Cessenon sur Orb, Frankrijk, Dinsdag 1 Mei 2007
Mijn half-opengemaakte koffers en kasten liggen er nog nèt zo chaotisch bij als gisteren. Misschien komt daar vandaag verandering in. Gisteren is het niet gelukt.
Na mijn wandeling met Lizette náár Roquebrun, paste het perfect in de familieplannen-van-de-dag dat ik na de koffie met Peter terugwandelde, in plaats van mij naar Cessenon per auto terug te laten brengen. Na mijn siësta was het hoog tijd voor de familie-borrel + -barbecue met specialiteiten van Peter.
Dadelijk rijd ik naar Roquebrun voor een gezamelijke ochtendwandeling. De afspraak is om zeven uur. Uitslapers mogen thuisblijven.
Daarna begin ik aan de post... denk ik. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Woensdag 2 Mei 2007
Vandaag geen stukje
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Donderdag 3 Mei 2007
Hoezo gisteren 'geen stukje'?
Na de 'gezamelijke ochtendwandeling', waar ik eergisteren over schreef --een mooie klim-plus-afdaling van ruim twee uur-- kwam ik thuis met 'disproportionele spierpijn'. Zelfs een asperientje hielp niet. Geleidelijk kwam de aap uit de mouw: Een (mini-)griepje, en bij mij uit zich dat in een hypothermie, 'koude koorts'. Bij gebrek aan een warm ligbad, behielp ik mij met warme douches en electrische dekens. Bij het ochtendgloren kon ik de overwinning boeken. Maar 'een stukje'? Nee!
Ik lummelde wat de rest van de dag, genoot van de schaarse zonnestralen van de nogal bewolkte dag, en na een verlate siësta was ik in perfecte conditie om het debat Ségo-Sarko de volgen. Ik heb genoten.
Drie observaties:
(1) Patrick Poivre d'Arvor en Arlette Chabon, die ik vaak samen Chirac heb zien interviewen, leidden het debat. Met Ségo-Sarko was man-vrouw mooi fifty-fifty zoals Sylviane Agacinski het 'voorschrijft' en haar Politiques des Sexes.
(2) Daarna keek ik naar TF3 waar tien mensen --waarvan één vrouw-- het debat bespraken.
(3) Vanmorgen, bij Télématin van TF2 --een verrassend vrouw-vriendelijk programma, althans voor Fransen-- hadden ze de vaste rubriek Les Quatre Vérités dubbel uitgevoerd. In allebei werd een 'proche' van de debaters geïnterviewd, respectievelijk de campagneleider en een topadviseur. Allebei mannen. In een andere rubriek interviewden ze twee vrouwelijke leden van het Europarlement, de één geestverwant van Sarko, de ander van Ségo. Ziezo, tot zover het neuzentellen.
Dat Ségo zich een èchte 'femme d'état' ( 'staatsvrouw', bestaat dat in het NLs' als compliment?) heeft getoond durf niemand te betwijfelen, zelfs niet gepreoccupeerde tegenstanders, maar of ze het a.s. Zondag haalt blijft de vraag. Uit oudere debatten --het vorige is 12 jaar geleden-- weet men dat 'Le Débat' slechts de mening van de kiezer versterkt. Maar men ziet ook dat 'deze jongelui' een ander soort presidentschap zullen brengen. Sarko wil nòg meer in de richting van De Gaulle ('stalinistisch' noemde Cohn-Bendit zijn uitspraken), en Ségo in de richting van méér overleg. Oók tussen vastgeroeste instituten. Daarvan waren enkele frappante voorbeelden in het debat.
Ségo noemt de gelden uit de gezondheidszorg op een gegeven moment 'argent publique'. Sarko interrumpeert onmiddellijk op een 'daar-heb-ik-jou toontje': "Dat is een heel ander budget!!"
Zegt Ségo: "Ik heb het over héél Frankrijk, niet over budgetten".
_________________________
Voor mijn artikelen over Sylviane Agacincki (and all that) zie de bronnen bij Mijn Dagboek van 8 augustus 2004
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Vrijdag 4 Mei 2007
Vandaag, straks om zeven uur --het is nog géén vier uur in de ochtend-- ga ik met Martine wandelen in Roquebrun. Dat is het resultaat van het intensieve overleg gisteravond bij de groot-familiemaaltijd. Het is de Laatste Volle Dag van de groot-familievakantie. De Peter-tak vertrekt Zaterdagmiddag met auto, en de Martine-tak logeert nog een nacht bij mij, en reist Zondag per TGV.
Het hoogtepunt wordt de pic-nic lunch --met suikerflensjes voor de kinderen-- op het Orb-strand in Roquebrun. Peter en Rinske maken in de namiddag samen hun geliefde wandeling langs de Héric in de richting van Olargues. Dat is de hard core van de Laatste Volle Dag van dit zorgvuldig gecoördineerde familie-gebeuren: "Elck wat wils".
Het is te hopen dat het weer-willetje óók meewerkt. Dat konden wij gisteravond helaas niet 'plannen'. De eerste dagen was hier volop zon en warmte. Daarna kwamen de vreselijkste voorspellingen --zelfs Alerte Orange voor 'onze' Herault-- maar het bleef beperkt tot 'wat' bewolking en 'wat' druppels. Althans in 'onze' Cessenon-Roqebrun zône.
De ellende zit noordelijker. Houe zo!!
Maar ja, terwijl ik zit te schrijven, regent het kletterend. Géén onweer, géén storm. Géén Alert Orange niveau dus. Laat ik aannemen dat het de laatste druppels zijn.
Inderdaad. Terwijl ik deze tekst persklaar maakte, werd het stil. Er valt geen druppel meer. Houe zo!!
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Zaterdag 5 Mei 2007
Je kent wel dat 'balkje' bij de kassa van de supermarkt om jouw boodschappen van die van de voorganger te scheiden. Hebberige marketing-communicators hebben het al gebruikt om er een 'winstgevende' reclameboodschap op te zetten; bijvoorbeeld over de kortingskaart van de betrokken ondernemer.
Dat is toch 'logisch'? De klant is dáárvoor het meest gevoelig op het moment van betalen.
Hier in F zie ik vaak 'Client suivant' --'volgende klant'.
Dat is de 'logica' van de organisatie- en logistiek-specialist. "Opschieten!"
Gisteren zag ik 'Sourire suivant', en ik glimlachte tot diep in mijn ziel. De cassière glimlachte terug. Wiens 'logica' was dat? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Zondag 6 Mei 2007
Het blijft de gemoederen in beweging houden; om de aangespitse controverses, om de vorm, en om de 'vuistslagen'. Het was een ware 'bataille'. Vrijdag nog --twee dagen later!-- meldde Le Monde nog met een kop over de volle breedte "Le débat Royal-Sarkozy a tourné au duel", en met acht pagina's woordelijke hoogtepunten.
Columnisten citeren Cicero: "De wijze wordt niet kwaad", maar ook Aristoteles: "Niets kan worden overwonnen zonder kwaadheid".
Courrier International heeft een caricatuur van twee "Mariannes" op de frontpagina, één achter een barricade, en één met een vaandel: Vooróp in de strijd: "Deux France". Vanavond zullen we het weten. (100 woorden)
_________________________
Le débat Ségolčne Royal Nicolas Sarkozy Le Monde040507.pdf
Courrier International 3-9 mai 2007 Demain, quelle France.jpg in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Maandag 7 Mei 2007
Ziezo, mijn flitsbezoek aan Frankrijk is weer bijna voorbij. Gisteren heb ik Martine en de kinderen naar de trein gebracht in Béziers. Morgen ga ik met de TALGO naar Barcelona, en overmorgen naar La Gomera.
Zo hangt de vlag erbij. 'Inpakken-en-wegwezen' is weer het parool.
De Fransen hebben Sarkozy gekozen met 53%. Hij kan zijn poeslieve gezicht weer opbergen. Hij had het nodig om Royal wippen. Op die manier --ad hominem-- heeft hij alle politieke tegenstanders uit de weg geruimd. De vraag is of hem dat óók lukt met de banlieue-jongeren. De ondernemende jongeren zijn al eerder naar London vertrokken. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Frankrijk, Dinsdag 8 Mei 2007, Vertrekdag
Bij het napraten over "de uitslag" kwam natuurlijk de "gebruikelijke verdeelheid van links" ter sprake. Het is voor-de-hand-liggend om te zeggen dat conservatieven het gemakkelijk hebben: Ze hoeven slechts 'het bestaande' te verdedigen, terwijl progressieven het eens moeten worden over de vele toekomstmogelijkheden.
Je ziet dan over het hoofd dat links-rechts *niet* (meer?) samenvalt met progressief-conservatief. Links is behoudzuchtig als het gaat om arbeidsverhoudingen (loon, werktijden, arbeidsrecht) en progressief als het om maatschappelijke veranderingen gaat (abortus, homohuwelijk, bijvoorbeeld).
'Conservatieven' zijn zéér veranderzuchtig als het gaat om globalisatie, maar krampen zich vast aan individuele eigendom.
Waar hebben we het nu over? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Barcelona, Hotel Condal, Woensdag 9 Mei 2007, Aankomstdag
In de trein had ik tijd om achterstallige kranten en de Courrier International bij te lezen. De Courrier --dat is een wekelijkse selectie uit buitenlandse topkranten gezien door Franse bril-- kende de uitslag nog niet, maar wel Le Débat. Het is een soort feedback: Wat vinden de buitenlanders van Frankrijk? Vaak is het een mengelmoesje voor insiders, maar nu was het vrij homogeen Frankrijk's plaats in de wereld en in Europa. Met "Chirac et tout cela" is "De Gaulle and all that" definitief verdwenen. Er is ruimte voor een "héél ander Frankrijk".
--"Met Nicolas of Segolène is om het even". (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 10 Mei 2007
Naast de verdeeldheid van links, is de psychologie van de winnaar natuurlijk aan de orde. Deze keiharde machts-zoeker heeft alle capiteiten om te winnen. Intelligent, snel en slagvaardig in het debat, en een groot aanpassingsvermogen om de tegenstander de wind uit de zeilen te nemen door diens wapens over te nemen. Vijf jaar machtsstrijd binnen de partij --en de laatste maanden verkiezingscampagne-- bewijzen dat. Hij heeft een enorme overtuigingskracht. Men vergelijkt hem met de beste Zuidamerikaanse dictatoren, en met Hitler.
Tijdens Le Débat zei hij dat hij --zo nodig-- zèlf naar het parlement zou gaan om zijn standpunt 'toe te lichten'. Dat is constitutioneel een zéér ernstige zaak. De president "communiceert met het parlement met geschreven teksten die aldaar buiten zijn aanwezigheid worden voorgelezen". Zelfs De Gaulle is het niet gelukt. De parlementaire pijn zit diep. Zowel in 1801 als in 1845, bij beide bonapartistische coupes, werd op die manier het parlement terzijde gesteld. Royalistisch- dictatoriële staatsgrepen dus.
De buitenlandse kranten mogen dan wel schrijven dat de Chirac-De Gaulle periode voorgoed voorbij is, Sarkozy zelf moet er nog mee afrekenen. Hij was vijf jaar lang de machtigste minister in de kabinetten van Raffarin en Villepin, maar Chirac dwong hem dingen te doen waar hij --Sarkozy-- niet achter stond. Hij heeft de laatste tijd herhaalde malen 'gezworen' dat hij dat zal terugdraaien.
Als hard-controversiële figuur zal hij veel weerstand oproepen. Tot aan de grens van een burgeroorlog. Daarvan hebben we al staaltjes gezien. Dat is precies de conditie die Hitler aantrof. Hitler kwam perfect-legaal aan de macht, maar de 'relletjes' [die de 'bruinhemden' zelf veroorzaakten] 'noodzaakten' het parlement de zgn Notstandgesetzen aan te nemen die hem --perfect-legaal-- dictatoriale macht gaven, waarna hij zich Führer liet noemen.
Sarkozy heeft al laten zien dat "meer macht aan de president" zijn belangrijkste politieke wapen is om "orde op zaken te stellen". Per slot is Mussolini de geschiedenis ingegaan als de man die in Italië "de treinen op tijd" deed rijden, terwijl zijn gewelddaden, die ternauwernood voor die van Franco en Hitler onderdeden, nog pas sinds kort van hun 'operette pathos' worden ontdaan. De spin doctors van Bush kunnen er nog van leren. Sarkozy kent vast het recept.
Opletten dus als Sarkozy het parlement 'persoonlijk wil toespreken'.
Gelukkig is er ook een andere analyse van de psychologie van deze winnaar. Verrassingen --óók positieve-- zijn niet uitgesloten.
________________
PS Dit is toch een mooie 10-Mei herdenking? Nietwaar?
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 11 Mei 2007
Met Sarkozy hebben we kans dat we het verschijnsel "Streber Arrivé" beleven. Zo noemden wij in mijn studententijd de toenmalige Rector Magnificus die zich als een ware Streber een weg naar de top had gebaand. Een man die over lijken ging!
Maar wat gebeurde? Eenmaal aan de top, was hij de poesliefheid en de beminnelijkheid zelve. Eenmaal 'zijn' machtspositie bereikt, hoefde hij niet meer poten onder andermans stoelen uit te halen, en bleek een goed bestuurder. Wij noemden hem een "Streber Arrivé"
De doorsnee Streber kan het 'jennen' niet laten. Het gaat dat soort Strebers niet om een Ideaal of Doel. Het is ordinair 'compulsief gedrag' dat --helaas-- vaak eindigt in een machtspositie. Maar omdat ze blijven 'jennen' om zich van (gepercipiëerde) tegenstanders te ontdoen, komen ze niet toe aan werkelijk besturen. Het blijft 'oorlog'.
Toen Sarkozy in Januari overschakelde van vijf jaar 'jennen' binnen de partij naar presidentsverkiezingen, heeft hij op een op andere manier begrepen dat hij zó het Franse Volk *niet* kon inpakken.
Hij zei dat hij President-Van-Het-Hele-Volk zou zijn.
[Let op! Bush en Hitler *zeiden* dat ook!!]
Zijn belangrijkste tekstschrijver en intimus, Henri Guaino, stelde voor om emblematische kopstukken van links, zoals Jean Jaurès en Léon Blum, te citeren in zijn openingstoespraak. Als pure machtszoeker had hij nooit problemen gehad met het overnemen van wapens van zijn tegenstanders, en zelfs niet van hun 'idealen', maar deze identificatie met 'de zwakkere' en 'slachtoffers' ging hem kennelijk te ver.
Guiano bracht hem ertoe zijn meest pijnlijke jeugdervaringen met betrekking tot 'slachtoffers' op de divan van een pycho-analyst te onderzoeken. Dat leidde ertoe dat hij in die toespraak van Januari "met veel gevoel" tot tien keer toe zei dat "hij was veranderd" en dat "hij veel had geleden". Dat was toen al opgevallen. Nu horen we de achtergrond. Het verklaart waarom hij de presidentscampagne zoveel anders voerde.
Dit verhaal is door de Franse correspondent van El País, J. M. Martí Font, 'ontfutseld' aan het persbureau van Sarkozy , en gepubliceerd in El País van 9 mei. Dat dit 'geheim' nu publiek is, ligt natuurlijk niet aan Martí, maar aan de timing van Sarkozy. Per slot moet in de komende dagen 'bewezen' worden dat de 'pijn' van de banlieue-jongeren --die hij zelf heeft 'gejend'-- kan 'invoelen' en 'meebeleven'.
Wij moeten nu denken: "Grut, grut, die Sarkozy is dus tòch een gevoelsmens. Een incarnatie van Moderne Zakelijkheid, New Age en Born Again".
Wij moeten óók blijven opletten: "Is dit een èchte Streber Arrivé of een spin doctor versie daarvan. It's all in the game.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 12 Mei 2007
Aristoteles had geen hoge dunk van wat tegenwoordig persuasive communication heet, maar het is wèl de 'bodemtechniek' is van Marketing en Politiek. In zijn 'Rhetorica' schrijft hij er over omdat de mensen zo gemakkelijk bedrogen worden door slimme voorspiegelingen.
Zo ongeveer begint Stanley Fish zijn boekbespreking van "unSpun: Finding Facts in a World of Disinformation"
Sinds Aristoteles zijn er duizenden boeken verschenen over deze 'woordkunst'. De ene helft om die 'kunst' te leren, en de andere helft om aan het inherente bedrog te ontsnappen, terug te keren tot 'helder denken', en de "feiten voor zichzelf" te laten spreken.
Dat laatste nu --feiten voor zichzelf laten spreken-- is onmogelijk betoogt Fish. 'Helderheid' is geen eigenschap van de 'feiten'. Helderheid is het gevoel dat ontstaat --althans voor een tijdje-- als een aantal feiten opeens in een 'interessante samenhang' voor de geest verschijnen. Maar die 'interessante samenhang' is precies het 'produkt' van die woord-'kunstenaar'. Dat gevoel van 'helderheid-na-de-mist' geeft een geluksgevoel dat de luisteraar niet wil verstoren door 'nadenken'.
Tot zover kan ik Fish volgen. Hij gaat m.i. in de fout als hij het bekende retorica-boek van George Orwell aanvalt [Politics and the English Language] waarin Orwell uitgaat van het originele woordloos denken, en dat het de kunst is de juiste woorden daarbij te kiezen om zich niet door 'woorden' te laten meesleuren.
'Mispoes', zegt Fish, 'Je denkt niet in beelden, je denkt in woorden'.
Nu breekt mij de klomp. Is het woord éérst uitgevonden, en zijn wij mensen en (mens)apen daarná pas gaan denken in beelden? Kom op!
Fish is een 'woorddenker', iemand die éérst het woord ziet, en daarna pas het beeld. Daar is niks mis mee. De 'helft' van de moderne intellectuelen doet dat. Maar dat hij het autonome beelddenken ontkent gaat tever.
Het bewust beoefenen van beelddenken is één van de middelen om aan de fascinatie van het woord te ontkomen; om zèlf een andere 'interessante samenhang' te ontdekken, die óók geluksgevoelens geeft.
--"Althans voor een tijdje", schrijft Fish terecht.
Het boek "unSpun" staat vol met voorbeelden en trucs om aan de 'fascinatie van het woord' te ontsnappen en een eigen 'interessante samenhang' ontdekken. Maar Fish heeft gelijk. Er is niet één realiteit, we moeten die telkens opnieuw zoeken. Onder andere met beelddenken.
________________________
Stanley Fish, The All-Spin Zone, NYT May 6, 2007.pdf Als .pdf in mijn webarchief beschikbaar.
Brooks Jackson & Kathleen Hall Jamieson: unSpun: Finding Facts in a World of Disinformation
http://www.amazon.com/unSpun-Finding-Facts-World-Disinformation/dp/1400065666
Site van Jackson & Jamieson http://www.factcheck.org/
Alle FactCheck tags via zoekmachine Technorati http://technorati.com/tag/FactCheck
Ghislaine Bromberger, De kracht van beelddenken, Nelissen, 2004
http://www.managementboek.nl/boekeninfo.asp?CODE=gnggcnnbqrihr&RefererID=-1
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 13 Mei 2007
Het moderne "mijn-en-dijn" --onder invloed van het neo-kapitalisme-- neemt groteske vormen aan. In de VS zijn 150 copyrights toegekend omtrent Yoga, en is het medische gebruik van turmeric, een traditionele specerij uit India, is gepatenteerd voor medisch gebruik. Yoga is big business --3 miljard in de VS-- en er is genoeg geld om advokaten en deurwaarders op pad te sturen met dreigbrieven, en eisen voor royalties.
In India is men daarover niet vrolijk, en de regering heeft een task force aan het werk gezet om de oude boeken waarin deze kennis is beschreven te vertalen uit het Sanskrit en Tamil en (digitaal!) te publiceren in vijf moderne talen zodat deze 'belediging' van de Indiase Cultuur kan worden gestopt. De kwaadheid steeg ten top toen enkele Amerikanen het vorig jaar de heilige lettergreep 'OM' wilden patenteren.
--"Waarom patenteren ze 'Amen' niet?", vraagt Suketu Mehta zich af.
Aanvankelijk werd het gebruik van Yoga-tradities als een informele ruil gezien. In India zag men daarom ook lange tijd geen been in 'copiëren' en andere 'piraterij' op het gebied van boeken, software en medicijnen.
Lacherig werd al opgemerkt dat men de Heimlich maneuver*) dan maar moest patenteren zodat iedere kellner die deze westerse uitvinding gebruikte om een gast van de dood te redden als die in een visgraat dreigde te stikken, doorvoor royalty moest betalen.
Maar het lachen is India vergaan, want de westerse opvattingen over "mijn-en-dijn" worden hun nu opgedrongen. Onder druk van de World Trade Organization heeft het Indiase Parlement in Maart 2005 wetten aangenomen die buitenlandse bedrijven in staat stellen de westerse opvattingen over "mijn-en-dijn" voor de (Indiase) rechter te brengen.
En met succes!!
Totnutoe kon India 'illegale' copieën maken van anti-HIV medicijn, en tegen lage prijzen verspreiden. Het "succes" is dat deze drug nu te duur is voor zes miljoen AIDS patienten in India. Kassa!!
Diezelfde World Trade Organization is *niet* bereid mee te werken aan een dergelijke bescherming van de Indiase traditionele geneesmiddelen.
Hoezo?
Daaraan wordt teveel verdiend in Het Westen. "Indiase Wijsheid" in een gepatenteerd cellofaantje brengt meer 'profit' en 'werkgelegenheid' dan wanneer 'iedereen' er 'zomaar' gebruik van kan maken.
"Westerse Wijsheid" zegt dat als iedereen maar ongelimiteerd zijn eigenbelang nastreeft, de "God Van De Onzichtbare Hand" ervoor zorgt dat 'iedereen' er --per slot-- beter van wordt. Inderdaad: Grotesk.
__________________________________
SUKETU MEHTA, A Big Stretch, NYT, May 7, 2007.pdf in mijn webarchief.
*) De Heimlich maneuver is in 1974 door Dr Henry Heimlich geformuleerd om iemand kunstmatig te laten kuchen en zo van verstikking te redden. Het wordt gepromoot door de American Red Cross.
//www.ehow.com/how_14949_heimlich-maneuver.html en //en.wikipedia.org/wiki/Abdominal_thrusts
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 14 Mei 2007
Bij de Duty Free in Barcelona hing een mededeling in paniek-handschrift: 'Alle goederen hier gekocht mogen in het vliegtuig worden meegenomen'. Dat verbaasde mij, en ik begreep het niet. Op dat moment heb je de X-Ray contrôle gehad, en kun je met een gerust gevoel je schoenen weer aantrekken, en je geconfisceerde spulletjes vervangen.
Hoezo dan die paniek-tekst?
Ik had al eerder 'het systeem' ervan verdacht op die manier hun omzet te verhogen. Na die "contrôle" moet ik mijn watervoorraad à twee euro per halve liter aanvullen; dat is bijna tien keer zoveel als ik in supermarkt voor het geconfiskeerde spul heb betaald.
[De enige --leuke-- uitzondering was het vliegveld van Perth, waar ze op alles bijzonder streng waren, maar waar voorbij de "contrôle" gratis flesjes mineraalwater lagen.]
Maar nu vind ik in El País van Zaterdag de oplossing van het raadsel. In een lang artikel dat de noodzaak en de effectiviteit van die contrôle kritiseert, komt al snel de aap uit de mouw: De 'handel' lijdt er onder, precies het tegendeel van wat ik dacht. Maar het artikel zit vol "disinformation" [zie eergisteren]. Er wordt gelamenteerd over de 2500 liter 'onschuldige vloeistoffen' die dagelijks in Frankfurt worden geconfisceerd --en in Madrid 900. Uit Zürich komt het getal van 22 duizend euro dat aan alcohol en parfum dagelijks in beslag wordt genomen. Dat is toch goed voor de 'handel'? Nietwaar?
Nadere tekst-analyse laat zien dat het getal van Zürich slaat op confiscatie *bij aankomst*. Het is niet zeker of dat ook slaat op Frankfurt en Madrid. Wellicht staan die er alleen voor de 'paniek-sfeer'.
Het blijkt dat sommige landen buiten de strikte EU --ook Australië wordt genoemd-- zich niks aantrekken keurig-verzegelde Duty Free pakketten, en *alle vloeistoffen* inbeslagnemen.
Die onzekerheid leidt tot een 'kopersstaking' bij de Duty Free en de desbetreffende ondernemers hebben zich tot de Europeesche Commissie gewend. Zij zijn ook de 'bron' van dit ogenschijnlijk 'wetenschappelijke' artikel over de 'verspilling' en over de 'effectiviteit' van de contrôle.
De luchtvaartmaatschappijen komen ook nog even aan het woord om de verzekeren dat die contrôle het risico 'toch wel' verminderd, maar vooral nut heeft om aan de passagiers een 'veilig gevoel' geven. [Wellicht daarom dat de passagiers er zich zo dociel aan onderwerpen].
Maar ja, 'de handel' heeft er last van, en veiligheid is daaraan ondergeschikt. We hebben er (koloniale) oorlogen om gevoerd!
Die paniek-mededeling in Barcelona was dus '(on)juist', maar dat hoeft ook niet: Als 'de handel' er maar beter van wordt.
--"Disinformation pays" Nietwaar?
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 15 Mei 2007
Vandaag geen stukje
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 16 Mei 2007
Midden in de drukte van twee weken geleden, legde ik een artikel uit New York Times terzijde met de intrigerende titel: The Power of Negative Thinking. Ik rekende op een 'leuke' psycho-filosofische beschouwing, maar ik vond keiharde "fact finding" door een chirurg van Harvard Medical School, die zich verdiept in de 'performance' van zijn beroep. Echter niet badend in 'successen', maar in down-to-earth data crunching:
--"Wat zijn de succespercentages? En niet die van de snijtafel alleen!!"
Hij analyseerde het recente rapport van een onafhankelijke commissie over het schandaal van het Walter Reed Army Medical Center dat met minder personeel dan vroeger, en met nagenoeg onveranderde eerste-hulptechnieken, het overlevingspercentage sinds de Golf-oorlog van 25% tot 10% wist te reduceren. Niet om over te klagen!
Maar ... aan de andere kant was er de 'schandalige' revalidatie en poliklinische zorg die leidde tot voorstellen om het Walter Reed op te heffen, en delen daarvan de privatiseren. [Remedie tegen alle kwalen?]
--"Was er 'goed' personeel rondom de snijtafel, en 'slecht' personeel in de poli's?", vroeg Gawande zich af.
--"Nee", zo ontdekte hij. Het lag aan het management en de werksfeer die toeliet --die de 'moed' had-- voor Negative Thinking. Bij de oogletsels. bijvoorbeeld, stonden ze niet stil bij de successen, maar vroegen óók:
--"Waarom zijn die andere *niet* gelukt? Hoe zit dat precies?", en stelden zich ook vragen over 'nare' details. Dat was Gawande bij zijn persoonlijke observatie al opgevallen; dit soort waarnemingen die in wekelijkse statistiekjes e.d. werd bijgehouden en besproken.
Hoe anders was de mentaliteit bij de poli's. De onafhankelijke commissie trof géén statistieken aan over het welzijn van de patienten, en niemand stimuleerde het onderzoek naar het --eventuele-- falen van de nazorg. Er was slechts 'tevreden' bureaucratisch gedrag.
Helemaal in de sfeer van Positive Thinking wees men op de 'prachtige' gevallen. Dat was ook het eerste wat de leiding zei toen ze de resultaten van de onafhankelijke commissie onder ogen kregen:
--"OK, er zijn fouten gemaakt, maar het was toch 'geen catastrofe'?"
Dat is precies wat Positive Thinking doet: Wegstrepen van 'het foute' tegen 'het goede', en géén oog hebben voor de details van 'het foute'.
[Terzijde: Dit is precies wat een geprivatiseerde dienst doet.]
Gawande geeft toe dat het in de privé-sfeer niet erg functioneel is om altijd te letten op het negatieve, maar als je school of een bedrijf runt, of als je de zorg hebt voor gewonden en invaliden, dan is een flinke portie Negative Thinking precies wat je nodig hebt.
_____________________________
ATUL GAWANDE, The Power of Negative Thinking, May 1, 2007.pdf in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 17 Mei 2007
--"Wat kun je doen aan 'mentale aftakeling' als je ouder wordt?"
--"'Voorkómen natuurlijk! Met hersengymnastiek natuurlijk!"
De handel in 'hersengym'-spulletjes bloeit dan ook hevig. Nintendo --met speciale computerspelletjes voor ouderen-- doet er aan mee. El País wijdde er Zaterdag een heel katern aan.
Maar Richard Friedman, een maand geleden in NYT, wijst op longitudiaal onderzoek dat aantoont sociale kontakten het belangrijkste zijn. Een puzzle praat niet terug, je buurvrouw wèl ... als je tenminste luistert. Anders worden het 'dubbele monologen' zoals in Geraldton, in het huis-voor-oude-mensen waar ik woonde.
Organiseer dus een buurtfeestje.
Dat is gezonder dan thuis Nintendo spelen. (100 woorden)
______________________
RICHARD A. FRIEDMAN, M.D. Forget Something Then Read This, NYT, April 10, 2007.pdf in mijn webarchief.
Dr. Lisa Berkman [http://www.hsph.harvard.edu/faculty/lisa-berkman/] liet in een 10-jarige follow-up studie zien dat mannen en vrouwen zonder sociale contacten een driemaal hogere sterftekans hadden.
Dr. Laura Fratiglioni [http://www.maxnetaging.mpg.de/en/biographical_sketches/fratiglioni.html] volgde 1200 gezonde mensen gedurende drie jaar en vond dat mensen met 'poor or limited social networks' zestig procent meer kans hadden dement te zijn aan het eind van de studie.
Max Planck Aging Project http://www.maxnetaging.mpg.de/
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 18 Mei 2007
--"Leuk stukje, dat van Woensdag over Negative Thinking. Jammer voor jou dat het niet over negatief denken gaat. Het èchte negatieve denken doen de doemdenkers, de 'het-wordt-toch-niks'-denkers"
Dat mailde Piet, en verder:
--"Het is de zuiverste vorm van Positief Denken als je óók de minder leuke feiten onder ogen ziet in de overtuiging dat het positief zal uitwerken. Dat deden ze in die oogheelkundige kliniek van jouw voorbeeld".
--"Positieve Denkers, zoals jij die beschrijft --die falen wegstrepen tegen successen-- zijn ordinaire spin doctors en mis-information managers waar je het Zaterdag en Maandag over had".
Dankjewel Piet, het klinkt heel positief. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 19 Mei 2007
In een artikel van Joseph E. Stiglitz van 19 April in El País over het nieuwe economische model van China, beschrijft hij terloops hoe China 'verkopers crediet' aan de VS verstrekt waardoor de Amerikanen niet alleen meer kunnen kopen dan ze verkopen, maar tevens de oorlog in Irak financieren, evenals de enorme belastingverlaging van "de rijkste mensen van het rijkste land van de wereld".
Hoe rijk die 'rijkste mensen' zijn geworden beschrijft Paul Krugman in NYT van 27 April [je ziet, ik ben achterstand aan het wegwerken!]. De neo-conservatieven zien in John D. Rockefeller hun ideaal, maar die verdiende in 1894 'slechts' 1,25 miljoen $, en dat was 7000 maal het gemiddeld inkomen. Het vorig jaar ging James Simons met 1,7 miljard naar huis, dat is 38.000 maal het gemiddeld inkomen.
De 25 top hedge fund managers maakten samen 14 miljard.
--"Hoeveel is 14 miljard?", vroeg Krugman zich af.
Dat is méér dan nodig is om de acht miljoen kinderen die in de VS leven 'zonder verzekering', deze zorg te garanderen.
--"Dat komt in geen enkel ander geavanceerd land voor. Dat is óók een deel van "het rijkste land van de wereld"", voegt hij er aan toe.
Eric le Boucher, in Le Monde van 5 Mei, vergelijkt --natuurlijk-- Ségo en Sarko op het punt van toekomstige inkomensongelijkheid. Die is in Frankrijk nog als vanouds, maar dat is Europees niet meer houdbaar. De verhouding tussen de bovenste de onderste 10% was in 1984 3,5; in 2003 3,2 en is nu 4,8. [In NL was het medio 1970 ong 3]
In 1900 was de maatschappij een spitse driehoek met de rijke bourgoisie aan de top, en een brede basis van proletariaat. Dat is na de oorlog ruitvormig geworden: Weinig rijken, weinig armen, maar een brede goedbetaalde middenklasse. Dat is was Ségo beloofde, maar ze zal het niet halen, zegt Le Boucher, want de overlegstructuur die daarvoor nodig is, is allang vastgelopen. Er is gebrek aan ondernemersinitiatief.
Sarko belooft ondernemersinitiatief door de ruit (le losange) op rekken tot een zandloper (le sablier). Het wordt dus een Marianne met een zéér slanke taille. De 'flinkerds' komen in de top, en de 'slappelingen' blijven beneden hangen.
Er komen VS-getallen op tafel over wat er allemaal mogelijk is. Tussen 1966 en 2001 groeide het mediane inkomen [mediaan=50% erboven 50% eronder] met 11%. De top 10% groeide met 58%. De top 1% met 121%. De top 0,1% met 236%, en de top 0,01% met 617%. [Die laatsten kregen forse belastingverlagingen gefinancierd door China. Weet je nog?]
Maar die zandloper zal Sarko niet lukken, zegt Le Boucher, want hij gebruikt methoden die bij de driehoek van 1900 horen.
Ziezo, dat was weer eens 'data crunching'. Ook nodig. Leuk voor later.
_________________________
Joseph E. Stiglitz, China’s New Economic Model, Project Syndicate 2007.pdf
Joseph E. Stiglitz, El nuevo modelo económico de China, Project Syndicate 2007.pdf [http://www.project-syndicate.org/commentary/stiglitz86/Spanish]
PAUL KRUGMAN, Gilded Once More, NYT, April 27, 2007.pdf
Eric Le Boucher, Le losange ou le sablier, LE MONDE 05.05.07.pdf allevier in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 20 Mei 2007
Het bezoek van Benedictus XVI aan Latijns-Amerika was bepaald geen succes. De gelovigen kwamen niet in grote getale opdraven, en de regionale bisschoppenconferentie kreeg niet van hem het ideologisch perspectief waar ze op hoopten. De paus toonde niet het minste begrip voor wat er aan de gang is in deze regio. Ik had het her-en-der al in de persberichten opgevangen, maar een hoofdartikel in La Jornada (Mexico) van 14 Mei somt het nog eens allemaal op. Tegenover de sociale, politieke en armoedeproblemen van deze regio kon de paus alleen maar de "universele morele waarden" stellen van maagdelijkheid vóór het huwelijk en kuisheid, terwijl hij abortus en euthanasie demoniseerde. Ronduit kinderachtig vond men zijn enige referentie aan de drugshandel: "God zal ze ter verantwoording roepen".
De voorzitter van de bisschoppenconferentie vatte het aldus samen bij het afscheid:
--"Wij hebben geen stap gezet in de richting van de oplossing van onze ernstigste problemen, de armoede en het geweld".
--"Onze Kerk blijft verweesd achter", concludeert La Jornada, "maar, ondanks de onbarmartige vervolging door diezelfde Ratzinger van priesters en religieuzen die voor voor de armen hebben gekozen, heeft de katholieke kerk in Latijns-Amerika --dank zij deze idealisten-- nog vitale kernen die zeker van zich zullen laten horen".
Bovenop dit 'misverstand en onbegrip' is er een 'historische leugen', waarover La Jornada zijn diepe teleurstelling uit. Nadat Benedictus XVI --terecht-- constateerde dat de katholieke cultuur een belangrijke factor is in de moderne Latijns-Amerikaanse cultuur, zegt hij dat "op geen enkel moment een vervreemding van de pre-columbiaanse cultuur had plaatsgevonden, en dat het géén dwangmatige oplegging van een vreemde cultuur was".
Zelfs kerkelijke autoriteiten uit de 15e en 16e beschrijven de 'bekering' als een van 'moord-en-doodslag', en sturen daarover berichten naar Rome, dat daar aanvankelijk niet op reageert, en zelfs betrokken bisschoppen in de ban doet.
Die 'historische leugen' schiet La Jornada in het verkeerde keelgat:
--"De ontkenning van de bloedige vernietiging van de voorafgaande culturen is even beledigend als de 'revisionistische pogingen' van sommigen die stellen dat het uitmoorden van Joden door de Nazi's nooit heeft plaatsgevonden".
Het ziet er naar uit dat Rome de Zuid-Amerikaanse Kerk in zijn eigen sop laat gaarkoken, en zich terugtrekt in 'Vesting Europa' alsof ze dat werelddeel nooit gekoloniseerd hebben. Handen wassen in onschuld?
_________________________
EDITORIAL La Jornada Benedicto XVI fracaso del entendimiento-20070514.pdf in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 21 Mei 2007
Ik ben altijd wat gereserveerd als ik de strijd van homo's en lesbo's voor 'huwelijksrechten' weer eens zie opbloeien. Niet dat ik ze dat niet gun: Integendeel. Ik vind dat er wettelijke bescherming moet zijn voor partners die zich 'voor-het-leven' verbinden. Een gedeelte van de behoefte kan worden afgedekt met een 'ad hoc' civielrechtelijk contract, maar allerlei belangrijke (gevoels-)zaken zoals niet verplicht kunnen worden tegen je partner te getuigen, pensioenrechten, je partner de (NLse) nationaliteit cq verblijfsvergunning bezorgen, een beslissende stem bij medische beslissingen, enz, vallen daarbuiten.
Maar het alternatief van 'het hele pakket huwelijksrechten' bevalt mij ook niet omdat daarin (te)veel zit dat betrekking heeft op het huwelijk als 'instituut van procreatie'. Dat is een belangrijke zaak voor de gemeenschap. Daar mogen wel privileges aan worden verbonden. Maar dat wordt niet meer voldoende wáárgemaakt. Het zijn 'dode' privileges zonder inhoud geworden. Het is een ondoordachte 'koppelverkoop' van allerhande 'oude rechten' zonder gerelateerde plichten.
Ik heb daarom dat pakket wel eens willen opdelen in tweeën: Een als er géén kinderen zijn, en een als er wèl kinderen zijn. Beide contracten staan open voor alle partners-voor-het-leven. Adoptie staat gelijk aan eigen kinderen, en je hoeft ook niet homo/lesbo te zijn om met vriend(in) van-eigen-soort het avontuur van 'kinderen opvoeden' aan te gaan.
Dalton Conley, in NYT van gisteren, is een verwante ziel. "In Spread the Wealth of Spousal Rights", zoekt hij een oplossing in het individualiseren van de verschillende rechten. 'Als in een cafetaria' stel je je eigen 'menu' samen: Met wie deel ik belastingvrij inkomen en kapitaaldeling? Wie kan niet verplicht worden tegen mij te getuigen? ... En zo voort.
Conley gaat niet in op de procreatie-functie als maatschappelijk belang --ook niet op de bescherming van de seksuele moraal, dat ook wel als 'maatschappelijk nut' van het huwelijk is gedoodverfd. Hij gaat óók niet in op het "vrouwtje-zorgt-voor-mannetje-ideaal" dat in de 19e eeuw --in ons industriële tijdperk-- door Kerk en Staat werd gepromoot, en waaruit het merendeel van onze 'huwelijksrechten' voortkomen.
Zijn idee verwijst wèl naar heel nieuwe 'samenlevingsvormen-voor-het-leven' die ontstaan, en waar 'het getal twee', dat aan het huwelijk is verbonden, tot paradoxen leidt als je het huwelijkscontract daarop gaat toepassen. Toch is het belang daarvan zo groot dat de gemeenschap die nieuwe samenlevingsvormen met een aantal privileges zou moeten honoreren cq bevorderen.
Zijn idee --net als het mijne-- rammelt en is on-af, maar het geeft wel een frisse kijk op huwelijk-en-samenleving in de 21ste eeuw.
______________________________
DALTON CONLEY, Spread the Wealth of Spousal Rights, NYT, May 20, 2007.pdf in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 22 Mei 2007
Een paar weken geleden moet op de business-pagina's van Die Zeit een alarmerend artikel zijn verschenen over de Süddeutsche Zeitung als zouden de aandeelhouders zich ervan willen ontdoen wegens gebrek aan winst. Het artikel was getiteld: "Kommt die Vierte Gewalt unter den Hammer?"
[De Vierde Macht is in Duitsland de Vrije Pers. In NL bedoelde men daar indertijd De Bureaucratie mee, zowel in positieve als in negatieve zin.]
Ik heb dat artikel niet opgezocht, noch gelezen, want Habermas, drie weken later --16 Mei-- in de Süddeutsche, gaat er op in met een grondig betoog waarom de serieuze pers --die Qualitätspresse-- noodzakelijk is voor De Democratie. De titel luidt dan ook: "Keine Demokratie kann sich das leisten". Het commentaar van de Duitse lezers is zeer "gründlich" en bestrijdt de opvattingen van Habermas niet: Integendeel!
Ik ontdek de discussie via La Monde die er gisteren een [verkorte] vertaling van geeft onder de titel: "Il faut sauver la presse de qualité"
Het commentaar van de Franse lezers is het interessantse. Allereerst het voor-de-hand-liggende dat gesubsidiëerde pers ook niet alles is. De Sovjet Unie had indertijd inderdaad hoogwaardige kwaliteitskranten --wetenschappelijk-filosofisch gezien-- bevestigt een lezer, maar de pers was bepaald niet 'vrij'. De SU had ook een supergoede medische verzorging voor iedereen --die de VS op geen stukken na heeft-- maar de VS had wèl [heeft nòg?] een vrije pers die een president kon wippen [Watergate]
Een andere Franse lezer wijst er nuchterweg op dat de lezers van kwaliteitskranten binnenkort allemaal in de politie-archieven zullen staan. De heersende klasse zal op die manier weer de enige zijn die dieper in de wezenlijke zaken kan doordringen. De 21ste eeuw gaat meer en meer op de 19e lijken, schrijft hij. Deze lezer citeert Winston Churchill die niet wilde dat de lagere klassen zouden kunnen lezen:
--"Wat zou er dan te regeren vallen?"
Maar ... besluit deze lezer. De oplossing is gevonden. Het Grote Publiek kan weliswaar lezen, maar de Commerciële Pers houdt 'het publiek' volledig bezig met lichte kost. Heel nuchter allemaal! Probleem opgelost!
Ik denk dat ik hier op het spoor ben van een interessante Frans-Duitse samenwerking waar ik Sarko eens over moet bellen. Hij was er naar op zoek, zei hij laatst. De Filosofische Duitsers en de No-Nonsense Fransen.
--"Dat is toch een práchtcombinatie? Nietwaar?"
_______________________
Jürgen Habermas, Keine Demokratie kann sich das leisten, Süddeutsche, 16.05.07.pdf in mijn webarchief
of http://www.sueddeutsche.de/kultur/artikel/455/114341/article.html vrij toegankelijk
Jürgen Habermas, Il faut sauver la presse de qualité, LE MONDE 21.05.07.pdf in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 23 Mei 2007
Door een cryptische opmerking in een interview met de psychiater uit Barcelona, Carlos Castilla del Pino, (84 jaar), over zijn recent verschenen autobiografie, kwam ik op het spoor van een stukje verborgen Spaanse geschiedenis rondom de burgeroorlog (1936-1939).
Er kwam een vraag of hij zich verbaasde over de recente emoties vóór en tégen de Memoria Histórica. [Dat is de beweging van de laatste jaren om óók de linkse /'rooie' slachtoffers van de burgeroorlog te gedenken].
Hij antwoordde dat hij zich niet over de weerstand --van rechts-- verbaasde want 'rechts' had veertig jaar [gerekend tot 1976] de tijd gehad om wonden te likken, en er over te praten, terwijl links de mond werd gesnoerd: Officiëel tot 1976. Practisch tot op heden. [Zie 10 dec 2006].
Direkt na de oorlog begon het franquisme met de zgn Causa General, een 'diepgaand' onderzoek naar misdragingen van links. Dat leidde tot bijna permanente vervolgingen en fusillades [tot 1962, en werd gestopt wegens opkomend toerisme].
Maar het was natuurlijk 'troostend' voor de blauwhemden, zegt Castilla. Direkt na de coupe van Franco werden in de Republkeinse gebieden zo'n 4 à 5000 religieuzen gedood in de eerste maanden. Spontaan. Als volksgericht. *Niet* door de Republikeinse regering.
Dat Paus Johannes Paulus II daarvan zo'n 500 heeft heilig verklaard --als martelaar van het communisme-- droeg natuurlijk bij aan die 'troost' die links moest ontberen. Castilla heeft daar geen moeite mee, maar ..., zegt hij, "wat mij nog steeds verbaast is waarom De Kerk zich nog steeds niet heeft afgevraagd waaróm die volksgram er 'opeens' was".
En die 'retorische vraag' zette mij aan het denken en navragen. Het was zo ongeveer als ik 29 mei 2002 uit de eerste hand navertelde, maar veel erger, en over veel grotere gebieden. De nieuwe grondwet die Kerk en Staat scheidde was al van 1931, maar de (lokale) adel, De Kerk en de Guardia Civil saboteerden die, en met name de biechtstoel --het grootschalige misbruik van het biechtgeheim-- zette kwaad bloed. Die golf van aanslagen tegen religieuzen waren dan ook veelal persoonlijke afrekeningen. De Kerk heeft dat misbruik nooit erkend of bespreekbaar gemaakt. Zij speelde de "Gekwetste Onschuld". Dát bedoelde Castilla.
Uit diverse bronnen is duidelijk dat het vanaf hoog niveau werd ondersteund. Het lekte --bijvoorbeeld-- uit dat priesters met gewetensbezwaren bij de bisschop op het matje werden geroepen.
Het was een 'Totalkrieg' tegen het communisme. 'Alles' was 'goed' in die strijd. Het doel heiligt dan de middelen. [vergelijk Pinochet en De Kerk]
_______________________
Ik heb hierover al vaker geschreven. Zie 10 dec 2006 en een lijstje bij 29 okt 2006. Dit stukje sluit speciaal aan bij 29 mei 2002. Websites over de Causa General: http://www.causageneral.com/
http://www.unia.es/arteypensamiento02/ezine/jun06.htm
http://www.nodo50.org/foroporlamemoria/noticias/causa_general_elpais1980.htm
Betrokken fragment van het interview in mijn webarchief als Entrevista con Carlos Castilla del Pino.pdf
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 24 Mei 2007
Zondag maakte ik melding van de uitspraak van Benedictus XVI op 13 mei, tijdens zijn bezoek aan Latijns-Amerika dat "op geen enkel moment een vervreemding van de pre-columbiaanse cultuur had plaatsgevonden, en dat het [de bekering tot het christendom] géén dwangmatige oplegging van een vreemde cultuur was".
La Jornada (Mexico) noemde het 'even beledigend' als het ontkennen van de Holocaust. [Zie 20 mei]. Hugo Chávez eiste dat de paus zijn excuses zou aanbieden.
Le Monde --en even later de BBC-- kwamen gisteravond met het bericht dat de paus, bij de wekelijkse algemene audiëntie van gisteren, erkende dat er "schaduwen" over de bekering van Amerika hangen, en dat er fundamentele mensenrechten met voeten zijn getreden : "On ne peut ignorer les ombres [...] et les injustices infligées par le colonisateur aux peuples indigènes, dont les droits humains fondamentaux ont été piétinés" [Let op! De bal wordt intussen wèl bij le colonisateur gelegd].
Mijn vraag is: Is dit domheid of arrogantie?
Zou hij niet weten dat Columbus bij zijn tweede reis in november 1493 met vijftien schepen en 1500 manschappen in Haïti aankwam --dat hij bij zijn eerste reis Hispañola had 'gedoopt'-- en metéén begon alle Arawaks uit te moorden van Haïti, Cuba, Jamaïca en Puerto Rico?
De Arawaks waren nieteens mensen-eters, want dan had Koningin Isabella het goed gevonden. Dat was al te 'heidens'. Nu was ze 'not amused'. Kent Benedictus XVI deze feiten niet?
--Zou hij niet weten dat Hernán Cortes in 1519 zijn moord-, roof- en bekeringstocht begon in Mexico? Gevolgd door vele andere 'roof- en bekeringsexpedities? Stond dat niet in de katechismus van zijn jeugd?
--Zou hij niet weten dat Johannes Paulus II --bij zijn bezoek in 1992 aan de Domincaanse Republiek-- reeds vergiffenis had gevraagd voor de gewelddadigheden van de christenen tijdens de verovering?
Nee, ik denk dat het arrogantie is. Aan die gewraakte uitspraak van 13 mei op de bisschoppenconferentie had hij namelijk toegevoegd:
--"Christ était le sauveur que les indigènes désiraient silencieusement"
Zie je wat voor argument dat is? Precies!! Daarmee rechtvaardigen macho-mannen het verkrachten van een vrouw!!
--"Stiekem vinden ze het fijn!"
Dat de 'heidenen' stiekem naar de 'god-van-de-christenen' verlangden stond wèl in de catechismus. Dat heiligde de middelen.
_________________________
Le Monde, 23.05.07-Le pape reconnaît les ombres de la colonisation de l'Amérique.pdf in mijn webarchief
Zie verder Mijn Dagboek 13 december 2006 toen ik schreef over
John H. Elliot, Empires of the Atlantic World: Britain and Spain in America 1492-1830, 2006
Het uitmoorden van de Arawaks heb ik uit: Yves Benot, La Modernité de l'esclavage, essai sur la servitude au coeur du capitalisme, Éditions la Découverte, Paris, 2003, ISBN 2 7071 3754 5 www.editionsladecouverte.fr
Ik gebruikte dat boek voor andere zaken op 13 dec 2007 en 8 jan 2007
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 25 Mei 2007
Het blijft de vraag wat Sarkozy zal doen nà de verkiezingen. Heeft de benoeming van Védrine en Kouchner alléén tot doel een opening naar het centrum --en naar links-- te *suggereren*?
Hij is een top-manipulator. Heeft hij ook een politieke ziel?
Voor dit probleem heb ik maar vijftig woorden nodig. (50 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 26 Mei 2007
Ziezo, mijn tijd alhier is bijna voorbij. Gisteren kocht ik een kaartje voor Barcelona. Woensdagavond ga ik naar Tenerife met de boot, en Donderdag 31 om 0710 verder met Air-Europa. Als het een beetje meezit --dwz als ik in Barcelona nog een kaartje voor de TALGO naar Béziers kan krijgen-- ben ik dezelfde dag nog in Cessenon sur Orb.
Het ziet er naar uit dat ik vóór mijn vertrek nog een lang gekoesterde ambitie kan realiseren. Het is er een paar jaar lang telkens bij ingeschoten om nog eens helemaal "van hier naar Hermigua" te lopen. Morgen gaat het gebeuren. Ik ben in een goede conditie. Woensdag heb ik nog een pittige rondwandeling van vijf uur gemaakt. Dus het moet kunnen. Ik ga deze keer niet alleen, maar met mijn wandelvriendin-buurvrouw Margareta. We kunnen met de bus terug.
Het is een wandeling van het kaliber "van hier naar Playa de Santiago". In November 'verdwaalde' op die wandeling, en deed er negen uur over!! In December deed ik het --met Margareta-- nog eens over, en deed het in de zes uur die ervoor staat. Vanuit Playa de Santiago gingen we met de boot terug.
Die naar Hermigua heb ik lang niet meer gemaakt. Ik meen dat ik er toen acht uur over deed [non stop], maar het is aanmerkelijk lichter terrein dan naar Santiago. Na twee uur 'stenig voetpad' wordt het een tamelijk vlakke 'pista' en dito voetpaden. Alleen aan het einde is nog een 'stenige afdaling' van een half uur.
Daarentegen gaat die naar Santiago de volle zes uur over 'stenig voetpad' met veel stijgen en afdalen --en een héél steile zig-zag klim van een uur. Kortom, alle kans dat het een mooie afscheidswandeling wordt.
___________________
Zie Mijn Dagboek van 19 November en 9 December 2006
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 27 Mei 2007
Vandaag geen stukje.
PS Gisteren lukte het opladen niet op de URL www.van-eyk.net/gerard/dagboek Sorry!
Kijk in gevallen dat je de site mist óók op de reserve URL: http://perso.wanadoo.es/ghavaneyk/dagboek Daar lukt het tegenwoordig vaker.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 28 Mei 2007
De route van gisteren liep van het 'droge' gedeelte van het eiland naar het 'natte'. San Sebastián ligt --gerekend op de wijzerplaat-- op 4 uur aan de kust, en Hermigua op 1 uur. De NO-passaat zorgt voor een 'regenschaduw' aan onze kant, op deze route geaccentueerd door een heuvelrug. De vegetatie verandert onderweg geleidelijk, maar de 'klimaat'-verandering --bij de pas op 700+ meter-- vindt plaats binnen 100 meter. Daar zagen we fraaie 'horizontale regen': Opstijgende wolken die hun water verliezen in de bomen.
Onder de bomen is het drup-drup-nat, maar de weg is gewoon droog.
Het is de omgekeerde wereld. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 29 Mei 2007
El País heeft dagelijks een lezersforum op basis van één vraag. Een selectie daarvan verschijnt in de gedrukte pers na 48 uur. Door de interactie in de 'digitale fase', is die selectie meestal zéér lezenswaard.
Nu was de vraag: "Wat is voor u de belangrijkste 'erfenis van Mei '68?"
Dat was naar aanleiding van eerder verschenen analyses over de 'doelstelling van Sarkozy' af te rekenen met de 'erfenis van Mei '68' die --volgens hem-- tot een slechte arbeidsmoraal heeft geleid, met als 'toppunt' de 35-urige werkweek.
(1)--"Het feit dat dit forum bestaat, is voor mij een belangrijke erfenis"
(2)--"Mei '68 bewees dat een volk de geschiedenis kan veranderen zònder een bloedige revolutie"
(3)--"Sociale tolerantie voor privé meningen, ecologische sensibiliteit, oppositie tegen alle soorten totalitarisme en absurde oorlogen ... "
(4)--"Het vragen mogen stellen over het 'corset-van-waarden' waarin de maatschappij is bekneld".
Ziezo, dat wil Sarkoy afschaffen. Waarom? Voor een betere arbeidsmoraal!! Foei, die "35-uren luiwammessen"!.
Nu wil het geval dat juist de vorige week in Le Monde verdere analyses zijn verschenen over die gewraakte arbeidsmoraal van 'de Fransen'. Frédéric Lemaître haalt de recente studie van Thomas Philippon aan, Le Capitalisme d'héritiers, waarin deze laat zien dat de Fransen bepaald géén broertje dood hebben aan werken:
--" ... les Français n'ont aucune allergie particulière au travail"
Integendeel, zij horen bij de ontwikkelde landen waar 'werken' de belangrijkste waarde is. Ook aan hun kinderen dragen ze deze 'moraal' over. Dat klopt *niet* met de analyse van Sarkozy.
Wat is er dan wèl fout volgens Philippon?
Hij komt met onderzoeken, uit 2003, gedaan door de Europese Commissie naar sociale-relaties-op-de-werkplek. Daar bengelt Frankrijk vèr onderaan; alleen Griekenland heeft permanent nòg grotere spanningen tussen baas en knecht op de werkplek.
Sarkozy lost dit op door met 'erfenis van '68 af te rekenen' en de 35-urige werkweek af te schaffen. Kortom, door éénzijdig voor de werkgevers-diagnose kiezen. Zo los je geen sociaal conflict op!!
Maar misschien is het een uitdaging om de "erfenis van '68" weer eens op straat te brengen:
--"Een volk kan de geschiedenis veranderen zònder een bloedige revolutie". Laten we dat hopen.
________________________
Frédéric Lemaître, Pourquoi Toyota n'est pas français, LE MONDE 25.05.07.pdf in mijn webarchief
Thomas Philippon, Le Capitalisme d'héritiers (Seuil, 110 p., 10,50 €)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 30 Mei 2007, vertrekdag
Het artikel van Frédéric Lemaître waar ik gisteren aan refereerde, "Pourquoi Toyota n'est pas français", was het gevolg van 'forced association', een geliefde creativiteitstechniek: Jezelf dwingen verbanden te zoeken tussen zaken die ogenschijnlijk --en wellicht ook wèrkelijk-- géén verband hebben. Leuk, ik doe het ook vaak. Gisteren bijvoorbeeld.
Lemaître verbond de verkiezing van Sarkozy met het bericht dat Toyota definitief General Motors van de eerste plaats op de wereldmarkt heeft verdrongen.
--"Viel het alleen maar op dezelfde dag, of kan ik er méér uit halen?"
Sarkozy houdt de Fransen voor dat het bedrijfsleven succesvoller zal zijn als er een "herwaardering van de arbeid" plaatsvindt. De 35-urige werkweek beschouwt hij als een 'domper op de arbeidsmoraal'.
--"Het moet mogelijk zijn", zei hij in de verkiezingsstrijd, "om vrijwillig langer te werken en méér te verdienen". [Alsof "35-uur" dat verbiedt!]. Daarmee 'scoorde' hij politiek. Maar het "35-uur"-argument is een dooddoener [in twéé betekenissen!].
Lemaître komt dan met feiten --die ik gisteren ook gebruikte-- die aantonen dat 'er niks mis is' met de Franse arbeidslust, integendeel, dat het aan de arbeidsconflicten-op-de-werkplek ligt. Toyota heeft een succesvolle fabriek in Valenciennes, en heeft geen problemen met die "35 uur", en profiteert van die Franse arbeidslust!!
Het credo van Toyota, dat door veel multinationals is overgenomen, is drievoudig: persoonlijke ontwikkeling van het personeel, permanente strijd tegen verspilling, en de deelname van iedereen aan de oplossing van problemen.
--"Dat staat haaks op de Franse mentaliteit", vindt Lemaître.
Frankrijk bengelt met Griekenland onderaan met "la liberté de prendre des décisions dans son travail". Dat een 'knecht' het beter weet dan de 'baas' botst met onze "logique de l'honneur", schrijft Lemaître.
Maar er is méér!
Het Amerikaanse Instituut 'Great Place to Work' laat in ieder land maximaal 200 candidaten toe van bedrijven die zichzelf moeten aanmelden. In Frankrijk hebben zich slechts 60 bedrijven aangemeld. Geen wonder dat geenéén Frans bedrijf in de Top-100 van Europa terechtkomt --behalve enkele filialen van buitenlandse bedrijven.
Schoppen tegen "35 uur", en overuren maken, is géén innovatie.
Dat is méér van hetzelfde. Jammer voor Sarkozy.
_____________________________
Frédéric Lemaître, Pourquoi Toyota n'est pas français, LE MONDE 25.05.07.pdf in mijn webarchief
Thomas Philippon, Le Capitalisme d'héritiers (Seuil, 110 p., 10,50 €)
Le Modèle Toyota, de Jeffrey Liker, Village mondial, 2006
terug eerste dagboekregel

Barcelona, Estación Sants, Donderdag 31 Mei 2007, aankomstdag
Gisteren had ik een lange dag vóór mijn vertrek om 1830. Met Ignacio lunchte ik. Margareta bracht mij naar de haven. Dat was het afscheid.
In Los Cristianos werd ik opgevangen door Elke, en genoot --samen met vier andere gasten aan één grote tafel-- van de maaltijd die Ernstl had klaargemaakt. De andere gasten reisden terug naar Zwitserland en Duitsland. Zij hadden hun vakantie doorgebracht op El Hierro, dat nu ècht op de toeristische kaart staat met per dag één boot en twee vliegtuigen. Ik wacht in de luxe wachtkamer van Estación Sants op de TALGO van 1642 naar Béziers. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek Mei 2007