Geraldton, WA, Wintersun Hotel-Motel, Donderdag 1 Februari 2007
Ziezo, de transit-periode is voorbij. Het is altijd spannend om in een vreemde stad aan te komen en 'au petit bonheur' een geschikte overnachtingsplaats te zoeken. Ik vond dit 'geval' aan de uitvalsweg naar het Noorden, nadat ik alle andere opties in-het-voorbijrijden had afgekeurd. Het is annex aan een 'bottle shop' [drankwinkel] en een mini-winkeltjescentrum. Een beetje rommelig in deze --overigens-- heel schone buitenwijk.
--"Ik kan altijd na een paar dagen verkassen", dacht ik vervolgens, maar ik geloof dat ik hier blijf ik tot ik de 16e naar Melbourne ga om Wim en de anderen op te zoeken.
Het is een uur lopen naar het centrum. Over het strand, of over het fietspad daarnaast. Dat heb ik gisteren meteen getest, maar ik had toen géén tijd meer om dat centrum te bekijken. Na al dat autozitten was die wandeling het meest urgent.
De dekking met mijn Vodafone-SIM is hier nul-komma-nul. Helaas. Ik heb er mijn Spaanse Movistar weer ingezet, en die zegt dat het Yes Optus-net het hier voor het zeggen heeft. Maar --naar verluid-- doet die geen internationale SMS-jes. Dat moet dus worden uitgezocht. Evenals een I-café. In dit stadsdeel is er geen. Dit hotel, zoals de andere totnutoe, claimt 'internet access', maar daarmee bedoelen ze dat je op je kamer met je eigen computer kunt inbellen. Dat is mooi voor Aussie's, maar ik heb [nog!] geen Oz internet provider. Straks eens bekijken of ik dat kan regelen voor de komende maanden. Zou handig zijn!
Maar ik zit vlak bij zee!! Zo'n driehonderd meter, denk ik, van het strand en het wandel- & fietspad. De kust is hier een typische duinenkust, maar de duinen zijn helemaal bebouwd. Gelukkig met tuinenrijke villa's waardoor het geheel een parkachtig karakter heeft behouden. [Op dat rommelige mini-winkelcentrum na.] Dit gedeelte van de kust, en dus de wijk, heet Bluff Point. Ik ben benieuwd waar die naam vandaan komt. Bluff kan óók 'hoge steile oever' betekenen. Dat is het zeker niet.
Tot zover mijn strikte reisverslag. Ik ben intussen begonnen aan de [lokale] kranten, maar daarover valt nog niets naar huis te schrijven. Voor mijn spaans-sprekende vrienden heb ik gedurende mijn verblijf een wekelijkse Carta desde Australia beloofd. De eerste is goed ontvangen. Vandaag moet de tweede de deur uit. Als iemand van de NLse lezers die óók wil hebben, dan kan dat door aanklikken op mijn hoofdpagina. Natuurlijk zet ik je graag op de verzendlijst als je dat even laat weten.
terug eerste dagboekregel

Geraldton, WA, Wintersun Motel, Vrijdag 2 Februari 2007
Gisteren heb ik de lokale verkenningen voortgezet. Na een uur lopen, zoals ik gisteren schreef, ben je pas aan het begin van het langgerekte centrum. [Toch heeft Geraldton slechts 23.400 inwoners.] Totaal werd het dus een 'pittige wandeling'.
Ik heb het Internet-probleem waarschijnlijk opgelost. Ik vond een I-café waar ik mijn eigen computer kon aansluiten. Zodoende heb ik de haastig gelezen mail van de laatste week op mijn harde schijf. Daar haalde ik ook de achterstallige 'updates' binnen met 'broadband'.
Het inbellen via hotelfoons lijkt ook te lukken. Sinds kort bestaat er een drie-maands pre-paid abonnement voor AUS$71 (~42€), maar pas vandaag is de CD leverbaar. Van de Vodafone-SIM weet ik intussen dat die boven op het duin en langs het strand wèl werkt. Daarom ben ik vanmorgen 200 meter richting strand gelopen om te zien of er vannacht SMS-jes waren aangekomen. Dat werkt, maar ideaal is het niet.
Hoe het openbare vervoer hier in elkaar steekt, weet ik nog niet. Dus liep ik terug langs het strand.
Het 'pièce de résistance' van mijn dagtochtje naar de stad was het bezoek aan het streekmuseum. Theo had mij dat aangeraden; en terècht!!
Ik heb dat afdeling 'scheepswrakken' uitgespeld. Er is uitgebreide verhalen over het stranden van verschillende VOC-schepen. Met name de Batavia in 1629 en de Zuytdorp in 1712 zijn uitgebreid gedocumenteerd. De VOC-schepen konden na Kaap Goede Hoop voorspoedig de Indische Oceaan oversteken mits ze tijdig naar het Noorden afbogen. Zo niet, dan liepen ze hier te pletter. En er liggen er nogal wat. De kust heet hier dan ook Batavia Coast.
De andere afdelingen van het museum heb ik voor gezien gehouden, maar ik kom zeker terug voor een tijdelijke tentoonstelling over [een detail van] het convict-verleden van de meeste èchte Australiërs. Anders dan Zuid-Amerika dat bevolkt werd door 'geplande' bevolkingsoverschotten van de Kanarische Eilanden en van Galicië --in géén geval door Madrilenen-- werd Australië bevolkt door het systematisch leegruimen van de Londen'se gevangenissen. Maar de 'misdrijven' waren vaak onbenullige afwijkingen van het vereiste 'keurige' sociaal gedrag van 'lagere volksklassen'. Excentriek gedrag was voorbehouden aan de rijken.
Ik zal er zeker nog op terugkomen, want de tijd dat het convict-verleden van ouders, grootouders en over-grootouders onbespreekbaar was, begint voorbij te gaan. Hier en daar staat er al wat van in lokale krant.
Kortom, de terreinverkenningen zijn begonnen.
terug eerste dagboekregel

Geraldton, WA, Wintersun Motel, Zaterdag 3 Februari 2007
Tabak is weer in de pers. Le Monde van gisteren stelt vragen bij de wet die per 1 februari van kracht is waarbij in F roken is verboden in alle openbare gebouwen en bedrijven. Het gaat om 60.000 doden per jaar.
--"Wat nu?", vraagt Le Monde, "moeten we nu de alcohol aanpakken?"
[40.000 doden per jaar, plus als collateral damage een derde van de dodelijke verkeersongevallen, en 80% van echtelijk en familiaal geweld]
--"Moeten we nu aan de psychotrope medicijnen beginnen, waarvan F Europees kampioen is? Waar ligt de grens tussen collectieve veiligheid en individuele vrijheid?", vraag Le Monde in zijn hoofdartikel.
[In The West Australian van gisteren is sprake van een alhier zeer gebruikelijke slapeloosheidspil --'Stilnox' of 'Zolpidem'-- die vreetkicks veroorzaakt, slaapwandelen, slapen-achter-het-stuur, en ander bizarre reakties, waar óók al jaren niets aan wordt gedaan.]
Le Monde stelt vragen. Ik ook.
In NYT van de 31ste, in de business pagina's, wordt gemeld dat de tabak-fabrikanten het héél goed doen op Wallstreet. Ondanks de kinnesinne van de anti-rokers.
--"Geen wonder", laat David Adelman van Morgan Stanley weten, "wat de meeste mensen vergeten is dat deze mensen gráág roken. Het is genoegelijk, en er is geen alternatief".
In NYT van de 28ste, doet Michael Siegel in 'Unsafe at any Level', nog eens de verslavende werking van nicotine uit de doeken.
--"Het gaat er niet om of de nicotine-gehaltes stijgen, maar dat dit dodelijke, verslavende produkt überhaupt verkrijgbaar is".
Dat van die 'stijgende nicotine-gehaltes' was deel van een eerdere discussie n.a.v. een onderzoek waarin werd aangetoond dat zgn low-nicotine sigaretten van een paar jaar geleden 'ongemerkt' zijn gestegen, en het oude 'gewone' niveau weer hebben bereikt. Het redaktionele hoofdartikel van de 23ste daarover heette: Nicotine Manipulation Confirmed. Met als summary:
--"Any doubts that the tobacco industry has surreptitiously raised the nicotine content of cigarettes should be laid to rest by a study from researchers at the Harvard School of Public Health".
[De NYT redaktie zal haar vingers niet branden aan leugens].
--"Waar ligt de grens tussen collectieve veiligheid en individuele vrijheid?", vroeg Le Monde.
--"Waar ligt de grens tussen ondernemersvrijheid en publieksmanipulatie?", is mijn vraag.
______________________________
Le tabac, et après ?`http://www.lemonde.fr/web/article/0,1-0@2-3232,36-862838,0.html
David Adelman http://www.nytimes.com/2007/01/31/business/31tobacco.html?th&emc=th
Michael Siegel http://www.nytimes.com/2007/01/28/opinion/28siegel.html?th&emc=th
Nicotine Manipulation Confirmed http://www.nytimes.com/2007/01/23/opinion/23tue3.html?th&emc=th
terug eerste dagboekregel

Geraldton, WA, Wintersun Motel, Zondag 4 Februari 2007
Het stukje van gisteren heeft mij nog lang bezig gehouden, omdat ik de reakties van de lezers ben gaan lezen.
[Er waren vanmorgen 91 heet-van-de-naald reakties op de website van Le Monde. Vergelijk dat met de gedrukte versie van The West Australian waarin de redakteur wekelijks een 'verantwoording' aflegt. Deze week had hij 722 brieven ontvangen en 89 toegelaten.]
Ik heb geprobeerd de argumentaties inhoudelijk te ordenen, maar ik kwam al snel tot de conclusie dat hier stof in zat voor een doctoraalscriptie voor een student sociale-wetenschappen met bijvak Formele Logica of Theaterwetenschappen. Liefst allebei.
Ik beperk mij daarom tot enkele voorbeelden.
De kernvraag van Le Monde werd door de brievenschrijvers snel ontmaskerd als 'dubbel'. Enerzijds is er de roker die naast je aan tafel zit, die je smaak bederft, of je longkanker bezorgt. Je tafel-, bar- of restaurantgenoot die een glas wijn drinkt deert je niet. Op dat niveau is roken verwerpelijk, en alcohol niet. Daar ligt de kern van de wetgeving. Het gaat om de vrijheid van de één af te bakenen tegenover de onvrijheid van de ander.
Anderzijds zijn alcohol en nicotine verslavend. In die zin zijn er wèl overeenkomsten. Daar kun je moraliserend over doen, of je kunt verwijzen naar de maatschappelijke kosten van dat gedrag.
Met de vraag: "Moeten we nu alcohol aanpakken?", schakelt Le Monde 'ongemerkt' over naar dat moraliserende, en haalt er bovendien argumenten bij uit de hoek van de maatschappelijke kosten.
Vooral dat moraliserende lokte dóórdraverij uit: "Leidt dat niet tot een dwangmatige Hygiënische Staat?" Ook zag ik verkeerd gebruik van het falsificatie-principe: "Het is niet mogelijk daarvoor alle maatregelen te nemen, laat deze 'dus' ook maar achterwege". Dóórdraverij geeft mooie theatrale kansen: "Het klinkt 'leuk', dus is het 'waar'!"
Dat geldt ook voor een paar grapjassen die --eerder en elders gepubliceerde-- maatschappelijke kosten er bij haalden. Tabaksaccijns brengt 8 miljard in het laatje, maar roken kost de Franse Staat 12 miljard. Voor alcohol liggen die getallen nog verder uiteen.
Zij analyseerden die 'als een zakenman', en komen tot de conclusie dat de maatschappelijke kosten nog enigszins worden beperkt door de korte levensduur van de slachtoffers. Hun 'advies' is daarom: "Niks wetten die roken en drinken beperken. Gratis tabak en alcohol voor alle 60-plussers!! Dàt zet pas zoden aan de dijk".
Puur theater, en inhoudelijk onjuist. Noch roken, noch drinken worden beperkt. De tabaksindustrie beleeft gloriedagen op Wallstreet, kon ik gisteren melden. Daar gaat het toch om?
terug eerste dagboekregel

Geraldton, WA, Wintersun Motel, Maandag 5 Februari 2007
Het is precies twee weken geleden dat ik hier landde. De jet lag duurde lang, maar is voorbij ... Tenminste ...
Ik ben mijn gewone dagritme kwijt. In plaats van energievol wakker worden vóór vijf uur, kom ik nu langzaam tot leven na zevenen.. Het was mij opgevallen dat ik 's avonds 'als een trein' aan het werk kon blijven, en niet leeg en uitgeput om negen uur in bed rolde.
Wat kan ik ermee? Met dat ritme is niks aan de hand, maar ik was zo gewend aan het mijne ...
Afscheidnemen van een oude vriend, lijkt het wel. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Geraldton, WA, Wintersun Motel, Dinsdag 6 Februari 2007
Op Australia Day [26 januari] maakte de PM (Prime Minister), John Howard, bekend dat hij tien miljard Federaal geld wilde vrijmaken zodat de Staten hun waterproblemen beter konden regelen. O.a. voor het (terug)kopen van waterrechten.
Die zijn veelal in privé handen, en dat is niet altijd even gemakkelijk voor de Staten, of de lokale autoriteiten, om dan een sociaal of/en een sustainable beleid te voeren. Het ging uitdrukkelijk *niet* om nationalisatie, of "gedwongen" verkoop. Alleen "onderhandelde" terugkoop. Dat ligt hier kennelijk gevoelig.
'Met smaak' keek ik al uit naar een golf van persberichten en -beschouwingen die het huidige en het gewenste 'beleid' uit de doeken zouden doen. Door mijn verblijf in de Kalahari woestijn (Upington, ZA) en de Atacama woestijn (Iquique, Chili) ben ik --bij wijze van spreken-- vóórgebakken voor dat probleem; zowel technisch als politiek.
Maar het lijkt een non-issue te zijn. Of het ligt zó gevoelig dat zelfs de ingezonden-brievenschrijvers er niet over beginnen. Het leverde alleen wat geassocieerd nieuws op, zoals een lijst van --bijna alle-- regio's in WA waar het water niet aan de norm van 500mg/l vaste stof voldoet, en een te hoog nitraatgehalte heeft. Dat is al jaren bekend. Ook dat het ongezond is voor baby's.
Of een uitvinder die kans ziet voor publiciteit voor zijn -overigens héél interessante-- idee om van de golfbeweging aan de kust gebruik te maken voor èn energie opwekking èn drinkwater. Of de 'onthulling' dat een grote mijnonderneming 33 miljoen liter per dag(!) gratis onttrekt aan een reusachtig ondergronds bassin van het zuiverste drinkwater, en dat vervolgens vervuild wegspoelt via het oppervlaktewater. Dat zou AUS$ 52.000 kosten in Sydney.
De mijnbouwer [Biliton] heeft al laten weten dat er geen sprake van is dat dit 'recht' kan worden aangetast. Winst, concurrentiepositie, buitenlandse(!) investeringen en werkgelegenheid zouden worden aangetast. 'Geen sprake van' lieten ook de energiebedrijven weten over voorstellen van de Federale regering om de CO2 uitstoot te verminderen, met hetzelfde doemscenario-argument als van die mijnbouwer.
Er verschijnen ook puur politieke argumenten: De Federale regering probeert zijn macht over de Staten te vergroten. Oppassen!! Of het is 'alleen maar' verkiezingsgerommel.
Wellicht heeft Australië een waterprobleem. Maar vooralsnog mag niemand het weten. Wie het weet, mag het *niet* zeggen.
terug eerste dagboekregel

Geraldton, WA, Wintersun Motel, Woensdag 7 Februari 2007
De uitvinding die ik gisteren terloops noemde, is inderdaad heel interessant. Het is ook een èchte West-Australische uitvinding. Bedacht en beproefd in Fremantle, de havenstad van Perth. Ze maakt op een heel nieuwe manier gebruik van de energie die in golven zit. Dat is heel anders een getijdencentrale, die niet zozeer van de golven, als wel van het "tijdelijke stuwmeer van eb en vloed" gebruik maakt.
Een golf heeft een typische cyclus van ongeveer 10 seconden waarin het zeewater daalt en weer rijst. Op een vaste hoogte --t.o.v. de zeebodem-- verandert dus de waterdruk met die gegeven golf-cyclustijd, omdat de erboven staande waterkolom verandert.
Daarvan maakt de uitvinding gebruik door onder het zeeoppervlak een rubberen boei te leggen die verankerd is aan de bodem; dwz verankerd aan een zeewaterpomp, die daardoor zeewater via een hoge-drukleiding naar de kust perst. Het is de veranderende vertikale kracht in de ankerkabel waarvan gebruik wordt gemaakt om de pomp aan te drijven. [Een soort membraan- of plungerpomp met terugslagklep.]
Een unit is betrekkelijk klein, maar 150 van deze pompen [converters] kunnen op een terrein zo groot als een voetbalveld worden geplaatst. Bijvoorbeeld één km uit de kust op een diepte van 10 meter. Onzichtbaar en onhoorbaar. Héél anders dan windmolens.
Naar de kust gaat één leiding van 125mm binnendiameter met zeewater van 70 atmosfeer. Bij die druk kan het rechtstreeks door een reverse osmosis filter worden geperst dat alleen watermoleculen doorlaat. Het water van één pompje [converter] is genoeg voor 100 personen.
Reverse osmosis is een betrekkelijk nieuwe techniek, maar wordt al op grote schaal gebruikt om van zeewater drinkwater te maken. Maar in dit geval is er geen (fossiele) energie meer nodig voor een pomp.
Het hogedruk-zeewater kan óók gebruikt worden voor het opwekken van energie met een Pelton turbine [bijna 100kW per converter]. Dat is een oude techniek (1880), maar de laatste jaren steeds verder ontwikkeld, niet alleen voor reusachtige afmetingen zoals bij mega-stuwmeren, maar juist ook voor moderne kleinschalige toepassingen.
De innovatie zit dus in het zee-gedeelte. De 'pomp' en de 'boei'. Allebei met immense materiaalkeuzeproblemen, want het moet dertig jaar onderhoudsvrij zijn. De 'uitvinder' is een oude rot in het vak van off shore mining, en vertrouwd met de grillen van kustzeeën, en lange-termijn onderhoudsproblemen. Prototypes hebben een jaar succesvol proefgedraaid in Fremantle. Het heeft alle kans van succes!
_______________________________
http://www.waterpowermagazine.com/story.asp?sectionCode=46&storyCode=2037535
http://www.sciencewa.net.au/science_archive.asp?pg=30&NID=730
http://en.wikipedia.org/wiki/Pelton_wheel, http://en.wikipedia.org/wiki/Reverse_osmosis
terug eerste dagboekregel

Geraldton, WA, Wintersun Motel, Donderdag 8 Februari 2007
De discussie over global warming woedt hier hevig. Maar ze is volledig verpolitiekt. De 'wetenschappelijke' standpunten correleren meer met politieke machtsposities dan met 'feiten', wist een ingezonden-brievenschrijver te melden. Hij vergeleek het met de doemscenarios van religieuze bewegingen als zou de wereld op een bepaalde dag vergaan, maar de datum wordt telkens bijgesteld.
--"Ik wil bij de lachers horen als het straks met een sisser afloopt".
Onder die omstandigheden is het een verademing om in Le Monde een Cartesiaans-keurig artikel aan te treffen over de wetenschappelijke zekerheid achter dit alles. Helaas, die is er niet. Het 'niet-weten' is de enige zekerheid. Wat dat betreft lijkt het inderdáád op religie.
We hebben onmiskenbare veranderingen van diverse natuurlijke cycli van onze aarde, maar we weten niet of die binnenkort zullen doodlopen, of dat die het begin zijn van reusachtige veranderingen zoals de aarde er eerder heeft gekend en die --bijvoorbeeld-- een ravage aanrichten is alle vormen van leven.
We hebben óók onmiskenbare verhogingen van het CO2 gehalte, en dat is wél duidelijk het gevolg van menselijke activiteit.
Maar ... op het moment dat je die naast elkaar wil leggen als "oorzaak-en-gevolg" opent zich Het Grote Valluik: Wij beschikken niet over modellen waarin wij die samenhang eenduidig kunnen vaststellen. Wij komen niet verder dan enkele "verklaringen die *niet* in strijd zijn met de feiten".
Dat is dus een vorm van vindingrijkheid, zoals een ontwerper ideeën op tafel legt die min of meer 'voldoen aan alle eisen'. Methodisch gesproken kan er dan ieder moment iemand opstaan met een 'beter idee'.
Serge Galam, in zijn artikel: Pas de certitude scientifique sur le climat, in Le Monde van eergisteren, legt uit dat 'de experts' dan gaan overleggen om het eens te worden. Zo heeft een Intergouvernementale Groep Evolutie-Experts (GIEC) in opdracht van de VN zojuist 'gecanoniseerd' dat 'de oorzaak' de CO2 is, en dat we dáár dus wat aan moeten /kunnen doen. Het is dus géén autonome klimaatverandering.
Aan deze 'semantische vorm van wetenschapsbeoefening', aldus Galam, kleven nadelen. De retorische vraag: "Kan de hele wereld zich vergissen?", is daarvan een illustratie. Of, zoals mijn zoon Peter placht te roepen: "A million lemmings can't be wrong!".
In de Nazi-tijd werd de relativiteitstheorie van Einstein --in een document ondertekend door grote wetenschappers van die tijd-- verworpen als 'joods' en 'gedegenereerd' . Waarop Einstein zei:
--"Honderd handtekeningen? Hoeft niet. Eén argument is voldoende, maar dan wèl wetenschappelijk".
__________________________
Serge Galam, Pas de certitude scientifique sur le climat, LE MONDE 06022007.pdf in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

Geraldton, WA, Wintersun Motel, Vrijdag 9 Februari 2007
Ik ben nu een week op deze plek, en ik realiseer mij opeens dat ik over een week alweer in transit ben. Niet leuk. Maar ik wilde óók Wim in Melbourne bezoeken. Zodoende!
Wandelend kreeg ik wat 'geografisch overzicht', maar mensen heb ik nog maar incidenteel ontmoet. Daarvoor moet ik langer op één plek blijven. Vandaar dat 'niet leuk' van hierboven.
In Venezuela was ik door de luchtvervuiling gedwongen telkens te verkassen. Mijn 'droom' is daarom Iquique, of Upington, of Perth zes jaar geleden. Geleidelijk kreeg ik toen een warm sociaal netwerk(je). Daar hoop ik nu ook maar op. Geduld! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Geraldton, WA, Wintersun Motel, Zaterdag 10 Februari 2007
Anna reageerde metéén op mijn Einstein-anecdote van eergisteren:
--"Honderd handtekeningen? Hoeft niet. ... Eén argument ... ".
--"'Loesje' komt bij me boven", schrijft ze: "We moeten de waarheid niet verwarren met de mening van de meerderheid".
Als Ingenieur Industriëel Ontwerpen weet zij perfect dat de feitelijke wetenschappelijke waarheid niet voldoende is om een 'goed functionerend ontwerp' te maken. Wij konden al 'goed functionerende' vliegtuigen maken lang voor wij aero-dynamica wetenschappelijk hadden doorgrond. En wat dacht je van biljarten?
Zij weet daarom ook hoe de "harmonisation sémantique" werkt, zoals Galam deze 'semantische vorm van wetenschapsbeoefening' noemde. En óók dat het alleen maar 'anecdotisch' kan worden uitgelegd.
Het gaat dan om de vraag: "En ... wat 'dóen' we nu?" Dat is een vraag van andere orde. Je kunt het een 'politieke vraag' noemen, of een 'sociale vraag' naar samenwerking-in-onzekerheid. Het stomste wat je dan kunt doen, is je aan schijnzekerheden vastklampen.
Dat is tegelijkertijd het antwoord aan Henk, die mij ontsteld schreef dat dit soort redeneringen --als die van Galam-- dóódgevaarlijk zijn voor de natuur en het milieu: "Ontkennen van dat verband is een vrijbrief om het milieu nóg meer te vernietigen. Waar blijf je?"
--"Wat wil je dan, Henk? Dat we deze "harmonisation sémantique" tot 'onaantastbare waarheid' verklaren?"
Het is niet meer --maar ook niet minder-- dan het "beste plan onder gegeven omstandigheden". De discussie over een "beter plan" moet dus open blijven. Als je deze samenwerking van politiek en wetenschap tot 'waarheid' verklaart, verwar je twee verschillende redeneerwijzen. Wat dan gebeurt is het "vastklampen aan schijnwaarheden": Mensen en dieren zijn geofferd om de natuur naar 'onze' hand te zetten op basis daarvan. Inquisitie en Nazisme waren ook onaantastbare 'coalities' tussen 'wetenschap' en 'politiek'. Galileo kan er over meepraten.
Toch is het onderscheid tussen beide redeneerwijzen moeilijk 'logisch' uit te leggen. Anna vertrouwt op de anecdotische manier, en denkt aan 'Loesje'. Ik moest denken aan een anecdote die mijn vader vaak vertelde als van oud-Chinese herkomst.
--"Een rechter had één getuige die had gezien dat de verdachte een paard had gestolen, maar de verdachte nam tien getuigen mee die níet hadden gezien dat hij een paard had gestolen". [Naast 'Might is Right' zit hier nog een andere 'moeilijk uitlegbare' redeneerfout in*)].
_____________________________
Serge Galam, Pas de certitude scientifique sur le climat, LE MONDE 06022007.pdf
*) Nog een anecdote over 'Might is Right' is die van Lancelot. Zie Mijn Dagboek 10 aug 2006 en
John Tierney Another Man's Honor-NYT-July25-2006.pdf allemaal in mijn webarchief.
terug eerste dagboekregel

Geraldton, WA, Wintersun Motel, Zondag 11 Februari 2007
Ik heb nog wat in de opruiming waar ik moeilijk afscheid van kan nemen. Het is dat dikke katern over De Verlichting uit Nouvel'Obs waar ik ook 5 en 28 januari over schreef. Ik herlees het nog regelmatig. Maar, ik kan het toch niet eeuwig in mijn koffer meezeulen? Over een paar dagen moet ik weer op pad.
Ik zal eens ordenen wat het mij tot-nu-toe heeft gedaan. Naast een paar algemene artikelen zijn het aparte stukken over Voltaire, Adam Smith, Rousseau, Diderot & d'Alembert, Beaumarchais, Charles-Geneviève d'Eon, Casanova, Sade, Mercier, Julie de Lespinasse, Joseph de Bologne [le Don Juan noir], Olympe de Gouges, Couperin & Rameau, Fragonard en interviews met enkele moderne critici van Les Lumières.
Voltaire en Diderot blijven mij het meeste bij. Daarna komt Rousseau die dat denken enerzijds voortzet, maar ook kritiseert. Maar dan zijn we al in de 'historische periode' van De Romantiek. De andere bio's hebben mijn beeld van die 'periode' verrijkt.
Het hele idee van een 'historische periode' werkt echter vervalsend, want met De Verlichting is een wijze van denken ingezet die er nu nog is. [of zou moeten zijn!]. Veel wat toen ontdekt is --en veroverd(!!)-- is nog steeds geldig. Het is zelfs zò 'verraderlijk gewoon' dat het ons door de vingers glipt. Dat heb ik er óók van overgehouden.
Het 'inpakken in een historische periode van toen', is een van de manieren waarmee het als 'achterhaald' wordt afgeschilderd.
In plaats van zich neerleggen bij gevestigde meningen die in het belang waren van de 'machtigen-van-toen' --De Kerk en De Adel-- stelde De Verlichting daartegenover het "Aude sapere", het "Durf te denken!"
Dat is bedreigend voor de 'machtigen' van ieder tijdperk, onder welke naam of titel dan ook.
De Verlichting is afgeschilderd als 'anti-clericaal', maar dat is hooguit een halve waarheid die in de XIXe eeuw is aangedikt en uitgebaat om De Verlichting te isoleren. Inderdaad: "Open scholen en sluit kerken, synagogen en moskees", was een van de uitspraken, hoewel Rousseau al snel constateerde dan een volk geen eenheid kan vormen zonder 'religie'.
Maar welke religie? Is die van de Onzichtbare Hand, met zijn Sacrale Consumptie- en Produktiviteitsrituelen, de religie-van-nu?
Rousseau wilde de 'logische analyse' uitbreiden tot het irrationele, tot het religieuze. Die 'aanvallen' werden afgeslagen. Voorlopig althans.
Tot mijn genoegen zie ik dat Ratzinger in Regensburg --en in zijn debat met Habermas-- de draad weer opneemt: "Aude sapere"
De Verlichting is gelukkig *niet* veilig opgeborgen in een 'historische periode'.
"Durf te denken!" leeft nog. Zij het niet tot ieders genoegen.
terug eerste dagboekregel

Geraldton, WA, Wintersun Motel, Maandag 12 Februari 2007
Mijn strandwandeling gaat òf Noord òf Zuid. "Voor de variatie" volgde ik gisteren de oevers van Chapman River, een haaks op de kust staand dal. Het woord 'River' slaat op andere tijden, want de bedding was kurkdroog. Alleen vlak bij de zee was er wat groen viezig water. Verzilting is de grote kwaal van deze streek. Op de heenweg nam ik de zandige Zuidoever. Terug door de bedding tot overhangende takken het te moeilijk maakten, en toen het pad aan de rotsige Noordoever. Kale bomen door verzilting en bosbrand maakte het eer spookachtig dan romantisch. Maar ànders was het wel. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Geraldton, WA, Wintersun Motel, Dinsdag 13 Februari 2007
Na wat twijfel heb ik toch besloten hier terug te komen na 'Melbourne', maar in een andere accomodation. In dit motel ontmoet ik 'niemand'. Nu heb ik vanaf 1 Maart een betere plek gevonden in een compound die oorspronkelijk gesticht is voor oud-strijders. Er staan een aantal bungalows op dat terrein die je kunt huren, maar er zijn ook units met een half dozijn slaapkamers+bad rondom een huiskamer+keuken. Zo een heb ik besproken. Ik ben benieuwd.
Bij mijn zoektocht bezocht ik ook de 'backpacker's' in de stad. Die is gevestigd in een historisch gebouw dat ooit ziekenhuis was en later --deels-- gevangenis. Nu zit er ook het Tourist Office, en een stukje campus van de medische faculteit. In de oude gevangenis bloeien een paar kunstnijverheidsboetiekjes. Tot 1987 was deze vleugel nog in gebruik als gevangenis. De cellen voor eenzame opsluiting --op water en brood-- zijn te bezichtigen. De nauwe gang is gedecoreerd met teksten uit de ambtelijke correspondentie, en uit het logboek van de bewaarder die er tot in 50er jaren werkte.
Als de mini-cellen al niet luguber zijn, dan zijn het deze teksten. De goeverneur schrijft enkele malen aan de bewaarder dat hem 'vies brood' is voorgelegd, dat dit inderdaad zo was --heel gedetailleerd benoemd: nat, kleverig, beschimmeld, en zuur ruikend-- en dat hij opdracht geeft ander brood uit te reiken. Langs welke (om)weg dat brood aan hem is voorgelegd, wordt niet vermeld.
In het logboek komt het verhaal van een 'simulant' voor. Op het ochtendappèl gaf hij voor niet te kunnen werken, en liep strompelend. De bewaker constateert 'niks-aan-de-hand'. Daarna geeft de man voor dat zijn voet helemaal zwart is van een ziekte. Ook 'niks-aan-de-hand'.
Daarop deelt de gevangenenisbewaker een straf uit. Een "dozijn-en-een-half" zweepslagen, en drie dagen eenzame opsluiting op water-en-brood. De goeverneur keurt die goed --dat was kennelijk deel van de formele procedure-- maar laat weten dat de zweepslagen niet tot uitvoering moeten worden gebracht.
--"De gevangene wordt over twee weken ontslagen, en zijn wonden zullen dan nog niet zijn genezen", is daarvoor de argumentatie.
Als ik weer eens lees over de 'romantiek' van de pioniersdagen, zal ik mij óók deze kant van die 'romantiek' herinneren.
terug eerste dagboekregel

Geraldton, WA, Wintersun Motel, Woensdag 14 Februari 2007
Surfrapport:
Karen laat iedere dag met een "plaatje" zien wáár haar zin-in-het-leven vandáág zit. Minimale toelichting. [kaevee.web-log.nl]
Marius kiest ook iedere dag een "plaatje", maar zijn keuze wordt meestal bepaald door wat hij te vertellen heeft. Het is geen uitleg. Ook geen illustratie. Het is wederzijdse inspiratie. [crossingmysoul.blogspot.com]
Henk laat zich door het weer inspireren, en kiest iedere maand een schilderij, een gedicht, en een muziekstuk. Je kunt op zijn site kijken, lezen en luisteren. Zonder commentaar of 'verklaring'. [home.tiscali.nl/sb068187/Kunst/maandkunst.htm]
Wat deze sites gemeen hebben is dat ze beelden voor zich laten spreken.
Dat vind ik knap. Dat bewonder ik. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Geraldton, WA, Wintersun Motel, Donderdag 15 Februari 2007, vertrekdag
Het mag dan wel niet duidelijk zijn wat de oorzaak is van global warming [zie 8 feb], de West-Australische Vereniging voor Duurzame Energie heeft een keurig lijstje op tafel gelegd waar op moet worden gerekend bij de dóórzettende trend van stijging van het zee-niveau. De laatste honderd jaar is die voor deze kust met 20cm --progressief-- gestegen. Nog eens 50cm in de komende 50 jaar is het uitgangspunt van de beschouwingen. Heel practisch: De stranden worden smaller, de Swan River met zijn wijde monding zal verzilten, enzovoorts.
--"Helemaal een NLs Delta-probleem", associeerde ik, en ik zag het voor mij: Bij Fremantle reusachtige uitwateringssluizen zoals in de Westerschelde.
Periodieke zeewaterstijgingen zijn bekend uit --betrekkelijk nabije en overzichtelijke-- pre-historische perioden, vervolgt het betoog. De zee tussen Papua Guinea en Australië was dertigduizend jaar geleden droog of tenminste doorwaadbaar, want de Aboriginals zijn zo in Australië gekomen.
Ook wijst de vereniging op de Noordzee die tienduizend jaar geleden droog cq doorwaadbaar was, met Doggersbank als bebost eiland.
De verzilting van Swan River --en die van Margaret River, een ander belangrijk wijngebied-- zal de wijnbouw tot stilstand brengen. Er moet op zijn minst ernstig worden nagedacht over grote infrastructurele werken, is het advies.
Op deze manier probeert die Vereniging de discussie los te weken uit het zoeken van de oorzaak, een fatale, maar bekende menselijke bezigheid als er iets is foutgelopen.
Dat het oorzakelijke verband tussen CO2 uitstoot en global warming onzeker is, betekent nog niet dat het 'slechts' een 'academisch probleem' is. Als ondernemingen verplicht worden de CO2 uitstoot te verminderen, tast dat onmiddellijk 'het dividend' aan, en wat is er --per slot-- belangrijker in deze wereld dan de 'uitkering aan de aandeelhouders'. Zij hebben zich dan ook goed ingegraven voor dit gevecht. De strategie van de Vereniging ontloopt dit loopgravengevecht door te wijzen op de stijgende zeeniveaux.
--"Uitstoot of géén uitstoot! Oorzaak of géén oorzaak!"
--"Wat dóen we? Het water stijgt"
Dat is héél slim van die Vereniging. En practisch.
__________________
Je kunt mijn Australische foto's bezichtigen op de volgende URL:
http://www.fototime.com/inv/8D625F55F5B8D8B
Of door aanklikken van My Pictures from West Australia
terug eerste dagboekregel

Guildford, The Vale B & B, Vrijdag 16 Februari 2007, 2e reisdag
Ik zit in een Bed & Breakfast vlak bij het vliegveld. Twintig minuten rijden zou het moeten zijn. We zitten hier middenin de Swan Valley, [vandaar The Vale], de wijnstreek Noord Oost van Perth. Het is toeristisch heel populair, vooral voor dagjesmensen vanuit Perth [15km]. De vele "wineries", bieden wijnproeven en --vaak ook-- lekker eten. Je zit hier opeens in een Frans-gastronomische cultuur. Toch doet het landschap niet aan Zuid-Frankrijk denken; eerder aan de Zuid-Afrikaanse en Chileense wijnvelden. Ik denk dat de grootse opzet --met de rechtlijnige hoofdwegen en de rechthoekige wijngaarden-- daar debet aan is. In Frankrijk is het 'oud cultuurland', vaak een 'lapjesdeken'. Hier begonnen ze vanuit een 'koloniale leegte'.
Mijn vliegtuig vertrekt tegen één uur vanmiddag. Tegen zessen land ik in Melbourne. Drie uur vliegen + twee uur tijdsverschil. Wim haalt mij af. Ik heb gistermorgen nog met hem gebeld. Zijn buikoperatie van een maand geleden begint 'verleden tijd' te worden, zei hij.
Vanmorgen ga ik de omgeving nog wat verkennen. Wandelend natuurlijk. Dit 'bedrijf' bestaat óók uit een Animal Farm. In dit appartement logeerden tot gisteren een familie met enthousiaste kinderen, zo lees ik in het gastenboek. De gastvrouw heeft mij al uitgenodigd om de Animal Farm te komen bekijken. Gisteravond was het te laat geworden.
Ik denk dat ik deze dagboekaantekening onderweg nog aanvul, maar dit zet ik vast op de site. Mijn kamers [aparte slaapkamer!] zijn prachtig ingericht --nogal Engels-- en kijken uit op een voortuin vol bloemen. Het is een èchte 'Genteman's Den' heb ik de gastvrouw al gecomplimenteerd.
Dezelfde dag Local Time 1315
We gingen op tijd aan boord. Alles leek op rolletjes te lopen, maar opeens was het wachten, wachten, wachten. We hadden al een half uur moeten vliegen. Maar zojuist kwam er een mededeling dat de deuren gesloten zijn en dat we --ondanks de vertraging-- op on schedule in Melbourne zullen aankomen.
Ik was vanmorgen op tijd op het vliegveld. Gelukkig maar, want het inleveren van de huurauto gaf problemen. De verhuurder heeft géén eigen parkeergebiedje, maar er zou wel een 'brievenbus' zijn om de sleutel achter te laten. Dat klopte niet, en er moest over worden heen- en weer gebeld worden.
Dezelfde dag Melbourne Time 1837 [Perth Time 1637]
We maken ons klaar voor landen. We zijn *niet* on schedule, want dat voorziet aankomen om 1810. Het zij zo. Onderweg Newsweek gelezen met o.a. enkele beschouwingen over het rapport van de Intergouvernementale Groep Evolutie-Experts (GIEC) in opdracht van de VN. Interessant! Daar kom ik op terug.
terug eerste dagboekregel

Melbourne, Box Hill, Dorish Maru College, Zaterdag 17 Februari 2007
Gisteravond haalde Wim mij af. Hij had lang moeten wachten wegens de vertraging. Toen duurde het met de bagage óók heel lang. De Lost Luggage Service moest er aan te pas komen.
Zo waren we pas om acht uur in Box Hill. Ik logeer in een gastenkamer van het Dorish Maru College voor voortgezette studies van de Divine Word Missionaries, de congregatie waar Wim ook bij hoort.
Hij woont in een bungalow even buiten het College terrein. Hij had voor mij gekookt. Bijpraten, bijpraten. Toen bracht hij terug mij naar mijn kamer. Straks maken we plannen voor de komende dagen. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Melbourne, Box Hill, Dorish Maru College, Zondag 18 Februari 2007
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Melbourne, Box Hill, Dorish Maru College, Maandag 19 Februari 2007
Het kon niet anders of ik zou de Hoogmis bijwonen in het Trappistenklooster Tarrawarra. Vier jaar geleden was ik er ook. Toen dompelde het mij in mijn Roomse Jeugd. Toen --maar nu nog meer-- raakte ik geboeid door de 'nazit' met koffie en al die ontmoetingen.
Na de Hoogmis was er bij ons wel 'gezelligheid in huiselijke kring', waar ik uitstekende herinneringen aan heb, maar van ontmoeting met de andere parochianen was geen sprake. Het was geen 'social event'.
Veel later, na mijn veertigste, toen ik vaak lange solo-voettochten maakte in Engeland, ontdekte ik het als zodanig als ik een [Anglicaanse of Roomse] 'dienst' meemaakte op Zondagen: Die ontmoetingen erná.
Maar misschien, had Wim toen al gezegd, is die meditatie-voor-jezelf die er aan vooraf gaat, wel noodzakelijk om je medemens zo intens te kunnen ontmoeten.
Hoe dan ook. Dit is een heel andere dimensie van religie dan de "hoogst intelligente" en "hoogst interessante" discussie tussen Habermas en Ratzinger waar ik met Wim over sprak, en waarvoor ik voor hem de oorspronkelijke Duitse teksten heb gedownload. Ik heb die gisteravond ook nog eens herlezen, en ik heb genoten van de kwaliteit en de transparantie van de discussie. Er zijn heel wat 'spelden tussen te krijgen'. Het is dan ook een 'zoekende discussie'. Maar dat van het 'social event' komt er niet in voor.
________________________
Zur Debatte, 34. Jahrgang, München, 2004, Themen der Katholischen Akademie in Bayern /2004
Gesprächsabend in der Katholischen Akademie in Bayern am Montag, 19. Januar 2004
Vorpolitische moralische Grundlagen eines freiheitlichen Staates
www.katholische-akademie-bayern.de/contentserv/www.katholische.de/data/media/_shared/debatte1.pdf
Virgil Nemoianu, The Church and the Secular Establishment, A Philosophical Dialog between Joseph Ratzinger and Jürgen Habermas. 18 Logos 2006 http://www.stthomas.edu/cathstudies/logos/volumes/9-2/9-2%20Article.pdf
terug eerste dagboekregel

Melbourne, Box Hill, Dinsdag 20 Februari 2007, Ghislaine jarig! Proficiat!
Miek [leeftijdsgenote, oma, 'tig' kleinkinderen] vertelt in haar laatste mail hoe ze niet aan schrijven toekomt. Dat wil ze zo graag, en ondanks baan, huishouden en familie, lukt dat ook wel. [Al vindt ze zelf van niet, maar is niet 'ontevredenheid' een elementaire menselijke drijfkracht, de tegenhanger van nieuwsgierigheid?]
En dan vertelt ze --in drie cases-- hoe ze de laatste week van haar schrijflusten is afgehouden door familiebezoek, logeerpartijen en andere 'familiekroniek'. Maar zelf noemt ze het niet zo. Zeker niet! 'Huis-tuin-en-keuken verhalen', noemt ze het. Het zij zo.
Schrijven betekent voor haar dagboek, familiekroniek, gedichten en een vlammende brief-aan-de-redactie als het te pas komt, maar ik weet niet of mijn opsommingsvolgorde haar prioriteiten weergeeft.
In haar dagboek van 11 december schreef ze:
--"Mijn kerstgedicht 2006 is klaar, of bijna klaar. Ik twijfel nog over de eerste zin ... " [Is twijfel niet de moeder van perfectie?]
Die eerste zin heb ik 4 januari gebruikt. Het is op zich een gedicht:
--"Ik dronk de nectar van de vriendschap te weinig en te traag".
Toen ik dat citeerde, moest ik nog afscheid nemen van Ghislaine. Onze vakantie was voorbij. De 'bloem had zich nog niet gesloten'.
En nu ben ik bij Wim op bezoek. Jeugdvriend uit de tijd van de korte broek. Hij kan niet meer naar Europa reizen, en of ik hem nòg eens kan bezoeken is onwaarschijnlijk, en zeker 'fraglich'.
Ik lees en hérlees het gedicht. Als een bezweringsritueel wellicht.

Ik dronk van de nectar van de vriendschap
te weinig en te traag.
Nu hebben bloemen zich gesloten
En wat ik met mij draag
is het schrijnende verlangen naar
een herbloei in de tijd,
naar weerzien in een helend licht.
Is hoop op eeuwigheid.

Straks zien we elkaar weer. Overmorgen nemen we afscheid.
De bloemen hebben zich nog niet gesloten. Miek heeft mij gewaarschuwd.
terug eerste dagboekregel

Melbourne, Box Hill, Dorish Maru College, Woensdag 21 Februari 2007
Gisteren moest Wim een begrafenisdienst leiden. Hij is weliswaar geen 'kapelaan' meer van de NLse gemeenschap --een functie die hij na zijn missionarissen tijd in Nieuw Guinea vervulde-- maar voor speciale vrienden treedt hij 'in functie'. Zodoende had ik de gelegenheid om 'op eigen beentjes' Melbourne te verkennen met openbaar vervoer.
OV proberen in een vreemde stad vind ik altijd een avontuur. In hoofdtrekken hebben die systemen dezelfde 'codes' in alle wereldsteden, maar de verrassingen zitten in de details.
Ik ging met Charles lunchen. Hij is psycho-therapeut bij The Alfred, een van de grote ziekenhuizen alhier. Ik ken Charles van een toevallige en gelukkige ontmoeting in Barcelona een paar jaar geleden. We zouden samen een kopje koffie gaan drinken, maar we zig-zag-den vervolgens genoegelijk de hele dag door de stad. Daarna correspondeerden we nog lang.
En nu moesten we dus bijpraten. Zijn lunchpauze was eigenlijk te kort. Charles is vrijgezel en fervent reiziger als zijn werk dat toelaat. Hij is van Griekse 'descendance', spreekt modern Grieks, en brengt zijn vakanties vaak door rond de Middellandse Zee. [Vandaar Barcelona]
Nu staat Griekenland weer op het programma, met name een monnikkenklooster in het Noorden. En óók een bezoek aan Turkije.
Nu wil het toeval --zonder toeval zou er toch geen leven zijn? zeg nou zelf!-- dat Ghislaine en ik deze zomer een weekje Istambul gaan 'doen'. De tijdschema's overlappen elkaar ongeveer.
Kans, kans, kans!
terug eerste dagboekregel

Melbourne, Dorish Maru College, Donderdag 22 Februari 2007, reisdag
Gisteren, onze laatste dag, moest Wim naar de garage voor een kleine beurt. Het wachtuur besteedden we aan het bezoeken van een 'meubelplein' in de buurt. Zijn nieuwe bungalow ligt op een compound voor "Exclusive Living for over 55's". Hij is nog aan het inrichten. Het gaat om de puntjes op de I's, maar er moet ook nog een kast komen. Eerder dezer dagen had ik hem op zo'n zoektocht een wandkleed kado gegeven. Hij vond het mooi, en ik nam de kans.
Thuisgekomen bleek het niet precies te passen op de plek waar hij het voor had gezocht, maar op een andere plek was het een verrassing.
--"Je kunt je niet voorstellen hoeveel plezier ik heb bij dit inrichten en decoreren van mijn huisje", zei hij bijna verontschuldigend, "je weet niet hoe primitief wij woonden in Papua Guinea".
Eindelijk kan hij zijn eigen woning maken buiten een kloostergemeenschap, en met het 'normale westerse comfort'.
--"Je weet niet hoeveel ex-missionarissen daar helemaal niet meer toe komen, ja, daar ècht cynisch over zijn geworden. Maar ik vind dat als je mooie dingen voor God wil maken, dat je dan ook mooie dingen voor jezelf moet kiezen. Anders gaat dat niet; dan groei je scheef van binnen. Daarom wil in niet meer in het klooster wonen, hoewel het heel verleidelijk en comfortabel is".
En dan vertelt hij hoe hij met zijn nieuwe buren, en de hele compound, geleidelijk aan een goede relatie opbouwt. Met geduld.
--"Ik ben niet het type om in een nieuwe omgeving meteen aktief 'relaties' te maken. Te forceren eigenlijk. Maar na een paar maanden heb ik wel enkele heel goede vrienden. Zo is het altijd gegaan. Ik heb geduld. Gestadig geduld. Stap voor stap".
Ik hoor de ex-missionaris praten die in zijn leven niet anders heeft gedaan dan persoonlijke kontakten leggen in een totaal vreemde cultuur. Voor God, voor De Kerk. Maar nu voor zichzelf.
Ik zie opeens ook mezelf. Ik heb mijn hele leven het 'westerse comfort' gekend, en nu geniet ik van de soberheid van eenvoudige hotelkamers en pensions. Maar het waarschuwt mij ook: Ik moet 'mooie dingen voor mezelf' blijven kiezen.
Zo namen Wim en ik gisteravond afscheid. Hij had speciaal lekker voor mij gekookt, en we praatten lang na. Straks wuift hij mij nog uit als ik verder reis. Hij kan mij niet wegbrengen, zijn nieuwe gordijnen worden vanmorgen afgeleverd.
terug eerste dagboekregel

Gellibrand (Colac),Victoria, Australië, Vrijdag 23 Februari 2007
Het liep gesmeerd gisteren, maar omdat het er niet naar uitzag had ik veel reserve genomen. Op het station vlakbij moest ik de juiste trein afwachten, maar de eerste de beste kwam snel, en was OK voor Southern Cross Station, waar ik de trein naar Warrnambool moest nemen.
Het betreffende perron vond ik òòk meteen, zodat ik een "zee van tijd" had om de verbouwing --die mogelijke bron van verwarring, onduidelijkheid en vertraging-- rustig te bekijken.
Na één uur overstappen in Geelong, één uur bus naar Colac en tot slot met Tony en Irena naar Gellibrand. Bijpraten. Het werd laat. (100 woorden)
__________________________
Zie Mijn Dagboek van Maart 2003 voor gegevens over Gellibrand en mijn vorige bezoek.
terug eerste dagboekregel

Gellibrand (Colac),Victoria, Australië, Zaterdag 24 Februari 2007
Gisteren hebben we met z'n drieën een wandeling gemaakt door wat ik bij mijn vorige bezoek "de resten van een regenwoud van het gematigde klimaat" noemde. Dat waren de kloven waar de houthakkers niet zo goed bij hadden kunnen komen. Dat waren gelukkig tevens de plekjes waar de watervallen zijn. Nu zijn het prachtige wandelparken met voetpaden hoog tussen de bomen als loopplanken, en zelfs een uitzichttoren om over de toppen van de bomen heen te kijken. Prachtig! Die 'zwevende paden' --ook als ze wat dichter boven de grond zijn-- zijn een goede formule om het bos èn toegankelijk èn beschermd te houden. In de luxere versies is er zelfs een rolstoeltraject en een restaurant. Dan is er een flinke toegangsprijs. Ik zag 19AUS$ [12€].
Wij gingen naar een gratis park met veel watervallen. We hadden er in 2003 ook gewandeld, en de nacht nadat wij er waren geweest had een onverlaat met een motorzaag een enorme ravage aangericht. Het park moest worden gesloten, en is pas anderhalf jaar geleden weer opengegaan. De wandelroute --nu vrijwel helemaal met zwevende paden-- moest worden verlegd. Tony had mij er toen ontsteld over geschreven.
De 'vandaal' is nooit 'bewijsbaar' gevonden. Het moet een professional zijn geweest, want hoe anders had hij op één nacht --met volle maan-- drie-en-zeventig bomen kunnen neerleggen zonder dat zijn zaag onwrikbaar is vastgelopen of hijzelf onder een boom verpletterd? Sommige bomen waren héél oud en héél dik. De stompen staan er nog. Mogelijk was het een 'protest' tegen het besluit van de federale regering om houtkap in de staatsbossen te stoppen.
Als compensatie komt er nu veel overheidsgeld los om de toeristen-service-industrie op poten te zetten. Als compensatie van de verloren werkgelegenheid. Het 'verantwoord' toegankelijk maken van de bossen hoort daarbij, en ook het wandelpadproject waar ik in 2003 over schreef.
Tony zit een een van de organisatie-commissies. Het gaat om een oude spoorbaan voor de afvoer van de houtkap. De oude dijk wordt een wandelpad. Het hele traject is 72km. In 2003 waren er enkele losse trajecten van drie en vier km gereed. Nu is het 45km! Oude ingestorte of onveilige houten bruggen zijn vervangen door moderne constructies.
Na de sluiting van die spoorlijn, is de dijk in handen gekomen van de aanpalende grondeigenaren, en nu zijn die lang niet allemaal bereid aan dat project mee te werken. Dat vergt veel onderhandelen. Straks ga ik met Tony een 'pittige wandeling' maken over 'zijn' pad. Dan zal ik wel meer details horen en zien.
terug eerste dagboekregel

Gellibrand (Colac),Victoria, Australië, Zondag 25 Februari 2007
We wandelden vanaf het oude stationnetje van Gellibrand in de richting van Colac. Ruim anderhalf uur, en toen terug. We kwamen een paar 'locals' tegen, wandelend met de hond, joggend, of op de mountain bike. Iedereen kent Tony, zodat we steeds hartelijk werden begroet. Sommigen maakten een praatje. Voor 'stadsmensen' was het nog te vroeg.
Van ieder detail kreeg ik de 'negociation story' te horen: Sommige trajecten waren gebruikt voor de nieuwe weg, zodat een heel nieuw pad moest worden gebaand in het --hogere-- zijterrein. Dat zorgde voor de afwisseling --èn voor problemen. We stonden --letterlijk-- even stil bij ieder afwateringsprobleem. Het voetpad moest niet op een dag wegspoelen, of beschadigen na een forse regenbui.
En nu het gereed was, kwam de feedback en de vragen: Kan ik er met mijn electrische rolstoel overheen? Wie is aansprakelijk als een wandelaar zijn hond *niet* aan de lijn houdt, en koeien opjaagt?
De juridische-aansprakelijkheidspitvondigheid heeft de laatste jaren ook in Oz toegeslagen. Helemaal in VS stijl. Alleen de advocaten verdienen er aan. Zo waren er discussies geweest dat het bordje met de 'regel' dat honden aan de lijn moesten worden gehouden teveel achter een struik had gestaan, en dat het zijn waarde had verloren na 400 meter, of na de kruising met een zijpad.
Maar gelukkig genoten we van de natuur. Ik heb prachtige foto's gemaakt. Uitzichten naar links met de zon mee, of naar rechts in de richting van de opkomende zon, en dan weer door een gegraven kloof met zijn typische schaduwen. We zagen het regiment kruiwagens in onze fantasie in aktie vóór 1902, het jaar dat het spoortje werd geopend.
En dan de plannen. Tony is een practisch ingesteld mens en denkt aan de problemen van de komende maanden, maar hij wordt toch enthousiast als ik doorvraag over wat daarná staat te gebeuren. Over een paar jaar als de 72 km zijn voltooid. Er zijn in de regio nog veel meer oude spoordijkjes. Die zouden op elkaar kunnen aansluiten. Of aansluiten bij het 7-daagse kustwandeltraject dat al bestaat ...
Het zijn dromen van een afgelegen regio met beperkte middelen, maar wel heel concrete dromen. Zo concreet als de de verharde grond van het wandelpad waar we op lopen.
terug eerste dagboekregel

Gellibrand (Colac),Victoria, Australië, Maandag 26 Februari 2007
Het kon niet anders of we wandelden gistermorgen wéér op 'The Beechy Trail', zoals het voetpad officiëel heet. Het oorspronkelijke eindpunt van het treintje --dat ook passagiers vervoerde-- was Beech Wood, en het treintje heette in de volksmond The Beechy.
Nu gingen we met de auto naar het laatste traject van de --voorlopig-- voorziene 72 km. Het is nog niet afgewerkt, maar je kunt er goed lopen omdat grote stukken als pad worden gebruikt voor de plaatselijke timmerhoutplantages. Het ligt hoger in de bergen, op bijna 1000 meter. Veel koeler, en een heel anders vegetatie, natuurlijk.
Gellibrand, en het traject van eergisteren, liggen op ongeveer op 80 meter. We ontmoetten er weer enkele 'locals' waarmee Tony een gesprek aanknoopte. Er was een spraakmakend 'nieuwtje'. Jim Pears, een welbespraakte tachtig-plusser en bekende bar-figuur, had zijn rijbewijs verloren wegens 'een glaasje teveel'. Voor de zoveelste keer. Nu wellicht definitief. Hij woont maar 600 meter van Gellibrand Hotel, de [enige] bar, maar toch stond hij er op altijd met zijn pick up te gaan voor zijn dagelijkse glaasje, want het traject was voor een groot stuk zijn eigen oprijlaan.
Zodoende gingen beroemd-beruchte snedige opmerkingen van deze kleurrijke dorpsfiguur over de tong. Hij was eens aangehouden wegens een gebroken linker autospiegel, en hij had gezegd:
--"Waarom zou ik dat repareren? Ik kan met mijn linkeroog toch niets zien". [Het was bekend dat hij daar een glazen ook had, overgehouden van een oude vechtpartij].
Maar het mooist vond ik het verhaal van ruim vijftig jaar geleden. Zijn vader, eveneens een 'bekend tiep', had vier zoons die stuk voor stuk uit hetzelfde hout waren gesneden.
De vader had zijn grond in vier gelijke delen verdeeld, en op een dag gaf hij aan ieder van de zonen een deel van zijn enorme lap landbouwgrond en bossen. [Naar gebruik van die dagen kregen de dochters niets].
De zoons zetten zich aan het kaarten, en 's avonds was Jim eigenaar van alle vier de lappen. Dat is echte kolonistenromantiek, zei Tony:
--"Alles of niets! D'rop of d'ronder!".
terug eerste dagboekregel

Gellibrand (Colac),Victoria, Australië, Dinsdag 27 Februari 2007, Vertrekdag [Vanavond, vanaf Perth, rijd ik nog een eindje richting Geraldton]
Straks moet ik afscheid nemen van dit paradijsje waar Tony en Irena ruim 25 jaar geleden samen een nieuw leven begonnen, zoals ik 19 Maart 2003 schreef. Een onregelmatige langgerekte lap van vier hectare met een beek die 's winters overstroomt. Kippen, schapen en koeien hebben ze gehouden; nu alleen nog schapen. Dankzij hun AOW hebben ze nu tijd voor reizen, kleinkinderen, en werken aan de local community.
Ik zal nog een wandeling over het terrein maken, langs de lammerenwei, en de oude kippenhokken. En afscheid nemen van deze 'stadse' mensen die hun arcadische dromen hebben waargemaakt: "Against all odds" (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Gingin (Jessie's Cottage), West Australië Woensdag 28 Februari 2007
Ik ben gisteravond aangeland in het dorpje Gingin, zo'n 100km Noord van Perth. Het plaatselijke 'hotel' was vol, maar ik kreeg een kaartje van de enige B&B alhier: Jessie's Cottage. Dat zei weliswaar 'no vacancies', maar bij 'double checking' bij de buren bleek er toch een plaats voor één nacht. De familie gaan vandaag op reis, en wilden dus geen gasten hebben. Gelukkig maar, want ik was goed moe, en had geen lusten voor verder zoeken. Nu heb ik het hele huis alleen. Een oude klassieker van vóór 1900 zo te zien, en voorzien van modern comfort. Heel 'Country Style' ingericht.
Het is een dorpje van niets, maar bepaald niet ingeslapen. In de dorpskern staat een mooi gerestaureerd huis als 'Eliza's Tearooms'. En er is een mooi verzorgd park rondom het moerassige riviertje en een gerestaureerde watermolen. Heel idyllisch allemaal. 'Very English', net als de cottage waar ik nu verblijf.
Ik had de dorpskern al bewonderd toen ik twee weken geleden hier een 'grote rust' maakte op weg naar Perth. Van de watermolen had ik toen al foto's gemaakt.
Hier ligt een boek met de geschiedenis van Gingin van 1830 tot 1960. Op 30 December 1828 wordt James Stirling in Londen benoemd tot Lieutenant Governor van de nieuwe kolonie West Australië. Allemaal een beetje haastig om de Fransen vóór te zijn. Hij landt in de buurt van Perth op 18 Juni 1829 en verklaart het land 'British Territory'. Zo ging dat toen.
[Het 'feest' ging gepaard met het omhakken van een boom waarvan een brozen plaat uit 1929 getuigt die ik 14 januari 2001 beschreef, en van commentaar voorzie: 'Omhakken van een boom, teken van cultuur?']
Dan beginnen de verkenningen, en in 1830 wordt de streek van het huidige Gingin 'ontdekt' volgens de eerste verkenningsschetsen. Met name dat moerassige riviertje. Een zekere William Locke Brockman komt in 1839 een kijkje nemen en wordt serieuze settler. Een van zijn broers was officier in India, en de familie had al een paardenfokkerij voor de aanvoer van verse legerpaarden dichter bij Perth, aan de Swan River. Kennelijk een goede handel.
En dan komt van het een het ander. Een boek vol feiten, feitjes, foto's en verhalen. Er zijn negen bladzijden gewijd aan de Aboriginal Tribes at Gingin. De bronnen daarvoor zijn voornamelijk aantekeningen van de Spaanse monniken van New Norcia die zich daar vanaf 1846 vestigden om Aboriginals te kerstenen.
_______________________
Hazel Udell, A History of GINGIN, 1830-1960.
Published in 1980 by the Shire of Gingin, Brockman Street, Gingin. ISBN 0 9596756 1 1
Jessie's Cottage B&B, 25 Lefroy Street, GINGIN. Ring Margaret Massam on 0419 954 770 or enquire at 23 Lefroy Street
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek Februari 2007