Geraldton, RSL-Village, Donderdag 1 Maart 2007
Ik ben benieuwd waar ik nou terechtgekomen ben!
RSL staat voor Returned Soldiers League, oorlogsveteranen dus, maar de 'business' van deze 'village' is al lang niet meer exclusief. Het 'dorp' bestaat uit een dozijn of meer bungalows en een centraal gebouw met een grote huiskamer, zitkamer en keuken en daaromheen acht slaapkamers met eigen bad en WC. Het lijkt dus op de compound waar Wim woont in Box Hill, en die hier steeds meer gebouwd worden: Retirement Villages. Ook een in de buurt van Gellibrand, zo vertelden Tony en Irena mij, dus ècht 'in the country'.
Vóór mijn vertrek uit Geraldton, twee weken geleden, ging ik op zoek naar een beter verblijf dan het dure --nogal eenzaam-makende-- motel bij Bluff Point. Ik bezocht enkele B&B's en de twee grote caravan terreinen alhier, want die hebben vaak cabins te huur. Ze hadden me graag, en de prijs was ook 'heel OK', maar voor de dagen van de Paasweek waren ze volgeboekt. Het bekende probleem dus.
Via het onvolprezen Visitor's Center kreeg ik toen de tip hier bij RSL te informeren. Bingo! Comfortabeler dan de 'cabins', en goedkoper dan de B&B's, die niet scheutig waren met kortingen, betaal ik hier per slot AUS$200 per week. [€120]
Ik zou pas overmorgen hier aankomen omdat ik rekende dat ik Ignacio in Perth zou treffen. Met hem zou ik allereerst een paar dagen in Perth zijn gebleven. Maar hij liet het op het laatst afweten. Dus bel ik RSL op of ik eerder kan komen. Moeilijk. Terugbellen. Er blijkt een groep gehandicapten te logeren. Dat is óók het soort "kamers-vullende" business waar ze achteraan gaan, want de bungalowbewoners zijn kerngezond.
En nu logeer ik twee nachten in een van de twee 'verpleegkamers', voor èchte zieken. Met de (vaste) pleeg had ik vanmorgen al vroeg een gesprek. Ze maakte het ontbijt klaar voor haar 'clienten'. Kennelijk had ze behoefte aan een normale babbel, want met de gehandicapten van nu is dat niet mogelijk. Gelukkig vertelde zij dat er meestal heel aanspreekbare gehandicapten komen, en 'gewone' vakantiegangers.
Kortom, aan 'sociaal contact' zal het mij hier niet ontbreken, maar het blijft spannend hoe het verder gaat. Ik ben opeens deel van een gemeenschap. Een 'gemeenschap van passanten' wellicht. In die zin zou het moeten lijken op een "backpacker's"
In ben dus heel benieuwd.
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Vrijdag 2 Maart 2007
Het is lastig om mij te concentreren. In mijn 'verpleegkamer' is geen tafeltje, en in bed --met de laptop op schoot-- is fataal voor mijn rug. Zo wijs ben ik intussen wel.
De gemeenschappelijke ruimtes worden al vroeg geterroriseerd door diverse TV's, want deze gehandicapten staan vroeg op, en hebben geen ander vertier. Mijn aanwezigheid aan een tafeltje-in-de-hoek --met mijn mini-laptop-- is het enige alternatief. Daarover maken ze opmerkingen die ik 'moet' beantwoorden. Als ik ècht aandacht geef, boeien ze wel, en is mijn ergernis ook verdwenen.
Straks vertrekken Bob, Marc en Judy, en ik krijg mijn kamer mèt tafeltje. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Zaterdag 3 Maart 2007
Het is doodstil in huis. De gasten zijn weg, alleen een vaste gast is er nog. Plus de 'pleeg-voor-de-nacht'. Maar de vaste staf heeft lang weekend. A.s. Maandag is een vrije dag, maar niemand kon mij uitleggen voor wàt. Ik heb ook geen internet-op-mijn-kamer, zoals beloofd ... voorgespiegeld ... om dat op te zoeken. De telefoonplug blijk loos; leidt naar Het Niets. Dat moet worden uitgezocht de volgende week. Ik báál, maar houd mij wel aan de wijsheid dat "het kenmerk van geestelijke gezondheid is dat je je zodanig aan de omstandigheden aanpast dat je geestelijk gezond blijft".
Toen ik gisteren mijn stukjes had geschreven in de Grote Huiskamer, kwam het 'naaikransje' van de Village binnendruppelen voor hun wekelijkse borduurbijeenkomst. Ieder had zijn eigen werkje, en toonde enthousiast de vorderingen van de afgelopen week. Het wachten was op een instructrice die een bepaalde borduurtechniek zou komen uitleggen waarvoor iedereen óók het nodige had meegebracht. Maar de instructrice belde af. Geen nood. De thee en de koekjestrommel kwamen op tafel, evenals de vakantiefoto's en -verhalen. Toen werd het nog leuk ook.
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Zondag 4 Maart 2007
Ik trof Mike bij de visafdeling van Woolworths. We wachtten op onze beurt. Hij zat op z'n hurken voor de lage vitrine, en wees de rose garnalen aan. 'Lekker', had hij gnuivend gezegd. Ik wees op de rose zalm, mijn keuze. Daarna vroeg hij of ik 'Aussie' was. 'Nee, uit Spanje', had ik gezegd. Meteen haalde hij uit zijn rugzak 'iets dat ik moest zien', een mooie hardcover van Don Quixote in het Engels. Zo begon het gesprek.
Hij vroeg hoe je Don Quixote uitsprak, en snel bleek dat hij er grondig mee bezig was. We dwaalden af, want later hadden we het over global warming. Ik noemde het recente CIEC-rapport. Dat kende hij. 'Nonsens', zei hij meteen, en kwam met een grondige kritiek die in ik de wauwelende Oz pers niet had aangetroffen. Hij kende ook het Newsweek artikel waarover ik 15+16 feb schreef, maar zijn kritiek was formeler, en leek meer op wat ik 8 feb had aangehaald uit Le Monde, maar dat artikel kende hij niet. Kortom, ik trof een verwante ziel waarmee ik wel een boom wilde opzetten, maar iets in zijn gedrag kon ik niet duiden.
Hij was --zo te zien-- een 'nèt-geen-veertiger' met een goed verzorgde weelderige baard van krullend haar. Een forse grote man. Goed gespierd. Sympathiek. 'Bioloog', had hij geantwoord op mijn vraag, en 'global warming is alleen maar hobby'. Kleding 'niet onverzorgd', had ik genoteerd, 'maar wat vervuild'. Hij leek telkens kleine momenten van afwezigheid te hebben waaruit hij zich snel herstelde. 'Drugs', was mij al door het hoofd gegaan. Het gesprek bleef veelbelovend, maar het kwam toch niet helemaal uit de verf. Hij bleef op zijn hurken zitten. 'Waarom?', had ik gevraagd. 'Ik word zo moe van staan', zei hij, stond even op, maar ging snel weer zitten. Nu op zijn knieën.
We wisselden e-mail uit, om ons nog eens te treffen. Het lukte hem niet zijn e-mail in mijn kladboekje te schrijven. Zijn hand beefde teveel.
'How come', vroeg ik. 'Heavy drinker', zei hij laconiek, en dikteerde het.
--"Ben je van Geraldton?", informeerde ik, en opeens werd hij mededeelzaam over zichzelf. Eerder had hij de boot afgehouden.
--"Ik ben van Canberra. De politie heeft mij daar weggejaagd. Ik ben pas een paar dagen hier, en breng mijn tijd door op de bibliotheek. Die is in het weekend gesloten, maar ik heb wat boeken geleend", zei hij wijzend op zijn rugzak vol boeken: Allemaal 'science' zo te zien. Zware kost.
Ik hield mijn mond, en wachtte. Toen ging hij verder:
--"Ik ben dus homeless en unemployed", zei hij even laconiek als hij 'heavy drinker' had gezegd, "maar ik heb genoeg om eten te kopen. Logies vind ik zonde. Het is hier warm en droog. Daarom ben ik hier".
--"Wie of wat is Mike?", vraag ik mij af, "Een clochard in de voorfase? Een 'gewone' alcoholist? Of een 'fugitive'? Voor wàt dan?"
Ik zal hem een mailtje sturen, en hem uitnodigen voor een vervolg.
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Maandag 5 Maart 2007
Het schrijven van een 100-woordenstukje lijkt op het schrijven van een sonnet. Allereerst het idee dat het einde nabij is: De verwarrende oneindigheid wordt buitengesloten. De twee kwatrijnen zetten de toon, zij vormen het fundament van de beschouwingen en gevoelens die in de twee terzetten worden ontwikkeld. Het is zo vanzelfsprekend: Opbouw en afronden. Tijd en ruimte zijn zelfgekozen beperkingen.
Zo worden 100-woordenstukjes een lichtcirkel waarin juweeltjes uit de omringende duisternis even mogen glanzen. Gedachten --en de woorden daarvoor-- worden zorgvuldig gekozen, want de ruimte is beperkt. "Honderd" dwingt tot "ja-of-nee", tot helderheid, tot transparantie.
Dat is pure magie. Nietwaar? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Dinsdag 6 Maart 2007
De dag van gisteren dwong mij tot een heel ander soort verkenning dan "gepland". Mijn logies ligt namelijk óók dicht bij het strand, al is het heel anders dan op Bluff Point waar ik eerder zat. Ik had daarom een 'pittige strandwandeling' willen maken.
Maar zo was het niet. Ik moest op zoek naar een I-café, want het mijne was dicht wegens de nationale 'vrije dag'. Ik had een --verouderde-- lijst gevonden met 'alle' [8] Email Outlets in Geraldton. Daar waren twee 'senior'-plekken bij. Potdicht weliswaar, maar voor vandaag staan ze op mijn lijstje. Voor het broodnodige 'kontakt'. Wie weet? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Woensdag 7 Maart 2007
Zoals ik 6 februari schreef, heeft Australië wellicht een waterprobleem, maar kennelijk mag niemand het weten. In dit 'land van onbegrensde mogelijkheden', groeien de bomen tot de hemel, nietwaar? Psychologen die zich hebben gespecialiseerd op menselijke probleemverwerking noemen dat de 'ontkenningsfase'.
In het andere land van de onbegrensde mogelijkheden begint men zich hier en daar de ogen uit te wrijven. Weliswaar nog niet over het immense olieverbruik [liever oorlog dan bezuinigen op brandstof], maar wel over water.
Het gaat om een studie van de regenval over een zeer lange termijn in het bekken van de Colorado Rivier [240.000 vierkante mijl] waar een duizelingwekkende bevolkingstoename heeft plaatsgevonden. Op basis van wetten uit 1922 heeft iedere druppel water zijn bestemming voor de industrie, de huishoudens en de landbouw: Ieder krijgt zijn deel. Maar die wetten waren gebaseerd op metingen over hooguit 20 jaar, en nu blijkt dat die periode veel 'natter' was dan het gemiddelde over langere periodes. Wat moet je doen? Verdere bevolkingsgroei kan alleen als 'landbouw' minder krijgt. Moeten we doorgaan met het toedelen van enorme hoeveelheden water aan 'landbouw', die sowieso al gesubsidiëerd wordt? Of moeten we het steken in de groei van steden die op den duur óók niet houdbaar zijn als een 'gewone droogte' aanbreekt?
Dat zijn de dilemma's, en of het al-of-niet van de "global warming" komt zinkt daarbij in het niet. Maar wat de "global warming" rage wèl heeft gedaan is de wetenschappers wakker schudden: Wetenschappelijk gefundeerde 'klimatologie' begint volwassen te worden.
Dat schijnt per slot het grootste nut van het gewraakte GIEC-rapport te zijn: Het leggen van de vinger op de zere plek van het "niet-weten". [zie 8 feb. Het rapport is overigens nog niet verschenen; alleen de summary.]
Zo is de hydraulica van de zee --waarvan wij afhankelijk zijn om de North Atlantic Oscillation te begrijpen-- nog steeds gebaseerd op theoretische concepten van de 19e eeuw, Stokes en Froud bijvoorbeeld.
Het zijn dergelijke acute 'dilemma's' of 'verdeelproblemen' die moeten worden opgelost. Dat was ook wat in Zuid-Afrika aan de orde was toen het "Witskrif oor 'n Nasionale Waterbeleid vir Suid-Afrika" verscheen:
--"We hebben nèt genoeg, maar we moeten het wel héél anders verdelen" De nieuwe grondwet haalde het waterbezit in één klap uit privé-handen. Zover zijn ze in Australië niet. In Spanje trouwens ook niet.
--"Oude rechten! Privé eigendom! Wat dacht je wat?"
____________________________
Over dat 'Witschrif' in Zuid-Afrika zie 29 feb en 1 mrt 2004
EDITORIAL, A Pattern of Normal Drought, New York Times, March 3, 2007.pdf in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Donderdag 8 Maart 2007
Opeens zitten we in "kampioenstemperaturen". Ik had bij de weerberichten wel eens temperaturen van boven de 40 graden Celcius gezien --tot 47º zelfs!-- maar dat was in het binnenland, ver-van-mijn-bed, in de woestijn. Mijn ervaring ging niet verder dan 37º C, of nòg zeldzamer 38º C, in Cessenon sur Orb. Iquique in Chili, met zijn permanente zeewind, haalde dat ook niet. Wel verder in het binnenland.
Maar The Geraldton Guardian van gisteren heeft op de voorpagina een grafiek over de volle breedte van de temperatuur 'hier ter stede' over Maandag en Dinsdag: Van uur tot uur. Wat was er aan de hand?
Maandag 3:07PM, zeven over drie 's middags, was het 44,6 º C!! Dat was hoger dan het oude 'kampioenschap' [in Maart] van 1961. Toen was het 'slechts' 44,3 º C. Dat record van Maandag werd metéén Dinsdag gebroken. Om 3:18PM was het 'officiëel' 45,1º C. Kampioen!!
Op beide tijdstippen wandelde ik aan het strand, herinner ik mij. Ik vond het strand onaangenamer dan de duinen en de woonwijken. Het was de bloedhete landwind die de temperatuur meebracht. Op het strand werd de lucht nog vochtig bovendien. Dat is mijn huisbakken verklaring. Ook 38ºC in Cessenon was vochtig en onaangenamer. Die kurkdroge lucht van 45º C was een heel andere ervaring. Veel verdragelijker, vond ik.
Om vijf uur was ik in het I-café in het stadscentrum. Het licht viel uit. De hele wijk. Dáárover gingen óók de krantenberichten. Iedereen had kennelijk zijn airconditioning op volle kracht gezet. De reparaties werden snel en efficiënt uitgevoerd. De ploegen stonden de hele dag al in de starthouding, als ik de krant mag geloven.
En verder waren er verhalen van wijk-reporters over 'de gewone man' die 49º C --en zelfs 58º C-- zèlf had gezien [in de keuken van een pizzería!!] Natuurlijk waren er klagende middenstanders over het verlies aan omzet, omdat betalingen met creditkaart stagneerden, en omdat het publiek thuisbleef.
Het regionale ziekenhuis meldde slechts twee gevallen van "elderly people with heat-related condititions". "Niks-aan-de-hand" dus, maar met mijn Franse canicule-ervaring ben ik skeptisch. Autoriteiten liegen altijd over dergelijke feiten. Onze afhankelijksheidscultuur 'eist' dat.
Maar goed, dit is geen anonieme grootstad, en, puur technisch gezien, komt de epidemie pas op gang nadat twéé nachten de tempertuur niet onder de dertig komt. Hier daalde de temperatuur Maandagnacht aanvankelijk tot iets onder de dertig, maar steeg na negen uur tot 35º C. De tweede nacht was 'koeler' [27º C]. Gisteren werd het overdag 42º C, en voor vannacht /vandaag voorspelde de TV gisteravond 27º C /39º C.
Dat waren de temperatuurkampioenschappen. In dit land van big, bigger, biggest, is nu het wachten op de volgende super-gebeurtenis.
________________________________
Voor een overzicht van de Canicule van 2003, zie Mijn Dagboek 10 September 2003.
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Vrijdag 9 Maart 2007
Lezers hebben mij vaker complimenteus, verrast of nieuwsgierig geschreven over mijn 100-woordenstukjes, maar nu zijn het opeens DHZ-ers geworden. Marius, de veelschrijvende dagboekenier heeft zich eenmalig beperkt tot 'honderd'. Dat is een prestatie van heel andere orde. Yvonne stuurt mij een bericht uit 'narcisgeel Eindhoven' --compleet met kop en staart-- in 'honderd'. Theo filosofeert in honderd woorden over de inwendige tegenstrijdigheid van mijn mededeling "vandaag geen stukje". Erik bevestigt mijn vergelijking met sonnetten, want hij schrijft Sinterklaasgedichten in die vorm.
Afgelopen Maandag vroeg ik mij af of "100" wellicht magisch was.
--"Ja, het bewijs is bij deze geleverd. Honderdmaal dank!"
(100 woorden; of is dit óók 'inwendig tegenstrijdig'?)
__________________________
Marius: http://crossingmysoul.blogspot.com
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Zaterdag 10 Maart 2007
De volgende week 'doet' Bush Zuid-Amerika. Toen hij zeven jaar geleden president wilde worden, gaf hij hoog op van zijn 'begrip' voor Latijns-Amerika; per slot was hij toen goeverneur van Texas. Maar sindsdien is daar weinig van gebleken. De volgende week heeft hij alle kans.
Hij gaat bewust en demonstratief *niet* naar Venezuela en Chávez. Dat is het stoute jongetje van de klas, en "wie niet horen wil moet voelen!"
--"Chávez is een 'demagoog met speeches van drie uur', en hij 'sleutelt' teveel aan democratie", is de motivering.
[Bij dat laatste denk ik 'de pot verwijt de ketel ...']
Maar nu heeft Bush alle kansen om zijn Zuid-Amerika-talenten te laten zien. In de tijd van Kennedy en Johnson --als één man "TÉGEN FIDEL CASTRO!!"-- waren de relaties 'goed'. Nu niet meer. Dat is de schuld van Castro omdat hij nog niet dood is, en van Chávez omdat hij 'diens krijgsbanier voorwaarts weet te dragen'. Méér anti-communisme helpt niet. Dat wapen raakt vermoeid. De Kerk ziet dat ook niet meer zo zitten, alhoewel Zij er gruweldaden van Pinochet nog steeds mee rechtvaardigt:
--"Hij heeft Zuid-Amerika gered van Het Communisme!", zij een kardinaal bij zijn begrafenis een paar maanden geleden.
Een Editorial van NYT analyseert het als volgt.
--"De VS hebben in hun relaties met Latijns Amerika goed gezorgd voor bepaalde issues: Veiligheid (CIA), drugs, immigratie, militaire samenwerking, handel en investeringen, maar ze lijden aan 'tunnel visions'. De wèrkelijke problemen pakken ze niet aan. Dat zijn armoede-vermindering, scholing, gezondheid, en toegang tot krediet".
Dat zijn precies de thema's waar die 'stoute' Chávez iedere Zondagmiddag op hamert. Die bijeenkomsten, telkens in een andere plaats of dorp, lijken in-de-verste-verte niet op wat doorsnee verstaan wordt onder 'demagogische speeches van drie uur': Kremlin-monologen slechts onderbroken door handgeklap.
Ik heb een jaar geleden nogal wat van die 'sessies' gezien. Het lijkt meer op Winfrey Oprah, met heel veel interactie, en veel 'gewone mensen aan het woord', enthousiast over lokaal bereikte resultaten en resultaatjes.
Maar NYT blijft geloven dat alleen 'massieve miljoenenhulp' door de VS het armoede probleem van Zuid-Amerika kan oplossen, maar als het om een aanwijzing gaat over wàt de VS-politiek in Zuid-Amerika stelstelmatig dreigt te vergeten --wegens die tunnel visions-- dan moest Bush toch maar eens luisteren naar Chávez: "Thanks to Mr Chávez".
De vragen die 'dat stoute jongetje van de klas' stelt, zijn wèl de vragen waar het om gaat.
Misschien kennen ze die óók in de landen die Bush wèl bezoekt.
____________________________
EDITORIAL,Thanks to Mr. Chávez, NYT, March 7, 2007.pdf in mijn webarchief.
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Zondag 11 Maart 2007
--"De strijd om Latijns-Amerika is begonnen", is de eerste zin van een gedegen artikel van Jorge Castañeda in El País, dat vertaald in Le Monde van eergisteren verscheen. Castañeda was ooit minister van buitenlandse zaken van Mexico en is nu hoogleraar Latijns-Amerikaanse studies in New York. Hij ziet de 'aanval' komend van Venezuela en Cuba --onder Castro of een ander-- met als 'geallieerden' Buenos Aires, La Paz, Managua, en eventueel Quito. Het zij zo.
Het bezoek van Bush ziet hij als een aarzelend begin van 'tegenaanval' door een volkomen gedesoriënteerde VS op Latijns-Amerikaans gebied. Ze weten niet meer wat er wèrkelijk gebeurt. [In dat opzicht sluit het aan bij de Editorial van NYT, waar ik gisteren van schreef.] Het lijkt --en is-- nog een 'ideeënoorlog', maar dat kan veranderen. Laat ook dàt zo zijn.
Het interessante is dat Castañeda het ontstaan van twee blokken binnen Latijns Amerika meent te zien, en dat hij de eerste is die de geheimen van de Methode Chávez beschrijft op een positieve manier.
Er zou een 'blok' zijn van Chili met zijn centrum-linkse regering en Mexico met zijn centrum-rechtse regering, en allebei met een intrinsieke waardering voor vertegenwoordigende democratie, voor individuele vrijheden, voor mensenrechten, voor markteconomie, en voor globalisatie. Ze hebben een positieve relatie met de VS en zijn allebei op weg bij de 'eerste wereld' te gaan behoren. "Allebei met grote imperfecties", zegt Castañeda er gelukkig bij.
Wat er aan ontbreekt is de 'muziek' om daar grote volkssteun bij te krijgen, en het is juist die 'muziek' die het 'andere blok' wel heeft.
--"En wat is die 'muziek' dan wel?"
En dan komt Castañeda met de 'muziek' die de 'verlaten volkeren' van Caracas, van Buenos Aires enzovoorts in beweging kan brengen:
De Methode Chávez met zijn duizenden 'artsen op blote voeten', zijn lokale basisontwikkeling met scholing en mini-crediet, met sportinstructeurs, en al die andere details die óf worden verzwegen, óf belachelijk gemaakt, óf afgebeeld als 'holle demagogie'.
Het valt niet meer te ontkennen dat het werkt. Olie-geld kan rechtstreeks worden gebruikt. Je hoeft niet te wachten tot de olie-maatschappijen hun winsten hebben gemaakt, hun belasting hebben betaald [in het buitenland], en dan wat 'ontwikkelingshulp' afschuiven "via-via".
--"Armoede-vermindering, scholing, gezondheid, en toegang tot krediet", schreef de redaktie van NYT, waren de gebieden die de VS totáál waren vergeten door zich op 'hun' belangrijke "issues" te concentreren.
Hoe zal de "strijd om Latijns Amerika" verder verlopen?
Zal die --bijvoorbeeld-- geweldloos en 'muzikaal' blijven?
__________________________
Jorge Castañeda, La bataille pour l'Amérique latine, LE MONDE 090307.pdf in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Maandag 12 Maart 2007
'Mijn' I-café is 's Zondag dicht. Daarom ging ik gisteren weer op stap met de verouderde lijst met 'alle' Email Outlets in Geraldton waar ik een week geleden over schreef. Er zou een 'outlet' zijn bij een benzinepompstation aan de North West Coastal Highway. Geopend "24/7". Begrijpelijk voor een "trucker's".
Ik maakte er 'mijn pittige wandeling' van, want het was twee uur lopen. Er stond één muntapparaat. 'Al twee jaar stuk', volgens de kassière.
Ik moest over de hoge duinen waar ik nog niet eerder was geweest. Mooie uitzichten over de stad. Mooie oude en nieuwe villa's. Mooie wandeling ook. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Dinsdag 13 Maart 2007
Ik weet nog steeds niet hoeveel bungalows er op ons terrein liggen; een stuk of twintig minstens, maar ik merk er weinig van. Het leven speelt zich hier af in de twee grote huiskamers: Een van tien bij vijf met een grote eettafel, en een van zes bij acht met alleen fauteuils. Allebei met een forse TV die altijd aan staat. Verder is er een hal en een keuken, allemaal in open verbinding met elkaar. Géén deuren. De slaapkamers met douche/WC liggen aan een gang die op de woonkamer en de hal aansluit. Aan twee kanten is er buiten een overdekt terras met tafeltjes en stoelen. Er is nog een laundry waar de lakens, en zo, worden gewassen, en waar ik mijn handwasjes kan doen. Bij de hoofdingang/receptie is het kantoor van de 'leiding': Twee vrouwen zwaaien er de scepter.
De 'verpleging' is in handen van de 'pleeg-van-de-dag' die om 16.00 komt en 24 uur blijft. Daarvan rouleren er vier, maar hun schema heb ik nog niet helemaal doorgrond.
Het aantal gasten variëert van nul tot zes, als ik het Vrijdag'se handwerk- en borduurkransje niet meetel. De nieuwe "Mission Statement" van de RSL spreekt van 'kwaliteits-ouderenzorg in de ruimste zin van het woord'. In dit geval gaat het voornamelijk om de zgn 'respite accomodation', om de verzorgende omgeving van thuiswonende ouderen of gehandicapten --ouders, echtgenoot, inwonende kinderen of buren-- de gelegenheid te geven 'er eens uit te gaan' en hun 'zorg' tijdelijk aan een ander over te laten.
Behalve ik, is er één 'vaste' bewoner: Tom, een 72-jarige met een heupdeformatie vanaf de geboorte die een hoogstpersoonlijke --enigszins zwabberende-- 'zwembadpas' heeft ontwikkeld om aan de rolstoel te ontsnappen. Dat lukt hem nog steeds. Hij is vriendelijk, klein van stuk en kijkt altijd TV. Ook 's nachts op zijn kamer, naar zijn zeggen. Net als de meeste andere gasten praat hij een schreeuwerig Aussie English. Pas na herhaald pogen is men bereid mijn Foreigner's English te verstaan. Toch doe ik dat al "very basic" en luidkeels. Kortom, de sfeer van een "tehuis voor ouden van dagen" van de middelzware soort.
De lichtpuntjes zijn dan ook de plegen-van-de-dag, en dat is wederzijds. Voor één zelfs heel duidelijk. Zij vroeg mij of ik Frans sprak, en we zetten de conversatie metéén door in het Frans.
--"Hoezo?"
--"Ik ben van Samoa, en getrouwd met een Aussie die mij hierheen heeft gehaald. Frans is niet mijn èchte moedertaal, maar op school en in huis werd het gesproken. We zijn een Franse ex-kolonie, weet je?"
Haar man, die ternauwernood Frans spreekt, komt voor de gezelligheid altijd bij de lunch die zij voor de gasten klaarmaakt.
--"Dinsdag kom ik weer, en dan breng ik een fles wijn voor je mee", zei ze enthousiast toen ze Zaterdag wegging.
Dat is geen lichtpuntje, dat is een vuurtoren-in-de-duisternis.
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Woensdag 14 Maart 2007
Ik ben ongeveer halfweg mijn Australische tijd. Dat leidt tot afrondingsgevoelens: 'Hoeveel nieuwigheid wil ik nog overhoop halen?', 'Wat wil ik zeker gedaan hebben?'
Dat wordt nog versterkt omdat zowel Ignacio als Margareta --twee mede-eilanders van La Gomera die ieder veertien dagen met mij zouden samenreizen-- het kortgeleden onverwacht lieten afweten. Zij zouden medebepalend zijn geweest. Het zij zo.
Mijn eerste aktiepunt was het het kaf van het koren te scheiden in mijn ongeordende massa foto's. Dat is gelukt.
Met één klik kom je nu bij mijn webalbum; keurig onderverdeeld in twaalf sub-albums, en een dozijn "ongesorteerd". Gaat dat zien! (100 woorden)
_________________________
Hoofdalbum '2007' op http://www.fototime.com/inv/1A5806E2F210437 met apart toegankelijke sub-albums: Bluff Point, Gellibrand, Chapman River Walk, Geraldton Monumental, Gingin, Melbourne, Narrogin-Wagin, New Norcia, Northam, Old Beechy Gellibrand, Point Moore Lighthouse, en Swan Valley.
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Donderdag 15 Maart 2007
--"Vandaag geen stukje", wil ik weer eens schrijven, maar dat gaat nooit zonder wroeging, o.a. over de 'inwendige tegenstrijdigheid' van die mededeling.
Ik ben daar altijd lichtvoetig overheen gestapt, maar Theo maakte er laatst een punt van, en filosofeerde er op dóór "in 100 woorden". Zijn conclusie is geruststellend:
--"Het deugt helemaal niet, maar het bericht komt wèl over". [10 woorden]

Geraldton, RSL-Village, Vrijdag 16 Maart 2007
De recente correspondentie over "100 woorden" bracht mij ertoe mijn 'roots' na te gaan, en nog eens www.100words.net te bezoeken. Dáár had ik het van. Ik was er lang niet meer geweest. Ik had het contact ermee verloren. De site is inmiddels stevig uit de kluiten gewassen, en heet sinds januari 2007 www.100words.com.
Het idee is nog steeds hetzelfde: Schrijf iedere dag een stukje van honderd woorden, een maand lang. Dan wordt het op de site gepubliceerd. Niks smokkelen met achteraf inhalen of vooruit schrijven.
Jeff Koyen begint op 1 januari 2001 met een vriend een 'creative writing experience': 100 dagen lang een stukje van 100 woorden schrijven. Ze nodigen vrienden uit, en besluiten dat 'batches' van één maand beter zijn. Op die manier ontstond, wat ze nu noemen, de eerste "social tasking website". Toen ik die in Mei 2002 ontdekte, kon je in een paar uur alle geslaagde 'batches' lezen. Nu staan er meer dan zeven miljoen woorden, volgens de 'editorial' van Jeff Koyen bij de vernieuwde site.
Op 2 mei 2002 schrijf ik voor het eerst over mijn ontdekking. Ik had het van een cyber-tip in El País. Nog dezelfde maand schrijf ik tien keer een stukje in die vorm [en nog eens vijf keer in mijn Engelse dagboek]. In maart en april van 2003 gebruik ik het zes keer. Dan weer in het voorjaar van 2004, maar pas in november 2004 verbind ik mij tot een hele 'batch'.
Ik houd mij bij mijn gewone-interessethema's, en evalueer tevens mijn schrijfervaringen: "Het is welletjes geweest", is mijn allerlaatste zin die maand, maar "100 woorden" waren sindsdien niet meer weg te branden. Het was een geweldige leerervaring.
Steeds vaker werd het 'de juiste vorm' voor wat ik had te melden. Losse, bijna ongrijpbare gedachtenkronkels, naar niettemin ontembaar fascinerend of irriterend, kan ik op die manier /temmen /purgeren /schoonbranden. Pas dàn weet ik wat ik /denk /voel /vind.
Het heeft mijn schrijven in het algemeen, en zeker ook van de overige dagboekstukjes beïnvloed. Vanaf april 2005 schrijf die óók op een vast 'formaat': Maximaal één A-viertje in 14-punts Times New Roman. Als .pdf stuur ik dat iedere dag naar Ghislaine, als fundament van onze verdere correspondentie.
--"De verwarrende oneindigheid wordt buitengesloten" en
--"... [het] ... dwingt tot 'ja-of-nee', tot helderheid, tot transparantie", schreef ik er 5 maart jl over.
Het is een stimulerende uitdaging tot 'kwaliteit'. Misschien is het 'lustrum' van 2 Mei a.s. een goed moment om al mijn 100-woordenstukjes eens te bundelen.
Ik zal er eens "100 woorden" over schrijven.
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Zaterdag 17 Maart 2007
Er is een "kans" dat op 13 April 2036 een asteroïde, genaamd Apophis, onze Moeder Aarde zal treffen. Dat is de nieuwste onder de wetenschappelijke doemdenkertjes.
Global Warming is nog steeds favoriet, en North Atlantic Oscillation een goede tweede. En nu dit. En dat is alleen wat wij door onze "Positief-Wetenschappelijke Bril" kunnen zien.
Er zijn er wel duizend die ons in de komende eeuw "zouden kunnen treffen", schrijft Schweickart in NYT van gisteren. Als we er op tijd bij zijn --15 à 30 jaar vantevoren-- kunnen we hun fatale baan wijzigen.
Met een raket en een (atoom)bommetje. Héél interessant!! (100 woorden)
__________________________
RUSSELL L. SCHWEICKART, The Sky Is Falling. Really. NYT, March 16, 2007.pdf in mijn webarchief.
Voor North Atlantic Oscillation zie 19 Sep 2006 en aldaar vermelde bronnen.
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Zondag 18 Maart 2007
Gedurende zijn reis in Latijns-Amerika beloofde Bush 'social justice' aan de armen die door de globalisatie 'left behind' zijn gebleven. Hij deed dat in opvallend revolutionaire taal die duidelijk bedoeld was om de regionale populistische leider --Hugo Chávez-- de pas af te snijden.
Toen Bush in Montevideo, Uruguay, op bezoek was, had Chávez op uitnodiging van Nestor Kirchner, de president van Argentinië, het woord in Buenos Aires. Dat is precies aan de andere kant van de Río de la Plata ligt, 'zilver rivier', 'geld rivier'. Regelrechter kon de confrontatie niet zijn.
Het refrein dat "als de economie beter gaat, de armen er 'vanzelf' ook beter van worden" is ongeloofwaardig geworden. Dat is waar Chávez zijn succes vandaan haalt. Anders dan Fidel Castro, wekt Chávez *niet* op tot gewelddadige opstand. Uitdrukkelijk niet, ook al beweert de "CIA bangmakerij" het tegendeel, althans totnutoe. Een voorpagina-artikel in NYT van 14 maart van Rutenberg (Venezuela) en Rohter (Argentinie) op windt daar geen doekjes meer om: De VS hebben een enorme informatie-achterstand over wat er wèrkelijk in Latijns-Amerika aan de hand is.
Gisteren beschreef Luiza Velenzuela vanuit Argentinië 'What We See in Hugo Chávez'. De Argentijnen hebben hun buik nog vol van demagogen als Juan Perón, en lopen niet meer zo hard. Toch waren er 30 duizend mensen bij de rally voor Chávez. Anders dan in Perón's tijd, toen de middenklasse zich afzijdig hield, was die nu breeduit vertegenwoordigd, meldt Valenzuela. Het is duidelijk dat die aan den lijve heeft ervaren wat de ongebreidelde 'globalisatie' kan betekenen toen, gedurende het regiem van Carlos Menem, met een artificiële dollerkoers, het land werd leeggeroofd. Dat was alleen goed voor de zéér-zéér rijken, de 'middenklasse' voelde opeens dezelfde bedreiging, dezelfde uitbuiting. De middenklasse weet nu aan welke kant van de streep ze staan.
De Argentijnen voelden zich altijd superieur in hun omgeving: "méér Europees", maar voelen nu dat ze nèt zozeer slachtoffer kunnen worden van de VS politiek als de omringende landen.
Niettemin zijn er velen die Chávez een 'clown or a madman' vinden, maar dat vinden ze ook van Bush. Maar ze weten óók dat de olie-dollars van Venezuela Argentinie uit de put hebben geholpen na het fiasco van Carlos Menem, *niet* VS dollars. Dat ze weer een eigen identiteit hebben, dat hun sociale taal zelfs is veranderd. Aldus Valenzuela.
De Argentijnen hebben weer geleerd voor zichzelf op te komen. Inclusief de middenklasse, die nooit zo desperaat was dat ze naar de wapens hoefde te grijpen. En óók in samenwerking met de 'kleinere landen' in hun omgeving. Die hoogmoed zijn ze hopelijk voorgoed kwijt.
_______________________________
JIM RUTENBERG and LARRY ROHTER, Answering Latin Left, Bush Pledges to Help Poor, NYT March 14, 2007.pdf
LUISA VALENZUELA, What We See in Hugo Chávez, NYT March 17, 2007.pdf in mijn webarchief.
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Maandag 19 Maart 2007
Ik heb een stukje uit Le Monde van een paar dagen geleden apart gelegd. Dat komt vaker voor, maar voor mijn 'cerebrale hygiène' moet dat niet te lang duren. Òf er over schrijven, òf in de prullebak!
Frankrijk wordt daarin vergeleken met de drie aapjes uit het Chinese verhaaltje: De Fransen willen "niks zien, niks horen, niks zeggen". Er is een stille samenzwering die gevaarlijke onderwerpen vermijdt, en wie ze tòch aanroert wordt tot zwijgen gebracht.
Nicolas wil --als hij president is-- een ministerie "de l'immigration et de l'identité nationale" [ik laat dat onvertaald; vertalen zou het taboe doorprikken]. 'Iedereen' valt over hem heen:
--"Hoe kan iemand(!) dat nu zeggen, die begrippen hebben filosofisch niets met elkaar te maken" roept men(!).
Zo wordt de auteur anoniem(!) 'afgestraft'. Stilte dus.
Dan interviewt Patrick Poivre d'Arvor hem op TF1, en Nicolas roept:
--"Ik zou willen dat men(!) kon zeggen 'Ik houd van Frankrijk', zonder nationalist te zijn, en dan 'men' over immigratie kan praten zonder voor 'racist' te worden uitgemaakt". Doodse stilte.
Bijna alle Europese landen hebben een ministerie voor de immigratie. In Frankrijk wordt het al dertig jaar à l'improviste geregeld. Toen Le Pen het in 2002 op het laatste moment ter sprake bracht, dreigde hij 'alle stemmen' te krijgen, en verloor Jospin in de tweede ronde omdat links op Chirac stemde om 'la république' te redden. Totale paniek.
Dominique Dhombres vergelijkt het met een spectaculaire opera waar een grote scene op het punt staat te beginnen. Het toneel staat tjokvol murmelende figuranten, en de schijnwerpers zijn gericht op de helden van het stuk. Het wachten is "het lied".
Maar, zegt Dhombres, ik ben bang dat we niet alleen het refrein kennen, maar ook alle coupletten. Tot zover Le Monde.
Dhombres zit --volgens mij-- óók in die samenzwering.
Het wachten is --volgens mij-- op het publiek, dat --volgens mij-- met rotte tomaten gaat gooien.
Nee, het wachten is *niet* op de rotte tomaten. Buiten klinkt de Marseillaise, en geroep van "Wij zijn de Fransen!"
En dan dringen ze binnen, zwaaiend met bebloede kromzwaarden.
--"De Fransen, dat zijn wij!"
Als het toneel is schoongeveegd zingen ze met getrokken kromzwaard:

Geraldton, RSL-Village, Dinsdag 20 Maart 2007
Afgelopen Vrijdag zocht ik naar 'mijn' roots in 100-woordenstukjes: Ik ontdekte www.100words.net in 2002. Die site was gebaseerd op een idee van Jeff Koyen van januari 2001.
Een SMS-je van Theo verwees mij naar de weekend editie van The Australian met een recensie van een boek met 101 verhalen van 101 woorden: "Een debuut van de jonge Engelse schrijver Dan Rhodes".
Dit succes-boek verscheen echter in 2000. Dat is wellicht 'de' root van deze "discipline".
Volgens de recencies en fragmenten die ik vervolgens oprakelde, zijn het héél elementaire "boy-meets-girl"-verhalen: Hilarische --soms absurde-- nadenkertjes. Het staat al op mijn shopping list. (100 woorden)
__________________________________
Anthropology: And a Hundred Other Stories (Paperback) of Anthropology, 101 True Love Stories (Hardcover?)
Amazon gebruikt beide titels. 8x101+3x69 micro stories.pdf in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Woensdag 21 Maart 2007
--"Prachtig!", schreef Henk, "die opera-scene met de Marseillaise gezongen met getrokken kromzwaard. Krijgen die kak-Fransen koekje van eigen deeg. 'La tyrannie' is niet meer de samenzweerderige adel en De Kerk, maar het zijn die kak-Fransen zelf. Ik heb de Marseillaise er nog eens op nagelezen. Koekje van eigen deeg! Prachtig!"
En dan komt Henk met toepasselijke, tenenkrommende, citaten. [Ik zou 'ons' Wilhelmus, denk ik, ook niet kunnen uitspellen zonder mijn tenen te krommen, maar alla.]
Gezien vanuit die 'opstandige banlieues' van het vorig jaar --die door de politie in bedwang werden gehouden-- zijn 'de' Fransen inderdaad de 'cohortes étrangères' van het derde couplet:
--"Quoi ces cohortes étrangères! /Feraient la loi dans nos foyers!"
--"Quoi! ces phalanges mercenaires /Terrasseraient nos fils guerriers!"
[Wat komen die vreemde troepen de wet stellen in onze gezinnen?]
[Wat huurlingen die ons, kinderen van krijgers, de mond snoeren?]
En 'nos fils guerriers' krijgt speciale betekenis omdat velen van 'l'immigration' (klein-)kinderen zijn van Franse koloniale keurtroepen, die, toentertijd(!), in Algerije(!) als 'èchte' Fransen werden beschouwd. Zeker in hun eigen ogen. Tot ze in de hexagone kwamen. Het was 'ons' Ambonezen-probleem in het kwadraat.
--"En dan dat vervalste werkelozenprobleem", gaat Henk verder [ik herken in hem de nestgeur van 'rooie rakkers'], "er zijn gewoon te weinig arbeidsplaatsen. We geven selectief meer banen aan blanken, en verwijten 'les beurs' het hoogste werkeloosheidspercentage!!! We 'vergeten' intussen dat --zelfs bij 25% werkeloosheid-- 75% van de 'l'immigration' wèl iedere dag aan het werk is".
En Henk citeert het slot van het tweede couplet:
--"C'est nous qu'on ose méditer /De rendre à l'antique esclavage!"
[Ze durven zelfs te denken ons ouderwetse slaven te maken].
De Marseillaise is inderdaad een lied van tot het uiterste getergde en onderdrukte mensen. Dat de huidige Fransen er hun 'identité nationale' aan ontlenen is een anachronisme, een fossiel uit een totaal ander verleden. Volgens het concept van Nicolas Sarkozy moet die 'identité nationale' --samen met 'l'immigration'-- vanuit één ministerie "de l'immigration et de l'identité nationale" worden geregeerd.
Wat is de oplossing? Andere 'identité' aannemen? De Marseillaise afschaffen? Of 'leasen' aan die immigranten!! Dàt zou pas "neo-kapitalistisch correct" zijn!! De wapenindustrie zou er wel bij varen!!
Laten we die Fransen nog maar wat in de gaten houden.
Bedankt Henk, jouw Marseillaise-bril is heel verhelderend.
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Donderdag 22 Maart 2007
De 'cover' van TIME van deze week toont Ronald Reagan met een dikke traan op zijn wang rollend. De 'cover story' vertelt "How The Right Went Wrong" en vraagt zich af of de partij niet terug moet naar de dagen van Reagan, van vóór de rotzooi van Bush en zijn kornuiten. Die rotzooi begint zelfs voor zijn fans duidelijk te worden.
Paul Krugman, in NYT van de 19e roept: 'Don't Cry for Reagan':
--"Als Reagan de kans had gehad, had hij precies hetzelfde gedaan".
In Reagan's tijd waren er nog een paar moderates in de partij, en Reagan had nooit, zoals Bush, de meerderheid in beide huizen van het Congres, en zeker niet zoiets als 11/9 waardoor 'de president' alles kon krijgen wat hij maar verlangde, ook al bleek het later niets met terrorisme te maken te hebben.
Nee, zegt Krugman, de regering Reagan, precies als die van Bush, wordt beheerst door een partij-machinerie die --op haar beurt-- beheerst wordt door "the alliance of wealthy individuals, corporate interests and religious right" die in de jaren '60 en '70 is ontstaan. Vriendjespolitiek (cronyism) en misbruik van macht zitten óók in dat pakket.
En dan somt Krugman op: De massale 'uitbestedingen' van Reagan, maar géén regeringsmacht om die te controleren, want in de conservatieve ideologie is de regering deel van het probleem, niet van de oplossing. 'Goed regeren' is onnodig. Partij-trouw is belangrijker dan competentie. Daarop waren de benoemingen gebaseerd op de politieke sleutelposten in diverse ministeries.
Ook verwijst Krugman naar Reagan's pogingen om Justitie te verpolitieken [het Bush-schandaal van-de-dag] zodat in 1988 zes senior toprechters uit protest aftraden.
Als TIME nu suggereert dat de werkelijke (goede) geest van de conservatieve partij in de traditie van Reagan zit, schrijft Krugman, dan is dat onjuist en misleidend. De regering Reagan werd nog beperkt door een aantal 'omstandigheden', onder andere omdat er toen nog twee supermachten in de wereld waren. Zomaar een imperialistisch 'oorlogje' beginnen was er niet bij. De hybris, de overmoed en de aanmatiging rezen uit de pan wegens de kansen die de onderliggende partij-ideologie kreeg. 'Ongeremd' omdat trouw aan de partij hoger staat aangeschreven dan deskundigheid, laat staan onkreukbaarheid.
--"Don't Cry for Reagan", hij had gewoonweg niet de kansen die zeuntje Bush en zijn kornuiten voor de voeten zijn gevallen.
____________________________
PAUL KRUGMAN, Don’t Cry for Reagan, NYT, March 19, 2007.pdf in mijn webarchief.
Karen Tumulty, How The Right Went Wrong, TIME, March 26, 2007 p18-24
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Vrijdag 23 Maart 2007
Over de oorsprong van de 100-woordenstukjes ben ik niet wijzer geworden, maar ik kwam terecht in de cultuur van de zéér korte verhaaltjes. Niet spectaculair, wèl boeiend.
Puur utilitair zijn natuurlijk 'voorschriften' als "Zeg het op een [half] A-viertje!". Dat ademt de geest van "efficiënt management".
Mijn goede vriend Patrick --we moeten elkaar dezer dagen 30 jaar kennen. Ja?-- combineert efficiency met een grote portie 'soul'. In zijn netwerktrainingen haalt hij zijn gewoonte aan om correspondentie te voeren met welgekozen en volgepende prentbriefkaarten. Het plaatje zorgt voor de 'soul' en de verbale beperking verschaft helderheid.
Dat laatste sluit aan bij de 'verrassende' ervaring van 'probeerders':
--"Beperking verschaft helderheid!"
Een belangrijk initiatief schijnt te liggen bij Collier's Magazine in de dertiger jaren met 'A Short Short Story': Ook 'soul' en efficiency inéén, want de zetspiegel was gegeven, en het moest 'spannend' zijn. Zo'n 1500 woorden; onder de 1300 begon het tussengevoegde wit te irriteren.
Tot aan de tijd van de massa-televisie waren Short Short Stories populair in alle massa-tijdschriften, en er verschenen 'How To'-handboeken.
Het andere 'codewoord' dat ik heb nagetrokken in dit verband was "4-Minute Stories". Daar had ik ooit een bloemlezing van met 'complete drama's' van één pagina of minder. Daar was ik erg van onder de indruk. Nu hebben lokale VS bibliotheken speciaal voor kinderen:
--"Dial-A-Story offers free 4-minute stories, seven days a week, vailable 24-hours a day, call 954-357-7777". Is dat ook in NL?
Vanaf 1990 komen 'modes' zoals Flash Fiction en Micro Fiction, en wedstrijden met ad hoc limiteringen tussen de 100 en 2500, en --natúúrlijk ook-- 'How To'-websites.
Het Canadese NFG Magazine had een competitie van Sixty-Niners, 69 woorden inclusief titel. Maar het moet 'drama' zijn, een ècht verhaal, geen 'stilleven' zoals een haiku, maar het verschil met een spannende momentopname is mij niet altijd duidelijk. [Aldert, waar ligt de grens?]
Specifiek "100 woorden" verschijnt samen met de 'drabble'. Dat is oneigelijk want de drabble is een schrijfwedstrijd naar het model van Monty Python's Big Red Book: Wie het eerste klaar is wint. 'Iemand' koppelde daar het minimum van 100 woorden aan, maar wie het eerst klaar was in --bv-- 123 woorden, kreeg de prijs. Die norm is 'losgeraakt' als zou een drabble altijd 100 woorden moeten zijn. Niet dus.
Lees verder in de onderstaande links:
--"Niet spectaculair, wèl boeiend. Vooral die 'How To'-pagina's".
______________________________
Een mooie korte 'How-To': http://www.pifmagazine.com/SID/313/
www.short-short-story.com Veel links, pretenteert volledigheid, Dan Rhodes en www.100words.net onbreken
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Zaterdag 24 Maart 2007
In Frankrijk hebben Ségolène en Nicolas al een hele tijd de vloer [met elkaar] aangeveegd en nu komt François Bayrou op het schone toneel. [Le Pen staat tussen de coulissen 'zijn moment' af te wachten].
--"Ik ben niet van de 'jet set', ik ben van de tractor set", laat hij weten. Bayrou is een boer, en dat geeft vertrouwen. Hij is een soort Prozac na al die amphetaminen van de Royal-Sarkozy ruzie, vindt Stephen Clarke in NYT van gisteren.
Patrick Roger in Le Monde van Dinsdag citeert Bayrou als deze spot met Nicolas en de 'sécurité':
--"In welk land kan een minister van binnenlandse zaken niet in de banlieue komen? Zelfs niet met lijfwacht en het hele politie-apparaat. En dat na vijf jaar de volle macht van de twee machtigste partijen die al jarenlang beloven dat er geen rechteloze zônes meer zullen zijn."
Kortom, het volgende bedrijf van die koningsdrama is begonnen. Het zag er zo idyllisch uit, twee koningskinderen. Jong met hun 52 en 53 jaar.
--"Historically, French presidents have been old, bald guys --Valéry Giscard d’Estaing, François Mitterrand, Jacques Chirac. In terms of sexiness, imagine an endless line of Dick Cheneys. This time, though, both front-runners have all their hair and, in one case, lipstick. Quite a novelty", schrijft Stephen Clarke.
En nu stapt daar een jonge boer van 55 op het toneel. Een mooie stevige haardos, en heel wat overtuigender als hij een koe kust op de Landbouwtenstoonstelling. Ségolène en Nicolas zijn daarbij vergeleken stadskinderen. Het is een verplicht nummer voor Franse politici, even 'verplicht' als baby's kussen in de VS.
Maar goed, het tweede bedrijf is pas begonnen. De traditie wil dat hier 'het probleem in zijn volle omvang' uiteen wordt gezet en de spanning wordt opgevoerd. Tot aan de opperste verwarring, de angsten en de uitzichtloosheid. Dan komt ongetwijfeld die oude boze tovenaar uit de coulissen vandaan. Dat doet hij altijd. Lekker griezelig!!
Deze en andere lichtvoetigheden staan niet in de Franse pers, hooguit de vette 'humor' van 'Le Canard'. Daarvoor heb je een buitenstaander nodig. Stephen Clarke heeft zo zijn eigen kijk op Frankrijk. Hij heeft er pas een boek over geschreven: "Talk to the Snail: The Ten Commandments for Understanding the French". Misschien zouden de Fransen dat zèlf eens moeten lezen. Ik heb het op mijn verlanglijstje gezet. Misschien begrijp ik de Fransen dan eindelijk ook eens.
________________________
Patrick Roger, M. Bayrou moque un ministre de l'intérieur interdit de banlieue LE MONDE 200307.pdf
STEPHEN CLARKE, No Sex, Please, We’re French, NYT, March 23, 2007.pdf Allebei in mijn webarchief ter beschikking
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Zondag 25 Maart 2007
De komst van Bayrou op het Franse Schouwtoneel heeft interessante opmerkingen over 'links' en 'rechts' opgeleverd. Mijn generatie kende het als 'veranderingsgericht' en 'conservatief', maar bij de 'uitvinding' daarvan op 28 augustus 1789 --bij de oer-Assemblée-- waren het de voor- en tegenstanders van 'vetorecht-voor-de-koning' die links en rechts van de president neerstreken. In deze ronde heeft Sarkozy al de 'linkse' geesten van Jean Jaurés en Léon Blum aangehaald, en pleit Royal voor 'sécurité', het stokpaardje van rechts. De Franse geesten lijken rijp voor Bayrou's 'derde weg': De weg naar "de volgende zwart-wit-twee-deling".
--"Welke dan?"
Dat is de méést interessante vraag! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Maandag 26 Maart 2007
Ik heb er nog niet over geschreven, maar er staat hier een interessante kathedraal van een minstens zo interessante missionaris-priester-architect Monsignor Hawes (1876-1956) die hier in de omgeving --tussen 1915 en 1939-- 24 spirituele gebouwen heeft ontworpen waarvan er 16 daadwerkelijk zijn uitgevoerd. De kathedraal heeft --bijvoorbeeld-- typisch spaans-moorse details terwijl Hawes een pure Engelsman was. Dat verbaasde mij meteen.
Ik wilde eerst alle andere 'objecten' bekijken, maar nu blijkt dat ik met mijn huurauto niet 'de binnenlanden' in mag, en de gevraagde toestemming is geweigerd. Het hoorde bij mijn 'afrondingsplan'. Niet dus. Ander plan!! Ik kom er op terug. (100 woorden)
____________________________
De foto's van de kathedraal staan al in een apart album op www.fototime.com/inv/1A5806E2F210437
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Dinsdag 27 Maart 2007
Het Aboriginal-probleem kent de doorsnee Australiër alleen van de clochard-achtige types die in parken rondhangen, en waarvan de hinderlijksten --snel en efficiënt-- door de politie worden afgevoerd wegens openbare dronkenschap. "Ordnung muß sein!"
Er zijn nogal wat kleinschalige "integratie"-projecten die de pers niet halen, en wat land-reclaiming projecten die dat wel doen, maar het is duidelijk dat de culturele integratie --de "aanpassing"-- niet wil vlotten. Ondanks 'de geboekte vooruitgang' is 'vrijblijvend kankeren' troef.
Wat betreft West-Australië (WA) beginnen er wat gegevens en inzichten los te komen die bepaald niet met open armen zullen worden ontvangen. Ex-gouverneur John Sanderson heeft een speciale opdracht om daarover een rapport uit te brengen, en nu, na zijn eerste vijf maanden, heeft hij een lezing gehouden voor de Order of Australia in Sydney.
Lekker ver weg. Dat verzacht de pil, maar het begint wèl duidelijk te worden waar zijn advies heen zal gaan:
--"Het is een burgeroorlog tussen WA en de Aboriginals", zei hij ronduit tegen de Order of Australia.
Ten Noorden van de Kreeftskeerkring --dat is nog eens 500km Noord van Geraldton-- bestaat de gevangenisbevolking voor 90% uit Aboriginals. Over heel WA gerekend is dat 42%, terwijl de Aboriginals slechts 3,5% van de (WA-)bevolking zijn. [Goed, het zijn dunbevolkte gebieden daarboven, dus wat absolute cijfers ipv deze 'dramatische percentages' zouden zéér welkom zijn].
De geboortecijfers van de Aboriginals zijn zo hoog, vevolgde Sanderson, dat zij binnenkort méér dan de helft van de bevolking in het Noorden zullen vormen. Dat is lang vóór wij 'betere relaties' daarmee zullen hebben: Ondanks de 'geboekte vooruitgang'.
Als een doorgewinterd bestuurder /politicus als Sanderson het woord 'burgeroorlog' gebruikt om de 'vervreemding' tussen beide culturen te beschrijven, moet het wel ernstig zijn.
En hij gaat verder:
--"Het beroep op 'welfare' zal dramatisch stijgen, wij zullen onze 'moral authority' verliezen, onze economie zal worden aangetast, en het zal onze internationale reputatie ernstig beschadigen".
--"Die zit! Steek in je zak! Heel Australië zal de verliezer zijn!"
--"De Federatie en WA neigen ertoe om die gebieden --uit economische overwegingen-- links te laten liggen. Dat kán niet, dat mág niet".
Het allereerste doel moet dan ook zijn om de onverschilligheid en onkunde --lees 'ontkenning'-- bij de 'import'-Australiërs op te heffen.
Aan het eind van het jaar verschijnt het definitieve rapport /advies. Dit 'schot voor de boeg' laat zien wat de Aussies te wachten staat. 'Vrijblijvend kankeren' kán niet meer.
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Woensdag 28 Maart 2007
De Abolition of Slave Trade Act [in Engeland!] werd in 1807 aangenomen. Dat was voor Prospect Magazine een reden om er met twee artikeltjes op terug te komen. Een over het 'waarom?' van die afschaffing en het andere over 'contractarbeiders' --het koelie-systeem-- dat er de voortzetting van was. Met name James Walvin constateert een verhoogde belangstelling voor de geschiedenis van de slavernij. Hij heeft geen verklaring, maar mijn reeds langer durende belangstelling is gebaseerd op de parallellen die ik zie met de puur neo-kapitalistische kijk op menselijke arbeid als koopwaar: "Laagste kosten tegen elke prijs". Naarmate ik meer van slavernij weet, word ik steeds bezorgder.
Ik denk dat ik niet de enige ben. De extreme wreedheid tegenover de plantage-slaven is een rookscherm waardoor we de onderliggende 'waarden' [lees on-waarde] niet goed in beeld krijgen. Die onderliggende 'waarde' is dat als je [hem/haar] ervoor betaalt, "mag je alles".
Een goed voorbeeld is Irak waar naast VS-soldaten ook gehuurde soldaten via een privé-bedrijf zijn ingeschakeld. Over de onnodige risico's --slechte materialen, onverantwoordelijke opdrachten-- van de 'echte' soldaten is nog enig 'moreel commentaar', want het begrip 'vaderlandsliefde' en 'eer van de natie' speelt nog enige rol [al geeft de uitholling daarvan ook te denken]. Maar over het lot van die privé-soldaten is men kort: Dat is een "zakelijke transaktie". Vanaf dat moment mag je 'alles doen met De Ander'.
In het artikel van Aarathi Prasad wordt duidelijk gemaakt dat het koelie-systeem óók de fictie overeind hield van "vrij contract tussen personen", --en 'dús' mocht het-- maar de vrouw van een kapitein van een koelieschip ondervroeg in 1859 de 'passagiers', en 99% wist niet waar ze heen werden gebracht, en waarom. Ze waren gewoon gekidnapt door agenten van Gillanders, Arbuthnot & Co, een handelshuis in Calcutta dat ze beschreef als "more akin to the monkey than the man. They have no religion, no education, and, in their present state, no wants, beyond eating, drinking and sleeping; and to procure which, they are willing to labour".
James Walvin laat zien dat in 1807 de slavenhandel op een hoogtepunt was, en hij ontzenuwt het argument dat Engeland er het economische nut niet meer van inzag. Wat was het dan wel? Het moeten 'morele waarden' zijn geweest, maar hij gaat er niet op in. Slaven en koelies waren slechts symptomen van een systeem dat nog steeds bestaat.
Wat zullen de 'morele waarden' zijn die de "logica" gaan doorbreken van "als je betaalt mag je alles met De Ander".
_____________________________
James Walvin, Revisiting slavery 1, Prospect Magazine, 2007.pdf
Aarathi Prasad, Revisiting slavery 2, Prospect Magazine, March 2007.pdf in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Donderdag 29 Maart 2007
Ribena is een zwarte-bessendrank die door GlaxoSmithKline in Nieuw-Zeeland en Australië in de handel wordt gebracht. Het zou 7mg per 100mg vitamine C bevatten. Dat is niet zo, 'géén vitamine C' zelfs, althans "niet in aantoonbare hoeveelheden" wisten twee tieners van 14 jaar in 2004 te melden na een 'Science'-project op school.
Ook had GlaxoSmithKline in advertenties --en op de verpakking-- beweerd dat zwarte bessen vier maal zoveel vitamine C bevatten als sinaasappelen. Dat is niet waar, daarvoor heb je zelfs geen (school)laboratorium nodig, dat staat in betreffende handboeken.
De twee meiden --nu zeventien-- waren gisteren bij de uitspaak aanwezig. Hun brief aan het bedrijf was toentertijd volledig genegeerd, en pas nadat er een consumentenprogramma op TV overheen was gegaan, kwam de (NZse) Commerce Commission in aktie die het voor de rechter bracht. Dat leidde gisteren tot een boete van $NZ217,000 [iets minder dan US$200,000] en de opdracht om in de Zaterdagse editie van NZ-kranten halve pagina-grote corrigerende advertenties te plaatsen. De rechter vond corrigerende TV-advertenties niet nodig.
De Australische tak van GlaxoSmithKline heeft de vorige week --op eigen initiatief-- bij de Australian Competition and Consumer Commission toegegeven dat zij het Australische publiek heeft misleid voor wat betreft het vitamine C gehalte van Ribena, en overeengekomen dat ze op verkooppunten desbetreffende notities zou doen ophangen. Héél slim. Dat is vast een stuk goedkoper en onopvallender. Ik zal er naar uitkijken.
Maar het was mooi geprobeerd van GlaxoSmithKline. Toch zullen ze naar een hoger niveau van consumentenmisleiding moeten overschakelen. Er zijn kennelijk genoeg slimme tieners in aantocht die ze daarvoor wel in dienst kunnen nemen.
En die school-laboratoria moeten ze proberen af te schaffen.
______________________________
The West Australian, March 28, 2007. Auckland correspondent, Sweet taste of justice as girls expose drink giant
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Vrijdag 30 Maart 2007
Het was nog doodstil in huis toen ik naar de keuken ging om een mok thee te maken. De keuken is naast mijn kamer, en ik liet de deur wagenwijd open. Voor het licht. Toen ik met de thee mijn kamer weer binnenstapte, kwam er een stem uit mijn badkamer:
--"Good Morning!".
Het was Rob in pyama. Ik had hem al eens eerder confuus dwalend aangetroffen:
--"Ga maar naar je kamer", zei ik rustig.
Ik begon te schrijven. Even later ging toch maar een kijkje nemen.
Hij rommelde aan de deur van het washok:
--"Waar is mijn kamer?", vroeg hij. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Zaterdag 31 Maart 2007
Ik schreef eerder over Tommy, de vriendelijke goed-lachse 72-jarige met heupdeformatie-vanaf-geboorte, die een hoogstpersoonlijke --enigszins zwabberende-- 'zwembadpas' heeft ontwikkeld om aan de rolstoel te ontsnappen. Dat lukte toen hij elf jaar was. De artsen, en zelfs zijn eigen moeder, zeiden dat hij het nooit zou kunnen. Maar hij was eigenwijs. Hij houdt niet op over dit wapenfeit.
Sinds een jaar is hij weg bij zijn vrouw, want zij maakte hem altijd belachelijk. Nu wil zij dat hij terugkomt. 'Nee', vindt Tommy beslist.
Maar hij heeft hulp nodig. Hij kan geen boodschappen doen, en kan niet koken voor zichzelf. Hij is hier in afwachting van een definitieve oplossing, maar hij zit de hele dag --en ook 's nachts naar zijn zeggen-- TV te kijken. Hij geniet van de verzorging en de TV.
Ireen is ook hier op zoek naar een meer definitieve oplossing. Ze krijgt misschien een appartementje met rolstoelkeuken. Vier jaar geleden had ze een 'stroke': Absoluut geen macht meer over haar benen, maar praten is vrijwel volledig teruggekomen. Ze is vitaal, maakt grapjes, en kleedt zich met aandacht en zwier. [Met hulp van de 'pleeg']
's Nachts in bed leest ze, zei ze eens.
--"Wat lees je?", vroeg ik.
--"Poolse boeken"
--"Hoezo?"
En toen kwam haar verhaal. Gevlucht voor de Russen toen die Polen binnenvielen kort na Hitler. Uiteindelijk met vijf kinderen --en een jaar zonder man, 'vrouwen en kinderen' gingen vóór-- in Australië terechtgekomen. Jarenlang in diverse opvangkampen gewoond en ingezet bij landbouwers in de Wheat Belt. Enzovoorts . . .
--"Maar waarom Poolse boeken?"
--"Mijn laatste Poolse vrienden zijn een paar jaar geleden overleden, en ik was bang mijn jeugdherinneringen kwijt te raken".
--"Lees je dan oude Poolse boeken?"
--"Ja, maar ook nieuwe. Mijn zus woont nog in Polen, en die stuurt mij zulke dingen. Heel interessant, al kan ik niet alles waarderen".
Ireen is 88. Voor Tommy was het leven één keer een uitdaging.
Voor Ireen is het dat nog steeds.
terug eerste dagboekregel

Einde dagboek Maart 2007