Cessenon sur Orb, Woensdag 1 Augustus 2007
Via de Spaanse schrijver-filosoof Ramoneda --die Sarkozy vragend aankeek over diens 'begraven van de waarden van Mei '68'-- kwam ik op Pascal Bruckner en zijn boek La Tentation de l'Innocence. Dat lees ik nu voetje-voor-voetje. [Zie 23+24 Juli]
Het is geen boekje om in één ruk uit te lezen. Dat ligt niet aan moeilijke volzinnen, of zo. Die zijn overzichtelijk en transparant. Het gaat om de vele ideeën, uit volkomen andere hoeken, die in verband worden gebracht met zijn betoog. Daarom ben ik pas bij hoofdstuk 2 en heb ik nu al de behoefte te ordenen wat ik heb gelezen.
Het gaat over de individuele vrijheid van de mens, 'een recente westerse vinding' waar niet iedereen zomaar raad mee weet. Vóór de Verlichting wist iedereen zijn plaats ergens in de keten tussen slaaf of horige --via adel en kerk-- tot aan de Koning en/of God. Nu moet je zelf je plaatsje zoeken [bevechten!] en dat vindt niet iedereen leuk, want miljoenen anderen willen hetzelfde. Je loopt kans om in opperste eenzaamheid verloren te raken. Je wil als 'uniek' gezien worden, maar je wil er óók bij horen. Dus je moet óók hetzelfde zijn als de anderen.
Je kunt aan die 'vrijheid' niet ontsnappen. Pag 30, Rousseau, l'individu naît persécuté, en proie à autrui [vervolgd geboren, prooi van de anderen] en pag 42 Sartre, nous sommes condamnés à la liberté [veroordeeld tot vrijheid].
--"We hebben het begrepen", schrijft Bruckner op pag 44, "het individualisme is een even onontkoombare als onmogelijke fictie".
Dat is de toonzetting van hoofdstuk 1: De wereld is totaal 'ontleukt' [désenchanté et dépoètisé, pag 45]. Wat doe je daarmee?
Voorzover ik nu kan overzien wijst Brucker op de volgende 'oplossingen': Je kunt in de slachtofferrol stappen [victimisation] of kind blijven [infantilisme] en geen verantwoordelijkheid op je nemen. Met andere woorden, wèl de lusten van de vrijheid, maar niet de lasten. Dit is, overigens, de kern van het 'bezwaar' dat Sarkozy aantekende tegen Mei '68, maar dat is nogal verpolitiseerd en uit zijn verband gerukt: "langharig werkschuw tuig". Dergelijke pejoratieven doen het wel bij conservatief rechts.
Het is dus hoog tijd dat de wereld weer wordt 'opgeleukt'. Dat kán. Het moderne kapitalisme verdeelt de wereld in twee kampen. Een waar de étalages berstens vol liggen, en een waar die leeg zijn. Bij 'ons' maakt het ongebreidelde consumentisme de wereld weer 'leuk'. Dat wordt in hoofdstuk 2 uit de doeken gedaan.
Intussen heeft Bruckner [pag 40/41] nog een andere tweedeling aangekondigd waartussen het individu wankelt. Aan de ene kant kan zhij een querelante eiser worden [revendication], of --aan de andere kant-- helemaal voor jezelf zorgen [autosufficance]. Dat laatste illustreert hij met een tekst van de Amerikaan Jerry Rubin: "Zorg dat je zóveel van jezelf houdt dat je de ander niet nodig hebt om gelukkig te zijn". Rousseau, in zijn latere werk, laat blijken dat hij ook op die manier zijn eenzaamheid oploste, want, sociaal gezien, was hij een querelant:
--"J'aime trop moi-même pour pouvoir haïr qui que soit". [Ik hou teveel van mezelf om wie-dan-ook te haten.]
Kortom het is een veelbelovend boek dat, denk ik, slechts met kleine teugjes kan worden genoten. 'Voetje-voor-voetje' verder, 'dus'.
______________________
Pascal Bruckner, La Tentation de l'Innocence, Livre de Poche, ISBN 978-2-253-13927-0.
Eerste druk Sept 1996. 9e druk Febr 2007 284 pag €5,50
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 2 Augustus 2007
Een redactioneel artikel in NYT van gisteren is getiteld In Praise of Tap Water. Het gaat over de toenemende consumptie van flessenwater, geïmporteerd uit Fiji, Frankrijk en Italië, en het artikel moraliseert dat dat 'slecht' is. Voor het milieu althans. Voor de gezondheid kan de redactie alleen maar instemmen met die rage.
De pijn zit in het zinnetje: "Wij hebben het beste water van de wereld" [Hoe kan import beter zijn?]. Misschien zit er ook nog wat 'calvinistische' pijn in de berekening van deze verspilling: [Laat de cijfers voor zichzelf spreken]
Het gaat om 4 miljard gallon [15 mld liter]. Als je je de 'voorgeschreven' acht glazen per dag drinkt kost je dat $1400. Dat is $2,56 of €2 per liter. Dat is een leuke handel voor de Fransen! Gewoon van de kraan kosten die jaarlijkse 547 liter slechts 49 dollarcent!!
De flessen worden gemaakt van aardolie, 1,5 miljard barrels per jaar op dit moment. Daarvan kunnen 100.000 auto's een heel jaar rijden. Foei! Daarbij komt dat slechts 23% van de flessen wordt gerecycled. Nogmaals foei! Sommige steden proberen terug te slaan en verbieden --bijvoorbeeld-- flessenwater op de werkplek van hun ambtenaren. New York prijst zijn kraanwater aan met 'Clean', 'Zero Sugar' en 'Stain Free'. Zij hebben kennelijk het reclamebureau van Coca Cola ingehuurd.
Maar ... het zal allemaal niet baten. Pascal Bruckner, in het boekje waar ik gisteren over schreef, laat zien dat de pijn van de 'vrijheid' waartoe wij volgens Sartre veroordeeld zijn 'oplossing' en 'uitlaatklep' vindt in een woest consumptiefeest dat is gebaseerd op de mythe van steeds hogere produktie bij lagere prijzen. Alles moet óp, desnoods vernietigd.
Hij laat zien dat het in brand steken van auto's bij relletjes, en het leegroven van supermarkten, tot diezelfde categorie behoren. Brassen, vreten, stukmaken. Aansluitend bij de mode om dat soort rages dan maar meteen een 'religie' te noemen schrijft hij:
--"La consommation est une religion dégradée, la croyance dans la resurrection infinie des choses dont la supermarché forme l'Église et la publicité les Évangiles"
[De consumptie is een uit de hand gelopen religie, het geloof in een weerkerende Verrijzenis van de Goederen. De Supermarkt is de Kerk en de reklame is het Evangelie].
Dat sluit mooi aan bij wat ik van Dawkins [The God Delusion] afgelopen Zondag citeerde: 'religion is a harmful by-product of something useful'. De Supermarkt 'wàs' een goed instituut. Helaas.
Maar mocht je deze argumentatie al te 'spiritueel' vinden, de redactie wijst er fijntjes op dat 'op dit moment' het Amerikaans kraanwater nog kan concurreren met flessenwater uit Fiji, Frankrijk of Italië, maar als 'de welgestelden' overgaan op flessenwater zal er minder politieke steun kunnen komen voor investeringen in 'schoon' water. Dat zou fataal zijn, want de volksgezondheid is afhankelijk van toegang tot goedkoop schoon water. Ik denk niet dat de flessenwaterimporteurs daarvan wakker liggen. Integendeel.
Kortom, dit woeste consumptiefeest zal nog wel even doorgaan.
________________
EDITORIAL, In Praise of Tap Water, NYT, August 1, 2007.pdf in mijn webarchief.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 3 Augustus 2007
Ik werk nog steeds hard en gestadig aan de wederopbouw van mijn harde schijf. Tevens wil ik mij 'beter' organiseren, en dat spitst zich toe op Plaxo voor mijn adressen en Mozy voor de back-up van het onderhanden werk. Mooi, maar verrekte veel [monniken]werk. Zodoende moet ik mij vaak losrukken om mijn dagelijkse wandeling te maken, en andere 'gewone' bezigheden een kans te geven.
Maar gisteren vond ik het allemaal welletjes. Ik wilde weer eens 'naar de dichters' voor vertroosting, en voor 'iets heel anders'. Het toeval(?) wilde dat ik in een correspondentie John Donne half-en-half meende te moeten citeren, dus, toen die mail de deur uit was, ging ik dat eens goed natrekken. Het ging om het citaat: "No man is an Island", dat bekend is als de eerste regel van een achtregelig gedicht met ergens aan het eind "for whom the bell tolls" wat Hemingway inspireerde tot de titel van zijn boek over de Spaanse Burgeroorlog.
Het blijkt een fragment te zijn van Meditation XVII. Deze Meditations zijn een van de literaire vormen waarmee deze 'dichter en prediker' [1572-1631] de spirituele wereldliteratuur heeft verrijkt. Ik heb een paar van die Meditations gelezen, en toen kreeg ik inspiratie om een dringende vraag van een lezer te beantwoorden. [Niks 'dringende vraag' eigenlijk, ik heb een 'dringende behoefte' om daar over na te denken en --ooit?-- een antwoord te geven].
Die vraag luidt: "Je bent veel alleen; ben jij niet ontzettend eenzaam?"
Mijn eerste reaktie is steeds botweg 'Nee!', maar dat is slechts de helft van het verhaal. Dat is precies waar ik eens goed over moet nadenken. Ik heb zelfs iemand beloofd hem daarover te schrijven, maar het lukt nog steeds niet.
Ik herinner mij het bekende boek van prinses Wilhemina die schreef: 'Eenzaam, maar niet alleen'. Ik zou er eigenlijk een moeten schrijven met de titel: 'Alleen, maar niet eenzaam'. Maar ik struikel meteen over mijn vraag of eenzaamheid wel bestaat, en Donne schrijft óók: No man is an Island. Of slaat dat op alléén en niet op eenzaam?
Gisteravond, op diner-visite bij Albert en Annelies, wezen ze mij op de eigenaardigheid van beide woorden 'een-zaam' en 'all-een', die beide het 'samen' en het 'een' zijn bevatten. Boeiend taalspel, waar wat kan ik ermee?
Thuisgekomen ging ik weer 'naar de dichters' en las nog wat van John Donne. Die brief over eenzaamheid moet nog maar even wachten. Ik laat het maar houden bij dit fragement uit Meditation XVII:
--"No man is an island, entire of itself; every man is a piece of the continent, a part of the main. If a clod be washed away by the sea, Europe is the less, as well as if a promontory were, as well as if a manor of thy friend's or of thine own were: any man's death diminishes me, because I am involved in mankind, and therefore never send to know for whom the bells tolls; it tolls for thee".
En nu terug naar Plaxo en Mozy.
______________________
Over John Donne: fr.wikipedia.org/wiki/John_Donne en en.wikipedia.org/wiki/John_Donne
Hier vind je 'alles' van hem: www.online-literature.com/donne/
Een boeiende en gevoelige analyse van Meditation XVII: isu.indstate.edu/ilnprof/ENG451/ISLAND/index.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 4 Augustus 2007
Een Koreaanse wetenschapper zocht anderhalf jaar geleden --met succes-- publiciteit met zijn nieuwe methode om stamcellen te (re)produceren. Een whistle blower in de staf van deze publiciteitsgeile meneer Hwang Woo-suk bracht aan het licht dat de onderliggende gegevens waren vervalst. Vol schaamte werd dit bevestigd door de betrokken universiteit.
Onderzoekers elders in de wereld hebben zich sindsdien in die 'nieuwe methode' verdiept, en ontdekten dat die wel degelijk leidt tot reproduktie. Héél anders dan verwacht. Beter en efficiënter zelfs. Alleen, in Korea misten ze de kennis om dit resultaat te onderkennen. Meneer Hwang wordt niet gerehabiliteerd: De vervalser! (100 woorden)
_______________________
Ik heb dit uit Courier Internationel die naar een artikel in El País verwees en dat weer naar het allereerste nummer van het tijdschrift van de International Society for Stem Cell Research (ISSCR). Dit is de titel en summary:
Recombination Signatures Distinguish Embryonic Stem Cells Derived by Parthenogenesis and Somatic Cell Nuclear Transfer
Kitai Kim, Kitwa Ng, Peter J. Rugg-Gunn, Jae-Hung Shieh, Oktay Kirak, Rudolf Jaenisch, Teruhiko Wakayama, Malcolm A. Moore, Roger A. Pedersen, and George Q. Daley, Cell Stem Cell, Volume 1, Issue 1: June 7, 2007
Parthenogenesis and somatic cell nuclear transfer (SCNT) are two methods for deriving embryonic stem (ES) cells that are genetically matched to the oocyte donor or somatic cell donor, respectively. Using genome-wide single nucleotide polymorphism (SNP) analysis, we demonstrate distinct signatures of genetic recombination that distinguish parthenogenetic ES cells from those generated by SCNT. We applied SNP analysis to the human ES cell line SCNT-hES-1, previously claimed to have been derived by SCNT, and present evidence that it represents a human parthenogenetic ES cell line. Genome-wide SNP analysis represents a means to validate the genetic provenance of an ES cell line.
ISSCR: http://www.cellstemcell.com/
MALEN RUIZ DE ELVIRA, El fraude coreano de las células madre resulta ser un logro científico,El País,03082007
http://www.elpais.com/articulo/sociedad/fraude/coreano/celulas/madre/resulta/ser/
logro/cientifico/elpepusoc/20070803elpepisoc_3/Tes
Courrier International SCIENCE, Découvreur malgré lui, 3 août 2007
http://www.courrierinternational.com/imprimer.asp?obj_id=76492
LEUK HE! BIJNA 300 WOORDEN OVERBODIGE DOCUMENTIE BIJ 100 WOORDEN ESSENTIE
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 5 Augustus 2007
Juni 2006 werd in Parijs een secretaresse ontslagen omdat ze een blog publiceerde over haar werkplek. Alleenwonende moeder met kind, Engelse in Parijs. De blog heet 'petiteanglaise'. Totaal onherkenbare kantoornaam, evenals de namen van de collega's. Ik vond 'm 'geestig' en 'spits', en ik was niet de enige!! Door het ontslag ging de populariteit pijlsnel omhoog. Diverse uitgevers wilden de blog als boek publiceren, maar zij schreef een boek dat in januari verschijnt. Diverse vertaalrechten zijn al verkocht, ook NLse. Eergisteren is de werkgever veroordeeld tot de eis: Twee jaar salaris en onkosten. Dat begint wat op Rowling te lijken. (100 woorden)
_______________________
Het nieuwtje: http://www.petiteanglaise.com/archives/2007/08/03/newsflash/
Hilarische analyse van de ontslagbrief:
http://maitre.eolas.free.fr/journal/index.php?2006/07/20/405-la-lettre-de-licenciement-de-petite-anglaise
Over het komende boek: http://www.petiteanglaise.com/petite-anglaise-the-book
Belgisch persbericht over ontslag: http://www.nieuwsblad.be/Article/Detail.aspx?articleID=DMF19072006_031
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 6 Augustus 2007
Vanmorgen wilde ik vier uur lopen om later in de week de jaarlijkse wandeling naar mijn broer in Olargues ontspannen te kunnen lopen: Dertig km, ruim vijf uur. Met mijn dagelijkse portie van twee uur was ik de vorige week streng geweest. Gisteren liep ik 'dus' drie uur. Maar vandaag werd het vijf. Foutje!
De wandeling naar Saint-Nazaire-de-Laderez, waar ik op een heuvel een Ermitage zou bezoeken, duurde niet 1.00u, zoals mijn geheugen zei, maar 100min. Naar de Ermitage [368m 'dénivelé'] klom ik 50min, genoot 10min van het uitzicht, en daalde in 40min. Dat maakte 300 minuten. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 7 Augustus 2007
In het jaar 1907 waren er twee 'arbeidersopstanden', op heel verschillende plaatsen in de wereld, waarbij doden vielen. Die worden nu herdacht.
De eerste was in Iquique, in het Noorden van Chili waarover ik heb geschreven toen ik daar was, en navraag deed naar de details. Ik kwam er op omdat het werd genoemd in een boekje met brieven van een 11 jarig meisje --dochter een 'big shot' in de salpetermijnen-- aan haar grootmoeder in Schotland. Ik heb toen enkele van deze 'Lieve-Omabrieven' in Mijn Dagboek vertaald.
De andere 'rel' was hier in de Languedoc. Het ging om demonstraties vanaf April van dat jaar. Het was géén klasse-conflict. Zeker niet in het begin. Dat is het wèl geworden. Het waren demonstraties die verband hielden met valse concurrentie in de wijn. Een wet [uit Parijs!] stond toe dat ingevoerde wijnen uit Spanje, Italië en Algerije werden 'behandeld' met suiker omdat dat meer belasting in het (staats!-)laatje bracht, maar de wijn van de streek verloor zijn concurrentie-positie. En de oogst was tóch al slecht geweest de voorgaande jaren ...
Wijnbouwers en arbeiders demonstreerden –aanvankelijk-- samen tegen deze valse concurrentie. De demonstraties werden steeds groter en bereikten de 100.000 op 5 Mei in Narbonne. Het leger schoot op de massa. Twee doden. De werkgevers begonnen massaal mensen te ontslaan en lonen te verlagen. Toen veranderde het karakter van de strijd. Op 19 Juni vielen twee doden, en de dag later nog eens vijf, óók in Narbonne.
Het 17e Regiment Infanterie, met voornamelijk jongens uit de streek [negen uit Cessenon] dat 'veiligheidshalve' was geconsigneerd in een kazerne in Agde, raakte verbolgen over het gedrag van 139e Regiment Curassiers dat in Narbonne opereerde, en slaat aan het muiten. Ze roven het kruithuis leeg, en marcheren naar Béziers. Dat brengt het conflict op nationaal niveau. Clemenceau, genaamd Le Tigre, wil de muiters om-en-om fusilleren. ['Decimeren' is al sinds de Romeinen een gebruikelijk middel om muitende soldaten tot de orde te roepen]. Door het ingrijpen van enkele generaals krijgen de muiters een strafoverplaatsing naar Tunesië naar een gevaarlijke zône. Acht van de negen jongens van Cessenon overleefden deze straf. Er wordt een lovend lied gemaakt op de 'dapperen van het 17e'.
In Iquique was het wél een arbeidsconflict, maar het begon met een vredige optocht waar vrouwen en kinderen meeliepen. De arbeiders kregen betaald in 'penningen' die alleen in winkels van de salpetermijnen konden worden gebruikt. Het inwisselen tegen 'ècht' geld was eenzijdig drastisch beperkt. Tienduizend mensen waren op de been. Dáár werden onverwacht de mitrailleurs op gezet. Tussen 1500 en 3500 doden.
Kennissen in Iquique --en kennissen hier in streek-- zie ik bezig met herdenkingen en manifestaties. Wat me opvalt is dat ze zich verbazen dat het toen zo 'gewoon' was om onwillige arbeiders neer te schieten, en ze te behandelen als een muitende compagnie soldaten. Daarom zijn de herdenkingen belangrijk. Ik ben namelijk bang dat de volgende generatie het weer 'gewoon' gaat vinden.
________________________
Mijn Dagboek 2 februari 2005
La Matanza de Iquique www.centenariosantamaria.cl/
Opstand in de Languedoc: http://fr.wikipedia.org/wiki/R%C3%A9volte_des_vignerons_du_Languedoc_en_ 1907
Blog Rassembler á gauche 34
http://lrassemblezagauche.midiblogs.com/archive/2007/03/19/revolte-vigneronne-1907-gloire-au-17-eme.html
Artikel JacquesCros.doc [met oa foto's van jongens uit Cessenon]:http://www.box.net/shared/1rvimusfdv
Chanson Gloire au 17ème:http://lrassemblezagauche.midiblogs.com/files/gloire_au_17e.mp3
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 8 Augustus 2007
Flessenwater, en met name geïmporteerd flessenwater, schijnt de Amerikanen hoog te zitten, want vanmorgen verscheen er wéér een editorial over in NYT. Het lijkt te zeggen: "OK, laat die discussie over die smaak maar zitten, maar die recycling kan beter", en dan dringen ze aan op wetgevingen die in verschillende staten al bestaan om statiegeld te verplichten en daarbij met name ook de plastic flessen te betrekken. Maar de drankenhandel en -industrie ziet dat niet zitten en gebruikt haar politieke en media-macht om de aandacht af te leiden: "Laten we het nou niet moeilijker maken als het al is, het gaat maar om 1% van de totale 'waste'." Of schrijft honend: "Wat? Kraanwater lekker? Waarom kopen al die mensen voor veel geld dan dat flessenwater?" [Daarbij suggererend dat in dit 'woeste consumptiefeest' rationele beslissingen de bovenhand hebben; dàt kun je natuurlijk niet tegenspreken zonder door de mand te vallen over je eigen gedrag].
In een eerdere editorial was gezegd dat lege flessen prachtig --en zéér gewild-- uitgangsmateriaal zijn voor talloze produkten, fleece wordt genoemd, en kwaliteitskoffers. Iemand uit de petrochemische industrie bevestigt dat, en voegt corrigerend toe dat het aantal barrels aardolie om die flessen in 2006 te maken niet 1,5 maar 17miljard was. Méér dat een factor tien. En dat is zónder de energie die nodig is om de flessen de vullen en te vervoeren, zegt hij erbij. Dat alles lees ik in de Ingezonden Brieven. Dáár lees je soms méér over wat er aan de hand is dan in een editorial. Deze editorial beperkt zich tot het politiek haalbare, en wijst op 'interessante ontwikkelingen', met name in Philadelphia, waar de lokale overheid experimenteert met per pond betalen(!) aan huiseigenaren als ze bepaald afval gesorteerd aanbieden ["to pay homeowners by the pound for recycled trash"]. Dat is nog eens wat anders dan 'stortingsrechten' betalen, zoals hier in F, in NL en in Spanje.
Het doet mij opeens denken aan het strand van Iquique (Chili) waar de allerarmsten het 'om strijd' gemunt hadden op weggegooide drankblikjes van de (gegoede) burgerij. Als ze die op een bepaalde manier sorteerden, pletten en bundelden kregen ze daarvoor 'geld'. Een 'habbekrats' wellicht, maar ik zag voortdurend jongetjes met een reuzebundel op hun nek over het strand lopen naar de opkopers die bij een gammel vrachtautootje stonden de wachten met een unster in de hand.
Dat vereist natuurlijk een maatschappij met veel armen. Met het in de watten leggen van de superrijken [the filthy rich] zijn we al op weg daarheen, hier in 'Het Rijke Westen'
Pascal Bruckner, waarvan ik nog steeds La Tentation de l'Innocence lees, citeert een boek met de intrigerende titel Du bon usage des pauvres. Dat lijkt hier van toepassing te zijn. Per slot, als wij ons, zoals Bruckner beweert, vastbijten in een 'woest consumptiefeest', Wie dekt dan te tafel? Wie doet de afwas? Het is dus 'goed' dat er armen zijn. Het is een wezenlijk deel van Onze Welvaart.
_____________________________
EDITORIAL, Giving Bottles a Second Life, NYT, August 8, 2007
http://www.nytimes.com/2007/08/08/opinion/08wed3.html?th&emc=th
Philippe Sassier, Du bon usage des pauvres: histoire d'un thème politique (XVIe-XXe siècle) Fayard, 1990. ISBN: 2213024537 9782213024530 OCLC: 21862663 Eerder hierover: Mijn Dagboek van 2 aug jl.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 9 Augustus 2007
Libération maakte gisteren melding van een vertaling in het Frans van Harry Potter Zeven door een scholier van 16 jaar. Binnen enkele dagen stond die op het internet. Hulde! Ghislaine had er vier dagen voor nodig, alléén voor het lezen. De officiële Franse vertaling komt pas eind Oktober, en de benadeelde(?) uitgever Gallimard heeft al laten weten dat het om een bijna-professionele kwaliteit gaat.
Er blijkt echter een hele ondergrondse vertaalcultuur te bestaan. Een groep Duitse scholieren had zich op tijd in de startblokken gezet, en leverde een vertaling in twee dagen. HP6 hadden ze indertijd ook zo aangepakt. (100 woorden)
__________
Fan du jeune sorcier, ce garçon de 16 ans risque de lourdes sanctions financières, LIBERATION, mercredi 8 août 2007, http://www.liberation.fr/actualite/societe/271311.FR.php
Journal d'un avocat (blog) analyseert de juridische consequenties, maar in de reakties daarop vond ik gegevens over die ondergrondse vertaalcultuur: http://www.maitre-eolas.fr/index.php
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 10 Augustus 2007
Wesley K. Clark was 'supreme commander of NATO' toen hij in 2000 met pensioen ging. Hij heeft sindsdien een indrukwekkende wetenschappelijke en politieke carrière gemaakt. In NYT van eergisteren gaat hij in de aanval tegen de regering Bush met een 'case study', een 'gevalstudie'.
'Case studies' behoren tot een leer- en onderzoeksmethode die allereerst bij de rechtenstudies is ontwikkeld, en in de 19de eeuw --na Clausewitz!-- furore maakte in de 'wetenschappelijke' opleiding van militairen. In 1904 werden ze door 'Harvard' toegepast op 'business', en 'gevalstudies' zijn sindsdien niet meer weg te branden uit managementopleidingen.
Er zijn slechte toepassingen, en ook Harvard ontkwam niet aan verstarring van deze 'methode' die --mits niet-'dogmatisch' aangepakt-- zéér veelzijdig, creatief èn inzichtverrijkend is. In de handen van een militair van dit kaliber zal het een effectief wapen zijn. Voor Clark is dit slechts één schermutseling voor een hoger doel:
--"Cases like this illustrate that in the years since 9/11, the Bush administration’s approach to terrorism has created more problems than it has solved", zegt hij 'terloops'. [Wellicht zit er nog een andere 'afrekening' onder, want het voortijdig ontslag van Clark als supreme commander in 2000 had een 'politiek luchtje'.]
De 'case' gaat over de verwarring die de regering Bush systematisch cultiveert als het over terroristen gaat door ze "unlawful combatant" te noemen. Dit woord wordt systematisch gebruikt om de kampen en de methodes van --bv-- Guantánomo te rechtvaardigen. Door terroristen 'combatant' te noemen erken je ze als 'strijder in een oorlog'. Dat is teveel eer. De combattant onderscheidt zich van de burger omdat hij speciale 'rechten' heeft. Hij mag --oa-- doden zonder daarvoor vervolgd te worden. Die verwarring is hoogst gevaarlijk voor de mensenrechten, de scheidingslijn burger-miltair moet met de grootste zorgvuldigheid worden gehandhaafd. Clark --ten tijde van de Balkanoorlogen-- werd daar met de neus op gedrukt, want juist totalitaire regimes proberen 'met alle middelen' die scheidingslijn te vervagen. Door de uitdrukking 'unlawful combatant' erkent de Amerikaanse regering deze 'verhullende' pogingen van Al Qaeda. Dat leidt tot onnodige complicaties in de strijd tegen terrorisme.
Clark betoogt dat terroristen als 'moderne piraten' moeten worden beschouwd en dat ze daarom 'misdadigers' zijn [zij het van een bijzondere soort waarvoor 'desnoods' speciale wetten moeten worden gemaakt, en waarvoor 'desnoods' de hulp van de militairen moet worden ingeroepen] en met burgerwetten moeten worden aangepakt. Op straffe van verlies van wezenlijke mensenrechten.
Het gaat dus over de bevestiging die op het hoogtepunt van de koude oorlog nog eens werd gedaan door de Supreme Court over de "deeply rooted and ancient opposition in this country to the extension of military control over civilians".
De macht van 'het militaire' over 'de burgers' is wezenlijk onderdeel van dictaturen. Een staatshoofd is sowieso [formeel] opperbevelhebber van de strijdkrachten, maar er moet een 'cultuur' blijven die toepassing van dat recht met veel zorg omkleedt. Bush moet tijdig de pas worden afgesneden in zijn onmiskenbare streven naar méér macht voor de president om ook deze scheidinglijn te overschrijden. Dat maakt de 'case' van Clark duidelijk. Dat is het belang van zijn betoog.
___________________
WESLEY K. CLARK and KAL RAUSTIALA, Why Terrorists Aren’t Soldiers NYT August 8, 2007.pdf in mijn webarchief.
Bij wijze van experiment heb ik dat artikel ook toegankelijk gemaakt via http://www.box.net/shared/jtha2kjtl9 [laat je ervaring weten svp]
Verder: http://fr.wikipedia.org/wiki/Wesley_Clark http://en.wikipedia.org/wiki/Wesley_Clark
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 11 Augustus 2007
Olargues heeft een rijk muziekleven --voor zo'n 'afgelegen' stadje ;-)
Er staat de Église St Laurent met een prachtig orgel, en in de nabijgelegen kerk van St Vincent d'Olargues, en in de Prieuré de St Julien, is er regelmatig kamermuziek. Gisteravond was ik in Olargues bij een orgelconcert door Laurent Gallice, de 'Organiste Titulaire' van de Cathédrale de Saint-Pons de Thomières.
Gallice is een jonge enthousiaste organist met een eigenwijs programma dat hij genoegelijk toelichtte. Een openbaring! Vooral de zeven (zéér) korte stukjes van Wolfgang Ebner: 'Pièces d'orgues de deuxième ton' raakten mij. Ik zou die metéén weer willen horen. (100 woorden)
_________
http://www.orgue-saint-pons.org/laurent_gallice.htm en http://de.wikipedia.org/wiki/Wolfgang_Ebner
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 12 Augustus 2007
In de begintijd van het mens- en milieuvriendelijk denken in de jaren 60 was er o.a. een stroming die vond dat groente, fruit --eten in het algemeen-- zo dicht mogelijk bij de consumptie-regio moest worden gekweekt. Daarvoor waren allerlei redenen, maar één daarvan was de 'milieu'-vriendelijkheid van de korte transportlijnen. Een andere stroming daarentegen pleitte voor --bijvoorbeeld-- speciale algen uit Japan die bijzonder 'mens'-vriendelijk zouden zijn. Ik meen dat die standpunten toentertijd respectievelijk 'biologisch-dynamisch' en 'macrobiotisch' heetten.
Deze beide op zichzelf juiste uitgangspunten zijn steeds in conflict gebleven. Met name het energie-vretende lange-afstandstransport werd heftig becritiseerd. Terecht, want daar zat bovendien een principiëel vervalsende factor in wegens de oneigelijk-lage 'kosten' van retourvracht. Daardoor spitste de discussie zich toe op 'food miles'.
Later speelde de beschikbaarheid van water een grote rol in de discussie. Toen ik in 2004 in de Kalahari woestijn, in Upington, in de water-verdeel-problematiek dook [zie 29 feb, 13x in mrt en 7 apr 2004 e.v.] bleek dat men het kweken van groente met 'duur' water beter aan Botswana kon overlaten waar men 'energieloos' over genoeg water beschikte.
Je kon zelfs uitrekenen dat de lokale wijncultuur 'goedkoper' aan Frankrijk kon worden overgelaten, of aan de zuidelijke streken van Zuid-Afrika. Maar zo werkt dat niet. Daar bleek dat er nog heel andere factoren een rol speelden.
Datzelfde geldt voor de kritiek hier in Frankrijk op de intensieve irrigatiecultuur van maïs voor veevoeder gedurende de droogte van 2005. ["... 68% van het totale Franse waterbudget naar de landbouw ... de ergst getroffen departementen vallen samen met de watervretende maiscultuur ... een golfbaan kost evenveel water als 3000 stadse mensen ...". Zie 11 aug 2005]
Het optimale water- en energiegebruik berekenen is dus 'nogal moeilijk' en moet van geval tot geval worden berekend. Laat staan de "overige overwegingen"! Laat staan ons gedrag aanpassen aan deze inzichten!
De Lincoln University in Christchurch in Nieuw Zeeland heeft zich aan zo'n berekening gewaagd, en komt voor de dag met een ['peer reviewed'] onderzoek waarbij 'alle' factoren van het energieverbruik worden meegenomen: watergebruik, oogsttechnieken, gebruik van duurzame energie, energie in de kunstmest, transport, CO2 opname en uitstoot, enz.
Toegepast op lamsvlees 'produceert' 1 ton NZs lamsvlees in Londen [ondanks 11.000 miles per boot] 1520 pounds CO2, terwijl Brits lamsvlees op 6280 pounds komt als het in Londen arriveert. Een factor vier!!
Dat komt vooral omdat de weiden er niet zo vruchtbaar zijn, en de Engelse boeren met 'fabrieksvoer' moeten bijvoeren. Het verschil zit dus niet alleen in de 'food miles', het zit in de energiekosten over de hele levenscyclus van het produkt en de produktie.
Dergelijke getallen gelden ook voor fruit en melkprodukten.
Er moet dus veel 'rethinking' worden gedaan. Misschien is de regel "Eat Local" wel een goede algemene regel, er zijn zéér drastische uitzonderingen.
____________
JAMES E. McWILLIAMS, Food That Travels Well, NYT,August 6, 2007.pdf in mijn webarchief.
Persbericht van Lincoln University: http://www.lincoln.ac.nz/story2110.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 13 Augustus 2007
Ik vroeg mij vaker af of spam wel ergens voor dient, maar de Süddeutsche kwam dezer dagen met een concreet voorbeeld hoe 'Internetkriminelle' er geld aan verdienen. Het gaat om 'pennystocks', aandelen die voor een paar cent verkocht worden. Met massieve spammail proberen zij die koers [tijdelijk!] op te drijven.
Natuurlijk hebben die Kriminelle zelf het nodige ervan ingekocht. De koers van de zéér onbekende Prime Time Stores Inc ging zodoende kortgeleden opeens 30% omhoog, en de dag erna nog eens 14,8%. Kassa!
Verder meldt de Süddeutsche 'malaise' aan het virusfront. Géén creativiteit! Dat is slecht voor de anti-virusbedrijven. (100 woorden)
____________
Helmut Martin-Jung, Nur noch primitive Schadprogramme,Sueddeutsche,10.08.2007.pdf
URL: /computer/artikel/685/127482/article.html
http://www.pennystocks.org/ en http://www.pennystocks.com/
http://de.wikipedia.org/wiki/Penny-Stock en http://de.wikipedia.org/wiki/Aktienspam
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 14 Augustus 2007
De vakantie van Sarkozy in de VS is een symbool --of beter, een van de vele symbolen-- die de Franse president uitstraalt dat het “allemaal anders is geworden”. Roger Cohen, in een column voor IHT, die door NYT is overgenomen, laat nog eens zien hoe De Gaulle, Giscard d'Estaing, Mitterrand en Chirac hun vakantie doorbrachten: De 'hoogheid' en de 'eeuwigheid' van hun functie beperkten de keuze.
Zo niet Sarkozy. Hij wil verkeren met de superrijken, de nieuwe geldadel, de machtigen. Cohen voorspelt dat er in September aan de Sorbonne een cursus over de "Semiotiek van de Presidentiële Vakanties" wordt gedoceerd. (100 woorden)
____________
ROGER COHEN, Sarkozy Surfs the U.S.A.NYT, August 5, 2007.pdf in mijn webarchief.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 15 Augustus 2007
De 35-urige werkweek bestaat nu officiëel tien jaar, en heeft al heel wat pennen in beweging gebracht. De waarheid over zijn herkomst en zijn effecten ligt verborgen onder dikke lagen politieke 'leugens'. Het heeft rechts èn links verdeeld. Het 'slechte' ervan wordt aan links toegerekend --dat is althans de manier waarop Sarkozy c.s. het zouden willen. Het 'goede' ervan wordt slechts in 'geheime' rapporten onderkent. De werkgevers mogen dan openlijk aantrappen tegen die "vermaledijde 35 uur", ze willen ook niet terug naar de tijd daarvóór, want het heeft de totaal verstarde onderhandelings-ruimte met de vakbonden aanzienlijk verbreed. Evenals een versoepeling van het ontslagrecht en aanstellingsvoorwaarden.
Door die arbeidstijdverkorting gebeurde in F wat ik als jong ingenieur van nabij meemaakte toen NL overging naar de 5-daagse werkweek, de Zaterdag afschafte als werkdag, en van de 'onaantastbare standaard' van 48 uur naar 40 resp. 38 uur overging. 'Minder werken, maar béter!' was de toenmalige slogan. Iedereen werkte daar positief aan mee, en veel taken werden 'geherformuleerd'. Het 'zoemde' van nieuwe ideeën over werk- en taakverdeling. Niet iedereen vond dat even leuk, want sommigen raakten hun 'luizenbaantje' kwijt. Maar de produktiviteit-per-uur steeg!!
Dat laatste gebeurde in Frankrijk ook, maar het werd steeds 'ontkend'. Intussen steeg tussen de economische welvaart tussen 1998 en 2002, en constateert afgelopen Juni een rapport van HSBC (een bank!) dat "voor het eerst in 2006" (!) de verkorte arbeidstijd *niet* door productiviteitsstijging werd gecompenseerd. [De voorafgaande jaren was dat dus wèl het geval].
Claire Guélaud, in Le Monde van gisteren, haalt de 'geschiedenis' van die '35 uur' nog eens aan: Een idee dat uit de XIXe eeuw stamt, met [toen] als belangrijkste doel de erbarmelijke arbeidsomstandigheden te bestrijden, en aan 'arbeid' een positieve waarde mee te geven. Later wordt het van stal gehaald om werkeloosheid te bestrijden: "Arbeid eerlijk verdelen".
De politiek gekleurde rapporten over die 'niet-zichtbare' produktiviteitsstijging die de laatste tien jaar kenmerkten, kwamen niet verder dan 'neutraal'. "Het heeft géén doorslaand effect".
De sociologische rapporten daarentegen vermeldden dat de loon- en salaristrekkers een heel andere kijk op hun werk en de relatie met hun privé-leven hadden gekregen. [Precies wat ook gebeurde in NL bij de toenmalige 'arbeidstijdverkorting']. Dat heeft in Frankrijk de "kwaliteit van de arbeid" op de agenda gezet als nooit tevoren. En ... op de agenda van Sarkozy, de agenda van 'rechts'. Daarmee heeft links een klassiek gebied van economisch-maatschappelijke aktie en "linkse ideologie" verloren. Dat maakt links nóg meer ontredderd.
Dus, als je binnenkort weer uithalen naar "Die Slechte 35 Uur" beluistert van werkgevers of van politiek rechts, herinner je dan de analyse van Claire Guélaud.
_______________________
Claire Guélaud, Rétrocontroverse-1997, les 35 heures pour créer de l'emploi LE MONDE 14.08.07.pdf in mijn webarchief.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 16 Augustus 2007
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 17 Augustus 2007
Vanmorgen een mailtje van Piet:
--”Waarom noemde je Woensdag bij die '35 uur' alleen 'sociologische rapporten' als bewijs van die 'veranderde kijk'? Je weet toch dat het boek van die psycho-analytica en econome Corinne Maier --Bonjour Paresse-- al een paar jaar met 20.000 per week over de toonbank gaat? Zij legde de Franse 'arbeids(on)lusten' toch al bloot?”
--”Inderdaad, Piet, niet aan gedacht. Shame upon me! Ik denk dat 'sociologische rapporten' [van mannen] het beter doen als 'bewijs' dan een populair boek van een vrouw. Ik zat in hetzelfde valluik als Claire Guélaud. Ik ben vlug Bonjour Paresse gaan nalezen.
(100 woorden)
____________________
Eerder schreef ik over Bonjour Paresse: 23 Sep en 25 Nov 2004 en 9 jan en 1 Apr 2006
In mijn archief en stuur je dit op verzoek: Corinne Maier, French Twist, NYT, mar 31, 2006.pdf
Eric Fottorino, Incomprehension, Le Monde 24.03.06.pdf
CORINNE MAIER, The French Disconnection NYT January 8, 2006.pdf
Claire Guélaud, Rétrocontroverse-1997, les 35 heures pour créer de l'emploi LE MONDE 14.08.07.pdf
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 18 Augustus 2007
Le Monde van gisteren schreef dat precies 25 jaar geleden, 17 augustus 1982, de CD door Philips in Hannover werd geïntroduceerd. Dat zette "mijn herinneringen" aan het werk over mijn allereerste kontakten met dat basisidee.
Het moet kort vóór 1970 zijn geweest, want dat jaar ging ik weg bij Philips, dat mijn baas Fokke Merjenberg mij meenam naar een "zéér vertrouwelijke" bijeenkomst van het Natuurkundig Laboratorium, het 'NatLab'. Dat gebeurde wel vaker. Het ging om bijeenkomsten van een think tank waar [soms zeer geavanceerde] ideeën van pure technology push-herkomst werden getoond aan technisch-commerciële ingenieurs om eens na te denken over verdere 'sturing' van zo'n idee naar 'markttoepassing'. Fokke was daar 'vast lid' en nodigde --in diepste vertrouwelijkheid-- 'gasten' uit zoals ik.
Ik zag daar ooit een demonstratie van het printen van een A-viertje in vier seconden, met de belofte dat deze techniek tzt in staat zou zijn het in één seconde te doen. Dat was een wonder in die dagen, want het idee van computers was vér weg en PC's waren 'nergens'.
De onderzoekers legden ons uit dat door de voortschrijdende laser-techniek, de opkomende miniaturisering van electrische circuits, de 'digitale audio', en last but not least de know-how bij Philips zelf op het gebied van de massafabricage van de vrij nieuwe 'minigroove' grammofoonplaten, er een mogelijkheid bestond om een "schijf" te maken ter grootte van een toenmalige "lp" waarop --bijvoorbeeld!-- 'alles' van Mozart zou staan. Of alles van Beethoven.Of op een paar schijven 'alle klassieke muziek'.
--"Het zou de dood kunnen betekenen van de hele platenindustrie", was een van de doem-visioenen.
Maar het kon ook iedere ochtend in de bus vallen --samen met de krant-- met --bijvoorbeeld!-- het TV-Journaal van de vorige dag, want de drager hoefde geen harde plaat te zijn: Soepel en oprolbaar kon ook. Snelle massa-reproductie voor een 'paar stuiver' --als een krant-- hoorde tot de realistische mogelijkheden. Zo werden we "ingepraat".
Kort daarvoor waren Philips en Sony het eens geworden over de standaard van de Compact Cassette [Audio!, Grundig lag dwars en verloor]. Die zegetocht was nèt begonnen. Van video-cassettes VHS, V2000 en Betamax was nog geen sprake, wellicht wèl als gerichte [geheime] produkt-ontwikkeling, maar niet op de markt.
De laser-techniek maakte het lezen contactloos. Dus geen slijtage en ruis. 'Digitaal' maakte het toegankelijk voor inmiddels ontwikkelde wiskundige technieken van foutcorrectie en sturing, en maakte de kwaliteit onafhankelijk van de snelheid van de naald in de groef. De 'schijf' had trouwens niet één groef, maar concentrische genummerde cirkels die --bijvoorbeeld!-- het switchen van het ene deel naar het andere eenvoudig maakte. Bij een plaat of tape was dat principiëel veel moeizamer.
Lang hoorde ik er niet van. Per slot was ik 'buitenstaander'. In 1978 kwam Philips voor de dag met een concreet product: Een Video Disk ter grootte van de toenmalige "lp" met een Video Disk Player met ongeveer wat de huidige [video] DVD kan. Dat was de eerste keuze. Het was géén succes. Het was wellicht zijn tijd te ver vooruit.
Vier jaar later werd de CD een succès fou. "Digital Audio" werd een massaproduct. Eerst in Europa, en toen ook snel in de VS. Niet meer weg te branden!!
Althans, dat dàcht je. Er zijn verschillende kapers op de kust, en er zijn vast 'vertrouwelijke bijeenkomsten' zoals die van 'mijn herinneringen'.
_______________________
Er staat veel op het internet over de geschiedenis van de CD. Bijvoorbeeld: http://www.oneoffcd.com/info/historycd.cfm
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 19 Augustus 2007
Als je wil weten wat phishing betekent dan kun je het beste naar Wikipedia gaan. Daar staat 'alles', maar als je wil weten waar het woord vandaan komt blijf je onbevredigd achter:
--"Logisch toch? Phishing is vissen in de grote Internetvijver [leuke metafoor trouwens] naar creditcardnummers van argeloze Internauten"
--"Waarom niet gewoon 'fishing'?"
De volgende cluyt-int-riet is:
--"The f-to-ph substitution is common in hacker's jargon"
--"Hoezo dát dan?"
--"Phone freakers noemden ze indertijd al phone phreakers. Met een electronisch kastje dat de juiste vibraties uitstraalde, konden ze gratis bellen"
--"Phony phoning dus?"
--"Tsou kunne, Phony phishing". (100 woorden)
__________________
De Internet-etymologen zijn het niet eens over de herkomst. Het was een leuke zoektocht. Phony Phoning en Phony Phishing heb ik toen maar zelf verzonnen. zie http://en.wikipedia.org/wiki/Phishing http://www.britannica.com/eb/topic-1017431/phishing
http://www.etymologie.info/~e/_n/in-plan34.html http://itre.cis.upenn.edu/~myl/languagelog/archives/001477.html
http://www.m-w.com/dictionary/phishing
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 20 Augustus 2007
De laatste Nouvel Observateur heeft als omslagfoto een blote vrouw uit de begintijd van de fotografie, de tekst: 'Les philosophes et les femmes', en verder een kolommetje met Platon, Rousseau, Kierkegaard, Nietzsche, Hannah Arendt, Michel Onfray. Dat is het "Dossier" van deze week: Wat zeggen de filosofen van de vrouwen? Je kunt die teksten allemaal op het internet lezen: Interessant. Mij troffen twee andere beschrijvingen van vrouwen die toevallig(?) óók in dit nummer voorkomen.
Allereerst een 'exegese' van het 'wispelturige' gedrag van Cécilia die nooit-en-te-nimmer als "vrouw van" in de publiciteit wilde komen. Twee jaar geleden, toen Sarkozy aan zijn veldtocht naar het Elysée begon had ze gezegd: "First Lady, ça me rase" [daar baal ik van]. En nu, met de uitnodiging van First Lady Bush al lang op zak, zei ze op het laatste moment af. Dit was dè kans om die uitspraak van twee jaar geleden te bewijzen. Zij wil zèlf macht en invloed, en ze heeft onder druk van Nicolas --die ze nog steeds zijn egoïsme verwijt-- haar ambities om raadslid van de regio Ile-de-France te worden opgegeven. Dat ze 'wel-wat-kan' blijkt uit haar recente missie naar Kadhafi voor de bevrijding van de Bulgaarse verpleegsters. Sarko kan geen zelfstandige macht naast zich dulden. Dat de minister-president François Fillon het accepteert een "un vrai-faux chef de gouvernement" te zijn zal Cécilia worst wezen. Niet zij. Zij wil zichzelf zijn: "Être elle-même". En je --spectaculair-- onttrekken aan de rol van First Lady is haar wapen. Misschien wordt ze later in één adem genoemd met Marianne de France en Simone de Beauvoir.
Het andere vrouwenportret is van Rachida Dati, garde des Sceaux, minister van Justitie, die wèl gaat uitvoeren wat Sarko haar opdraagt, namelijk een wet verdedigen die veel en veel strenger met recidivisten zal zijn: de wet tegen 'la délinquance répétitive et spécialement la récidive'. "Ordnung muß sein", nietwaar?
Nu wil het geval dat haar broer Jamal een notoire recidivist is, verslaafd èn handelaar, met nogal wat processen en ontwenningskuren achter de rug. Rachida, daarentegen, is de vaandeldrager van 'la tolérance zéro'. Dáárom heeft Sarko haar binnengehaald.
Maar, er zijn spanningen in dit immigrantengezin Dati. De vader wil binnenkort met vakantie naar zijn 'thuisland' Marokko, maar zijn naam en zijn familie is 'bezoedeld' in de ogen van zijn Marokkaanse broers en zussen. Door een vrouw nog wel. Door zijn dochter! Waar blijft het vaderlijke /mannelijke gezag? [Certains dans la fratrie ont eu l'impression d'un déshonneur public, que le nom est souillé]
Jamal zei in een interview over zijn zus: "Op TV lacht ze vaak. Thuis nooit".
Nouv'Obs weet de indruk te wekken dat we hier voor nóg een andere fase van de emancipatie staan. Ik kan niet zien of het de bedoeling was, maar op die manier is deze aflevering een zéér belangrijk tijdsdocument. Zo denken we nu.
_____________________________
Nouvel Observateur Nº2232 SEMAINE DU JEUDI 16 Août 2007 http://obs.nouvelobs.com/hebdo/
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 21 Augustus 2007
Een tijdje geleden [29 & 30 Mei] schreef ik over de schimpscheuten van Sarkozy over de slechte arbeidsmoraal van de Fransen, en zijn wil om 'de waarden van Mei '68' af te begraven die daarvan de oorzaak zouden zijn. Ik kwam toen met onderzoeken [Lemaître, Philipon en Liker] die aantoonden dat en 'niks mis' is met de Franse arbeidlustigheid, zij horen bij de landen die het hoogste scoren. Waar ze óók hoog mee scoren is conflicten-op-de-werkplek: "alleen Griekenland heeft permanent nòg grotere spanningen tussen baas en knecht op de werkplek", wist Euro-breed onderzoek uit 2003 te melden.
Als Sarkozy aldus te keer gaat tegen de "35-uren luiwammessen", dan conformeert hij zich aan zijn Zeer Rijke Vrienden [en de heersende management-cultuur; zie verderop].
Uit een heel andere hoek komen nieuwe feiten. Marcus Buckingham, een nieuwe managementgoeroe die Stephen Covey uit de ring trapte toen deze zijn bekende Zeven Stappen aanvulde met een Achtste en diens cultuur van "werken aan je zwakke punten" onderuit haalde als Zelf-Onderdrukking --die veelzeggende uitdrukking uit het feminisme-- van managers die aldus zichzelf en hun medewerkers meer-en-meer "aanpasten" om "alle neuzen dezelfde kant uit te krijgen".
Buckingham draait het om: "Go put your strengths to work", zegt hij, niet alleen bij jezelf --dat prediken er wel meer-- óók bij je medewerkers en je teams. Dat staat haaks op de 'command and control'-cultuur die leiderschaps-goeroes als Stephen Covey propageren. Dat is natuurlijk 'ongewenste informatie', en je moet een-en-ander aandragen om die op de agenda te krijgen. Naast feiten moet je over popster-eigenschappen en perfecte verkooptechnieken beschikken, en die heeft Buckingham.
Maar laat ik mij tot de feiten beperken die perfect aansluiten bij die van Lemaître, Philipon, Liker en Maier. Ik citeer een boekbespreking:
"In de 17 jaar dat Buckingham bij Galllup werkte, ondervroeg hij in totaal meer dan 3 miljoen medewerkers en 80 000 managers. Uit de enquêtes en interviews kwam een weinig rooskleurig beeld van het functioneren van eigentijdse ondernemingen naar voren. Een gemiddeld lage betrokkenheid (niet meer dan 30% van de medewerkers geeft aan zich betrokken te voelen bij hun organisatie) en een nóg lager percentage dat zegt vanuit de eigen sterkten te werken (volgens de laatste telling 17%) zijn twee in het oog springende kenmerken. Organisaties gaan blijkbaar zeer inefficiënt met hun medewerkers om, zo constateerde Buckingham onthutst. In plaats dat alles uit de kast wordt gehaald om hun medewerkers beter te laten presteren, creëert men organisatorische structuren waardoor medewerkers juist slechter gaan presteren".
Dat is de manager als leeraar-boeman. In een artikel in Harvard Business Review schrijft Buckingham: "Great Managers Are Romantics". Dat is héél wat anders.
Ik heb de onderstaande boeken niet gelezen. Mijn 'sterke punt' is dat ik 'veel recensies' lees, en dat ik uiteenlopende en tegenstrijdige observaties op de snijtafel leg. Naast street-oberver ben ik ook book-observer.
Wat in niet in zijn boeken --althans niet in de recensies-- voorkomt, is een aansluiting bij de cultus van Werken-Aan-Je-Zwakke-Punten die vanuit de medische wereld via Groei-Je-Rot-groepjes en dito-goeroes op ons af komt. Daar geldt wat Thomas Harris al jaren geleden constateerde: Ik ben OK, jij bent niet OK, en omgekeerd. Ik denk dat de ideeën van Buckingham daar ook een frisse wind kunnen laten waaien.
__________________
Buckingham Recensies: http://www.marcusbuckingham.com/press/index2.php
Citaat: http://www.managementsite.nl/609/persoonlijke-effectiviteit-competentie-management-Marcus-Buckingham-sterke-punten-revolutie.aspx [AANRADER!!]
M. Buckingham: Go put your strengths to work, New York 2007
Marcus Buckingham, What Great Managers Do, Harvard Business Review - March, 2005
Corinne Maier [Bonjour Paresse]: Zie 17 aug 2007, ook voor het voorgaande stukjes over haar ideeën en observaties.
Thomas Harris: http://en.wikipedia.org/wiki/I'm_OK,_You're_OK
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 22 Augustus 2007
Gisteravond werd bij vrienden in Iquique [Chili] Rodrigo geboren.
Nog vóór zijn ouders uitrustten van de vermoeienissen, stuurden ze zijn Curriculum Vitae [met foto!] de wereld in met alle voorgeschreven paragrafen.
De paragraaf Experiencia vital [levenservaring]:
Pataleos, golpes de puño y movimientos varios durante varios meses en ambiente acuoso [stamvoeten, vuistslagen en diverse andere bewegingen gedurende enkele maanden in een waterige omgeving]
Llanto vigoroso desde el momento mismo del alumbramiento [krachtige huilbui vanaf het moment van de verlossing /verlichting]
Ojos bien abiertos y reflejos impecables [open ogen en perfecte reflexen]
De paragraaf Expectativas [vooruitzichten]:
Una vida plena [een heel leven] (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 23 Augustus 2007
Yasmina Reza (geb 1959) is een schrijfster en toneelspeelster. Zij is dochter van een Hongaarse violiste die Hongarije ontvluchtte kort voor 1960. Nicolas Sarkozy (geb 1955) is zoon van een Hongaar die Hongarije iets eerder verliet om dezelfde reden. Toch kenden ze mekaar niet. Reza nam het initiatief omdat ze in zijn 'streven naar de macht' wel 'goed dramatisch materiaal' zag:
--" ... par-dessus tout, il m'offrait une véritable dramaturgie ... ".
Maar ze noemt het ook een "démarche aventureuse":
--"J'ai décidé, moi seule, d'aller vers Nicolas Sarkozy, et lui-même ne m'a rien commandé", zegt ze in het interview, en:
--"Etant entourée de gens pour la plupart de gauche, je ne connaissais personne qui le connaissait".
[Ik heb zelf besloten naar Sarkozy te gaan, maar in mijn voornamelijk linkse omgeving kende ik niemand die hem kende.]
Maar ze vond toch een bemiddelaar, en het klikte. Zij trok een heel jaar met 'de campagne' mee. Nèt als de journalisten, maar zij zag heel andere dingen. Reza geeft geen politieke analyses, maar doet kleine observaties, en noteert uitspraken die Sarkozy als mens karakteriseren.
Soms ziet ze hem als parmantig jongetje, en als ze hem een krant ziet pakken, let ze op hoe hij de voorpagina bekijkt. De verkiezing van Ahmadinejad slaat hij over, evenals de berichten over zijn eigen campagne. Zijn ogen blijven rusten op een advertentie voor Rolex: "Wat is die Rolex toch mooi", zegt hij.
Het boek heet "L'Aube le soir ou la nuit". Vrijdag ligt het in de winkel.
De rechten voor interviews en uittreksels heeft Le Nouvel Observateur. Dat staat allemaal in het nummer dat vandaag in de winkel ligt. Op zijn 'real time'-website staan de meeste artikelen al. Ook het interview met Reza waaruit ik hierboven citeerde.
Het is nog vroeg in de ochtend, en ik heb een tijdje gesurft op dit onderwerp, want Le Monde van gisteravond begon er over. Daar was alles 'rentrée' [begin van het nieuwe (school-)jaar, een typisch-franse 'cult'] wat de klok slaat. Iedereen komt terug van vakantie, nieuwe boeken komen uit, en het 'culturele seizoen' begint weer.
De chroniqueur littéraire Pierre Assouline schreef zojuist in zijn blog:
--"Non content de dominer les rentrées politique, sociale, économique, people, artistique, touristique, le président de la République réussira également le tour de force de dominer la rentrée littéraire"
[Niet tevreden met het domineren van de 'rentrée' op ... gebied, weet de president ook de literaire rentrée in te pakken].
Het woord 'willen' en 'ik wil' is wat Reza het meest is opgevallen als ze Sarkozy hoorde. Ze hoorde hem --bijvoorbeeld-- terloops zeggen:
--"Als ik win, wil ik het Front National, de Lion's Club en de Rotary opheffen".
Al heel jong 'wilde' hij president worden, zodoende is het gelukt.
_____________________________
L'Aube le soir ou la nuit de Yasmina Reza - éd. Flammarion - 186p., 18€
http://tempsreel.nouvelobs.com/actualites/politique/20070822.OBS1585/des_extraits_du_livrede_yasmina_reza.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 24 Augustus 2007
Bij gebrek aan oppositie wordt Chavéz in Venezuela steeds meer 'dictator'. Dat is onmiskenbaar. Helaas. Macht corrumpeert. Dat is precies dezelfde situatie waarin ook Sarkozy hier in F verkeert, hoewel we hier de rentrée moeten afwachten om te zien of het 'gemor van de intellectuelen' tot 'wapengekletter en daden' zal leiden.
De berichten uit Venezuela komen vaak van de CIA. Die hebben ze zelf bedacht, maar dat is op afstand moeilijk te decoderen. Toen ik er was, stonden die berichten ook op de voorpagina's van de grote kranten [wegens de 'financiële invloeden'], maar al op de binnenpagina's --en zeker in de "Ingezonden Brieven"-- kreeg je de werkelijke feiten en correcties.
Chavéz houdt nog iedere Zondag zijn 6-urige TV-show waar ijverig uit wordt geciteerd (en verdraaid). Ik heb nogal wat van die shows gezien. Ze zijn altijd 'op locatie', het zijn road shows, dwz op een 'ontwikkelingsplek', vaak ver weg in het binnenland omdat daar een of ander initiatief aan de basis moet worden 'beloond'. Dat vind je niet in de wereldpers. Het gaat dan vooral over de lokale gebeurtenis, maar heel gebruikelijk is ook een 'sneer' of een 'grapje' dat de internationale pers haalt. Over een 'invasie van Aruba' --bijvoorbeeld-- waar onze minister van defensie zelfs in trapte. [zie 4 april 2006].
Nu heeft Chavéz de wereldpers gehaald met de opmerking dat hij de klok een half uur wil verzetten. Iedereen werkt met stappen van een heel uur, maar er zijn uitzonderingen die willen opvallen. Het half uur tijdsverschil van New Foundland is 'onbespreekbaar'. Kathmandu heeft zelfs 15 minuten.
Zo decodeert New York Times dan ook dit laatste bericht: "Chavéz wil weer eens opvallen", en laat een expert aan het woord die laat weten dat het alleen interessant als hij er op terugkomt want "er zijn voldoende verstandige mensen in zijn regering die er verder het zwijgen toe doen".
--"Ik wou dat wij zo'n regering hadden; dat had ons veel ellende bespaard de laatste zes jaar", laat de columniste Gail Collins weten.
Zij laat zich niet door CIA-opklopperij afleiden en zegt: Wij mogen dan wel heel naïef vinden dat Chavéz dat doet om 'de produktiviteit' te verhogen, maar we moeten niet vergeten dat wij in een land leven dat gelooft ...
1 ... dat belastingverlaging voor miljardairs het probleem van de werkeloze hoogovenarbeiders oplost
2 ... dat gelooft dat wij meer zonnestralen krijgen door onze Zonnegod jaarlijks te loven met een uur vooruit en een uur achteruit te springen
En verder heeft Chavéz nog nooit een invasie gepleegd.
Kijk ... ik denk dat ze in de VS die CIA-opklopperij dóór beginnen te krijgen.
___________________
GAIL COLLINS, The Great Clock Plot, NYT, August 23, 2007.pdf in mijn webarchief.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 25 Augustus 2007
Als je mocht denken dat 'Creationisme' en 'Intelligent Design' een afgedane zaak is, en bovendien slechts in de zwarte-kousenkerken van de VS aan de orde is, moet je eens kijken naar de motie die het Europarlement terzijde legde. Die beschrijft de opmars van het idee, en de gratis verspreiding van een luxueus uitgevoerde Atlas de la Création van de Turkse Harun Yahya in December 2006. De motie geeft een zeer leesbaar overzicht van de evolutietheorie en de penetratie van het creationisme in de Eurolanden. Het geeft te denken dat het parlement die motie 'voor rekening van de ondertekenaars' liet. (100 woorden)
_________________________
Bronnen:
Persbericht in Courrier International: http://europe.courrierinternational.com/eurotopics/article.asp?langue=fr&publication=24/08/2007&cat=CHOUX+DE+BRUXELLES&pi=0#0
Het artikel in Woxx [Luxemburg]: http://www.woxx.lu/text_show.php?textid=2522
De motie in het Frans en het Engels:
http://assembly.coe.int/mainf.asp?Link=/documents/workingdocs/doc07/fdoc11297.htm
http://assembly.coe.int/main.asp?Link=/documents/workingdocs/doc07/edoc11297.htm
Het besluit om de motie niet te bespreken: http://assembly.coe.int/main.asp?Link=/documents/workingdocs/doc06/edoc11065.htm
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 26 Augustus 2007, Theo jarig!
De eerste van deze maand schreef ik dat ik voetje-voor-voetje Bruckner las, La Tentation de l'Innocence, dat onze moderne individuele en individualistische vrijheid analyseert. [Waar hebben we ons 'eigenlijk' van bevrijd, toen, in Mei '68?]
Dat doe ik nog steeds, en de tijd is nog niet rijp voor een overzichtelijke analyse. Intussen geniet ik van kleine pareltjes in het betoog, of beter, van de vezeltjes in een weefsel dat vooralsnog meer lijkt op vilt dan op ketting-en-inslag vertrouwdheden.
Bijvoorbeeld op pag 142 besluit hij een [deel-]betoog met "Or, être libre, c'est d'abord jouir de liens d'affection et de réciprocité ... "
[aldus, vrijheid is allereerst genieten van affectieve en wederkerige verbindingen]
Een pagina eerder had hij Tocqueville aangehaald over "confondre individualisme et égoisme" [verwarren van individualisme en egoïsme].
Bruckner eindigt die bladzijde met een citaat van Hillel:
--"Als ik er niet voor mezelf ben, wie zal er voor mij zijn? Maar als ik er alleen maar voor mezelf ben, ben ik er dan zelf nog?"
[Si je ne suis pas pour moi, qui sera pour moi? Mais si je ne suis que pour moi, suis-je encore moi?]
PS Straks ga ik met mijn kleindochter [12 jaar] de grote-wandeling-over-de-berg naar Olargues maken. Naar mijn broer. Dertig kilometer.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 27 Augustus 2007
Twee kleindochters (12 & 9) en hun vader logeren hier. Nu zijn ze naar het strand. Vanmorgen hebben ze mij geholpen met het maken van twee soorten vijgenjam (10 potten). Straks gaan ze mij helpen met het oogsten van mijn amandelen. Gisteren wandelde ik in zes uur met de oudste naar Olargues. Vanmorgen doorkruiste ik met de jongste in twee uur het 'ezeltjesbos', een 'kweekgebied' van witte ezeltjes die aan je komen snuffelen, en tenslotte in een lange rij achter je aan sjokken tot je bij het klaphek afscheid moet nemen. Wat zullen ze zich herinneren van Le Sud de France? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 28 Augustus 2007
Wat is de "eigenlijke" reden dat de overheid ingrijpt als de financiële wereld uit de hand loopt? De kredietverschaffing is toch een ongeremd proces van méér-en-méér dat zich van waarschuwingen uit eigen kring en van buitenaf niets aantrekt? Het produkt 'krediet' wordt steeds bedriegelijker verkocht. Hoe zit dat?
James Grant, in NYT van de 26e, zegt er het volgende van:
--"The reasons have to do with an idea set firmly in place in the 1930s and expanded at every crisis up to the present. This is the notion that, while the risks inherent in the business of lending and borrowing should be finally borne by the public, the profits of that line of work should mainly accrue to the lenders and borrowers".[dat idee heeft zich sinds 1930 een vaste plaats verworven, en bij iedere crisis is het bevestigd: De risico's van de krediet-business moeten worden gedragen door het grote publiek, maar de winsten gaan naar de geldschieters].
Even later voegt hij er nog aan toe dat als 'Detroit' zo'n slecht 'produkt' zou leveren, de publieke opinie zou eisen dat die zouden worden teruggenomen, gedachtig de traditie die ontstond na het boek van Ralph Nader "Unsafe at any speed" (1965).
Grant is een zeer gerespecteerd "Interest Rate Observer" in New York die pas een boek heeft geschreven over de geschiedenis van de kredietverlening vanaf de Civil War.
Behalve deze 'nuchtere' beschrijving van de geschiedenis van dat idee, heeft hij ook een oordeel over deze groeiende risico-verlaging van deze 'business': --"... capitalism without financial failure is not capitalism at all, but a kind of socialism for the rich." [risicoloos kapitalisme is helemaal geen kapitalisme, maar socialisme voor de rijken]
Een dergelijke poging tot risico-verlaging ten koste van de belastingbetaler tref ik ook aan in deze streek, in de Languedoc-Roussillon, waar boze wijnboern de aktiegroep CRAV [Comité Régional d’Action Viticole] hebben opgericht en dreigen met opblazen van publieke gebouwen, en zich vast oefenen met het vernietigen van tankauto's met [betere!] Spaanse wijn. Zij eisen [nòg meer] forse subsidies om de Franse traditie van wijnmaken in stand te houden. Hier in de omgeving zie ik zowel wijnvelden rooien als wijnvelden aanleggen, allebei "met subdidie uit Parijs en Brussel". Dus aan "subsidie" als zodanig ontbreekt het niet, zo te zien.
Dat alles las ik twee maanden geleden in de regionale kranten, maar nu heeft het NYT bereikt in de vorm van een column van de schrijver-wijnmaker William Boyd, een Engelsman die een Chateau(-tje) in de Bergerac bezit. Hij weet tevens de melden dat de Fransen veel tevéél wijn maken en bovendien van matige kwaliteit. Vandaar die Spaanse tankauto's.
Naast de bovengenoemde subsidies wijst Boyd nog op de 500 miljoen dollar waarmee 'Brussel' een flinke slok van de wijnplas opkoopt om er ethanol en ontsmettingsmiddelen van te maken. De maatstaf voor top-wijnen ligt misschien nog bij enkele top-chateaux van de Médoc of Bourgogne, schrijft Boyd, de maatstaf om dat tegen redelijke prijzen te doen ligt in Nieuw Zeeland, Argentinië, Zuid-Afrika en Californië. [Zijn idee dat Argentië in dat rijtje thuishoort deel ik niet, en Australië ontbreekt m.i]
We treffen hier dus wéér aan waar Grant het over had: Risicoloos "kapitalistje spelen" en eindigen met 'socialisme voor de rijken', het tegendeel van de idealen van het [neo-]kapitalisme: Ieder draagt het 'risico' van zijn eigen leven. Sarkozy vindt ook dat de Fransen harder moeten werken, en zich niet moeten laten inpakken door het comfort van de sociale voorzieningen. Bruckner analyseert het als de moderne mens die met zijn vrijheid geen raad weet en zich nestelt in de rol van slachtoffer, en zijn 'rechten' opeist, als een dreinende baby.
Maar Boyd komt met een lichtpuntje: "Zonder geluk vaart niemand wel!". De oogst in Australië is mislukt. 40% minder opbrengst. Misschien willen die ook wel een slok uit de wijnplas opkopen.
_________________________
JAMES GRANT, The Fed’s Subprime Solution, NYT, August 26, 2007.pdf
WILLIAM BOYD, Make Wine, Not War, NYT, August 26, 2007.pdf in mijn webarchief
James Grant, Money of the Mind: Borrowing and Lending in America from the Civil War to Michael Milken.
http://www.amazon.com/Money-Mind-Borrowing-Lending-America/dp/0374524017
Grant’s Interest Rate Observer, http://www.grantspub.com/about/
Ralph Nader: http://en.wikipedia.org/wiki/Unsafe_at_Any_Speed
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 29 Augustus 2007
--"Leuk stukje", belde Piet, “vooral dat 'socialism for the rich' kan ik waarderen, zeker als je daar nog bij bedenkt hoe 'fout' socialisme is in de ogen van de American Way of Life".
--"Ja, dat trof mij ook. Aan de ene kant de mythe van de heroïsche hard-drinking cowboy loner, van 'going it all alone' en 'going solo', en aan de andere kant dat 'gewoon' vinden dat de gemeenschap opdraait voor de kosten".
--"Ervoor opdraaien? De gemeenschap een loer draaien zul je bedoelen, gewoon chanteren".
--"Kom op, Piet, niet zo slachtofferig. Je moest blij zijn met dit woeste consumptiefeest".
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 30 Augustus 2007
Jean Matouk, in een artikel in de Economie-bijlage van Le Monde van Dinsdag, laat een aardig rekensommetje zien. Je zou er 'klagerig' over kunnen doen, maar hij komt met een leuk idee.
Er zijn 4 miljoen 'armen' in Frankrijk, en 'arm' ben je als je minder dan 50% van het mediane inkomen hebt. ['Mediaan' wil zeggen dat de helft van alle inkomens er boven ligt, en de andere helft er onder.]
Dat 'armoedegetal' ligt op 657 euro per maand. [De mediaan is kennelijk 1314 euro] Frankrijk geeft 50 miljard per jaar uit aan 'bijstand', hetgeen in Frankrijk bestaat uit een menigte van wetten, wetjes en regelingen waarvan de eerste uit 1947 stamt. De regelingen zijn er op gericht om achterblijvers tot op --of iets boven-- de armoedegrens te brengen. Je moet daarvoor naar een 'loket' gaan en dan krijg je waar je 'recht' op hebt. Aan de hand van statistische gegevens kun je uitrekenen dat je 16 miljard nodig hebt als je iedereen onder de 657 euro op dat niveau brengt. [getallen van 2004]
Matouk gaat na waar de rest blijft. Er is natuurlijk wel 'bedrog', maar dat is minimaal. Een groot stuk zit in afrondigen [die altijd naar boven zijn].
Dan is er een groot stuk in 'cumulatie', want het zijn allemaal regelingen die, eenmaal ontstaan, een eigen leven gaan leiden. Dat lijkt wat op de belastingaftrek die in F van het verschuldigde brutobedrag mag worden afgetrokken waardoor veel hogere inkomens helemaal geen belasting betalen. Sarkozy stelt zojuist voor om die 'cumulatie' te beperken tot 50% van dat brutobedrag. En tenslotte is het gecentraliseerde loket-systeem, door zijn ingewikkeldheid 'nogal duur'.
Als je die getallen per [arm] persoon bekijkt dan zie je dat 347 euro per maand per persoon [gemiddeld!] ter beschikking is en dat 111 per maand [gemiddeld!] wordt uitgekeerd.
Tenslotte komt Matouk met zijn voorstel om het centrale [staats-]orgaan met al zijn 'loketten' de vervangen door uitkering aan 'verenigingen van onderlinge bijstand' die daarvoor [bijvoorbeeld, maar het kan ook minder, want, per slot, er moet óók bezuinigd worden] 347 euro per lid krijgen. Binnen een wettelijk raam, kan zo'n vereniging een eigen 'armen-beleid' voeren. Matouk gaat niet verder op die 'verenigingen' of 'coöperaties' in, hij noemt alleen dat die op regionale- of professie-basis kunnen worden gevormd, en dat ieder bij één daarvan lid moet worden.
Toch is dat [gedeelte van zijn] idee niet nieuw. Een van mijn vroegere kennissen [Ton Postmes? of Postmus? hij was huisarts], ik heb hem totaal uit het oog verloren, liep er al heel meer dan dertig jaar geleden mee om dit soort 'verenigingen' op te richten van hooguit 50 of 100 personen om de anonimiteit van wat toen nog niet globalisatie te doorbreken. Het was meer een soort 'netwerk', maar niet vrijblijvend, en in zekere zin ook 'gesloten'. Hij wees mij toen op andere groepen elders die daar óók mee bezig waren, maar die kan in nu niet vinden.
Maar Matouk noemt wèl een van de voordelen van een dergelijk systeem, namelijk realistische ruimte geven aan sociale solidariteit die door de toenemende globalisatie --en andere trends-- volkomen van de kaart is geveegd. Kortom, niet klagen, liever meedenken over verbeteringen.
___________________
Jean Matouk, Pour mieux combattre la pauvreté, il faut remettre à plat notre système d'assistance, Le Monde 28.08.07.pdf
Bij naspeuren vond ik ook
Jean Matouk, Dépendance - une proposition iconoclaste, Le Monde, 9 september 2003.pdf n.a.v. de canicule over de kosten van de bijstand. allebei in mijn webarchief
Matouk Jean, Le socialisme libéral. Prijs: 11 €. 238 p. ; Paris ; 1987 [niet bekeken]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 31 Augustus 2007
Vandaag begint de l'Université d'Été van La Rochelle, dat is het jaarlijkse studie-weekend van de PS, de Parti Socialiste. Het wordt geopend door Ségolène Royal in haar functie van Présidente de la région d'accueil Poitou-Charentes, en gesloten door haar 'ex' François Hollande. [Het lijkt wel de cast van een operette]
Het gaat om Het Grote Probleem van de heroriëntering van de PS, maar Hollande heeft al laten weten dat 'een goede diagnose' al heel wat zou zijn. Weer anderen denken dat 'de onderlinge afrekening' en het 'aanwijzen van de schuldige' de ternauwernood kunnen worden afgehandeld.
Gisteravond verscheen er in Le Monde al een artikel "Les quatre erreurs de Ségolène Royal", en Claude Allègre, die ooit Minister van Onderwijs was toen Royal Onderminister van Onderwijs was, heeft zich 'nogal laatdunkend' uitgelaten over zowel Royal als Hollande. Intussen overweegt Allègre publiekelijk om over te stappen naar het andere kamp, en zegt zeer onder de indruk te zijn van Sarkozy.
Van Royal zegt Allègre dat ze een soort Poujade is en dat ze argumenteert op het niveau van Madame Michu. [Poujade en poujadisme staan voor onredelijk aantrappen tegen 'Het Establishment' en 'Het Systeem' en daar populistisch 'Alle Schuld' aan geven. Gemakkelijk succes verzekerd. Zoiets als 'Had-je-me-maar' die in Amsterdam in 1921 in de gemeenteraad werd gekozen. Madame Michu staat voor 'jan-met-de-pet', maar dan vrouwelijk, en wat pejoratief. Ik zoek naarstig naar een NLs equivalent. Annelies, desgevraagd, kwam met 'Mevrouw Middelmaat'. Met spanning kijk ik uit naar alternatieven ... Truusje uit Tietjerksteradeel?]
--"Zij is géén politica, maar ze heeft wel 'qualités d'animatrice', gaat Allègre verder over Royal, "en dat ontbreekt schromelijk bij haar 'ex'".
Hollande is volgens Allègre de belangrijkste verantwoordelijke voor de rotzooi [pagaille] waarin de PS terecht is gekomen. Hij noemt hem een 'magouilleur' [konkelaar]. Zijn aftreden zal niet worden geëist, want hij is in het twaalfde en laatste jaar van zijn functie als Algemeen Secretaris.
Gisteravond sprak Sarkozy op de l'Université d'Été van de werkgevers. Hij heeft zojuist weer enkele 'capabele mensen' bij de PS weggehaald, en in zijn kabinet opgenomen, Michel Rocard et Jacques Attali. [Zijn dat de ratten die het zinkende schip verlaten?]
Hij 'betreurde' de crisis waarin de PS was geraakt en grapte:
--"Ze hebben veel capabele mensen in de PS, maar ze doen er niets mee. In een ander leven had ik daar goed Human Resource Manager kunnen zijn".
Bits reageerde Royal met:
--"Met de problemen waar het Franse volk voor staat kan de Président de la République zich beter met wat anders bezighouden dan dit soort ironische grapjes"
Kortom, het wordt een spannend weekend. Ik zal 'De Media' goed in de gaten houden de komende uren."
____________________
Actualiteit onder andere bij: http://fr.news.yahoo.com/fc/ps.html
Had-je-me-maar: http://nl.wikipedia.org/wiki/Had-je-me-maar
Poujade en poujadisme: http://en.wikipedia.org/wiki/Pierre_Poujade
terug eerste dagboekregel

Einde van Mijn Dagboek van Augustus 2007