Geraldton, RSL-Village, Maandag 2 April 2007
Gisteren liep ik naar Nazareth House. Een stukje noordelijker dan Bluff Point, waar ik eerst woonde. Ik was onder de indruk van wat in een recente brochure heet: "a quiet dignity in construction which combines modernity with usefulness". Die eenvoudige halve cirkel als herhaald vormelement. Prachtig en rustgevend. Inderdaad 'Nazareth'.
Ik kan je alleen maar naar de foto's verwijzen.
Het is van dezelfde missionaris-priester-architekt die hier de kathedraal bouwde.
Dit is nòg verstilder.
Het werd gebouwd als weeshuis, in een keten van andere weeshuizen, maar toen het in 1941 klaar was, waren de tijden veranderd, en werd het voor ouden-van-dagen. (100 woorden)
__________________________
Foto's [straks]: '2007' http://www.fototime.com/inv/1A5806E2F210437 Of [later] in een subalbum daarvan.
Over de kathedraal schreef ik 26 Maart jl.
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Dinsdag 3 April 2007
Theo tipte mij dat NRC-Next van Vrijdag melding maakt van 'verhalen-van-zes-woorden'. "Economical Fiction", had de blog Dethroner het al genoemd. Waarom ook niet? Alles moet 'economisch': Dat verhoogt de winst, nietwaar? [Wiens winst?]
Wired begon erover in November 2006, en stelde Hemingway ten voorbeeld:
--"For sale: baby shoes, never worn"
Inderdaad ontroerend. In zes woorden. Het kan dus.
Dozijnen woordvirtuozen zetten er hun tanden in. Pakkende punchlines, leuke krantekoppen, en povere probeersels. Demonstratie van de kracht van enkele goedgekozen woorden. Helemaal OK! Leuk woordspel!
--"Maar een 'verhaal'? Nee!"
--"Ik blijf nog maar even bij 100 woorden", schreef Theo.
--"Ik ook". (100 woorden)
________________________
Op deze sites vond ik dozijnen voorbeelden van dit woordspel. Leerzame vingeroefeningen voor copywriters.
Wired November 2006, Very Short Stories http://www.wired.com/wired/archive/14.11/sixwords.html
The Guardian Books: To cut a long story short
http://books.guardian.co.uk/departments/generalfiction/story/0,,2040005,00.html
Economical Fiction: Stories In Only Six Words March 29th, 2007
http://dethroner.com/2007/03/29/economical-fiction-stories-in-only-six-words/
Seven Soldiers in Six Words http://estoreal.blogspot.com/2006/11/seven-soldiers-in-six-words.html
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Woensdag 4 April 2007
Eric Le Boucher, in Le Monde van de 31ste, vraagt zich af of de Franse politici dom zijn of laf. Kennen zij de eisen niet die 'globalisatie' aan de Franse economie stelt? Of zijn ze te laf om het te vertellen?
Dit zijn de twee hypothesen waartussen Franse economen aarzelen als ze het 'politieke gedoe' bekijken, en als ze zien hoe hun inzichten over de 'onvermijdelijke' ontwikkelingen aan de kiezers worden onthouden. Kortom, ze verwijten de politici 'blind populisme'.
Beide hypothesen bevatten waarheid. Veel politici zien de omvang van dat wereldgebeuren niet, en wie het wel ziet heeft niet de 'stature' en de geloofwaardigheid om de kiezers naar die veranderingen te begeleiden.
Niet zonder recht antwoorden 'de politici' dat 'de economen' zélf dom en blind zijn omdat ze politieke opinies en -weerstanden niet zien. De economen zouden er beter aan doen zich niet braafjes te beperken tot "wàt er gedaan zou moeten worden", maar voor de draad te komen met "hoe dat gedaan zou moeten /kunnen worden".
Dat 'populisme' is bovendien niet alleen een Frans probleem. Ook in de VS en andere staten speelt dit 'vermeende populisme'.
Hier-en-daar beginnen economen het te 'begrijpen':
--"De manoeuvreer-ruimte voor de nationale overheden wordt zo smal dat de noodzakelijke veranderingen niet kunnen worden doorgevoerd", schrijft een Amerikaanse politico-econoom van Harvard, "Ze hebben geen andere keus meer dan protectionistische maatregelen".
Dan citeert Le Boucher uit de 'oplossingen' die economen hebben aangedragen. O.a. het afkopen van alle 'vaste aanstellingen'. Dat kan; en is nog voordelig voor de betrokkene èn de schatkist óók. Maar dat is een [Frans] déélprobleem.
--"De economen zèlf onderschatten de schok van die globalisatie", zegt Alain Binder, oud vice-president van de Federal Reserve, nu hoogleraar in Princeton.
Maar ... Intussen breekt mij de klomp. Was het niet een idee van diezelfde 'economen', dat vrije wereldhandel alle problemen zou oplossen.
--"Géén handelsbelemmeringen: De Onzichtbare Hand zorgt voor ons!!"
Armoede zou worden opgeheven, en welvaart-voor-iedereen zou er komen: Als we die vermaledijde handelsbelemmeringen maar zouden opheffen.
Misschien zijn die kiezers helemáál niet zo dom.
"Gesundes Volksempfinden!!" [Aj, dat is een ander boekje.]
__________________________
Eric Le Boucher, Les économistes face au populisme, LE MONDE 31.03.07.pdf in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Witte Donderdag 5 April 2007
Mijn dagen zijn geteld. De 12de lever ik mijn auto af in Perth, en de 18e stap ik in het vliegtuig naar "Europe". "Wat houdt mij het meest bezig bij dit afscheid?" en "Wat neem ik ervan mee?"
Ik vind mijn periode alhier nogal 'versnipperd'. Het is niet tot een 'project' gekomen. Dat ontstaat meestal vanzelf, maar nu had ik niet alleen de zelf-gewilde onderbreking naar Melbourne en Gellibrand, maar ook de 'storing' dat Ignacio en Margareta --die ieder twee weken zouden 'meereizen'-- het onverwacht af moesten laten weten. Die 'leegte' heb ik niet bewust ingevuld. Het zij zo. Mijn 'street observer's'-genoegen was er niet minder om, en de 'spirituele bouwwerken' van de missionaris-architect 'monsignor' John Hawes vormen toch een min-of-meer afgerond geheel, dat ik veel aandacht heb gegeven.
De 'grote ervaring' van Geraldton is echter het verblijf in dit huis met 'leeftijdsgenoten'. Ik had de keuze tussen een "backpacker's" en dit. [Wintersun van de eerste weken was een business-motel. Dat was heel comfortabel, maar absoluut 'anoniem'] Ik koos het voor het veronderstelde comfort --dat klopte-- en omdat het 'anders' zou zijn.
--"Nou! Dat klopte óók! En hoe!".
Ik had op enige confrontatie met 'de ouderdom' gerekend. Misschien zocht ik dat wel. Als ik sedentair was gebleven, had ik die confrontatie vanzelfsprekender gehad.
Ik rekende er óók op dat ik hulpbehoevende ouderen [leeftijdsgenoten!!] zou ontmoeten. Dat was te verwachten in deze 'respite care'-instelling. Het gaat per slot om mensen die met behulp van familie of buren min-of-meer zelfstandig wonen, en die hulp moet af-en-toe met vakantie.
Natuurlijk was het triest [èn confronterend, want het kan mij overkomen] om te zien hoe Rob zijn kamer niet kon vinden, of hoe Ireen door een stroke de macht over haar benen verloor.
Maar wat mij telkens opnieuw pijn deed --en me kwaad, verdrietig, en soms dépri maakte-- was die "zelfgekozen debilisering" door zich voor niets --maar dan ook voor niets-- in te zetten of te interesseren.
Een levensinstelling die zegt dat de lat sowieso te hoog ligt, al bleek vaak dat ze ooit in hun leven wel terdege uitdagingen hadden opgenomen. Zoals Tommy, the cripple, die zich tegen de 'goede raad' van ouderen als kind tóch leerde lopen. Hij praatte er nóg over.
Ik loop óók niet meer achter alle uitdagingen aan: Maar ik blijf nieuwsgierig. Wat het meeste pijn doet --denk ik-- is de verabsolutering van het argument: "Ik ben oud, dus hoef ik helemáál niet(s) meer". Behalve enkele rituelen, óók geen zelfverzorging van geest en lijf.
"Slow motion suicide". Dat doet de meeste pijn.
Dat is "wat ik meeneem uit Geraldton", deze onvoltooide gevoelens.
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Goede Vrijdag 6 April 2007
Toen ik hier aankwam dacht ik o.a. over waterschaarste te kunnen rapporteren, maar dat is niet gelukt. Ik moet toegeven dat ik niet alle autoriteiten en bronnen heb afgestroopt, maar mij heb beperkt tot lokale-kranteberichten als uitgangspunt. Per slot weerspiegelt dat de kennis die jan-met-de-pet heeft van het probleem.
--"Het totaal van de watertekortberichtgeving in de lokale pers ontstijgt niet het niveau van burenruzies", moest ik concluderen.
De "ambtenaar" in het I-café zuchtte vermoeid toen ik hem mijn lokale-krantenberichtenconclusie voorlegde.
--"Dat is zo. De mensen willen er niet aan. Het is ernstig, maar er is hoop. Helaas heb ik zwijgplicht". (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Paas Zaterdag 7 April 2007, Jan wordt 79: Proficiat!
Eindelijk verscheen er in NYT een artikel dat het jargon over "Supply-Side Economics" eens natrekt. Dit jargon zegt dat als je de belastingtarieven verlaagt, je hogere belastinginkomsten krijgt. Met die 'kreet' heeft de regering Bush er in de laatste jaren voor gezorgd dat de topinkomensn [van 0,1% van de bevolking] zijn verviervoudigd en dat de inkomenskloof zo groot is als in 20-er jaren toen de grondslagen voor de New Deal-politiek werden gelegd. Dat laatste rekende Paul Krugman een ons paar dagen geleden voor.
Het gaat om een theorie die in de jaren '70 de oudere New Deal economie opzij zette. Die was toen verzand in politieke kretologie. Aan Supply-Side Economics zijn namen verbonden van Nobelprijswinnaars als Hayek en Friedman. De New Deal economen vonden dat budgettekorten de economie stimuleerden, en dat was 'innovatief' én 'effectief' onder de omstandigheden van de jaren '30.
De inzichten van de jaren '70 waren dat bepaalde selectieve belastingverlagingen tot stimulering van de economie konden leiden en zodoende 'op termijn' (!) tot hogere belastinginkomsten. Het ging vooral om lagere progressie voor de topinkomens, en lagere belasting aan de voet van de inkomenscurve. Dat was toen 'innovatief' én 'effectief', al bleek al snel dat het onderdeeltje 'belastingverlaging' uit zijn zorgvuldig geconstrueerde context werd gelicht, en een eigen leven ging leiden.
Niemand van die oorspronkelijke supply-siders heeft óóit beweerd wat Bush een jaar geleden zei: "You cut taxes and the tax revenues increase". Dat is het 'gebedsmolentje' van 'het kapitaal'. Het was voor de èchte supply-siders duidelijk dat iedere dollar tariefsverlaging 'in eerste instantie'(!) tot lagere belastinginkomsten zou leiden.
Al vrij snel werd duidelijk dat ondoordachte toepassing van dat idee tot het bankroet van een staat kon leiden; zoals Chili onder Pinochet.
Bruce Bartlett was zélf als jonge econoom --onder Reagan-- betrokken bij de invoering van die gedachte in de politiek, maar schreef nu het boek: "Impostor: How George W. Bush Bankrupted America and Betrayed the Reagan Legacy".
Volgens Bartlett is "Supply-Side Economics" inmiddels verzand in politieke kretologie, net als New Deal in zijn jonge jaren. Bartlett heeft het van nabij meegemaakt.
____________________________
BRUCE BARTLETT, How Supply-Side Economics Trickled Down NYT April 6 2007.pdf
PAUL KRUGMAN, Distract and Disenfranchise NYT April 2 2007.pdf in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Paas Zondag 8 April 2007
Toen Bush kortgeleden op bezoek was in Brazilië, en daar samenwerking tussen de VS en Brazilië voorstelde op het gebied van ethanol --dwz maïs omzetten in autobrandstof-- sneerde Chávez daar metéén overheen dat "voedsel van arme mensen werd gebruikt om dikke Amerikaanse 4x4's te laten rijden". Fidel Castro, bij zijn terugkeer op het wereldtoneel dezer dagen, begon over diezelfde 'concurrentie'.
Op die manier kwam een 'gekte' van dat hele ethanol-gedoe aan het licht die eerder "in het grijze" was gebleven, namelijk de totale milieu-on-vriendelijkheid van de ethanol-produktie die drijft op losgeslagen landbouwsubsidies in de VS. Dat leidde tot overproduktie van maïs, en nu wordt bijna de helft van de VS maïsproduktie [11billion bushels] reeds --gesubsidiëerd(!)-- in ethanol omgezet. Die 114 ethanol-fabrieken draaien op aardgas en kolen(!) en het spul moet met tankauto's worden vervoerd, want het is te agressief voor de normale pijpleidingen. Wetenschappelijk wordt er wel gezocht naar alternatieven --innovatieve enzymen en niet-voedselplanten-- maar de politieke drijfkracht zit in het wegwerken van de door subsidie veroorzaakte overproduktie van maïs: "Kurieren am Symptom", dus. [Dat alles volgens TIME, April 9, 2007, pag 48 'Turn Food into Fuel']
Laetitia Clavreul in Le Monde van eergisteren onderbouwt de specifieke 'gekte' waar Chávez en Castro aan refereerden:
--"Een volle tank --94,5 liter ethanol-- van een 4x4 'kost' 204 kg maïs: Dat zijn voldoende calorieën om een persoon een heel jaar te voeden".
Zij zegt niet dat de nieuwe VS-brandstof, de E10, slechts 10% ethanol bevat, maar de pointe is duidelijk. Zij zegt wèl dat we tegen 2050 de wereldvoedselproduktie moeten hebben verdubbeld; er is dus weinig plaats voor 'autovoedsel'.
Nòg een andere invalshoek op de 'gekte' van 'landbouw-voor-autovoedsel' komt vanuit de waterbehoefte. Uit een [Franse] bron die ik niet meer kan vinden, weet ik dat de diverse granen ongeveer 500kg water kosten per kg 'gereed produkt', waarbij, volgens mijn herinnering, maïs verreweg het hoogste scoorde. Hier in de wheat belt geldt als kengetal "2000 liter water voor één kilo graan". Het verschil zit in 'netto-bruto'. In de Franse getallen is niet meegerekend dat er (verdampings)verliezen zijn bij watertransport en irrigatie. Waterschaarste wordt een van de belangrijkste 'stoorfactoren' van de wereldvoedselproduktie.
Als je dan nog rekent dat maïs voornamelijk wordt gebruikt voor veeteelt --calorisch rendementsverlies(!) en milieubelasting(!)-- is het duidelijk dat de 'gekte' die Chávez en Castro aanroerden "niet van het gekke" is, maar serieus.
_____________________________
Laetitia Clavreul, Manger ou rouler, faut-il choisir, LE MONDE 06.04.07.pdf in mijn webarchief.
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Paasmaandag 9 April 2007
Jeroen stuurde mij gisteren een gedicht.
--"Dit gedicht heeft mij danig beziggehouden; en nog steeds", schreef hij erbij. Ik belde hem op.
--"Ik ben er dagenlang mee bezig geweest. Het heeft tenslotte zichzelf geschreven; de juiste woorden kwamen telkens vanzelf. Ook nu het klaar is, zie ik er steeds nieuwe dingen in. Alsof het verschillende lagen heeft".
Ik zei dat ik er óók nog niet mee klaar was. Daarom belde ik.
--"Dichter bij leegte kun je niet komen", had ik willen zeggen om hem te complimenteren, maar hij was mij vóór:
--"Het ging vlak langs de afgrond en het niets. Dat moet je af en toe doen; net als filosoferen. Dan kun je daarna weer gewoon leven".
En toen vertelde van het grote dam- en schaakfeest van de Paasdagen waar hij de hele dag druk mee was geweest als schaakleraar voor kinderen. Helemaal in 'full swing'.
Hier is het gedicht:

Geraldton, RSL-Village, Dinsdag 10 April 2007
In een café, restaurant, of op een terras, zijn de tafeltjes gewoonlijk genummerd: Voor het 'organisatiegemak'. Meestal discreet.
Hier is mij een 'alternatieve organisatie-gewoonte' opgevallen.
Bestellingen --en metéén betalen-- doe je aan de counter. [Behalve in de échte sjieke restaurants]. Daarna ga je 'ergens' zitten. Tot zover niks bijzonders.
Maar ... bij de betaling heb je een tafelnummer gekregen: Een slank statief van 50cm hoog met een groot vetgedrukt nummer in de top. Dat gevaarte zet je op de tafel van je keuze, en wacht de bezorging af. Je bent 'geïdentificeerd'. Je kiest je opvallende tafelnummer zelf.
Niks 'discrete nummering'. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Geraldton, RSL-Village, Woensdag 11 April 2007, vertrekdag
Op de kop af heb ik hier zes weken 'tussen de oudjes' gezeten. Ik heb er heet-van-de-naald een paar keer over geschreven, maar het moment van een bezonnen terugblik is er nog niet. De ervaring is mij bepaald niet in mijn kouwe kleren gaat zitten. Ik zal er wel op terugkomen. Nu is 'vertrekken', 'inpakken', en 'wegwezen' aan de orde.
Vandaag rijd ik tot Gingin, naar een bekend adres, want op de heenweg 'ontdekte' ik het, en ik had geen zin in nieuwe avonturen. Dat geldt ook voor Perth waar ik weer in het YMCA-Hotel heb geboekt. Daar blijf ik nog een week vóór mijn vertrek naar Europa.
'In de opruiming', nogal letterlijk, heb ik een dik boek over de architect-priester-missionaris-kluizenaar dat ik niet kan meenemen. Ik zoek daarvoor een onderkomen. Ik heb maar een paar keer over John Cyril Hawes geschreven, de bouwer van de kathedraal alhier die mij al direkt opviel door zijn sobere eenvoud, maar ook door sommige Spaans-Moorse detailleringen. Hij heeft nogal wat 'spirituele bouwwerken' achtergelaten in deze omgeving, en een aantal daarvan heb ik --met bewondering-- bekeken en gefotografeerd.
'Hèt' grote boek over zijn werk was echter niet in de bibliotheek, maar ik vond het in de boekhandel van het Visitor's Centre voor AUS$75. Het is een 'standaardwerk', een grondige uitgebreide beschrijving van werk en persoon; niet alleen van zijn periode in deze streek van 1915 tot 1939. Ook in Londen en de Bahamas liet deze begaafde architect zijn 'ontwerpen' achter. Het boek is rijk geïllustreerd met schetsen en foto's van zijn werk en uittreksels van zijn dagboeken. Hij was ècht een 'spirituele architect' die zijn persoonlijke zoektocht voltooide met nog 20 jaar kluizenaarsschap op de Bahamas.
"Between Devotion and Design" heet het. 400+ pagina's dik, en enkele kilo's zwaar. De auteur is John J. Taylor. Gepubliceerd door West Australia University Press in 2000. ISBN 1 876268 16 6.
Hawes was een heel bijzonder mens.
Mijn concrete vraag is: "Heeft iemand van mijn NLse lezers er interesse voor?" Zo ja, dan is het de moeite om het mee te nemen. Anders zoek ik een onderkomen in Perth vóór mijn vertrek. Er is dus haast bij.
terug eerste dagboekregel

Gingin, Jessie's Cottage, Donderdag 12 April 2007
De dag dat ik van Melbourne terugkwam, en naar Geraldton reed, logeerde ik hier ook. Het is zo'n 100 km tot Perth. Logisch! Vanmiddag moet ik daar mijn auto inleveren. Géén haast dus, want gisteren reed ik het leeuwendeel: 400 km. Gistermorgen had ik daarom óók geen haast, en nam gezellig afscheid nemen van mijn huisgenoten en plegen.
Ik had laatst een zeer geslaagde foto gemaakt van de entrée van ons Guest House, en ik had een mooie vergroting laten maken om als kadootje achter te laten. Dat was in de roos! Ik moest die ook digitaal achtergelaten: Als screensaver. (100 woorden)
_____________________
Meer over Gingin: Mijn Dagboek van 28 februari. Foto's van Gingin: www.fototime.com/inv/0C9F6925071D6C9
Foto's van RSL-Village www.fototime.com/inv/94C567B223BEEFF (subalbum met 'de' foto.)
terug eerste dagboekregel

Het stukje van Vrijdag 13 [!!] is om onverklaarbare reden zoekgeraakt. Misschien duikt het nog eens op in een of andere back up, want ik ontdek dit na de diefstal van mijn computer in Juli.

Perth, West Australië, YMCA Hotel, Zaterdag 14 April 2007
Het is nog vroeg. Zelfs veel te vroeg voor 'de' vroege ochtendwandeling naar King's Park voor een 'plaatje' zoals Sunrise in Perth uit mijn album op fototime.com. Straks wellicht. Eerst wat huishoudelijke dingen zoals de straatfoto's van gisteren afwerken, want ik wil met een schone lei hier vertrekken.
Ook bereid ik mij voor op de "450 traptreetjes" van San Sebastián de La Gomera. Ik woonde in Geraldton in een bungalow, het strand was vlak, en 'not using is losing'. Dus hier neem ik de brandtrap naar mijn elfde étage. Om te wennen.
Dat is 11x16=176 treetjes. Drie keer is Gomera-hoogte. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Perth, West Australië, YMCA Hotel, Zondag 15 April 2007, zus Tini jarig
Ik heb mij al vaker geërgerd aan het misbruik(?) van het woord 'atheisme' omdat het wordt gebruikt in de betekenis van 'anti-theisme'. Naar mijn bescheiden mening betekent de griekse prefix 'a-' ['an-' bij woorden die met een klinker beginnen] slechts het ontbreken van de waarde van het grondwoord: amoreel, anorganisch, asociaal.
Daarom heb ik vaker geschreven dat er binnen het atheïsme onderscheiden moeten worden gemaakt. Ik gebruikte eerder 'ethisch atheïsme' [7 april 2005], 'huis-tuin-en-keuken atheïsme' en 'atheïsme slechts gebaseerd op het balen van religie' [31 okt 2005], om dit duidelijk te maken.
Maar nu komt er beweging. In Frankrijk heeft Michel Onfray --die overigens ook het initiatief genomen voor een "Université populaire du goût" [7 jan 2007]-- nu het initiatief genomen voor "militant atheïsme": "Hedonistische Filosofie", en hij wil een religie stichten op basis daarvan. Dat is kleurbekennen, atheïsme is nét zo 'goed' en zo 'gevaarlijk' als enige andere religie. Zo komen we verder.
Edge maakt melding van anti-atheïstische stromingen:
--"'Atheïsten' gaan tever als ze godsdienst belachelijk maken, en religie proberen uit te bannen".
En wat blijkt echter? Er zijn hoofdzakelijk 'atheïsten' onder deze 'anti-atheïsten': Het is dus een vorm van volwassenwording.
Gelukkig maar, want het debat of 'religie' en 'wetenschap' samen door één deur kunnen is in volle gang. Na een aanvankelijke stellingname dat het "óf-óf" zou 'moeten' zijn, komt daar beweging in. Het hele Ratzinger-Habermas debat valt in die categorie.
In de voorlaatste TIME haalt Walter Isaacson enkele 'religie-sceptici' aan zoals Sigmund Freud, Bertrand Russel en Bernard Shaw die zich denigrerend over 'religie' hebben uitgelaten. Einstein daarentegen uitdrukkelijk niet. Hij geloofde niet in God, maar wat hem ergerde in mensen die niet in God geloofden, was dat ze zijn [Einstein's!] werk daarvoor aanhaalden als 'bewijs'.
--"What separates me from most so-called atheists is a feeling of utter humility toward the unattainable secrets of the harmony of the cosmos"
en:
--"The fanatical atheists are like slaves who are still feeling the weight of their chains which they have thrown off after hard struggle".
Mijn ergernis over het misbruik van het woord 'atheïst' is kennelijk niet origineel. Het gaat om fanatisme, fundamentalisme en niet-dóórdenken.
_________________________
Walter Isaacson, Einstein & Faith, TIME, April 5, 2007
Edge 207—April 13 , 2007, http://www.edge.org/documents/archive/edge207.html
terug eerste dagboekregel

Perth, West Australië, YMCA Hotel, Maandag 16 April 2007
Gisteren gebeurde het: Het regende! In Geraldton betrok de lucht ook wel eens, maar verder dan enkele dikke druppels, die als rijksdaalder-grote plekken onmiddellijk opdroogden, heb ik niet meegemaakt.
Zo begon het gistermorgen ook; alleen de druppels waren veel kleiner. De grond leek aanvankelijk nieteens nat te worden.
Ik flaneerde door de stad, en keek hoe de mensen reageerden: Het leek eerder een opwekkende verfrissing. Héél langzaam nam de intensiteit toe, en toen ik na een uur thuiskwam, was mijn overhemd inderdaad helemaal vochtig. Later op de middag regende en stormde het dat het een lieve lust was: "NLse herfststormen!!" (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Perth, West Australië, YMCA Hotel, Dinsdag 17 April 2007
[Nog één nachtje slapen. Morgenavond. Hop naar Brussel!]
Al een paar dagen ging ik een 'goede salade' eten bij Maoz, een vegetarische toko in William Street, dezelfde staat waar Kiki zijn Internetstation heeft. [Pita en falafel doen ze ook.]
Ze hebben een haarscherp gekozen assortiment. Daar hou ik wel van: 'Een paar dingen, maar dan héél goed', en de keuze 'groenvoer' is toch heel ruim. Dat maakt de 'salade' van die 'Burger'-shops vaak zo saai, dat magere assortiment 'groen'. Lactua in Barcelona, is ook een van de goede uitzonderingen.
Gisteren kwam ik aan de praat met Peter J. Christie. Hij bleek NLs te spreken, en even dacht ik aan het accent te horen dat het een Brugse Belg was. Maar nee, hij is Ier die in Amsterdam had gewoond. Nu had hij hier de eerste Maoz-nederzetting in Australië op poten gezet. Zes weken open! Proficiat!
De zaak is in Amsterdam geboren in 1991. Daar zijn er nu een half dozijn, en de internationale expansie is begonnen. Perth!! New York!!
Ik heb www.maozveg.com er meteen op nagetrokken. In Groningen is ook een nieuwe. Leuk voor Theo en Mineke. In de 'Astraat 23'.
In Parijs in Quartier Latin [8 R. Xavier Privas]. Da's mooi voor als ik daar over een paar weken ben.
In Barcelona, waar ik 8 & 9 mei dóórrreis, is het een mooi alternatief voor 'mijn' Lactua. Maoz zit daar op drie plaatsen die ik bij deze --voor mezelf tenminste-- noteer: Calle Ferran 13, Rambla [welke?] 19, en Jaume 17.
Oh, ja. Ze hebben ook Vlaamse Frieten. Peter gaf mij een portie om te proberen. Lekker! Handgesneden!
En nu hard aan de slag met 'inpakken en wegwezen'. Ik dacht dat het "nog twee nachtjes slapen was". Ik zag het vanmorgen pas. Ajj!!!
terug eerste dagboekregel

Perth, West Australië, YMCA Hotel, Woensdag 18 April 2007, vertrekdag
Toen ik gisteren opeens ontdekte dat ik nog maar één dag had --in plaats van twee-- heb ik gekozen voor een King's Park-wandeling, en niet nòg eens langs Swan River. Of naar Leederville. Of naar Subiaco, de andere plekken van mijn nostalgie-lijstje. Het èchte einde was er opeens.
Terug van King's Park ging ik naar Internet Station van Kiki voor de routinebezigheden: Opladen site, post en kranten bekijken, en eventueel voorlopig antwoorden, en 'belangrijke' artikelen downloaden.
Daarna heb ik 'alleen maar' zig-zag door de stad geslenterd. Om het allemaal nog één keer --héél goed-- te zien. Dat was mijn afscheidswandeling. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Dubai Airport, Donderdag 19 April 2007
1205 Perth Tijd. 0805 Dubai Tijd. 0605 Euro Tijd
Ik zit als een van de eersten in het vliegtuig naar München; het instappen is in volle gang. We moeten om 0835 vertrekken. Dat halen we dus wel.
Eerder had ik geen schrijflusten. Gisteravond vertrokken we om 2230 [Perth Tijd]. Het was een traject van ruim tien uur, het langste van de hele reis. In Perth was ik ruimschoots op tijd, en de wachttijd aldaar heb ik doorgebracht met 'sjoppen'. Allereerst trof ik wat ik al langer tevergeefs voor Ghislaine had gezocht, en waar ze erg naar verlangde: Een armbandhorloge met twee klokjes, één voor haar tijd, en één voor de mijne. Nu heeft ze eenzelfde klokje dat ik haar bijna tien jaar geleden gaf. Dat mocht wel eens worden vervangen. Gelukt dus!!
Verder snuffelend in "typisch West-Australische" souvenirs trof ik sieraden uit ijzererts, hematiet, een zwart-glanzende half-edelsteen. Heel mooi en curieus. Ik kocht voor mijn kleindochters ieder een setje van een pendant en oorknopjes. Ze zijn binnenkort aan dat soort 'opschik' toe, maar als het niet 'schikt' kan het altijd nog als 'souvenir van mijn reisopa' ergens in een la liggen. Over tien dagen zie ik ze allevier op onze familie-reunie in Cessenon-Roquebrun. Ik ben benieuwd.
Hier in Dubai moest ik óók lang wachten. Ik gebruikte de tijd om de zeer lange Duty Free Hall enkele malen heen-en-weer te 'marcheren'. Ik hoop daarmee de doorbloeding van mijn benen op peil te houden en een (nieuwe) DTV te voorkomen. Je weet nooit of het helpt. Ook onderweg heb ik veel 'gym' gedaan. Mogelijk zijn het moderne 'bezweringsrituelen', die slechts de ziel bevredigen. Het zij zo.
Onderwijl staar ik met enige regelmaat in een vastgelopen Sudoku: 'Sudoku puzzles that fight back!', zegt de ondertitel van het boekje. Inderdaad 'lekker moeilijk', maar deze wil helemáál niet.
Verder is hier verschrikkelijk weinig te melden. Vrij letterlijk "niet om over naar huis te schrijven". [Het ligt waarschijnlijk aan de zielstoestand van 'de waarnemer'. OK, dan is dàt de 'waarneming'] Ik heb Newsweek en The Economist [met Sarkozy als 'Napoleon-te-paard' op de vóórpagina] al grotendeels gelezen: 'Interessant', punt.
Ergens boven de Zwarte Zee
1640 Perth Tijd. 1240 Dubai Tijd. 1040 Euro Tijd
We zitten boven de Zwarte Zee. Yalta laten we rechts liggen en Istambul links. We stevenen recht op Bucarest af. We moeten nog twee uur en veertig minuten, zegt Flight Info. Deze vlucht is totaal zes uur.
We vertrokken tòch bijna een uur te laat. Géén nood voor de aansluiting naar Brussel. want in München is een wachttijd van vijf uur voorzien. Ik babbel wat met mijn buurman. Een Italiaan die al jarenlang Duitser is.
Ergens tussen Bucarest en München
1740 Perth Tijd. 1340 Dubai Tijd. 1140 Euro Tijd
De Sudoku is tenslotte tòch opgelost. Iedere keer als ik er aan begon, viel ik in slaap van het 'staren-zonder-voortgang'. Maar per slot kwam er toch beweging in. Inderdaad, 'een Sudoku die terugvecht'. Ik denk dat ik deze eens uitstuf en helemaal opnieuw begin. [Per slot was één van de aankoopargumenten dat het zo'n mooi stevig papier was dat het herhaald stuffen zou overleven]. Ik doe dat wel vaker met 'moeilijke gevallen', en het is mij opgevallen dat de puzzleproblemen zich heel anders voordoen bij een andere start. Soms veel gemakkelijker ... of omgekeerd. Dat is een eigenaardigheid van Sudoku's die mij nieuwsgieriger maakt dat het "eenvoudigweg" oplossen van de volgende.
München, vliegveld, cafetaria
2240 Perth Tijd, 1640 Euro Tijd
Precies vijf uur later. 24 uur geleden vertrokken. Het is ruimschoots 'bedtijd' voor mij, zeker na het nachtje 'dommelen her-en-der'. Als ik over ruim drie uur in Brussel land, zijn voor mij de kleine uurtjes begonnen.
Ik ben al een paar uur in München. Eerst probeerde ik wat te dommelen, maar toen dat niet lukte heb ik mijn mail gedaan met het WiFi-net. Het signaal was nogal zwak, en, vóór ik mijn mail ontving met de re-entry codes, werd ik uitgeschakeld. Interessant dilemma! Ik had drie uur gekocht --per creditkaart-- voor 13 euro, en moet toen 15 minuten bijkopen om de bevestigingsmail te lezen. Probleem opgelost!
Intussen heb ik El País gekocht met o.a. hetzelfde bericht als de Frankfurter Allgemeine over de "Blacksburg shooting":
--"Als er géén wapenverbod op de campus was geweest, was het niet gebeurd".
Dat sluit aan bij een recente discussie in NYT over 'wapens op de werkplek'. (Workers’ Safety and the Gun Lobby, ik kom daarop terug)
De NRA, de zéér machtige National Rifle Association, ageert met langdurige en dure juridische procedures tegen werkgevers die 'wapens op de werkplek' verbieden. In de auto op de parkeerplaats wordt het dan --eventueel-- toegestaan.
Ik was zo naïef om te denken dat de Blackburg shooting wel zou leiden tot méér wetgevingen die wapenbezit beteugelen. Het tegendeel lijkt het geval. We kunnen nu dus rekenen op een "wapenwedloop op mico-niveau" naast die op nucleair niveau nu Iran in het spel is gekomen.
Dat is héél mooi!! Nu heeft de klein-wapenindustrie zijn eigen 'wapenwedloop'. De aandelen zullen wel stijgen.
Misschien moeten we over de VS nèt zo gaan denken als sommigen over 'Darfur and all that': "Laten we er een muur omheen bouwen, en wachten tot ze elkaar hebben uitgemoord".
terug eerste dagboekregel

Cadzand, NL, Vrijdag 20 April 2007
Het is *niet* vroeg in de morgen. Het is al half acht. De zon is al ruimschoots op boven dit Zeeuwse land. Gisteravond haalde Ghislaine mij af van station Antwerpen-Berchem. Toen was het precies tien uur NLse tijd, en vier uur in de vroege morgen van Vrijdag volgens mijn Perth-se klok. Bijna dertig uur bruto reistijd.
Toen ik in Brussel aankwam, was mijn koffer weer 'nergens'.
Formaliteiten. Vertraging:
--"U hoort van ons, of u moet ons maar opbellen".
Afwachten dus. Net als de effecten van de jet lag. Ik zie wel hoe het uitpakt. Ik ga aan mijn onderweg-aantekeningen beginnen. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cadzand, NL, Zaterdag 21 April 2007
--"U hoort van ons, of u moet ons maar opbellen".
Dat zeiden ze bij Lost Luggage eergisteren, maar totnutoe hebben ze niet gebeld, en zijn de opgegeven telefoonnummers 'bezet', of worden niet opgenomen. De bediende die het behandelde klungelde met de computer, zei dat die stuk was, en dat ik daarom geen dossiernummer kon krijgen.
Ik heb weinig vertrouwen in een goede afloop, en bereid mij voor op 'worst case':
--"Wat moet ik minimaal opnieuw aanschaffen om verder te kunnen reizen de volgende week?"
Intussen verkeer ik met Ghislaine, en geniet van de zonnigste dag van deze prachtige NLse lente. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cadzand, NL, Zondag 22 April 2007
Toen ik eens goed nadacht --jazeker! dat komt voor!-- over de toestand van mijn koffer, was het duidelijk dat hoogstpersoonlijk teruggaan naar Zaventem de eerste stap moest zijn. Metéén erheen!!
Inderdaad, mijn koffer stond er, maar het had nog lang kunnen duren. Ze hadden mijn telefoonnummers verkeerd genoteerd, en ze hadden essentiële kontaktgegevens 'vergeten' mee te geven.
Wegens die kapotte computer.
Dubbel feestelijk genoten we vervolgens van ons samenzijn, de prachtige lentedag, en de uitbottende bomen. We lunchten in Antwerpen, en completeerden ons feestje met een boottocht door Brugge.
Toen terug naar Cadzand door het land van de Vos Reynaerde. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cadzand, NL, Maandag 23 April 2007, dóórreisdag
Aan alles komt een einde. Natúúrlijk.
Aan alles komt een natuurlijk einde.
Ook aan dit paradijsje à deux met voorjaarsbloesem in alle stadia.
We hadden een gast aan het avondeten, en die bracht ons --voor de koffie-- in het nieuwe Museumcafé in de streek "Het Koekoeksnest".
Het bleek een verzameling rondom Muziek en Beweging: Een café-draaiorgel, een torenuurwerk, accordeons, orgelpijpen, en, natuurlijk, de naamgever: "veel" koekoeksklokken.
Alles tegen een decor van geschilderde Zeeuwse dorpszichten.
Niks 'stoffige curiositeiten': Deze aartsverzamelaar heeft alles met moderne computertechniek nieuw leven ingeblazen: Bruisend!!
'Natuurlijk Einde' werd 'Nieuw Leven'. Dat kan dus.
De koffie was uitstekend. (100 woorden)
___________________________
Museumcafé "Het Koekoeksnest", St. Jansdijk 7a, 4504 PB Nieuwvliet. T 0117 376230
koekoeksnet@zeelandnet.nl www.koekoeksnestnieuwvliet.nl
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, NL, Lakerstraat, Dinsdag 24 April 2007
Gisteravond, onderweg, in Breda, een tussenstop bij Renier en Truike.
Truike was 60 geworden. Renier was mijn eerste afstudeerder bij Industriëel Ontwerpen in de jaren '70. We hebben steeds contact gehouden. Hij is nu ontwerpdocent bij IO.
Ghislaine ontwerpt juist een workshop voor IO en het aloude Koninklijk Instituut Van Ingenieurs over de bronnen van creativiteit, haar hobby-cum-vak. Wat anders had kunnen ontstaan dan een bevlogen discussie over De Creativiteit en Het Onderwijzen daarvan?
'Onderwijzers-onder-elkaar' kennen maar één onderwerp, dat is bekend.
'Creativelingen-onder-elkaar' nemen 'alles' tot onderwerp.
Toch hadden we tijd voor hun prachtige nieuwe huis, en Het Wèrkelijke Wel-en-Wee. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, NL, Lakerstraat, Woensdag 25 April 2007
Boven de gebeurtenissen stáán, of er ónder liggen. Daar leek het gisteren om te gaan. Het El Dorado à Deux van Cadzand was voorbij, de noodzakelijke boodschappen, ontmoetingen en andere 'obligations' eisten alle uren op. Ik verlangde naar rustig bijlezen van de post, en van de artikelen die ik haastig had ge-skimmed.
De reizen van morgen en overmorgen --en over-overmorgen-- 'moeten' worden georganiseerd. Ik ben weer terug in de race-nde maatschappij:
--"Óndergaan? Ondergáán? Overléven?"
Gelukkig ontmoette ik Jeroen & Yvonne, en kookte Aldert asperges voor Freek, Onnie, Ghislaine en mij. Oude vrienden onder elkaar. Rustpunt in de race. Vandaag verder. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Tussen Eindhoven en Den Haag, Donderdag 26 April 2007
Het liep vanmorgen tòch anders dan ik dacht. Toen ik in de trein naar Den Haag stapte, kwam de mededeling dat die maar tot Tilburg zou rijden "wegens een ongeval".
Op het nippertje sprong ik in de Intercity naar Utrecht. Tjokvol natuurlijk, want ik was niet de enige. Mijn eerste-klaskaartje had ik voor noppes; ik moest staan tot Den Bosch.
--"Stel je voor dat ik mijn eerste plan had gevolgd, en één trein eerder was gegaan", dacht ik, "Dan zat ik nu 'in de fuik', in Tilburg".
We rijden Gouda binnen. Ik haal Den Haag wel op de afgesproken tijd. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Leidschendam, Green Park Hotel, Vrijdag 27 April 2007
De zorgelijke start van gisteren, was snel vergeten door 'vertrouwde herkenningen'. Allereerst de tandarts, het Statenkwartier, and all that. Wat een genot als vervagende herinneringen weer opeens 'vlees-en-bloed' worden: There is no substitute for the real thing.
Toen naar Theo en Joke. Een lange luie namiddag praatten we bij, en gingen eten bij de Gouden Leeuw in Voorschoten, die we nog van 50+ jaren geleden kenden --uit onze studententijd-- en waar we vanuit Delft wel heen fietsten. Onherkenbaar veranderd natuurlijk.
We genoten elkaars aanwezigheid. Weliswaar 'blijft de herinnering', maar we wisten ook:
--"There is no substitute for the real thing". (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Tussen Brussel en Béziers, Zaterdag 28 April 2007
Eindelijk! Vanmorgen was het al vroeg réveil. Gisteravond waren Martine --en haar kinderen Lizette en Charlotte-- in Eindhoven aangekomen om vanmorgen dóór te reizen.
Nòg wat later kwam Ghislaine thuis, óók om vanmorgen dóór te reizen. Er was dus nogal wat 'verkeersdrukte': Opstaan, badkamer, ontbijten en wégwezen.
Ghislaine liet ons op station Antwerpen-Berchem achter waar we met grote spoed de trein naar Brussel haalden. Tjok-tjok vol. Dat was staan op het overvolle balkon, maar in Brussel zouden we een heel uur hebben om op adem te komen. Daar keken we naar uit.
In Brussel, vóór het instappen moest ik naar de conducteur om het probleem op te lossen dat ik in feite over twee plaatsen beschikte, maar op nòg een andere wilde zitten, namelijk op de vierde plaats aan het tafeltje waar Martine en de kinderen zouden zitten.
Hoezo twee plaatsen? Ik kocht zeer ruim op tijd --op het internet-- een biljet in hetzelfde rijtuig als Martine, maar dat biljet raakte verloren. Dus kocht ik een nieuw en moest vervolgens het verlies te melden en het geld daarvoor terug te claimen. Aldus de aanwijzingen van de Service Clientèle. Dat laatste had ik --door 'andere prioriteiten'-- nog steeds niet gedaan. De nieuwe plaats was echter in een ander rijtuig, dus ik zat het liefst op die eerste plaats. De conducteur zei: "Pas de problème, dat regelen we wel".
Toen ik wilde uitzoeken wie de nieuwe titelhouder was van mijn 'verloren plaats', bleek die onvindbaar, want de plek was bezet met een ingewikkelde ruil van twee families die conflicterende biljetten hadden. Ik had niet keihard 'mijn' biljet in handen, en liet het verder afweten. Te meer omdat de man van vierde plaats aan tafeltje van Martine heel inschikkelijk is. Hij hoort bij een groep die in Lyon uitstapt.
Op dit moment zit ik te schrijven op mijn 'énige èchte' plaats in een rijtuig verderop.
We stoppen in Lille, even kijken naar de in- en uitstappers.
Tussen Lille en Parijs.
De dame naast mij is uitgestapt, en de plaats is niet opnieuw bezet. Ik heb intussen wat gedommeld. Eindelijk na alle drukte van de ochtend. We zitten intussen al vlak voor Paris-CDG, de enige halte in Parijs.
Ik ga weer eens naar de plek waar Martine zit.
Tussen Lyon en Béziers
We zijn goed en wel over de helft. Het hele traject is zes uur en twintig minuten en we moeten nog krap drie uur. We zitten gezellig bij elkaar. Lizette, de snellezer, zal haar boek nog wel vóór Béziers uit hebben. Martine haalt uit de koffers wat lekkere en voedzame dingetjes.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Zondag 29 April 2007
Gisteravond bij aankomst was het nog even hollen. De trein was gelukkig perfect op tijd, 1750, maar Hertz wilde maar --op speciaal verzoek-- tot vijf over zes op ons wachten. Het lukte. Als 'reserve' hadden we de bus van 1730 gehad. Of een taxi om naar St Chinian te rijden waar mijn auto stond. Het lukte allemaal, en in Roquebrun wachtten Peter, Rinske en hun kinderen Lisa en Dorien op ons met een welkomstborrel voor ons, en het zwembad voor de kinderen. Groot feest!!
Ik ga éérst mijn wandeling maken. Daarna ontmoeten wij elkaar op de zondagsmarkt van St Chinian. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Maandag 30 April 2007
Ik heb met genoegen gezien dat mijn tuin mooi 'op orde' is, maar daar is het bij gebleven. Gisteren heb ik na mijn traditionele wandeling langs de Orb de rest van de dag met de familie doorgebracht. De stapels post en de haastig opengemaakte koffers en kasten liggen er nog even ongeordend bij als Zaterdagavond. Dat zal vandaag niet veranderen. Dadelijk rijd ik naar Roquebrun om Lizette af te halen. Dan wandelen we binnendoor terug. Dat is ruim tien kilometer. Zij staat klaar om zeven uur. Als we terug zijn in Roquebrun, zal de familie wel aan de koffie zitten. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek April 2007