan naar de "gender gap": Hoe zit dat met het maatschappelijke verschil tussen man & vrouw? Hoe 'gelijk' zijn de kansen?
De globale 'ranking' is niet erg verrassend. "Hoewel?"
Als wereldregio scoort Australië/Nieuw Zeeland het hoogst, gevolgd door EU (15!) en de VS. Het Midden-Oosten achteraan. "OK".
De tien toplanden beginnen met Zweden, Noorwegen, Finland en IJsland: "Niet zo verrassend". De Filippijnen op No 6: "Zo zo!"
Interessanter zijn de vier aparte scores. Dáárin zitten de interessante verschillen die door de gladgestreken totaalscore verborgen blijven.
Die vier factoren zijn:
• 1 Economische deelneming en economische kansen
• 2 Opleidingsresultaten en -niveaux
• 3 Politieke macht en -deelneming
• 4 Gezondheid en overleving.
Op 1 staat Tanzanië bovenaan wereldwijd. De Scandinavische landen staan ook hoog. NL op 51, Spanje op 85 (van 115 landen)
Op 2 staan Frankrijk, Ierland, Luxemburg, Denemarken en UK bovenaan (wat EU betreft), NL op 73 en Spanje op 37
Op 3 staat Zweden bovenaan; het enige land met evenveel mannen als vrouwen in het parlement en als minister. NL scoort hier ook hoog (10) evenals Spanje (5)
Op 4 worden de kaarten wéér helemaal door elkaar geschud. Finland staat bovenaan, maar NL op 67 en Spanje op 71.
Het complete rapport geeft veel details over de waarom's van deze verschillen. De 'ranking' kun je als EXCEL-file downloaden, en per factor sorteren. [Daar heb ik vanmorgen mee gespeeld: Heel boeiend!]
Je moet wèl uitkijken met die cijfers. Als --bv-- ontwikkelingslanden hoog scoren met educatieve gelijkheid, moet je bedenken dat het gaat om een kleine elite, en 'de rest'. Zowel voor mannen als vrouwen is het daarbinnen gelijk. In een ontwikkeld land met een grote middenklasse heeft zo'n score veel meer betekenis.
Mijn belangrijkste conclusie is niet zozeer dat het man-vrouw verschil rijk geschakeerd is. Dat wist ik. Zelfs binnen enkele ontwikkelingslanden is het héél uiteenlopend.
Uit deze cijfers concludeer ik allereerst dat er nog heel veel werk aan de winkel is. Zelfs de vraag: "Waar hebben we het eigenlijk over", is nog aan de orde.
___________________________
Het BBC-persbericht: http://news.bbc.co.uk/2/hi/business/6167486.stm
Het WEF-rapport: http://www.weforum.org/pdf/gendergap [zie ook persbericht]
De scores in EXCEL: http://www.weforum.org/pdf/gendergap/rankings.xls
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 23 November 2006
Vandaag komen Los Reyes op bezoek. De èchte, niet Los Reyes Magos, waarvan Los Reyes óók de gebruikelijke afkorting is, maar dat zijn de Drie Koningen. Die komen ieder jaar op vele plaatsen in Spanje. Het is een mengsel van onze Sinterklaas en Kerstkindje --althans wat de kadootje betreft. Nee, het zijn de èchte: Don Juan Carlos en Doña Sofía.
Gisteren zijn ze op Tenerife aangekomen. Vanmorgen doen ze El Hierro, en ze lunchen hier in de Parador met vijftig notabelen. Vlak bij mijn flatje. Later nog iets publieks in de benedenstad. Ik denk dat dáár maar eens ga kijken. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 24 November 2006
Het rapport over de gender gap waar ik eergisteren over begon fascineert mij nog steeds. Ik heb het hele rapport gedowload [15Mb, 156p, veel grafiek] en het blijft mij verrassen. Na de deelstatistiekjes waarmee de discussie werd ondersteund, en het gebruikelijke 'ongekwantificeerd filosoferen' over dit onderwerp, eindelijk een poging om de gender gap eens helemaal te meten: Die ouwerwetse ingenieurswijsheid: "Meten Is Weten". Dat doet mij goed.
Geen enkel land --zo blijkt-- heeft die gewenste gelijkheid bereikt, al scoren met name de Scandinavische landen, en Nieuw Zeeland, bijzonder hoog. Maar nooit op alle vier de meetgebieden gelijk. Juist die verschillen zijn verrassend, en geven aan wŕŕr er precies 'werk-aan-de-winkel' is. ... En ... waar de 'volgende vragen' liggen.
Ondanks de toename van het aantal vrouwelijke staatshoofden blijkt de grootste achterstand 'politieke macht' te zijn. Economische macht en invloed is al een stuk gunstiger. Gelijkheid van Education begint er aardig uit te zien, maar net als bij Health --dat er óók, globaal gezien, heel aardig uitziet-- moet je naar de details kijken om te zien waar de schoen wringt.
Ik heb mij beperkt tot één subindex van Education: 'deelname aan tertiair onderwijs'. Daar zag ik fantantisch hoge scores voor deelname van vrouwen in relatie tot die van mannen. In de Verenigde Arabische Emiritaten is die relatie 324%, dwz ruim drie keer zoveel mannen als vrouwen. Kuwait 272%. Hoe zit dat dan met die 'onderdrukte vrouwen' in die Arabische landen. En Jamaica 229%?
Het antwoord is dat het hier gaat om een kleine elite, maar dan nòg.
Ik beperkte mij vervolgens tot landen waar de deelname aan tertiair onderwijs wat 'populairder' is. Daar blijken ňňk steevast de vrouwen de meerderheid te vormen [evenals voor 'professional and technical workers', dat klopt daar wel mee]. Hier wat getallen:
NL 108%, D 100%(hé?), Finland 120%, Zweden 155%, Zwitserland 80% (hé?), B 125%, Spanje 122%, Frankrijk 128%, Luxemburg 118%, Oostenrijk 119%, Nieuw Zeeland 140%, VS 139% enz.
Waar blijven al die 'gestudeerde vrouwen' vraag ik mij af? In de politieke macht vind ik ze niet terug. In de economische ook maar 'zo-zo'. Of moet dat nog komen?
Voorlopig klopt het alleen met 'professional and technical workers', subindex van economische deelname:
Wèl het werk dus, maar niet de macht. Daar helpt 'studeren' kennelijk niet voor.
Of moet ik uit dat dikke --innoverende!-- rapport concluderen dat de vrouwen nog steeds 'de huishouding doen', zij het op een hoger niveau?
__________________________________
The Global Gender Gap Report 2006: http://www.weforum.org
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 25 November 2006
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 26 November 2006
Prospect Magazine van December herdenkt de drie grote economie-denkers van de 20ste eeuw: Keynes, Hayek en Friedman, naar aanleiding van het overlijden van de laatste. Omdat ik de laatste tijd nogal wat over slavernij lees --ik geloof namelijk dat we hard op weg zijn naar een nieuwe slavenmaatschappij-- herinnerde ik mij opeens ook weer The Road to Serfdom van Hayek. Allemaal jeugdnostalgie.
Hayek analyseerde toen stap-voor-stap hoe een planningsmaatschappij de mensen tot slaven, en --in zijn vergulde-- vorm tot horigen en lijfeigenen maakt. Dat maakte ons toen anti-socialist /-communist, en dreef ons in de armen van Friedman en de 'onzichtbare hand': "Alles komt vanzelf goed" ... [op den duur!], werd het motto van de 'liberalen'.
Keynes mopperde nog wat tegen met zijn beroemde uitspraak: "In the long run we are all dead", maar Friedman hield ons voor dat met stijgende inkomens ook de spaarquotes zouden stijgen. Vooralsnog zagen we het tegendeel: Hogere inkomens voor 'het volk' [jan-met-de-pet], leidde alleen tot méér van hetzelfde: Duurdere maaltijden, langere vakanties. Máár, dat zou anders worden als die wat meer 'cultuur' zouden krijgen.
Nu --na vijftig jaar-- is het duidelijk dat deze stelling van Friedman --één van de 'wetenschapsvorderingen' waarmee hij zijn Nobel verdiende-- géén grond vindt in de waarnemingen.
Wat gebeurde? De marketing-maatschappij met zijn gerichtheid op verhoging van consumptie opende de aanval op dit méérinkomen.
En met succes! Het percentage besparingen van het inkomen is alleen maar gedaald sinds 1957 toen die (gerust)stelling poneerde.
Is dat allemaal de schuld van Hayek die ons in de armen van het liberalisme dreef? Hayek zèlf zag in liberalisme als zodanig óók geen heil: De maatschappij is te complex voor beheersing vanuit enkele basisprincipes: "There is nothing in the basic principles of liberalism to make it a stationary creed; there are no hard-and-fast rules fixed once and for all". Hij geloofde dus in "Alle Konzekwenz führt zum Teufel".
Hayek begint zijn boek dan ook met een citaat van Benjamin Franklin:
--"Those who would give up essential liberty to purchase a little temporary safety deserve neither liberty nor safety".
En toen moest ik opeens denken aan de gebeurtenissen sinds 11-S, het opgeven van vrijheid voor meer veiligheid is aan de orde van de dag. Langs een omweg zitten we dus wéér bij de centraal geplande maatschappij die onvermijdelijk naar 'serfdom' voert. Niet liberalisme of socialisme, het rechtlijnig denken is de fout. "Alle Konzekwenz führt ... "
_________________________
Boeiend, indrukwekkend en kort is The Road to Serfdom in Cartoons: http://www.mises.org/TRTS.htm
The Reader’s Digest maakt ooit een 'condensed version' http://www.iea.org.uk/files/upld-publication43pdf?.pdf
Paul Ormerod The fading of Friedman Prospect Magazine December 2006.pdf in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 27 November 2006
Toen ik gisteren eenmaal zwijmelde in nostalgie, heb ik meteen dat gevleugeld woord van Keynes even nagetrokken. Je-weet-maar-nooit!
Inderdaad, het is ècht. Hij schreef:
--"The long run is a misleading guide to current affairs. In the long run we are all dead. Economists set themselves too easy, too useless a task if in tempestuous seasons they can only tell us that when the storm is past the ocean is flat again".
Het was om economen bij het "hier-en-nu" te roepen.
Het ging om de stormachtige business cycle.
--"When the storm is past, the ocean is flat again", wisten we al. (100 woorden)
____________________________
John Maynard Keynes, A Tract on Monetary Reform (1923) Ch. 3
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 28 November 2006, Rinske jarig!
Ik heb al bijna een week een artikel van El País apart gelegd, en ik kan het niet wegdoen. Intussen --door het bijlezen over het thema-- begint het mij boven het hoofd te groeien. Wat kan ik ermee!?!? Beschrijven dus.
Het is een interview met Joanna Bourke wegens de Spaanse vertaling van haar boek over de geschiedenis van de angst. Er staan 'interessante dingen' in over de angst voor levend begraven worden die ons beheerste tussen 1870 en 1910, en óók dat wij nu minder --in elk geval anders-- bang zijn voor de dood dan in de 19e eeuw. Of hoe na 11/9 onze 'angsten' werden gemanipuleerd --cq 'gekanaliseerd' voor méér oorlog.
Heel interessant allemaal, maar wat mijn aandacht trok was het hoofdstuk over angst in oorlogstijd, en een boek dat ze eerder schreef: "An intimate history of killing: Face-to-Face Killing in Twentieth-Century Warfare". Het is de nog-nooit-geschreven geschiedenis van de oorlog, nu eens niet voor strategische-, politieke- en militaire deskundigen, maar vanuit de angsten van de man met de bajonet. Ik dacht: Eindelijk de geschiedenis van de gruwelijkheden van nabij die ons voor verder oorlogsenthousiasme zal behoeden. Niets is minder waarschijnlijk. Het zijn niet alleen angsten, maar evenzoveel glorieuze gevoelens die het eigenhandig doden opwekken. Het is tekenend dat zij moet constateren dat de beruchte 'shocks' alleen voorkomen in tweede linie: Die missen de 'glorie'. Dat schokt mij. De kunst van de militaire psychologie is de moderne kantoorbediende psychisch uit te kleden met desensibilisatie-technieken, en hem ŕŕn te kleden met toverspreuken die zijn angst verdringen. Tevoorschijn komt een oer-mens die ten volle van zijn wilde-beestengevoelens geniet. Toen waren het gevoelens die de soort deed overleven en sterk maakte. Héél positief dus.
Niks dus 'geschiedenis van de gruwelijkheden die ons --van onder op-- zal behoeden voor nóg meer oorlog. Integendeel.
Joanna Bourke is hoogleraar geschiedenis aan het Birbeck College van London University en heeft haar zinnen gezet op het schrijven van de geschiedenis van emoties. Voorlopig heeft zij zich beperkt tot angst: fear en anxiety.
En nu werkt ze aan een geschiedenis van de verkrachting. Ook dáárvan is de gevoelens-geschiedenis van beide 'partijen' nog nooit geschreven. Wel veel moraliserende en verwijtende vertellingen. En --je had het kunnen raden-- het gaat óók terug op oermens-gevoelens die toentertijd héél positief waren en die 'de soort deden overleven en sterker maakte'.
__________________________
Om zelf bij te lezen kun je hier beginnen:
http://www.threemonkeysonline.com/threemon_article_fear_a_cultural_ history_joanna_bourke_interview.htm
http://www.thirdworldtraveler.com/War_Peace/History_of_Killing_in_War.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 29 November 2006
Ruim een jaar geleden schreef ik in op een wekelijks mailtje over "Net Etiquette": Iedere week een 'tip' leek mij wel aardig. Het zou een jaar duren, en nu kreeg ik 'dus' een aardig mailtje van Judith Kallos met de vraag hoe het was bevallen, en of ik eens wilde gaan kijken op haar inmiddels gestarte blog over het onderwerp.
Judith Kallos houdt er een paar websites op na --dat is haar werk, o.a. startende web-ondernemers helpen-- en daarnaast een blog "E-mail etiquette matters", met als ondertitel: "Using Technology to Communicate with Knowledge, Understanding and Courtesy!"
Je kunt 'matters' lezen als werkwoord of als zelfstandig naamwoord. Leuke pun. Ze heeft pas een downloadbaar boek over geschreven [hé, kerstkadootje!]. Ik vond er een goede analyse en practische tips over hoe je om kunt gaan met mensen die alsmaar 'leuke dingen' naar je 'forwarden' die je niet nodig hebt. Ze doen vaak zo hun best voor je, en dan is het pijnlijk.
Ook heeft ze een blog over haar net-ervaringen "Reality No Hype" met als ondertitel: "As scarce as truth is, the supply has always been in excess of the demand". [leuke maatschappij-kritiek]
Net als de wekelijkse tip, zijn beide blogs in simpele klare taal. Over zichzelf zegt ze: "Some may not like what I have to say because I do not preach hype, get-rich-quick or "fast, cheap and easy". Mij bevalt dat wel.
Natuurlijk heb ik haar een leuk mailtje gestuurd op haar vraag of een jaar getipt worden mij goed was bevallen.
Ik schreef haar dat ik niet alle tips op mij van toepassing vond, dat ik sommige 'technisch-practische' tips had overgenomen, en dat ik het altijd 'leuke nadenkertjes' had gevonden.
___________________________________
Judith Kallos: http://www.blogger.com/profile/04767501970378833667
E-mail Etiquette Matters! http://netmanners.blogspot.com/
Reality No Hype http://realitynohype.blogspot.com/
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 30 November 2006
Gisteravond laat --met Halve Maan, en een kraakheldere hemel-- kwam ik thuis over 'mijn' Camino al Faro, die 'onverlichte' weg naar de vuurtoren waar ik woon. Ver voorbij de laatste lantaarnpalen van de stad. Genietend van maan, sterren, en van mijn jeugdsentimenten. In mijn geboortestad --Venlo-- woonden we óók voorbij de laatste lantaarnpalen van de stad. De 'oorlogsverduistering' deed daar nog een schepje bovenop: Pure maan en sterren horen bij 's avonds thuiskomen.
Maar hier staan de lantaarnpalen al overeind. Het karwei wordt 17 December opgeleverd. Nog één Volle Maan, één Halve, en één Nieuwe. Dan slaat De Vooruitgang toe. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek November 2006