San Sebasti�n de La Gomera, Maandag 1 Januari 2007
Drie jaar geleden schreef ik voor het eerste over de 'trend' die gisteren het volksfeest van Nuevo Año definief heeft genekt. Het begint niet meer vanaf een uur of negen met eettafels buiten, bars, en muziek van de lokale bandjes op het midden van de markt. En tegen middernacht gratis 'bubbeltjes'-met-vuurwerk van gemeentewege.
In 2004 begonnen de 'sjieke' restaurants met exclusieve diners met 'strenge kledingvoorschriften', voor een zich profilerende 'elite', zodat pas rond twaalf uur --of daarna-- heren in smoking en dames 'in het lang' op de markt verschenen. Nu hebben ook 'gewone' restaurants zich bij die trend aangesloten. Helemaal volgens de top-down theorie van Thorstein Veblen.
Tien voor twaalf begon de muziek; tot dan was het akelig stil geweest.
Gratis 'bubbeltjes'-met-vuurwerk was er nog.
______________________________
Thorstein Veblen, The Theory of the Leisure Class. (1899) | Mijn Dagboek 1 januari 2004
terug eerste dagboekregel

San Sebasti�n de La Gomera, Dinsdag 2 Januari 2007
Morgen is het volle maan, maar het genot strekt zich natuurlijk uit over m��r dagen nu het vrijwel onbewolkt is. Ook staat de maan nu 'vertikaal', of misschien ietsje Noord wegens de 19-jarige cyclus die ik ruim een jaar geleden beschreef. Dat is 'zeldzaam'.
De on-affe straatverlichting van onze Camino al Faro geeft aan het genot echter afscheidsgevoelens. Dit is de laatste keer ...
Mijn politiek bevlogen taxichauffeur riep:
--"Niks ontbrekende onderdelen! Het zijn de verkiezingen van Mei! Al die projecten moeten in de laatste weken erv��r klaarkomen! Daar gaat het om! Propaganda!"
Laat ik er maar extra van genieten. (100 woorden)
__________________________
An introduction on the movements of the moon: http://www.iol.ie/~geniet/eng/moonthomas.htm
Mijn Dagboek 21 dec 2005, 27 okt 2006, 17 dec 2006
terug eerste dagboekregel

San Sebasti�n de La Gomera, Woensdag 3 Januari 2007
In NYT stond gisteren een hoofdartikel dat je zonder moeite The Rise and The Fall van Food Safety zou kunnen noemen. Aanleiding is het 100-jarig bestaan van de Food and Drug Act die daarv��r lange tijd door de machtige vleesverwerkende industrie was tegengehouden.
De doorslag kwam uit een onverwachte hoek. Het was een soort 'collateral damage' door het boek Jungle van Upton Sinclair. Hij wilde een aanklacht schrijven tegen de erbarmelijke lonen en arbeidsomstandigheden van de werkers in die industrie. Wat "De Negerhut van Oom Tom" was geweest voor de slavernij, zou dit boek voor de loonslavernij moeten worden: Een eye opener voor de natie.
Dat werd het ook, maar zoals Upton Sinclair later zelf zei:
--"I aimed at the public�s heart, and by accident I hit it in the stomach".
Wat gebeurde? Hij had 'terloops' beschreven wat er allemaal in 'de worst' ging: Beschimmelde onverkoopbare ham, dode vergiftigde ratten en erger. Walging alom. De natie bombardeerde het Witte Huis met brieven en een onderzoekscommissie kon niet anders dan constateren dat het 'veel erger' was. De onder het kleed geveegde wet werd aangenomen.
Maar Food Safety staat nu w��r onder druk van een geperverteerd vrijheidsideaal. Een voorschrift van enkele jaren geleden, dat Newyorkse restaurants verplichtte hun borden behoorlijk te wassen, werd gezien als een onbehoorlijke inbreuk op de vrijheid van ondernemerschap.
Ondanks enkele recente (voedsel)schandalen --waarbij doden vielen-- heeft deze regering het aantal voedselinspecteurs drastisch verminderd, en heeft zij een vroegere lobbyist van de voedselindustrie benoemd tot topman van de betrokken afdeling van het Ministerie van Landbouw.
--"Lang leve de ondernemersvrijheid!"
Er moet een 'goedkope overheid' komen die geen tijd en geld heeft om de adepten van 'onzichtbare hand' op de vingers te kijken. We moeten dus wachten op een nieuwe Upton Sinclair. Of op 'wat anders'.
Ik bedoel maar: Als we het "nastreven van het eigenbelang" tot een God maken die er op 'mystieke wijze' voor zorgt dat alles later tòch op zijn pootjes komt, kunnen wij, als diep-gelovigen, natuurlijk ook de inspecteurs die uitwassen moeten tegengaan de laan uitsturen.
--"God voor alles!"
--"Lang leve de onzichtbare hand!"
Laten we Hem loven en prijzen (en geen vragen stellen).
_________________________________
Adam Cohen, 100 Years Later, the Food Industry Is Still �The Jungle�, NYT, 2jan2007.pdf in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

San Sebasti�n de La Gomera, Donderdag 4 Januari 2007, Ghislaine vertrekt
--"Ik dronk de nectar van de vriendschap te weinig en te traag".
Zo begint het diep-nostalgische gedicht van Miek dat ze mij toestuurde als Nieuwjaarswens. De weemoed van voorgoed verloren vrienden verkeert --diep in haar gemoed-- in 'hoop op eeuwigheid'. Daarom is het ook een Nieuwjaarswens: 'vol hoop en vreugde'.
Maar nu blijf ik steken in die eerste regel. Ons afscheid is er nog niet. Ghislaine vertrekt vandaag. Straks reis ik met haar mee naar het andere eiland. Naar het vliegveld. Dan pas is het afscheid. Wat kan ik er nu mee? De 'nectar van de vriendschap' is nog nabij. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebasti�n de La Gomera, Vrijdag 5 Januari 2007, Mijn zus Ria jarig!
Ik lees verder in het dikke katern van Le Nouvel Obervateur over Les Lumières, De Verlichting. Van dit Franse tijdschrift kun je verwachten dat Les Lumières als een Totaal-Franse aangelegenheid wordt behandeld, al wordt gelukkig ook genoemd dat Voltaire aan het hof in Versailles persona non grata was, maar 'zeer welkom' aan het hof van Frederik II van Pruisen. Ook worden enkele niet-Franse denkers genoemd.
Het Protestante denken was het Katholieke een stapje v��r --denk ik.
Het is goed te lezen hoe 'modern' die discussie was. Ratzi en Habi zijn er nòg mee bezig. [zie 21 en 22 December 2006]
Neem, bijvoorbeeld het woord 'fanatisme'. Dat is een néologisme dat in 1718 door de 'Académie' werd erkend. Het was van Bossuet (1627-1704) --een zeer Kerk-getrouw persoon, en o.a. bisschop. Het ging *niet* tegen De Kerk, zoals deze later met politiek-gespeelde overgevoeligheid beweerde. Het ging wél tegen uitwassen als de Inquisitie, en de Barthelomeusnacht [24/25 Augustus 1572]. Daarover mocht toen voor het eerst worden nagedacht, zij het nog niet [ècht] openlijk.
En dan is er de vraag van Voltaire, die haarscherp onze eigen hopeloosheid-van-nu beschrijft in zijn artikel 'Fanatisme' in de Dictionnaire Philosophique:
--"Que répondre à un homme qui vous dit qu'il aime mieux obéir à Dieu qu'aux hommes, et qui, en conséquence, est sûr de mériter le Ciel en vous égorgeant?" [Wat moet je met iemand die zegt liever God te volgen dan de mensen, en daarom zeker is van een plaatsje in Hemel als hij jou de keel afsnijdt?]
--"Dès que ce mal fait des progrès, il faut fuire, et attendre que l'air soit purifié", schrijft Voltaire. [Zodra dit kwaad zich uitbreidt, moet je wegwezen, en wachten tot de lucht is opgeklaard.]
We zijn intussen 'geglobaliseerd': "Vluchten kan niet meer".
terug eerste dagboekregel

San Sebasti�n de La Gomera, Zaterdag 6 Januari 2007, Los Reyes
Vandaag geen stukje
terug eerste dagboekregel

San Sebasti�n de La Gomera, Zondag 7 Januari 2007
Deze eeuw zullen we over enig eeuwen een 'Gouden Eeuw' noemen. Hoezo?
Het gaat om een weinig bekend kenmerk van 'zo'n eeuw' dat mij opviel toen ik een nieuwe biografie van Cervantes las. Bij gebrek aan detailgegevens over de persoon zelf, vulde de historicus Donald McCrory het beeld aan met een tijdsbeeld en het leven van 'dergelijke personen' in die tijd. Binnen Spanje heerste op grote schaal bittere armoede omdat een steeds kleinere klasse van superrijken niet alleen de 'koloniën' uitbuitte, maar ook het eigen volk. De enorme 'winsten' uit Las Americas gingen op aan oorlogen om de macht te handhaven. Een mini-mini-fractie daarvan kwam terecht in kunstwerken; en daar kijken we nu naar. In 'De Lage Landen' was het net zo: Ook 'Gouden Eeuw'.
Wat zie ik nu? Allereerst een analyse van twee Franse economen die de snel uit de pan rijzende prijzen voor top-gastronomie streng-economisch analyseren. Het is duidelijk dat er een tweespalt op komst is, een "fracture gastronomique", waardoor de toprestaurants alleen toegankelijk worden voor een steeds kleiner wordende elite. Dat blijkt 'economisch verantwoord' te zijn, 'dus' het verschijnsel is duurzaam.
De filosoof Michel Onfray heeft reeds het initiatief genomen voor een "Université populaire du goût". Maar naast de 'guide aristocratique' moet nog een 'guide démocratique' worden uitgevonden. Misschien dat inititatieven zoals lefooding.fr of omnivore.fr een begin daarvan zijn.
Tweedens en derdens heb ik nog observaties uit heel andere hoeken die te omvangrijk zijn voor vandaag. Ik noem ze alvast.
David Brooks, in NYT van 4 januari schrijft in "A Snit in First Class" over de rijkdom van de nieuwe voorzitster van de Senaat, Nancy Pelosi, en dat ze met haar echtgenoot hoort bij dezelfde obscenely rich zillionaire corporate barons als Bush en kornuiten. Pelosi is aldus deel van "clash of the rival elites, with the dollars from Brookline battling dollars from Dallas". Zij speelt dus een heel andere wedstrijd. [snit is VS-slang voor 'opwinding'].
Edgar Pisani, oud-minister laat zien hoe "la bataille électorale et le débat parlementaire" ��k deel zijn geworden van 'een heel andere wedstrijd', namelijk wie met het meeste geld 'de show kan stelen'. Dat klopt dus met David Brooks.
Wat er dan overblijft noemen we Gouden Eeuw, is mijn observatie, de kruimels --en de gebroken serviezen-- van 'een feestje'. 'Cultuur', kortom.
______________________________
Donald McCrory, No Ordinary Man, The Life and Times of Miguel de Cervantes, Peter Owen, London UK (2002) [NLse vertaling 2005, CERVANTES, De schepper van Don Quichot]
Olivier Gergaud et Vincenzo Verardi Non à la fracture gastronomique LE MONDE 040107.pdf
David Brooks A Snit in First Class NYT 040107.pdf
Edgard Pisani Qu'est-ce que la démocratie LE MONDE 01107.pdf (alledrie in mijn webarchief)
l'Université populaire du goût d'Argentan, http://perso.orange.fr/michel.onfray/universitepopulairedugout.htm
Michel Onfray http://perso.orange.fr/michel.onfray/
terug eerste dagboekregel

San Sebasti�n de La Gomera, Maandag 8 Januari 2007
Gisteren noemde ik drie actuele observaties die wijzen op een groeiende financiële elite die een 'maatschappij-binnen-de-maatschappij' wordt. De 'economisch verantwoorde' fracture gastronomique noemde ik als symptoom. Een NLse lezeres valt mij bij met een opmerking van Balkenende die 'onze' Gouden Eeuw als voorbeeld stelde aan 'onze NLse' moderne ondernemers [Moeten ze meer gaan 'roven'? Net als Piet Heijn?] en zij wijst op een recent NRC-verhaal dat de steeds toenemende miljonairs en miljardairs 'eigen' banken en vermogensbeheerders hebben omdat de 'gewone' banken te democratisch zijn.
Als tweede noemde ik hoe in de VS de strijd tussen Republikeinen en Democraten een 'clash of the rival elites' van Brooklyn en Dallas werd.
Tenslotte de analyse van de Franse oud-minister Edgar Pisani die erop wees dat de verkiezingsstrijd door de steeds hogere kosten geen debat meer is, maar 'verleiding' met niet-realistische beloften: Showbusiness.
Deze drie observaties wijzen op een groeiende twee-deling in onze maatschappij: Een heersende 'elite' en 'de rest'. We drijven weg van onze democratische idealen. Ongemerkt.
Maar ik heb nog een vierde observatie over hoe diep het "anti-democratische" zit. Ik heb zojuist het Franse standaardwerk over slavernij uitgespeld waar ik 20 December jl over schreef. Aan het eind daarvan, in het slothoofdstuk "Pouvoir, sexe, capitalisme" worden drie 'oer-principes' genoemd die wellicht de oorsprong van slavernij --menselijke ongelijkheid, en het 'bezitten' van mensen door andere mensen-- "verklaren". Marx, in posthuum gepubliceerd werk, wijst op de familie: De vader 'bezit' de vrouw en de kinderen. Dat is volgens Marx de oervorm van hierarchie en menselijke ondergeschiktheid.
Er is vervolgens de hypothese van David Brion Davis dat de geslaagde domesticatie van dieren de mens op het idee bracht om ook mensen de 'domesticeren'. Dat sluit aan bij een heel andere bron, nl Mein Kampf van Hitler die zoiets schreef als "dat de menselijke vooruitgang weliswaar veel dankte aan de domesticatie van dieren, maar nòg meer aan de domesticatie van 'untere Rassen'". (!)
Yves Benot noemt nog een eigen hypothese over het 'machtsuitoefening' van de ene mens over de andere, namelijk het stelen van vrouwen bij andere stammen om het overleven van de soort te verzekeren.
Kortom, als wij onze democratie --of tenminste de dieper liggende waarden daarvan-- willen handhaven moeten we h��l goed opletten. Hierboven staan alvast enige 'nadenkertjes'.
_____________________________
Yves Benot, La Modernité de l'esclavage, essai sur la servitude au coeur du capitalisme,
Éditions la Découverte, Paris, 2003, ISBN 2 7071 3754 5 www.editionsladecouverte.fr
Marx en Davis, David Brion, Slavery and Human Progres, 1984, beide geciteerd door Yves Benot
Hitler, Mein Kampf, eigen herinnering, helaas geen preciese bron meer in mijn grijze cellen.
terug eerste dagboekregel

San Sebasti�n de La Gomera, Dinsdag 9 Januari 2007
Ik was op zoek naar 'cijfers' om de groeiende kloof waarover ik gisteren en eergisteren schreef te illustreren. Paul Krugman --met name-- publiceert regelmatig cijfers daarover, maar gisteren viel mij een to-the-point artikel van Bob Herbert in de schoot.
Van 2000 tot 2006 had de VS-se industrie een productiviteitsstijging van 18%. Dat is alleen te vergelijking met die van vlak na 1945. Die stijging werd toen weerspiegeld in stijgende lonen, en dat leidde weer tot een toenemende "quality of life for most Americans". Nu is de loonsom voor produktie-werkers met nèt 1 (��n!) procent gestegen. Het idee dat loonsverhoging kon worden 'verdiend' is dus verouderd.
De aanleiding voor het artikel van Herbert zijn de 'fantastische' gouden handdrukken en einde-jaarsbonussen voor topbestuurders. Het (oude) idee dat zulke top-inkomens acceptabel zijn omdat ze, verdeeld over alle loontrekkers slechts tot 'insignificante' loonsverhogingen zouden leiden, is achterhaald. Dat rechtvaardigde de topinkomens voor dirigerende en constituerende arbeid.
De totale loonsom van de 93 miljoen industriearbeiders steeg tussen 2000 en 2006 met 15,4 miljard US$. Dat abstracte getal wordt concreter als het Center for Labor Market Studies at Northeastern University in Boston de einde-jaarsbonussen van slechts vijf "Wall Street firms" over 1 (��n) jaar optelt. Dat komt uit tussen de 36 en 44 miljard. Het gaat dus over vijf bedrijven Bear Stearns, Goldman Sachs, Lehman Brothers, Merrill Lynch en Morgan Stanley.
Intussen wordt op basis van vrije-marktideologie aan de onderkant het sociale vangnet verder geprivatiseerd, waardoor het aantal onverzekerden --omdat ze het niet kunnen betalen-- schrikbarend toeneemt tot boven de 30%. Paul Krugman heeft al vaak geschreven dat "het rijkste land van de wereld de slechtste en de duurste ziektekostenverzekering van alle ontwikkelde landen heeft". Het lijkt Spanje wel, in haar Gouden Eeuw. Net als toen gaat het geld in oorlogen om de wereldmacht te handhaven.
Wat moet ik ermee? Wat kan ik ermee?
Mij komt een tekst van José Ortega y Gasset uit 1929 voor de geest:

San Sebasti�n de La Gomera, Woensdag 10 Januari 2007

San Sebasti�n de La Gomera, Donderdag 11 Januari 2007
Ik heb nog eens nagedacht over die plotselinge behoefte aan 'dichters' gisteren. "Woorden, woorden, woorden", schreef ik, en ik vroeg mij af of ik troost zocht. Natuurlijk speelde mijn a.s. d��rreis naar Australië een rol, maar er was m��r, en daarom 'verwijlde' ik nog wat bij 'de dichters' die ik op mijn harde schijf kon vinden.
Zo landde ik bij teksten van Cristina Branco die ik wel eens heb vertaald. Ik ken ternauwernood Portugees, maar met een woordenboek, mijn kennis van het Spaans en 'dromen', lukte het aardig. En zo ontdekte ik wat ik met "Woorden, woorden, woorden" had bedoeld. Ik was dagenlang bezig geweest met dingen die zich perfect in woorden laten uitdrukken, en ik had weer eens behoefte om met dingen bezig te zijn die zich *niet* in woorden laten vangen.

San Sebasti�n de La Gomera, Vrijdag 12 Januari 2007
--"Woorden, woorden, woorden", schreef ik gister en eergister, en ook over 'troost' schreef ik.
--"Waarvoor zocht je troost?", belde Ghislaine bezorgd.
Tja, dat had ik mezelf ��k afgevraagd. Nog sterker, ik wist niet dat ik vertroosting zocht. Dat zijn zo van die dingen-van-de-ziel die ontsnappen aan de logica van 'vraag-en-antwoord' en van 'probleem-en-oplossing'.
Als je dat dan toch in woorden wil vangen moet je zeggen:
--"Ik weet pas wat ik zoek, als ik het heb gevonden".
Het lijf zegt dan 'ja', maar soms is het zó bezorgd dat het ja-gevoel niet meer wordt opgemerkt.
Dat is h��l troosteloos, troost-loos, dodelijk. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebasti�n de La Gomera, Zaterdag 13 Januari 2007
De noviteit van het Internet, crowdsourcing, lijkt nieuw, maar is het niet. Je moet het zien als een soort outsourcing dat in ouderwets NLs 'uitbesteden' heet, maar dan aan 'de massa', aan de crowd. Outsourcing wordt dan crowdsourcing. Leuk taalgrapje.
Je zet je probleem op het Internet, je belooft wat prijzen, en ziet: In de kortste keren is er een wedstrijd aan de gang tussen de slimmerikken van de hele wereld. Betalingen? Ho maar! Je doet het om de eer of om de kans op de hoofdprijs.
Ik ondervroeg ooit een leeftijdsgenoot hier op het eiland over het onderhoud van ezelpaden. Vroeger. Na --bijvoorbeeld-- een van die wolkbreuken die enorme vernielingen in de bergen konden aanrichten. Dat had ik met eigen ogen gezien.
--"Wie betaalde dat?"
--"Niemand", zei hij. "De cacique kwam in het dorpscafé en beloofde een groot feest met drank en eten als karwei was geklaard".
En dan gingen we met z'n allen aan de slag. De cacique leverde de wijn en een paar geiten of een varken. De vrouwen maakten de maaltijd klaar.
--"Maar waar leefden jullie dan van de rest van het jaar?"
--"Ach, iedereen had zo zijn eigen lapje grond, en een paar geiten. Meer had je niet nodig. Daarvoor moest je werken op de plantage van de cacique. Hij was de eigenaar van de grond".
--"Wat gebeurde er als je niet meedeed aan bijvoorbeeld zo'n reparatie van het ezelpad?"
--"Daar ging het helemaal niet om", zei hij opeens wat opgewekter, "Het was eerder de vraag of je mee mòcht doen, want alleen de sterksten en die er verstand van hadden mochten mee. Het was een hele eer, en je leerde ervan".
--"Heb je dat vaak meegemaakt?"
--"Nee, als kind heb ik het wel gezien. Ik ken het uit de verhalen van mijn vader en mijn moeder. Later, na de burgeroorlog, kwamen er dwangarbeiders van Franco, en die hadden nergens verstand van. Die maakten meer stuk dan goed. Die saboteerden het gewoon, zodat bij de volgende wolkbreuk nòg meer stuk ging".
Ik vond dat verhaal toen een mooie inside story over de vroegere 'subsistentie economie' van dit eiland, waarover geleerde boeken zijn geschreven. Het is een bijna geldloze maatschappij met 'arbeid' als belangrijkste ruilmiddel: Lijfeigenen, en zo.
Nu ik dat artikeltje over crowdsourcing heb gelezen vraag ik mij af wat het verschil is. Voor een fooi beschik je over de 'slimmerikken van de hele wereld' die het 'voor de eer' doen.
Precies als die caciques toentertijd op La Gomera.
terug eerste dagboekregel

San Sebasti�n de La Gomera, Zondag 14 Januari 2007
--"Met de oorlog tegen drugs", schrijft Orlando Patterson in NYT van gisteren, "is het precies als met de oorlog in Irak":
De opzet en de uitvoering deugt niet, en dat wordt nòg erger omdat men de feiten niet onder ogen wil zien. Ondanks de ervaringen in Europa dat ��k aan de kant van de gebruiker e.e.a. kan worden gedaan --voorlichting, preventie en rehabilitatie-- blijft het beleid gericht op het vernietigen van de aanvoerstructuur. O.a. het besproeien van Latijns-Amerika met milieubedreigende chemicaliën.
Maar aan het thuisfront groeit een gevangeniscultuur waarin jonge niet-gewelddagige verslaafden tot harde criminelen worden 'opgevoed'. Het gebruik van 'illegale' drugs blijft stijgen. Patterson, en enkele kenners die hij aanhaalt, vragen zich af waarom de VS zo hardnekkig blijven vasthouden aan deze vorm van bestrijding en geen oog hebben voor de sociaal-psycholische context zowel aan de vraag- als aan de aanbodzijde.
In Frankrijk, en hier in Spanje, hoor ik de vraag ook. Ipv naar Europa wordt naar NL verwezen. Stelselmatig worden daarbij cijfers overlegd dat de NLse 'tolerantie', hoe 'verfoeilijk' dan ook, toch maar mooi minder slachtoffers, minder verslaafden en minder maatschappelijke kosten oplevert dan de harde lijn in eigen land.
Deze zomer vond ik in Le Monde een aanwijzing die een forse tip van de sluier optilt. In F werd lange tijd het ideaal van een 'totaal drugsvrije maatschappij' nagestreefd door strenge verboden van bepaalde drugs. Rond 2000 kwam men ertoe aandacht te besteden aan voorlichting over het 'omgaan met drugs'. Ik schreef daarover 29 juli 2006:
--"In die optiek werden alle drugs betrokken, ook tabak en alcohol. Niet verbieden, maar 'risicovermindering en voorlichting'. Dat zat de wijnboeren niet lekker. Zij hadden altijd al het toegestane alcoholpercentage voor automobilisten 'hoog' weten te houden, en nu waren ze opeens een 'drug'".
Dat is intussen 'weggemasseerd' met een 'witboek' over de geneugten van de wijn, en het economische belang daarvan voor de natie.
Het gevolg is dat Marianne haar gram weer richt op cannabis, waarvan de maatschappelijke kosten ruimschoots voor het voetlicht worden gebracht, en de dito van alcohol (v��l en v��l hoger, zie artikel Cecile Prieur) liggen --w��r-- in stoffige archieven.
De Wetenschappelijke Raad voor Regeringsbeleid in NL wees laatst op toenemende 'religies' buiten de 'grote religies'. Dit lijkt mij een voorbeeld van toenemende invloed van de "God van de Onzichtbare Hand".
________________________________
Orlando Patterson, The Other Losing War, NYT Jan 13, 2007.pdf
Cecile Prieur Cannabis_l'arme des interdits Le Monde 27072006.pdf beide in mijn archief.
terug eerste dagboekregel

San Sebasti�n de La Gomera, Maandag 15 Januari 2007
Het afscheidsproces is definitief op gang gekomen. Gisteren maakte ik mijn laatste wandeling met mijn buurvrouw-wandelvriendin. Naar w��r een andere uithoek van het eiland. We daalden af door de imposante vallei van de Grote Koning, Valle Gran Rey, zoals het huidige toeristencentrum heet. We konden ons voorstellen dat de hippies, die hier in de jaren '60 neerstreken, dit het 'einde van de wereld' noemden. Het was alleen te voet bereikbaar. Precies zoals wij gisteren.
Vanmorgen was de maan nog maar een klein bootje. Over een paar dagen is zij er ��k niet meer. Daarna neem ik zelf afscheid.
Waarvan eigenlijk? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebasti�n de La Gomera, Dinsdag 16 Januari 2007
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

San Sebasti�n de La Gomera, Woensdag 17 Januari 2007
Ik moest gisteren alleen maar denken aan die regel uit dat lied van Marlene Dietrich:
--"Ich muß nun weiter marschieren. Wer weiß was geschieht?"
En daar bleef het bij. Inpakken lukte ook niet zo best, maar ik ben toch wat opgeschoten. Ook met afscheidnemen.
terug eerste dagboekregel

San Sebasti�n de La Gomera, Donderdag 18 Januari 2007
Op de voorpagina van El País van gisteren staat een reuzegrote foto van Madeleine Z. Het hoogst aktuele politieke conflict over het vredesproces met de ETA heeft er maar een klein hoekje gekregen.
Wie is Madeleine Z.?
Zij 'pleegde zelfmoord' verleden Vrijdag in Alicante. El País had haar in december uitgebreid geïnterviewd, en deze foto gemaakt. Madeleine Z. leed aan een progressieve spierverlamming die --helaas-- het hoofd totaal helder houdt.
--"Ik wil niet wachten tot ik daarvoor van anderen afhankelijk wordt".
--"Ik wil niet meemaken dat een ander mijn kont moet afvegen".
Eutanasie mag (nog?) niet in Spanje. Zelfmoord is niet meer strafbaar. Alleen De Kerk doet moeilijk over 'kerkelijk begraven', en houdt dergelijke wetten 'mordicus' tegen. Aanzetten tot zelfmoord, en hulp daarbij, zijn echter wèl strafbaar. Je moet er dus op tijd bij zijn, en het goed organiseren, want de 'legale marge' is smal.
De Asociación para el Derecho a Morir Dignamente, DMD, [Vereniging ter bevordering van het recht op waardig sterven] geeft g��n bijstand, dat is illegaal, maar voor leden die langer dan drie maanden lid zijn --de legale marge(!)-- is er de Guía de Autoliberación: De 'doe-het-zelf' handleiding voor 'zelfbevrijding'.
Voorlichting mag wel. Je moet daarom zelf je 'coctail' samenstellen, en de juiste brieven aan de rechter sturen o.a. om te voorkomen dat anderen ervoor 'gepakt' worden. Twintig jaar geleden verloor ze haar man. Hij had haar maandenlang gesmeekt de slangetjes los te rukken, waarmee hij --machteloos in bed liggend-- in leven werd gehouden. Zij had geen raad geweten. Slechts ��n medicus had even naar haar geluisterd ...
Dat komt allemaal aan de orde in de twee pagina's interview-met-foto's --en ooggetuigeverslag van het afscheid-- in El País van gisteren.
terug eerste dagboekregel

San Sebasti�n de La Gomera, Vrijdag 19 Januari 2007
Gisteravond nam ik afscheid van Ignacio met een etentje bij de lokale Chinees. Wij speculeerden over een toekomstige wereldoverheersing door China. Het typische zou zijn, zo vonden wij, dat Chinezen, sinds het midden van de 19e eeuw, al massaal 'hun buitenland' zijn binnengedrongen vanuit de armoede-positie en daar nog steeds zijn. Je zou ze "half-geïntegreerd" kunnen noemen: Ze leven in betrekkelijke harmonie met de overheersende cultuur, maar behouden binnen hun groep een hoge mate van eigenheid.
Dat lijkt een beetje op de penetratie van de Islam v��r de tiende eeuw. Een leidende elite in Bagdad gebruikte de Islam als communicatiemiddel om te reizen, en handel te drijven. "Er waren specialisten die de kunst van de dialoog onderwezen en boeken die de technieken van het kontakt maken uiteenzetten". Zo beschrijft Fátima Mernissi --die in 2003, tegelijk met Susan Sontag en J. K. Rowling de Prijs van de Prins van Asturië kreeg-- het. Simbad de Zeeman was het prototype.
Maar een eeuw later verschijnt Kalief al-Mu'tadid die de oorlog verklaarde aan Simbad en die muzelmannen verbood kontakt te hebben met de specialisten die de kunst van de dialoog onderwezen. Er is dan een formidabele Staat-met-bureaucratie ontstaan, en die is "bang voor de vreemdeling". Aldus Fátima Mernissi [feministe en hoogleraar in Rabat].
We legden daarnaast de penetratie van het Christendom gesteund door het machtige Spaanse Staat. Daar bestond 'dialoog' al van-meet-af-aan uit neerslaan en uitmoorden. Hernán Cortez en zijn mannen, bijvoorbeeld. Zij hadden dan ook een oppermachtige god aan hun zijde.
Hoe zal dat met China gaan als De Staat zich met de penetratie van de Chinese cultuur gaat bemoeien? De eerste signalen zijn er al in Afrika waar de Wereldbank bezwaar maakt dat China --zónder daar financiële verplichtingen tegenover te stellen-- auto- en spoorwegen en andere infrastructuur neerzet. Dat is de Simbad-methode: Eerst geven! En niet meteen het land in een ondragelijke schuldenlast storten waardoor alle energie in "afbetaling" gaat, en de eigen ontwikkeling er bij inschiet.
En toen dwaalden we af naar het Venezuela van Chávez, waar we samen twee weken hadden gereisd, gekeken en geluisterd. Ook daar hadden we bij een Chinees gegeten, herinnerden we ons. Wat mogen we verwachten? Hernán Cortez of Simbad?
Een pluspunt leek ons dat het Shinto-isme niet is gebaseerd op een oppermachtige God. Er is dus nog hoop. [De chop-soy was uitstekend].
________________________________
De toespaak (samenvatting) van Fátima Mernissi heb ik in Mijn Dagboek van 27 Okt 2003 vertaald.
www.van-eyk.net/gerard/dgboeken/dagbk41
Homepage Mernissi: http://www.epdlp.com/mernissi.html
terug eerste dagboekregel

San Sebasti�n de La Gomera, Zaterdag 20 Januari 2007, vertrekdag
Vandaag begint de reis. Straks, om zeven uur komt Ignacio om mij naar de boot van 0720 te brengen. En dat is het zover: "Wer weiß was geschieht?", citeerde ik drie dagen geleden van Marlene Dietrich. Het Reisplan heb ik gisteren weer wat ge-update-t. Het zou best wel eens kunnen uitkomen. Onderweg zal ik handgeschreven aantekeningen maken die ik zsm zal uittypen en op deze site zetten. Op enige 'radiostilte' moet je wel rekenen, maar dan hoop ik snel weer 'op slag' te zijn.
Hier alvast twee kaartjes waarop je kunt zien hoe groot Australië is in verhouding tot resp. de USA en Europa. Ik heb die overgepikt van ansichtkaarten die ik de vorige keer in Perth heb gekocht (2001). Verrassend he?
0910 GMT Los Cristianos. fruter�a wat fruit, zuidvruchten en nootjes gekocht. Die vliegtuigmaaltijden zijn in elk geval ongezonder. Water is wat je nodig hebt, maar dat krijg je --vrij letterlijk-- mondjesmaat; en 's nachts helemaal niet. Vandaar dat ik dat altijd zelf meeneem. Maar dat mag niet meer. Zien hoe het afloopt!! Ik heb twee liter in vier flesjes bij me. Als "di�et" heb ik 'water' laten invullen. Ik ben ook benieuwd wat d��rvan terechtkomt. Ik heb intussen ook gehoord van de orkaan in Europa. Hopelijk dst het mijn reisschema niet aan: "Wer weiß was geschieht?"
1040 GMT Vliegveld Reina Sofia
Ik zit in de vertrekhal bij Puerta 22 voor Frankfurt. Twee conflicten: Mijn bagage wilden ze maar tot Dubai inchecken. Waarom? Kan niet! Lange telefoons met 'chefs'. "Het is meer dan vier-en-twintig uur vooruit". Totaal nieuw argument. Slag dus verloren. Beter in Dubai dan in Frankfurt want daar heb ik vier uur ipv ��n.
Het volgende 'conflict' was bij de veiligheidscontrole. Er wachtte niemand, en dus negeerde ik het met rood lint keurig afgezette labyrint door er onderdoor te duiken. Paniek bij de regelneven die wilden dat ik helemaal terugliep en het overdeed. Van 't gekke!! Ik liep door. Ik dacht dat ze mij wel zouden 'pakken' met het water dat ik bij mij had, of met een 'model'inspectie. Terwijl ze nog discussi�erden kwamen mijn spullen al uit de testtunnel. Niemand keek naar mij. Niemand piepte. En nu zit ik hier met vier flesjes illegaal water. Misschien discussi�ren ze nog. Zo wordt reizen wel weer leuk.
1430 GMT, 1530 MET, Ergens boven Frankrijk, denk ik.
We vliegen nu ruim twee uur. We vertrokken op tijd. Nog ��n uur. Info over de volgende vlucht is positief: Volgens de stewardess g��n algemene vertraging wegens de orkaan, en zij heeft het persoonlijk van de co-piloot. Ik heb wat gedomeld na mijn fruitmaaltijd en begon daarna aan El Pa�s. Toevallig staat daar een artikel over de droogte in Australi�. 'Niet-kenners' geven de schuld aan de wereldklimaatverandering, maar 'kenners' vinden van niet, zeggen de 'kenners', want het past bij een honderjarige cyclus. Het zij zo. Ik zal het artikel aan Mineke en Theo geven. Ik zal ze in Perth ontmoeten. Daarna rijden ze met hun motorhome d��r naar Adelaide precies door dat gebied. [zie voor hun reis www.euronet.nl/~voorsth]
1800 GMT, 1900 MET, Vliegveld Frankfurt
Mooi op tijd geland. Gelukkig, want hier waren wat oneffenheden. De balie-dame in Tenerife had kennelijk het buskruit niet uitgevonden. Zij had mij ook maar ��n instapkaart gegeven. Dat had mij ook al 'verbaasd', maar zij en haar chef hielden vol. Dat is inmiddels ook geregeld, evenals de aanschaf van een visum. De vorige keer kreeg ik dat bij aankomst in Oz, maar dat is veranderd. De reisbureaudame in San Sebasti�n had mij daar niet op gewezen. Zij had kennelijk alleen ervaring met de verkoop van confectiereizen. Wellicht, volgens de 'experts' alhier, was het ontbreken van het visum de reden dat de computer de volledige incheckprocedure weigerde. Er was sprake van vertraging van mijn vlucht naar Dubai, maar nu zie ik de bemanning door het hek gaan. Dat is een goed teken.
2010 GMT, 2110 MET, Tussen Frankfurt en Dubai
We vliegen een uurtje, en het wordt steeds spannender. De purser zocht mij toen ik goed-en-wel op mijn plaats zat: Of ik uit Tenerife kwam? Ja. Of ik mijn koffer naar Dubai had ingecheckt? Jazeker, maar ze hebben het omgeboekt naar Perth rechtstreeks. Dat klopt, maar uw koffer was onvindbaar. Oh! Hoezo? Wat nu? U kunt het beste zelf navragen in Dubai.
En nu heb ik tw�� ontvangstbewijzen, maar g��n koffer. Af naar nul. Ik ben benieuwd.
2115 GMT, 2215 MET, Nog steeds tussen Frankfurt en Dubai
Ik heb intusen de 'first class' 'communication and entertainement' van deze splinternieuwe Airbus 340 ontcijferd. Ieder heeft een eigen beeldscherm voor zijn neus, en kan kiezen uit bijna 1000 films, videos en spelletjes. Je bent dus niet meer gebonden aan de 'film voor iedereen', en je kunt je eigen scene kiezen of opnieuw beginnen.
Je kunt ook SMS-en en E-mail versturen vanaf je plek [tegen betaling]. Je kunt bellen met andere stoelen en 'interactieve spelletjes' doen met andere stoelen. Los daarvan kun je WiFi krijgen [tegen betaling van US$ 9,99 per uur] voor je eigen computer [maar 220V pluggen zijn alleen in de Business Class]. Uit de groep 'klassieken' heb ik die van Marilyn Monroe gekozen Gentlemen prefer Blondes, en daar uit de scene in de Parijse rechtszaal waar Monroe opeens een dansscene weggeeft in het toenmalige n�glig�. Overweldigd door het aanbod ga ik nu slapen. G��n film, g��n WiFi, g��n SMS.
terug eerste dagboekregel

Dubai Airport, Zondag 21 januari 2007, 0220 GMT, 0320 MET, 0620 Lokale Tijd
[Vanaf de boot in San Sebasti�n gerekend, ben ik nu 19 uur onderweg]
We zijn hier ruim een uur geleden geland. Op tijd. Het bagageprobleem lijkt opgelost, maar ik ben er niet zo zeker van want dit 'verhaal' klopt niet met het vorige. Op de computer is het in orde: Mijn koffer is onderweg naar Perth, zei de man van Emirates. Maar dat is precies waarom de purser mij waarschuwde. Maar de man achter de computer bleef volharden in een aangeleerde pr-glimlach en zijn eveneens aangeleerde geruststellende pr-woorden en pr-gebaren.
Mijn ervaring is dat bagage niet zo gemakkelijk �cht zoekraakt, maar, net als een mens, is die soms gedesori�nteerd. En dan duurt het even. In Perth blijf ik sowieso een paar dagen. No worries!. Om 0935 Lokale tijd, vertrekken we naar Perth.
Ik ben op het moment erg helder en vitaal. Geen 'toestand' om te gaan dommelen. Ik denk dat ik verder ga met het dikke katern van Le Nouvel Obervateur over Les Lumières, De Verlichting. Ik schreef daar eerder [5 jan] over, en ik wil het graag nog eens uitspellen. Het is de moeite waard. Daarom heb ik het bij mij gestoken.
Zondag 21, Tussen Dubai en Perth, 0615 GMT, 0715 MET, 1015 Lokale Tijd
Dit is het langste traject van de reis: 10 uur. We vliegen diagonaal over de Indische Oceaan. Als we aankomen is het daar Maandag 0110 Perth Tijd. Er wordt zometeen een warme maaltijd gereserveerd, maar ik denk dat ik het houd bij mijn meegebrachte vruchten en nootjes en van de eventuele sla en fruit wat meepik. Daarna zal het wel 'dommelen' worden want ik voel mij nu al slaperig.
Zondag 21, Tussen Dubai en Perth, 1400 GMT, 1500 MET, 1800 Dubai, 2400 Perth
We moeten nog ruim ��n uur, en we zijn 'op schema', hoewel we wat te laat vertrokken en onderweg 'voorsprongen' op het schema werden gemeld. Ik heb, met veel jeugdsentiment, wat gezapt in het aanbod klassieke fims, maar ik had niet de puf om voor ��n te kiezen. Toen heb ik het hele Prokokief CD-aanbod gekozen, en daarbij heb ik wisselend gedommeld en het Les Lumières-katern verder uitgespeld.
terug eerste dagboekregel

Perth, West Australië, YMCA Hotel, Maandag 22 Januari 2007, 0300 Lokale Tijd
Eindelijk ben ik in het hotel, YMCA, Pearl House, Goderich St, waar ik ook in 2001 was. Op dezelfde �tage. M�t de Airport Shuttle, z�nder koffer! We landden precies op tijd [0110]. Ik was toen 28 uur onderweg.
Toen paspoort- en visumcontrole en wachten op de bagage ... die niet kwam. Ik kreeg een sjiek-maar-overbodig noodpakket mee met onnodige toiletartikelen. Ik kreeg een 'courtesy' SMS van Movistar dat mijn foon bij die-en-die provider even perfect zou werken als in Spanje. Maar zo was het niet. Het zij zo. Eerst slapen. Morgen een overgangsstekker kopen om mijn computer op te laden, en wachten op Theo en Mineke die mij om drie uur komen opzoeken. Z� eenvoudig is de wereld. Welterusten!
terug eerste dagboekregel

Perth, West Australië, YMCA Hotel, Dinsdag 23 Januari 2007
Het is nog vroeg. Ik heb wat ongeregeld geslapen. Het koffer heeft zich gisteren niet gemeld. Vandaag wellicht. Om drie uur stonden Mineke en Theo voor de deur. Zij reizen morgen verder naar Adelaide [18 Maart] met hun motorhome [www.euronet.nl/~voorsth].
Met hun maakte ik mijn eerste herkenningswandeling door Perth want de ochtend had ik in gepaste luiheid en dufheid doorgebracht. We deden nog enige pogingen om SMS-jes te versturen of te bellen met mijn Movistar-prepaid. Niks. Toen hebben we uitgebreid ge-tea-ed en gegeten. Om acht uur namen we afscheid. Ik ging nog even naar een I-caf� om mijn mail te bekijken en om mijn 'preferenten-lijst', aan wie ik ook iedere maand mijn dagboek stuur, te verwittigen van mijn goede aankomst in Perth. Ik meldde ook dat Mijn Dagboek nog even op zich zal laten wachten. Nog wat 'radiostilte' dus. Toen ben ik gaan slapen. 'Ergens vannacht' werd ik helder wakker, en zette mij aan de afwerking van dit dagboek. Ik zie dat het nu 0435 is. Ik ga weer slapen. Mijn interne tijdzonetransformatie voltrekt zich vanzelf. Ik zie wel. Misschien schrijf ik vandaag nog eens v��r ik het ga opladen bij een I-caf�.
terug eerste dagboekregel

Perth, West Australië, YMCA Hotel, Woensdag 24 Januari 2007
Gisteren begonnen de brokstukken van mijn zombie-bestaan samen te vallen. Nog in een roes bezocht ik 's morgens Internetstation, het I-café van Kiki Santano, de man die ik hier in 2001 had leren kennen. Ik onderhield met hem een jarenlange correspondentie. Hij was zijn toko toen nèt begonnen. Nu was hij een stuk zelfverzekerder, maar verder zag zijn winkel er nog precies zo uit. Ik belde tevergeefs om mijn koffer, en maakte vage plannen voor de eventuele vervanging. Ik kocht een Vodafone SIM voor mijn tijd alhier. Toen sliep ik voor het eerst laveloos na dagen dommelen, maar werd wreed gewekt door de toeter van de receptie: Mijn koffer was zojuist bezorgd. Ik maakte het nieteens open om snel weer in die laveloze slaap te komen. Dat lukte nog een uur. Ik maakte nog een avondwandeling langs Swan River, en ging vroeg naar bed. De zombie-dagen lijken voorbij te zijn.
Nu heb ik het brandend verlangen al die brokstukken en flarden nog eens 'Mit hellem Verstand' over te doen. Dat is er niet bij: "Ich muß nun weiter marschieren. Wer weiß was geschieht?"
terug eerste dagboekregel

Perth, West Australië, YMCA Hotel, Donderdag 25 Januari 2007
Het is duidelijk dat ik door-de-bocht ben. Ik heb weer expansieve ideeën: Ga ik inderdaad Vrijdag op pad? Of plak ik er een paar dagen aan? Ik bezocht een kaartenwinkel om inspiratie op te doen: Rechtstreeks naar Geraldton? Of eerst nog een omweggetje naar het Zuiden? De tijd van het beslissingen nemen was opeens aangebroken. In zo'n zombie-periode moet je dat niet proberen: Gnoti Kairon*, houd ik mij dan voor.
Maar nu ben ik opeens weer 'regelneef'. Auto huren, route uitstippelen ...
--"Wat? Route uitstippelen?"
--'Es gibt keinen Weg, nur gehen', schreef Patrick mij nog dezer dagen over mijn Nieuwjaarsbrief. (100 woorden)
______________________
"Gnoti Kairon" is de lijfspreuk van mijn middelbare school, "Benut Het Ogenblik" of "Ken Je Moment". Zie ook Mijn Dagboek 4 nov 2001 (vooral wegens: Chronos vs Kairos), en eventueel 1 okt en 5 dec 2003.
terug eerste dagboekregel

Perth, West Australië, YMCA Hotel, Vrijdag 26 Januari 2007
Straks ga ik op pad met 'eigen vervoer', daarom eerst nog even een lovende beschrijving van het openbare vervoer in het stadscentrum.
In de kern van 4 bij 2 km is het vervoer gratis. Dat geldt voor de haltes van de wijkbussen en de buurttreinen.
Binnen de kern zijn er drie speciale lijnen. Twee langgerekte O's van vier kilometer, ��n 'bolle' in het midden: Red CAT, Yellow CAT, en Blue CAT, naar Central Area Transit. Deze 'katten' rijden van 's morgens zes tot 's avonds zes. Om de vijf minuten.
Het nachtleven is aangewezen op eigen vervoer en taxi's. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Narrogin, WA, Albert Facey Moter Inn, Zaterdag 27 Januari 2007
Geheel volgens plan logeer ik 'ergens' in de 'Wheatbelt' ten Zuiden van Perth waar ik een paar typische plaatsjes wil bezoeken. Narrogin, en verderop Wagin, waar een 'pioneer museum' is. Vooralsnog g��n Internet bespeurd.
Op deze hoogte, ook zo'n 200km Zuid van Perth, maar dan aan de kust, in Bunbury, staan Theo en Mineke met hun 'motorhome' op het punt om verder te trekken. Morgen komen ze hier op bezoek en rijden dan door. Ik ga daarna naar Geraldton. Dat zal ons --voorlopige hopelijk(!)-- afscheid zijn.
Maar de dag was niet zonder verrassingen. Onderweg drong opeens tot mij door dat de pijnlijke plek die ik al een paar dagen in mijn re kuit had, wellicht een gevolg was van DVT, Deep Vein Trombosis die kan optreden na lange vliegreizen. Ik had weliswaar mijn 'onderweg-gymnastiek' heel keurig gedaan, maar tòch. Ik zag verkleuringen op mijn kuit die wezen op een inwendige bloeduitstorting, en besloot 'medisch advies' te zoeken. En zo reed ik het Narrogin Hospital binnen.
Dat probeerde ik althans, maar in de voorsorteerpositie naar rechts [links verkeer!] werd ik van achteren 'gestreeld' door een onverlaat die vervolgens d��rreed. Grote klap! Li achterlicht fors beschadigd, maar geen spoedreparatie nodig. Objectief gezien 'niks-aan-de-hand' behalve dat ik mijn borgsom van AUS$ 200 kwijt ben. Omstaanders zeiden dat de man veel te hard reed, dat er ruimte genoeg was, en wezen fijntjes op het feit dat het Australia Day was, een soort verbroederingsdag waarbij [heel] veel wordt gedronken.
Maar ik was mijn innerlijke rust kwijt: Een beetje 'shock' dus. D��r wisten ze ook raad mee in het streekziekenhuisje.
--"Don't worrie, we understand", zeiden ze, toen ik mij verontschuldigde voor mijn praterigheid; dàt had ik zèlf wel door. Het is wonderlijk hoe alleen al het zien van Een Begrijpende Ander de inwendige orkanen tot rust brengt, ridicuul maakt, en reduceert tot 'verleden tijd'.
Later, nog op het onderzoekbed, in afwachting van de uitslag, hoorde ik de stem van Mineke die ik met mijn mobieltje had opgebeld. Warme golven door mijn lijf; tranen in mijn ogen. Zo daalde ik neer op aarde.
De uitslag was niet eenduidig. Mogelijk DVT, maar ernstige symptomen ontbreken. Die moet ik de komende dagen in de gaten houden, en snel terugkomen als dat optreedt. Kan ook zonder ernstige gevolgen goedkomen. Scannen konden ze helaas niet.
Ik vroeg of ze een leuk guest house voor mij wisten. Jazeker!!
En nu woon ik voor drie nachten schuin tegenover het ziekenhuisje aan de rand van Narrogin. Straks komen Theo en Mineke op bezoek.
terug eerste dagboekregel

Narrogin, WA, Albert Facey Moter Inn, Zondag 28 Januari 2007
In afwachting van het bezoek van Theo en Mineke heb ik mij gisteren rustig gehouden, en g��n grote wandeling gemaakt. 'Wel bewegen, maar niet forceren', had 'ome dokter' gezegd, dus ik verdiepte mij op het terras van mijn huisje weer in het Les Lumières-katern waar ik 5 janauri over schreef. Ik pakte de draad weer op.
Wat mij steeds meer opvalt in deze 'reportages' over de verschillende denkers en actoren van die tijd, is dat die verworvenheden van toen nu zo vanzelfsprekend zijn. Rustig nadenken over jezelf, bijvoorbeeld, was er toen niet bij. Een 'ding' dat van zichzelf beweegt, tastte het wereldbeeld aan, en was 'ketters', enzovoorts. Het was dus een enorme 'innovatie-van-binnen-uit'. Iets wat wij nu "Intrapreneuring" zouden noemen: Innovatieve ideeën binnen de onderneming 'ondernemen'.
Dat was deel van mijn oude vak, en voor dat 'subversieve spel' waren er regels ontdekt om ervoor te zorgen dat de 'innovator' niet met-idee-en-al buiten het bedrijf werd gekieperd. 'Hoera' roepen bij nieuwe ideeën mag pas v��l later. Daarv��r is het, zoals Kotler, de toenmalige marketing-goeroe, zei: "Fifth column activity with overtones of guerilla warfare".
Een van die 'regels' was dat de innovator [geheime] steun moest hebben van een persoon in de top. Maar als het fout ging moest die persoon 'van niets weten' zonder dat de innovator hem dat kon verwijten. Dubbel spel dus van een 'protector'.
En nu tref ik hetzelfde aan in de geschiedenis van Diderot en 'zijn' controversiële Encyclopédie. De 'salons' in Parijs beschermden hem door een positieve --althans niet negatieve-- houding. Maar de kroon [pun intended] spande toch de relatie die Madame de Pompadour met de Encyclopedisten onderhield, én met de Koning. Zodoende kon Mme de Pompadour de Koning 'interessante ontwikkelingen' influisteren --wellicht in bed-- die de hofhouding voor hem verborg. Dat maakte dat de koning zich 'niet verrast' toonde toen later die 'slechtigheid' aan hem werd voorgelegd. Stille steun van hoog niveau.
Een meer direkte 'protector' was Chrétien Guillaume de Lamoignon de Malesherbes, direkteur van de Koninklijke Bibliotheek, en politiek heel invloedrijk. Op een gegeven moment kan hij tóch een huiszoeking niet voorkomen, en waarschuwt Diderot bezwarend materiaal uit zijn huis te verwijderen. Diderot weet niet waar hij het moet laten, en Malesherbes zegt dan; "Breng het maar bij mij; niemand zal het hier zoeken".
Dat we de 'innovaties' van 'De Verlichting' achteraf zo 'gewoon' vinden, is nòg een overeenkomst. Verràderlijk gewoon. Verraderlijk gew��n.
__________________________
Zie www.albertfacey.com voor de sfeer, ik heb het eerste huisje links vooraan
terug eerste dagboekregel

Narrogin, WA, Albert Facey Moter Inn, Maandag 29 Januari 2007
De drie nachtjes Narrogin zitten erop. Straks rijd ik naar het Noorden, naar Geraldton: 600km. Ik denk er twee dagen over te doen: 'niets forceren'. Bovendien ligt halfweg Calingiri waar ik in 2001 mijn geheugen verloor*). De man die mij vond, en zorgde dat ik in Wongan Hills Hospital terechtkwam, ga ik nog eens opzoeken.
Gisteren trok ik met Theo en Mineke een eindje naar het Zuiden, naar Wagin, om het 'pioneer museum' te bezoeken. Daar scheidden zich onze wegen. Dat nostalgische museum, waar we 'heel gewone dingen' uit onze eigen jeugd herkenden, was de perfecte sfeer voor dat afscheid.
(100 woorden)
________________________
*) Het relaas daarvan is goed gedocumenteerd. Zie:
--Mijn Dagboek van 23 januari 2001. http://www.van-eyk.net/gerard/dgboeken/dagbk08.htm
--Mijn Reisbrief No 15, 4 maart 2001 http://www.van-eyk.net/gerard/biblio/nlrbri15.htm
--Mi Carta de viaje No 15, 8 de avril 2001 http://www.van-eyk.net/gerard/biblio/spreis15.htm
terug eerste dagboekregel

Wongan Hills, WA, Wongan Hills Guest House, Dinsdag 30 Januari 2007
Ik aarzelde of ik eerst naar Calingiri zou rijden of naar Wongan Hills. In Northam was daarvoor de tweesprong. Maar het was laat geworden. Ik had voorzichtigheidshalve ieder uur een flinke rust genomen op die 300+ km, en een korte wandeling gemaakt. In Northam zelfs nog een stadswandeling. Het was bloedheet.
Het gesprek met de andere gasten en de eigenaresse tijdens de gezellige 'table d'hôte' ging daarover. Was het de klimaatverandering? Of paste het in de historisch bekende cyclus? De eindeloze -geoogste-- korenvelden onderweg hadden er armzalig uitgezien. Dat klopte. De oogst was h��l slecht geweest.
Straks ��rst naar Calingiri. (100 woorden)
________________________________
www.wonganhillsguesthouse.com.au
terug eerste dagboekregel

Dongara, WA, Dongara Hotel, Woensdag 31 Januari 2007
Voor ik naar Calingiri ging, zocht ik Trevor Cullen, de man die mij in 2001 'vond', in de telefoongids. Zonder succes. Mijn gastvrouw, Sue Norvill, belde her en der op, want iedereen-kent-iedereen in deze streek. Zijn garage was er niet meer, zo bleek al snel. Waar was hij? ...
Hij was overleden. De garage was opgedoekt. De zoon woonde een eindje verder naar het Zuiden. Zijn vrouw Liz wellicht ook, maar zeker niet meer in Calingiri.
Toen heb ik mij beperkt tot een kleine 'bedevaartstocht' naar die plek. Rondrijdend herkende ik de sfeer, enkele vage details, en filosofeerde over het nut van vergeten. Toen heb ik het 'onderzoek' gestaakt.
Een kleine honderd km v��r Geraldton vond ik het welletjes, en zocht een onderkomen. "Mañana más", 'morgen verder', zei ik tegen mezelf. Ik had lang genoeg in mijn kleine blikken doosje gezeten. De lange kaarsrechte --vrijwel lege-- wegen door gemaaide korenvelden, en later langs de kust hadden mijn verlangen naar m��r [van hetzelfde] geblust. Ik wilde weer mensen zien.
Onderweg had ik ook, meteen na Calingiri, de monnikenstad New Norcia bezocht, mijn reisdoel van 2001, wat ik nooit had bereikt. Spaanse Benedictijnen [ja, ja, dezelfde als van de Inquisitie] kwamen hier in 1846 om Aboriginals te bekeren, maar al snel was hun hoofdbezigheid het opvangen van wezen die achterbleven toen allerlei "Europese Ziektes" de streek teisterden. Nu bestaat de 'stad' uit enkele grote gebouwen. De abdij, de abdijkerk, twee reusachtige 'colleges', en een hotel van hetzelfde stijl waarin her-en-der Spaanse architectuurdetails. De colleges zijn echter heel Engels.
Verder alleen een benzinepomp annex [kleine] general store.
Ik overwoog om deel te nemen aan een twee uur durende excursie, maar ik beperkte mij tot een eigen rondwandeling om de buitenkanten te bekijken, en tot een bezoek aan het kerkhof met grafkruisen van monniken met Spaanse namen. Die grote excursie is misschien interessanter als ik Ignacio of Margareta op bezoek krijg.
Hier in Dongara had ik tijd voor een flinke strandwandeling. Dat was hard nodig. Straks ga ik nog even naar het I-café tegenover dit 'hotel', dat eigenlijk de belangrijkste dorpkroeg is, maar met daarnaast een modern motel. [En nu ontdek ik dat ik mijn pen drive, waarmee ik communiceer tussen mijn computer en het internet, heb achtergelaten in de computer van Sue Norvill. 400km geleden!! Balen!!]
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek Januari 2007