Cadzand, Zeeuws Vlaanderen, Zondag 1 Juli 2007
Na enkele noodzakelijkheden in Eindhoven, zijn we snel doorgereisd naar de zuivere kustlucht van Zeeland. Niet dat Istambul zo vervuild was, het blíjft een grote stad, ook al was ons hotel aan de zeeboulevard in de zeewind. Hier is het veel napraten en nagenieten. En plannenmaken voor "een volgende keer"!
Dat laatste is niet zomaar een kwestie van geen afscheid kunnen nemen: We hebben heel bewust gekozen om ons te concentreren op één aspect of periode: De Byzantijnse. Zeker in een stad met zo'n rijke historie als Constantinopel /Istambul móet je dat wel doen om niet in oppervlakkigheid of 'opperste verwarring' te eindigen.
Zelfs binnen 'de oude stad', Sultanahmet, waar we ons nu 90% van tijd bevonden, zou een tweede bezoek --mits goed voorbereid-- ruimschoots interessant en verrassend zijn. We hebben bijna alles te voet --en met een beetje openbaar vervoer-- vanuit het hotel kunnen bekijken. Dat "lapje van twee bij drie kilometer", zoals ik Woensdag schreef.
Zelfs de Byzantijnse periode heeft méér te bieden dan de mozaïeken waar we nu speciaal achteraan zijn gegaan. De laat-Byzantijnse periode alléén al, die in 1204 begint als de vierde Kruistocht de stad voor ze zoveelste keer heeft gebrandschat --toen de Roomse Ridders nietééns Jeruzalem bereikten-- vraagt om nader onderzoek. Zij stichtten er zelfs een 'Latijns' keizerrijk. Wat gebeurde er toen met de kunst? Bijvoorbeeld!
En dan de grote verandering nà 1453, als het Ottomaanse rijk rondom dit cultureel-rijke, economisch-rijke, maar militair-zwakke knooppunt, dat telkens opnieuw werd geplunderd, een stabiele staat wist op te bouwen waar zelfs Henry VIII vanuit London een studiecommissie op af stuurde om die te onderzoeken. Daarvan hebben we 'in het voorbijgaan' al voldoende gezien om ons nieuwsgierig te maken.
We hebben 'in het voorbijgaan' ook verschillende één- of méérdaagse excursies naar de 'buitengewesten' gezien, naar Troye en Ephese bijvoorbeeld. Maar dan dreigt de sfeer van 'Visite Américaine', zoals de Michelin-gids toentertijd zijn 5-urige 'totáálexcursie' in Parijs noemde.
--"Heel Turkije in een week".
Het 'to have been there' wordt belangrijker dan waarnemen. Dan kun je beter een volle week in Ephese --of zo-- gaan zitten.
--"...".
Kortom, napraten, nagenieten en plannen maken. Dat is ons hier-en-nu.
terug eerste dagboekregel

Cadzand, Zeeuws Vlaanderen, Maandag 2 Juli 2007
Frankrijk heeft nog niet eerder een president gehad die in het openbaar aan "fitness" deed. Dat is óók een 'breuk met het verleden'. Sarkozy wil zich laten zien als een jogger, maar Geneviève Grimm-Gobat, "Journaliste et professeur de sport" analyseert in L'Hebdo zijn 'loopje'. Dat lijkt nergens op. De stand van zijn voeten lijkt op die van Charlie Chaplin, daar loop je héél onefficiënt mee. Zo gaat Geneviève verder met zijn armzwaai [ondersteunt het lopen niet, speciaal zijn rechterarm] en zijn stap:
--"Het lijkt wel op zijn voeten aan de grond plakken: Héél vermoeiend".
Zij haalt andere experts aan die --o.a. in L'Équipe van 26 mei jl-- de houding van zijn rug hebben geanalyseerd.
Maar gelukkig is het allemaal te leren. Je móet het leren, want goed runnen, net als speerwerpen en balstoten moet worden geléérd: Het is niet aangeboren.
Geneviève haalt Nicholas Romanov aan, topspecialist in de 'biomécanique du sport'. Hij heeft een speciale techniek en didaktiek ontwikkeld voor runnen en joggen genaamd Pose. Kort samengevat:
--"Cours comme si tu te déplaçais sur des charbons ardents"
[Ren alsof je op hete kolen loopt].
Dat lijkt mij precies wat Sarko nodig heeft: Op hete kolen leren lopen.
Breken met het verleden is héél moeilijk in Frankrijk.
_________________________
Geneviève Grimm-Gobat, Le style Sarko laisse à désirer, Courrier international - No 869 - 28 juin 2007, http://www.courrierinternational.com/imprimer.asp?obj_id=75367
The Pose Method of Running http://www.posetech.com/
NLse beschrijving van POSE: http://www.triathlonweb.nl/twn/show.php?chapter=Tri-FAQ&path=Training&sub=Lopen&ID=pose
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 3 Juli 2007
Ik zit in de puree. Onderweg hierheen --in de TGV-- is mijn computertas gestolen. Alles weg. Laptop, paspoort documenten enz. Ik behelp mij nu. Uitvoeriger bericht later.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 4 Juli 2007
Het behelpen zal morgen en wel wat minder zijn. Ik heb een tussenoplossing met een tweede-hands computer. Die komt morgen. Nu heb ik hier een zeer oud sub-laptopje waarmee ik wel op Het Net kan, maar die geen USB heeft. Dan is er een gammele franse laptop waarvan het modem en de CD-lezer kaduuk zijn. Tel uit je winst!! Alles moet via PC-Card, maar daarmee kan ik bij het I-caf'e niet terecht.
Ik ben wat uit het veld geslagen, en voel mij heel slap [wegens een diarree]. Kortom, ik ben "Een Zeer Beklagenswaardig Wezen" .
Het gebeurde in Lille, bij de [enige] tussenstop tussen Brussel en Charles De Gaulle. De tas lag boven mijn hoofd in het rek, en ik had nog mijn koffer in de gaten gehouden bij het uitstappen van de anderen. Dat is een goede gewoonte. Ik wachtte op het vertrek en dommelde wat. Toen moet het gebeurd zijn.
Om te beginnen geloof je het niet. Daarna wordt je kwaad, en dreigt in zelfverwijt te vervallen:
--"Had ik maar . . . "
In mijn kladboekje begon ik aantekeningen te maken over wat er allemaal in zat, afgewisseld met golven van de eerdergenoemde emoties. Mijn leesvoer voor onderweg zat er ook in, en ook een boekje met Sudoku's. Gedeelde smart is halve smart, dus ik vertelde e.e.a. aan mijn buurman die mij onmiddellijk een aantal Sudoku's uit eigen voorraad gaf. Fanaat ging ik ermee aan de slag: Als tranquilizer. Het hielp een beetje. Gisteravond kon ik nog een paar creditcards blokkeren, de schade wat meer overzien, en achter een nieuwe laptop aangaan. Mijn geliefde Libretto 100U is niet meer in produktie. Dat verhoogde *niet* de feestvreugde. Gelukkig heb ik als 'methode' om alle documenten ook op het internet te bewaren. Mijn hele website met alles d'rop en d'ran kan ik tzt zo downloaden. Helaas niet de meest actuele adreslijsten en telefoonnummers. Ik ben daar slordig in geweest. Wel keurig op de computer, maar niet op tijd opgeladen.
Mijn paspoort moet ik waarschijnlijk in Montpellier laten vervangen. [Volgens het NLse Consulaat in Tenerife Zo rijgen de gegevens zich aaneen en komt er wat overzicht. Duim dus maar voor mij in deze moeilijke uren en dagen.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 5 Juli 2007
Het is nog vroeg in de morgen, en ik voel mij een stuk beter. Gisteren wist ik van ellende niet waar ik staan, zitten of liggen moest. Alle spieren en gewrichten deden pijn. Zelfs asperine plus een Agatha Christie-DVD van Hercule Poirot boeiden mij niet. Dat is vermeldenswaard, want het gebeurt zelden. Nèt als de buikgriep(?) of het 'zomergriepje'(?) dat deze ellende veroorzaakt. Niet zo'n beste conditie om de 'beroving' te verwerken. Maar ik heb al wat gegrasduind in de diverse back-ups die ik her-en-der heb achtergelaten. Vandaag begin ik systematisch aan de reconstructie. Ik voel mij een stuk beter. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 6 Juli 2007
De recente terroristen in Engeland waren artsen, goed opgeleide mensen, bepaald niet uit een armoedsmilieu. De mythe wil namelijk dat terrorisme door armoede wordt gevoed. Deze constatering --en een eerder onderzoek naar de achtergronden van 148 Palestijnse en 129 Hezbollah zelfmoordterroristen waaruit blijkt dat het veelal goed opgeleide mensen zijn uit goede milieux-- bracht David Wessel van The Wall Street Journal ertoe te concluderen dat armoede *niet* de oorzaak van terrorisme is.
Dat gaat behoorlijk kort-door-de-bocht. Dat de voormannen en -vrouwen van een beweging tegen sociale onrechtvaardigheid *niet* zelf uit het 'onderdrukte' milieu komen is meer regel dat uitzondering. Marx en Engels kwamen uit 'gegoede' milieux en hier in Frankrijk Jean Jaurès [1859-1914]-- kwam uit een goed-burgerlijke familie en had twee neven die admiraal werden waarvan een later Minister van Marine werd. Later wordt dat natuurlijk anders, als er betere kansen voor iedereen komen.
De oorzaken van het terrorisme zijn veel complexer. Ik heb daarover ook niet méér gegevens. In de 19e eeuw was er òòk een agressief anarchisme, met bommen en zo, dat samenviel [toevallig?] met de grote sociale bewegingen die op gang begonnen te komen. Het enige andere alternatief dat David Wessel in dat artikel openlaat is dat het om 'psychopaten' of 'sociopaten' gaat. Daar kunnen we tòch niets mee. Met deze 'alternatieve mythe' kunnen de lezers van WSJ weer gerust gaan slapen. De financiële uitbuiting van de andere 'helft' van de wereld, en de snelle verdieping van de kloof tussen arm en rijk in de 'westerse' samenleving, heeft *niets* te maken met de filthy rich en onze *culturele bewondering* daarvoor.
__________________
Ik heb het WSJ artikel niet kunnen vinden, maar wel de Franse vertaling in Le Courrier International:
http://www.courrierinternational.com/article.asp?obj_id=75647#
Een VS blogger, Peter Gordon, geeft grote uittreksels: http://www-rcf.usc.edu/~pgordon/blog/
Jean Jaures: http://fr.wikipedia.org/wiki/Jean_Jaur%C3%A8s
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 7 Juli 2007, hè! 07/07/07!!
Mijn paspoort is teruggevonden in een buitenwijk van Lille. De gemeenteambtenaar die mij belde ondervroeg mij vermoeid over de dingetjes die eveneens waren aangetroffen waar mijn naam op stond --o.a. een kaart van mijn OHRA-verzekering en andere pasjes. Alleen het paspoort had zijn wèrkelijke belangstelling. Wat was ik zelf graag gaan graaien op die illegale vuilnisbelt ergens aan het eind van die straat ...
Gisteren ben ik ook bij de Gendarmerie geweest voor de formele aangifte. Daarmee ligt 'het verlies' vast, en moet ik verder niet zeuren. Streep eronder!! Maar zo werkt het niet. Terwijl ik dit schrijf schiet mij een ingenieus vouwbrilletje te binnen. Als een mooie vlinder in een cocon gevouwen in een mini namaak-barnsteendoosje. Het lag al jaren in een hoekje van mijn koffer. "Voor Geval Van Nood", maar het was zó onpractisch dat ik het wellicht alleen bewaarde om zijn intieme schoonheid. Dáárvoor had ik had ik het ook gekocht. Vlak voor mijn vertrek naar Istambul moest het in aktie komen, en verhuisde van het hoekje van mijn koffer naar 'de handtas'. Nu ligt het ergens op een vuilnisbelt in Lille. Inderdaad, als een vlinder uit zijn cocon komt, dan duurt het niet lang meer.
Gisteren deed ik ook wat gelukkige vondsten in mijn ongeregelde voorraad back-ups. De meeste zaten in 'de handtas', want mentaal rekende ik méér op een computercrash dan op een totale beroving --het equivalent van een 'grote brand' voor sedentairen. Alle gepubliceerde documenten staan keurig op het internet, maar het onderhanden werk, mijn bibliotheek, mijn adresboekjes en ander ongeregelde lijstjes zitten nu alleen nog in mijn hoofd. En dat 'geheugt' niet meer zo goed sinds Venezuela.
Maar goed, ik vond een niet al te oude back-up van mijn Grote Adresboek op het Internet, en het programma --dat niet meer te koop is-- op een achtergelaten harde schijf hier in Cessenon. Maar... de combinatie faalde wegens vooralsnog onoverzichtelijke technische storingen. Gisteravond heb ik er nog lang aan gewerkt, maar ik vraag mij af hoeveel tijd ik nog zal besteden aan een eventuele "reconstructie-met-andere-middelen". In principe "moet-dat-kunnen", want het is eigenlijk een 'database'. Het zijn meer dan vijfhonderd adressen waaronder heel recente uit Australië, Venezuela, en Chili. Maar ook zéér oude van verloren kontakten, van overledenen, en andere curiositeiten, want dit Grote Adresboek liet toe om uitgebreide aantekeningen te maken over de ontmoeting, en andere details. Zakelijk gezien zou je dat 'vervuiling' moeten noemen, maar ik voelde het als een 'nostalgische wandeling' door mijn herinneringen. Als een wandeling over een kerkhof. Het kon mij niets schelen dat veel adressen niet meer actueel of 'bruikbaar' waren; ik voegde er steeds nieuwe aan toe, en corrigeerde de oude als dat aan de orde kwam. [Voor de Inner Circle had ik een andere lijst. Die is er minder bekaaid vanaf gekomen, maar de updates sinds zes maanden zijn kwijt. Dat kan worden hersteld.]
Blijft de vraag hoe lang ik mij nog met dat Grote Adresboek moet afzonderen. Kennissen, vrienden en familie verdwijnen allemaal vroeg of laat. Hetzij horizontaal, hetzij vertikaal. De énige manier --ja wèrkelijk de énige-- is om telkens opnieuw mensen te ontmoeten. Het hoofd, het lijf en de omstandigheden 'open' te houden voor nieuwe ontmoetingen. En ... 'nieuwe ontmoetingen' geldt ook voor mensen die je al lang kent ... of denkt te kennen. Daarvoor moet je *niet* achter je computer nostalgische wandelingen over een kerkhof maken, of graaien in een vuilnisbelt in een buitenwijk van Lille.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 8 Juli 2007
En nu even zakelijk. Gisteren heb ik My Documents gereconstrueerd. Ik vond een back-up van vlak voor mijn vertrek naar Australië medio Januari. [Die van drie weken geleden zat als data-DVD in de gestolen handtas, in overeenstemming met de computercrash-theorie]. Er valt dus een gat van ruim vijf maanden --behalve voor wat ik op het Internet had gezet tw het dagboek-met-toebehoren, de foto's van Australië, en de eerste portie foto's van Istambul.
Dat doet mij goed, want het is mijn 'vertrouwde referentie bibliotheek'. Het gaat om 10.872 files [wv 1732 op het Internet], 577 mappen, met een volume van 2,83GB. De map My Pictures is daarvan een onderdeel met 5.572 foto's [wv 2.505 op fototime.com], 306 mappen met een volume van 2,38GB. Ik heb natuurlijk metéén een back-up van deze nieuwe versie gemaakt. Eigenlijk zou ik die in zijn geheel op het Internet moeten zetten.
Mijn oude mail ben ik helemaal kwijt. Ongeveer acht jaar archief. Alleen wat sinds November 2006 is binnengekomen --niet verstúúrd!!-- heb ik nog, want toen werd ik lid van Gmail. Mijn spaanse en franse reisbrieven staan op het Internet, behalve de allerlaatsten, want ik liep wat achter. Maar die kan ik terugvragen, samen met de bijbehorende foto's.
De grote programma's kan ik allemaal downloaden in de jongste versie: Adobe, Pegasus, Opera enz. Gelukkig had ik een aparte back-up die ik "Downloads_en_Regs" had genoemd. Daar zitten al die kleinere handige programmaatjes [die soms nieteens meer bestaan] samen met eventuele 'Registrations' of 'keys' die het toegankelijk maken. Behalve met het Grote Adresboek [zie gisteren], is het alleen de 'rompslomp'.
Met de meer nabije adressen is het slechter gesteld. Dat zijn er ruim honderd waarheen ik (on)regelmatig ansichten stuurde of [fysieke] Nieuwjaarswensen. Daarvan had ik een geprinte lijst in mijn handtas met bijgekrabbelde correcties en een vrij recente back-up op de computer: Dus op de bovengenoemde data-DVD. Op het Internet staat een zéér oude versie. Ik herinner mij vaag diverse huis- en e-mailadresveranderingen. Die moet ik dus systematisch natrekken als ik het Grote Adresboek niet aan de praat kan krijgen.
Verder had ik nogal wat woordenboeken. De Van Dale CD's en die van Collins Cobuilt liggen hier in Cessenon, maar voor de Britannica en de andere moet ik wachten tot ik weer op La Gomera ben.
De schade op basis van recente facturen is 3252 euro, maar er is nogal wat vertrouwd 'kleingrut' zoals mijn NS- en SNCF Senior reductie kaarten, of die VIP kaart van British Airways. [waarvoor ik niet meer in aanmerking kom]. Ook een vertrouwd dictafoontje 'voor-invallen-onderweg' en een mini-zaklantaarn. Ik zal ze missen, die vertrouwde reisgezellen.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 9 Juli 2007
De laatste Potter is op komst. Hoe gaat het aflopen? Overleeft Harry?
NYT heeft vier auteurs gevraagd om een einde te verzinnen. De aardigste vind ik Hermione Tells All waarbij we Hermione schrijvend aantreffen aan een café tafeltje met een baby in een reiswieg:
--"Ze hebben de verwarming in mijn flat weer afgezet", zegt ze.
Dat is precies de situatie waarin Rowling zich beschreef toen ze aan de Potter-serie begon.
--"Ze zijn allemaal dood", zegt ze desgevraagd. "Ik heb een diploma toverkunst, maar dat betaalt niet, en de baby moet toch eten ... "
--"Stil jij, mammie moet zeven boeken schrijven" (100 woorden)
__________________
POLLY HORVATH, Hermione Tells All, NYT, July 8, 2007.pdf in mijn webarchief.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 10 Juli 2007
Iedereen kijkt gespannen naar de start van Sarko:
--"Hoe gaat hij het allemaal aanpakken?
Zijn start op het internationale theater was in elk geval 'flitsend', maar in Brussel werd hij becritiseerd omdat hij "budgetair onverklaarbare" plannen had:
--"Hogere uitgaven en lagere belastingen. Hoe moet dat?"
Wat hij daar op antwoordde vind ik 'historisch':
--"Ik doe dat omdat het mijn verkiezingsbeloften zijn, en 63 miljoen Fransen mij daarom hebben gekozen".
Kortom, de 'imagination' gaat vóór: "Verbeelding aan de Macht". [Hoorde dat ook niet bij de "waarden van '68" waar hij vanaf wil?]
Ik herinner mij uit mijn jeugd --mijn vader legde mij aan de hand daarvan de 'ministriële verantwoordelijkheid' uit-- dat de toenmalige minister-president Colijn in de Kamer zei dat 'hij zou zien of hij dat bij zijn ambtenaren erdóór zou kunnen krijgen' toen hij werd opgezadeld met een 'onmogelijke opdracht'. De Kamer op z'n achterste poten!! Ambtenaren moeten gehoorzamen en orders uitvoeren!! Géén vragen stellen.
Dat was de regeerders-ideologie van voor 1940, legde mijn vader uit. Die nieuwe stijl leek hem 'verstandiger': Wat meer overleg.
Sarko is dus terug naar vóór Colijn, naar vóór 40. 'Bruxelles' zijn voor hem 'de ambtenaren'. Niet 'de anderen' van Euro-familie.
In diezelfde lijn zie ik ook zijn besluit om geen groot interview te weg te geven op 14 Juli, op Quatorze Juillet, een traditie begonnen onder de socialistische Mitterand. Onder Chirac werd daarin de schijn opgehouden dat Het Staatshoofd 'bevraagd' kon worden; dat er een zeker twee-richtingsverkeer was met Het Volk. Sarko heeft dat interview afgeschaft zeggend dat hij enkele dagen tevoren wel 'een lezing' zou houden. Zelfs de schijn van twee-richtingsverkeer hoeft voor hem niet meer. Hij heeft alle volmachten in zijn zak. Ons past 'luisteren', niet 'bevragen'.
De 'ontmoeting' die Chirac in de namiddag organiseerde met specifieke bevolkingsgroepen op een Tea Party in de tuin van het Elysée, komt er nu een gratis "concert de la fraternité" op de Champ-de-Mars gevolgd door het traditionele vuurwerk aangeboden door Ville de Paris.
Ik blijf benieuwd.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 11 Juli 2007
De maan staat als een klein sikkeltje boven de horizon. Het heeft vannacht zachtjes geregend, maar in het Oosten is de lucht al helder. Het is nog géén vijf uur. Boven mijn hoofd, en in het Westen, hangen nog donkere regenwolken. Er is zonniger weer voorspeld. Dat gaat kennelijk gebeuren.
Ik heb een Luctor et Emergo gevoel: Vooral dat 'Emergo'. Tot gisteravond laat heb ik gezwoegd --als een zombie-- met adressen, back-ups en de 'eigenaardigheden' van mijn tijdelijke computer. En met de 'eigenaardigheden' mijn grijze cellen. "Waar-oh-waar liggen die back-ups allemaal?", "Hèb ik die wel gemaakt?", "Of dàcht ik dat alleen maar?"
Laat vond ik nog een meer recente back-up. Ik dacht dat die in de gestolen tas zat. Halve waarheid! Geluksgevoel! Nu heb ik mijn woordenboeken ook terug.
De weg is nu vrij voor andere dingen. Ghislaine komt morgen. Straks komt de werkster voor het huis. Ik ruim de werktafel, de tuin en mijn eigen zieltje op. Hopelijk kan ik mijn --overtijdse-- Spaanse Reisbrief afmaken.
"Emergo!", een nieuwe dag.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 12 Juli 2007
Op 10 Mei vergeleek ik Sarkozy met Hitler, met name wegens zijn 'onconstitutionele verlangen' om zèlf het parlement toe te spreken, wat hier een zéér heet hangijzer is. Vandaag in Epinal is hij er op doorgegaan. Als president moet hij het parlement 'enkele malen per jaar' kunnen toespreken. Dat staat op zijn verlanglijstje dat hij de speciale commissie vandaag heeft voorgelegd. Evenals de herziening van de artikelen 49-3 en 16 die over de speciale volmachten van de president in tijden van 'crisis'. Onze 'hyper-président' is weer een stapje in de richting van dictatuur. Die 'crisis' maakt hij zelf. (100 woorden) [zie ook 7 juni]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 13 Juli 2007
Gisteravond arriveerde Ghislaine laat. Toch nog een uur vroeger dan ze had berekend.
--"In twaalf uur precies vanaf NL", zei ze voldaan.
--"De wegen waren doodstil. Het viel mij op dat ik op doodstille wegen neig naar langzaam rijden. Ik blijf heel vanzelfsprekend ónder het maximum. Als het druk is, ga ik racen".
--"Interessant! Kennelijk De Stilte Vóór De Grote Uittocht Naar Het Zuiden".
Uitpakken! en toen vlug aan de champagne beginnen die ik had klaargezet.
--"Moet je nog wat eten?"
Toen pas konden we aan het èchte bijpraten beginnen. Buiten op het terras.
Het werd laat. Ze slaapt nog. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, Quatorze Juillet 2007
Gisteravond heb ik met Ghislaine 148 minuten lang een DVD bekeken over 'bewustzijn': "Wat weten wij eigenlijk?" Het was een populariserende vertelling van de nieuwste inzichten in diverse wetenschappen. De Amerikaans-Engels tekst kon je met Franse of NLse ondertitels krijgen maar de titel bleef onvertaald: "What the Bleep!?- Down the Rabbit Hole". Het is een vervolg op "What the Bleep Do We Know?"
Boeiend materiaal, en boeiend gebracht, door topdocenten in een flitsende context. Alleen het woord "Kwantumfysica" werd te pas en te onpas als kapstok voor alles gebruikt.
Ik herinnerde mij een artikel uit El País dat ik al langer apart had gelegd, en waarvan ik laatst een Engelse vertaling aantrof in Edge. De Spaanse schrijver-filosoof Salvador Pániker peinst over nieuwe vormen van filosofie, met name in verband met de steeds verdergravende wetenschappen die ook in die DVD aan de orde waren. Daarin somt Pániker de 'sacrale boeken' van onze cultuur op, en hij aarzelt niet om daarbij ook componisten en schilders te noemen: Plato, Aristoteles, Dante, Shakespeare, Bach, Haendel, Beethoven, Fra Angelico, Rembrandt, Archimedes, Pascal, Newton, Darwin, Einstein, Heisenberg, enzovoorts. Allemaal 'sacrale schrijvers', noemt hij ze. En dan komt het:
--"La Física Cuántica es un monumento no menos inspirado que la Biblia. Ni menos ambiguo" [De Kwantumfysica is een even geïnspireerd monument als de Bijbel. Even dubbelzinnig.]
Pániker haalt de wetenschapper Arthur I. Miller aan met: "Als literair werkstuk is de Kwantumfysica multi-interpretabel". Dat klopte met die DVD van gisteravond: Ik moest inderdaad denken aan een bijeenkomst van mensen van Het Boek. Even 'inspirerend' ;-(
__________________
Algemene en bestelinformatie over de DVD www.homescreen.nl
SALVADOR PÁNIKER, A propósito de un nuevo humanismo, El Pais, 18022007.pdf
Salvador Pániker, REGARDING A NEW HUMANISM, Edge216 July 10, 2007.pdf beide in mijn webarchief.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 15 Juli 2007
Vandaag gaan we samen op pad. Dat is jammer voor de tuin die nogal wat tekort is gekomen wegens de 'reconstructie' van mijn computer. Die is 'minimaal' gereconstrueerd en opnieuw beveiligd. Je weet nooit wat 'genoeg' is. Moet ik rekenen op het totale uitbranden van dit huis tijdens onze afwezigheid? Zodat èn de computer, èn de backup 'verdwijnen'?
Als ik in dat soort zorgen verstrikt dreigt te raken, moet ik afstand nemen. Letterlijk.
Het belangrijkste --verkeren met Ghislaine en bijpraten-- gaat gewoon dóór. We bezoeken een vriend in Callosa D'en Sarria en op de terugweg 'pakken' we Valencia. Vrijdag terug.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Autopista AP-7 (50km voor Valencia), Hotel La Plana, Maandag, 16 Juli 2007
We zijn gisteravond 'tot hier' gekomen, een hotel tussen afrit 48 en 49, 50 km vóór Valencia.
--"Morgen verder", dachten we vermoeid.
Het hotel bleek uitstekend, de maaltijd matig-tot-slecht. Gelukkig hadden we nog net voor de Franse grens uitstekend geluncht in Le Boulou, daarbij het al te toeristische Village Catalan vermijdend.
Gisteravond voor het slapen hebben we nog het reisboekje over Valencia bekeken dat Ghislaine had overgehouden van haar vorige bezoek met 'cultuur' als hoofdschotel. Ik zal dus een uitstekende gids hebben, want ik ken Valencia slechts van de 'franje' van één haastig zakenbezoek; toevallig tijdens de beroemde halfvastenfeesten. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Callosa D'en Sarria [Guadelest], prov Alicante, Dinsdag 17 Juli 2007
De dag van gisteren begon met een verrassing. In plaats van dóórrijden naar Callosa D'en Sarria moesten we éérst een hotelletje in de stad zoeken, want Ghislaine moest "ieder moment naar de WC kunnen hollen". Ik zou Stijn alléén opzoeken, want zó dichtbij, en dan het hele bezoek afblazen, was 'van 't gekke'.
En zo bezocht ik voor het eerst Stijn's El Dorado waar hij zeven jaar geleden was neergestreken. La Higuera, heet het. Oorspronkelijk is het een nisperos-plantage met brede terrassen als een amphitheater naar de opgaande zon gekeerd. Ver weg van alle toeristische rumoer. En 'natuurlijk' veel sterren. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Valencia, Hotel Florida, Woensdag 18 Juli 2007
De terrassen van La Higuera zijn als de maan in de kwartstand, diep in het midden --mischien wel vijftig meter-- en smal uitlopend links en rechts in het bos. Als een 'croissant'. 'Amphitheater naar de zon gekeerd' noemde ik het gisteren. Het leek een sacrale plaats; iets waar zonnetempels hadden kunnen staan.
Ik vroeg Stijn ernaar.
--"Niet dat ik weet", zei hij. "Eerder was het een vijgenplantage, maar in oude boeken wordt deze plek ook wel 'het beloofde land' genoemd".
We dronken koffie voor zijn huisje, genoten van de rijzende zon, en namen afscheid.
Toen terug naar Valencia. (100 woorden)
_________________________
La Higuera staat te boek als "natuurcamping" www.lahiguera.nl Info+boeken: stijn apestaart lahiguera.nl
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 19 Juli 2007
Het flitsbezoek aan Valencia en Stijn is voorbij. 'Terug op honk' voor de rest van onze vakantie. Gisteravond om zes uur reden we aan. Na middernacht waren we hier. Uitslapen was dus de allereerste behoefte. Ik zie dat het gras hoognodig moet worden gemaaid. Dat is punt twee. En verder afspraken met onze kennissen hier in de buurt die we willen bezoeken vóór Ghislaine 'huistoe' gaat.
Mijn afscheidswandeling gistermiddag ging naar de stadspoorten uit de film El Cid, en ik dwaalde door de steegjes van dat stadsdeel. Ik ontdekte de prachtige en informatieve botanische tuin van de universiteit. Valencia exit! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 20 Juli 2007
Ik heb al vaker over de Turkse Ingewikkeldheid geschreven. Enerzijds om de voorkomen dat ik verval in zwart-witte tweedelingen die De Geest zo leuk vindt, en anderzijds om te voorkomen dat ik het probleem terzijde leg als 'te ingewikkeld'.
Tijdens ons bezoek aan Istambul hebben we ons niet met de komende verkiezingen beziggehouden. Toch viel op dat er 'nogal wat' vrouwen ons vanaf de verkiezingsborden aankeken, en ook dat het straatbeeld een zeer breed gamma van 'gesluierdheid' bood, met de allerzwartste totaalbedekking als enig vaste punt. Grote en kleine sluiers worden gecombineerd met allerlei soorten kleding: van westerse navelvrije spijkerbroeken en rokjes tot fleurige sluierkleding in alle formaten: Van hoofdbedekkend tot alleen haarbedekkend. Ook veel [40%, zie beneden] 'sluierloos'.
De Turkse schrijfster Elif Sharak schrijft over beide elementen naar aanleiding van de komende verkiezingen in een artikel in La Libre Belgique van gisteren: Le trouble jeu du voile [Het verwarrende spel van de sluier]. Allereerst bevestigt zij de grote rol van de vrouw in deze verkiezingen. Het aantal vrouwelijke candidaten is op alle plekken toegenomen evenals het politieke aktivisme van de vrouwen in het algemeen. De vrouw staat in het centrum van de politieke discussie. Dat komt echter niet alleen door dat hogere politieke aktivisme. Het gaat om de vrouw van de kansrijkste presidentscandidaat Gül. Die vrouw is namelijk 'sluierdragend' en --indien gekozen-- zal de Turkse Première Dame voor het eerst 'sluierdragend' zijn.
--"Tandenknarsend ziet de seculiere Turkse élite dit aan", schrijft Sharak, "want dat zou een opleving van 'de religie' kunnen betekenen. En dat zou weer tot het ingrijpen van 'de militairen' kunnen leiden, want 'de militairen' zijn de Grote Bewakerers van Het Seculiere".
Deze relatie tussen sluierdragen en religie vindt Sharak bedriegelijk, want een belangrijk aspect van deze Turkse Ingewikkeldheid wordt daarbij over het hoofd wordt gezien door die Seculiere Elite, en [dus?] ook in het buitenland.
Inderdaad draagt ongeveer 60% van de vrouwen buitenshuis een sluier, maar zij doen dat om heel verschillende reden waarbij 'conservatief-religieus-politiek' slechts een klein gedeelte vormt. Sharak heeft veel vrouwen daarover geïnterviewd. Zij gebruikte daarbij meer dan acht verschillende Turkse woorden voor 'sluier' omdat de motivering daarmee samenhangt. Slechts 11% draagt de sluier uit religieus-politieke overwegingen. Voor de overigen is het 'traditie', 'mode', of 'practisch'. En zeker mag je sluierdragen niet verwarren met 'onderdrukt' of 'achterlijk'.
Vrouwen onder elkaar maken er geen punt van, en Sharak heeft vriendinnen die sluierdragend zijn. Zij noemt, wat ons óók opviel, dat gesluierde en niet-gesluierde vrouwen vrij met elkaar optrekken. Politieke ideologieën maken er een punt, en willen een soort "ideale Turkse vrouw" voorschrijven.
--"Moet dat?", vraagt Sharak zich af, "het gaat toch om de vraag of de Islam kan samenleven met de westerse democratische cultuur, en die vraag is in Turkije al lang met "ja" beantwoord. De sluier is een slechte indicator, en Turkije is een complexe maatschappij. Dat moet de 'seculiere élite' en het buitenland niet uit het oog verliezen".
_________________________
Elif Sharak, Le trouble jeu du voile, La Libre Belgique, 19 juli 2007: www.lalibre.be/article.phtml?id=11&subid=118&art_id=360507
Het artikel is van www.project-syndicate.org waar nogal wat 'nadenk-artikelen' staan van intellectuele, politieke en culturele kopstukken. Ze zijn verschenen in verschillende grote internationale kranten of tijdschriften en zijn [na publicatie] op hun website te consulteren in [meestal] acht talen. De site is heel toegankelijk voor zoeken op thema of op naam. Dit artikel zal er binnenkort ook wel in het Engels staan.
Over Turkse Ingewikkeldheid zie o.a. Mijn Dagboek 6, 12, 19 Nov, en 16 Dec 2004.
Over Elif Sharak: http://www.elifsafak.net/biography.html, http://en.wikipedia.org/wiki/Elif_Shafak
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 21 Juli 2007
Vandaag is het Potter-dag. We waren vroeg in Béziers om de laatste [latest and last!] Potter te kopen. Ik bestelde in dezelfde boekhandel het essay van Pascal Bruckner getiteld Tentation de l'Innocence waarin hij o.a. de "disneylandisation" van onze wereld beschrijft waardoor wij niet worden geconfronteerd met onze daden. Natuurlijk kom ik daarop terug.
Voorlopig kan ik van de laatste Potter verklappen dat de laatste zin luidt [uitgesproken door Harry zelf]: "Ik heb genoeg avonturen gehad voor de rest van mijn leven". Hij leeft dus nog, maar wie er wèl dood is, weet ik nog niet.
Belangrijk is ook het naschrift 'Na 19 jaar'. Harry's [en Gini's] zoontje, Albus, is dan 11, en Harry brengt hem naar de trein voor Hogwards.
Een tijd geleden [12 nov 2006] citeerde ik Albus Dumbledore met:
--"After all, to the well-organized mind, death is but the next great adventure".
Deze kijk op de dood [min-of-meer] staat nu op de voorpagina met een citaat van William Penn (1644-1718, Quaker en stichter van Pennsylvania)
"Death is but Crossing the World, as Friends do the Seas; They live in one another still".
"For they must needs be present, that love and live in that which is Omnipresent".
"In this Divine Glass, they see Face to Face; and their Converse is Free, as well as Pure".
"This is the Comfort of Friends, that though they may be said to Die, yet their Friendship and Society are, in the best Sense, ever present, because Immortal".
Ik heb het als volgt proberen te vertalen:
--De dood is als een wereldreis, zoals vrienden de oceaan oversteken, blijven ze in elkaars gedachten.
--Zij moeten aanwezig blijven, leven, en elkaar beminnen in het alomtegenwoordige.
--In deze Goddelijke Spiegel zien zij elkaar in de ogen, en converseren en zuiver en vrij.
--Dat is de Troost van de Vrienden, want, ook al zijn ze sterfelijk, hun Vriendschap en Bijzijn is er altijd, want die is Onsterfelijk, in de beste zin van het woord.
Maar misschien moet ik het nòg vrijer vertalen, bijvoorbeeld:
De dood is als een reis van een vriend, je blijft in elkaars gedachten, dichtbij, liefdevol en levend in eindeloze aanwezigheid. Je kijkt elkaar in de ogen, je praat en luistert met buitengewone helderheid. Dat is de ware vriendentroost, die is onsterfelijk.
Mocht je het anders zien, laat het weten.
_________________________
William Penn http://en.wikipedia.org/wiki/William_Penn
Citaat uit Fruits of Solitude, The Harvard Classics,1909–14, Part II, Union of Friends: http://www.bartleby.com/1/3/210.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 22 Juli 2007
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 23 Juli 2007, Martine Jarig!!
Sarkozy verklaarde tijdens zijn verkiezingscampagne dat “de waarden van Mei '68” moesten worden begraven. Dat heeft toen veel pennen in beweging gebracht, misschien wel als een aanloop voor het 40-jarig 'jubileum' in 2008. Er was veel bijval van rechts, want die 'begrafenis' ademde de sfeer van terugkeer naar het 'echte oude Frankrijk”, naar de tijd van De Gaulle.
De Spaanse schrijver-filosoof Josep Ramoneda wijst op een aantal tegenstrijdigheden die de Franse pennen schijnt te ontgaan. 'Hoezo?', vraagt hij, kan Sarkozy aan een kopstuk van links, zoals Kouchner, een belangrijke post is zijn regering toekennen. Kouchner's carrière begon met straatkeien smijten op Boul'Mich in Mei '68, en zijn reputatie is volledig in harmonie met die achtergrond. 'Hoe zit dat dan?'
Hoezo kan Sarkozy zich tegen “de waarden van Mei '68” verklaren als zijn eigen positie als kansrijk presidentskandidaat berust op “de waarden van Mei '68”? Zonder die 'waarden' was het onmogelijk dat hij als zoon van een immigrant, met een gezin van vijf kinderen, voortkomend uit drie huwelijken en vier verwekkers, en een huwelijk op scherp van scheiding, in het Elysée kon worden toegelaten, evenmin als Ségolène Royal, omdat een vrouwelijke president in de cultuur/ethiek/moraal van die tijd totaal ondenkbaar was.
Ramoneda roept vervolgens in herinnering wat er precies gebeurde in dat jaar 'behalve' die straatkeien van Boulevard Saint-Michel. Ik kan dat aanvullen met eigen herinnering want ik reisde toen veel door Europa voor zaken, en als 'oude jongere' –dat jaar werd ik 39, hè nu 78, leuk, ik was toen 'halfwas'-- volgde ik de afbraak van het conservatisme met grote aandacht.
In April was het hoogtepunt in Berkeley waar oa het militair-industriële complex werd aangepakt. Dat volgde ik in het nieuws, maar ook 'filosofisch', want de achtergrond daarvan interesseerde mij hevig. In Parijs flakkerde het op in Mei, en 'per vergissing' raakte ik midden-in de rookbommen en de straatkeien. In Augustus was ik in Hongarije, en alle deelnemers aan het congres(je) kregen 'hotelarrest' want de dag erna marcheerden de troepen van het Warchau-Pact Praag binnen om de Praagse Lente de kop in te drukken. Ramoneda noemt verder de 'hete zomer' in Italië, het neermaaien van de betogers op het Plein van de Drie Culturen in Mexico, en de rellen in Seoul en Tokyo in datzelfde jaar.
De hele wereld gonsde, en daarmee wijst Ramoneda op de eerste 'denkfout' van de Fransen, nl dat het een uitsluitend-Franse aangelegenheid was. [Inderdaad, De Gaulle, een jaar later 'moest' er om verdwijnen]. De tweede denk-/waarnemingsfout is dat het een linkse anti-kapitalistische beweging was. Dat klopt enigermate in Het Westen, maar in het Oosten was het anti-communistisch, of méér nog, anti-Sovjet. Het derde vertroebelingspunt is dat Het Kapitalisme [van toen!] niet meer bestaat, evenmin als Het Communisme/Sovjet [van toen!].
Al die 'rellen' hadden één gemeenschappelijke factor: Het doorbreken van de 'autoritaire corsetten' van politiek, cultuur en ethiek die het ontluiken van een nieuwe wereld verhinderden. Het was een "Protest-Zonder-Plan" waarvan het (nieuwe) kapitalisme --wegens zijn grotere aanpassingsvermogen-- meer heeft geprofiteerd dan het communisme of 'links' in het algemeen.
De vraag waarom Sarkozy –die het rechts-kapitalistische kamp als achterban heeft-- dat alles wil 'begraven', wordt er alleen maar spannender van. Daar kom ik op terug.
_________________________
Josep Ramoneda El funeral del 68 El Pais 25052007.pdf in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 24 Juli 2007, Lizette 12 jaar!!
Gisteren maakte ik aan de hand van het essay van Ramoneda duidelijk dat Sarkozy --en heel 'rechts'-- heel veel te danken hebben aan "Mei '68". Waarom wil hij dan tòch de "waarden van Mei '68" begraven? Die waarden maakten onze huidige maatschappij van individualisme en persoonlijke vrijheid mogelijk. Het succes van het neo-kapitalisme is eraan te danken, terwijl de communistische partij zijn dominantie over 'links' verloor [pas in '89 zou het zelf in elkaar zakken]. Waar klaagt Sarkozy over?
Natuurlijk zijn er mensen die het 'oneens' zijn met de "waarden van Mei '68", en een van hun klachten is dat het tot het huidige terrorisme heeft geleid. Wat Europa betreft ontstond in Duitsland de Rote Armee Fraktion en in Italië gebeurde iets dergelijks, maar de grote Europese [nationalistische] terroristen zijn ETA en IRA. Die berusten eerder op 19e eeuwse anarchistische tradities dan op de "waarden van Mei '68".
Sarkozy belooft een 'breuk met het verleden'. Daarom heeft hij iets nodig om zich tegen af te zetten. En inderdaad, aan die 'vrijheden' van '68 kleeft nog iets waarover valt te klagen. Tegenover zoveel 'nieuwe vrijheid' hebben niet alle individuen en 'positief' antwoord. Het fenomeen 'afwijzen van verantwoordelijkheid' ontstaat, en pejoratieve begrippen als 'langharig werkschuw tuig' en 'hangjongeren'. Rechts klaagt dan ook meer en meer over 'misbruik' van sociale uitkeringen, en dat alles wordt op het bordje van 'links' geschoven. Daardoor hoeft er niet gekeken te worden naar de excessen van het neo-kapitalisme die eveneens uit het 'excessief hanteren' van dit nieuwe individualisme voortkomen. Tot zover het betoog van Ramoneda die aldus dat 'begraven van Mei '68' als pure verkiezingrethoriek klasseert. Dat klopt waarschijnlijk want over dat 'begraven' is intussen Grote Stilte ontstaan.
In dit betoog noemt Ramoneda een Franse filosoof die het verschijnsel 'afwijzen van veranwoordelijkheid' heeft onderzocht en heeft geëtiketteerd met "La Tentation de l'Innocence". Dat was tien jaar geleden de titel van zijn bestseller. Dat interesseerde mij wel, en ik ben achter die Pascal Bruckner aangegaan. In Januari van dit jaar heeft Sarkozy met hem geluncht in het kader van zijn aktieplan om (óók) linkse kopstukken bij zijn regering te betrekken. Zoals bekend is dat gelukt, en zodoende kon hij nòg meer wind uit de zeilen van 'links' halen.
--"J'appelle innocence cette maladie de l'individualisme qui consiste à vouloir échapper aux conséquences de ses actes, cette tentative de jouir des bénéfices de la liberté sans souffrir d'aucun de ses inconvénients", schrijft Bruckner.
[Ik noem 'onschuld/naïviteit' die ziekte van het individualisme die bestaat uit het willen ontsnappen aan de gevolgen van je daden, die verleiding om van de voordelen van je vrijheid te genieten zonder te lijden aan de nadelen].
Brucker geeft --blijkens de extracten-- op basis daarvan een grondige analyse van de huidige consumptiemaatschappij en laat zien hoe deze 'ziekte' zich toespitst op onze slachtoffercultuur en op 'constructen' die de wereld reduceren tot een themapark: "Het is niet ècht, dus niet bedreigend". Daarbij hoort de fraaie term "disneylandisation" van de wereld. Héél boeiend allemaal! Ik heb het boek besteld. Straks ga ik het afhalen. Dat is nog eens wat anders dan de laatste Potter.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 25 Juli 2007
Het leven in dit paradijsje hobbelt voort met 'vivre à deux'. Nog een paar dagen. Zaterdag onderneemt Ghislaine de terugtocht. Maandag wil ze weer 'aan het werk'.
Dat wekt de indruk dat er hier niet 'gewerkt' wordt. Het tegendeel is het geval, alleen het onderwerp verandert gedurende de vakantie. Onze karakters blijven 'werkzaam'.
Zo heeft Ghislaine 'hard gewerkt' aan de laatste Potter die we Zaterdag in Béziers hebben gekocht. Zij heeft 'm uit. 'Vivre à deux' betekent vooral samen shoppen, bijpraten, eten-met-lang-napraten. Dat kan de rest van het jaar niet. Dat maakt dit paradijsje juist zo paradijselijk.(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 26 Juli 2007
Julian Gough, in Prospect Magazine, zoekt uit waarom de moderne literatuur zo vol ellende zit. Hij gaat daarvoor terug naar de oude Grieken die de 'comedie' van hogere orde vonden dan de 'tragedie'. Wij in onze tijd, al sinds de middeleeuwen, vinden het omgekeerde. Wat de moderne tijd betreft doet hij dat --onder andere-- aan de hand van de boekenprijzen, en concludeert dat humor-schrijvers en humor-boeken veel moeilijker in de prijzen vallen.
[Terloops breekt hij een lans voor The Simpsons als 'superior comic'. Ik zal er eens beter naar kijken, want The Simpsons staat niet op mijn prioriteitenlijstje voor als ik TV kijk]
De Grieken vonden de tragedie 'slechts menselijk'. Het ging over pijn en doodgaan. De comedie was daarentegen 'goddelijk'. Het was de kijk op de mensheid als geheel. Die stond boven de eindeloze cyclus van lijden en sterven. Daar werd gelachen om de menselijke onvolmaaktheden. Dat was niet erg, want de mensen herkenden zich in de goden. Je had ze in allerlei soorten, allemaal bronstig en bezopen.
Dat werd anders toen het monotheïsme werd uitgevonden met een strenge (ver)oordelende God. Dan is het niet leuk meer door de ogen van zo'n God te kijken. Het is onverdragelijk. Dat is ongeveer de redenering van Gough.
De cultuur die aldus ontstond liet geen 'grapjes' toe over die ene God of Allah. Samuel Rushdie met zijn Satanic Verses heeft het geweten! De christelijke kerk die eigenlijk een slechte fundering heeft ["The largest and richest property empire of all time ( ... ) built on the gospel of the poor"] moest wel met één stem spreken, en werd daardoor ook zéér autoritair, en kon geen 'grappen' toelaten, behalve eens per jaar met Carnaval.
Het Jodendom daarentegen, ontsnapt aan deze "monotheïstische consequentie", want zij leveren in verhouding het grootste aantal komieken, satiristen en romanschrijver, en het Yiddish is een structurele persiflage van het Hoogduits. Gough zegt dat het komt omdat de Joden meestal buitengesloten werden van de christelijke en islamitische staten. [Ik vind dat een kip-ei opmerking. Joden konden evenzogoed worden uitgesloten omdàt ze hun kritisch-satirische-afstandelijke kijk op de maatschappij behielden].
Op het hoogtepunt [dieptepunt] van deze autoritaire cultuur ontstaat de roman. ["the novel is the only post-Aristotelian literary form"] als Cervantes in zijn gevangeniscel aan Don Quijote begint. De roman kan die autoritaire visie doorbreken, en doet dat ook. Telkens opnieuw. Het is de kijk van het individu op de wereld.
Het hele artikel is in een licht satirische toon geschreven. Daardoor extra boeiend en leesbaar. Per slot heeft Gough dit jaar in Engeland met een 'comic short story' de National Short Story prijs gewonnen.
_________________________
Julian Gough Divine comedy prospect-magazine Issue 134 , May 2007.pdf in mijn webarchief. Ook op www.prospect-magazine.co.uk/printarticle.php?id=9276
Julian Gough The orphan and the mob.pdf [waarmee hij de National Short Story prijs won] in mijn webarchief. Ook op www.prospect-magazine.co.uk/article_details.php?id=7361
Een negatieve, maar interessante kritiek op Divine Comedy staat op http://girldetective.wordpress.com/2007/05/22/julian-gough-is-very-intelligent-and-original/
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 27 Juli 2007
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 28 Juli 2007, Ghislaine's vertrekdag
Wat is Sport, en wat is Kunst? Daarover mijmerde ik gistermiddag in de schaduw van mijn platane-mûrier terwijl de thermometer 35 graden aanwees.
Le Monde ziet in het actuele dopingschandaal bij Le Tour "le syndrome du catch", die geprogrammeerde show-worstelaars volgestopt met stereoïdes die elkaars dreunen met geheven hoofd incasseren, en die volgens een recente studie rond hun veertigste doodgaan. Omgeven door medische en juridische adviseurs weten ze precies hoever ze kunnen gaan. Doping is volledig geaccepteerd: Vandaar de vraag van Le Monde:
--"Is Le Tour een Show of een Sport?"
In Avignon heeft de kunstenares Rindy Sam het kunstwerk van Cy Twombly [een maagdelijk wit doek ter waarde van 2 miljoen euro] gekust. De Galerie vervolgt nu Rindy voor vandalisme wegens die rode afdruk, maar Rindy's artistiek adviseur schrijft in Le Monde dat het hier gaat om een nog niet gecanoniseerde kunstvorm, en nodigt de Galerie en Twombly uit zich bij deze verheven daad aan te sluiten omdat het kunstwerk daarmee grotere artistieke(!) waarde zal hebben. Met andere woorden [denk ik]
--"Incasseer die klap met geheven hoofd. Dat is goed voor de kassa".
Dat is dezelfde dialoog waarmee die show-worstelaars elkaars klappen incasseren en pillen slikken. Het is goed voor de artistieke(!) waarde en goed voor de kassa.
De vraag van Le Monde suggereert dat 'Le Tour' een Sport moet blijven, een èchte krachtmeting, onvervalst door pepmiddelen.
Mijn vraag luidt anders: Hoe lang blijven we kunst nog Kunst noemen en sport Sport? Het is toch duidelijk dat het allemaal Show is?
_________________________
Patrick Levieux, conseiller artistique de Rindy Sam, Faut-il condamner un baiser sur une toile LE MONDE 27.07.07.pdf
Benoît Hopquin et Stéphane Mandard, Tour de France, le syndrome du catch LE MONDE 26.07.07.pdf beide in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 29 Juli 2007, Einde Tour de France
De atheïstische discussie heeft een nieuwe wending genomen. Gelukkig maar, want eerder moest ik die beschrijven als 'huis-tuin-en-keuken atheïsme' en 'atheïsme slechts gebaseerd op het balen van religie' [31 okt 2005]. Het gaat om een artikel van Roger Scruton, The Sacred and the Human.
Zijn meest interessante stelling is dat de moderne até-schrijvers zoals Hitchens en Dawkins het bij het verkeerde eind hebben als ze te keer gaan tegen het bestaan van (een) God en religie afwijzen omdat het bijbelverhaal niet klopt met de moderne inzichten. Scruton, die terloops nog even laat weten dat hij zelf niet in een God gelooft, stelt dat religie en goden voortkomen uit een diep-menselijke behoefte aan "sacrale momenten" die hij definëert als: 'moments that stand outside time, in which the loneliness and anxiety of the human individual is confronted and overcome, through immersion in the group'.
Dat 'religies' zich van deze behoefte meester hebben gemaakt veroorzaakt veel ellende, zeker de geïnstitutionaseerde religies zoals Christendom en Islam die inherent agressief-expansief zijn, en een totale kolonisatie van De Geest nastreven. Nogal 'disfunctioneel' tov de bedoelingen.
Overigens is Dawkins, in The God Delusion, het hiermee verregaand eens als hij schrijft: 'religion is a harmful by-product of something useful', en hij noemt de mot die op basis van zijn navigatie-systeem dat op de maan is gebaseerd 'fataal' rondom kaarslicht cirkelt.
--"De vraag is dus niet óf er een God bestaat, maar waaróm er religie is", stelt Scruton.
Nietzsche heeft zich daar ook mee beziggehouden in zijn boek Zur Genealogie der Moral waarin hij een bijna-pure slavenmaatschappij in gedachten neemt die volledig gedomineerd wordt door een egoïstische kaste die 'regeert' zoals men een paard dresseert. Hitler, in Mein Kampf, hield er de uitspraak aan over dat "de mensheid wellicht veel te danken had aan de 'domesticatie' van de huisdieren, maar wellicht nóg meer aan de 'domesticatie' van de 'untere Rassen'".
De slaven kunnen met hun wrok geen kant uit, en dat leidde --volgens Nietzsche-- tot schuldgevoelens en zelfhaat, religie, en tot --met name-- het Christendom met zijn ethiek van medelijden, zelf-kastijding en versterving. Latere denkers gaan niet zover, maar, samen met Wagner's Tristan en de Nibelungen komt hierdoor 'het sacrale' in het centrum van de na-Verlichting-discussie, en in de godsdienst-anthropologie.
Met name René Girard, [1923-heden, vergelijkende literatuurwetenschap, Académie française, fauteuil 37] heeft zich verdiept in "La violence et le sacré" [boek in 1972, en honoraire leerstoel, van die naam]. Voor hem is het duidelijk dat de menselijke gewelddadigheid vooráf gaat aan mythes, rituelen en religies. In die zin is het een maatschappelijk instituut zoals De Staat. Onderlinge afspraken, gemeenschappelijke mythes en rituelen zorgen op die manier voor een domein waar 'moraal' --en dus veiligheid-- kan gedijen.
Scruton noemt de moderne até-schrijvers "evangelical atheists [...] shouting from their pulpits", en hoopt dat het werk van Girard meer in de belangstelling komt. Zijn slotzin luidt:
--"The rational person is not the one who scoffs at all religions, but the one who tries to discover which of them, if any, can make sense of those things, and, while doing so, draw the poison of resentment".
Vooral dat "if any" doet mij goed. Misschien gaat het namelijk niet om religies zoals wij die kennen. Ik denk daarbij met name aan Victor Frankl --een van mijn 'guru's--, die in Man’s Search for Meaning, erop wijst dat 'de betekenis' van het leven van mens-tot-mens, van situatie-tot-situatie, en van uur-tot-uur wijzigt. Je kunt het uit geen enkel boekje krijgen. Je staat er alléén voor.
______________
Roger Scruton, The sacred and the human, Prospect Magazine, Issue 137, August 2007.pdf
www.roger-scruton.com/ en en.wikipedia.org/wiki/Roger_Scruton
René Girard: fr.wikipedia.org/wiki/Ren%C3%A9_Girard, en.wikipedia.org/wiki/Ren%C3%A9_Girard,
La violence et le sacré: en.wikipedia.org/w/index.php?title=Colloquium_on_Violence_and_Religion&action=edit
Nietzsche in het Engels: en.wikipedia.org/wiki/On_the_Genealogy_of_Morality
Zur Genealogie der Moral. Online, Projekt Gutenberg: gutenberg.spiegel.de/nietzsch/genealog/genealog.htm
Het citaat van Hitler, Mein Kampf zit al heel lang in mijn grijze cellen; helaas zonder hoofdstuk cq bladzijde.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 30 Juli 2007
Gisteren was een lange 'kluizenaarsdag'. Ghislaine was Zaterdagmiddag vertrokken, en ik zat alleen in mijn paradijsje 'mijn draai' terug te krijgen. Niet gek, na zo'n intensieve logeerpartij van bijna drie weken. Er lagen zoveel ideeën en klussen om de dag te vullen dat ik niet eens toekwam aan mijn dagelijkse wandeling en ook niet aan de slotrace van Le Tour op de Champs Elysées. Een paar minuutjes --langer kijk ik sowieso nooit naar Le Tour-- hadden er wel vanaf gekund, maar ik vergat het compleet, zozeer was ik verdiept in een 'dringende klus' die al weken was blijven liggen. De diefstal van mijn computer-met-tas-en-al --waaronder de meest recente back-up-- had mij achtergelaten met een 'zootje ongeregeld' wat adressen betreft. Dat moest eens hélemaal worden uitgezocht.
Dus, na mijn stukje van gisteren, heb ik daar tot bijna middernacht aan gewerkt. Dat was ècht monnikenwerk. Maar nu is het beter dan vroeger. Losse lijsten zijn 'geïntegreerd' [dat is ook makkelijker voor mij na de volgende diefstal ;-( ] en dubbel beveiligd op het Internet. De nieuwe lijst staat op een van mijn sites, en kan regelmatig door de laatste versie worden vervangen.
Voor het 'onderhanden werk', het zwakke punt van alle back-up systemen dat mij nu ook parten heeft gespeeld, heb ik een nieuwe oplossing. [Ik was zes maanden 'onderhanden werk' kwijt :-( ]. Bij mozy.com kun je gratis tot 2Gb opbergen. Dat is één keer een heisa, en je hebt dan breedband nodig, maar de rest gaat 'differentiëel' --dwz alleen de verschillen worden genoteerd. In het dialoogvenster kun je de mappen, en eventueel zelfs enkelvoudige documenten, aanwijzen die je wil beveiligen. Omdat het bij mij vrijwel alleen om 'lettertjes' gaat is mijn slow-motion modem daar goed genoeg voor. Voor foto's en ander zwaar werk heb ik nog de oude oplossingen.
Het 'stukje' van gisteren had nogal wat tijd gekost. Ik had veel nagetrokken en bijgelezen naar aanleiding van het kernbetoog van Roger Scruton. Dat was heel boeiend en hieronder zal ik voor de lezer [maar ook voor mezelf :-)] een 'leesadvies' achterlaten.
Het artikel zelf zit in mijn webarchief, en ik kan het je toesturen, maar voorlopig staat het nog op www.prospect-magazine.co.uk/article_details.php?id=9708. Op Prospect staat ook de zéér boeiende on-line discusssie achteraf: blog.prospectblogs.com/2007/07/25/the-sacred-and-the-human/
Over Scruton zelf kun je het best de wiki bekijken die ik gisteren noemde. Zijn eigen website noemt dit nieuwe Prospect-artikel (nog?) niet.
Over René Girard noemde ik twee wiki's, een Franse en een Engelse. De Franse is wat uitgebreider, maar in allebei lees je over zijn hoofdthema “La violence et le sacré” in de context van zijn andere werk. Ik noemde ook de aparte wiki over zijn colloquium. Die is in het Engels.
De wiki over het boek van Nietsche is heel informatief. Mocht je meer willen dan is er www.mala.bc.ca/~johnstoi/Nietzsche/genealogytofc.htm met een online-uitgave van de Engelse vertaling. De Duitse versie ligt bij Gutenberg in het Gutenberg-Der Spiegel project:
gutenberg.spiegel.de/nietzsch/genealog/genealog.htm [Daar zag ik dat Gutenberg zijn hele collectie regelmatig op DVD zet. Leuk voor off-line. De laatste versie is van Juni 2007.]
Scruton heeft over dit thema publiek gedebatteerd met Dawkins en Hitchens, las ik ergens. Dat was een heel interessante tip. Het was in Londen dit voorjaar. Daarvan kun je de audio-verslagen [podcasts] downloaden [niet gedaan] op www.timesonline.co.uk/tol/audio_video/podcasts/article1583399.ece.
Wat ik wèl heb gedaan is het verslag gelezen dat Ruth Gledhill, The Times Religion Correspondent, de dag erna in haar blog geeft. Het geeft maar een paar inhoudelijke details, maar des te meer over de sprekers. Het is alsof je erbij zit. Haar blog heeft ook een (zeer) lange discussie-achteraf waarin ik mij wat heb verloren, maar waarin ik toch een indruk kreeg wat 'men' over dit onderwerp op het puntje van de toch heeft liggen. Dat is ook heel informatief. Ik denk dat dit debat grote vorm gaat aannemen
Jullie zien, ik had een boeiende kluizenaarsdag.
Vandaag begin ik weer met 'gewone door-de-weekse dagen'.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 31 Juli 2007, ¡Cumpleaños de Ignacio!
Van twee heel verschillende kanten zie ik [impliciete] kritiek op het one-man-one-vote systeem waarmee onze democratie wordt gerealiseerd. Al eerder moest ik tenen-krommend toezien hoe 'regeringen' de kiezer paaien met spin-doctors, en intussen alle andere democratische voorwaarden manipuleren, zodat de kiezer er tenslotte alleen maar is om de volgende dictator te 'kiezen'.
Nicholas Kristof bespreekt in NYT van gisteren het boek van Bryan Caplan, The Myth of the Rational Voter: Why Democracies Choose Bad Policies. In dat boek komt Caplan op vier systematische beoordelingsfouten van de kiezer die hem ertoe toe brengen de 'politiek' te kiezen die z/hij 'eigenlijk' *niet* wenst. Bovendien maken spin-doctors systematisch gebruik van deze 'zwakheden'. Dat brengt Caplan ertoe de kiezers te vergelijken met een kudde schapen [die de omslag dan ook siert. Kristof noemt het 'beledigend', maar laat het daarbij].
Waar Kristof wèl op ingaat is het wedden als middel om verkiezingsresultaten 'beter' te voorspellen, want die beoordelingsfouten van de individuele kiezer zitten voor een groot deel óók in de polls vooraf. Die wed-methode geeft inderdaad betere voorspellingen. Daarvoor moet je een kijkje nemen op www.intrade.com. Interessant! Daar zie je hoe politieke voorspellingen behandeld worden als beursfondsen en paardenraces. Heel gedetailleerde grafieken, ook over het verloop van het wedden als zodanig, worden door 'kenners' geïnterpreteerd, die er vervolgens hun eigen geld in steken. Het werkt! Maar moet je dit 'democratie' noemen? Of een alternatief voor one-man-one-vote?
In El País van de 29ste analyseert Julián Casanova het kiezersgedrag in 1935 en vergelijkt dat met dat van nu. Het gaat om de laatste verkiezingen vóór de staatsgreep van Franco voorjaar 1936. Het was de zgn Tweede Republiek, de eerste werkelijk democratische, constitutionele en parlementaire regering in Spanje die ontstond in 1933. Er waren kort vóór 1936 corruptieschandalen geweest. Een Duitser had in de voorgaande jaren geprobeerd met kadootjes en steekgelden een vergunning te krijgen voor een roulette-achtig spel. Het was niet gelukt, en toen publiceerde hij alle kadootjes en steekgelden als revanche. De zaak kwam voor de rechter. Veel lokale [republikeinse] bestuurders bleken 'besmet'. Enkele ministers moesten aftreden. De kiezers rekenden af: Géén van de 'besmetten' werd herkozen, ook niet op de lagere bestuursniveaux.
Hoe anders is het in 2007, vervolgt Casanova. De corruptieschandalen rijzen de pan uit. Marbella is prototypisch. De 'daders' verschijnen op TV en worden bewonderd in Privé-achtige tijdschriften. Het duurt al jaren, ondanks het politiewerk en de rechtbanken die details van de schandalen bewijzen. Maar bij de verkiezingen merken wij er niets van. Precies om diezelfde 'systematische waarnemingsfouten' die Caplan op tafel legt.
Kristof èn Casanova hopen dat onderwijs in economie, statistiek en burgerschap het tij zal keren. Ik help het hopen ... One-man-one-vote was toch wel handig.
_________________________________________________________________
NICHOLAS D. KRISTOF, The Voters Speak, Baaa, NYT, July 30, 2007.pdf in mijn webarchief
Julián Casanova, Del estraperlo a Alhaurín, El País 29072007. Om onbekende reden weigert het archief van El País Plus levering.
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek Juli 2007